Pokken een
voortdurend gevaar
SetterSet
B0NNETERIE
Achter het bord
Veel lie^s oan Ronnie
U
nylons
v.a. 1.98
TWEEDE BLAD
DONDERDAG 3 JUNI 1965
SPELDJE
P-
PETTEN
Pokken behoort tot de ziekten die
in ons land vrijwel tot het verleden
behoren. In de 17e en 18e eeuw
was er nog sprake van grote epide
mieën. Na de Frans-Duitse oorlog
van 1870 nam de ziekte in ons land
weer toe en duizenden sterfgeval
len waren het gevolg. Daarna werd
men verplicht zich tegen deze ziek
te te vaccineren, zodat de pokken
spoedig uit ons land verdween. Toch
komen in onze tijd zo nu en dan
gevallen van pokken voor, zoals
bijv. in 1951 in Tilburg.
Een voortdurende waakzaamheid
blijft geboden. De toenemende wel
vaart gecombineerd met de ontwik
keling van de moderne transport
middelen (trein, auto en vliegtuig),
heeft tengevolge dat steeds meer
mensen zich als toerist, zakenman
of deelnemer aan een congres op
reis begeven. Dit betekent dat de
kans bestaat, dat zo iemand in het
buitenland, waar de pokken nog
wel voorkomt, besmet wordt en de
ziekte ons land binnenbrengt. Ook
bestaat het gevaar dat buitenlandse
arbeidskrachten, die vooral de laat
ste jaren in toenemende mate Ne
derland binnenstromen, de ziekte
importeren.
De gezondheidsautoriteiten in ons
land zijn dan ook voortdurend
waakzaam. Reizigers uit alle landen
buiten Europa, uitgezonderd de
Verenigde Staten en Canada moeten
een geldig vaccinatiebewijs kunnen
tonen. Immers, iemand die niet zo
lang geleden is ingeënt, heeft
slechts een kleine kans, de ziekte
te hebben of te krijgen. Ook de We
reldgezondheidsorganisatie doet op
internationaal niveau al het moge
lijke om de ziekte een halt toe te
roepen. Zo is bijvoorbeeld een be
wijs vastgesteld dat pas geldig is,
als daaruit blijkt dat de reiziger niet
langer dan drie jaar geleden is ge
vaccineerd of gerevaccineerd. Regel
matig geeft de Wereldgezondheids
organisatie in Genève f>sr telegram,
radio of per telex waarschuwingen
uit als ergens in de wereld een ge
val van pokken of een epidemie
wordt geconstateerd. Deze waar
schuwingen worden ontvangen door
de nationale gezondheidsdiensten,
de gezondheidsdiensten in havens
en vliegvelden, door schepen op zee
en vliegtuigen in de lucht. Daarna
kunnen maatregelen worden getrof
fen.
Zonder deze maatregelen zou de
ziekte zich enorm snel verbreiden.
Immers voordat de ziekte uitbreekt
nadat de besmetting plaats heeft
gevonden, kan de zieke per jetvlieg-
tuig een groot aantal landen heb
ben bezocht. De incubatietijd is on
geveer twaalf dagen. Zodoende kan
de patient nog velen besmetten,
voqrdat tegenmaatregelen kunnen
worden getroffen.
De ziekte is zo oud als de wereld.
Op het gelaat van de mummie van
de Egyptische Farao Rameneses V
kan men nu nog littekens, veroor
zaakt door pokken onderscheiden en
dit was waarschijnlijk een van de
oorzaken van het verval van het
imperium. In het jaar 675 brak de
ziekte in Ierland uit. Baldwin, Graaf
van Vlaanderen, stierf in 961 aan
de pokken. De kruisvaarders impor
teerden in 1096 de ziekte in Euro
pa. Een van de negerslaven van
Cortes bracht in 1520 de ziekte naar
Amerika. Drie en een half miljoen
Mexicanen stierven aan de ziekte
en dit maakte de verovering van
Amerika door de Spanjaarden ge
makkelijker. Gedurende de 17e
eeuw stierven meer dan 60 miljoen
Europeanen aan pokken. In Enge
land was het zo gewoon dat de
mensen met pokkenlittekens rond
liepen, dat de afwezigheid van de
ze littekens een kenmerk was,
waaraan weggelopen misdadigers
herkend konden worden. Tijdens de
Frans-Duitse oorlog in 1870 teister
de deze vreselijke ziekte het versla
gen Franse leger, 200.000 soldaten
werden ziek en 25.000 stierven.
Het was de Engelse dokter Ed
ward Jenner, die ontdekte dat door
het inenten met pokstof van de koe
doet
langer
met
Setter Set nylons in de nieuwe
Rosella kleuren ziet V bij:
Laat 167 - Alkmaar
Breelaan 27 - Bergen
immuniteit tegen mensenpokken
kan worden verkregen. Het eerste
werd in 1769 bij James Phipps de
overbrenging van koepokstof gepro
beerd. Hij werd later met mensen
pokstof ingeënt, maar kreeg de ziek
te niet. De methode van Jenner
wërd al spoedig op grote schaal
toegepast. In 1872 werd in Neder
land de vaccinatie tegen pokken
verplicht gesteld.
In 1963 werden desalniettemin
niet minder dan 100.000 gevallen
van pokken geconstateerd. In India
waren er 60.000 mensen ziek, in
Indonisië 8.000, in Pakistan, Kongo
(Leopoldville) en Brazilië elk meer
dan 5.000. Tussen de 1.000 en 2000
gevallen kwamen voor bij een aan
tal Afrikaanse landen - Zambia, Ni
geria. Kongo (Brazzaville) en Nali.
Grote enidemieën braken uit in
Tanganyka. Nepal en Afghanistan
Pokken werd voorts geconstateerd
in Amerika. Columbia, Ecuador.
Peru. Zweden. Polen. Duitsland.
Hongariie en Zwitserland.
Pokken zou verdwijnen als ieder
een in de gehele wereld ingeënt
zou kunnen worden. Helaas is dit
niet zo eenvoudig, want de wereld
bevolking telt honderden miljoenen
mensen, In de onderontwikkelde
gebieden zijn de gezondheidsdien
sten nog onvoldoende ontwikkeld
Er heerst daar een groot gebrek
aan doktoren, verpleegsters, zieken-
DE DUINSTREEK
huizen en laboratoria. Deze landen
beschikken dikwijls over slechte
wegen en weinig telefoons. De men
sen zijn vaak analphabeet. Ook
komt het voor dat normadenstam-
men over de nationale grens trek
ken, enige tijd rondzwerven en
vervolgens weer terugkeren. Boven
dien hebben deze landen te kam
pen met vele andere problemen op
het gebied van de landbouw, indu
strie, onderwijs, enz. zodat de ge
zondheidszorg vaak op het tweede
plan geraakt.
Daarom is hulp nodig van de lan
den die vrij zijn van pokken. De
wereldgezondheidsorganisatie doet
reeds veel door de waarschuwings
dienst tegen besmettelijke ziekten,
het beschikbaar stellen van deskun
digen, het oprichten van laboratoria
en het zenden van vaccin. Maar de
WHO kan niet alles doen. Ons land
kan bijvoorbeeld helpen door vaccin
te schenken. De Nederlandse rege
ring heeft de laatste jaren reeds
verscheidene malen vaccin beschik
baar gesteld en zal daar ook mee
blijven doorgaan. Het is in het voor
deel van de landen die vrij zijn van
pokken, dat in de andere landen
waar deze ziekte nog heerst, de
pokken afdoende wordt bestreden.
Op deze manier kan men er zeker
van zijn, dat een pokken vrij land
ook pokkenvrij BLIJFT. Wanneer
de campagne tot uitroeiing van de
pokken krachtdadig wordt voortge
zet, dan zal zeker eens het moment
komen, dat de gehele wereld gevrij
waard is van deze vreselijke ziekte.
Daarvoor is echter nodig, dat wij
allen gezamenlijk onze krachten in
spannen om hulp te verschaffen
waar dat nodig is.
tijdelijk met
1 JAARGETIJDE
^HDPASU^ Ui, serie vjn 4
Bij tube van fl.-
Ergert u zich aan de vele 50 en 70
km borden in ons land? Vindt u ook
dat de logica vaak zoek is bij de
plaatsing van de maximum snel
heidsborden? Rijdt u daarom maar
90 in plaats van 70 of 50?
Het nuttigheidseffect van zo'n
bord kunt u ook van een andere
kant bekijken.
Een kant die minder ergenis, meer
voldoenning en dus meer veiligheid
biedt! Stap er eens uit bij zo'n bord.
In de meeste gevallen ontdekt u al
gauw het waarom. Het waarom dat
u al rijdende vaak ontgaat. Zoals
bij de snelheidsbeperkingen in
Vreeland.
Net wanneer u hier vlot kunt op
schieten zit er in de weg een ob
stakel. U moet gas terug tot 70, dan
zelfs een stuk 50 rijden. Vervelend
maar doelmatig. Want u ziet hier
waarom: een brug, die zodanig in
de weg ligt, dat het overstekend
plaatselijk verkeer bijna niet te zien
is, links over de brug lopen drie
mensen! Een dergelijke situatie
met ook nog een bushalte en on
duidelijke zijwegen komt niet
altijd voor. Maar onzichtbaar staan
achter ieder roodomrand 50, 70, 80
of 90 km bord mensen. Mensen die
u niet verwachten en die u niet
verwacht.
Daarom stap er eens uit bij zo'n
onlogisch bord. Goed voor u ook,
om er eens uit te zijn na 'n lange
rit. Ook daarmee is de verkeersvei
ligheid gediend.
FEUILLETON
door MAARTJE ZELDENRIJK
18
„Omdat ik jou wil", antwoordde hij koppig.
Ze zuchtte en liep weer verder. „Je bent hopeloos. Waarom
maak je alles zo gecompliceerd? Ik ben er vast van overtuigd,
dat het met ons op een grandioze mislukking uitloopt. Maar
met Bep ga je een leven van geluk tegemoet. En jij wilt niet
inzien, dat dit de waarheid is. Jullie mannen zijn allemaal
eender: stekeblind voor het geluk, dat als het ware voor het
grijpen ligt
Over die woorden dacht Ronnie wel eens na, als hij weer
met Yolanda op tournee was door Europa. Tijdens de vakantie
al legde Yolanda kontacten voor een nieuw optreden en zo
begon hij in september aan een bijna volgeboekt winterpro-
gramma. Dagelijks was hij dankbaar voor haar goede zorgen,
want ze was niet alleen zijn manager, doch bemoederde hem,
beschermde hem voor al te opdringerige bewonderaarsters en
persmensen. Zorgde er voor, dat hij zijn rust kreeg, dat hij
er altijd tot in de puntjes verzorgd uitzag. Ging met hem naar
de schouwburg of concertzaal, zat naar hem te kijken en te
luisteren in de gereserveerde loge, maar was tijdig weer terug
in zijn kleedkamer om hem bij te staan, als hij moe van het
optreden terug kwam, zijn armen soms vol bloemen.
Ze zorgde er voor, dat hij in de beste hotels kon verblijven
en overnachten en was de schrik van het peroneel, omdat zij
de geringste fout niet door de vingers zag, als het Ronnie be
trof. Voor Ronnie Beelen moest alles pijnlijk precies in orde
gemaakt worden: zijn eten en drinken, zijn kleding niets
werd aan het toeval overgelaten. En als er ergens al eens iets
haperde, riep zij de directeur persoonlijk ter verantwoording
en betoogde, dat ze geen tweede keer terug zou komen, als
hij er niet zelf voor borg stond, dat een dergelijke fout in de
toekomst zou worden vermeden.
In november kreeg Ronnie een aanbieding om in Amerika
te zingen. Ze besprak met hem en overwoog alle voor- en na
delen. Tenslotte besliste ze: Een tournee van drie weken is
het uiterste, waartoe we gaan. Langer wegblijven uit Europa
zou niet verstandig zijn. We zullen de heren berichten, dat
ze van half februari tot en met de eerste week van maart over
je kunnen beschikken. Maar dan ook niet meer dan tien
keer optreden."
Er werd langdurig over onderhandeld en omdat het niet
vlotte, kwamen er twee heren uit New York om het rustig
met Yolanda te kunnen bepraten. Op het laatst was men het
in alle details met elkaar eens. In totaal zou Ronnie voor dit
tournee een bedrag van honderdduizend gulden rond krijgen.
Belastingvrij. Althans, dat Amerika betrof. De kontrakteu
werden getekend en de pers werd er van in kennis gesteld om
de nodige voorpubliciteit te kunnen maken.
Beiden zagen wel enigszins op tegen de reis naar het on
bekende land, maar omdat ze beiden vrij goed Engels spraken
meenden ze, dat het wel zou meevallen.
Ook de tocht door de Verenigde Staten beantwoordde aan
de gestelde verwachtingen. Nieuwe roem werd geoogst en
Ronnie's naam werd zo bekend, dat ter ere van deze be
roemde Nederlandse zanger een receptie werd gegeven, waar
de groten van de Nederlandse kolonie persoonlijk met de
kunstenaar konden kennismaken.
Daarna regende het aanbiedingen, maar Yolanda moest de
meeste afslaan, omdat ze nu eenmaal eerder aangegane ver
bintenissen had in de Europese steden. Toch wist ze nog een
tournee van acht dagen door Zuid-Afrika in te lassen, waai
hij onder meer in Johannesburg en Kaapstad zong. Maar een
aanbieding uit Australië moest een jaar verschoven worden.
Ronnie's mogelijkheden waren uitgeput, omdat hij tot en met
de eerste week van juli volgeboekt was.
Uit alle plaatsen, waar hij optrad, maar voornamelijk uit de
Verenigde Staten en Zuid-Afrika verzond hij kaarten naar de
Beemster, steevast ondertekend met zijn vaste 'veel liefs van
Ronnie'. Een enkele maal had Yolanda er wel eens om ge
lachen. „Je bent trouwer dan een hond", zei ze op een mor
gen, toen ze in Londen winkelden en Ronnie een paar
kaartjes schreef.
Ronnie antwoordde: „Wij hebben zoveel en dat kind zo
weinig. Als we met een simpel kaartje haar eentonig leventje
wat kunnen opvrolijken, waarom zullen we het dan niet
doen?"
Terwijl hij de kaarten verder schreef, was Yolanda plotse
ling brandend van jaloezie. Ik moet me beheersen, dacht ze,
want ik ben in staat die kaarten te verscheuren. Maar goed
dat hij mijn gemoedstemming niet ontdekt. Hij heeft gelijk,
en toch ik gun hem dat kind. Als hij me nu zou vragen
te trouwen, zou ik ja zeggen.
Maar Ronnie postte de kaarten en liep opgewekt babbelend
verder, zich onbewust van de kans, die hij op dit moment
verspeelde.
In juni zong Ronnie twee dagen in Bern, waarna Yolanda
er een paar dagen rust aan vast knoopte. In het hotel maakten
ze kennis met een Nederlands echtpaar, dat er al jaren woon
de. De man was een vrij bekende chirurg, werkzaam in een
privéziekenhuisje nabij de stad, dat eigenlijk zijn eigendom
was. Hun woning, die op enkele kilometers van de stad lag,
werd geheel verbouwd, vandaar, dat men gedurende die we
ken in een hotel verbleef. Het echtpaar nodigde Ronnie en
Yolanda uit de omgeving eens te bekijken en zo reed me
vrouw Schellenboom haar gasten persoonlijk rond.
's Avonds had Ronnie een gesprek met de chirurg, vertelde
van Aagje Vet in Nederland, die door een val van de trap
verlamd was gebleven. Dat alle bekende en minder bekende
chirurgen indertijd er aan gedaan hadden, wat mogelijk was,
maar alles zonder resultaat.
De chirurg had belangstellend geluisterd. „Ik zou om te be
ginnen alle bijzonderheden moeten weten omtrent de aard
van de beschadiging. U weet niet, of het rugwervels be
treft?"
Ronnie dacht na. „Nee, dat was het niet. Wacht eens even
ik meen, dat een wervelkolom of iets dergelijks beschadigd
was. Kan dat?" Hij keek de man vragend aan.
Deze knikte. „Dat is dan zo ongeveer het ergste. Maar dat
wil nog niet zeggen, dat er nu niets aan te doen is, zie je?
Ik zeg opzettelijk nu. De medische wetenschap is de laatste
jaren met reuzesprongen vooruitgegaan. We kunnen tegen
woordig veel meer doen als bijvoorbeeld tien jaar geleden.
Ik zeg nog eens: ik zou eerst alle bijzonderheden moeten
weten, voor ik een oordeel kan uitspreken. Het zou dan waar
schijnlijk een kwestie van operaties worden."
„Operaties? Meervoud?'
„In dergelijke gevallen kom je er doorgaans niet in één
keer. Dat wordt wel eens een kwestie van improviseren, zie
je? Elk geval is weer anders. Een appendicitis is een appen
dicitis, maar als het de ruggegraat betreft, dan zijn er dui-
zend-en-één mogelijkheden en onmogelijkheden. Enfin, als ik
wat voor je doen kan, laat me het dan maar weten. Je kent
m'n adres."
Na dien dacht Ronnie vaak aan dit gesprek. Zodra ik in de
Beemster kom, zal ik het eens met haar en haar ouders be
spreken. Je kunt nooit weten.
Wat de vakantie in Spanje betrof, hield Yolanda haar woord
met twee wagens reisde men uit Wassenaar vandaan, niet al
leen met Augie en Han, doch er waren nog twee meisjes uit
Leiden bij, studenten, die door Han en Augie geïntroduceerd
waren, als vierde man mee reed een neef van de familie Van
Poelgeest, die een funktie bekleedde in het textielbedrijf,
waarvan Yolanda's man bij zijn leven directeur was.
Na een paar dagen wist Ronnie het al: dit wordt nu eens
geen rustige vakantie. Integendeel, Waren Han en Augie
doorgaans kalme jongens, die zich desnoods de hele dag kon
den vermaken met rustig op het terras zitten en korte wan
delingen langs het strand, de twee meisjes daarentegen wa
ren precies het tegendeel. Behalve dan, dat ze vrij lang slie
pen, dominerden ze de rest van de dag, zetten platen op en
lieten de pick-up zo hard spelen, dat de anderen al gauw de
salon ontvluchtten en buiten de rust zochten. En met dit
tweetal deed de neef braaf mee. Er werd getwist tot men
doornat van zweet erbij neerviel. Met als resultaat, dat de
bende dan naar beneden rende en ging zwemmen. Om een
uur later terug te keren en van voren af aan te beginne
En 's avonds was het al niet veel beter. Als iedereen in de
salon zat, werd er gedanst tot soms ver na middernacht.
Wie naar bed wilde gaan, werd uitgelachen. Ronnie was de
eerste, die er na twee dagen al genoeg van had. Op een avond
toen het feest weer in volle gang was, stond hij om half elt
op en verklaarde naar bed te zullen gaan. Een geloei ging
op, waaraan zelfs Augie meedeed. Doch Ronnie liet zich niet
intimideren en ging naar zijn kamer, die hij meteen afsloot
Doch van slapen kwam niet veel, omdat het lawaai zelfs tot
zijn kamer doordrong. De vakantie, waarop hij zich zo ver
heugd had, zou op deze manier een verschrikking worden.
Op een morgen, toen vrijwel iedereen sliep, liep hij naar
het strand en nam een bad. Met brede slagen ploegde hij
door het frisse water en genoot van alles, maar het meest nog
van de stilte, want er waren maar enkele mensen aan het
strand. Toen hij een half uurtje later uit het water kwam
stond Yolanda in badpak op hem te wachten.
„Je wint het vanmorgen van me", zei ze.
„Is de rest ook al op?' vroeg hij, terwijl hij zich begon af
te drogen.
Ze schudde haar hoofd. „Welnee, dat duurt wel tot een uur
of elf. Je hebt gisteravond wat gemist. Waarom ging je zo
vroeg naar bed? Was je niet lekker?"
Hij keek haar enige tijd aan. „Ik herinner me, dat we al
die jaren hier zo ongeveer om half elf, elf uur naar bed
gingen."
„Och", antwoordde ze glimlachend, ..dat was, omdat we
met z'n drieën waren. Het begon op het laatste ijselijk saai
te worden, vond ik. Nu is het tenminste weer gezellig zo
met z'n allen.'
Dank je wel", merkte hij droogjes op.
Ze nam zijn arm en dwong hem met haar mee te lopen
over het strand. „Je bent anders als andere jaren, Ronnie. We
moeten eens praten. Wat scheelt er aan?"
„Mij niks', antwoordde hij korzelig. „Ik ben als ieder jaar.
Maar jij
Grote ogen keken naar hem. „Maar Ronnie ik ben me
nergens van bewust en
„Luister, Yolanda, het is jouw bungalow en jij kunt er
mee doen, wat je wilt en uitnodigen wie je verkiest. Reini en
Tops zullen ongetwijfeld wel leuke meiden zijn, maar wij
maken van de dag een nacht en omgekeerd. Met welwillende
medewerking van je neef Willem. Ik zou wel eens willen
weten, hoe zij er over denken, als ik s morgens om zes uur
herrie zou gaan maken. Ze zouden nijdig beneden komen
omdat ze ontijdig werden gewerkt. Maar dat ze tgt één, twee
uur schreeuwen en muziek maken en dansen, moeten we
maar heel gewoon vinden. En als ik verkies om op dezelfde
tijd als altijd naar bed te gaan, word ik uitgelachen.
Neem me niet kwalijk, Yolanda, het is natuurlijk jouw
goed recht, maar ik was het hier al die jaren anders ge
wend."
Ze maaktie zich los. „Ja, dat weet ik. Hand-in-handje lopen
zoenen en vrijen en vijf keer in de week mij een huwelijks
aanzoek doen. En Bep het hoofd op hol jagen. Juist daarom
heb ik mijn vrienden en vriendinnen meegenomen. Zodat wn
weer eens een vlotte en leuke vakantie hebben, zonder al dat
gelik en handjes vasthouden."
Hij begon haar te begrijpen. „Dus één van tweeën: of ik
begon je de keel uit te hangen, of je begon bang te worden
van jezelf. Waarin dan nogt ligt opgesloten, dat je in zekere
zin jaloers bent op Bep."
Ze kreeg een kleur. „Ronnie, waarom ben je ineens zo on
uitstaanbaar?'
„Als dat zo is, bied ik mijn verontschuldiging aan. Maar
geef toe, dat het niet zo leuk is als andere jaren."
Zo protesteerde. „Integendeel. Ik vind het juist veel gezel
liger. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd."
„Zei je dat vroeger ook, toen je nog goed was met je
man?"
JUNIOREN VAN OUDESLUIS
EN ASPIRANTEN VAN
GEEL ZWART KAMPIOEN VAN
ZIJPE
Het jeugdtournooi om het kampi
oenschap van de Zijpe welke op het
Burgemeester Breebaart Sportpark
in Petten werd gehouden, is weer
een prachtige dag geworden. Er
waren zeer spannende wedstrijden
en het was zelfs zo dat de laatste
wedstrijd zowel bij de junioren als
bij de aspiranten de beslissing moest
brengen voor de bovenste plaats.
Hierbij trokken de beide elftallen
van Petten aan het kortste einde.
Hoewel beide elftallen sterker wa
ren moesten ze tenslotte met een
tweede prijs genoegen nemen.
De aspiranten speelden 2x10 mi
nuten minuten en de junioren 2x
l71/2 minuut. Wanneer bij zulke
wedstrijden de partijen elkander
weinig toegeven, dan is meestal dat
elftal die het eerst een doelpunt
maakt in het voordeel.
Er is door de jongens zeer spor
tief gestreden, waarbij zeker ook
de goede leiding van de 4 scheids
rechters toe heeft bijgedragen. Om
beurten namen deze heren ook de
grensrechtersvlag in handen, zo
dat er steeds neutrale grensrechters
waren. Hiervoor niets dan lof.
De uitslagen waren:
Aspiranten: Vesdo-Petten 0-5; Geel-
Zwart-Oudesluis 1-0; Oudesluis-
Petten 0-2; Geel-Zwart - Vesdo 4-0
Petten - Geel-Zwart 0-1 Vesdo-
Oudesluis 0-3.
Kampioen Geel-Zwart met 6 pt.;
2 Petten 4 pt.; Oudesluis 2 pt.; Ves
do 0 pt.
Junioren: Petten-Vesdo 2-0; Oude-
sluis-Geel-Zwart 1-0; Petten-Geel-
Zwart 2-1; Vesdo-Oudesluis 0-1;
Geel-Zwart-Vesdo 0-1; Oudesluis-
Petten 1-0.
De voorzitter van de 'Sportver
eniging Petten', de heer C. v. Bar-
neveld, sprak woorden van dank
aan de heren scheidsrechters en aan
mevrouw Zwankhuizen die de ge
hele dag de geluidsinstallatie had
verzorgd. Allen kregen een kleine
attentie aangeboden.
De heer D. Manneveld reikte daar
na namens de Culturele- en Sport
Raad Zijpe de prijzen uit, waarbij
hij er op wees dat ook nu weer dit
tournooi een succes was geworden.
JUNIOREN VAN PETTEN
WONNEN VAN WUPPERTAL
Zaterdagmiddag speelden de ju
nioren van Petten tegen hun Duitse
vrienden uit Wuppertal-Langerfeld.
In een aantrekkelijke wedstrijd
wonnen de Petten junioren met 5-0.
Deze doelpunten werden allen na
de rust en tegen de zeer harde wind
gemaakt.
