Hotel Rmnweg
Sokkie
tart het geluk
DOBBEN
SALON JACOBS
ZIJ HAD
EN TOCH
NIETS
REXONA MET DEODORANT
kapwerk
GESLOTEN
J. Meedendorp, Schoorl
Dames opgelet
DE LEEUW VAN SCHOORL
Libelle kousen
Voor prima
toch
Kapsalon
GESLOTEN
C. V. d. BIJL
W. Schotten
U)e fyaatt Mg. even
met vakantie
GESLOTEN.
Salon Jacobs, telef. 417
JPi
f-.
TEL. 2538
voor betere haar „verzorging''
dinsdags de gehele
dag gesloten.
Een nieuw corset»
Step -in of Beha nodig?
tot woensdag 3 okt. a.s.
haardolie is
24 t.e ,m. 26 sept. is onze salon
REXONATOILEIZEEP
MET DEODORANT
een milde, zeer
actieve deodorant.
Was U regelmatig
met Rexona:
dan blijft U fris, de
hele dag, - fris van
top tot teen.
(terwijl Joke bereidwillig het zoveelste
jurkje voor haar klant haalt
Kennis van het vak,
vlotheid, geduld,
vriendelijkheid,
beschaving
Joke had alles
wat haar tot een
topverkoopster zou
moeten maken op de
„lastige" dames-
afdeling. En toch
Klant:
Kunt IJ
mij even
afhelpen
Nu moet ik het
je zeggen, Joke.
Er is iets
iets, dat alleen
een ander merkt.
Natuurlijk verzorg
je je goed, maar
Ik geloof
dat ik wegga
voor
geschikt
LATER
Wat ben ik Astrid
dankbaar voor haar tip:
Gebruik die nieuwe
zeep eens. REXONA met
milde deodorant.
Die schuimt lekker, ruikt
lekkeren het belangrijkste.
als je je regelmatig met
REXONA wast, blijf je fris,
de h-e-l-e dag, fris van
top tot teen
Joke denkt
alles is veel
prettiger nu.
Gelukkig, dat
Astrid die
nieuwe zeep
kende
REXONA met
deodorant
Nee, dank U. Ik
wacht wel even
tot juffrouw Joke
klaar is. Die kent
mijn smaak zo
goed
De chef denkt:
een veel-
belovende
kracht. Zou
best iets zijn
voor de nieuwe
bontafdeling
HEX 105 6k.216.65
SLECHTS
BREELAAN 26 - BERGEN
Prima keuken en consumpties
Goede gelegenheid voort
RECEPTIES
PARTIJEN EN
VERGADERINGEN
Mevr. Hovenier-Bekker
Wegens vakantie
van 22 sept. tot 6 okt.
Bloemenmagazijn en Kunsthandel
Dringend bloemwerk wordt verzorgd door
Bloemenmagazijn J. Kleverlaan
Laat 231, Alkmaar, tel. 02200-18497
TELEFOON 417
MET INGANG VAN
2 OKTOBER VOEREN
OOK WIJ DE 5-DAAGSE
WERKWEEK IN, EN
ZIJN WIJ
door HENK VAN HEESWIJK
En hoewel ik ons aller vriend Groeneveld zijn charmante
verloofde van harte gun, moet ik toch eerlijk bekennen, dat
ik wel enigszins jaloers ben geweest, toen ik enkele dagen ge
leden het bericht ontving van deze verloving. Want, nietwaar,
wie van de hier aanwezige heren zou zich niet gelukkig prijzen,
wanneer hij zich de verloofde zou hebben kunnen noemen van
onze bekoorlijke gastvrouw, die thans naast haar uitverkorene
aan onze feesttafel zit? Overigens, Cor, sans rancune, hoor! Je
hebt een lot uit de loterij, de hoofdprijs mag ik wel zeggen, en
al stemt het ons op dit ogenblik wel een beetje droevig, dat wij
een niet getrokken hebben, wij verheugen ons desondanks allen
over deze dag en ik wil mijn rede besluiten met de oprechte
wens die ik zeer zeker namens ons allen hier uit, dat gij beiden,
nu als verloofd, straks als gehuwd paar, een zonnige en zorge
loze toekomst tegemoet zult gaan. Én daarom drink ik op deze
gelukkige toekomst van het verloofde paar Sandrien van Loon
en Cornelis Groeneveld! Daar gaan jullie!"
Een luid: „Hoera! Lang zullen ze leven!" was het gevolg van
deze toast en de glazen werden tegen elkaar geklonken.
Heimelijk keek de laatste spreker even naar h.»t paartje, dat
schuin tegenover hem zat in de versierde leunstoelen. Het
meisje lachte hem vriendelijk toe, maar de verloofde jongeman
was inmiddels in een gesprek geraakt met zijn tafelheer aan de
andere kant en was misschien de hele redevoering al vergeten.
Jan Verlaan zuchtte onhoorbaar. Hij had, als gewoonlijk, weer
eens achter het net gevist. Ach, had hij eigenlijk ooit wel enige
kans gehad bij het meisje? Jaren gingen ze met elkaar om. Reeds
vanaf de schoolbanken hadden ze elkaar gekend. Nu, na jaren,
waren ze goede vrienden. O zeker, zeer goede vrienden zelfs.
Maar meer ook niet. Misschien was het feit, dat zij goede vrien
den waren met elkaar, wel een belemmering geweest om te
zien, dat hij meer voor haar voelde dan enkel vriendschap. Hij
vereerde haar en had de liefde, die hij voor Sannie, zoals ieder
een haar kortweg noemde, gevoelde, diep in zijn hart verborgen
gehouden. Van nature gesloten als hij was, had hij zich nooit
durven verklaren. En nu was het te laat.
Hoe lang kende Sannie die Groeneveld eigenlijk? Niet veel
langer dan een half jaar. Tijdens een korte vakantie hadden
beiden elkander leren kennen in een dorpje op de Veluwe, waar
ze in pension waren. De oude Van Loon, die van rust hield en
het liefst maar in een luie stoel ergens buiten zat te lezen, liet
haar alleen wandelen en fietsen. Groeneveld, die in zijn eentje
daar logeerde, had haar meerdere malen op haar zwerftochten
vergezeld, en in de stad teruggekomen, was de kennismaking
voortgezet. Van Loon had de overigens niet onknappe jonge
man uitgenodigd eens een avondje te komen babbelen en Cor
had van dit aanbod gretig gebruik gemaakt. En voor dat iemand
van de kennissenkring er goed en wel erg in had, werden de
verlovingskaartjes verzonden.
Nogmaals zuchtte Jan Verlaan. Uit materieel oogpunt be
keken deed Sannie een goede partij. Zelf dochter van een
bankdirecteur, zou ze binnen enkele maanden de vrouw zijn
van een koekfabrikant. De Groenevelds hadden een vrij groot
bedrijf aan het andere eind van het stadje en het was bekend,
dat de oude heer Groeneveld plan had zich uit de zaken terug
te trekken. Zodra Cor, de oudste zoon, trouwde zou hij tevens
de leider van de fabriek worden.
En wat zou hij, Jan Verlaan, de eenvoudige en nergens
bovenuit stekende verzekeringsagent en -incasseerder haar ooit
hebben kunnen aanbieden? Een eenvoudig burgerhuisje met mis
schien een klein tuintje voor en achter. Of een van die moderne
flats in de nieuwe woonwijken. Meer niet. Cor Groeneveld liet
een grote villa aan de buitenkant van de stad bouwen, met een
grote moes- en bloementuin erbij en een garage voor de auto.
Want een auto zou het jonge paar cadeau krijgen van de oude
heer op de dag van hun huwelijk.
Een auto! Jan Verlaan lachte in zichzelf. Hij kon ternauwer
nood eens in de twee jaar een nieuwe fiets kopen. En dan had
hij het ding voor zijn werk ook hard nodig. Zou er, als hij ge
trouwd was, wel" ooit een fiets voor zijn vrouw af kunnen?
„Een tientje voor je gedachten, Jan," klonk opeens een licht-
spottende stem tegenover hem. Hij schrok op en keek in het
lachende gezicht van Sannie.
Hij herstelde zich onmiddellijk. Geen dwaze gedachten van
daag. Nu was het feest.
„Ik zat er juist over te denken, of er misschien nog wat ver
diend kan worden aan jullie huwelijk," antwoordde hij droog
en trok daarbij zo'n komisch gezicht, dat de andere gasten in
een lachen uitbarstten. Dat was weer eens echt iets voor Jan!
„Als de tarieven van je maatschappij niet al te hoog zijn,"
antwoordde Cor zakelijk, „kunnen we geen bezwaar hebben.
Natuurlijk zal er wel wat te verzekeren zijn."
„Mooi, dat houden we dan voor afgesproken," zei Jan, daar
mede de discussie over dit onderwerp stakende, hetgeen goed
uitkwam, want een der andere gasten vroeg het woord en aller
aandacht was nu gericht op de spreker en wat deze ten beste
zou geven.
Sandrien van Loon luisterde met een half oor. Nu was ze ver
loofd met de man, die ze zeven maanden geleden op de Veluwe
had leren kennen. Was ze gelukkig? Ontegenzeggelijk. Ze hield
van de ernstige, hardwerkende jongeman naast haar. Bovendien,
ze was immers 24. De meeste harer vroegere vriendinnen waren
reeds getrouwd of hadden plannen daartoe. En ze wilde nu ook
wel eens wat anders dan altijd maar thuis zitten. Sedert de dood
van haar moeder, nu zeven jaar geleden, was er veel veranderd
in huis. Haar vader, de bankier Van Loon, had zich dit over
lijden zeer aangetrokken.
Sannie hield dolveel van haar vader en de oude heer was op
zijn manier gek op zijn dochter. Sinds haar zeventiende jaar had
Sannie het huishouden bestuurd, min of meer daartoe gedwon
gen, want een huishoudster wilde Van Loon niet hebben en er
waren geen tante's of nichten, die de plaats van de huisvrouw
zouden kunnen innemen, om de eenvoudige reden, dat zij zelve
huishoudens te verzorgen hadden. Sannie had het overigens als
vanzelfsprekend beschouwd, dat zij nu de teugels van het
huishoudelijk bewind in handen zou nemen. En het was haar
goed afgegaan, dank zij de lessen, die zij op de huishoudschool
had opgedaan. Vader Van Loon had gewild, dat zijn dochter
na de schooljaren verder zou studeren, maar Sannie had geen
interesse voor de ULO, HBS of Gymnasium. Zij was het liefst
in de keuken bezig en mevrouw Van Loon besloot toen haar
dochter maar naar de huishoudschool te zenden. Hetgeen dan
ook geschiedde, zoals gewoonlijk alles gebeurde, wat mevrouw
Van Loon wenste. Het zelfstandige karakter van haar moeder
vond de oude heer spoedig terug in zijn enig kind en de meeste
beslissingen liet hij dan ook al spoedig aan haar over.
En nu was ze verloofd. In het najaar zouden ze trouwen. Dan
was ook hun huis klaar. Dan zou ze uit deze woning vertrekken
en afscheid moeten nemen van heel wat, dat haar lief en dier
baar was. Oude vriendschapsbanden zouden gaan slijten en
nieuwe worden aangeknoopt.
Onmerkbaar liet ze haar ogen gaan over de gasten, die met
gespannen aandacht luisterden naar de toast, die op het ver
loofde paar werd uitgebracht. Ach, ze kende iedereen. Daar
zat ook haar vroegere schoolkameraad Jan Verlaan, haar buur
jongen, met wie ze vroeger allerlei kattekwaad had uitgehaald,
Met wie ze in bomen klom en met wie ze vroeger gevaren had
in de rivier langs de stad. Ach, die goeie Jan! Hij zou ongetwij
feld altijd haar vriend blijven.
Raadde Jan haar gedachten? Of was het toeval? Maar eens
klaps ontmoetten beider ogen elkaar. Jan knikte haar vriendelijk
toe en gaf een knipoogje. Sannie moest lachen. Wat had hij
gezegd in zijn speech? Een beetje jaloers Zou hij ooit een
oogje op haar gehad hebben?
De spreker was klaar en ieder nam zijn glas op- en klonk.
Sannie klonk even met verschillende gasten en dankte toen met
een buiging aan het adres van de laatste spreker.
„Ziezo, lui," zei Jan Verlaan eensklaps, terwijl hij opstond,
„nu heeft iedereen ongeveer gelegenheid gehad om te zeggen,
wat hij op zijn hart had. Ik vind, dat we nu wel lang genoeg
gezeten hebben. We zetten de radio aan, de stoelen gaan opzij
en we gaan een dansje maken. En wie het hart heeft er tegen
te protesteren, moet tot straf een rondje zoenen!"
„Ja, vooruitdansen. Muziek moeten we hebben ..-.!" De
jongelui, die hier het meest vertegenwoordigd waren, schoven
hun stoelen opzij en drongen om Jan heen, die al naar een
populair stukje muziek stond te zoeken via de knoppen van het
toestel. Weldra klonken de tonen van een vlotte wals en het
duurde niet lang of de eerste paren draaiden over de vloer van
de ruime salon.
„Ziezo," zei Jan met een schalkse lach op zijn goedmoedig
gezicht, nu heb ik tenminste eens gelegenheid om de verloofde
Sannie aan mijn hart te drukken, zonder dat Cor er aanmerkingen
op mag maken. Schone dame," vervolgde hij buigend, „mag ik
het genoegen hebben deze dans met u te maken?"
„Als je me tenminste niet al te onstuimig aan je hart drukt,"
antwoordde de aangesprokene lachend.
„Geen bezwaar, Cor?" vroeg hij, voordat hij zijn dame naar
het midden van de ruime salon voerde.
„Ga je gang," antwoordde de ander, terwijl hij opstond en
een sigaar aanstak. Je weet, dat ik zelf niet van dansen houd."
Intussen liep hij langzaam tussen de dansende paren naar zijn
aanstaande schoonvader, die met zijn vader een gesprek voerde,
Sannie en Jan dansten samen op de walsmelodie, temidden
der andere paren.
„Sannie, meid," zei Jan, terwijl hij haar ernstig aankeek, „als
ik er aan denk, wat voor een vrolijke en uitgelaten spring-in-'t-
veld jij altijd geweest bent en ik bezie dan die ietwat droge
verloofde van je, dan vraag ik me in gemoede af: Wat ter
wereld heeft onze Sannie toch in die jongen gezien, dat ze gek
op hem geworden is."
Ze schudde afkeurend het hoofd, hoewel ze een lach bijna
niet kon bedwingen. „Foei toch, Jan als je wilt, dat we
goede vrienden blijven zullen, moet je zoiets nooit meer zeggen,
Ik houd van hem en jij mag hem dan droog noemen, alle mensen
zijn nu eenmaal niet hetzelfde."
„Ik kern er echt niets aan doen, Sannie, maar ik kan niet veel
goeds aan hem vinden. Je weet, we kennen elkaar al langer dan
vandaag en daarom weet ik, dat ik wat meer mag zeggen dan
een ander."
„Tenminste, wanneer je niet vergeet, hoever je kunt gaan."
„Onzin, bromde Jan, „laten we elkaar niet voor de gek
houden. En neem een goede raad van je oude vriend aan: Weet
goed wat je doet, voordat je hem op het stadhuis je jawoord
geeft. Want zit je eenmaal aan hem vast, dan kom je nooit
meer los. Er zijn al zoveel ongelukkige huwelijken gesloten en
het zou mij geweldig spijten, wanneer jouw huwelijk dat aantal
met één vermeerderde."
Ze fronste haar wenkbrauwen en antwoordde: „Jan, ik heb
grote zin omi boos op je te worden en
(Wordt vervolgd)
DAN NAAR
DROGISTERIJ
DE STEUNGEVENDE
zijn ook bij ons verkrijgbaar.
Dorpsstraat 21 - Bergen
Telefoon 2266
SCHOENMAKERIJ
Dr. van Peltlaan 2, Bergen
UW ADRES VOOR
Wij leveren tegen
belangrijke korting.
KI. Dorpsstraat 9, tel. 2806
Zie ook de andere advertentie in dit blad