nu ook
FAMILIE
I
Sannie
tart het geluk
Banketbakkerij
Ter Burg
STOFFEN
WEENER PUNT
Te huur KOSTUUMS
Zakenmensen
li i| f
éfc NIEUW VAN VORM!
?X NIEUW VAN GEUR!
gfc MILDER, ZACHTER SCHUIM!
'n Nieuwe zeep die de beroemde naam
SUNLIGHT draagt: SUNLIGHT FAMILIE-
lll ZEEP! Prettig passend in de hand. Lekker
fris en zuiver geurend. Met schuim, dat
heerlijk mild en zacht is. Eerlijke, zui
vere zeep voor Uw hele gezin: SUNLIGHT
FAMILIEZEEP.
't WINKELTJE
japon-rok-blouse
Gevulde koekjes
Toneelhuis W. M. DAMES,
MÏMi-
FAM
door HENK VAN HEESWIJK
Toen Henk afgerekend had, geleidde hij zijn vrouw naar de
andere auto, waarna ze in een snelle vaart naar hun nieuwe
woning reden, die op ongeveer 10 kilometer van de stad ge
legen was. Ze had de woning alleen nog gezien, toen hij in
aanbouw was. Nu was ze toch enigszins nieuwsgierig, want ze
had indertijd geweigerd met hem de meubelen uit te zoeken.
„Dat laat ik geheel aan jouw smaak over," had ze gezegd. „Het
interesseert me niet."
Een kwartier later stond ze verwonderd in haar nieuwe huis
te kijken. Het was smaakvol, zonder overdreven luxe ingericht
en de kleuren harmonieerden met elkaar. Inwendig was ze diep
getroffen, want Henk had op wonderlijke wijze haar smaak en
lievelingskleuren geraden.
Ze liep het huis door, terwijl Henk haar volgde en keek in
de vertrekken. Achter het huis was een fraai aangelegde tuin,
met een vijver en een fontein, wier stralen als parels schitterden
in het koesterende zonlicht.
Zwijgend ging hij haar voor naar boven en toen ze alles ge
zien had, vroeg hij met enige hunkering in zijn stem: „Is het
nogal naar je zin?"
Ze knikte toestemmend. „Ik maak je mijn compliment over
je smaak. Die komt tenminste overeen met de mijne." Maar ze
zei het koel en afgemeten.
Hier dicht bij is een tennisbaan. Ik heb reeds informaties
genomen en kan je meedelen, dat men nog een dame als lid wil
aannemen. Ik zal je een chequeboek geven en een ruim bedrag
op jouw naam op de Bank vastzetten. Je kunt er naar believen
over beschikken."
„O nee, doe geen moeite. Ik heb een klein inkomen van mijn
moeders geld en dat is ruim voldoende om in mijn persoonlijke
behoeften te voorzien. Ik zal geen gebruik maken van je overi
gens vriendelijke aanbod."
„Zoals je wilt", antwoordde hij, het reeds uit zijn zak ge
haalde chequeboek weer opbergend. Hij kon moeilijk zijn te
leurstelling verkroppen.
„Als je er geen bezwaar tegen hebt," vervolgde ze, „zou ik
nu wel even naar boven willen gaan om me te verkleden."
„Natuurlijk, je weet dat je geheel vrij bent in je doen en
laten. Maar voor ik het vergeet: ik heb een meisje voor je in
dienst genomen. Ze kan elk ogenblik komen. Alsmede een tuin
man. Voorts zal er drie keer in de week een werkster komen
voor het ruwe werk. Je zult dus zelf niet veel behoeven te
doen."
„Ik dank je voor je attentheid," antwoordde ze, waarna ze
statig de trap opging.
Henk zuchtte, stak een sigaret op en ging een vertrek binnen,
dat hij als zijn kantoor had ingericht. Daar verdiepte hij zich
in de ontvangen post. Gedurende de verdere middag zag hij
zijn vrouw niet meer.
's Avonds, toen ze samen zaten te eten, bracht het meisje de
krant binnen. In een oogopslag zag Henk, dat hun foto er reeds
in stond. Hij las het onderschrift:
„Hedenmorgen is de dochter van de vroegere bankdirec
teur Van Loon in het huwelijk getreden met de groot-in-
„dustrieel H. Haverveld. De heer Haverveld is een oud-
„stadsgenoot van ons, die enkele jaren geleden naar Ame-
„rika is vertrokken, waar hij thans enkele conservenfabrie-
„ken bezit. Hoewel het huwelijk in alle stilte is voltrok
ken en de plechtigheid zeer eenvoudig was, verrastte
„onze fotograaf het jonge paar onmiddellijk na de huwe
lijksvoltrekking op de bordes van het raadhuis."
Met gefronste wenkbrauwen las Henk het bericht en bezag
de foto, waarop beiden met verwonderde blikken op hun ge
zicht stonden te kijken. Zwijgend reikte hij de krant over aan
zijn vrouw, die het eveneens las en het blad daarna zonder meer
naast zich legde.
„Ik hoop, dat je van me aanneemt, als ik je nogmaals ver
klaar, dat dit zonder mijn medeweten en natuurlijk ook zonder
mijn toestemming is gebeurd."
„Bespaar je een verontschuldiging; ik neem het natuurlijk on
middellijk aan."
Dat was alles, wat er tussen beide echtelieden tijdens hun
maaltijd besproken werd. Zwijgend was men begonnen, zwijgend
ging men weer van tafel. Henk vertrok weer naar zijn kantoor,
terwijl Sannie in de tuin ging kijken.
Ook hier was een zorgzame hand bezig geweest, waarschijn
lijk die van de tuinman, waarover Henk had gesproken. Een
keur van de mooiste bloemen was aangebracht op en langs de
gazons en op de randen van de paden. Het was alsof ze zich
in een bloemenparadijs bevond. Achter in de tuin bevonden
zich een aantal vruchtbomen, die dit jaar nog wel niet zouden
bloeien. Ze zouden evenwel binnen een of twee jaar goede oog
sten geven.
Toen ze genoeg gekeken had, keerde ze :rug naar huis,
zocht zich in de boekenkast een boek uit en gmg op het terras
zitten lezen. Het meisje bracht haar thee en vroeg of meneer
ook hier kwam theedrinken.
„Nee, breng het maar naar zijn werkkamer, ehhoe heet
je ook alweer?"
„Willy, mevrouw. Hebt u me vanavond nog verder nodig?"
„Nee, Willy, dank je wel."
Om negen uur werd het donker en kil. Sannie ging naar bin
nen en sloot de deuren. Ze zette de radio aan en luisterde naar
de muziek. Even later kwam Henk binnen.
„Neem me niet kwalijk, dat ik je zo alleen liet, maar ik had
noodzakelijk nog enkele brieven te schrijven, die vanavond weg
moeten."
„O, ik heb me uitstekend vermaakt."
„Dat doet me genoegen," antwoordde hij, terwijl hij gemak
kelijk in een stoel ging zitten en de krant openvouwde.
Na een uur stond Sannie op en zei: „Ik ben wat moe en wou
maar naar bed gaan."
Henk stond op, vouwde zijn krant dicht en antwoordde: „Na
tuurlijk. Ik ga nog even een korte wandeling maken."
„O," zei ze, terwijl ze bij de deur nog even naar hem keek.
„Welterusten dan."
„Welterusten, Sannie." Ditmaal stak hij zijn hand niet uit,
maar hield de deur voor haar open en stak het licht in de gang
op. Toen ze boven was, zette hij zijn hoed op, stak een sigaar
op en verliet door de voordeur het huis.
In de keuken zaten Willy en de tuinman met elkaar te pra
ten. „Nou," zei het meisje, terwijl ze door het raam Henk na
keek, die de straat opwandelde, „als je dat nu getrouwd noemt...
Ze hebben tijdens het eten nog geen boe of ba tegen elkaar ge
zegd. Mijnheer heeft de hele avond in zijn kantoor gezeten en
mevrouw op het terras. Nu is mevrouw naar bed en meneer
gaat de straat op. Dat noemen ze nu wittebroodsweken. Ik kan
niet zeggen, dat ze erg verliefd op elkaar zijn. Dan was het met
mijn zuster anders. Die is nu een half jaar getrouwd en ze vreet
haar man nog zowat op van liefde. Je kunt er niet komen, of
ze zitten bij mekaar op schoot."
„Och," antwoordde de man filosofisch, „onder die rijke lui
trouwen ze haast nooit uit liefde. Het is immers meestal om de
centen te doen."
„Je snapt het anders niet, want ik vind meneer toch maar wat
knap."
De tuinman knikte. „Dat zal wel. Maar je weet nooit, wat er
achter zit. Ik ken mevrouw wel. Ik werkte vroeger ook wel in
de stad. Ze is kort verloofd geweest met een ander, met een
zoon van Groeneveld, de koekfabrikant. Maar dat is zo opeens
uitgeraakt en nog niet eens zo lang geleden."
Willy antwoordde alleen „Jeetje", maar verdiepte zich al
spoedig weer in haar boek en de tuinman zei, dat hij maar eens
naar huis ging.
Toen de man vertrokken was en het meisje alleen in de keu
ken zat, schoof ze het boek van zich af en keek voor zich uit.
„Als ik later nog eens trouw," fluisterde ze tot zichzelf, „dan
wil ik een man hebben, die gek op me is, en niet een, die op
de avond van zijn trouwdag een wandeling gaat maken."
Intussen lag Sannie voor het eerst als getrouwde vrouw in
haar bed, terwijl Henk als eenzame wandelaar over de Rijks
weg ging. Hij keek naar de voorbijsnellende trams en dacht met
heimwee aan zijn werk in Amerika.
De dagen verliepen rustig voor het pasgetrouwde paar. Henk
ging overdag veel weg en een enkele maal ging Sannie met de
tram naar de stad om een paar dingen te kopen, die ze nog in
haar nieuwe woning miste. Toen ze veertien dagen getrouwd
was, ging ze even thuis aan om nog wat bezittingen te halen,
die ze vergeten had. Ze trof vader in de gang, juist gereed om
ergens heen te gaan.
„Ha, daar hebben we de jonge mevrouw Haverveld!" be
groette hij haar op zijn oude, hartelijke wijze. „Wel, meid, hoe
maak je het? En hoe gaat het met je man?"
„O," antwoordde Sannie onverschillig, „uitstekend. We ver
maken ons best."
„Nog niet gekibbeld samen?" vorste hij olijk.
Ze keek hem verwonderd aan. „Waarom? We hebben er niet
de minste reden toe. We kunnen heel goed met elkaar overweg,
heel goed."
De oude heer keek haar aandachtig aan en schudde toen het
hoofd. „Lieve help", zei hij, „ik snap van de tegenwoordige
jeugd niet veel. Toen ik met je moeder trouwde, waanden we
ons in het paradijs. Ik kon ternauwernood de avond afwachten
en als mijn werktijd om was, wist ik niet, hoe vlug ik naar huis
zou gaan, waar je moeder me met open armen ontving. Maar
jullie kunt tegenwoordig best met elkaar overweg, heel goed,
heel goed." En hij imiteerde Sannie's stem zo komisch, dat ze
ondanks alles in een lach schoot.
„Ja vader, we zijn nu eenmaal een beetje anders dan vroeger."
„Maar je bent toch wel gelukkig? Henk zorgt toch wel goed
voor je?"
„Natuurlijk vader," antwoordde ze, blozend onder zijn door
dringende blik. „Ik heb alles, wat ik maar wensen kan."
Hij keek haar nog eens aan en haalde toen zijn schouders op.
„Enfin, je hebt het zelf gewild, maar je kunt mij niet wijsmaken,
dat jullie stapel op elkaar zijn. Neen, dat gebeurde in mijn
jonge jaren anders. Nu ja, ik kom vandaag of morgen zelf wel
eens polshoogte nemen, of is dat gedurende de wittebroodswe
ken niet toegestaan?"
„O, maar natuurlijk, vader. U bent toch immers altijd wel
kom? Alleen moet u er rekening mee houden, dat Henk veel
weg is. Hij schijnt het nogal druk te hebben."
Van Loon dribbelde wat op en neer in de gang. „Zo? Druk?
En weer schudde hij niet-begrijpend het hoofd. „Pas getrouwd,
met verlof uit Amerika en dan druk, terwijl je een knappe
jonge vrouw thuis hebt. Nee, dat gaat allemaal hoven m'n ver
stand
Doch er werd verder niet over gesproken. Sannie zocht haar
bezittingen, die ze vergeten had bijeen, en haar vader bracht
haar naar de tram.
Toen ze thuis was, wachtte haar opnieuw een verrassing. In
de gang sprongen twee grote honden tegen haar op. Henk wist,
dat ze van honden hield, maar hoewel ze er innerlijk blij mee
was, liet ze het niet blijken, maar zei: „Je weet, dat ik niet
graag heb
„Zeker, dat weet ik," viel hij haar in de rede. „Maar we
wonen hier nogal tamelijk achteraf en daar ik ook des avonds
wel eens weg ben, acht ik het niet verantwoord je zonder enige
bescherming te laten. Ik heb de honden gekocht, omdat ze een
zekere veiligheid waarborgen. Je moet niet vergeten, dat er nog
een vrouw in huis is, en daarom zul je me een genoegen doen
ze te accepteren."
(Wordt vervolgd)
NORDEMANN
KI. Dorpsstraat 25 - Bergen
Voor mooie
„Gamy" ruitjesstreepjes
Schotsche wollen ruiten
Wollen Shetland,
Wollen flannel,
knippatronen naar maat.
Hereweg 3
Telefoon 322
Ons weekendkoekje:
80 cent per 250 gram
2 ons voor 1 gulden.
ST.-MAARTEN
ST.-NICOLAAS en PIET
KERSTMAN - KERSTSPEL
THOMASVAER en PIETERNEL
Voor 50-jarige ABRAHAM
TONEEL - BALLET
VOLKSDANS enz.
OMLOOP 10 - TEL. 723 - SCHOORL
v/h gevestigd 24 jaar te Haarlemi
Een advertentie met een
korte suggestieve tekst
brengt uw zaak of
bedrijf onder de ogen
van de vele lezers van
ons blad I I
