^kozdse jlttLtse Plattelandsvrouwen Gerda's eigen weg r Konijnenfokver» en vogelvereniging Midget golfclub TWEEDE BLAD DONDERDAG 30 SEPTEMBER 1965 FEUILLETON Wij lazen PETTEN DE BOKSER Jullie hewwe leze kenne dat Arie Knokker nou wirreldkampioen bokse worren is. Ik hep nag mit Arie op skool lopen. Maar ik hep nooit docht dat ut zoon buffel van un kirrel worr ezou. Bai de gimlesse was is altaid wel haantje de voorste maar bai de are vakke die de meister ons perbeerde te lere was ie dat nou niet derekt. Toen Arie van skool kwam hep ie zo vor de aardugaid Jaap Blaauboer durus over ze reg aait. Jaap hep twei maande plat op bed legge moeten en toen nag un halluf jaar kalium an doen. En toe wier Arie ontdekt deur un kirrel die hum les gaf in de bokssport. Jare lang bokste Arie teuge allegaar binne en buitenlanse kirrels en zo koeterdedoet kreig ie alle faine knepies van ut skone boksbedraif onder de knie. Nou moet ik dur bai zegge dat Arie ze cente en ze taid niet verbarrelde. Hai at al iendug nag platters mit zaadjeskees en zoas jullie wete zit deer ut hille alfebet an vitemiene in. In de week gong ie om kwart over acht en sundes om tien vor halluf nege onder de mannefekture en zodoende kreig ie oplest heer op ze barst as kabeltouw en spierballe as klainekmderekontjes. En kaik, de are dag sloeg ie Aizeren Klaas uit Ierswoud, dat is nag un oomzegger van Kees Stet teuge de touwe en ut duurde niet lang of hai wier kampioen van deuze previncie. Un halluf jaar later wier ie kampioen van Nederland en nou dut jaar is ie wirreldkampioen worren. Dat is aigeluk kommen omdat de lui teuge wie Arie bokse most al in de ring legge gonge as ze hum alliendug maar zagge en den was ut beurt vanzelluf hei. Arie had dan wonnen zonder dattie ze fleke had hoeve te gebruike. Nou weunt Arie de Knokker nag altaid in Skorl want hai is hillegaar gien stos worren omdat ie nou wirreldkampioen wor ren is. Ik hep Arie vongen kenne vor un praatje. Ik belde um op en toe ik zaide wie of ik was zaide die dattie zelluf wel effies langs komme zou. En amper had ik de tillefoon neerlait toe de bel al gong. Ut was niet meer nodug om de voordeur ope te doen want Arie had de hille zaak al uit de hengsels haalt en teuge de muur zet. ,Hoe gaat ut?' zaide die en gaf me de vaif. Ik docht eerluk dat ik gien vingers meer over had. Toen ik de tuinbank vor Arie in de kamer zet had (hai was al deur al me gewone stoele heenzakt) vroeg ik hum hoe ie nou zo ver kommen was om de beste van deuze wirreld te worren. ,Je moete hil gewoon deurramme totdat ut oflopen is', zaide Arie ,en den moete je je spierre goed in orde houwe.' Hai pakte hil zaggies me hand en legde die op ze spierballe. ,Nou gane we raize', zaide die en jewel me hand gon un halleve meter nei bove. Arie keik de boel bai main durus in de rondte en zag de piano staan. ,Speule je weldurus?' vroeg ie. Toen ik van nei skudde sloeg Arie de piano mit ze vlakke hand in twei zuivere halfte deur- midde. .Platters', zaide die en nam ut dreswaar op en kwakte ut uit ut raam. Toen sloeg ie mit ze pink de tillevisie te barsten en zaide dattie me nou un paar stote zol leite zien. ,Niet dranze', zaide die. ,Ik zal gniens an je komme kirrel. Gaan nou effies deer staan den zei ik je zien leite hoe of ik Ray Robinson vloert hep. Kaik me iene arrem nei achter, me laif effies nei vore, uithale en den (afgebroken). De toestand van onze medewerker is, hoewel aanvankelijk zorg wekkend, enigszins vooruitgegaan. Waarschijnlijk mag hij bin nenkort weer opzitten hoewel er van enige hervatting van zijn werkzaamheden voorlopig geen sprake zal zijn. Redactie Vorige week vrijdag vond in café Slijkerman te Catrijp een vergade ring plaats van de Konijnenfokver- eniging 'De Duinstreek' en van de onlangs opgerichte vereniging van vogelliefhebbers. De voorzitter van beide vereni gingen, de heer Bredewout kon een groot aantal leden welkom heten. Men is van plan op 12, 13 en 14 november a.s. in de zaal van 'De Rustende Jager' weer een tentoon stelling te houden. Ook de vogel liefhebbers zullen 'n - zij het uiter aard bescheiden - steentje bijdra gen. De konijnen krijgen zoals ge bruikelijk 'n plaats in de zaal. ter wijl 't toneel voor de vogelliefheb bers zal zijn bestemd. Omdat het aantal vogels te klein is om hiervoor een keurmeester te la ten komen werd voorgesteld het publiek als jury te laten fungeren. De details zullen later worden besproken maar in grote lijnen is al het werk dat er voor het in richten van een expositie nodig is, al verdeeld. Het viel ons bij deze vereniging op dat iedereen zich hiervoor belangeloos beschikbaar stelde. Hieraan ontbreekt het bij andere verenigingen nogal eens en we hebben het dikwijls meege maakt dat het bestuur vruchteloze pogingen deed om mensen voor het een of andere karweitje warm te krijgen. Daar dit bij de konijnenfok niet nodig was, blijkt alweer dat deze mensen zich ook daadwerke lijk voor hun vereniging willen in spannen zonder dat ze daarvoor in welke vorm dan ook willen worden beloond. En dat is in deze tijd van materi alisme een groot voorrecht. DE DUINSTREEK dat de samenstelling van het 4 man sterke team voor het tweede tour- nooi, nu in Boxtel, niet al te moei lijk is geweest. Deze vier mensen van Midget-Golfbaan 'De Duinrand' behaalden 'n niet onverdienstelijke 7e plaats van de negen deelnemen de teams. De ervaringen van Arnhem wer den hier met succes aan de prak tijk getoetst en weer uitgebreid. Opvallend bij deze tournooien is wel de sportiviteit en het plezierig verloop van beiden. Er wordt niet tegen maar met elkaar sport beoe fend. In verband hiermede zal ook de Schoorlse Midget-Golfclub steeds wanneer dit mogelijk is een team afvaardigen. Voor het volgende tournooi op 10 okt. a.s. te Beekbergen zullen dit er zelfs twee en zo mogelijk drie zijn. i i 'DE DUINRAND SCHOORL Op zondag 19 september j.l. nam M.G.C. 'De Duinrand' uit Schoorl voor de tweede maal in zijn nog jonge bestaan aan een landelijk tournooi deel. Het eerste, dat op zondag 12 sep tember te Arnhem werd gehouden ging meteen al om het Nederlands kampioenschap. Dat de Schoorlse samenstelling hier geen grootste resultaten be haalde was natuurlijk niet te ver wachten. In de eerste plaats door gebrek aan spelervaring, hierdoor werden de zenuwen de zwaarste tegenstander. Het team van zes man eindigde dan ook op de laat ste en achtste plaats. Individueel waren er echter een paar goede resultaten bereikt, zo- De afdeling Schoorl van de Ned. Bond van Plattelandsvrouwen open de het winterseizoen met het hou den van een bijeenkomst in café Swart te Hargen en wel vorige week woensdag. Zoals gewoonlijk kon de voor zitster, mevrouw Broersma weer 'n groot aantal dames welkom heten. Na enkele huishoudelijke medede lingen nam mevrouw Blauw-Kos- telijk uit Heerhugowaard, die voor zitster is van de handwerkcommis- sie het woord. Zij noemde handwer ken een typisch vrouwelijke bezig heid waarvoor ondanks het huidi ge jachtige levenspatroon de be langstelling niet is verminderd. Het handwerkcomité staat de leden met raad en daad terzijde want als men zelf iets heeft vervaardigd draagt dit bij tot meer geluk. Borduren is veel gemakkelijker dan u denkt, zo besloot mevrouw Blauw. Inmiddels was de zg. handwerk- koffer opengegaan en was de in houd daarvan op het biljart uitge spreid. De dames kregen volop ge legenheid de werkstukjes te be wonderen, de kussens, schorten, doeken en wat dies meer zij, gingen van hand tot hand en wellicht heeft men daarvan veel geleerd. Als simpel manspersoon kunnen wij dat uiteraard niet zo beoordelen. Na de pauze kwam een geheel ander onderwerp aan de orde. De heer C. Hoekstra had zich namelijk bereid verklaard de dames iets over het Esperanto te vertellen. De heer Hoekstra zei dat aan de Verenigde Naties een petitie zou worden aangeboden waarin werd verzocht het Esperanto bij alle bij de VN aangesloten landen in te voeren als leervak op de scholen. Sinds 1964 bestaat in ons land de akte L/O Esperanto zodat het hier mogelijk is Esperanto in te voeren. Esperanto is 'n internationale taal. Het Engels is dit ook, maar dit is een taal die in een bepaald land wordt gesproken hetgeen voor de bewoners een privilege betekent. Als men een bepaalde taal goed wil leren moet men zeker 2 a 3 jaar in dat land vertoeven. Het le ren van iedere vreemde taal is moeilijk ook het Esperanto is dat Het Nederlands is ontwikkeld door de mensen die op een bepaalde ma nier met elkaar spraken en dit is in de loop der eeuwen net als an dere talen, erg veranderd. Er zijn in het normale spraakge bruik vele onregelmatigheden ge slopen die wij niet meer merken. Maar als we alleen al het werk woord 'zijn' vervoegen komen we tot de ontdekk'n" dat dit werk woord (ik ben, hij is, wij zijn) wel zeer onregelmatig is. Het Esperanto, zo vertelde de hr. Hoekstra verder, is door de in 1859 in Polen geboren oogarts Zamen- hoff samengesteld Esneranto be tekent letterlijk: 'Degene die hoopt' en dit gebruikte dr. Zamenhoff als zijn pseudoniem. Doordat in die jaren verschillen de volken in Polen woonden, wa ren er, doordat ze elkaar niet ver stonden dikwijls moeilijkheden. Op 13-jarige leeftijd had Zamen hoff al een ontwerp voor een inter nationale taal gemaakt en later werkte hij zijn denkbeelden verder uit tijdens zijn universitaire studie. Hij merkte op dat in andere talen verschillende benamingen voor het zelfde onderwerp werden gebezigd en hij vond dat één woord hier kon volstaan. Op die basis schreef hij voor alle werkwoorden, zelfstan dige en bijvoeglijke naamwoorden dezelfde regels voor. De werkwoor- door HENK VAN HEESWIjK Het meisje glimlachte. ,Daar zit natuurlijk wel wat in. Hoe wel kunt u als Veluwenaar in de stad wennen? De jongeman haalde zijn schouders op. ,Wat zal ik hierop antwoorden? Het spreekwoord zegt: waar je je brood hebt is je vaderland. Overigens, ik heb natuurlijk mijn vrije dagen en als ik heimwee krijg, ga ik een dagje naar huis.' Ze keek door het raam naar het verkeer op straat. ,Ik ge loof niet, dat ik graag in Amsterdam zou wonen. Zo druk. We wonen erg rustig, ziet u? Dicht aan de zee. Het IJssel- meer dan. De conducteur keek haar onderzoekend aan. ,Het klinkt misschien afgezaagd en u mag me gerust uitlachen, als u het niet geloofd, maar uw gezicht komt me bekend voor.' Ze begon weer te lachen. ,Dat heb ik vaker gehoord. Als u kunt raden, waar ik woon, zou ik misschien bereid zijn u te geloven. Hij dacht na. ,Ik kan me natuurlijk vergissen, maar als u degene bent, die ik vermoed, dan woont u in Nijloo.' Gerda keek verrast op. .Inderdaad woon ik in Nijloo.' Hij knikte nadenkend. ,Ja, dan moet u het wel zijn. Dan hebben we samen op dezelfde school gegaan, maar uw naam kan me niet meer te binnen schieten. Wel de boerderij, waar u woont. Als ik gelijk heb, woont u op 'De Peppelhorst'. Nu keek Gerda hem nieuwsgierig onderzoekend aan. ,Dat klopt helemaal. Wie bent u dan eigenlijk?' Hij leunde naar haar toe. ,Ja, de wereld is maar klein. Ik ben Arie de Nots. Ik heb u nog wel eens op de fiets naar huis gebracht, maar dat zult u al lang vergeten zijn.' ,Arie de Notsherhaalde het meisje langzaam en gelijk tijdig gingen haar gedachten terug naar de schooljaren, want het voorval, dat de conducteur in haar herinnering terugriep zag ze weer voor zich. Er was in dit tijd altijd een soort vete tussen de boerenjongens van de hoge en de lage kant. Op de hoge kant, de wat betere gronden, grenzende aan het IJsselmeer, woonden de grote en doorgaans rijke boeren. Die zo'n twintig tot dertig stuks vee molken, en die ettelijke bunders wei- en bouwland bezaten. Hofsteden met klinkende namen en lange oprijlanen. Terwijl de boertjes aan de lage kant, het eigenlijke heideachtige Veluwedeel, de veel schra lere zandgrond bebouwden en in de regel niet meer dan drie tot zes koetjes bezaten, terwijl de voornaamste bron van inkomsten bestond uit de eierteelt en de roggebouw. De boe ren van de hoge kant gingen nauwelijks om met hun collega's van de lage kant en op vergaderingen zat ieder bij zijn eigen groep. Dat was ongeschreven wet, waaraan iedereen zich hield. In de verenigingsbesturen zaten altijd twee of drie boe ren van de hoge kant en soms één van de lage kant. Kortom de hoge kant besliste in alles en de lage kant aanvaardde dit als iets vanzelfsprekends. Zelfs op school had de scheiding al plaats, want een kind van de lage kant werd nooit naast een klassegenoot van de hoge kant geplaatst, terwijl in het speelkwartier iedere groep zelfstandig speelde. Doch op het schoolpad van en naar huis kwam het wel eens tot een uitbarsting. De lage kanters hadden het door gaans over de 'hufters', terwijl de hoge kanters de tegen standers uitscholden voor zandvreters. En dat waren nog de meest fatsoenlijke betitelingen. Op gezette tijden werd er een fris robbertje gevochten. Dit was op zichzelf al een psychologisch probleem, waarover het schoolhoofd zich wel eens de nersens brak, doch waarvoor hij geen verklaring kon vinden. Meestal geschiedde dit in het vroege voorjaar en als de school kort na de zomervakantie weer begonnen was. Tweemaal in het jaar een periode van schelden en honen, uitjouwen en stenen gooien, tot er ergens een vlam oplaaide en dan was het bakkeleien. Met als resultaat wat blauwe ogen, builen en andere kleine verwondingen. In de plaatselijke krant een paar boze ingezonden stukken, op de scholen boet predikaties en straffen. Thuis verstoorde ouders met nog eens straffen en tenslotte op de straat kinderen, die elkarr zoveel mogelijk uit de weg liepen. Omdat ze misschien zelf ge schrokken waren over het resultaat van hun vechtpartijen. Dan ging alles weer weken en maanden goed, zonder noe menswaardige incidenten. De hufters bemoeiden zich niet met de zandvreters en deze deden of de hoge kanters niet bestonden. Tot de volgende vechtparijen begonnen. Tijdens zo'n vechtpartij aan de rand van het stadje, was de toen achtjarige Gerda van 't Grashek in het nauw ge raakt. Plotseling zat ze midden tussen een stelletje vechters bazen en voor iedereen goed besefte, dat er een deerntje bij betrokken was, lag Gerda op straat met een gat in haar kous en knie, huilend van pijn en schrik. De jongens staak ten geschrokken hun strijd voor enige ogenblikken, want meisjes deden aan de knokpartij natuurlijk niet mee. Eén der lage kanters, die zich tot nog toe wat op de achtergrond had gehouden, omdat zijn oudere broers het alleen wel af konden, kreeg medelijden met de kleine Gerda, zette haar resoluut op de bagagedrager van zijn gammele fiets en bracht haar naar huis op 'De Peppelhorst'. Meer niet. Hij had zelfs geen dankje afgewacht, misschien wel uit de aangeboren vrees voor alles, wat op de hoge kant woonde, en was hard fietsend teruggereden naar de straat. Gerda herinnerde het zich allemaal nog, hoewel ze eigen lijk nooit precies geweten had, wie haar toen naar huis ge bracht had. Dus dat was Arie de Nots geweest, een van de zandvreters. De Notsen stonden bovendien niet bepaald als keurige mensen aangeschreven. Ze bewoonden één van de drie bouwvallige boerderijen in het 'Moordgat', een laag ge deelte op de Veluwe tussen Nijloo en Groevendijk, en het was spreekwoordelijk in het stadje, dat wat uit het Moordgat kwam, in de regel niet veel soeps was. Misschien raadde de tramconducteur haar gedachten. ,Ja juffrouw van 't Grashek, nu weet ik ineens uw naam ook weer, dat was ik toen. Arie de Nots uit het Moordgat. Een zand vreter van de lage kant. En wat voor één, he? We staan nu niet bepaald zo gunstig bekend in Nijloo.' Het meisje begon te lachten. ,Dat dat was vroeger. Te genwoordig zijn de verhoudingen heel anders geworden De man haalde zijn schouders op. ,Dat kan wel zijn, maar niet in Nijloo. Tussen de lage en de hoge kant is nog altijd een kloof. Ik kom vaak genoeg thuis en ik ben niet blind. Van de lage kanters zit er nog steeds geen in de hoge kerk banken, is het wel? U ziet het alweer, he? Zelfs wij komen uit twee verschillende werelden. U bent de dochter van een der grootste boeren van Nijloo en u zult te zijner tijd wel met de zoon van een of andere grote boer uit de omgeving trouwen. En ik ben tramconducteur, omdat er in het Moord gat voor mij geen plaats meer is. Waarover ik overigens he lemaal niet rouwig ben. Nou, we gaan voor de verandering maar weer eens naar de Centraal. En nu zal ik u niet vergeten. De Anne Vondel, he?' Hij knikte. ,Ik zet u vlak voor de straat af. Gaat u daar logeren?' Ze schudde haar hoofd. ,0 nee, ik ga vanavond weer naar huis.' Alles goed thuis? Leven uw ouders nog?' Gelukkig wel. Kerngezond. Dank u.' Bij de Anna Vondelstraat knikte hij haar vriendelijk toe. Prettige dag, juffrouw van 't Grashek. Misschien zien we elkaar nog wel eens een keer.' HOOFDSTUK 5 TANTE GERDIEN, HET BUITENBEENTJE ,Zo, zo kind; heb je de reis eens alleen gemaakt? Lief van je hoor, dat je je oude tante niet vergeet op haar verjaardag. Dank je wel voor je presentjes. Ga lekker bij het raam zitten dan maak ik even een kopje koffie klaar.' Gerda liet zich de onstuimige omhelzing van haar corpu lente tante gelaten welgevallen, doch diep in haar hart vond ze het ook weer prettig, omdat ze altijd veel van deze on gecompliceerde vrouw had gehouden. En misschien ook wel bewonderd om haar moed zich van niets van de familie aan te trekken en steeds haar eigen weg te gaan. Ze zag met een zekere schroom op naar de grote vrouw, die altijd een opgewekt humeur bezat en daardoor een sfeer van hartelijke spontaniteit wist te scheppen. Als ze vroeger van een be zoek aan de jarige tante terugkwam, dacht ze altijd: wat was het weer gezellig. En zelfs de kritieken, die haar vader en soms ook haar moeder op de voorbijgegane uren uitoefenden vermochten niet haar te beïnvloeden. Tante Gerdien was voor het meisje het summum van onbezorgdheid. Indertijd, toen oom Lex nog leefde, had ze al enigszins begrepen, dat deze twee mensen elkander hartstochtelijk lief hadden en dit ook openlijk demonstreerden. In tegenstelling tot haar eigen ouders, die zich nooit ook maar aan enige intimiteit zouden overgeven in het bijzijn van derden. Gerda kon zich ten minste niet herinneren, wanneer ze gezien had, dat vader zijn vrouw liefkoosde of zelfs kuste. En omgekeerd evenmin. Langzamerhand was ze ermee verzoend geraakt, dat men zo iets in hun kringen niet deed. Dit kwam eenvoudig niet in je op. Daarom was ze die avond van Koninginnedag ta melijk onthust geweest, toen Brand van Gispelaar haar zon der meer in zijn stevige, harde armen had genomen om haar te kussen. Hetgeen haar verward had, omdat ze dergelijke uitingen niet gewend was. Doch bij tante Gerdien in huis was alles anders. Daar kuste iedereen elkaar: vrienden en vriendinnen van tante deden het, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Alleen voor de familie Van 't Grashek werd een uitzondering gemaakt en bepaalde men zich tot een handdruk. Vader en moeder zouden er vast niet van gediend zijn geweest. Stel je voor, alleen al de gedachte. Om je niet lekker te schrikken. De enige, die zich nergens wat van aantrok, was tante Gerdien zelf. En of vader het al of niet prettig vond en moeder steevast iedere keer kleurde, beiden ontkwamen nooit aan een stevige omhelzing van tante Gerdien. Ze was nu eenmaal zo en dat zouden /ader en moeder ook wel gedacht hebben, vandaar dat ze er maar nooit iets van zeiden. den eindigden op es, is of os, de zelfstandige naamwoorden op o, de bijvoeglijke naamwoorden op a en de bijwoorden op e. Er zijn voor het Esperanto, dat ongeveer 1000 woorden telt, maar 16 regels vast gesteld die men in acht dient te nemen. Verschillende tijdschriften en boeken worden door Esperantisten vertaald door mensen die in het land van de schrijver wonen en die dus precies de nuances en scha keringen kunnen weergeven die de schrijver heeft bedoeld. Bij het ver talen in bijv. Engels mist men hier van veel. Esperanto is niet alleen een communicatiemiddel maar ook een zg. brugtaal. Het huidige sys teem van het gebruiken van tolken die dan door middel van koptele foons a la moment het gesprokene weergeven gaat redelijk mits men de taal zuiver, en dus zonder dia lect spreekt. Maar ik geef u te ra den zei de heer Hoekstra wat de mensen zouden moeten beginnen als de koptelefoons opeens weigerden. De wereld ontwikkelt zich snel, de afstanden worden steeds sneller door de voortschrijdende techniek overbrugd. Maar het zou veel een voudiger zijn als men één taal ge bruikte. We leven tenslotte ook maar op één aardbol. Er zijn 75 radiostations on de we reld die regelmati" programma's in het Esperanto uitzenden en hiervan is Warschau wel de belangrijkste. Er bestaan tal van organisaties op het gebied van Esperanto, en Nederland telt momenteel zo'n 3000 Esperantisten. De heer Hoekstra trok van leer tegen lieden die aanbieden een taal volgens de zg. Natuurmethode in 3 maanden te leren. Die advertenties zijn je reinste bedrog, zei hij. Met Esperanto gaat dit wel, elke week 2 uur les en dan natuurlijk thuis studeren. Nadat de heer Hoekstra enkele dia's had vertoond van de plaatsen waar congressen van Es perantisten hadden plaatsgehad, verklaarde hij zich bereid ook in Schoorl les te geven als daarvoor liefhebberij zou bestaan. Mevrouw Broersma dankte de hr. Hoekstra tot slot van zijn causerie hartelijk en bood de spreker, die de avond pro deo had gegeven, een boekenbon aan. in De Duinstreek van 29 september 1933 dat de VVV Groet-Camperduin een buitengewone ledenvergadering belegde; dat door de gemeente was geadvi seerd tot samenvoeging van de beide plaatselijke VVV's, anders zou geen subsidie meer kunnen worden verleend; dat de toenmalige voorzitter van de Groeter VVV Schoorl en Groet twee dorpen vond wier belan gen niet samengaan. Men moet zo zei hij, de WV's beschouwen als twee zaken die elkaar be concurreren; dat na stemming het voorstel tot samenvoeging met 46 tegen 5 stemmen werd verworpen; dat in de nacht van 7 op 8 oktober de Zomertijd eindigde, zo bracht het gemeentebestuur in herinne ring; dat er bij haringhandel Bouman te Schoorldam 30 'groote, blanke schoongemaakte Inmaak-Haringen met 1 flesch Gekruide Azijn' te koop waren voor een hele gul den. Thuisbezorgd, dat een week-abonnement bij de autobusdienst Bergen-Alkmaar (A. Schalkwijk) f 1,10 kostte. CAMPING 'KORFWATER' had ondanks slechte zomer meer overnachtingen Ondanks de zeer slechte zomer heeft de camping 'Korfwater' bijna 1800 overnachtingen meer geboekt dan vorig jaar. In 1964 noteerde men 60.186 overnachtingen en dit jaar waren het er nl. 61.979. Over het algemeen zal dit de meeste za kenmensen nog meevallen, aange zien bij de meeste de overtuiging leefde dat er op de camping dit jaar minder mensen waren ge weest. Men kan dus zonder meer stel len dat de VVV Petten ook dit jaar weer met een record aantal over nachtingen zal komen. Want het was in ons dorp dit jaar zeker merkbaar dat de vakantiespreiding gaat doorwerken. Vooral in de maand juni was er dit jaar vrij veel verhuurd. De eerste gasten kwamen dit jaar in april en de laatste gaan ongeveer half oktober weer naar huis.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1965 | | pagina 5