„Zij kochten mijn kind" Nieuws van overal door HANOL SPOOR Zo vond Kitty haar en deze leidde haar voorzichtig van die plaats weg, terwijl ze behoedzaam en geruisloos de deur van de kinderkamer dichttrok. VERA NEEMT HET NIET Walter betrad in een bijzonder opgeruimde stemming het kantoor. Tot zijn genoegen zag hij, dat Jane zich al op haar nieuwe plaats, in het kantoor van Vera had geïnstalleerd. Hij zag ook het strakke gezicht van Vera, maar had geen lust om zich over de reden daarvan, die hij overigens wel raden kon, te verdiepen. Glimlachend keek hij naar Jane, die als een grote tegenstelling van Vera, met een stralend gezichtje achter haar bureau zat Als een kind, dat zojuist nieuw speelgoed heeft gekregen, dacht hij. Hoe Vera verder op de nieuwe situatie zou reageren liet hem koud. Jane was nu zijn kanspaardje. Zij moest hem het levensgeluk van Iris schenken. Hoe lang en moeilijk en hoe groot ook de omweg zou zijn, hij zou de finish bereiken. In de middaguren betrad Walter het kleine kantoortje. Hij drentelde wat langs de kasten op en nee>- *n keek naar de ijverig werkende Jane. Op gemoedelijke tOwi informeerde hij, of het werk in de nieuwe omgeving haar beviel. Met een vrolijke lach bevestigde Jane dat. Hij bleef evenwel bij haar bureau staan. ,,U vertelde toch, dat uw man naar zee is, dus u bent zo iedere dag alleen. Verveelt u zich niet?" vroeg hij. Hij zag hoe het lachje op Jane's gezicht bestierf en hoe ze de lippen heel even minachtend trok. Naast zich voelde hij, meer nog dan dat hij het zag, hoe Vera verstijfde en plotseling vol intense aandacht was. Jane keek aarzelend omhoog en zag dat het veelbetekenende glimlachje, dat ze bij deze vraag verwachtte, achterwege bleef. Ze fronste het voorhoofd. Waar stuurde die Bennickhoff op aan. Zou haar eerst gewekte achterdocht toch nog rechtvaardig blijken te zijn? Maar hij keek helemaal niet zo dubbelzinnig, als ze bij een dergelijke misplaatste vraag zou verwachten. De opwelling, om hem een kattig antwoord te geven, onderdrukte ze met moeite. Stel je voor, dat ze zich vergiste, dan zou ze toch een figuur slaan en al haar goede vooruitzichten bederven. Ze dacht aan de opgetogen brief, die ze dadelijk, dezelfde dag nog, waarop haar promotie was aangeboden, aan Rudy had geschreven. In de eerstvolgende havenstad, waar de boot zou aanleggen, zou hij de brief ontvangen. Wanneer zou ze ant woord krijgen en zou Rudy met de veranderde omstandigheden genoegen nemen? Het zou een grote teleurstelling zijn, als Bennickhoff, door onaannemelijke voorstellen alle toekomst plannen weer zou torpederen. Want al voelde zij zich inderdaad dikwijls eenzaam, men zou haar nooit dingen kunnen verwijten, die haar in haar eigen ogen en in die van Rudy naar beneden zouden halen. Walter zag de gedachten afwisselend op Jane's gezicht weer spiegeld. Het vermaakte hem een weinig en daarom wachtte hij geduldig op antwoord. „Het gaat wel" zei Jane met matte stem. ,,Ik heb altijd nog wel wat werk. Mijn kleding onderhouden, de kamers een beurt geven en ze bloosde donkerrood, ,,wat werken aan de babykleertjes." „Ach ja, natuurlijk, een man kan dat zo niet beoordelen. Mijn vraag werd mij meer door mijn vrouw ingegeven. Ze vraagt, of je lust hebt, deze avond bij ons te komen dineren." Hij hoorde hoe Vera met een vreemd geluid haar adem naar binnen zoog. Jane werd spierwit en staarde hem met iets van angst en respect in haar ogen, aan. Hoe had ze de vraag toch zo verkeerd kunnen opnemen? Wanneer Bennickhoff minder eerbare bedoelingen had, dan zou hij zeker niet beginnen, met haar aan zijn vrouw voor te stellen. Jane lachte met een be vrijdend gevoel. Bijna was haar gelukster gedaald. Hoe kon ze ook zoiets van iemand denken, die voordien nooit enige reden van twijfel had gegeven. Ze moest deze uitnodiging aannemen. Rudy zou trots op haar zijn en haar in goede handen weten. Nog steeds sprakeloos van verbazing, knikte ze toestemmend. Hij lachte haar vriendelijk toe. „Mijn vrouw is ook veel alleen, weet je. Het is zeker, dat je haar een bijzonder genoegen doet, door kennis met haar'te wil len maken. Ik zal je een uur na kantoortijd komen afhalen." Jane maakte een verschrikt gebaar. „Maar ik kan „Nee, nee," wuifde hij alle bezwaren weg, „geen groot toilet alsjeblieft. Mijn vrouw zal dit beslist niet verlangen. Een ge woon intiem etentje." Jane wist niets anders uit te brengen, dan een gefluisterd „Ja meneer." Met een kort knikje naar Vera, verdween Walter met veer krachtige stap uit het kantoor, de meisjes met gemengde ge voelens van verwondering en verbijstering achterlatend. Weer had hij met succes een hindernis genomen. Eén van de vele, die hij waarschijnlijk nog op zijn weg zou ontmoeten. Doch als alles zo voorspoedig verliep, als zijn eerste pogingen op deze dag, dan zou uiteindelijk zijn moeite worden beloond. Iris zou weer gelukkig worden, de baby van Jane moest de leegte in haar leven vullen. Hij zou de liefde van Iris behouden. Tussen Vera en Jane bleef het urenlang stil. Het werk vroeg hun aandacht, maar ze hadden daarnaast nog heel wat meer te overdenken. Jane ging gejaagd na, wat ze die avond zou kunnen aantrek ken. Ze wilde dolgraag een goede beurt maken. Zij, het een voudige kantoormeisje, dat daar plotseling de kans van haar leven kreeg, om in de hoogste kringen binnen te stappen. Mis schien zou mevrouw Bennickhoff haar aardig vinden. Ze had altijd veel liefs van haar gehoord. Wie weet,'maakte Rudy op nieuw promotie en vonden dan de Bennickhoff's hen de moeite waard om met raad en da-ad bij te staan. Hoe dikwijls hoorde je niet, dat door een bepaalde voorspraak iemands fortuin ge maakt was. Jane nam zich voor om geweldig haar best te doen. zodat ze in de smaak zou vallen. Een opgewekt, maar beschei den optreden zou waarschijnlijk de beste indruk maken. Het moest zo worden, dat mevrouw meer naar haar gezelschap zou verlangen. Het zou ook het wachten op de baby makkelijker maken. Misschien zou ze met haar over de aanstaande baby kunnen praten. Het zou fijn zijn met een wat oudere vrouw de komende dingen te bespreken. Deze en duizend andere gedachten hielden Jane voortdurend bezig. Haar ogen .keken daarbij een zonnige toekomst tegemoet. Ze ging zo op in haar eigen plannen en geluksgevoel, dat ze niets merkte van de bijzonder slechte stemming, waarin Vera verkeerde. Ongemerkt gleden haar blikken onderzoekend over Jane figuur, en ze haalde haar schouders op. Haar toestand bleef niet geheel meer verborgen. Het kind had beter gedaan om de laatste maanden rustig thuis te blijven. Deze morgen had ze nog snaterend verteld, dat haar man dat immers ook wilde... Haar manRudy heette hijzeevarendhm, mis schien dat hier nog een kleine kans lag. Zou hij iets kunnen doen, dat Jane toch nog met stille trom zou vertrekken? Wan neer die Rudy een beetje flink was, dan zou hij zijn eens ge nomen besluit niet herroepenHij moest Jane gelasten het kantoorwerk te laten varen en thuis te blijvenDat voor iedereen te wensen zijn Vera fronste haar fijngetekende wenkbrauwen. Met duistere blikken keek ze naar Jane, die daar zo zelfgenoegzaam zat te werken. Ze zag hoe er telkens een verwachtingsvolle glimlach over haar gezicht gleed. Een jaloerse pijn bekroop haar. Ze wond zich steeds meer op. Hoeveel jaren was zij nu al hier? Nog nooit had Bennickhoff het in zijn hoofd gehaald om haar uit te no digen. Een enkele keer had ze op het kantoor zijn vrouw ge zien, maar haar nog nooit van dichtbij meegemaakt. Ze had dat kleine figuurtje, dat altijd zo op de achtergrond bleef zo gemakkelijk kunnen wegdenken Hoe dikwijls had ze niet, in aangename dromerijen, in de toekomst zien gebeuren, dat hij haar, Vera, met zich mee zou neen op een van zijn zakenreizen. Ze was toch zijn privé- secretaresse. Vaak had ze haar garderobe geïnspecteerd, voor het geval, dat zijn verzoek heel onverwacht zou komen. Wat had zij zich niet gevleid met het denkbeeld, dat velen zouden menen, dat zij zijn vrouw was. Ze zou wel zorgen dat ze een goed figuur sloeg. Ze mocht gezien worden. Aan haar was eer te behalen, meer dan aan dat oppervlakkige schepsel, die Jane die haar nu toch blijkbaar geslagen had. Tenminsteals ze geen strijd leverdeNu was toch de tijd gekomen om haar plaats te verdedigen. Vera's boosheid steeg met het uur. Zou ze dit vernederende spelletje nu iedere dag gaan beleven? Maar dat hield ze immers niet uitMoest ze dan haar mooie betrekking in de steek laten? Dat was toch al te dol. Wat was haar leven plotseling veranderd. Daar zat nu dat wezen, een en al zegepraal en zij voelde zich steeds ongelukkiger. Moest ze nu haar plaats zon der verweer afstaan? Dat nooitMaar wat te doen, om alles weer in normale banen te leiden? Dat was alleen mogelijk als Jane verdweenHoe kon ze dit bereiken? Met behulp van haar manKon ze hem inschakelen, Kon ze hem inschake len, zonder zelf op de voorgrond te komenAls ze Jane's man eens alleen maar op de hoogte bracht van het zonderlinge gedrag van Bennickhoff. Zomaar de naakte feiten. Ze hoefde zich dan niet bekend te maken. Ze zou geen leugens vertel lenAlleen maar de nadruk leggen op de eigenaardige ge dragingen van Bennickhoff en terloops opmerken dat een en ander nogal onverklaarbaar aandeed Terwijl aan Jane's bureau de toekomst met gouden létters was getekend, werden er enige meters verder duistere plannen gesmeed, om dezelfde toekomst in scherven uiteen te doen val- Deze voelde zich tot in haar diepste wezen gekrenkt, door het onbegrijpelijk optreden van haar directeur. Eerst al die uren van pijnigende gedachten, bij zijn plotselinge grote belangstel ling voor Jane. Hoe had ze hem altijd bewonderd en heel stil in haar hart met hem gedweept. Aangezien er echter in zijn leven en gedachten alleen plaats was voor zijn vrouw, had ze zich tevreden gesteld met het idee, dat ze tenminste een eervolle tweede plaats bezette. Ze had zich altijd getroost met het denk beeld, dat ze een soort geestelijke verwantschap met hem had. Zijn vrouw was zijn luxe bezit, maar zij was zijn onmisbare zakelijke rechterhand. Aan haar was het te danken, dat hij zich alleen met de allervoornaamste kantoorzaken 'behoefde bezig te houden. Verder rustte alle verantwoordelijkheid bij haar. Ze had zich onvervangbaar geweten. De laatste vieren- twingtig uur kreeg echter haar zelfvertrouwen de ene schok na de andere. Welke geheime krachten schuilden er in Jane, dat ze haar tot nu toe als een onbeduidend wicht had beschouwd? Weg was ineens alle tevredenheid met haar vooraanstaande positie en haar macht op het kantoor. Nu bleek toch dat alle verstand en ijver niet waren opgewassen tegen dat ondefinieer bare, die geheimzinnige macht, die sommige vrouwen schenen te bezitten. Had Jane dan zoveel charme? Was zij, Vera, dan lelijk? Jane voelde wel even verwondering, toen ze na sluitingstijd overhaast naar hoed en mantel greep en van Vera een vrien delijk knikje kreeg. Maar haar hoofd was zo vol over de avond die haar wachtte, dat ze tegelijk met het dichtdoen van de deur, die vreemde indruk al weer kwijt was. Met bleek gezicht en samengeknepen lippen stond Vera lang- aam op. Een onbeschreven blad papier ritselde in haar beven de hand. Even stond ze roerloos bij haar schrijfmachine, dan schudde ze haar hoofd. „Nee, niet op mijn eigen machine" fluisterde ze. Ze belde naar een andere afdeling, maar kreeg geen gehoor Ze knikte goedkeurend. Iedereen was vertrokken. Vera voelde zich als een dief in eigen huis toen ze naar het andere kantoor sloop en voor een der typemachines plaatsnam. Nu aarzelde ze niet meer. Met een resoluut gebaar haalde ze de kap weg en draaide het papier in de machine. Terwijl ze de voorbereidingen maakte, rekende ze al uit, wanneer de brief hem bereiken zou. Ze had nu voordeel van Jane's mededeel zaamheid. Schip en havens waren haar bekend. Gewetensbe zwaren konden nu niet gelden, want het ging om haar be staanAls ze heel eerlijk was tegenover zichzelfging het grotendeels om haar angstvallig verborgen liefde voor Ben nickhoff. De gedachte, dat ze ijn belangstelling zou verliezen, dat ze uren samenzijn met het -ou moeten missen, deed haar alle bedenkingen opzij zetten. Er kwam een bijna wreed licht in haar ogen toen ze aan sloeg JANE VINDT EEN NIEUW TEHUIS Voor Jane ging op de avond, dat ze voor de eerste maal aan het diner, ten huize van Bennickhoff mee aanzat, een nieuwe wereld open. Lang had ze voor de kleerkast gestaan en ge aarzeld wat ze moest aantrekken. Haar keus viel ten slotte op een eenvoudig lichtblauw japonnetje, zonder ceintuur. Een een voudige, maar geraffineerde coupe gaf aan dit model juist dat geklede, dat ze in deze omstandigheden nodig had en ook nog dragen kon. Haar figuur maakte het noodzakelijk, dat ze een model koos, dat haar lijnen enigszins verdoezelde. Hoe trots ze ook was op haar aanstaand moederschap, ze wenste er tevens zo voordelig mogelijk uit te zien. Zorgvuldig gaf ze een lichte make-up. Haar blonde haren had den nog niets van de schoonheid en glans ingeboet. Bij een laat ste inspectie voor de spiegel, geloofde Jane dat ze tevreden kon zijn. Ze zag een frisse jonge vrouw, eenvoudig en smaakvol ge kleed. In haar ogen was een warme gloed van spanning en ver wachting, maar ook iets van gestreelde ijdelheid, omdat juist zij het was, waarnaar de belangstelling van hun grote directeur uitging. In stilte uitte ze de bede, dat ze ook in de smaak van zijn vrouw zou vallen, dan was haar toekomst en die van Rudy en vanzelf ook van hun kind verzekerd. Een paar lichtgekleurde schoentjes completeerden haar toilet. Met kloppend hart wachtte ze nu op het geluid van de auto. Eindelijk meende ze hem te horen en daar klonk dan ook de huisbel al. Gehaast greep ze haar mantel en hoed. Ze griste haar tasje van de stoel en bijna ademloos rende ze trappen af. Stille pret had ze om de onmiskenbaar verbaasde, maar ook afkeurende blikken van de hoofdbewoonster van het huis. Ze kon als het ware de onuitgesproken gedachten van haar gezicht lezen. „Het komt niet te pas," zeiden die blikken, „dat een jong alleenstaande en nog wel getrouwde vrouw door een vreemd heerschap, in een duur uitziende auto wordt afgehaald." Jane wuifde haar vrolijk toe en lachte even om het stijve gereser veerde knikje dat ze terug kreeg. Het overbrugde de eerste momenten dat Bennickhoff en Jane nog wat onwennig naast elkaar zaten. Dan babbelde ze al vrolijk over haar kamers, die ze samen met Rudy zo gezellig had ingericht. Het bracht hem er toe te zeggen dat het hem speet haar een avond van die gezelligheid te beroven. „O nee, zei Jane, „Zo heb ik het natuurlijk niet bedoeld. .Maar misschien bewijst het u wel, dat u met mij geen mede lijden hoeft te hebben," voegde ze er vrijmoedig aan toe. De gedachten daaraan hadden haar de laatste minuten bezig ge houden. Ze wenste geen medelijden en ze vond het een mooie gelegenheid om het naar voren te brengen. „Eerder met mij," zei Bennickhoff op een eigenaardige raad selachtige toon. Verschrikt keek Jane even opzij. Was dit weer een van die opmerkingen, bedoeld als inleiding om met haar op meer in tieme voet te komen? Hij ou dan toch geweldig op zijn neus kijken. Zelfs de rijkdom van een Sjah van Perzië was niet in staat om haar van Rudy af te kopen. De eerste de beste ge legenheid dat zijn avances te ver zouden gaan, zou ze het wel eens duidelijk aan zijn verstand brengen. Ze schoof rechtop en wierp de zwarigheid van zich af. Ze zou warempel haar avond niet laten bederven door veronderstellingen, die waarschijnlijk veel te ver gezocht waren. Geheel ontspannen keek ze nu door de voorruit en genoot van de rit. Met vaardige hand stuurde Bennickhoff de opval lend mooie wagen door het drukke verkeer. Nu moest Rudy haar zo eens zien zitten. Ze betrapte zich op het verlangen, dat iemand van het kantoor haar naast de direc teur in de auto zou zien. Ze zag de verbazing al en ze vond het bijna jammer toen Ben nickhoff voor een huis van indrukwekkende afmetingen stopte. Tegelijk veerde de opwinding weer in haar omhoog. Wat een woning voor twee personen dacht ze, het lijkt wel een klein kasteeltje. In de hal werden ze door een keurig dienstmeisje ontvangen. Jane kreeg even gelegenheid haar toilet in orde te maken en vervolgens werd ze naar binnen geleid. Bennickhoff ging haar voor naar een ruime salon. Jane voelde zich in de grote kamer steeds kleiner worden. Hoffelijk hield Bennickhoff de deur voor haar open. Bij de open haard zat Iris. Ze stond onmiddellijk op en kwam Jane het uitgestoken hand tegemoet. Niets verried de agitatie die haar zojuist nog beheerste. Hoewel het daglicht nog voldoende aanwezig was, had ze alle lampen laten inschakelen. Ze wilde zich onmiddelijk en goed overtuigen van de persoonlijkheid van het jonge vrouwtje. Jane was het eerste ogenblik door de stralende verlichting verblind en ze knipperde verlegen lachend met de oogleden. Ze zag de tengere Iris op zich toekomen en hield de adem in. Iris Bennickhoff was klein, maar wat een koninklijke houding, wat een fijne perzikachtige huid. Hoe fraai waren de wenkbrauwen getekend boven de gevoelvolle ogen, die haar evenwel nauw lettend opnamen, zonder echter hinderlijk te zijn. Wat een gratie en elegance. Jane zuchtte bevrijd. Met zo n vrouw aan Ben nickhoff's zijde, behoefde zij, Jane nergens bang voor te zijn Attenties van zijn kant kon ze gevoeglijk als louter beleefdheid van hem aanvaarden. Naast zijn echtgenote verdween iedere vrouw in het niet, zelfs nu zij een uiterst eenvoudig zwart ja ponnetje droeg maakte ze een onvergetelijke indruk. Een ge zichtje om nooit te vergeten, dacht Jane. De mooie mond glim lachte gemakkelijk, al behield ze steeds daarbij een droevig trekje. Het maakte Jane's hart warm en week en ze voelde dadelijk de grootste sympathie voor haar gastvrouw. Op haar beurt dacht Iris, wat een kind nog. Ze kijkt open en eerlijk. Ik moet alle bijgedachten uit mijn hoofd bannen, hoe vreemd ik ook zijn handelswijze blijf vinden. Walter zag tot zijn onuitsprekelijke opluchting, dat de twee vrouwen wonderwel met elkaar overweg konden. De stijfheid van de eerste ontmoeting was reeds na de eerste ogenblikken verdwenen. Alles verliep bijna beangstigend voorspoedig. Zoals Jane daar nu zat was het alsof ze hier al jaren thuis hoorde. Iris was toch een wonder van een gastvrouw. Ze wist altijd dadelijk de juiste toon te treffen. De gedachte, Jane in de toekomst hier meer te zien, leek toch lang niet meer zo zonderling. Wat waren vrouwen eigenlijk onberekenbaar. Alle loomheid scheen bij Iris te zijn geweken. Ze behandelde Jane, alsof ze een buitengewoon belangrijk persoontje was. Levendig nam ze aan het gesprek deel. Als ik niet beter wist, dacht Wal ter, dan zou je bijna vermoeden, dat Iris de plannen, die ik ge smeed heb, kent en er zelfs haar fiat aan geeft. Dat lichte blosje van opwinding stond Iris goed. Het was een onuitputtelijk ge noegen om steeds weer naar haar lief en aantrekkelijk gezichtje te kijken. Iris zag, hoe Walter haar zorgvuldig bestudeerde. Terwijl ze gewoon het gesprek vervolgde, namen haar gedachten een aparte vlucht. Er is iets met hem, wist ze. Hij is te gespannen. Moet ik toch weer naar mijn eerste twijfel terug? Is hij mij in een on bewaakt ogenblik ontrouw geweest en vindt hij, dat, volgens zijn geweten de vrouw en het kind hier in huis horen? Ze ving Walters liefdevolle blikken op en koesterde zich daarin als een jong dier, dat in het koude voorjaar de zonnestralen zoekt. Hij houdt toch van me, gonsde het door haar hoofd. Zo kijkt een man niet, die zijn vrouw wil verlaten. Hij heeft blijkbaar één keer zichzelf vergeten en weet niet meer uit de perikelen te komen. Echt iets van een man, om dan je vrouw met de feiten te confronteren en dan maar afwachten hoe de zaken zich verder zullen ontwikkelen. Doch dan die losse natuurlijke hou ding van Jane te verklaren? Ze scheen waarlijk geen hinder te hebben van een onzuiver geweten. Integendeel, ze sprak graag en veel over haar eigen man, over Rudy Iris kwam er niet uit. Tot haar verbazing maakte het onzekere gevoel, over het gedrag van Walter, haar niet boos, maar het deed wel pijn. Het maakte haar schuldgevoel over hun kun- derloosheid groter. Eén ding wist ze nu zeker. Dit zou nooit gebeurd zijn, als ze kinderen bezaten. Ze had altijd al geweten, dat Walter dit als een groot gemis zou beschouwen. Hij zou een liefhebbende sportieve vader zijn, die vele uren stoeiend en ravottend met zijn jongens zou doorbrengen. Lange wande lingen zouden ze maken en met enthousiaste verhalen thuis komen. Haar verlangen naar kinderen sproot in hoofdzaak voort, uit de wens om voor hem de meest volmaakte vrouw ter wereld te zijn. Een kind van hen beiden zou voorgoed hun liefde bezegelen. Ze wilde een bewijs leveren van haar grote liefde voor hem. Zij koesterde zich altijd in zijn overstelpende attenties en elke keer voelde zij zich degene, die altijd weer ontving en er weinig voor terug kon geven. Mijn geslacht is verzwakt, dacht ze dan bitter. We hebben alleen onze afkomst om trots op te zijn, doch we missen de kracht om voor een nageslacht te zorgen. Hoe meer Walter haar met liefde en zorg omringde, hoe meer ze zich verweet dat ze ergens als vrouw tekort schoot. Einde loos had ze gebeden en gehoopt en steeds waren haar verwachtin gen de bodem ingeslagen. Het maakte haar lusteloos en down. Nu was blijkbaar het onafwendbare gebeurd, hoe onwaar- chijnlijk het ook klinken mocht.,Zij had, met haar zwakke ge zondheid, Walter in de armen van een ander gedreven. Nu ver bood zijn eergevoel hem, om zich met geld en goede woorden, van dit aardige vrouwtje af te maken Of ging zijn verantwoordelijkheidsgevoel nog verder en vond hij, dat hij ook voor de toekomst van het kind moest zorgen? Zou ze op de duur dit vrouwtje dagelijks om zich heen moeten duldenOf hoopte Walter, dat zijn eigen vrouw zich lang zaam maar zeker terug zou trekken? Maar hij wist toch, dat ze zonder zijn liefde geen waarde aan het leven hechtte. Hij was de voedingsbodem van haar bestaan. Zijn donkere ogen op haar te zien rusten en zijn sterke armen om zich heen te voelen, was alles wat ze nodig had. Het verlangen om eens die ogen van trots te zien stalen, als ze hem een kind had geschonken, een verlangen dat onvervuld was gebleven had haar doen kwij nen en wegteren. Iris verwonderde zich over haar eigen gedachten, die kalm als een zacht stromend riviertje door haar heen gingen, terwijl de feiten, die letterlijk voor haar ogen werden uitgestald, zo erg waren, dat ze als een vurige godin der wrake, met vernietigen de zinnen, haar man en deze vrouw de deur moest wijzen. Maar ze was immers nergens zeker van. die verscheu rende twijfel. Moest het nog lang duren, aleer men haar de zaken uiteen zou zetten? Moest ze zelf het initiatief nemen, of rustig afwachten tot de anderen de tijd daarvoor rijp achten? Wat kwam eigenlijk een paar maanden er op aan, als daarna het leven dor en vreugdeloos zou zijn. Walter zou op de duur zijn belangstelling voor haar wel verliezen en allicht de vrouw kiezen, die hem een kind had geschonken. Kon ze dus niet be ter een passieve houding aannemen en nog genieten van ieder uur, waarin ze de liefde nog in zijn ogen zon lezen. Hoop en vrees, liefde en wanhoop hielden Iris gevangen en bezorgden haar een hevige zielesmart. Een aangeboren bescha ving deed haar al die gevoelens met geweld onderdrukken, zodat noch Jane, noch Walter een vermoeden hadden van haar inner lijke strijd. Met uiterste wilskracht had ze tegelijkertijd het ge sprek gevolgd. Ze wilde geen vernederende scènes.' Ze zou al haar krachten sparen... misschien... heel misschien... kon ze er nog bij winnen. Ze was tot grote offers bereid. Ze wilde Walters liefde niet ontberen. Zijn genegenheid voor haar, was haar levenskracht. Verder gaan zonder Walter was ondenk baar. Ook zonder kinderen zou hij haar hele bestaan vullen. Als het moest wilde ze dan wel het kind aanvaarden en opvoeden, terwille van zijn gemoedsrust, maar de vrouw moest weg. Wie weet, of Walter in dat kind een genoegzame bevredi ging vond en verder zou hij dan weer voor haar alleen zijn. (Wordt vervolgd) Bedekking met polyteen vervroegt aardbeien - oogst. De aardbeienkwekers van Ca- lifornie, die hun aardbeibedden met polyteen hebben bedekt zijn zeer tevreden over het resultaat. Ze hebben minder last van rot, schonere vruchten. Ook hebben ze minder last van onkruid. De polyteen - lakens worden in jan uari - februari over de bedden gelegd. Boven elke plant wordt een snede in het plastiek gemaakt en de plant wordt er met de hand doorgehaald. Om de 5 cm wordt een gaatje in het plastic gemaakt opdat het water er snel kan doorzakken. De meeste kwekers gebruiken doorzichtig poly.een; men gebruikt echter ook wel zwart en andere kleuren. Dorre graslanden scheuren. Het abnormaal droge weer in de afgelopen maanden heeft de grasmat van vele hooggelegen percelen op onze zandgronden totaal verwoest. Ook al zal er voldoende regen komen, dan zal het geruime tijd duren voor deze weer geheel in hun oude toestand zijn. Daarom verdient het over weging om deze percelen te scheuren en te bestemmen voor verbouw van groenvoedergewas- sen. Vooral als er voldoende re gen komt zal men hier nog een flinke hoeveelheid wintervoer van kunnen winnen Te zure percelen kunnen meteen worden bekalkt. Hoeveel kalk men moet toedie nen zal grondonderzoek uitwijzen. S'elt U daarvoor in verbinding met de assistent van de rijksland- bouwvoorlichtingsdienst of de monsternemer van het Bedrijfsla- boratorium voor Grond - en Gewasonderzoek in uw gebied. De assistent zal U ook gaarne van advies dienen bij de vraag welke groenvoedergewassen U het beste kunt verbouwen. Welke groenvoedergewassen verbouwen? Tengevolge van het uitermate droge voorjaarsweer is de voor raad hooi en kuil klein. In vele gevallen zeer klein omdat men in gebieden die het zwaarst door de droogte zijn geteisterd nood zakelijkerwijze reeds aan de te kleine voorraden moest beginnen. Daarom zullen alle zeilen moe ten bijgezet om nog zoveel mo gelijk groenvoeder van het bouw land te winnen. Hiervoor komen in aanmerking kunstweide (Wes- terwolds raaigaas, kropaar), blad koolsoorten, stoppelknollen enz. Natuurlijk zullen deze gewas sen niet allemaal vers kunnen worden vervoederd aan het vee Daarom .dient men grote aan dacht aan de conservering te schenken. Door een goede kuil- methode te kiezen kan men voor komen dat veel waardevol vee voeder verloren gaat. De A.I.V. en melassemethode zijn verreweg de beste methoden. Dit blijkt wel uit de cijfers van de grote aantallen monsters, die door het Bedrijfslaboratorium voor Grond en Gewasonderzoek te Ooster beek worden onderzocht. Elke tweede mens is boer Volgens de statistieken werken 1.477 miljard mensen op aarde in de landbouw, wat bijna over eenkomt met driemaal het aan tal inwoners van Europa. Op een wereldbevolking van 2.7 miljard zijn er gemiddeld van 100 mensen 55 op landbouwbe drijven werkzaam. Ook deze toch altijd nog indrukwekkende getallen kunnen niet doen ver geten, dat het aandeel van de agrarische bevolking aan de wereldbevolking in de laatste twintig jaar aanmerkelijk is te ruggelopen. In 1937 werkten van de 100 mensen nog 63 in de landbouw. Aluminium kassen en warenhuizen. Regelmatig bouwt men in En geland nog aluminium warenhui zen en kassen. In ons land ken nen we geen enkel voorbeeld hiervan, maar aan de overzijde van het Kanaal schijnen nog steeds mensen te zijn, die zich de costen van een dergelijke kas cunnen permitteren. Ondanks iet feit, dat er later vrijwel geen onderhoud nodig is, is een alu minium warenhuis zeer duur. Voor 1 ha van de onderbouw met de voet rekent men 230.000.- dit is dus f 23,- per vierkante meter, waarbij dan nog de kosten komen van het glas en de opbouw.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1959 | | pagina 8