Meningen van de voorzitters van de VVV's SchoorI en Groet-Cam perdu in weekblad Jacht op een Dampo Niet een brii, maar de JUISTE bril Mr. Opticien D. W. PASTOOR, Bergen Oproep Steun reclassering Zondagsschool Groet nam afscheid van echtpaar Dalenberg Voor Baby I Plattelandsvrouwen afd. Schoorl werken verrassend TWEEDE BLAD DONDERDAG 25 SEPTEMBER Wij stelden aan de voorzitters der VVV Groet-Camperduin e.o. en de VVV Schoorl onderstaande vijf vra gen: 1. Wat zijn uw indrukken van het afgelopen seizoen? 2. In Zeeland is een VVV-directeur afgetreden omdat volgens hem buitensporig hoge prijzen werden berekend door verhuurders van zomerverblijven e.d. Hoe is de si tuatie in uw werkgebied? 3. Dienen er naar uw oordeel door de overheid nog voorzieningen te worden getroffen in het belang van het toerisme? 4. Denkt u dat het deze winter tot een fusie zal komen tussen beide plaatselijke VVV's? Bent u hier van een voorstander? 5. De kwestie van de kabelbaan heeft heel wat tongen losgemaakt in Schoorl. Hoe is uw mening daarover? De heer Sleking, voorzitter van de VVV Groet-Camperduin beant woordde deze vragen als volgt: 1. en 2. Mijns inziens kunnen we beslist niet spreken van een slecht seizoen maar toch is weer onomsto telijk gebleken dat van een bepaalde planning in de vakantiespreiding nauwelijks kan worden gesproken. Zodoende is hier en daar wel eens wat met de prijzen gedaan waardoor men dacht te bereiken in dit slecht gespreide seizoen de zaken exploita bel te houden hetgeen in sommige gevallen wat in het oog liep en voor al in de Duitse pers de aandacht kreeg. In het bericht viel het mij op dat een geval werd aangehaald van de verhuur van een kampeerhuisje in Schoorl dat ca. 10 km van zee zou hebben gestaan, hetgeen mij tot de slotsom bracht dat de verslagge ver blijkbaar niet persoonlijk de tot hem gekomen klacht heeft onder zocht en af is gegaan op tendentieuze berichten hetgeen goed in zijn boule- vardkrantmentaliteit te pas kwam. Berichten van prijsopdrijving in ons ressort kwamen niet tot mij terwijl het mij - die nogal hier en daar in het land vertoeft - opviel, dat de Horeca-prijzen op een enkele exclu sieve gelegenheid na, hier niet be paald overtrokken aandoen. Een goe de indruk van het seizoensverloop bij de strandbedrijven laat zich door de openstelling van het nieuwe strand niet geven. Dat een VVV-directeur om de door u vermelde reden zou aftreden kan ik nauwelijks aanvaarden. Hier zal meer aan de hand zijn geweest, waardoor de man zijn kans schoon zag. Verstandig lijkt het mij niet om in stormweer het schip te verlaten en ik vraag mij wel af of het wel een directeur was of wellicht een onder betaalde administrateur die er de brui aan gaf toen hij van hoge prij zen vernam zonder hier zelf van te kunnen profiteren. Bij enkele persoonlijke bezoeken aan Zeeland mocht ik wel vaststellen dat onze prijzen zeker niet ongunstig af steken bij hetgeen men daar is ge wend. 3 en 5. Een genieperig vraagje ei genlijk. Hier dienen wij onderscheid te maken tussen landelijke, provin ciale, regionale en plaatselijke over heden en zo u wellicht bekend is was ik enkele jaren geleden vertegen woordiger in de onderzoek-commis- sie van de commissie Zomerdijk. Hierover is een uitgebreid rapport verschenen dat naar ik meen toch ook aan de pers ter hand is gesteld. In grote trekken kan ik mij bij deze rapportering aansluiten. Daarnaast acht ik het wenselijk dat de overheden vooral het particulier initiatief steunen en voorwaarden scheppen welke het voor onderne mers aantrekkelijk maken i^ts te re aliseren. Ik noem hier bij name b.v. de kabelbaan te Schoorl, welke ze ker als een voorziening voor het toe risme zou kunnen gelden. Maar daarnaast zou ik hoger wil len grijpen en met meer aandrang en dan in de gehele landelijke pers, willen pleiten voor de instelling van speelgelegenheden als roulette etc. Op mijn aandrang hebben B en W van Schoorl hiervoor enkele jaren geleden reeds in Den Haag de vin ger opgestoken zodat ik hoop dat wanneer de regering concessies gaat verlenen, ook Schoorl in aanmerking komt. Veel water zal er echter nog wel langs ons mooie strand stromen voor dit zal worden toegestaan. Uiteraard zouden de baten dan ook ten goede moeten komen aan voor zieningen t.b.v. het toerisme. Eigenlijk is de beantwoording van deze vraag (waarin ik maar meteen vraag 5 beantwoordde) niet in zo'n kort bestek en termijn te doen. Ik zou hiervoor enige tijd nodig heb ben. Mocht hieruit dan ook een dis cussie ontstaan dan kan dit alsnog, 4. Sprak ik bij vraag 3 reeds van een geniepige vraag dan is deze het toch zeker! Ik voermoed haast dat u alleen reeds hierom liever de vragen schriftelijk stelde om zodoende een ontwijkend antwoord te ontgaan. (Zakelijk gezien acht ik het in uw plaats zeer handig om op deze wijze kopie te vergaren maar ik werk hieraan graag mede om deze materie eens tot gesprekstof in de gemeente te maken). Ja! Om dus met het eerste deel van uw vraag te beginnen zou ik moeten stellen dat u hiervoor een helder ziende in de arm zou kunnen nemen. Voor het tweede deel kan ik mij er natuurlijk niet zo gemakkelijk van afmaken en vestig er vooral uw aan dacht op dat hetgeen ik hierover zal zeggen zonder overleg met mijn me debestuursleden of de stemming in onze vereniging te hebben gepeild, geschiedt. Nee, een voorstander ben ik niet! Al thans niet op de wijze zoals men zich dat te Schoorl voorstelt. Men zegt hier wel dat dit op basis van ge lijke inbreng en revenuen zal ge schieden, maar uitlatingen als b.v. 'VVV Groet-Camperduin en Omge ving is eigenlijk een dochter die eens terug moet komen' en meer van zul ke opmerkingen, als ook het geschar rel achter de schermen om het ge meentesubsidie ongelijk te verdelen, vormen geen basis om het vertrou wen te winnen waarop een weder zijdse samenwerking is te verwezen lijken. Het voorstel van ondergetekende (symp. contribuant van de VVV Schoorl) om b.v. de gids gezamenlijk te laten drukken werd zonder meer afgewezen. Nu heeft elk een uitgave waarvan de kosten te zamen hoger zijn. Dit is zonde! Dit zijn zo maar enkele voorbeelden waarom een fu sie op dit moment geen kans van slagen heeft. En waarom fuseert men nu eigen lijk? Om enkele strebers ter wille te zijn? Omdat het mode is? Of om dat men noodlijdend is? Nu, dit is zeker ten aanzien van de VVV Groet Camperduin en Omgeving niet het geval. Bestuur en commissies wer ken efficiënt en de contributie be hoort tot de laagste in de omgeving. Wat is het dan? Deugt het druk werk niet of de behandeling van aanvragen? Is de band met de le den niet goed? Zie eens naar de ver gaderingen waar het altijd (op mis schien persoonlijke kleinigheden na) geanimeerd toegaat en een ruime op komst meer regel dan uitzondering is. Nee, dit is het allemaal niet! Maar wat dan wel? Het antwoord hierop ligt zeer sub tiel opgeslagen in de breinen van hen die maar steeds over fusie spre ken. Laten zij maar eens voor de dag komen met hun ware bedoelingen want over voordeliger uit zijn be hoeven wij niet te discusieren. Ieder weet dat een groter bedrijf meer kosten, verhoudingsgewijs meer kos ten dus, met zich brengt, en zeker wanneer het arbeidsterrein groot is, onevenredige kostenstijgingen. Zo zal het bij een fusie tussen beide VVV's eveneens gaan en als men het oog vestigt op hogere subsidies wil ik stellen dat dit eveneens, maar dan met een omweg, door de leden moet worden opgebracht. Aldus de heer Sleking. De heer v. d. Garde, voorzitter van de VVV Schoorl beantwoordde de 5 vragen als volgt. 1. Het seizoen is voor Schoorl over het algemeen meegevallen. Kam- peerbedrijven zijn tevreden, maar met het minder mooie weer in 1968 was het beter; gemeubileerde hui zen redelijk, logies met ontbijt goed; pensions redelijk, hotels ongeveer 25% slechter. Het voorseizoen was slecht en na 15 augustus ook. Vermoedelijke oorzaak is wel de an ti-reclame zowel in binnen- als bui tenland met de BTW en het te bere kenen van de 15% bediening in de prijs, 20,plus 15% is goedkoper als 23,en daaroverheen, nog de BTW. Dan het slechte weer van de afge lopen jaren, dat heeft zeker invloed gehad, zowel voor in eigen land als DE DUINSTREEK voor onze oosterburen om naar de kust te komen. Vakantiespreiding nihil, dan de kou in het voorseizoen, de vervroegde vakantie voor alje scholen die dus weer eerder moesten beginnen. Zo dat augustus vroeger afliep dan voorheen en in de tweede helft au gustus het slechte weer. September mooi weer, maar vele gasten hadden door het mooie weer in juli alle vakantie al opgenomen en dus niets over om het toen nog goed te maken. En dat we een duurte-land zijn ge worden dat komt door de overheid met alles wat daarbij hoort, de ene belasting is nog niet verhoogd of de andere is alweer in de maak. 2. Het ligt hier wel in vele gevallen hetzelfde als in Zeeland, men hoort van hoge prijzen en neemt die dan ook. Maar men kijkt niet wat men biedt voor die prijzen en volgens mij kan en mag men voor iets wat niet aan de hoogste eisen voldoet een hoge prijs vragen. Maar in Schoorl verhuurt men ruimten waar ik voor geen prijs in zou willen gaan om daar mijn vakantie door te brengen. Ik heb het idee dat de verhuurders het zelf niet zien, 'het kan zo wel'. Daarom zou er nodig een commissie moeten komen om te bekijken of het aan de eisen voldoet, zo niet dan niet verhuren. 3. Ja, dat moet wel, maar welke daar kan ik u niet direct antwoord op geven. Nodig is het, want als er bij u iets niet in orde is heeft de ge hele plaats er onder te lijden. Men heeft het niet over dat ene adres maar over de plaats waar men dit beleefde en dus 'naar Schoorl moet je niet gaan'. Dit hebben we in 'Bild am Sonntag' van 24-8-69 kunnen le zen. Daar heeft heel Schoorl en niet alleen Schoorl maar de gehele kust onder te lijden. Alle reclame van een heel jaar wordt daardoor teniet ge daan. 4. Nee, ik verwacht niet dat we hier dit jaar al één VVV krijgen, maar komen doet het. Want er zullen gro tere eenheden moeten komen om de concurrentie het hoofd te bieden en dit vooral tegenover het buitenland. En of één VVV wenselijk is, of ik daar vóór ben, in één woord ja. En ook op de voorjaarsvergadering is wel gebleken dat het bestuur en de toen aanwezige leden er ook in prin cipe niet tegen zijn. 5. Kabelbaan, het lijkt mij het beste u mijn antwoord schuldig te blijven. Maar wel dit: als men als bewoner in Schoorl komt, dan weet u dat Schoorl buiten woongemeente, al van jaren ouds een recreatiegemeente is, waar velen hun brood aan moeten verdienen. Aldus de heer v. d. Garde. Wij zijn beide voorzitters erkentelijk voor het feit dat zij onze vragen hebben wil len beantwoorden. aangemeten door CONTACTLENSSPECIALIST HOFLAAN 2 - TELEFOON 2202 Leverancier van alle ziekenfondsen Uitsluitend specialistische behandeling Brillen op recept van uw oogarts, worden snel geleverd De ervaring leert dat er nog altijd mensen zijn die voor het werk van de reclassering weinig of niets voe len. Dit kan voortkomen uit on kunde, maar 't kan ook berusten op een bepaalde overtuiging, n.l. dat misdadigers alleen maar straf ver dienen en daarom niet geholpen moeten worden (nog afgezien daar van, zo zegt men dan, dat die hulp toch maar 'boter aan de galg' is). Deze opvatting miskent dat misda digers ook mensen zijn en dus in wezen niet verschillen van ons, fat soenlijke burgers. Daarom: wel straf, maar ook de helpende hand. Er is een instelling die, na veel vergui zing, nu wel algemeen wordt ge waardeerd en die steeds als één van haar taken heeft gezien het werk on der gevangenen, zowel om ze gees telijk te transformeren als maat schappelijk te reclasseren. Die in stelling is het Leger des Heils. Uit een door het Leger des Heils uitgegeven, geschrift met de spre kende titel 'een dossier is ook een mens' volgt hier één bladzijde die een indruk geeft van het bezoek van een reclasseringsambtenaar aan een gevangene: En weer klinken harde voetstappen door holle galerijen, weer knarste die sleutel in het slot dat binnen van buiten scheiden en de man aan wie je in naam der wet in bewaring bent gegeven zegt: Reclassering! Nee, je bent niet afgeschreven, niet verge ten, er is een hand die helpen wil, ze weten nog dat een dossier ook een mens is! Een hand wordt naar je uit gestoken, er wordt een naam gezegd en er wordt aan toegevoegd: reclas seringsambtenaar en je zegt: aange naam, want dat is het voor je. Ik wil je helpen, zegt hij, ik wil je helpen om een duidelijk beeld van jouw zaak te krijgen: hoe kwam jij tot deze daad? En: wat kunnen we samen doen voor later als dit levens hoofdstuk - hopelijk voorgoed - is afgesloten? Dat zijn grote woorden, dit is wel zo, en in de praktijk van alle dag klinkt het allemaal heel manuscript „Maar luister nu eens, Spetel, daar kunnen moeilijkheden door ontstaan. We hebben zo'n vermoeden wie de schrijfster is. Heb je het manuscript zelf gelezen.?" „Natuurlijk," fantaseerde Flip onbewogen. „Anders had ik het niet gekocht." „Dan zul je begrijpen welke gevolgen de publikatie voor be paalde ehvooraanstaande personen kan hebben. Dat willen we voorkomen. En we zijn niet de beroerdsten. Vooruit, we bieden zesduizend pop, maar geen cent meer." Flip dacht even na. Zesduizend gulden was een hele som. Daar kon je een half jaar en nog langer op teren. Je kon er ook een klein zaakje voor kopen en dan had je een vaste broodwinning. Maar I^)e kwam hij zo gauw aan een manuscript? „Wel, hoe denk je er over?" „Ik zal hierover niet terstond kunnen beslissen, meneer de onbekende grootheid. Daarover moet ik mij verstaan met m'n compagnon." „Nou, doe het dan als de gesmeerde jeweetwel. Ik wacht wel even." „Die is er op het ogenblik niet,' vervolgde Flip en dacht in tussen, hoe krijg ik al die onzin bij elkaar? „Hij is momenteel buitenslands. Er is namelijk een Franse uitgever, die ook wel zin in het boek heeft, begrijpt u?" „Zo? Dat mankeert er ook nog aan. Bel die compagnon van je op en zeg, dat het niet doorgaat. Dat boek. Dat je een andere aanbieding hebt." „Dat bellen gaat heus niet," antwoordde Flip, bij wie opeens een plan in de gedachten kwam. „Geeft u me een paar dagen, dan zal ik u bescheid kunnen geven." Aan de andere kant was het een poosje stil. Intussen keek Flip zijn secretaresse veel betekenend aan. En met zijn andere hand maakte hij een beweging van geld tellen. „Luister Spetel, helemaal vertrouwen doe ik je niet. Maar we zullen je in de gaten houden. Jou en je kantoor. We geven je twee dagen. Over twee dagen bellen we weer, zelfde tijd. Zo lang blijft ons aanbod gestand. En laat ik je een goede raad mogen geven, neem het aan, dat is erg goed voor je gezond heid. Is dat duidelijk?" „Is dit een dreigement?" „Wij dreigen nooit, grappenmaker. Wij kopen en verkopen, maar laten ons niet in de maling nemen. En zeker niet door een zevendehands uitgever, Tot over twee dagen." Flip hoorde de klik en legde de hoorn eveneens neer. „Wel?" vroeg Emie nieuwsgierig. „Hoeveel geld brengt dit telefoontje op?" „Zesduizend gulden, antwoordde Flip nadenkend. „Zes- bandjes. Er is nauwkeurig gezocht. Ook naar verborgen berg- duizend hele guldens kunnen we krijgen." Het meisje zette grote ogen op. „Maar dat is geweldig, baas! Dat is een kapitaal! En wat moeten we er voor doen?" „Een boek schrijven." „Een boek schrijven?" herhaalde ze verbaasd. Flip knikte, terwijl hij neerzakte op de stoel van zijn secre taresse. „Men wil mij zesduizend gulden betalen voor het ma nuscript van de schrijfster." „Nou wat zit je dan suf te kijken? Dat is enorm! Dat doe je toch zeker?" Hij keek haar schaapachtig aan. „Je vergeet één ding, harte- lapje van me. Eén kleinigheidje maar. Er bestaat namelijk al leen maar een manuscript in onze fantasie. In werkelijkheid hebben we er geen. En ze willen er zesduizend gulden voor geven HOOFDSTUK 10 Waarin een drietal zich een beetje gaat knjjpen Het driemanschap Vermee junior, Aldervoort en Schaarbrink zat in het kantoor van laatstgenoemde - importeur van kantoorma chines - te overleggen wat er gedaan kon worden om te voor komen, dat die uitgever in de Hobbelstraat dat boek op de markt zou brengen. „Jongens," zei Aldervoort op amicale toon, „we weten nu, dat het onderzoek in het kantoor van die vent voor geen cent re sultaat heeft opgeleverd. Mijn twee mensen zijn bezig geweest van half drie tot tegen zessen. Ze hebben alles onderzocht, geen velletje papier overgeslagen en als ik mijn zegsman mag geloven, dan stond het vol met stapels papieren, waarop voornamelijk alleen maar afrekeningen te lezen waren, cijfers en nog eens cij fers. Nergens een spoor van een manuscript of wat er ook maar op lijkt. Nergens drukproeven. Niets niemendal. Als je het mij vraagt, vind ik het een beetje al te geheimzinnig, maar ik kan me vergissen. De rommel die er staat, is bij elkaar geen honderd gulden waard. Er stonden vijf telefoontoestellen, maar twee wa ren er echt. Eén van de twee was de gewone interlocale tele foon, de andere twee huistelefoons. Twee waren show, dat wil zeggen, wel met lange kabels, maar die belandden in het lucht ledige, te weten ergens achter een van de kasten. Verder was er een bandrecorder, doch zonder bandje. Nee, er is geen twijfel mogelijk: mijn mensen hebben niets over het hoofd gezien en bij wijze van spreke zouden ze een cent gevonden hebben, als die er al aanwezig was. Ook al iets eigenaardigs: in het hele kantoor was er geen cent te vinden. Geen postzegels, geen recente cor respondentie. Alleen een soort plakboek met antecedenten over enkele personen met hun foto's. Je zou denken, dat het een archief was van een huwelijksbureau." „Hebben ze dat niet meegenomen?" informeerde Schaarbrink. Aldervoort schudde zijn hoofd. „Daartoe hadden we immers geen opdracht gegeven? Het gaat om het manuscript." „Best mogelijk," opperde Vermee, „dat het een gesproken ma nuscript is. Op een bandje. Dat doen ze tegenwoordig wel meer." „Jawel," antwoordde de ander, „maar er waren ook geen plaatsen. Maar die zijn er evenmin. Het is een oud huis en bevat geen geheimen. De muren zijn slecht, dus in muren is ook niets te verstoppen. Kasten zonder dubbele bodems of wanden. Nee, het resultaat was niets. En daarom vertrouw ik het niet hele maal." „Wat denk je dan?" vroeg Vermee. Aldervoort schudde zijn hoofd. „Ik weet nog niet precies wat ik er van denken moet. Het kan allemaal bluf zijn, maar dat neemt niet weg: we kunnen geen risico's nemen. Die Anita zie ik er best voor aan, dat ze al haar belevenissen met ons op papier of een bandje heeft gezet. Ik moet er niet aan denken, dat heel Nederland dat straks te lezen krijgt." Schaarbrink haalde zijn ouders op. „Het blijft toch altijd een kleine categorie ingewijden, die begrijpen zal, wie de hoofd personen zijn." „Onder andere onze vrouwen," bevestigde Aldervoort grimmig. „Ik kan onder de huidige omstandigheden geen schandaal ris keren. Dora vertrouwt het de laatste tijd toch al niet hele maal. Enne zij heeft het meest te zeggen in de zaak. Dat is nu eenmaal een feit." „We moeten spijkers met koppen slaan, lui," merkte Vermee op. „We hebben allemaal onze werkzaamheden. Welke mogelijk heden staan ons nog open?" Schaarbrink keek op zijn horloge. „Als we die vent nou eens belden?" „En dan?" vroeg Aldervoort. „We zouden geld kunnen bieden voor het manuscript." Vermee begon het te begrijpen. Maar hij had toch bedenkin gen. „We moeten het niet te gek maken, jongens. Het laten in breken was al een riskante zaak. Gelukkig is 't goed gegaan Aldervoort lachte. „Man, geen agent haalt het 's nachts in zijn hoofd in die buurt uit te kijken naar eventuele inbrekers. Wat is daar nou te halen?" „Goed goed," gaf Vermee toe. „Maar als we geld gaan bieden, dan prikkelen we die uitgever misschien en gaat hij eisen stel len. Hoe ver had je willen gaan?" Aldervoort keek de twee anderen aan. „Is het de heren elk tweeduizend gulden waard?" Schaarbrink zei: „Het is een hoop geld voor een stel beschre ven papieren. Of een geluidsbandje. Maar alia als we dan gelijk van het geduvel af zijn, dan doe ik mee." „Vermee ook?" „O ja. Maar gelijk oversteken." „Dan doe ik ook mee voor tweeduizend piek," besloot Alder voort. „Ik zal hem eerst vijfduizend bieden. Eens kijken wat voor vlees we in de kuip hebben." Gedurende enkele minuten sprak Aldervoort met uitgeverij Spetel, terwijl de anderen luisterden en af en toe knikten. Ten slotte legde de man de hoorn neer. „Hij zegt, dat-ie alleen geen beslissing kan nemen. Hij moet er eerst met zijn compagnon over praten en die zit momenteel in Frankrijk, omdat daar een uit gever er ook belangstelling voor heeft." „Dat kan dan een lollige boel worden," mopperde Vermee. „Maar als hij toehapt bij zesduizend, wat zal hij dan Anita be taald hebben? Tweeduizend? Of Vier? Wie weet, hoeveel een schrijver of schrijfster gewoonlijk krijgt?" nuchter: voorlichtingsrapport, V.I.- rapport, contacthouder, proeftijd, na zorg. Het is geen toverwoord, dat woord reclassering, dat zegt hij er ook nog bij. Maar het is wel een woord van hoop in deze vaak zo ho peloos lijkende wereld van ijzeren tralies en ijzeren deuren en ijzeren trappen. Een woord om je aan vast te klampen als je je dagen telt met kruisjes op de achterkant van je spiegel. Maar de toekomst is geen postorder die kant-en-klaar keurig verpakt door reclasseringsmensen bij je in de cel wordt neergezet. Je zult er zelf ook iets, veel, heel veel aan moeten doen. Is de reclasseringshulp zo effectief dat de reclassent niet meer tot mis drijf komt? Ja, in vele gevallen. Is dat geen winst en voor hemzelf en voor de maatschappij? We hopen dat zeer velen, met in begrip van hen die tot nu toe af wijzend aan de kant stonden, de ge legenheid zullen aangrijpen om het reclasseringswerk te steunen. U kunt dat in Bergen doen wanneer men tussen 22 september en 5 oktober a.s. bij u aanbelt en u een bijdrage vraagt. De opbrengst komt ten goede aan alle reclasseringsinstellingen. BIJ VERKOUDHEDEN Onder grote belangstelling is j.l. zon dagmorgen afscheid genomen van 't echtpaar Dalenberg dat, zoals wij vorige week berichtten, na 25 jaar trouwe dienst het Zondagsschool werk te Groet vaarwel zegde. Na de dienst waarin veel werd gezongen, de heer Dalenberg is zoals bekend een liefhebber van koorzang, richtte ds. van Kooten zich tot de heer en mevrouw Dalenberg in een toe spraak waarin de predikant zijn hartelijke dank uitsprak voor het vele werk dat werd verricht. Me vrouw Dalenberg moest haar man dikwijls afstaan, zo zei de dominee, en ik ben blij dat we mensen in de gemeente hebben die zoveel geduld, vertrouwen en geloof kunnen op brengen om dit werk te doen. Het speet de heer van Kooten dat hij hier slechts zo kort was, nu kon hij geen herinnering ophalen aan de afgelo pen 25 jaar. Eigenlijk had ds De Jong dit moeten doen. Ik weet, zo zei de dominee dat u het werk op uw eigen wijze en met liefde hebt gedaan. Vervolgens speldde de predikant on der applaus van de gemeente de ere medaille in zilver op, die was be schikbaar gesteld door de Ned. Zon dagsschoolvereniging. Maar daar bleef het niet bij want mevrouw Dalenberg kreeg een prachtige zil veren kandelaar van de heer Diels van de Schoorlse Zondagsschool. Deze zei het een unieke prestatie te vinden dat iemand 25 jaar lang het zondagsschoolwerk heeft kunnen doen, er zijn in Nederland weinigen die dit presteren. Mevrouw Lekkerkerk die de heer Dalenberg als leidster opvolgt liet haar woorden vergezeld gaan van een bloemstuk. En terwijl de orga nist zijn instrument juichend liet klinken, werd buiten de kerk af scheid genomen. Ieder had een per soonlijk woord voor de heer en me vrouw Dalenberg. Deze kunnen me de hierdoor terugzien op een alles zins geslaagde afscheidsdag. POEDER - CREME- OLIE- ZEEP Dinsdag 30 september a.s. te 19.45 u. wordt in De Rustende Jager, in sa menwerking met de Hervormde vrouwengroep en het R.K. Vrou wengilde een avond georganiseerd met als onderwerp 'Hoe worden hartige hapjes klaargemaakt'. Spre ker: de heer Baars van Coveco uit Arnhem. HOOFDPIJN POEDERS KIESPIJN POEDERS

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1969 | | pagina 5