Bankatbakkeüf Koolmees-Soecker
Meneer Goedetrouw
wordt directeur
Jan Oldenburglaan 5, Bergen. - Telefoon 2385
De zaak met de grootste sortering eigen fabrikaat
bonbons. In speciale luxe verpakking.
DE FAqADE VAN DE ZWEEDSE WELVAART
Wieg tot graf verzorging lost niet alle sociale
problemen op
Meesterwerk van vrouwelijke miniatuurkunst
Liefde tegen liefde
Roman van twee zusters
KNIP ZE NU
wmmMÊïêÈm
Neem een abonnement op De Duinstreek
Niet een bril, maar de JUISTE bril
Mr. Opticiën D. W. PASTOOR, Bergen
(Ken ware vertelling door Jan v. Maasdorp)
Veilig verborgen achtèr een baal
zout, geflankeerd door een groep
buurtdames, sloeg ik, nu al weer zo'n
dertig jaar geleden, Joris Goede
trouw gade. Daar stond hij: iets ge
bogen, doch overigens vitaal en
monter, in wit jasje, met dezelfde
Hangsnor van vroeger bij de firma
Manschot boven, maar ook dezelfde
vriendelijke trek om zijn brede
mond. Ook zijn stem kraakte nog
net eender: 'Een pond erwten, een
pond zeep en een kilo suiker. An
ders niets vergeten, juffrouw?'
Goedetrouwouwe brave pen-
nelikker, dacht ik geamuseerd, daar
ben je op je ouwe dag toch nog
geslaagd: directeur-kruidenier
Welke Yankee-kapitalist ontdekte
zichzelf zoals jij, op zijn zestigste
jaar?
Toen Joris Goedetrouw, die reeds
dertig jaren bij de firma Manschot
werkte, zijn congé kreeg, leek het
leven hem verder aanvankelijk doel
loos. Hij voelde het aan als een
smadelijke nederlaag eerder had
hij verkozen met zijn penhouder in
de hand op het veld van eer (in dit
geval zijn kantoorkruk achter zijn
hoge lessenaar) te sneuvelen. Hij
was zestig, doch voelde zich nog zo
fit als dertig jaar geleden. Nadat
hij enkele dagen met verward hoofd
had rondgelopen (Goedetrouw was
vrijgezel en miste dus alles, wat een
man kan steunen in zijn strijd) ging
hij het hem toekomende bedrag uit
het personeelsfonds in ontvangst ne
men. De kassier, die het niet onaar
dige bedrag van tien duizend gulden
aan hem uitbetaalde, meende hem te
moeten opbeuren: 'Komaan, Goede
trouw, je moet niet zo sip kijken.
Je ontvangt daar eventjes een be
drag, waar je anders een aantal ja
ren voor zou moeten zwoegen. Als
je zuinig leeft (en je ben toch maar
alleen) kun je het wel tien jaar rek
ken met dit bedrag. En over vijf
jaar krijg je oudersdomspensioen.
En dan: als je het goed aanlegt, kun
je met dit geld een baan kopen, bij
voorbeeld als mede-directeur in een
of andere kleine zaak.Ze lachten
beiden om de mop: Goedetrouw di
recteur
Goudetrouw had met trillende
vingers en een hart vol emotie om
zijn bezit de nagetelde bankbiljet
ten in zijn portefeuille gestoken en
was toen in een café een kop koffie
gaan drinken. En toen scheen het
een speling van het lot, dat daar
juist vlak voor zijn neus een open
geslagen dagblad lag, waarin een
kolossale advertentie zijn verraste
blik trof: Vier heren gezocht als di
recteur van bijkantoren van een
grote handelsonderneming. Alleen
boekhoudkennis vereist.
Goedetrouw richtte zich op de
aansporing van de kassier tuitte nog
na in zijn grote oren: 'begin iets met
je geld'. Wat drommel, hij voelde
zich nog joong en had energie ge
noeg! En boekhouden was zijn werk.
Plots scheen een vreemde wilskracht
in hem gevaren. Hij was zijn leven
lang ondergeschikte geweest, waar
om zou hij het, nu hij in de gelegen
heid was en bovendien geld bezat,
niet proberen?
En het leek, of met de ongekende
weelde van geldelijk bezit en vrij
heid een andere wereld met wijde
perspectieven zich voor Goedetrouw
opende. Zelf zaken doen. Directeur
zijn!
Het was in een stemmig, doch met
goede smaak ingericht privé-kantoor
dat Joris Goedetrouw de heer trof,
met wie hij, door middel van het
dagblad in het café, in contact was
getreden. Hij werd door de onbe
rispelijk geklede heer uitgenodigd,
zich in een grote clubfauteiul te
laten zinken. Zelf bleef de 'Direc
teur-Generaal' (want als zodanig had
de ander zich voorgesteld) achter
zijn 'ministre' zitten (een methode
van slimme zakenlieden, om aldus
de bezoeker voortdurend tot hen te
doen opzien).
De Directeur-Generaal schrapte
zijn keel, zei: 'hm, hm', zocht ver
strooid in een verkeerde stapel brie
ven, daarna blijkbaar in de juiste
stapel, totdat hij de brief van de
bezoeker eindelijk had gevonden en
begon te spreken.
Joris Goedetrouw constateerde met
scherpe opmerkingsgave, dat de heer
aan zijn beschaafde manieren ook
een dito stem paarde. Dit alles
pleitte voor de Directeur-Generaal
en verstrekte Joris Goedetrouw in
zijn verwachtingen. Meneer was nog
niet lang geleden uit Amerika te
ruggekomen, waar hij een bloeiend
informatiekantoor met vele vertak
kingen had beheerd. In verband met
familieomstandigheden (die hem te
vens een hap uit zijn vermogen had
den gekost) was hij gerepatrieerd.
Zeer tot zijn spijt, want Amerika
was een goed land. Hij was nu, om
kort te gaan, voornemens in Hol
land een zelfde onderneming te be
ginnen en wel voorlopig in de gro
te steden. Zijn diverse kantoren zou
den ieder een eigen directeur krij
gen en waren rechtstreeks aan hem
verantwoording schuldig. Overigens
liet hij hen volkomen vrij en zelf
standig, zoals hij dat gewoon was in
Amerika.
'U voelt het', sprak hij minzaam,
'wat ik nodig heb, zijn Self-made
men.'
Goedetrouw knikte eerbiedig. 'Ik
ben wel nooit in Amerika geweest'
merkte hij bescheiden op, 'maar ik
heb jarenlang op een Amerikaans
kantoor gewerkt.'
De grote man lachte nu vertrou
welijker en nam uit zijn bureaulade
een kistje Henry Clay, dat hij Joris
Goedetrouw voorhield. 'Ons bedrijf'
lichtte de generaal toe, nadat hij een
enorme rookwolk had uitgeblazen,
terwijl Joris Goudetrouw voorzich
tig aan de kostbare reukstok trok,
'is een onmisbare schakel tussen de
zakenman en de cliënten. Waarop
komt het aan bij zaken doen? Op
betrouwbaarheid, meneer! U moest
eens weten, hoe talrijke winkeliers
en zakenlieden dagelijks worden op
gelicht door schijnbaar keurige lie
den, die zich later ontpoppen als de
grootste schurken en oplichters.
Maar dan is het te laat voor de fir
ma, die zulke schurken vertrouwen
schonk. En dit, meneer Goedetrouw
(ha, uw naam past goed in mijn be
drijf) is nu de kern van mijn onder
neming. De firma Flipse belt u op
of de heer Koopmans goed is voor
duizend gulden krediet, Uw bedien
de licht de kaart van meneer Koop-
mans en binnen het kwartier heeft
de firma Flipse alle gewenste inlich
tingen. Nu zult u wellicht vragen:
'Maar hoe komt u aan al die gege
vens?' Om de mond van de grote
man speelde een fijn glimlachje. 'Dit
nu, meneer Goedetrouw, is het ge
heim van mijn succes,'
Ofschoon Joris Goedetrouw aan
vankelijk nog enige vrees had ge-
gekoesterd, had hij toch de knoop
doorgehakt. Nu of nooit! Het brief
papier met het hoofd in lak-relief
zag er zó voornaam uit, dat hij, op
verzoek van de almachtige om per
kerende post zijn besluit kenbaar te
maken, omdat nog slechts één plaats
(toevallig in deze stad) vakant was,
de daad van zijn leven beging. Een
dag later verliet hij weer het kan
toor van de manager, met een prach
tig contract van drie jaren in zijn
zak tegen een salaris van vierdui
zend gulden per jaar. Een behoor
lijk gezegelde en getekende kwitan
tie van duizend gulden voor de ge
storte waarborgsom (die eigendom
van Goedetrouw bleef) was er bij
gevoegd. Dit moest de kassier van
Manschot weten! Grinnikend vroeg
hij de kassier toen hij deze alles had
verteld: Nu, dat is niet slecht hè?
En de werkkring is geknipt vóór me.
Ik kan het op mijn slofjes aan.'
Peinzend zag de kassier Joris Goe
detrouw aan en vroeg toen: 'Maar
heb je nu niets vergeten?'.
Verwonderd en niet begrijpend
vroeg Goedetrouw, terwijl hij met
zijn kippige ogen zijn geluksbrief
bekeek: 'Vergeten? Wat zou ik ver
geten hebben?'
'Ja, ik bedoel, heb je nu zelf geen
informaties genomen naar die me
neer, die informateur-generaal zal
ik maar zeggen? En dan natuurlijk
door middel van. een ander infor
matie-kantoor?'
Dit nu had Joris Goedetrouw in
derdaad niet gedaan. Hij grinnikte
nerveus, toch wel wat onthutst door
de eigenlijke malle vraag van de
kassier. Informeren naar een infor
mateur! Die was goed. Maar de
kassier bood aan, voor de aardigheid
gratis een informatie te nemen. Daar
kon de ander toch niets tegen heb
ben? 'Als u denkt dat het nodig is,
maar ik geloof het niet.'
De andere dag reeds was de infor
matie er. Zij luidde: 'Moeten zeer
dringend waarschuwen voor bedoel
de heer, die voorgeeft jarenlang in
Amerika grote zaken te hebben ge
daan. Hij was inderdaad tien jaren
in de Verenigde Staten, waarvan hij
er drie doorbracht in de Sing-Sing
gevangenis wegens oplichting in tien
gevallen.
'Voorts, was hij dranksmokkelaar,
waarvoor hij in Baltimore kennis
met de gevangenis maakte. Na zijn
laatste vonnis werd hij gedwongen
als ongewenste vreemdeling de Ver
enigde Staten te verlaten. Sinds drie
maanden is hij nu terug in Neder
land en wordt door de politie scherp
in het oog gehouden, daar hij wel
zal trachten ook hier weder een of
andere affaire op zwendelgebied te
beginnen. Verder commentaar lijkt
ons overbodig.'
Joris Goedetrouw zat verslagen
voor zich uit te staren met het ver
pletterende requisitor van de pseu-
do Directeur-Generaal in de beven
de handen. Weg illusies Weg dui
zend gulden!
In de Bloemstraat was een kleine
doch goed beklante kruidenierswin
kel, waar een goede 'loop' in zat. En
in de winkel stond Joris Goedetrouw
erwten, bonen, zeep en nog meer af
te wegen. Hij was een prettig mens
die het best met de buurvrouwen
kon vinden. Als het erg druk was,
bij voorbeeld op zaterdagavond,
hielp ook zijn vrouw hem. Want
toen Joris Goedetrouw voor zijn res
terende negen duizend gulden het
bedrijf overnam van de weudwe van
de vorige kruidenier, had hij tevens
het stoute stuk bestaan, de weduwe
er bij te nemen. Doch niet, dan na
dat hij een prima informatie om
trent de toekomstige directrice in
zijn zaak had ontvangen.
Zweden heeft de hoogste levens
standaard van West-Europa. De in
woners genieten tal van financiële
en sociale voorzieningen. Enkele
voorbeelden: de woningbouw wordt
gesubsidieerd; de lagere inkomens
groepen krijgen huuraftrek; apna-
me in een ziekenhuis is gratis; de
staat betaalt een deel van de dok
ters- en apothekersrekening van de
Zweden en bovendien is de kraam
zorg gratis en er zijn zwangerschaps
uitkeringen. Dit is nog lang niet al
les wat er voor de Zweedse gemeen
schap wordt gedaan. Zo ontvangt
men gratis hoger onderwijs, zieken
geld en werkloosheidsuitkeringen.
Verder bestaat er ouderdoms_ en
invaliditeitspensioen. Zweden heeft
geen werkelijke armoede en even
min kennen de Zweedse steden ach
terbuurten.
Ondanks al deze zegeningen van
dit hoogontwikkelde land, zo schrijft
Het Beste in zijn augustus-uitgave,
zijn veel Zweden ontevreden. Pa
radoxaal genoeg heeft dit land, dat
zich in twintig jaar tijd tot de ver-
maardste welvaartsstaat heeft we
ten op te werken, veel van zijn oor
spronkelijke problemen niet opge
lost; in sommige gevallen zijn ze
zelfs in omvang toegenomen.
Alle kostbare sociale verzorging en
onderwijshervormingen ten spijt
heeft men sociale misstanden, zoals
criminaliteit, alcoholisme en versla
ving aan verdovende middelen niet
aan banden kunnen leggen. Sinds
1950 is de misdadigheid verdubbeld.
Tussen 1963 en 1966 is het aantal
moorden en berovingen met 80 pro
cent gestegen; verkrachtingen met
28 procent.
Het alcoholisme geeft reden tot
grote bezorgdheid, terwijl volgens de
politie het gebruik van verdovende
middelen zich onder jonge mensen
als een epidemie verbreidt. Over het
algemeen schrijft men deze weinig
goeds voorspellende situatie tqe aan
de verslechtering van het gezins
leven,
Woningbouw.
De gesubsidieerde woningbouw is
een werkstuk waarop de sociale
plannenmakers het meest trots zijn.
Dit neemt niet weg, dat juist de
huisvesting thans een van de meest
ingewikkelde problemen in Zweden
is. Gverheidsbeperkingen en hoge
loonkosten hebben de particuluiere
huizenbouw ontmoedigd. Ondanks
een lage bevoolkingsgroei zit het
land midden in een huisvestings
crisis. In 1947 bedroeg het aaptaj
ingeschreven woningzoekenden in
Stockholm 23.000. Dit cijfer bedraagt
nu 120,000( waarbij nog 50.000 men
sen behoren te worden gevoegd die
in de voorsteden een huis zoeken.
Geen gering aantal dus voor een
stad met 800.000 inwoners.
Hoge belastingen.
Het spreekt vanzelf, dat de eer_
der genoemde sociale voorzieningen,
belastingen eisen, die tot de zwaar
ste van Europa behoren. Deze last
wordt gedragen door hen, die het
meeste van deze voorzieningen pror-
fiteren: de mensen met lage of mid
delmatige inkomens. De Zweedse
belasting bedraagt met inbegrip van
de sociale lasten 40 procent van het
Bruto Nationaal Produkt. Een ge
huwde Zweed die 18.000 gulden per
jaar verdient, betaalt 30 procent van
zijn salaris aan inkomstenbelasting
en sociale lasten; een vrijgezel be
taalt in een dergelijk geval 37 pro
cent. Van inkomens rond de 70.000
gulden gaat bij gehuwden 50 pro
cent af en bij vrijgezellen 53 pro
cent. Over het geheel dus een nog
iets zwaardere fiscale druk dan in
ons land. Bovëndien zijn zeer veel
produkten aan fikse belastingen on
derhevig. Tweederde van het bedrag
dat men voor een liter benzine be
taalt, 80 procent van de prijs van
een pakje sigaretten en zelfs 90 pro
cent ,van de prijs van een fles sterke
drank, gaan naar de fiscus. De kos
ten van het levensonderhoud zijn
sinds 1960 met 30 procent gestegen.
De lonen en salarissen zijn welis
waar eveneens omhoog gegaan, doch
de looninflatie begint nu de concur_
rentiepositie van sommige industrie-
en te ondermijnen. De huidige vol
ledige werkgelegenheid wordt door
de stijgende prijzpn ep het verlies
van buitenlandse markten in gevaar
gebracht. Zweden reageert op deze
bedreigingen met een beweging naar
links. Naarmate de sociaal-democra
tische regering naar links schuift om
de dreigiqg van het communisme te
ontkrachten, verliest zij de steun van
de zakenwereld en andere „gematig
de" elernentpn. De iq Zwedpn tradi
tioneel goede verstandhqudiqg tus
sen regering en bedrijfsleven is, al
dus Het Beste, aap het verslechteren.
Een verontrustend beeld gaat achter
de fagade van de Zweedse wel
vaartsstaat schuil en niet het ge
zicht van een land dat zijp sqciale
problemen heeft opgelost, qf yan een
natie die hpt rpcepf; voor tevreden
heid hqeft gevpnden-
Liefde tegen liefde, de zojuist uitgekomen nieuwe Arbo-
roman van de Arbeiderspers 11,90 werd geschreven
door twee zusters: Benoite en Flora Groult en is een succes
geworden over de hele wereld,
LIEFDE TEGEN LIEFDE bestaat uit
de dagboeken, waarin twee vrouwen
schrijven over hun liefde voor één
man, Jean d'Astier. De grote oor
spronkelijkheid en kracht van het
boek zijn gelegen in de kwaliteit van
deze twee vrouwelijke stemmen, die
in eenzelfde geladen vrouwelijk tim
bre, maar totaal verschillende van
toon, een merkwaardige discussie
voeren over het bezit van die éne
man.
Marianne is getrouwd met de televi
sieverslaggever Jean d'Astier, die
zeer vast en zeer zeker in leven en
huwelijk meent te staan. Juliette,
Jean's jeugdliefde, is als beider
vriendin eerst slechts getuige, maar
weldra de spelbreekster van hun ge
luk. Maar Jean wil zijn liefde voor
Marianne niet prijs geven. En de
twee vrouwen willen de 'klassieke'
oplossingen - breuk, berusting, zelf
moord, - vermijden.
Langs lijnen van geleidelijkheid pro
beren deze drie mensen de weg te
rug te vinden naar een nieuw even
wicht. De twee liefden, die tegenover
elkaar lijken te staan, verzoenen
zich in zekere zin.
Deze roman is intussen niet enkel
het subtiele verslag van spel en te
genspel in de liefde, het is ook een
mengsel van humor, levenslust, op
rechtheid en hoop van twee jonge
vrouwen, wier bekentenissen uit
hun gevoelsleven worden gekruid
met speelse, levendige details over
het gewone dagelijkse leven in Pa
rijs, hun werk, de kinderen, de va
kanties.
Het bijzonder aantrekkelijke van dit
boek - ip Frankrijk maandenlang
een bestseller - in meer dan tien
landen vertaald - is, dat het werd
geschreven door twee zusters:
Benoite, de oudste der gezusters
Groult, - bruinharig - schreef de
hoofdstukken van Marianne; haar
jongere zuster Flora - blondine
nam de hoofdstukken van 'dje dritte
im Bunde', Juliette, voor haar reke
ning.
Benoite werd geboren in 1921, was
werkzaam als lerares en heeft drie
kinderen uit een tweede huwelijk.
Flora werd geboren in 1925. Zij is
tekenares en schilderes, trouwde met
een Engelsman en heeft twee doch
ters. Over haar verhouding tot Flora
vertelde Benoite eens in een inter
view
'Mijn liefde voor Flora is het over
heersende element van mijn kinder
tijd. Ik bewonderde haar, ik hield
van haar. Ik was de schuchtere en
de peinzende, thuis en op school. Ik
werd altijd vergezeld door een En
gelse murse. De puberteit was voor
mij éép kwelling, Ik had altijd haast
ik was altijd bang. Ik hield zoveel
van Flora, omdat zij alles durfde en
deed wat ik nooit durfde of heb ge
daan. In Marianne heb ik mijn ideale
romanfiguur gevonden,'
Flora vertelde eens: 'Juist om dat
piekeren van haar, hield en houd ik
zoveel van Banoite. Ik houd vooral
zoveel van haar, omdat we samen
veilig door een moeilijke en onrus
tige jeugd ziin gereisd. Zij is voor
mij de enige sleute' op de volwassen
heid geweest,'
De unieke literaire samenwerking
van deze twee zusters leidde reeds
tot JOURNAL A QUATRE MAINS,
een dagboek over hun jeugd in be
zet Frankrijk, dat in talloze landen
werd vertaald en waarover André
Naurois schreef
'De charme van dit dagboek is on
weerstaanbaar. Ik heb het gelezen
en herlezen, met onverminderd en
thousiasme.'
In het voorjaar van 1965 verscheen
LIEFDE TEGEN LIEFDE - verta
ling van Le féminin plurel - dat
maandenlang de bestsellerlijst aan
voerde. De gewoonlijk streng oor
delende New Statesman schreef naar
aanleiding van de Engelse vertaling:
'Een meesterwerk van vrouwelijke
miniatuurkunst.'
Het boek is in de Franse kritiek ver
scheidene malen vergeleken met La
Princesse de Cleves van Madame de
la Fayette, een der eerste grote, nog
wel door een vrouw geschreven,
psychologische romans uit de Franse
literatuur, dat het thema liefde - en
- overspel ook zo fijnzinnig in kaart
bracht.
LIEFDE TEGEN LIEFDE, heeft
Benoite Groult eens geschreven, óók
bedoeld ais een eerherstel aan de ou
dere, rijpe vrouw, die volgens de
Groults geheel ten qnrechte tabqe is
geworden naast de mythe yan de
vrouwelijkheid, die vandaag zo een
zijdig het jppge meisje, 'de nimf',
verheerlijkt, terwijl volgens het
woord van Honoré de Balzac pas
een vrouw van dertig de ware, rijpe
liefde kan schenken
In een Frans tijdschrift hebben de
gezusters Groult verzekerd, in Liefde
tegen Liefde en in volgende op sta
pel staande romans, een poging te
willen doen 'de geheimen schoonheid
te ontsluieren van de vrouw van der
tig, die niet meer bank behoeft te
zijn om veertig te worden.'
Ze is drie. Ze is lief. Vaak ontroerend lief. Soms ook is ze
stout: hartveroverend stout. Ze is onze kleine Floortje. Aan
één kant is het jammer, dat Floortje groeien moet. Zoals het
ook spjjtig is, dat kleine poesjes moeten groeien.
Natuurlijk zijn kinderen van alle
leeftijden leuk. Baby, die kirrende
geluidjes maakt en in de box tracht
zich aan de spijlen omhoog te trek
ken. De zes-jarige, die trots als een
pauw voor het eerst naar school
stapt. De twaalf-jarige, die zich al
een tiener gaat voelen en meer be
langstelling heeft voor kleren en ha
ren dan Voor het huiswerk. De echte
tiener, die beat 'hip' vindt en zijn
ouders weliswaar lieve, doch verder
onmogelijk ouderwetse mensen, met
voorhistorische begrippen. Alle leef
tijden hebben hun eigen charme,
maar drie De driejarige is nog
zo heerlijk spontaan en eerlijk. We
voeden wel op, maar het helpt
gelukkig nog niet veel. Als tante
op bezoek komt met een gek hoedje
op, zegt de drie-jarige: 'wat heb jij
een gek hoedje op'. Later durven ze
het alleen nog maar te denken. Drie
jarige zeggen wat ze denken en ze
nemen wat ze zeggen. En als ze
spelen, gaan ze helemaal in het spel
op. De hele wereld rondom hen is
vergeten.
Het verbod de schoentjes op straat
uit te trekken is vergeten; het gebod
de kleertjes schoon te houden is ook
het ene kleine oortje in het andere
uit gegaan. Al die verboden en ge
boden ook: ze zijn voor die kleine
hersentjes niet bij te houden. Trou
wens, de drie-jarige vindt, dat je
ze ook veel beter naast je neer kunt
legen.
Alles wat acht leuk is, wordt verbo
den, zoals knoeien met zand en wa
ter en de stukjes brood opeten, die
door de buren voor de vogels zijn
neergestrooid.
Omdat de kleine maar één keer drie
is, zorgen wij er voor, dat we de
beelden, die bij deze leeftijd behoren
stevjg vastleggen. Het drie-jarig
Floortje wordt zomer en winter, bin
nenshuis en buitenshuis, soms met
schone, maar meestal met vuile kle
ren géfotografeerd. We deden het
ook toen ze een baby en toen ze één
en twee jaar was. En we hopen het
te blijven doen, tot ze met een sluier
ons huis verlaten. En liefst nog daar
na ook. Kinderen fotograferen is niet
alleen een aantrekkelijke hobby,
maar het is tevens een hobby, waar
van we later nog zq ontzaggelijk zul
len genieten. Als de kinderen groqt
zijn.
En als we dan de albums doorbla
deren en de fptq's zien van de kin
deren, toen ze bijvoorbeeld nog maar
drie waren.
Het is vqor mij eigenlijk onbegrijpe
lijk, dat er nog mensen bestaan, die
niet fqtqgraferen, Om hef geld he-
hqeft niemand het te laten. Een
goede, eenvoudige box is niet duur
en men kan er heel aardige plaatjes
mee Schieten. Het moet echter met
overleg gebeuren. Het is een klein
kunstje een hele film achter elkaar
vol te knippen. Het is een grotere
kunst een hele film vol goede opna
men te krijgen. Zoals een poes in al
le rust en met intense aandacht op
een vogeltje loert, zo moet de foto
graaf het moment afwachten, waar
op hij - of zij - het kind moet knip
pen.
Als het kind in zijn spel verdiept
is, kunt u er op uw gemak opheen
draaien. Trek het voroal niet eerst
een schoon jurkje of pakje aan en
ga ook niet eerst haren kammen.
Schone kleren, gekamde haren en 'n
beleefd lachje naar de camera zijn
goed voor een statieportret of voor
een modefoto. Als u echter later zo'n
foto van een opgepoetste spruit van
u in handen krijgt, zult u beslist niet
denken: 'ach ja, dat was onze Fred
of Ellen ten voeten uit!' Uw Fred of
Ellen was niet de kleine lord of de
de prinseh op de erwt. Het kind van
toen leeft in uw herinnerine voort
als een kleine rover, een lekkere
smeerpoets met verwarde haren,
schrammen, builen, kleren, die na
een uur eigenlijk al weer gewassen
moeten worden: En zo moet u ze
fotograferen. Benader het kind zo
dicht mogelijk, zodat alle dtails goed
tot hun recht komen. Door gedeelten
van de leukste foto's te laten ver
groten, komen die details nog be
ter uit. En laat het kind spelen als
u knipt. Bederf niet het effect, doqr
te ropen: 'Kijk eens even naar papa
(of maama, of het yogeltje),
Daarmee wil ik niet zeggen, dat u
dat lieve spuitje nooit naar u moet
laten kijken. U moet het alleen zui
nigjes aan doen. Als u tot besluit
nog een onderwerp-tip wilf hebben:
zet bij mooi, zonnig weer het kin
derzwembadje o feen grote feil bui
ten of op uw waranda, Een foto van
uw met water knoeiende kleuter is
bij vorobaat al geslaagd.
Als u een box-bezitter bent, knip
dan, wanneer het kind tapnehjk rus
tig zit. Maar wanneer u de tijd kunt
instellen, moet u de opname zq sqei
mogelijk maken, zodat j ehef water
als het ware op de foto ziet bewegen,
Let u ook nog even op de achter
grond? Stoelen e.d. kunnen hinder
lijk werken. Hoe rustiger de achter
grond, hoe beter het kind tot zijn
recht zal komen.
Mia Robè
N.B. Onder het woordje BOX mag
u de simpele camera, met vast lens
en eenvoudige sluiter verstaan,
Niets heerlijkers dan lekker knoeien met water en zand. De
foto werd genomen op het moment dat Floortje klaar zat op
nieuw haar handjes in de kledderige massa ie steken. Niet al
leen de handjes, maar ook haar pakje, gezichtje en benen zijn
rijkelijk met modder bedekt.
Genomen met een 21° DIN film, snelheid 1-250 ste sec. en
diafragma 16.
2,per kwartaal
7,50 per jaar
aangemeten door
HOFLAAN 2 - TEL. 2202 - Leverancier van alle ziekenfondsen
CONTACTLENS SPECIALIST
INRICHTING VOOR CONTACTLENS-AANPASSING
Uitsluitend specialistische behandeling
Brillen op ziekenfondsrecept van uw oogarts, worden in de snelste
tijd geleverd.