Met Olivier van Noordt
Trek weken en weken door de steppen
op een dag ziet ge honderd soorten
méér in ons land
DE ELFSTEDENTOCHT VAN JIMMY BROWN
f rédSppt'oijram n
Avoniuut in Venezuela
DE WERELD ROND
Hei tragische bi van vice-admiraal Jacob Ciaeszoon
Kond het jaar (««tienhonderd, toen
de MidenMtameMt un de Hol
landen schier «een grenzen kende
en htm kleine konten schepen
«verat heen trokken om handel te
draven om onbekende gebieden te
ontdekken, zwalkte een vloot van
vier Hotlaadse ccktfei op de Oce
aan, onder bevel van de admiraal
OUvter van Noordt. Talloze jon
gens hebben genoten van de avon
turen. die Van Noord 1 en zijn
mannen beleefden, beschreven in
spannende jongensboeken.
Veelal wordt in die boeken echter
do avontuurlijke en romantische kant
•van het zeemansleven in de Gouden
Eeuw sterk naar roren gebracht en
heeft de schrijver weinig of geen re
kening gehouden met de ontzaglijke
moeilijkheden, waarmee de pioniers
der zeeën hadden te worstelen.
Hoewel deze tocht nog niet eens
sen groot aantal mensenlevens heeft
gekost en de meeaten na enkele ja
ren omzwervens weer in het vader
land terugkeerden, schuilt er In de
befaamde tocht van Olivier van
Noordt, die «Is eerste Nederlander om
de Zuidelijkste punt van Zuid-Ame-
rfka heenvoer, een diepe tragiek.
De vloot bestaande uit de schepen
Mauritius, Hendrik Frederik, de
Hoop en de Eendracht stond onder
bevel van de admiraal Olivier van
Noordt, terwijl als vice admiraal op
trad Jacob Ciaeszoon. Twee mannen,
die elkaar reeds Jaren lang kenden en
dik berriend waren.
Er aaUUat onenigheid
Waren dus de voorwaarden aanwe
zig voor een gezonde samenwerking,
dooi cea noodlottige samenloop van
omstandigheden werd de verhouding
tussen deze twee zeer vertroebeld. Is
het mogelijk, dat Jacob Ciaeszoon
zelve admiraal had willen worden?
We moeten er naar gissen. Het jour
naal spreekt er «iet over. Het is tu
zeer .=x»bere bewoordingen gehouden,
maar er is slechts weinig fantasie
voor nodig, om de ware toedracht
der gebeurtenissen to Tien.
Voor de ku3t va» Brazilië lag ée
vloot en wilde aan land gaan om
verversingen 1» te Hemen. Er ont
stond echter een gevecht met De
Portugezen, die destijds de haven
van Rio de Janeiro In bezit hadden
en zonder te fourageren moest de
vloot weer opbreken. Onbekende
eilanden moesten nu voor aanvulling
zorgen, wat maar zeef matig ver
liep. Een schip, de Eendracht werd
lek en zo moest de vioot, die in de
winter de Straat KageHanes niet kon
doorkomen wegens het ruwe klimaat
naar het eiland Siat Helena varen om
daar provisie in te nemen en de nodi
ge reparaties te verrichten.
Sint UHena. filetn eiland, midden
ia de Oceaan, met «en kaart die
nog allerminst aax»\keurig ge
noemd kon worden en met de be
perkte hulpmiddelen van die tjjd,
te vinden was echter een zware
opgave. Eerger nog. bet was een
zaak tan leven e« dood. Aan alles
begon op te schepen gebrek te ko
men. Voedsel en •drinkwater raak
ten op, do schenrbulk teisterde de
bemanning. Voer men het eiland
voorbij, dan was redding bijna niet
meer mogelijk.
In die omstandigheden wordt een
scheepsraad gehouden, waaraan alle
bevelhebbers deel namen, teneinde te
beraadslagen over de zekere koers.
Velen weifelen. Ook de admiraal Oli
vier van Noordt. Slechts een positief.
Dat is de Vice Admiraal. Precies
weet hij de koers aan te geven. West
moeten ze varen. Vau Noordt twijfelt,
maar Jacob Claesz is zo zeker in zijn
beweringen-, dat Van Noordt ten slot
te die koers houdt Helaas is de koers
niet de juiste geweest De dood lacht
hen toe. De hoop wordt reeds opge
geven. maar ten slotte slagen ze er.
In om een paar kleine eilandjes te
bereiken, waar ze kunnen opsterken.
Wantrouwen.
De vice Admiraal. Jacob Claesz
heelt een vreselijke tjjd doorgemaakt.
Hg verwijt zich zelf dagelijks dat hg
de verkeerde koers heeft aangege
ven.
Wat erger is, hij Verdenkt de admi
raal er van, dat deze de juiste koers
geweten heeft, maar opzettelijk zijn
advies heeft opgevolgd, om hem een
slechte naam bij het scheepsvolk te
geven.
De stuurman Buitenweg, de boze
geest,.wakkert deze gevoelens meer
en meer aan. Terwijl nu de schepen
na lange tijd op de eilanden te heb
ben vertoefd, hun reis rond Zuid-
Amerika weer aanvangen, op de oce
aan dobberen en telkens worstelen
om tegpn de sterke stroming in de
straat in te komen, groeit bij de vice
admiraal de wrok meer en meer aan.
Ten slotte ziet hij in Olivier van
Noordt zijn persoonlijke vijand en
blijven conflicten niet uit. Meerma
len poogt Van Noordt nog de verzoe
nende hand toe te steken, maar alle
pogingen falen.
Muiterij.
Feller en feller stookt de stuurman
Buitenweg zijn vice admiraal op. En
jammer genoeg geeft Jacob -Claesz
gehoor aan de inblazingen. Openlijk
weigert hjj een reserveanker af te
staan, als de Mauritius er twee ver
speelt. Weigert in de vergadering van
de scheepsraad te komen.
Hij wil terug naar het vaderland.
Hjj voelt zich ziek van ellende en ten
slotte komt het zo ver. dat de Vice
admiraal op eigen houtje met zjjn
schip naar Holland terug wil varen.
Dat Is het einde. Het scheepsrecht
wordt in werking gestejd. De vice ad
miraal wordt voor de krijgsraad ge
daagd.
Diepe tragiek
In de lage scheepskajuit staan nu
deze twee mannen tegenover elkaar.
Twee mannen die jaren lang met el
kaar in vi^ndschap hebben gflteefd
en die tal van gevaren hebben getrot
seerd.
Jacob Claesz. verbitterd, vol wrok.
ca toch de zwakkere en Olivier van
Noordt, die de mentaliteit van zjjn
oude vriend niet kan begrijpen.
Streng is de tucht en onverbiddelijk
het vonnis.
Jacob Claesz, Vice admiraal zal op
ecu onbewoonde plaats van boord
worden gezet met niet anders bjj
zich dan een brood en een kruik
wyn.
Aldus geschiedde het. Op een
woest eiland, in een onherberg
zaam oord, waar de grimmige na
tuur bjjiia geen plantengroei toe
liet. werd hij aan wal gezet.
Is hjj de hongerdood gestorven? Is
hjj door de weinige wilden die er
huisden om het leven gebracht?
Heeft hjj in arren moede de hand
aan zich zelf geslagen? Niemand
die het weet.
De vloot zeilde verder. Aan boord
stond de bemanning en staarde met
schrik in het hart de landwaarts in?
strompelende figuur na. Verder moes
ten ze.
Aldus eindigt hét relaas van het
dagboek van de schrijver Frans Hen
drik Wittert:
„Het selve gedaen wesende, heeft
de admirael een gemeen gebet laten
doen over de ganse vloot, ende een
veder vermaent daer exempel aan te
nemen."
Ons land een dorado voor v<
ogels
Wani duin en bos en hei en weide,
er is her „voor elck wat wils"
Wiprter wereld kan men op een
klein stukje grondgebied als ons land
is, zo veel verschillende vogelsoorten
aantreffen? Die plaats zou moeiljk
aan te wijzen zijn, ondanks onze dich
te bevolking, ondanks het verdwijnen
van de woeste grondép, het droog
leggen van ettelijke stukken moeras,
de uitbreiding van de industrie, het
naar verhouding dicht met huizen be
bouwde land.
Alleen Texel
Maar alleen al op Texel broeden
ruim honderd verschillende soorten
vogels. Wie in ons land een dag rel9t
kan een gebied door-trekken waar on
geveer 150 vogelsoorten broeden en
daarboven nog een 25-tal zwevende
broedvogelsoorten verwachten dat
zijn de zeldzame, die wel eens in ons
land broeden of vroeger stamgast
waren. Maar wekenlang zou men kun
«en reizen door de prairies of de Rus
sische steppen en niet de vingers van
twee handen nodig hebben om t aan
tal soorten van de vogels die men- te-
'genkomt. af te tellen.
De oorzaak van dat grote verschil
Elke vogel is gebonden aan zijn soort
terrein erv Nederland biedt een rjjke
afwisseling: .moeras, weide, zeekust,
bos. heide duin al deze terreinen
hebben hun eigen bewoners. Een kie
vit zal men tevergeefs in het bos zoe
ken; een. specht mijdt de weilanden.
Bjj ons leven ze echter dicht bjj el
kander; waar, in een wijde omtrek,
de levensvoorwaarden van een en de
zelfde soort zijn, vindt men slechts
nauw aan elkander verwante vogels.
Ons land is een vogel pa radijs. Wie
dat niet gelooft, kan beginnen met
een kijkje te nemen in Artis, afde
ling Opgezette Vogels van Nederland.
Twee zalen staan er vol met exempla
ren van de meest uiteenlopende soor
ten en variëteiten. En. als men er ook
even de plaatsen van herkomst van
leest, dan neemt men wel aan. dat
de lage ianden by de zee. dat stipje
op de wereldkaart, een dorado vormei}
voor onze gevederde vrienden. VWi
echter zjjn ogen gebruikt wanneer Rij
fietst of liever nog, wandelt, kan dal
nog beter te weten komen. Nederland
is 'n strategisch belangrijk punt vooc
de gehele Europese vogelwereld, dé
Scandmaafse en Noord-Russische in
cluis. Wjj liggen op de weg van de
grote trek: de trekwegen der vogels
volgen de grenzen van land en water.
De trekvogel ls eigenlijk een ras-echtg
kosmopoliet. Hjj kan moeilijk „natio
naal" zijn, want de levensvoorwaar
den dwingen hem, te vertrekken, hon
derden kilometers soms te vliegen en
weer terug te keren. Het trekken
is een van de meest interessante verf
schijnselen in de vogelwereld.
De trek raadselachtig
en machtig
De dieren worden geleid door hun'
raadselachtig en sterk „instinct".
Raadselachtig de mens met al zijn
verstand heeft het wezen er van nog
nimmer kunnen verklaren. Van ge
slacht op geslacht gaat dat instinct
over. Het is van kooivogels, in ge
vangenschap oolc uitgebroed, wel be
kend dat zjj tegen de tijd van de trek
zo rusteloos, zo wild werden, dat zij
jich dood vlogen tegen gaas of tra-
.lies, In de herfst moeten zij afscheid
van ons nemen, onze trekkers, hun
bloed beveelt het hun. klaar zjj ko
men weer terug als lente-brengers.
Het bljjde jaargetijde dragen zij op
juin vleugels ons aan. De mens heeft
reden hen met vreugde te begroeten!
JAN DE LEEUW
76. In de controle te Workum, waar
Onno Onnozel, de stadsomroeper, de
lakens uitdeelde, stond Sietske vol on
geduld op de aankomst van Jimmy
te wachten. Samen met Piet Potlood
had zij uitgezocht welke rijders er ai
door waren en zij wist precies wie
het waren en hoe groot hun voor
sprong was. Het waren er vier en als
Jimmy nu gauw zou komen dan was
hij nummer 'vyf. Nu, in dit opzicht
werden haar verwachtingen niet be
schaamd, want geen tien seconden la
ter stoof Jimmy de controle binnen.
„Je kaart, je kaart, laat je kaart af
tekenen", riep Sietske, terwijl zy Jtm-
my's kaart uit zijn handen rukte.
Jimmy liet dat rustig toe, zo bljj was
hg Sietske weer terug te zien. „En
nu vooruit, naar Hindelopen", riep zQ
zonder medelijden. „Maak dat je weg
komt. Nee niks niet te drinken en
niks geen broodjes eten. Schaatsenrij
den. En zo hard als je kunt!" Jimmy
zag haar met grote ogen aan en reed
toen snelde hij weer naar het ii«5.
Uit de Esperanto-wereld
De gedachte aan de totstandkoming
van een wereldhulptaal, die j; ren lang
slechts door enkelen werd gepropa
geerd en door velen als een soort lief
hebberij werd beschouwd, begint toch
Esperanto
Langs de straat
In. 1937 vond in Zagreb
een Esperanïo-congres plaats
waaraan ongeveer 700 men
sen deelnamen. Mijn echt
genote en ik waren ook
aanwezig en natuurlijk had
den we onze kleine meege
nomen. Het station van
Zagreb was reeds vol Espe
rantisten die, toen ze ons
kind Esperanto - hoorden
spreken (want hij vroeg
voortdurend van alles', niet
van ons weg te slaan waren.
Bij de opening van het
congres sprak een der aan
wezigen een begroetings.
woord in zijn nationale taal.
waarop onze held, die toen
twintig maanden was. ging
staan en zo luid mogelijk
zei: „Pacjo, kion parolas tiu
homo? Mi komplenas neni-
on: ni ilu helmen."
Wat in het Hollands be
tekent, „Wat praat die man.
vader? Ik begrijp er niets
van. Laten we naar huis
gaan'
Als een bom sloegen die
woorden in. Er ontstond een
groot tumult onder de en
thousiaste aanwezigen en pas
na vijftien minuten kon de
zitting worden voortgezet.
Als het misschien niet he
lemaal historisch is, is het
toch erg aardig gevonden.
(Uit de „Esperantist").
meer en meer de aandacht te trekken
van officiële instanties.
Bij de behandeling van de Onder
wijsbegroting is het vraagstuk ook in
ons parlement aan de orde" geweest en
verschillende afgevaardigden hebben
er een lans voor gebroken. Nu is het
nog weT n»et zó. dat we reeds Espe
ranto op de scholen kunnen verwach
ten. want de minister heeft immers
medegedeeld, dat hij voor het ver
plicht stellen van Esperanto als vak
niet te vinden is. Maar voegde hij
cr aan toe:
„Aangezien de gemeente- en school
besturen eventueel aan een verlangen
daarnaar willen voldoen, wil ik toch
wel overwegen om het vak althans fa.
culiief te «tellen". Dit *11 dus zeggen,
dat gemeente- en schoolbesturen bin
nen afzienbare Uid de vrijheid zullen
krijgen om het Esperanto op de onder
hen ressorterende scholen te doen on
derwijzen.
Eerste voorwaarde is natuurlijk, dat
er een bevoegde onderwijskracht voor
aanwezig is. Intussen zijn de eerste
wankele schreden gezet
In andere landen
Er zijn verschillende landen te vin
den. waar Esperanto op de scholen
wordt onderwezen. We noemen b v
Oostenrijk. Slowakije. Griekenland tra.
terwijl in andere landen als Zweden.
Denemarken. Polen en Frankrijk de
staat een niet onbelangrijk bedrag
voor het onderwij» in Esperanto be
schikbaar stelt.
Van meer belang nog is echter het
standpunt van de Franse minister van
onderwijs zoals hij dit in het Franse
parlement deed uitkomen.
De minister zegt aan het-einde van
zijn betoog toch niets meer of minder
dan het volgende:
De v»!kere« der aarde zijn van el
kaar afhankelijk. Eén der grootste
struikelblokken voor een goéde onder,
lingc verstandhouding ls echter de
veelsoortigheid der talen. De enige op
lossing wordt ons door een Internatio
nale hulptaal geboden
Nadat de Franse minister dan over
weegt of een van de bestaande talen
daarvoor gebruikt zou kunnen wor
den, beveelt hij de sticht»"» en be
studering van eeo bni. ->ar* ou!>':»al
via de UNO aan.
De Z. - campagne
maant weerom
Die kleine lekkages,
auto - rijders
Een goed kookboek behoort samen
gesteld te zijn door een kok. die over
een rijke ervaring beschikt. Ds
vrouw des huizes 'moet er op kun
nen vertrouwen ^pls de manlijke we
derhelft op z"n spoorboekje. Ervaring
doet alléén de mens op die z'n ogen
goed gebruikt.
En. automobilisten, als U Uw ogen
goed de kost geeft, zult gij het een*
zijn met de mannen van de Z.-cam-
pagne, de leermeesters der vuinig-
heid, die zeggen:
ook door kleine lekkages gaan
grote hoeveelheden verloren (over *t
gehele wagenpark gerekend». Uit lek
kages druppelt niet alleen benzine,
maar ook. uw geld (26 cent per
liter». Daarvoor kunt u wel heel wat
druppels laten lekken, maar wat ge
stadig doorgaat werkt zeker Snaar
benzine;
AoaiiiuiJUe Nc«l;-. .aiulsc Jaarbenr te Utrecht
Op het gebied van de techniek is seer veel te zien. Op de foto: r««
zware betonmolen.
VRIJDAG 16 APRIL J94S.
Hilversum I - 301 ra. 7.00 en ji.UÖ
Nieuws; 7.30 en 6.15 Gramjnuziek;
9R0 Lichte morgenklanken; 9.30 Kiarar^
tet van Bartok; 10.00 Morgenwijding;
10.30 Voor de vrouw; 10.45 Vioolred-
tal; 11.05 Voordracht; 11.25 Licht or
kestconcert; 12.00 Gram.muziek; 12.36
Pierre Palla. orgel; 13.00 Nieuws; 13.15
Vaudeville-orkest; 14.00 Kookpvaatje;
14.20 Beethoven-programma; 15.02 Onc
volk in zijn dichters; 15.22 Operelte-
muziek: 16.00 Omroepkamerorkest;
16.30 Tussen twaalf en zestien: '.7 00
Johan. Jong. orgel; 17.20 Wij en de
muziek: 18.00 Nieuws; 18.15 De VARA
feliciteert: 18.30 Ned. Strijdkrachten;
19.00 Denk om de bocht; 19.30 Cur
sus „Waar is Uw God?"; 20.00 Nieuws;
20.05 Orkestmuziek: 20.30 Cursus „Hel
gezin in de .wereld"; 21.00 Men vraagt
en wij draaien; 2t.30 Schuldig of on
schuldig; 22.00 Buitenlands weekover
zicht: 22.15 Swing and Sweet; 22.40
Avondwijding; 23.00 Nieuws.
"Hilversum II - 4l5 m, 7!00 en 8 00
Nieuws: 7.15 GrairLmuziek: 7.45 Mor.
gengebed; 8.15 Pluk de éfag; 9.00 Mor
genconcert; 9.35 Uit de schatkamer
van het Oude Testament; 1035 Ope
rette-potpourri: 11.00 De Zonnebloem;
11.35 Als de ziele luistert: 12.05 Schu-
bert.juweeltjes: 12.33 en 13.20 Het
orkest zonder naam; 13.00 Nieuws;
1350 Van man tot man; 14.00 Uit Ne
derlands glorietijdperk; 14.30 Strijk
kwartet; 15.15 Gram.muziek; 1600
Muziek bij de thee; 17.00 Na school
tijd; 17.15 Orkest Marek'Weber; 18.00
Nederlands kamerkoor; 18.30 Oude
melodieën met nieuwe harmonieën;
19.00 Nieuws; 19.15 PTT-uitzending;
19.45 Benelux.uitzending; 20.00 Nieuw*
20.12 Omroeporkest; 20.55 De Ronde
tafelconferentie; 21.15 De Zilvervloot;
21.45 Uit de schatkamer van het Oud*
Testament; 22.45 Avondgebed.
FEUILLETON
Naar het Engels
door
JOHN STUDLEY
26)
Zo aan zichzelf overgelaten kuier
de Roddy het kle-ine stadje rond. Een
paar winkels een twee café'a waren
nog open en uit hun ramen schenen
grote lichtbundels op de smalle trot
toirs, maar de meeste huizen waren
al stevig gegrendeld; de straten la
gen in het duister te slapen. Een
kwartier lang slenterde Roddy lang
zaam verder en kwam toen tot de
conclusie dat hg niet alleen was. Ach
ter hem in de schaduw volgde iemand
hem behoedzaam, een man met zijn
gelaat in een shawl verborgen en
vyiens sandalen van touw de klank van
Ztfn voetstappen dempten.
Onde: de huidige omstandigheden
en na de verwikkelingen van de dag
was Roddy niet verrast, maar ook
nietbyster geïnteresseerd. Zelfs in
Porto Cabello werd iedereen tenslot
te bespionneerd. En dat Alvarez hier
in dit broeinest van revoiutionnairen
goed bediend werd, was heel natuur
lijk. Tweemaal was de man. die hem
volgde, hem vlug met zachte schre
den genaderd en beide keren was Rod
dy midden op straat gaan lopen voor
het geval dat de man iets minder
onschuldigs dan gewoon spionneren
in de zin had. Maar toen de man voor
de derde maal naderbjj kwam. ge
beurde dat zo schielijk, dat Roddy
geen tijd had uit de weg te gaan. De
man schoof langs hem heen en "toen
hg voorbij was ontdekte Roddy dat
hem een briefje in zijn hand gedrukt
was. Het was al laat: Roddy zag er
uit als een toerist en het briefje was
hem in het geheim gegeven, Roddy
dacht dat het .een invitatie tot een
epn of ander minder behoorlijk avon
tuur bevatte en gooide het op straat.
Met een kreet van schrik vloog de
man er op af. maar Roddy was hem
voor. Toen hij het briefje weggooide
hadden zijn vingers zware lakzegels
aangeraakt. In een seconde had hij
het briefje weer opgeraapt en nam
het mee naar een straatlantaarn, ter-»
wjjl de man hem volgde. De enveloppe
was zonder enig bijzonder kenteken
en het lak zonder initialen of wapen,
het schrift was blijkbaar verdraaid.
Na te hebben gezien dat de man
van uit de schaduw nog naar hem
stond te kijken, terwijl hij tegelijker
tijd onrustig de straat af tuurde, o-
pende Roddy het briefje. Het luidde:
,.U bent naar Curacao gekomen
met een doeL Iemand, die dat doel
zeer ter harte staat, «ril U helpen.
Ga morgen bij zonsopgang, dezelfde
weg af, die U vandaag gereden
hebt. Achter het café Ducrot zal
de brenger van de brief op U
wachten met een paard. Volg hem.
Als U bang bent dat hjj U in ge
vaar zal brengen, laat hem dan
voor U uit rijden en richt U re
volver op hem. Als U komen wilt,
zeg dan tegen de brenger „Vengo".
Als IJ niet komt, zeg dan „No Ven-
go". Hij heeft,bevel geen vraag van
U te beantwoorden. Als U hier
over tegen anderen spreekt of als
de brenger denkt dat U anderen
gezegd hebt U te volgen, zal hjj U
terugbrengen naar Uw hotel en
Uw kans om een groot onrecht
goed te maken zal voorbjj zijn".
De brief was niet ondertekend. Maar
de schrjjver had onder aan de blad
zijde. alsof hem - dat pas later in de
gedachten was gekomen, geschreven:
„Avonturen rijn voor de stout moedi
gen".
Roddy las de brief driemaal, ter
wijl hg in het licht van de straatlan
taarn stond met zijn rug naar de
huizen en rijn gericht naar de wach
tende man gekeerd. Maar na de eer
ste keer las hij over het voornaam
ste deel van de brief heen en vlogen
zijn ogen naar dat postscriptum. Dat
was de regel, die hem wenkte en aan
trok; het leek hem of degene, die de
brief had geschreven, er aan twijfel
de of hg wel naar de aangeduide
plaats zou willen komen, en of hij
hem met dat zinnetje prikkelde, be
spotte en uitdaagde.
Roddy begreep, dat er wat de schry-
ver van de brief betrof, drie moge-
lijkheden waren. Hij overwoog ze snel.
Peter zou de schrijver kunnen rijn en
dan was de brief een flauwe grap om
hem op de proef te stellen.-Misschien
was het een ernstig bedoeld aanbod
van iemand, die het doel van zjjn be
zoek aan Curagao geraden had en
die hem werkelijk van dienst wilde
zijn. De brief zou ook kunnen komen
van de gemaskerde man en zjjn hand
langers. die woedendjwaren over zjjn
ingrgpen van die morgen en die hu
vol leedvermaak dit plan hadden be
raamd om hem op die eenzame weg
te lokken en hem daar te doden. HU
kon onmogelijk weten welke van de
drie veronderstellingen de juiste was.
maar het postscriptum deed hem zijn
besluit nemen. Hij wenkte de bren
ger van de brief en deze kwam ver
langend naderbg.
Ik zal komen, zei Roddy. De ma»
glom van vreugde, maakte een diep*
buiging en verdween in de duisternis,
Roddy luisterde, tot hij het zacht*
klepperen van zjjn sandalen niet meer
hoorde en liep toen langzaam naar
het hotel terug.
Hij bleeg nog wel een uur lang op
zjjn balcon staan roken en trachtt*
bjj zichzelf uit te maken wie zjjn on«
bekende vriend zou zjjn. Op de lcadf
beneden hem stond een neger-polD
tieagent te dutten tegen een boom.
Een .troepje werklieden lag op een
hoop huiden uitgestrekt en af en too
hoorde Roddy hun slaperig gemom
pel. De. lantaarns pp de vissersboten
en op de brug. die nu omhoog ge
haald was schenen zwak door de mist
heen en het dek van de stoomboot,
die beneden hem vastgemeerd lag,
was verlaten en leeg en zag er even
onwezenlgk uit als het dek van het
schip van de Vliegend* Hollander.-
(Wordt vervolad).
