Somde
tart het geluk
Voor uw tuin
90
K.L.M. werkkleding
„KOORN'S TEXTIEL"
Thomas
f 1,25
Te huur KOSTUUMS
Atte swcUn
J, F, Horstman,
JOH, BAKKER
Slagerij Hoogvorst
Toneelhuis W. M. DAMES,
KIES VRIJ UW BOEKEN
Rijke geschenken
PILASTRO's
door HENK VAN HEESWIJK
„Oké," antwoordde ze tenslotte. „We zullen ze dus als ge
meenschappelijk bezit beschouwen."
Dit gaf hem hoop en daarom vervolgde hij: „Ik zou graag
willen, dat je even meeging naar de garage."
Tot nu toe was de garage leeg geweest. Alleen stonden er
de fietsen in van Sannie en het meisje. Verwonderd volgde
Sannie haar man en toen deze de deuren open zette, zag ze
een prachtige, fonkelnieuwe V.W. staan.
„Ik heb dit wagentje gekocht, omdat ik altijd van plan ben
geweest een auto te kopen. Voorlopig zal ik er weinig gebruik
van maken. De tuinman kan uitstekend chaufferen en is er al
mee weg geweest. Wanneer je dus van de auto gebruik wilt
maken, dan staat de tuinman steeds tot je beschikking. Desge
wenst kan Willem zo heet hij je ook rijden leren."
„Het is heel vriendelijk van je," antwoordde ze weer op de
zelfde afgemeten toon, „maar ik zal er geen gebruik van ma
ken. Je weet, dat ik me op het standpunt stel, dat ik voor mijn
eigen uitgaven zelf een bron van inkomsten heb en dat ik
daarom geen gebruik wens te maken van jouw geld. Daarom
kan ik ook dit geschenk, hoe vorstelijk overigens, niet accep
teren. Je had verstandiger gedaan je de moeite te besparen."
„O," antwoordde hij luchtig, terwijl er niets in zijn stem
verried, hoe haar houding hem weer griefde, „het is geen be
zwaar. Zelf zal ik er van tijd tot tijd gebruik van maken en
bovendien kan ik er eventuele bezoeken 's avonds mee weg
brengen naar de stad."
Daarmee was ook dit onderwerp afgedaan en de eerste dagen
stond de Volkswagen werkloos in de garage.
Die avond, in zijn kantoor, zat Henk te piekeren. Nu was hij
bijna drie weken getrouwd en nog was er aan hun verhouding
niets veranderd. Weliswaar was hij er op voorbereid, dat hij
niet spoedig kans zou zien Sannie te veroveren, maar hij had
toch gehoopt, dat hun dagelijkse omgang wat vlotter en aange
namer zou worden. In ieder geval enigszins vrijer en ongebon
den. Maar daarvan was nog niets te merken. De maaltijden,
zowel 's morgens, 's middags als in de avond, werden doorgaans
zwijgend gebruikt. Een enkele maal werd iets gezegd over het
personeel of over belangrijk nieuws. Behoudens tijdens het eten
was men vrijwel niet bij elkaar. Sannie ging haar eigen weg,
maakte wandelingen en fietstochten, ging enkele middagen in de
week tennissen en een enkele maal naar de stad. 's Avonds zat
ze gewoonlijk op het terras te lezen of speelde met de honden.
En als het slecht weer was, zat ze bij de radio of keek naar de
televisie. Een enkele maal zat Henk 's avonds wel bij haar te
roken en las dan zijn kranten. Maar gesproken werd er tussen
beiden vrijwel niet. Er heerste een eigenaardige sfeer in het
grote huis, want doordat de beide echtelieden vrijwel nooit wat
zeiden, durfde het meisje ook haast niet te spreken buiten de
keukenmuren. De beide honden brachten nog wat leven in de
brouwerij, doch doorgaans was het Willy of de tuinman, die de
dieren verzorgde.
Op een zondagmiddag ze waren ongeveer twee maanden
getrouwd kwam vader Van Loon onverwacht het paar be
zoeken. Henk begroette hem op zijn gewone, rustige wijze, maar
Van Loon deed joviaal en luidruchtig.
„Zo, daar ben ik dan eens. Ik dacht bij mezelf; de witte
broodsweken zullen nu toch wel onderhand voorbij zijn en
daarom kom ik eens kijken, hoe de zaken er bij jullie voor staan.
Drommels zeg, jullie hebben het hier maar uitstekend voor el
kaar. Lieve help, wat een huis, daar kun je wel met z'n tienen
in wonen."
Samen lieten Sannie en Henk hun vader het huis en de tuin
zien. De oude heer raakte niet uitgekeken. „Drommels, meid,'
zei hij enkele malen, „je hebt met Henk toch maar een lot uit
de loterij. Zoiets had Cor Groeneveld je nooit kunnen geven.
O, pardonvoegde hij er haastig aan toe, bemerkende, dat
hij weer eens een blunder gemaakt had en Sannie zich gepi
keerd afwendde. „Neem mij niet kwalijk, dat was mijn bedoe
ling niet."
Om beiden af te leiden, liet Henk zijn schoonvader de nieuwe
auto zien. Hij stond stomverbaasd te kijken en betastte de glan
zende carosserie aan alle zijden. „Allemachtig, dat is altijd mijn
ideaal geweest," zei hij, „maar het is er nooit toe gekomen.
Nou, jullie mogen me vanmiddag best inviteren voor een tocht
je, hoor. Ik zeg geen nee."
Dus gingen ze 's middags pedrieën op weg. Henk had z'n
schoonvader naast zich willea itebben, maar dat had de oude
heer onder geen voorwaarde gewild. „Je vrouw moet naast
jou. Als ik rustig achterin zit, zie ik ook het meeste."
Zodoende was Sannie wel verplicht om naast haar man te
zitten. Desondanks genoot ze toch van het tochtje, want het
was een der warmste julidagen en de autotocht friste hen alle
maal op.
's Avonds zaten ze gezamenlijk te dineren. Het woord werd
meestal gedaan door Van Loon, die heerlijk zat te genieten van
de maaltijd, maar ondanks van alles wist te vertellen. Toen ze
daarna in de ruime voorkamer onder het genot van een frisse
dronk naar buiten zaten te kijken naar het drukke verkeer, zei
Van Loon eensklaps: „Weet je, wat ik van jullie nog nooit
gezien heb? Dat jullie elkaar een zoen gaven. Vooruit kinde
ren, pakt elkaar eens op een echt hartelijke manier. Vooruit,
laat me nu eens zien, dat jullie van elkaar houdt."
Geen van beiden maakte aanstalten om zulks te doen. Henk
keek tussen zijn oogharen naar zijn vrouw en vermaakte zich
inwendig over haar. Hij was nieuwsgierig naar de uitvlucht, die
ze ongetwijfeld wel zou bedenken, want dat ze onder geen
voorwaarde hem zou kussen, daarvan was hij overtuigd.
Eindelijk sprak ze, zonder de geringste emotie te verraden.
Ze wist zich voortreffelijk te beheersen. „Henk is van mening,
dat kussen bizonder onhygiënisch is en daarom doen we het
dan ook niet."
Van Loon liet van stomme verbazing bijna zijn glas uit de
handen vallen. „Onhybegon hij, „weer wat nieuws! Dat
is zeker iets van de moderne tijd, nietwaar? Lieve hemel: onhy
giënischNou, daarover hebben wij vroeger nooit gespro
ken, laat staan gedacht. We deden het, onhygiënisch of niet.
Lieve help, Henk, hoe kom je op dat zotte idee? Is dat soms
Amerikaans?"
Wat een linke streek, dacht Henk, om mij daarvan de schuld
te geven. „Och," antwoordde hij achteloos, „men heeft wel
meer van die ideeën. Misschien verzoen ik me er nog wel eens
mee. Er is niets veranderlijker dan een mens."
„Nou," betoogde Van Loon, „ik snap hoe langer hoe minder
van die moderne huwelijken. Lieve hemel, waarom trouwen jul
lie eigenlijk? Kinderen zijn zeker ook te ouderwets, he? O, geef
me maar geen antwoord, ik weet vooruit wel, hoe dat zijn zal.
Nee, dan ben ik toch maar blij, dat ik niet meer jong ben."
's Avonds bood Henk zijn schoonvader aan, hem met de
wagen thuis te brengen. Daar hij in een ietwat plagerige bui
was, vroeg hij aan zijn vrouw, of ze met hen mee ging en tot
zijn verwondering stemde ze dadelijk toe.
Op de terugreis zat ze tegen het portier geleund en keek
dromerig naar buiten. Hoewel het bizonder deuk op de weg
was, kon Henk niet nalaten af en toe eens een blik op zijn
vrouw te werpen. En toen ze een rustiger gedeelte bereden,
zei hij eensklaps met een olijke glans in zijn gezicht: „Wat zou
je er van zeggen, als ik je nü eens een kus gaf?"
„Waarschijnlijk niets," antwoordde ze rustig, „maar het zou
tevens de laatste maal zijn, dat ik met je meeging in de wagen."
Er kwam een tram aan en Henk bepaalde zijn aandacht weer
bij het verkeer. Even later vroeg hij: „Nog altijd een hekel aan
me?"
Prompt volgde het antwoord: „Nog immer."
„Waaraan heb ik dat eigenlijk verdiend, Sannie?"
„Vraag niet naar de bekende weg. Mij dunkt dat ons onder
houd, daags voor ik mijn verloving met Groeneveld verbrak,
aan duidelijkheid niets te wensen overliet.'
„Inderdaad, daarin heb je gelijk. Maar moet dit nu altijd zo
blijven tussen ons?"
„Wie gaf de wens te kennenof eigenlijk het bevel tot
ons huwelijk?"
Hij zuchtte eens, terwijl hij het gaspedaal dieper intrapte. „Ik
geloof, dat het 't beste is, als we er maar niet verder over
doorgaan. Wat ben je eigenlijk voor een vrouw?"
"Ik ben iemand, waarin de beste gevoelens vertrapt en ge
dood zijn. Wie dat gedaan heeft, behoef ik je zeker niet te
zeggen?"
Henk gaf het op. "We zullen het debat maar staken. Het
heeft nergens enig nut toe."
„Het doet me genoegen, dat je dit inziet."
Er werd die avond geen woord meer tussen de beide echte
lieden gewisseld. Nadat Henk de wagen in de garage gezet had,
verdween hij in zijn kantoor, waar hij tot diep in de nacht zat,
de ene sigaret rokend na de ander.
Drie maanden waren Sannie en Henk getrouwd, toen een
advertentie in de krant haar weer geruime tijd uit haar even
wicht bracht. Het was de huwelijksaankondiging tussen Cor
Groeneveld en de dochter van een bekende architect uit een
naburige gemeente. Sannie kende het meisje, dat voor zeer knap
gold en bovendien goed gefortuneerd was. Het was Sannie be
kend, dat de ouders van Cor reeds vroeger zinspelingen hadden
gemaakt op de wenselijkheid van een huwelijk tussen Cor en de
architectsdochter. Maar Cor leerde kort daarop Sannie kennen,
waarmee hij thuis kwam. En spoedig waren vader en moeder
moeder Groeneveld verzoend met het meisje van hun zoon.
En nu, nauwelijks vier maanden nadat hun verkering was uit
geraakt, was hij Sannie al vergeten, ja, stond hij reeds op het
punt van trouwen met een ander, veel rijker meisje. Woedend
smeet Sannie de krant in een hoek en liep met grote passen het
vertrek op en neer. Was de liefde van Cor voor haar zó op
pervlakkig geweest, dat hij haar nu alweer geheel vergeten
was? Of was het een verstandshuwelijk? Ze wist, dat de oude
heer Groenveld er dikwijls op aangedrongen had, dat Cor
spoedig trouwde, aangezien hij zich uit het werk wilde terug
trekken. En dat wilde hij niet doen, alvorens zijn zoon getrouwd
was. Het was dus beste mogelijk, dat Cor zich door zijn ouders
had laten beïvloeden en tenslotte besloten had met de dochter
van de architect te trouwen.
Een gevoel van wrevel kon ze niet van zich afzetten, hoewel
hij natuurlijk het volste recht had om te huwen, met wie dan
ook.
Lang duurde deze episode in haar leven evenwel niet, want
er gebeurde iets, dat veel dieper in haar gemoedsleven ingreep.
Haar vader, die een hartkwaal had, verschillende gerechten niet
mocht eten en bepaalde dranken evenmin mocht gebruiken,
moest zich in de jaren, dat Sannie nog de teugels van het huis
houdelijk bewind in handen hield, vele culinaire genoegens ont
zeggen, daar zij er wel voor zorgde dat de voorschriften van
de dokter niet werden overtreden. Doch na Sannie's huwelijk
kwam er een huishoudster in haar plaats, die het met de in
achtneming van de voorschriften niet zo nauw nam. Bovendien
ontbrak de leiding in huis, zodat Van Loon buitenshuis wel
eens een extra glaasje dronk. Hoe het ook zij, begin september
kreeg hij 's morgens eensklaps een aanval van hartkramp. De
huishoudster had de tegenwoordigheid van geest terstond de
dokter te bellen, die spoedig aanwezig was. Maar zijn hulp
kwam desondanks te laat. De levensgeesten waren reeds gewe
ken. Van Loon was overleden.
Het toeval wilde, dat Henk juist die morgen met de tram
langs de woning van zijn schoonvader reed. Hij zag de dokters
auto staan en omdat hij wist, wat zijn schoonvader mankeerde,
werd hij ongerust en stapte bij de volgende halte uit. Snel liep
hij terug. In de woning gekomen zag hij Van Loon op de divan
liggen, waar de dokter en huishoudster hem voorlopig hadden
neergelegd. Het laken, dat over zijn gezicht lag, sprak voor de
schoonzoon voldoende. De huishoudster legde uit, wat er ge
beurd was.
Hij stond enige ogenblikken verslagen te kijken op het lijk
van de oude, gemoedelijke man, die hij enkele maanden voor
zijn dood nog van de schande en oneer had kunnen redden.
„Ik zal mijn vrouw halen," besloot hij eindelijk. „Ze dient het
zo spoedig mogelijk te weten."
Hij belde een taxi op en toen deze even later voorreed, snel
den ze in de richting van de woning, waar Sannie, nog onbe
wust van het gebeurde, bezig was met een handwerkje.
Henk betaalde de chauffeur, en riep zijn tuinman, die hij be
val zijn eigen wagen gereed te maken voor onmiddellijk ver
trek. Daarna ging hij met een bezwaard gemoed naar binnen.
Hoe moest hij het haar vertellen?
Ze keek even op, toen hij de kamer binnentrad, knikte hem
toe, maar deed verder of ze hem niet zag.
„Sanniehet spijt me, dat ik je moet storen, maar je moet
je op iets ernstigs voorbereiden."
Langzaam kwam ze overeind uit haar fauteuiltje. Het hand
werk viel uit haar handen en ze keek hem, nog niet begrijpend,
aan.
„Iets ernstigs? Wat bedoel je? Ben je je geld kwijt of zoiets?'
„Nee, het is veel erger. Je vader
Onmiddellijk was ze bij hem, greep hem bij de arm en vroeg
met angst in haar stem: „Wat is er met vader? Is hij ziek?"
Hij knikte bevestigend. „Helaasbegon hij.
Toen begreep ze het. „Dood?" fluisterde ze, haast onhoor
baar.
Nogmaals knikte hij, terwijl hij het hoofd boog.
Wezenloos staarde ze hem aan. „Dood," fluisterde ze nog
maalsZacht deed ze een paar passen achteruit en zakte
terug in het stoeltje. „Doodvader
Langzaam kwam hij naar haar toe en legde zijn arm voor
zichtig om haar heen. „Hij heeft niet geleden, Sannie. Hij is
zacht en kalm heengegaan. Een hartverlamming
„Breng me bij hemo, breng me bij hem! Ik wil hem
zien!" Ze gilde het uit.
„Blijf kalm, Sannie, dat is beter voor je. De wagen staat al
klaar. Ga mee, dan zal ik je bij vader brengen."
Enkele minuten later snelde de kleine blauwe auto stadwaarts,
bestuurd door een man, die tot in het diepst van zijn ziel mede
lijden had met de vrouw, die zachtjes naast hem zat te snikken.
In de kamer, waar de dode thans gewassen en gekleed op
gebaard lag, trokken de huishoudster en Henk zich terug, Va
der en dochter waren voor het laatst alleen. Al het verdriet,
dat in haar was, schreide ze aan het doodsbed uit. Doch Van
Loon hoorde het niet meer. En hij kwam nooit te weten, welk
groot offer zijn dochter had gebracht om zijn eer te redden.
Van Loon werd begraven met de pracht en de praal, die ge
bruikelijk is bij mensen, die een dergelijke maatschappelijke
positie in het leven hebben bekleed. Er waren vooraanstaande
mannen uit de geldwereld geweest, die een lofrede op de over
ledene hadden gehouden. Er waren collega-directeuren geweest,
die hem schetsten als een onkreukbare figuur. Zo ging het im
mers altijd: van de doden werd alleen maar goeds gezegd. Van
Loon had, voor het oog van de wereld immers een onberispelijk
leven geleid, had zich een positie weten te verwerven, een
Bank opgericht en uitgebouwd, die een goede naam had gekre
gen en nog bezat. Enkele dagen later wees een grote steen
zijn graf aan en najaarsbloemen bloeiden vriendelijk aan voe
ten- en hoofdeinde.
Het verdriet van Sandrien over de plotselinge dood van haar
vader, van wie zij zeer veel had gehouden, was kort maar hevig.
Een paar dagen na de begrafenis beheerste ze zich weer vol
komen. Misschien was ze nog stiller en meer teruggetrokken dan
anders. Stil leefde ze in het grote huis, trok zich terug op haar
kamer of maakte lange wandelingen. Henk ontzag haar in deze
dagen, had het door de plotselinge dood van zijn schoonvader
zeer druk en was vrijwel van 's morgens vroeg tot 's avonds
laat weg.
Het najaar zette vroeg in. Eind september bracht onver
wacht storm en regen, zodat Sannie vrijwel de gehele dag in
huis doorbracht. Ze hield zich bezig met tijdschriften, boeken,
de radio en de televisie. Daarnaast had ze haar huisvrouwelijke
plichten, van welke ze zich nauwgezet kweet. Wanneer Henk
's morgens vroeg weg ging en zeide omstreeks half zeven weer
thuis te zullen zijn, kan hij er op rekenen, dat prompt om half
zeven het eten gereed was. En wanneer hij om een of andere
reden niet op tijd thuis kon zijn, zorgde Sannie er wel voor, dat
het eten warm bleef, tot hij thuis kwam. Dat deed ze niet uit
symphatie, maar alleen omdat ze zulks als haar plicht beschouw
de. Dat had ze hem dan ook eens zeer duidelijk gezegd, toen
hij haar zijn compliment maakte over haar bezorgdheid.
Op een van deze regendagen het was in het begin van
oktober kwam het eerste grote konflikt in hun huwelijk.
Henk was die dag thuisgebleven en zat, samen met zijn vrouw,
in de voorkamer naar het verkeer te kijken. Hij zag duidelijk,
dat ze er naar verlangde eens een paar uur de deur uit te gaan,
maar het slechte weer weerhield haar. Gewoonlijk ging ze per
fiets of met de tram, doch beide vervoermiddelen hadden met
dit regenachtige weer zijn bezwaren. Na de eerste maal, dat
Henk haar zijn nieuwe wagen had aangeboden, had hij er niet
meer op aangedrongen. Zelf maakte hij er ook niet veel gebruik
van, zodat de wagen de meeste dagen ongebruikt in de garage
stond.
Nu kon hij zich niet langer inhouden. „Ik zie aan je gezicht,"
begon hij op zijn gewone rustige manier van spreken, „dat je
er graag eens uit wilt. Heb je zin in een tochtje met me met de
wagen? We zouden bijvoorbeeld ergens kunnen gaan lunchen
en theedrinken. Het is niet goed voor je om de gehele dag in
huis te zitten. Je ziet bepaald bleek."
„Ik dank je voor je bezorgheid," antwoordde ze even koel
als altijd, „maar je weet mijn standpunt omtrent het gebruik
van je wagen. Als ik de deur uit wil, ga ik fietsen of me.t de
tram en anders neem ik een taxi. Dat alles kan ik zelf betalen."
„Zet dat vooroordeel van je tegen die auto toch eens opzij,
Sannie. Wanneer je bezwaar hebt tegen mijn gezelschap, ga
dan alleen en neem Willem, de chauffeur mee. Hij is altijd tot
je beschikking, dat weet je."
„Nee, dank je. Ik heb mijn principes in dit opzicht en daaraan
houd ik vast. Van mijn moeder's geld kan ik mijn eigen onkosten
betalen."
Henk kon zich niet langer inhouden. Had hij daarvoor nu al
maanden geduld met haar gehaV Waaraan had hij het ver
diend, dat ze hem nog immer met die grenzeloze minachting
bejegende?
„Wat geld van je moederriep hij uit. „Toen ik uit
Amerika terugkwam, stond je vader op het uiterste randje van
de financiële afgrond. Geen cent, letterlijk geen cent, kon hij
meer zijn bezit noemen! Zelfs met het geld, dat jouw moeder
je nagelaten heeft, en dat je vader onder zijn beheer had, heeft
hij gespeculeerd!"
Er kwamen twee vuurrode plekken op haar wangen en haar
stem klonk hees, toen ze vroeg: „Is dat waar?"
„Heb je me er ooit op betrapt, dat ik een onwaarheid sprak"?
vroeg hij scherp.
Ze zakte terug in haar stoel, waaruit ze was opgestaan. „Dus
ik ben armmompelde ze voor zich uit. „Zelfs mijn geld..."
Henk kwam overeind en liep naar haar toe. „Vergeef me,"
zei hij zacht „ik had het niet moeten zeggen. Je vader is er nu
niet meer. Ik had beter gedaan het te verzwijgen".
„Neen," antwoordde ze met vaste stem, „het is goed, dat ik
het nu weet. Dus al het geld, dat ik de laatste maanden van de
Bank heb gehaald, was van jou?"
„Ach" aarzelde hij, „van mijWat doet het er allemaal
toe. Alles wat van mij is, is toch immers ook van jou."
„Neen!" Ze schreeuwde het uit. Rechtop stond ze voor hem,
bijna zo groot als hij, terwijl ze hem met fonkelende ogen aan
keek. „Ik wil niets van je hebben, hoor je? Niets! Geen cent
neem ik meer van je aan! Ik walg van al je geld, want daar
mee was je in staat mij te kopen! Geen cent haal ik meer van
de Bank!"
Hij trachtte haar te kalmeren. „Schreeuw niet zo. Denk om
het meisje. Ze kan je horen."
Sannie's woede was niet meer te stuiten. „Laat ze het horen!
tierde ze. „Of dacht jij soms, dat Willy en die tuinman van je
het niet wisten, dat ons huwelijk van de eerste dag af een
schijnvertoning was? Dacht je misschien, dat ze nog lang niet
begrepen hebben, dat ik je door en door haat?"
„Nu is het genoeg!" De aderen spanden zich op zijn voor
hoofd van in gehouden drift. „Ik verkies niet langer zulke woor
den van jou aan te horen. Toen ik met je trouwde, deed ik dat,
omdat ik je grenzeloos liefhad. En als ik misschien wat mis
bruik van mijn macht door mijn geld gemaakt heb, dan deed ik
dit uit liefde tot jou. Geen enkele oneerlijke bedoeling heeft ooit
bij mij voorgestaan, toen ik jou als m'n vrouw begeerde. Mij
dunkt dat je dit, in de enkele maanden dat we nu getrouwd zijn,
wel duidelijk is geworden. Overigens heb ik een behoorlijk offer
gebracht en bovendien je vader en de Bank, en zodoende de
spaarduitjes van enkele tientallen kleine luiden kunnen redden.
Dat betekende voor mij bijna een miljoen gulden, »naar dat had
ik er voor over, omdat ik je vader steeds dankbaar oen geweest
voor al hetgeen hij voor mij gedaan heeft, toen ik mijn vader
had verloren. Ik heb al deze maanden geduld met je gehad, zeer
veel geduld en menige man zou in mijn plaats reeds lang dat
geduld verloren hebben. Ik heb beloofd, dat je eens van mij
zoudt kunnen houden, omdat een heilige belofte, die je eens
gegeven hebt, enkele weken voor ik naar Amerika vertrok, door
jou niet zonder een diepe grond zou zijn gedaan. En ik geloof
nog, dat je eens van me zult houden."
„Nooit!" Vol afschuw ging ze een paar passen van hem van
daan.
„Nooit is een groot woord. Ik geloof er niet aan. Maar zoals
de toestand tussen ons thans is, kan hij niet blijven. Daarom zal
ik voor enige tijd weggaan. Het wordt zeer noodzakelijk, dat
ik mij eens op de hoogte ga stellen van mijn zaken in Amerika.
Daarom vertrek ik nog deze week. Morgen gaat er een vlieg
tuig naar Amerika. Je zult dus voorlopig van mijn tegenwoor
digheid hier in huis verlost worden. Misschien, dat je dan enigs
zins anders over mij zult denken. Ik zal morgen voor voldoende
geld, zodat het je aan niets zal ontbreken. In de tijd, dat ik weg
ben, kun je doen en laten wat je wilt. Je moogt hier blijven en
je moogt ook weggaan. Dat is me om 't even."
Hij wachtte en wiste zich het zweet van het voorhoofd. Kal
mer ging hij verder: „Waarschijnlijk zal ik enkele maanden
wegblijven. Dat zal er van afhangen. Zodra ik terug ben, zul
je het wel bemerken. Dan spreken we elkaar nog eens. Nu ga
ik en ik hoop, dat je in de tijd, dat ik weg ben, wat verstandi
ger zult worden. Adieu!"
En met grote stappen beende hij de kamer uit, naar zijn kan
toor.
Sannie was na deze woordenstroom in een fauteuil neerge
vallen en toen hij de deur achter zich gesloten had, slaakte ze
een zucht van verlichting. Hij ging dus weg. Ze haalde onver
schillig haar schouders op. Dat was tenslotte zijn zaak. Ze
joeg hem niet de deur uit. En zelf zou ze ook niet uit deze
woning gaan, want dan zou hij een motief hebben om eventu
eel te kunnen scheiden. Hij zou dus nimmer kunnen zeggen: mijn
vrouw heeft me verlaten. Neen, die overwinning zou ze hem
zeker niet gunnen! Hij wilde toch immers met haar trouwen?
Hij had er haar immers toe gedwongen? Welnu, ze had het ge
daan, maar nu zou hij nooit meer van haar afkomen. Hij had
misbruik gemaakt van zijn macht en had haar voor een vol
dongen feit gesteld, waaruit voor haar geen enkele weg was
om te ontkomen. Best. Nu zou hij er ook voor boeten. Zijn ge
hele leven lang.
Ze hoorde hem stommelen in zijn kantoor. Na een poosje
hoorde ze, dat hij telefoneerde en daarna naar boven ging. Na
tuurlijk om zijn koffers te pakken. En dan zou hij de deur uit
gaan. Naar het vliegveld wellicht. Best. Hij moest zijn gang
maar gaan. Ze joeg hem niet weg, maar ze hield hem evenmin
te9en®
Toen Henk een goed half uur later beneden kwam en Wil
lem verzocht de wagen voor te rijden, ging hij nog even naar de
voorkamer, want hij wilde toch niet zonder afscheid te nemen
van zijn vrouw weggaan. Maar de kamer was leeg en op zijn
vraag antwoordde het meisje, dat mevrouw een kwartier gele
den met de tram was vertrokken.
Haverveld haalde zijn schouders op en was even later aan
zijn tweede reis naar Amerika begonnen.
Na het vertrek van de heer des huizes ging het leven zijn ge
wone gang in de gerieflijke woning aan de Rijksstraatweg, met
dit verschil, dat Sannie een enkele maal 's avonds ergens heen
ging. Dan was het naar de schouwburg in de stad, een andere
maal naar de bioscoop.
(Wordt vervolgd.
Kerkstraat 11, Tel. 2028
Bergen aan Zee
Zeeweg 32, Tel. 3319
Wij bieden u dit weekeinde
500gr echte Kalfslappen f 3,—
500 gr Lende of Rosbief f 3,
500 gr magere Runderlappen,
f 2.60
500 gr Riblappen f 2,50
500 gr Runderlappen
met randje f 2,00
500 gr Runderlappen
even doorregen f 1.80
500 gr doorregen Runderlappen
f 1,50
Ham
100
9r
100 gr Boterhamworst
1 groot blik Knakworst
1 blik Soepballen
f 1,50
f 0,59
250 gr Metworst
250 gr Leverworst
150 gram geheel magere
Gelderse Achterham f 0,98
150 gr Pekelvlees, mager f 0,75
Braadkuikens per kg. f 3,95
A.s. DINSDAG
Gehakte Biefstuk, per stuk f 0,55
3 stuks f 1,35
Slavinken, per stuk f 0,35
3 stuks f 0,95
150 gr Boterhamworst f 0,45
A.s. WOENSDAG
500 gr Gehakt f 1,48
(met kruiden)
250 gram Metworst
f 0,75
Rolpens per 100 gram f 0,48
1 liter Erwtensoep, uit eigen
keuken f 1,08
Onze echte Gelderse Rookworst
per 100 gram f 0.48
SCHOORL - TEL. 640
ST.-MAARTEN
ST.-NICOLAAS en PIET
KERSTMAN - KERSTSPEL
THOMASVAER en PIETERNEL
Voor 50-jarige ABRAHAM
TONEEL - BALLET
VOLKSDANS enz.
OMLOOP 10 - TEL. 723 - SCHOORL
v/h gevestigd 24 jaar te Haarlem
Als u elders niet kunt slagen
komt u dan bij ons eens vragen
VRUCHT-, LAAN- en
GROENBLIJVENDE BOMEN.
Ook Heesters en Ligustrum.
Doorntjes 62 - Bergen
uit onke
voor de komende feesten.
Boek- en Kantoorboekhandel
Antoniusstraat 13 - Bergen
wandbureau
wandtheetafel
wandkastjes
boekenplanken
lectuurtafel
handschoenbakjes
enz.
Stationsstraat 4, Bergen
