Hotel Rmnweg Sokkie tart het geluk DOBBEN SALON JACOBS ZIJ HAD EN TOCH NIETS REXONA MET DEODORANT kapwerk GESLOTEN J. Meedendorp, Schoorl Dames opgelet DE LEEUW VAN SCHOORL Libelle kousen Voor prima toch Kapsalon GESLOTEN C. V. d. BIJL W. Schotten U)e fyaatt Mg. even met vakantie GESLOTEN. Salon Jacobs, telef. 417 JPi f-. TEL. 2538 voor betere haar „verzorging'' dinsdags de gehele dag gesloten. Een nieuw corset» Step -in of Beha nodig? tot woensdag 3 okt. a.s. haardolie is 24 t.e ,m. 26 sept. is onze salon REXONATOILEIZEEP MET DEODORANT een milde, zeer actieve deodorant. Was U regelmatig met Rexona: dan blijft U fris, de hele dag, - fris van top tot teen. (terwijl Joke bereidwillig het zoveelste jurkje voor haar klant haalt Kennis van het vak, vlotheid, geduld, vriendelijkheid, beschaving Joke had alles wat haar tot een topverkoopster zou moeten maken op de „lastige" dames- afdeling. En toch Klant: Kunt IJ mij even afhelpen Nu moet ik het je zeggen, Joke. Er is iets iets, dat alleen een ander merkt. Natuurlijk verzorg je je goed, maar Ik geloof dat ik wegga voor geschikt LATER Wat ben ik Astrid dankbaar voor haar tip: Gebruik die nieuwe zeep eens. REXONA met milde deodorant. Die schuimt lekker, ruikt lekkeren het belangrijkste. als je je regelmatig met REXONA wast, blijf je fris, de h-e-l-e dag, fris van top tot teen Joke denkt alles is veel prettiger nu. Gelukkig, dat Astrid die nieuwe zeep kende REXONA met deodorant Nee, dank U. Ik wacht wel even tot juffrouw Joke klaar is. Die kent mijn smaak zo goed De chef denkt: een veel- belovende kracht. Zou best iets zijn voor de nieuwe bontafdeling HEX 105 6k.216.65 SLECHTS BREELAAN 26 - BERGEN Prima keuken en consumpties Goede gelegenheid voort RECEPTIES PARTIJEN EN VERGADERINGEN Mevr. Hovenier-Bekker Wegens vakantie van 22 sept. tot 6 okt. Bloemenmagazijn en Kunsthandel Dringend bloemwerk wordt verzorgd door Bloemenmagazijn J. Kleverlaan Laat 231, Alkmaar, tel. 02200-18497 TELEFOON 417 MET INGANG VAN 2 OKTOBER VOEREN OOK WIJ DE 5-DAAGSE WERKWEEK IN, EN ZIJN WIJ door HENK VAN HEESWIJK En hoewel ik ons aller vriend Groeneveld zijn charmante verloofde van harte gun, moet ik toch eerlijk bekennen, dat ik wel enigszins jaloers ben geweest, toen ik enkele dagen ge leden het bericht ontving van deze verloving. Want, nietwaar, wie van de hier aanwezige heren zou zich niet gelukkig prijzen, wanneer hij zich de verloofde zou hebben kunnen noemen van onze bekoorlijke gastvrouw, die thans naast haar uitverkorene aan onze feesttafel zit? Overigens, Cor, sans rancune, hoor! Je hebt een lot uit de loterij, de hoofdprijs mag ik wel zeggen, en al stemt het ons op dit ogenblik wel een beetje droevig, dat wij een niet getrokken hebben, wij verheugen ons desondanks allen over deze dag en ik wil mijn rede besluiten met de oprechte wens die ik zeer zeker namens ons allen hier uit, dat gij beiden, nu als verloofd, straks als gehuwd paar, een zonnige en zorge loze toekomst tegemoet zult gaan. Én daarom drink ik op deze gelukkige toekomst van het verloofde paar Sandrien van Loon en Cornelis Groeneveld! Daar gaan jullie!" Een luid: „Hoera! Lang zullen ze leven!" was het gevolg van deze toast en de glazen werden tegen elkaar geklonken. Heimelijk keek de laatste spreker even naar h.»t paartje, dat schuin tegenover hem zat in de versierde leunstoelen. Het meisje lachte hem vriendelijk toe, maar de verloofde jongeman was inmiddels in een gesprek geraakt met zijn tafelheer aan de andere kant en was misschien de hele redevoering al vergeten. Jan Verlaan zuchtte onhoorbaar. Hij had, als gewoonlijk, weer eens achter het net gevist. Ach, had hij eigenlijk ooit wel enige kans gehad bij het meisje? Jaren gingen ze met elkaar om. Reeds vanaf de schoolbanken hadden ze elkaar gekend. Nu, na jaren, waren ze goede vrienden. O zeker, zeer goede vrienden zelfs. Maar meer ook niet. Misschien was het feit, dat zij goede vrien den waren met elkaar, wel een belemmering geweest om te zien, dat hij meer voor haar voelde dan enkel vriendschap. Hij vereerde haar en had de liefde, die hij voor Sannie, zoals ieder een haar kortweg noemde, gevoelde, diep in zijn hart verborgen gehouden. Van nature gesloten als hij was, had hij zich nooit durven verklaren. En nu was het te laat. Hoe lang kende Sannie die Groeneveld eigenlijk? Niet veel langer dan een half jaar. Tijdens een korte vakantie hadden beiden elkander leren kennen in een dorpje op de Veluwe, waar ze in pension waren. De oude Van Loon, die van rust hield en het liefst maar in een luie stoel ergens buiten zat te lezen, liet haar alleen wandelen en fietsen. Groeneveld, die in zijn eentje daar logeerde, had haar meerdere malen op haar zwerftochten vergezeld, en in de stad teruggekomen, was de kennismaking voortgezet. Van Loon had de overigens niet onknappe jonge man uitgenodigd eens een avondje te komen babbelen en Cor had van dit aanbod gretig gebruik gemaakt. En voor dat iemand van de kennissenkring er goed en wel erg in had, werden de verlovingskaartjes verzonden. Nogmaals zuchtte Jan Verlaan. Uit materieel oogpunt be keken deed Sannie een goede partij. Zelf dochter van een bankdirecteur, zou ze binnen enkele maanden de vrouw zijn van een koekfabrikant. De Groenevelds hadden een vrij groot bedrijf aan het andere eind van het stadje en het was bekend, dat de oude heer Groeneveld plan had zich uit de zaken terug te trekken. Zodra Cor, de oudste zoon, trouwde zou hij tevens de leider van de fabriek worden. En wat zou hij, Jan Verlaan, de eenvoudige en nergens bovenuit stekende verzekeringsagent en -incasseerder haar ooit hebben kunnen aanbieden? Een eenvoudig burgerhuisje met mis schien een klein tuintje voor en achter. Of een van die moderne flats in de nieuwe woonwijken. Meer niet. Cor Groeneveld liet een grote villa aan de buitenkant van de stad bouwen, met een grote moes- en bloementuin erbij en een garage voor de auto. Want een auto zou het jonge paar cadeau krijgen van de oude heer op de dag van hun huwelijk. Een auto! Jan Verlaan lachte in zichzelf. Hij kon ternauwer nood eens in de twee jaar een nieuwe fiets kopen. En dan had hij het ding voor zijn werk ook hard nodig. Zou er, als hij ge trouwd was, wel" ooit een fiets voor zijn vrouw af kunnen? „Een tientje voor je gedachten, Jan," klonk opeens een licht- spottende stem tegenover hem. Hij schrok op en keek in het lachende gezicht van Sannie. Hij herstelde zich onmiddellijk. Geen dwaze gedachten van daag. Nu was het feest. „Ik zat er juist over te denken, of er misschien nog wat ver diend kan worden aan jullie huwelijk," antwoordde hij droog en trok daarbij zo'n komisch gezicht, dat de andere gasten in een lachen uitbarstten. Dat was weer eens echt iets voor Jan! „Als de tarieven van je maatschappij niet al te hoog zijn," antwoordde Cor zakelijk, „kunnen we geen bezwaar hebben. Natuurlijk zal er wel wat te verzekeren zijn." „Mooi, dat houden we dan voor afgesproken," zei Jan, daar mede de discussie over dit onderwerp stakende, hetgeen goed uitkwam, want een der andere gasten vroeg het woord en aller aandacht was nu gericht op de spreker en wat deze ten beste zou geven. Sandrien van Loon luisterde met een half oor. Nu was ze ver loofd met de man, die ze zeven maanden geleden op de Veluwe had leren kennen. Was ze gelukkig? Ontegenzeggelijk. Ze hield van de ernstige, hardwerkende jongeman naast haar. Bovendien, ze was immers 24. De meeste harer vroegere vriendinnen waren reeds getrouwd of hadden plannen daartoe. En ze wilde nu ook wel eens wat anders dan altijd maar thuis zitten. Sedert de dood van haar moeder, nu zeven jaar geleden, was er veel veranderd in huis. Haar vader, de bankier Van Loon, had zich dit over lijden zeer aangetrokken. Sannie hield dolveel van haar vader en de oude heer was op zijn manier gek op zijn dochter. Sinds haar zeventiende jaar had Sannie het huishouden bestuurd, min of meer daartoe gedwon gen, want een huishoudster wilde Van Loon niet hebben en er waren geen tante's of nichten, die de plaats van de huisvrouw zouden kunnen innemen, om de eenvoudige reden, dat zij zelve huishoudens te verzorgen hadden. Sannie had het overigens als vanzelfsprekend beschouwd, dat zij nu de teugels van het huishoudelijk bewind in handen zou nemen. En het was haar goed afgegaan, dank zij de lessen, die zij op de huishoudschool had opgedaan. Vader Van Loon had gewild, dat zijn dochter na de schooljaren verder zou studeren, maar Sannie had geen interesse voor de ULO, HBS of Gymnasium. Zij was het liefst in de keuken bezig en mevrouw Van Loon besloot toen haar dochter maar naar de huishoudschool te zenden. Hetgeen dan ook geschiedde, zoals gewoonlijk alles gebeurde, wat mevrouw Van Loon wenste. Het zelfstandige karakter van haar moeder vond de oude heer spoedig terug in zijn enig kind en de meeste beslissingen liet hij dan ook al spoedig aan haar over. En nu was ze verloofd. In het najaar zouden ze trouwen. Dan was ook hun huis klaar. Dan zou ze uit deze woning vertrekken en afscheid moeten nemen van heel wat, dat haar lief en dier baar was. Oude vriendschapsbanden zouden gaan slijten en nieuwe worden aangeknoopt. Onmerkbaar liet ze haar ogen gaan over de gasten, die met gespannen aandacht luisterden naar de toast, die op het ver loofde paar werd uitgebracht. Ach, ze kende iedereen. Daar zat ook haar vroegere schoolkameraad Jan Verlaan, haar buur jongen, met wie ze vroeger allerlei kattekwaad had uitgehaald, Met wie ze in bomen klom en met wie ze vroeger gevaren had in de rivier langs de stad. Ach, die goeie Jan! Hij zou ongetwij feld altijd haar vriend blijven. Raadde Jan haar gedachten? Of was het toeval? Maar eens klaps ontmoetten beider ogen elkaar. Jan knikte haar vriendelijk toe en gaf een knipoogje. Sannie moest lachen. Wat had hij gezegd in zijn speech? Een beetje jaloers Zou hij ooit een oogje op haar gehad hebben? De spreker was klaar en ieder nam zijn glas op- en klonk. Sannie klonk even met verschillende gasten en dankte toen met een buiging aan het adres van de laatste spreker. „Ziezo, lui," zei Jan Verlaan eensklaps, terwijl hij opstond, „nu heeft iedereen ongeveer gelegenheid gehad om te zeggen, wat hij op zijn hart had. Ik vind, dat we nu wel lang genoeg gezeten hebben. We zetten de radio aan, de stoelen gaan opzij en we gaan een dansje maken. En wie het hart heeft er tegen te protesteren, moet tot straf een rondje zoenen!" „Ja, vooruitdansen. Muziek moeten we hebben ..-.!" De jongelui, die hier het meest vertegenwoordigd waren, schoven hun stoelen opzij en drongen om Jan heen, die al naar een populair stukje muziek stond te zoeken via de knoppen van het toestel. Weldra klonken de tonen van een vlotte wals en het duurde niet lang of de eerste paren draaiden over de vloer van de ruime salon. „Ziezo," zei Jan met een schalkse lach op zijn goedmoedig gezicht, nu heb ik tenminste eens gelegenheid om de verloofde Sannie aan mijn hart te drukken, zonder dat Cor er aanmerkingen op mag maken. Schone dame," vervolgde hij buigend, „mag ik het genoegen hebben deze dans met u te maken?" „Als je me tenminste niet al te onstuimig aan je hart drukt," antwoordde de aangesprokene lachend. „Geen bezwaar, Cor?" vroeg hij, voordat hij zijn dame naar het midden van de ruime salon voerde. „Ga je gang," antwoordde de ander, terwijl hij opstond en een sigaar aanstak. Je weet, dat ik zelf niet van dansen houd." Intussen liep hij langzaam tussen de dansende paren naar zijn aanstaande schoonvader, die met zijn vader een gesprek voerde, Sannie en Jan dansten samen op de walsmelodie, temidden der andere paren. „Sannie, meid," zei Jan, terwijl hij haar ernstig aankeek, „als ik er aan denk, wat voor een vrolijke en uitgelaten spring-in-'t- veld jij altijd geweest bent en ik bezie dan die ietwat droge verloofde van je, dan vraag ik me in gemoede af: Wat ter wereld heeft onze Sannie toch in die jongen gezien, dat ze gek op hem geworden is." Ze schudde afkeurend het hoofd, hoewel ze een lach bijna niet kon bedwingen. „Foei toch, Jan als je wilt, dat we goede vrienden blijven zullen, moet je zoiets nooit meer zeggen, Ik houd van hem en jij mag hem dan droog noemen, alle mensen zijn nu eenmaal niet hetzelfde." „Ik kern er echt niets aan doen, Sannie, maar ik kan niet veel goeds aan hem vinden. Je weet, we kennen elkaar al langer dan vandaag en daarom weet ik, dat ik wat meer mag zeggen dan een ander." „Tenminste, wanneer je niet vergeet, hoever je kunt gaan." „Onzin, bromde Jan, „laten we elkaar niet voor de gek houden. En neem een goede raad van je oude vriend aan: Weet goed wat je doet, voordat je hem op het stadhuis je jawoord geeft. Want zit je eenmaal aan hem vast, dan kom je nooit meer los. Er zijn al zoveel ongelukkige huwelijken gesloten en het zou mij geweldig spijten, wanneer jouw huwelijk dat aantal met één vermeerderde." Ze fronste haar wenkbrauwen en antwoordde: „Jan, ik heb grote zin omi boos op je te worden en (Wordt vervolgd) DAN NAAR DROGISTERIJ DE STEUNGEVENDE zijn ook bij ons verkrijgbaar. Dorpsstraat 21 - Bergen Telefoon 2266 SCHOENMAKERIJ Dr. van Peltlaan 2, Bergen UW ADRES VOOR Wij leveren tegen belangrijke korting. KI. Dorpsstraat 9, tel. 2806 Zie ook de andere advertentie in dit blad

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1962 | | pagina 4