Zij kochten mijn kind"
Nieuws van overal
door HANOL SPOOR
Na zo n kortstondige belevenis was ze elke keer weer even
van streek en had moeite om haar aangeleerde ongeïnteres
seerde houding terug te vinden. Een paar keer had ze gepoogd
heel stil naar boven te sluipen, maar steeds had ze gehaast
moeten terugkeren, omdat ze gevaar liep iemand te ontmoeten,
die haar zou herkennen.
De Benninckhoff's bleven een stil en teruggetrokken leven
leiden. Het grote huis vergde echter een uitgebreide staf van
personeel. Tussen de bedienden en de meisjes van de boven-
en binnenkamers en van de keukenafdeling bestond een be
paalde scheiding en praktisch hadden ze geen contact met
elkaar.
Juffrouw Verhagen had al gauw de opmerking gemaakt, dat
Jane als kamermeisje ook bijzonder geschikt zou zijn. Maar
Jane had dit verschrikt afgewimpeld. Ze zij, dat ze het zo best
naar haar zin had en gemakkelijk met haar loon kon toekomen.
„Ja, je bent een echt buitenbeentje," had juffrouw Verhagen
een beetje ironisch toegegeven en daarbij had ze Jane vorsend
aangekeken.
Jane had haar ogen niet durven opslaan, om haar schrik niet
te verraden. Om haar zenuwen de baas te blijven werkte ze
hard door. Voor geen geld had ze het veilige keukendomein
willen verlaten. Iris en Kitty zouden vlug hebben bemerkt, dat
ze met een list tot hen was doorgedrongen. Nee, het was goed
zo. Ze was tevreden met de vorderingen, die ze maakte. Ze
lette scherp op de regels van het huis en hoopte hier of daar
een hiaat te ontdekken waardoor het mogelijk was op een
bepaald moment tot haar kind door te dringen.
De weken vergingen en Jane begon zich veilig en zeker te
voelen. IVÏet juffrouw Verhagen kon ze wonderwel overweg
en deze stopte haar voortdurend lekkere hapjes toe, omdat ze,
zoals ze zei, wel eens een stralende blos op haar wangen wilde
zien. Jane zag er wel gezond uit, maar er ontbrak iets aan,
vond ze en dat wilde ze met goede voeding naar voren halen.
Jane wist wel dat het de honger van haar hart was, die uit haar
ogen sprak, maar ze liet het zo. De hartelijkheid deed haar
werkelijk wat opleven. Haar oude vrolijkheid overwon al vele
malen haar verdrietige gedachten. Op zulke momenten, wanneer
de wereld wat minder donker leek en haar hart overliep van
liefde en trots, als ze aan haar kind dacht, was ze menigmaal
in de verleiding om juffrouw Verhagen in vertrouwen te nemen.
De angst dat deze haar op staande voet zou ontslaan, omdat
ze haar werkgevers niet wilde bedriegen, deed haar dan op het
laatste ogenblik weer zwijgen.
Aangezien haar bewegingsvrijheid steeds groter werd, had
ze toch het gevoel, dat ze haar kind nader kwam. De keren
dat ze overhaast de vlucht had moeten nemen, omdat ze de
stem van Iris of Kitty herkende, telde ze niet. Telkens opnieuw
trachtte ze weer het huis dieper binnen te dringen, zodat het
andere personeel er enigszins aan gewend raakte, haar op trap
of gang te ontmoeten. Ze was altijd bereid voor anderen
boodschappen in huis over te brengen of plantjes te verzorgen
en allerlei andere kleine diensten te verrichten.
Het waren alle zaken, waarbij ze zich tijdig uit de voeten
kon maken, maar waardoor ze ook de unieke kans kreeg, heel
even in de kinderkamer te kijken. Wanneer ze een ondeelbaar
ogenblik de kleine Walter had gezien of gehoord, teerde ze
daar weer uren op, ook al was het een enkel kraaiend geluidje
geweest, of een mollig handje, dat net even boven het bedje
uitzwaaide.
Haar moederliefde bleef echter naar meer verlangen. Na het
afluisteren van verschillende gesprekken, geloofde ze dat haar
kans gekomen was.
Eén keer per jaar organiseerde Bennickhoff een feestavond
voor alle personeelsleden. Dit werd gevierd in een der grootste
en mooiste hotels van de stad en niemand hoefde dan thuis te
blijven. Kosten noch moeite werden bespaard, om alle be
dienden één avond het gevoel te geven, dat juist zij de koning
of de koningin van het feest waren. Het begon met een royale
gratificatie voor aanschaffing van uitgaanskleding. Vele auto's
werden gehuurd, om iedereen zonder een modderspatje naar
het schitterend verlichte hotel te brengen. Een groot diner zou
dan bereid zijn en een luisterrijk bal zou het grandioze feest
besluiten. Ook het echtpaar Bennickhoff zou aan de algemene
feestvreugde deelnemen.
Weken van te voren sprak men over niets anders. Jane's
handen trilden, als ze hoorde dat niemand, maar dan ook
niemand behoefde thuis te blijven. Niet alleen bedacht ze, dat
het voor haar uitgesloten was, om aan het feest deel te nemen,
maar het huis zou leeg zijnbehalve, dat er iemand nodig
was, om op de kiene Walter te passen.
Hoe moest ze zich nu aanbieden als babysit. Als ze zich
zonder meer beschikbaar stelde, zou Iris er op staan om eerst
kennis met haar te maken, dus dat ging niet. Het mooiste zou
zijn als er een totaal vreemde oppas kwam en zij, Jane, dan
net zou doen alsof ze iedere avond even met de baby bezig was.
Natuurlijk liep ze daarmee de kans, dat er over gesproken zou
worden met Iris of Kitty, maar die kans was erg klein, omdat
zo n vreemde de andere dag weer zou vertrekken.
Het werd een grote teleurstelling voor Jane, toen ze hoorde
dat Iris ook in dit bijzonder geval de kleine niet aan een
vreemde toevertrouwde. Ze voelde wel een zekere trots, dat
de grote bezorgdheid haar kind betrof, maar het sloeg al haar
plannen in duigen. Verdrietig liep ze enige dagen naar een op
lossing te zoeken. Juffrouw Verhagen bleek ten slotte de aan
gewezen persoon te zijn, om op de grote avond thuis te blijven.
Zij had dit zelf aangeboden, omdat ze wist dat haar mevrouw
dan met een gerust hart weg zou gaan en ze gunde graag de
jongeren hun uitje, zoals zij dat noemde.
Jane dacht er over, om juffrouw Verhagen op die avond haar
gezelschap op te dringen, maar zou het niet erg vreemd lijken,
dat zij niet naar het feest wilde? Welke reden moest ze daar
voor opgeven? Beter was het om niets te zeggen en zo weg
te blijven. Het personeel zou haar niet missen. Men mocht ver
loofden en vrienden mee brengen, dus zou een persoon meer
of minder niet opvallen. Ze maakte nu eens dit en dan weer
dat plan, maar ze kwam er niet uit. Geen enkele oplossing
vond ze aanvaardbaar. Op de dag bleef ze treuzelen. Iedereen
was uitgelaten vrolijk. Auto na auto reed de oprijlaan af. Er
werd geroepen en gelachen en men bewonderde eikaars
toiletten. Juffrouw Verhagen zag het met een moederlijk oog
aan en gaf hier en daar nog wijze raad. Op dat moment miste
ze Jane niet, die handenwringend achter het huis stond. Nu
ze zo dicht bij de vervulling van haar liefste wens was ge
komen en er straks maar één enkele hindernis zou zijn in de
vorm van juffrouw Verhagen, was het haar alles waard, om
die kans te benutten, maar hoe
„Ik moet mijn lieveling één keer omhelzen," snikte ze. „Hoe
zou ik uit kunnen gaan, terwijl mijn hart zo zwaar is als een
molensteen en alleen vervuld is van verlangen naar mijn kleine
lieveling.
De laatste wagens reden weg. Vaarwelgeroep naar juffrouw
Verhagen klonk door de avondlucht. Vreemd stil was het ineens
in en rondom het huis.
Nu naar boven, dacht Jane, naar de kinderkamer. Maar haar
benen trilden en maakten haar machteloos. Reeds kwam juf
frouw Verhagen aanlopen. Ze schrok toen ze Jane ontdekte.
„Maar kind, de auto's zijn weg. Nu zul je met je mooie
toiletje over straat moeten gaan."
Jane keek naar haar kleding. Ze had de aangeboden gratifi
catie zuinig weggelegd en een van de mooie japonnen aange
trokken, die ze nog van zichzelf had. Handig had ze er met wat
kleine veranderingen een modern aanzien aan gegeven. Dit was
alleen geweest, om juffrouw Verhagen zand in de ogen te strooi
en, want ze had nog geen seconde het voornemen gehad om het
feest mee te maken.
„Ikikstamelde Jane ...en brak dan los in een hart
verscheurend geschrei.
„Komkomkalmeerde juffrouw Verhagen. „Ga eens
mee naar binnen. Wat ben je toch een nerveus schepseltje.
Kom, vertel me maar wat je zo van streek maakt?" „Ik kan het
niet zeggeno neeik kan het niet vertellen," snikte
Jane onbeheerst. „Neemt u mij alsjeblieft niet kwalijklaat
mij een poosje bij u blijven?" smeekte ze.
„Ja, natuurlijk lieve kind. We gaan het ons echt gezellig
maken. Eerst even kijken, of de kleine Walter is blijven slapen".
Jane strekte haar handen naar juffrouw Verhagen uit. „Laat
mij dat doeno, laat mij dat nu doensmeekte ze
hartstochtelijk.
Juffrouw Verhagen keek Jane heel even strak aan. Jane meen
de tot haar ontzetting een flits van herkenning in haar ogen te
zien, maar dan keek ze plotseling weer heel gewoon en zei
kalm. „Nee Jane, je bent nu te opgewonden. Je zoudt de kleine
laten schrikken."
Door de even opschemerende hoop was Jane weer opgeveerd,
maar bij de woorden van juffrouw Verhagen dook ze weer als
een zielig mensenkind in elkaar. De ander schudde even onmerk
baar met haar hoofd en zei daarna zachtjes. „Laten we afspre
ken dat jij de tweede keer gaat kijken, maar ik stel je verant
woordelijk als hij gaat huilen door je komst."
„Oh, u bent een schat',, zei Jane verheugd, om daarna ineens
te beseffen, dat ze zich teveel bloot gaf. Met nauw bedwongen
kalmte merkte ze kleintjes op. „Ik houd zoveel van kinderen,
weet u."
„Dat merk ik," zei juffrouw Verhagen op betekenisvolle toon,
zodat Jane's hart door een nieuwe zorg werd beslopen, bij de
gedachte, dat de ander bezig was haar geheim te ontdekken. Ze
was echter niet in staat om zich daar erg in te verdiepen, omdat
het idee, dat ze nu eindelijk haar doel naderde, al het andere in
het niet deed verzinken. Met glinsterende ogen van verwachting
bleef ze achter. Eindelijk was dan het ogenblik gekomen, waar
op ze haar kleine jongen, zonder opgejaagd te worden, van
dichtbij mocht bekijken. Wie weet, werd hij dan wakker en zou
ze hem uit zijn bedje kunnen halen. Tot het uiterste gespannen
liep ze de zitkamer op en neer. Ze vreesde, dat ze door haar
opwinding zichzelf zou verraden.
Juist hoorde ze juffrouw Verhagen terugkomen en gelijk ging
de bel van de buitendeur over. Nog nooit had ze het gewaagd,
om dan naar voren te gaan, maar nu was ze verplicht, om aan
het uitnodigend gebaar van juffrouw Verhagen gehoor te geven.
Het was de telegrambesteller met een telegram voor juffrouw
Verhagen.
„Grote goedheid," hijgde deze. „Mijn moeder is zwaar ziek,
ik moet er onmiddellijk heen. Hoe moet dat nu met de kleine
Walter? Ik durf niet zonder nadere boodschap van mijn post
weg te gaan. Aan de andere kant wil ik voor niemand de feest
vreugde bederven. Het was voor mijnheer al een feest, dat
mevrouw zich zo goed voelde en meeging. Ik zal mijnheer per
soonlijk aan de telefoon vragen en hem vertellen dat ik beslist
weg moet en dat jij hier bent, om op de baby te passen.
Jane onderdrukte met geweld de tinteling van vreugde, die
door heel haar lichaam trok. Zij zou wel opbellen. Juffrouw
Verhagen moest maar heel vlug gaan, zij zou voor alles zorgen.
Juffrouw Verhagen keek Jane weifelend aan. „Je moet me be
loven, dat je de boodschap aan mijnheer persoonlijk overbrengt,"
zei ze ernstig, terwijl ze Jane tot in het diepst van haar ziel
scheen te peilen.
„Op mijn erewoord," zei Jane en ze voelde hoe haar opnieuw
het bange vermoeden bekroop, dat juffrouw Verhagen meer wist
van haar geschiedenis, dan ze liet blijken. Nu maakte de ander
grote haast. Onder het aankleden gaf ze Jane telkens met tus
senpozen de orders door, die ze zelf ook van Iris had ontvangen.
Jane gaf overal haastige en geruststellende antwoorden op. Bin
nen in haar juichte het. Haar avond, haar grote feestavond ging
nu komen. Heel alleen zou ze zijn, met haar kind, in dit grote
huis, waar anders op iedere etage personeel aanwezig was. Welk
een verrukkelijke belevenis. Ze kon zich onmogelijk bezig hou
den met de oorzaak, die juffrouw Verhagen noopte om te ver
trekken. Ze hoopte vaag, dat de reden van haar vreugde, geen
verdriet voor haar zou betekenen, maar verder gingen haar ge
dachten over dat onderwerp niet. Met haar handen in de lucht
jubelde ze het uit, toen de deur met een klap achter de vertrek
kende dichtviel.
Nu nog even kalm, maande ze zichzelf. Zij kan nog iets ver
geten zijn en terugkomen. Ik moet ook Bennickhoff nog op
bellen.
Even stond ze te peinzen. Zou ze dat pas doen, als ze bij haar
kind was geweest? Maar ze kende zichzelf genoeg om te be
seffen, dat ze waarschijnlijk niet bij het bedje vandaan te krijgen
zou zijn en daarom besloot ze, om toch maar eerst te telefoneren.
Juffrouw Verhagen was voor haar ook altijd goed geweest, dus
moest zij het vertrouwen, dat deze in haar stelde ook waardig
zijn. Ze zou Bennickhoff wel zodanig geruststellen, dat niemand
er over dacht, om iemand anders naar hier te sturen.
Ze raakte in een uitgelaten stemming. Met balletachtige pas
sen ging ze op het telefoontoestel af. Straks zou ze zich hele
maal kunnen verzadigen in de aanblik van haar kleine zoon,
zodat ze nog lange tijd alle dierbare trekken helder voor de
geest kon halenNu even haar stem in bedwang houden
Ze vroeg naar de receptioniste van het hotel. Deze moest
haar aansluiten met de heer Bennickhoff, maar beslist zeer on
opvallend. Het overige gezelschap mocht niet gestoord wor
den
Daar was hij al. Jane hield de hoorn enigszins van zich af, uit
angst dat hij het zware bonzen van haar hart zou horen. Nu
hoorde ze de stem weer, met de vriendelijke en beschermende
klank, waardoor ze zich haar kind had laten ontfutselen.
Even voelde ze de aandrang, om hem al de haat, het leed en
haar minachting in krachtige termen toe te roepen. De gedachte
dat ze het samenzijn met haar jongen in gevaar bracht, deed
haar haar zelfbeheersing herwinnen.
Met korte duidelijke zinnen deelde ze hem mee, dat juffrouw
Verhagen was weggeroepen, maar dat zij, de keukenhulp, nu
alle verantwoording op zich nam. Ze probeerde haar stem zo
vriendelijk en rustig mogelijk te laten klinken.
„Och, nu ja, wat zou er kunnen gebeuren?" merkte Bennick
hoff op. „Ik geloof dat Walter altijd de hele nacht blijft slapen.
Volgens mij is dus alles in orde. Waarom was u eigenlijk niet
op het feest? Verwachtte juffrouw Verhagen soms de bood
schap al? Dan had ze dat moeten zeggen."
„Nee," zei Jane. „Ik had hoofdpijn en was bang dat het bij
al die drukte nog erger zou worden Daarom hield ik juffrouw
Verhagen gezelschap."
„Oh juistnu goed ik vertrouw op haar oordeel. Wan
neer er onverhoopt toch iets gebeurt, kun je altijd nog bellen."
Zo, dat was dat. Met een diepe zucht van verlichting legde
Jane de hoorn neer. Toen haalde ze nog enkele malen rustig
adem, om te weten of ze zichzelf goed in bedwang had en be
steeg dan vlug de trappen.
Boven gekomen hield ze voorzichtig haar pas in. Langzaam
draaide ze aan de deurknop en zacht zwenkte de deur open.
Ze had een gevoel of ze nu het verboden paradijs betrad. Maar
geen macht ter wereld zou haar nu meer kunnen tegenhouden.
In de kamer brandde een klein lampje. Het kapje hield het
directe schijnsel over het bedje weg. Jane drukte haar nagels in
haar handpalmen, omdat allerlei gevoelens haar tegelijk bestorm
den. Ze wilde voor alles rustig blijven. Op haar tenen sloop ze
nader. Zachtjes draaide ze het kapje een weinig om, zodat er
meer licht op het bedje viel. De kleine bleef rustig doorslapen.
De vuistjes lagen gebald aan weerszijden van het rozige bolle
tje. Zijn adem ging onmerkbaar licht. De zijde-achtige lange
wimpers trilden even, maar de oogjes bleven gesloten. Met de
beide handen voor haar mond, als om zichzelf te beletten enig
geluid te geven, gingen haar ogen als strelend over de zachte
rondingen van de bolle wangetjes. Een stille verrukking ver
vulde haar hart. Als een, die lang van dorst gesmacht heeft,
genoot ze nu met volle teugen van de aanblik van haar kind.
„Mijn lieveling," fluisterde ze. „Mijn kleine lieveling, einde
lijk heb ik je dan heel dicht bij me. Mijn kleine schat, je lijkt op
e vader. Je hebt zijn haar en dat eigenwijze kuiltje in je kin is
ook van hem Wat zou hij trots op je zijn, mijn kleine lieve
jongen. Hij weet niet wat hij stuk heeft gemaaktWat een
liefde en geluk zou je ons geschonken hebbenHoe zouden
we je elke dag opnieuw hebben bekeken, besproken en steeds
weer iets nieuws bij je hebben ontdektNu lig je hier lieve
ling, in alle rust en je hebt het goedIk mag je niet weg
halen, hoewel alles in me, om je bezit schreeuwt. Je eigen moe
der is niet bij machte om je een behoorlijk onderkomen te
gevenIk moet nog dankbaar zijn, ondanks alle leed waar
onder mijn hart ineenkrimptDuizend banden van liefde
verbinden ons met elkaar, maar op geen enkele kan ik me be
roepen, want alles zou slechts nadeel voor jou betekenen."
Met wijdopengesperde ogen, als wilde ze geen detail van het
gezichtje van haar kleine zoon missen, stond Jane verdronken in
de aanblik van haar slapend kind. Ingelukkig en trots en zich
tegelijk zo smartelijk bewust, dat dit geluk slechts tijdelijk was,
bleef ze doodstil staan. Dit was een van de ogenblikken, die in
de toekomst met angst en grote voorzichtigheid gestolen moes
ten worden. Telkens zakten haar handen lager en grepen naar
het kind, om dan, bij het raken van de dekentjes schrikachtig
omhoog te veren, waarna ze zich slechts even een strelende be
weging over het dek gunde.
„Ik zou je zo graag eens even vast willen houden, 'lieveling,"
hernam ze haar fluisterende alleenspraak. „Eventjes maar
en dat je me dan aankijkten je eigen moedertje ziet
Oh, mijn kleine schat, ik sta als een bedelares bij je bedje
Je zou me zoveel rijk geluk kunnen geven, maar ik mag het niet
aanvaarden, want het zou gaan ten koste van jouw toekomst
Jane keek met een verinnigd gezicht naar het kleine kopje en
de teer rose wangetjes. Een licht lokje haar stond eigenwijs
omhoog. Ze beroerde het even met haar vingers, maar trok
haar hand ijlings terug toen het gezichtje plotseling in beweging
kwam. Er kwam een klein grappig rimpeltje in het neusje en
even later nieste de kleine hartgrondig.
De oogjes gingen open en keken verbaasd, maar helder in
de klare blauwe ogen van zijn moeder, die zo vreemd dichtbij
waren. Jane begon over haar hele lichaam te beven, als ver
wachtte ze, dat de kleine nu al tegen haar zou gaan spreken en
haar veroordelen. Even had ze het gevoel of haar leven afhing
van de manier waarop hij zou reageren bij het zien van een
vreemde vrouw aan zijn bed.
Ga alsjeblieft niet huilen, bad ze inwendig. Het zou mijn hart
breken. Lach tegen je moeder, die het toch al zo zwaar heeft.
Lach tegen me! Ik zal er maandenlang gelukkig om zijn. Opeens
moest ze zelf een lachje verbijten, want de kleine geeuwde met
zulke typische volwassen gebaren, dat het bepaald grappig was
om te zien. Dan werd haar onuitgesproken gebed verhoord. Het
zachte kindermondje plooide zich zonder terughouding tot een
vriendelijk lachje. Zonder enig geluid te geven staarde Jane in
uiterste verrukking naar haar kind. De baby werd nu klaar
wakker, zwaaide met de handjes en stootte vertedering wekken
de onbeholpen geluidjes uit.
Dit joeg de laatste verstandelijke overwegingen van Jane op
de vlucht Ze strekte de armen uit en tilde de kleine uit zijn
bedje. Voorzichtig beroerden haar lippen het hoofdje en de
handjes van de peuter. Ze trilden van emotie en ze moest op
een stoel gaan zitten, omdat haar benen haar dreigden in de
steek te laten. Ze drukte het kleine lichaampje tegen zich aan.
De warmte van zijn lijfje en de zachte bloesemgeur, die her
innerde aan zijn avondbadje maakte haar brooddronken van ge
luk. Zacht wiegde ze hem op en neer en neuriede een kinder
liedje. Dit was het volmaakte moment, waarnaar ze al zo lang
gesnakt had. De kleine was zo levendig, alsof hij volkomen
was uitgeslapen'. Zijn mollige beentjes spartelden vrolijk en zijn
kleine handjes leken de maat te slaan op haar blote armen. Hij
was een en al actie. Alle schatten der aarde hadden Jane niet
kunnen bewegen, om de kleine terug in zijn bedje te leggen.
Ze begon zich zelfs af te vragen, of ze wel ooit weer afstand
van hem zou kunnen doen. Ze keek de rijk gestoffeerde kinder
kamer rond. Zonder het te zien, wist ze, dat ook de speelkamer
ernaast prachtig was bekleed en van kostbaar speelgoed voor
zien. Al zou er de eerste jaren niets worden aangevuld, dan zou
de kleine Walter nog geen behoefte hebben aan nieuw speel
goed, zo groot was de verzameling.
„Dat mag ik niet van je afnemen, mijn zoon," zei Jane plech
tig. „Onthoudt goed mijn kleine engel, dat ik niet vrijwillig af
stand van je doeDe nood dwingt me, maar ik beloof je,
terwijl je op de schoot van je eigen moeder zit, dat je hier geen
dag langer zal blijven dan beslist noodzakelijk is."
Ze boog haar hoofd over de baby heen en kuste hem ter be
zegeling van haar uitgesproken belofte innig op beide wangetjes.
Er klonk geritsel bij de deur en een zachte, maar ernstig ver
manende stem zei. „Maar juffrouw, het kind mag niet zomaar
door elke vreemde gekust worden en was het nu beslist nood
zakelijk om hem uit zijn bedje te halen?"
Jane vloog verschrikt overeind. Onwillekeurig klemde ze haar
armen vaster om de kleine jongen. Star van ontzetting staarde
ze naar de deuropening. Daar stond Iris, die met een ontstemd
gezicht de kamer inkeek.
Als door de bliksem getroffen bleef ze staan. „Jane
jijhierDe kleine Walter, die Jane's armen steeds
steviger om zich heen voelde klemmen en met de fijne intuïtie
van een klein kind, de geladen sfeer aanvoelde, begon zacht te
schreien Over het huilend kind heen, staarden de twee vrouwen
elkaar aan, als twee tijgerinnen, die tot elke prijs hun welp wil
den verdedigen.
RUDY OP DE TERUGREIS.
Na een maandenlange zeereis, waarbij Rudy van een jolige,
jonge en gelukkige bruidegom, in een, in zichzelf gekeerde som
bere jongeman was veranderd, ging de mare over het schip, dat
de thuisreis, waarvan telkens al berichten waren opgedoken en
weer tegengesproken, toch nog aanvaard zou worden.
Rudy wilde zichzelf tvijsmaken, dat dit bericht hem niets
deed. Integendeel, hij vreesde dat bij het weerzien van de be
kende plaatsen, het leed en de vernedering van zijn verloren
liefde en huwelijk weer in alle felheid over hem heen zouden
komen. Hij wilde niet aan Jane denken en had haar voorgoed
uit zijn hart gebannen. Maar in stille uren moest hij zichzelf be
kennen, dat dit bij een voornemen was gebleven en dat het
beeld van Jane nog bijna dagelijks voor zijn ogen opdook.
Zonder het goed te beseffen bracht de thuisreis hem volkomen
uit zijn gewicht. Zijn hart sprak veel sterker dan zijn verstand.
Het was soms of Jane hem van verre iets toeriep. Het gebeurde
dat hij in de glanzende scheepsonderdelen het gezicht van Jane
zag weerspiegeld. Altijd en overal en steeds sterker achtervolg
de hem haar beeltenis. Altijd stonden haar ogen zacht treurend
en verwijtend en tekenden zich rondom haar kinderlijk gevorm
de mond, verdrietige lijnen af.
Het lange blonde, glanzende haar hing nog even weelderig
rond haar hoofdje. Dan wilde hij met zijn handen door haar lok
ken woelen, zoals hij dat vroeger zo graag deed. Het grijpen
in het luchtledige bracht hem dan weer tot de werkelijkheid,
maar Jane s treurige gezichtje bleef in zijn geheugen hangen.
Telkens en telkens weer ging hij de gebeurtenissen na, die hem
en zijn jonge vrouw uiteen deed drijven. Steeds zwakker leken
de argumenten, die hem gedwongen hadden, om de wrede en
harde brieven aan haar te schrijven. Hij kon zijn wantrouwen
omtrent haar handelwijze geen nieuw voedsel meer geven, want
hij had de anonieme lila brieven, die zoveel onrust gesticht had
den, vernietigd en in zee geworpen. Vele dingen leken nu meer
normaal en wanneer hij dat vaststelde, werd het gevoel van
eigen tekortkoming zwaarder.
Terwijl de boot de afstand, die hem van zijn thuishaven
scheidde, mijl na mijl inkorte, werden zijn zelfverwijten heviger
Toch waren er nog steeds momenten, dat hij vast overtuigd was,
rechtvaardig te hebben gehandeld. Jane had zijn liefde bezoe
deld en was alleen uit koele berekening met hem getrouwd, op
aanstoken van haar minnaar Bennickhoff. Zo werd hij in pijn
lijke tweestrijd heen en weer geslingerd. Het weerzien van be
kende havenplaatsen, steeds dichter bij huis, deed een heel
nieuw verlangen in hem ontstaan. Hij moest Jane zien en zij
moest gelegenheid hebben om zich te verdedigen
(Wordt vervolgd)
Belangstelling voor
gewasonderzoek
Ondanks het feit dat de ruw-
voedervoorraden klein zijn, is de
inzending van gewasmonsters voor
onderzoek op de voederwaarde
bij het Bedrijfslaboratorium voor
Grond - en Gewasonderzoek te
Oosterbeek goed te noemen. De
schaarse voedervoorraad moet zo
doelmatig mogelijk worden benut
en daar kan het opstellen en be
rekenen van voederrantsoenen
veel toe bijdragen. Voor het be
rekenen van deze rantsoenen
dient men de gehalten aan voe
derwaarde van de partij kennen,
omdat deze sterk kunnen wisselen.
Dit hangt ondermeer af van de
bemestingstoestand van dé per
celen, de weersomstandigheden
tijdens de oogst en ook van de
wijze van conservering van het
materiaal. Het laat zich aanzien
dat de veehouders deze winter
een ruim gebruik zullen maken
van de gelegenheid tot voorlich
ting ten aanzien van de vee
voeding.
Verkoop legerpaarden
in Turkije
Blijkens een bericht in Vieh
und Fleisch (publicatie van de
Verenigte Wirtschafts verdienste
Frankfurt am Main) heeft Tur
kije 20000 paarden voor de
verkoop aangeboden, hetgeen
een gevolg is van het besluit
de cavalerieregimenten van het
leger te vervangen door gemo
toriseerde eenheden. In Frankrijk
en Italië zou interesse voor deze
dieren bestaan met een oogpunt
van vleesvoorziening.
Het Turkse vlees en visconsor-
tium heeft geweigerd het slachten
op zich te nemen zodat de paar
den levend zullen worden geëx
porteerd. In Istanboel is een
vooraanstaande Italiaanse worst
fabrikant aangekomen om over
de aankoop van de paarden te
onderhandelen.
Tuinbouw rond de Noordpool
Misschien heeft u het nooit
eerder geweten, maar de tuin
bouw in Alaska, zo kort bij de
Noordpool, is niet te verwaar
lozen.
Bovendien zijn er voor de
tuinbouw nog goede mogelijk
heden, omdat de bevolking snel
toeneemt en aanvoer vanuit de
V.S. erg moeilijk en duur is.
Voorts is nog slechts 10000 ha
in cultuur van de rond 40000
ha die voor tuinbouw bruikbaar
zouden zijn.
Naast aardappelen teelt men
kool, sla, selderij, peen, bonen,
enz. Voorts groeien er aardbeien
De teelt van diverse gewassen
onder glas is in opkomst. De
wetenschap tracht speciaal voor
Alaska rassen te telen rekening
houdende met het feit, dat men
hier enorm lange dagen (tot 24
uur) heeft.
Onder glas zijn tomaten, kom
kommers en sla het belangrijkste
Kolossale Watermeloen
De teelt van watermeloenen
is in Amerika zeer belangrijk.
Door veredeling is de gemiddel
de grootte sterk verbeterd, ter
wijl de allergrootste de verhalen
van duizend en een nacht verre
in de schaduw stellen. Kortge
leden werd een watermeloen aan
geboden aan de president van
de V.S., die niet minder dan 52
kg. woog. Het normale doorsnee
gewicht van watermeloenen is
ongeveer 12 kg.
Thermopanruiten
Zowel voor het gebruik in
woningen als voor kassen wor
den in Duitsland op het ogen
blik de zogenaamde Thermopan
ruiten aangeboden. Deze ruiten
bestaan uit twee met elkaar
versmolten schijven, waartussen
een ongeveer 6 mm dikke
luchtlaag. Door de versmelting
is de afsluiting volkomen en is
het onmogelijk, dat de ruiten in
wendig vuil of vochtig worden
Ze blijven dus volkomen helder
Het grote voordeel van deze
ruiten is, dat het warmteverlies
tot meer dan de helft van
normaal wordt teruggebracht
als gevolg van isolerende werking
van de dunne en stille luchtlaag.
Door het gebruik van Thermo
panruiten wordt de doorlatend-
heid van het licht vrijwel niet
belemmerd. Ook moet men bij
scherp zonnig weer in de zomer
evengoed schermen als dit bij
normale ruiten het geval is.