„Zij kochten mijn kind"
Veilig Verkeer
Nieuws van overal
BW* ^L°Vk e" 'dentin ÈLÏÏ
Wacht niet langer
door HANOL SPOOR
Ze wilde zo graag enige dagen vrij, om haar kleine jongen te
bezoeken. Het verlangen naar hem werd schier ondraaglijk. De
gedachte dat hij misschien al onsamenhangende woordjes zou
brabbelen en wie weet, hoe hard gegroeid zou zijn, kon haar
opstandig maken en dan scheelde het weinig, of ze was op
staande voet afgereisd. Het was ook vreemd dat ze zulke koele
brieven van Iris kreeg, met maar heel weinig nieuws over de
kleine Walter. Nooit kreeg ze regelrechte antwoorden op haar
moederlijke vragen over haar zoontje. Deze kwamen een enkele
keer in een aparte brief van Bennickhoff. Meestal als ze zeer
dringend antwoord vroeg. Wel leek het, alsof Iris toespelingen
maakte op haar vertrek, alsof ze dit niet helemaal kon goed
keuren. Het gaf Jane heel wat te denken en bijna altijd kwam
ze tot de slotsom, dat ze moest trachten ergens een plaatsje
te veroveren, waar het mogelijk was, om haar kind bij zich
te nemen en hem zelf op te voeden. Ze liet zich daarover echter
nooit uit. Na alles wat de Bennickhoff's voor haar deden, leek
dit te ondankbaar
Wist ze maar of Berkel met haar speciale opdracht op de
hoogte was. Het zou buitengewoon prettig zijn, om met hem
hierover van ^gedachten te verwisselen. Hij zinspeelde nergens
op, dus goed beschouwd mocht ze hem niet in vertrouwen
nemen
Terwijl ze enerzijds het werk prettiger ging vinden, namen
aan de andere kant de zorgen en het verlangen naar haar
kind steeds meer bezit van haar. Ondanks alle hartelijkheid
om haar heen voelde zij zich eenzaam. Op een keer betrapte zij
zichzelf op het schrijven van een brief naar Rudy. Een paar
minuten had zij zich weer teruggedacht in de oude toestand
en hem alles van haar belevenissen geschreven. De weerslag
kwam zoveel te harder aan, toen ze met wanhopige ogen de
brief verscheurde en verbrandde. Een langdurige huilbui had
haar totaal ontredderd. De volgende dag had ze al haar wils
kracht moeten aanwenden, om weer gewoon aan het werk te
gaan
Bij al die narigheid maakte de steeds driestere houding van
Vorens haar angstig. Nauwgezet onderzocht ze haar geweten
en wikte en woog ze haar woorden tegen hem, om toch maar de
vaste overtuiging te hebben, dat zij geen aanleiding gaf tot een
dergelijk optreden. Hoe kwam hij toch op het denkbeeld, dat
hij zich tegenover haar wel dubbelzinnige opmerkingen mocht
veroorloven. Hoe kreeg hij het in zijn hoofd, om haar allerlei
opdringerige attenties te bewijzen. Het werd al zo erg, dat ze
in haar kamer niet meer veilig was, als ze niet onmiddellijk
de deur achter zich afsloot. De zeer gezochte voorwendsels,
die hij gebruikte, om haar kamer binnen te komen, hadden
haar uiterst voorzichtig gemaakt. Ze kreeg het onbehaaglijke
gevoel, dat hij meende met recht zo te kunnen optreden.
Vele keren vertrok hij lang na sluitingstijd en Jane maakte
er steeds meer een gewoonte van, om haar verblijf beneden te
rekken, totdat hij verdwenen was. Dikwijls probeerde zij Joyce
wat langer in de salon te houden, maar Joyce verlangde, na
de lange dagtaak, naar huis. Jane vond het zelfzuchtig om haar
dan nog in een lang gesprek te betrekken. Minder moeite had
ze, om Berkel te bewegen wat langer te blijven maar iets
weerhield haar om daar veelvuldig gebruik van te maken. Zo
gaf elk einde van de dag haar angst en maakte haar steeds
ongeduriger.
Berkel, die blijkbaar niets ontging, meende haar te moeten
waarschuwen, wat minder hard te werken. Ze leidde nu bijna
geheel alleen de verkoopafdeling en de dames toonden een
grote voorkeur voor haar advies.
,,U moet wat kalmer aandoe,n," zei Berkel ernstig. ,,Zo kan
uw verblijf hier uw gezondheid niet ten goede komen.''
„O maar,' lachte Jane. „Ik ben hier niet voor mijn gezond
heid."
Op hetzelfde ogenblik had ze zich wel op de tong willen
bijten, vooral toen ze hem bevreemd de wenkbrauwen zag
optrekken. Ze begreep, dat ze onder dat voorwendsel was
aangesteld. Hoe anders te verklaren, dat ze zo ineens in Vorens
kapsalon een dergelijke positie mocht bekleden en bovendien
nog volslagen vrijheid van handelen had. Lieve help, het viel
Dok niet mee, om steeds in je rol te blijven en zeker niet
tegenover Berkel.
Ze lachte wat zenuwachtig, ,,nuja, gezondheidJane was
blij, dat men haar op dat moment nodig had. Berkel was nadenkend
verder gegaan, ze zag duidelijk dat hij niet tevreden was over
haar uitlatingen. In haar onrust zocht ze later afleiding bij
die over vele onderwerpen kon meepraten. Berkel had het
gevoel, dat hij haar nu pas leerde kennen. Als gastvrouw was
Jane met zichzelf ingenomen. Dat had ze toch prachtig voor
elkaar gebracht. Het was overduidelijk, dat Roland vanavond
in Joyce een geheel nieuw meisje ontdekte. En Joyce bloeide op
onder die complimenteuze aandacht. Haar ogen straalden als
sterren en telkens klonk haar parelende lach, die op de anderen
aanstekelijk werkte. Wanneer Jane in haar ogen keek, zag ze
daarin een nog niet overwonnen verbazinq en een inniqe dank
baarheid.
Gelukt.
geluktjuichte Jane inwendig en ze genoot I if31 l'96" °9m du/deli)k" en begreep ze nu precies hoe doel
intens van de gezellige en kameraadschappelijke sfeer. w" welberekenead de Pannen van Bennickhoff waren
Op dat ogenblik zwaaide de deur open en Vorens keek u S C en j °T 2e Zf or baar ondoordachte handelwijze
waarom kwam ik toch niet eerder op het idee? Waarom heb
ik dit spel niet veel vroeger doorzien?"
Stil keek ze voor zich uit, zonder dat Joyce en Roland haar
sombere en droevige gedachten durfden te storen.
Dan kromde zich plotseling haar handen en ze riep uit.
,,Ja, dat is het, dat is het, hij heeft mijn kind gekocht!
Joyce en Roland keken elkaar verschikt aan. Zou Jane door
dit alles overspannen zijn geraakt? Maar nu begon Jane haar
verhaal en naarmate ze vorderde, werden vele dingen, ook in
"'gen ogen duidelijker en begreep ze nu precies hoe doel
en weiberekenend de plannen van Bennickhoff waren
verbaasd de kamer rond. Dan leek hij een besluit te nemen en
stapte ongenood de kamer binnen. Hij scheen de verwonderde
gezichten, waarop duidelijk stond te lezen, dat hij niet welkom
was, niet op te merken en lachte gemaakt joviaal.
,,Ja, toe maar, neem het er eens van, maar gun een eenzame
vrijgezel ook wat van deze overvloed." Hij wreef overdreven
in zijn handen. ,,Ik hoef niet te vragen of ik welkom ben, dat
spreekt vanzelf. Ik zie dat er een heer ontbreekt en dat gemis
zal ik, ongetwijfeld tot jullie grote vreugde, aanvullen.
Vorens lachte bulderend om zijn eigen geestigheid. ,,Zo zo,
baste hij verder, terwijl hij bij het verblufte gezelschap aan tafel
hem nog in de kaart had gespeeld.
Ze vertelde over haar opmerkelijke promotie op het kantoor,
waar ze vroeger werkte. De plotselinge grote belangstelling van
haar directeur voor haar persoontje. Haperend gaf ze aan,
hoe achterdochtig ze dat eerst had opgenomen, maar dat vond
ze later een heel verkeerde gedachte, omdat hij haar in kennis
bracht met zijn echtgenote en daaruit was een hechte vriend
schap ontstaan. Ze werd immers opgenomen in hun eigen
huiselijke kring en was gemakkelijk aan het luxueuze milieu en
het zorgeloze leven gewend geraakt. Daarom had ze ook zo
weinig zin om naar Rudy's welgemeende raad te luisteren.
schoof. „Rechts heb ik al twee tortelduifjes, als ik het goed zie Rudy was haar manenEr kwam een snikkende
Koelwagens
De belangrijkheid van Inter
trigo de organisatie van de
spoorwegen uit verschillende
landen, die zich bezig houdt met
koeltransporten, wordt jaarlijks
groter. Zo bedroeg het aantal
koelwagonreizen in 1951 nog
21.200, in 1953 was dit reeds
41.600 in 1955, 54.500 en in
1957 werd zelfs het getal van
71.600 bereikt. Deze snelle toe
name is mede mogelijk geworden
door het feit dat veel nieuwe
wagens gebouwd zijn en dat
men thans beter dan voorheen
aan de vraag van de handel
kan voldoen.
en links zal ik de zaak in evenwicht brengen, nietwaar liefje?"
De laatste woorden waren tot Jane gericht en gingen verge
zeld van een knipoogje, terwijl zijn hand over haar arm gleed.
Jane voelde een rilling van weerzin door zich heen gaan, doch
Standbeeld voor een kever
In het stadje Humboldt Coun
ty in Californie heeft men een
standbeeld opgericht ter ere van
een insect. Het monument stelt
een eenvoudige Australische ke
ver voor. Zijn soortgenoten heb
ben de ranches van de Califor-
nische boeren bevrijd van een
zeer schrikwekkende plant, die
men met de wetenschappelijke
zucht, als van een kind, dat van moeheid niet meer kan huilen.
Rudy wilde, dat ik weer naar onze eigen kamers ging," ver
telde Jane met enige moeite verder. „Hij maakt een lange zeereis
en was bang, dat ik ons eenvoudig leven zou ontwennen en
ze wilde een onaangename scène voorkomen. Ten slotte was later nooit meer tevreden zou zijn. Ik was eigenwijsJane
Vorens eigenaar van deze zaak en hij meende waarschijnlijk beet op haar lip. „Hoe eigenwijs, dat weet ik nu pas goed. Ik
in zijn recht te staan. wilde niet luisteren. Ik werd verwend en wilde dat niet missen.
Er viel een vreemde stilte. Joyce kon van zenuwachtige Onze kamers leken plotseling zoveel kleiner en benauwder,
schrik geen hap meer door haar keel krijgen. Ze zag dat Roland Bovendien verwachtte ik een baby en het leek me zo gerust-
ook helemaal niets tot zich nam, terwijl zijn kaken maalden, stellend om altijd vrienden om me heen te hebben. Maar ik
alsof hij aan een onverteerbaar brok bezig was. had meer begrip voor Rudy's brieven moeten tonen. Inplaats
Jane bleek over de meeste tegenwoordigheid van geest te daarvan ging ik er dwars tegen in. Hijhij..." Jane wrong
beschikken. Ze dekte rustig voor een persoon erbij. in wanhoop haar handen. „Hij wilde tenslotte alles of nietsI naam „Klammath Weed""heeft
De stilte duurde voort. Vorens blikte nijdig van de een naar en ik antwoorddedat ikde scheiding aanvaarddegenoemd.
de ander. Nooit heb ik er bij stilgestaan waarom Rudy zijn eisen zo
„Ik kan niet zeggen, dat jullie overlopen van hartelijkheid en dwingend steldeNu begin ik mij af te vragen, of hij meer
gastvrijheid. Het is mij anders best mogelijk, om eens te ver- wist, maar niet genoeg om mij te overtuigenNu weet ik
geten dat ik de directeur ben, dus doe me een plezier en zet bijna zeker, dat er tussen de regels in zijn brieven meer te lezen
je over die bleuheid heen?" was. Het lag niet in Rudy's aard, om zonder enige reden, door
Nog steeds^kwam er geen antwoord, maar Vorens gaf het dik en dun zijn zin door te drijven. Ik had me veel te veel in
mijn eigen toestand verdiept, anders zouden we zeker wel
nader tot elkaar zijn gekomenOh, mijn Rudy
Jane s hoofd bonkte op tafel en ze huilde hartsverscheurend.
Alle leed brak zich baan en het verlangen naar man en kind
werden haar te machtig.
Vol medeleven hadden Joyce en Roland geluisterd. Joyce lJU
legde kalmerend een hand op Jane s hoofd. „Is je babyrustig en veilig weiden.
gestorven? vroeg ze voorzichtig. 1
Jane hief haar betraand gezichtje op. Er brak een klein glim-
achje door haar verdriet heen. Haar ogen keken met een innig
verlangen in de verte, terwijl ze zei. „Nee, nee, gelukkig niet.
Integendeel, de kleine Walter is één brokje gezondheid, met
stevige beentjes en grappig mollige knuistjesHijhij...
begon al te lachen... toen ik hem voor het laatst zag."
Dan verstarde haar gezicht weer.
„Ik werd voor de harde keuze gesteld, om met, of zonder
kind te vertrekken. Ik was niet in staat om hem een behoorlijk
nog niet op. Blijkbaar kon hij zich niet voorstellen, dat hij als
man van gewicht, door zijn eigen personeel genegeerd kon
worden. Er flitste een listige glans in zijn ogen. Hij vestigde
zijn aandacht weer op Jane.
„Die Jane, ha ha haze moet haar baas vanavond maar
eens vertroetelen. Dat heb ik ondertussen wel verdiend. De
mooiste kamers van de hele afdeling heeft ze gekregen, en
waarvoorha ha hapracht mop
Weer stak hij zijn vettige hand uit naar Jane, maar deze
probeerde aan zijn aanraking te ontkomen.
,Ja lieveling," hernam hij onverbeterlijk, „Ik zou er niet
mee op de proppen komen, als je niet telkens opnieuw de be
ledigde majesteit speelde. Die comedie verveelt me. Toe wees
nu voor mij ook eens een heel klein beetje lief, zoals je voor
anderen ook al bent geweest?"
Als versteend kon Jane geen woord meer uitbrengen. Ze
begon bijna aan het verstand van Vorens te twijfelen. Hulp
zoekend keek ze naar Roland en Joyce. Deze laatste zag krijt-
De plant vergiftigde het on
gelukkige vee. Tevergeefs had
men getracht deze plant te be
strijden door middel van mecha
nische producten. De Chrysolina
gemelatta-kever heeft in vijf sta
ten van Amerika de bovenge
noemde schadelijke plant ver
nietigd, omdat het de enige plant
is waarmee de kever zich kan
voeden. Het vee kan thans weer
wit en blikte vol afgrijzen naar Vorens, terwijl Roland plotse- onderkomen te geven, noch om hem bij mij te houden. Zij
ling overeind sprong en Vorens toesnauwde. „En nu is het boden aan om voor mijn kind te zorgen. De kleine Walter
genoeg. U heeft niet het recht om zo beledigend tegen Jane I beeb: het goed. De Bennickhoff's zorgen voor hem, als voor een
op te treden." eigen kind. Zelfs voor zijn toekomst zijn al maatregelen getrof-
„Wel nu nog mooier. Zeg jongeman, je vergeet toch je ^en' ^9 kan later de studie kiezen, waarvoor hij aanleg heeft,
plaats niet? Wie geeft jou het recht zo tegen mij uit te varen?" Dit is meer, dan ik hem ooit geven kan. Wanneer ik hem nu
„Dat komt later," grimmigde Roland. „Eerst eis ik van u, zou opeisen, zou hij veel te kort komen. Ik zou hem de hele
dat u Jane excuus vraagt voor de aangedane beledigingen. bag in vreemde omgeving moeten plaatsen en pas 's avonds
Paarsrood sprong Vorens overeind. „Welja, mijnheer eist I mee kunnen nemen naar onze eigen kamers, terwijl hij nu al
maar! Weet je wel voor wie je eigenlijk op de bres springt?" I iwee grote kamers voor zich zelf alleen heeft. Hij krijgt een
Zijn stem kreeg een insinueerende klank. „Voor een zeker opvoeding als een prinsje. Daarvoor moet ik een offer brengen
je
soort vriendinnetje van een zakenrelatie, die haar omlaten
we zeggengezondsheidsredenen een poosje kwijt wilde.'
Bij die woorden verloor Jane haar zelfbeheersing. „Dat lieg
snikte ze, „er waren heel andere redenen." Met uiterste
wilskracht tot zichzelf komend, zei ze. „Ik was verzocht hier
de zaak te controleren, omdat hier diefstal werd gepleegd, dat
zonder veel ophef moest worden opgehelderd.'
„Ntf," smaalde Vorens, „wat heb ik je gezegd? Knap smoes
jes maken, dat kan ze, dat moet ik toegeven."
Roland, die aan Jane's gezicht zag, hoe diep verontwaardigd
ze was en geen ogenblik aan haar woorden twijfelde, voelde
T 1 i i 1 ii pi. waa ucui oucuuiijts. aan nac
Joyce, die juist haar cabine voor het einde van de daq afsloot. r j
i_r r ,a i een telie woede in zich opkomen
Het was of ze een plotselinge ingeving kreeg, toen ze aan
„Het wijst er veel meer op, dat u deze praatjes gebruikt hebt,
ja?"
Jane had ineens het gevoel gehad, dat er iets moest gebeuren
en hoopte van harte dat Joyce zou toestemmen. De dringende
vraag tekende zich duidelijk op haar gezicht af en de ogen van
Joyce begonnen verdacht te glanzen. De kameraadschap, die
Jane zo spontaan aanbood ontroerde haar.
„Je bent een schat, Jane" zei ze zacht
zullen het leuk hebben samen."
„Vind je het goed, dat ik Berkel ook uitnodig," vroeg Jane. I Hij.,we,ndde zich ,tot }anTe' "Z?9 madaJm' >e n,aakt zo
Joyce bloosde donkerrood. „Hij zal waarschijnlijk weigeren," vlu9 mo9ell)k dat >e we3komt: Je ,°ude vrlend ™oet je maar
zei ze schouderophalend. „Hij kan zich immers niet veroorloven, I weer
al te vertrouwelijk met het personeel om te qaan. I W0rSS j j i 1 T
Dat kan met ons wel, zei Jane gewild luchtig, maar haar Het, do°dsbleke jachtje van Jane maakt alle ridderlijke
rt bonsde van onverwachte Jn.atie Oneen, 2 ce hoe .e ^Y^ns bij Roland wakker. Zijn hart vloeide over van mede-
en tijdelijk afstand van hem doen. Nu begrijp ik, dat Bennick
hoff wenst, dat deze tijdelijke toestand voor altijd zal blijven.
Onzin, om te denken, dat ik die knagende pijn in mijn hart
voorgoed zou kunnen onderdrukkenMaar zelfs, nu ik
zekerheid heb, dat dit hele spel als inzet mijn kind heeft, dan
nog zie ik geen kans, om mijn baby uit zijn vertrouwde om
geving weg te halen. En Irisja IrisHier ligt de op
lossing van het raadsel, waarom ik nooit gezellige vriendschap
pelijke brieven van haar kreeg. Nooit regelrecht antwoord op
mijn vragen omtrent de kleine Walter. De laatste tijd kwam er
zelfs helemaal geen brief meer van haar. Bennickhoff schreef
ook steeds beknopter en zakelijker. Hij wilde natuurlijk de band
zo vlug mogelijk verbreken
Opgewonden sprong Jane op. „Ik denk dat Iris niets van deze
intrige weetnee, beslist nietZij zou nooit zo hard
vochtig kunnen zijn. Dat is uitsluitend het werk van hem ge
weest. Hij heeft haar, om welke reden dan ook, het kind willen
opdringen. Ik weet, dat ze naar kinderen verlangde, maar dit.
nee, dat zou haar goedkeuring nooit wegdragen."
Met een uitdrukking op haar gezicht, alsof ze in trance was,
sprak Jane telkens losse zinnen, die weinig verband met elkaar
schenen te hebben.
Joyce en Roland lieten haar met rust, omdat ze begrepen, dat
dit voor Jane op het ogenblik het beste was. Ze wilde haar
weer in genade aannemen. Hier ben je de langste tijd ge- echter niet alleen laten, om haar niet plotseling haar verlaten
heid nog sterker te doen voelen. Ze waren diep onder de indruk
van de menselijke tragedie, waarmee ze zo plotseling werden
voudig niet bestaan, zonder dat ik dat niet zou merken. Als
i Jane onder dit voorwendsel hierheen is gekomen, dan heeft u
I daarmee stellig iets anders willen bereiken.'
Nu was het de beurt van Vorens om geheel buiten zichzelf
te raken. Zijn vuist dreunde op tafel, zodat het tafelgerei
rinkelde. „Ik heb haar schijnheilige braafheid altijd al belache-
Ta ik bli'f we b'k gevonden," riep hij uit met bulderende stem. „Maar dat
j ze de zaak zo gladweg kan beduvelen, dat doet de maat over-
hart bonsde van onverwachte sensatie. Opeens wist ze, hoe ze i
het probleem Berkel-Joyce moest aanpakken. Ze vond dit nu ^T.en velon waar hpng
veel belangrijker dan haar onderzoekingswerk. Hier kon ze
resultaten bereiken. Berkel had immers Joyce nog nooit goed
aangekeken. Nu zou hij haar in een heel nieuwe situatie ont
moeten en dat moest stellig een goede uitwerking hebben.
Langzaam liep ze op Berkel toe en op gewone toon, waaruit
ze slechts met moeite de spanning wist te weren, nodigde ze
hem uit voor een gezellige maaltijd op haar kamer. Blij verrast
keek hij haar aan. Jane schrok van de gretigheid waarmee hij
op haar verzoek inging. Een beetje meer timide zei ze, dat Joyce
er ook aan zou deelnemen. Even zag ze een lichte teleurstelling
in zijn ogen komen, dan keek hij alsof hij haar beweegredenen
begreep en knikte vrolijk. Jane wist dat hij een verkeerde uitleg
gaf aan haar gedrag, maar voorlopig bracht ze daarin geen ver<
andering. Een half uur na sluitingstijd waren ze al op haar
kamer bijeen. Jane had de tafel uiterst zorgvuldig en gezellig
gedekt. Een kort ogenblik greep de ontroering haar aan. Als
het Rudy eens was waarvoor ze dit welkom bereidde. Doch
deze avond moest ze alle zware gedachten maar eens opzij
zetten. Ze was nog jong en had toch ook wel een klein beetje
recht op levensvreugde. Bovendien was ze aan haar gasten ver
plicht, om zo opgewekt mogelijk te zijn. Voor de juiste sfeer
was dit beslist noodzakelijk .Joyce moest immers uit haar isole
ment worden gehaald, dan zou haar aantrekkelijkheid pas goed
aan de dag treden.
Neuriënd had ze de laatste toebereidselen gemaakt, verheugd,
dat ze na maanden van eenzaamheid eindelijk eens echte vrien
den op haar kamer zou ontvangen. Voor één avond zou ze
haar zware taak vergeten. Er waren trouwens vele wegen, die
naar Rome leiden. Misschien kwam ze op deze manier veel
meer te weten, dan tijdens de oppervlakkige gesprekken be
neden in de salon.
Ze had Berkel en Joyce naast elkaar geplaatst en zelf recht
daar tegenover plaats genomen. Ze waren alle drie een beetje
vrolijk en baldadig. Berkel vroeg aan de dames, om hem nu
ook te tutoyeren, dat was veel gezelliger. Joyce bloosde diep,
bij de eerste maal dat ze zijn naam, Roland, uitsprak. Er was
een warme klank in haar stem, waarvan hij verrast opkeek.
Hij had al meerdere keren met een zekere verwondering naar
Joyce gekeken. Zij zag er in haar eenvoudig maar elegante
japonnetje zo heel anders uit, dan in het wel aardige, maar
altijd eendere japonschort, dat ze in de zaak droeg.
Joyce ontpopte zich als een prettige beschaafde tafeldame,
,Zij er uit, ik er ook uit," zei hij met vaste stem.
„Maar man," gilde Vorens. „Laat je toch niet door dat
engelensnuitje om de tuin leiden. Ik zal op slag tegen de
wereld slaan, als ze hier niet met een smoesje over gezondheid
en zo, naar binnen gesmokkeld is. Bennickhoff hield zo aan,
dat ik tenslotte gezwicht ben. Hij betaalt zelfs haar salaris, de
bewijzen kan ik je laten zien.'
geconfronteerd. In ontzetting had Joyce, als om steun zoekend,
de hand van Roland gegrepen en Roland had haar niet meer
losgelaten. Bij alle medelijden, die ze voor Jane voelde, door
stroomde haar ook een warm geluksgevoel. Ze wist dat deze
eerste veelbetekenende handdruk het symbool was van een
nieuwe, stralende toekomst. De gedachte, dat ze dit aan Jane
had te danken, terwijl deze in een afgrond van ellende ver
toefde, deed heel haar hart naar Jane uitgaan.
Toen deze dan ook tot de werkelijkheid terugkwam en met
Er klonk een snerpende kreet uit Jane s mond. Met een I ijzeren wilskracht haar leed trachtte meester te worden, ont
kennende zucht zakte ze op haar stoel ineen en begon uitzinnig I moetten haar ogen de warme belangstelling en meelevende blik
te snikken.
Noch lieve woordjes van Joyce, noch de verzekering van
Roland, dat hij immers die leugens niet geloofde, konden haar
ken van Joyce en Roland.
Ze plooide haar mond tot een lach en probeerde te zeggen:
„Dat is ook wat fraais. Ons fijn diner naar de maan. Kom,
tot bedaren brengen. Integendeel, tussen de felle en benauwde I laten we verder gaan en nog gebruiken wat eetbaar is. Later
snikken door, klonk het hortend. „Ik weetnu dat hetzal ik mijn problemen wel oplossen. Komt tijd, komt raad."
Nu was het Roland, die de leiding nam. „Hoor eens hier Jane,"
zei hij. We kunnen natuurlijk rustig verder eten, maar je moet
ons zoveel mogelijk over alles inlichten. Mischien dat we je
kunnen helpen."
Een warme vreugde steeg in Jane omhoog. Hoe wreed het
leven ook voor haar was geweest, ze had hier toch weer twee
oprechte vrienden gevonden. Mochten haar ogen haar niet
bedriegen, dat hadden Joyce en Roland bij haar het grote geluk
ontdekt. Dan verspreidde ze toch niet alleen ongeluk om zich
heen. Haar taak was dan wel heel anders verlopen, dan ze had
verwacht, maar er was nu iets moois uit gegroeid. Plotseling
choot haar de felle woordenwisseling van Roland en Vorens weer
te binnen. „Zeg Roland," begon ze verschrikt, „Je zult toch niet
je betrekking verliezen door deze scène? Ik zal trachten de
hele geschiedenis aan Vorens te verklaren. Het zou mij erg
bezwaren, als je hier schade van zou ondervinden."
„Deze avond kan voor mij nooit nadelig eindigen," zei
Roland met een poging tot schertsen, terwijl hij de blozende
Joyce diep in de ogen keek. „Nee Jane, op dit punt kun
je gerust zijn. Ik weet niet waar mijn ogen zaten, maar nu
zijn ze in ieder geval open gegaan. Hoe gek het misschien
in je oren klinkt, maar vanavond heb ik voor het eerst Joyce
gezien en ik ben van plan haar nooit meer uit het oog te
verliezen."
Diep glansden de ogen van Joyce, maar ze hield haar
vreugde in bedwang, omdat haar geluk zo dicht bij het
leed van Jane was begonnen.
waar isja... het iswaar
„Alsjeblieft," zei Vorens voldaan. „Daar komt de aap uit de
mouw".
„Ik zou willen, dat u deze kamer verliet," stoof Roland op.
„Tut tut mannetje, jij waagt je goede betrekking eraan voor
zo'nzo n
„Er uit," bulderde Roland. „Ik stel geen prijs meer op dit
werk onder uw supervisie. U heeft misbruik willen maken van
de toestand van dit meisje. Voor iemand, die tot zoiets in staat
is, wens ik niet meer te werken."
Grommend en snuivend verdween Vorens, een totaal terneer
geslagen drietal achterlatend. Het heerlijke eten stond koud
en verloren op tafel. Joyce trachtte Jane, die geheel in elkaar
gedoken voor zich uitstaarde, tot nieuw leven te wekken. Ze
waste haar gezicht en polsen met koud water, terwijl ze steeds
maar troostende woorden sprak.
Het was een diep ongelukkige Jane, die met ogen, waarin een
wereld van leed lag, haar gasten aankeek. Een smartelijk lachje
gleed even om haar mond, als ze naar de ontluisterde tafel
keek.
„Ik ben jullie een verklaring schuldig," zei ze diep zuchtend,
„want nu heb ik je ook nog meer in mijn ongeluk gehaald."
Joyce en Roland verzekerden om strijd, dat Jane geen ver
ontschuldiging hoefde te maken. Die praatjes van Vorens had
den voor hen geen enkele waarde.
Beslist schudde Jane het hoofd. „Gedeeltelijk heeft hij gelijk.'
zei ze en weer had ze moeite om niet in tranen uit te barsten.
„Alles zie ik nu zo duidelijk voor me," zei ze langzaam. „O
Er zit meer achter (u) dan u
denkt! In het verkeer is het voor
een automobilist noodzakelijk te
weten, wat er achter en naast
zijn wagen gebeurt. Kijk daarom
in de spiegel. Kijk nog eens. Blijf
regelmatig kijken! En doe als
het V eilig-V erkeer's mannetje
Wouter Wegwijs: Neem er een
paar ogen (zijspiegels) bij
SPIEGELTJE,
SPIEGELTJE
De spiegel is wij mogen wel
zeggen: van nature een typisch
attribuut van de Vrouw. Niet ten
onrechte heeft men de „Venus-
spiegel" gekozen om het vrouwe
lijke geslacht aan te duiden. En
mannen kijken nu eenmaal niet
graag in de spiegel (althans dat
zeggen ze) sedert de Griekse
God Narcissus niet kon ophou
den naar zijn eigen spiegelbeeld
in het water te staren en tot een
begrip is geworden
Zou het zo vragen wij ons
af deze min of meer natuurlijke
„afkeer" van de spiegel zijn, die
veel mannen er van weerhoudt,
regelmatig een blik in hun auto
spiegel te werpen? Mogen wij
deze heren der schepping dan
openlijk geruststellen met de
mededeling, dat het odium, dat
er blijkbaar op spiegel-kijken-
door-mannen rust, niet voor auto
spiegels geldt? Om de eenvoudige
reden dat men daarin tenzij
vrouwlief achter het stuur heeft
gezeten en de- lippen heeft „aan
gezet alles ziet behalve zich
zelf. Dat derhalve de achteruit
kijkspiegel voor iedere automobi
list een onmisbaar hulpmiddel is,
waarin dat staat voor ons
vast alle Griekse Goden op
alle strijdwagens ongestraft zou
den hebben mogen kijken. Het
zelfde geldt natuurlijk voor de
zo nuttige buitenspiegels. Ook
daarin is het goed kijken voor
hen, die willen weten wat er in
het verkeer links en rechts naast
en achter hen gebeurt. En wie
wil dat niet? Zonder van tijd tot
tijd een blik te slaan in de spie
gels) is men bij stoppen, in
halen, wegrijden, afslaan en wat
dies meer zij, zijn leven niet zeker
meer.
Daarom zouden wij tenwille
van uw en andersmans veiligheid
willen uitroepen: iedere auto
mobilist een Narcissus.
maar adverteert regelmatig
in dit blad met een korte
suggestieve tekst. Dit alleen
kan de omzet van Uw zaak
verhogen
(Wordt vervolgd)