„Zij kochten mijn kind"
Nieuws van overa!
Adverteert in
De Duinstreek
door HANOL SPOOR
Op welk moment had hij gefaald, dat Vera
hem dit zo duidelijk onder de ogen durfde te brengen? Hij keek
van terzijde naar haar koel en vastberaden gezicht. Het was
gelukkig dat hij op haar discretie kon vertrouwen. Ze was
voor hem al vaker als een rots in de branding geweest. Nog
nooit had dit echter zo dicht bij zijn persoonlijk leven ge-
staan. Zou ze, nu alles zo geslaagd leek zijn plan willen be
derven? Hij geloofde van niet, al was aan de uitdrukking op
haar gezicht te zien, dat ze nog niet was uitgesproken.
„Wat is je conclusie, Vera?" vroeg hij gespannen.
„Dat u hard op weg bent, om uw vrouw ongelukkig te
maken," zei Vera. „En ik ken u te goed, om niet te weten,
dat u daarmee ook uw eigen leven verwoest."
Haar vork en mes dwaalden doelloos over haar bord. Voor
haar had het diner alle aantrekkelijkheid verloren. Al kon ze
zich inwendig verheugen, dat het tussen hen tot een uitspraak
was gekomen, de wetenschap dat ze hem daarvoor eerst met
harde woorden moest toespreken, deed haar wensen ver van
deze plaats te zijn, desnoods in de intiemiteit van haar eigen
kantoortje. Dit was toch geen gelegenheid om dergelijke din
gen te behandelen. Ze durfde niet eens te kijken of ze pijn of
boosheid in zijn ogen zou lezen.
Walter had een ogenblik perplex voor zich uitgekeken. „Je
bent gek," zei hij daarna ruw. „Hoe kan ik nu mijn vrouw on
gelukkig maken? Ik heb juist alles gedaan, om aan haar liefste
en bijna onmogelijke wens te voldoen.
„Dus," zei Vera een weinig sarcastisch. ,U wilt beweren, dat
Jane met voorbedachte rade dat kind kreeg, gewoon op bestel
ling, om daarna aan uw vrouw over te dragen?"
„Nee, natuurlijk niet," Walter zuchtte. Zelfs de meest ver
standige vrouwen konden soms toch onlogisch denken. „Toen
ik eenmaal wist," legde hij uit, „dat Jane een kind verwachtte,
ging ik alles goed na en kwam ik tot de slotsom, dat dit het
kind kon worden, dat ik aan Iris zou geven. Het werd voor mij
een spel op leven en dood, omdat de gezondheid van Iris zo
wankel was en ik dit als haar redding beschouwde. Jane is
nog jong, dacht ik. Er komen nog wel meer kinderenHoe
welhaar man heeft met haar gebroken en dat heeft be
slist nooit in mijn bedoeling gelegen."
Vera schrok, nu ze de zekerheid kreeg van de breuk tussen
Jane en Rudy.
„Het is toch eigenlijk te begrijpen, dat haar man dit niet
nam," zei Vera. „U mag er zich op verheugen, dat uw vrouw
lankmoediger is."
„Ja, hoor nu eens hier Vera. Mijn optreden tegenover Jane
is niet van alle schuld vrij te pleiten, dat geef ik eerlijk toe,
maar mijn enige oogmerk was, een kind voor Iris, ook al kost
te het nog zoveel moeite en later misschien nog wat traantjes
van Jane. Uiteindelijk zijn er genoeg, die hun kinderen vrijwil
lig aan ons zouden willen afstaan. Wanneer Iris van hun af
komst niet zo'n probleem had gemaakt, zou ik veel eerder ge
slaagd zijn."
„Daarom had u beter een ander kind kunnen adopteren,"
hield Vera aan.
„Waarom een ander kind? Iris stelde immers haar eisen
en ik trachtte daaraan te voldoen."
Vera schudde haar hoofd. Wat waren die mannen toch hard
leers. „Laat ik duidelijk zijn," zei ze met een strak gezicht,
waarop toch ook nog enige angst te lezen stond, omdat ze
vreesde te ver te gaan. „Moest dat kind dan beslist, zo niet
van uw vrouwdan tochvan u zijn?"
Even keek Walter verbluft naar Vera. Hij zag op haar ge
zicht een grote ernst en ook verwijt over zijn vermeend ge
drag. Als een bliksemstraal schoot het door hem heen, waar
van ze hem al die tijd al had verdacht. Niet minder dan van
een verhouding tussen hem en Jane. Dit kwam hem zo onge
rijmd voor, dat hij in een bulderend gelach uitbarstte.
De gasten keken nu goedkeurend naar het tweetal. Geluk
kig, de grote baas had nu eindelijk ook ontdekt waarvoor deze
avond was belegd.
Het lachen van Walter brak plotseling af. Het had geen en
kele weerklank bij Vera gevonden. Integendeel, ze keek ont
steld. Naar het scheen kon ze de humor van het hele geval niet
inzien.
„Neemaar," zei Walter, met moeite zijn vrolijkheid inhou
dend. „VeraVerawat heb je toch slecht over me
gedacht. Ik mag nog blij zijn, dat mijn perfecte secretaresse mij
niet in de steek heeft gelaten. Alle mensenHij lachte nog
wat na. Zich daarna op de oude vertrouwde manier ten volle
tot Vera wendend, zei hij ernstig. „Vera, kijk me aan, kijk me
goed aan. Tegenover Jane was ik niet helemaal eerlijk, maar
daarover straks. Het geluk van Iris ging mij bovenal. Ik was
toen in staat iedereen daaraan op te offeren. Vera, ik verze
ker je plechtig, op mijn erewoord, dat jouw gedachten op geen
enkele wijze met de realiteit overeenstemmenBen ik dui
delijk genoeg?"
Zijn stem was zo overtuigend en kameraadschappelijk dat
Vera de tranen van ontroering in de ogen sprongen. Met ge
weld drong ze ze terug.
„Ik geloof u," lachte ze door haar tranen heen. „Maar heus,
u heeft het er werkelijk naar gemaakt. Als ik alles nog eens
overdenk. Eerst die opvallende belangstelling voor Jane en la
ter werd alles in het werk gesteld, om haar met huid en haar
aan u te binden. Dan, na haar vertrek, dat bedrukte humeur."
„Je hebt gelijk," zei Walter. „En ik dacht nog wel, dat ik zo
slim te werk ging. Iris was bijna zover, dat ze een kind wilde
adopteren, maar het moest gezonde en keurige voorouders heb
ben. Zoek dat maar eens op. Ik kon niet slagen en zag een
kans, toen Jane ontslag vroeg, omdat ze in verwachting was.
Ik had geen idee, dat mijn knappe secretaresse ging combine
ren en deduceren en uiteindelijk toch nog een verkeerde be
rekening maakte."
Vera bleef nadenkend zitten kijken. Ze dacht aan Iris Ben-
nickhoff, die hoogstwaarschijnlijk dezelfde gedachtengang had
gevolgd. Voor haar was de toestand nog veel erger. Wat zou
die vrouw niet in stilte hebben geleden? Waren die donkere
schaduwen onder haar ogen geen bewijzen van slapeloze nach
ten? Voorzichtig roerde ze het tere onderwerp weer aan.
„Zei u niet, dat een en ander bij uw vrouw toch niet het
verwachte resultaat heeft gebracht?"
„Ja," zei Walter somber. „Ik krijg de indruk dat ze nog
steeds over iets loopt te tobben. Dat is voor Iris levensgevaar
lijk. Het ondermijnt haar toch al zwakke krachten. Ze was de
vorige keer ook op de rand van een inzinking. Als ik maar wist
wat haar dwars zat. Ik zou er heel wat voor over hebben, als
zij zich eens helemaal uitsprak. Het is een vreselijke gewaar
wording, om je vrouw, waarnaar je hele hart uitgaat, voor je
ogen te zien wegteren."
„U moet haar hetzelfde vertellen, wat u mij zoeven gezegd
hebt," zei Vera met vaste stem.
Voor de tweede keer, die avond keek Walter, of de grond
vlak voor zijn voeten openspleet. Ze waren van tafel opgestaan,
terwijl Bennickhoff met een handbeweging aan het personeel
beduidde, dat ze rustig konden blijven zitten. Langzaam ver
wijderden zij zich van het gezelschap en liepen naar de ach
terkant van de zaal. Walter had Vera zo stevig bij de arm
gegrepen, dat ze een schreeuw van pijn moest onderdrukken.
„Jij denkt," zei hij hees, „dat ze zich ongerust maakt over de
herkomst van het kind? Jij vermoed, dat Iris mij van zoiets
zou kunnen verdenken? Nee Veradat bestaat niet. Iris
weet toch, dat ik onze liefde als het hoogste goed beschouw."
„Zou moeten wetenjazei Vera. „Ze zal zich dat
ook vele malen voorhouden, maar even veel keren zal ze alles
wat is gepasseerd opnieuw overdenken en weer gaan
twijfelen. Juist door haar grote liefde voor u, zal ze in stilte
veel lijden."
Walter bleef zwijgen. Hij dacht aan de momenten, dat Iris
hem vreemd koel behandelde, om dan weer even plotseling
naar de andere kant over te hellen en hem te overladen met
liefkozingen. Bijna altijd stonden er dan tranen in haar ogen.
Hij herinnerde zich ook de ogenblikken, dat ze hem intens ga
desloeg, speciaal als er sprake was van het kind. Hoeveel had
ze niet in zijn nadeel kunnen uitleggen? Daar tegenover had ze
telkens haar liefde en vertrouwen te hulp moeten roepen. Als
Vera gelijk had, en hij begon hoe langer hoe meer te vrezen
dat het zo was, dan was hij een grote idioot geweest. Hij lach
te cynisch als hij dacht aan het zelfvertrouwen, wat hem steeds
had vervuld. Wat was hij met zichzelf ingenomen. Nu had
hij niet alleen Jane ongelukkig gemaakt, maar ook zijn eigen
vrouw. Hoe, kreeg hij dat alles weer goed gemaakt? Zou Iris
dan de baby weer kunnen missen? Aan de andere kant, zou ze
nooit goed vinden, dat de baby van Jane, tegen haar wil bij
hen zou blijven. Wat er ook van waar was, hij moest eerst
zekerheid hebben. Dan moest de sfeer worden gezuiverd. Geen
ogenblik langer mocht Iris in twijfel verkeren. Hij zou haar
alles eerlijk bekennen en dan maar afwachten hoe haar oor
deel over hem zou zijn. Alles beter dan dit.
„Ik moet naar huis," zei hij plotseling gejaagd. „Zeg aan al
lemaal dat ze gewoon doorgaan, zolang ze lust hebben. Laat
het hun aan niets ontbreken. Ik hoop dat er straks voor mij
ook nog reden tot feestvieren is."
Zonder tegenspraak liet Vera hem gaan. Haar hart was ver
heugd, dat de oude gezellige toon tussen hen was terug ge
vonden. Het zou waarschijnlijk het enige houvast in haar le
ven worden, maar ze was er tevreden mee. Met weemoed keek
ze zijn krachtige gestalte na. Haar geluk zou liggen in de ze
kerheid, dat ze hem zijn levensvreugde had terug gegeven. Al
leen het feit van de anonieme brieven bleef voor haar bezwa
rend. Hoe moest dat nu? Feitelijk had ze Jane belasterd, terwijl
ze doodonschuldig was. Ze zou Rudy opsporen en alles beken
nen, anders zou ze nooit meer rust hebben. Ze zag hoe Ben
nickhoff enkele personeelsleden geruststellend toeknikte, maar
ze wist dat zijn hart vol zorg was. Had ze goed gedaan, om het
zieleleed van zijn vrouw zo te analyseren? Haar gedachten
vergezelden hem naar huis.
Walter was nog niet ten volle overtuigd, dat Vera gelijk kon
hebben. Iris moest dan wel onuitsprekelijk geleden hebben en
dan was het geen wonder, dat ze er zo lijdend uitzag.
Zijn auto raasde door het drukke verkeer. „IrisIris,"
kreunde hij. O, mochten ze toch weer eens als van ouds in vol
le overgave elkaar beminnen.
Terwijl zijn scherpe ogen met een zekere routine het ver
keer waarnamen, stuurde hij met vaardige hand de grote wa
gen langs elke hindernis en bereikte betrekkelijk vlug zijn wo
ning. Even bleef hij stil achter het stuur zitten. Zij mocht niet
dadelijk merken dat zijn gemoed zo in beroering was. Dit
ogenblik kon hij als een crisis in zijn leven beschouwen. Het
was zelfs niet te vergelijken met zijn angstige verwachting, toen
hij Iris ten huwelijk vroeg. Als ze hem toen had afgewezen,
zou hij de moed niet hebben verloren.
Walter trachtte zichzelf moed in te spreken. Iris hield toch
van hem en ze had een ruime opvatting. Hij zou volkomen
openhartig zijn, zodat ze moest begrijpen, dat alles was ge
beurt, door de wil haar gelukkig te maken. Maar hoe moest
hij de dubbelrol tegenover Jane goed praten? Ze zou het on
menselijk vinden. De brieven, die hij had achtergehouden en
de insinuaties, als zou Jane een ontaarde moeder zijn die graag
van haar kind afwilde. Alles moest gedaan worden om Jane
Rudy weer met elkaar te verzoenen. Het grootste probleem
bleef evenwel zijn geheim. Hoe zou Iris reageren op het dok
ters rapport. Zou ze*hem niet met andere ogen bezien? Als Iris
nu maar dat wanhopige verlangen naar kinderen kon onder
drukken, dan zou hij zich daarbij rustig hebben neergelegd. Zij
hielden van elkaar. Voor hem was Iris zijn levensvulling. Kin
deren hebben, was natuurlijk een voorrecht, maar ook zonder
kinderen zou hij met Iris gelukkig en tevreden zijn. Zou ze dit
allemaal willen aanvaarden? Hij haalde met langzame gebaren,
zijn woorden repeterend, de sleutel uit zijn zak. Zijn zenuwen
stonden als strak gespannen snaren. Bij ieder geluid en elk ge
baar vroeg hij zich af, of dit de laatste keer zou zijn, dat hij dit
doen zou. Als Iris hem afwees zou hij eenzaam door de wereld
gaan trekken.
Een vreemd geluid ergens ver in huis trof zijn oor. Haastig
deed hij enige stappen, dan begon hij te hollen. Hij vloog de
trappen op. Dit was Iris' stem, maar nog nooit had hij haar op
zo'n eigenaardige en angstaanjagende manier horen lachen. Het
leek op het krijsen van iemand, die zichzelf niet meer meester
was. Was hij te laat? Waren al de opgekropte gevoelens Iris de
baas geworden? Zijn lichaam beefde van schrik. Dan had Vera
gelijk en was Iris juist aan het einde van haar krachten gekomen.
Haar tere zenuwgestel had geen verdere martelingen verdragen.
Zijn benen droegen hem niet vlug genoeg. Het was als een
nachtmerrie, waarbij de hersens koortsachtig werkten, maar de
lichaamsdelen slechts langzaam gehoorzaamden. Hij volgde het
geluid, dat zo sinister door de gangen klonk. Opeens een stem,
die zei dat Iris geslagen moest worden. De rest ontging hem
door de ontzetting en de verontwaardiging, die op hem viel.
Het was Jane's stem. Hier gebeurde iets vreselijks. Hij stormde
de kamer binnen, juist op het moment, dat Iris als een zucht zijn
naam stamelde en het bewustzijn verloor.
„IrisIrisHij scheeuwde het uit en knielde bij haar
neer. „Iris, lieveling, hier ben ik. Toe schat, doe je ogen open
en kijk me aan?"
Iris gaf echter geen teken van leven. Hij stond op en tilde
haar uiterst behoedzaam van de grond. Licht als een veertje
rustte ze in zijn armen. Voorzichtig bracht hij zijn dierbare last
naar hun eigen apartementen. Jane ging hem, zonder een woord
te zeggen vooruit en sloeg het bed open. Langzaam vlijde hij de
lichte gestalte op het grote bed. Dan draaide hij zich bliksem
snel om. „Bel de dokter," gelastte hij kortof en Jane liep snel
naar de telefoon. Daarna liet ze man en vrouw alleen. Ze vond
Rudy bij het bedje van haar zoon. De kleine jongen was al ge
kalmeerd en greep spelend naar de gebruinde vingers van zijn
vader. Rudy's ogen straalden van trots. Telkens maakte hij
krampachtige slikbewegingen, als hij dacht, dat dit alles bijna
voor hem verloren was gegaan. Zijn liefste Jane en deze pracht
van een zoon. Hij was dat vele en grote geluk eigenlijk niet
waard. Hoe gemakkelijk had hij een wig tussen hen in laten
drijven. Met glinsterende ogen keek hij Jane aan. „Jane, mijn
alles, hou je heus nog van me?" fluisterde hij. Jane's enige ant
woord bestond uit een vurige kus op zijn mond, een liefkozing,
die even warm werd beantwoord. Uit het kinderbedje klonk een
tevreden kirrend, geluid.
DE BEKENTENIS
In afwachting van de dokter bleef Walter in angstige onzeker
heid bij Iris bed zitten. Hij had haar kleding wat losgemaakt en
beluisterde telkens haar zwakke hartslag. In gedachten gaf hij al
zijn bezittingen en zijn hele vermogen weg, voor het behoud van
Iris. Hij nam zich voor om iedereen, die ook maar iets door zijn
toedoen geleden had, ruimschoots vergoeding te geven. In de
eerste plaats Jane en haar man. Dat was beslist Rudy, die daar
bij haar was. Tussen hen leek nu alles goed. Ondanks alle con
sternatie had hij hun blikken vol liefde naar elkaar opgevangen.
Hoe die twee hier waren terecht gekomen, was een vraag van
later orde. De gedachte van een aanslag op Iris kon hij rustig
uit zijn hoofd zetten. Hun kalme houding en de zorg, die Jane
dadelijk aan Iris besteedde bracht hem wel tot andere ge
dachten.
Hoofdzaak was nu, dat Iris uit haar bewusteloosheid ont
waakte en daaruit geen ernstig nadeel zou overhouden. Nu zag
hij pas goed aan haar gezicht, hoe ze had geleden. Nog steeds
was ze mooi en lief, maar zorgelijke trekken waren bij haar
mondhoeken en ze had donkere kringen onder haar ogen. Wat
leek ze toch nietig in dit royale bed. Hij zou zijn kleine lieve
ling met nog meer zorg dan anders omringen, als ze hem maar
wilde vergeven en het leven opnieuw met hem aandurfde. Zon
der een openhartig gesprek zou dit niet gaan.
Dat hij toch niet had begrepen, dat Iris met haar fijne in
tuïtie, zijn bijzondere voorzorgen voor Jane en haar kind, op
zijn minst vreemd zou vinden. Voorheen was hij als een open
boek voor haar. Dat hem verder nog iets drukte, kon immers
nooit aan haar aandacht ontsnapt zijn. Als Iris nu maar gezond
wilde worden, dan zou hij alles goed maken. Als ze eerst alleen
haar ogen weer zou opslaan.
Bijna geluidloos kwam de dokter binnen, gevolgd door Jane,
die haar diensten aanbood. Walter werd de kamer uitgestuurd.
Als een gevangen dier liep hij de gang op en neer. Door een
van de opendeuren zag hij Rudy bij het kinderbedje zitten en
met niet te verzadigen blikken naar het kind kijken. Hij beet
op zijn lip. Ook dat nog. Het kind zouden ze moeten afstaan.
Iris zou heel wat teleurstellingen moeten verwerken. Hij kon niet
opnieuw om het kind vragen. Aan de vader te zien was het ant
woord trouwens gemakkelijk te raden. Hij had geen schijn van
kans.
Zucht na zucht werd geloosd. Met een zekere ironie dacht hij
aan het feest, dat ongestoord door zou gaan. Hoevelen van
hen benijdden hem niet, om zijn rijkdom en zijn weelderige
woning en hoe graag zou hij hun dat niet aanbieden in ruil voor
het leven van zijn vrouw. Hij mocht Vera wel levenslang dank
baar zijn, dat ze hem op tijd de ogen had geopend... Op tijd...
was het eigenlijk wel op tijd...? Eindelijk ging de deur open en
de dokter wenkte hem. Even bleven ze zacht pratend op de
gang. „Iris was bijgekomen," vertelde de dokter opgewekt. Het
Viel allemaal nog al mee. Ze had blijkbaar veel getobd de laat
ste. Het was de taak van Walter om te onderzoeken waar de
schoen wrong.
Walter kon de dokter niet dankbaar genoeg zijn. Zijn dode
lijke ongerustheid zakte wat. Nu wilde hij dadelijk naar binnen,
maar de dokter hield hem nog even tegen.
„Denk er om, alles heel kalm en bedaard en alleen vrolijke
berichten."
De laatste woorden deden Walter weer ineenkrimpen. Zacht,
op zijn tenen sloop hij de kamer binnen. Jane trok zich be
scheiden terug en sloot de deur achter zich. Walter was met
Iris alleen en bijna verlegen keek hij in haar donkere glanzende
ogen. Zijn hart sprong op van vreugde, toen hij daarin iets van
de warme gloed meende te bespeuren, die hij al zo lang had
gemist. Hij liet zich op de rand van het bed zakken en greep
haar fijngevormde blanke handen.
Iris, mijn lieveling, kun je me vergeven?" Hij keek haar sme
kend in de ogen en evenals voorheen, ontdekte hij nu weer, dat
er zo weinig woorden nodig waren, om een volledig begrip tus
sen hen te doen openbloeien.
„Moet ik jou vergeven?" klonk haar stem heel zacht als van
uit de verte, maar de strelende klank van weleer was daarin
weer terug. „Oh, Walter, jij moet mij zoveel vergeven. Uren
verkeerde lelijke gedachten. Hoe heb ik toch zo over mijn Wal
ter kunnen denken?. Wat heb ik mezelf gemarteld en gepijnigd
en allemaal vooi} niets."
„Niet helemaal voor niets, Iris," zei Walter met fel bonzend
hart. „Er was al die tijd toch iets, dat ik voor je verborgen
hield. Dat moet je hebben aangevoeld en daarom begon je aan
mij te twijfelen. Je zocht echter in de verkeerde richting." Man
en vrouw keken elkaar aan. Boordevol liefde waren hun harten.
De een leefde voor de ander en met iedere vezel van hun li
chaam waren ze aan elkaar verbonden. Hoe goed en hoe mooi
was het tussen hen. Opeens dacht Walter hoe dom en kort
zichtig hij was geweest, om te denken dat Iris hem met andere
ogen zou beschouwen, om iets waar hij zelf geen schuld aan
had. Iris was toch wel het laatste persoontje, waarvan je liefde
kon verwachten, dat uitsluitend was gebaseerd op lichamelijk
schoon of andere materiële dingen. Geest, verstand en een zui
vere levenshouding kwamen hij haar op de eerste plaats. Na
tuurlijk had ze hem bewonderd om zijn robuste gestalte en zijn
gezondheid, maar verder zou haar verering nooit zijn gegaan,
als ze ook niet andere eigenschappen bij hem had ontdekt. Een
van die eigenschappen was zijn liefde voor haar en juist daarin
had hij nu een flinke deuk aangebracht. Hoe eerder hij daarmee
in het reine kwam hoe beter. Alsof ze hem de les las, zo dui
delijk zag hij de dingen voor zich. Een golf van geluk over
spoelde hem. Hij was toch een bevoorrecht wezen, dat deze
vrouw zijn echtgenote had willen worden en na al de gebeur
tenissen nog steeds van hem hield.
„Iris, ik moet je wat bekennen," stamelde hij.
„Ja, toe maar," zei ze met een teer glimlachje. „Ik zie dat
het je zak opluchten."
„Iris... zou je minder goed nieuws kunnen verdragen?"
„Wanneer je me zo blijft aankijken als nu, kan ik alles ver
dragen," zei ze met iets van haar vroegere vleiende toon, waar
door hij haar altijd onweerstaanbaar vond. Walter tilde Iris
voorzichtig een weinig op en drukte haar hoofdje tegen zich
aan.
„Iris, je weet hoe we dokter na dokter bezochten, omdat jij zo
graag een kindje wilde hebben."
Iris maakte zich even los, alsof ze iets terug wilde zeggen,
maar dan bedacht ze zich en nestelde zich opnieuw dicht tegen
hem aan.
„Bij de laatste keer," vertelde Walter verder, „voelde ik mij
bijzonder op mijn gemak en later ging ik nog eens naar die
dokter toe. Want hoewel wij het vanzelfsprekend vonden, dat
jouw tere gestel de oorzaak was van ons kinderloos huwelijk,
begon ik steeds meer het gevoel te krijgen, dat we deze zaak
te eenzijdig bekeken.
Weer maakte Iris een beweging, nu van verbazing.
„Ja kindje, dat we toch nooit eerder op dat idee gekomen
waren. De dokter vond het helemaal niet vreemd, dat ik kwam.
De uitslag van het onderzoek... liefste... was negatief. De we
reld zag er zwart en donker voor me uit. Niet, omdat ik zo
graag nakomelingen wilde hebben, maar ik dacht aan jouw ver
langens. Niet jij, maar ik vormde de belemmering. Iris, ik was
zo bang, je te verliezen, daaromzette ik die scène met
Jane in elkaar. Dat kind van Jane zou aan je voorwaarden
voldoen, maar de manier waarop ik haar dwong het kind aan
ons af te staan was allesbehalve elegant. Ik heb jou en Jane
op verschillende manieren een rad voor de ogen gedraaid. Ik
dacht buitengewoon slim te zijn, maar ik maakte mijn eigen
lieve vrouwtje ongelukkig en ik ben ook de onmiddellijke oor
zaak dat er een huwelijk stuk ging, al geloof ik, dat ik mij over
dat laatste nu niet meer ongerust behoef te maken."
Met een diepe zucht sloot hij zijn bekentenis af. Heel stil
lag Iris in zijn armen. Grote tranen drupten over haar gezicht.
Walter schrok hevig.
„Liefste, ik had je moeten sparen. Maak je toch in vredes
naam niet zo van streek?" Iris snikte geluidloos en Walter zei
wanhopig. „Wij... wij zullen Jane's kindje wel moeten afstaan,
maar wees daar niet zo verdrietig om schat... We zullen niet
rusten voordat we weer een lieve baby geadopteerd hebben.
Een kindje, waar je rustig je hele hart aan kunt geven."
„Maar ik wil helemaal geen kind," lachte Iris door haar
tranen heen.
Met angst op zijn gezicht, keek Walter haar aan, alsof hij
bang was, dat haar geest lichtelijk gestoord was.
„Arme jongen," zei Iris, terwijl ze hem over de wangen streel
de. „Ook jij hebt veel doorgemaakt. Maar het is onze eigen
schuld. We hadden dit onderwerp veel openlijker met elkaar
moeten bespreken. Mijn verlangen sproot voort uit de gedachte,
dat ik tekort schoot tegenover jou. Ik had een gevoel, dat jij,
als grote sterke man echt een opvolger nodig had. Een zoon
om mee te stoeien en te wandelen en later zaken bespreken.
Voor me zelf had ik genoeg aan mijn enige grote jongen, die
Walter heet en naast me zit."
Walter overdekte Iris gezicht met kussen. Zijn hart stroomde
over van wild geluksgevoel. Hoe heerlijk werd het leven weer,
nu hij haar liefde herwonnen had. „Mijn kleine engel." fluis
terde hij. „Weet je wel dat ik alleen jacht maakte op een baby,
om tegenover jou de volmaakte man te blijven en je tegelijk
volkomen gelukkig te maken."
Met een ingelukkig gevoel gaf Iris zich over aan zijn om
helzingen. Dan zei ze opeens ernstig. „Wij hebben elkaar veel
te vergeven, maar wat hebben we onuitsprekelijk veel goed te
maken aan Jane. We hebben veel geleerd liefste en we zijn
feitelijk nog rijker geworden, omdat deze ervaring ons in de
toekomst voor vergissingen zal behoeden. Bij dat al voel ik, dat
we de vriendschap van Jane niet verloren hebben. Ik las alleen
verdriet en stil verwijt in haar ogen. Geen haat, waar toch
alleszins reden toe was."
(Wordt vervolgd)
Meer champignons in Amerika
De geschatte productie van
eetbare paddestoelen van 1959-
1960 in Amerika is ongeveer
50000 ton. De consumptie per
hoofd van de bevolking bedraagt
ongeveer 3 ons, terwijl deze in
Engeland ongeveer 5 ons is, In
een hoofdartikel in het Ameri
kaanse blad „Muskroom news"
wordt verklaard dat er geen
redenen zijn aan te voeren om
de gedachte te staven dat er
altijd wel, een markt gevonden
zal kunnen worden voor alle
champignons die geteeld kunnen
worden. Dit zal wel kunnen
maar tegen een zeer lage prijs.
Onbeperkte uitbreiding van
deze teelt kan leiden tot een
ruineuze prijsval.
Koolzuurhoudende Koffiedrank
Volgens een bericht in „Foreign
Crops and Markets" zal een
grote brouwerij in Columbia
binnenkort een begin maken met
de productie van een koolzuur
houdende (carbonated) koffiedrank
Hiertoe zou aan het branden
van de koffiebonen een behan
deling vooraf dienen te gaan,
teneinde bepaalde secundaire
bestanddelen vrij te maken.
De nieuwe drank, die in
flessen zal worden verkocht,
bevat evenveel koffie als „demi-
tasse" die gewoonlijk in Colum
bia wordt geserveerd. Hoewel
de drank voor binnenlands
gebruik is bestemd, hoopt de
fabrikant ook exportmarkten te
ontwikkelen.
Tuinbouwgids redt leven
Te IJselmuiden werd een ernstig
geval van phosdrin-vergiftiging
geconstateerd bij een tuinder, die
niet voldoende voorzorgsmaatre
gelen had genomen. De tuinder
werd naar het ziekenhuis te
Kampen overgebracht. De me
dici bleken echter niet op de
hoogte te zijn van de samen
stelling van de talrijke soorten
bestrijdingsmiddelen. De plaatse
lijke assistent kon echter met
behulp van de Tuinbouwgids de
samenstelling van het middel
mededelen, zodat het juiste te
gengif kon worden toegediend.
De patient is inmiddels hersteld
aldus "Mededelingen voor de
Tuinbouw".
Productie van
Aardappelvlokken
Blijkens een bericht in „Foreign
Crops and Markets" heeft een
Canadese firma het alleenrecht
gekocht om in Canada het
Amerikaans patent voor de pro
ductie van aardappelvlokken
(potato flakes) te gebruiken.
Het fabricage-procédé werd
ontwikkeld op een laboratorium
van het Amerikaanse Ministerie
van Landbouw en mag door
iedereen in de V.S. worden
toegepast. De uitvinders hebben
echter het recht de patentrechten
in het buitenland te verkopen.
Te Alistors bij Toronto is mo
menteel een grote fabriek in
aanbouw, die genoemd product
op de markt zal gaan brengen.
Koeien brengen meer op
Een Engelse landbouwer heeft
een systeem ontwikkeld aldus
„Landbouwdocumentatie", waar
bij de opbrengst per koe 2x zo
groot wordt.
Wanneer bij de koeien de
melkgift na 200 dagen begint af
te nemen tot minder dan 8 1,
zodat er krachtvoer aan te pas
moet komen worden de dieren
ongeveer 85 dagen in de wei
gejaagd met 2-3 jonge kal
veren voor iedere koe om te
zogen. Voor dit systeem wordt
het minder goede grasland ge
bruikt, het beste is gereserveerd
voor de dieren met hoge pro
ductie. Een normale lactetie levert
per koe ongeveer 145 pond op;
met het nieuwe systeem is de
opbrengst 290 pond per dier,
ondanks het feit dat de melk
slechts 110 pond sterling opbrengt
Na 85 dagen worden de koeien
apart gezet voor de rustperiode
Het schijnt dat de koeien gesti
muleerd door de kalveren meer
melk geven dan wanneer zij met
de machine worden gemolken.
Er zijn voorbeelden van vaarzen
die na de 200ste dag op deze
manier 18 - 20°/o van de totale
productie gaven.
