^kozdse jlttLtse
Plattelandsvrouwen
Gerda's eigen weg
r
Konijnenfokver» en
vogelvereniging
Midget golfclub
TWEEDE BLAD
DONDERDAG 30 SEPTEMBER 1965
FEUILLETON
Wij lazen
PETTEN
DE BOKSER
Jullie hewwe leze kenne dat Arie Knokker nou wirreldkampioen
bokse worren is. Ik hep nag mit Arie op skool lopen. Maar
ik hep nooit docht dat ut zoon buffel van un kirrel worr ezou.
Bai de gimlesse was is altaid wel haantje de voorste maar bai
de are vakke die de meister ons perbeerde te lere was ie dat
nou niet derekt.
Toen Arie van skool kwam hep ie zo vor de aardugaid Jaap
Blaauboer durus over ze reg aait. Jaap hep twei maande plat
op bed legge moeten en toen nag un halluf jaar kalium an
doen. En toe wier Arie ontdekt deur un kirrel die hum les
gaf in de bokssport. Jare lang bokste Arie teuge allegaar binne
en buitenlanse kirrels en zo koeterdedoet kreig ie alle faine
knepies van ut skone boksbedraif onder de knie.
Nou moet ik dur bai zegge dat Arie ze cente en ze taid niet
verbarrelde. Hai at al iendug nag platters mit zaadjeskees en
zoas jullie wete zit deer ut hille alfebet an vitemiene in. In de
week gong ie om kwart over acht en sundes om tien vor halluf
nege onder de mannefekture en zodoende kreig ie oplest heer
op ze barst as kabeltouw en spierballe as klainekmderekontjes.
En kaik, de are dag sloeg ie Aizeren Klaas uit Ierswoud, dat
is nag un oomzegger van Kees Stet teuge de touwe en ut duurde
niet lang of hai wier kampioen van deuze previncie. Un halluf
jaar later wier ie kampioen van Nederland en nou dut jaar
is ie wirreldkampioen worren. Dat is aigeluk kommen omdat
de lui teuge wie Arie bokse most al in de ring legge gonge as
ze hum alliendug maar zagge en den was ut beurt vanzelluf
hei. Arie had dan wonnen zonder dattie ze fleke had hoeve te
gebruike.
Nou weunt Arie de Knokker nag altaid in Skorl want hai is
hillegaar gien stos worren omdat ie nou wirreldkampioen wor
ren is.
Ik hep Arie vongen kenne vor un praatje. Ik belde um op en
toe ik zaide wie of ik was zaide die dattie zelluf wel effies langs
komme zou. En amper had ik de tillefoon neerlait toe de bel
al gong. Ut was niet meer nodug om de voordeur ope te doen
want Arie had de hille zaak al uit de hengsels haalt en teuge
de muur zet.
,Hoe gaat ut?' zaide die en gaf me de vaif. Ik docht eerluk dat
ik gien vingers meer over had.
Toen ik de tuinbank vor Arie in de kamer zet had (hai was al
deur al me gewone stoele heenzakt) vroeg ik hum hoe ie nou
zo ver kommen was om de beste van deuze wirreld te worren.
,Je moete hil gewoon deurramme totdat ut oflopen is', zaide Arie
,en den moete je je spierre goed in orde houwe.'
Hai pakte hil zaggies me hand en legde die op ze spierballe.
,Nou gane we raize', zaide die en jewel me hand gon un halleve
meter nei bove. Arie keik de boel bai main durus in de rondte
en zag de piano staan.
,Speule je weldurus?' vroeg ie. Toen ik van nei skudde sloeg
Arie de piano mit ze vlakke hand in twei zuivere halfte deur-
midde.
.Platters', zaide die en nam ut dreswaar op en kwakte ut uit
ut raam. Toen sloeg ie mit ze pink de tillevisie te barsten en
zaide dattie me nou un paar stote zol leite zien.
,Niet dranze', zaide die. ,Ik zal gniens an je komme kirrel. Gaan
nou effies deer staan den zei ik je zien leite hoe of ik Ray
Robinson vloert hep. Kaik me iene arrem nei achter, me laif
effies nei vore, uithale en den (afgebroken).
De toestand van onze medewerker is, hoewel aanvankelijk zorg
wekkend, enigszins vooruitgegaan. Waarschijnlijk mag hij bin
nenkort weer opzitten hoewel er van enige hervatting van zijn
werkzaamheden voorlopig geen sprake zal zijn.
Redactie
Vorige week vrijdag vond in café
Slijkerman te Catrijp een vergade
ring plaats van de Konijnenfokver-
eniging 'De Duinstreek' en van de
onlangs opgerichte vereniging van
vogelliefhebbers.
De voorzitter van beide vereni
gingen, de heer Bredewout kon een
groot aantal leden welkom heten.
Men is van plan op 12, 13 en 14
november a.s. in de zaal van 'De
Rustende Jager' weer een tentoon
stelling te houden. Ook de vogel
liefhebbers zullen 'n - zij het uiter
aard bescheiden - steentje bijdra
gen. De konijnen krijgen zoals ge
bruikelijk 'n plaats in de zaal. ter
wijl 't toneel voor de vogelliefheb
bers zal zijn bestemd. Omdat
het aantal vogels te klein is
om hiervoor een keurmeester te la
ten komen werd voorgesteld het
publiek als jury te laten fungeren.
De details zullen later worden
besproken maar in grote lijnen is
al het werk dat er voor het in
richten van een expositie nodig is,
al verdeeld. Het viel ons bij deze
vereniging op dat iedereen zich
hiervoor belangeloos beschikbaar
stelde. Hieraan ontbreekt het bij
andere verenigingen nogal eens en
we hebben het dikwijls meege
maakt dat het bestuur vruchteloze
pogingen deed om mensen voor het
een of andere karweitje warm te
krijgen. Daar dit bij de konijnenfok
niet nodig was, blijkt alweer dat
deze mensen zich ook daadwerke
lijk voor hun vereniging willen in
spannen zonder dat ze daarvoor in
welke vorm dan ook willen worden
beloond.
En dat is in deze tijd van materi
alisme een groot voorrecht.
DE DUINSTREEK
dat de samenstelling van het 4 man
sterke team voor het tweede tour-
nooi, nu in Boxtel, niet al te moei
lijk is geweest. Deze vier mensen
van Midget-Golfbaan 'De Duinrand'
behaalden 'n niet onverdienstelijke
7e plaats van de negen deelnemen
de teams.
De ervaringen van Arnhem wer
den hier met succes aan de prak
tijk getoetst en weer uitgebreid.
Opvallend bij deze tournooien is
wel de sportiviteit en het plezierig
verloop van beiden. Er wordt niet
tegen maar met elkaar sport beoe
fend.
In verband hiermede zal ook de
Schoorlse Midget-Golfclub steeds
wanneer dit mogelijk is een team
afvaardigen.
Voor het volgende tournooi op 10
okt. a.s. te Beekbergen zullen dit
er zelfs twee en zo mogelijk drie
zijn.
i i
'DE DUINRAND SCHOORL
Op zondag 19 september j.l. nam
M.G.C. 'De Duinrand' uit Schoorl
voor de tweede maal in zijn nog
jonge bestaan aan een landelijk
tournooi deel.
Het eerste, dat op zondag 12 sep
tember te Arnhem werd gehouden
ging meteen al om het Nederlands
kampioenschap.
Dat de Schoorlse samenstelling
hier geen grootste resultaten be
haalde was natuurlijk niet te ver
wachten. In de eerste plaats door
gebrek aan spelervaring, hierdoor
werden de zenuwen de zwaarste
tegenstander. Het team van zes
man eindigde dan ook op de laat
ste en achtste plaats.
Individueel waren er echter een
paar goede resultaten bereikt, zo-
De afdeling Schoorl van de Ned.
Bond van Plattelandsvrouwen open
de het winterseizoen met het hou
den van een bijeenkomst in café
Swart te Hargen en wel vorige
week woensdag.
Zoals gewoonlijk kon de voor
zitster, mevrouw Broersma weer 'n
groot aantal dames welkom heten.
Na enkele huishoudelijke medede
lingen nam mevrouw Blauw-Kos-
telijk uit Heerhugowaard, die voor
zitster is van de handwerkcommis-
sie het woord. Zij noemde handwer
ken een typisch vrouwelijke bezig
heid waarvoor ondanks het huidi
ge jachtige levenspatroon de be
langstelling niet is verminderd. Het
handwerkcomité staat de leden met
raad en daad terzijde want als men
zelf iets heeft vervaardigd draagt
dit bij tot meer geluk. Borduren is
veel gemakkelijker dan u denkt, zo
besloot mevrouw Blauw.
Inmiddels was de zg. handwerk-
koffer opengegaan en was de in
houd daarvan op het biljart uitge
spreid. De dames kregen volop ge
legenheid de werkstukjes te be
wonderen, de kussens, schorten,
doeken en wat dies meer zij, gingen
van hand tot hand en wellicht
heeft men daarvan veel geleerd.
Als simpel manspersoon kunnen wij
dat uiteraard niet zo beoordelen.
Na de pauze kwam een geheel
ander onderwerp aan de orde. De
heer C. Hoekstra had zich namelijk
bereid verklaard de dames iets over
het Esperanto te vertellen.
De heer Hoekstra zei dat aan de
Verenigde Naties een petitie zou
worden aangeboden waarin werd
verzocht het Esperanto bij alle bij
de VN aangesloten landen in te
voeren als leervak op de scholen.
Sinds 1964 bestaat in ons land de
akte L/O Esperanto zodat het hier
mogelijk is Esperanto in te voeren.
Esperanto is 'n internationale taal.
Het Engels is dit ook, maar dit is
een taal die in een bepaald land
wordt gesproken hetgeen voor de
bewoners een privilege betekent.
Als men een bepaalde taal goed
wil leren moet men zeker 2 a 3
jaar in dat land vertoeven. Het le
ren van iedere vreemde taal is
moeilijk ook het Esperanto is dat
Het Nederlands is ontwikkeld door
de mensen die op een bepaalde ma
nier met elkaar spraken en dit is
in de loop der eeuwen net als an
dere talen, erg veranderd.
Er zijn in het normale spraakge
bruik vele onregelmatigheden ge
slopen die wij niet meer merken.
Maar als we alleen al het werk
woord 'zijn' vervoegen komen we
tot de ontdekk'n" dat dit werk
woord (ik ben, hij is, wij zijn) wel
zeer onregelmatig is.
Het Esperanto, zo vertelde de hr.
Hoekstra verder, is door de in 1859
in Polen geboren oogarts Zamen-
hoff samengesteld Esneranto be
tekent letterlijk: 'Degene die hoopt'
en dit gebruikte dr. Zamenhoff als
zijn pseudoniem.
Doordat in die jaren verschillen
de volken in Polen woonden, wa
ren er, doordat ze elkaar niet ver
stonden dikwijls moeilijkheden.
Op 13-jarige leeftijd had Zamen
hoff al een ontwerp voor een inter
nationale taal gemaakt en later
werkte hij zijn denkbeelden verder
uit tijdens zijn universitaire studie.
Hij merkte op dat in andere talen
verschillende benamingen voor het
zelfde onderwerp werden gebezigd
en hij vond dat één woord hier kon
volstaan. Op die basis schreef hij
voor alle werkwoorden, zelfstan
dige en bijvoeglijke naamwoorden
dezelfde regels voor. De werkwoor-
door HENK VAN HEESWIjK
Het meisje glimlachte. ,Daar zit natuurlijk wel wat in. Hoe
wel kunt u als Veluwenaar in de stad wennen?
De jongeman haalde zijn schouders op. ,Wat zal ik hierop
antwoorden? Het spreekwoord zegt: waar je je brood hebt
is je vaderland. Overigens, ik heb natuurlijk mijn vrije dagen
en als ik heimwee krijg, ga ik een dagje naar huis.'
Ze keek door het raam naar het verkeer op straat. ,Ik ge
loof niet, dat ik graag in Amsterdam zou wonen. Zo druk.
We wonen erg rustig, ziet u? Dicht aan de zee. Het IJssel-
meer dan.
De conducteur keek haar onderzoekend aan. ,Het klinkt
misschien afgezaagd en u mag me gerust uitlachen, als u het
niet geloofd, maar uw gezicht komt me bekend voor.'
Ze begon weer te lachen. ,Dat heb ik vaker gehoord. Als
u kunt raden, waar ik woon, zou ik misschien bereid zijn u
te geloven.
Hij dacht na. ,Ik kan me natuurlijk vergissen, maar als u
degene bent, die ik vermoed, dan woont u in Nijloo.'
Gerda keek verrast op. .Inderdaad woon ik in Nijloo.'
Hij knikte nadenkend. ,Ja, dan moet u het wel zijn. Dan
hebben we samen op dezelfde school gegaan, maar uw naam
kan me niet meer te binnen schieten. Wel de boerderij, waar
u woont. Als ik gelijk heb, woont u op 'De Peppelhorst'.
Nu keek Gerda hem nieuwsgierig onderzoekend aan. ,Dat
klopt helemaal. Wie bent u dan eigenlijk?'
Hij leunde naar haar toe. ,Ja, de wereld is maar klein. Ik
ben Arie de Nots. Ik heb u nog wel eens op de fiets naar
huis gebracht, maar dat zult u al lang vergeten zijn.'
,Arie de Notsherhaalde het meisje langzaam en gelijk
tijdig gingen haar gedachten terug naar de schooljaren, want
het voorval, dat de conducteur in haar herinnering terugriep
zag ze weer voor zich. Er was in dit tijd altijd een soort vete
tussen de boerenjongens van de hoge en de lage kant. Op
de hoge kant, de wat betere gronden, grenzende aan het
IJsselmeer, woonden de grote en doorgaans rijke boeren. Die
zo'n twintig tot dertig stuks vee molken, en die ettelijke
bunders wei- en bouwland bezaten. Hofsteden met klinkende
namen en lange oprijlanen. Terwijl de boertjes aan de lage
kant, het eigenlijke heideachtige Veluwedeel, de veel schra
lere zandgrond bebouwden en in de regel niet meer dan drie
tot zes koetjes bezaten, terwijl de voornaamste bron van
inkomsten bestond uit de eierteelt en de roggebouw. De boe
ren van de hoge kant gingen nauwelijks om met hun collega's
van de lage kant en op vergaderingen zat ieder bij zijn eigen
groep. Dat was ongeschreven wet, waaraan iedereen zich
hield. In de verenigingsbesturen zaten altijd twee of drie boe
ren van de hoge kant en soms één van de lage kant. Kortom
de hoge kant besliste in alles en de lage kant aanvaardde dit
als iets vanzelfsprekends. Zelfs op school had de scheiding
al plaats, want een kind van de lage kant werd nooit naast
een klassegenoot van de hoge kant geplaatst, terwijl in het
speelkwartier iedere groep zelfstandig speelde.
Doch op het schoolpad van en naar huis kwam het wel
eens tot een uitbarsting. De lage kanters hadden het door
gaans over de 'hufters', terwijl de hoge kanters de tegen
standers uitscholden voor zandvreters. En dat waren nog de
meest fatsoenlijke betitelingen. Op gezette tijden werd er
een fris robbertje gevochten. Dit was op zichzelf al een
psychologisch probleem, waarover het schoolhoofd zich wel
eens de nersens brak, doch waarvoor hij geen verklaring kon
vinden. Meestal geschiedde dit in het vroege voorjaar en als
de school kort na de zomervakantie weer begonnen was.
Tweemaal in het jaar een periode van schelden en honen,
uitjouwen en stenen gooien, tot er ergens een vlam oplaaide
en dan was het bakkeleien. Met als resultaat wat blauwe
ogen, builen en andere kleine verwondingen. In de plaatselijke
krant een paar boze ingezonden stukken, op de scholen boet
predikaties en straffen. Thuis verstoorde ouders met nog eens
straffen en tenslotte op de straat kinderen, die elkarr zoveel
mogelijk uit de weg liepen. Omdat ze misschien zelf ge
schrokken waren over het resultaat van hun vechtpartijen.
Dan ging alles weer weken en maanden goed, zonder noe
menswaardige incidenten. De hufters bemoeiden zich niet met
de zandvreters en deze deden of de hoge kanters niet
bestonden. Tot de volgende vechtparijen begonnen.
Tijdens zo'n vechtpartij aan de rand van het stadje, was
de toen achtjarige Gerda van 't Grashek in het nauw ge
raakt. Plotseling zat ze midden tussen een stelletje vechters
bazen en voor iedereen goed besefte, dat er een deerntje
bij betrokken was, lag Gerda op straat met een gat in haar
kous en knie, huilend van pijn en schrik. De jongens staak
ten geschrokken hun strijd voor enige ogenblikken, want
meisjes deden aan de knokpartij natuurlijk niet mee. Eén
der lage kanters, die zich tot nog toe wat op de achtergrond
had gehouden, omdat zijn oudere broers het alleen wel af
konden, kreeg medelijden met de kleine Gerda, zette haar
resoluut op de bagagedrager van zijn gammele fiets en bracht
haar naar huis op 'De Peppelhorst'. Meer niet. Hij had zelfs
geen dankje afgewacht, misschien wel uit de aangeboren
vrees voor alles, wat op de hoge kant woonde, en was hard
fietsend teruggereden naar de straat.
Gerda herinnerde het zich allemaal nog, hoewel ze eigen
lijk nooit precies geweten had, wie haar toen naar huis ge
bracht had. Dus dat was Arie de Nots geweest, een van de
zandvreters. De Notsen stonden bovendien niet bepaald als
keurige mensen aangeschreven. Ze bewoonden één van de
drie bouwvallige boerderijen in het 'Moordgat', een laag ge
deelte op de Veluwe tussen Nijloo en Groevendijk, en het
was spreekwoordelijk in het stadje, dat wat uit het Moordgat
kwam, in de regel niet veel soeps was.
Misschien raadde de tramconducteur haar gedachten. ,Ja
juffrouw van 't Grashek, nu weet ik ineens uw naam ook
weer, dat was ik toen. Arie de Nots uit het Moordgat. Een
zand vreter van de lage kant. En wat voor één, he? We staan
nu niet bepaald zo gunstig bekend in Nijloo.'
Het meisje begon te lachten. ,Dat dat was vroeger. Te
genwoordig zijn de verhoudingen heel anders geworden
De man haalde zijn schouders op. ,Dat kan wel zijn, maar
niet in Nijloo. Tussen de lage en de hoge kant is nog altijd
een kloof. Ik kom vaak genoeg thuis en ik ben niet blind.
Van de lage kanters zit er nog steeds geen in de hoge kerk
banken, is het wel? U ziet het alweer, he? Zelfs wij komen
uit twee verschillende werelden. U bent de dochter van een
der grootste boeren van Nijloo en u zult te zijner tijd wel
met de zoon van een of andere grote boer uit de omgeving
trouwen. En ik ben tramconducteur, omdat er in het Moord
gat voor mij geen plaats meer is. Waarover ik overigens he
lemaal niet rouwig ben. Nou, we gaan voor de verandering
maar weer eens naar de Centraal. En nu zal ik u niet
vergeten. De Anne Vondel, he?' Hij knikte. ,Ik zet u vlak
voor de straat af. Gaat u daar logeren?'
Ze schudde haar hoofd. ,0 nee, ik ga vanavond weer naar
huis.'
Alles goed thuis? Leven uw ouders nog?'
Gelukkig wel. Kerngezond. Dank u.'
Bij de Anna Vondelstraat knikte hij haar vriendelijk toe.
Prettige dag, juffrouw van 't Grashek. Misschien zien we
elkaar nog wel eens een keer.'
HOOFDSTUK 5
TANTE GERDIEN, HET BUITENBEENTJE
,Zo, zo kind; heb je de reis eens alleen gemaakt? Lief van
je hoor, dat je je oude tante niet vergeet op haar verjaardag.
Dank je wel voor je presentjes. Ga lekker bij het raam zitten
dan maak ik even een kopje koffie klaar.'
Gerda liet zich de onstuimige omhelzing van haar corpu
lente tante gelaten welgevallen, doch diep in haar hart vond
ze het ook weer prettig, omdat ze altijd veel van deze on
gecompliceerde vrouw had gehouden. En misschien ook wel
bewonderd om haar moed zich van niets van de familie aan
te trekken en steeds haar eigen weg te gaan. Ze zag met
een zekere schroom op naar de grote vrouw, die altijd een
opgewekt humeur bezat en daardoor een sfeer van hartelijke
spontaniteit wist te scheppen. Als ze vroeger van een be
zoek aan de jarige tante terugkwam, dacht ze altijd: wat was
het weer gezellig. En zelfs de kritieken, die haar vader en
soms ook haar moeder op de voorbijgegane uren uitoefenden
vermochten niet haar te beïnvloeden. Tante Gerdien was
voor het meisje het summum van onbezorgdheid. Indertijd,
toen oom Lex nog leefde, had ze al enigszins begrepen, dat
deze twee mensen elkander hartstochtelijk lief hadden en dit
ook openlijk demonstreerden. In tegenstelling tot haar eigen
ouders, die zich nooit ook maar aan enige intimiteit zouden
overgeven in het bijzijn van derden. Gerda kon zich ten
minste niet herinneren, wanneer ze gezien had, dat vader zijn
vrouw liefkoosde of zelfs kuste. En omgekeerd evenmin.
Langzamerhand was ze ermee verzoend geraakt, dat men zo
iets in hun kringen niet deed. Dit kwam eenvoudig niet
in je op. Daarom was ze die avond van Koninginnedag ta
melijk onthust geweest, toen Brand van Gispelaar haar zon
der meer in zijn stevige, harde armen had genomen om haar
te kussen. Hetgeen haar verward had, omdat ze dergelijke
uitingen niet gewend was.
Doch bij tante Gerdien in huis was alles anders. Daar
kuste iedereen elkaar: vrienden en vriendinnen van tante
deden het, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Alleen voor de familie Van 't Grashek werd een uitzondering
gemaakt en bepaalde men zich tot een handdruk. Vader en
moeder zouden er vast niet van gediend zijn geweest. Stel je
voor, alleen al de gedachte. Om je niet lekker te schrikken.
De enige, die zich nergens wat van aantrok, was tante
Gerdien zelf. En of vader het al of niet prettig vond en
moeder steevast iedere keer kleurde, beiden ontkwamen
nooit aan een stevige omhelzing van tante Gerdien. Ze was
nu eenmaal zo en dat zouden /ader en moeder ook wel gedacht
hebben, vandaar dat ze er maar nooit iets van zeiden.
den eindigden op es, is of os, de
zelfstandige naamwoorden op o, de
bijvoeglijke naamwoorden op a en
de bijwoorden op e. Er zijn voor
het Esperanto, dat ongeveer 1000
woorden telt, maar 16 regels vast
gesteld die men in acht dient te
nemen.
Verschillende tijdschriften en
boeken worden door Esperantisten
vertaald door mensen die in het
land van de schrijver wonen en
die dus precies de nuances en scha
keringen kunnen weergeven die de
schrijver heeft bedoeld. Bij het ver
talen in bijv. Engels mist men hier
van veel. Esperanto is niet alleen
een communicatiemiddel maar ook
een zg. brugtaal. Het huidige sys
teem van het gebruiken van tolken
die dan door middel van koptele
foons a la moment het gesprokene
weergeven gaat redelijk mits men
de taal zuiver, en dus zonder dia
lect spreekt. Maar ik geef u te ra
den zei de heer Hoekstra wat de
mensen zouden moeten beginnen als
de koptelefoons opeens weigerden.
De wereld ontwikkelt zich snel, de
afstanden worden steeds sneller
door de voortschrijdende techniek
overbrugd. Maar het zou veel een
voudiger zijn als men één taal ge
bruikte. We leven tenslotte ook
maar op één aardbol.
Er zijn 75 radiostations on de we
reld die regelmati" programma's in
het Esperanto uitzenden en hiervan
is Warschau wel de belangrijkste.
Er bestaan tal van organisaties
op het gebied van Esperanto, en
Nederland telt momenteel zo'n 3000
Esperantisten.
De heer Hoekstra trok van leer
tegen lieden die aanbieden een taal
volgens de zg. Natuurmethode in 3
maanden te leren. Die advertenties
zijn je reinste bedrog, zei hij. Met
Esperanto gaat dit wel, elke week
2 uur les en dan natuurlijk thuis
studeren. Nadat de heer Hoekstra
enkele dia's had vertoond van de
plaatsen waar congressen van Es
perantisten hadden plaatsgehad,
verklaarde hij zich bereid ook in
Schoorl les te geven als daarvoor
liefhebberij zou bestaan.
Mevrouw Broersma dankte de hr.
Hoekstra tot slot van zijn causerie
hartelijk en bood de spreker, die
de avond pro deo had gegeven,
een boekenbon aan.
in De Duinstreek van
29 september 1933
dat de VVV Groet-Camperduin een
buitengewone ledenvergadering
belegde;
dat door de gemeente was geadvi
seerd tot samenvoeging van de
beide plaatselijke VVV's, anders
zou geen subsidie meer kunnen
worden verleend;
dat de toenmalige voorzitter van de
Groeter VVV Schoorl en Groet
twee dorpen vond wier belan
gen niet samengaan. Men moet
zo zei hij, de WV's beschouwen
als twee zaken die elkaar be
concurreren;
dat na stemming het voorstel tot
samenvoeging met 46 tegen 5
stemmen werd verworpen;
dat in de nacht van 7 op 8 oktober
de Zomertijd eindigde, zo bracht
het gemeentebestuur in herinne
ring;
dat er bij haringhandel Bouman
te Schoorldam 30 'groote, blanke
schoongemaakte Inmaak-Haringen
met 1 flesch Gekruide Azijn' te
koop waren voor een hele gul
den. Thuisbezorgd,
dat een week-abonnement bij de
autobusdienst Bergen-Alkmaar
(A. Schalkwijk) f 1,10 kostte.
CAMPING 'KORFWATER'
had ondanks slechte zomer
meer overnachtingen
Ondanks de zeer slechte zomer
heeft de camping 'Korfwater' bijna
1800 overnachtingen meer geboekt
dan vorig jaar. In 1964 noteerde
men 60.186 overnachtingen en dit
jaar waren het er nl. 61.979. Over
het algemeen zal dit de meeste za
kenmensen nog meevallen, aange
zien bij de meeste de overtuiging
leefde dat er op de camping dit
jaar minder mensen waren ge
weest.
Men kan dus zonder meer stel
len dat de VVV Petten ook dit jaar
weer met een record aantal over
nachtingen zal komen. Want het
was in ons dorp dit jaar zeker
merkbaar dat de vakantiespreiding
gaat doorwerken. Vooral in de
maand juni was er dit jaar vrij
veel verhuurd. De eerste gasten
kwamen dit jaar in april en de
laatste gaan ongeveer half oktober
weer naar huis.