Echtscheidingen ontwrichten onze samenleving Bij ons bestaat geen „zwarte markt" „Huwelijksraad voorkomt veel leed", zegt mr. De Jongh r Niemand is tevreden over servies-distributie Vraag echter niet naar de prijzen op de pasar V.J Slecht weer voor de kappers PRECISIE-ARBEID! Iets voor slapende chauffeurs ,,'t Is druk vanmorgen met de echtscheidingen", zegt de portier van de rechtbank. De deur van de wachtkamer gaat open en dicht, jon ge vrouwen treden binnen, soms «en oudere,, een enkele man. Advocaten steken hun hoofd ont de hoek, knik ken naar één der wachtenden, «lui ten de deur In een hoek fluisteren twee vrouwen, klagen elkaar hun nood. De deurwaarder roept de na men af van een echtpaar, alleen de vrouw is er met haar moeder. Zf verdwijnen, gaan de rechtszaal bin nen en daar horen de heren achter de groene tafel weer één van die bekende maar tragische verhalen. Ze ontmoetten elkaar op een feest- avondje, dansten een slow fox, von den elkaar dadelijk „erg" aardig en maakten een afspraakje Weken van bioseoopjes ..pikken", van dansen en intiem gefluister op stille gracht jes volgden Ze waren „weg" van elkaar. Toon kwam Ie katastrofe: ze moesten trouwen. Weg was de aardigheid, het erge bleef. Heftige verwijten over en weer. buïlpartijen thuis, de „liefde" bleek op slag ver dwenen. Pa en ma van hem on haar confereerden, besloten (hef fat soen!): „Ze trouwen". Het slotbe drijf speel hedenmorgen voor de rechtbank: hij heef haar geslagen ze kunnen het absoluut niet met el kaar vinden: echtscheiding. „Zijn ze nog bij elkaar?" We kennen ze allen, de mislukte, ontwrichte huwelijken; lichtvaardig dikwijls gesloten en. ontbonden Oude kennissen, je durft ze niet op zoeken of op straat aan te spre ken: zijn ze nog bij elkaar? In 1939 werden 3000 echtscheidingen uïtge sproken, in 1945 meer dan 4500.... Welk een teleurstelling, vernietigde illusies, ruzie en verdriet, maar bo venal: welk een kinderleed schuilen achter deze cijfers. In de 'eerste helft van 1939 waren ian de Voog dijraad in Amsterdam 22 kinderen toevertrouwd in Rotterdam 84; in 1946; Amsterdam 1148. Rotterdam 1400' Niet al deze kinderen komen uit gezinnen waar vader of moeder weg ia, maar er rijn er *eer velen ij Ret echtscheidingsproees zelf? Meestal een gruwelijke grap, waar bij de man gedwongen is „overspel" te bekennen om scheiding mogelijk te maken Rechters, advocaten, fa milie allen spelen mee in deze co medie. en het ergste is: het lijkt wel of'ons volk blind is voor de ontzaglijke gevrren. welke onze samenleving bedreigen, de regering sehijnt er zelfs geen ©og voor fp hebben" klaagt mevrouw Ploeg, echtgenote van de Utrechtse wethouder. Als lid var» de voogdijraad komt ze da gelijks in aanraking met huwe lijken. die geen huwelijken meer zijn. waar man en vrouw elkaar het leven ondraaglijk maken, waar kinderen dreigen ten on der tegaan Er gebeurt niets! „Want wat gebeurt er? Niets! De regering kondigde vori jaar aan dat 7,ij maatregelen voorbereidde ter voorkoming van lichtvaardige schei dingen: 't is bij woorden gebleven Trouwens, wat wilde minister Van Maarseveen9 Evenals mr. fïoseling. jaren geleden, het overspel bewe zen zien? Maar dat zou ontzettend zlin! Dat moet leiden tot morele verwildering!" Mevrouw Plnegs levendige ogen fonkelen van ver mtwaardiging Fle' Is even stil in de ruime zondoorgo ten kamer r|an vraagt ze: „Kent l' de brochure van mr O. T. J. de Jongh, de bekende oud-kinderreeh ter uit Amsterdam: „Echtscheiding en het kind?" In, onze hi'r'nnpring rijst het beeld van mr. De Jongh: groot, slank bet goede bezielde gezicht omljjst me' zilverwit haar Hij spreekt over wa' bem altijd aan hef hart lag: het misdeelde lcind. Met tiental len voorbeelden bewijst hij, dat veel jongens en meisjes betrapt tijdens l.un eerste schreden op bet pad der misdaad of prostitutie, opgroeiden in ontwrichte gezinnt Ruzies, da genlang mokkend zwijgen, vechtpar tijen. dreven ze de straat op: naaT de zelfkant van 't leven. Eén vraag pijnigde hem voortdurend, hoe de steeds dieper vretende plaag der echtscheidingen te voorkomen? Na dat hij gepensionneerd was werkte hij de ideeën uit, die al jarenlang in hem gistten. Taak van huwelijksraad Stel een huwelijksraad in, zegt hij. Die zal tot taak hebben te on derzoeken in hoeverre een huwe lijk werkelijk ontwricht Is, voordat de rechter de echtscheiding behan delt, de rechter alle mogelijke adviezen daarover te verstrekken en zich vooral ernstig te beraden op de vraag: „Waar krijgen de kindo ren de beste ontplooiingskansen, bij de vader of de moeder?" „Nu gebruikt nien. bij echtschei ding, de kinderen vaak als sjacher- object. De belangen van man of vrouw komen eerst. kinderen ver geet men dikwijls. En het moest iuist andersom zijn!" zegt mevrouw Ploeg. „O, IJ kunt zich niet voorstel len om welke pietluttigheden man of rouw de deur uitlogen". Zij vertelt het verhaal van een echtpaar, gescheiden, terwijl er van een echte breuk geen sprake is. Man en vrouw lijden er onder: gekrenkte trots, misverstand en wanbegrip wa ren aanleidingen voor de scheiding. Hier had de huwelijksraad prachtig werk kunnen doen. hier was verzoe ning mogelijk geweest. De pogingen, waartoe de rechter verplicht i8, le laatste Troonrede indeelde de regering met geen woord op herzie ning van de echtscheidingsprncedu re. Er moet iets g ;urcn, «naar dan moeten de lieren op het departe ment wakker worden!" moeten mislukken. „Op één mid dag moest ik oens vijftig gevallen afdoen", schrijft mr. De Jongh, „ter wijl men, wil men iets bereiken, soms wekenlang rustig met wan en vrouw moet praten. Wordt wakker, herent „Zoals het nu gaat kau het niet langer. Wij kunuen met al dat ge knoei geen vrede hebbea". zegt me vrouw Ploeg, „het rapport van de z.g. commissie-De Jongh, waarin vertegenwoordigers van alle bevol kingsgroepen zaten, is maanden ge leden verschenen en nog heeft „Den Haag" niets van zich laten horen. In WORDT „BENELUX" „UPABA?" De naam „Benelux",afkomstig van Belgisch-Nederlands-Luxem burgse tolunie, die al vrij alge meen burgerrecht heeft gekre gen, schijnt tn de hogere regio nen geen genade te vinden. De heet Hommel, secretaris-gene raal der Belgisch-Luxemburgse tolunie, heeft voorgesteld „Bene lux" te vervangen door „Union des Pays Bas" (Unie van de Lagt Landen), Eén onzer taal kundige relaties, zeer bedreven in het scheppen van nieuwe woorden, fabriceerde er onmid dellijk „Upaba" (Nederlandse vertaling „Ulala"). Eerlijk gezegd: „Benelux" be valt ons beter... Het zijn de Chinezen niet, die het buskruit uitgevonden hebben! Dit is de verrassende mededeling gedaan voor de Amerikaanse vereniging van scheikundigen te New-York. Er zijn historische bewijzen, dat de Hindoes in India al in de vierde eeuw voor Christus gebruik maakten van bus kruit, vlammenwerpers, rookgordij nen enniespoeder. De Chinezen kvffamen er pas negen honderd jaar later achter. Het valt ons hard van van hen tegen! „Hou even vast", zei de vreemde ling, die een bar binnentrad in New York, en overhandigde Otto Stein Jr. een lijn, waaraan een wasbeer vastzat. Op het ogenblik zoekt Otto nog, wie hem dit diertje present heeft gedaan. WANT ZIJN DAG WAS LAl'G EN WARM, en, zijn zor gen menigvuldig. Het valt niet mee, ook .ziet voor de Vorst der Goden, om in deze hitte onder (welk een ironieI) de Jupiter- lampen te staan en de bevelen te moeten opvolgen van een tyran- nieke en geïrriteerde regisseur. Daarom heeft hij voor een ogen blik Alexandra Palace. de studio waar de Engelse film „One fine Day" gemaakt wordt, de rug toegekeerd en is hij een uilt Ie gaan knappen In het park, waar geen eenhoornr en saters hem in zijn slaap zulten storen. PUNTEN TE WEINIG, SERVIEZEN TE GROOT Over de distributie van serviesgoed is eigenlijk niemand tevreden. In de eerste plaats de klant niet. Hij heeft zijn „porceleinkast" waarvan de „voorzichtigheid" wel .pens een ontrouwe „moeder" is geweest, gedurende vijf oorlogsjaren zien uitdunnen, terwijl er practisch nooit aanvulling is gekomen en na de oorlog is „schraalhans keukenmeester" gebleven. Wie de woonkamers in zijn omgeving Brieven uit Batavia o\ i'q üc MEVR. A. C. PLOF. de echtgenote van de Utrechtse wethouder H Ploeg Jr., ferme strijdster tégen lichtvaardige echtscneidingen en vóór de rech ten der kinderen Zij spreekt regelmatig voor de radio over onderwerpen als: .Het huwelijk In de branding" „Wat denkt U van een huweliiksraad" en jWal gebeurt er met het verwaarloos, de en bedreigde kind?" 7at zou U er van zeggen, als morgen op de Cool- singel, op de Broersvest of de Spuistraat plotseling een aan tal mannen, vrouwen, knapen en meisjes verscheen, dat op primitieve stalletjes een keur van importsigaretten in pakjes en tinnetjes uitstalde en van die heerlijke, zoet-aromatische ta bak-voor-de-pijp, ook al lucht dicht in blik verpakt, te koop aanbood? Ge zoudt nog wel even aarzelen als ge de prijzen hoorde: de sigaretten van 2.50 tot 3.75 per pakje van 20 stuks, een tinnetje Pall Mali - van die lange! - voor 12.-; een blikje pijptabak in prijzen van 8.- - 12.-. En wat zoudt ge er van zeggen als Uw kruidenier of bakker eensklaps geen belangstelling voor bonnen meer had. geen boter en suiker meer vroeg als ge koekjes wilde hebben en geen duik meer onder de toon bank nam om voor een goede klant een extraatje te voorschijn te tove ren? Als hij in plaats daarvan met 1 d gebaar en een grijns op het gelaat zou wijzen op stapels blik ken biscuit van de beste merken en op een schare stopflessen, waarin koekjes en andere heerlijkheden te kust en te keur zouden prijken? De prijzen zijn weliswaar gepe perd: zo'n blik biscuit een gulden of twintig, een ons koekjes 1.50, een ons chocolade-batons 3.—, een reep chocolade 60 cent.- Accoord. het is niet te grof Maar het is er dan toch en net als die sigaretten in on beperkte hoeveelheid te krijgen i als de portemonnaie maar dik ge- i noeg is. Wij vermoeden echter, dat vijf mi nuten, nadat die stalletjes waren verschenen en de winkeliers hun lekkernijen hadden uitgestald, de hele economische recherche met een colonne overvalwagens zou uitruk ken en het ganse geval, stalletjes en winkeliers naar het politiebureau zou transporteren En die winkeliers zouden het grijnzen wel verleren als de economische rechter een paar da gen later het vonnis over hun schul dige hoofden zou hebben uitgespro ken. Want er is immers prijsbeheer- sing en er zijn nog rechters die over de naleving van de voorschriften waken in het Koninkrijk der Neder landen binnen Europa. Maar wat onmogelijk is in dat deel "~n het Koninkrijk. die siga retten en koekjes zo open en bloot verkocht tegen dikke prijzen is de doodgewoonste zaak ter wereld in dat andere deel van het Fific, dat deel buiten Europa, onder de evenaar. Wie hier in Batavia trek heeft in een sigaret de vijf pakjes per maand, die de distributie geeft, zijn natuurlijk zo op behoeft zich niet als een dief-in-de-nacht, schichtig om zich heen ziend, omdat de koper imm even strafbaar is als de r- koper. op te houden op de plaatsen, waar de zwart-handelaren hun be drijf uitoefenen. Open en bloot, on bevreesd dat de hand van een dien der zich op zijn schouder zal leggen, koopt hij hier, waarin hij trek heeft: Camel, Domino, Zipper. Hij moet alk n maar wat „tawarren" af dingen. Want die grote en kleine bruine knapen vragen natuurlijk al tijd een paar kwartjes meer als zij aan de uitspraak van het Maleis merken, dat zij te doen hebben met iemand, die zijn eerste pikol rijst nog niet achter de kiezen heeft. Rijst, een leuke raak Die rijst, dat is helemaal een leuke zaak! Er is te weinig van, zelfs in dit rijstland. En daarom krijgen sinds enige tijd alleen nog maar de kleine werkers de mensen met de platte beurs rijst van de distributie. Dat is rijst van ongeveer 15 cent per kg. Maar die andere werkers moeten ook levenvan. rijst. Want elke dag aardappelen van drie gulden per kilo op tafel kunnen zij zich niet veroorloven. En dus koop je rijst buiten de distributie. Zoveel als je wilt: 10 liter, 100 liter tegelijk des noods. Slinkse wegen behoef je daar voor niet te bewandelen. Dat is alles eerlijke handel! Zwarte handel ken nen we hier niet. Alleen de prijs van die rijst is: 1.40 tot 2.per liter. j Een zwarte prijs? Nee! Want in de pasarprijzen, de I marktprijzen dus, die regelmatig in i de dagbladen worden gepubliceerd, j is de koers van de rijst officieel ge- r Want dat lijstje met 'die pa sarprijzen de prjjs van de rijst et telijke malen zo hoog als in de dis- tributie is geen grapje van die kranten. Het wordt verstrekt door: I de Tijdelijke Bestuursdienst Java. kantoor voor Gemeentezaken Bata- via. Zoals hel met de rijst is, is het met alk zaken, die je nodig hebt om in het leven te blijven. Een voedsel pakket. dat tenminste een minimaal bestaan waarborgt, kennen wij niet j De distributie geeft wat zij heeft en daar dat te weinig is, moet de papar heel normaal het ontbiedende a; "en. "-ar tegen pasar d.w.z. abnormale prijzen: rundvlees kost op de vrije nee, zeg geen zwartemarkt 8 tot 12 gulden per kg., varkensvlees is duurdej, (zwijnen zijn hier blijkbaar zeldzaam) n.1. 12 tót 15 gulden, kippon 7 tot 10 gulden per stuk, eieren 0.55 tot 0.60 per stuk, boontjes 3.50 tot 4.50 per kg., peultjes 6.— tot 7.50, toma ten 4.— tot 4.50, prei 6.— tot 7.50, uien 4.tot 4,50, suiker 3.25 tot 3.50, verse vis 6.50 tot 7.50, alles per kilo. er- 'ri. het is niet voor de poes, maar toch niet zwart! i ze dat nu allemaal maar, daar in Indonesië, zult U zeggen. NatUuri'ik slikken we het: die dure rijst en dat prijzige vlees, dat prach tige wittebrood, waarvan we offi cieel een half broodje per dag tegen distributieprijzen krijgen. maar waar i raison van een guldentje pc broodje de bakker U net zo veel levert als ge hebben wilt. Maar dat slikken bedoelt U na tuurlijk niet. U wilt weten of wij het „nemen". Vanzelfsprekend niet; we zouden geen goede Nederlanders zijn als we niet in ingezonden stuk ken onze gram over die hoge prijzen hadden gespuid, zo goed als we in dagelijkse gesprekken onze toorn hebben gelucht. Zo zelfs, dat het De- l nt van Econom. Zaken zich enige tijd geleden genoodzaakt heeft gezien in het Economisch Weekblad voor Indonesië in een lang artikel uiteen te zetten, waarom het. niet anders kan. Wij hebben hier geen geordende samenleving, heet het, al merk je dat aan de belasting helaas niet Er is geen personeel om bij eventuele prijsvaststelling c Me uit te oefenen en overtre ders in de kraag te grijpen. Er zijn te weinig deviezen en dus is gebrek aan importgoederen en als we dus -maximumprijzen vaststel len, zouden tal van artikelen prompt van de vrije markt verdwijnen en zouden we nog hogere prijzen op de dan heuse zwarte markt moeten betalen. En dus laten we de zaak zoals zij is, met de aanbeveling om niet t kov i, dan zakken de prijzen vanzelf! binnengaat komt tot de schrikba- rendste ontdekkingen, voor wat het serviesgoed betreft. Vrijwel iedereen heeft tekort aan kop en schotels, borden, 9chalen, juskommen. Overal gebruikt men geschonden eetgerei of behelpt men zich zelfs door in een conserven blik de maaltijd op te dienen. „Dove", d.w.z. oorloze kommen ziin geen zeldzaamheid meer en een kopje met vreemde schotel, wat de volksmond ..blouse en rok" noemt, vindt men vrijwel in elk huis. ïs het eigenlijk nog nodig om te vertellen hoe slecht het er met ons servies goed voorstaat, nu ieder er zich dagelijks over ergert Na de oorlog heeft men maar zitten wachten op verstrekking van punten, terwijl hier en daar in de etalages weer enkele serviezen werden uitgestald en een groo'handelaar in Utre'ht zijn kelders zag „blootleggen" door de C.C.D. Jonggehuwden, repatrian ten en oorlogsgetroffenen kregen wat punten en konden met veel Tnoeite hun toewijzingen honoreren, maar het grote publiek kreeg na Augustus 1945 ..geen vinger in de pao" en keek met lede ogen naar de zieltogende scherven, die ditmaal geen geluk brachten. Is het wonder dat dit publiek op roerig werd, zich in riien zette, als er eens een buitenkans ie te halen scheen en met alle mogelijke mid delen trachtte de leveranciers te vermurwen om zonder punten af te leveren. Aan de andere kant ont stond er een levendige handel «n punten, waarbij de jonggehuwden soms meer de voorkeur gaven aan klinkende munt dan aan het in den beginne nog slechte gerei. Dit bliikt ook. als we ter bespreking van de serviesproblemen enige win keliers opzoeken. Hun winkel staat vol en er wordt grif gekocht, maar het is ondenkbaar dat ai deze men sen hun punten or> eerlijke wijze verkregen hebben. Maar 1e kunt de pap ook niet op het ontbütlakon opdienen.. Ook dc winkeliers In de tweede plaats klagen de winkeliers zelf. Ze zijn ontevreden over de toewijzing van punten en de distributie van serviesgoed. Hu wenden krijgen 35 punten, maar als ze opgewekt de winkel binnens'an- pen. moet er maar al te vaak „neen" worden verkocht. Er zijn geen eetserviezen beschikbaar, om dat er in dit artikel een enorme achterstand is. De aardewerkfa brieken kampen met personeelste kort. hadden gebrek aan brand- en grondstoffen, terwij! de Import, waarop ons land voor de oorlog voor een groot deel was aangewe zen. is weggevallen. Bovendien ziin 35 punten niet voldoende voor een eet-, ontbijt- en theeservies Een gevolg daarvan is dat de winkelier wanneer hü zijn klant wil helpen, ziin serviezen gaat splitsen, maar dan kar» bil het overgebleven ge deelte niet verkopen omdat nie mand meer punten heeft. Het argu ment van de vakgroep is dan ook: het publiek krijgt te weinig punten, en de serviezen zijn te ui'srebreld Er is gebrek aan coördinatie tus sen industrie en distributie en een schromelijk tekort aan complete serviezen. Het Rijksbureau zal een oplos sing moeten vinden door óf meer punten te verstrekken, öf de distributie vrij te geven en aan de handel over te ia'en öf de diverse keramische pro ducten lager te waarderen Wil dit Rijksbureau niet luiste ren naar de argumenten en klach ten uit de middenstand en het pu bliek. dan overweegt de vakgroep de serviesultzet te besnoeien, zodat voor 35 punten wel een servies kan worden gekocht, zii het dan dat de handel met tegenzin incomplete serviezen verstrekt. Het aantal borden b.v. zal dan moeten worden teruggebracht op 3 platte, 3 diepe en 5 dessertborden. voorwerpen te fabriceren. In dit verband moge wel worden opge merkt dat het publiek zich vaak ergert aan de z.g.n. sierproducten. Doch uit vakkringen is ons ver klaard. dat deze producten komen van speciaal daarvoor ingerichte fabrieken, die geen ander aarde werk kunnen afleveren, terwijl de grondstoffen ervoor vaak in over vloedige mate in ons land aanwe zig zijn. Ook moet ons land wel eens sierproducten aanvaarden uit andere landen, die hun overtollige goederen spuien omdat vvii hen ook onze bloembollen ..aansmeren". Bo vendien is het wel eens noodzake lijk sierproducten of minder ur gente goederen te importeren, om hier de belangstelling van de bui tenlandse markten levend te hou den. Met dat al zit ons land nog in grote problemen, wat de kera mische industrie betreft en de over heid zal spoedig dienen in te grij pen. !\/f IJS' kapper is maar niets te- 4 -* ttreden over hef weer van de laatste dagen. Zo'n barbier moet het. net als de wijnbouwer, van d warmte hebben. Met 't warme weer groeit hef haar als het gras onder een. voorjaarsregen. En rh mensen hebben veel eerder last van al dat haar op hun hoofd en lopen et "I gauw mee naar de kapper. Maar bij hef. eerste na jaarsbuit je worden de hoeden voor de dag gehaald en ieder die nog haar op zijn hoofd heeft prijst zich jelukkig en wil het zo lang mogelijk laten zitten omdat hij anders misschien kou val. Abc maal larie natuurlijk, maar het >s tenslotte nief onze ergste waan-, voorstelling. In ieder geval is de. kapper er maar mee gsehorenom in dc stijl te blijven. En van de win ter, als er sneeuw ligt en de mensen toch al niet graag over de straat gaan, wordt het bezo nog minder, Hoe kouder het tpordt hoe minder de kappers le doen krijgenVan dc zomer hebben ze een goede tipt ge had, vooral omdat er hier In Amers foort nog al wat gasten geweest zijn. flrt kwam ze wel toe ook, want dc tarieven zijn nog altijd niet van die aard, dat je er rijk van wordt met het, knippen van een andermans haren en hei scheren van een ander mans baard. Daar hebf u misschien nooit aan gedacht, maar u kunt het vrij eenvoudig zelf uitrekenen- Nee. ook voor de kanpers is het maar be ter dat hef tiUijd mooi weer blijft- We moesten dc winter maar af schaf fen. Soms iets voor een hüt>r inflatie in de gemeenteraad? Ingrijpen nodig Tevens zal de Industrie moeten worden aangemaand doelmatiger OH net gebiCi ian de bouw van vliegtuigmotoren neemt Enge land een vooraanstaande, zo niet de eerste plaats 'w de wereld in. Voor- al in de oorlo ivas het opmerkelijk hoe de britse motorenfabrieken er >n slaagden aan de *teed~ hogere eisen, die aan vliegtuigmotoren werden ge. steld, tr voldoen en selfs kans za gen een geheel nieuwe type voort- stuwingsapparaat de reacfie-mn- tcr - te ontwikkelen. Eerst waren de motorfabrikc.nter ten achter bi) de vliegtuig ntwernerthans bre ken de vliegtuigonfwerpers zich het hoofd de vorm van hef supersoni sche vliegtuig te tinden! In de he. roemde RoUs Ravcubriek te Derby worden nu de turbo-jelmotor enin serie vervaardigd. De toto toont ^en bankwerker van deze fabriek y met de bewerkinvan een turbine- schoepenrad van een straalmotor, flef vervaardigen van zo'n rad uit oerhard materiaat - cobalt nikkel- staal komt voornamelijk neer op weergaloos zuiver draai in en slijpen. Het zijn meesterstukken van uiterst bekwame bankwekers Dc schoepen, raderen d'aaien in.da turbo-jetmotor met supersonisch snelheid rond nn worden daarbij bloot gesteld aan de zeer hoge 'smperr'nur van de ver brandingsgassen. en - ftna fabri cage is hi( r d 's absoluut noodzake lijk, willen niel o"mi 'dellijk defecten i optreden Twee Amerikaanse geleerden doen op het ogenblik proeven om te komen tot de uitvinding van een „automatische wekker" voor sla pende chauffeurs, piloten, treinma chinisten ennachtwakers. John L. Kenncdy en Roland C. Travis, twee psychologen van het Tufts College, hebben het idee op gevat om een klein apparaat te ma ken. dat in de zak kan worden mee gedragen en met het lichaam vaa de drager verbonden wordt, en dat op bet ogenblik waarop dc man „wegzakt" bet een of andere alarm signaal geeft. Zij verklaarden op dc 55ste bij eenkomst van de Amerikaanse bond van psychologen, dat onderzoekin gen, uitgaande van de marine, had den aangetoond, dat er een uitge sproken phvsiologische verwant schap is tussen de electriciteitspro- ductie van bepaalde voorhoofds spieren en de toestand van waak zaamheid. waarin een bepaald indi vidu zich bevindt. Dit wil zeggen: als er minder elcctriciteit wordt geproduceerd, of de productie varieert zoals bij iemand, die vermoeid is gaat er meer tijd mee heen. voordat iemand rcagce.t op een onverwachte situa tie. die voor dc betrokken persoon gevaar oplevert. Dc psychologen hebben proeven genomen met studenten. Zij verbonden clcctn den aan het voorhoofd van enkele, die klaar wakker, en van anderen, die ver moeid waren, en konden op die wijze opmetingen doen van de tijd, die nodig was eer op een bepaalde situatie werd gereageerd. Vervolgens was het mogelijk een automatisch lichtsein of zoemer in te schakelen, die begon te werken op het ogenblik, waarop de elec- triciteits-productic van een bepaald individu gevaar ging opleveren voor de waakzaamheid. Kennedy deelde aan een verslag gever mede. dat het onderzoek de mogelijkheid schept vo°r dc ver vaardiging van een practisch instru ment. „Wat wij willen." zei hij. „is een svstccm, waarbij de electroden in de hoed van de persoon In kwestie worden ariigebracht en hij hl zijn zak het wekapparaat draagt" „Het middel tcr waarschuwing." vcrv.ilgde hij. „sta.it echter nog niet vast. Het zou een lichte clcctri^che schok kunnen zijn of een mechani sche tiup tegen 's mans achter- i werk".

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Vrije Alkmaarder | 1947 | | pagina 3