Ket Wezen van de De Werkelijkheid juist even gepasseerd D KERK en qeesteiiik leven Allerlei voor de Jeugd. De schoone lei go Eel (E encyclopedie zegt er nog niet veel van. De film is onlangs vijftig jaar oud geworden en heeft een meer bewogen jeugd gehad dan de overige muzen, maar nog is dc encyclopedist blijkbaar niet ln staat een bondige en verantwoorde definitie te geven over het begrip zooals hö het deftig noemt cinematografie. Wat slechts in die 50 jaar, sedert de gebroeders l.umléro in een Parysche kelder hun baanbrekende experimenten uitvoerden, is komen vast te staan, Is, dat de film een klasse van kunst op zichzelf kan zijn. Met een dikke streep onder dat beperkende werkwoordje kan, overigens! De encyclopedie zivijgt EN daarmede zitten we midden in dit artikel. Wat is het wezen der film? Wat doet de film, wat wil zii en wat bedoelde zij oorspronkelijk "Vragen, vragen. De lezer houde schryver van deze regelen wel ten ;oede, hij is geen encyclopedist en __eker niet zoo'n origineele, dat hji het antwoord op die vragen gaat geven. Hjj is een van die vervelende echruvers. die het probleem van tijd tot tyd stellen en zich daar met een veelheid van woorden, doch op door gaans fatsoenlijke w(jze weer van af maken. Niet echter alleen maar, om voor krantenvulling te zorgen. Want het probleem-film is er een van wel iswaar minder importantie dan de -kwesties Triest, Palestina of Indone sië, maar toch van beteekenis. wy behoeven er nu waarlijk niet met ontsteltenis, of alleen maar con- stateerend op te wijzen, dat dage lijks zoo en zooveel millioen men- achen den bioscoop bezoeken en daar gretig, ongewild of critlsch den in vloed van de ten denzen der film ondergaan. Dat hebben, voordat dit artikel van de pers kwam. al zoo vele schrijvers gedaan en het aantal bioscoopbezoekers neemt eerder toe, dan af. Daarvoor ls natuurlijk een reden aan te wijzen. Goedkoope kunst HDT filmisch weergeven van wat in 't dageiykach leven geschiedt of kan geschieden, is een kunst ge bleken, die het (moeilijk te bepalen) midden houdt tusschen schilderen, schrijven en componeeren en als zoo danig is de film als kunst erkend. Dat "beoefening dezer kunst niet altijd kunstwerken afwenjt. ls de film niet kwalijk te nemen, al gebeurt dit maar al te dikwijls. Het is alleen maar erg vervelend, dat voor een mislukt schil derij of een valsch muziekstuk geen gela betaald wordt en voor een mis lukte film vvel, omdat we van te voren bij de bioscoopkassa contant betalen en na afloop te breed van op vatting zijn, om over enkele kwar tjes kabaal te maken. De publieke smaak verschilt bovendien nergens zoo en dit verschil treedt nergens zoo duidelijk naar voren als b(j de film, omdat dagelijks millloenen menschen wel naar den bioscoop, maar niet aiaar een schilderijententoonstelling of een concert gaan. En de filmcritiek staat machteloos om die enkele kwartjes, die de bioscoop goedkooper is. Techniek, mooie muziek, mooie vrouwen, mooie decors, sprookjes sfeer, och, wat ls de filmbusiness doortrapt simpel en wat is het film publiek hinderlijk menscheliik. Het vertoeft twee uur ln het behaaglijk duister van de bioscoopzaal en ziet door het magische linnen venster naar menschen en omstandigheden, zooals het van en voor zichzelf wenscht; liefde, avontuur, romantiek, de wrekende gerechtigheid, enz. enz. En de advertentie kondigt dan met een afschuwelijke, maar trefzekere gemeenplaats aan: „Een diep-men- echeljjk filmwerk"! De onmogelijke oplossing Wat Is het filmvraagstuk onoplos baar simpel, zoolang films in donkere FJLMRELIEF £R gaat een anecdote over een groot Amerikaanse h filmregis seur, die ven schoenpoetsersjon- yetje, zoo wan de straat opge raapt, voor de camera brengt en neut over zyw dagelgksche bezig heid voor de film instrueert. U kent natuurlijk allemaal de kunst van het schoenpoetsen, zoo als die door pa's en mas zorgvul dig van geslacht op geslacht wordt doorgegeven: niet te dik insmeren, lang uitwrijven. De 14-jarige shoe- shitte deed dit al 8 jaar en tot tevredenheid t-an zijn steeds wis selende clientèle. De regisseur zegt: ,fichiet een straaltje vocht op den neus van den schoen, wrijf er met je arm over en trek een lachende snuit over het tesultaat" Verontwaardiging bij den jeug digen vakman, maar de regisseur houdt vol: ,^Doe, zooals ik zeg en het publiek zal gelooven, dat de schoen glimt-. Dit is geen werke lijkheid, dit is film!" bioscoopzalen voor weinig geld ver toond worden en zoolang de mensch uit pure behaagzucht belangstelling voor zijn Ideale ik houdt. Het wezen van de film is de kunst geworden, om menschen te doen gelooven in hun betere ego, en daarom is het noodig, dat de werkelijkheid luist even ge- Sasseerd wordt. Een film is dus nooit lep-menschelyk, maar de filmkunst zelve, gelijk iedere vorm van kunst. Millioenen menschen bezoeken regelmatig den bioscoop. Ze kijken naar menschen, die iets beter zijn dan zij^lf en met wie zij zich gemakke- lijkr kunnen transformeeren. Zoodra de film afgeloopen is. treedt men met tegenzin ae werkelijkheid weer bin nen, om te ervaren, dat er hier ver schillende onaangename misstanden heerschen. Daaraan ergert men zich geruimen tyd, om dit vervolgens in de bioscoopzaal weer te vergeten. Wat dus te doen om het filmpro bleem op te lossen Het feillooze ver nietigen van Hollywood. Billancourt, Denhem, Ealing, Joinville en River- slde en het aanleggen van een aantal ongeriefelJike kelderruimten in Parijs, waar op dezelfde wijze filmkunst be oefend kan worden als schilderkunst in de stijle straatjes van Montmartre. L. R. Wereldjamboree wordt in Frankrijk gehouden De zesde wereldjamboree, de per ste na den oorlog zal van 9 tot 21 Augustus bij Mantes (ten N.-W. van Parijs) aan de Seine worden gehou den en aan de nagedachtenis van den in 1941 overleden Lord Baden Powell z(jn gewijd. Men verwacht 50.000 padvinders uit 44 landen, onder wie 2500 Belgen, 1500 Amerikanen, 8000 Engelschen 1.000 Nederlan ders, 500 Hongaren, 5000 Noren, 300 Zweden en 1000 Russen. dezelfde manier gedrar gen als de middeleeuw- sche ridders hun achQden droegen. Ren fleurige po- c hot te verleent aan het geheel een elegante noot en maakt een tasch van een neutrale kleur tot een passend geheel met hoed, shawl of corsage te maken. Deze modieuze handtasch werd ontworpen door een Hongaarsche gravin, die sedert jaren in Enge land woont en een groote be kendheid heeft verworven door haar ortgineele tasschen. Haar laatste vondst is een vrij groote tasch van stevig leer of stof, waar een tweetal gleuven aan de achterzijde de mogelijkheid biedt de tasch over den arm te schui ven en aldus beide handen Vry te houden. Deze tasch wordt dus op Tweede huwelijk Onlangs ben lk op een kerkhof ge weest. Er waren veel versch-gedolven graven van jonge soldaten; zij sneuvel den door schoten van snlpers, die ver borgen zaten ln een boom langs dun weg. of werden gewond op patrouille, ergens ln de heete, droge sawahs. Op hun graf werd een steen of een groot, houten kruis opgericht, vermeldend hun naam en die van hun regiment. Zij vie len, ver van hun land, als zoovele an dere soldaten ln dezen oorlog, en wer den dienovereenkomstig met alle eerbied begraven. Maar vlak daarnaast liggen honder den graven, zonder naam of kenteeken. honderden graven in eentonige rijen; niets duidt hun plaats aan dan een bam boe paaltje met een nummer, Dat zijn de graven van de vrouwen, die verhon gerden achter het gedek, ln de afgeloo pen Jaren. Er was geen eerbetoon bij haar begrafenis, niemand was daarbij tegenwoordig dan de koelies, die de gro- bak voerden. Dat ls niet zoo belangrijk; wij zijn daar ln deze Jaren aan gewoon geraakt Wie. van de vele duizenden, die stierven langs de wegen van Burma of wegzon ken ln de diepten der zee, heeft een graf, een plek, waar men hem de laat ste eer kan bewijzen Wij hebben ge leerd. daarvan af te zien. Dit ls niet het erge. Het erge ls de leegte, de open plek in zooveel duizenden gezinnen. Er gaat een vliegtuig naar Holland Een man stapt ln; hij kan nog niet oud zijn maar zijn gelaat ls gegroefd, ver stild Ln een uitdrukking van nog niet overwonnen smart. Naast hem zit alleen een klein meisje. Dat is al wat hem ge bleven ls van een gelukkig gezin. Als hij met haar spreekt, en het smalle lintje «inieuw strikt om haar verwaaide krul- tjes, vertrekt zijn gezicht tot een op- gewekten glimlach, waaraan alle natuur lijke vreugde ontbreekt. Straks, daar ginds ln Holland, zal hij ook dit laatste kind achterlaten. Wat moet een man al leen in dit land in dezen verwarden tijd, met een klein meisje aanvangen' Misschien vindt hij een nieuwe levens- Een BOVEN in het stampvolle circus zal het trapezenummer beginnen. Het net is opgebouwd en de vanger hangt al schommelend aan zijn tra peze, wachtend op de „vliegers", die nu spoedig hun precisiewerk zullen beginnen. Het orkest speelt een langzame wals en duizenden oogen richten zich op de slanke, soepele figuren, die ln de nok van de tent heen en weer zwaai en en nu voor de duizendste maal hun leven gaan wagen. Hun vaardigheid en de betrouwbare sterke armen van den vanger dat is alles, waarop rij zich kunnen verlaten. Dan gebeurt het.... vliegers laat de tra peze los, wentelt ln een lenige salto, grijpt naar de uitge- strekte handen van den vanger.grijp' mis en ploft on-ele gant ln het net Een schok gaat door het publiek, maar dan zijn de lieden, dié 't altijd beter weten, aan het woord en zeg gen; „Doet-ie expres om "t inte ressant te maken." Dat is niet waar. Een goed circus-artist zal nooit ex pres 'n „trick" laten mislukken. Niet alleen, dat zijn artisteneer hem dat verbiedt, maar bovendien neemt de regisseur het horloge ter hand. want dergelijke 6toringen bederven het tempo van de voorstelling. Natuur- lijk klautert de artist weer lachend naar boven, alsof er niets aan de hand is en zijn oefening herhalen, maar zijn lach is niet gemeend. MET dat al zijn door dergelijke mislukkingen wel eens vond sten gedaan, die een middelmatig nummer groot hebben gemaakt'. Zoo stortte eens een acrobaat uit de nok van het circus omlaag, had het geluk een paal te grijpen, bezat bovendien zooveel tegenwoordigheid van geest dat hij z'n nummer onmiddellijk „in hei komische omwierp" en had met zijn geestige excercities aan dien paal een daverend succes. De directie wenschte hem geluk met zijn fortuinlijke redding. „Je hebt gêluk gehad, maar.... zie er iets op te vinden, dat je er een „nummer van maakt, zonder dat je er gevaar bij loopt." Na veel overleg en weken van oefening, ontstond op deze wijze een geheel nieuw programma en werd een klein, middelmatig luchtnummer een internationaal vermaarde prestatie, onder den titel „Doodensprong" een nummer, dat den artist tot een schatrijk man maakte. Ook kan het gebeuren, dat een nummer mislukt, zonder dat een der toeschouwers het bemerkt Ernst Schumann was langer dan een halve eeuw een der beste paardendresseurs uit de circuswereld. Nog op hoogen leeftijd trok hij met het circus Sarra- sani mee. Al kon de grijsaard ^bijna niet meer loopen, toch hadden Je paarden nog een ongekend ontzag voor hem. Angstig volgden zijn col lega's van het circus den ouden Schumann, wetend dat bij de vurige paarden nooit zou kunnen ontwijken, indien er een fout werd gemaakt. Schumann had een nummer met COMMISSIE BEZOEKT INTER. NEERINGSKAMPEN. de uit leden van de subcommissie ter bespoediging van de evacuatie, die een onderzoek heeft ingesteld naar de omstandigheden in interneerings- kampen in het binnenland, ts terug, gekeerd. Aneta verneemt, dat «e commissie 18 kampen in Oost. en Midden-Java heeft bezocht. De alge. meene indruk was. dat de voedsel'oe. stand redelijk was. Met kleeding was het echter slecht geteld. Onge veer 7000 geïnterneerden moeten nog worden geëvacueerd. zes schimmels en tijdens een avond voorstelling wachtte hil de lange zweep in de hand de dieren op Het zestal stoof de o'rto in. hoH» rond enwipte over de Inmiddels gesloten barrière om weer door den inoang te verdwijnen. Een daverend crelarh steeg on. maar Schumann redde de situatie door met een gebaar van wanhoop over zoo vee' ontrouw, moedeloos od den olste- rand te gaan ritten De ongevangen paarden werden ten tweede m»le de olste in gestuurd en werkten daarna feilloos het programma af. DE beroemde figuur „August de domme" is niets anjers Jan he' gevolg van een mislukking. Tn een clownsnummer was een der deelne mers een onverbeterllike drinkebroer en viel op een avond ln handen van den zeer strengen directeur Renz Hil had al in de Diste moeten ziirt maar stond no« slerhts half gekleed ..achter". Woedend zond Renz 'den man regelrecht de piste ln, bereid alles te riskeeren als In Clod's naam het kostbare „temoo" van de voor stelling" maar nie4 gebroken werd Bedremmeld schommelde de clown de niste in en maakte zoo'n zotten indruk, dat hem een ware ovat'e werd oebracht. Zon ontstond de klas sieke fieuur van den onfortuln'ilken alles verkeerd doenden, steeds de dune wordenden Dommen August Zelfs de naam was een „clrcusnaam" want om een of andere onbegrline- llike reden schreeuwde het publiek „Hela. August". In de bonte cl reiswereld Is nu een maal alles mogelijk, doch ook al wer den mislukkingen tot wereld-succes sen, het was toch steeds het genie van den artist dat deze metamorfose wist te bewerkstelligen. gezellin; een nieuwe moeder voor zijn kind, een vrouw die dat zachte, kleine gezichtje tegen zich aan wil drukken en liefhebben Is dat ontrouw aan zijn ge storven vrouw? Is hij haar nu reeds, zoo snel. vergeten? De moeder die stlerl. omdat zij haar schamele hongerrantsoen grootendeela aan het kind afstond? Er komt een man terug uit Japan, na jaren Hij weet niets; hij schrijft aan ztjn vrouw: Ik kom! Liefste, eindelijk kom Ik terug!" Maar zij ls al lang begraven. In een van die lange doodsche rijen, on der een naamloos nummerpaaltje. Na eenlg zoeken over Java vindt hij zijn heele reeks kleuters terug, in een oorloesweegfruls. Een van de leidsters heeft zijn vrouw zien sterven en de kin deren tot zich genomen. Hij verlooft zich met haar en er ls feest in het kin derhuls. feest ook ln de harten der kin deren. die een nieuwe, echte moeder krijgen En 's avonds, bij het naar bed gaan. dringen de andere moederlooze kleintjes zich dicht tegen de leidsters aan. Er ls epn nieuwe hoop ln hun kleine hart geboren, dit kan dus. dat men weer een moeder krijgt I ZIJ slaan hun armpjes om haar hals en fluisteren: „Wilt U mijn nieuwe moeder worden?" Nieuwe huwelijken, van oorlogswedu wen en mannen, die eenzaam terug kwa men. Hoe velen zijn er al gesloten, hoe- velen zullen nog gesloten worden ln deze maanden. Kan dat geen liefde zijn? Is dat een huwelijk „uit berekening", tpr- wllle van de kinderen, of terwllle van de onmacht om alleen verder te gaan? Moet men dit veroordeelen, omdat het geen huwelijk uit zuivere, argelooze liefde ls? Wij zouden willen zeggen: Integendeel! Trouwen, dat beteekent: elkaar trouw beloven. Misschien Is -de trouw in het huwelijk van grooter waarde dan liefde, ln den alledaagschen zin van het woord Zou zulk een tweede huwelijk, geboren uit den nood en de eenzaamheid, gebo ren uit den innlgen wensch elkander daarin te helpen en te troosten, geen grooter kans van slagen hebben, dan vele eerste huwelijken, ln jeugdige ver liefdheid gesloten? C. Swaan—Koopman ln ..Kerk Nieuws" van de Prot Kerk in Indonesië. De zending in West-Afrika Rev. George Gunn. verbonden aan de Buttenlandsche zending der Schotsche Kerk en juist teruggekeerd uit Gibral tar tn verband met de viering van het honderdjarig bestaan van de Zending, schrijft dat evenals vele landen ter wereld West-Afrlka voor het probleem van de teruggekeerde soldaten staat. Deze menschen, van wie velen christe nen zijn. vinden het zeer moeilijk om Zich weer aan te passen aan het gewone leven. Ondanks 't nog steeds heerschende heidendom, merkte Rev Gunn dat de Christelijke Kerk door de geheele ge meente wordt gerespecteerd en dat de Inboorlingen al zijn net geen christenen of leden der Kerk. toch dikwijls dank offers brengen, wanneer zij van een ziekte zijn genezen of een ander kwaad ls afgewend Maar zooals overal, is ook hier een groot tekort aan zendelingen en zendeling-artsen en moeten alle po gingen in het werk wordc-n gesteld om arbeiders voor het zendingsterrein te vinden. N'iauwe godsdienstige films Twee nieuwe films op godsdienstig ge bied. opgenomen (n Amerika. zijn naar Engeland gekomen cn daar vertoond. ZIJ zijn door den Amerikaanschen predikant James K Frledrlch ontworpen om te worden gebruikt door Zondagsscholen, bij het godsdienstonderwijs en bij kerke. Ujk Jeugdwerk. De titels zyn „Een stem in de woestijn", het leven dus van Jo- hannes den Dooper. en „De blindgebo rene ln Jerusalem". die Jezus' eenezing van den blindgeborene op het doek brengt, het verhaal uit Johannes 9 Belde films hebben het Jeruzalem van Jezus dagen tot achtergrond wat betreft ge bouwen. kieedtng. volksgebruiken e*c ZU houden zich ook nauwkeurig aan de Bijbelsche gegevens Niettemin schijnt niet van een eerste klasse product ge sproken te kunnen worden en ondanks de hooge sommen, die aan de films zijn ten koste gelegd, kunnen zij wat techni sche uitvoering betreft, toch niet coi. correeren met 't beste, dat op nlet-chrla- telljk gebied ls vertoond Toch zijn deze films waard om te worden gezien en kunnen zij bij de genoemde arbeidster reinen zeker van dienst zijn. In de vacature van voorzitter van den Bond van Nederlandsche Diacones- senhulzen. ontstaan door het overlijden van Ds. A. C van Uchelen. Ia benoemd Dr C. RlCmcrs. predikant-directeur der Luthersche Dlaconessenlnrichting te Am sterdam. De uitwendige zending in Denemarken Op een bijeenkomst van de Deensche Zendingsvereemglngen ln Kopenhagen werden de plannen voor de toekomst van den Deenschen Zendingsraad be sproken. Ook hier is het voornaamste probleem hoe men aan meer krachten voor de Zending moet komen De Zen dlngsraad hoopt, dat zich veel Jonge menschen zullen aanmelden om opgeleid te worden aan een school, die tot dat doel zal worden opgericht. In September 1947 hoopt men met een cursus ie kun nen beginnen Het komende voorjaar zal er reeds een cursus worden gegeven ln Zendingsgeschiedenis voor predikanten. twee kinderen, die een zwaarbelat slee achter zich aan trokken. „Oudejaarsavond, de heerlijkste avond van 't jaar, vmd je ook met, Fien?" vroeg de jongen aan 't meisje. Ze knikte. „Alleen vergeet Kerst avond niet!" „Ja. dat Ls natuurlijk ook fijn, maar nu ga je spelletjes doen en Vader leest voor uit „De Sneeuw, koningin", en dat opblijven, o 't ls reusachtig." En Dick stond even stil en haalde diep adem. „Ja, dat is alles wel heerlijk als 't leitje maar schoon blijft Als Vader weg moet Ls de aar. digheid er af!" „Ik wou, dat Vader maar geen dok- ter was!" riep de jongen boos int. „Bah, op Kerstavond ook al, op 't laatste moment nog een boodschap, net toen we de cadeautjes uit zouden pakken!" ,,'t Is nu eenmaal zo," zei Flen berustend, „wie weet. blijft het leitje wel leeg Maar trek eens wat harder Dick, Neei moet a] de appelbollen nog maken ep ze zou ook wafels bak ken." Zwijgend trokken ze de zware slee tussen de grote met sneeuw be dekte sparren, die als reusachtige Kerstbomen langs het bospad ston- Hen. Het doktershuis lag een eindje bul. ten het dorp, de patiënten mopper, den vaak, maar er was maar één dokter Van Houten en daarvoor liep je eigenlijk toch we) graag een eindje. Hans. de tamme kraai, zat op de met sneeuw bedekte tuintafel en vloog krassend op, toen F.en en Dick aan. kwamen Hij zette zich op de zak met appelen, die op de slee lag en begon, ijverig te pikken. „Pas pp Hans jij krijgt vanavond geen ap pelbol," dreigde Dick. Als antwoord vloog Hans op Dick's hoofd en pikte hem eens ln zijn kuif. Robbie, de Benjamin, deed de deur open. „Kom gauw, Neel wacht al op jullie!" De slee werd afgeladen en weldra was het in de grote keuken een drukte van belang. Fien schilde de appels, Dick boorde de klokhu.zen eruit, Robbie keek of er niet een appeltje brak, dat dan opgepeuzeld moest worden, en Neel maakte het lekkere vulsel van suiker en kaneel. Nettie, de oudste, kwam binnen met een groot blati, waarop voor elk een geu rig kopje thee en een krakeling! „Help je mee'", vroeg Fien. „Ik ben met Moeder broodjes aan 't smeren voor vanavond!" „Room'" vroeg Fien hoopvol, die een afschuw van margarine had en stellig met een boterboer wilde trouwen „Allemaal marg, hoor!" plaagde Nellie en ver dween. „Wat ben je stil, Dick," zei Neel, „scheelt er wat aan?" „Ik wel nee, hoe kom je er brj?" Maar Dick wa6 wél stil hij luisterde naar een stem die steeds weer zei: „Als het leitje maar leeg blijft." Het leitje moést lee blijven, daar zou hij wel voor zor gen. De boodschappen die nu kwa men deed Vader nog af. Maar na 't avondeten gingen Moeder en Vader naar de kerk, hls Paps weg kon, tenminste! En wat dan kwam, mocht niet op 't leitje geschreven worden. Dat stond vast. Kerstavond was al bedorven, Oudejaarsavond mócht niet mislukken. Vader kwam laat. „Zyn er nog boodschappen, twee maar? Mooi, d.e werk ik nog even af voor we naar de kerk gaan!" „Moet je vanavond nog weg?" vroeg Moeder. „Ais 't een beetje meeloopt niet. Er zijn er nog weg?" vroeg Moeder. „Ais 't .•loopt niet. Er zijn er twee, dié me nodig zouden kunnen hebben, ais de koorts oploopt, dan is er wei gevaar en moet ik er nog heen." Dick kwam binnen „Vader gaan we nog kwartetten en ganzenborden en leest u nu „De Sneeuwkoningin" u.t?" „Dan mogen we we' de bele nacht opbleven, jongetje, als Je dat allemaal wilt." lachte Vader, „maar kom ik moet weg. Moede- over een half uur kom ik je halen. Den je dan klaar?" Wee was Vader. Moeder elng zich verkleaen en Dick bracht Neel een bezoek, die. geholpen door Nellie, zich door een stapel vuile borden en schalen heen worstelde. „Neen. ik zal ie eens helpen, ik Iet vanavond op de bel." „Goed zo. jongetje, eindig Jij 't oude jaar maar met een goede daad voor die oude Neel en negin het nieuwe jaar er ook maar mee. Ter. wijl Fien Rob naar bed bracht legde D.ck alles klaar voor 't feest. Het sprookjesboek van Andersen. het gan_ zenbord, kwartetspel, maar onuertua- sen lette h(j scherp op de bel. Eigen lijk was het beter als hij zo'n beetje in de hall bivakkeerde, dan noords hij ze wel het stoepje opkomen en kon hij opendoen voor ze belden; de ande ren hadden er immers niets mee tóf maken. Daar reed Vaders auto voor. Vlug als de wind was Dick weer in da huiskamer. Dick hoorde hem naar 't leitje lopen, dat aan de muur hing. Daar stond niets op en zou ook niets opkomen. Moeder riep nog: „Neel, zet je alles klaar In de kamer, en Nellie, als je de tafel dekt in de voorkamer, :et je dan de kaarsen n.et? Dag riep Moeder plagend, „jij wil zeker graag naar bed?" Dick, Nauwelijks waren Vader en Moe der weg, of Dick was weer op post. Twee keer klonk er een stap op de stoep, maar vóór de uilgestoken hand de bel had kunnen grijpen had Dick al geopend. „Of Dokter bij Jol wou komen, de koorts liep op!" En de volgende kwam met dezetfde boodschap. Dick zei met een effen gezicht: ,,'t Komt m orde." Morgenochtend vroeg zou h(J Vader de boodschappen geven 't Was maar goed, dat hij 't niet opschreef. Vrouw Bo) en Hansje Harmsen woon den zeker een uur uit elkaar en wa ren alleen maar langs smalle paadjes bereikbaar op de f.ets, Vader had daar aan zijn auto niets, dus als Va der om 9 Qur uit de kerk kwam was hij nog wel twee uur onder weg en was de Oudejaarsavond zo goed als voorbij. Eindelijk klonk het bekende getoe ter Daar waren ze. FeestelHk zag de kamer eruit, kaarsen brandden, scha len appelbollen en wafels, leder ge zicht straalde. Vader's eerste gang was naar 't leitje. „Gelukkig. zuchtte hij verlicht, „niets!" Dick was nu een heel klein beetje blij toen hij zag hoe opgelucht Vader was. Zooeven voelde hij zich wel erg onge lukkig. Het Indische Departement van Sociale Zaken Tekort aan geschoold personeel Sedert 17 December vertoeft ln ons iand de heer B. Krijger, directeur van het op 1 December 1946 te Ba tavia ingestelde departement van sociale zaken. Een journalist had met den pas benoemden directeur een onderhoud, waarin deze het doei van zijn komst uiteenzette, n.1. het treffen van voorbereidende maarregelen voor bei werven van personeel. De heer Kryger wees er op, dat hy zich daarbij geenszins zal beperken tot het verkrijgen van ambtenaren voor zyn eigen departement, daar men op het oog en blik in Indië alge meen met groote moeilijkheden op het gebied van de personeelsvoorzie ning te kampen heeft. Dit geldt wei in de eerste plaats voor die posten, die menschen met speciale ervaring eischen. De huidige overheldsbezet- ting in die categorie bedraagt slechts 30 van de noodige sterkte. De heer Krijger deelde mede, dat hij voorstelt langs twee wegen verbete ring ln den bestaanden, uiterst zor- gely'ken toestand te brengen, t.w.: door bevordering van een zoo spoe dig mogei ijken terugkeer der gere- Satrieerde ambtenaren. Aangezien it nog geen volledige oplossing zal zijn, door een beroep te doen op de Nederlandsche autoriteiten ten einde hun medewerking te verkrijgen voor de bezetting van de dan nog in ruime mate overblijvende posten. De heer Krijger deelde mede reeds eerder voor een dergelijke moeilijkheid te hebben gestaan, namelijk na 10 Mei 1940. toen de toevoer van menschen- materiaal uit Nederland geheel was afgesneden. Teneinde in de bestaande behoeften te kunnen voorzien ia men toen o.a. overgegaan tot instelling van een „bijkantoor" te Pretoria, ln het bijzonder voor de werving van technische krachten. De moeilijkheden van het oogen- blik zijn echter nog aanzienlijk groo ter. De maatschappelijke machine is immers ais het ware geheel verdwe nen en moet van den grond af her opgebouwd worden. De heer Krijger vertelde verder, dat de thans bestaande departemen ten t.z.t. aan de nieuwe Negara's (staten) voorlichtingen en hulp ln diverse aangelegenheden zullen ge ven en daartoe ook hun apparatuur ter beschikking zullen stellen. Tenslotte was de heer Krijger van meening, dat door de aanvaarding van Linggadjatl de spanningen in Indonesië aanmerkelijk afnemen. Hij achtte samenwerking met de repu bliek zeer zeker mogelijk. Verschil lende aanwijzingen waren daarvoor aanwezig. Op 12 Januari za! de heer Krijger naar Batavia terugkeeren om den opbouw van zijn departement te kunnen leiden. Kritische Krabbels Bernardus Emoleo: Rerzamel- de desillusies (N.V. „De Pel grim", Eindhoven, 1946). De schrijver van deze verhatèn heeft zich geërgerd over de schijn bare logica van tallooze detective verhalen. Inderdaad: de conclusies daarvan zyn vaak volkomen fantas tisch, en in vele (ook van de gere nommeerd-beste) detective-verhalen is geen sprake meer van den 00r- spronKelijken eisch, die aan elk van die verhalen gesteld moet worden: n.L zijn alle gegevens voor de oplos sing zóó in het ooek verwerkt, dat n intelligent lezer, hls h(J z'n hersens maar gebruikte, de oplossing zelf zou kunnen vinden? Ln de verhalen van den schrijver, die zich achter het pseudoniem Ber nardus Emoleo verbergt, zitten zwakke punten. Ik bedoel niet, dat zijn humor te zeer LeonardJLuizin- ga-achtig dwaas zou zijn Dat komt wei eens een keer voor, la, een en kele maal wordt het zelfs Onmera- Obscura-achtig (ln het genre van „hier zet men Koffie en over"); maar de schryver geeft in zyn voorwoord toe dat humor altijd subjectief is, en h(j heeft werkelijk geest genoeg. Alleen zouden wy hem dezen raad willen geven: wees wat zuiniger en soberder met den geest, dien Je wer kelijk bezit. De persiflage op de de- tective-story is uitstekend en er zit ten genoeg grappige flitsen Ln het boek. om het van harte te kunnen aanbevelen aan ieder, die eens lachen wil —-en die genoeg „henul" heeft om de persiflage te begrijpen. Maar juist l.v.m de subjectiviteit van dezen humor moge B. E. in zijn volgende boek 1 waarnaar ik met spanning uitkijk) het bekende citaat van de Firma Goethe Schiller over de zelfbeperking in praktijk brengen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Vrije Alkmaarder | 1947 | | pagina 3