DOBBEN
STOFFEN
COUPONS
Liefde op de Hoge
Staatsloterij
k a p we r k
(iezinsjaarkaarten P.WJ.
Opruiming
W. SCHOTTEN
Voor prima
toch
Kapsalon
Vrije KLAVERjASDRlVE
Café Nieuwendijk
Zakenmensen
FEUILLETON
De Haan's Boekhandel
Agrarisch allerlei
AALTJES VEROORZAKEN
BELANGRIJKE SCHADE
Iedere koe een eigen bed.
't WINKELTJE
Gaskachels,
Warmwaterzakken,
Petroleumkachels,
Bedkruiken.
A. KROON-STIKKER
VERLOTING MIDDENSTAND
„Vergulde Paard te Koedijk
door Henk van Heeswijk
Hij had haar misschien twee
of drie keer een zoen gegeven en dat was nog bij bizondere ge
legenheden, verjaardagen en zo. Maar nu viel het hem op," dat
ze een aantrekkelijk figuur had, ondanks dat ze misschien te
mollig was. Nu ja, de appel valt nooit ver van de stam. Pa
Ganzevoort met zijn tweehonderd pond kon er ook wezen en
ma was in de loop der jaren een echte moeke geworden. Met
die voorbeelden voor ogen was het niet te verwonderen, dat de
dochter geleidelijk aan dezelfde kant opging. Doch wat hem in
haar trok was het feit bovenal, dat ze zich uitstekend wist te
kleden. Werkelijk onberispelijk. En al was ze niet bepaald een
schoonheid, ze had altijd een fris, vriendelijk gezicht en ook
dat vond hij prettig.
Ze fronste haar wenkbrauwen en bekeek zichzelf. „Man
keert er wat aan me?"
Hij stond op en lachte. „Welnee. Ik zat je juist te bewon
deren. Tijdens mijn reizen zie ik veel vrouwen, jongere en
oudere, en dan valt het me op, dat er zo weinigen zijn, die
zich werkelijk smaakvol weten te kleden. Jij bent één van die
uitzonderingen en dat valt me vanavond bizonder op, Ina.'
Ze schudde haar hoofd. „Daar let ik eigenlijk nooit speciaal
op," antwoordde ze. „Als ik iets nodig heb, zoek ik het uit en
neem natuurlijk, wat ik mooi vindt," vervolgde, ze op een
voudige toon.
Hij kwam naast haar lopen. „Je hebt smaak, juffrouw Gan
zevoort, een zeer goede smaak zelfs. Een eigenschap, die ik in
je kan waarderen, zie je?"
Ze keek hem van terzijde aan. „Mannen zijn in dit opzicht
zeker nogal kritisch, niet?"
Hij haalde zijn schouders op. „Soms. Niet alle mannen, ver
onderstel ik. Er zijn ook mannen, die zich smaakloos kleden.
Die hebben natuurlijk evenmin oog voor de manier, waarop de
andere sexe zich mooi maakt. Maar komaan, laten we de kof
fie niet koud worden. Dat zou jammer zijn."
Ongedwongen liepen ze terug naar de villa en op het terras
voegden ze zich bij de twee oudere mensen, die genoten van
de zachte avond.
Hoofdstuk 2
GEEN INTERESSE VOOR EEN UITNODIGING
Karei Welsenaar vouwde de zeem op en deed een paar stap
pen achteruit. Met kritische blik, zijn hoofd schuin, keek hij
naar de weer glanzende wagen. Hij bespeurde zelfs geen kleine
vuiltjes meer en knikte tevreden. Zo, dat was dat. Zag er
voor het weekeinde tenminste weer behoorlijk uit en als hij
maandag aan de slag ging, zou hij tenminste met een netjes op
gepoetste wagen bij de klanten arriveren. Het oog wil ook wat
hebben en in deze moderne tijd was de auto het visitekaartje
van de vertegenwoordiger. En daar moest hij rekening mee hou
den.
Terwijl hij de emmer water leegkiepte en de schoonmaakar
tikelen in de garage zette, stak hij een sigaret op en dacht na.
Pa Ganzevoort had hem uitgenodigd voor het weekeinde, maar
hij had een smoesje bedacht. Tot zijn spijt was hij verhinderd.
Al gemaakte afspraken. Een andere keer graag natuurlijk
Nou ja, graagOch, op zichzelf vond hij het wel prettig
bij deze rustige mensen. Als hij een hele week achter het stuur
gezeten had en talloze malen zijn praatje gemaakt had bij de
klanten, dan was de witte villa in Uchelen een oase. Zoals
gisteravond was het prettig. Eigenlijk was hij er nu al half en
half kind in huis. En Pa Ganzevoort had hem gisteravond dui
delijk laten doorschemeren, dat hij een volwaardige huisgenoot
ko- worden, als hij wilde. Nu ja, hij zei het niet met zoveel
woorden, maar de bedoeling van het gesprek liet aan duidelijk
heid niet veel te vragen over. Hij had al lang begrepen, dat Pa
Ganzevoort een huwelijk met zijn enige dochter zou toejuichen.
En ma zou er evenmin bezwaren tegen hebben. Maar Ina zelf?
Ze waren goede kameraden, maar over liefde of zoiets was
feitelijk nooit gesproken. Eigenlijk beschouwde hij haar meer
als een zuster.
Gisteravond, toen hij naar huis was gereden, had hij er over
nagedacht. En later, in zijn bed eveneens. Vijf en twintig was
een mooie leeftijd om te trouwen. En hij zou het slechter kun
nen treffen. Zijn toekomst lag als het ware netjes voor hem uit
gestippeld. Zijn bedje was gespreid, want geleidelijk aan zou
hij de baas gaan vervangen en als hij voldoende ingewerkt was,
kon hij er op rekenen de opvolger te worden in de zaak. Met
aan zijn zijde Ina als zijn vrouw. Het huis was voorlopig groot
genoeg voor twee gezinnen en financiële zorgen zouden er,
menselijkerwijs gesproken, niet zijn. Niet dat hij die nu wel
had, integendeel. Als vertegenwoordiger van de firma Ganze
voort had hij een beste broodwinning. In de jaren, dat hij nu
voor de zaak reisde, had hij er een wagentje van over gehouden
en een aardige grijpstuiver op de Bank. Wat wilde hij eigenlijk
nog meer?
Terwijl hij zijn sigaret rookte en door de deuropening van de
garage naar buiten keek, dacht hij aan Ina. Bizonder veel vrou
welijk schoon bezat ze niet. Toch vond hij haar wel aardig. Ze
was beschaafd en had een uitstekende smaak om zich te kleden.
Ze was altijd gelijkmatig gehumeurd, vriendelijk en ging met
hem om als met een goede vriend. Maar een huwelijk was ten
slotte een belangrijke stap. Dat was een order voor het leven,
had een collega eens voor de grap gezegd. Een order, die je
moest leveren, of je wilde of niet. Omdat je contractueel ge
bonden was.
Gekkepraat natuurlijk, al zat er wel iets in. Eigenlijk had hij
er nog nooit aan gedacht om te trouwen. Natuurlijk waren er
wel meisjes, vrouwen in zijn leven geweest. Maar geen enkele
had ook maar enige bizondere indruk op hem gemaakt. Be
halve Ina dan. Doch dat was heel iets anders. Ina was een lief
kind, maar om haar nu te bezien als je vrouw, als je echtgenote,
waarmee je je hele verdere leven verbonden zou zijn, nee, dat
Als hij met haar trouwde, zou hij uit maatschappelijk oog
punt gezien, ongetwijfeld een goed huwelijk doen. Pa Ganze
voort zat er goed bij, dat was algemeen bekend. Hij behoorde
tot een der notabelen van de dorpsgemeenschap en al zat Uche
len dan in menig opzicht vast aan Apeldoorn, de mensen in
Uchelen hadden hun eigen kringetjes, waarin uitsluitend de
dorpsgenoten werden toegelaten. Dat scheen historisch zo ge
groeid te zijn en dat verander je niet spoedig. De snelle uit
breiding van het plaatsje ten spijt.
En daar zou hij de schoonzoon worden van „mijnheer Gan
zevoort, de fabrikant. Binnen enkele jaren zou hij op zijn beurt
„mijnheer" Welsenaar zijn, de fabrikant. Zijn vrouw zou uit
genodigd worden om in alle mogelijke en onmogelijke comités
zitting te nemen en zou behoren tot de gegoede stand van de
dorpsgemeenschap. Samen met de vrouw van de dokter, de
notaris, de andere fabrikanten en industriëlen. Zo was het leven
toch immers? Standsverschil zou er altijd blijven, ondanks de
democratie. Financieel zou hij het zich kunnen veroorloven een
2 grotere wagen te kopen en zomers zou hij een maand naar het
I buitenland kunnen gaan. Hij zou zakenreizen moeten maken,
i beurzen moeten bezoeken en op allerlei vergaderingen congres-
- - sen behoren aanwezig te zijn. Al die dingen zouden gaan be-
V PlIlWP 'horen tot zijn sociale en andere verplichtingen. Het leven zou
ClIIWC aan de ene kant gemakkelijker worden. Maar aan de andere
kant zou hij het veel drukker krijgen. Voor- en nadelen. Maar
die zaten overal aan vast.
Maarnaast hem zou Ina staan. O, hij zou aan haar on
getwijfeld een ideale vrouw hebben, een toegewijde echtgenote
en te zijner tijd een goede moeder voor hun kinderen. En al
zou iedereen wel begrijpen, dat hij Ina Ganzevoort niet ge
trouwd had, omdat ze een of andere prijs in een schoonheids
wedstrijd had gewonnen, dat was in die kringen niets bizonders
en daarom zou men hem zonder meer accepteren. Hij was im
mers de schoonzoon van Jan Ganzevoort, de fabrikant van
schoolschriften? En of dat nu schriften of koelkasten, nietjes
of broedmachines waren, dat deed er allemaal niet toe. Ganze
voort had een kleine veertig man personeel, bewoonde een
flinke .villa op de beste stand van het dorp en telde dus mee.
Met als gevolg, dat hij binnen een paar jaar eveneens zou mee
tellen.
Doch trouwenjong, dat was toch een hele stap. En als
hij nu eens heel eerlijk was, dan moest hij erkennen, dat hij er
helemaal nog niet happig op was om zijn vrijheid prijs te geven.
Hij had het toch uitstekend? Een vrij leventje, goed gezond en
een pracht van een baan.
Ja, die baan. Als hij met Ina trouwde, zou hij het reizen er
aan moeten geven. Dan zou hij zich moeten inwerken op de fa
briek en de baas geleidelijk aan op het kantoor moeten vervan
gen. En hij was eigenlijk helemaal niet iemand om de hele dag
op een kantoorkruk binnen te zitten. De gedachte alleen al. Op
de Veluwe zouden ze zeggen; ,,M n iest er van Nou, t was
ook wel iets om van te iezen.
Aan de andere kant: zeg nou eens „nee"? Pa Ganzevoort re
kende er vast al half en half op, dat hij zou accepteren. Mis
schien Ina ook wel. En mevrouw zou hem zeker blijmoedig als
schoonzoon aanvaarden. Zij was een gemakkelijk mens en vond
doorgaans alles goed in haar gemakkelijke leventje. Was Ina
niet haar evenbeeld? Met haar zou hij nimmer moeilijkheden
hebben. Eigenlijk was het idioot, dat hij terugkrabbelde. Een
toekomst om te zoenen, Karei. Wat verwacht je eigenlijk nog
meer van het leven? En wie ben je eigenlijk, dat je zoveel be
zwaren maakt! Goed, je bent een handige verkoper. En bij
Spaander en Berg, de grote concurrenten, hebben ze al eens
pogingen in het werk gesteld om je weg te halen bij Ganze
voort: dit wordt uw salaris, meneer Welsenaar, plus natuurlijk
de gebruikelijke provisie. Voeg daarbij nog een extra omzet -
provisie over het gehele jaar gerekend, die procentsgewijs steeds
hoger wordt naar gelang u meer verkoopt. U krijgt van ons een
grotere wagen en als u speciale wensen hebt, dan is daar mis
schien ook over te praten. We zouden zeggen: denkt u er eens
over na. Wij doen niet iedere dag dit aanbod
Ja, hij had er over na gedacht, maar na een paar dagen was
zijn besluit al genomen. Ondanks de verleidelijke aanbieding had
hij voor de eer bedankt in een beleefd briefje. Het zou overi
gens niet reëel zijn. Per slot van rekening had hij het vak bij
Ganzevoort geleerd en dan was het toch niet netjes, als een an
der nu van Pa Ganzevoort's lessen ging profiteren. Er was ook
nog zoiets als eergevoel. Zelfs in het zaken doen.
Hij zuchtte en trapte de sigarettepeuk uit. Zo, nu eerst maar
eens wassen en verkleden en dan een ritje maken om te contro
leren, of die rem het nu beter deed.
Een half uur later reed hij het dorp uit en zonder dat hij er
zelf erg in had, zat hij al op de weg naar Uchelen. Hij grinnik
te in zichzelf. Wat ga je doen, Karei? Ja? Dan ben je vanavond
al verloofd. Met een stralende Ina aan je arm. Hij had gezegd,
dat hij er rustig over na zou denken. En pa Ganzevoort had
hem joviaal op de schouders geklopt. „Wel ja, jongen, bekijk
het eens op je gemak. Keulen en Aken zijn ook niet op één dag
gebouwd. Ik hoor te zijner tijd je beslissing wel. Er is niet de
minste haast bij."
En als het nu eens pertinent „nee" werd? Wat zou de baas
dan doen? Wat kón hij dan doen? Overgaan tot de orde van de
dag en dan veranderde er immers niets? Dan ging hij als altijd
naar zijn klanten en verkocht schriften en opschrijfboekjes,
agenda's en mappen post, schrijfmappen en poëziealbums, vloei-
leggers en ordners, stofmappen en klantenboekjes. Noem maar
op. Wat hij kwijt kon. Met als hoofdschotel natuurlijk de
schriften. Voor een dubbeltje per stuk, negen en een half de
honderd en acht en drie kwart de duizend. Het ene orderboekje
na het andere zou volgeschreven worden totja, tot wan
neer? Eens zou hij toch wel tegen een aardig kind oplopen, die
de moeite waard zou zijn om mee te nemen naar het gemeente
huis. Overigens, Ina of een ander, wat maakte het eigenlijk uit?
Met dit verschil nog, dat Ina een uitgesproken goede partij was.
Op zichzelf vormde dit al een belangrijk winstpunt.
Vlak voor Otterlo probeerde hij de rem. De wagen stond
spoedig stil, maar nog niet snel genoeg naar zijn zin. Maan
dagmorgen toch eerst nog maar even laten nakijken. Je kon m
deze tijd geen risico's nemen.
Besluiteloos trok hij in de eerste versnelling weer op^ Nee,
niet naar Uchelen vandaag. Eerst maar eens zien, dat hij het
met zichzelf eens kon worden. Kom, via Oud-Reemst en West-
End maar weer terug naar huis.
Bij Oud-Reemst probeerde hij de rem nog eens, maar het re
sultaat bleef onbevredigend. Hij kreeg het warm en trok zijn
jas uit Een auto stoof hem voorbij en sloeg linksaf, de oprij
laan in naar het hek van de Hoge Veluwe. Karei stak een si
garet op en keek de wagen na. Even later reed de auto verder
over de eenzame weg van het landgoed. Gek eigenlijk. van
kind af aan woonde hij al in Ede, maar nog nimmer had hij de
Hoge Veluwe bezocht. En het moest er zo mooi zijn, vertelde
iedereen, die er geweest was. Dat ging net zo als met Amster
dammers, die bezochten zelden of nooit het Rijksmuseum. Dat
scheen wel overal hetzelfde te zijn. Klanten vroegen hem ook
wel eens naar de Hoge Veluwe en dan verzon hij maar wat,
want zelf was hij er immers nooit geweest? Of hij wel eens
herten qezien had? Of wilde zwijnen? Er waren er immers zo
veel op de Hoge Veluwe? En deden ze je niks, als je uitstapte.
En was het museum mooi? Allemaal latijn voor hem.
Opeens ging hij rechtop zitten. Verdraaid, niemand wachtte
op hem en hij kon doen vandaag, wat hij wilde. Het was im
mers zaterdag? Wat belette hem om een rustig ritje te maken
over het Nationaal Park? Dan kon hij tenminste ook meepraten.
Hij schakelde in en draaide naar de poort, betaalde de toe
gangsprijs en dacht: Dat is niet mis, voor één man en een
auto. Goeie zaak, zo n landgoed.
Rustiq reed hij over de kale weg, maar na enkele minuten
zat hij midden in het bos. Het was hier wel mooi. Bovendien
was het hier vredig en stil. Een paradijs voor al die dieren.
Via verschillende wegen en dwarswegen kwam hij bij het
museum terecht. Maar daar stond zoveel publiek, dat hem
meteen de lust verging om ook eens een kijkje te nemen. Hen
andere keer misschien. Hij had dorst gekregen en keek uit naar
een uitspanning. Een bordje wees hem de weg naar „De Ko
peren Kop" en op het ruime parkeerterrein liet hij zijn wagen
achter, waarna hij met zijn jas over de arm naar het restaurant
wandelde. u
Toen hij binnentrad, bleef hij even verrast staan. Het inte
rieur was aangepast aan de sfeer van het Park. Vitrines met
opgezette dieren en een ouderwetse schouw met een open
haardvuur, dat nu gedoofd was. Hij liep tot de schouw en keek
naar de op sokkels staande bosdieren. In een hoek bij het raam
nam hij plaats en tuurde naar buiten, naar het grote gazon.
Na enige tijd kwam een dienstertje naar hem toe en vroeg
wat hij wenste. Karei, die even zat te dromen, schrok op en
keek in een arrogant gezicht. Hij lachte. „Sorry, ik was even
met m'n gedachten weg. Laten we maar eens beginnen met een
lekkere kop koffie. Hebben jullie dat?"
Het meisje reageerde slechts: „één koffie" en verdween naar
het buffet. Karei stak een sigaret op en keek haar na om goed
keurend te knikken. Een paar stevige benen kwamen er onder
het zwarte rokje uit. En een leuke toet had ze ook, maar ze
moest niet zo stuurs kijken.
Hij keek eens rond. Een leuke tent, dacht hij, zo heel anders
dan elders in deze omgeving. Vooral die opgezette dieren in die
verlichte kasten gaven een bizondere sfeer aan het restaurant.
Veel publiek was er anders nog niet. Nu ja, zaterdagmorgen...
menigeen sliep op zo'n dag behoorlijk uit.
Na een paar minuten kwam het meisje terug met de bestelling
en plaatste die voor hem zonder een woord te zeggen.
Karei keek haar aan in het strakke gezicht en zei lachend:
„Dank je, zus. Ben je altijd zo spraakzaam?"
Het meisje keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de
jongeman. „Pardon?"
„Vergeet het maar. 't Is alweer over."
Ze keek nog even in zijn lachende gezicht, haalde toen haar
schouders op en liep weer naar het andere eind, waar ze op
een krukje ging zitten naast een collega. Van onder zijn oog
wimpers keek Karei naar het tweetal en constateerde, dat ze
over hem sprak. De ander keek tenminste in zijn richting.
Rustig maakte hij het suikerzakje open, goot het leeg in de
koffie en begon te roeren. Verbazend leuke tent. Gek, dat hij
het nooit geweten had.
Er kwam een luidruchtig gezelschap binnen en de beide
meisjes hadden handenvol werk met de bestellingen. Af en toe
dronk hij van de koffie, die van uitstekende kwaliteit was en
toen de meisjes klaar waren met het gezelschap, tikte hij op
zijn schoteltje. Hetzelfde meisje kwam en keek hem vragend
aan.
„Hetzelfde recept zus. Plus een klein glimlachje."
„Met wat?"
„Een tikkeltje vriendelijker gezicht. Of is dat niet bij de prijs
inbegrepen?"
Ze bleef een ogenblik staan om hem wat beter op te nemen.
Doch daarna pakte ze met nietszeggende blik zijn kopje en ver
dween. Wat later bracht ze hem de bestelde consumptie en zei
met iets minder stroeve blik op haar gezicht: „Alsjeblieft, me
neer."
„Dank je, zus. Nou smaakt het vast veel lekkerder.'
Ze snoof even en vertrok weer. Opnieuw zag hij haar smoe
zen met het andere meisje en opnieuw keek die naar de in haar
ogen blijkbaar zonderlinge klant. Karei deed nog een kwartier
over het tweede kopje en toen het meisje in zijn buurt was, zei
hij, dat hij wilde afrekenen.
„Een ogenblikkie
Ze bracht nog een paar bestellingen weg en kwam toen weer
bij hem terug. Terwijl ze tegen de tafel leunde, zei ze met
toonloze stem: „Dat is één gulden inclusief."
„Inclusief het vriendelijke gezicht?" vroeg hij plagend.
„De bediening, meneer."
Karei legde een gulden en een kwartje neer en leunde op zijn
gemak achterover. „En wat doen we vanavond? vroeg hij.
Ze incasseerde het geld en keek hem toen met grote ogen
aan. „Wat zegt u?"
„Ik zei: wat doen we vanavond? zin in een bioscoopje? In
Arnhem draait een bizonder leuke film.
Ze stond nog steeds met grote ogen naar hem te kijken. Na
enkele sekonden kreeg ze haar spraakvermogen blijkbaar terug,
want ze beet hem toe: „Bent u wel erg lekker?"
„Zo lekker als kip, zus. Nou? Zeg maar, waar ik je met m'n
wagentje moet komen halen. Maken we er een lollige avond
van."
Ze borg het geld weg in een zak onder het schortje en knip
perde met haar ogen. „Laat m'n verloofde het maar niet horen,"
antwoordde ze op spottende toon.
Hij keek snel naar haar handen, maar behalve een sierring zag
hij niets wat ook maar op een verlovingsring leek. „Maak mij
wat wijs, zus, je bent net zo min verloofd als ik.'
Ze zag hem naar haar handen kijken en snel verborg ze die
onder haar schort. „Ik zal van uw uitnodiging toch geen ge
bruik maken," antwoordde ze droog.
„Dat is dan erg dom, zus. Je weet niet wat je mist.
„Moe 'k nou lachen?"
Hij knikte heftig. „Doe dat eens, zus. Je moest eens weten,
wat een gezellige toet je hebt, als je wat vriendelijker kijkt.
Oefen je maar eens een keer of wat in de spiegel. Je zult er
beslist nog voordeliger uitzien als je al bent. Nou? Denk er
maar eens over na. Hoe laat ben je klaar vandaag?
Het meisje scheen nog steeds van de ene verbazing in de
andere te vallen. Haar lippen bewogen even, maar ze tuurde
onafgebroken naar de klant, die haar vriendelijk lachend aan
dacht u nu heus, dat ik met Jan-en-alleman uit ging?"
Hij schudde zijn hoofd. „Vast niet. Jij bent helemaal niet het
type, dat onmiddellijk ja zegt. Maar in dit speciale geval zou ik
je willen adviseren een uitzondering te maken. Ik ben name
lijk niet Jan-en-alleman, zie je? Ik ben Karei Welsenaar uit
Ede. Van beroep vertegenwoordiger. In het bezit van een eigen
wagentje, weliswaar een gewone Volkswagen, maar in prima
staat. En als je niet naar Arnhem wiltin Apeldoorn is
het ook leuk."
Ze leunde nog steeds tegen de tafel en keek hem met stij
gende verbazing aan. Tenslotte antwoordde ze: „Zie ik er wer
kelijk zo gek uit?"
„Welnee, integendeel. Je bent zelfs een bizonder charmante
verschijning. Nooit geweten, dat de Hoge Veluwe zoiets
schoons verborg, anders was ik vast veel eerder gekomen. Nou,
strijk je hand eens over dat coquette schortje van je en zeg ja.
Hoe laat ben je klaar! Zeven uur?"
Geleidelijk aan kreeg het meisje haar zelfvertrouwen terug.
„Als u uw pogingen eens vervolgde in een restaurant in de
stad? Of op de straat? Of waar dan ook. Misschien vindt u dan
iemand, die toeschietelijker is. Bovendien, ik zei het u al: mijn
verloofde zal er bezwaar tegen hebben."
Hij bleef lachen. „Wat kun jij slecht liegen, zus. Nou, ik
kom nog wel eens een keertje aanwippen. Heb je hier elke
dag dienst? Of wel eens een vrije dag?"
„Kan ik u nog ergens anders mee van dienst zijn, meneer?
vroeg ze op strakke toon en meteen lag die arrogante blik weer
in haar ogen.
„Door met me uit te gaan vanavond. Ik garandeer je een paar
prettige uurtjes."
„Het spijt me, meneer, maar dat staat niet op ons menu. Hoe
den morgen." En meteen draaide ze zich om en liep naar ach
teren. Karei keek haar grinnikend na en dacht: Dat komt best
in orde, jongedame. Let maar eens op. Is het vandaag niet, dan
m°rgen WeL (Wordt vervolgd)
bij ons verkrijgbaar a
f 5,- per gezin per jaar.
Stationsstraat 3, tel. 2452, Bergen
Wanneer men een handvol
teelaarde uit de tuin of bloempot
neemt, heeft men de indruk dat
dit een dode massa is. Niets is
echter minder waar. Er komen
miljoenen levende wezens in voor,
zowel nuttige als schadelijke. Mil
joenen nuttige bacteriën die or
ganische stof afbreken tot mine
ralen die weer door de planten
wortels kunnen worden opgeno
men. De eeuwige kringloop. Er
komen echter ook schadelijke we
zens in voor. Daaronder vallen
ook de schadelijke aaltjes, para
sieten die plantensappen afzuigen
van wortels en stengels van de
planten. Vooral bij grote aantal
len aaltjes kan de schade zeer
groot zijn en kan zelfs aanleiding
geven tot misgewassen. In de
praktijk spreekt, men dan van
moeheidsverschijnselen. Deze zijn
echter te voorkomen door tijdig
onderzoek te laten verrichten. Het
Bedrijf slaboratorium te Ooster
beek verricht dit onderzoek reeds
enige jaren op praktijkschaal.
Desgewenst kan dit onderzoek
in combinatie met chemisch
grondonderzoek plaats vinden.
Evenals in andere sectoren van
het bedrijfsleven gaan ook de ont
wikkelingen in de landbouw en
veeteelt zeer snel. Momenteel is
de stallenbouw op de veehouderij
bedrijven volop in beweging. Men
kan niet zeggen dat zich reeds
een nieuw type heeft uitgekristal
liseerd want steeds komen er
nieuwe gezichtspunten naar vo
ren die het geheel economischer
en doelmatiger doen worden. Er
is veel geschreven over de voor-
en nadelen van de open loopstal
len. Een van de zeer grote nade
len is het hoge stroverbruik dat
46 kg per koe per dag kan be-
NORDEMANN
KI. Dorpsstraat 25 - Bergen
BALANS
Diverse koopjes
10 tot 50%
KORTING OP
Tegen deze Siberische kou hebben wij
Petroleum voor haarden sterk
gereduceerde prijs.
Kleine Dorpsstraat 9, tel. 2806, Bergen
iiiiiiiiimniiiiiiiniiiiumiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiuti
DE VERKOOP VAN DE
is 7 januari begonnen.
De eerste trekking
begint 28 januari.
DE COLLECTRICE
Prinsesselaan 5, Bergen
Dorpsstraat 21 - Bergen
Telefoon 2266
(koppels)
op ZATERDAG 19 JAN.
BERGEN
op zaterdag 19 jan, a.s.
in het
AANVANG 8 UUR N.M
BAL NA
□□oadcanaanocianDnDUEiDQaa
Een advertentie met een
korte suggestieve tekst
brengt uw zaak of
bedrijf onder de ogen
van de vele lezers van
ons blad 1
dragen. In Amerika is men er, vol
gens het blad „Veevoeding" op
proefboerderijen toe overgegaan
om voor iedere koe een eigen
„bed" te bouwen. Het strover
bruik wordt hierdoor terugge
bracht tot een minimum en ver
der blijven de dieren beter schoon.
Ongetwijfeld zal dit systeem in
de naaste toekomst ook in ons
land worden beproefd.