'HOEVEEL SCHOTEN ZULLEN KLINKEN? 101 51 Soestdijk en Baarn in afwachting der blijde gebeurtenis A/ankinj, Een groot dorp aan de Yangste ZORGEN EN KOU IN M ejuffr. L. Ter windt Wat Canada zou kunnen Allerlei voor Hoe Henk ?i;n de, Jeugd „Noren" kreeg Voor een regenachtige Woensdagmiddag of De menschen In Soeatdyk en omgeving zouden het iai deze dagen niet vreemd vinden,wanneer iemand met een duimstok en een gewichtig gezicht een trottoir zou meten of het hek van het Paleis. „Voor de komende feesten", zal men zeggen. Loop met een groot papier In Je hand, noteer geleerd enkele dingen en de voorbijgangers kijken je bijna ondeugend-vriendeiyk aan, alsof ze zeggen willen: „ik snap het al, Je bent óók druk voor de komende bigde gebeurtenis". Want wanneer straks een jonge Oranjetelg gebo ren is en ook déze pasgeborene in den beginne niet veel meer kan dan zuigen, slapen en schreeuwen, zullen de groote menschen plezier maken. Baarn en Soestdyk staan dan weer a het brandpunt van de belangstel- big. Daarom thans reeds die uitge val breide maatregelen en de zelfverze- vam kerde vriendelijkheid van de burgerij. ph, Men spreekt reeds over herauten te paard, aie in de gemeenten de ge- d*|poorte van Prins of Prinses bekend erna Rillen maken; oorkonden zullen op Palels Soestdijk worden over- be» Eandigd. llW» Boer Haarman zal binnen enkele dagen de schutters zien komen, d.w.z. 0 militairen uit Ede, die de saluutbat- B®* «rij op des 1 andmans terrein zullen em), plaatsen: 101 schoten of 51? >.T.T. IS ER AL DRUK MEE .k* En rhannen van de P.T.T. verrich- ten hun orlënteerend of practisch ie#* werk: veel herinnert ons aan de dagen van Beatrix. In het Badhotel (het wordt thans „Astoria" genoemd) lea» komt weer de telexkamer en In het bostkantoor Soestdyk. tegenover het ,?t~ Paleis, zullen extra toestellen worden Uk*5ngcschakeld: de wereld moet zoo tuk, spoedig mogelijk op de hoogte wor- bej den gesteld van de geboorte van aan- de(n) Oranjetelg! We zagen den Paleistuin wegdoeze- len in het kwttnende grauw van den ;'e€* winter; nóg schemerde er groen ln de llgusterhaag, een vogel vloog zonder wiekslag en verdween achter d#n a» vuilwitten muur van een der bijge- houwtjes. Aan dat kijken naar den Paleistuin zit iets vast, iets, dat ln deze dagen ea# bekoort of lokt. Het paleis te Soest- om dijk ls oud. Waarom kozen de ien Oranje's deze plaats? 1' HISTORISCHE "^BIJZONDERHEDEN Ien Baarn was een stad. maar ln 1481 legden stroopende benden haar geheel ln de asch, zoodat „er niet veel meer bleef staan dan wat cramen", zegt de kroniekschrijver. Baarn bleef onaanzienlijk, arm, totdat ln de 17e eeuw de rijke Amsterdamsche kooplieden er hun buitenverblijven gingen bouwen en totdat een Oranje-prins Prins Wil. lem Dl, er zich over ontfermde. Hij kocht een boerderh en liet er een jachtslot bouwen. De regeering van Utrecht schonk den Prins uit dank voor zijn dapper optreden tegen de Franschen, ae heerlijkheden van Soest, Baarn, Ter Eem en Eemnes- Binnen en -Buiten, met al de rechten en voordeelen, daaraan verbonden. Na den dood van Prins Willem kreeg de weduwe van Johan Willem Friso het slot, later haar zoon en haar kleinzoon, de stadhouders Wil lem IV en Willem V. Eenige malen stond het oude slot verlaten, maar toen de. Franschen voor goed weg waren en de Prins van Oranje, de latere Koning Willem II, bi) Quatre-Bras en Waterloo, zoo dap per nad eestreden, veranderde 't lot van Soestdijk. Koning Willem I schonk ln Juli 1815 het domein te Soestdijk, met alles, wat er bij behoorde, in naam van net Nederlandsche volk aan zijn zoon, Kroonprins Willem. Op 's lands kosten werd het palels opgeknapt en op 21 Mei 1818 deed de Prins met zijn gemalin, Anna Pau- '•t Philips' laschstavenfabriek komt in Utrecht NAAR wy vernemen zal de laschstavenfabriek van Phi lips te Eindhoven worden ver plaatst naar Utrecht en daar worden gevestigd in het gebouw van de M.E.A.F., gelegen aan de Croeselaan. Gedurende den oorlog was ln deze panden gevestigd de met Dultsch kapitaal werkende N.V. Machinerieën en Apparateijfa- brieken, die na de bevrijding onder beheer kwamen te staan van het Beheersinstituut. Deze Instantie heeft thans de M. E. A, F,-gebouwen aan Philips toe gewezen Zooals bekend, bestaat bH Philips in Eindhoven al sedert geruJmen tfjd een aanzienlijk tekort aan fabrleks- ralmte, alsmede aan arbeidskrach ten. Dit heeft het bedrijf er toe ge bracht, elders ln den lande naar ves tigingsmogelijkheden om te zien, speciaal op plaatsen waar tevens on- feschoolde arbeidskrachten voorhan- zijn. Behalve dat men in Utrecht een geschikt gebouw kon krijgen, bestaat ln deze stad ook een groot overschot van ongeschoolde arbeidskrachten, van wie, bij het vestigen van de laschstavenfabriek, ruim honderd man werk zullen kunnen vinden. Bo vendien vormt deze fabriek een op zichzelf staande eenheid, welke niet afhankelijk ls van de leverantie van bepaalde onderdeelen, afkomstig uit andere Phillpsbedrijven, zoodat deze afdeellng zonder het minste bezwaar „op stap kan gaan". De laschstaven fabriek met naar bijbehoorend fa- briekslaboratorium, proeflasscherij, expeditie en pakkerij zal worden In gericht op een fabrieksruimte van ruim 5000 m2. De noodzakelijke ver bouwingen en Inrichting zullen ver moedelijk ongeveer een half Jaar in beslag nemen. Het fabrieksterrein is niet geheel bebouwd, zoodat er mo gelijkheden zijn voor verdere uitbrei ding ln de toekomst. Nieuwe benoemingen de K.L.M. Naar de persdienst van de K.L.M. mededeelt, zal de heer Hans Martin binnenkort tot commercieel direc teur van de K.L.M. benoemd worden. Verder zal de heer B. G. van Os van Delden, thans gevolmachtigde van de K.L.M. te Batavia, tot hoofd van den dienst Amsterdam—Batavia worden aangesteld, lowna, dochter van den Czaar van Rusland, zijn Intocht op Soestdijk. 101 kanonschoten verkondigden op 2 Augustus van datzelfde jaar de ge boorte van "n prins; Willem, Alexan- der, Frederik, Konstaniijn, Nikolaas, Michaël. Deze eerste Oranje, op Soestrijk geboren, werd Alexander genoemd. De tweede was Prins Hendrik (13 Juni 1820), de derde Prins Casi- mir (21 Mei 1822) Hendrik heeft 'n belangrijke rol gespeeld in onze ge schiedenis. Hij bezocht Nederlandsch- Indie en maakte veel andere groote zeereizen. Nog eenmaal werd er een wieg op Soestaijk gereed gemaakt; nu voor een Prinsesje: Wilhelmina Maria Sophia Louisa (8 April 1824), die later de vrouw zou worden van den Hertog van Saksen-Weimar-Eise- nach. Zoo heeft Soestdijk in het begin van de vorige eeuw een opbloei van ons Oranjehuis gezien. En eerst na 114 jaren stond er weer een Oranjewleg op Soestdijk; 31 Januari 1938 lag Beatrix erin te trappelen; in Augustus 1939 kreeg ze gezelschap van Irene. Margriet kwam in Canada VACANT1E IN RUIL voor een verkoudheid Als gevolg van kouvatten ver liest Engeland jaarlijks niet min der dan veertig millioen arbeids dagen. Alleen reeds uit economisch oogpunt is het dus wel van het grootste belang, dat de strijd tegen de verkoudheidsbacil met kracht wordt gevoerd. Reeds meer dan een jaar zyn er zoo ook expe rimenten aan den gang om het virus, dat verkoudheid veroor zaakt, te isoleeren en te vermenig. vuldigen. Men vraagt thans vrij willigers tusschen achttien en veertig jaar om zich aan een tien- daagsche proef te onderwerpen, waarbij zij kunstmatig aan een verkoudheid worden geholpen. Daar staat tegenover, dat zh ge. durende hun verblyf ln het zieken huis een soort vacantle krijgen met goed voedsel, zakgeld enz. Het is tot dusver nog niet ge lukt, culturen van het virus te kweeken. En alleen dan, wanneer 'n groote dosis daarvan bijeen is Jebracht, zou 't pas mogelijk zijn it met den electron-microscoop te fotografeeren. Vroeger ls men er in geslaagd fretten met het virus te infecteeren; ook werden er al eens proeven genomen met chim pansees. doch deze waren te kost baar en te moeilijk te hanteerfen. Hooger beroep r - In den Soedan heerschen" maatschappe lijke toestanden, die niet altijd even aanmoedigend zijn voor het moreel der bevolking. Een man had b.v. een geweer gestolen en werd deswege veroordeeld tot één jaar gevangenis straf. Hy teekende echter hooger beroep aan, omdat, naar hij zei, de straf veel te licht was. Hij wilde minstens drie jaar hebben, want de toestanden ln de gevangenissen zyn beten dan in het gewone leven. Het eerste vrachtschip van de Japan sche walvischvloot heeft de thuisreis aanvaard met een lading van 350 ton be vroren vleesch dat te Tokio zal worden verdeeld. HET lijkt heel veel, flat Nanking weer de hoofdstad van China Is. Ofschoon er echter 700.000 menschen wonen, ziet Nanking er uit als een groot dorp of, beter gezegd, als een verzameling van dorpen, onderling verbonden door lange, slecht onderhouden wegen met veel opon ruimten, dTe beplant zijn of waarop het een of ander wordt verbouwd. Een eigenlijk stadscentrum is er niet. De diverse ministeries en openbare gebouwen liggen verstrooid door de stad. Indrukwekkende bouwwerken \1ndt men bijna nergens. Wel ziet men gebouwen van 7 tot 8 verdiepingen vlak naast een armzalig houten krot. Een technisch snufje verhoogt ja-stemmen De Nationale Vergadering, die op het oogenblik ln Nanking bijeen is, telt 1700 gedelegeerden, die uit aJle deelen van China naar Nanking zijn gekomen, de meesten voor het eerst van hun leven. De bijeenkomst zelf wordt gehouden in een groote. con certzaal waar plaats is voor 2000 personen. Als er gestemd moet wor den, drukt iedere afgevaardigde op een knop bij zijn stoel, waardoor op een groot bord een electrisch licht gaat branden. Het aantal brandende lampen wordt geteld en afgetrokken van het aantal aanwezige leden. Deze nieuwigheid, voor China iets heel bijzonders, verhoogt het aantal voorstemmers, omdat (volgens het bericht van den correspondent van de „Times", waaraan wy dit bericht hebben ontleend Red.) dit tech nisch snufje het verlangen der volks vertegenwoordigers prikkelt op een dergelijk knopje te drukken en hun „ia" als licht te zien flakkeren. De afwezigen worden geacht tegen te hebben gestemd. regeeringsapparaat stil. De zoo uiterst belangrijke verdesonderhan- delingen tusschen de regeering en de communisten werden kort geleden dagenlang onderbroken, omdat Tsjang Kal Tsjek op reis was naar Formosa. Een club, een goed theater of een comfortabel hotel zal men in Nan king tevergeefs zoeken. Nanking moet nog altijd beslissen, wat het worden zal: een stad of een dorp- PRIJSVERLACINGSKOORTS EN EXISTENTIALISTISCHE HERRIE Van onzen Parjjschen corresp.). Aan het eind van het Jaar 1946 leek Parijs ingeslapen, wie dacht er eigenlijk aan luidruchtig feestvieren, de tyden waren er niet naar. Maar ln het begin van 1947 heeft zich een koorts van de Paryzenaars en vooral van de Partsiennes mees ter gemaakt, de koorts van de prijs daling. Den eersten dag geloofde niemand er aan en lachte men cynisch, den tweeden dag begonnen enkelen te pruttelen en zelden af en toe: „Min 5 pCt. nietwaar?", waarop de win kelier, de restauranthouder en de juffrouw achter het loket van the ater of cinema stug antwoordde „Wij weten van niets". Maar den deraen dag verschenen de eerste étiketten met de prysdallng voor de ruiten van de groote magazijnen en vooral ook van de kleinere winkels. Toen renden de vrouwen in drom men naar de „Galeries Lafayettes" voor den inkoop van het sneeuwwitte linnen en sloegen aan alle kanten artikelen ln en in restaurants en bij het tooneel en de bioscoop begon men brutaal op te treden: ,,5 pCt. d'er af, monsieur of we loopen naar het dichtstbijzijnde commissariaat van politie Met het gevolg, dat de kran. ien schrijven, dat de eerste ronde van den veldslag om de franc ge wonnen is. Zoover zouden wij nog niet durven gaan, maar, ln plaats van prijsstijging zit er nu prijsda ling ln de luent. dat ls onmisken baar. De inwoners van Parijs hebben een opkikkertje noodig, want hun leven is nog maar allesbehalve aan genaam. wel hebben ze Iets meer te eten, maar de kou, die zij lijden, neemt al de kracht, die zij daardoor wonnen, weer weg. Er Is namelijk geen steenkool en er ls dikwijls ook geen hout. Het komt wel binnen by scheutjes, maar de meeste menschen kunnen daardoor hun woningen niet warm houden. Het is al heel mooi, als zij het brengen tot 50 graden Fahrenhett of 10 graden Celsius. En dikwijls Ls het daar onder. De gezelligheid van Parijs heeft daar ook buitengewoon onder ge leden. Vroeger zat je bij weer en onty ln den zomer en in den winter bij die ijzeren potkacheltjes op drie pooten, van boven open en met groote gaten in den wand. waardoor de warmte uitstraalde, op de ter rassen van de café'ij. Je keek naar den komenden en gaanden man en in het bijzonder naar het vroolijk voorttrlppelende Parijsche vrouwtje. Daar ls nu geen sprake meer van: de café-terrassen zien er uit als zoo. vele woestijnen. Toch heeft het café-leven daarom nog niet zijn attractie verloren, al is Montparnasse om 11 uur 's avonds een trieste verlatenheid. Het bestaan concentreert .zich op de binnenstad, op Montmartre en ln dat dorp-in.de- stad dat Saint-Germain-des-Prés heet. Hoe kan het ook anders, want existence beteekent bestaan en het existentialisme viert hier hoogtij. Men kan daar Jean-Paul Sartre zien ronddwalen, zyn beroemdheid ont vluchtend, die hem al te opdringe rige bewonderaars en bewonderaar- Dat is pas een honorarium De Amerikaansche schrijver Russell Jannej; zou de film rechten van z\jn eersten roman, .The Miracle of the Bells", aan Hollywood hebben verkocht voor niet minder dan 500.000 gulden. Bovendien ls overeengekomen, dat h\j 5 procent zal ontvangen van de opbrengst tot het bedrag van 1.000.000.000 gulden en 10 procent van de opbrengst bóven deze limiet. Een raadsel Nanking, dat onder Japansche be zetting weinig heeft geleden zelfs net graf van Sun Yat Sen buiten de stad is niet beschadigd ls een overbevolkte stad. Nergens in China is de woningnood grooter dan in Nanking. Voor een woning worden fabelachtige bedragen betaald. De gezantschappen der kleine staten zijn buiten Nanking n.L in Sjanghai ge vestigd, omdat in de hoofdstad zelf geen behoorlek onderkomen ls te vinden. De verbinding tusschen de diverse ministeries en de gezant schappen wordt bovendien nog be moeilijkt door een verlammend ge brek aan transportmiddelen. Auto bussen zjjn er weinig. De rick3haws zyn vuiL slecht onderhouden en peperduur. Zelfs op de hoofdwegen ls het niet geraden 's nachts te rijden wegens gebrek aan verlich ting. De eenige spoorlijn, die behoor lijk funotionneert, ls die naar Sjang hai. De vroeger zoo keurig onder houden booten op de Yangste varen niet meer. Er is een uitnemende luchtvaartdienst, maar die is er alleen voor de ambtenaren en de rijken. Hoe de 700.000 Inwoners van Nanking leven is een raadsel, want er is zoo goed als geen Industrie in de omgeving van de stad. Vermoe delijk vegeteert ledereen op het ambtenarenapparaat en op de vreemde troepen. De regeering lijdt onder een te veel aan centralisatie. In werkelijkheid is de Chineesche regeering een één mans regeering. De generalissimus moet onder werk zijn begraven. Als hij, Tsjang Kai Tsjek, er niet is, staeat by wyao van spreken het heele Hoofdstewardess K.L.M. krijgt medal of freedom Heden heeft te Maastricht we derom de uitreiking plaats gehad van een honderdtal Amerikaansche onderscheidingen voor Nederland sche pilotenhelpers. Tot hen, die de Medal of Freedom uit handen van Kolonel Johnson hebben ontvangen, behoort mejuf frouw L. Terwmdt, hoofdstewardess van de K.L.M. Zjj werd op 27 Febr. 1911 te Arnhem geboren, bezocht een buitenlandsche kostschool en be haalde aan de Kunstnijverheids school te Arnhem het diploma tee kenen L.O. In 1937 kwam zij als stewardess ln dienst by de KL-NI, Op 18 Maart 1942 kreeg mejuf frouw Terwlndt van de verzetsbe weging, waarvan zij deel uitmaakte, opdracht een Nederlandschen cadet naar Zwitserland te brengen. Na een moeilijken tocht, die acht d agen duurde, wist zij Zwitserland te be reiken. Hier werd zij gevangen ge nomen, omdat zy niet in het bezit van papleren was. Na een gevang* schap van drie weken, getukte 1 het haar, nu ln het bezit van de ver- elschte papieren, met een convooi mee te komen, dat naar Spanje ver trok. In Spanje aangekomen begaf zy zich naar Lissabon, waar juist een K.L.M.-machine landde. Met dit toestel vloog zjj naar Engeland. Als cadet-officier trad zH toen in Engel- schen dienst, waar zy een zeer zware training onderging. Als parachutlste maakte z(J drie oefensprongen. Na voltooiing van haar opleiding zy was de eerste Nederlandsche vrouw, die deze ontving werd zH midden Februari 1943 ln het holst van den nacht boven Drente neer gelaten. met de opdracht een verbie ding tot stand te brengen, waarlangs geallieerde piloten, die naar beneden waren geschoten, zouden kunnen ontkomen. Hierby viel zy echter in handen van de Dultschers. Tot Mei 1944 werd zy gevangen gehouden in Haren, vandaar werd zy naar Scheven Lngen en enkele dagen later naar het vrouwenconcentratie kamp te „R&vensbrück" overge bracht. Aan het eind van Februari 1945 werd mej. Terwindt naar M&ut- hausen ln Oostenrijk getransporteerd, waar het Internationale Roode Kruis haar eind April bevrydde. Na een verbiyf ln een sanatorium In Zwitserland, waar zy gedurende zes weken werd opgenomen om te herstellen van de doorgestane ellen de, vertrok zy naar Engeland om rapport uit te brengen over haar bevindingen. Op 7 Januari 1946 reia- moeliyken tocht, die acht dagen terug, en trad opnieuw by de K.L.M. ln dienst, ditmaal als hoofdstewar dess, sters heeft bezorgd. Hij eet dikwijls ln een Klein restaurantje, maar ik zal het u niet verklappen, want hy zou me dat niet vergeven. Simone de Beauvoir, zyn trouwe page is meest al aan znn zijde. Rond hen heen maken de snobs een existentialistische herrie, alsof de wereld vergaat. De dorpsbe woners van deze kalme wyk halen echter hun schouders op: het be staan. 1'existence?, een karwei van allen dag. denken zy en hebben geen tijd tot filosofische beschouwingen. Volgens een verklaring van den Canadeeschen nxinister van Defensie. Brooke CUurton, heb ben er besprekingen plaats ge vonden over ae mogelijkheid van aamcending voor de verdediging van de btyprvducten der labora toria voor atoomenergie On. tario Canada zou tn een toekom- stigen oorlog gebruik kunnen maken van atomische stof, dat indringen (n de menschelxjke or ganen een vernietigende uitwer king heeft. Men acht het moge- tijk. dat apparaten geconstrueerd worden, waarmede dit doadelgke dofwaarvoor de geleerden in de aboratona zich op alle mogelijke wijzen in acht moeten nemen, »ver een bepaald gebied zou kun- ten worden uit gesprenkeld. Een paar weken geleden, toen jul lie nog schaatsen reden, gebeurde, wat ik je nu vertellen ga. Een vroiyke zon, een blauwe lucht, geen wind, en de temperatuur even onder 't vriespunt, echt schaatsen- weer! Dat vond Henk ook, toen hy zijn S' strui aantrok en zijn schaatsen uit e bijkeuken haalde. „Ga Je ryden", vroeg Sientje, die aan 't schoenen poetsen was. „En of, oefenen, Sien, overmorgen is de wedstrijd al!" „Maak maar. dat je het wint. Wat is de hoofdprijs?" „Een paar prachtige Noren, die ik best gebruiken kan, deze beestjes zijn al zo oud, myn voet is er bijna te groot voor geworden." En Henk keek een beetje misprijzend naar zyn oude schaatsen. „Moes, ik ga!" galmde hy naar boven. „Ben je op tijd thuis voor van avond, ylet later dan vijf uur!" „In orde!" Henk wipte de voordeur uit en botste bijna tegen Peter, zijn ionger broertje, op. die net uit school kwam. „Ga je weg?" vroeg deze, en 't klonk zó benauwd, dat Henk zijn broertje aandachtig bekeek. Wat „Ja, ik ga oefenen met Joep. is er dan? „Och niets, ik heb alleen morgen meetkunde-repetitie." „Reuze jammer, Péet, maar lk kan je nu niet helpen en ook vanavond niet dat weet je, dus, zie je zelf nu eens te redden. Doe je best maar!" En met een bemoedigend klopje op Peter's schouder ging Henk er vlug vandoor. Henk was op 't Gym, en Peter op de H.B.S: Het H.B.S.-rapport ver toonde met Kerstmis drie onvoldoen den, waaronder ook een voor meet kunde. De andere cijfers waren ook zwak. „Henk," had Vader gezegd, „jij moet hem met die vakken helpen en extra hulp geven als er een repe titie is!" Vader had er geen tyd voor, die was de hele dag bezet, ook 's avonds meestal. Henk stapte flink door, maar hoe dichter hij bij Joeps huis kwam, hoe langzamer hy liep. Had hy dan geen zin meer om te ryden? Och, het bedrukte gezicht van Peter liet hem niet los. Hy moest hem eigenlijk helpen. Vader verwachtte dit, het was zijn plicht. Er hing veel van af, zitten blijven mochten ze geea van beiden, ze hadden het niet ruim en toch mochten ze studeren.' Maar ja, die Noren, het waren dan toch ook wel zulke prAchtlge schaatsen, ver- er voor blyven staan kijken. Maar stel, dAt hy ze won, en Peter een on voldoende voor zijn repettiie kreeg, dan zou Vaders teleurgestelde gezicht het plezier van de Noren bederven! Daar was by bij Joep. De deur vloog open en zijn vriend tuimelde naar buiten! „Jó, lk ga niet," zei Henk, t, Peter heeft morgen meetkunde-repetitie en hij is al zo slecht, ik moét hem helpen!" „Kan je dat vanavond niet doen?" vroeg Joep teleurgesteld. „Vanavond moet ik spelen, er ls openbare les. om 7 uur al!" Eens ln 't jaar gaf mijnheer Don kers met al zijn leerlingen een uit voering, en Henk, die al jaren piano les had, mocht natuurlek niet ont breken, Joep's gezieht betrok nog meer, maar 't hielp niets, hit moest alléén ryden en Henk liep haastig terug naar huis. waar Peter Juist zrjn laat ste boterham naar binnen werkte. „Ben je daar weer?" riep hy ver heugd, Ineens bedenkend, wat die plotselinge terugkeer voor hem kon betekenen. „Ik kom Je helpen, Peet, Te zon toch geen plezier hebben als iy mor gen onvoldoende zou moeten "krijgen. Laten we gauw beginnen, als het vlot. kan Ik misschien toch nog een half uurtje ryden.." Inderdaad schoten ze echt op, alle soorten sommen waren ze al door ge. weest. „Nu nog een paar en dan stop lk," zei Henk vrolijk, „als je 't mor gen zó doet als nu, weet lk zeker, dat je het er goed afbrengt'. Heb je nog veel huiswerk hier na, of kun je ook nog een half uurtje mee rijden?'* Maar Peter kon niet, nij moest 's avonds ook Iets ten gehore brengen op de openbare les en had nog een paar vakken. „Flauw, or, zo'n kosteiyke ilsmld- dag zoveel huiswerk te geven,'7 vond Henk. „Ja, maar wij krygen morgenmiddag „Nu, Peter, tot straks", en nu stoof Henk, rammelend met de oude bees tjes toch werkelijk vroiyk weg. Joep was niet meer op de rustige, een beetje afgelegen vaart, waar ze af gesproken .hadden. Zeker ergens anders gaan rijden. Maar Henk weef nu maar hier, het was juist fijn stil, alleen een paar kinderen scharrelden er langs de kant. Eén reed of liever liep, want rijden kon je dit niet noe men, gevaarlijk dicht bij een wak. Henk nep: „Ga daar vandaan, straks zit je erin!" Maar op 't zelfde moment nam het kleine meisje een draai en schoot het wak in. (Wordt vervolgd.), Hoe vinden jullie dezen mijnheer, met dit grote en dikke hoofd, die maar steeds zijn mond wagenwijd openspert bedelend om wat eet baars? WAfc hti rt»n «et? Tafeltennla. balletjes, knikkers, propp* Maak hem maar gauw, een prachtig werpspeL hek .pier! dan Neem een stuk carton, liefst met wit papier be plakt, 40 cm lang en 25 cm breed. Teken daarop het hier by aangegeven grappige man netje. Je mag t natuurlijk wel *n beetje anders maken, wat meer haar, of desnoods maak je er een dametje van of een meisje met- r. vlechten, als je a maar zorgt, dat één ding hetzelfde blijft, de mond! Als je alles getekend hebt, kleur je het zo mooi mogelyk, en snijdt of knipt voorzichtig langs de binnenste rand da mond uit, Met een priem of breinaald prik je op geiyke afstand in de lippen gaatjes, waaraan met draad en naald een oud Paasei netje of een katoenen zakje bevestigd wordt, misschien haakt één van ae zusjes wel gauw een netje. Dan zet je het geheel op een klein tafeltje, schuin tegen de muur, zó, dat het netje vry hangt. Haal dan je vriendjes en de wed- stryd begint. Wie de meeste keren in het netje gemikt heeft, heeft het gewonnen en krijgt natuuriyk, éls moeder nog Iets ln het trommeltje heeft, wat lekkers. Veel plezier! R.v. R. Babykleertj'es van Nederlandsche vrouwen in Noorwegen Het K.LM.-vliegtuigr PH-TBN uit Oslo, dat Donderdagmiddag op Schiphol arriveerde, vervoerde twee kisten met een totaal gewicht van 52 kg. bruto, bestemd voor Prinses Juliana, afgezonden door de Neder landsche legatie te Oslo. Deze kisten bevatten babykleertjes, vervaardigd door Nederlandsche vrouwen in Noorwegen. Zij zijn bestemd om ter gelegenheid van de a.s. biyde gebeur tenis namens de Prinses aan min vermogende jonge moeders te wor den uitgereikt. De kisten zyn naar het paleis te Soeatdyk overgebracht.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Vrije Alkmaarder | 1947 | | pagina 3