linoleum krommenie
meer
personeel
Smhie
tart het geluk
BAL
aret Harger Hoekje
L
Simca 1000
Brid
STOFFEN
Banketbakkerij
Ter Burg
Dansen
A
BERGER BRIDGE CLUB
gecursus
BIERMAN
GARAGE A
Te huur KOSTUUMS
Renault Dauphine de Luxe
Bergensche Kunsthandel
Vrije Klaverjaswedstrijd
(koppels)
Café NIEUWENDIJK
in 't Vergulde Paard
a.s. zaterdag 27 okt.
„The Jolly Players"
Toneelhuis W. M. DAMES,
Met nieuwe
AUTORIJSCHOOL
ZATERDAG 27 OKTOBER
't WINKELTJE
Herfst-winter
NOUGAT VLIESJES
Gevulde koekjes
op zondag 28 oktober
AB GLAS
ADVERTEERT IN DIT BLAD
aanmelden bij de portiers
van het bedrijf "noord"
in krommenie
of bedrijf "zuid" aan de spoorlijn
vraagt wegens toenemende afzet en uitbreiding fabricage
o.a. van Treddon en Viny7cork
AANVANG 8 UUR
Met het bekende orkest
H. I. SWART
IMIIIIIIIllllllllMIIMImilUIMIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Rijles (met VW)
Mutoverhuur
telef. 330
Duinweg 41
kutoreparatie
laxi (dag en nacht)
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiMiiiimiiimiiiimniiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiii
ST.-MAARTEN
ST.-NICOLAAS en PIET
KERSTMAN - KERSTSPEL
THOMASVAER en PIETERNEL
Voor 50-jarige ABRAHAM
TONEEL - BALLET
VOLKSDANS enz.
OMLOOP 10 - TEL. 723 - SCHOORL
v/h gevestigd 24 jaar te Haarlem;
TEL. 313
GRATIS CURSUS te houden op woensdagavonden, in
Restaurant Schrama te Bergen.
a. Voor beginners, aanvang 7 november, 7.45 uur.
b. Voor gevorderden, aanvang 28 november, 7.45 uur.
Aanmelden bij: L. H. Polak, Natteweg 19, Bergen, telefoon 02208-3035
geeft les in
F 6,- PER LES
GRATIS THEORIE
Boterbloemstraat 5, Alkmaar
Telefoon 14973
door HENK VAN HEESWIJK
,,Ja," antwoordde ze. „Aangezien het geen zin heeft om nog
langer te wachten, zou ik er voor zijn om de trouwdatum thans
maar te bepalen, Ben maand vroeger of later doet immers niet
toe, zoals de toestand tussen ons beiden is. Bovendien wens ik
geen verloving en het huwelijk zo onopvallend mogelijk. Even
min stel ik prijs op een huwelijksreis,"
Onderzoekend zag ze hem aan en het ontging haar niet, dat
hij bij de laatste zin even zijn wenkbrauwen fronste. Hij had
juist een plan voor een kort reisje gemaakt en had de stille
hoop, dat dit dan een gelegenheid zou zijn om nader tot elkaar
te komen. Hij besloot echter vooralsnog niets te forceren en
al haar wensen en verlangens, voorzover dit in zijn vermogen
lag, te vervullen.
„Goed," antwoordde hij, „daarmee ga ik accoord."
„En dan had ik graag Jan Verlaan als getuige. De ander mag
jij, wat mij betreft, zelf uitkiezen."
„Ook daartegen heb ik geen bezwaar. Wat zou je er dan
van zeggen, als we aanstaande maandag gingen aantekenen?"
„Zoals je wilt"
Hij stond op. Het gesprek verder rekken, leek hem nutteloos.
Hij moest geduld met haar hebben en dat zou hij ook.
„Dan zal ik nu maar weer gaan. Misschien wil je je vader
van me groeten? En kunnen we dan voorlopig goede kame
raden zijn?"
Vragend stak hij zijn hand uit, maar Sannie deed net, alsof
zij het niet zag en antwoordde: „Je weet, hoe ik na al hetgeen
er gebeurd is, over je denk. Maak het niet moeilijker voor me,
dan het al is. Voor de wereld zullen we man en vrouw zijn.
Laten we het een verstandshuwelijk noemen. Maar overigens
zullen we elk ons eigen weg gaan. Hoewel ik vermoed, dat je
veronderstelt na verloop van enige tijd mijn genegenheid te
zullen winnen, moet ik je nogmaals zeggen, dat je je, wat dit
betreft, geen enkele illusie behoeft te maken. Ik zal mijn be-
belofte gestand houden, maar meer ook niet. Ik heb beloofd je
vrouw te zullen worden en ik zal met je trouwen. Maar ik ver
zeker je, dat eens de dag zal komen, dat je spijt zult hebben
van je huwelijksdag met mij."
Voor hij wat kon antwoorden, had ze zich reeds omgedraaid
en was ze uit de kamer verdwenen. Henk haalde de schouders
op, zuchte even en vertrok. Maar op straat keek hij nog een
maal om naar haar woning en zei met vastberaden trek op zijn
energiek gelaat: „En toch zal ik je winnen, klein stijfkopje."
Op een zonnige dag in mei traden Sandrien van Loon en
Henk Haverveld in het huwelijk. Alleen Van Loon, Jan Ver
laan en een zakenrelatie van Henk waren bij het huwelijk aan
wezig. Br waren geen kennisgevingen rondgezonden en er had
den geen advertenties in de plaatselijke bladen gestaan. Zulks
op Sannie's uitdrukkelijk verlangen. Ze meende daarin haar
aanstaande man te treffen daar hij, door zijn amerikaanse er
varingen, veel waarde hechtte aan publiciteit. En het was ook
op verlangen van haar, dat de ambtenaar, die het huwelijk
sloot, geen toespraak hield. De plechtigheid was derhalve zeer
sober en zelfs het mantelpakje, dat Sandie op de dag van haar
huwelijk droeg was, hoewel elegant, eenvoudig. Henk was ge
kleed in het zwart.
Toen de korte plechtigheid voorbij was, wachtte hen aan de
uitgang toch een verrassing. Journalisten bezitten gewoonlijk
een speurneus voor bizondere gevallen en zo was het aan een
paar van deze mensen niet ontgaan, dat een Nederlander, die
een vrij groot bedrijf in Amerika bezat, die dag in het huwelijk
trad met de dochter van een gewezen bankdirecteur. Toen ze
dan ook vanuit de donkere hal op het zon-overgoten bordes
kwamen, stonden twee persfotografen gereed en nog voor de
beide jonge mensen zich realiseerden, wat er gebeurde, waren
de foto's reeds genomen.
Sannie fronste de wenkbrauwen, trok haar man ongeduldig
aan de arm naar de wachtende auto, maar hield zich verder in.
Er stonden, als gewoonlijk verschillende mensen te kijken, zodat
Sannie wel gedwongen was om een vriendelijk gelegenheidsge
zicht te zetten, want ze wilde niet dat anderen iets van haar
innerlijke gevoelens te weten zou komen. Er konden immers
kennissen onder het publiek staan.
Maar toen het jonge paar in de auto zat, dat hen naar een
eenvoudig landelijk restaurant buiten de stad zou brengen, waar
een diner zou worden opgediend, keerde ze zich tot haar man
en zag hem minachtend aan. „Dat is natuurlijk jouw werk,
hoewel we overeengekomen waren zo min mogelijk bekendheid
aan ons huwelijk te geven."
„Pardon, Sannie," antwoordde Henk, „Ik weet nergens van.
Vergeet niet dat ons huwelijk drie weken stond aangekondigd
aan het stadhuis. Iedereen, dus ook een fotograaf, kon het te
weten komen."
„Maar ik wil beslist niet in de krant, als je daar maar aan
denkt."
Hij haalde de schouders op. „Ik vrees, dat er weinig aan te
doen zal zijn. Je kunt niet het onmogelijke van me vergen."
„Ons huwelijk begint al goed," schamperde ze. „Het eerste
't beste verzoek, dat ik doe, na nauwelijks enkele minuten ge
trouwd te zijn, weiger je reeds."
„Indien je er beslist op staat, wil ik wel pogingen aanwen
denbegon hij, maar Sannie viel hem hard in de reden:
„O nee, laat maar. Het kan me ook eigenlijk niets schelen."
Tijdens het diner heerste er een gedwongen stemming. De
zakenrelatie van de bruidegom zat niet mee aan; hij had zich
verontschuldigd wegens zijn drukke bezigheden, en nu hij zijn
plicht had gedaan als getuige, nam niemand het hem kwalijk,
dat hij vertrok. Zo bleven alleen nog Jan en de vader van
Sannie over, zodat men met z'n vieren aan tafel zat. Het ge
sprek bepaalde zich tot korte zinnen over het mooie weer en
over het uitstekende eten, hetgeen vader van Loon niet be
paald naar de zin was. Natuurlijk wist hij niets van de voor
waarden, die zijn dochter en schoonzoon hadden aangegaan, en
hij dacht niet anders, of beiden waren dol gelukkig met elkaar.
Derhalve had hij er zich al over verwonderd, dat vooral zijn
dochter zo koel was tegenover haar man. Halverwege het diner
begon hij de ongeweten taktloosheid om een toast te willen
uitbrengen op het jonge paar. Hoewel Henk hem poogde te
waarschuwen, had de oude heer het glas al geheven en begon:
„Jongeluitjes, het is mij een behoefte om jullie op deze stra
lende voorjaarsdag, nu jullie beiden een verbond voor het leven
gesloten hebben, toe te drinken. Welnu, ik spreek de oprechte
wens uit, dat het jullie wel moge. gaan in het huwelijksleven.
Misschien ligt het aan mijn oude ogen, misschien is mijn dochter
nog wat zenuwachtig, maar toch kan ik niet bepaald zeggen,
dat de bruid er vandaag gelukkig uitziet. Maar enfin, dat zal
wel komen, als jullie alleen bent. Daarom jongelui, op jullie
welzijn. En ik besluit met de wens, dat ik spoedig grootvader
zal zijn. Daar gaan jullie!"
Maar nog voor hij het glas met de anderen had kunnen
klinken was Sannie, bleek als een dode opgestaan en zonder
een enkel woord te zeggen, vluchtte ze het vertrek uit. Van
Loon keek haar na en bleef verbouwereerd met het glas in zijn
hand staan. Toen ze de deur achter zich dicht gesmeten had,
keek hij eens naar zijn glas en daarna naar de beide jongeman
nen. Jan speelde zenuwachtig met zijn servet en wist zich met
zijn houding geen raad. De aderen spanden zich op het voorhoofd
van de pas getrouwde man, maar hij beheerste zich zo goed hij
kon. Alleen kon hij niet nalaten op te merken: „Hoe kunt u nu
zoiets zeggen, vader."
„Wel alle drommels, wat heb ik eigenlijk miszegt?" brieste
de oude heer kwaad. „Is me dat ook een bruiloft! Het lijkt
waarachtig wel een begrafenis. Eerst zitten jullie al de hele
morgen met een doodbiddersgezicht thuis te wachten tot de
auto's komenDan stappen jullie als twee mensen, die
naar het schavot gaan, de trouwzaal binnen en voor de ambte
naar stonden jullie als standbeelden, zonder je gezicht te'ver
trekken. En hier, aan tafel, is het al niet anders. Een lollige
trouwerij, dat moet ik zeggen! Ik weet het niet, maar ik heb
er nu al spijt van, dat ik mijn toestemming tot dit huwelijk ge
geven heb
Als om zijn ergernis weg te spoelen, dronk hij snel achter
elkaar twee glazen leeg en begon toen maar weer te eten.
Henk was intussen opgestaan, legde zijn servet naast zijn
bord en ging Sannie achterna, die op de gang stond. Zacht
kwam hij achter haar staan, maar zorgde er wel voor haar niet
aan te raken.
„Beheers je in 's hemelsnaam, Sannie. Laat je vader niets
merken!"
Ze draaide zich bruusk naar hem toe. „Waarom hield hij
dan ook zijn mond niet?"
„Maar lieve kind, hij weet toch nergens van? Hij is de mening
toegedaan, dat we dolgelukkig met elkaar zijn. Wat moet hij
er nu wel van denken, dat je zo opeens wegging?"
„Dat kan me absoluut niets schelen. Die hele vertoning
hangt me al een el de keel uit. Ik gruw er gewoon van. Laten
we zo spoedig mogelijk van hier gaan."
„Hoor eens, Sannie, dat kan je nu eenmaal niet doen. We
moeten in ieder geval het diner beëindigen. Beheers je dan ten
minste voor je vader en voor Jan. Ga mee terug, dan zal ik wel
een aannemelijk excuus verzinnen. Kom."
Ze haalde de schouders op en ging tenslotte weer met hem
mee naar het vertrek, waar de beide anderen nog steeds zwij
gend zaten te eten.
„Sannie was even onwel," lichtte Henk toe, toen beiden weer
aan tafel waren gaan zitten. Misschien komt het wel door de
emoties van vandaag. Het is haar wens, dat we zo spoedig mo
gelijk vertrekken en ik geloof niet, dat u beiden het haar kwa
lijk zullen nemen."
Zonder verdere incidenten verliep het diner. Gesproken werd
er nog nauwelijks. Tenslotte was iedereen klaar en maakte men
aanstalten om te vertrekken. Van Loon, die alweer geheel ver
zoend was met het gebeurde, omarmde zijn dochter hartelijk en
drukte zijn schoonzoon stevig de hand. Henk geleidde hem naar
de auto, die hem naar zijn woning zou brengen. Inmiddels nam
Sannie afscheid van Jan.
„Sannie, ik wens je van harte het beste, kind. Je weet, dat ik
het oprecht met je meen. Mocht je eens op de een of andere ma
nier in moeilijkheden verkeren of troost nodig hebben, denk dan
maar aan mij. Ik ben te allen tijde en onder alle omstandighe
den bereid je van dienst te zijn. Zul je dat niet vergeten?"
Ze zag hem met een warme blik aan. Hoe deed zijn vriend
schap haar goed. En ze was heel dankbaar voor 1zijn spontaan
aanbod.
„Ik dank je, Jan. Ik zal nooit vergeten, wat jij gezegd hebt."
„Och," antwoordde hij zo onverschillig mogelijk om zijn ont
roering te verbergen, „dat is toch niet anders dan mijn plicht?
In het omgekeerde geval zou je precies zo gedaan hebben. San
nie, meid, maak er het beste van. Ik hoop echt, dat je nog eens
gelukkig zult worden."
Geluk, dacht ze bitter, terwijl ze hem na zag, dat is voor mij
toch immers niet meer bereikbaar?
(Wordt vervolgd)
Serviezen, in onze nieuwe
serviesafdeling, Fondue pannen-
en réchauds. Nieuwe kollektie
kunstnijverheid.
Najaars byouteriën.
FA. P. HOPMAN - BERGEN
Dorpsstraat -Bergen
NORDEMANN
KI. Dorpsstraat 25 - Bergen
Voor mooie
o.a. ook „Liberty"
Wollen Shetlands,
Wollen Ruiten,
Patronen naar maat.
Hereweg 3 f
Telefoon 322
Ons weekendkoekje:
80 cent per 250 gram
2 ons voor 1 gulden.
TE KOEDIJK.
MUZIEK VAN HET DUO
AANVANG 8 UUR
