toch nog jdiefde
Kerko Kenmore
J. DEN BROEDER
W. van Herk
STOFFEN
JOH. BAKKER
H ALVE-ZWARE - PITTIG - MILD - LEKKER
SCHOENREPARATIE
Overhemden,
Grasmachines BRILL
't WINKELTJE 1
Uit het zonnige Carolina en uit het rijke, ruige Kentucky
komen de tabakken. Voor Royal. Double selected!
De nieuwe shag - Voor mannen - Voor U! - ROYAL
KONINKLIJKE TABAKFABRIEK J. A. C. VAN ROSSEM - ROTTERDAM
I
door HANOL SPOOR
De hele aanklacht, de strenge ondervraging, al die formalitei
ten, benauwden hem zodanig dat hij de drang in zich voelde op
wellen om de vlucht te nemen. Hij hield zichzelf voor dat hij
toch geen misdadiger was, en dat er tegen hem dus geen ge
vangenisstraf geëist kon worden. Toch voelde hij zich daar lang
niet gerust op.
Hield die man zijn mond nu maar. Zijn gedachten tolden toch
al zo gek door zijn hoofd en hij kon die woordenstroom van de
ambtenaar dan ook bijna niet meer volgen.
De laatste zin werd echter duidelijk en gerekt de zaal in ge
slingerd. Nadrukkelijk hoorde Andries de ambtenaar zeggen:
„Eis veertien dagen principale hechtenis".
Vanaf de publieke tribune klonk een gesmoorde kreet. Nie
mand lette daar op. Alle blikken waren op Andries gevestigd.
Deze schrok op; dus toch. In wanhoop zocht Andries de ogen
van de kantonrechter, die al die tijd aandachtig en geduldig
naar het requisitoir had geluisterd.
Nu keerde de kantonrechter zich tot Andries. ,,U heeft ge
hoord wat de ambtenaar als straf tegen u geëist heeft. Hebt u
daar nog iets op aan te merken?"
Andries die bij het horen van de zware eis door schrik
was bevangen, was alleen maar in staat met het hoofd te schud
den.
Zover was het nu al met hem gekomen. Er wachtte hem nu
de gevangenis. Hoe zou Paulien dit opnemen en zou Martha nu
geen gewetenswroeging voelen? Uiteindelijk was 't toch haar
schuld dat al die verschrikkelijke dingen hem nu overkwamen.
Of misschien toch niet. Zijn grote drift en nog meer het ver
nederende gevoel dat ze hem zo gemakkelijk tot een domme
daad hadden kunnen krijgen, had hem toen die houding doen
aannemen.
Nu moest hij daarvoor boeten als de eerste de beste misda
diger. Hij was wel diep gezonken.
Wat was het gloeiend heet in de zaal. Als uit de verte hoorde
hij de kantonrechter spreken en vingen zijn oren de zin op, die
hem eerst rechter deed opveren.
„Je kunt" aldus de rechter, „je hieruit nog redden als je één
formulier tekent waarin je verklaart uit principe nooit iets te on
dertekenen. Slechts één formulier, en je bent van verdere straf
vervolging ontslagen'
Dat was verleidelijk voor Andries. Het bloed gonsde in zijn
oren. Eén keer en dan geen narigheid meer. Dan was hij overal
van af en lieten ze hem met rust.
Maar ook die éne keer kon immers niet. Die éne keer zou toch
ook zijn belofte teniet doen. Hij kon de nagedachtenis van zijn
moeder niet besmeuren. Nooit zou hij meer eerlijk en zuiver naar
haar foto kunnen kijken en aan haar denken. Hij wist dat hij
geen rustig ogenblik meer voor zichzelf zou hebben.
Nee, dan maar de gevolgen van zijn ondoordachte daad als
een man dragen. Hij kneep zijn handen op zijn rug samen en
slikte een paar keer moeilijk.
„Nee, dank u, edelachtbare"; de woorden wrongen zich uit
zijn keel.
„Voor de laatste maal, verdachte, teken dat formulier".
„Nee, edelachtbare, al legt u er een fortuin bij".
„Uitspraak over veertien dagen", zei de kantonrechter kort.
„Volgende zaak".
Hierbij keek hij Andries met veelbetekenende blik aan, alsof
hij hem duidelijk wilde maken dat deze uitgestelde uitspraak
Andries nog in de gelegenheid stelde om op zijn weigering terug
te komen.
Andries had echter geen hoop dat van dit uitstel afstel zou
komen, en verliet blindelings de zaal.
HOOFDSTUK XII.
Wat nul
Buiten gekomen ademde hij met volle teugen de frisse lucht
in. Dat was wat anders dan die benauwde zaalwarmte. Wan
neer hij zich na zo'n korte tijd al beklemd voelde, hoe moest 't
dan gaan als men hem kwam halen om die 14 dagen straf uit te
zitten, want ondanks de waarschuwende blik in de ogen van de
kantonrechter, zag Andries geen kans om de hechtenis te ont
lopen.
Op de stoep voor het gebouw bleef hij een ogenblik staan en
zuchtte nog eens diep. Tot nu toe was hij vrij kalm. Terwijl hij
daar zo stond en naar het straatgewoel keek, maakte hij de ba
lans van zijn leven op. Hij had er niet veel moois van gemaakt.
De kans op een mooie tuinderij kwijt. Binnenkort waarschijn
lijk ook zijn vrijheid kwijt. Daartegenover stond het beleven van
een grote liefde, waarvan hij evenwel ook weer afstand moest
doen. „Paulien", kreunde hij.
Als uit de grond gerezen stond ze plotseling voor hem. „Jij
stamelde Andries.
Paulien keek naar hem met een droevig glimlachje.
„Ben je niet een klein beetje blij, om me weer te zien?"
„Nee, ik bedoel ja". Andries werd als uit een droom wakker.
„Hoe kom je hier?"
„Laten we ergens gaan zittenstelde Paulien voor en om
zeilde zo zijn direkte vraag. „Hier dichtbij is in een café heer
lijke koffie verkrijgbaar".
Andries volgde haar, wat een blijde verrassing was het om
hier zo onverwacht in het gezelschap van Paulien te lopen. Al
licht meer te prefereren dan het gezelschap waarin hij gekomen
was. Die wachtmeester was plotseling verdwenen. Het was ze
ker meer zijn taak hem bij de rechter te brengen, maar terugbren-
ben was er niet bij inbegrepen. Gelukkig maar, nu was Paulien
die vernedering bespaard om hem in zulk gezelschap te zien.
„Hoe wist je wanneer ik voorgeleid zou worden en wanneer
mijn zaak behandeld werd? Of was je daar toevallig, juist toen
ik naar buiten kwam?" De doorgestane emotie klonk nog door
in Andries' woorden.
Paulien schudde het hoofd. Als verpleegster moet ik je toch
tot kalmte manen. Ik heb je nog nooit zoveel woorden tegelijk
horen zeggen. Een beetje plagend keek ze Andries aan. Er kwa
men kleine lichtjes in haar ogen.
Andries keek naar haar en voelde zich door haar kalme op
treden wat lichter gestemd. Toch overdacht hij tegelijk met bit
terheid dat hij nu veel meer van haar gezelschap zou kunnen ge
nieten als dat andere dreigende niet op de achtergrond was.
Ze zaten nu aan een tafeltje, ieder met koffie voor zich. Het
was stil in de zaak en met zachte stemmen vertelden zij eikaars
wedervaren van de laatste dagen. Paulien had toevallig gehoord
van de vaste zittingsdagen van het kantongerecht en had ook de
andere keer net kunnen zorgen dat zij aanwezig was. Toen was
echter haar reis tevergeefs geweest. Nu was ze al wijzer gewor
den in de gang van zaken daar en had eerst aan de deurwaarder
gevraagd of een zekere A. de Jonge zou moeten verschijnen. Nu
hoefde ik tenminste niet naar al die verkeersfouten van anderen
te luisteren zei Paulien.
Paulien hield nog steeds het gesprek op een schertsende toon.
Andries kreeg daardoor meer gelegenheid tot zichzelf te komen.
Het bleek dat Paulien dé zitting had bijgewoond en dus wist
hoezeer de ondervraging hem had aangegrepen. Ze begreep ook
dat hij zeker over de zware eis zou gaan piekeren. Daarom moest
ze hem moed inspreken, hoezeer ze dit eigenlijk zelf ook nodig
had. Wat een vreemde richting had haar leven toch genomen.
Hier at ze nu met de man, die haar pleegmoeder voor zichzelf
had uitgekozen. Haar pleegmoeder die Andries zo hard nodig
had voor het bedrijf. Het was een zakelijke overeenkomst ge
weest. Het liep wel meer fout bij zakelijke overeenkomsten, maar
zelden met zulke tragische gevolgen als deze. Nu was zij, Pau
lien met haar gehele hart van die eenvoudige jongen met zijn
zuivere karakter gaan houden. Meer nog dan van alles in de
wereld. Ineens beving haar de vraag of hij ook haar boven alles
zou verkiezen, ook als hij kiezen moest tussen haar en zijn liefste
wens, een eigen bedrijf.
Ze kon het niet laten om het hem plotseling zonder overgang
te vragen.
Andries schrok. Een eigen bedrijf, dat was een levensbehoefte
voor hem, maar nu hij zo ernstig zijn vrijheid bedreigd zag en
bovendien Paulien het liefste meisje op aarde verdriet moest
doen, begreep hij dat er meer in het leven van een mens van
veel waarde was. Vóór het afleggen van de belofte, die hij ten
koste van alles wilde houden, hadden geen andere gedachten en
wensen hem beroerd.
Toen was het zijn hartewens. Nu zou hij alles willen geven om
alleen maar gelukkig te zijn met Paulien en hij kon niet meer te
rug. Hij greep haar hand op dezefde behoedzame manier als toen
ze voor het eerst kennis met elkaar maakten, maar wat een we
reld van gebeurtenissen lag daar tussen. „Paulien, liefste, als er
ooit kans zou zijn om onder die gevolgen van mijn dure eed uit
te komen, zou jij mijn alles zijn". Hij slaakte een diepe zucht.
Helaas ik kan wel veel mooie woorden gebruiken, maar daar
heb je weinig aan. Nog erger Paulien, ik moet je aanraden om
mij te vergeten. Je mag je niet gebonden voelen aan een man,
die niets meer in het leven bereiken kan. Altijd en overal zal
die belofte een hinderpaal zijn, wat ik ook ga doen".
Hij zag hoe Paulien nu haar kalme en zekere houding verloor.
Hoe ze als een klein verdrietig meisje in elkaar kroop. Zijn hart
deed zeer om haar zo te zien. Maar ze was te mooi en te lief
om haar leven voor hem te bederven. Hij was een kerel van
niets, een zwetser, die het wat hoog in zijn bol had gehad en nu
met zijn neus op het harde werkelijke leven werd gedrukt. Hij
had gedacht dat hij alles in zijn eigen leven kon regelen zoals hij
het zich goeddacht. Ieder moet zijn plaats in de gemeenschap
vervullen en hij kon zich niet zonder meer aan wettelijke voor
schriften onttrekken, zelfs niet als je er niet mee te maken wilde
hebben.
Paulien las in zijn ogen dat Andries het oprecht meende,
toen hij haar zijn liefde verklaarde en dat die waarheid hem pijn
deed.
Lang zaten ze daar en hielden eikaars handen omvat. Andries
voelde een grote troost uitgaan van Pauliens nabijheid en toch
mocht dit niet zo blijven. Hij zou in de verleiding komen om
weer naar een ontmoeting te verlangen en hij begreep dat hij
slechts even die wens hoefde te uiten of Paulien zou hieraan
gehoor geven. Heel haar liefde was in haar oogopslag te zien.
Ze moesten beiden flink zijn en voorgoed afstand van elkaar
doen. Doch hij kon de juiste woorden niet over zijn lippen krij
gen. Later maakten zij een wandeling door een van de kleine
plantsoenen, die het stadje zo'n rustig en intiem uiterlijk gaven.
Op een stil plekje noodde een bank tot rusten. Daar omhelsden
ze elkaar en vergaten urenlang alle zorgen en spraken alleen
van hun liefde.
HOOFDSTUK VIII
Gesprek met Martha
Nu Paulien eenmaal overtuigd was van de grote liefde tussen
haar en Andries draaiden haar gedachten steeds maar om de
hinderpaal, „de eed", die een voortdurende verbintenis in de
weg stond. Ze herinnerde zich de uitroep, die Andries er met
zo'n wrange humor aan had toegevoegd. Na de eed, die hem nu
aan handen en voeten gebonden hield, kwam de zin: tenzij er
iemand is, die mij zonder enige voorwaarden een bedrijf aan
biedt. Als er ooit een oplossing te vinden was, dan moest deze
daarin gevonden worden. Een bedrijf, wie zou Andries zonder
enige voorwaarde een bedrijf aanbieden? Bijna was het in ver
vulling gegaan, toen die oom aan Andries een stuk grond had
nagelaten. De door Andries niet aanvaarde erfenis had hem de
bijnaam van de arme millionnair bezorgd. Nu ja, het dorp was
nooit karig met bijnamen. Er waren er wiens bijnamen van ge
slacht op geslacht gingen. Dikwijls waren de namen zeer raak
gekozen. Met Andries was men er toch wel erg naast. De men
sen wisten ook niet alles. Men was nu bekend met de absolute
weigering van Andries om welk papier ook te tekenen, doch
men wist nog steeds niet de ware oorzaak.
Was dit wel zo, acht, dan zou er toch niemand opstaan en
Andries zo maar een bedrijf aanbieden. Alleen oom Bernard
en haar pleegmoeder wisten welk zwaar geheim achter die strak
ke weigering van Andries stak. Ja haar pleegmoeder, hoe stond
die nu tegenover deze zaak.
(Wordt vervolgd)
imiiimiiiiiimiiiiiiiiiimmiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiliiiiimiiimimiiiii
die een onderscheiding
verdienen.
Stationsstraat 7-9, Bergen, Telef. 2414
II 111 Ml III III IMIIIIII III IIMIIIIIMMIII III III III Uil III III III IIIIIIIIIIII III 11 HU II III III III
iiiii nun urn mini in mil i in ii milium iiiiiiiiiiiiiiii iiiii nun ii in iiirjHiiiuiiii
HUSQVARNA
r iABNER
SUFFOLK
Schoffels - Wieders - Spaden
Heggescharen - Blad- en Tuinharken
DORPSSTRAAT 63
Depot: Benegas
in iiniii i ii mi i mi mi in i in hi mi in i ii ii i hi in mi i in in iiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiii
Voor een betere
Jr-p» f-v -K'r Stationsstraat 18
1 L/ lM Telef. 2368, Bergen
mimmmmmmiiimmimimmimiiimimiimmiimminimiiiimmmim
NORDEMANN
KI. Dorpsstraat 25 Bergen
voor mooie dames
o.a. ook „Liberty"
Beiersch paneel dessins voor
rokken, 90 breed f 5,95 p. meter
BOUSSAC KATOENS
vanaf f 3,95 per meter
iimiimmmmmmmiimimmmimimmmmminmimimmmmmmmi
Wollen dekens
Molton dekens
Vitrages
Overgordijnstoffen
Stoffen voor kleding
Kunstnijverheid
Pilastro
STATIONSSTRAAT 4
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiii
met handige
