„De eerste walvisvaart van de Willem Barend sz." farimty ISAcuun cJU Bloembollenhandelaren uit de vakgfoep DE SCHAT Boekennieuws Een merkwaardig boek van een cud-Schagenaar Een oud-inwoner van het goede stadje Sc hagen heeft het bestaan, om de aandacht van heel lezend Neder land tot zich te trekken. Wij wedden, dat gij reeds kunt ra den. die we op het oog hebben. Het is niemand minder dan dokter A. Melchior, scheepsarts van de Wil lem Barendsz, die over deze tocht een boek schreef, getiteld „De eerste wal visvaart van de Willem Barendsz" En zomin als dokter Melchior, toen hij als jongen aan de Loet tc Schagen waar zijn vader als arts praktizeerde, een walviskakebeen vond, vermoed zal hebben, dat hij ooit nog eens een tocht op een moderne Nederlandse Walvisvaarder zou maken, zo zal hij ook niet gedacht hebben, toen-hij dit boek schreef, dat hij èèn van de meest besproken en gelezen schrij vers zou worden in de tijd van twee maanden. Want het is immers nog maar een paar maanden geleden, dat dit boek uitkwam en van alle kanten is het ia de pers besproken, becritiseerd en is de schrijver er van over de tong gegaan, zoals andere slech' gebeurt aa een productie van jaren. En als we dan ons zelf de vraag voorleggen: is er reden voor die be langstelling? dan moeien we ons even bezinnen, alvorens we het antwoord kunnen geven. Het is inderdaad een goed boek. Goed geschreven, al Is het begin wel licht een ietsje te dor en zal dit som mige lezers afschrikken. Maar wy ra den u aan: lees die eerste bladzijden goed door! Want reeds na een paar hoofdstukken wordt ge meegenomen door de vaart, die er in dit verhaal zit en kunt ge al lezende genieten van de grotendeels kostelijke illustraties, die 't boek in grote getale verluchten. Dus er zit óók vaart in het boek. De illustraties zijn aardig, de historie levendig en vier beschreven. Allemaal factoren, die er toe zouden meewerken dat het boek behoorlijk verkocht zou worden, maar toch niet in die mate, dat het een besi-seller zon worden. En dat wordt dit boek evenwel toch! Daar moet dus nog een reden voor zijn. En die reden is er. Want dokter Melchior, die er voor gezorgd heeft, dat deze reisbeschrijving geen dorre opsomming maar een boeiend relaas werd, heeft nog iets meer gedaan dan een boeiend verslag geven van al het „mooie en verhevene en schone van deze eerste vaart om de Nederland se vctpositie te verbeteren". Hij heeft met een scherpe opmer kingsgave de verschillende wantoe standen op de Willem Barendsz waar genomen. Wanneer ge aandachtig de beschrij ving leest van het leven aan boord, van het lange werk in de koude Pool- zee, waar een twaalfurige arbeidsdag gewoonte was; wanneer ge leest, hoe met alle hygiëne gespot wordt en hoe het de dokters moeilijk gemaakt wordt hun taak te .vervullen; wanneer ge leest, hoe de hele beman ning als het ware aangegrepen was door de winsthonger (hoe meer traan hoe hoger verdienste), dan voelt ge de wrevel en de afkeer bij u opkomen en vraagt ge u af hoe de mens zich zo zeer verlagen kan! En dan voelt men ook. dat men weer eens bij de neus is genomen, door de schone communique's, die er door de Eerste Nederlandse Maatschap pij te:- Walvisvaart tijdens de tocht werden uitgegeven. Ge herinnert u nog wel dat fraaie telegram, hoe de mannen van de Willem Barendsz het oude jaar vierden? Het was zo echt Ons dagelijks overiicht Vrijheid en puin De feestklanken die de onafhanke lijkheidsverklaringen van de nieuwe «taten Pakistan en India begeleidden waren nog niet geheel vertrouwd of werden verdrongen door een an- ter, minder aangenaam geluid: het gekletter van wapens. Het enige dat deze twee geluiden gemeen hebben, is de zwakte van de klank. Heeft Engeland zijn handen te vroeg en te volledig afgetrokken van het in wording zijnde nieuwe werelddeel en is, wat in Kasjmir gebeurt, een voor spel van het ineen-storten van een zich verdeeld onafhankelijkheidsstre ven? Men moet de strijd in Kasjmir eer der zien als een voorbode van meer voorbij-vliegende stormvogels aan de horizon van de gekregen „vrijheid". De ontwikkeling zoals deze zich thans openbaart, is voorzien én door Nehroe, de leider van de Indische Con grespartij, én door Dzjinnah, de man van de Mohammedaanse Liga/én door Baldev Singh. de leider van de Sikhs. Zij hebben, ieder voor zich en hun groep, duidelijk te kennen gegeven, dat Mountbatten's verdelingsplan de ver deeldheid zou aanwakkeren en de te genstellingen die ook onder Brits be- ïtuur het vinden van een synthese on mogelijk maakten, zou toespitsen. Maar het verdelingsplan ging in Londen de weg op^yan de daar lang zamerhand reeds vast-gebaande bui tenlandse politiek; Be vin en Churchill gaven er elkander de handslag op. De koersen van Indische aandelen stegen Mtmiddellijk in de City „de City geeft zijn zegen", zei de Daily Herald lichtelijk ironisch. De bedekte erger nis van het Labour-blad is begrijpe lijk. De eenheid van Brits-India was, ondanks de aandrang die van alle kan ten op de oude bestuurders werd uit geoefend om te verdwijnen, inderdaad nog geen feit. Maar zij was groeiende en de fout, die de Britse politiek ge maakt heeft, is, dat dit groei-proces niet werd gestimuleerd, maar gestuit. De nationale opstand in nldia had één •terke band: de gezamenlijk door alle groepen gedragen afweer tegen het „Britse imperialisme". Dit negativisme alleen zou nooit een hechte basis voor «amenleving hébben opgeleverd, maar het inzicht, door Nehroe van meet af verkondigd, n.L dat de vorm van een federatie van staten de oplossing moest brengen, vond allengs krachti ger weerklank in de Mohammedaanse Liga De zgn. kabinetscommissie van Juni van dit jaar trok echter een streep door de rekening. Hindoe's en Mohammedanen werden gescheiden door afzonderlijke „Grondwetgevende Vargsd erin gen" en daarmee was de twistappel opnieuw geworpen. De van ranwr.werking afkerige elementen in de Mcly mmedaanse Liga hadden reeds do overhand gekregen na AtUee's ver klaring. dat verdeling nog de enig overblijvende mogel.jkheid zou zijn. éüdien de Liga bij naar weigerachtige fcouding bleef. Het gevolg was, dat Congres en Liga niet tot elkander konden komen en hieruit vloeide weer de verdeling voort. Een verdeling in drieën: de staat Pakistan met een Noord-Westelijk en een Noord-Oos telijk deel en een bevolking van 70 millioen, overwegend Mohammedaans; de Indische Unie met een bevolking van 225 millioen, hoofdzakelijk Hin doe's en de Vorstenlanden, die 2/5 van het gebied beslaan en een zielenaan tal van 03 millioen bevatten. Het Congres ging met het plan slechts aecoord om tenminste met het grootste deel van India te kunnen be ginnen aan de opbouw van een nieu we, democratische en vooruitstrevende staat. Zijn doel blijft echter: de ver enigde Republiek India, een federatie met voor minderheden gewaarborgde rechten en voor een ieder gelijke plichten. De Mohammedaanse Liga heeft genoegen genomen met een .,romp"-Pakistan om van hier uit haar gebied en macht te vergroten. Deze „vrijheid", ontvangen uit han den van een Brits imperium, dat al leen nog bij de gratie van onderlinge onenigheid zijn economische, admini stratieve en militaire posities een tijd lang kan handhaven, is een ongeluk kig begin op de weg naar de werke lijke onafhankelijkheid. De verdeling moedigde de tegenstellingen aan, ver hinderde een begin van uitvoering van de hoognodige economische orde ning (het agrarische Pakistan is nu gescheiden Van het meer industriële India) en belemmerde de politieke éénwording, die de voorwaarde is. voor een ware nationale zelfbeschik king. Een verdeling, zoals die nu is geschied, kan niet anders dan een reeks van strubbelingen ten gevolge hebben, wart én de Mohammedaanse én de Hindoestanse gebieden om nog maar niet te spreken van de in gewikkelde verhoudingen in de vor stenlanden blijven nu zitten met de onverteerbare grote brokken der min derheden. De gehele situatie is zo, dat sleehts een federatieve oplossing mo gelijk schijnt. Ondertussen is wat in Kasjmir ge schiedt, een graadmeter voor de om vang der moeilijkheden. De vorst van ^Kasjmir, maharadja Hari Singh. is, in tegenstelling tot driekwart van de be volking, Hindoe. De Mohammedanen grepen de kans aan, zich van hem en zijn feodaal régime te ontdoen. Hari Singh zocht steun bij het naburig In dia, dat met een klein legertje Sikhs hulp verleende tegen de uit Pakistan van munitie voorziene benden van 't „Vrije Kasjmir". Een botsing, die zich niet zal kunnen ontladen in openlijk geweld tussen Pakistan en India al was het al leen, omdat beider strijdkrachten te zwak zijn. Hoe straks ook over Kasjmir beslo ten wordt, het is waarschijnlijk dat de feodale heerschappij van de maharadja nog zal terugkeren. Dit, misschien, is de sleutel van India's toekomst: eerst wanneer het feodale puin is opgeruimd, zal zij de vrijheid niet ontvangen, maar: zelf verwer ven A. H. hartontroerend! En de geest, was zo goed! Lees dan dit boek! Dan zult ge mer ken, hoe de Oudejaarsavond gevierd werd en hoe er andere feesten ge vierd werden. Dan zult ge merken hoe de geest onder dp bemanning was Lees dit boek vooral aandachtig, en speciaal het gedeelte, dat handelt over het Paasfeest, toen het telegram kwam dat nog tien dagen gevaren mocht worden. En besef eens goed, wat er voor nodig is geweest om de beman ning zo ver te brengen, dat zij zeg gen „Wij doen het niet!" Het is gelukkig, dat het boek van dokter Melchior deze misstanden heeft blootgelegd, gelukkig, dat hij er een open oog voor heeft gehad, waardoor de beschrijving van deze eerste Ned. Walvisvaart, naast een boeiend reis verhaal, een felle aanklacht tegèn te verouderde geldzuchtige manier van werken is geworden, die op dit mo derne Nederlandse schip werd toege past. En het is nog gelukkiger, dat de Nederlandse pers aan dit boek grote aandacht heeft besteed. Een aandacht, die zich niet bepaalde tot het ver heerlijken van „onze jongens" die het er maar weer goed hadden afgescho ten en die „het bloed van Tromp en Piet Hein nog in hith aderen had den" en die zorgden voor de verbete ring van onze vetpositie. Inderdaad er zijn critici geweest, die zich aldus uitlieten. Maar het me rendeel heeft fel geprotesteerd tegen toestanden, die er op de Willem Barendsz heersten. Een merkwaardig boek, van een eer lijk en moedig man. waarvan elke Westfries met trots kan zeggen: „Dr. Melchior? Die komt nog uit Schagen" „De eerste walvisvaart van de Wil lem Barendsz" is uitgegeven bij Uitgeversmij. Gottmer. Haarlem. Prijs f 6.90. 51. Onmiddellijk na de aftrap het zelfde beeld, want weer trokken de DLWers er tussenuit en weer moest de achterhoede van DSE alle zeilen bijspannen om erger te voorkomen. Punters c.s. forceerden achter elkaar drie hoekschoppen en tolden rond het vijandelijk doel als bijeen om de ho ningpot. Intussen begon Jimmy Brown zich bepaald te ergeren. Wat was dat nou voor manier van doen? Waar bleef I die bal nu toch? Zo vond hij er gee» 1 snars aan. Op die manier had hij evengoed thuis kunnen blijven. I Denk om de schillenboer! De afdeling voorlichting van het Ministerie van Landbouw, Visserij en Voedselvoorziening schrijft ons: „De veevoederpositie is-dit jaar bij zonder nijpend in verband met dé uit zonderlijke droogte in de zomer. Vele veehouders waren gedwongen een ge deelte van hun vee voor de slacht aan le bieden, omdat niet voldoende vee voeder beschikbaar was.. Mede door deze omstandigheid liep de melk- en zuivelproductie terug, tengevolge waar van tot rantsoenverlaging moest wor den overgegaan. De Nederlandse bevolking kan zelf een niet onbelangrijke bijdrage leve ren tot verbetering van de veevoeder- positie. Dagelijks worden n.1. in ge heel Nederland honderdduizenden ki lo's aardappelschillen weggegooid. Dit betekent het vernietigen van een gelijk kwantum aan veevoeder, waar van duizenden koeien zouden kunnen leven. Gooi dus geen aardappelschillen weg maar geef ze aan de schillenboer.- Het is in uw eigen belang!" Als onze jongens terugkomen Wat doen wij voor hen Druppelsgewijs komen onze oorlogs vrijwilligers thuis. Straks, binnen en kele weken misschien al, wanneer de grote massa het demobilisatiepapier in de zak heeft, zal het aantal thuis- varenden in de honderden gaan lo pen. En dan wordt het ernst met de vraag: „Wat doen we voor onzea^btf-' gens?" Vju-j? Wij zijn het er allen over eensj-dftt dit probleem niet zonder meer een kwestie is van „administratief afvloei en". We beseffen, dat er iets meer moet worden gedaan en niet alleen door vrienden en verwanten, maar door ons volk alsgeheel. Een oor logsvrijwilliger die weer thuiskomt na twee jaar en soms langer uit zijn om geving weg te zijn geweest, is zo maar niet te vergelijken met iemand die om de een of andere reden zijn vaderland tijdelijk vaarwel zeide. On ze jongens verlieten huis en haard, niet omdat zij meenden het elders be ter te zullen hebben; zij gingen omdat de plicht hen riep. Hiervoor moes ten dikwijls zware offer worden ge bracht. Het na-oorlogse vaderland, dat schreewde om arbeidskrachten, kon niet wachten tot zij terug waren en zo zagen zij van daargings .uit. dat de mooie kansen èèn voor èèn aan hen voorbijgingen. Maar nog er- g:r was het voor diegenen, die door hun vertrek een vaak moeizaam ver worven positie prijsgaven. Zij zullen bij hun thuiskomst bemerken, dat- zij weer van voren af aan kunnen be ginnen. Dit is echter niet het enige waar mede wij rekening moeten houden. Er is mper. En misschien is dit nog wel het belangrijkste, nl. hoe zullen zij zich weer aan hun oude omgeving aanpassen, na een langdurig en hard leven in een mannenmaatschappij. En hoe moeten wij hen daarbij helpen? Nu is het blijkens de rapporten van onze geestelijke verzorgers in ons le ger zo met de jongens gesteld, dat we ons over hun moreel zeker niét on gerust behoeven te maken. De jaren van ontbering hebben mannen van hen gemaakt. Mannen die weten wat disipline is. Die geleerd hebben zich te beheersen. Kortom, er wer den karakters gevormd. Doch de terugkeer zal zijn moei lijkheden geven. "Vaak werd door de soldaat het gezin,, waar hij zo sterk naar verlangde, als het ware ge ïdealiseerd, zodat bij '.huiskomst de teleurstelling veelal niet uitblijft. Ook de tyouding van de burgers zal zeker niet aan zijn verwachtingen beant woorden. In zijn verbeelding zag hij het vaderland steeds in dankbare af wachting yan zijn terugkeer. En zon der het zelf te willen, meende hij toch dat daarginds de gedachten steeds bij hem waren. Hoe bitter zal dan voor hem de werkelijkheid zijn. Het grote publiek trekt langs hen heen, heeft hoogstens een vriende lijke lach voor hem over .desnoods nog een prijzend woord. Daar blijft het bij. Het is te begrijpen dat hierdoor de terugkerende soldaat uit het lood ge slagen wordt. Waar hij jaren op hoep- te. blijkt dan een voze verwachting En deze dingen nu zijn te vermijden, als wij als volk in zijn geheel onze houding bewust gaan bepalen. Hierin ligt onze taak. Eerst moeten wij ons rekenschap geven van wat hier voor offers werden gebracht, dan zal het niet moeilijk vallen de* juiste houding te vinden. Let weL de soldaat heeft recht op onze waardering. Hij ging. opdat w ij thuis konden blij ven. Opdat wij ons eigen leventje in alle rust konden leven. v Wat nu te doen? Het antwoord is kort. Laat de werk nemer beseffen .dat h ij hier de hel pende hand heeft te bieden. Een mo rele verplichting rust op hem, om on ze oorlogsvrijwilliger, die zulke kost bare jaren verspeelde, een kans te geven. Hij zal hiermede ook eigen be lang het beste dienen, want een man die getoond heeft karakter te bezit ten, is in deze maatschappij uitste kend te gebruiken. Maar ook op ons als burgers, en op hen, die de terugkerende weer in het gezin opnemen, rust een taak. Wij zullen met open harten tegenover hen moeten staan, veel door de vingers zien .begrip tonen voor de moeilijk heden. Kortom, door daden laten zien dat het ons ernst was. toen wij bij hun ver trek zeiden: „Vaarwel, op ons kun je rekenen!" OLYMPISCHE SPELEN HELSINKI TREFT MAATREGELEN Terwijl men in Londen worstelt met het probleem, hoe de duizenden ath- leten en bezoekers tijdens de spelen van 1948 onder dak te brengen, ont vangt het Finse Olympische Comité uit alle delen der wereld aanvragen om huisvesting in 1952, als de spelen in Helsinki worden gehouden. Sommi ge candidaten sturen geld mee en an dere bieden hun diensten aan. Alhoewel het Finse comité zich ont houdt van propaganda voor de Spe len in Helsinki, totdat die in Londen achter de rug zijn. worden Finse waar nemers naar St. Moritz gezonden voor de winterspelen en naar Londen voor de organisatie der Zomerspelen. De Finnen hebben op dit punt reeds er varing opgedaan, want toen Tokio zich in 1938 terugtrok kwam Helsin ki er voor in de plaats en gaven de Finnen 300 millioen mark uit om de Spelen van 1940 voor te bereiden. De invasie der Russen haalde een streep door de rekening. Het centrum der Spélen in Helsinki zal het in 1939 voltooide stadion zijn met zijn hoge, witte „zelfmoordenaars toren", van welke top zich dit jaar drie mensen hebben geworpen. Vrijheidsdrang De reeds meer dan een halve eeuw beslaande Bond van Bloembollenhan delaren. die gedurende de oorlog op ging in het bedrijfsschap en na de be vrijding niet als zelfstandige organi satie herleefde, is thans door een 200- tal bollenexporteurs gezamenlijk onge veer 80 pCt. van de bollenexport ver zorgende, opnieuw in het leven geroe pen. Tot deze wederoprichting werd besloten, omdat de exporteurs in de overheidsbemoeiingen een" gevaar zien voor de zo sterk mogelijke ont plooiing van hun, voor het gehele land -zo belangrijke, bedrijven. Bij de oprichting is bepaald, dat bestuursle den geen zitting mogen hebben in het Vakgroep-bestuur. Het dagelijkse be stuur wordt gevormd door de heren K. Van Til (Hillegom) voorzitter. T. van Waveren (Benningbrock) viee-voor- zitter, en A. Philippo (Assendelft) penningmeester. Het secretariaat be rust bij Mr. W. G. J. Veenhoven te Haarlem. De heren van Til en Phi lippo bedankten als bestuurslid van de Vakgroep. (4). „Nou, u zult het misschien niet ivil- len geloven, maar in de volgende drie dagen kreeg ik geen kans om de schat weg te halen; geen halve kroon kreeg ik eruit. Altijd kwam er iets tussen beide altijd. „Gek eigenlijk, dat men daar nooit aan gedacht heeft", zei mijnheer Brisher. „Schatten vin den is zo moeilijk niet. Maar ze weg halen, dat is de kunst. Ik geloof niet, dat ik in die drie nachten een oog dicht deed; ik piekerde maar, waar ik het geld heen zou brengen, wat ik ermee zou doen en welke verklaring ik ervan zou geven. Ik werd er ziek van. En overdag was ik zo stil, dat Jane er kregel van werd. „Je bent helemaal niet meer dezelfde van vroe ger, in Londen", zei ze een paar maal tegen me. Ik probeerde de schuld op haar vader te gooien en op zijn go- harrewar; maar zij wist wel beter. Natuurlijk dacht ze, dat ik 'een an der meisje in mijn hoofd had. Ze zei dat ik haar bedroog. En we kibbelden een beetje. Maar ik was zo vervuld van mijn schat, dat ik eigenlijk wei nig lette op wat ze zei. Eindelijk kreeg ik een idee. Ik ben altijd nogal sterk geweest in het plan nen maken, maar ze uitvoeren, dat gaat me meestal niet goed af. Enfin, ik had dan het volgende bedacht. Eerst zou ik al mijn zakken vullen met die halve kronen en dan zou ik... Maar dat komt straks. Nou, ik durfde niet meer overdag naar de schat te gaan kijken en wacht te daarom eerst de nacht af. Toen al les stil was, stond ik op en sloop naar beneden naar de achterdeur met het voornemen mijn zakken te gaan vul len. En laat ik daar nou net over een emmer water vallen in de keuken! En haar vader er natuurlijk als de kip pen bij met een geweer hij sliep erg licht, haar vader was nogal wan trouwend van aard en daar stond ik nou met mijn goeie gedrag. Ik ver zon een verhaal van een karaf water, die gebroken was en dat ik zo'tk dorst had en daarom naar beneden v/as ge gaan om bij de pomp te drinken. Nou, en ik kreeg de nodige schimpscheuten van hem te horen, dat kun je begrij pen." VAN LIEFDE EN GELD door HENRY GEORGE WELSL Brabantse mammouth en neushoorn Bij vergravingen voor het leg gen van fundamenten voor een barakkenkamp op de Oirschot- sè heide (N.Br.) zijn op een diepte van drie meter bescha digde overblijfselen gevonden van prae-historische dieren. Na onderzoek op het geologische museum te Leiden kwam vast te staan, dat het hier betrof 'n slagtand van een mammouth een deel van het scheenbeen van een wolharige neushoorn. MELK MOET DAGELIJKS WORDEN Afgeleverd Het komt nog meermalen voor, dat niet overal de melk iedere dag aan consumenten wordt afgeleverd, niet tegenstaande* het met betrekking hier toe bestaande voorschrift. De r lk- handelaar is VERPLICHT e hter IEDERE DAG de benodigde consump- tiemelk al te leveren. Bö NIET vol doen hieraan kannen klachten worden, ingediend bij het Bedrijfschap veor Zuivel, Afdeling Melkvoorz'ening. 't Hoenstraat 5 te "s-G raven ha ge. DONDERDAG 13 NOVEMBER Hilversum I - 301 ni. - Nieuws om 7, 8, 13, 18, 20 en 23 uur. VPRO 7.50 Dakopening; AVRO 8.15 Marsen en walsen: 8.45 Werken van Rimsky-Korsakoff; 9.15 Morgenwijding 9.45 Arbeidsvitaminen; 10.35 Gram. muziek; 10.50 Voor de kleuters; 11.00 Gram.platen; 11.20 Musettebal; 11.50 Renovaseptct; 12.38 Pianoduo; 13.15 Vaudeville-orkest; 14.00 Voor de vrouw; 14.20 Gram. platen; 15.00 Voor zieken en gezonden; 16.05 Reprises;' 17.00 Kaleidoscoop; 17.20 Welk dier deze week?; 17.30 The Skymasters; 18.15 Sportpraatje; 18.30 Ned. Strijd krachten; 19.15 Pierre Palla: 20.05 Met de microfoon bij20.15 Omroep orkest; 21.25 „Van riddertrouw en vrouweneer", hoorspel; 22.10 The Ro- mancers. Hilversum II 415 m. Nieuws om 7. 8. 13, 19, 20 en 22.30 uur. KRO 7.30 Morgengebed; 8.15 Pluk de dag; 9.00 Werken van Mozart en Haydn; 9.35 Tsjecho-Slowaakse koor zang; NCRV 10.15 Morgendienst: KRO 11.00 De Zonnebloem; 12.03 Liederen; 12.33 en 13.25 Metropoleorkcst; 13.45 Hors 'd peuvre; NCRV 14.00 Piano vierhandig; 14.40 Voor de vrouw; J5.15 Amsterdams Strijk kwartet; 16.00 Bij bellezing; 17.00 Radio Jeugdjournaal 17.30 Geestelijke liederen; 17.50 Het rijk over zee; 18.00 CNVkwartier; 18.30 Gemend koor; 19.30 Het actueel ge luid; 20.30 BBC-jubileumconcert t.g.v. het 25-jarig bestaan der BBC; 22.10 De vaart der Volkeren; 22.45 Avondover denking. „U wilt toch niet zeggen, dat.be gon ik. „Wacht u. nou even", zei mijnheer Brisher. „Ik zei al, dat ik een plan ge maakt had. Dat geval met die emmer was wel een tegenvaller, maar dat wou nog niet zeggen, dat dat plan mislukt was. Zult u horen. Ik maakte de volgende dag die rotspartij af, net alsof er niets gebeurd was; de stenen erop een groen verfje alles keurig in orde. En op de plaats van de kist een plantje ,om te weten, waar ik moest zijn, ziet u. En ze kwamen allemaal kijken en vonden het erg mooi zelfs hij was een beetje vrien delijker, toen hij het zag en zei alleen maar: „Jammer, dat je niet altijd zo je best doet. dan zou je misschien nog eens een vast baantje kunnen krygen!" „Ja", zeg ik ik kon het niet laten „dat rotspartijtje is nog zó kwosd niet, daar ben ik werkelijk van gaan houden", zei lk. „Begrijpt u? Daar ben ik werkelijk van gaan houden! Ik bedoelde. „Ja, ja, ik begrijp het", zei ik haas tig want mijnheer Brisher heeft er 'n handje van zijn geestigheden wat erg lang uit te spinnen. „Hij begreep het niet", zei mijnheer. Brisher, „tenminste toen niet. Nou en toen dat allemaal voorbij was, toen ging ik naar Londen., Toen ging ik naar LondenEen lange pauze. Toen: „Maar ik ging natuurlijk niet naar Londen", zei mijnheer Brisher onver wachts met grote levendigheid en boog zich ver naar mij over. „Geen kwestie van. Wat dacht u dan? Ik ging naar Colchester, geen stap verder. De schop had ik achtergelaten op een plaats, waar ik hem kon terugvinden. Alles had ik haarfijn uitgedacht. In Col chester huurde ik een paard en wa gen en zei, dat ik naar Ipswich moest en dat ik daar 's nachts bleef en de volgende dag terugkwam en de ka rei bij wie ik het ding huurde, lift me een half pond vooruitbetalen toen ging ik op weg.. Wordt, vtrvolf#.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Vrije Alkmaarder | 1947 | | pagina 2