Vóór en achter het ijzeren gordijn fctnmy, Bacmwï als voetballer Er is genezing voor duizenden! Dreigt er een wereldcrisis in 1949? Doorn tegen te rus- keer der Hohenzollerns De Duitser begrijpt niet dat de oorlog verloren is Anii-Semitisme (/erf nog welig Een van de diatgen. die de Duitser nooit zal begrijpen, Is, dat de oorlog militair vertornt ia. Tijdens mijn oponthoud in Duitsland had ik het twij felachtige gedegen als chauffeur steeds een ex-kr#s*evangene te heb ben. Eén had in 1941 voor de poorten van Moskou gestaan. „Als we genoeg benaine hadden gehad voor onse tanks waren we doorgestoten en hadden voor Kerst van dat jaar de Russsische hoofdstad genomen, want we waren voel beter uitgerust dan de Russen. Alleen door onvoldoende toevoer van benadue en brandstof de schuld van de buitenlandse arbeiders konden we niet opschieten". lupinstituut is 60% der Duitsers nog In een van de onder Russische con trole staande couranten, las ik onder meer, dat do Duitsers slechts inferieu re troepen aan het West-front hadden en dat dit de oorzaak was. dat de Westelijke geallieerden Frankrijk en België konden bezetten. Verleugening gaal verder Want hoezeer men ook anti- Rus- sisc his, vrijwel elkeen is overtuigd, dat Amerika en Engeland behalve „bombardementen op burgers" militair niets gepresteerd hebben. Het behoeft geen betoog, dat een dergelijke bruta le Nazi-mentaliteit door de Russen met heimelijke vreugde wordt getole reerd. Over do Indië-kwcstie leest men op schriften als „Holland voert een kolo niale oorlog. „De Nederlanders ple gen een aansiag op bet Indische volks bewustzijn". Van de aanslagen die dc Herren op ons land en onze burgers hebben gepleegd daarover geen woord Wel dat we groente vernietigen .ter wijl de arme Duitsers zo een hon ger hebben. Dtw groente-vernietiging schijnt volgens de Germaanse voor lichting, in Venlo te geschieden bij duizenden tonnen tegelijk. Dat we volop sigaren en rooktabak hebben, zonder hon. wisten U en ik nog niet maar het staat in de Duitse kranten en die hebben nog nooit onwaarheid vermeld. Joodse lerreur" Over dc zes mllliocn op beestachtige wijze vermoorden Joden, daarover heeft geen sterveling berouw, maar wel spreker, de Moffen-kranten (die beter en meer panier hebben dan wij» over ..Joodse Terreur" daarmee doe lend op dc tragische vrijheidsstrijd in Palestina. Het vernietigen van grafstenen op Joodse begraafplaatsen en het min of meer verdek' lastig vallen van de paar Joden, die nog niet uitgemoord zijn, is nog geregeld aan de orde van de dag Een gedenkteken voor de gevallenen in de strijd tegen liet fascisme in Ad lorshof en een gedenkplaat voor de •ynagoge te Hannover. zijn onlangs vernield en besmeurd. Volgens een onderro~v van het Amerikaanse Gal WOENSDAG 1 OCTOBER 1947 Hilversum I 391 m. Nieuws om t, 8, 13. 18. 20 en 83 uur. J VARA: 7.30 cn 8.15 Gram.platen g.50 Voor dc vrouw; 9.00 Franck-pto- gramma. VPRO: 10 00 Morgenwijding. VARA: 10.20 Kookpraatje; 10.45 Voor dracht; 11.00 Populair non-stop pro grammat 12 00 Accordeonorkest: 12.3* cn 13.20 Vaudeville-orkest; 14.00 Voor dracht; 14.15 Jeugdconcert; 15.00 en 16.15 Voor de jeugd; 15.45 De Regen boog; 17.35 Ensemble Vincentino; 1830 i*cu. oiryciKrachten: 19.15 Pianor'uodc Deur-Schifferste-n V^P^: •u ui/ uyuei VAKA: 20.15 Omroep or kest; 21Min r. es s weekt ter ge legenhcftt van de invoering van dc noodwet ouden van dagen; 22.15 Mo lando soeelt; 22.45 Van boek tot boek Hilversum 11 415 m. Nieuws •m 7. 8. 13. 19. 29 en 22.30 uur. NCRV: 7.45 Een woord voor dc dag. 8.30 Lichte morgenklanken: 9 00 Zie ken bezoek. 9.35 Muziek bij de arbeid. JO.'K) Strijkkwartet; 10 30 Morgen dienst; 11.00 Pianovoordracht: 1130 Musette-orkest: 12.00 Werken van Franck: 12.33 Omroepkoor: 1315 Me- tropole-orkest; 14 00 Viool, fluit en piano; 14.30 Amerikaanse platen; 15.30 Clarinetrccital; 18.00 Postzegel praatje, 16.15 Voor dc jeugd; 18.00 Oude mu Kiek; 18 30 Mand >1inata: 19 30 Het ac tv:cel geluid: 20.>5 Orgelbespeling; 20 4.' Causerie over de Nachtwacht; 21 45 Kamer-orkest; 22.45 Avondovcrdcn king. hevig anti-semitisch en geeft men nu de Joden dc schuld, dat dc oorlog verloren is. Amnestie voor nazi's Maarschalk Sokolovsky heeft in de Russische zone amnestie verleend aan de „kleine nazi's", die uitgenodigd worden „deel te nemen aan de demo cratische reconstructie van Duitsland". Zeer velen van deze ex-partyieden wisten niets beters te deen. dan hun democratische gezindheid te demon streren door lid te worden van de SED.' de onder Russische dwang ge vormde Comm. Soc. Eenheidsparty. Tot de voor de moffen minder aan gename maatregelen van democrati sche reconstructie, welko in de Rus sische sector plaats vindt, zijn de raz zia's voor de Russsiche arbeids-inzet. In een geheime Sowjet-opdracht. welke eind Juli gedateerd was, werd het Centrale Duitse arbeidsbureau in de Russische zone opgedragen twintig duizend arbeiders voor dc Uranium- mijnen in het Erzgebergte te leveren Hiervoor waren mannen uit alle soort beroepen nodig tussen 16 en 45 jaar. die door psychiaters onderzocht wer den of zij geschikt waren voor werk In de mijnen, waar de onontbeerlijke grondstof voor de atoombom gevonden wordt. Voor mij ligt een brief, welke een journalist in Frankfort aan de Main via geheime wegen .ontvangen heeft uit Könlgsberg, thans Kaliningrad ge heten. Geen werk - geen elen Talrijke krijgsgevangenen werken bij bet puinruimen. Ongeveer 20.000 Duitse, vrouwen, kinderen en grijs aards leven hier onder de primitiefste omstandigheden. Alle Duitsers jong en oud, ziek of gezond, zijn verplicht te werken. Alleen hij of zij, die werkt krijgt een zogenaamde levensmiddelen kaart. Erge zieken of oorlogsinvaliden die absoluut niet kunnen werken, kinderen en grijsaards krijgen geen levensmiddelenkaart en zijn daardoor aan de hongerdood prijsgegeven. Winkels zijn er nauwelijks. Elk be drijf heeft een magazijn .waarin de arbeider na een negen-urige en soms nog langere werkdag, vaak drie tot vier uur wachten moet om zijn voed sel in ontvangst te nemen. Elke arbeider krijgt per maand 15.000 gram brood, 1200 gr. surrogaat meel- pocder, 400 gram suiker, 400 gram vet, 1800 gram vlees, 500 gram zout en een paar lucifers toe. De doorsnee- werker verdient ongeveer 180 roebels die nauwelijks toereikend voor eten en woninghuur zijn. Terwijl de rantsoenen voor de arbei der onvoldoende zijn, zo besluit dit schrijven, moet men echter bedenken, dat van deze karige voedingsmiddelen vaak ook nog zieken, kinderen en ou den van dagen leven moeten". Zo leeft men thans in het rijk, welks bevolking in een niets en niemand ontziende oorlog, vijf jaar lang onge straft meende te kunnen plunderen, brandschatten en moorden en nu de vreselijke gevolgen aan dè lijve onder vindt. SIMON VAN COLLEM. Toen ik op Zaterdag 6 September 1947 naar Amsterdam toog om de Je- zing cn demonstratie van dr. J. Sa- muels over „Endogne Endocrinothera- pie en de causale genezing van kan ker" bij te wonen in het Concertge bouw, ging ik met een gevoel van het kan waar zijn en het kan niet waar zijn, doch veel hoop had ik niet De lezing met demonstratie van 60 pa tiënten, waarvan ongeveer 10 kan kerlijders, duurde van twee üur in de midag tot 's avonds half negen. Dit was zeer lang, eigenlijk té lang. Door deze lange duur der demonstratie was dan ook het aantal der luisterende artsen tot ongeveer een derde geslon ken alvorens dr. Saraucls aan de kwaadaardige gezwellen was toegeko men. Naar schatting waren er nog een twintigtal artsen over toen dr. Samuels aan dit belangrijkste deel der lezing: de vertoning van de talrijke genezen gevallen van kwaadaardige gezwellen was toegekomen. Hadden wij tot die tüd rustig op onze stoelen gezeten, veel voor ons toen nog onbegrijpelij ke woorden over ons heen laten gaan, en op een afstand de vertoning der patiënten aanschouwd, toen konden wij dat niet meer. Wij klommen zelf op het podium en moesten de gezwel len zien en betasten, wij moesten de patiënten zelf uitvragen. Dan moesten wij weten of het werkelijk waar was Want daartoe waren wij naar Amster dam gekomen. En ziet: het was werkelijk waar Soms heb ik de hand voor de ogen gehouden en my gevraagd of ik niet droomde. Maar neen, ik was werke lijk helder wakker en het was Zater dagavond 6 September 1947 omstreeks acht uur in het Concertgebouw te Am sterdam. Wij werden bijna uit de zaal gezet, want dr. Samuels had dc zaal maar tot zes uur gehuurd Nog hoor ik dr. Samuels veront waardigd roepen hij vertoonde juist een vrouw met cn duidiyke borstkan ker, die er dank zy de nieuwe behan delingsmethode reeds acht jaar rustig zat zonder te groeien nog hoor ik nera verontwaardigd tot de critici roe pen: „Wat is dit dan. indien het geen kanker is? Iedere chirurg zou toch onmiddeliUk deze borst hebben af gezet, gelijk ik zelf dat vroeger ontel bare malen ook beb gedaan. En daar in had hy volomen gelijk. Tot nog toe zou ik zelf op zulk een patiënte boos zyn geworden en gezegd hebben: waarom heeft u zolang gewacht met u te laten opereren?" Want toen zy acht jaar geleden by dr. Samuels in behandeling kwam, waren de oksel- klieren reeds gezwollen, wat een slecht teken is. Deze gezwollen klie ren waren verdwenen, het gezwel was rustig gebleven en de patiënte gezond; zU hoorde belangstellend naar het tu mult, dat rondom haar was ontstaan. Zonder enige vrees te tonen, hoorde zy daar openlijk over haar eigen kan ker disputeren. Zy zat er by te triom feren over haar dokter Samuels. By het heengaan drukte zij hem harteiyk de hand en wenste hem openlijk sterkte toe in de strijd. Wij houden 't allen horen. En zo deden al zyn kan kerpatiënten, het meest vrouwen met borstkanker, want deze vorm van kanker is 't beste te demonstreren, deze vorm kan je zien en voelen en tasten op een podium. Zy hadden geen van allen vrees meer over kan ker te spreken, zU wisten voor zich- zelve, dat niemand er aan behoeft te sterven, gelijk tot nu toe met ontel- baren is geschied. Dit was de eerste demonstratie ter wereld, waar in het bUzyn der patiënten openlijk over kanker werd gesproken, omdat hier de kanker het angstwekkende had verloren. Denk u eens in: tot op heden sterft één mens op de zes mensen aan kanker. Doch niet alleen kanker van de borst werd er vertoond. Deze was ook een man met kanker aan de maag. Hy had zyn huisdotcr en de X-fotö van zyn maag als getuigen by zich om ons te zeggen, dat voor vier maan den een chirurg zyn maag vanwege de kanker had willen opereren, doch de buik onmiddellyk na opening weer had gesloten, omdat er niets meer te opereren viel en hy dus als reddeloos verloren was te beschouwen. Hij kon toen byna niet meer eten, gaf bloed af in de ontlasting en zag er slecht uit En nu na vier maanden behan deling stond hy daar krachtig voor ons, had een goede kleur, goede eet lust en goede ontlasting. Hij moest slechts nog wat voorzichtig zijn met eten. Zyn huisdokter stond er bij om te getuigen dat het waar was. Dan de collega uit Den Haag, een bedaarde en wat teruggetrokken dok 18. Jimmy liep recht op meneer Ba- bracht De aap overlegde biykbaar die hem erg nieuwsgierig maakten. Hij rend Bof af, die in zijn dekstoel lag met zichzelf of hy de dierenhandelaar liet meneer Bof rustig verder sluimc- te dromen van grote sommen geld, de oceaan in zou werken, maar juist ren en toog op een drafje naar de die hy ging verdienen met al de die- toen hij een besluit wilde nemen, boeg van het schip, waar het een ren, die hy hier aan boord.had ge- hoorde hy op het voordek geluiden, herrie van belang was. ter van ruim vyftig jaar oud, die voor jaren bijna halfverlamd en met veel pijnen op een brancard by dr. Samuels werd gebracht Hy leed aan meerde re gezwellen, die op het ruggemerg drukten en het verdrukten, zodat hy terneer lag. De X-foto had hy by zich en toonde die aan ieder, die het zien wildé. Niemand kon hem met operatie of bestraling helpen De wanhoop nabU kwam hij naar zyn collega Samuels in Amsterdam. En nu? Op verzoek van dr. Samuels wandelde hy demonstra tief de zaal door, recht als een kaars. Uit Overysel kwam samen met zijn huisarts een jonge man gereisd van omstreeks dertig jaar, die in zijn hoofd een gezwel ronddroeg, waaraan hy in 1939 al reeds had behoren te sterven, want zyn hoofd was toen ter operatie van het gezwel opengemaakt, doch als inoperabel weer gesloten. Nu in 1947 wandelde hy, dank zy de behandeling volgens dr. Samuels, door zyn huis dokter toegepast, gezond door de zaal En dat jonge levenslustige vrouwtje van omstreeks 35 jaar, dat nu blU- moedig lachend voor ons stond; voor nauwelijks vier maanden had dr. Sa muels haar afgewezen en gezegd: ik kan u niet helpen. Want indien hy acht, dat de patiënt geen vier maanden meer te leven heeft^ kan ook hij ze niet meer gezond maken, omdat zyn behandeling vier maanden nodig heeft. Doch zy was weer teruggekomen en had hem gesmeekt: „Help mij toch, want alle doktoren hebben mij afge wezen! Wie helpt mij, indien u het niet doet?" Dit jonge vrouwtje, moe der van zes kinderen, had een uitge breide kanker van baarmoeder en om- g«ving, die zelfs op de endeldarm was overgegaan en een opening had gctfci£t in de scheidingswand tussen enaeTdarm en schede. Deze patiënte was in zo slechte toestand geweest, dat dr. Samuels het in de beginne niet meer aandurfd haar te behande len, doch zich ten slotte door haar aan houden liet verbidden. En nu op de demonstratie: zU jubel de het bijna uit: „Dr. Samuels heeft mU gered". Het was waar: Dr. Samuels had haar gered van de dood. Ja, waarom hebben wij na afloop van de demonstratie dr. Samuels niet gezamenlijk gedankt uit naam van de lijdende mensheid? Waarom hebben wU hem niet op de schouders geno men, hoog boven ons uit? Is dat, om dat de crtici er steeds nog weer iets op wisten te vinden om de bewijzen in twijfel te trekken of zijn wij Hol landers daatoe te nuchter? Ik ben stil heengegaan om half ne- dr. Samuels de hand gedrukt te hebben eneen klein dankwoord te hebben gepreveld. De week daarop ben ik chter naar hem teruggekeerd om zyn leerling te worden. Onderweg in do trein, op weg naar zyn verre woonplaats, heb ik geduizeld en mij steeds weer afgevraagd: „Was het wer kelijk waar?" Ja, lezer, het is werke- Ujk waar, de kanker is overwonnen door dr. Jufes Samuels van Amsler- danv En wat is op de demonstratie van 6 September 1947 in het Concertgebouw te Amsterdam heb nagelaten te doen. wil ik hier herstellen voor het oog der wereld: „Dr'. Samuels, geëerde leermeester, ik zeg u duanuk namens alle kankerlijers der aarde voor het geen gij voor hen gedaan hebt; sta mij toe, dat ik u hier omhels". Drs. JOUKE BOL Arts te Nijmegen Eensgezindheid zal misschien de wereld kunnen redden De wereldhandel heeft een omvang bereikt als nimmer tevoren. Beliep de totale prijs der verhandelde hoeveel heden even voor de oorlog onapveer 1 milliard dollar, thans gaat er*meer dan twee milliard om. De dryfveer is de oorlog geweest, en vooral de vernietiging en slentage die hy met zich bracht. In Europa en andere strijdtonelen werkten deze oorzaken beide, terwyl de overige landen, waar geen militair geweld het productie-apparaat aan scherven sloeg dringend verlegen zitten om nieuwe machines en fabrikaten, die ze heb ben opgebruikt in die vijf jaren toen alleen de vragers van oorlogsmateri aal de klandizie hadden. Voedsel voor hen, wier landbouw zich nog niet heeft opgericht; kleding, waar ruines van textielfabrieken de onmacht tot eigen „aankleding" be- wijzen; machines en grondstoffen, transportmiddelen en afgewerkte pro- dusten; stromen in ontelbare scheeps ladingen uit de havens van het hand jevol grote leveranciers: de V S. (bij na de helft van het totaal). Canada. Zweden, België, Australië, Argentinië, India, Brazilië en.... Engeland. Deze laatste exporteert, ondanks de Luft- waffe. 20 meer dan voor de oor log. Weliswaar zit de Engelse riem nog op hetzelfde gaatje als in 1943. maar daarmee behoudt Engeland een kans om er, ondanks zyn zware ader latingen, bovenop te komen. Het is duidclyk dat deze export be taald moet worden. Het is evenzeer duidelijk, dat de meeste landen dat momenteel niet kunnen. Hun import bestaat juist grotendeels uit materiaal met behulp waarvan ze straks weer kunnen exporteren, en dus betalen! De prijs van hun import-artikelen wordt hun voorlopig dus voorgeschoten. De ze credieten komen grotendeels uit de bijkans onuitputtelyke portefeuil les der Amerikanen, die tijdens de oorlog steedt dikker zijn geworden. Wanneer straks al die vernielde en versleten produstie-apparaten weer in nieuwe glans pryken, zal dat aan deel der wereldhandel dat nu wordt ingenomen door die herstelgoedcren. verdwijnen. Ieder zit dan weer goed in zijn spulletjes. Maar die spulletjes beginnen ook te produceren en dus afzetmarkten te zoeken. By voorkeur daar waar ze geld geleend hebben, dat immers tetugbetaald moet worden De huidige invoerstroom naar Europa moet dan veranderen in een uitvoer- stroom uit ons werelddeel. De Ame rikanen b.v. zullen hierdoor hun ex portspoeling dunner zien worden. De hedendaagse vraag naar dollars om Amerika's productie aan te kopen zal dus verminderen. De waardedaling der dollar, die hiervan het gevolg zou zyn, zal echter voorlopig worden geneutraliseerd, doordat de diverse schuldenaren tegen die ty'd hun le ningen aan de V.S. !n dollars moe ten gaan afbetalen. De vraag naar dollars blUft dus op peil en daarmee de waarde. DE PRIJZEN. Door de kolossale vraag naar con sumptie- en productiegoederen van 't ogenblik zijn de prijzen geweldig op gelopen. De getroffen landen betalen zich dus blauw. Maar wanneer deze landen straks, na het herstel, zelf met voortbrengselen op de markt verschij nen naast de aanbieders van nu, wordt het aanbod dus veel groter; d w.z. de marktprijzen vallen en de getroffen landen, die in 1947 zelf duur moeten betalen, kunnen niet anders dan in 1949 met lagere prijzen genoegen ne men. Dit is de kern, op grond waar van de economische profeten een nieu we crisis voorspellen, en wel tegen het einde van 1949. Daarin zullen ook de crediteuren van nu worden mee getrokken; zij zullen wel hun eigen toestand pogen te verzachten dcor een versuelde opvraag van hun cre dieten (zoals ik hierboven al voor de V.S. schetste), maar dit is uitstel van executie. Immers, met deze handelwijze schui ven de crediteuren een deel van hun eigen moeilijkheden op de ru?f®n der minst-draagkrachtigen: de schul denaren. De schuldenaren, die r:i:t al leen hun inkomsten zien verminderen door lagere prijzen, maar hun uitge ven tot overmaat van ramp zien toe nemen doordat zij hun leniningon ver sneld moeten aflossen. Aanvank" ;k lukt it, dmaar het faillisement nadert voor de meesteu onafwendbaar en op een gegeven ogenblik staken ze hun betalingen. Dan beginnen de valuta's der crediteuren ook in waarde te ver- minedren (te „depreciëren") Zo zop een situatie knncn ontstaan niet ongelijk aan die in 1928. Ten zij.... de nieuwe instellingen der tl:. O die in 1928 ontbraken, n.1. de Wereld- bak en het Internationale Monct' :;e Fonds, ed situatie bijtyds kunnen red den, of in ieder geval kunnen ver zachten. Op papier zijn ze er toe in staat, ja zelfs in praktijk zijn dc kan sen niet ongunstig. Want per slot van rekening hoeft niemand voordeel» maar ieder slechts nadeel bij een cri sis plus depressiestaart. En wanneer de zaken zo staan, is zelfs deze wereld tct eensgezindheid in staat Tijdens de gistermiddag gehouc. ting van de gemeenteraad van Pr>ora is de volgende motie aangenomen: De raad der gemeente Doorn, in ge wone openbare vergadering bijeen op 29 September 1947, gezien de berich ten in de pers over een mogelijke teruggave van Huize Doorn en de daarby behorende bezittingen aan da familie Hohenzollern, spreekt als zyn mening uit, dat hy iedere terugkeer van of toelating van Duitsers in de gemeente Doorn volkomen in strijd acht met de gevoelens, die daarom trent onder de Doornse bevolking le ven; besluit deze uitspraak ter kennis vande raad van ministers te brengen» hem daarby' verzoekend L>y het nemen van een beslissing met die gevoelens rekening te houden. De fotograaf keek hem aan. „Is het Iets van veel belang, mijnheer?" Mijnheer Chitterwick verzekerde hem nadrukkelyk. dat dit het geval was. De fotograaf dacht, dat het wel moge- lijk zcu zyn. Mijnheer Chitterwick gaf zyn naam op cn verliet dc winkel, juut cp hel ogenblik, dat het perso neel de rolluiken neerliet. Daar bet te lat'. v-na om nog iets anders tc onder nemen ci«m Mouse mijnheer Chittcr- wirk mr« naar zijn club, waar hy een •ogrl «>f| jk aantal dranken bestelde. Het diner gebruikten zy eveneens in club ct: zy bezochten daaira, om .Wat afleiding te hebben, een revue/ Het was ongeveer twaalf uur, toen zy het huis van mijnheer Chittcrwick's tante oercikten, waar zU zouden over nachten. Tot hun verwondering von den zij Judith in de salon op hen wachten. „ik kon het eenvoudig niet laten," verontschuldigde zy zich. „ik weet, da* ik beloofd had die Benson in het oog te houden; ik weet, dat ik mijn post verlaten heb, ik weet, dat ik alles ge daan heb, wat ik nietliad mogen doen maar werkelyk. ik moest de eerste de beste trein pakken om te zien. wat er gaande was. Nu. mijnhcr Chitter wick, u vertelt me toch alles? De zaak is nu toch in orde?" Mijnheer Chitterwick lachte ietwat nerveus. Deze Judith verschilde wel veel van die wanhopige vrouw van de vorige avond. „Ik hoop het, mevrouw Sinclair, ik hoop het" „Oh, noem me toch Judith." lachte zy, „werkelijk, mUnheer Chitterwick, ik ken u nu al zo lang Avas dat wer kelyk zo? Nauweiyks twee weken!), dat u dat eenvoudig moet doen. Het is tegenwoordig mode." Mijnheer Chitterwick mompelde iets, waarvan hU hoopte, dat het toepasse lijk zou zijn. „En wat is er met die foto's? Heeft u zo al ontwikkeld? Ik ben zo nieuws gierig!" „We hebben ze onderweg afgege ven," vertelde Mouse. „Afgegeven?" „Om ze te laten ontwikkelen." „Oh! Je maakte me werkelyk aan het schrikken. En hebben jullie nog iets anders ontdekt?" „Enkel en alleen, dat Celia Parry nog valser zingt dan vroeger. We zUn naar de revue geweest" „Celia Parry interesseert me niet in het minst Ik wilde weten, of mijn heer Chitterwick werkelyk gelooft da* onze cowboy zUn tante, van wie hy nog nooit gehoord had, vergiftigde. Ten minste, hy vertelde, dat hy nog nooit van haar gehoord had. Nu, mynheer Chitterwick?" Mijnheer Chitterwick bracht zyn lofde chtr nit. dat Benson zo schrp- theorie nog eens te berde. Judith ge- zinnig zou kunnen zyn en Mouse was het tot op zekere hoogte met haar eens. Zy spraken byna een uur over dit onderwrp entoen gaf irUjnher Chit terwick te kennen, dat hy naar bed wilde gaan. Judith verzekerde echter, dat zy nog te opgewonden was om te slapen, waarop Mouse aanbood haar nog enige tyd gezelschap te houden. Veel slapen deed mynheer Chitterwick die nacht echter niet. Toch was hy de volgende morgen precies om half negen aan het ont- byt, evenals Mouse. Judith daarente gen was nog niet wakker. Mijnheer Chitterwick hielp zyn gast beleefd aan gebakken spek en begon vervolgens, na daartoe verlof te hbben gevraagd, zyn post open te maken. Plotseling liet hij een kreet horen. HU sprong op en duwde de geschrokken Mouse een brief in de hand. „Dat is verschrikke- lyk," mompelde hy ontdaan, ..lees eens". (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Vrije Alkmaarder | 1947 | | pagina 2