De jaren waarop wij wachten „IIIopspiii mil Marleen" FLAGSTONES Twentsche Textielhandel De Haan s Boekhandel Drogisterij Groeneveld Slagerij Hoogvorst Jan Mens Fa. H. J. Vol ten en Zn U kunt zon huren en zichtbaar gezonder worden door HANOL SPOOR HOOFDSTUK I. Het testament. Met een heftige schrikbeweging hield juffrouw Koosje op eens haar handen doodstil. Verduld nog aan toe, zat ze daar weer met haar duimen te draaien, en dat op zo n plechtig ogenblik, waarop het voorlezen van het testament moest be ginnen. Bestraffend keek ze naar haar handen, alsof het din gen waren, die niet tot haarzelf behoorden. De familie zou natuurlijk denken, dat ze voor haar eigen voordeel zat te duimen. Juffrouw Koosje rechtte haar rug en keek onderzoekend de kamer rond. Stijve boel, zo met die hooghartige familie. Voel den zich allemaal verplicht net te doen alsof men diep onder de indruk was van het verscheiden van mijnheer Verwaayen. Juffrouw Koosje wist wel beter. Suikeroom had hun geduld lang genoeg op de proef gesteld. Zelf had ze ook niet ge dacht,, toen ze twintig jaar geleden huishoudster werd in dat grote, deftige huis van mijnheer Verwaayen, die toen al 78 jaar was, dat ze hein nog twintig jaar zou mogen verzorgen en zijn huishouding besturen. Hij leek toen over zo weinig levensreserve te beschikken, en droeg zelf ook de gedachte rond, dat hij al heel oud was en praktisch niet meer meetelde. Wat voelde zij zich toen met haar veertig jaar daarbij nog jong. Het was of haar leven daar helemaal opnieuw begon. Tot zolang had ze haar moeder opgepast, en was wat blij, dat ze na de dood van haar moeder zo'n prachtige betrekking bij de heer Verwaayen kon vervullen, ook al zou dit volgens de eerste berekening wel eens van korte duur kunnen zijn. Doch er brak een mooie tijd voor haar aan. Mijnheer Ver waayen schonk haar zijn volle vertrouwen en ze kreeg prak tisch het gehele beheer over zijn grote woning en het personeel. Neefjes en nichtjes liepen af en aan, om de nooit gehuwd ge weest zijnde oom de nodige eerbewijzen te brengen. Juffrouw Koosje leerde hen al gauw onderscheiden. Er waren familie leden, die bijna met duidelijke woorden haar verweten, dat oom zo lang in leven bleef. Haar zeer preciese zorgen werden door hen niet erg op prijs gesteld, alleen hun aangeleerde beschaving hield hen er van terug om er haar in ronde woor den op te wijzen, dat zij het leven in een zwak lichaam volgens hun maatstaven onnodig rekte. Er waren ook familieleden, die wel de gedachte koesterden, dat een legaat aan hen goed besteed zou zijn, doch de familie banden zodanig voelden, dat ze ook zonder dat wel op visite wilden komen. De opgediste spijzen en dranken bij deze ge legenheden waren ten slotte ook niet te versmaden. Eén was er, voor wie alle bijgedachten uit de boze waren. Henny, die nu met roodgeweende ogen zat te wachten, alsof straks met het voorlezen van het testament haar doodvonnis zou worden uitgesproken. Henny had dubbel verdriet. Ze had zielsveel van haar oude oom gehouden en zou hem zeker heel erg missen. Maar dat alles werd in haar gedachten opzij geschoven voor dat ene feit, dat nu haar verloving zou worden verbroken. Hoe mooi en verstandig Henny ook was, over één zaak kon ze niet redelijk denken, dat was over haar verloving. Henny was de lieveling geworden van juffrouw Koosje, en een grote ergernis beving haar, als ze keek naar de lange ge daante van de verloofde van Henny, en zag hoe Henny een inverdrietig snuitje naar hem ophief, om als een verwaarloosd hondje om genegenheid te bedelen. Hoe kon een meisje, dat begiftigd was met zo'n volmaakt figuurtje en, zo'n fijnbesneden knap gezichtje, zich totaal verliezen aan iemand, die haar vol komen onwaardig was. Ja goed, Hank was lang en slank en had een beschaafd voor komen, doch zijn karakter was zo zakelijk, vanaf zijn keurig gepommade haar tot aan zijn uitdagend glimmende schoenen, dat ieder weldenkend mens dit kon constateren. Hij maakte een indruk van een automaat; doe er geld in en elk gewenst artikel kan geleverd worden. Het ergste was, dat Henny het wist en toch in een allesoverheersende liefde dit van hem wilde aanvaarden en ook nog trachtte te verontschuldigen. Het spreekwoord; liefde is blind, ging bij Henny niet op, maar wel: liefde vergeeft alles. Nu zou ze ondervinden, dat liefhebben ook lijden kan bete kenen. Want Hank was eerzuchtig en wilde, koste wat het kost, iets bereiken in de wereld. Hij wilde iets betekenen en macht hebben. Volgens zijn theorie was dit alleen te bereiken via het bezit van een groot kapitaal. Zo hij al een beetje liefde voor Henny voelde, omdat dit bij zo'n innemend persoontje niet veel moeite hoefde te kosten, zijn plannen waren allang gericht op het vermogen dat Henny als het lievelingsnichtje van oom Verwaayen ongetwijfeld erven zou. Zelfingenomen en zo egocentrisch aangelegd als Hank was, had hij zijn bedoelingen niet helemaal voor de verstandige Henny kunnen verbergen. Hank zag in de verte een rooskleu rige toekomst en kon zich daarin zozeer verdiepen, dat hij behoefte voelde om er Henny deelgenoot van te maken. Noch haar schouderophalen, noch zachte verwijten konden hem van zijn eens ingenomen standpunt afbrengen. Hank wist dat hij een aantrekkelijke jongeman was en vond dat dit gehonoreerd moest worden. Henny had reeds lang de zekerheid, dat zo zij niet het door hem begeerde geld zou bezitten hij met een beleefd excuus afstand van haar zou doen. Ze wist niet wat haar bezielde om tot het laatst te willen vechten om Hank te behouden. Zij kende toch zijn karakter door en door, zijn be rekendheid, zijn overdreven gehechtheid aan uiterlijke vormen, zijn snobisme en zijn lege hart. Waarom hoopte ze toch, dat ze hem in de toekomst zou kunnen leren, dat er ook andere waarden zijn, waarmee je veel gelukkiger en minder afhankelijk van andere mensen kunt wor den. Juffrouw Koosje vermoedde dat Henny zojuist Hank had voorbereid op het geheim dat zij en Henny al enige maanden wisten. Ze zag een grote woede in de ogen van Hank komen en met nauw beheerste drift zag ze hem opspringen en met grote stappen toelopen op mijnheer Greedel, de notaris, die met de uitvoering van het testament belast was. Er kwam een zacht licht in de ogen van juffrouw Koosje als ze naar mijn heer Greedel keek. Mijnheer Greedel bezat die aangeboren voornaamheid, die waardigheid en statigheid, die iedereen da delijk met het nodige ontzag vervulde en die Hank, ook al zou hij miljoenen bezitten, nooit tot uitdrukking zou kunnen bren gen. Zij herinnerde zich nog de eerste ontmoeting met de heer Greedel, die zeer veel bij de heer Verwaayen op bezoek kwam en hem door de vroegere vriendschap met Greedels vader ook als een familielid beschouwde. Precies even oud waren zij en Greedel. Bij de eerste ontmoe ting en nu nog, voelde zij zich ver de mindere van dit uit gesproken deftige gezelschap. Niet zo maar, in alle nederig heid, doch met iets van opstandigheid, die ze, gelijk haar ge woonte was, zelf weer kruidde met het nodige gevoel voor humor. Iedere ontmoeting met hem werd een soort schermut seling van keurige, zachte en tactvolle terechtwijzingen van hem, beantwoord met geestige, lichtspottende en rake opmer kingen van haar. Soms vond zij zichzelf een Pygmalion, een verouderde uitgave dan, omdat ze zich wel op een jeugdig uiterlijk kon beroepen maar niet de pretentie had om zich te vergelijken met de uit gesproken schoonheid van een filmster of toneelspeelster, die het stuk van die naam beroemd deed worden. Nee, ze was ook niet, zoals Pygmalion van de straat gehaald om bij wijze van experiment van een excentrieke heer in de kortst mogelijke tijd tot grande-dame te worden opgevoed. Ze was heel eenvoudig, maar netjes grootgebracht en ze voelde, overigens zonder echte wrok, het verschil in beschaving en ontwikkeling. Veel had ze eigen gemaakt in al die jaren, dat ze voor mijn heer Verwaayen had gezorgd. De grote bibliotheek kon haar hartstocht voor lezen maar nauwelijks bevredigen. Met blijd schap merkte zij, hoe ruime plaats ze innam in het hart van mijnheer Verwaayen. In haar grote bescheidenheid wist ze niet welk een vreugde ze hem met haar oprechte houding ver schafte en wat een plezierige momenten zij hem bezorgde door haar puntige opmerkingen tegen de opdringende familieleden, die in haar al gauw een hevige concurrente zagen voor de na latenschap. Ook wist ze niet hoe ze door een zekere noncha lante elegantie een waardige tegenspeelster was voor de be studeerde deftigheid van de familie. Henny had ze als baby in haar hart gesloten en het lieve kind had die liefde nooit beschaamd, ook niet toen ze later, als wees, zelf in haar onderhoud moest voorzien. Op het kantoor waar Henny werkte had ze Hank leren kennen. Groot was haar vreugde, toen bleek dat Hank ook toenadering zocht. Weinig wist ze van de voorzichtige infor maties, die Hank eerst over haar had ingenomen. En zo kreeg juffrouw Koosje op een keer de kennismaking met Hank te verwerken. Hun hoop, dat Henny zelf tot dit be sef zou komen, werd niet vervuld, want voor Henny bestond er maar één persoon en één onderwerp, en dat was Hank. Zelfs Mientje, het dagmeisje, dat juffrouw Koosje dagelijks de huishouding hielp verlichten, had een uitgesproken hekel aan Hank, die haar door zijn autoritair optreden in het huis van Henny's oom trachtte te vernederen. Ja, in deze grote kamer, zo vlak voor het bekendmaken van het testament van de heer Verwaayen was wel een gemengd gezelschap aanwezig. Dicht bij drie preutse nichten, die zich plichtmatig geheel in zwarte kleding hadden gestoken, zat Mientje onwennig te schuiven op haar istoel. In de vier jaar dat Mientje haar taak als kamermeisje had vervuld, was ze kind in huis geworden. Aanhankelijk en toegewijd deed ze haar werk. Haar karakter toonde geen complicaties. Mientje was Mientje, hard werkend en sparend om over enige jaren met een even eerlijk en hard werkende jongen te trouwen, een keurig gezinnetje te stichten en te wonen in een huisje met gordijntjes voor de ramen en bloeiende; geraniums. Hoe vredig en kalm zou de wereld er uit zien, zei mijnheer Verwaayen altijd, als op de hele wereld alleen dergelijke men sen woonden. En wat zouden we ons vervelen, kon hij er on deugend achteraan opmerken. Juffrouw Koosje schonk Mientje een geruststellend lachje, maar ving tegelijk een misprijzende blik op van een der nich ten. Ach ja, natuurlijk, die hadden haar ook al met haar duimen zien draaien en zagen haar nu glimlachen en zo iets doet men niet in dergelijke plechtige omstandigheden. Dat was dan twee strafpunten voor haar, en driemaal is scheepsrecht. Ze nam zich toch voor om nu op haar tellen te passen. Niet dat ze onder de indruk kwam van die onuitgesproken minachting, maar ze kende zichzelf te goed om niet te weten, dat ze ook wel eens spijt had van een al te impulsief optreden. Wie weet wat haar bij het voorlezen van het testament nog te wachten stond. Mijnheer Verwaayen had zo vreemd gesproken, toen hij dacht dat zijn einde naderde. Haar hart liep nog over, als ze dacht aan de blik vol genegenheid, terwijl hij haar blijkbaar iets dui delijk wilde maken zonder al te veel van zijn voornemen ken baar te maken. Ik hoop toch zo, dat je het begrijpt, herhaalde hij enige malen. Ze had geruststellend zijn hand gedrukt. Wat er ook zou zijn, aan hem had ze de meerdere ontwikkeling van haar persoonlijkheid te danken. Hij had haar een prachtige plaats in de maatschappij gegeven. Wat restte haar nog anders dan grote dankbaarheid, ook al zou hij haar geen enkele cent nalaten. Met referenties, zoals van deze betrekking, kon zij gemakkelijk een andere baan krijgen. Of zoueen lang onderdrukte gedachte deed haar als een jong meisje blozen. Ze voelde zich warm worden. Stel je niet aan, vermaande ze zichzelf, maar het voor en tegen van iets dat haar al jarenlang beroerde, deed haar adem vlugger gaan. Ze keek naar notaris Greedel, die met al zijn kalme zelfbe wustheid toch de oorzaak was, dat juffrouw Koosjes gedachten soms vreemde richtingen uitgingen. Notaris Greedel had na enkele jaren dat hij juffrouw Koosje bij de heer Verwaayen aantrof, al meer dan duidelijk laten merken dat hij voor haar een speciale voorkeur had. Zijn oude vriend kon hem daar goedmoedig om bespotten, en zei dat Charles, zoals notaris Greedel genaamd was, beslist jaloers was op zijn punctuele huishouding. Toen juffrouw Koosje dan ook tot haar verbijstering van notaris Greedel een huwelijksaanzoek kreeg te verwerken, was haar eerste gedachte, dat hij de perfecte huishoudster in haar zag, en ze had beledigd geweigerd. De daarop volgende jaren deed hij haar de vergissing in zien. Doch de verrassing over het huwelijksaanzoek bleef. Ze bezat zelfkennis genoeg om te zien, hoe ze eikaars tegenpool vormden. Hij met zijn uitgesproken distinctie tegenover haar spontaniteit en soms wat scherpe tong, speciaal wanneer ze er gens een onrechtvaardigheid vermoedde. Hij had nooit afgelaten om haar met een zekere eerbiedige hoffelijkheid te benaderen. Z'n huwelijksaanzoek had hij nim mer herhaald. Zij wist, dat mijnheer Verwaayen hem daarom had verzocht, en gezegd dat Charles maar enige tijd moest wachten, omdat hij het met zijn zwakke gezondheid niet lang meer zou maken. Maar mijnheer Verwaayen was 98 jaar geworden. Soms kon hij met grappige wanhoop om vergeving vragen, dat hij nog zo lang leefde en daardoor de „jongelui" in de weg stond. In zijn ogen waren ze jong, met nog een heel leven voor zich. Nu waren ze beiden zestig jaar, en dat was in menig oog oud, ook al voelde je je alsof je bergen kon verzetten en de hele wereld nog veroveren. Juffrouw Koosje wist dat dit een mijlpaal in haar leven zou zijn. Wat ook de uitslag van het testament zou worden. Zij kon moeilijk verwachten, dat haar werkgever zodanige voor zieningen had getroffen dat zij voor haar verdere leven gebor gen was. Bovendien verlangde ze daar niet naar. Ze wilde lie ver een nuttige plaats in de maatschappij innemen. Ze hoopte voor haar medemensen nog veel goed te doen. Als ze gewild had, had ze veel van haar ruime salaris op zij kunnen leggen, maar altijd was er wel een rede geweest, waardoor ze het geld aan haar familie of kennissen schonk, of voor een of ander goed doel beschikbaar stelde. Juffrouw Koosje zag met een gerust hart de toekomst tege moet. Alleen de vraag wat mijnheer Greedel daarin zou gaan betekenen, deed haar hart vlugger kloppen, ondanks de nuch tere vermaningen, welke zij zichzelf toediende. De spanning in de kamer kwam zoetjesaan tot een hoogte punt. De meeste aanwezigen keken verstoord naar Hank, die volgens hen de notaris onnodig van zijn taak ophield. HOOFDSTUK II De spanning stijgt Hoewel de notaris en Hank aan het andere eind van de kamer aan het debateren waren, begreep juffrouw Koosje zon der dat ze de woorden verstond, waarover ze het zo oneens waren. Hank trachtte natuurlijk, nadat hij gehoord had van Henny dat ze niet op het grootste deel van de erfenis hoefde te rekenen, uitstel te krijgen, opdat hij kon nagaan welke maat regelen tegen een eventuele onterving kon worden genomen. Kalm en waardig stond de notaris hem te woord, al zag juf frouw Koosje aan een frons in diens voorhoofd, dat hij maar nauwelijks zijn ergernis kon verbergen. Ten slotte maakte notaris Greedel met een kort en beslist gebaar een eind aan de discussie en nam met een vastberaden gezicht plaats achter de tafel. Het gefluister in de kamer hield op. Er was wat voetengeschuivel en daarna doodse stilte. Notaris Greedel herdacht met gevoelvolle woorden de heer Verwaayen, in wie hij een oud vriend had verloren, die als een vader zijn problemen met hem besprak. Hij memoreerde de grote gemeenschapszin van de heer Verwaayen en scheen door de nadruk op zijn woorden al te waarschuwen, dat hij als 't ware hiermede te kennen gaf, wat de familieleden te wach ten stond. Hier en daar klonk wat ongeduldig gekuch. Even leek het alsof er een spottend trekje over het gezicht van de notaris gleed, doch dadelijk daarop toonde hij, weer het strenge, amb telijke gezicht, dat iedere oppervlakkige kennis en iedere vreemdeling steeds van hem te zien kreeg. Er ritselden wat papieren, en met een monotome stem las notaris Greedel de opgenomen bepalingen en legaten voor. Hier en daar klonk een zucht, merendeels van opluchting maar ook wel van teleurstelling. Mientje kon een klein kreetje bij het horen van haar naam niet onderdrukken. Toen ze het bedrag hoorde dat haar werd toegewezen, voor elk jaar trou we dienst 200 gulden, wilde ze opspringen. Helaas had ze in uiterste verlegenheid haar lange benen om de stoelpoten ge slingerd'en ze was dit door de grote verrassing vergeten. Ze maakte een rare val, waarbij juffrouw Koosje haar te hulp snelde en het zenuwachtige meisje tegen zich aandrukte. „Achthonderd gulden wordt het dan," snikte Mientje. „Die goede mijnheer toch." Notaris Greedel wachtte rustig tot de scène achter de rug was en Mientje weer bedaard ging zitten, al toonde haar ge zicht, dat ze nu het liefst naar huis was gevlucht, ver bij al die bestraffende blikken vandaan. De rust was weergekeerd, en ieder rekte de hals bij het ver nemen van Henny's naam. Henny had zich zoveel mogelijk hersteld. Hoewel haar gezichtje nog inwit zag, leek ze uiterlijk volmaakt rustig. Juffrouw Koosjes hart kromp in elkaar van medelijden, als ze dacht aan de moeite, die het Henny moest kosten om een onaandoenlijk gelaat te tonen. Ofschoon juf frouw Koosje de beweegredenen van mijnheer Verwaayen om Henny geen grote som geld na te laten, goed begreep, had ze toch getracht om hem van mening te laten veranderen. Doch zijn besluit stond onwrikbaar vast. Henny zou dan door Hank om haar geld worden gehuwd, en nooit in haar leven de grote liefde leren kennen. Ofschoon de heer Ver waayen zelf geen levensgezellin had gekozen, scheen hij toch genoeg romantische gevoelens te hebben om voor Henny het beste te wensen. Een zucht van verwondering steeg op, toen men hoorde dat Henny alleen jaargeld kreeg, dat gelijk stond met een ruim zak geld. Aller ogen richtten zich op Henny, doch ook Verwaayen had zijn lieveling zoveel mogelijk willen sparen en haar tevo ren ingelicht. Zodoende toonde ze nu de aanwezigen een on bewogen gezicht. Automatisch vestigde zich nu de aandacht op juffrouw Koosje. Er was nu een onverholen vijandschap in die blikken. Wanneer Henny het grote vermogen niet zou erven, dan zou dat mens wel haar invloed op die oude man hebben laten gel den en de grote buit binnen halen, las juffrouw Koosje, niet zonder leedvermaak in hun ogen. Maar ook zij was gepantserd. Ook haar was duidelijk ge maakt, dat ze wel bedacht zou worden maar niet in een mate, dat dit een kapitaal genoemd kon worden. Stilletjes had ze al overwogen om dat nichtje van haar, die zo tobde met haar gezondheid, wat te geven, al zei de hele familie dat ze simuleerde. Of haar neef, die al zo lang een eigen zaak wilde beginnen, ook al waren hij en zijn vrouw niet altijd even hartelijk. Och, als je ouder wordt, dan bemoeit de jeugd zich niet zo graag met je. Er kwam een zekere trilling in de stem van notaris Greedel, toen juffrouw Koosjes naam aan de beurt was. Er was ook een verontschuldigende klank in, toen hij zacht maar duidelijk voor las dat er voor juffrouw Koosje in het rusthuis voor ouden van dagen een levenslange plaats was ingekocht. En juffrouw Koosje, die dacht dat ze op alles was voorbereid, uitte wild de kreet: „idioot Duidelijk was nu de boosaardige vreugde op veler gezicht te onderscheiden. Juffrouw Koosje herstelde zich dan ook onmid dellijk, maar weerde toch Henny af, die troostend de armen om haar hals wilde leggen. Nee, geen figuur van de droeve ridder, voor dit forum van gnuivend publiek, dat nu overigens allen nog maar nieuwsgierig was, wie dan wel het grote kapi taal van de heer Verwaayen zou erven. Eerst nu drong het tot de familie door, dat ook het gemeen tebestuur tegenwoordig was. Men had dit aanvankelijk aan belangstelling toegeschreven, maar nu zou dit bezoek wel eens een andere betekenis kunnen hebben. Nadat notaris Greedel aan juffrouw Koosje verzocht had om na afloop van de voorlezing van het testament even te wachten, omdat hij nog een brief van wijlen mijnheer Ver waayen moest overreiken, maakte hij bekend dat voor een fonds voor een nieuw bejaardencentrum het overige kapitaal van 200.000.beschikbaar was gesteld. Aan deze beschik king was een clausule verbonden, dat pas over een jaar be kend mocht worden gemaakt, doch waaraan wel de verzeke ring was gegeven, dat dit geen verandering in de gift zou bren- gen. Hiermede was het einde van de voorlezing gekomen, en langzaam verwijderden zich de familieleden. De burgemeester en de wethouder bespraken opgewonden de meevaller voor de gemeente, en zo snel mogelijk moest de datum voor de eerst volgende raad vastgesteld worden. Men zou zo vlug mogelijk tot daden over gaan. Het nu bestaande bejaardentehuis was ouderwets en te klein geworden. Zo'n buitenkansje kon het kleine stadje goed gebruiken. HOOFDSTUK III Oog in oog In de grote kamer, waar de stoelen onordelijk door elkaar geschoven stonden, bleven alleen juffrouw Koosje en de nota ris achter. Juffrouw Koosje trachtte haar woede te verbergen door het nijvere wegzetten van de overbodige stoelen. Tranen van woede en vernedering brandden achter haar ogen. Stel je voor, zij in een bejaardentehuis. Zestig jaar was ze pas en blakend van gezondheid en levenskracht. Verdriet had ze, omdat mijnheer Verwaayen, waarvoor ze toch een oprechte genegenheid had gekoesterd, en die haar toch door en door kende, dit haar had aangedaan. Woedend was ze ook omdat notaris Greedel daaraan zijn medewerking had gegeven, terwijl zij nog wel diep in haar hart de stille hoop had bewaard, dat hij zijn uitgesteld huwe lijksaanzoek nog eens zou herhalen. Twintig jaar lang had hij haar bedacht met allerlei kleine attenties, bloemen, bonbons en kleine uitstapjes. Nu wist ze pas waarom zij het leven bij mijn heer Verwaayen zo mooi had gevonden. De notaris had haar juist die kleine romance geschonken en haar gedachten op een aparte manier bezig gehouden, waaraan een vrouw zo'n bijzondere behoefte kan hebben. Twintig jaar lang had hij haar het hof gemaakt en was soms duidelijk voor zijn ongeduld uitgekomen. Zij was het altijd ge weest die rustig wilde wachten, omdat mijnheer Verwaayen een verzorging nodig had, als een bijzondere patiënt. Altijd was ze bang geweest dat een verandering van verpleging hem geen goed zou doen. Zij zou haar geweten niet meer tot rust kun nen brengen, wanneer ze hem in de steek zou laten. Nu ze dan eindelijk vrij was, bespraken zij een plaats voor haar in het tehuis voor ouden van dagen. Als ze die benauwde brok in haar keel maar kon weg slik ken, dan zou ze het uitgieren van de lach. Zij in een tehuis. Voor haar begon het leven pas. Dat zou ze eens laten zien. De notaris scheenj druk werk te hebben om al zijn papieren te ordenen. Ten slotte gaf hij haar een witte envelop en zei, dat mijnheer Verwaayen daarin een verklaring had opgesteld om zijn beweegredenen van zijn laatste beschikking duidelijk te maken. Zonder iets te zeggen pakte juffrouw Koosje de brief aan en deed hem in haar tasje. Daarna draaide ze notaris Gree del weer de rug toe. De anders zo zelfverzekerde notaris wist kennelijk geen raad en kuchte verlegen. Juffrouw Koosje rea geerde niet. „Juffrouw Koosje, u ehmoet goed begrijpen dat mijn heer Verwaayen heel bijzondere bedoelingen heeft met zijn laatste wilsbeschikking, dat mocht ik wel van hem zeggen, om dat ik toen al vermoedde, dat uehminder enthousiast zou zijn." „Gut, hoe is het mogelijk," smaalde juffrouw Koosje, „dat u dat toen al begreep." Wordt vervolgd otp/penmceèets Ontvangen grote partij poppenlapjes Naast onze ruime sortering diverse lappen ook volop zijde voering voorradig tegen spotprijzen MOLENSTRAAT 16 - BERGEN iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiMiiiiiiiiiiiimiiuiiiiiMiiiiiiimiiiiMiiiiiiiiiimii Zojuist verschenen DE NIEUWE ROMAN VAN Prijs qeb. f 8.90 Jan Mens laat in deze roman de hoofdrol spelen door een jong meisje, dat moeilijk de aansluiting met de werkelijkheid kan vinden. Rake typering, boeiende millieu- schildering en milde humor wisselen elkaar in de nieuwe roman van deze veel gelezen auteur af. Stationsstraat 3, Telefoon 2452, Bergen urn minimi iiiiiiihiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii roodbruine tuintegels Telefoon 597 en 476 Schagen llllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll Philips nieuwste hoogtezon, (met infra roodstraler en uittrekbaar meetlint) is een altijd tot uw beschikking staande bron van PURE ZONNESCHIJN Deze „ZONNESCHIJN" maakt u fit en opgewekt en geeft de huid een gezonde, zomerse kleur. Huurprijs: per maand f 20.- Koopprijsf 198.- Jan Oldenburglaan 15 - Bergen Telefoon 2766 llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll Kerkstraat 11, tel. 2028 Zeeweg 32, tel. 3319 Wij brengen u de gehele week 500 gr mag. Ribl. f 2.60 f 2,40 500 gr mag. Runderl. f 2.60 f 2,40 500 gr doorr. Runderlap, f 1.80 500 gr Lende of Rosbief f 3.10 500 gr Haaskarbonade f 2.40 500 gr Schouderkarbonade f 2.00 500 gr mag. Varkensfric. f 2.80 2 kg Rauw Vet f 0.35 1I2 kg Gesmolten Vet f 0.40 2 >/2 kg Vet f 1.50 Prachtige magere HAM per 100 gram f 0.55 per 150 gram f 0.78 MAGER PEKELVLEES per 100 gram f 0.54 per 150 gram f 0.75 250 gr. metworst 1 250 gr. leverworst j 500 gr Metworst f 1.50 a.s. Woensdag 500 gram gehakt met zakje kruiden en zout f 1.48 250 gr Metworst f 0.75 a.s. Dinsdag 3 Gelderse Schijven f 1.05 250 gr Leverworst f 0.50 100 gr echte Rookworst f 0.44 100 gr Rolpens f 0.48 Onze bekende heerlijke ERWTENSOEP per liter f 0.98

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1960 | | pagina 8