„Zij kochten mijn kind" Veilig Verkeer Nieuws van overal BW* ^L°Vk e" 'dentin ÈLÏÏ Wacht niet langer door HANOL SPOOR Ze wilde zo graag enige dagen vrij, om haar kleine jongen te bezoeken. Het verlangen naar hem werd schier ondraaglijk. De gedachte dat hij misschien al onsamenhangende woordjes zou brabbelen en wie weet, hoe hard gegroeid zou zijn, kon haar opstandig maken en dan scheelde het weinig, of ze was op staande voet afgereisd. Het was ook vreemd dat ze zulke koele brieven van Iris kreeg, met maar heel weinig nieuws over de kleine Walter. Nooit kreeg ze regelrechte antwoorden op haar moederlijke vragen over haar zoontje. Deze kwamen een enkele keer in een aparte brief van Bennickhoff. Meestal als ze zeer dringend antwoord vroeg. Wel leek het, alsof Iris toespelingen maakte op haar vertrek, alsof ze dit niet helemaal kon goed keuren. Het gaf Jane heel wat te denken en bijna altijd kwam ze tot de slotsom, dat ze moest trachten ergens een plaatsje te veroveren, waar het mogelijk was, om haar kind bij zich te nemen en hem zelf op te voeden. Ze liet zich daarover echter nooit uit. Na alles wat de Bennickhoff's voor haar deden, leek dit te ondankbaar Wist ze maar of Berkel met haar speciale opdracht op de hoogte was. Het zou buitengewoon prettig zijn, om met hem hierover van ^gedachten te verwisselen. Hij zinspeelde nergens op, dus goed beschouwd mocht ze hem niet in vertrouwen nemen Terwijl ze enerzijds het werk prettiger ging vinden, namen aan de andere kant de zorgen en het verlangen naar haar kind steeds meer bezit van haar. Ondanks alle hartelijkheid om haar heen voelde zij zich eenzaam. Op een keer betrapte zij zichzelf op het schrijven van een brief naar Rudy. Een paar minuten had zij zich weer teruggedacht in de oude toestand en hem alles van haar belevenissen geschreven. De weerslag kwam zoveel te harder aan, toen ze met wanhopige ogen de brief verscheurde en verbrandde. Een langdurige huilbui had haar totaal ontredderd. De volgende dag had ze al haar wils kracht moeten aanwenden, om weer gewoon aan het werk te gaan Bij al die narigheid maakte de steeds driestere houding van Vorens haar angstig. Nauwgezet onderzocht ze haar geweten en wikte en woog ze haar woorden tegen hem, om toch maar de vaste overtuiging te hebben, dat zij geen aanleiding gaf tot een dergelijk optreden. Hoe kwam hij toch op het denkbeeld, dat hij zich tegenover haar wel dubbelzinnige opmerkingen mocht veroorloven. Hoe kreeg hij het in zijn hoofd, om haar allerlei opdringerige attenties te bewijzen. Het werd al zo erg, dat ze in haar kamer niet meer veilig was, als ze niet onmiddellijk de deur achter zich afsloot. De zeer gezochte voorwendsels, die hij gebruikte, om haar kamer binnen te komen, hadden haar uiterst voorzichtig gemaakt. Ze kreeg het onbehaaglijke gevoel, dat hij meende met recht zo te kunnen optreden. Vele keren vertrok hij lang na sluitingstijd en Jane maakte er steeds meer een gewoonte van, om haar verblijf beneden te rekken, totdat hij verdwenen was. Dikwijls probeerde zij Joyce wat langer in de salon te houden, maar Joyce verlangde, na de lange dagtaak, naar huis. Jane vond het zelfzuchtig om haar dan nog in een lang gesprek te betrekken. Minder moeite had ze, om Berkel te bewegen wat langer te blijven maar iets weerhield haar om daar veelvuldig gebruik van te maken. Zo gaf elk einde van de dag haar angst en maakte haar steeds ongeduriger. Berkel, die blijkbaar niets ontging, meende haar te moeten waarschuwen, wat minder hard te werken. Ze leidde nu bijna geheel alleen de verkoopafdeling en de dames toonden een grote voorkeur voor haar advies. ,,U moet wat kalmer aandoe,n," zei Berkel ernstig. ,,Zo kan uw verblijf hier uw gezondheid niet ten goede komen.'' „O maar,' lachte Jane. „Ik ben hier niet voor mijn gezond heid." Op hetzelfde ogenblik had ze zich wel op de tong willen bijten, vooral toen ze hem bevreemd de wenkbrauwen zag optrekken. Ze begreep, dat ze onder dat voorwendsel was aangesteld. Hoe anders te verklaren, dat ze zo ineens in Vorens kapsalon een dergelijke positie mocht bekleden en bovendien nog volslagen vrijheid van handelen had. Lieve help, het viel Dok niet mee, om steeds in je rol te blijven en zeker niet tegenover Berkel. Ze lachte wat zenuwachtig, ,,nuja, gezondheidJane was blij, dat men haar op dat moment nodig had. Berkel was nadenkend verder gegaan, ze zag duidelijk dat hij niet tevreden was over haar uitlatingen. In haar onrust zocht ze later afleiding bij die over vele onderwerpen kon meepraten. Berkel had het gevoel, dat hij haar nu pas leerde kennen. Als gastvrouw was Jane met zichzelf ingenomen. Dat had ze toch prachtig voor elkaar gebracht. Het was overduidelijk, dat Roland vanavond in Joyce een geheel nieuw meisje ontdekte. En Joyce bloeide op onder die complimenteuze aandacht. Haar ogen straalden als sterren en telkens klonk haar parelende lach, die op de anderen aanstekelijk werkte. Wanneer Jane in haar ogen keek, zag ze daarin een nog niet overwonnen verbazinq en een inniqe dank baarheid. Gelukt. geluktjuichte Jane inwendig en ze genoot I if31 l'96" °9m du/deli)k" en begreep ze nu precies hoe doel intens van de gezellige en kameraadschappelijke sfeer. w" welberekenead de Pannen van Bennickhoff waren Op dat ogenblik zwaaide de deur open en Vorens keek u S C en j °T 2e Zf or baar ondoordachte handelwijze waarom kwam ik toch niet eerder op het idee? Waarom heb ik dit spel niet veel vroeger doorzien?" Stil keek ze voor zich uit, zonder dat Joyce en Roland haar sombere en droevige gedachten durfden te storen. Dan kromde zich plotseling haar handen en ze riep uit. ,,Ja, dat is het, dat is het, hij heeft mijn kind gekocht! Joyce en Roland keken elkaar verschikt aan. Zou Jane door dit alles overspannen zijn geraakt? Maar nu begon Jane haar verhaal en naarmate ze vorderde, werden vele dingen, ook in "'gen ogen duidelijker en begreep ze nu precies hoe doel en weiberekenend de plannen van Bennickhoff waren verbaasd de kamer rond. Dan leek hij een besluit te nemen en stapte ongenood de kamer binnen. Hij scheen de verwonderde gezichten, waarop duidelijk stond te lezen, dat hij niet welkom was, niet op te merken en lachte gemaakt joviaal. ,,Ja, toe maar, neem het er eens van, maar gun een eenzame vrijgezel ook wat van deze overvloed." Hij wreef overdreven in zijn handen. ,,Ik hoef niet te vragen of ik welkom ben, dat spreekt vanzelf. Ik zie dat er een heer ontbreekt en dat gemis zal ik, ongetwijfeld tot jullie grote vreugde, aanvullen. Vorens lachte bulderend om zijn eigen geestigheid. ,,Zo zo, baste hij verder, terwijl hij bij het verblufte gezelschap aan tafel hem nog in de kaart had gespeeld. Ze vertelde over haar opmerkelijke promotie op het kantoor, waar ze vroeger werkte. De plotselinge grote belangstelling van haar directeur voor haar persoontje. Haperend gaf ze aan, hoe achterdochtig ze dat eerst had opgenomen, maar dat vond ze later een heel verkeerde gedachte, omdat hij haar in kennis bracht met zijn echtgenote en daaruit was een hechte vriend schap ontstaan. Ze werd immers opgenomen in hun eigen huiselijke kring en was gemakkelijk aan het luxueuze milieu en het zorgeloze leven gewend geraakt. Daarom had ze ook zo weinig zin om naar Rudy's welgemeende raad te luisteren. schoof. „Rechts heb ik al twee tortelduifjes, als ik het goed zie Rudy was haar manenEr kwam een snikkende Koelwagens De belangrijkheid van Inter trigo de organisatie van de spoorwegen uit verschillende landen, die zich bezig houdt met koeltransporten, wordt jaarlijks groter. Zo bedroeg het aantal koelwagonreizen in 1951 nog 21.200, in 1953 was dit reeds 41.600 in 1955, 54.500 en in 1957 werd zelfs het getal van 71.600 bereikt. Deze snelle toe name is mede mogelijk geworden door het feit dat veel nieuwe wagens gebouwd zijn en dat men thans beter dan voorheen aan de vraag van de handel kan voldoen. en links zal ik de zaak in evenwicht brengen, nietwaar liefje?" De laatste woorden waren tot Jane gericht en gingen verge zeld van een knipoogje, terwijl zijn hand over haar arm gleed. Jane voelde een rilling van weerzin door zich heen gaan, doch Standbeeld voor een kever In het stadje Humboldt Coun ty in Californie heeft men een standbeeld opgericht ter ere van een insect. Het monument stelt een eenvoudige Australische ke ver voor. Zijn soortgenoten heb ben de ranches van de Califor- nische boeren bevrijd van een zeer schrikwekkende plant, die men met de wetenschappelijke zucht, als van een kind, dat van moeheid niet meer kan huilen. Rudy wilde, dat ik weer naar onze eigen kamers ging," ver telde Jane met enige moeite verder. „Hij maakt een lange zeereis en was bang, dat ik ons eenvoudig leven zou ontwennen en ze wilde een onaangename scène voorkomen. Ten slotte was later nooit meer tevreden zou zijn. Ik was eigenwijsJane Vorens eigenaar van deze zaak en hij meende waarschijnlijk beet op haar lip. „Hoe eigenwijs, dat weet ik nu pas goed. Ik in zijn recht te staan. wilde niet luisteren. Ik werd verwend en wilde dat niet missen. Er viel een vreemde stilte. Joyce kon van zenuwachtige Onze kamers leken plotseling zoveel kleiner en benauwder, schrik geen hap meer door haar keel krijgen. Ze zag dat Roland Bovendien verwachtte ik een baby en het leek me zo gerust- ook helemaal niets tot zich nam, terwijl zijn kaken maalden, stellend om altijd vrienden om me heen te hebben. Maar ik alsof hij aan een onverteerbaar brok bezig was. had meer begrip voor Rudy's brieven moeten tonen. Inplaats Jane bleek over de meeste tegenwoordigheid van geest te daarvan ging ik er dwars tegen in. Hijhij..." Jane wrong beschikken. Ze dekte rustig voor een persoon erbij. in wanhoop haar handen. „Hij wilde tenslotte alles of nietsI naam „Klammath Weed""heeft De stilte duurde voort. Vorens blikte nijdig van de een naar en ik antwoorddedat ikde scheiding aanvaarddegenoemd. de ander. Nooit heb ik er bij stilgestaan waarom Rudy zijn eisen zo „Ik kan niet zeggen, dat jullie overlopen van hartelijkheid en dwingend steldeNu begin ik mij af te vragen, of hij meer gastvrijheid. Het is mij anders best mogelijk, om eens te ver- wist, maar niet genoeg om mij te overtuigenNu weet ik geten dat ik de directeur ben, dus doe me een plezier en zet bijna zeker, dat er tussen de regels in zijn brieven meer te lezen je over die bleuheid heen?" was. Het lag niet in Rudy's aard, om zonder enige reden, door Nog steeds^kwam er geen antwoord, maar Vorens gaf het dik en dun zijn zin door te drijven. Ik had me veel te veel in mijn eigen toestand verdiept, anders zouden we zeker wel nader tot elkaar zijn gekomenOh, mijn Rudy Jane s hoofd bonkte op tafel en ze huilde hartsverscheurend. Alle leed brak zich baan en het verlangen naar man en kind werden haar te machtig. Vol medeleven hadden Joyce en Roland geluisterd. Joyce lJU legde kalmerend een hand op Jane s hoofd. „Is je babyrustig en veilig weiden. gestorven? vroeg ze voorzichtig. 1 Jane hief haar betraand gezichtje op. Er brak een klein glim- achje door haar verdriet heen. Haar ogen keken met een innig verlangen in de verte, terwijl ze zei. „Nee, nee, gelukkig niet. Integendeel, de kleine Walter is één brokje gezondheid, met stevige beentjes en grappig mollige knuistjesHijhij... begon al te lachen... toen ik hem voor het laatst zag." Dan verstarde haar gezicht weer. „Ik werd voor de harde keuze gesteld, om met, of zonder kind te vertrekken. Ik was niet in staat om hem een behoorlijk nog niet op. Blijkbaar kon hij zich niet voorstellen, dat hij als man van gewicht, door zijn eigen personeel genegeerd kon worden. Er flitste een listige glans in zijn ogen. Hij vestigde zijn aandacht weer op Jane. „Die Jane, ha ha haze moet haar baas vanavond maar eens vertroetelen. Dat heb ik ondertussen wel verdiend. De mooiste kamers van de hele afdeling heeft ze gekregen, en waarvoorha ha hapracht mop Weer stak hij zijn vettige hand uit naar Jane, maar deze probeerde aan zijn aanraking te ontkomen. ,Ja lieveling," hernam hij onverbeterlijk, „Ik zou er niet mee op de proppen komen, als je niet telkens opnieuw de be ledigde majesteit speelde. Die comedie verveelt me. Toe wees nu voor mij ook eens een heel klein beetje lief, zoals je voor anderen ook al bent geweest?" Als versteend kon Jane geen woord meer uitbrengen. Ze begon bijna aan het verstand van Vorens te twijfelen. Hulp zoekend keek ze naar Roland en Joyce. Deze laatste zag krijt- De plant vergiftigde het on gelukkige vee. Tevergeefs had men getracht deze plant te be strijden door middel van mecha nische producten. De Chrysolina gemelatta-kever heeft in vijf sta ten van Amerika de bovenge noemde schadelijke plant ver nietigd, omdat het de enige plant is waarmee de kever zich kan voeden. Het vee kan thans weer wit en blikte vol afgrijzen naar Vorens, terwijl Roland plotse- onderkomen te geven, noch om hem bij mij te houden. Zij ling overeind sprong en Vorens toesnauwde. „En nu is het boden aan om voor mijn kind te zorgen. De kleine Walter genoeg. U heeft niet het recht om zo beledigend tegen Jane I beeb: het goed. De Bennickhoff's zorgen voor hem, als voor een op te treden." eigen kind. Zelfs voor zijn toekomst zijn al maatregelen getrof- „Wel nu nog mooier. Zeg jongeman, je vergeet toch je ^en' ^9 kan later de studie kiezen, waarvoor hij aanleg heeft, plaats niet? Wie geeft jou het recht zo tegen mij uit te varen?" Dit is meer, dan ik hem ooit geven kan. Wanneer ik hem nu „Dat komt later," grimmigde Roland. „Eerst eis ik van u, zou opeisen, zou hij veel te kort komen. Ik zou hem de hele dat u Jane excuus vraagt voor de aangedane beledigingen. bag in vreemde omgeving moeten plaatsen en pas 's avonds Paarsrood sprong Vorens overeind. „Welja, mijnheer eist I mee kunnen nemen naar onze eigen kamers, terwijl hij nu al maar! Weet je wel voor wie je eigenlijk op de bres springt?" I iwee grote kamers voor zich zelf alleen heeft. Hij krijgt een Zijn stem kreeg een insinueerende klank. „Voor een zeker opvoeding als een prinsje. Daarvoor moet ik een offer brengen je soort vriendinnetje van een zakenrelatie, die haar omlaten we zeggengezondsheidsredenen een poosje kwijt wilde.' Bij die woorden verloor Jane haar zelfbeheersing. „Dat lieg snikte ze, „er waren heel andere redenen." Met uiterste wilskracht tot zichzelf komend, zei ze. „Ik was verzocht hier de zaak te controleren, omdat hier diefstal werd gepleegd, dat zonder veel ophef moest worden opgehelderd.' „Ntf," smaalde Vorens, „wat heb ik je gezegd? Knap smoes jes maken, dat kan ze, dat moet ik toegeven." Roland, die aan Jane's gezicht zag, hoe diep verontwaardigd ze was en geen ogenblik aan haar woorden twijfelde, voelde T 1 i i 1 ii pi. waa ucui oucuuiijts. aan nac Joyce, die juist haar cabine voor het einde van de daq afsloot. r j i_r r ,a i een telie woede in zich opkomen Het was of ze een plotselinge ingeving kreeg, toen ze aan „Het wijst er veel meer op, dat u deze praatjes gebruikt hebt, ja?" Jane had ineens het gevoel gehad, dat er iets moest gebeuren en hoopte van harte dat Joyce zou toestemmen. De dringende vraag tekende zich duidelijk op haar gezicht af en de ogen van Joyce begonnen verdacht te glanzen. De kameraadschap, die Jane zo spontaan aanbood ontroerde haar. „Je bent een schat, Jane" zei ze zacht zullen het leuk hebben samen." „Vind je het goed, dat ik Berkel ook uitnodig," vroeg Jane. I Hij.,we,ndde zich ,tot }anTe' "Z?9 madaJm' >e n,aakt zo Joyce bloosde donkerrood. „Hij zal waarschijnlijk weigeren," vlu9 mo9ell)k dat >e we3komt: Je ,°ude vrlend ™oet je maar zei ze schouderophalend. „Hij kan zich immers niet veroorloven, I weer al te vertrouwelijk met het personeel om te qaan. I W0rSS j j i 1 T Dat kan met ons wel, zei Jane gewild luchtig, maar haar Het, do°dsbleke jachtje van Jane maakt alle ridderlijke rt bonsde van onverwachte Jn.atie Oneen, 2 ce hoe .e ^Y^ns bij Roland wakker. Zijn hart vloeide over van mede- en tijdelijk afstand van hem doen. Nu begrijp ik, dat Bennick hoff wenst, dat deze tijdelijke toestand voor altijd zal blijven. Onzin, om te denken, dat ik die knagende pijn in mijn hart voorgoed zou kunnen onderdrukkenMaar zelfs, nu ik zekerheid heb, dat dit hele spel als inzet mijn kind heeft, dan nog zie ik geen kans, om mijn baby uit zijn vertrouwde om geving weg te halen. En Irisja IrisHier ligt de op lossing van het raadsel, waarom ik nooit gezellige vriendschap pelijke brieven van haar kreeg. Nooit regelrecht antwoord op mijn vragen omtrent de kleine Walter. De laatste tijd kwam er zelfs helemaal geen brief meer van haar. Bennickhoff schreef ook steeds beknopter en zakelijker. Hij wilde natuurlijk de band zo vlug mogelijk verbreken Opgewonden sprong Jane op. „Ik denk dat Iris niets van deze intrige weetnee, beslist nietZij zou nooit zo hard vochtig kunnen zijn. Dat is uitsluitend het werk van hem ge weest. Hij heeft haar, om welke reden dan ook, het kind willen opdringen. Ik weet, dat ze naar kinderen verlangde, maar dit. nee, dat zou haar goedkeuring nooit wegdragen." Met een uitdrukking op haar gezicht, alsof ze in trance was, sprak Jane telkens losse zinnen, die weinig verband met elkaar schenen te hebben. Joyce en Roland lieten haar met rust, omdat ze begrepen, dat dit voor Jane op het ogenblik het beste was. Ze wilde haar weer in genade aannemen. Hier ben je de langste tijd ge- echter niet alleen laten, om haar niet plotseling haar verlaten heid nog sterker te doen voelen. Ze waren diep onder de indruk van de menselijke tragedie, waarmee ze zo plotseling werden voudig niet bestaan, zonder dat ik dat niet zou merken. Als i Jane onder dit voorwendsel hierheen is gekomen, dan heeft u I daarmee stellig iets anders willen bereiken.' Nu was het de beurt van Vorens om geheel buiten zichzelf te raken. Zijn vuist dreunde op tafel, zodat het tafelgerei rinkelde. „Ik heb haar schijnheilige braafheid altijd al belache- Ta ik bli'f we b'k gevonden," riep hij uit met bulderende stem. „Maar dat j ze de zaak zo gladweg kan beduvelen, dat doet de maat over- hart bonsde van onverwachte sensatie. Opeens wist ze, hoe ze i het probleem Berkel-Joyce moest aanpakken. Ze vond dit nu ^T.en velon waar hpng veel belangrijker dan haar onderzoekingswerk. Hier kon ze resultaten bereiken. Berkel had immers Joyce nog nooit goed aangekeken. Nu zou hij haar in een heel nieuwe situatie ont moeten en dat moest stellig een goede uitwerking hebben. Langzaam liep ze op Berkel toe en op gewone toon, waaruit ze slechts met moeite de spanning wist te weren, nodigde ze hem uit voor een gezellige maaltijd op haar kamer. Blij verrast keek hij haar aan. Jane schrok van de gretigheid waarmee hij op haar verzoek inging. Een beetje meer timide zei ze, dat Joyce er ook aan zou deelnemen. Even zag ze een lichte teleurstelling in zijn ogen komen, dan keek hij alsof hij haar beweegredenen begreep en knikte vrolijk. Jane wist dat hij een verkeerde uitleg gaf aan haar gedrag, maar voorlopig bracht ze daarin geen ver< andering. Een half uur na sluitingstijd waren ze al op haar kamer bijeen. Jane had de tafel uiterst zorgvuldig en gezellig gedekt. Een kort ogenblik greep de ontroering haar aan. Als het Rudy eens was waarvoor ze dit welkom bereidde. Doch deze avond moest ze alle zware gedachten maar eens opzij zetten. Ze was nog jong en had toch ook wel een klein beetje recht op levensvreugde. Bovendien was ze aan haar gasten ver plicht, om zo opgewekt mogelijk te zijn. Voor de juiste sfeer was dit beslist noodzakelijk .Joyce moest immers uit haar isole ment worden gehaald, dan zou haar aantrekkelijkheid pas goed aan de dag treden. Neuriënd had ze de laatste toebereidselen gemaakt, verheugd, dat ze na maanden van eenzaamheid eindelijk eens echte vrien den op haar kamer zou ontvangen. Voor één avond zou ze haar zware taak vergeten. Er waren trouwens vele wegen, die naar Rome leiden. Misschien kwam ze op deze manier veel meer te weten, dan tijdens de oppervlakkige gesprekken be neden in de salon. Ze had Berkel en Joyce naast elkaar geplaatst en zelf recht daar tegenover plaats genomen. Ze waren alle drie een beetje vrolijk en baldadig. Berkel vroeg aan de dames, om hem nu ook te tutoyeren, dat was veel gezelliger. Joyce bloosde diep, bij de eerste maal dat ze zijn naam, Roland, uitsprak. Er was een warme klank in haar stem, waarvan hij verrast opkeek. Hij had al meerdere keren met een zekere verwondering naar Joyce gekeken. Zij zag er in haar eenvoudig maar elegante japonnetje zo heel anders uit, dan in het wel aardige, maar altijd eendere japonschort, dat ze in de zaak droeg. Joyce ontpopte zich als een prettige beschaafde tafeldame, ,Zij er uit, ik er ook uit," zei hij met vaste stem. „Maar man," gilde Vorens. „Laat je toch niet door dat engelensnuitje om de tuin leiden. Ik zal op slag tegen de wereld slaan, als ze hier niet met een smoesje over gezondheid en zo, naar binnen gesmokkeld is. Bennickhoff hield zo aan, dat ik tenslotte gezwicht ben. Hij betaalt zelfs haar salaris, de bewijzen kan ik je laten zien.' geconfronteerd. In ontzetting had Joyce, als om steun zoekend, de hand van Roland gegrepen en Roland had haar niet meer losgelaten. Bij alle medelijden, die ze voor Jane voelde, door stroomde haar ook een warm geluksgevoel. Ze wist dat deze eerste veelbetekenende handdruk het symbool was van een nieuwe, stralende toekomst. De gedachte, dat ze dit aan Jane had te danken, terwijl deze in een afgrond van ellende ver toefde, deed heel haar hart naar Jane uitgaan. Toen deze dan ook tot de werkelijkheid terugkwam en met Er klonk een snerpende kreet uit Jane s mond. Met een I ijzeren wilskracht haar leed trachtte meester te worden, ont kennende zucht zakte ze op haar stoel ineen en begon uitzinnig I moetten haar ogen de warme belangstelling en meelevende blik te snikken. Noch lieve woordjes van Joyce, noch de verzekering van Roland, dat hij immers die leugens niet geloofde, konden haar ken van Joyce en Roland. Ze plooide haar mond tot een lach en probeerde te zeggen: „Dat is ook wat fraais. Ons fijn diner naar de maan. Kom, tot bedaren brengen. Integendeel, tussen de felle en benauwde I laten we verder gaan en nog gebruiken wat eetbaar is. Later snikken door, klonk het hortend. „Ik weetnu dat hetzal ik mijn problemen wel oplossen. Komt tijd, komt raad." Nu was het Roland, die de leiding nam. „Hoor eens hier Jane," zei hij. We kunnen natuurlijk rustig verder eten, maar je moet ons zoveel mogelijk over alles inlichten. Mischien dat we je kunnen helpen." Een warme vreugde steeg in Jane omhoog. Hoe wreed het leven ook voor haar was geweest, ze had hier toch weer twee oprechte vrienden gevonden. Mochten haar ogen haar niet bedriegen, dat hadden Joyce en Roland bij haar het grote geluk ontdekt. Dan verspreidde ze toch niet alleen ongeluk om zich heen. Haar taak was dan wel heel anders verlopen, dan ze had verwacht, maar er was nu iets moois uit gegroeid. Plotseling choot haar de felle woordenwisseling van Roland en Vorens weer te binnen. „Zeg Roland," begon ze verschrikt, „Je zult toch niet je betrekking verliezen door deze scène? Ik zal trachten de hele geschiedenis aan Vorens te verklaren. Het zou mij erg bezwaren, als je hier schade van zou ondervinden." „Deze avond kan voor mij nooit nadelig eindigen," zei Roland met een poging tot schertsen, terwijl hij de blozende Joyce diep in de ogen keek. „Nee Jane, op dit punt kun je gerust zijn. Ik weet niet waar mijn ogen zaten, maar nu zijn ze in ieder geval open gegaan. Hoe gek het misschien in je oren klinkt, maar vanavond heb ik voor het eerst Joyce gezien en ik ben van plan haar nooit meer uit het oog te verliezen." Diep glansden de ogen van Joyce, maar ze hield haar vreugde in bedwang, omdat haar geluk zo dicht bij het leed van Jane was begonnen. waar isja... het iswaar „Alsjeblieft," zei Vorens voldaan. „Daar komt de aap uit de mouw". „Ik zou willen, dat u deze kamer verliet," stoof Roland op. „Tut tut mannetje, jij waagt je goede betrekking eraan voor zo'nzo n „Er uit," bulderde Roland. „Ik stel geen prijs meer op dit werk onder uw supervisie. U heeft misbruik willen maken van de toestand van dit meisje. Voor iemand, die tot zoiets in staat is, wens ik niet meer te werken." Grommend en snuivend verdween Vorens, een totaal terneer geslagen drietal achterlatend. Het heerlijke eten stond koud en verloren op tafel. Joyce trachtte Jane, die geheel in elkaar gedoken voor zich uitstaarde, tot nieuw leven te wekken. Ze waste haar gezicht en polsen met koud water, terwijl ze steeds maar troostende woorden sprak. Het was een diep ongelukkige Jane, die met ogen, waarin een wereld van leed lag, haar gasten aankeek. Een smartelijk lachje gleed even om haar mond, als ze naar de ontluisterde tafel keek. „Ik ben jullie een verklaring schuldig," zei ze diep zuchtend, „want nu heb ik je ook nog meer in mijn ongeluk gehaald." Joyce en Roland verzekerden om strijd, dat Jane geen ver ontschuldiging hoefde te maken. Die praatjes van Vorens had den voor hen geen enkele waarde. Beslist schudde Jane het hoofd. „Gedeeltelijk heeft hij gelijk.' zei ze en weer had ze moeite om niet in tranen uit te barsten. „Alles zie ik nu zo duidelijk voor me," zei ze langzaam. „O Er zit meer achter (u) dan u denkt! In het verkeer is het voor een automobilist noodzakelijk te weten, wat er achter en naast zijn wagen gebeurt. Kijk daarom in de spiegel. Kijk nog eens. Blijf regelmatig kijken! En doe als het V eilig-V erkeer's mannetje Wouter Wegwijs: Neem er een paar ogen (zijspiegels) bij SPIEGELTJE, SPIEGELTJE De spiegel is wij mogen wel zeggen: van nature een typisch attribuut van de Vrouw. Niet ten onrechte heeft men de „Venus- spiegel" gekozen om het vrouwe lijke geslacht aan te duiden. En mannen kijken nu eenmaal niet graag in de spiegel (althans dat zeggen ze) sedert de Griekse God Narcissus niet kon ophou den naar zijn eigen spiegelbeeld in het water te staren en tot een begrip is geworden Zou het zo vragen wij ons af deze min of meer natuurlijke „afkeer" van de spiegel zijn, die veel mannen er van weerhoudt, regelmatig een blik in hun auto spiegel te werpen? Mogen wij deze heren der schepping dan openlijk geruststellen met de mededeling, dat het odium, dat er blijkbaar op spiegel-kijken- door-mannen rust, niet voor auto spiegels geldt? Om de eenvoudige reden dat men daarin tenzij vrouwlief achter het stuur heeft gezeten en de- lippen heeft „aan gezet alles ziet behalve zich zelf. Dat derhalve de achteruit kijkspiegel voor iedere automobi list een onmisbaar hulpmiddel is, waarin dat staat voor ons vast alle Griekse Goden op alle strijdwagens ongestraft zou den hebben mogen kijken. Het zelfde geldt natuurlijk voor de zo nuttige buitenspiegels. Ook daarin is het goed kijken voor hen, die willen weten wat er in het verkeer links en rechts naast en achter hen gebeurt. En wie wil dat niet? Zonder van tijd tot tijd een blik te slaan in de spie gels) is men bij stoppen, in halen, wegrijden, afslaan en wat dies meer zij, zijn leven niet zeker meer. Daarom zouden wij tenwille van uw en andersmans veiligheid willen uitroepen: iedere auto mobilist een Narcissus. maar adverteert regelmatig in dit blad met een korte suggestieve tekst. Dit alleen kan de omzet van Uw zaak verhogen (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1959 | | pagina 8