UtikMai 99 ft 8 8 8 8 8 HET SPIJT ME, MAAR Coöp. RaiHeisenbank (Schoorl) X X X X X X X X X X X X X TOCH Kapsalon DOIIBEN vakkundige behandeling DE COPY modern kapwerk permament „American" BOORSM A-TEXTIEL kleurspoeling „Special" maar bespreek tijdig Foto Dick van Berge Op 24 en 31 december is de Bank GESLOTEN* VRIJDAG 21 DECEMBER 1962 39c JAARGANG NoySf' Verschijnt tc Bergen, Bergen aan Zee, Schoorl, Schoorldam, Groet, Camperduin, Egmond aan Zee, Egmond-Binnen en Egmond ad. Hoef KERSTMIS 1962 Advent is weer voorbij, Kerstmis is aangebroken. De lichtjes zijn ontstoken Het grote Licht uit Bethlehem Verkondigt de geboort' van Hem, Die in een Kribbe is gelegd, Zoals reeds was gezegd, Herders hoorden het verkonden, Zij gingen heen en vonden Het Kindje in een stal, Joseph, Maria en wat vee, En dat was al' Maar stralen vielen uit de Hoge Op 't Christus kindje neer, Dit tere wicht zal eenmaal zijn Ons aller, aller Heer, Aanbidt Hem alle volken, Want hemel, aard en wolken Staan onder Zijn gebied; Als Zoon des Vaders heeft Hij macht In hemel en op aard, Op Zijn bevel zwijgt alles stil, Wordt zelfs de storm bedaard. En voor ons aller zielenheil Heeft Hij Zijn leven veil, In liefde zonder peil. De Heiland is geboren, Aan ons is heil beschoren Luidt nu o klokken, Verkondig' uw stem, De blijde geboorte in Bethlehem. MAARTJE N. ZWAAN KERSTVERHAAL door J. van Schooten „Het spijt me. maar ik kan ook niet anders", zei Betje Staverman. Het jonge vrouwtje knikte. Ze keek niet naar de wieg en ook Betje vermeed angstvallig daar naar te kijken, maar hield haar blik vast gericht op een punt er gens achter mevrouw Hooger- huis. Het speet haar ook inderdaad. Maar ze kon ook niet anders. Het speet haar, dat zij dit jonge moedertje moest zeggen, dat zij per 1 januari maar een ander on derdak moest hebben. En zij kon ook niet anders, want Duwaar wilde graag de twee kamers hebben, waarin nu het echtpaar Hoogerhuis woon de. Betje Staverman stond in haar volste recht. Toen het echtpaar Hoogerhuis die kamers huurde wist zij niet beter dan dat de man werkte en ook de vrouw, mensen waarvan zij dus weinig last had. Maar toen dat jonge vrouwtje ophield met werken, ja, toen waren haar .ogen opengegaan. En toen er een baby was geboren, gevoelde Betje zich bij de neus genomen. Dat kon zij niet hebben in haar pension! Dat hadden zij haar moeten zeggen. Nu zat zij daar met een gezin op kamers! Truus, haar vriendin, had wijze woorden gesproken, maar zij kwamen helaas als mosterd na de maaltijd. „Nooit beginnen met een echtpaar", had Truus gezegd, „straks heb je een huis vol kin deren en ben je in je eigen wo ning geen baas meer. Mens, ik zou je daarvan verhalen kunnen vertellen Betje was erin gelopen, vooral omdat zij dat mevrouwtje Hoo gerhuis zo'n lief vrouwtje vond. Hij was anders, beleefd, maar kort, een beetje stuurs. Truus was haar roeping mis gelopen, die had detective moe ten worden. Zij was uitgegaan op informaties. Dat lieve me vrouwtje Hoogerhuis, nou, dat zou ook zo'n beste niet zijn. Thuis, waar altijd ruzie was, was zij weggelopen. Nu, ja, zij had een stiefmoeder, maar dat moest een reuze-keurig mens zijn, zo luidden de informaties. Zij had deze jongen ontmoet, waarvan zij later een baby verwachtte. Er moest worden getrouwd en naar een woning uitgezien. Een wo ning, waarop natuurlijk geen kans was. Zo waren zij bij Betje beland, hadden natuurlijk nog niets ge zegd over de baby, wel wetend, dat zij nul op het rekest zouden krijgenen Betje was erin ge lopen. Na deze ontdekking had juf frouw Duwaar haar het middel aan de hand gedaan om het stel weer uit huis te krijgen. Juffrouw Duwaar was cheffin in een grote zaak, een dame van tegen de veertig, met hand en tand vech tend tegen de tijd, die haar wei nig vrouwelijk schoon aantastte, zeer goed van betalen en zeer zakelijk. Zij wilde echt graag de ze twee kamers hebben. Juffrouw Duwaar had precies gezegd, wat Truus haar ook al gezegd had. Het was beter dat stel kwijt te zijn dan rijk. Nooit aan beginnen, een echtpaar met kinderen. Dat gaf Betje het argument in handen, dat ze nodig had om het echtpaar Hoogerhuis de huur te kunnen opzeggen. Betje bestreed alle zachtere gevoelens, die ze kreeg, wanneer zij dat donkere hoofd van Ali Hoogerhuis gebo gen zag boven het kleine hoopje mens, en die bruine ogen, die haar zo vriendelijk aankeken. Ze zag wel hoe die glans uit die ogen verdween toen zij het vonnis uit sprak, maar zij kon niet anders. En zij bewaarde angstvallig een koele reserve, toonde geen be langstelling voor de baby, hield zich op een afstand en had geen tijd meer voor een praatje. Betje Staverman pantserde haar hart. En ze was blij, dat het hoge woord er uit was. Het speet haar wel, het speet haar zelfs meer, dan zij zichzelf wilde be kennen. Maar ze kon immers niet anders? „Moet je haar zien gaan, die stijve, ouwe, schijnheilige prent zei Henk Hoogerhuis, die van achter de gordijnen stond te kij ken naar Betje Staverman in haar keurige donkere mantel met het bontje en het zwarte hoedje op het grijze haar, die nog vief de straat uittrippelde. „Daar gaat ze", woedde hij, „braaf Kerstfeest vieren met haar zondagsschool. Ik loop mijn zolen Het eerstvolgend nummer van ons blad verschijnt op Zaterdag 29 dec. voor het Oudejaarsnummer van „De Duinstreek'' moet voor MAANDAG a.s. in ons bezit zijn, alsmede de Nieuwjaarswensen. kapot voor een onderdak voor ons, maar overal is het hetzelfde. Een baby? Spijt me meneer. De huisvesting? We staan op de lijst, maar er zijn nog zoveel vóór!" Zijn ouders woonden ergens in het hoge Noorden in een klein ar beidershuisje. Ali's ouders? De ti rannie van de stiefmoeder, de slappe vrede-houderij-met-ieder- een van haar vader? Hij kampeer de nog liever in de open lucht. Maar al die sterke verklaringen veranderden niets aan het feit, dat het nu bijna Kerstmis was en per 1 januari moesten zij hier weg. In een hotel? Al hun spaarcentjes waren op en Henk's verdiensten als boekhouder waren niet zo ge weldig, dat dat er af kon „Toe Henk", smeekte Ali, „be derf het nu niet. Morgen is het Kerstfeest „Kerstfeest", smaalde hij. „Voor haar, ja, met dat uitgestre ken gezicht, maar niet voor ons. Nou, ik moet nog even naar de post Hij ging naar de post, maar zag er als een berg tegenop om weer naar huis te gaan. Hij zwierf langs de kille straten in een lichte nevel gevangen, die de lichten der lantaarns omspon. Hij belandde in een stil café, waar hij achter een borrel, die hem niet smaakte, zat te broeden, uitzichtloos, zijn machteloze woede verkroppend. Dat mens van Staverman, dat zo maar gladjesweg Betje Staverman was zich van al die pijlen, welke op haar wer den afgeschoten niet bewust. Zij zat net even voldaan uit te bla zen. Het liep weer lekker van avond. Moet je die kinderen zien. Aan die kinderen had zij haar hart verpand. Naar die kinderen ging zij iedere zondag, weer of geen weer, om ze te vertellen, met hen te spelen en om te luisteren naar hun vreugden en hun ram pen. Het jaarlijkse Kerstfeest was haar hoogtij. Het meeste werk deed zij, maar bescheiden, achter de schermen. Zij kwam niet op de voorgrond, maar niemand kon zich indenken, dat alles zo goed zou gaan, wanneer Betje Staver man niet en met alles-overziende blik de zaak regeerde. Zij schoof een beetje achteraan naast twee meisjes met grote vlin- derstrikken in het haar en luister de naar wat die jonge school meester, die Dedel, ervan maken zou. Zij voor zich had liever ge wild, dat meneer Bertels het Kerstverhaal vertelde. Die deed het altijd zo mooi. Maar nu ja, er waren altijd mensen, die van veranderen hielden. Hoe het zij, het Kerstverhaal bleef hetzelfde, door wie het ook werd verteld. Langzaam soesde zij weg in prettige gedachten en in de stilte van de aandachtig luisterende kinderschaar klonk alleen nog de stem van de jonge onderwijzer. „Het spijt me, maar ik kan ook niet anders Ze veerde op. Wat zei hij daar? „Ja jongens", ging meester De- del verder, „dat zei de waard van de herberg, dat zeiden al die mensen, bij wie Jozef en Maria om onderdak aanklopten. Ze za ten vol, zij konden er niets aan doen. En zij wisten ook niet, dat die vrouw een heel bijzondere vrouw was en het kind, dat zij verwachtte, een heel bijzonder kind. Dat konden zij niet weten. En zij hadden ook nog niet ge leerd, wat datzelfde Kind later aan de mensen zou leren; alles wat je doet voor mensen, die in nood verkeren of mensen, die ziek zijn, mensen, die gebrek hebben of geen onderdak, dat heb je aan Mij gedaan Het spijt me, maar ik kan niet anders. Dat waren haar woorden geweest tegen dat jonge me vrouwtje Hoogerhuis. Haar gevoel van tevreden vol doening was opeens weg. Ze keek naar de jonge onderwijzer, die daar in de lichtglans van de grote kerstboom stond te vertellen en zij kreeg een hekel aan hem. Zie je wel, ze hadden beter meneer Ber tels kunnen nemen. Die man haal de er van alles bij Verstrooid en moeizaam haar ontstemming verbergend hielp zij mee om de avond tot een goed einde te brengen. Huiverend trok zij haar mantel aan, schoot snel weg voor één van de anderen met haar kon meelopen en dan gaan praten. Stond zij niet in haar recht? Moest juffrouw Duwaar soms die kamers niet hebben? En was juffrouw Duwaar niet één van haar beste pensiongasten, altijd prompt van betalen? Was zij er al niet veel langer dan die Hoo- gerhuizen, die indringers. Want dat waren ze toch? Waarom had den zij haar niet verteld, dat het vrouwtje een baby verwachtte? Jawel, antwoordde een andere Betje en had jij hun dan in huis genomen? Zij hebben nóg geen onderdak. Nergens willen ze een echtpaar met een kind, net zo min als jij. Jij hebt zo heerlijk Kerst feest gevierd, hoe is hün Kerst avond geweest? Zo liep Betje Staverman met zichzelf te debatteren en ze was zo in dat tweegesprek verdiept, dat zij bijna haar deur voorbij liep. Geërgerd deed ze een stap terug, stak de sleutel in het slot, stond weer in haar eigen smette loze halletje met de grote staande klok en de koperen paraplu-stan daard. Boven ging een deur open, een streep licht viel op de trap. „Ben jij het, Henk" „Neen, ik ben het maar", ant woordde Betje strak. „Is Uw man nog niet thuis?" „Neen." Aarzelend week het donkere figuurtje daar in die deuropening terug. Haar ogen staarden de kleine vrouw daar beneden aan. Kijk Betje, zei een tergende stem, dat is het Kerst feest van dat kleine mevrouwtje Hoogerhuis. Zij zit daar alleen te wachten op haar man, die waar schijnlijk van narigheid de straat is opgelopen. Wees niet sentimenteel, waar schuwde de andere stem. Denk aan juffrouw Duwaar. Denk er aan, je blijft straks geen baas in eigen huis. Betje Staverman was al hal verwege de trap voor zij zich daarvan bewust werd. Nu stond zij tegenover de vrouw in de deur. „Is er wat?", vroeg zij. „Henk... hij is al uren weg., hij hield het in huis niet meer uit..." Dan opeens scheen zij te begrijpen tegen wie zij sprak. „Neem me niet kwalijk", zei ze en wendde zich af om de kamer oot èe Nylon tricot kinderblouses weer binnen te gaan. Uit de wieg klonk een kreetje. De baby was wakker geworden. Alie Hoogerhuis dacht niet meer aan haar man, niet meer aan Betje Staverman. niet meer aan de dreigende datum van 1 januari... Zij boog zich over haar kind en bemerkte niet eens, dat het Betje Staverman was, die daar naast haar was komen staan. Op het hagelwitte lakentje viel een donkere plek. „Je moet niet huilen", zei Betje, en legde met geweld de waarschuwende stem het zwijgen op. „Hij komt heus wel thuis. Toe, wees niet zo ver drietig..." Het jonge vrouwtje bleef krampachtig gebogen over de wieg, maar haar schouders schokten. „Toe nou", zei Betje en legde aarzelend haar hand op de arm van Ali Hoogerhuis, Zij wist, dat zij nu haar schepen.definitief ach ter haar verbrandde. „Je moet niet zo verdrietig zijn op... Kerst avond. Dat is een avond om blij te zijn. En... je... je moet tegen je man zeggen... dat het zo'n haast niet heeft... kijken jullie maar rustig uit tot je wat anders hebt. Opeens voelde zij een paar ar men om zich heen en Betje Sta verman was zielsblij, dat haar vriendin Truus haar zo niet zag. „Nou, nou", zei ze alleen maar. Het was kleine Elsje, die red ding bracht en zich niet storend aan de gevoelens van de oudere mensen, luidkeels te kennen gaf, dat zij lang genoeg in de wieg had gelegen en er wel eens uit wilde. „Hoor, die kleine schreeuw lelijk", zei Betje en Ali lachte door haar tranen heen. Zij tilde het kind uit de wieg en meteen was het stil. Met grote ogen keek de baby naar die vreemde vrouw met dat grijze haar. „Wilt... wilt u haar niet even vasthouden?vroeg Ali. En zo kwam het, dat Henk Hoogerhuis, die uiteindelijk vast stelde, dat al dat gemier niet hielp en dat hij een grote slappeling was om maar weg te lopen en zijn vrouw met het kind alleen te laten, in een opwelling van Giro-betalingen Ter vermijding van de hoge incassokosten, verzoeken wij on ze kwartaal-abonné's het ver schuldigde bedrag af 1.75,voor het le kwartaal 1963 te willen storten op onze giro-rekening no. 147071, ten name van C. Oldenburg, Schoorl Bij voorbaat vriendelijk dank De Uitgever LEGER DES HEILS KERSTFEEST. Een laatste bericht. Op onze oproep in de vorige Duinstreek, aan ouden van dagen aan gehandicapten en aan de Jeugd van Bergen hebben tien tallen gehoor gegeven en zich gemeld bij het Leger des Heils, adres Bergen, Breelaan 5. Maar mocht iemand het nog vergeten hebben, kom dan zo spoedig mogelijk een toegangs bewijs halen. Het kerstfeest van de volwas senen is vijdag 28 december 4 uur, in „De Oude Prins" en voor de jeugd zal de instuif zijn donder dag 27 december 4 uur, in het Dorpshuis. Men melde zich dus alsnog zo spoedig mogelijk. Voor de overige bijeenkom sten raadplege men de adver tentie in dit blad. BERGEN AAN ZEE IN KERSTSFEER. Wie dezer dagen Bergen aan Zee inrijdt, zal aan het eind van de Zeeweg boven op het terras van Hotel Nassau-Bergen de fonkelende lichtjes van een 5 meter hoge kerstboom kunnen zien. De stemmig gehouden ver siering van de boom geeft aan de anders zo winterstille badplaats een feestelijk aanzien. Bergen aan Zee is in de Kerstsfeer ge bracht, hetgeen zo vlak aan de kust een aparte bekoring- heeft. Alle foto-artikelen Fotografie op elk gebied groot berouw in een laat-open- winkel nog gauw een hele grote kerstkrans kocht. Thuisgekómen bleef hij in de kamerdeur staan. Zijn dochter kreeg net een droge luier aan en was dat werkelijk Betje Staverman, die hij hoorde zeggen: „Kijk eens, hoeveel haar zij al heeft... ze wordt vast net zo donker als jij." „Pardon", stamelde hij en liet de doos met gebak bijna vallen. Maar hij hoorde niet de fijne ironie en de zelfspot in de woor den van Betje Staverman toen ze zei: „Het spijt me wel, maar ik kón niet anders..." ZONDAGSDIENST ARTSEN DE DUINSTREEK Redactie en Adm.: C. Oldenburg, Laanweg 35, Schoorl, Giro 147071 Telefoon K 2209-268 Agentschap te Bergen: De Haan's Boekhandel, Stationsstr., Tel. 2452 Agentschap voor Egmond aan Zee: R. P. Jonker, Voorstraat 129 Abonnementsprijs: f 6.85 per jaar f 1.75 per kwartaal Advertentieprijs: 12 ct. per m.m. Vraag en Aanbod 15 ct. per m.m. met een minimum van f 1.50 Woning- en Vacantieruil 15 ct. m.m. Familie-advertenties 15 ct. per m.m. Dorpsstraat 21 - telef. 02203-2266 VOOR EEN ZAKENADVERTENTIES etc. uiterlijk DONDERDAG 27 JAN. VOOR VOOR EEN Lange mouw, v a. f 8,65. Kleine stijging per maat. Voor betere Textiel'. RUINELAAN 18 - TELEFOON 2532 VOOR DE VOOR DE A S. FEESTDAGEN BREELAAN 13, Bergen, tel. 2001-3618 BERGEN 23 december Dr. LUGTEN. Tel. 2700. 25 december Dr, POOT Dorpsstraat 30 Telefoon 2423 SCHOORL Wegens omstandigheden zijn de zondagsdiensten niet bekend.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1962 | | pagina 1