Zij kochten mijn kind" Nieuws van overal door HANOL SPOOR Na zo n kortstondige belevenis was ze elke keer weer even van streek en had moeite om haar aangeleerde ongeïnteres seerde houding terug te vinden. Een paar keer had ze gepoogd heel stil naar boven te sluipen, maar steeds had ze gehaast moeten terugkeren, omdat ze gevaar liep iemand te ontmoeten, die haar zou herkennen. De Benninckhoff's bleven een stil en teruggetrokken leven leiden. Het grote huis vergde echter een uitgebreide staf van personeel. Tussen de bedienden en de meisjes van de boven- en binnenkamers en van de keukenafdeling bestond een be paalde scheiding en praktisch hadden ze geen contact met elkaar. Juffrouw Verhagen had al gauw de opmerking gemaakt, dat Jane als kamermeisje ook bijzonder geschikt zou zijn. Maar Jane had dit verschrikt afgewimpeld. Ze zij, dat ze het zo best naar haar zin had en gemakkelijk met haar loon kon toekomen. „Ja, je bent een echt buitenbeentje," had juffrouw Verhagen een beetje ironisch toegegeven en daarbij had ze Jane vorsend aangekeken. Jane had haar ogen niet durven opslaan, om haar schrik niet te verraden. Om haar zenuwen de baas te blijven werkte ze hard door. Voor geen geld had ze het veilige keukendomein willen verlaten. Iris en Kitty zouden vlug hebben bemerkt, dat ze met een list tot hen was doorgedrongen. Nee, het was goed zo. Ze was tevreden met de vorderingen, die ze maakte. Ze lette scherp op de regels van het huis en hoopte hier of daar een hiaat te ontdekken waardoor het mogelijk was op een bepaald moment tot haar kind door te dringen. De weken vergingen en Jane begon zich veilig en zeker te voelen. IVÏet juffrouw Verhagen kon ze wonderwel overweg en deze stopte haar voortdurend lekkere hapjes toe, omdat ze, zoals ze zei, wel eens een stralende blos op haar wangen wilde zien. Jane zag er wel gezond uit, maar er ontbrak iets aan, vond ze en dat wilde ze met goede voeding naar voren halen. Jane wist wel dat het de honger van haar hart was, die uit haar ogen sprak, maar ze liet het zo. De hartelijkheid deed haar werkelijk wat opleven. Haar oude vrolijkheid overwon al vele malen haar verdrietige gedachten. Op zulke momenten, wanneer de wereld wat minder donker leek en haar hart overliep van liefde en trots, als ze aan haar kind dacht, was ze menigmaal in de verleiding om juffrouw Verhagen in vertrouwen te nemen. De angst dat deze haar op staande voet zou ontslaan, omdat ze haar werkgevers niet wilde bedriegen, deed haar dan op het laatste ogenblik weer zwijgen. Aangezien haar bewegingsvrijheid steeds groter werd, had ze toch het gevoel, dat ze haar kind nader kwam. De keren dat ze overhaast de vlucht had moeten nemen, omdat ze de stem van Iris of Kitty herkende, telde ze niet. Telkens opnieuw trachtte ze weer het huis dieper binnen te dringen, zodat het andere personeel er enigszins aan gewend raakte, haar op trap of gang te ontmoeten. Ze was altijd bereid voor anderen boodschappen in huis over te brengen of plantjes te verzorgen en allerlei andere kleine diensten te verrichten. Het waren alle zaken, waarbij ze zich tijdig uit de voeten kon maken, maar waardoor ze ook de unieke kans kreeg, heel even in de kinderkamer te kijken. Wanneer ze een ondeelbaar ogenblik de kleine Walter had gezien of gehoord, teerde ze daar weer uren op, ook al was het een enkel kraaiend geluidje geweest, of een mollig handje, dat net even boven het bedje uitzwaaide. Haar moederliefde bleef echter naar meer verlangen. Na het afluisteren van verschillende gesprekken, geloofde ze dat haar kans gekomen was. Eén keer per jaar organiseerde Bennickhoff een feestavond voor alle personeelsleden. Dit werd gevierd in een der grootste en mooiste hotels van de stad en niemand hoefde dan thuis te blijven. Kosten noch moeite werden bespaard, om alle be dienden één avond het gevoel te geven, dat juist zij de koning of de koningin van het feest waren. Het begon met een royale gratificatie voor aanschaffing van uitgaanskleding. Vele auto's werden gehuurd, om iedereen zonder een modderspatje naar het schitterend verlichte hotel te brengen. Een groot diner zou dan bereid zijn en een luisterrijk bal zou het grandioze feest besluiten. Ook het echtpaar Bennickhoff zou aan de algemene feestvreugde deelnemen. Weken van te voren sprak men over niets anders. Jane's handen trilden, als ze hoorde dat niemand, maar dan ook niemand behoefde thuis te blijven. Niet alleen bedacht ze, dat het voor haar uitgesloten was, om aan het feest deel te nemen, maar het huis zou leeg zijnbehalve, dat er iemand nodig was, om op de kiene Walter te passen. Hoe moest ze zich nu aanbieden als babysit. Als ze zich zonder meer beschikbaar stelde, zou Iris er op staan om eerst kennis met haar te maken, dus dat ging niet. Het mooiste zou zijn als er een totaal vreemde oppas kwam en zij, Jane, dan net zou doen alsof ze iedere avond even met de baby bezig was. Natuurlijk liep ze daarmee de kans, dat er over gesproken zou worden met Iris of Kitty, maar die kans was erg klein, omdat zo n vreemde de andere dag weer zou vertrekken. Het werd een grote teleurstelling voor Jane, toen ze hoorde dat Iris ook in dit bijzonder geval de kleine niet aan een vreemde toevertrouwde. Ze voelde wel een zekere trots, dat de grote bezorgdheid haar kind betrof, maar het sloeg al haar plannen in duigen. Verdrietig liep ze enige dagen naar een op lossing te zoeken. Juffrouw Verhagen bleek ten slotte de aan gewezen persoon te zijn, om op de grote avond thuis te blijven. Zij had dit zelf aangeboden, omdat ze wist dat haar mevrouw dan met een gerust hart weg zou gaan en ze gunde graag de jongeren hun uitje, zoals zij dat noemde. Jane dacht er over, om juffrouw Verhagen op die avond haar gezelschap op te dringen, maar zou het niet erg vreemd lijken, dat zij niet naar het feest wilde? Welke reden moest ze daar voor opgeven? Beter was het om niets te zeggen en zo weg te blijven. Het personeel zou haar niet missen. Men mocht ver loofden en vrienden mee brengen, dus zou een persoon meer of minder niet opvallen. Ze maakte nu eens dit en dan weer dat plan, maar ze kwam er niet uit. Geen enkele oplossing vond ze aanvaardbaar. Op de dag bleef ze treuzelen. Iedereen was uitgelaten vrolijk. Auto na auto reed de oprijlaan af. Er werd geroepen en gelachen en men bewonderde eikaars toiletten. Juffrouw Verhagen zag het met een moederlijk oog aan en gaf hier en daar nog wijze raad. Op dat moment miste ze Jane niet, die handenwringend achter het huis stond. Nu ze zo dicht bij de vervulling van haar liefste wens was ge komen en er straks maar één enkele hindernis zou zijn in de vorm van juffrouw Verhagen, was het haar alles waard, om die kans te benutten, maar hoe „Ik moet mijn lieveling één keer omhelzen," snikte ze. „Hoe zou ik uit kunnen gaan, terwijl mijn hart zo zwaar is als een molensteen en alleen vervuld is van verlangen naar mijn kleine lieveling. De laatste wagens reden weg. Vaarwelgeroep naar juffrouw Verhagen klonk door de avondlucht. Vreemd stil was het ineens in en rondom het huis. Nu naar boven, dacht Jane, naar de kinderkamer. Maar haar benen trilden en maakten haar machteloos. Reeds kwam juf frouw Verhagen aanlopen. Ze schrok toen ze Jane ontdekte. „Maar kind, de auto's zijn weg. Nu zul je met je mooie toiletje over straat moeten gaan." Jane keek naar haar kleding. Ze had de aangeboden gratifi catie zuinig weggelegd en een van de mooie japonnen aange trokken, die ze nog van zichzelf had. Handig had ze er met wat kleine veranderingen een modern aanzien aan gegeven. Dit was alleen geweest, om juffrouw Verhagen zand in de ogen te strooi en, want ze had nog geen seconde het voornemen gehad om het feest mee te maken. „Ikikstamelde Jane ...en brak dan los in een hart verscheurend geschrei. „Komkomkalmeerde juffrouw Verhagen. „Ga eens mee naar binnen. Wat ben je toch een nerveus schepseltje. Kom, vertel me maar wat je zo van streek maakt?" „Ik kan het niet zeggeno neeik kan het niet vertellen," snikte Jane onbeheerst. „Neemt u mij alsjeblieft niet kwalijklaat mij een poosje bij u blijven?" smeekte ze. „Ja, natuurlijk lieve kind. We gaan het ons echt gezellig maken. Eerst even kijken, of de kleine Walter is blijven slapen". Jane strekte haar handen naar juffrouw Verhagen uit. „Laat mij dat doeno, laat mij dat nu doensmeekte ze hartstochtelijk. Juffrouw Verhagen keek Jane heel even strak aan. Jane meen de tot haar ontzetting een flits van herkenning in haar ogen te zien, maar dan keek ze plotseling weer heel gewoon en zei kalm. „Nee Jane, je bent nu te opgewonden. Je zoudt de kleine laten schrikken." Door de even opschemerende hoop was Jane weer opgeveerd, maar bij de woorden van juffrouw Verhagen dook ze weer als een zielig mensenkind in elkaar. De ander schudde even onmerk baar met haar hoofd en zei daarna zachtjes. „Laten we afspre ken dat jij de tweede keer gaat kijken, maar ik stel je verant woordelijk als hij gaat huilen door je komst." „Oh, u bent een schat',, zei Jane verheugd, om daarna ineens te beseffen, dat ze zich teveel bloot gaf. Met nauw bedwongen kalmte merkte ze kleintjes op. „Ik houd zoveel van kinderen, weet u." „Dat merk ik," zei juffrouw Verhagen op betekenisvolle toon, zodat Jane's hart door een nieuwe zorg werd beslopen, bij de gedachte, dat de ander bezig was haar geheim te ontdekken. Ze was echter niet in staat om zich daar erg in te verdiepen, omdat het idee, dat ze nu eindelijk haar doel naderde, al het andere in het niet deed verzinken. Met glinsterende ogen van verwachting bleef ze achter. Eindelijk was dan het ogenblik gekomen, waar op ze haar kleine jongen, zonder opgejaagd te worden, van dichtbij mocht bekijken. Wie weet, werd hij dan wakker en zou ze hem uit zijn bedje kunnen halen. Tot het uiterste gespannen liep ze de zitkamer op en neer. Ze vreesde, dat ze door haar opwinding zichzelf zou verraden. Juist hoorde ze juffrouw Verhagen terugkomen en gelijk ging de bel van de buitendeur over. Nog nooit had ze het gewaagd, om dan naar voren te gaan, maar nu was ze verplicht, om aan het uitnodigend gebaar van juffrouw Verhagen gehoor te geven. Het was de telegrambesteller met een telegram voor juffrouw Verhagen. „Grote goedheid," hijgde deze. „Mijn moeder is zwaar ziek, ik moet er onmiddellijk heen. Hoe moet dat nu met de kleine Walter? Ik durf niet zonder nadere boodschap van mijn post weg te gaan. Aan de andere kant wil ik voor niemand de feest vreugde bederven. Het was voor mijnheer al een feest, dat mevrouw zich zo goed voelde en meeging. Ik zal mijnheer per soonlijk aan de telefoon vragen en hem vertellen dat ik beslist weg moet en dat jij hier bent, om op de baby te passen. Jane onderdrukte met geweld de tinteling van vreugde, die door heel haar lichaam trok. Zij zou wel opbellen. Juffrouw Verhagen moest maar heel vlug gaan, zij zou voor alles zorgen. Juffrouw Verhagen keek Jane weifelend aan. „Je moet me be loven, dat je de boodschap aan mijnheer persoonlijk overbrengt," zei ze ernstig, terwijl ze Jane tot in het diepst van haar ziel scheen te peilen. „Op mijn erewoord," zei Jane en ze voelde hoe haar opnieuw het bange vermoeden bekroop, dat juffrouw Verhagen meer wist van haar geschiedenis, dan ze liet blijken. Nu maakte de ander grote haast. Onder het aankleden gaf ze Jane telkens met tus senpozen de orders door, die ze zelf ook van Iris had ontvangen. Jane gaf overal haastige en geruststellende antwoorden op. Bin nen in haar juichte het. Haar avond, haar grote feestavond ging nu komen. Heel alleen zou ze zijn, met haar kind, in dit grote huis, waar anders op iedere etage personeel aanwezig was. Welk een verrukkelijke belevenis. Ze kon zich onmogelijk bezig hou den met de oorzaak, die juffrouw Verhagen noopte om te ver trekken. Ze hoopte vaag, dat de reden van haar vreugde, geen verdriet voor haar zou betekenen, maar verder gingen haar ge dachten over dat onderwerp niet. Met haar handen in de lucht jubelde ze het uit, toen de deur met een klap achter de vertrek kende dichtviel. Nu nog even kalm, maande ze zichzelf. Zij kan nog iets ver geten zijn en terugkomen. Ik moet ook Bennickhoff nog op bellen. Even stond ze te peinzen. Zou ze dat pas doen, als ze bij haar kind was geweest? Maar ze kende zichzelf genoeg om te be seffen, dat ze waarschijnlijk niet bij het bedje vandaan te krijgen zou zijn en daarom besloot ze, om toch maar eerst te telefoneren. Juffrouw Verhagen was voor haar ook altijd goed geweest, dus moest zij het vertrouwen, dat deze in haar stelde ook waardig zijn. Ze zou Bennickhoff wel zodanig geruststellen, dat niemand er over dacht, om iemand anders naar hier te sturen. Ze raakte in een uitgelaten stemming. Met balletachtige pas sen ging ze op het telefoontoestel af. Straks zou ze zich hele maal kunnen verzadigen in de aanblik van haar kleine zoon, zodat ze nog lange tijd alle dierbare trekken helder voor de geest kon halenNu even haar stem in bedwang houden Ze vroeg naar de receptioniste van het hotel. Deze moest haar aansluiten met de heer Bennickhoff, maar beslist zeer on opvallend. Het overige gezelschap mocht niet gestoord wor den Daar was hij al. Jane hield de hoorn enigszins van zich af, uit angst dat hij het zware bonzen van haar hart zou horen. Nu hoorde ze de stem weer, met de vriendelijke en beschermende klank, waardoor ze zich haar kind had laten ontfutselen. Even voelde ze de aandrang, om hem al de haat, het leed en haar minachting in krachtige termen toe te roepen. De gedachte dat ze het samenzijn met haar jongen in gevaar bracht, deed haar haar zelfbeheersing herwinnen. Met korte duidelijke zinnen deelde ze hem mee, dat juffrouw Verhagen was weggeroepen, maar dat zij, de keukenhulp, nu alle verantwoording op zich nam. Ze probeerde haar stem zo vriendelijk en rustig mogelijk te laten klinken. „Och, nu ja, wat zou er kunnen gebeuren?" merkte Bennick hoff op. „Ik geloof dat Walter altijd de hele nacht blijft slapen. Volgens mij is dus alles in orde. Waarom was u eigenlijk niet op het feest? Verwachtte juffrouw Verhagen soms de bood schap al? Dan had ze dat moeten zeggen." „Nee," zei Jane. „Ik had hoofdpijn en was bang dat het bij al die drukte nog erger zou worden Daarom hield ik juffrouw Verhagen gezelschap." „Oh juistnu goed ik vertrouw op haar oordeel. Wan neer er onverhoopt toch iets gebeurt, kun je altijd nog bellen." Zo, dat was dat. Met een diepe zucht van verlichting legde Jane de hoorn neer. Toen haalde ze nog enkele malen rustig adem, om te weten of ze zichzelf goed in bedwang had en be steeg dan vlug de trappen. Boven gekomen hield ze voorzichtig haar pas in. Langzaam draaide ze aan de deurknop en zacht zwenkte de deur open. Ze had een gevoel of ze nu het verboden paradijs betrad. Maar geen macht ter wereld zou haar nu meer kunnen tegenhouden. In de kamer brandde een klein lampje. Het kapje hield het directe schijnsel over het bedje weg. Jane drukte haar nagels in haar handpalmen, omdat allerlei gevoelens haar tegelijk bestorm den. Ze wilde voor alles rustig blijven. Op haar tenen sloop ze nader. Zachtjes draaide ze het kapje een weinig om, zodat er meer licht op het bedje viel. De kleine bleef rustig doorslapen. De vuistjes lagen gebald aan weerszijden van het rozige bolle tje. Zijn adem ging onmerkbaar licht. De zijde-achtige lange wimpers trilden even, maar de oogjes bleven gesloten. Met de beide handen voor haar mond, als om zichzelf te beletten enig geluid te geven, gingen haar ogen als strelend over de zachte rondingen van de bolle wangetjes. Een stille verrukking ver vulde haar hart. Als een, die lang van dorst gesmacht heeft, genoot ze nu met volle teugen van de aanblik van haar kind. „Mijn lieveling," fluisterde ze. „Mijn kleine lieveling, einde lijk heb ik je dan heel dicht bij me. Mijn kleine schat, je lijkt op e vader. Je hebt zijn haar en dat eigenwijze kuiltje in je kin is ook van hem Wat zou hij trots op je zijn, mijn kleine lieve jongen. Hij weet niet wat hij stuk heeft gemaaktWat een liefde en geluk zou je ons geschonken hebbenHoe zouden we je elke dag opnieuw hebben bekeken, besproken en steeds weer iets nieuws bij je hebben ontdektNu lig je hier lieve ling, in alle rust en je hebt het goedIk mag je niet weg halen, hoewel alles in me, om je bezit schreeuwt. Je eigen moe der is niet bij machte om je een behoorlijk onderkomen te gevenIk moet nog dankbaar zijn, ondanks alle leed waar onder mijn hart ineenkrimptDuizend banden van liefde verbinden ons met elkaar, maar op geen enkele kan ik me be roepen, want alles zou slechts nadeel voor jou betekenen." Met wijdopengesperde ogen, als wilde ze geen detail van het gezichtje van haar kleine zoon missen, stond Jane verdronken in de aanblik van haar slapend kind. Ingelukkig en trots en zich tegelijk zo smartelijk bewust, dat dit geluk slechts tijdelijk was, bleef ze doodstil staan. Dit was een van de ogenblikken, die in de toekomst met angst en grote voorzichtigheid gestolen moes ten worden. Telkens zakten haar handen lager en grepen naar het kind, om dan, bij het raken van de dekentjes schrikachtig omhoog te veren, waarna ze zich slechts even een strelende be weging over het dek gunde. „Ik zou je zo graag eens even vast willen houden, 'lieveling," hernam ze haar fluisterende alleenspraak. „Eventjes maar en dat je me dan aankijkten je eigen moedertje ziet Oh, mijn kleine schat, ik sta als een bedelares bij je bedje Je zou me zoveel rijk geluk kunnen geven, maar ik mag het niet aanvaarden, want het zou gaan ten koste van jouw toekomst Jane keek met een verinnigd gezicht naar het kleine kopje en de teer rose wangetjes. Een licht lokje haar stond eigenwijs omhoog. Ze beroerde het even met haar vingers, maar trok haar hand ijlings terug toen het gezichtje plotseling in beweging kwam. Er kwam een klein grappig rimpeltje in het neusje en even later nieste de kleine hartgrondig. De oogjes gingen open en keken verbaasd, maar helder in de klare blauwe ogen van zijn moeder, die zo vreemd dichtbij waren. Jane begon over haar hele lichaam te beven, als ver wachtte ze, dat de kleine nu al tegen haar zou gaan spreken en haar veroordelen. Even had ze het gevoel of haar leven afhing van de manier waarop hij zou reageren bij het zien van een vreemde vrouw aan zijn bed. Ga alsjeblieft niet huilen, bad ze inwendig. Het zou mijn hart breken. Lach tegen je moeder, die het toch al zo zwaar heeft. Lach tegen me! Ik zal er maandenlang gelukkig om zijn. Opeens moest ze zelf een lachje verbijten, want de kleine geeuwde met zulke typische volwassen gebaren, dat het bepaald grappig was om te zien. Dan werd haar onuitgesproken gebed verhoord. Het zachte kindermondje plooide zich zonder terughouding tot een vriendelijk lachje. Zonder enig geluid te geven staarde Jane in uiterste verrukking naar haar kind. De baby werd nu klaar wakker, zwaaide met de handjes en stootte vertedering wekken de onbeholpen geluidjes uit. Dit joeg de laatste verstandelijke overwegingen van Jane op de vlucht Ze strekte de armen uit en tilde de kleine uit zijn bedje. Voorzichtig beroerden haar lippen het hoofdje en de handjes van de peuter. Ze trilden van emotie en ze moest op een stoel gaan zitten, omdat haar benen haar dreigden in de steek te laten. Ze drukte het kleine lichaampje tegen zich aan. De warmte van zijn lijfje en de zachte bloesemgeur, die her innerde aan zijn avondbadje maakte haar brooddronken van ge luk. Zacht wiegde ze hem op en neer en neuriede een kinder liedje. Dit was het volmaakte moment, waarnaar ze al zo lang gesnakt had. De kleine was zo levendig, alsof hij volkomen was uitgeslapen'. Zijn mollige beentjes spartelden vrolijk en zijn kleine handjes leken de maat te slaan op haar blote armen. Hij was een en al actie. Alle schatten der aarde hadden Jane niet kunnen bewegen, om de kleine terug in zijn bedje te leggen. Ze begon zich zelfs af te vragen, of ze wel ooit weer afstand van hem zou kunnen doen. Ze keek de rijk gestoffeerde kinder kamer rond. Zonder het te zien, wist ze, dat ook de speelkamer ernaast prachtig was bekleed en van kostbaar speelgoed voor zien. Al zou er de eerste jaren niets worden aangevuld, dan zou de kleine Walter nog geen behoefte hebben aan nieuw speel goed, zo groot was de verzameling. „Dat mag ik niet van je afnemen, mijn zoon," zei Jane plech tig. „Onthoudt goed mijn kleine engel, dat ik niet vrijwillig af stand van je doeDe nood dwingt me, maar ik beloof je, terwijl je op de schoot van je eigen moeder zit, dat je hier geen dag langer zal blijven dan beslist noodzakelijk is." Ze boog haar hoofd over de baby heen en kuste hem ter be zegeling van haar uitgesproken belofte innig op beide wangetjes. Er klonk geritsel bij de deur en een zachte, maar ernstig ver manende stem zei. „Maar juffrouw, het kind mag niet zomaar door elke vreemde gekust worden en was het nu beslist nood zakelijk om hem uit zijn bedje te halen?" Jane vloog verschrikt overeind. Onwillekeurig klemde ze haar armen vaster om de kleine jongen. Star van ontzetting staarde ze naar de deuropening. Daar stond Iris, die met een ontstemd gezicht de kamer inkeek. Als door de bliksem getroffen bleef ze staan. „Jane jijhierDe kleine Walter, die Jane's armen steeds steviger om zich heen voelde klemmen en met de fijne intuïtie van een klein kind, de geladen sfeer aanvoelde, begon zacht te schreien Over het huilend kind heen, staarden de twee vrouwen elkaar aan, als twee tijgerinnen, die tot elke prijs hun welp wil den verdedigen. RUDY OP DE TERUGREIS. Na een maandenlange zeereis, waarbij Rudy van een jolige, jonge en gelukkige bruidegom, in een, in zichzelf gekeerde som bere jongeman was veranderd, ging de mare over het schip, dat de thuisreis, waarvan telkens al berichten waren opgedoken en weer tegengesproken, toch nog aanvaard zou worden. Rudy wilde zichzelf tvijsmaken, dat dit bericht hem niets deed. Integendeel, hij vreesde dat bij het weerzien van de be kende plaatsen, het leed en de vernedering van zijn verloren liefde en huwelijk weer in alle felheid over hem heen zouden komen. Hij wilde niet aan Jane denken en had haar voorgoed uit zijn hart gebannen. Maar in stille uren moest hij zichzelf be kennen, dat dit bij een voornemen was gebleven en dat het beeld van Jane nog bijna dagelijks voor zijn ogen opdook. Zonder het goed te beseffen bracht de thuisreis hem volkomen uit zijn gewicht. Zijn hart sprak veel sterker dan zijn verstand. Het was soms of Jane hem van verre iets toeriep. Het gebeurde dat hij in de glanzende scheepsonderdelen het gezicht van Jane zag weerspiegeld. Altijd en overal en steeds sterker achtervolg de hem haar beeltenis. Altijd stonden haar ogen zacht treurend en verwijtend en tekenden zich rondom haar kinderlijk gevorm de mond, verdrietige lijnen af. Het lange blonde, glanzende haar hing nog even weelderig rond haar hoofdje. Dan wilde hij met zijn handen door haar lok ken woelen, zoals hij dat vroeger zo graag deed. Het grijpen in het luchtledige bracht hem dan weer tot de werkelijkheid, maar Jane s treurige gezichtje bleef in zijn geheugen hangen. Telkens en telkens weer ging hij de gebeurtenissen na, die hem en zijn jonge vrouw uiteen deed drijven. Steeds zwakker leken de argumenten, die hem gedwongen hadden, om de wrede en harde brieven aan haar te schrijven. Hij kon zijn wantrouwen omtrent haar handelwijze geen nieuw voedsel meer geven, want hij had de anonieme lila brieven, die zoveel onrust gesticht had den, vernietigd en in zee geworpen. Vele dingen leken nu meer normaal en wanneer hij dat vaststelde, werd het gevoel van eigen tekortkoming zwaarder. Terwijl de boot de afstand, die hem van zijn thuishaven scheidde, mijl na mijl inkorte, werden zijn zelfverwijten heviger Toch waren er nog steeds momenten, dat hij vast overtuigd was, rechtvaardig te hebben gehandeld. Jane had zijn liefde bezoe deld en was alleen uit koele berekening met hem getrouwd, op aanstoken van haar minnaar Bennickhoff. Zo werd hij in pijn lijke tweestrijd heen en weer geslingerd. Het weerzien van be kende havenplaatsen, steeds dichter bij huis, deed een heel nieuw verlangen in hem ontstaan. Hij moest Jane zien en zij moest gelegenheid hebben om zich te verdedigen (Wordt vervolgd) Belangstelling voor gewasonderzoek Ondanks het feit dat de ruw- voedervoorraden klein zijn, is de inzending van gewasmonsters voor onderzoek op de voederwaarde bij het Bedrijfslaboratorium voor Grond - en Gewasonderzoek te Oosterbeek goed te noemen. De schaarse voedervoorraad moet zo doelmatig mogelijk worden benut en daar kan het opstellen en be rekenen van voederrantsoenen veel toe bijdragen. Voor het be rekenen van deze rantsoenen dient men de gehalten aan voe derwaarde van de partij kennen, omdat deze sterk kunnen wisselen. Dit hangt ondermeer af van de bemestingstoestand van dé per celen, de weersomstandigheden tijdens de oogst en ook van de wijze van conservering van het materiaal. Het laat zich aanzien dat de veehouders deze winter een ruim gebruik zullen maken van de gelegenheid tot voorlich ting ten aanzien van de vee voeding. Verkoop legerpaarden in Turkije Blijkens een bericht in Vieh und Fleisch (publicatie van de Verenigte Wirtschafts verdienste Frankfurt am Main) heeft Tur kije 20000 paarden voor de verkoop aangeboden, hetgeen een gevolg is van het besluit de cavalerieregimenten van het leger te vervangen door gemo toriseerde eenheden. In Frankrijk en Italië zou interesse voor deze dieren bestaan met een oogpunt van vleesvoorziening. Het Turkse vlees en visconsor- tium heeft geweigerd het slachten op zich te nemen zodat de paar den levend zullen worden geëx porteerd. In Istanboel is een vooraanstaande Italiaanse worst fabrikant aangekomen om over de aankoop van de paarden te onderhandelen. Tuinbouw rond de Noordpool Misschien heeft u het nooit eerder geweten, maar de tuin bouw in Alaska, zo kort bij de Noordpool, is niet te verwaar lozen. Bovendien zijn er voor de tuinbouw nog goede mogelijk heden, omdat de bevolking snel toeneemt en aanvoer vanuit de V.S. erg moeilijk en duur is. Voorts is nog slechts 10000 ha in cultuur van de rond 40000 ha die voor tuinbouw bruikbaar zouden zijn. Naast aardappelen teelt men kool, sla, selderij, peen, bonen, enz. Voorts groeien er aardbeien De teelt van diverse gewassen onder glas is in opkomst. De wetenschap tracht speciaal voor Alaska rassen te telen rekening houdende met het feit, dat men hier enorm lange dagen (tot 24 uur) heeft. Onder glas zijn tomaten, kom kommers en sla het belangrijkste Kolossale Watermeloen De teelt van watermeloenen is in Amerika zeer belangrijk. Door veredeling is de gemiddel de grootte sterk verbeterd, ter wijl de allergrootste de verhalen van duizend en een nacht verre in de schaduw stellen. Kortge leden werd een watermeloen aan geboden aan de president van de V.S., die niet minder dan 52 kg. woog. Het normale doorsnee gewicht van watermeloenen is ongeveer 12 kg. Thermopanruiten Zowel voor het gebruik in woningen als voor kassen wor den in Duitsland op het ogen blik de zogenaamde Thermopan ruiten aangeboden. Deze ruiten bestaan uit twee met elkaar versmolten schijven, waartussen een ongeveer 6 mm dikke luchtlaag. Door de versmelting is de afsluiting volkomen en is het onmogelijk, dat de ruiten in wendig vuil of vochtig worden Ze blijven dus volkomen helder Het grote voordeel van deze ruiten is, dat het warmteverlies tot meer dan de helft van normaal wordt teruggebracht als gevolg van isolerende werking van de dunne en stille luchtlaag. Door het gebruik van Thermo panruiten wordt de doorlatend- heid van het licht vrijwel niet belemmerd. Ook moet men bij scherp zonnig weer in de zomer evengoed schermen als dit bij normale ruiten het geval is.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1959 | | pagina 6