„Zij kochten mijn kind"
Nieuws van overal
door HANOL SPOOR
Zo vond Kitty haar en deze leidde haar voorzichtig van die
plaats weg, terwijl ze behoedzaam en geruisloos de deur van
de kinderkamer dichttrok.
VERA NEEMT HET NIET
Walter betrad in een bijzonder opgeruimde stemming het
kantoor. Tot zijn genoegen zag hij, dat Jane zich al op haar
nieuwe plaats, in het kantoor van Vera had geïnstalleerd. Hij
zag ook het strakke gezicht van Vera, maar had geen lust om
zich over de reden daarvan, die hij overigens wel raden kon,
te verdiepen.
Glimlachend keek hij naar Jane, die als een grote tegenstelling
van Vera, met een stralend gezichtje achter haar bureau zat
Als een kind, dat zojuist nieuw speelgoed heeft gekregen, dacht
hij. Hoe Vera verder op de nieuwe situatie zou reageren liet
hem koud. Jane was nu zijn kanspaardje. Zij moest hem het
levensgeluk van Iris schenken. Hoe lang en moeilijk en hoe
groot ook de omweg zou zijn, hij zou de finish bereiken.
In de middaguren betrad Walter het kleine kantoortje. Hij
drentelde wat langs de kasten op en nee>- *n keek naar de
ijverig werkende Jane. Op gemoedelijke tOwi informeerde hij,
of het werk in de nieuwe omgeving haar beviel. Met een vrolijke
lach bevestigde Jane dat. Hij bleef evenwel bij haar bureau staan.
,,U vertelde toch, dat uw man naar zee is, dus u bent zo
iedere dag alleen. Verveelt u zich niet?" vroeg hij.
Hij zag hoe het lachje op Jane's gezicht bestierf en hoe ze de
lippen heel even minachtend trok. Naast zich voelde hij, meer
nog dan dat hij het zag, hoe Vera verstijfde en plotseling vol
intense aandacht was.
Jane keek aarzelend omhoog en zag dat het veelbetekenende
glimlachje, dat ze bij deze vraag verwachtte, achterwege bleef.
Ze fronste het voorhoofd. Waar stuurde die Bennickhoff op
aan. Zou haar eerst gewekte achterdocht toch nog rechtvaardig
blijken te zijn? Maar hij keek helemaal niet zo dubbelzinnig, als
ze bij een dergelijke misplaatste vraag zou verwachten. De
opwelling, om hem een kattig antwoord te geven, onderdrukte
ze met moeite. Stel je voor, dat ze zich vergiste, dan zou ze
toch een figuur slaan en al haar goede vooruitzichten bederven.
Ze dacht aan de opgetogen brief, die ze dadelijk, dezelfde dag
nog, waarop haar promotie was aangeboden, aan Rudy had
geschreven. In de eerstvolgende havenstad, waar de boot zou
aanleggen, zou hij de brief ontvangen. Wanneer zou ze ant
woord krijgen en zou Rudy met de veranderde omstandigheden
genoegen nemen? Het zou een grote teleurstelling zijn, als
Bennickhoff, door onaannemelijke voorstellen alle toekomst
plannen weer zou torpederen. Want al voelde zij zich inderdaad
dikwijls eenzaam, men zou haar nooit dingen kunnen verwijten,
die haar in haar eigen ogen en in die van Rudy naar beneden
zouden halen.
Walter zag de gedachten afwisselend op Jane's gezicht weer
spiegeld. Het vermaakte hem een weinig en daarom wachtte
hij geduldig op antwoord.
„Het gaat wel" zei Jane met matte stem. ,,Ik heb altijd nog wel
wat werk. Mijn kleding onderhouden, de kamers een beurt
geven en ze bloosde donkerrood, ,,wat werken aan de
babykleertjes."
„Ach ja, natuurlijk, een man kan dat zo niet beoordelen. Mijn
vraag werd mij meer door mijn vrouw ingegeven. Ze vraagt,
of je lust hebt, deze avond bij ons te komen dineren."
Hij hoorde hoe Vera met een vreemd geluid haar adem naar
binnen zoog. Jane werd spierwit en staarde hem met iets van
angst en respect in haar ogen, aan. Hoe had ze de vraag toch
zo verkeerd kunnen opnemen? Wanneer Bennickhoff minder
eerbare bedoelingen had, dan zou hij zeker niet beginnen, met
haar aan zijn vrouw voor te stellen. Jane lachte met een be
vrijdend gevoel. Bijna was haar gelukster gedaald. Hoe kon
ze ook zoiets van iemand denken, die voordien nooit enige
reden van twijfel had gegeven.
Ze moest deze uitnodiging aannemen. Rudy zou trots op
haar zijn en haar in goede handen weten.
Nog steeds sprakeloos van verbazing, knikte ze toestemmend.
Hij lachte haar vriendelijk toe.
„Mijn vrouw is ook veel alleen, weet je. Het is zeker, dat je
haar een bijzonder genoegen doet, door kennis met haar'te wil
len maken. Ik zal je een uur na kantoortijd komen afhalen."
Jane maakte een verschrikt gebaar. „Maar ik kan
„Nee, nee," wuifde hij alle bezwaren weg, „geen groot toilet
alsjeblieft. Mijn vrouw zal dit beslist niet verlangen. Een ge
woon intiem etentje."
Jane wist niets anders uit te brengen, dan een gefluisterd „Ja
meneer."
Met een kort knikje naar Vera, verdween Walter met veer
krachtige stap uit het kantoor, de meisjes met gemengde ge
voelens van verwondering en verbijstering achterlatend.
Weer had hij met succes een hindernis genomen. Eén van de
vele, die hij waarschijnlijk nog op zijn weg zou ontmoeten. Doch
als alles zo voorspoedig verliep, als zijn eerste pogingen op
deze dag, dan zou uiteindelijk zijn moeite worden beloond. Iris
zou weer gelukkig worden, de baby van Jane moest de leegte
in haar leven vullen. Hij zou de liefde van Iris behouden.
Tussen Vera en Jane bleef het urenlang stil. Het werk vroeg
hun aandacht, maar ze hadden daarnaast nog heel wat meer
te overdenken.
Jane ging gejaagd na, wat ze die avond zou kunnen aantrek
ken. Ze wilde dolgraag een goede beurt maken. Zij, het een
voudige kantoormeisje, dat daar plotseling de kans van haar
leven kreeg, om in de hoogste kringen binnen te stappen. Mis
schien zou mevrouw Bennickhoff haar aardig vinden. Ze had
altijd veel liefs van haar gehoord. Wie weet,'maakte Rudy op
nieuw promotie en vonden dan de Bennickhoff's hen de moeite
waard om met raad en da-ad bij te staan. Hoe dikwijls hoorde
je niet, dat door een bepaalde voorspraak iemands fortuin ge
maakt was. Jane nam zich voor om geweldig haar best te doen.
zodat ze in de smaak zou vallen. Een opgewekt, maar beschei
den optreden zou waarschijnlijk de beste indruk maken. Het
moest zo worden, dat mevrouw meer naar haar gezelschap zou
verlangen. Het zou ook het wachten op de baby makkelijker
maken. Misschien zou ze met haar over de aanstaande baby
kunnen praten. Het zou fijn zijn met een wat oudere vrouw de
komende dingen te bespreken.
Deze en duizend andere gedachten hielden Jane voortdurend
bezig. Haar ogen .keken daarbij een zonnige toekomst tegemoet.
Ze ging zo op in haar eigen plannen en geluksgevoel, dat ze
niets merkte van de bijzonder slechte stemming, waarin Vera
verkeerde.
Ongemerkt gleden haar blikken onderzoekend over Jane
figuur, en ze haalde haar schouders op. Haar toestand bleef
niet geheel meer verborgen. Het kind had beter gedaan om de
laatste maanden rustig thuis te blijven. Deze morgen had ze
nog snaterend verteld, dat haar man dat immers ook wilde...
Haar manRudy heette hijzeevarendhm, mis
schien dat hier nog een kleine kans lag. Zou hij iets kunnen
doen, dat Jane toch nog met stille trom zou vertrekken? Wan
neer die Rudy een beetje flink was, dan zou hij zijn eens ge
nomen besluit niet herroepenHij moest Jane gelasten het
kantoorwerk te laten varen en thuis te blijvenDat
voor iedereen te wensen zijn
Vera fronste haar fijngetekende wenkbrauwen. Met duistere
blikken keek ze naar Jane, die daar zo zelfgenoegzaam zat te
werken. Ze zag hoe er telkens een verwachtingsvolle glimlach
over haar gezicht gleed. Een jaloerse pijn bekroop haar. Ze wond
zich steeds meer op. Hoeveel jaren was zij nu al hier? Nog nooit
had Bennickhoff het in zijn hoofd gehaald om haar uit te no
digen. Een enkele keer had ze op het kantoor zijn vrouw ge
zien, maar haar nog nooit van dichtbij meegemaakt. Ze had
dat kleine figuurtje, dat altijd zo op de achtergrond bleef zo
gemakkelijk kunnen wegdenken
Hoe dikwijls had ze niet, in aangename dromerijen, in de
toekomst zien gebeuren, dat hij haar, Vera, met zich mee zou
neen op een van zijn zakenreizen. Ze was toch zijn privé-
secretaresse. Vaak had ze haar garderobe geïnspecteerd, voor
het geval, dat zijn verzoek heel onverwacht zou komen. Wat
had zij zich niet gevleid met het denkbeeld, dat velen zouden
menen, dat zij zijn vrouw was. Ze zou wel zorgen dat ze een
goed figuur sloeg. Ze mocht gezien worden. Aan haar was eer
te behalen, meer dan aan dat oppervlakkige schepsel, die Jane
die haar nu toch blijkbaar geslagen had. Tenminsteals ze
geen strijd leverdeNu was toch de tijd gekomen om haar
plaats te verdedigen.
Vera's boosheid steeg met het uur. Zou ze dit vernederende
spelletje nu iedere dag gaan beleven? Maar dat hield ze immers
niet uitMoest ze dan haar mooie betrekking in de steek
laten? Dat was toch al te dol. Wat was haar leven plotseling
veranderd. Daar zat nu dat wezen, een en al zegepraal en zij
voelde zich steeds ongelukkiger. Moest ze nu haar plaats zon
der verweer afstaan? Dat nooitMaar wat te doen, om alles
weer in normale banen te leiden? Dat was alleen mogelijk als
Jane verdweenHoe kon ze dit bereiken? Met behulp van
haar manKon ze hem inschakelen, Kon ze hem inschake
len, zonder zelf op de voorgrond te komenAls ze Jane's
man eens alleen maar op de hoogte bracht van het zonderlinge
gedrag van Bennickhoff. Zomaar de naakte feiten. Ze hoefde
zich dan niet bekend te maken. Ze zou geen leugens vertel
lenAlleen maar de nadruk leggen op de eigenaardige ge
dragingen van Bennickhoff en terloops opmerken dat een en
ander nogal onverklaarbaar aandeed
Terwijl aan Jane's bureau de toekomst met gouden létters
was getekend, werden er enige meters verder duistere plannen
gesmeed, om dezelfde toekomst in scherven uiteen te doen val-
Deze voelde zich tot in haar diepste wezen gekrenkt, door
het onbegrijpelijk optreden van haar directeur. Eerst al die uren
van pijnigende gedachten, bij zijn plotselinge grote belangstel
ling voor Jane. Hoe had ze hem altijd bewonderd en heel stil
in haar hart met hem gedweept. Aangezien er echter in zijn
leven en gedachten alleen plaats was voor zijn vrouw, had ze
zich tevreden gesteld met het idee, dat ze tenminste een eervolle
tweede plaats bezette. Ze had zich altijd getroost met het denk
beeld, dat ze een soort geestelijke verwantschap met hem had.
Zijn vrouw was zijn luxe bezit, maar zij was zijn onmisbare
zakelijke rechterhand. Aan haar was het te danken, dat hij
zich alleen met de allervoornaamste kantoorzaken 'behoefde
bezig te houden. Verder rustte alle verantwoordelijkheid bij
haar. Ze had zich onvervangbaar geweten. De laatste vieren-
twingtig uur kreeg echter haar zelfvertrouwen de ene schok
na de andere. Welke geheime krachten schuilden er in Jane,
dat ze haar tot nu toe als een onbeduidend wicht had beschouwd?
Weg was ineens alle tevredenheid met haar vooraanstaande
positie en haar macht op het kantoor. Nu bleek toch dat alle
verstand en ijver niet waren opgewassen tegen dat ondefinieer
bare, die geheimzinnige macht, die sommige vrouwen schenen
te bezitten.
Had Jane dan zoveel charme? Was zij, Vera, dan lelijk?
Jane voelde wel even verwondering, toen ze na sluitingstijd
overhaast naar hoed en mantel greep en van Vera een vrien
delijk knikje kreeg. Maar haar hoofd was zo vol over de avond
die haar wachtte, dat ze tegelijk met het dichtdoen van de deur,
die vreemde indruk al weer kwijt was.
Met bleek gezicht en samengeknepen lippen stond Vera lang-
aam op. Een onbeschreven blad papier ritselde in haar beven
de hand. Even stond ze roerloos bij haar schrijfmachine, dan
schudde ze haar hoofd.
„Nee, niet op mijn eigen machine" fluisterde ze.
Ze belde naar een andere afdeling, maar kreeg geen gehoor
Ze knikte goedkeurend. Iedereen was vertrokken. Vera voelde
zich als een dief in eigen huis toen ze naar het andere kantoor
sloop en voor een der typemachines plaatsnam.
Nu aarzelde ze niet meer. Met een resoluut gebaar haalde ze
de kap weg en draaide het papier in de machine. Terwijl ze de
voorbereidingen maakte, rekende ze al uit, wanneer de brief
hem bereiken zou. Ze had nu voordeel van Jane's mededeel
zaamheid. Schip en havens waren haar bekend. Gewetensbe
zwaren konden nu niet gelden, want het ging om haar be
staanAls ze heel eerlijk was tegenover zichzelfging
het grotendeels om haar angstvallig verborgen liefde voor Ben
nickhoff. De gedachte, dat ze ijn belangstelling zou verliezen,
dat ze uren samenzijn met het -ou moeten missen, deed haar
alle bedenkingen opzij zetten.
Er kwam een bijna wreed licht in haar ogen toen ze aan
sloeg
JANE VINDT EEN NIEUW TEHUIS
Voor Jane ging op de avond, dat ze voor de eerste maal aan
het diner, ten huize van Bennickhoff mee aanzat, een nieuwe
wereld open. Lang had ze voor de kleerkast gestaan en ge
aarzeld wat ze moest aantrekken. Haar keus viel ten slotte op
een eenvoudig lichtblauw japonnetje, zonder ceintuur. Een een
voudige, maar geraffineerde coupe gaf aan dit model juist dat
geklede, dat ze in deze omstandigheden nodig had en ook nog
dragen kon. Haar figuur maakte het noodzakelijk, dat ze een
model koos, dat haar lijnen enigszins verdoezelde. Hoe trots ze
ook was op haar aanstaand moederschap, ze wenste er tevens
zo voordelig mogelijk uit te zien.
Zorgvuldig gaf ze een lichte make-up. Haar blonde haren had
den nog niets van de schoonheid en glans ingeboet. Bij een laat
ste inspectie voor de spiegel, geloofde Jane dat ze tevreden kon
zijn. Ze zag een frisse jonge vrouw, eenvoudig en smaakvol ge
kleed. In haar ogen was een warme gloed van spanning en ver
wachting, maar ook iets van gestreelde ijdelheid, omdat juist
zij het was, waarnaar de belangstelling van hun grote directeur
uitging. In stilte uitte ze de bede, dat ze ook in de smaak van
zijn vrouw zou vallen, dan was haar toekomst en die van Rudy
en vanzelf ook van hun kind verzekerd.
Een paar lichtgekleurde schoentjes completeerden haar toilet.
Met kloppend hart wachtte ze nu op het geluid van de auto.
Eindelijk meende ze hem te horen en daar klonk dan ook de
huisbel al. Gehaast greep ze haar mantel en hoed. Ze griste
haar tasje van de stoel en bijna ademloos rende ze trappen af.
Stille pret had ze om de onmiskenbaar verbaasde, maar ook
afkeurende blikken van de hoofdbewoonster van het huis. Ze
kon als het ware de onuitgesproken gedachten van haar gezicht
lezen.
„Het komt niet te pas," zeiden die blikken, „dat een jong
alleenstaande en nog wel getrouwde vrouw door een vreemd
heerschap, in een duur uitziende auto wordt afgehaald." Jane
wuifde haar vrolijk toe en lachte even om het stijve gereser
veerde knikje dat ze terug kreeg. Het overbrugde de eerste
momenten dat Bennickhoff en Jane nog wat onwennig naast
elkaar zaten. Dan babbelde ze al vrolijk over haar kamers, die
ze samen met Rudy zo gezellig had ingericht. Het bracht hem
er toe te zeggen dat het hem speet haar een avond van die
gezelligheid te beroven.
„O nee, zei Jane, „Zo heb ik het natuurlijk niet bedoeld.
.Maar misschien bewijst het u wel, dat u met mij geen mede
lijden hoeft te hebben," voegde ze er vrijmoedig aan toe. De
gedachten daaraan hadden haar de laatste minuten bezig ge
houden. Ze wenste geen medelijden en ze vond het een mooie
gelegenheid om het naar voren te brengen.
„Eerder met mij," zei Bennickhoff op een eigenaardige raad
selachtige toon.
Verschrikt keek Jane even opzij. Was dit weer een van die
opmerkingen, bedoeld als inleiding om met haar op meer in
tieme voet te komen? Hij ou dan toch geweldig op zijn neus
kijken. Zelfs de rijkdom van een Sjah van Perzië was niet in
staat om haar van Rudy af te kopen. De eerste de beste ge
legenheid dat zijn avances te ver zouden gaan, zou ze het wel
eens duidelijk aan zijn verstand brengen. Ze schoof rechtop en
wierp de zwarigheid van zich af. Ze zou warempel haar avond
niet laten bederven door veronderstellingen, die waarschijnlijk
veel te ver gezocht waren.
Geheel ontspannen keek ze nu door de voorruit en genoot
van de rit. Met vaardige hand stuurde Bennickhoff de opval
lend mooie wagen door het drukke verkeer.
Nu moest Rudy haar zo eens zien zitten. Ze betrapte zich op
het verlangen, dat iemand van het kantoor haar naast de direc
teur in de auto zou zien.
Ze zag de verbazing al en ze vond het bijna jammer toen Ben
nickhoff voor een huis van indrukwekkende afmetingen stopte.
Tegelijk veerde de opwinding weer in haar omhoog. Wat een
woning voor twee personen dacht ze, het lijkt wel een klein
kasteeltje.
In de hal werden ze door een keurig dienstmeisje ontvangen.
Jane kreeg even gelegenheid haar toilet in orde te maken en
vervolgens werd ze naar binnen geleid. Bennickhoff ging haar
voor naar een ruime salon. Jane voelde zich in de grote kamer
steeds kleiner worden. Hoffelijk hield Bennickhoff de deur voor
haar open. Bij de open haard zat Iris. Ze stond onmiddellijk
op en kwam Jane het uitgestoken hand tegemoet. Niets verried
de agitatie die haar zojuist nog beheerste.
Hoewel het daglicht nog voldoende aanwezig was, had ze alle
lampen laten inschakelen. Ze wilde zich onmiddelijk en goed
overtuigen van de persoonlijkheid van het jonge vrouwtje.
Jane was het eerste ogenblik door de stralende verlichting
verblind en ze knipperde verlegen lachend met de oogleden. Ze
zag de tengere Iris op zich toekomen en hield de adem in. Iris
Bennickhoff was klein, maar wat een koninklijke houding, wat
een fijne perzikachtige huid. Hoe fraai waren de wenkbrauwen
getekend boven de gevoelvolle ogen, die haar evenwel nauw
lettend opnamen, zonder echter hinderlijk te zijn. Wat een gratie
en elegance. Jane zuchtte bevrijd. Met zo n vrouw aan Ben
nickhoff's zijde, behoefde zij, Jane nergens bang voor te zijn
Attenties van zijn kant kon ze gevoeglijk als louter beleefdheid
van hem aanvaarden. Naast zijn echtgenote verdween iedere
vrouw in het niet, zelfs nu zij een uiterst eenvoudig zwart ja
ponnetje droeg maakte ze een onvergetelijke indruk. Een ge
zichtje om nooit te vergeten, dacht Jane. De mooie mond glim
lachte gemakkelijk, al behield ze steeds daarbij een droevig
trekje. Het maakte Jane's hart warm en week en ze voelde
dadelijk de grootste sympathie voor haar gastvrouw.
Op haar beurt dacht Iris, wat een kind nog. Ze kijkt open en
eerlijk. Ik moet alle bijgedachten uit mijn hoofd bannen, hoe
vreemd ik ook zijn handelswijze blijf vinden.
Walter zag tot zijn onuitsprekelijke opluchting, dat de twee
vrouwen wonderwel met elkaar overweg konden. De stijfheid
van de eerste ontmoeting was reeds na de eerste ogenblikken
verdwenen. Alles verliep bijna beangstigend voorspoedig.
Zoals Jane daar nu zat was het alsof ze hier al jaren thuis
hoorde. Iris was toch een wonder van een gastvrouw. Ze wist
altijd dadelijk de juiste toon te treffen. De gedachte, Jane in
de toekomst hier meer te zien, leek toch lang niet meer zo
zonderling. Wat waren vrouwen eigenlijk onberekenbaar. Alle
loomheid scheen bij Iris te zijn geweken. Ze behandelde Jane,
alsof ze een buitengewoon belangrijk persoontje was. Levendig
nam ze aan het gesprek deel. Als ik niet beter wist, dacht Wal
ter, dan zou je bijna vermoeden, dat Iris de plannen, die ik ge
smeed heb, kent en er zelfs haar fiat aan geeft. Dat lichte blosje
van opwinding stond Iris goed. Het was een onuitputtelijk ge
noegen om steeds weer naar haar lief en aantrekkelijk gezichtje
te kijken.
Iris zag, hoe Walter haar zorgvuldig bestudeerde. Terwijl ze
gewoon het gesprek vervolgde, namen haar gedachten een
aparte vlucht.
Er is iets met hem, wist ze. Hij is te gespannen. Moet ik
toch weer naar mijn eerste twijfel terug? Is hij mij in een on
bewaakt ogenblik ontrouw geweest en vindt hij, dat, volgens
zijn geweten de vrouw en het kind hier in huis horen? Ze ving
Walters liefdevolle blikken op en koesterde zich daarin als
een jong dier, dat in het koude voorjaar de zonnestralen zoekt.
Hij houdt toch van me, gonsde het door haar hoofd. Zo kijkt
een man niet, die zijn vrouw wil verlaten. Hij heeft blijkbaar
één keer zichzelf vergeten en weet niet meer uit de perikelen
te komen. Echt iets van een man, om dan je vrouw met de
feiten te confronteren en dan maar afwachten hoe de zaken zich
verder zullen ontwikkelen. Doch dan die losse natuurlijke hou
ding van Jane te verklaren? Ze scheen waarlijk geen hinder te
hebben van een onzuiver geweten. Integendeel, ze sprak graag
en veel over haar eigen man, over Rudy
Iris kwam er niet uit. Tot haar verbazing maakte het onzekere
gevoel, over het gedrag van Walter, haar niet boos, maar het
deed wel pijn. Het maakte haar schuldgevoel over hun kun-
derloosheid groter. Eén ding wist ze nu zeker. Dit zou nooit
gebeurd zijn, als ze kinderen bezaten. Ze had altijd al geweten,
dat Walter dit als een groot gemis zou beschouwen. Hij zou
een liefhebbende sportieve vader zijn, die vele uren stoeiend
en ravottend met zijn jongens zou doorbrengen. Lange wande
lingen zouden ze maken en met enthousiaste verhalen thuis
komen.
Haar verlangen naar kinderen sproot in hoofdzaak voort, uit
de wens om voor hem de meest volmaakte vrouw ter wereld
te zijn. Een kind van hen beiden zou voorgoed hun liefde
bezegelen. Ze wilde een bewijs leveren van haar grote liefde
voor hem. Zij koesterde zich altijd in zijn overstelpende attenties
en elke keer voelde zij zich degene, die altijd weer ontving en
er weinig voor terug kon geven. Mijn geslacht is verzwakt,
dacht ze dan bitter. We hebben alleen onze afkomst om trots
op te zijn, doch we missen de kracht om voor een nageslacht
te zorgen.
Hoe meer Walter haar met liefde en zorg omringde, hoe meer
ze zich verweet dat ze ergens als vrouw tekort schoot. Einde
loos had ze gebeden en gehoopt en steeds waren haar verwachtin
gen de bodem ingeslagen. Het maakte haar lusteloos en down.
Nu was blijkbaar het onafwendbare gebeurd, hoe onwaar-
chijnlijk het ook klinken mocht.,Zij had, met haar zwakke ge
zondheid, Walter in de armen van een ander gedreven. Nu ver
bood zijn eergevoel hem, om zich met geld en goede woorden,
van dit aardige vrouwtje af te maken
Of ging zijn verantwoordelijkheidsgevoel nog verder en vond
hij, dat hij ook voor de toekomst van het kind moest zorgen?
Zou ze op de duur dit vrouwtje dagelijks om zich heen moeten
duldenOf hoopte Walter, dat zijn eigen vrouw zich lang
zaam maar zeker terug zou trekken? Maar hij wist toch, dat ze
zonder zijn liefde geen waarde aan het leven hechtte. Hij was
de voedingsbodem van haar bestaan. Zijn donkere ogen op
haar te zien rusten en zijn sterke armen om zich heen te voelen,
was alles wat ze nodig had. Het verlangen om eens die ogen
van trots te zien stalen, als ze hem een kind had geschonken,
een verlangen dat onvervuld was gebleven had haar doen kwij
nen en wegteren.
Iris verwonderde zich over haar eigen gedachten, die kalm
als een zacht stromend riviertje door haar heen gingen, terwijl de
feiten, die letterlijk voor haar ogen werden uitgestald, zo erg
waren, dat ze als een vurige godin der wrake, met vernietigen
de zinnen, haar man en deze vrouw de deur moest wijzen.
Maar ze was immers nergens zeker van. die verscheu
rende twijfel. Moest het nog lang duren, aleer men haar de
zaken uiteen zou zetten? Moest ze zelf het initiatief nemen, of
rustig afwachten tot de anderen de tijd daarvoor rijp achten?
Wat kwam eigenlijk een paar maanden er op aan, als daarna
het leven dor en vreugdeloos zou zijn. Walter zou op de duur
zijn belangstelling voor haar wel verliezen en allicht de vrouw
kiezen, die hem een kind had geschonken. Kon ze dus niet be
ter een passieve houding aannemen en nog genieten van ieder
uur, waarin ze de liefde nog in zijn ogen zon lezen.
Hoop en vrees, liefde en wanhoop hielden Iris gevangen en
bezorgden haar een hevige zielesmart. Een aangeboren bescha
ving deed haar al die gevoelens met geweld onderdrukken, zodat
noch Jane, noch Walter een vermoeden hadden van haar inner
lijke strijd. Met uiterste wilskracht had ze tegelijkertijd het ge
sprek gevolgd. Ze wilde geen vernederende scènes.' Ze zou al
haar krachten sparen... misschien... heel misschien... kon ze
er nog bij winnen. Ze was tot grote offers bereid. Ze wilde
Walters liefde niet ontberen. Zijn genegenheid voor haar, was
haar levenskracht. Verder gaan zonder Walter was ondenk
baar. Ook zonder kinderen zou hij haar hele bestaan vullen. Als
het moest wilde ze dan wel het kind aanvaarden en opvoeden,
terwille van zijn gemoedsrust, maar de vrouw moest weg.
Wie weet, of Walter in dat kind een genoegzame bevredi
ging vond en verder zou hij dan weer voor haar alleen zijn.
(Wordt vervolgd)
Bedekking met polyteen
vervroegt aardbeien - oogst.
De aardbeienkwekers van Ca-
lifornie, die hun aardbeibedden
met polyteen hebben bedekt zijn
zeer tevreden over het resultaat.
Ze hebben minder last van rot,
schonere vruchten. Ook hebben
ze minder last van onkruid. De
polyteen - lakens worden in jan
uari - februari over de bedden
gelegd. Boven elke plant wordt
een snede in het plastiek gemaakt
en de plant wordt er met de
hand doorgehaald. Om de 5 cm
wordt een gaatje in het plastic
gemaakt opdat het water er snel
kan doorzakken.
De meeste kwekers gebruiken
doorzichtig poly.een; men gebruikt
echter ook wel zwart en andere
kleuren.
Dorre graslanden scheuren.
Het abnormaal droge weer in
de afgelopen maanden heeft de
grasmat van vele hooggelegen
percelen op onze zandgronden
totaal verwoest. Ook al zal er
voldoende regen komen, dan zal
het geruime tijd duren voor deze
weer geheel in hun oude toestand
zijn. Daarom verdient het over
weging om deze percelen te
scheuren en te bestemmen voor
verbouw van groenvoedergewas-
sen. Vooral als er voldoende re
gen komt zal men hier nog een
flinke hoeveelheid wintervoer van
kunnen winnen Te zure percelen
kunnen meteen worden bekalkt.
Hoeveel kalk men moet toedie
nen zal grondonderzoek uitwijzen.
S'elt U daarvoor in verbinding
met de assistent van de rijksland-
bouwvoorlichtingsdienst of de
monsternemer van het Bedrijfsla-
boratorium voor Grond - en
Gewasonderzoek in uw gebied.
De assistent zal U ook gaarne
van advies dienen bij de vraag
welke groenvoedergewassen U
het beste kunt verbouwen.
Welke groenvoedergewassen
verbouwen?
Tengevolge van het uitermate
droge voorjaarsweer is de voor
raad hooi en kuil klein. In vele
gevallen zeer klein omdat men
in gebieden die het zwaarst door
de droogte zijn geteisterd nood
zakelijkerwijze reeds aan de te
kleine voorraden moest beginnen.
Daarom zullen alle zeilen moe
ten bijgezet om nog zoveel mo
gelijk groenvoeder van het bouw
land te winnen. Hiervoor komen
in aanmerking kunstweide (Wes-
terwolds raaigaas, kropaar), blad
koolsoorten, stoppelknollen enz.
Natuurlijk zullen deze gewas
sen niet allemaal vers kunnen
worden vervoederd aan het vee
Daarom .dient men grote aan
dacht aan de conservering te
schenken. Door een goede kuil-
methode te kiezen kan men voor
komen dat veel waardevol vee
voeder verloren gaat. De A.I.V.
en melassemethode zijn verreweg
de beste methoden. Dit blijkt
wel uit de cijfers van de grote
aantallen monsters, die door het
Bedrijfslaboratorium voor Grond
en Gewasonderzoek te Ooster
beek worden onderzocht.
Elke tweede mens is boer
Volgens de statistieken werken
1.477 miljard mensen op aarde
in de landbouw, wat bijna over
eenkomt met driemaal het aan
tal inwoners van Europa. Op
een wereldbevolking van 2.7
miljard zijn er gemiddeld van
100 mensen 55 op landbouwbe
drijven werkzaam. Ook deze
toch altijd nog indrukwekkende
getallen kunnen niet doen ver
geten, dat het aandeel van de
agrarische bevolking aan de
wereldbevolking in de laatste
twintig jaar aanmerkelijk is te
ruggelopen. In 1937 werkten
van de 100 mensen nog 63 in
de landbouw.
Aluminium kassen en
warenhuizen.
Regelmatig bouwt men in En
geland nog aluminium warenhui
zen en kassen. In ons land ken
nen we geen enkel voorbeeld
hiervan, maar aan de overzijde
van het Kanaal schijnen nog
steeds mensen te zijn, die zich de
costen van een dergelijke kas
cunnen permitteren. Ondanks
iet feit, dat er later vrijwel geen
onderhoud nodig is, is een alu
minium warenhuis zeer duur.
Voor 1 ha van de onderbouw
met de voet rekent men
230.000.- dit is dus f 23,- per
vierkante meter, waarbij dan nog
de kosten komen van het glas en
de opbouw.