Een surprise-autorit rond Zürich
Verdeling van groot-grondbezit
de Britse zóne
in
KLAPROOS
Bim en de verdwijning van Moneypump Jr.
£R wordt op het ogenblik ernstig
onderhandeld tusten Engeland en
Egyptei ©ver de onafhankelijkheid
van het laatstgenoemde land.
Deze vrijheidsstrijd is reed* vele
tientallen Jaren aan de gang an heeft
Egypte menig bloedig offer gekost. De
belangen, welke Engeland bij het be
zit van dit gebiet' heeft, zijn van dien
aard, dat het alle, middelen waarover
het beschikte, beeft aangewend om de
Egyptische nationale beweging te on
derdrukken.
Het krachtige nationalisme in Egyp
te hangt enerzijd» nauw samen met de
opleving van het nationale bewustzijn
in alle koloniale gebieden. maar is an
derzijds een logisch antwoord op de
koloniale praktijken, welke Engeland
in dit land heeft toegepast.
Om het bezit van Egypte werd in de
19e eeuw een felle strijd gevoerd tus
sen de toenmalige grote mogendheden:
Turkije, Frankrijk en EngeTiand. Het
verzwakte Turkije, waaraan Egypte
toen „toebehoorde", was «1 spoedig
buiten gevecht gesteld. Te heviger
werd de strijd voortgezet tassen Frank
rijk -»n Engeland. Het was al.ermiost
een historisch toeval, dat het steeds
machtiger wordende Engeland t<nslotte
ala overwinnaar uit deze strijd te
voorschijn ia gekomen.
Men kan niet beweren, dat de in
heemse bevolking van Egypte de strijd,
dia om haar land gevoerd werd en die
economische en politieke onderdruk
king betekande, gelaten over zich
heeft laten heengaan. Er werd voort
durend een hevig en vaak bloedig ver
zet geboden. Ook de laatste tijd wa
ren de Incidenten niet van de lucht.
We herinneren slechts aan de moord
op Osman Pasja in het begin van dit
jaar.
IN 1882 was Lord Cromer Engeland»
vertegenwoordiger in Egypte gewor
den. In feite was hij 23 jaar lang al
leenheerser van dit land: hij heeft het
in die tijd economisch volkomen on
derworpen.
Van 1914—1922 werd Egypte een
„protectoraat". In volkeren-rechter
lijke zin betekent .protectoraat", dat
een machtiger staat een zwakkere be
schermt «n daarvoor enige voordelen
geniet. In werkelijkheid bleek „pro
tectoraat" steeds te betekenen, dat de
belangen der „beschermers" beschermd
moest ook ten koste van de „be
schermden".
Terreur, onderdrukking en vervol
ging ten spijt nam de nationalistische
beweging in kracht toa.
In 1922 kwam er een Egyptische Ko
ning natuurlijk „made in Enge
land" aan het bewind. In 1938 moest
Engeland' opnieuw concessies dosn aan
het Egyptisch nationalisme. In dit jaar
werd in naam een einde gemaakt aan
de Britse bezetting. De feitelijke toe
stand was anders.
Do militaire, politieke en economi
sche voorrechten, die Engeland het
had bedongen, verleenden het nog
steeds een oppermachtige positie in
dat land. Het volgende voorval door
het Egyptische blad „Akhbad el Ioni"
en door den correspondent te Cairo
van het Engelse toonaangevende blad
„Manchester Guardian" onthuld, mo
ge dit Illustreren:
Toen de fasciatlache opmars in
Noord-Afrika ook Egypte voor Enge
land bedreigde, drong op 4 Februari
van protectoraat tot
vrije natie
1942 de ambassadeur Lord Killean en
de generaal 9tone, commandant van
de Britse troepen in Egypte gewapend
en door tanks beschermd de residen
tie van den Koning van Egypte bin
nen, om het te dwingen Nahad Pasj;
tot minister-president te maken. Met
Nahad Pasja nl. wilde men de binnen
landse orde handhaven! Than* staat
de algehele onafhankelijkheid op de
dagorde.
yfELKE belangen heeft Engeland in
Egypte te verdedigsn? Allereerst
wil het het Suez-Kanaal beveiligen,
dat de kortste zee-verbinding iis met
Brifcg-Indië en vervolgens de aandelen
van dit Kanaal die voornamelijk in
Engelse handen zijn. Tijden» het be
stuur van Lord Cromer werd het
vruchtbare Nijldal tot één grote ka
toenplantage gemaakt. Machtige irri
gatie-werken, stuwdammen en andere
kostbare installaties werden hiertoe
aangelegd. Hiermede verkreeg Enge
land de katoen-productie voor zijn in
dustrie in eigen hand. (De Egyptische
katoenplant heeft de langste vezel en
is van superieure kwaliteit).
Hoewel Egypte met grote schreden
zijn volledige onafhankelijkheid tege
moet gaat, zal deze ontwikkeling nog
heel wat voeten in aarde hebben.
ROBEKT ELBURG.
Wij zaïjen i
„Reizigers tegen wil en dank''
Een jaar geleden stroomden duizen
den Nederlanders, die een groot deel
van de bezetting als politieke gevange
nen of als slavenarbeiders in Duitsland
hadden gewerkt, ons land weer binnen.
Stroomden. want hoeveel critlek er
steeds is geweest op de wijze, waarop
de D.P.'a (displaced persons) naar het
vaderland werden getransporteerd,
ledereen moet zich hebben verwonderd
over de snelheid, waarmee door het Ror
de Krui» *u de diverse repatriërings
diensten dez# mensen naar hun woon'
plaatsen zUn gebracht.
Van deze repatriëring is een documen
taire film gemaakt, genaamd „Reizigers
tegen wil ondank". Onder auspiciën van
het ministerie van Sociale Zaken werd
deze rolprent Dinsdag voor talrijke
autoritei'en o.w. de ambassadeurs
van Frankrijk en Engeland en de jge-
zanten van Zweden, Zwitserland en
België en de pers gedraaid. Welke
moeilijkheden de cineasten hebben moe
ten overwinnen, schetste de secretaris
generaal van bovengenoemd ministerie,
mr. dr. A. A. van Rhijn, In zijn korte
Inleiding tot de film.
Wij zagen „reiziger» tegen wil en
dank" op de meest zonderlinge wijzen
en soms met de modernste transport
voertuigen op hun reis huiswaarts. Er
waren er, die dwars door de Balkan
naar Odessa reisden om vandaar via
Turkije, Port Saïd en Marseille de weg
terug te bëinöigen. Anderen strompel
den door Polen naar Gdynia en met de
boot naar het gastvrije Zweden om.
tenslotte per Dakotavliegtuig Amster
dam te bereiken!
Men -n niet genoeg dank betuigen,
zo bleek uit deze uitstekende film, aan
de Zweden, de Belgen en de Fransen.
Vooral de laatsten met hun talloze
kampen, tehuizen en hospitalen in Mar
seille, Parijs, Versailles, Reims etc.,
hebben wonderen verricht om onze
landgenoten te helpen.
De opening van de Alkmaarse kaasmarkt. De kaas wordt voor het eerst na
lange tijd weer in hst.Waaggebouw gewogen.
Van reizen en eten in Zwitsertand
r Een belangrijke gebeurtenis vond vorige week plaats. De Alkmaarse kaas
markt werd heropend.
Een vriend van Nederland
neemt afscheid
Gevraagd: Emigranten,
geleerden en... boeken!
.(Van een specialen verslaggever
In sappig Zuid Afrikaans heeft de
6ud-gezant van de Unie, Dr. van
jBroekhuyzan, aan een talrijk en be
langstellend gehoor een en ander
pver Zuid-Afrika verteld.
Het was eigenlijk meer een ge.
moedelijk babbeltje, waarin per
soonlijke belevenissen en hoogge
stemde idealen charmant werden
idooreengemengd.
Hij sprak van Zuid-Afrika's mee
leven met Nederland in z'n nood,
voortspruitend uit de herinnerin
gen, die men daar nog altijd koes
tert aan óns medeleven in Afrika's
idonkerste uren.
Afrika vraagt emigranten, Neder
landse emigranten. Die verrijken de
taal en versterken het Nederlandse
element. Maar ze moeten Afrika
ners worden! Je kunt niet met twee
nooitjies tegelijk vrij nie!"
Voorts vraagt hij dringend om
theologische en wetenschappelijke
jwerken. uitwisseling van geleerden
en studenten. Te veel heeft Zuid-
JAfrika zich de laatste jaren op En
geland en Amerika moettfn oriënteren
Hij wil een regelmatig radio
contact tussen de beide landen en
hoopt op spoedig contact door de
lucht per KLM. Zowel op econo
misch als op cultureel terrein ver
wacht Zuid Afrika veel van Neder
land.
De thans 73-jarige diplomaat
heeft nog niets van zijn vitaliteit
verloren, al meent hy dat dit wel
het laatste bezoek is dat hij aan zijn
geliefd Nederland brengt. De leden
van het Alg. Ned. Verbond, Neder
land in den Vreemde en de Ned.
Zuid-Afrik. Vereniging, cie Zater
dagmiddag waren saamgekomen om
Dr. van Broekhuyzen te horen
spreken, hebben echter zyn praatje
(hij had een rede op schrift, maar
achteraf „wou hij maar liever
praat"), met onverflauwde aandacht
gevolgd en het alleen voor herhaal
delijk applaus onderbroken.
Een vriend van Nederland gaat
uit ons midden heen, en een troost
voor dit verlies is slechts de verze
kering, dat de gevoelens, die hij
koestert, die zijn van het meren
deel der Hollandse Afrikaners èn
van de Unie-Regering
Emigranten-in spé zullen trou
wens nog wel een jaar of anderhalf
geduld moeten hebben, voor en al
eer de laatste Zuid-Afrikaan -gere
palrieerd is. Dan komen de Hol-1
landse emigranten aan de beurtl
JK woon in Zürich aan de See-
Btrasse, de grote weg aan de lin
keroever van het meer, waarlangs
alles trekt wat naar Luzern en het
Vierwoudstedenmeer wil, of ook
naar het Oosten van het land: Grau-
bünden. Vooral Zaterdags en Zon-
dags is het van vroeg tot laat een
gesuis en een gejakker zonder weer.
ga. Mooie auto's in de lak en in de
banden, als vóór '39 bij ons. Maar
ook bussen. Bussen, waar ik geen
woorden voor vind. Hemelsblauwe,
geel met paars, groene, als uit een
of ander album van Jantje of Pietje:
voor een kind om over te kraaien,
om van de ene verrukking in de an-
dere té vallen. Dsze bussen, meest
Saurers, behoren aan allerlei onder
nemingen. met fantastische namen,
zoals Titan; de programma's ervan
lees je iedere dag in het Tagblatt.
Zij staan, net als de bioscopen,
naast elkaar. En nadat ik eerst een
blik op de Bankadvertenties heb
geworpen, waarop de vrije gulden
40, 43, 45 doet, d.w.z. dat men voor
een Ned. bankje van honderd: 45
franken krijgt, die op zijn best de
koopkracht hebben van 25 vooroor
logse frankjes, duik ik snel weg in
de pagina van de auto-annonces.
Eerst waren het allemaal „Benest"-
fahrten, die geannonceerd stonden:
bloesemritten, naar Arenenberg. het
landgoed van ex-keizerin Eugénie en
het ryke Most-appeltjesland ten
Zuiden van het meer van Constanz,
of naar Weggis en Brunnen. Later,
toen er geen bloei meer was, werden
het bergreisjes en steeds waren
daaronder ook „Fahrten ins Blaue".
reizen zonder vooropgesteld doel,
verrassingsritten; inclusief „Fi-
schessen oder Bureplatte" tegen tieü
tot veertien franken.
QEZE verrassingsritten gaan er in
als koek. De bussen zitten uit
verkocht vol. Op een avond, toen ik
tegen mijn buurman zei: „Daar zou
ik best eens mee willen", stelde deze
ons voor, met hem in zijn Mercedes
een Fahrt-ins-Blaue te ondernemen
Nu, dat werd graag aangenomen. En
zo gleden wjj de linker oever van
het meer hoger op en koersten bij
de dam daarover rechtoe-rechtaan
op Rapperswil met zijn oude slot,
waarin vroeger, toen de Polen geen
rijk meer hadden, het Poolse natio
nale museum was ondergebracht.
Een klein tikje aan mijn hoed, en
reeds snort de wagen langs stijgen-
de wegen het Toggenburg in. Van
dit eenvoudige Appenzellerland
heeft ook onze Koningin gehouden.
De huizen met de muren van
.Schindeln", over elkaar geschoven
dikke houtspaanders, van onder af-
gerond, nemen toe. De weiden wor
den tot boeketten. Vermoedelijk zou
hen Hollandse boer zijn neus opha
len voor dit gras, dat geen gras is;
maar een flora, één wuivend boeket
van margrieten, scabiosen, zo weel.
derig, dat men haast het gras niet
meer ziet. Dat doet deze kalkbodem
tussen Alpstein (Santis) en Alpen
gelegen; hier wonen de leuke al
piene boertjes, met de zwart met
rode kapjes op het achterhoofd, en
ONZE KACHEL EN
WIJ...
het gaat om calorieën
Evenals bij een kachel, moet ook
ons lichaam regelmatig van brand
stoffen worden voorzien. De kachel
geven wij hout of kolen en deze
bevatten een hoeveelheid warmte-
eenheden, die calorieën genoemd
worden. Ook ons lichaam kan het
niet zonder verbindingswarmte
stellen en daarvoor dient het voed
sel, dat de noodige warmte-eenheden
of calorieën bevat. Dushoe beter
de brandstof en het voedsel, hoe
meer calorieën.
Gelukkig hebben we na weer
voldoende voedsel om ons lichaam
van de noodige calorieën te voor
zien, dus om gezond en krachtig
te blijven. Zoo levert een pond
havermout ons 1940, een pond
suiker 2050 en een pond peul
vruchten 1650 calorieën.
Maar, zooals wij voor de kachel
graag de beste brandstof over heb
ben, zoo moeten we et ook voor
zorgen ons lichaam van de beste
brandstof, dus het beste voedsel te
voorzien. De Nederlandsche huis
vrouw weet dat en zit houdt haar
gezin gezond en sterk door dehooge
voedingswaarde van De Gruyter's
betere waar. Betere waar, gezonde
voeding enweer net als vroeger
t!cn p;~-cent korting,
(Ingezonden mededeling).
QNZE reisredacteur la weer op
zijn uitgangspunt teruggekeerd.
Stilzitten ligt echter niet in zijn aard;
opnieuw trok hij de bergen
kindertjes, die stuk voor stuk een
schilderspenseel waard zijn.
QNZE gastgevers zijn echte Zwit-
sers en zij praten het liefst „Schwy-
zertüsch", voor hen is het goed eten
en drinken zeker vfjftig proeent van
het genoeeen van een dagje uit.
waarbij zij de stelregel huldigen:
„Lieber den „Maogen" verrenken,
als dem Wirt „öppis" schenken".
Wij stoppen bij Acker in Wild
haus, waar we verse forellen met
een gespritzige Neuchatel krijgen,
waaraan ik nog lange tijd terug zal
denken, hoewel een HoJant'cr niet
bepaald naar Zwitserland hoeft te
gaan, om er te eten. Dat was eerder
's avonds het geval haast al onder
den rook weer van Zürich in een
echt gemoedelijk „Fressbeizli", waar
een zoete boerenham in een onge
looflijk kwantum en een SchübUng.
een worst vap zowat een el lang,
ons wachtten.
En dan: „los" om de rechteroever:
Een rit zonder plan, zonder doel;
maar aan alle kanten vol zomerse
verrassingen!
Dr. R. FEENSTRA.
Puin tot bouwtteen, grond
stof voor bouwmateriaal
Onafzienbare puinvelden liggen daar
waar eertijd» rijen huizen «tonden. Die
huizen tot puin maken ging wonderlijk
vlug. Moeilijker i» het procédé in om
gekeerde richting, maar toch gaat het.
Door den Zweed Emrik Lindman is
een methode bedacht om bouwstenen
te vervaardigen uit puin. Deze methode
i» na de oorlog ook in Nederland be
proefd.
Het procédé is betrekkelijk eenvou
dig: in een molen worden de bakstenen
die uit het puin komen, geklopt en ver
volgens gemalen; dan wordt het aldus
verkregen gruis in mengbakken met ce
ment en water tot een specie gemaakt,
welke in een tweetal vibreer-machines
wordt gestort. Door een heftig schudden
van de machine laat men de specie in
de vormen verdichten. De gevormde
stenen worden op wagens met rekken
gedurende 24 uur in een verhardings
kamer in een vochtige atmosfeer van
100 graden Fahrenheit geplaatst.
Een vibreermachlne in de Nederlandse
fabriek in Den Haag heeft 'n productie
capaciteit van 1000 stenen per 8 uur en
daar in drie ploegen gewerkt wordt,
worden per etmaal op de twee machines
6000 stenen geproduceerd.
Als men dan bedenkt, dat een vibro-
steen 8'/* maal zo groot is als een nor
male baksteen, dan blijkt wel, dat hier
met geringe middelen een grote pro
ductie wordt bereikt.
Daar de stenen niet massief zijn, iets
wat hun isolerend vermogen verhoogt,
wegen zij slechts 10 kilo, zodat zij ge
makkelijk te hanteren zijn. Uit proeven
is gebleken, dat zij een drukvastheid
van 80 kg. per vierkante c.m. hebben
Zoals men allicht kan begrijpen, vorm
de puin niet de oorspronkelijke grond
stof voor het, in Zweden uitgevonden
procédé, maar gebruikte men daar
grind-zand. In de door de oorlog ge
troffen landen, waar puin goedkoop en
alom verkrijgbaar is, is men er toe ge
komen dit als grondstof te gebruiken
en het bleek toen, dat met puingruls
vervaardigde «tenen beter isoleerden en
een groter drukvastheid hebben dan die
welke met grlnd-zand zijn gemaakt.
De gehele productie van de Vibro-
fabrleken zal worden opgekocht door de
wederopbouw.
PmMêckm jonkers worden ammfrAt
(Van onzen
financieel econ medewerker.)
QEZER dagen bracht het A.N F.
een bericht, dat het Britse
bestuur de contróle over alle parti
culiere landbouwgronden heeft over
genomen met het oog op de verde
ling van het groot-grondbezit
Tot de groot-grondbezitters in de
Britae aóne behoort ook het klooster
Loccum Oorspronkelijk was dit een
Cisterciênser Abdij, gesticht in 1183,
maar sedert 1593 in protestantse
handen. Nu zijn in Hannover aile
vermogens van opgeheven kloosters
onder beheer gesteld van een ag.n.
Kloosterkamer Uit dit klooster
fonds worden jaarlijks subsidies
verstrekt aan de Universiteit van
Góttingen, aan kerken, kloosters en
instellingen van liefdadigheid. Het
klooster Loccum valt echter niet
onder de Kloosterkamer, maar
vormt een zelfstandig geestelijk
lichaam in de protestantse landkerk.
Er is thans een predikanten-semi
narie aan verbonden. Niet alleen
Engeland, maar ook Duitsland blijkt
dus merkwaardige tradities te be
zitten! Zo voert de protestantse
geestelijke, die aan het hoofd staat
van deze abdij, nog steeds de titel
van abt En dat niet alleen. Op
hoogtijdagen en btf plechtigheden
kan men hem ook uitgedost zien
met mijter en staf. Ambtshalve Is
hij ook voorzitter van de arrondis-
sementsraad van Kalenberg. Dit
klooster bezit uitgebreide landerijen
en bossen. Het is van de Britten
met hun zin voor traditie wel te
verwachten, dat ze dergelijke instel
lingen intact zullen laten.
QE verdeling van het groot
grondbezit, die nu aan de orde
gesteld is, is niet alleen een sociale
kwestie, maar nog meer een poli
tieke. Met dat bezit hangt nl. de
heerschappij vap de Duitse landadel
samen. Daarvan bestaan de jonker-
families, waarvan de oudste zoon de
erfgenaam wordt van de bezittin
gen, terwijl de tweede officier
wordt en de derde (hogere) ambte
naar. Deze adel belichaamt de Prui
sische geest; het groot-grondbezit
vormt hiervan de ruggegraat Heel
het Pruisische systeem van com
manderen, knechten, uitbuiten, dat
wij tijdens de bezetting aan den lijve
ondervonden hebben, berust op dit
groot grondbezit.
UET ANP voegde aan het boven
staande bericht nog de mede
deling toe, dat in de Britse zóne een
derde van alle landbouwgronden
zou toebehoren aan bedrijven boven
300 H A Dit is pertinent onjuist.
Over heel Duitsland vormen de be
drijven van 100—200 HA. 4,9 pet.
en die boven 20-J HA. 15,3 pet. van
de totale bebouwde oppervlakte. Dit
zijn cijfers uit onpartijdige land-
bcuwhandboeken. En groot-
Srondbezit bevindt zich vooral in de
ussische bezettingszone, in Oost-
Pruisen (39 pet.); Pommeren 49
pet); Silezië (33 pet.); Grensmark
(33 pet); Brandenburg (33 pet.) en
Saksen (25 pet.). In de Britse zóne
overheerst het middelgroot bezit
(520 A.), d w.z. in het Noorde
lijke gedeelte dezer zone, in Slees-
wykHolstein, Hannover en Olden.
burg. In Westfalen overheerst zelfs
het kleinbedrijf, met name in de be.
volkingsryke indusriegebieden aan
Sieg en Ruhr en rond Bielefeld. In
Oldenburg en Wersfalen nemen de
grootbedrijven boven de 100 H A.
slechts 3 pet. van de totale bebouw
de oppervlakte in. In Hannover en
Sleeswijk—Holstein iets meer.
H ertengymnastiek
SERIE IV LAATSTE OPGAVE.
En heeft U de schaapskooi ook
so vlug voor elkaar gekregen als die
boer uit onze vorige opgave? Ja, dat
was 'n slimme. Hij maakte n,l een heel
ander model, bestaande uit 8 even grotè
vakken en waarin de schapen alle met
hun kop naar elkander toestonden. Zó:
Eenvoudig, hé?
Onze laatste opgave is ook niet al te
zwaar.
'n Vader bracht voor zijn kinderen
appel» en peren mee In totaal had hij
evenveel appels en peren, vóórdat hij
de verdeling begon.
Hoeveel kinderen hij had. weet ik
niet meer. Wel herinner ik me nog, dat
h|j nadat elk zijner kinderen 12
appels gekregen had nog 48 appels
overhield; terwijl er nadat ieder
kind 15 peren had ontvangen ook
nog juist 15 peren overbleven, waarna
hjj zo eerlijk mogelijk het restant ver
deelde.
Wie kan me nu zeggen, hoeveel ap
pel» en peren die vader had meegeno
men en onder hoeveel kinderen ze wer
den verdeeld?
Ja, da*» nog een aardig rekensommetje
tot slot, waarmee we dus tegelijk aan
het eind dezer serie zijn gekomen.
In verband hiermee worden de gym
nasten verzocht, hun oplossing i v.p. zo
spoedig mogelijk in te zenden, opdat we
de uitslag van de gehele serie zo gauw
mogelijk bekend kunnen maken.
Het zal mij benieuwen, wie er dit
maal met de prijzen zullen gaan strij
ken. Voor 't laatst dus nogmaals veel
succes en tot de volgende keer.
ONZE JEUGOHOEK
Probeer het óók eent
Jan was jarig en hij had een stuk
of wat van z'n vriendje» op bezoek. Al
lerlei spelletje» waren er el gedaan.
Geen ogenblik hadden ze alch verveeld.
Maar nu..
Nu zitten -e zich toch eventjes te be
denken.
Niemand weet er meer een nieuw
spelletje!
Eindelijk zeg* Moeder: „Kennen Jullie
't fles*en-stap-*pelletje?"
„O Ja. natuurlijk", roepen Jan en
Henk. Wat dom, dat ze daar niet eer
der aan hebben gedacht', 't Is zo'n aar
dig spelletje!
De andere jongens kennen 't niet.
„Dan moeten jullie de kamer uit",
zegt Moeder. „Alleen zij, die *t spel
kennen mogen binnen blijven."
Moeder, Jan en Henk blijven In d«
kamer. Ze halen drie lege flessen uit
de kast en zetten die op een rij midden
in de kamer op de vloer, met tussen
ruimten van een halve meter ongeveer.
Nu wordt Piet binnengeroepen. „Zo
Piet", zegt Moeder. „Ga jij eens vóór
dat rijtje flessen staan. Mooi zol Nu
moet je proberen, of Je in drie stappen
achter elkaar over die flessen heen kunt
stappen! Pas op, dat Je ze niet breekt!"
Dat 1» voor Piet een kleinigheid. Met
gemak stapt hij er overheenl
„Goed gedaan", zegt Moede*. „En nu,
nu moet je hetzelfde werkje doen met
een blinddoek voor je ogen. Jan en
Henk mogen je helpen."
Piet krijgt een doek voor z'n ogen
en Jan en Henk nemen hem ieder bij
een arm.
„Vooruit Piet!" roept Moeder. „Heel
op je benen! Hoger!"
„Je haalt 't niet, J6!" roept Jan.
Piet wordt vuurrood, xó gooit bij x'n
benen in da lucht. Al» hij drie grote
stappen gedaan heeft, trekt hij de doek
voor x'n ogen vandaan enziet dan
tot x'n verbazing, dat er helemaal geen
flessen meer staan. Moeder en de twee
jongens hebben grote pret om z'n ver
bluft gezicht. Vóór hij begon te stappen,
had Moeder de flessen al weggehaald. Al
di« dweze sprongen heeft hij dus voor
niats gemaakt, maar dat was nu Juist t
grootste ylexier voor de anderen.
Als jullie eens een middag vrij heb
ben, en 't regent, probeer het dan óók
eens.
Je kunt er prat mee hebben, hoort
LEONARD ROGGEVEEN.
Je stond zo krachtig, fier rechtop»
In" volle kleurenpracht,
Toen kwam een felle onweersbui,
En weg was al je kracht
Je lag geslagen aan de grond,
Je stengels hingen slap;
De zon kwam achter 'n wolk
vandaan,
Beschouwd' het als een grap.
Ze scheen je boven op je bol
En keek je lachend aan,
Ze dacht: als ik maar even schijn,
Dan ga je wel weer staan.
Maar treurig hing je bloemenpracht
Daar troost'loos op de grond,
Totdat mijn vader plotseling
Er gister iets op vond.
HU plantte stokjes in het zand,
En daar omheen was gaas;
Nu sta je weer te pralen, zeg,
En ben je weer de baas.
Je bloemen sieren weer de tuin,
Je hoort er eenmaal bij;
De grootste, mooiste rode bloem,
Zeg, Klaproos, dan ben jij!
NICO SPLINTER.
18. In de fles bleek een briefje te zit
ten met de woorden: „Pilatus. Zwitser
land". „Fine", zei Moneypump. „Naar t
vliegveld. We gaan naar Zwitserland".
In razende vaart stevende het bootje
naar de wal.
Al» een aycloon vlo gén de twee relzl
ger» over het vliegveld naar de Zwitser-
maehlna toe» iemand ven het vlieg
veld brulde: „Telefoon voor heer Bim"
Blm rende naar de teleloon Mo ny pump
beende verder. „Hallo, met Blm". „Hok
kum, o Juist". ..Wat zegt U, Krijn Re
bel? Neen, die ken ik niet. Gek gewor
denT Bijna een wonder? Of ik onmlddel
lijk over kan komen? Wat kan lk daar
a-n doen? Ik moet naar het buitenland
iieel dringend? Goed, lk kom".
Dezelfde piccolo, die Bim had gewaar
schuwd, vloog nu naar Monypumpen om
te vertellen, dat Blm, tn het belang van
het onderzoek, eerst terug moest naar
Hokkum.
„Geef hem dit", zei Moneypump en er
kwam weer een pakje papiertjes uit zijn
broekzak, maar slgarettenpaplertjea wa
ren het niet.
