Lezing over China
B. G. Bobben
JSafratis
Opruiming
RIIWTERIE
Ronnie
1
•7^
WEG GRIJS HAAR
Üeed
T oneelvereniging
„Ons Genoegen
V.V. Schoorl
Petten
Snuif en wrijf
TWEEDE BLAD
DONDERDAG 21 JANUARI 1965
dient
heel de huid
PETTEN
PERMANENT
„SURIPANAL"
bij
Uitsluitend
klasse artikelen
s aan
De vereniging Algemeen Welzijn
belegde vrijdag j.l. weer één van
haar culturele avonden.
De zaal van 'De Roode Leeuw'
was goed bezet, toen Ds. de Jongh
de avond opende en met enige wel
gekozen woorden de spreker inleid
de. Dit bleek Drs. Mulder te zijn,
die met medewerking van het Kon.
Instituut voor de Tropen een in
leiding hield over het onderwerp
'China als republiek'.
In een helder betoog gaf de heer
Mulder een overzicht van de ge
schiedenis van China. Hij herinner
de er in het begin van zijn causerie
aan, dat communistisch China op 26
oktober van het vorig jaar zijn eer
ste atoombom tot ontploffing bracht
dit was dezelfde dag dat Chroetsjof
in Rusland zijn congé kreeg. Deze
twee gebeurtenissen op één dag zijn
niet toevallig, zei de heer Mulder en
we vragen ons in het westen af, wat
dat nieuwe lid van de atoomclub
wel zou zijn. „Ik vind'', zo zei de
spreker, „dat we ons meer moeten
interesseren voor het land dat 700
miljoen mensen telt; dit is Vu van
de wereldbevolking. Het commu
nistische regiem dat in de z.g. volks
republiek de touwtjes in handen
heeft, stamt niet uit 1949 maar de
ontwikkeling is al veel eerder be
gonnen.
In 221 voor Christus werd in Chi
na het eerste keizerrijk gevormd. De
keizerhuizen volgden elkaar sinds
dien op en de despoot had volgens
zijn onderdanen een mandaat van
de hemel gekregen om hen te be
sturen. Mocht het eens niet goed
gaan dan zei men dat de keizer
het mandaat niet goed had gelezen.
China bestaat voor 86% uit agra-
riëers en het door de eeuwen heen
gevolgde principe was dat de boeren
een groot deel van hun oogst aan
de pachters afdroegen. Na 1911
moest men onder druk van het bui
tenland zijn grenzen openen voor
westerse invloeden. Het revolutie-
nair comité wist na de omwenteling
in 1911 aanvankelijk niet wat te
doen; de bevolking was eeuwenlang
door dynastieën geregeerd en nu
moest een democratische regerings
vorm worden gevonden. De eerste
jaren na 1911 waren dan ook zeer
chaotisch terwijl in die tijd ook nog
de agressie van Japan plaatsvond.
In 1919. dus na de eerste wereld
oorlog werd het Japan toegestaan
de Duitse gebieden in China te be
houden. Hierna is de a.g. 4e mei be
weging ontstaan. Studenten namen
de leiding en plotseling werd de ge
wone man zich bewust van het
lang onderdrukte nationale bewust
zijn. Het communisme kreeg enige
invloed na de Russische revolutie
toen vele Chinezen zich in Rusland
als student lieten inschrijven. Ver
schillende mensen hebben hierna
overigens zonder succes geprobeerd
een regering te vormen. Maar men
had experts nodig en omdat China
van oudsher goede betrekkingen on
derhield met Rusland was het lo
gisch dat men dit land om mede
werking verzocht. In 1921 is dan de
Chinese communistische partij op
gericht die aanvankelijk weinig
voorstelde. De intussen gevormde
Kwomintang regering liet in 1924
officieel de toen 4Va duizend leden
tellende partij toe. Inmiddels was
een groep jonge officieren uit Mos
kou naar China teruggekeerd en
kon men beginnen te trachten het
onmetelijke land aan een centraal
gezag te onderwerpen.
Het ledenaantal van de commu
nistische partij had zich inmiddels
verduizendvoudigd vooral toen
bleek dat de westelijke staten niet
bereid waren de Japanse agressie
tegen te gaan.
Vanaf 1927 dateert de actuele ver
deling van China in een commu
nistisch gebied en een gedeelte dat
onder supervisie staat van de
Kwomintang regering onder pre
mier Tsjang Kai Sjek.
Langs het hele oostelijke deel van
centraal China was deze nog de
baas in die jaren maar in het wes
ten hadden de communisten een
soort Sovjetstaat gecreëerd die een
groot succes bleek te zijn. Maar de
Japanse legers rukten verder op en
toen werd de bekende Lange Trek
uitgevoerd.
Men liep 18.000 km in een ajar
tijd; honderdduizenden landgenoten
trokken met de communisten mee
en aldus verkreeg men tegenover
Japan een betere positie. Vanuit de
nieuwe basis kon men de Japanners
beter aanvallen en men slaagde
erin, verschillende gebieden op hen
te veroveren. In 1937 vielen de Ja
panse legers weer op grote schaal
aan, ook in internationaal opzicht
bleek dat Nippon oorlog wilde. Een
oorlog die eerst in 1945 eindigde
door de bombardementen op Hiro-
sjima en Nagasaki. In het Kwo-
mingtanggebied was de chaos vol
komen maar in het communistische
gebied was de toestand veel beter.
De laatsten brachten rust in hun ge
bied en die rust was de gewone
Chinees zeer welkom na al die ja
ren van strijd en onderdrukking.
Dit is wel de hoofdoorzaak waar
om de communisten boven de rege-
rin~ van Tsang Kai Sjek werden
verkozen. Op het vasteland hebben
de communisten na de veldtocht van
1943 de orde hersteld en de regering
van de Kwomintang bevindt zich
op Taiwan. De Chinese pachter
had er wel belang bij, zich te rich
ten naar de nieuwe directieven, ie
dereen kon zijn aandeel van de
oogst behouden en men heeft zich
van het begin af op de landbouw
geconcentreerd. De Chinese leiders
die kinderen van de landeigenaren
zijn. zijn allen academisch geschoold
en hebben ook 't vertrouwen van 't
volk gewonnen. Men heeft in de
jaren '59 en '60 wel enige tegen
slag gehad maar wat hier bereikt
is mag toch wel fantastisch worden
genoemd, zo besloot drs. Mulder zijn
causerie voor de pauze.
Hierna werden vele fraaie kleu
rendia's getoond die de aanwezigen
een beeld gaven van de gang van
zaken in het huidige China. Hier
uit bleek wel, dat de Chinese muur
nog steeds in tact is, trouwens alle
historische gebouwen worden zorg
vuldig in stand gehouden. Ook
bleek dat men er niets voelt voor
mechanisatie. Men gaat er van uit,
dat mensenkracht, waar men kan
putten uit een enorme reserve,
vooralsnog goedkoper is.
Na afloop dankte ds. de Jongh
de heer Mulder voor zijn interes
sante causerie en deelde verder me
de dat de volgende bijeenkomst op
12 februari a.s. zou worden ge
houden. Dan zal de heer Corn. Jon
ker de leden en belangstellenden
meenemen op zijn 'muzikale wande
ling', een lezing met voorbeelden
uit de muziek.
Bovengenoemde vereniging gaf
zaterdag j.l. voor een uitverkochte
zaal een opvoering van het stuk
'Madame Tic-Tac'. Een thriller van
Falkland en Weathers.
Wij kunnen niet anders dan onze
waardering uitspreken voor de keu
rige wijze, waarop dit stuk voor
het voetlicht werd gebracht. Zon
der uitzondering waren de spelers
bijzonder rolvast. Willen wij toch
een uitzondering maken, dan moe
ten wij zeggen dat de hoofdrol door
mevrouw H. Koeten-de Leeuw als
Madame Tic-Tac op zeer bijzondere
wijze vertolkt werd, al hadden wij
nog graag een wat krachtiger stem
gehoord. Ook de rol van mevrouw
M. de Geer-Snijders kon onze be
wondering wegdragen en zij zorg
de voor de komische noot.
De uitstekende muziek, welke
werd verzorgd door het Marsila-
Kwartet was naar onze mening bij
de opvoering van het toneelstuk iets
te luid.
Al met al een pluim voor de hr
Kobes, welke op het laatste mo
ment de regie van de heer Wurkum
wilde overnemen.
Het bal. dat tot 2 uur duurde had
de bekende 'Rustende Jager' sfeer.
DUINRANDERS - SCHOORL 2-2
De returnmatch in Schoorl is ge
ëindigd in een 2-2 gelijkspel.
De zeer harde wind maakte goed
voetbal onmogelijk en de spelers
hebben er van gemaakt wat ze kon
den.
Schoorl had verreweg het beste
van het spel. Na een kwartier spe
len echter gaf een der Schoorlbacks
een keurige voorzet aan de Duin-
randersvoorhoede. Deze maakte
daar dankbaar gebruik van en on
houdbaar voor Schreiner was de
stand 1-0. Schoorl. met de sterke
wind in de rug bleef sterker maar
maakte de fout de bal te hoog te
houden. B. Hof werd geblesseerd
en verscheen even later met een be
pleisterd hoofd.
Drie minuten voor rust een goe
de doorbraak van Schoorl en R.
Hartman-Kok scoorde tegen. Rust
dus 1-1.
Als de tweede helft begint is de
wind nog sterker en ook Duinran-
ders heeft hier het voordeel van.
Schoorl blijft echter het beste
spelen en B. v. Twuyver maakt na
5 minuten een keurige coal 1-2. Nu
begaat Duinranders de ene overtre
ding na de andere. Men wil het ge
mis aan techniek met fors spel aan
vullen. Diverse spelers van Schoorl
ondervinden hiervan de nadelen.
Schreiner, Hartman-Kok en B. v.
Twuyver gaan tegen de grasmat. De
manier waarop B. v. Twuyver door
de Duinranderskeeper wordt ge
vloerd, gaat alle perken te buiten.
Schreiner blijft de rest van de
wedstrijd hinkend in de coal. Als
er nog 20 minuten gespeeld moeten
worden, lost de rechtsbinnen van
Duinranders een harde schuiver
welke niet klemvast door Schrei
ner wordt gehouden. De Schoorl
backs blijven staan en zien, dat
de ingelopen linksbinnen van Duin
randers 2-2 schoot.
De ruwheid neemt toe en allen
zijn blij als de scheidsrechter het
einde blaast.
Nee, dit was niet de sportieve ploeg
van Duinranders, welke op het
Schoorlterrein speelde. Zelfs de
grensrechter deelde in deze malaise
en vlagde diverse malen als B. v.
Twuyver was doorgebroken en van
offside niets te bespeuren was.
De scheidsrechter was goed op
kleine vergrijpen. De grote over
tredingen liet hij rustig gaan.
RECTIFICATIE
In 'De Duinstreek' van vorige
week werd een stukje geplaatst
naar aanleiding van de inbraak in
Schoorl. Hierin werd gemeld dat de
Berger politie met de arrestatie van
de beide daders een goede vangst
had gedaan. Hierdoor wordt de in
druk gewekt at deze knapen gear
resteerd zijn door de Bergense poli
tie. Dit blijkt echter niet waar te
zijn. De Schoorlse politie heeft deze
knapen gearresteerd.
Voor dit misverstand onzerzijds
onzerzijds bieden wij gaarne onze
verontschudigingen aan.
DE DUINSTREEK
PLAN VOOR UITBREIDING
VAN PETTEN
NIET GOEDGEKEURD
Vorige week werd bekend dat
het zeer omvangrijke uitbreidings
plan 'Petten-Oost' bij G.S. geen ge
nade heeft kunnen vinden.
Het plan dat ontworpen was door
de stedebouwkundige professor Wie-
ger Bruin c.s. in samenwerking met
oud-gemeente-architect N. J. Groot
thans gemeente-architect te Hoorn,
heeft ongeveer 10 maanden in
Haarlem gelegen voor men tot dit
besluit kon komen. Voor het ge
meentebestuur van Zijpe is dit een
grote tegenvaller. Immers, niemand
minder dan de commissaris van de
koningin in deze provincie had van
te voren al toezeggingen gedaan
over dit plan. Ook hij was van me
ning dat er in Petten iets moest ge
beuren. Het is immers beslist nood
zakelijk dat vele werknemers die in
ploegendienst werken zo dicht mo
gelijk bij de reactor kunnen wonen.
Ged. Staten schijnen echter van
oordeel te zijn dat het R.C.N.- en
Euratompersoneel bij voorkeur wil
(of moet) wonen in Alkmaar, Ber
gen of Schoorl. Maar nog veel be
langrijker is het tweede argument:
de veiligheidsoverwegingen. Niet
gewenst is dat een vrij grote be
volkingsconcentratie in de nabij
heid van de kernreactor wordt toe
gelaten.
Terecht vraagt men zich nu in
Petten en omgeving af of zij dan
wel veilig kunnen wonen. Het
wordt de hoogste tijd dat hier nu
eindelijk eens een uitspraak komt.
In de zomermaanden komen im
mers vele zomergasten naar de om
geving van Petten en St. Maartens
zee. Vorig jaar noteerde men geza
menlijk ongeveer 400.000 overnach
tingen en door de snelle groei van
het aantal zomerverblijven in St.
Maartenszee (notabene onder de
rook van de reactor) zullen deze
overnachtingen nog steeds toene
men.
Eens temeer spreekt thans weer
het gezegde: de gemeente Zijpe
(Petten) de lasten en anderen de
lusten. We geloven dat het thans
tijd wordt dat en het gemeentebe
stuur van Zijpe en de directie van
R.C.N. - en Euratom eens om de
tafel gaan zitten om te komen tot
een aanvaardbare oplossing.
Het uitbreidingsplan Petten-oost
voorzag in eerste aanleg in het
bouwen van 219 woningen langs de
Westerduinweg. Daarna zou het mo
gelijk zijn om nogmaals zo'n aantal
woningen te bouwen. Het plan was
in vier fasen ingedeeld en in de
eerste fase zou R.C.N.Euratom en
Philips 175 woningen bouwen voor
hun personeel.
Het ligt daar als een vogelnest,
Beschut voor overzeese wind.
De Pettenaar zijn dorp bemint,
En zijn Noordhollands gewest.
Ik mis het kerkje van voorheen,
Witblinkend in het middaglicht
Wie toont mij hier dit vergezicht
Een Godshuis van gebakken steen
Wanneer ik door uw straten loop,
De stilte hier haar talen spreekt
De toekomst zich een vuur ontsteekt
Geloof en liefde, nieuwe hoop.
Jan Visser
Uw -erkoudheld van neus.
keel of borst weg met
EEN MEDISCHE
OOK VOOR UW HAAR
Med. Gediplomeerd
haarverzorger
Dorpsstraat 21, Bergen-Nh.
Telefoon (02208) 2266
Borstel zelf uw grijze haren weg
zonder hinderlijke nagroei! Borstel
met Creme MARCHAL. Volkomen
veilig.
Gratis folder krijgt U bij:
DROGISTERIJ GROENEVELD, Jan
Oldenburglaan 15, Bergen. Tel. 2716
Overtuigt U zelf van de
vele koopjes I
Rergan
Breclaan 17
Telefoon 2058
Alkmaar
Laat 167
Telefoon 15381
FEUILLETON
door MAARTJE ZELDENRIJK
Ronnie schudde zijn hoofd. „Een half jaar geleden het
kan ook wel een jaar zijn, vond ik in 't restaurant, waar ik
altijd eet, een tijdschrift.. Daar zat zo'n ziekenrubriekje in,
of hoe dat heet. Van chronische zieken. Er werd aan de lezers
gevraagd, of zij eens kaartje wilden sturen. Begrijp je? Geeft
afleiding. Ik las die rubriek en omdat ik zelf uit die con
treien kom - ik ben in Purmerend geboren - trok mij een
geval. Een achttienjarig meisje, dat niet meer kon lopen en
al twee jaar zo lag, vroeg om prentbriefkaarten. Ze verza
melt kerken en torens. Misschien had ik een sentimentele
bui, wie zal het zeggen, maar ik liep naar een boekhandel en
zocht een kaart met een toren en stuurde die naar dat meisje
in de Beemster."
Antoon knikte begrijpend. „En je kreeg een bedankje en
een verzoekje, of je eens wilde komen. Je bent een keer ge
gaan en nu ben je verliefd op dat grietje, is het niet?"
Ronnie rookte. „Welnee, het is nog een kind. Wat is het
heel? Achttien jaar. Nu ja, ze zal nu wel onderhand negen
tien zijn. Weet ik niet eens. Een paar weken later was ik
op m'n vrije dag bij een tante in Brabant en daar zag ik in 'n
kiosk een kaart met een kerktoren. Ik dacht toen aan Aagje,
zo heet ze. Ik kocht die kaart en verzond hem. Later kocht ik
er nog eens een op een station. Ook een kerk natuurlijk. Een
maand of wat geleden was ik bij mijn familie in Purmerend.
M'n broer woont er. Ik kreeg ineens het idee om dat meisje
op te zoeken. Ze ligt in de zogenaamde Voorstad, Nou, ik
deed het en we hadden een prettig gesprekje. Het is een
dapper kind en als je zoiets zieligs ziet liggen of zitten -
ze heeft sinds enkele weken een rolstoel - dan ben je dank
baar, dat je zelf gezond van lijf en leden bent."
„Hoe is het gekomen?"
„Op de school in Amsterdam. Tijdens een stoeipartijtje
heeft ze een duw gehad waardoor ze van de trap viel. Daar
bij is een wervelkolom of zoiets beschadigd met als gevolg,
dat ze haar benen niet meer kan bewegen en gebruiken. Er
schijnt niets meer aan te doen te zijn."
De ander haalde zijn schouders op. „Ja, zo zullen er wel
meer zijn. Louis Davids bezong het al in zijn liedjts De
een woont in een villa en de ander bij de belt
„Dat heeft er niks mee te maken. En dat hindert ook niet.
Als je maar gezond bent. Moet je je eens indenken: nooit
meer te kunnen lopen. Neem eens aan je bent guitarist.
Stel je voor, dat er iets met je handen gebeurt. Nooit meer
te kunnen spelen Ik geloof, dat ik gek zou worden."
„Een mens wordt zo gauw maar niet gek. Maar zielig is
het. Dus jij gaat op gezette tijden naar Aagje in de Beemster
en zit daar een uurtje bij haar bed."
„Ze is tegenwoordig overdag op. Ik zei al: ze heeft een
rolstoel. Heeft de buurt bij elkaar gespaard. Toch wel leuk,
he?"
„Och ja, in zulke kleine plaatsen is veel saamhorigheidsge
voel. Nou, bekijk het maar eens, die muziek bedoel ik. Mis
schien is het wat voor ons. We mogen wel weer eens een
paar nieuwe nummers hebben."
„Ik kom wel een half uurtje eerder vanavond. Kunnen we
het eens doornemen."
„Oké. Tot dan."
Om tien uur zat Ronnie in de bus naar Purmerend. Een
uurtje naar Aagje en dan kan ik bij Arie en Riek wel eten,
dacht hij.
De bus draaide de Beemster in en bij de eerste halte stapte
Ronnie uit. Vlug liep hij een zijstraat in, keek bij een huis
even door het raam en stak zijn hand op, glimlachend. Bellen
hoefde hij niet. Men had hem al gezien.
Het meisje in de rolstoel bij het raam keek verheugd op,
toen de bezoeker binnentrad. Ze stak haar hand uit. Ronnie
zag, dat haar gezicht straalde. „Hallo, Ronnie is dat even
een verrassing?"
Hij drukte haar hand. „Hallo, Aagje, kom ik niet onge
legen?"
„Dat weet je wel beter. Machtig leuk je weer eens te zien.
Ik zei net gisteren tegen mam: Ronnie heeft het vast erg
druk."
Hij ging zitten, hoofdschuddend. „Wel nee, 's morgens heb
ik nooit anders te doen dan te slapen, te eten, te drinken en
te roken. Want ik ben 's morgens doorgaans erg lui, zie je?
Misschien komt dat wel door onze werktijd."
Ze lachte nog steeds. „Ja, jullie maken van de nacht een
dag, he?"
„Zo erg is het ook niet. Later dan half één wordt het
zelden. O ja, ik heb een nieuw boek voor je." Hij overhan
digde haar een pakje.
Ze schudde haar hoofd. „O, Ronnie, je blijft me maar
verwennen. Ik word er verlegen van. Dank je wel.. heel
hartelijk dank je wel." Ze stak weer haar hand uit, die hij
zacht drukte.
Mevrouw Vet kwam de kamer binnen. „Koffie, Ronnie?"
„Wat graag, mevrouw. Dat is waar ook Hij trok een
zak met koek uit de tas, die hij bij zich had. „Laat ik nu
tegen deze zak op gelopen zijn in Amsterdam?"
Dat zal wel. Heb je je niet bezeerd?"
Het meisje keek hem aan, het hoofd schuin houdend ,,0
mams, verbied hem eens al die zoetigheden mee te nemen
ik groei onderhand dicht."
,,'t Is ook niet voor jou? Voor die knappe moeder van je."
Mevrouw Vet bloosde. „Maar goed; dat papa er niet is,
flirt!"
„Mag ik alsjeblieft de waarheid zeggen?" Hij lachte harte
lijk. „Toe; Aagje; help ook eens een handje mee. Of laat je
me in m'n hemd staan?"
Ze proestte het uit. „Gek! De gedachte alleen. jij in je
hemd midden in de kamer!"
Hij dacht na. „Nee nee; dat doen we natuurlijk niet.
Stond het morgen in de krant met een grote kop: „Lieftallige
jongedame laat pianist in zijn hemd staan. Stond de hele
Beemster hier voor het raam te koekeloeren."
Ze lag dubbel van het lachen. „Ronnie, houd op, ik kan
niet meer. Gek; dat je toch bent. Hoe verzin je het!"
Even later kwam mevrouw Vet met de woffie en de koek
binnen. Aagje keek op de schaal en zuchtte. „Roombroodjes.
Ga zo door, vrienden, over een half jaar kan ik zelfs niet
meer door de deur."
„Volgende keer neem ik zure augurken mee. Daar slank je
dan weer van af."
Ze nam een broodje en beet erin. „Zure bommen
Vroeger, tussen de schooltijd gingen we naar het haringkar
retje op de brug. Daar hadden ze van die dikke zure bommen.
Drie stuivers. Soms konden we met z'n drieën net vijftien
cent bij elkaar brengen en dan kochten we er samen één,
om de beurt er van happend."
„Jij krijgt van mij de volgende keer de grootste zure bom,
die ik in Amsterdam kan vinden. Zoek alvast maar drie stui
vers op."
Mevrouw Vet lachte hikkend, maar Aagje zei: „Die kosten
vandaag natuurlijk veel meer. Papa kocht vorige week ha
ring nieuwe, veertig centen 't stuk. Of het maar niks
is."
„Tja, vissen laten zich ook niet meer zo gemakkelijk van
gen als vroeger. Die hebben nu ook hun ponteneur."
„Hun wat?"
„Ouderwets woord. Mijn moeder gebruikte het vroeger al
tijd. Daar bedoelde ze mee: eergevoel of iets dergelijks."
„Is dat geen mooie titel voor een liedje, Ronnie? De eer-
gevoelige haring?"
Hij lachte breeduit. „O, dat zou best kunnen. Tegenwoordig
is niets meer te gek. Maar hoe is het met je studie?"
Mevrouw Vet schudde haar hoofd. „Ze gooit er met de pet
naar tegenwoordig."
„Ik heb niet eens een pet!" verdedigde haar dochter zich.
Ronnie keek haar kwasi-bestraffend aan. „Maar Aagje, wat
moet ik nu van je horen? Moet je nu strafwerk hebben van
ome Ronnie?"
,,'t Is je eigen schuld. Moet je maar niet altijd van die
mooie boeken meebrengen." Ze wees op het boek op haar
schoot. „Dan heb ik helemaal geen zin meer in 't leren; ove
rigens - ze perste haar lippen preuts op elkaar - ik heb nu
zomervakantie. Het is veel te mooi weer om te leren. Van de
winter haal ik mijn schade wel in."
„Ik houd je aan je woord. Anders stuur ik vijf december
zwarte Piet op je dak."
Mevrouw Vet stond op. „Ik moet op m'n eten letten." Hal
verwege de deur bleef ze staan. „Zeg, eet je soms mee?"
„Nou 't was natuurlijk niet de bedoeling. Als ik niet
teveel drukte veroorzaak?"
,,Hè ja, Ronnie, blijf eens bij ons eten. Ja?"
„Hij komkt al niet eens meer weg. We hebben aardappelen
genoeg."
„Mag-ie mijn stukje vlees hebben; bood het meisje lachend
aan.
„Nu ben ik helemaal geroerd;" verklaarde de man plechtig.
„Lepel is dus niet nodig, mams; hij is al geroerd!"
's Middags duwde hij haar rolstoel over de weg. „Wil je
ergens heen?" vroeg hij.
„Het Zuiderpad een eindje op. Daar is het altijd rustig.
Tenminste, als het je niet te ver is."
„Welnee. Ik verbeeld me dat ik m'n eersteling rijd in de
kinderwagen,"
Haar gezicht betrok. „Dat Zie ik er kinderachtig uit!"
„Soryy; Aagje; dat was een blunder, neem me niet kwa
lijk. Ik bedoelde het natuurlijk goed."
Ze knikte. „Ik weet het. Maar soms Ronnie, ik ben 19
jaar en.. en.. kijk eens, wat er van me overgeble
ven is?" Het klonk als een noodkreet.
