18*
toch nog £ie$de
GRATIS
TELEVISIE
FA. MEIJER
x GROENEVELD x
STOFFEN
aroat
literaire avond
GARAGE ZWAKMAN
STENO-TYPISTE
CALGON MAAKT HARD
WATER VEILIG ZACHT X
Koeltechniek
Tuyn - Alkmaar
Depare/svi/ff de /ue//u/e snede 6//:
KOSTER VAN BATENBURG
Hazels van ROOS
Nu Philips
televisie kopen
ücxxxxxxxxxx^
B 't WINKELTJE 1
Bloemkwekerij H. H. de Jong
Bloeiende kamerplanten
Bloembakjes vanaf f 1.50
DAMES-
EN HERENZAAK
KUNSTENAARS CENTRUM BERGEN
op DONDERDAG 20 APRIL a s.
le BERGENSE BOEKHANDEL
verkoop - reparatie -
boxenstalling en autoverhuur
Gulf benzine en oliën
N.V. INDUSTRIËLE HANDELMAATSCHAPPIJ
ALKMAAR
Wij nemen graag uw
waardebon in,
(geldig tot 6 mei)
k U spaart hiermee 25 ct
op één strip van 85 ct
DROGISTERIJ
X Jan Oldenburglaan 15 - Bergen X
X Telefoon 2716 X
NORDEMANN
KI. Dorpsstraat 25 Bergen
Japon-Rok-Blouse-Mantel
in verscheidenheid van Dessin-kleur
en prijs. o.a. ook „Liberty"
Aparte rokdessins
urn minimi in immuun milium iiiii minimin in minimin ii! iiiimiiiiiiiii
Lijtweg 44 - Bergen
imiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiii
Hotel- en pensionkoelkasten
van 130 L tot 1800 L
Oudegracht 102
Telefoon K 2200-6432 of 5401
Het goud van de mode 1961 vindt
U bij de wandelpakjes en deux
pièces. Want daaronder zijn dit
jaar de achttien-karaats vondsten
van de modeontwerpers te
vinden. Progressief of klassiek,
zwierig of stemmig, in tere
of neutrale tint Uw
keus is erbij! Kom dus
gauw eens kijken.
LANCESTRAAT I6-I8
ALKMAAR
door Mevr. DR. A. ROMEIN-VERSCHOOR
en de heer jACQUES DEN HAAN
resp. „Het verboden boek" en „Een smaak
van as". Aspecten van het heden in de
letteren.
om 8 uur in „De Rustende Jager" te Bergen.
Kaartverkoop
bij de
vanaf MAANDAG
17 APRIL
Breelaan 50 Bergen telefoon 2496
Sinds 1848
vraagt
Regeling voor vrije zaterdag
Vakantie-regeling: twee weken plus zes dagen.
Schriftelijke sollicitaties te richten aan ons kantoor
Oosterweezenstraat 3, Alkmaar.
door HANOL SPOOR
Voor Andries was er een flink stuk grond naast zijn huisje.
Slechts kort had hij de wilde hoop gehad dat zijn oom hem een
volledig bedrijf had nagelaten.
Een volledig bedrijf, zo geschonken, zou hem hebben verlost
van zijn eed nooit meer een handtekening te zetten. Maar de
hoop werd de bodem ingeslagen toen hem bekend werd gemaakt,
dat het weliswaar een flink stuk grond betekende, maar geen
volledig bedrijf.
Och hij had het kunnen begrijpen. Hij had zich weinig met zijn
oom bemoeid. Waarom zou deze hem dan voortrekken boven
de andere familieleden? Het was al mooi dat hij nog om hem
gedacht had. Juist omdat die grond naast zijn huisje lag, had
oom hem deze geschonken. Ooms tuindershart had hem dit in-
gegeven. Nu kon de grond zo intensief mogelijk beteeld worden.
Jammer voor hem dat hij niet alles wist. De grond zou niet door
Andries bewerkt worden. Andries moest de aanvaarding van de
erfenis ondertekenen en de geschiedenis herhaalde zich voor de
zoveelste keer. Nu was het een notaris die Andries stom-ver
baasd aankeek.
„Maar mijn goede man, wat moet er dan met die grond ge
beuren? Zo iets heb ik in mijn hele carrière nog niet meege
maakt".
„Doet u er mee wat u goeddunkt", zei Andries gelaten. ,,Ik
kan niet anders".
Hoe de notaris ook trachtte Andries tot andere gedachten te
brengen, alles was tevergeefs. Andries herhaalde voortdurend:
„ik kan niet tekenen".
De notaris ten einde raad, trad toen als beheerder van de
grond op. Men kon zo n kostelijk stuk cultuurgrond toch niet
renteloos laten liggen. Andries kreeg geen bevoegdheid om het
zich toe te eigenen en de notaris verhuurde het perceel aan een
ander. Het geld werd voortdurend op Andries naam op de bank
gestort. Zo had de notaris volgens beste weten in dit bijzondere
geval gehandeld.
Nog even had Andries aan een zware beproeving bloot ge
staan. Paulien had van de erfenis gehoord en was Andries gaan
opzoeken. Het weerzien was voor beiden smartelijk. Beiden wa
ren de zorgen en het verdriet op het gezicht te lezen. Teder had
Andries de tranen, die opwelden toen zij Andries weer terugzag,
van Pauliens gelaat geveegd. Paulien had gepoogd Andries te
bewegen de nieuwe grondaanwinst als bedrijf te zien. „Maak er
dan een bedrijf van" bad ze.
Andries schudde het hoofd. „Mijn eed was overduidelijk. Als
ik mijn woord niet houd zal ik geen rustig ogenblik meer heb
ben".
Hij keek haar met een droeve glimlach aan. „Jij dacht me net
als een prinses in een sprookje te komen verlossen van een be
tovering. Ik ben je daar heel dankbaar voor, maar heus het is
hier alles of niets. Wees er van overtuigd, dat mijn verdriet min
stens zo groot is als het jouwe".
Ze waren heel lang bij elkaar gebleven. Er was zo veel te
vertellen.
„Zie je wel" had Paulien gefluisterd, „dat we zo ook gelukkig
kunnen zijn".
Maar Andries was bedacht op Pauliens goede naam. Inwen
dig kreunde hij om het leed, dat hij haar moest aandoen. Doch
uiterlijk kalm had hij haar de onmogelijke verhouding voor hen,
zo zonder uitzicht, onder het oog gebracht.
„Toch zal er voor mij nooit een ander zijn weerstreefde Pau
lien; „Ik wacht, en bid om uitkomst".
HOOFDSTUK XI
Wettelijk verplicht
Niemand wist hoe de geweigerde erfenis in het dorpsnieuws
was gekomen, maar ze was er en werd nog behoorlijk voorzien
van bijvoegsels en commentaren. Tenslotte werd er verteld dat
Andries zo ongeveer een miljoenen-erfenis had laten schieten,
uit baloorigheid, omdat dat zwarte verpleegstertje niet met hem
wilde trouwen. Hij had Martha in de steek gelaten, omdat hij zo
hopeloos verliefd op Paulien was geworden, en Paulien wilde
haar moeder geen verdriet doen.
Wie zou dit verhaal niet geloven? De legpuzzle paste toch
keurig in elkaar? Zei het spreekwoord niet: „er is geen koe zo
bont of er is een vlekje aan"? Nou dan. De brave dorpsbewoners
begrepen niet dat het kleine vlekje juist de grote barrière was
voor Andries. Dat kleine vlekje het kleine stukje waarheid dat
de mensen wisten, was de handtekening van Andries. Het wei
geren om een handtekening te zetten, dreigde uit te groeien tot
een obsessie.
Want weken na het bezoek van de ambtenaar kwam er een
schriftelijke aanmaning om het formulier getekend in te zenden.
Bij niet voldoen van dit verzoek zou er een geldboete komen. En
er kwam een geldboete en Andries voldeed deze tonder morren.
Doch hiermede had hij nog niet aan het verzoek om te tekenen
voldaan en men gaf dit van overheidswege zo maar niet op.
Er kwam een nieuw verzoek. Andries legde dit verzoek naast
zich neer. Weer een aanmaning, waarin werd gedreigd met be
handeling voor de kantonrechter. Andries antwoordde niet.
Een korte tijd hoorde Andries niets meer. Toch was hij over
tuigd dat men hem niet vergeten was. Misschien was de zaak
in voorbereiding. Dan opeens was er de oproep om voor de
kantonrechter te verschijnen.
Tegen beter weten in bleef Andries die datum thuis. Hij wist
wel dat hij hiermede zijn vonnis niet zou ontlopen. Misschien, zo
dacht hij, word ik bij verstek veroordeeld. Dat was hem liever
dan zich voor de groene tafel te verweren. Hij zag zijn zaak als
hopeloos in. Het schrikbeeld om in de openbaarheid te komen
probeerde hij zo lang mogelijk te omzeilen.
Het geduld van de heren rechters raakte echter uitgeput en er
werd voorgeleiding geëist. Enkele weken later verscheen een
vertegenwoordiger van de sterke arm op de tuinderij van baas
Schram. De wachtmeester toonde geen haast en begon een ge
moedelijk praatje. Andries begreep echter dadelijk dat het hem
heus niet te doen was om het weerbericht rond te brengen. An
dries richtte zich dus op van zijn werk en zei vorsend: „nou, en,
moet er iets met mij gebeuren?"
De wachtmeester, die in feite Andries wel mocht lijden,
draaide er nu ook niet om heen. „Ja zei hij „ik moet je voor
de kantonrechter brengen. Je hebt aan de vorige oproep geen
gehoor gegeven en daarom is er nu voorgeleide gelast. Wanneer
je behoefte gevoelt om je wat te verkleden, ga dan je gang maar.
We moeten over ongeveer een uur verschijnen".
Andries ging op weg naar huis. Zijn houding drukte grote
neerslachtigheid uit. De wachtmeester keek hem na en haalde
de schouders op. Hoe ter wereld was het mogelijk dat louter
koppigheid zon jonge man in zulke moeilijkheden kon brengen.
Nou, hij zou niet graag in zijn schoenen staan. Een streep
van zijn mouw durfde hij eronder te verwedden dat hiervan ge
vangenisstraf zou komen. En dan was de goede naam naar de
maan. Je kon toch nooit weten waarvoor je zou komen te staan,
en zonder blanco strafregister bracht je het niet ver. Hij zou dit
Andries toch onderweg nog eens goed onder ogen brengen.
Nog hoofdschuddend en overpeinzend hoe hij Andries zo tact
vol mogelijk tot andere gedachten kon brengen, zag hij hem al
weer tevoorschijn komen. Andries had zijn werkgoed verwisseld
voor een zwart manchester pak, dat hem nog een flinker en ro
buuster voorkomen gaf.
„Zonde van zo'n kerel, om zo zonderling door het leven te
gaan" zei de politie tot baas Schram. „En dat allemaal om vrou
wenrokken".
Baas Schram, die met lede ogen had aangezien hoe Andries
door de arm der wet van de tuin werd weggehaald bromde eerst
wat binnensmonds. Toen grauwde hij ineens kwaad: „Ik snap
niet hoe jullie aan die overtuiging komen dat hier een vrouwen
geschiedenis achter zit. Ik weet niet het naadje van de kous,
maar mijn hoofd er af, als dit niet een ernstiger kwestie betreft".
Baas Schram, die nog tot de ouderwetse tuinders behoorde en
heimelijk nog wel eens een pruimpje achter z'n kiezen stopte,
spuugde van nijd 'n flinke straal tabakssap van zich af. Daarna
mopperde hij weer zacht voor zich heen omdat hij in z'n drift
bijna een mooie blanke bloemkool raakte. De bloemkool was de
trots van zijn tuin, daar ze ondanks het late jaargetijde nog zo
goed tevoorschijn was gekomen. Met een tuinderij moest je nu
eenmaal, behalve verstand en gevoel, ook nog een grote portie
geluk hebben.
Die gedachten brachten hem er toe om Andries een „veel
geluk" na te roepen. Andries stak even zijn hand op en volgde
dan de wachtmeester
Ofschoon deze zich een boetpredikatie had voorgenomen werd
er onderweg weinig gesproken. Hij merkte al gauw dat Andries'
gedrag wel zonderling genoemd kon worden, maar dat hij toch
allerminst een doetje was. Dan moest hij ook zijn eigen boontjes
maar doppen. Goede raadgevingen zouden aan die stille, stugge
jongen maar verloren gaan.
Tot Andries grote verbazing zat de wachtkamer van het kan
tongerecht stampvol. Hij was nog nooit met dergelijke zaken
in aanraking geweest, en hij vroeg zich verwonderd af of dat
allemaal mensen waren die zich tegen de politie verzet hadden.
Spoedig hoorde hij aan de gesprekken, dat er heel wat gedag
vaard waren, die zich voor een klein vergrijp kwamen verant
woorden.
Meestal waren het mensen, die zich niet aan de verkeersregels
hadden gehouden.
Enkelen waren heftig verontwaardigd over de opgelopen be
keuring en vertelden in geuren en kleuren hoe gemeen ze er in
gelopen waren; „de politie zoekt me" was dan de geijkte term.
Andries verveelde zich bij die gesprekken over soms verge
zochte futiliteiten. Waar maakten die mensen zich druk over?
Zij hadden beslist geen andere zorgen in hun leven.
De deurwaarder verscheen zo af en toe eens in de wacht
kamer om minderjarige verdachten met ouders of voogden op te
roepen. Hieraan kwam ook een eind en de openbare zitting werd
aangekondigd. Allen stonden op om de deurwaarder naar de
zaal waar de zitting zou plaatsvinden, te volgen, en waar de
publieke tribune reeds spoedig geheel bezet was. Iedereen
scheen benieuwd te zijn naar de zaak van een ander. Andries was
blijven zitten. Wanneer zijn zaak aan de orde zou zijn, zou hij
het wel horen. Hij voelde niets voor hoor en wederhoor over on
verlichte rijwielen en geen voorrang-verlenende weggebruikers.
Na enige tijd riep de deurwaarder met luide stem in de deur
opening van de wachtkamer: „Andries de Jonge".
Nauwgezet volgde de politie Andries op de voet, tot voor de
tafel, waarvoor Andries ter verantwoording werd geroepen.
Andries zag die heren in zwarte toga met witte bef, die zich
geïnteresseerd over stapels papieren bogen. De kantonrechter
begon de beschuldiging voor te lezen.
Andries keek nauw verholen de zaal rond. Achter hem zat het
publiek met intense aandacht te luisteren. Terzijde van de groene
tafel had klaarblijkelijk de pers plaats genomen. De pennen vlo
gen tenminste over het papier. Zeker ook blij, dacht Andries
cynisch, dat er afwisseling in het gerechtelijk menu komt.
Met een half oor ving hij de voorgelezen beschuldigingen op.
Geen aangifte... geen medewerking... rentezegels... pensioen
fonds... ach, hij kende de verzoeken en voorwaarden al uit het
hoofd. Ze hadden hem er al dikwijls genoeg mee lastig gevallen.
Natuurlijk waren de beschuldigingen de volle waarheid. Het was
zo duideijk als wat dat de schuld bij hem zelf lag.
Toen de kantonrechter de dagvaarding had voorgelezen en
Andries de vraag stelde of de feiten juist waren, antwoordde
Andries: „zeker edelachtbare".
Die rustige toon was echter allerminst naar de zin van de
ambtenaar van het Openbaar Ministerie, die een fel vraagge
sprek opende.
Andries antwoordde naar beste weten, steeds op zijn hoede
dat hij zich niet zou verspreken, en de ware reden van zijn wei
gering zou bekend maken.
De ambtenaar scheen te begrijpen dat Andries de volle waar
heid niet vertelde, en de vragen werden met steeds groter snel
heid op hem afgevuurd. Andries voelde de neiging om met een
koppig stilzwijgen te reageren, maar hij begreep dat daardoor de
zaak voor hem alleen maar zou verergeren. Het kostte hem even
wel al z'n energie en denkvermogen om de vragen zodanig te
beantwoorden dat hij zich niet verder bloot gaf.
Toen de ambtenaar dan ook tot zijn requisitoir overging, stond
bij Andries het zweet met pareltjes op zijn voorhoofd. De amb
tenaar liet duidelijk doorschemeren dat er met de wet niet ge
spot kon worden en de weigering van Andries om zich aan de
nodige formaliteiten te onttrekken niet lichtvaardig werd op
gevat. Herhaaldelijk kwam het woord hechtenis naar voren. Op
de publieke tribune was het nu doodstil geworden. Men bleek
te beseffen, dat men hier niet met een alledaags geval te doen
had. (Wordt vervolgd)
Dorpsstraat 1, Bergen, telef. 2473
met kans op
Indien u NU Philips Televisie
koopt (Superontvanger v.a. f 645.-)
dan heeft u kans uw aankoop
bedrag volledig terug te krijgen.
Elke dag (zolang de actie duurt)
wordt een gratis T.V.-TOESTEL
beschikbaar gesteld
Grijp met uw koop bij ons, uw
kans op gratis televisie
Ruïnelaan 3 - Bergen Nh.
Telefoon 2514
