„Zij kochten mijn kind"
Nieuws van overal
Boekhandel OLDEÜIBllG
Artistiek Houtwerk
door HANOL SPOOR
„Terwijl ze dus ziek te bed lag, kwam Bennickhoff op be
zoek en kort daarna verdween ze en nam de hele baby-uitzet
mee. Hij betaalde later een jaar vooruit voor de kamers.''
„Dat krijgt hij tot de laatste cent terug,'' zei Rudy verbeten.
De vrouw ging verder. „De baby is ginds geboren en uw
vrouw is wekenlang ernstig ziek geweest. Een en ander had
haar bijzonder aangegrepen en dat had haar in deze omstandig
heden geen goed gedaan. Haar leven heeft aan een zijden draad
gehangen."
Rudy beet zich op de lippen. Hij begreep wat Jane zo van
streek had gemaakt. Bijna was hij dus de oorzaak geweest van
haar dood. Hij verwenste zijn opvliegend karakter tot in het
diepst van zijn gemoed en nam zich voor, dat, wanneer er een
vergissing door hem was begaan, niets groot en mooi genoeg
zou zijn, om het weer goed te maken.
„Na haar genezing, ging de ander verder, „verdween ze
plotseling uit de stad. De baby bleef bij de Bennickhoff's. Later
iioorde ik, dat ze een mooie positie in het noorden van het land
had gekregen. Ik meende al, dat ik u en uw vrouw nu wel voor
goed als kamerbewoners kwijt zou zijn, toen ze onverwacht
terug kwam. Ze leek totaal overstuur. Enige dagen sloot zij zich
op in haar kamers en daarna was ze plotseling weer hele dagen
weg. Na al die onverklaarbare dingen wilde ik toch eindelijk
wel eens weten, welk vlees ik in de kuip had. Ik had nog wel
nooit zo n rustige kamerbewoonster gehad, maar haar hele hou
ding wees uit, dat ze onder grote druk leefde. Ze bemoeide zich
met niemand. Geen kennissen van kantoor op visite, zoals vroe
ger en geen omgang met de andere kamerbewoners. In de avond
uren verzorgde zij haar kleding en ging nooit uit. Integendeel, ik
kreeg de indruk dat ze iedere cent tweemaal omdraaide voor ze
hem uitgaf
Ik had er geen rust op mijnheer. Eerlijk, mijn geweten liet me
niet met rust. Ondanks de vreemde zaken, die om een verklaring
schreeuwden, kreeg ik toch de indruk, dat ik haar verkeerd had
beoordeeld. Wel brak ik mijn hoofd over haar optreden, zoals
het afknippen van haar prachtige haren en het dragen van haar
oudste kleren, terwijl ze nog zoveel moois in de kast had hangen
Rudy begon ongedurig op zijn stoel te schuiven. Het schokte
hem wel, dat Jane haar weelderige haartooi had opgeofferd en
dat ze .er volgens de verklaringen wat sjofel bijliep, maar het
meest interesseerde hem de plaats waar Jane nu kon zijn.
„Kort en goed mijnheer, ik heb een neefje van mij opgedragen
haar te schaduwen, zoals ze dat in detectiveromans noemen
Het was niet moeilijk, want zoiets verwachtte ze natuurlijk niet
Nu geef ik u te raden, zei de vrouw met een toon en een uit
drukking op haar gezicht, alsof aan haar het achtste wereld
wonder was te danken. „Nu geef ik u te raden, waar uw vrouw
elke dag naar toe gaat."
„Ja, toe maar," zei Rudy ongeduldig. „Hoe kan ik dat nu
raden?"
„Ze gaat gewoonals dienstbode naar de familie Bennick
hoff."
Rudy zat werkelijk geslagen. Er viel een benauwde stilte. Hij
kon het niet verwerken. „Als dienstbodeMaar waarom,
in vredesnaam
„Volgens mij, alleen om bij haar kind te zijn. Ik vermoed
dat ze aan zekere voorwaarden betreffende het kind gebonden
is. Misschien heeft ze daar schuld gemaakt en moet het kind
daar blijven. Uw vrouw kan er waarschijnlijk geen afstand van
doen en nu heeft ze deze noodsprong gemaakt, om toch onder
hetzelfde dak te zijn, met haar zoontje. Mijn neefje is enkele
keren meegegaan als hulpje van de groenteman en hij zag haar
daar, terwijl ze bezig was in de keuken. Hij kreeg de indruk,
dat ze daar een heel bescheiden plaats innam en zich ook verder
met niemand^bemoeide. We hebben er lang over nagedacht en
we kwamen tot de conclusie, dat zelfs het echtpaar Bennickhoff
niet weet, dat uw vrouw onder hun dak vertoeft. Het huis is
als een klein paleisje, met een groot aantal mensen in dienst.
Beneden regeert juffrouw Verhagen. Ieder heeft daar zijn eigen
taak en uw vrouw heeft daarin beslist een kans gezien,
ongemerkt te worden aangesteld.
In zijn onrust was Rudy al verschillende malen opgesprongen.
Nu plofte hij weer op zijn stoel neer en dacht, met het hoofd
in beide handen, diep na. De redenering van de pensionhoudster
leek logisch. Maar tochWat had zich allemaal afgespeeld.
Was Jane omgekocht met mooie praatjes en had ze daardoor
de baby afgestaan? Als Jane uit armoede voor hun mooie aan
biedingen was bezweken, dan was dat zijn schuld. Dan was hij
de oorzaak, dat zij geen tehuis voor het kind had. Hij had haar
alle steun ontzegd en zij wilde het trotse kopje niet buigen, om
hem te herinneren aan zijn plichten als echtgenoot en vader.
Maar als alleenstaande vrouw was ze niet in staat geweest een
werkkring te zoeken en tegelijk voor de baby te zorgen. Dan
begon er toch iets te dagen. Het werd hem duidelijk dat er
tussen Jane en Bennickhoff werkelijk niets had bestaan. Het
scheen uitsluitend begonnen te zijn, om het bezit van de
babyzijn baby.
Rudy begon de dingen nu meer de juiste volgorde te zien
en al waren er nog duistere punten, één ding kwam steeds
scherper naar voren, Jane was onschuldig. Toch kalmeerde die
gedachte hem allerminst. Hoe onschuldiger Jane zou blijken te
zijn, hoe groter immers zijn aandeel werd aan haar zorgvolle
bestaan. Hij had zich door de anonieme brieven in verkeerd
vaarwater laten loodsen. De schrijfster zou hij opsporen en niet
rusten voordat zij haar verdiende loon ontvangen had. Maar
eerst moest hij Jane vinden en alles doen om weer met elkaar
verzoend te raken. Daarna moest hij zijn kind terug, Walter of
geen Walter, het was zijn zoon en daarmee basta. Een idioot
was hij geweest, om ook maar één ogenblik aan zijn Jane te
twijfelen. Een onvolgroeide stommeling was hij. Een heel men
senleven zou nodig zijn, om zijn fouten goed te maken en alles
wat Jane geleden had weer enigszins uit haar herinnering weg
te wissen.
Met een zwaar gevoel stond Rudy op. Dit gesprek had een
totale omkeer in hem volbracht. Zijn eigen liefdesmart was op
geheven, maar daarvoor in de plaats kwam een ondraaglijk
schuldgevoel. Voortaan zou hij zijn verantwoordelijkheid tegen
over vrouw en kind heel anders opvatten. Hij dankte de vrouw,
vroeg het adres van de Bennickhoff's en ging haastig het huis
uit.
„O ja, het feest is in het Grand-hotel," riep ze hem nog na.
Daar kom ik toch langs, dacht Rudy en wenkte een taxi. Er
mocht geen minuut meer verloren gaan. Bij het hotel stapte hij
uit en stuurde de chauffeur weg. Hij moest hier de situatie goed
in zich opnemen. Op dat moment zag hij een imposante figuur
door de hal lopen. Dat is Bennickhoff wist Rudy. Jane had hem
wel eens in de omgeving van het kantoor op hem opmerkzaam
gemaakt. Bovendien klopte de persoon met de beschrijving in
de enthousiaste brieven, die hij de eerste tijd van Jane had ge
kregen. Bennickhoff voerde een telefoongesprek vanuit de loge
van de portier en ging daarna een grote serre binnen van waar
uit even een feestelijk geroezemoes tot Rudy doordrong.
Omzichtig liep Rudy een gedeelte van het gebouw langs en
keerde daarna op zijn stappen terug. Hier en daar kon hij door
de iets opengeschoven gordijnen een glimp opvangen van het
feestelijk diner, maar Jane ontdekte hij daarbij niet. Hij trachtte
zijn dwarrelende gedachten een weinig te ordenen. Als Jane,
zoals dat neefje van de pensionhoudster veronderstelde, in het
geheim bij Bennickhoff in de huishouding werkte, dan zou ze
zich niet op het feest laten zien, want dan zou Bennickhof haar
immers herkennen. Toch had ze haar avondtoilet meegenomen.
Misschien om de anderen om de tuin te leiden. Zijn Jane was
daar slim genoeg voor. Lieve help, wat had zijn schat van een
vrouwtje toch veel moeten verwerken en hoe eenzaam stond ze
in de zware strijd om het bestaan.
Nu niet je gedachten laten afdwalen, maande Rudy zich
zelf... Als ze dus niet ging, is ze ongemerkt achter gebleven
Heladaar kwam een elegant tenger dametje wat haastig de
trappen af. Ze schoof handig in een kleine auto en reed in
snelle vaart weg. Nu, die heeft haast, dacht Rudy. Dat hoort
anders helemaal niet bij haar, zo n frele figuurtje, maar mooi
was ze. Zou datBennickhoff zijn echtgenote zijn? Jawel
hoor, daar kwam hij ook al de trappen afstormen, nog net op
tijd om de kleine auto te zien wegrijden. Hij schudde even be
zorgd het hoofd en keerde dan langzaam terug.
Dus dat was het echtpaar Bennickhoff, geen twijfel aan. Na
denkend bleef Rudy staan, dan versnelde hij zijn pas en wenkte
een taxi. Hij gaf het adres op in de Parklaan. Dat mevrouw Ben
nickhoff het hotel verliet, zou voor Jane wel eens nieuwe narig
heid kunnen betekenen. Het werd hoog tijd dat Jane wist, op
nieuw een beschermer te bezitten, die haar door dik en dun zou
verdedigen en haar nooit meer in de steek zou laten. Aange
nomen dan, dacht hij met bitter zelfverwijt, dat ze nog iets met
hem te maken wilde hebben.
Zijn taxi had pech. Een verkeersopstopping bezorgde hem
enig oponthoud. Rudy zat in uiterste opwinding zijn vuisten
tegen elkaar te slaan, maar het duurde geruime tijd voordat de
knoop was ontward.
Bij het grote huis van de Bennickhoff's werd afgerekend. Rudy
maakte even zijn toilet wat in orde, streek zijn uniform zoveel
mogelijk glad en kamde zijn weerbarstig haar. Het kwam er nu
op aan. Nu zou de beslissing vallen en hij zou weten of hij met
of zonder Jane door het leven moest gaan. Dat betekende een
leven van vreugde en geluk en het samen dragen van de zorgen
des levens, of een sleur van dagen in eenzaamheid wroeging
Die overdenkingen deden hem aarzelen. Lanzaam liep hij op
het huis af. Een eigenaardig zoemend geluid klonk door het
huis, toen hij op de bel drukte. Daarna
bleef het doodstil. Toch zag hij op verschillende plaatsen licht
branden. Rudy nam de voorgevel van de woning in zich op. Er
bleef een drukkende stilte hangen. Weer bracht hij zijn hand
naar de bel. De aparte, maar doordringende klank van de bel
moest toch in het hele huis hoorbaar zijn.
Er gebeurde niets en Rudy stapte ongeduldig op en neer. Een
bepaald gevoel van angst beving hem. Hier in dit huis vertoefde
nu zijn vrouw en kind en toch kwam er op zijn bellen nergens
enige reactie. Dat moest een reden hebbenVreemd
weer gleden zijn blikken langs de gevel, maar hij zag nergens
een gelegenheid om naar binnen te kijken. Nadat hij de voor
kant van het huis langs was gegaan, zocht hij aan de zijkant
naar een ingang. Bij de personeelsingang drukte'hij wederom
op de bel. Een gerinkel, als van een telefoon brak de stilte van
het huis, maar niemand verscheen. Het was om hopeloos te
worden. Nu achtte hij toch wel de tijd gekomen, om andere
maatregelen te treffen. Hij duwde tegen de deur aam, maar die
bleek goed gesloten te zijn. Dan de hoofdingang nog eens onder
zocht en anders via een andere ingang naar binnen dringen,
nam hij zich voor. Zonder resultaten ging hij niet naar huis.
Hoewel hij weinig succes verwachtte, duwde hij toch tegen de
buitendeur en tot zijn grote verwondering gaf deze mee. Had
mevrouw Bennickhoff dan zoveel haast gehad? Was er mis
schien een ongeluk gebeurt? Maar dan zou er zeker meer be
drijvigheid zijn.
„Is daar iemand?" riep hij luid.
StilteHet tikken van een grote klok in de hal, was het
enige geluid. Het herinnerde hem op een irriterende wijze aan
de tijd, die hij al zo vruchteloos had laten voorbijgaan.
Boven in de gang brandde licht. Rudy ging, gedreven door
een innerlijke drang de trappen op. Ook daar weer doodse stilte.
Tik-tak, tik-tak, deed de klok. De tijd ging door. Hij moest
verder. Het tikken joeg hem op, al bezwaarde het hem, om in
zo'n wildvreemd huis door te dringen. Ach komdie lui
hadden immers ti]n eigen zoon in huis, dus mocht hij zich bij
zondere voorrechten aanmeten. Voorzichtig liep hij verder.
Toen hij enige stappen had gedaan, hoorde hij stemmen in de
verte. Onzeker bleef hij staan. Had hij nu wel het recht om zo
ver in andermans huis binnen te dringen? Ja, hij liet zich nu niet
meer tegenhouden. Hij hoorde vrouwenstemmen, die luider en
heftiger klonken, naarmate hij naderbij kwam.
Er schijnt een flinke woordenwisseling aan de gang te zijn,
dacht Rudy. Geen wonder dat er van de bel geen notitie werd
genomen. Moest hij zich nu met die ruzie inlaten? Ja, natuur
lijknu niet laf zijn. Zijn hart begon plotseling te bonken.
Dat kon Jane zijn, die door mevrouw Bennickhoff ontdekt was.
Toch aarzelde Rudy nog even. Dat kleine dametje zag er zo
lief en zachtmoedig uit en ook zo zwak en teer. Ze zou bij zijn
plotseling verschijnen de schrik van haar leven krijgen. Kon hij
niet beter het einde van het gesprek afwachten? Zou Jane dan
niet veel meer verheugd zijn over zijn komst? De stemmen trok
ken hem steeds dichterbij. De bijna zekere aanwezigheid van
ane had een onweerstaanbare aantrekkingskracht voor hem.
Het zou een verrukking zijn haar eindelijk weer te zien. Voor
zichtig sloop hij verder
Jane had bij het zien van Iris de huilende baby in zijn bedje
gelegd. Haar adem ging gejaagd op en neer. Ze was ontdekt.
Iris zou haar de deur wijzen, dat zag ze aan heel haar houding.
Ze zou voor lange tijd afscheid van de kleine Walter moeten
nemenof hem nu opeisenMaar waar moest ze hem
brengen, met dezelfde zekerheid, dat hij het zo goed zou hebben
als hier? Ze draaide zich langzaam om en zag dat Iris nog steeds
niet van haar verwondering bekomen was. Jane moest, ondanks
haar grote bekommering, de charmante verschijning van Iris be
wonderen. In haar avondjapon van zilverbrocaat, waaroverheen
een witte bontstola, leek ze een figuur uit een sprookje. Voor
ane bracht ze echter onheil. Mooi en rijk, dacht Jane bitter.
Sommige vrouwen hebben alles wat er in de wereld te wensen
Een man, die haar op de handen draagt, een huis als een
klein kasteeltje en bij dat alles wil ze ook mijn kind nog hebben.
Het leven was onrechtvaardig en feitelijk zou ze Iris moeten
haten. Heel even was er woede in haar blik, toen ze Iris aan
keek. Deze zag de uitdrukking in Jane's ogen en het maakte
haar behoedzaam en ook wat verdrietig, want ondanks alles,
wat ze dacht Jane te kunnen verwijten, had ze zich toch tot dit
jonge vrouwtje aangetrokken gevoeld.
,Jane, jij hierHoe ben je binnen gekomen en waar is
de oppas?"
,Dat ben ik, mevrouw," zei Jane met nadruk op het laatste
woord. „Ik behoor sinds kort tot uw personeel."
Jijmaar waar en hoeZeg, hoe durf je je hier te
vertonen, terwijl je je niets aan je kind gelegen liet?"
„Dat is een infame leugen," barstte Jane los. „Ik werd onder
valse voorwendsels weggestuurd en ik schreef bijna iedere dag,
maar ik kreeg alleen enkele nietszeggende brieven van je terug."
De vrouwen keken elkaar vijandig aan. Beneden luidde de
bel, maar ze reageerden er niet op. Iris zei niets en Jane ging
wanhopig verder. „Toen ik merkte onder welke leugens ik was
weggelokt, ben ik dadelijk terug gekomen. Ik wilde bij mijn
kind zijn. Jullie wensten mij niet meer te ontvangen en ik was
machteloos, omdat ik hem geen onderdak kon verschaffen."
.Praatjes Jane," probeerde Iris kalm te zeggen. Ik kreeg geen
enkele brief van je. Het leek er meer op, dat je blij was met je
zo gemakkelijk verkregen vrijheid." Jane balde haar vuisten.
Ik wist het wel," siste ze. „Mijn brieven zijn achtergehouden.
Die paar brieven, die ik doorkreeg, waren natuurlijk gecontro
leerd, om te verhinderen, dat er iets van de verduisterde brieven
zou uitlekken. Als er ergens een toespeling op werd gemaakt,
kreeg ik ze natuurlijk helemaal niet door. O, ik kan het spel
nu zo goed begrijpen."
„Waar heb je het over?" vroeg Iris verbaasd. „Wie zou er
brieven achterhouden en waarom?"
Weer ging de bel, maar noch Jane, noch Iris schonken daar
aan enige aandacht.
„Wie," hijgde Jane verontwaardigd. „Mijn hemel Iris, ik zou
je zo graag het verdriet besparen, maar ik moet spreken." Ze
haalde diep adem.
Iris sloot de ogen. „Nu komt het, dacht ze. Nu komt de be
kentenis .en de zekerheid. Laat me sterk zijn, bad ze. Oh, help
me dit waardig te dragen?
Met hese stem zei Jane. „Uw man heeft die brieven verdon
keremaand. Uw beste brave echtgenoot. Uw man, die het zo
goed meende met zijn personeel en mij als eerste van zijn voor
rechten liet genieten. Een prachtig geraffineerd spelletje heeft
hij gespeeld, om ons kind in zijn macht te krijgen."
„Maar waarom dan juist jouw kind, Jane?" vroeg Iris met
trillende, stem en dacht, toe maar, geef me de genadestoot? Eens
moet het toch gebeuren.
Ergens ver weg klonk het gerinkel van het personeelsbelletje.
Jane kon de vraag van Iris niet beantwoorden. Zij haalde de
schouders op. „Dat raadsel zullen jullie samen moeten oplossen.
Ik heb al dadelijk vermoed, dat je niets van de wrede en gemene
streek afwist, al begrijp ik niet waarom je dan zo gemakkelijk
je medewerking gaf, om mij hier uit huis te krijgen! Je had voor
mij best een taak in deze grote woning kunnen vinden, maar
je scheen eerder opgelucht door mijn vertrek."
„Er is hier in huis geen plaats voor ons tweeën, Jane," zei
Iris en haar stem had een smartelijke klank. „Ik moet je weer
verzoeken, hier weg te gaan en nooit meer terug te komen. We
zullen goed voor je kind zorgen, dat verzeker ik je."
Jane s knieën knikten. Ze keek naar haar zoontje, die nu even
stil was en met grote ogen lag te luisteren. Weer weg moeten,
ver weg, bij haar lieveling vandaan. Hem niet zien opgroeien en
nooit zijn eerste gestamelde woordjes opvangen
„Ik kan niet, Iris. Ik houd zoveel van mijn kind. Hoe kun je
me toch voor zo'n keus stellen? Laat mij mijn nederige werk be
neden houden, je zult heus geen last van me hebben!
„Geen denken aan," zei Iris vastberaden. „Voor jou is hier
in huis geen plaats."
Iris was verwonderd over haar eigen hardheid. Ze ontweek
de radeloze ogen van Jane en nam zich voor, om voet bij stuk
te houden.
Jane wendde zich van Iris af en bleef ten einde raad voor het
bedje staan. Met droge brandende ogen keek ze naar het leven
dig spartelende kind.
„Je breekt mijn hart, Iris, als ik hem moet verlaten. Ik ver
zeker je, dat ik geen kans onbenut zal laten, om hem weer bij
je weg te halen. Al zou ik de huishouding van een wildvreemde
man moeten gaan doen, met alle consequenties, die er aan vast
zitten." Met overslaande stem ging ze verder. „Alles, hoor
jealles, iedere voorwaarde neem ik aan, als mijn kind en
ik dagelijks bij elkaar kunnen blijven." Haar stem brak af in
een snik.
„Alles Jane?" klonk plotseling een stem bij de deur. „Alles
Jane? Wil je dan misschien een boetvaardig man ook weer een
kansje geven, om alles goed te maken?"
Jane moest zich aan het bedje vastgrijpen. „Rudystamel
de ze. „RudyMet wankele stappen liep ze op hem toe,
aarzelend de armen uitstrekkend, om ze dan weer te laten
zakken.
,RudyZe streek over haar voorhoofdJa, wat zei
hij eigenlijk? Goed makenDoor een mist van tranen kon
ze zijn gezicht niet onderscheiden.
„Zullen we het samen weer proberen, Jane?" vroeg Rudy
met smekende stem. „Kun je me vergeven en gaan we dan
samen ons eigen kind groot brengen, in ons eigen huis?"
Rudy sprak zacht en dringend, met de nadruk op het woord
eigen". Voorzichtig hield hij het oog op Jane, want hij zag, dat
het haar bijna te veel werd. Midden in de ruime kamer ontmoet
ten ze elkaar. Snikkend lag ze in zijn armen en ook Rudy werd
het geluk, dat hij na zoveel tijd Jane weer in zijn armen mocht
sluiten, bijna te machtig, maar hij schaamde zich niet voor zijn
ontroering. Zacht streelden zijn vingers door haar korte krullen
en voorzichtig tilde hij haar betraande gezichtje omhoog. „Jane,
vergeef me?" vroeg hij nogmaals. „Ik ben niet waard je man te
zijn, maar ik verzeker je, dat je nooit meer bevreesd hoeft te
zijn, of eenzaam. De wereld kan vergaan, iedereen kan laster
lijke brieven schrijven, maar ik zal je in de toekomst met mijn
leven en mijn eer verdedigen."
Jane onderging alles, als in een droom. Ingelukkig keek ze in
de ogen van Rudy, haar man. De hereniging, waarop ze nooit
meer had durven hopen, was plotseling een feit geworden. Hoe
hadden ze toch zo gemakkelijk afstand van elkaar kunnen doen?
Ze gingen zo op in het geluk van eikaars weerzien, dat ze geheel
de aanwezigheid van Iris vergaten.
Met vreemd grote ogen in een krijtwit gezichtje keek deze
aldoor naar Rudy. Dan opeens brak ze los in een vreemd gil
lend gehuil. Haar lippen trokken in een akelige grijns. Daarna
begon ze te lachen, met onnatuurlijk gierende uithalen. Het
lachen werd wilder en scheller. Huiveringwekkend en angst
aanjagend klonk het door de kamer. Versteend keken Jane en
Rudy toe en zagen hoe Iris lichaam pijnlijk schokte van dit
eigenaardige lachen. Zwaaiend met haar hand, als een dronken
vrouw, wees Iris naar Rudy. „Ha...ha...hagilde ze uit
zinnig. „Ze lijken sprekend op elkaar, de baby en hij... ha...ha...
ha
„Ja," begon Rudy verontwaardigd. „Kan dat soms niet? Mag
een klein kind niet op zijn vader lijken? Ik zie niet in, waarom
dit zo'n schok voor u is."
Wild schudde Iris met haar hoofd. Het vreemde lachen
scheen, tegen haar wil, meer en meer bezit van haar te nemen.
Krampachtige schokken teisterden haar lichaam. Jane duwde
haar handen tegen de oren, om het schrikwekkend lachen niet
meer te horen. Uit het kinderbedje klonk geschrei. Wanhopig
keek Rudy van de een naar de ander.
„Ze krijgt een shock, sla haar in het gezicht," riep Jane. „Dat
is het enige, dat haar misschien tot haar positieven kan brengen."
Het kindergeschrei klonk luider. Opeens staakte Iris haar hoog
gegil. Als een zucht uitte ze nog de „„«m „Walter" en zeeg
dan bewusteloos ineen.
HET GESPREK MET VERA
Nadat Walter zijn vrouw met grote haast uit het hotel had
zien vertrekken, keerde hij met zorg in zijn hart naar het feest
terug. Zo gauw hij zijn vrouw verteld had van het telefoon
gesprek, was ze onrustig geworden. Onderzoekend had ze de
zaal rondgekeken. „Ik kan me helemaal niet voorstellen, wie
dat nieuwe personeelslid is, die juffrouw Verhagen aangesteld
zou hebben. Vreemd, dat dit kind zich dan nooit aan mij heeft
vertoond."
De huishoudster heeft veel mensenkennis en ze heeft zich
nog nooit vergist," voerde Walter aan. Iris bleef er over pie
keren. Misschien was juffrouw Verhagen met een valse bood
schap weggelokt en was nu het huis en de kleine jongen aan
de genade van een vreemde overgeleverd. Voor haar was het
plezier van het feest eraf. Het onrustige gevoel verliet haar
niet meer. Walter trachtte haar bezwaren weg te praten, maar
dit lukte niet. Het versterkte zijn vermoedens, dat Iris toch wel
wonderveel van de kleine jongen hield. Ze was zo zorgzaam als
een moeder maar zijn kon. Maar Iris, die de baby beschouwde
als de sterkste keten, die Walter en haar aan elkaar verbond,
had nog altijd de stille vrees, dat Jane eens het kind zou weg
halen en zo Walter opnieuw aan zich binden. Ze moest daarom
op de kleine passen, als op de grootste schat, die ze bezat. Een
vreemd meisje als oppas bij de waarborg van haar liefde, was
veel te gevaarlijk. Daarom stelde ze voor, dat ze even heel
vlug thuis zou gaan kijken. Stond het meisje haar aan, dan was
ze zo weer terug. Walter, die zag dat de onrust niet uit haar
ogen week, vond dit de beste oplossing. Ze moest alleen niet
zo gehaast doen. Het was geen kwestie van leven of dood.
Daarom had hij haar bezorgd nagekeken. Ze leek om zo'n
bagatel veel te opgewonden. Haar zenuwen waren de laatste
tijd toch al zo overgevoelig. In feite had de kleine Walter hem
niet dat geluk gebracht, wat hij er van had gehoopt. Iris en
hij waren elkaar niet nader gekomen. Een onzichtbare hinder
nis leek remmend te werken op iedere vertrouwelijkheid. Hun
huwelijk was nog altijd mooi en goed, maar dat intens genie
ten van hun geluk, die kleine intieme woordjes en gebaren, die
ze beiden zo goed begrepen en van genoten, dat was er niet
meer. Ging haar hevige verliefdheid over, of werd hij te zake
lijk? vroeg hij zich meermalen af. Durfde hij misschien niet meer
openlijk in haar onweerstaanbare mooie ogen te kijken, zon
der zich bezwaard te voelen door zijn geheim? Hij had gedacht
dat hij, door haar dit kind te bezorgen, op de duur alle ge
wetensbezwaren wel kwijt zou raken. Maar dat onzegbare
bleef tussen hen en Iris was nog steeds niet dat levendige én
hartelijke vrouwtje van vroeger.
Nu moest hij echter alle muizenissen uit zijn hoofd zetten.
Er werd straks een opgewekte tafelrede van hem verwacht.
Minder melk in Amerika
De melkproductie van de V.S.
is gedurende de afgelopen zomer
gedaald tot onder het laagste
peil van de vier achter ons lig
gende zomers. Dit is een gevolg
van de hogere temperaturen en
de slechte toestand van de wei
degronden aldus het Amerikaanse
Ministerie van Landbouw. Er
is de laatste maanden meer melk
verwerkt in de vorm van con-
sumptiemelk en roomijs, zodat
andere zuivelproducten be
langrijk minder zijn dan normaal.
Vooral de boterproductie is
aanzienlijk teruggelopen. Het
aantal melkkoeien is dit jaar
wederom gedaald, maar niet zo
sterk als in 1958.
Bananen in Europa
Een vreemde suggestie is naar
voren gebracht door Mr. Delga-
do in Engeland. Deze geboren
Zuid - Afrikaner met veel er
varing in de teelt van bananen
acht het beslist mogelijk, dat op
economische wijze bananen on
der glas worden geteeld.
Het product kan dan een veel
betere kwaliteit bereiken dan
welk natuurproduct ook en geeft
onder glas eveneens topproduc-
ties. Hij acht het economisch een
uitstekende plaatsvervanger voor
tomaten, waarover zoals bekend
in Engeland nogal wat klachten
zijn. „De Tuinderij" vraagt zich
af wie in Engeland of Guernsy
het experiment durft te wagen.
China verhoogt de
productie van appels
Volgens een Poolse professor
die een reis door China maakte
zal China spoedig het grootste
exportland voor appels worden.
Met een fantastische snelheid
worden boomgaarden met Jona
thans en Golden Delicious aan
geplant.
In de provincie Lianoning,
waar thans 70°/0 van de appel-
oogst van China wordt geteeld
staan ongeveer vijf miljoen vol
wassen vruchtbomen met een ge
middelde jaarlijkse productie van
16.000 ton.
Binnen enkele jaren zullen
meer dan elf miljoen jonge bomen
in productie komen en deze enorm
gaan stijgen.
Yoghurt als medicijn
Aangezuurde melk en Bul
gaarse zure melk in het bijzon
der, geldt al sedert lange tijd
als een uitstekend voedingsmiddel
dat tevens de gezondheid be
vordert. De wetenschap heeft
dit tot dusver echter nog niet
kunnen verklaren. Na tien jaar
studie van de yoghurt meent de
Zweedse onderzoeker Grönvall
dat hij het geheim op het spoor
is gekomen. Yoghurt vernietigt
de ziektewekkende virussen en
bacteriën in het bloed en maakt
het gezond. Alle yoghurtbacteriën
hebben geen gelijke werking.
Grönvall heeft meer dan 1000
stammen uit de gehele wereld
onderzocht en hieronder was
slechts één enkele die de ge
wenste eigenschappen had. Deze
kwam van het Bulgaarse staats-
laboratorium te Sofia. De laatste
drie jaar heeft hij voor zijn on
derzoekingen deze Bulgaarse bac
teriën in tabletvorm gebruikt en
het resultaat was steeds hetzelfde
als van gewone melkyoghurt.
De tabletten zijn inmiddels onder
de naam Bulgurt in Zweedse
apotheken te koop. Men moet
dagelijks een tablet op de nuch
tere maag nemen en er op zuigen
zodat de bacteriën goed met de
slijmvliezen in de mond in aan
raking komen. Grönvall heeft de
tabletten tijdens een A-influenza
epidemie beproefd bij de werk
nemers van een paar grote
Zweedse ondernemingen en had
daarbij uitstekende resultaten.
Hij verontsteld zelfs, dat yog
hurtbacteriën bescherming geven
tegen de meeste aandoeningen
van de ademhalingsorganen.
Aldus "Veeteelt en Zuivelbe-
richten".
Boekensteuners, Fotolijstjes en
Presse-papiers (handsnijwerk)
Laanweg 35 SCHOORL
