De jaren waarop wij wachten
„IIIopspiii mil Marleen"
FLAGSTONES
Twentsche Textielhandel
De Haan s Boekhandel
Drogisterij Groeneveld
Slagerij Hoogvorst
Jan Mens
Fa. H. J. Vol ten en Zn
U kunt zon huren en
zichtbaar gezonder worden
door HANOL SPOOR
HOOFDSTUK I.
Het testament.
Met een heftige schrikbeweging hield juffrouw Koosje op
eens haar handen doodstil. Verduld nog aan toe, zat ze daar
weer met haar duimen te draaien, en dat op zo n plechtig
ogenblik, waarop het voorlezen van het testament moest be
ginnen. Bestraffend keek ze naar haar handen, alsof het din
gen waren, die niet tot haarzelf behoorden. De familie zou
natuurlijk denken, dat ze voor haar eigen voordeel zat te
duimen.
Juffrouw Koosje rechtte haar rug en keek onderzoekend de
kamer rond. Stijve boel, zo met die hooghartige familie. Voel
den zich allemaal verplicht net te doen alsof men diep onder
de indruk was van het verscheiden van mijnheer Verwaayen.
Juffrouw Koosje wist wel beter. Suikeroom had hun geduld
lang genoeg op de proef gesteld. Zelf had ze ook niet ge
dacht,, toen ze twintig jaar geleden huishoudster werd in dat
grote, deftige huis van mijnheer Verwaayen, die toen al 78
jaar was, dat ze hein nog twintig jaar zou mogen verzorgen
en zijn huishouding besturen. Hij leek toen over zo weinig
levensreserve te beschikken, en droeg zelf ook de gedachte
rond, dat hij al heel oud was en praktisch niet meer meetelde.
Wat voelde zij zich toen met haar veertig jaar daarbij nog
jong. Het was of haar leven daar helemaal opnieuw begon.
Tot zolang had ze haar moeder opgepast, en was wat blij,
dat ze na de dood van haar moeder zo'n prachtige betrekking
bij de heer Verwaayen kon vervullen, ook al zou dit volgens
de eerste berekening wel eens van korte duur kunnen zijn.
Doch er brak een mooie tijd voor haar aan. Mijnheer Ver
waayen schonk haar zijn volle vertrouwen en ze kreeg prak
tisch het gehele beheer over zijn grote woning en het personeel.
Neefjes en nichtjes liepen af en aan, om de nooit gehuwd ge
weest zijnde oom de nodige eerbewijzen te brengen. Juffrouw
Koosje leerde hen al gauw onderscheiden. Er waren familie
leden, die bijna met duidelijke woorden haar verweten, dat
oom zo lang in leven bleef. Haar zeer preciese zorgen werden
door hen niet erg op prijs gesteld, alleen hun aangeleerde
beschaving hield hen er van terug om er haar in ronde woor
den op te wijzen, dat zij het leven in een zwak lichaam volgens
hun maatstaven onnodig rekte.
Er waren ook familieleden, die wel de gedachte koesterden,
dat een legaat aan hen goed besteed zou zijn, doch de familie
banden zodanig voelden, dat ze ook zonder dat wel op visite
wilden komen. De opgediste spijzen en dranken bij deze ge
legenheden waren ten slotte ook niet te versmaden.
Eén was er, voor wie alle bijgedachten uit de boze waren.
Henny, die nu met roodgeweende ogen zat te wachten, alsof
straks met het voorlezen van het testament haar doodvonnis
zou worden uitgesproken. Henny had dubbel verdriet. Ze had
zielsveel van haar oude oom gehouden en zou hem zeker heel
erg missen.
Maar dat alles werd in haar gedachten opzij geschoven voor
dat ene feit, dat nu haar verloving zou worden verbroken. Hoe
mooi en verstandig Henny ook was, over één zaak kon ze niet
redelijk denken, dat was over haar verloving.
Henny was de lieveling geworden van juffrouw Koosje, en
een grote ergernis beving haar, als ze keek naar de lange ge
daante van de verloofde van Henny, en zag hoe Henny een
inverdrietig snuitje naar hem ophief, om als een verwaarloosd
hondje om genegenheid te bedelen. Hoe kon een meisje, dat
begiftigd was met zo'n volmaakt figuurtje en, zo'n fijnbesneden
knap gezichtje, zich totaal verliezen aan iemand, die haar vol
komen onwaardig was.
Ja goed, Hank was lang en slank en had een beschaafd voor
komen, doch zijn karakter was zo zakelijk, vanaf zijn keurig
gepommade haar tot aan zijn uitdagend glimmende schoenen,
dat ieder weldenkend mens dit kon constateren. Hij maakte
een indruk van een automaat; doe er geld in en elk gewenst
artikel kan geleverd worden. Het ergste was, dat Henny het
wist en toch in een allesoverheersende liefde dit van hem wilde
aanvaarden en ook nog trachtte te verontschuldigen. Het
spreekwoord; liefde is blind, ging bij Henny niet op, maar wel:
liefde vergeeft alles.
Nu zou ze ondervinden, dat liefhebben ook lijden kan bete
kenen. Want Hank was eerzuchtig en wilde, koste wat het
kost, iets bereiken in de wereld. Hij wilde iets betekenen en
macht hebben. Volgens zijn theorie was dit alleen te bereiken
via het bezit van een groot kapitaal. Zo hij al een beetje liefde
voor Henny voelde, omdat dit bij zo'n innemend persoontje
niet veel moeite hoefde te kosten, zijn plannen waren allang
gericht op het vermogen dat Henny als het lievelingsnichtje
van oom Verwaayen ongetwijfeld erven zou.
Zelfingenomen en zo egocentrisch aangelegd als Hank was,
had hij zijn bedoelingen niet helemaal voor de verstandige
Henny kunnen verbergen. Hank zag in de verte een rooskleu
rige toekomst en kon zich daarin zozeer verdiepen, dat hij
behoefte voelde om er Henny deelgenoot van te maken. Noch
haar schouderophalen, noch zachte verwijten konden hem van
zijn eens ingenomen standpunt afbrengen. Hank wist dat hij
een aantrekkelijke jongeman was en vond dat dit gehonoreerd
moest worden. Henny had reeds lang de zekerheid, dat zo
zij niet het door hem begeerde geld zou bezitten hij met een
beleefd excuus afstand van haar zou doen. Ze wist niet wat
haar bezielde om tot het laatst te willen vechten om Hank te
behouden. Zij kende toch zijn karakter door en door, zijn be
rekendheid, zijn overdreven gehechtheid aan uiterlijke vormen,
zijn snobisme en zijn lege hart.
Waarom hoopte ze toch, dat ze hem in de toekomst zou
kunnen leren, dat er ook andere waarden zijn, waarmee je veel
gelukkiger en minder afhankelijk van andere mensen kunt wor
den.
Juffrouw Koosje vermoedde dat Henny zojuist Hank had
voorbereid op het geheim dat zij en Henny al enige maanden
wisten. Ze zag een grote woede in de ogen van Hank komen
en met nauw beheerste drift zag ze hem opspringen en met
grote stappen toelopen op mijnheer Greedel, de notaris, die
met de uitvoering van het testament belast was. Er kwam een
zacht licht in de ogen van juffrouw Koosje als ze naar mijn
heer Greedel keek. Mijnheer Greedel bezat die aangeboren
voornaamheid, die waardigheid en statigheid, die iedereen da
delijk met het nodige ontzag vervulde en die Hank, ook al zou
hij miljoenen bezitten, nooit tot uitdrukking zou kunnen bren
gen. Zij herinnerde zich nog de eerste ontmoeting met de heer
Greedel, die zeer veel bij de heer Verwaayen op bezoek kwam
en hem door de vroegere vriendschap met Greedels vader ook
als een familielid beschouwde.
Precies even oud waren zij en Greedel. Bij de eerste ontmoe
ting en nu nog, voelde zij zich ver de mindere van dit uit
gesproken deftige gezelschap. Niet zo maar, in alle nederig
heid, doch met iets van opstandigheid, die ze, gelijk haar ge
woonte was, zelf weer kruidde met het nodige gevoel voor
humor. Iedere ontmoeting met hem werd een soort schermut
seling van keurige, zachte en tactvolle terechtwijzingen van
hem, beantwoord met geestige, lichtspottende en rake opmer
kingen van haar.
Soms vond zij zichzelf een Pygmalion, een verouderde uitgave
dan, omdat ze zich wel op een jeugdig uiterlijk kon beroepen
maar niet de pretentie had om zich te vergelijken met de uit
gesproken schoonheid van een filmster of toneelspeelster, die
het stuk van die naam beroemd deed worden. Nee, ze was ook
niet, zoals Pygmalion van de straat gehaald om bij wijze van
experiment van een excentrieke heer in de kortst mogelijke tijd
tot grande-dame te worden opgevoed. Ze was heel eenvoudig,
maar netjes grootgebracht en ze voelde, overigens zonder echte
wrok, het verschil in beschaving en ontwikkeling.
Veel had ze eigen gemaakt in al die jaren, dat ze voor mijn
heer Verwaayen had gezorgd. De grote bibliotheek kon haar
hartstocht voor lezen maar nauwelijks bevredigen. Met blijd
schap merkte zij, hoe ruime plaats ze innam in het hart van
mijnheer Verwaayen. In haar grote bescheidenheid wist ze
niet welk een vreugde ze hem met haar oprechte houding ver
schafte en wat een plezierige momenten zij hem bezorgde door
haar puntige opmerkingen tegen de opdringende familieleden,
die in haar al gauw een hevige concurrente zagen voor de na
latenschap. Ook wist ze niet hoe ze door een zekere noncha
lante elegantie een waardige tegenspeelster was voor de be
studeerde deftigheid van de familie.
Henny had ze als baby in haar hart gesloten en het lieve
kind had die liefde nooit beschaamd, ook niet toen ze later, als
wees, zelf in haar onderhoud moest voorzien.
Op het kantoor waar Henny werkte had ze Hank leren
kennen. Groot was haar vreugde, toen bleek dat Hank ook
toenadering zocht. Weinig wist ze van de voorzichtige infor
maties, die Hank eerst over haar had ingenomen.
En zo kreeg juffrouw Koosje op een keer de kennismaking
met Hank te verwerken. Hun hoop, dat Henny zelf tot dit be
sef zou komen, werd niet vervuld, want voor Henny bestond
er maar één persoon en één onderwerp, en dat was Hank.
Zelfs Mientje, het dagmeisje, dat juffrouw Koosje dagelijks de
huishouding hielp verlichten, had een uitgesproken hekel aan
Hank, die haar door zijn autoritair optreden in het huis van
Henny's oom trachtte te vernederen.
Ja, in deze grote kamer, zo vlak voor het bekendmaken van
het testament van de heer Verwaayen was wel een gemengd
gezelschap aanwezig. Dicht bij drie preutse nichten, die zich
plichtmatig geheel in zwarte kleding hadden gestoken, zat
Mientje onwennig te schuiven op haar istoel. In de vier jaar
dat Mientje haar taak als kamermeisje had vervuld, was ze
kind in huis geworden. Aanhankelijk en toegewijd deed ze
haar werk. Haar karakter toonde geen complicaties. Mientje
was Mientje, hard werkend en sparend om over enige jaren
met een even eerlijk en hard werkende jongen te trouwen, een
keurig gezinnetje te stichten en te wonen in een huisje met
gordijntjes voor de ramen en bloeiende; geraniums.
Hoe vredig en kalm zou de wereld er uit zien, zei mijnheer
Verwaayen altijd, als op de hele wereld alleen dergelijke men
sen woonden. En wat zouden we ons vervelen, kon hij er on
deugend achteraan opmerken.
Juffrouw Koosje schonk Mientje een geruststellend lachje,
maar ving tegelijk een misprijzende blik op van een der nich
ten. Ach ja, natuurlijk, die hadden haar ook al met haar duimen
zien draaien en zagen haar nu glimlachen en zo iets doet men
niet in dergelijke plechtige omstandigheden. Dat was dan twee
strafpunten voor haar, en driemaal is scheepsrecht. Ze nam zich
toch voor om nu op haar tellen te passen. Niet dat ze onder
de indruk kwam van die onuitgesproken minachting, maar ze
kende zichzelf te goed om niet te weten, dat ze ook wel eens
spijt had van een al te impulsief optreden. Wie weet wat haar
bij het voorlezen van het testament nog te wachten stond.
Mijnheer Verwaayen had zo vreemd gesproken, toen hij dacht
dat zijn einde naderde. Haar hart liep nog over, als ze dacht
aan de blik vol genegenheid, terwijl hij haar blijkbaar iets dui
delijk wilde maken zonder al te veel van zijn voornemen ken
baar te maken. Ik hoop toch zo, dat je het begrijpt, herhaalde
hij enige malen. Ze had geruststellend zijn hand gedrukt. Wat
er ook zou zijn, aan hem had ze de meerdere ontwikkeling
van haar persoonlijkheid te danken. Hij had haar een prachtige
plaats in de maatschappij gegeven.
Wat restte haar nog anders dan grote dankbaarheid, ook al
zou hij haar geen enkele cent nalaten. Met referenties, zoals
van deze betrekking, kon zij gemakkelijk een andere baan
krijgen. Of zoueen lang onderdrukte gedachte deed haar
als een jong meisje blozen. Ze voelde zich warm worden. Stel
je niet aan, vermaande ze zichzelf, maar het voor en tegen van
iets dat haar al jarenlang beroerde, deed haar adem vlugger
gaan.
Ze keek naar notaris Greedel, die met al zijn kalme zelfbe
wustheid toch de oorzaak was, dat juffrouw Koosjes gedachten
soms vreemde richtingen uitgingen.
Notaris Greedel had na enkele jaren dat hij juffrouw Koosje
bij de heer Verwaayen aantrof, al meer dan duidelijk laten
merken dat hij voor haar een speciale voorkeur had. Zijn oude
vriend kon hem daar goedmoedig om bespotten, en zei dat
Charles, zoals notaris Greedel genaamd was, beslist jaloers
was op zijn punctuele huishouding.
Toen juffrouw Koosje dan ook tot haar verbijstering van
notaris Greedel een huwelijksaanzoek kreeg te verwerken, was
haar eerste gedachte, dat hij de perfecte huishoudster in haar
zag, en ze had beledigd geweigerd.
De daarop volgende jaren deed hij haar de vergissing in
zien. Doch de verrassing over het huwelijksaanzoek bleef. Ze
bezat zelfkennis genoeg om te zien, hoe ze eikaars tegenpool
vormden. Hij met zijn uitgesproken distinctie tegenover haar
spontaniteit en soms wat scherpe tong, speciaal wanneer ze er
gens een onrechtvaardigheid vermoedde.
Hij had nooit afgelaten om haar met een zekere eerbiedige
hoffelijkheid te benaderen. Z'n huwelijksaanzoek had hij nim
mer herhaald. Zij wist, dat mijnheer Verwaayen hem daarom
had verzocht, en gezegd dat Charles maar enige tijd moest
wachten, omdat hij het met zijn zwakke gezondheid niet lang
meer zou maken.
Maar mijnheer Verwaayen was 98 jaar geworden. Soms kon
hij met grappige wanhoop om vergeving vragen, dat hij nog zo
lang leefde en daardoor de „jongelui" in de weg stond. In zijn
ogen waren ze jong, met nog een heel leven voor zich.
Nu waren ze beiden zestig jaar, en dat was in menig oog
oud, ook al voelde je je alsof je bergen kon verzetten en de
hele wereld nog veroveren.
Juffrouw Koosje wist dat dit een mijlpaal in haar leven zou
zijn. Wat ook de uitslag van het testament zou worden. Zij
kon moeilijk verwachten, dat haar werkgever zodanige voor
zieningen had getroffen dat zij voor haar verdere leven gebor
gen was. Bovendien verlangde ze daar niet naar. Ze wilde lie
ver een nuttige plaats in de maatschappij innemen. Ze hoopte
voor haar medemensen nog veel goed te doen. Als ze gewild
had, had ze veel van haar ruime salaris op zij kunnen leggen,
maar altijd was er wel een rede geweest, waardoor ze het geld
aan haar familie of kennissen schonk, of voor een of ander
goed doel beschikbaar stelde.
Juffrouw Koosje zag met een gerust hart de toekomst tege
moet. Alleen de vraag wat mijnheer Greedel daarin zou gaan
betekenen, deed haar hart vlugger kloppen, ondanks de nuch
tere vermaningen, welke zij zichzelf toediende.
De spanning in de kamer kwam zoetjesaan tot een hoogte
punt. De meeste aanwezigen keken verstoord naar Hank, die
volgens hen de notaris onnodig van zijn taak ophield.
HOOFDSTUK II
De spanning stijgt
Hoewel de notaris en Hank aan het andere eind van de
kamer aan het debateren waren, begreep juffrouw Koosje zon
der dat ze de woorden verstond, waarover ze het zo oneens
waren. Hank trachtte natuurlijk, nadat hij gehoord had van
Henny dat ze niet op het grootste deel van de erfenis hoefde
te rekenen, uitstel te krijgen, opdat hij kon nagaan welke maat
regelen tegen een eventuele onterving kon worden genomen.
Kalm en waardig stond de notaris hem te woord, al zag juf
frouw Koosje aan een frons in diens voorhoofd, dat hij maar
nauwelijks zijn ergernis kon verbergen.
Ten slotte maakte notaris Greedel met een kort en beslist
gebaar een eind aan de discussie en nam met een vastberaden
gezicht plaats achter de tafel. Het gefluister in de kamer hield
op. Er was wat voetengeschuivel en daarna doodse stilte.
Notaris Greedel herdacht met gevoelvolle woorden de heer
Verwaayen, in wie hij een oud vriend had verloren, die als een
vader zijn problemen met hem besprak. Hij memoreerde de
grote gemeenschapszin van de heer Verwaayen en scheen
door de nadruk op zijn woorden al te waarschuwen, dat hij als
't ware hiermede te kennen gaf, wat de familieleden te wach
ten stond.
Hier en daar klonk wat ongeduldig gekuch. Even leek het
alsof er een spottend trekje over het gezicht van de notaris
gleed, doch dadelijk daarop toonde hij, weer het strenge, amb
telijke gezicht, dat iedere oppervlakkige kennis en iedere
vreemdeling steeds van hem te zien kreeg.
Er ritselden wat papieren, en met een monotome stem las
notaris Greedel de opgenomen bepalingen en legaten voor.
Hier en daar klonk een zucht, merendeels van opluchting
maar ook wel van teleurstelling. Mientje kon een klein kreetje
bij het horen van haar naam niet onderdrukken. Toen ze het
bedrag hoorde dat haar werd toegewezen, voor elk jaar trou
we dienst 200 gulden, wilde ze opspringen. Helaas had ze in
uiterste verlegenheid haar lange benen om de stoelpoten ge
slingerd'en ze was dit door de grote verrassing vergeten. Ze
maakte een rare val, waarbij juffrouw Koosje haar te hulp
snelde en het zenuwachtige meisje tegen zich aandrukte.
„Achthonderd gulden wordt het dan," snikte Mientje. „Die
goede mijnheer toch."
Notaris Greedel wachtte rustig tot de scène achter de rug
was en Mientje weer bedaard ging zitten, al toonde haar ge
zicht, dat ze nu het liefst naar huis was gevlucht, ver bij al die
bestraffende blikken vandaan.
De rust was weergekeerd, en ieder rekte de hals bij het ver
nemen van Henny's naam. Henny had zich zoveel mogelijk
hersteld. Hoewel haar gezichtje nog inwit zag, leek ze uiterlijk
volmaakt rustig. Juffrouw Koosjes hart kromp in elkaar van
medelijden, als ze dacht aan de moeite, die het Henny moest
kosten om een onaandoenlijk gelaat te tonen. Ofschoon juf
frouw Koosje de beweegredenen van mijnheer Verwaayen om
Henny geen grote som geld na te laten, goed begreep, had ze
toch getracht om hem van mening te laten veranderen.
Doch zijn besluit stond onwrikbaar vast. Henny zou dan
door Hank om haar geld worden gehuwd, en nooit in haar
leven de grote liefde leren kennen. Ofschoon de heer Ver
waayen zelf geen levensgezellin had gekozen, scheen hij toch
genoeg romantische gevoelens te hebben om voor Henny het
beste te wensen.
Een zucht van verwondering steeg op, toen men hoorde dat
Henny alleen jaargeld kreeg, dat gelijk stond met een ruim zak
geld. Aller ogen richtten zich op Henny, doch ook Verwaayen
had zijn lieveling zoveel mogelijk willen sparen en haar tevo
ren ingelicht. Zodoende toonde ze nu de aanwezigen een on
bewogen gezicht.
Automatisch vestigde zich nu de aandacht op juffrouw
Koosje. Er was nu een onverholen vijandschap in die blikken.
Wanneer Henny het grote vermogen niet zou erven, dan zou
dat mens wel haar invloed op die oude man hebben laten gel
den en de grote buit binnen halen, las juffrouw Koosje, niet
zonder leedvermaak in hun ogen.
Maar ook zij was gepantserd. Ook haar was duidelijk ge
maakt, dat ze wel bedacht zou worden maar niet in een mate,
dat dit een kapitaal genoemd kon worden.
Stilletjes had ze al overwogen om dat nichtje van haar, die
zo tobde met haar gezondheid, wat te geven, al zei de hele
familie dat ze simuleerde. Of haar neef, die al zo lang een eigen
zaak wilde beginnen, ook al waren hij en zijn vrouw niet altijd
even hartelijk. Och, als je ouder wordt, dan bemoeit de jeugd
zich niet zo graag met je.
Er kwam een zekere trilling in de stem van notaris Greedel,
toen juffrouw Koosjes naam aan de beurt was. Er was ook een
verontschuldigende klank in, toen hij zacht maar duidelijk voor
las dat er voor juffrouw Koosje in het rusthuis voor ouden
van dagen een levenslange plaats was ingekocht. En juffrouw
Koosje, die dacht dat ze op alles was voorbereid, uitte wild
de kreet: „idioot
Duidelijk was nu de boosaardige vreugde op veler gezicht te
onderscheiden. Juffrouw Koosje herstelde zich dan ook onmid
dellijk, maar weerde toch Henny af, die troostend de armen
om haar hals wilde leggen. Nee, geen figuur van de droeve
ridder, voor dit forum van gnuivend publiek, dat nu overigens
allen nog maar nieuwsgierig was, wie dan wel het grote kapi
taal van de heer Verwaayen zou erven.
Eerst nu drong het tot de familie door, dat ook het gemeen
tebestuur tegenwoordig was. Men had dit aanvankelijk aan
belangstelling toegeschreven, maar nu zou dit bezoek wel eens
een andere betekenis kunnen hebben.
Nadat notaris Greedel aan juffrouw Koosje verzocht had
om na afloop van de voorlezing van het testament even te
wachten, omdat hij nog een brief van wijlen mijnheer Ver
waayen moest overreiken, maakte hij bekend dat voor een
fonds voor een nieuw bejaardencentrum het overige kapitaal
van 200.000.beschikbaar was gesteld. Aan deze beschik
king was een clausule verbonden, dat pas over een jaar be
kend mocht worden gemaakt, doch waaraan wel de verzeke
ring was gegeven, dat dit geen verandering in de gift zou bren-
gen.
Hiermede was het einde van de voorlezing gekomen, en
langzaam verwijderden zich de familieleden. De burgemeester
en de wethouder bespraken opgewonden de meevaller voor de
gemeente, en zo snel mogelijk moest de datum voor de eerst
volgende raad vastgesteld worden. Men zou zo vlug mogelijk
tot daden over gaan. Het nu bestaande bejaardentehuis was
ouderwets en te klein geworden. Zo'n buitenkansje kon het
kleine stadje goed gebruiken.
HOOFDSTUK III
Oog in oog
In de grote kamer, waar de stoelen onordelijk door elkaar
geschoven stonden, bleven alleen juffrouw Koosje en de nota
ris achter. Juffrouw Koosje trachtte haar woede te verbergen
door het nijvere wegzetten van de overbodige stoelen.
Tranen van woede en vernedering brandden achter haar
ogen. Stel je voor, zij in een bejaardentehuis. Zestig jaar was
ze pas en blakend van gezondheid en levenskracht. Verdriet
had ze, omdat mijnheer Verwaayen, waarvoor ze toch een
oprechte genegenheid had gekoesterd, en die haar toch door
en door kende, dit haar had aangedaan.
Woedend was ze ook omdat notaris Greedel daaraan zijn
medewerking had gegeven, terwijl zij nog wel diep in haar
hart de stille hoop had bewaard, dat hij zijn uitgesteld huwe
lijksaanzoek nog eens zou herhalen. Twintig jaar lang had hij
haar bedacht met allerlei kleine attenties, bloemen, bonbons en
kleine uitstapjes. Nu wist ze pas waarom zij het leven bij mijn
heer Verwaayen zo mooi had gevonden. De notaris had haar
juist die kleine romance geschonken en haar gedachten op
een aparte manier bezig gehouden, waaraan een vrouw zo'n
bijzondere behoefte kan hebben.
Twintig jaar lang had hij haar het hof gemaakt en was soms
duidelijk voor zijn ongeduld uitgekomen. Zij was het altijd ge
weest die rustig wilde wachten, omdat mijnheer Verwaayen
een verzorging nodig had, als een bijzondere patiënt. Altijd was
ze bang geweest dat een verandering van verpleging hem geen
goed zou doen. Zij zou haar geweten niet meer tot rust kun
nen brengen, wanneer ze hem in de steek zou laten. Nu ze
dan eindelijk vrij was, bespraken zij een plaats voor haar in
het tehuis voor ouden van dagen.
Als ze die benauwde brok in haar keel maar kon weg slik
ken, dan zou ze het uitgieren van de lach. Zij in een tehuis.
Voor haar begon het leven pas. Dat zou ze eens laten zien.
De notaris scheenj druk werk te hebben om al zijn papieren
te ordenen. Ten slotte gaf hij haar een witte envelop en zei,
dat mijnheer Verwaayen daarin een verklaring had opgesteld
om zijn beweegredenen van zijn laatste beschikking duidelijk
te maken. Zonder iets te zeggen pakte juffrouw Koosje de brief
aan en deed hem in haar tasje. Daarna draaide ze notaris Gree
del weer de rug toe. De anders zo zelfverzekerde notaris wist
kennelijk geen raad en kuchte verlegen. Juffrouw Koosje rea
geerde niet.
„Juffrouw Koosje, u ehmoet goed begrijpen dat mijn
heer Verwaayen heel bijzondere bedoelingen heeft met zijn
laatste wilsbeschikking, dat mocht ik wel van hem zeggen, om
dat ik toen al vermoedde, dat uehminder enthousiast
zou zijn."
„Gut, hoe is het mogelijk," smaalde juffrouw Koosje, „dat u
dat toen al begreep."
Wordt vervolgd
otp/penmceèets
Ontvangen grote partij
poppenlapjes
Naast onze ruime sortering
diverse lappen ook volop zijde
voering voorradig tegen
spotprijzen
MOLENSTRAAT 16 - BERGEN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiMiiiiiiiiiiiimiiuiiiiiMiiiiiiimiiiiMiiiiiiiiiimii
Zojuist verschenen
DE NIEUWE ROMAN VAN
Prijs qeb. f 8.90
Jan Mens laat in deze roman
de hoofdrol spelen door een
jong meisje, dat moeilijk de
aansluiting met de werkelijkheid
kan vinden.
Rake typering, boeiende millieu-
schildering en milde humor
wisselen elkaar in de nieuwe
roman van deze veel gelezen
auteur af.
Stationsstraat 3, Telefoon 2452, Bergen
urn minimi iiiiiiihiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
roodbruine tuintegels
Telefoon 597 en 476 Schagen
llllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Philips nieuwste hoogtezon, (met infra
roodstraler en uittrekbaar meetlint) is een
altijd tot uw beschikking staande bron
van PURE ZONNESCHIJN
Deze „ZONNESCHIJN"
maakt u fit en opgewekt en
geeft de huid een gezonde,
zomerse kleur.
Huurprijs: per maand f 20.-
Koopprijsf 198.-
Jan Oldenburglaan 15 - Bergen
Telefoon 2766
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Kerkstraat 11, tel. 2028
Zeeweg 32, tel. 3319
Wij brengen u de gehele week
500 gr mag. Ribl. f 2.60 f 2,40
500 gr mag. Runderl. f 2.60 f 2,40
500 gr doorr. Runderlap, f 1.80
500 gr Lende of Rosbief f 3.10
500 gr Haaskarbonade f 2.40
500 gr Schouderkarbonade f 2.00
500 gr mag. Varkensfric. f 2.80
2 kg Rauw Vet f 0.35
1I2 kg Gesmolten Vet f 0.40
2 >/2 kg Vet f 1.50
Prachtige magere HAM
per 100 gram f 0.55
per 150 gram f 0.78
MAGER PEKELVLEES
per 100 gram f 0.54
per 150 gram f 0.75
250 gr. metworst 1
250 gr. leverworst j
500 gr Metworst f 1.50
a.s. Woensdag
500 gram gehakt
met zakje kruiden en zout f 1.48
250 gr Metworst f 0.75
a.s. Dinsdag
3 Gelderse Schijven f 1.05
250 gr Leverworst f 0.50
100 gr echte Rookworst f 0.44
100 gr Rolpens f 0.48
Onze bekende heerlijke
ERWTENSOEP per liter f 0.98