DOBBEN STOFFEN COUPONS Liefde op de Hoge Staatsloterij k a p we r k (iezinsjaarkaarten P.WJ. Opruiming W. SCHOTTEN Voor prima toch Kapsalon Vrije KLAVERjASDRlVE Café Nieuwendijk Zakenmensen FEUILLETON De Haan's Boekhandel Agrarisch allerlei AALTJES VEROORZAKEN BELANGRIJKE SCHADE Iedere koe een eigen bed. 't WINKELTJE Gaskachels, Warmwaterzakken, Petroleumkachels, Bedkruiken. A. KROON-STIKKER VERLOTING MIDDENSTAND „Vergulde Paard te Koedijk door Henk van Heeswijk Hij had haar misschien twee of drie keer een zoen gegeven en dat was nog bij bizondere ge legenheden, verjaardagen en zo. Maar nu viel het hem op," dat ze een aantrekkelijk figuur had, ondanks dat ze misschien te mollig was. Nu ja, de appel valt nooit ver van de stam. Pa Ganzevoort met zijn tweehonderd pond kon er ook wezen en ma was in de loop der jaren een echte moeke geworden. Met die voorbeelden voor ogen was het niet te verwonderen, dat de dochter geleidelijk aan dezelfde kant opging. Doch wat hem in haar trok was het feit bovenal, dat ze zich uitstekend wist te kleden. Werkelijk onberispelijk. En al was ze niet bepaald een schoonheid, ze had altijd een fris, vriendelijk gezicht en ook dat vond hij prettig. Ze fronste haar wenkbrauwen en bekeek zichzelf. „Man keert er wat aan me?" Hij stond op en lachte. „Welnee. Ik zat je juist te bewon deren. Tijdens mijn reizen zie ik veel vrouwen, jongere en oudere, en dan valt het me op, dat er zo weinigen zijn, die zich werkelijk smaakvol weten te kleden. Jij bent één van die uitzonderingen en dat valt me vanavond bizonder op, Ina.' Ze schudde haar hoofd. „Daar let ik eigenlijk nooit speciaal op," antwoordde ze. „Als ik iets nodig heb, zoek ik het uit en neem natuurlijk, wat ik mooi vindt," vervolgde, ze op een voudige toon. Hij kwam naast haar lopen. „Je hebt smaak, juffrouw Gan zevoort, een zeer goede smaak zelfs. Een eigenschap, die ik in je kan waarderen, zie je?" Ze keek hem van terzijde aan. „Mannen zijn in dit opzicht zeker nogal kritisch, niet?" Hij haalde zijn schouders op. „Soms. Niet alle mannen, ver onderstel ik. Er zijn ook mannen, die zich smaakloos kleden. Die hebben natuurlijk evenmin oog voor de manier, waarop de andere sexe zich mooi maakt. Maar komaan, laten we de kof fie niet koud worden. Dat zou jammer zijn." Ongedwongen liepen ze terug naar de villa en op het terras voegden ze zich bij de twee oudere mensen, die genoten van de zachte avond. Hoofdstuk 2 GEEN INTERESSE VOOR EEN UITNODIGING Karei Welsenaar vouwde de zeem op en deed een paar stap pen achteruit. Met kritische blik, zijn hoofd schuin, keek hij naar de weer glanzende wagen. Hij bespeurde zelfs geen kleine vuiltjes meer en knikte tevreden. Zo, dat was dat. Zag er voor het weekeinde tenminste weer behoorlijk uit en als hij maandag aan de slag ging, zou hij tenminste met een netjes op gepoetste wagen bij de klanten arriveren. Het oog wil ook wat hebben en in deze moderne tijd was de auto het visitekaartje van de vertegenwoordiger. En daar moest hij rekening mee hou den. Terwijl hij de emmer water leegkiepte en de schoonmaakar tikelen in de garage zette, stak hij een sigaret op en dacht na. Pa Ganzevoort had hem uitgenodigd voor het weekeinde, maar hij had een smoesje bedacht. Tot zijn spijt was hij verhinderd. Al gemaakte afspraken. Een andere keer graag natuurlijk Nou ja, graagOch, op zichzelf vond hij het wel prettig bij deze rustige mensen. Als hij een hele week achter het stuur gezeten had en talloze malen zijn praatje gemaakt had bij de klanten, dan was de witte villa in Uchelen een oase. Zoals gisteravond was het prettig. Eigenlijk was hij er nu al half en half kind in huis. En Pa Ganzevoort had hem gisteravond dui delijk laten doorschemeren, dat hij een volwaardige huisgenoot ko- worden, als hij wilde. Nu ja, hij zei het niet met zoveel woorden, maar de bedoeling van het gesprek liet aan duidelijk heid niet veel te vragen over. Hij had al lang begrepen, dat Pa Ganzevoort een huwelijk met zijn enige dochter zou toejuichen. En ma zou er evenmin bezwaren tegen hebben. Maar Ina zelf? Ze waren goede kameraden, maar over liefde of zoiets was feitelijk nooit gesproken. Eigenlijk beschouwde hij haar meer als een zuster. Gisteravond, toen hij naar huis was gereden, had hij er over nagedacht. En later, in zijn bed eveneens. Vijf en twintig was een mooie leeftijd om te trouwen. En hij zou het slechter kun nen treffen. Zijn toekomst lag als het ware netjes voor hem uit gestippeld. Zijn bedje was gespreid, want geleidelijk aan zou hij de baas gaan vervangen en als hij voldoende ingewerkt was, kon hij er op rekenen de opvolger te worden in de zaak. Met aan zijn zijde Ina als zijn vrouw. Het huis was voorlopig groot genoeg voor twee gezinnen en financiële zorgen zouden er, menselijkerwijs gesproken, niet zijn. Niet dat hij die nu wel had, integendeel. Als vertegenwoordiger van de firma Ganze voort had hij een beste broodwinning. In de jaren, dat hij nu voor de zaak reisde, had hij er een wagentje van over gehouden en een aardige grijpstuiver op de Bank. Wat wilde hij eigenlijk nog meer? Terwijl hij zijn sigaret rookte en door de deuropening van de garage naar buiten keek, dacht hij aan Ina. Bizonder veel vrou welijk schoon bezat ze niet. Toch vond hij haar wel aardig. Ze was beschaafd en had een uitstekende smaak om zich te kleden. Ze was altijd gelijkmatig gehumeurd, vriendelijk en ging met hem om als met een goede vriend. Maar een huwelijk was ten slotte een belangrijke stap. Dat was een order voor het leven, had een collega eens voor de grap gezegd. Een order, die je moest leveren, of je wilde of niet. Omdat je contractueel ge bonden was. Gekkepraat natuurlijk, al zat er wel iets in. Eigenlijk had hij er nog nooit aan gedacht om te trouwen. Natuurlijk waren er wel meisjes, vrouwen in zijn leven geweest. Maar geen enkele had ook maar enige bizondere indruk op hem gemaakt. Be halve Ina dan. Doch dat was heel iets anders. Ina was een lief kind, maar om haar nu te bezien als je vrouw, als je echtgenote, waarmee je je hele verdere leven verbonden zou zijn, nee, dat Als hij met haar trouwde, zou hij uit maatschappelijk oog punt gezien, ongetwijfeld een goed huwelijk doen. Pa Ganze voort zat er goed bij, dat was algemeen bekend. Hij behoorde tot een der notabelen van de dorpsgemeenschap en al zat Uche len dan in menig opzicht vast aan Apeldoorn, de mensen in Uchelen hadden hun eigen kringetjes, waarin uitsluitend de dorpsgenoten werden toegelaten. Dat scheen historisch zo ge groeid te zijn en dat verander je niet spoedig. De snelle uit breiding van het plaatsje ten spijt. En daar zou hij de schoonzoon worden van „mijnheer Gan zevoort, de fabrikant. Binnen enkele jaren zou hij op zijn beurt „mijnheer" Welsenaar zijn, de fabrikant. Zijn vrouw zou uit genodigd worden om in alle mogelijke en onmogelijke comités zitting te nemen en zou behoren tot de gegoede stand van de dorpsgemeenschap. Samen met de vrouw van de dokter, de notaris, de andere fabrikanten en industriëlen. Zo was het leven toch immers? Standsverschil zou er altijd blijven, ondanks de democratie. Financieel zou hij het zich kunnen veroorloven een 2 grotere wagen te kopen en zomers zou hij een maand naar het I buitenland kunnen gaan. Hij zou zakenreizen moeten maken, i beurzen moeten bezoeken en op allerlei vergaderingen congres- - - sen behoren aanwezig te zijn. Al die dingen zouden gaan be- V PlIlWP 'horen tot zijn sociale en andere verplichtingen. Het leven zou ClIIWC aan de ene kant gemakkelijker worden. Maar aan de andere kant zou hij het veel drukker krijgen. Voor- en nadelen. Maar die zaten overal aan vast. Maarnaast hem zou Ina staan. O, hij zou aan haar on getwijfeld een ideale vrouw hebben, een toegewijde echtgenote en te zijner tijd een goede moeder voor hun kinderen. En al zou iedereen wel begrijpen, dat hij Ina Ganzevoort niet ge trouwd had, omdat ze een of andere prijs in een schoonheids wedstrijd had gewonnen, dat was in die kringen niets bizonders en daarom zou men hem zonder meer accepteren. Hij was im mers de schoonzoon van Jan Ganzevoort, de fabrikant van schoolschriften? En of dat nu schriften of koelkasten, nietjes of broedmachines waren, dat deed er allemaal niet toe. Ganze voort had een kleine veertig man personeel, bewoonde een flinke .villa op de beste stand van het dorp en telde dus mee. Met als gevolg, dat hij binnen een paar jaar eveneens zou mee tellen. Doch trouwenjong, dat was toch een hele stap. En als hij nu eens heel eerlijk was, dan moest hij erkennen, dat hij er helemaal nog niet happig op was om zijn vrijheid prijs te geven. Hij had het toch uitstekend? Een vrij leventje, goed gezond en een pracht van een baan. Ja, die baan. Als hij met Ina trouwde, zou hij het reizen er aan moeten geven. Dan zou hij zich moeten inwerken op de fa briek en de baas geleidelijk aan op het kantoor moeten vervan gen. En hij was eigenlijk helemaal niet iemand om de hele dag op een kantoorkruk binnen te zitten. De gedachte alleen al. Op de Veluwe zouden ze zeggen; ,,M n iest er van Nou, t was ook wel iets om van te iezen. Aan de andere kant: zeg nou eens „nee"? Pa Ganzevoort re kende er vast al half en half op, dat hij zou accepteren. Mis schien Ina ook wel. En mevrouw zou hem zeker blijmoedig als schoonzoon aanvaarden. Zij was een gemakkelijk mens en vond doorgaans alles goed in haar gemakkelijke leventje. Was Ina niet haar evenbeeld? Met haar zou hij nimmer moeilijkheden hebben. Eigenlijk was het idioot, dat hij terugkrabbelde. Een toekomst om te zoenen, Karei. Wat verwacht je eigenlijk nog meer van het leven? En wie ben je eigenlijk, dat je zoveel be zwaren maakt! Goed, je bent een handige verkoper. En bij Spaander en Berg, de grote concurrenten, hebben ze al eens pogingen in het werk gesteld om je weg te halen bij Ganze voort: dit wordt uw salaris, meneer Welsenaar, plus natuurlijk de gebruikelijke provisie. Voeg daarbij nog een extra omzet - provisie over het gehele jaar gerekend, die procentsgewijs steeds hoger wordt naar gelang u meer verkoopt. U krijgt van ons een grotere wagen en als u speciale wensen hebt, dan is daar mis schien ook over te praten. We zouden zeggen: denkt u er eens over na. Wij doen niet iedere dag dit aanbod Ja, hij had er over na gedacht, maar na een paar dagen was zijn besluit al genomen. Ondanks de verleidelijke aanbieding had hij voor de eer bedankt in een beleefd briefje. Het zou overi gens niet reëel zijn. Per slot van rekening had hij het vak bij Ganzevoort geleerd en dan was het toch niet netjes, als een an der nu van Pa Ganzevoort's lessen ging profiteren. Er was ook nog zoiets als eergevoel. Zelfs in het zaken doen. Hij zuchtte en trapte de sigarettepeuk uit. Zo, nu eerst maar eens wassen en verkleden en dan een ritje maken om te contro leren, of die rem het nu beter deed. Een half uur later reed hij het dorp uit en zonder dat hij er zelf erg in had, zat hij al op de weg naar Uchelen. Hij grinnik te in zichzelf. Wat ga je doen, Karei? Ja? Dan ben je vanavond al verloofd. Met een stralende Ina aan je arm. Hij had gezegd, dat hij er rustig over na zou denken. En pa Ganzevoort had hem joviaal op de schouders geklopt. „Wel ja, jongen, bekijk het eens op je gemak. Keulen en Aken zijn ook niet op één dag gebouwd. Ik hoor te zijner tijd je beslissing wel. Er is niet de minste haast bij." En als het nu eens pertinent „nee" werd? Wat zou de baas dan doen? Wat kón hij dan doen? Overgaan tot de orde van de dag en dan veranderde er immers niets? Dan ging hij als altijd naar zijn klanten en verkocht schriften en opschrijfboekjes, agenda's en mappen post, schrijfmappen en poëziealbums, vloei- leggers en ordners, stofmappen en klantenboekjes. Noem maar op. Wat hij kwijt kon. Met als hoofdschotel natuurlijk de schriften. Voor een dubbeltje per stuk, negen en een half de honderd en acht en drie kwart de duizend. Het ene orderboekje na het andere zou volgeschreven worden totja, tot wan neer? Eens zou hij toch wel tegen een aardig kind oplopen, die de moeite waard zou zijn om mee te nemen naar het gemeente huis. Overigens, Ina of een ander, wat maakte het eigenlijk uit? Met dit verschil nog, dat Ina een uitgesproken goede partij was. Op zichzelf vormde dit al een belangrijk winstpunt. Vlak voor Otterlo probeerde hij de rem. De wagen stond spoedig stil, maar nog niet snel genoeg naar zijn zin. Maan dagmorgen toch eerst nog maar even laten nakijken. Je kon m deze tijd geen risico's nemen. Besluiteloos trok hij in de eerste versnelling weer op^ Nee, niet naar Uchelen vandaag. Eerst maar eens zien, dat hij het met zichzelf eens kon worden. Kom, via Oud-Reemst en West- End maar weer terug naar huis. Bij Oud-Reemst probeerde hij de rem nog eens, maar het re sultaat bleef onbevredigend. Hij kreeg het warm en trok zijn jas uit Een auto stoof hem voorbij en sloeg linksaf, de oprij laan in naar het hek van de Hoge Veluwe. Karei stak een si garet op en keek de wagen na. Even later reed de auto verder over de eenzame weg van het landgoed. Gek eigenlijk. van kind af aan woonde hij al in Ede, maar nog nimmer had hij de Hoge Veluwe bezocht. En het moest er zo mooi zijn, vertelde iedereen, die er geweest was. Dat ging net zo als met Amster dammers, die bezochten zelden of nooit het Rijksmuseum. Dat scheen wel overal hetzelfde te zijn. Klanten vroegen hem ook wel eens naar de Hoge Veluwe en dan verzon hij maar wat, want zelf was hij er immers nooit geweest? Of hij wel eens herten qezien had? Of wilde zwijnen? Er waren er immers zo veel op de Hoge Veluwe? En deden ze je niks, als je uitstapte. En was het museum mooi? Allemaal latijn voor hem. Opeens ging hij rechtop zitten. Verdraaid, niemand wachtte op hem en hij kon doen vandaag, wat hij wilde. Het was im mers zaterdag? Wat belette hem om een rustig ritje te maken over het Nationaal Park? Dan kon hij tenminste ook meepraten. Hij schakelde in en draaide naar de poort, betaalde de toe gangsprijs en dacht: Dat is niet mis, voor één man en een auto. Goeie zaak, zo n landgoed. Rustiq reed hij over de kale weg, maar na enkele minuten zat hij midden in het bos. Het was hier wel mooi. Bovendien was het hier vredig en stil. Een paradijs voor al die dieren. Via verschillende wegen en dwarswegen kwam hij bij het museum terecht. Maar daar stond zoveel publiek, dat hem meteen de lust verging om ook eens een kijkje te nemen. Hen andere keer misschien. Hij had dorst gekregen en keek uit naar een uitspanning. Een bordje wees hem de weg naar „De Ko peren Kop" en op het ruime parkeerterrein liet hij zijn wagen achter, waarna hij met zijn jas over de arm naar het restaurant wandelde. u Toen hij binnentrad, bleef hij even verrast staan. Het inte rieur was aangepast aan de sfeer van het Park. Vitrines met opgezette dieren en een ouderwetse schouw met een open haardvuur, dat nu gedoofd was. Hij liep tot de schouw en keek naar de op sokkels staande bosdieren. In een hoek bij het raam nam hij plaats en tuurde naar buiten, naar het grote gazon. Na enige tijd kwam een dienstertje naar hem toe en vroeg wat hij wenste. Karei, die even zat te dromen, schrok op en keek in een arrogant gezicht. Hij lachte. „Sorry, ik was even met m'n gedachten weg. Laten we maar eens beginnen met een lekkere kop koffie. Hebben jullie dat?" Het meisje reageerde slechts: „één koffie" en verdween naar het buffet. Karei stak een sigaret op en keek haar na om goed keurend te knikken. Een paar stevige benen kwamen er onder het zwarte rokje uit. En een leuke toet had ze ook, maar ze moest niet zo stuurs kijken. Hij keek eens rond. Een leuke tent, dacht hij, zo heel anders dan elders in deze omgeving. Vooral die opgezette dieren in die verlichte kasten gaven een bizondere sfeer aan het restaurant. Veel publiek was er anders nog niet. Nu ja, zaterdagmorgen... menigeen sliep op zo'n dag behoorlijk uit. Na een paar minuten kwam het meisje terug met de bestelling en plaatste die voor hem zonder een woord te zeggen. Karei keek haar aan in het strakke gezicht en zei lachend: „Dank je, zus. Ben je altijd zo spraakzaam?" Het meisje keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de jongeman. „Pardon?" „Vergeet het maar. 't Is alweer over." Ze keek nog even in zijn lachende gezicht, haalde toen haar schouders op en liep weer naar het andere eind, waar ze op een krukje ging zitten naast een collega. Van onder zijn oog wimpers keek Karei naar het tweetal en constateerde, dat ze over hem sprak. De ander keek tenminste in zijn richting. Rustig maakte hij het suikerzakje open, goot het leeg in de koffie en begon te roeren. Verbazend leuke tent. Gek, dat hij het nooit geweten had. Er kwam een luidruchtig gezelschap binnen en de beide meisjes hadden handenvol werk met de bestellingen. Af en toe dronk hij van de koffie, die van uitstekende kwaliteit was en toen de meisjes klaar waren met het gezelschap, tikte hij op zijn schoteltje. Hetzelfde meisje kwam en keek hem vragend aan. „Hetzelfde recept zus. Plus een klein glimlachje." „Met wat?" „Een tikkeltje vriendelijker gezicht. Of is dat niet bij de prijs inbegrepen?" Ze bleef een ogenblik staan om hem wat beter op te nemen. Doch daarna pakte ze met nietszeggende blik zijn kopje en ver dween. Wat later bracht ze hem de bestelde consumptie en zei met iets minder stroeve blik op haar gezicht: „Alsjeblieft, me neer." „Dank je, zus. Nou smaakt het vast veel lekkerder.' Ze snoof even en vertrok weer. Opnieuw zag hij haar smoe zen met het andere meisje en opnieuw keek die naar de in haar ogen blijkbaar zonderlinge klant. Karei deed nog een kwartier over het tweede kopje en toen het meisje in zijn buurt was, zei hij, dat hij wilde afrekenen. „Een ogenblikkie Ze bracht nog een paar bestellingen weg en kwam toen weer bij hem terug. Terwijl ze tegen de tafel leunde, zei ze met toonloze stem: „Dat is één gulden inclusief." „Inclusief het vriendelijke gezicht?" vroeg hij plagend. „De bediening, meneer." Karei legde een gulden en een kwartje neer en leunde op zijn gemak achterover. „En wat doen we vanavond? vroeg hij. Ze incasseerde het geld en keek hem toen met grote ogen aan. „Wat zegt u?" „Ik zei: wat doen we vanavond? zin in een bioscoopje? In Arnhem draait een bizonder leuke film. Ze stond nog steeds met grote ogen naar hem te kijken. Na enkele sekonden kreeg ze haar spraakvermogen blijkbaar terug, want ze beet hem toe: „Bent u wel erg lekker?" „Zo lekker als kip, zus. Nou? Zeg maar, waar ik je met m'n wagentje moet komen halen. Maken we er een lollige avond van." Ze borg het geld weg in een zak onder het schortje en knip perde met haar ogen. „Laat m'n verloofde het maar niet horen," antwoordde ze op spottende toon. Hij keek snel naar haar handen, maar behalve een sierring zag hij niets wat ook maar op een verlovingsring leek. „Maak mij wat wijs, zus, je bent net zo min verloofd als ik.' Ze zag hem naar haar handen kijken en snel verborg ze die onder haar schort. „Ik zal van uw uitnodiging toch geen ge bruik maken," antwoordde ze droog. „Dat is dan erg dom, zus. Je weet niet wat je mist. „Moe 'k nou lachen?" Hij knikte heftig. „Doe dat eens, zus. Je moest eens weten, wat een gezellige toet je hebt, als je wat vriendelijker kijkt. Oefen je maar eens een keer of wat in de spiegel. Je zult er beslist nog voordeliger uitzien als je al bent. Nou? Denk er maar eens over na. Hoe laat ben je klaar vandaag? Het meisje scheen nog steeds van de ene verbazing in de andere te vallen. Haar lippen bewogen even, maar ze tuurde onafgebroken naar de klant, die haar vriendelijk lachend aan dacht u nu heus, dat ik met Jan-en-alleman uit ging?" Hij schudde zijn hoofd. „Vast niet. Jij bent helemaal niet het type, dat onmiddellijk ja zegt. Maar in dit speciale geval zou ik je willen adviseren een uitzondering te maken. Ik ben name lijk niet Jan-en-alleman, zie je? Ik ben Karei Welsenaar uit Ede. Van beroep vertegenwoordiger. In het bezit van een eigen wagentje, weliswaar een gewone Volkswagen, maar in prima staat. En als je niet naar Arnhem wiltin Apeldoorn is het ook leuk." Ze leunde nog steeds tegen de tafel en keek hem met stij gende verbazing aan. Tenslotte antwoordde ze: „Zie ik er wer kelijk zo gek uit?" „Welnee, integendeel. Je bent zelfs een bizonder charmante verschijning. Nooit geweten, dat de Hoge Veluwe zoiets schoons verborg, anders was ik vast veel eerder gekomen. Nou, strijk je hand eens over dat coquette schortje van je en zeg ja. Hoe laat ben je klaar! Zeven uur?" Geleidelijk aan kreeg het meisje haar zelfvertrouwen terug. „Als u uw pogingen eens vervolgde in een restaurant in de stad? Of op de straat? Of waar dan ook. Misschien vindt u dan iemand, die toeschietelijker is. Bovendien, ik zei het u al: mijn verloofde zal er bezwaar tegen hebben." Hij bleef lachen. „Wat kun jij slecht liegen, zus. Nou, ik kom nog wel eens een keertje aanwippen. Heb je hier elke dag dienst? Of wel eens een vrije dag?" „Kan ik u nog ergens anders mee van dienst zijn, meneer? vroeg ze op strakke toon en meteen lag die arrogante blik weer in haar ogen. „Door met me uit te gaan vanavond. Ik garandeer je een paar prettige uurtjes." „Het spijt me, meneer, maar dat staat niet op ons menu. Hoe den morgen." En meteen draaide ze zich om en liep naar ach teren. Karei keek haar grinnikend na en dacht: Dat komt best in orde, jongedame. Let maar eens op. Is het vandaag niet, dan m°rgen WeL (Wordt vervolgd) bij ons verkrijgbaar a f 5,- per gezin per jaar. Stationsstraat 3, tel. 2452, Bergen Wanneer men een handvol teelaarde uit de tuin of bloempot neemt, heeft men de indruk dat dit een dode massa is. Niets is echter minder waar. Er komen miljoenen levende wezens in voor, zowel nuttige als schadelijke. Mil joenen nuttige bacteriën die or ganische stof afbreken tot mine ralen die weer door de planten wortels kunnen worden opgeno men. De eeuwige kringloop. Er komen echter ook schadelijke we zens in voor. Daaronder vallen ook de schadelijke aaltjes, para sieten die plantensappen afzuigen van wortels en stengels van de planten. Vooral bij grote aantal len aaltjes kan de schade zeer groot zijn en kan zelfs aanleiding geven tot misgewassen. In de praktijk spreekt, men dan van moeheidsverschijnselen. Deze zijn echter te voorkomen door tijdig onderzoek te laten verrichten. Het Bedrijf slaboratorium te Ooster beek verricht dit onderzoek reeds enige jaren op praktijkschaal. Desgewenst kan dit onderzoek in combinatie met chemisch grondonderzoek plaats vinden. Evenals in andere sectoren van het bedrijfsleven gaan ook de ont wikkelingen in de landbouw en veeteelt zeer snel. Momenteel is de stallenbouw op de veehouderij bedrijven volop in beweging. Men kan niet zeggen dat zich reeds een nieuw type heeft uitgekristal liseerd want steeds komen er nieuwe gezichtspunten naar vo ren die het geheel economischer en doelmatiger doen worden. Er is veel geschreven over de voor- en nadelen van de open loopstal len. Een van de zeer grote nade len is het hoge stroverbruik dat 46 kg per koe per dag kan be- NORDEMANN KI. Dorpsstraat 25 - Bergen BALANS Diverse koopjes 10 tot 50% KORTING OP Tegen deze Siberische kou hebben wij Petroleum voor haarden sterk gereduceerde prijs. Kleine Dorpsstraat 9, tel. 2806, Bergen iiiiiiiiimniiiiiiiniiiiumiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiuti DE VERKOOP VAN DE is 7 januari begonnen. De eerste trekking begint 28 januari. DE COLLECTRICE Prinsesselaan 5, Bergen Dorpsstraat 21 - Bergen Telefoon 2266 (koppels) op ZATERDAG 19 JAN. BERGEN op zaterdag 19 jan, a.s. in het AANVANG 8 UUR N.M BAL NA □□oadcanaanocianDnDUEiDQaa Een advertentie met een korte suggestieve tekst brengt uw zaak of bedrijf onder de ogen van de vele lezers van ons blad 1 dragen. In Amerika is men er, vol gens het blad „Veevoeding" op proefboerderijen toe overgegaan om voor iedere koe een eigen „bed" te bouwen. Het strover bruik wordt hierdoor terugge bracht tot een minimum en ver der blijven de dieren beter schoon. Ongetwijfeld zal dit systeem in de naaste toekomst ook in ons land worden beproefd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1963 | | pagina 6