Bankatbakkeüf Koolmees-Soecker Meneer Goedetrouw wordt directeur Jan Oldenburglaan 5, Bergen. - Telefoon 2385 De zaak met de grootste sortering eigen fabrikaat bonbons. In speciale luxe verpakking. DE FAqADE VAN DE ZWEEDSE WELVAART Wieg tot graf verzorging lost niet alle sociale problemen op Meesterwerk van vrouwelijke miniatuurkunst Liefde tegen liefde Roman van twee zusters KNIP ZE NU wmmMÊïêÈm Neem een abonnement op De Duinstreek Niet een bril, maar de JUISTE bril Mr. Opticiën D. W. PASTOOR, Bergen (Ken ware vertelling door Jan v. Maasdorp) Veilig verborgen achtèr een baal zout, geflankeerd door een groep buurtdames, sloeg ik, nu al weer zo'n dertig jaar geleden, Joris Goede trouw gade. Daar stond hij: iets ge bogen, doch overigens vitaal en monter, in wit jasje, met dezelfde Hangsnor van vroeger bij de firma Manschot boven, maar ook dezelfde vriendelijke trek om zijn brede mond. Ook zijn stem kraakte nog net eender: 'Een pond erwten, een pond zeep en een kilo suiker. An ders niets vergeten, juffrouw?' Goedetrouwouwe brave pen- nelikker, dacht ik geamuseerd, daar ben je op je ouwe dag toch nog geslaagd: directeur-kruidenier Welke Yankee-kapitalist ontdekte zichzelf zoals jij, op zijn zestigste jaar? Toen Joris Goedetrouw, die reeds dertig jaren bij de firma Manschot werkte, zijn congé kreeg, leek het leven hem verder aanvankelijk doel loos. Hij voelde het aan als een smadelijke nederlaag eerder had hij verkozen met zijn penhouder in de hand op het veld van eer (in dit geval zijn kantoorkruk achter zijn hoge lessenaar) te sneuvelen. Hij was zestig, doch voelde zich nog zo fit als dertig jaar geleden. Nadat hij enkele dagen met verward hoofd had rondgelopen (Goedetrouw was vrijgezel en miste dus alles, wat een man kan steunen in zijn strijd) ging hij het hem toekomende bedrag uit het personeelsfonds in ontvangst ne men. De kassier, die het niet onaar dige bedrag van tien duizend gulden aan hem uitbetaalde, meende hem te moeten opbeuren: 'Komaan, Goede trouw, je moet niet zo sip kijken. Je ontvangt daar eventjes een be drag, waar je anders een aantal ja ren voor zou moeten zwoegen. Als je zuinig leeft (en je ben toch maar alleen) kun je het wel tien jaar rek ken met dit bedrag. En over vijf jaar krijg je oudersdomspensioen. En dan: als je het goed aanlegt, kun je met dit geld een baan kopen, bij voorbeeld als mede-directeur in een of andere kleine zaak.Ze lachten beiden om de mop: Goedetrouw di recteur Goudetrouw had met trillende vingers en een hart vol emotie om zijn bezit de nagetelde bankbiljet ten in zijn portefeuille gestoken en was toen in een café een kop koffie gaan drinken. En toen scheen het een speling van het lot, dat daar juist vlak voor zijn neus een open geslagen dagblad lag, waarin een kolossale advertentie zijn verraste blik trof: Vier heren gezocht als di recteur van bijkantoren van een grote handelsonderneming. Alleen boekhoudkennis vereist. Goedetrouw richtte zich op de aansporing van de kassier tuitte nog na in zijn grote oren: 'begin iets met je geld'. Wat drommel, hij voelde zich nog joong en had energie ge noeg! En boekhouden was zijn werk. Plots scheen een vreemde wilskracht in hem gevaren. Hij was zijn leven lang ondergeschikte geweest, waar om zou hij het, nu hij in de gelegen heid was en bovendien geld bezat, niet proberen? En het leek, of met de ongekende weelde van geldelijk bezit en vrij heid een andere wereld met wijde perspectieven zich voor Goedetrouw opende. Zelf zaken doen. Directeur zijn! Het was in een stemmig, doch met goede smaak ingericht privé-kantoor dat Joris Goedetrouw de heer trof, met wie hij, door middel van het dagblad in het café, in contact was getreden. Hij werd door de onbe rispelijk geklede heer uitgenodigd, zich in een grote clubfauteiul te laten zinken. Zelf bleef de 'Direc teur-Generaal' (want als zodanig had de ander zich voorgesteld) achter zijn 'ministre' zitten (een methode van slimme zakenlieden, om aldus de bezoeker voortdurend tot hen te doen opzien). De Directeur-Generaal schrapte zijn keel, zei: 'hm, hm', zocht ver strooid in een verkeerde stapel brie ven, daarna blijkbaar in de juiste stapel, totdat hij de brief van de bezoeker eindelijk had gevonden en begon te spreken. Joris Goedetrouw constateerde met scherpe opmerkingsgave, dat de heer aan zijn beschaafde manieren ook een dito stem paarde. Dit alles pleitte voor de Directeur-Generaal en verstrekte Joris Goedetrouw in zijn verwachtingen. Meneer was nog niet lang geleden uit Amerika te ruggekomen, waar hij een bloeiend informatiekantoor met vele vertak kingen had beheerd. In verband met familieomstandigheden (die hem te vens een hap uit zijn vermogen had den gekost) was hij gerepatrieerd. Zeer tot zijn spijt, want Amerika was een goed land. Hij was nu, om kort te gaan, voornemens in Hol land een zelfde onderneming te be ginnen en wel voorlopig in de gro te steden. Zijn diverse kantoren zou den ieder een eigen directeur krij gen en waren rechtstreeks aan hem verantwoording schuldig. Overigens liet hij hen volkomen vrij en zelf standig, zoals hij dat gewoon was in Amerika. 'U voelt het', sprak hij minzaam, 'wat ik nodig heb, zijn Self-made men.' Goedetrouw knikte eerbiedig. 'Ik ben wel nooit in Amerika geweest' merkte hij bescheiden op, 'maar ik heb jarenlang op een Amerikaans kantoor gewerkt.' De grote man lachte nu vertrou welijker en nam uit zijn bureaulade een kistje Henry Clay, dat hij Joris Goedetrouw voorhield. 'Ons bedrijf' lichtte de generaal toe, nadat hij een enorme rookwolk had uitgeblazen, terwijl Joris Goudetrouw voorzich tig aan de kostbare reukstok trok, 'is een onmisbare schakel tussen de zakenman en de cliënten. Waarop komt het aan bij zaken doen? Op betrouwbaarheid, meneer! U moest eens weten, hoe talrijke winkeliers en zakenlieden dagelijks worden op gelicht door schijnbaar keurige lie den, die zich later ontpoppen als de grootste schurken en oplichters. Maar dan is het te laat voor de fir ma, die zulke schurken vertrouwen schonk. En dit, meneer Goedetrouw (ha, uw naam past goed in mijn be drijf) is nu de kern van mijn onder neming. De firma Flipse belt u op of de heer Koopmans goed is voor duizend gulden krediet, Uw bedien de licht de kaart van meneer Koop- mans en binnen het kwartier heeft de firma Flipse alle gewenste inlich tingen. Nu zult u wellicht vragen: 'Maar hoe komt u aan al die gege vens?' Om de mond van de grote man speelde een fijn glimlachje. 'Dit nu, meneer Goedetrouw, is het ge heim van mijn succes,' Ofschoon Joris Goedetrouw aan vankelijk nog enige vrees had ge- gekoesterd, had hij toch de knoop doorgehakt. Nu of nooit! Het brief papier met het hoofd in lak-relief zag er zó voornaam uit, dat hij, op verzoek van de almachtige om per kerende post zijn besluit kenbaar te maken, omdat nog slechts één plaats (toevallig in deze stad) vakant was, de daad van zijn leven beging. Een dag later verliet hij weer het kan toor van de manager, met een prach tig contract van drie jaren in zijn zak tegen een salaris van vierdui zend gulden per jaar. Een behoor lijk gezegelde en getekende kwitan tie van duizend gulden voor de ge storte waarborgsom (die eigendom van Goedetrouw bleef) was er bij gevoegd. Dit moest de kassier van Manschot weten! Grinnikend vroeg hij de kassier toen hij deze alles had verteld: Nu, dat is niet slecht hè? En de werkkring is geknipt vóór me. Ik kan het op mijn slofjes aan.' Peinzend zag de kassier Joris Goe detrouw aan en vroeg toen: 'Maar heb je nu niets vergeten?'. Verwonderd en niet begrijpend vroeg Goedetrouw, terwijl hij met zijn kippige ogen zijn geluksbrief bekeek: 'Vergeten? Wat zou ik ver geten hebben?' 'Ja, ik bedoel, heb je nu zelf geen informaties genomen naar die me neer, die informateur-generaal zal ik maar zeggen? En dan natuurlijk door middel van. een ander infor matie-kantoor?' Dit nu had Joris Goedetrouw in derdaad niet gedaan. Hij grinnikte nerveus, toch wel wat onthutst door de eigenlijke malle vraag van de kassier. Informeren naar een infor mateur! Die was goed. Maar de kassier bood aan, voor de aardigheid gratis een informatie te nemen. Daar kon de ander toch niets tegen heb ben? 'Als u denkt dat het nodig is, maar ik geloof het niet.' De andere dag reeds was de infor matie er. Zij luidde: 'Moeten zeer dringend waarschuwen voor bedoel de heer, die voorgeeft jarenlang in Amerika grote zaken te hebben ge daan. Hij was inderdaad tien jaren in de Verenigde Staten, waarvan hij er drie doorbracht in de Sing-Sing gevangenis wegens oplichting in tien gevallen. 'Voorts, was hij dranksmokkelaar, waarvoor hij in Baltimore kennis met de gevangenis maakte. Na zijn laatste vonnis werd hij gedwongen als ongewenste vreemdeling de Ver enigde Staten te verlaten. Sinds drie maanden is hij nu terug in Neder land en wordt door de politie scherp in het oog gehouden, daar hij wel zal trachten ook hier weder een of andere affaire op zwendelgebied te beginnen. Verder commentaar lijkt ons overbodig.' Joris Goedetrouw zat verslagen voor zich uit te staren met het ver pletterende requisitor van de pseu- do Directeur-Generaal in de beven de handen. Weg illusies Weg dui zend gulden! In de Bloemstraat was een kleine doch goed beklante kruidenierswin kel, waar een goede 'loop' in zat. En in de winkel stond Joris Goedetrouw erwten, bonen, zeep en nog meer af te wegen. Hij was een prettig mens die het best met de buurvrouwen kon vinden. Als het erg druk was, bij voorbeeld op zaterdagavond, hielp ook zijn vrouw hem. Want toen Joris Goedetrouw voor zijn res terende negen duizend gulden het bedrijf overnam van de weudwe van de vorige kruidenier, had hij tevens het stoute stuk bestaan, de weduwe er bij te nemen. Doch niet, dan na dat hij een prima informatie om trent de toekomstige directrice in zijn zaak had ontvangen. Zweden heeft de hoogste levens standaard van West-Europa. De in woners genieten tal van financiële en sociale voorzieningen. Enkele voorbeelden: de woningbouw wordt gesubsidieerd; de lagere inkomens groepen krijgen huuraftrek; apna- me in een ziekenhuis is gratis; de staat betaalt een deel van de dok ters- en apothekersrekening van de Zweden en bovendien is de kraam zorg gratis en er zijn zwangerschaps uitkeringen. Dit is nog lang niet al les wat er voor de Zweedse gemeen schap wordt gedaan. Zo ontvangt men gratis hoger onderwijs, zieken geld en werkloosheidsuitkeringen. Verder bestaat er ouderdoms_ en invaliditeitspensioen. Zweden heeft geen werkelijke armoede en even min kennen de Zweedse steden ach terbuurten. Ondanks al deze zegeningen van dit hoogontwikkelde land, zo schrijft Het Beste in zijn augustus-uitgave, zijn veel Zweden ontevreden. Pa radoxaal genoeg heeft dit land, dat zich in twintig jaar tijd tot de ver- maardste welvaartsstaat heeft we ten op te werken, veel van zijn oor spronkelijke problemen niet opge lost; in sommige gevallen zijn ze zelfs in omvang toegenomen. Alle kostbare sociale verzorging en onderwijshervormingen ten spijt heeft men sociale misstanden, zoals criminaliteit, alcoholisme en versla ving aan verdovende middelen niet aan banden kunnen leggen. Sinds 1950 is de misdadigheid verdubbeld. Tussen 1963 en 1966 is het aantal moorden en berovingen met 80 pro cent gestegen; verkrachtingen met 28 procent. Het alcoholisme geeft reden tot grote bezorgdheid, terwijl volgens de politie het gebruik van verdovende middelen zich onder jonge mensen als een epidemie verbreidt. Over het algemeen schrijft men deze weinig goeds voorspellende situatie tqe aan de verslechtering van het gezins leven, Woningbouw. De gesubsidieerde woningbouw is een werkstuk waarop de sociale plannenmakers het meest trots zijn. Dit neemt niet weg, dat juist de huisvesting thans een van de meest ingewikkelde problemen in Zweden is. Gverheidsbeperkingen en hoge loonkosten hebben de particuluiere huizenbouw ontmoedigd. Ondanks een lage bevoolkingsgroei zit het land midden in een huisvestings crisis. In 1947 bedroeg het aaptaj ingeschreven woningzoekenden in Stockholm 23.000. Dit cijfer bedraagt nu 120,000( waarbij nog 50.000 men sen behoren te worden gevoegd die in de voorsteden een huis zoeken. Geen gering aantal dus voor een stad met 800.000 inwoners. Hoge belastingen. Het spreekt vanzelf, dat de eer_ der genoemde sociale voorzieningen, belastingen eisen, die tot de zwaar ste van Europa behoren. Deze last wordt gedragen door hen, die het meeste van deze voorzieningen pror- fiteren: de mensen met lage of mid delmatige inkomens. De Zweedse belasting bedraagt met inbegrip van de sociale lasten 40 procent van het Bruto Nationaal Produkt. Een ge huwde Zweed die 18.000 gulden per jaar verdient, betaalt 30 procent van zijn salaris aan inkomstenbelasting en sociale lasten; een vrijgezel be taalt in een dergelijk geval 37 pro cent. Van inkomens rond de 70.000 gulden gaat bij gehuwden 50 pro cent af en bij vrijgezellen 53 pro cent. Over het geheel dus een nog iets zwaardere fiscale druk dan in ons land. Bovëndien zijn zeer veel produkten aan fikse belastingen on derhevig. Tweederde van het bedrag dat men voor een liter benzine be taalt, 80 procent van de prijs van een pakje sigaretten en zelfs 90 pro cent ,van de prijs van een fles sterke drank, gaan naar de fiscus. De kos ten van het levensonderhoud zijn sinds 1960 met 30 procent gestegen. De lonen en salarissen zijn welis waar eveneens omhoog gegaan, doch de looninflatie begint nu de concur_ rentiepositie van sommige industrie- en te ondermijnen. De huidige vol ledige werkgelegenheid wordt door de stijgende prijzpn ep het verlies van buitenlandse markten in gevaar gebracht. Zweden reageert op deze bedreigingen met een beweging naar links. Naarmate de sociaal-democra tische regering naar links schuift om de dreigiqg van het communisme te ontkrachten, verliest zij de steun van de zakenwereld en andere „gematig de" elernentpn. De iq Zwedpn tradi tioneel goede verstandhqudiqg tus sen regering en bedrijfsleven is, al dus Het Beste, aap het verslechteren. Een verontrustend beeld gaat achter de fagade van de Zweedse wel vaartsstaat schuil en niet het ge zicht van een land dat zijp sqciale problemen heeft opgelost, qf yan een natie die hpt rpcepf; voor tevreden heid hqeft gevpnden- Liefde tegen liefde, de zojuist uitgekomen nieuwe Arbo- roman van de Arbeiderspers 11,90 werd geschreven door twee zusters: Benoite en Flora Groult en is een succes geworden over de hele wereld, LIEFDE TEGEN LIEFDE bestaat uit de dagboeken, waarin twee vrouwen schrijven over hun liefde voor één man, Jean d'Astier. De grote oor spronkelijkheid en kracht van het boek zijn gelegen in de kwaliteit van deze twee vrouwelijke stemmen, die in eenzelfde geladen vrouwelijk tim bre, maar totaal verschillende van toon, een merkwaardige discussie voeren over het bezit van die éne man. Marianne is getrouwd met de televi sieverslaggever Jean d'Astier, die zeer vast en zeer zeker in leven en huwelijk meent te staan. Juliette, Jean's jeugdliefde, is als beider vriendin eerst slechts getuige, maar weldra de spelbreekster van hun ge luk. Maar Jean wil zijn liefde voor Marianne niet prijs geven. En de twee vrouwen willen de 'klassieke' oplossingen - breuk, berusting, zelf moord, - vermijden. Langs lijnen van geleidelijkheid pro beren deze drie mensen de weg te rug te vinden naar een nieuw even wicht. De twee liefden, die tegenover elkaar lijken te staan, verzoenen zich in zekere zin. Deze roman is intussen niet enkel het subtiele verslag van spel en te genspel in de liefde, het is ook een mengsel van humor, levenslust, op rechtheid en hoop van twee jonge vrouwen, wier bekentenissen uit hun gevoelsleven worden gekruid met speelse, levendige details over het gewone dagelijkse leven in Pa rijs, hun werk, de kinderen, de va kanties. Het bijzonder aantrekkelijke van dit boek - ip Frankrijk maandenlang een bestseller - in meer dan tien landen vertaald - is, dat het werd geschreven door twee zusters: Benoite, de oudste der gezusters Groult, - bruinharig - schreef de hoofdstukken van Marianne; haar jongere zuster Flora - blondine nam de hoofdstukken van 'dje dritte im Bunde', Juliette, voor haar reke ning. Benoite werd geboren in 1921, was werkzaam als lerares en heeft drie kinderen uit een tweede huwelijk. Flora werd geboren in 1925. Zij is tekenares en schilderes, trouwde met een Engelsman en heeft twee doch ters. Over haar verhouding tot Flora vertelde Benoite eens in een inter view 'Mijn liefde voor Flora is het over heersende element van mijn kinder tijd. Ik bewonderde haar, ik hield van haar. Ik was de schuchtere en de peinzende, thuis en op school. Ik werd altijd vergezeld door een En gelse murse. De puberteit was voor mij éép kwelling, Ik had altijd haast ik was altijd bang. Ik hield zoveel van Flora, omdat zij alles durfde en deed wat ik nooit durfde of heb ge daan. In Marianne heb ik mijn ideale romanfiguur gevonden,' Flora vertelde eens: 'Juist om dat piekeren van haar, hield en houd ik zoveel van Banoite. Ik houd vooral zoveel van haar, omdat we samen veilig door een moeilijke en onrus tige jeugd ziin gereisd. Zij is voor mij de enige sleute' op de volwassen heid geweest,' De unieke literaire samenwerking van deze twee zusters leidde reeds tot JOURNAL A QUATRE MAINS, een dagboek over hun jeugd in be zet Frankrijk, dat in talloze landen werd vertaald en waarover André Naurois schreef 'De charme van dit dagboek is on weerstaanbaar. Ik heb het gelezen en herlezen, met onverminderd en thousiasme.' In het voorjaar van 1965 verscheen LIEFDE TEGEN LIEFDE - verta ling van Le féminin plurel - dat maandenlang de bestsellerlijst aan voerde. De gewoonlijk streng oor delende New Statesman schreef naar aanleiding van de Engelse vertaling: 'Een meesterwerk van vrouwelijke miniatuurkunst.' Het boek is in de Franse kritiek ver scheidene malen vergeleken met La Princesse de Cleves van Madame de la Fayette, een der eerste grote, nog wel door een vrouw geschreven, psychologische romans uit de Franse literatuur, dat het thema liefde - en - overspel ook zo fijnzinnig in kaart bracht. LIEFDE TEGEN LIEFDE, heeft Benoite Groult eens geschreven, óók bedoeld ais een eerherstel aan de ou dere, rijpe vrouw, die volgens de Groults geheel ten qnrechte tabqe is geworden naast de mythe yan de vrouwelijkheid, die vandaag zo een zijdig het jppge meisje, 'de nimf', verheerlijkt, terwijl volgens het woord van Honoré de Balzac pas een vrouw van dertig de ware, rijpe liefde kan schenken In een Frans tijdschrift hebben de gezusters Groult verzekerd, in Liefde tegen Liefde en in volgende op sta pel staande romans, een poging te willen doen 'de geheimen schoonheid te ontsluieren van de vrouw van der tig, die niet meer bank behoeft te zijn om veertig te worden.' Ze is drie. Ze is lief. Vaak ontroerend lief. Soms ook is ze stout: hartveroverend stout. Ze is onze kleine Floortje. Aan één kant is het jammer, dat Floortje groeien moet. Zoals het ook spjjtig is, dat kleine poesjes moeten groeien. Natuurlijk zijn kinderen van alle leeftijden leuk. Baby, die kirrende geluidjes maakt en in de box tracht zich aan de spijlen omhoog te trek ken. De zes-jarige, die trots als een pauw voor het eerst naar school stapt. De twaalf-jarige, die zich al een tiener gaat voelen en meer be langstelling heeft voor kleren en ha ren dan Voor het huiswerk. De echte tiener, die beat 'hip' vindt en zijn ouders weliswaar lieve, doch verder onmogelijk ouderwetse mensen, met voorhistorische begrippen. Alle leef tijden hebben hun eigen charme, maar drie De driejarige is nog zo heerlijk spontaan en eerlijk. We voeden wel op, maar het helpt gelukkig nog niet veel. Als tante op bezoek komt met een gek hoedje op, zegt de drie-jarige: 'wat heb jij een gek hoedje op'. Later durven ze het alleen nog maar te denken. Drie jarige zeggen wat ze denken en ze nemen wat ze zeggen. En als ze spelen, gaan ze helemaal in het spel op. De hele wereld rondom hen is vergeten. Het verbod de schoentjes op straat uit te trekken is vergeten; het gebod de kleertjes schoon te houden is ook het ene kleine oortje in het andere uit gegaan. Al die verboden en ge boden ook: ze zijn voor die kleine hersentjes niet bij te houden. Trou wens, de drie-jarige vindt, dat je ze ook veel beter naast je neer kunt legen. Alles wat acht leuk is, wordt verbo den, zoals knoeien met zand en wa ter en de stukjes brood opeten, die door de buren voor de vogels zijn neergestrooid. Omdat de kleine maar één keer drie is, zorgen wij er voor, dat we de beelden, die bij deze leeftijd behoren stevjg vastleggen. Het drie-jarig Floortje wordt zomer en winter, bin nenshuis en buitenshuis, soms met schone, maar meestal met vuile kle ren géfotografeerd. We deden het ook toen ze een baby en toen ze één en twee jaar was. En we hopen het te blijven doen, tot ze met een sluier ons huis verlaten. En liefst nog daar na ook. Kinderen fotograferen is niet alleen een aantrekkelijke hobby, maar het is tevens een hobby, waar van we later nog zq ontzaggelijk zul len genieten. Als de kinderen groqt zijn. En als we dan de albums doorbla deren en de fptq's zien van de kin deren, toen ze bijvoorbeeld nog maar drie waren. Het is vqor mij eigenlijk onbegrijpe lijk, dat er nog mensen bestaan, die niet fqtqgraferen, Om hef geld he- hqeft niemand het te laten. Een goede, eenvoudige box is niet duur en men kan er heel aardige plaatjes mee Schieten. Het moet echter met overleg gebeuren. Het is een klein kunstje een hele film achter elkaar vol te knippen. Het is een grotere kunst een hele film vol goede opna men te krijgen. Zoals een poes in al le rust en met intense aandacht op een vogeltje loert, zo moet de foto graaf het moment afwachten, waar op hij - of zij - het kind moet knip pen. Als het kind in zijn spel verdiept is, kunt u er op uw gemak opheen draaien. Trek het voroal niet eerst een schoon jurkje of pakje aan en ga ook niet eerst haren kammen. Schone kleren, gekamde haren en 'n beleefd lachje naar de camera zijn goed voor een statieportret of voor een modefoto. Als u echter later zo'n foto van een opgepoetste spruit van u in handen krijgt, zult u beslist niet denken: 'ach ja, dat was onze Fred of Ellen ten voeten uit!' Uw Fred of Ellen was niet de kleine lord of de de prinseh op de erwt. Het kind van toen leeft in uw herinnerine voort als een kleine rover, een lekkere smeerpoets met verwarde haren, schrammen, builen, kleren, die na een uur eigenlijk al weer gewassen moeten worden: En zo moet u ze fotograferen. Benader het kind zo dicht mogelijk, zodat alle dtails goed tot hun recht komen. Door gedeelten van de leukste foto's te laten ver groten, komen die details nog be ter uit. En laat het kind spelen als u knipt. Bederf niet het effect, doqr te ropen: 'Kijk eens even naar papa (of maama, of het yogeltje), Daarmee wil ik niet zeggen, dat u dat lieve spuitje nooit naar u moet laten kijken. U moet het alleen zui nigjes aan doen. Als u tot besluit nog een onderwerp-tip wilf hebben: zet bij mooi, zonnig weer het kin derzwembadje o feen grote feil bui ten of op uw waranda, Een foto van uw met water knoeiende kleuter is bij vorobaat al geslaagd. Als u een box-bezitter bent, knip dan, wanneer het kind tapnehjk rus tig zit. Maar wanneer u de tijd kunt instellen, moet u de opname zq sqei mogelijk maken, zodat j ehef water als het ware op de foto ziet bewegen, Let u ook nog even op de achter grond? Stoelen e.d. kunnen hinder lijk werken. Hoe rustiger de achter grond, hoe beter het kind tot zijn recht zal komen. Mia Robè N.B. Onder het woordje BOX mag u de simpele camera, met vast lens en eenvoudige sluiter verstaan, Niets heerlijkers dan lekker knoeien met water en zand. De foto werd genomen op het moment dat Floortje klaar zat op nieuw haar handjes in de kledderige massa ie steken. Niet al leen de handjes, maar ook haar pakje, gezichtje en benen zijn rijkelijk met modder bedekt. Genomen met een 21° DIN film, snelheid 1-250 ste sec. en diafragma 16. 2,per kwartaal 7,50 per jaar aangemeten door HOFLAAN 2 - TEL. 2202 - Leverancier van alle ziekenfondsen CONTACTLENS SPECIALIST INRICHTING VOOR CONTACTLENS-AANPASSING Uitsluitend specialistische behandeling Brillen op ziekenfondsrecept van uw oogarts, worden in de snelste tijd geleverd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1967 | | pagina 6