Meningen van de voorzitters van de
VVV's SchoorI en Groet-Cam perdu in
weekblad
Jacht op een
Dampo
Niet een brii, maar de JUISTE bril
Mr. Opticien D. W. PASTOOR, Bergen
Oproep
Steun
reclassering
Zondagsschool Groet
nam afscheid van
echtpaar Dalenberg
Voor
Baby I
Plattelandsvrouwen
afd. Schoorl
werken verrassend
TWEEDE BLAD
DONDERDAG 25 SEPTEMBER
Wij stelden aan de voorzitters der
VVV Groet-Camperduin e.o. en de
VVV Schoorl onderstaande vijf vra
gen:
1. Wat zijn uw indrukken van het
afgelopen seizoen?
2. In Zeeland is een VVV-directeur
afgetreden omdat volgens hem
buitensporig hoge prijzen werden
berekend door verhuurders van
zomerverblijven e.d. Hoe is de si
tuatie in uw werkgebied?
3. Dienen er naar uw oordeel door
de overheid nog voorzieningen te
worden getroffen in het belang
van het toerisme?
4. Denkt u dat het deze winter tot
een fusie zal komen tussen beide
plaatselijke VVV's? Bent u hier
van een voorstander?
5. De kwestie van de kabelbaan
heeft heel wat tongen losgemaakt
in Schoorl. Hoe is uw mening
daarover?
De heer Sleking, voorzitter van de
VVV Groet-Camperduin beant
woordde deze vragen als volgt:
1. en 2. Mijns inziens kunnen we
beslist niet spreken van een slecht
seizoen maar toch is weer onomsto
telijk gebleken dat van een bepaalde
planning in de vakantiespreiding
nauwelijks kan worden gesproken.
Zodoende is hier en daar wel eens
wat met de prijzen gedaan waardoor
men dacht te bereiken in dit slecht
gespreide seizoen de zaken exploita
bel te houden hetgeen in sommige
gevallen wat in het oog liep en voor
al in de Duitse pers de aandacht
kreeg. In het bericht viel het mij op
dat een geval werd aangehaald van
de verhuur van een kampeerhuisje
in Schoorl dat ca. 10 km van zee
zou hebben gestaan, hetgeen mij tot
de slotsom bracht dat de verslagge
ver blijkbaar niet persoonlijk de tot
hem gekomen klacht heeft onder
zocht en af is gegaan op tendentieuze
berichten hetgeen goed in zijn boule-
vardkrantmentaliteit te pas kwam.
Berichten van prijsopdrijving in ons
ressort kwamen niet tot mij terwijl
het mij - die nogal hier en daar in
het land vertoeft - opviel, dat de
Horeca-prijzen op een enkele exclu
sieve gelegenheid na, hier niet be
paald overtrokken aandoen. Een goe
de indruk van het seizoensverloop
bij de strandbedrijven laat zich door
de openstelling van het nieuwe
strand niet geven.
Dat een VVV-directeur om de door
u vermelde reden zou aftreden kan
ik nauwelijks aanvaarden. Hier zal
meer aan de hand zijn geweest,
waardoor de man zijn kans schoon
zag. Verstandig lijkt het mij niet om
in stormweer het schip te verlaten
en ik vraag mij wel af of het wel een
directeur was of wellicht een onder
betaalde administrateur die er de
brui aan gaf toen hij van hoge prij
zen vernam zonder hier zelf van te
kunnen profiteren.
Bij enkele persoonlijke bezoeken aan
Zeeland mocht ik wel vaststellen dat
onze prijzen zeker niet ongunstig af
steken bij hetgeen men daar is ge
wend.
3 en 5. Een genieperig vraagje ei
genlijk. Hier dienen wij onderscheid
te maken tussen landelijke, provin
ciale, regionale en plaatselijke over
heden en zo u wellicht bekend is was
ik enkele jaren geleden vertegen
woordiger in de onderzoek-commis-
sie van de commissie Zomerdijk.
Hierover is een uitgebreid rapport
verschenen dat naar ik meen toch
ook aan de pers ter hand is gesteld.
In grote trekken kan ik mij bij deze
rapportering aansluiten.
Daarnaast acht ik het wenselijk dat
de overheden vooral het particulier
initiatief steunen en voorwaarden
scheppen welke het voor onderne
mers aantrekkelijk maken i^ts te re
aliseren. Ik noem hier bij name b.v.
de kabelbaan te Schoorl, welke ze
ker als een voorziening voor het toe
risme zou kunnen gelden.
Maar daarnaast zou ik hoger wil
len grijpen en met meer aandrang
en dan in de gehele landelijke pers,
willen pleiten voor de instelling van
speelgelegenheden als roulette etc.
Op mijn aandrang hebben B en W
van Schoorl hiervoor enkele jaren
geleden reeds in Den Haag de vin
ger opgestoken zodat ik hoop dat
wanneer de regering concessies gaat
verlenen, ook Schoorl in aanmerking
komt.
Veel water zal er echter nog wel
langs ons mooie strand stromen voor
dit zal worden toegestaan.
Uiteraard zouden de baten dan ook
ten goede moeten komen aan voor
zieningen t.b.v. het toerisme.
Eigenlijk is de beantwoording van
deze vraag (waarin ik maar meteen
vraag 5 beantwoordde) niet in zo'n
kort bestek en termijn te doen. Ik
zou hiervoor enige tijd nodig heb
ben. Mocht hieruit dan ook een dis
cussie ontstaan dan kan dit alsnog,
4. Sprak ik bij vraag 3 reeds van
een geniepige vraag dan is deze het
toch zeker! Ik voermoed haast dat u
alleen reeds hierom liever de vragen
schriftelijk stelde om zodoende een
ontwijkend antwoord te ontgaan.
(Zakelijk gezien acht ik het in uw
plaats zeer handig om op deze wijze
kopie te vergaren maar ik werk
hieraan graag mede om deze materie
eens tot gesprekstof in de gemeente
te maken).
Ja! Om dus met het eerste deel van
uw vraag te beginnen zou ik moeten
stellen dat u hiervoor een helder
ziende in de arm zou kunnen nemen.
Voor het tweede deel kan ik mij er
natuurlijk niet zo gemakkelijk van
afmaken en vestig er vooral uw aan
dacht op dat hetgeen ik hierover zal
zeggen zonder overleg met mijn me
debestuursleden of de stemming in
onze vereniging te hebben gepeild,
geschiedt.
Nee, een voorstander ben ik niet! Al
thans niet op de wijze zoals men zich
dat te Schoorl voorstelt. Men zegt
hier wel dat dit op basis van ge
lijke inbreng en revenuen zal ge
schieden, maar uitlatingen als b.v.
'VVV Groet-Camperduin en Omge
ving is eigenlijk een dochter die eens
terug moet komen' en meer van zul
ke opmerkingen, als ook het geschar
rel achter de schermen om het ge
meentesubsidie ongelijk te verdelen,
vormen geen basis om het vertrou
wen te winnen waarop een weder
zijdse samenwerking is te verwezen
lijken.
Het voorstel van ondergetekende
(symp. contribuant van de VVV
Schoorl) om b.v. de gids gezamenlijk
te laten drukken werd zonder meer
afgewezen. Nu heeft elk een uitgave
waarvan de kosten te zamen hoger
zijn. Dit is zonde! Dit zijn zo maar
enkele voorbeelden waarom een fu
sie op dit moment geen kans van
slagen heeft.
En waarom fuseert men nu eigen
lijk? Om enkele strebers ter wille te
zijn? Omdat het mode is? Of om
dat men noodlijdend is? Nu, dit is
zeker ten aanzien van de VVV Groet
Camperduin en Omgeving niet het
geval. Bestuur en commissies wer
ken efficiënt en de contributie be
hoort tot de laagste in de omgeving.
Wat is het dan? Deugt het druk
werk niet of de behandeling van
aanvragen? Is de band met de le
den niet goed? Zie eens naar de ver
gaderingen waar het altijd (op mis
schien persoonlijke kleinigheden na)
geanimeerd toegaat en een ruime op
komst meer regel dan uitzondering
is.
Nee, dit is het allemaal niet! Maar
wat dan wel?
Het antwoord hierop ligt zeer sub
tiel opgeslagen in de breinen van
hen die maar steeds over fusie spre
ken. Laten zij maar eens voor de dag
komen met hun ware bedoelingen
want over voordeliger uit zijn be
hoeven wij niet te discusieren. Ieder
weet dat een groter bedrijf meer
kosten, verhoudingsgewijs meer kos
ten dus, met zich brengt, en zeker
wanneer het arbeidsterrein groot is,
onevenredige kostenstijgingen.
Zo zal het bij een fusie tussen beide
VVV's eveneens gaan en als men het
oog vestigt op hogere subsidies wil
ik stellen dat dit eveneens, maar dan
met een omweg, door de leden moet
worden opgebracht.
Aldus de heer Sleking.
De heer v. d. Garde, voorzitter van
de VVV Schoorl beantwoordde de 5
vragen als volgt.
1. Het seizoen is voor Schoorl over
het algemeen meegevallen. Kam-
peerbedrijven zijn tevreden, maar
met het minder mooie weer in 1968
was het beter; gemeubileerde hui
zen redelijk, logies met ontbijt goed;
pensions redelijk, hotels ongeveer
25% slechter. Het voorseizoen was
slecht en na 15 augustus ook.
Vermoedelijke oorzaak is wel de an
ti-reclame zowel in binnen- als bui
tenland met de BTW en het te bere
kenen van de 15% bediening in de
prijs, 20,plus 15% is goedkoper
als 23,en daaroverheen, nog de
BTW.
Dan het slechte weer van de afge
lopen jaren, dat heeft zeker invloed
gehad, zowel voor in eigen land als
DE DUINSTREEK
voor onze oosterburen om naar de
kust te komen.
Vakantiespreiding nihil, dan de kou
in het voorseizoen, de vervroegde
vakantie voor alje scholen die dus
weer eerder moesten beginnen. Zo
dat augustus vroeger afliep dan
voorheen en in de tweede helft au
gustus het slechte weer.
September mooi weer, maar vele
gasten hadden door het mooie weer
in juli alle vakantie al opgenomen
en dus niets over om het toen nog
goed te maken.
En dat we een duurte-land zijn ge
worden dat komt door de overheid
met alles wat daarbij hoort, de ene
belasting is nog niet verhoogd of
de andere is alweer in de maak.
2. Het ligt hier wel in vele gevallen
hetzelfde als in Zeeland, men hoort
van hoge prijzen en neemt die dan
ook. Maar men kijkt niet wat men
biedt voor die prijzen en volgens mij
kan en mag men voor iets wat niet
aan de hoogste eisen voldoet een
hoge prijs vragen. Maar in Schoorl
verhuurt men ruimten waar ik voor
geen prijs in zou willen gaan om
daar mijn vakantie door te brengen.
Ik heb het idee dat de verhuurders
het zelf niet zien, 'het kan zo wel'.
Daarom zou er nodig een commissie
moeten komen om te bekijken of het
aan de eisen voldoet, zo niet dan niet
verhuren.
3. Ja, dat moet wel, maar welke
daar kan ik u niet direct antwoord
op geven. Nodig is het, want als er
bij u iets niet in orde is heeft de ge
hele plaats er onder te lijden. Men
heeft het niet over dat ene adres
maar over de plaats waar men dit
beleefde en dus 'naar Schoorl moet
je niet gaan'. Dit hebben we in 'Bild
am Sonntag' van 24-8-69 kunnen le
zen. Daar heeft heel Schoorl en niet
alleen Schoorl maar de gehele kust
onder te lijden. Alle reclame van een
heel jaar wordt daardoor teniet ge
daan.
4. Nee, ik verwacht niet dat we hier
dit jaar al één VVV krijgen, maar
komen doet het. Want er zullen gro
tere eenheden moeten komen om de
concurrentie het hoofd te bieden en
dit vooral tegenover het buitenland.
En of één VVV wenselijk is, of ik
daar vóór ben, in één woord ja. En
ook op de voorjaarsvergadering is
wel gebleken dat het bestuur en de
toen aanwezige leden er ook in prin
cipe niet tegen zijn.
5. Kabelbaan, het lijkt mij het beste
u mijn antwoord schuldig te blijven.
Maar wel dit: als men als bewoner
in Schoorl komt, dan weet u dat
Schoorl buiten woongemeente, al van
jaren ouds een recreatiegemeente is,
waar velen hun brood aan moeten
verdienen.
Aldus de heer v. d. Garde. Wij zijn
beide voorzitters erkentelijk voor het
feit dat zij onze vragen hebben wil
len beantwoorden.
aangemeten door
CONTACTLENSSPECIALIST
HOFLAAN 2 - TELEFOON 2202
Leverancier van alle ziekenfondsen
Uitsluitend specialistische behandeling
Brillen op recept van uw oogarts, worden snel geleverd
De ervaring leert dat er nog altijd
mensen zijn die voor het werk van
de reclassering weinig of niets voe
len. Dit kan voortkomen uit on
kunde, maar 't kan ook berusten op
een bepaalde overtuiging, n.l. dat
misdadigers alleen maar straf ver
dienen en daarom niet geholpen
moeten worden (nog afgezien daar
van, zo zegt men dan, dat die hulp
toch maar 'boter aan de galg' is).
Deze opvatting miskent dat misda
digers ook mensen zijn en dus in
wezen niet verschillen van ons, fat
soenlijke burgers. Daarom: wel straf,
maar ook de helpende hand. Er is
een instelling die, na veel vergui
zing, nu wel algemeen wordt ge
waardeerd en die steeds als één van
haar taken heeft gezien het werk on
der gevangenen, zowel om ze gees
telijk te transformeren als maat
schappelijk te reclasseren. Die in
stelling is het Leger des Heils.
Uit een door het Leger des Heils
uitgegeven, geschrift met de spre
kende titel 'een dossier is ook een
mens' volgt hier één bladzijde die
een indruk geeft van het bezoek
van een reclasseringsambtenaar aan
een gevangene:
En weer klinken harde voetstappen
door holle galerijen, weer knarste
die sleutel in het slot dat binnen van
buiten scheiden en de man aan wie
je in naam der wet in bewaring bent
gegeven zegt: Reclassering! Nee, je
bent niet afgeschreven, niet verge
ten, er is een hand die helpen wil,
ze weten nog dat een dossier ook een
mens is! Een hand wordt naar je uit
gestoken, er wordt een naam gezegd
en er wordt aan toegevoegd: reclas
seringsambtenaar en je zegt: aange
naam, want dat is het voor je.
Ik wil je helpen, zegt hij, ik wil je
helpen om een duidelijk beeld van
jouw zaak te krijgen: hoe kwam jij
tot deze daad? En: wat kunnen we
samen doen voor later als dit levens
hoofdstuk - hopelijk voorgoed - is
afgesloten? Dat zijn grote woorden,
dit is wel zo, en in de praktijk van
alle dag klinkt het allemaal heel
manuscript
„Maar luister nu eens, Spetel, daar kunnen moeilijkheden
door ontstaan. We hebben zo'n vermoeden wie de schrijfster is.
Heb je het manuscript zelf gelezen.?"
„Natuurlijk," fantaseerde Flip onbewogen. „Anders had ik het
niet gekocht."
„Dan zul je begrijpen welke gevolgen de publikatie voor be
paalde ehvooraanstaande personen kan hebben. Dat
willen we voorkomen. En we zijn niet de beroerdsten. Vooruit,
we bieden zesduizend pop, maar geen cent meer."
Flip dacht even na. Zesduizend gulden was een hele som. Daar
kon je een half jaar en nog langer op teren. Je kon er ook een
klein zaakje voor kopen en dan had je een vaste broodwinning.
Maar I^)e kwam hij zo gauw aan een manuscript?
„Wel, hoe denk je er over?"
„Ik zal hierover niet terstond kunnen beslissen, meneer de
onbekende grootheid. Daarover moet ik mij verstaan met m'n
compagnon."
„Nou, doe het dan als de gesmeerde jeweetwel. Ik wacht wel
even."
„Die is er op het ogenblik niet,' vervolgde Flip en dacht in
tussen, hoe krijg ik al die onzin bij elkaar? „Hij is momenteel
buitenslands. Er is namelijk een Franse uitgever, die ook wel
zin in het boek heeft, begrijpt u?"
„Zo? Dat mankeert er ook nog aan. Bel die compagnon van
je op en zeg, dat het niet doorgaat. Dat boek. Dat je een andere
aanbieding hebt."
„Dat bellen gaat heus niet," antwoordde Flip, bij wie opeens
een plan in de gedachten kwam. „Geeft u me een paar dagen,
dan zal ik u bescheid kunnen geven."
Aan de andere kant was het een poosje stil. Intussen keek
Flip zijn secretaresse veel betekenend aan. En met zijn andere
hand maakte hij een beweging van geld tellen.
„Luister Spetel, helemaal vertrouwen doe ik je niet. Maar we
zullen je in de gaten houden. Jou en je kantoor. We geven je
twee dagen. Over twee dagen bellen we weer, zelfde tijd. Zo
lang blijft ons aanbod gestand. En laat ik je een goede raad
mogen geven, neem het aan, dat is erg goed voor je gezond
heid. Is dat duidelijk?"
„Is dit een dreigement?"
„Wij dreigen nooit, grappenmaker. Wij kopen en verkopen,
maar laten ons niet in de maling nemen. En zeker niet door een
zevendehands uitgever, Tot over twee dagen."
Flip hoorde de klik en legde de hoorn eveneens neer.
„Wel?" vroeg Emie nieuwsgierig. „Hoeveel geld brengt dit
telefoontje op?"
„Zesduizend gulden, antwoordde Flip nadenkend. „Zes- bandjes. Er is nauwkeurig gezocht. Ook naar verborgen berg-
duizend hele guldens kunnen we krijgen."
Het meisje zette grote ogen op. „Maar dat is geweldig, baas!
Dat is een kapitaal! En wat moeten we er voor doen?"
„Een boek schrijven."
„Een boek schrijven?" herhaalde ze verbaasd.
Flip knikte, terwijl hij neerzakte op de stoel van zijn secre
taresse. „Men wil mij zesduizend gulden betalen voor het ma
nuscript van de schrijfster."
„Nou wat zit je dan suf te kijken? Dat is enorm! Dat doe
je toch zeker?"
Hij keek haar schaapachtig aan. „Je vergeet één ding, harte-
lapje van me. Eén kleinigheidje maar. Er bestaat namelijk al
leen maar een manuscript in onze fantasie. In werkelijkheid
hebben we er geen. En ze willen er zesduizend gulden voor
geven
HOOFDSTUK 10
Waarin een drietal zich een beetje gaat knjjpen
Het driemanschap Vermee junior, Aldervoort en Schaarbrink zat
in het kantoor van laatstgenoemde - importeur van kantoorma
chines - te overleggen wat er gedaan kon worden om te voor
komen, dat die uitgever in de Hobbelstraat dat boek op de markt
zou brengen.
„Jongens," zei Aldervoort op amicale toon, „we weten nu, dat
het onderzoek in het kantoor van die vent voor geen cent re
sultaat heeft opgeleverd. Mijn twee mensen zijn bezig geweest
van half drie tot tegen zessen. Ze hebben alles onderzocht, geen
velletje papier overgeslagen en als ik mijn zegsman mag geloven,
dan stond het vol met stapels papieren, waarop voornamelijk
alleen maar afrekeningen te lezen waren, cijfers en nog eens cij
fers. Nergens een spoor van een manuscript of wat er ook maar
op lijkt. Nergens drukproeven. Niets niemendal. Als je het mij
vraagt, vind ik het een beetje al te geheimzinnig, maar ik kan
me vergissen. De rommel die er staat, is bij elkaar geen honderd
gulden waard. Er stonden vijf telefoontoestellen, maar twee wa
ren er echt. Eén van de twee was de gewone interlocale tele
foon, de andere twee huistelefoons. Twee waren show, dat wil
zeggen, wel met lange kabels, maar die belandden in het lucht
ledige, te weten ergens achter een van de kasten. Verder was er
een bandrecorder, doch zonder bandje. Nee, er is geen twijfel
mogelijk: mijn mensen hebben niets over het hoofd gezien en bij
wijze van spreke zouden ze een cent gevonden hebben, als die er
al aanwezig was. Ook al iets eigenaardigs: in het hele kantoor
was er geen cent te vinden. Geen postzegels, geen recente cor
respondentie. Alleen een soort plakboek met antecedenten over
enkele personen met hun foto's. Je zou denken, dat het een
archief was van een huwelijksbureau."
„Hebben ze dat niet meegenomen?" informeerde Schaarbrink.
Aldervoort schudde zijn hoofd. „Daartoe hadden we immers
geen opdracht gegeven? Het gaat om het manuscript."
„Best mogelijk," opperde Vermee, „dat het een gesproken ma
nuscript is. Op een bandje. Dat doen ze tegenwoordig wel meer."
„Jawel," antwoordde de ander, „maar er waren ook geen
plaatsen. Maar die zijn er evenmin. Het is een oud huis en bevat
geen geheimen. De muren zijn slecht, dus in muren is ook niets
te verstoppen. Kasten zonder dubbele bodems of wanden. Nee,
het resultaat was niets. En daarom vertrouw ik het niet hele
maal."
„Wat denk je dan?" vroeg Vermee.
Aldervoort schudde zijn hoofd. „Ik weet nog niet precies wat
ik er van denken moet. Het kan allemaal bluf zijn, maar dat
neemt niet weg: we kunnen geen risico's nemen. Die Anita zie
ik er best voor aan, dat ze al haar belevenissen met ons op
papier of een bandje heeft gezet. Ik moet er niet aan denken,
dat heel Nederland dat straks te lezen krijgt."
Schaarbrink haalde zijn ouders op. „Het blijft toch altijd een
kleine categorie ingewijden, die begrijpen zal, wie de hoofd
personen zijn."
„Onder andere onze vrouwen," bevestigde Aldervoort grimmig.
„Ik kan onder de huidige omstandigheden geen schandaal ris
keren. Dora vertrouwt het de laatste tijd toch al niet hele
maal. Enne zij heeft het meest te zeggen in de zaak. Dat is
nu eenmaal een feit."
„We moeten spijkers met koppen slaan, lui," merkte Vermee
op. „We hebben allemaal onze werkzaamheden. Welke mogelijk
heden staan ons nog open?"
Schaarbrink keek op zijn horloge. „Als we die vent nou eens
belden?"
„En dan?" vroeg Aldervoort.
„We zouden geld kunnen bieden voor het manuscript."
Vermee begon het te begrijpen. Maar hij had toch bedenkin
gen. „We moeten het niet te gek maken, jongens. Het laten in
breken was al een riskante zaak. Gelukkig is 't goed gegaan
Aldervoort lachte. „Man, geen agent haalt het 's nachts in zijn
hoofd in die buurt uit te kijken naar eventuele inbrekers. Wat is
daar nou te halen?"
„Goed goed," gaf Vermee toe. „Maar als we geld gaan bieden,
dan prikkelen we die uitgever misschien en gaat hij eisen stel
len. Hoe ver had je willen gaan?"
Aldervoort keek de twee anderen aan. „Is het de heren elk
tweeduizend gulden waard?"
Schaarbrink zei: „Het is een hoop geld voor een stel beschre
ven papieren. Of een geluidsbandje. Maar alia als we dan
gelijk van het geduvel af zijn, dan doe ik mee."
„Vermee ook?"
„O ja. Maar gelijk oversteken."
„Dan doe ik ook mee voor tweeduizend piek," besloot Alder
voort. „Ik zal hem eerst vijfduizend bieden. Eens kijken wat voor
vlees we in de kuip hebben."
Gedurende enkele minuten sprak Aldervoort met uitgeverij
Spetel, terwijl de anderen luisterden en af en toe knikten. Ten
slotte legde de man de hoorn neer. „Hij zegt, dat-ie alleen geen
beslissing kan nemen. Hij moet er eerst met zijn compagnon over
praten en die zit momenteel in Frankrijk, omdat daar een uit
gever er ook belangstelling voor heeft."
„Dat kan dan een lollige boel worden," mopperde Vermee.
„Maar als hij toehapt bij zesduizend, wat zal hij dan Anita be
taald hebben? Tweeduizend? Of Vier? Wie weet, hoeveel een
schrijver of schrijfster gewoonlijk krijgt?"
nuchter: voorlichtingsrapport, V.I.-
rapport, contacthouder, proeftijd, na
zorg. Het is geen toverwoord, dat
woord reclassering, dat zegt hij er
ook nog bij. Maar het is wel een
woord van hoop in deze vaak zo ho
peloos lijkende wereld van ijzeren
tralies en ijzeren deuren en ijzeren
trappen. Een woord om je aan vast
te klampen als je je dagen telt met
kruisjes op de achterkant van je
spiegel. Maar de toekomst is geen
postorder die kant-en-klaar keurig
verpakt door reclasseringsmensen bij
je in de cel wordt neergezet. Je zult
er zelf ook iets, veel, heel veel aan
moeten doen.
Is de reclasseringshulp zo effectief
dat de reclassent niet meer tot mis
drijf komt? Ja, in vele gevallen. Is
dat geen winst en voor hemzelf en
voor de maatschappij?
We hopen dat zeer velen, met in
begrip van hen die tot nu toe af
wijzend aan de kant stonden, de ge
legenheid zullen aangrijpen om het
reclasseringswerk te steunen. U kunt
dat in Bergen doen wanneer men
tussen 22 september en 5 oktober a.s.
bij u aanbelt en u een bijdrage
vraagt. De opbrengst komt ten goede
aan alle reclasseringsinstellingen.
BIJ VERKOUDHEDEN
Onder grote belangstelling is j.l. zon
dagmorgen afscheid genomen van 't
echtpaar Dalenberg dat, zoals wij
vorige week berichtten, na 25 jaar
trouwe dienst het Zondagsschool
werk te Groet vaarwel zegde. Na de
dienst waarin veel werd gezongen,
de heer Dalenberg is zoals bekend
een liefhebber van koorzang, richtte
ds. van Kooten zich tot de heer en
mevrouw Dalenberg in een toe
spraak waarin de predikant zijn
hartelijke dank uitsprak voor het
vele werk dat werd verricht. Me
vrouw Dalenberg moest haar man
dikwijls afstaan, zo zei de dominee,
en ik ben blij dat we mensen in de
gemeente hebben die zoveel geduld,
vertrouwen en geloof kunnen op
brengen om dit werk te doen. Het
speet de heer van Kooten dat hij hier
slechts zo kort was, nu kon hij geen
herinnering ophalen aan de afgelo
pen 25 jaar. Eigenlijk had ds De Jong
dit moeten doen. Ik weet, zo zei de
dominee dat u het werk op uw eigen
wijze en met liefde hebt gedaan.
Vervolgens speldde de predikant on
der applaus van de gemeente de ere
medaille in zilver op, die was be
schikbaar gesteld door de Ned. Zon
dagsschoolvereniging. Maar daar
bleef het niet bij want mevrouw
Dalenberg kreeg een prachtige zil
veren kandelaar van de heer Diels
van de Schoorlse Zondagsschool.
Deze zei het een unieke prestatie te
vinden dat iemand 25 jaar lang het
zondagsschoolwerk heeft kunnen
doen, er zijn in Nederland weinigen
die dit presteren.
Mevrouw Lekkerkerk die de heer
Dalenberg als leidster opvolgt liet
haar woorden vergezeld gaan van
een bloemstuk. En terwijl de orga
nist zijn instrument juichend liet
klinken, werd buiten de kerk af
scheid genomen. Ieder had een per
soonlijk woord voor de heer en me
vrouw Dalenberg. Deze kunnen me
de hierdoor terugzien op een alles
zins geslaagde afscheidsdag.
POEDER - CREME- OLIE- ZEEP
Dinsdag 30 september a.s. te 19.45 u.
wordt in De Rustende Jager, in sa
menwerking met de Hervormde
vrouwengroep en het R.K. Vrou
wengilde een avond georganiseerd
met als onderwerp 'Hoe worden
hartige hapjes klaargemaakt'. Spre
ker: de heer Baars van Coveco uit
Arnhem.
HOOFDPIJN POEDERS
KIESPIJN POEDERS