Vóór en achter het
ijzeren gordijn
fctnmy, Bacmwï als voetballer
Er is genezing voor duizenden!
Dreigt er een wereldcrisis in 1949?
Doorn tegen te rus-
keer der
Hohenzollerns
De Duitser begrijpt niet dat de oorlog
verloren is
Anii-Semitisme (/erf nog welig
Een van de diatgen. die de Duitser nooit zal begrijpen, Is, dat de oorlog
militair vertornt ia. Tijdens mijn oponthoud in Duitsland had ik het twij
felachtige gedegen als chauffeur steeds een ex-kr#s*evangene te heb
ben. Eén had in 1941 voor de poorten van Moskou gestaan. „Als we
genoeg benaine hadden gehad voor onse tanks waren we doorgestoten en
hadden voor Kerst van dat jaar de Russsische hoofdstad genomen, want
we waren voel beter uitgerust dan de Russen. Alleen door onvoldoende
toevoer van benadue en brandstof de schuld van de buitenlandse
arbeiders konden we niet opschieten".
lupinstituut is 60% der Duitsers nog
In een van de onder Russische con
trole staande couranten, las ik onder
meer, dat do Duitsers slechts inferieu
re troepen aan het West-front hadden
en dat dit de oorzaak was. dat de
Westelijke geallieerden Frankrijk en
België konden bezetten.
Verleugening gaal verder
Want hoezeer men ook anti- Rus-
sisc his, vrijwel elkeen is overtuigd,
dat Amerika en Engeland behalve
„bombardementen op burgers" militair
niets gepresteerd hebben. Het behoeft
geen betoog, dat een dergelijke bruta
le Nazi-mentaliteit door de Russen
met heimelijke vreugde wordt getole
reerd.
Over do Indië-kwcstie leest men op
schriften als „Holland voert een kolo
niale oorlog. „De Nederlanders ple
gen een aansiag op bet Indische volks
bewustzijn". Van de aanslagen die dc
Herren op ons land en onze burgers
hebben gepleegd daarover geen woord
Wel dat we groente vernietigen .ter
wijl de arme Duitsers zo een hon
ger hebben. Dtw groente-vernietiging
schijnt volgens de Germaanse voor
lichting, in Venlo te geschieden bij
duizenden tonnen tegelijk. Dat we
volop sigaren en rooktabak hebben,
zonder hon. wisten U en ik nog niet
maar het staat in de Duitse kranten
en die hebben nog nooit onwaarheid
vermeld.
Joodse lerreur"
Over dc zes mllliocn op beestachtige
wijze vermoorden Joden, daarover
heeft geen sterveling berouw, maar
wel spreker, de Moffen-kranten (die
beter en meer panier hebben dan wij»
over ..Joodse Terreur" daarmee doe
lend op dc tragische vrijheidsstrijd in
Palestina.
Het vernietigen van grafstenen op
Joodse begraafplaatsen en het min of
meer verdek' lastig vallen van de paar
Joden, die nog niet uitgemoord zijn, is
nog geregeld aan de orde van de dag
Een gedenkteken voor de gevallenen
in de strijd tegen liet fascisme in Ad
lorshof en een gedenkplaat voor de
•ynagoge te Hannover. zijn onlangs
vernield en besmeurd. Volgens een
onderro~v van het Amerikaanse Gal
WOENSDAG 1 OCTOBER 1947
Hilversum I 391 m. Nieuws om
t, 8, 13. 18. 20 en 83 uur. J
VARA: 7.30 cn 8.15 Gram.platen
g.50 Voor dc vrouw; 9.00 Franck-pto-
gramma. VPRO: 10 00 Morgenwijding.
VARA: 10.20 Kookpraatje; 10.45 Voor
dracht; 11.00 Populair non-stop pro
grammat 12 00 Accordeonorkest: 12.3*
cn 13.20 Vaudeville-orkest; 14.00 Voor
dracht; 14.15 Jeugdconcert; 15.00 en
16.15 Voor de jeugd; 15.45 De Regen
boog; 17.35 Ensemble Vincentino; 1830
i*cu. oiryciKrachten: 19.15 Pianor'uodc
Deur-Schifferste-n V^P^:
•u ui/ uyuei VAKA: 20.15 Omroep or
kest; 21Min r. es s weekt ter ge
legenhcftt van de invoering van dc
noodwet ouden van dagen; 22.15 Mo
lando soeelt; 22.45 Van boek tot boek
Hilversum 11 415 m. Nieuws
•m 7. 8. 13. 19. 29 en 22.30 uur.
NCRV: 7.45 Een woord voor dc dag.
8.30 Lichte morgenklanken: 9 00 Zie
ken bezoek. 9.35 Muziek bij de arbeid.
JO.'K) Strijkkwartet; 10 30 Morgen
dienst; 11.00 Pianovoordracht: 1130
Musette-orkest: 12.00 Werken van
Franck: 12.33 Omroepkoor: 1315 Me-
tropole-orkest; 14 00 Viool, fluit en
piano; 14.30 Amerikaanse platen; 15.30
Clarinetrccital; 18.00 Postzegel praatje,
16.15 Voor dc jeugd; 18.00 Oude mu
Kiek; 18 30 Mand >1inata: 19 30 Het ac
tv:cel geluid: 20.>5 Orgelbespeling; 20 4.'
Causerie over de Nachtwacht; 21 45
Kamer-orkest; 22.45 Avondovcrdcn
king.
hevig anti-semitisch en geeft men nu
de Joden dc schuld, dat dc oorlog
verloren is.
Amnestie voor nazi's
Maarschalk Sokolovsky heeft in de
Russische zone amnestie verleend aan
de „kleine nazi's", die uitgenodigd
worden „deel te nemen aan de demo
cratische reconstructie van Duitsland".
Zeer velen van deze ex-partyieden
wisten niets beters te deen. dan hun
democratische gezindheid te demon
streren door lid te worden van de
SED.' de onder Russische dwang ge
vormde Comm. Soc. Eenheidsparty.
Tot de voor de moffen minder aan
gename maatregelen van democrati
sche reconstructie, welko in de Rus
sische sector plaats vindt, zijn de raz
zia's voor de Russsiche arbeids-inzet.
In een geheime Sowjet-opdracht.
welke eind Juli gedateerd was, werd
het Centrale Duitse arbeidsbureau in
de Russische zone opgedragen twintig
duizend arbeiders voor dc Uranium-
mijnen in het Erzgebergte te leveren
Hiervoor waren mannen uit alle soort
beroepen nodig tussen 16 en 45 jaar.
die door psychiaters onderzocht wer
den of zij geschikt waren voor werk
In de mijnen, waar de onontbeerlijke
grondstof voor de atoombom gevonden
wordt.
Voor mij ligt een brief, welke een
journalist in Frankfort aan de Main
via geheime wegen .ontvangen heeft
uit Könlgsberg, thans Kaliningrad ge
heten.
Geen werk - geen elen
Talrijke krijgsgevangenen werken
bij bet puinruimen. Ongeveer 20.000
Duitse, vrouwen, kinderen en grijs
aards leven hier onder de primitiefste
omstandigheden. Alle Duitsers jong en
oud, ziek of gezond, zijn verplicht te
werken. Alleen hij of zij, die werkt
krijgt een zogenaamde levensmiddelen
kaart. Erge zieken of oorlogsinvaliden
die absoluut niet kunnen werken,
kinderen en grijsaards krijgen geen
levensmiddelenkaart en zijn daardoor
aan de hongerdood prijsgegeven.
Winkels zijn er nauwelijks. Elk be
drijf heeft een magazijn .waarin de
arbeider na een negen-urige en soms
nog langere werkdag, vaak drie tot
vier uur wachten moet om zijn voed
sel in ontvangst te nemen.
Elke arbeider krijgt per maand 15.000
gram brood, 1200 gr. surrogaat meel-
pocder, 400 gram suiker, 400 gram
vet, 1800 gram vlees, 500 gram zout
en een paar lucifers toe. De doorsnee-
werker verdient ongeveer 180 roebels
die nauwelijks toereikend voor eten
en woninghuur zijn.
Terwijl de rantsoenen voor de arbei
der onvoldoende zijn, zo besluit dit
schrijven, moet men echter bedenken,
dat van deze karige voedingsmiddelen
vaak ook nog zieken, kinderen en ou
den van dagen leven moeten".
Zo leeft men thans in het rijk, welks
bevolking in een niets en niemand
ontziende oorlog, vijf jaar lang onge
straft meende te kunnen plunderen,
brandschatten en moorden en nu de
vreselijke gevolgen aan dè lijve onder
vindt.
SIMON VAN COLLEM.
Toen ik op Zaterdag 6 September
1947 naar Amsterdam toog om de Je-
zing cn demonstratie van dr. J. Sa-
muels over „Endogne Endocrinothera-
pie en de causale genezing van kan
ker" bij te wonen in het Concertge
bouw, ging ik met een gevoel van het
kan waar zijn en het kan niet waar
zijn, doch veel hoop had ik niet De
lezing met demonstratie van 60 pa
tiënten, waarvan ongeveer 10 kan
kerlijders, duurde van twee üur in de
midag tot 's avonds half negen. Dit
was zeer lang, eigenlijk té lang. Door
deze lange duur der demonstratie was
dan ook het aantal der luisterende
artsen tot ongeveer een derde geslon
ken alvorens dr. Saraucls aan de
kwaadaardige gezwellen was toegeko
men. Naar schatting waren er nog een
twintigtal artsen over toen dr. Samuels
aan dit belangrijkste deel der lezing:
de vertoning van de talrijke genezen
gevallen van kwaadaardige gezwellen
was toegekomen. Hadden wij tot die
tüd rustig op onze stoelen gezeten,
veel voor ons toen nog onbegrijpelij
ke woorden over ons heen laten gaan,
en op een afstand de vertoning der
patiënten aanschouwd, toen konden
wij dat niet meer. Wij klommen zelf
op het podium en moesten de gezwel
len zien en betasten, wij moesten de
patiënten zelf uitvragen. Dan moesten
wij weten of het werkelijk waar was
Want daartoe waren wij naar Amster
dam gekomen.
En ziet: het was werkelijk waar
Soms heb ik de hand voor de ogen
gehouden en my gevraagd of ik niet
droomde. Maar neen, ik was werke
lijk helder wakker en het was Zater
dagavond 6 September 1947 omstreeks
acht uur in het Concertgebouw te Am
sterdam. Wij werden bijna uit de zaal
gezet, want dr. Samuels had dc zaal
maar tot zes uur gehuurd
Nog hoor ik dr. Samuels veront
waardigd roepen hij vertoonde juist
een vrouw met cn duidiyke borstkan
ker, die er dank zy de nieuwe behan
delingsmethode reeds acht jaar rustig
zat zonder te groeien nog hoor ik
nera verontwaardigd tot de critici roe
pen: „Wat is dit dan. indien het geen
kanker is? Iedere chirurg zou toch
onmiddeliUk deze borst hebben af
gezet, gelijk ik zelf dat vroeger ontel
bare malen ook beb gedaan. En daar
in had hy volomen gelijk. Tot nog toe
zou ik zelf op zulk een patiënte boos
zyn geworden en gezegd hebben:
waarom heeft u zolang gewacht met
u te laten opereren?" Want toen zy
acht jaar geleden by dr. Samuels in
behandeling kwam, waren de oksel-
klieren reeds gezwollen, wat een
slecht teken is. Deze gezwollen klie
ren waren verdwenen, het gezwel was
rustig gebleven en de patiënte gezond;
zU hoorde belangstellend naar het tu
mult, dat rondom haar was ontstaan.
Zonder enige vrees te tonen, hoorde
zy daar openlijk over haar eigen kan
ker disputeren. Zy zat er by te triom
feren over haar dokter Samuels. By
het heengaan drukte zij hem harteiyk
de hand en wenste hem openlijk
sterkte toe in de strijd. Wij houden 't
allen horen. En zo deden al zyn kan
kerpatiënten, het meest vrouwen met
borstkanker, want deze vorm van
kanker is 't beste te demonstreren,
deze vorm kan je zien en voelen en
tasten op een podium. Zy hadden
geen van allen vrees meer over kan
ker te spreken, zU wisten voor zich-
zelve, dat niemand er aan behoeft te
sterven, gelijk tot nu toe met ontel-
baren is geschied. Dit was de eerste
demonstratie ter wereld, waar in het
bUzyn der patiënten openlijk over
kanker werd gesproken, omdat hier
de kanker het angstwekkende had
verloren. Denk u eens in: tot op heden
sterft één mens op de zes mensen aan
kanker. Doch niet alleen kanker van
de borst werd er vertoond. Deze was
ook een man met kanker aan de maag.
Hy had zyn huisdotcr en de X-fotö
van zyn maag als getuigen by zich
om ons te zeggen, dat voor vier maan
den een chirurg zyn maag vanwege de
kanker had willen opereren, doch de
buik onmiddellyk na opening weer
had gesloten, omdat er niets meer te
opereren viel en hy dus als reddeloos
verloren was te beschouwen. Hij kon
toen byna niet meer eten, gaf bloed
af in de ontlasting en zag er slecht
uit En nu na vier maanden behan
deling stond hy daar krachtig voor
ons, had een goede kleur, goede eet
lust en goede ontlasting. Hij moest
slechts nog wat voorzichtig zijn met
eten. Zyn huisdokter stond er bij om
te getuigen dat het waar was.
Dan de collega uit Den Haag, een
bedaarde en wat teruggetrokken dok
18. Jimmy liep recht op meneer Ba- bracht De aap overlegde biykbaar die hem erg nieuwsgierig maakten. Hij
rend Bof af, die in zijn dekstoel lag met zichzelf of hy de dierenhandelaar liet meneer Bof rustig verder sluimc-
te dromen van grote sommen geld, de oceaan in zou werken, maar juist ren en toog op een drafje naar de
die hy ging verdienen met al de die- toen hij een besluit wilde nemen, boeg van het schip, waar het een
ren, die hy hier aan boord.had ge- hoorde hy op het voordek geluiden, herrie van belang was.
ter van ruim vyftig jaar oud, die voor
jaren bijna halfverlamd en met veel
pijnen op een brancard by dr. Samuels
werd gebracht Hy leed aan meerde
re gezwellen, die op het ruggemerg
drukten en het verdrukten, zodat hy
terneer lag. De X-foto had hy by zich
en toonde die aan ieder, die het zien
wildé. Niemand kon hem met operatie
of bestraling helpen De wanhoop nabU
kwam hij naar zyn collega Samuels in
Amsterdam. En nu? Op verzoek van
dr. Samuels wandelde hy demonstra
tief de zaal door, recht als een kaars.
Uit Overysel kwam samen met zijn
huisarts een jonge man gereisd van
omstreeks dertig jaar, die in zijn hoofd
een gezwel ronddroeg, waaraan hy in
1939 al reeds had behoren te sterven,
want zyn hoofd was toen ter operatie
van het gezwel opengemaakt, doch als
inoperabel weer gesloten. Nu in 1947
wandelde hy, dank zy de behandeling
volgens dr. Samuels, door zyn huis
dokter toegepast, gezond door de zaal
En dat jonge levenslustige vrouwtje
van omstreeks 35 jaar, dat nu blU-
moedig lachend voor ons stond; voor
nauwelijks vier maanden had dr. Sa
muels haar afgewezen en gezegd: ik
kan u niet helpen. Want indien hy
acht, dat de patiënt geen vier maanden
meer te leven heeft^ kan ook hij ze
niet meer gezond maken, omdat zyn
behandeling vier maanden nodig heeft.
Doch zy was weer teruggekomen en
had hem gesmeekt: „Help mij toch,
want alle doktoren hebben mij afge
wezen! Wie helpt mij, indien u het
niet doet?" Dit jonge vrouwtje, moe
der van zes kinderen, had een uitge
breide kanker van baarmoeder en om-
g«ving, die zelfs op de endeldarm
was overgegaan en een opening had
gctfci£t in de scheidingswand tussen
enaeTdarm en schede. Deze patiënte
was in zo slechte toestand geweest,
dat dr. Samuels het in de beginne
niet meer aandurfd haar te behande
len, doch zich ten slotte door haar aan
houden liet verbidden.
En nu op de demonstratie: zU jubel
de het bijna uit: „Dr. Samuels heeft
mU gered".
Het was waar: Dr. Samuels had haar
gered van de dood.
Ja, waarom hebben wij na afloop
van de demonstratie dr. Samuels niet
gezamenlijk gedankt uit naam van de
lijdende mensheid? Waarom hebben
wU hem niet op de schouders geno
men, hoog boven ons uit? Is dat, om
dat de crtici er steeds nog weer iets
op wisten te vinden om de bewijzen
in twijfel te trekken of zijn wij Hol
landers daatoe te nuchter?
Ik ben stil heengegaan om half ne-
dr. Samuels de hand gedrukt
te hebben eneen klein dankwoord te
hebben gepreveld. De week daarop
ben ik chter naar hem teruggekeerd
om zyn leerling te worden. Onderweg
in do trein, op weg naar zyn verre
woonplaats, heb ik geduizeld en mij
steeds weer afgevraagd: „Was het wer
kelijk waar?" Ja, lezer, het is werke-
Ujk waar, de kanker is overwonnen
door dr. Jufes Samuels van Amsler-
danv
En wat is op de demonstratie van 6
September 1947 in het Concertgebouw
te Amsterdam heb nagelaten te doen.
wil ik hier herstellen voor het oog
der wereld: „Dr'. Samuels, geëerde
leermeester, ik zeg u duanuk namens
alle kankerlijers der aarde voor het
geen gij voor hen gedaan hebt; sta mij
toe, dat ik u hier omhels".
Drs. JOUKE BOL
Arts te Nijmegen
Eensgezindheid zal misschien de wereld
kunnen redden
De wereldhandel heeft een omvang
bereikt als nimmer tevoren. Beliep de
totale prijs der verhandelde hoeveel
heden even voor de oorlog onapveer
1 milliard dollar, thans gaat er*meer
dan twee milliard om.
De dryfveer is de oorlog geweest,
en vooral de vernietiging en slentage
die hy met zich bracht. In Europa
en andere strijdtonelen werkten deze
oorzaken beide, terwyl de overige
landen, waar geen militair geweld het
productie-apparaat aan scherven sloeg
dringend verlegen zitten om nieuwe
machines en fabrikaten, die ze heb
ben opgebruikt in die vijf jaren toen
alleen de vragers van oorlogsmateri
aal de klandizie hadden.
Voedsel voor hen, wier landbouw
zich nog niet heeft opgericht; kleding,
waar ruines van textielfabrieken de
onmacht tot eigen „aankleding" be-
wijzen; machines en grondstoffen,
transportmiddelen en afgewerkte pro-
dusten; stromen in ontelbare scheeps
ladingen uit de havens van het hand
jevol grote leveranciers: de V S. (bij
na de helft van het totaal). Canada.
Zweden, België, Australië, Argentinië,
India, Brazilië en.... Engeland. Deze
laatste exporteert, ondanks de Luft-
waffe. 20 meer dan voor de oor
log. Weliswaar zit de Engelse riem
nog op hetzelfde gaatje als in 1943.
maar daarmee behoudt Engeland een
kans om er, ondanks zyn zware ader
latingen, bovenop te komen.
Het is duidclyk dat deze export be
taald moet worden. Het is evenzeer
duidelijk, dat de meeste landen dat
momenteel niet kunnen. Hun import
bestaat juist grotendeels uit materiaal
met behulp waarvan ze straks weer
kunnen exporteren, en dus betalen! De
prijs van hun import-artikelen wordt
hun voorlopig dus voorgeschoten. De
ze credieten komen grotendeels uit
de bijkans onuitputtelyke portefeuil
les der Amerikanen, die tijdens de
oorlog steedt dikker zijn geworden.
Wanneer straks al die vernielde en
versleten produstie-apparaten weer in
nieuwe glans pryken, zal dat aan
deel der wereldhandel dat nu wordt
ingenomen door die herstelgoedcren.
verdwijnen. Ieder zit dan weer goed
in zijn spulletjes. Maar die spulletjes
beginnen ook te produceren en dus
afzetmarkten te zoeken. By voorkeur
daar waar ze geld geleend hebben,
dat immers tetugbetaald moet worden
De huidige invoerstroom naar Europa
moet dan veranderen in een uitvoer-
stroom uit ons werelddeel. De Ame
rikanen b.v. zullen hierdoor hun ex
portspoeling dunner zien worden. De
hedendaagse vraag naar dollars om
Amerika's productie aan te kopen zal
dus verminderen. De waardedaling
der dollar, die hiervan het gevolg
zou zyn, zal echter voorlopig worden
geneutraliseerd, doordat de diverse
schuldenaren tegen die ty'd hun le
ningen aan de V.S. !n dollars moe
ten gaan afbetalen. De vraag naar
dollars blUft dus op peil en daarmee
de waarde.
DE PRIJZEN.
Door de kolossale vraag naar con
sumptie- en productiegoederen van 't
ogenblik zijn de prijzen geweldig op
gelopen. De getroffen landen betalen
zich dus blauw. Maar wanneer deze
landen straks, na het herstel, zelf met
voortbrengselen op de markt verschij
nen naast de aanbieders van nu, wordt
het aanbod dus veel groter; d w.z. de
marktprijzen vallen en de getroffen
landen, die in 1947 zelf duur moeten
betalen, kunnen niet anders dan in
1949 met lagere prijzen genoegen ne
men. Dit is de kern, op grond waar
van de economische profeten een nieu
we crisis voorspellen, en wel tegen
het einde van 1949. Daarin zullen ook
de crediteuren van nu worden mee
getrokken; zij zullen wel hun eigen
toestand pogen te verzachten dcor
een versuelde opvraag van hun cre
dieten (zoals ik hierboven al voor de
V.S. schetste), maar dit is uitstel van
executie.
Immers, met deze handelwijze schui
ven de crediteuren een deel van hun
eigen moeilijkheden op de ru?f®n
der minst-draagkrachtigen: de schul
denaren. De schuldenaren, die r:i:t al
leen hun inkomsten zien verminderen
door lagere prijzen, maar hun uitge
ven tot overmaat van ramp zien toe
nemen doordat zij hun leniningon ver
sneld moeten aflossen. Aanvank" ;k
lukt it, dmaar het faillisement nadert
voor de meesteu onafwendbaar en op
een gegeven ogenblik staken ze hun
betalingen. Dan beginnen de valuta's
der crediteuren ook in waarde te ver-
minedren (te „depreciëren")
Zo zop een situatie knncn ontstaan
niet ongelijk aan die in 1928. Ten
zij.... de nieuwe instellingen der tl:. O
die in 1928 ontbraken, n.1. de Wereld-
bak en het Internationale Monct' :;e
Fonds, ed situatie bijtyds kunnen red
den, of in ieder geval kunnen ver
zachten. Op papier zijn ze er toe in
staat, ja zelfs in praktijk zijn dc kan
sen niet ongunstig. Want per slot van
rekening hoeft niemand voordeel»
maar ieder slechts nadeel bij een cri
sis plus depressiestaart. En wanneer
de zaken zo staan, is zelfs deze wereld
tct eensgezindheid in staat
Tijdens de gistermiddag gehouc.
ting van de gemeenteraad van Pr>ora
is de volgende motie aangenomen:
De raad der gemeente Doorn, in ge
wone openbare vergadering bijeen op
29 September 1947, gezien de berich
ten in de pers over een mogelijke
teruggave van Huize Doorn en de
daarby behorende bezittingen aan da
familie Hohenzollern, spreekt als zyn
mening uit, dat hy iedere terugkeer
van of toelating van Duitsers in de
gemeente Doorn volkomen in strijd
acht met de gevoelens, die daarom
trent onder de Doornse bevolking le
ven; besluit deze uitspraak ter kennis
vande raad van ministers te brengen»
hem daarby' verzoekend L>y het nemen
van een beslissing met die gevoelens
rekening te houden.
De fotograaf keek hem aan. „Is het
Iets van veel belang, mijnheer?"
Mijnheer Chitterwick verzekerde hem
nadrukkelyk. dat dit het geval was.
De fotograaf dacht, dat het wel moge-
lijk zcu zyn. Mijnheer Chitterwick gaf
zyn naam op cn verliet dc winkel,
juut cp hel ogenblik, dat het perso
neel de rolluiken neerliet. Daar bet te
lat'. v-na om nog iets anders tc onder
nemen ci«m Mouse mijnheer Chittcr-
wirk mr« naar zijn club, waar hy een
•ogrl «>f| jk aantal dranken bestelde.
Het diner gebruikten zy eveneens in
club ct: zy bezochten daaira, om
.Wat afleiding te hebben, een revue/
Het was ongeveer twaalf uur, toen zy
het huis van mijnheer Chittcrwick's
tante oercikten, waar zU zouden over
nachten. Tot hun verwondering von
den zij Judith in de salon op hen
wachten.
„ik kon het eenvoudig niet laten,"
verontschuldigde zy zich. „ik weet, da*
ik beloofd had die Benson in het oog
te houden; ik weet, dat ik mijn post
verlaten heb, ik weet, dat ik alles ge
daan heb, wat ik nietliad mogen doen
maar werkelyk. ik moest de eerste
de beste trein pakken om te zien. wat
er gaande was. Nu. mijnhcr Chitter
wick, u vertelt me toch alles? De zaak
is nu toch in orde?"
Mijnheer Chitterwick lachte ietwat
nerveus. Deze Judith verschilde wel
veel van die wanhopige vrouw van de
vorige avond. „Ik hoop het, mevrouw
Sinclair, ik hoop het"
„Oh, noem me toch Judith." lachte
zy, „werkelijk, mUnheer Chitterwick,
ik ken u nu al zo lang Avas dat wer
kelyk zo? Nauweiyks twee weken!),
dat u dat eenvoudig moet doen. Het
is tegenwoordig mode."
Mijnheer Chitterwick mompelde iets,
waarvan hU hoopte, dat het toepasse
lijk zou zijn.
„En wat is er met die foto's? Heeft
u zo al ontwikkeld? Ik ben zo nieuws
gierig!"
„We hebben ze onderweg afgege
ven," vertelde Mouse.
„Afgegeven?"
„Om ze te laten ontwikkelen."
„Oh! Je maakte me werkelyk aan
het schrikken. En hebben jullie nog
iets anders ontdekt?"
„Enkel en alleen, dat Celia Parry
nog valser zingt dan vroeger. We zUn
naar de revue geweest"
„Celia Parry interesseert me niet in
het minst Ik wilde weten, of mijn
heer Chitterwick werkelyk gelooft da*
onze cowboy zUn tante, van wie hy
nog nooit gehoord had, vergiftigde.
Ten minste, hy vertelde, dat hy nog
nooit van haar gehoord had. Nu,
mynheer Chitterwick?"
Mijnheer Chitterwick bracht zyn
lofde chtr nit. dat Benson zo schrp-
theorie nog eens te berde. Judith ge-
zinnig zou kunnen zyn en Mouse was
het tot op zekere hoogte met haar
eens. Zy spraken byna een uur over
dit onderwrp entoen gaf irUjnher Chit
terwick te kennen, dat hy naar bed
wilde gaan. Judith verzekerde echter,
dat zy nog te opgewonden was om te
slapen, waarop Mouse aanbood haar
nog enige tyd gezelschap te houden.
Veel slapen deed mynheer Chitterwick
die nacht echter niet.
Toch was hy de volgende morgen
precies om half negen aan het ont-
byt, evenals Mouse. Judith daarente
gen was nog niet wakker. Mijnheer
Chitterwick hielp zyn gast beleefd aan
gebakken spek en begon vervolgens,
na daartoe verlof te hbben gevraagd,
zyn post open te maken. Plotseling
liet hij een kreet horen. HU sprong op
en duwde de geschrokken Mouse een
brief in de hand. „Dat is verschrikke-
lyk," mompelde hy ontdaan, ..lees
eens".
(Wordt vervolgd)