„We vergaten even, dat we ver
van Holland zijnl"
Abonneert U op
dit blad
Esperantonieuws
Vitamine Dji langs synthetische
weg bereid
HET GEHEIM VAN DE
GELE NARCISSEN
Artisten zwerven door de Archipel
Zwoegend worstel! de jeep door droge rivieren
en langs diepe ravijnen
wegen verloren lopen ln de omstrengeling van de Indische plan-
tenweelde, begint het rijk van de Jeep. Over smalle, nauw begaanbare paden
«oor droge rivierbeddingen, langs onverwachte ravijnen zwoegt de joep
met de nest en het pakje, de rantsoenen en het tijdschrift. Op wg naar de
buitenpost, waar de kompie voortdurend overhoop ligt met de eenzaamheid
m de verveling. En als de jeep met stomende motor tot stilstand komt,
omstuwd door half-geklede, bruinverbrande soldaten, ls de sleur van alle-
d»ir voor enige uren verbroken. De facteur deelt brieven uit en de gelukki
gen verdwijnen stilletjes met hun post vol nieuwtjes uit buurt en straat
mtar een onvindbaar hoekje. Maar soms brengt de jeep méér. Al een paar
dagen tevoren had het door het kampement geklonken: „Jongens. De
artisten komen!" En er werd gezwoegd en geploeterd aan een toneeltje
van bamboe en matten, de gammele plano werd wat minder vals gemaakt,
kortom: het ganse kamp stond op zijn kop. De bruine Indische kindertjes,
trouwe gasten van de Nederlandse soldaat, snappen er niets van.
Hoog schalt de lach in
de rimboe
En dan komen daar de jeeps. De ar
tisten verbergen hun vermoeidheid van
het reizen en trekken in vrachtvliegtui
gen en hotsebotsende legertrucks achter
ten zonnige lach en juichend wordt het
troepje naar de commandant gebracht.
Ben uur later begint de voorstelling.,
Br klinken Hollandse liedjes, er is Hol
landse humor en de daverende solda-,
tenlach schalt hoog op. En 's avonds,
Kfhcijft de soldatenkrant
„Zij hebben ons gedurende enige
uren doen vergeten, dat we ver
van Nederland zijn. waar men rode
wangen heeft van de kou en thuis
kan komen mei regendroppels als
parels op je jas en in je haar".
Dat is een wezenskenmerk van de
artistenuitzending. het even contact
hebben met thuis, even praten met men
sen. kersvers uit de kou!
Na de voorstelling wringen de ar
tisten hun doorgetranspireerde kle
ren uit, maken hier en daar nog een
praatje met een nieuwsgierig groep
je soldaten, dat hen de oren van het
hoofd vraagt over Holland, en dan
komen weer de jeeps. Naar de vol
gende voorpost, een uur of meer hot-
sebotsen verder, waar wéér een pri
mitief toneeltje la geprutst en waar
wéér een troep jongens met bonzen
de harten van verwachting naar hen
Uitziet En de -aanvoerder van het
artistengezelschap schrijft naar huis:
ï,De ontvangst is werkelijk
enorm. Het werken hier is bui
tengewoon dankbaar en men
spaart geen moeite om alles zo
aangenaam mogelijk te maken".
Maar als hy en zyn troepje weer
op Schiphol uit het KLM-toestel
stappen, zijn de gezichten mager en
vermoeid. Maar dankbaar, dank
baar
Drie concerten op één dag
En daar op Schiphol stonden wij,
de fotograaf en de verslaggever,
wachtend op Jan Keessen en Gerard
Hengeveld, leden van het Concert
gebouwtrio, die twee maanden door
de Archipel zwierven om de militai
ren te laten gemeten van hun klas
sieke kunst. Aanvankelijk waren ztj
gedrieën geweest, maar de cellist
Henk van Weezei kreeg eensklaps
een telegram: „Vrouw overleden,
overkomst noodzakelijk". En in aller-
01 vertrok htf van Batavia naar huis,
een gebroken man; Maar de anderen
bleven, want het werk moest ge
daan. En zo trok het Concert-duo
door Java, Sumatra, Borneo en Ce
lebes. Zestig dagen en zy gaven daar
in 85 concerten. Dat betekende vaak
twee, soms drie uitvoeringen op één
dag. Dat ging dan zo: 's morgens
voor radio of gramofoon (zodat
iedereen kon genieten), des middags
voor de jeugd en verkwikkend
was de belangstelling van de Indi
sche jeugd voor de Westerse muziek!
en dan des avonds voor de mili
tairen. Dat vele optreden, gevoegd
by duizenden kilometers lange rei
zen in rammelende jeeps en nauw®
vracht-Dakota's, maakt het wel be
grijpelijk, dat de beide musici dood-
en-dood vermoeid waren. Maar toch
wat zeiden beiden? „We hadden
deze tournée niet willen missen".
Vooral ook in de hospitalen was
de dankbaarheid zó groot, dat men
van geen ophouden wilde weten. En
toch was het programma gelyk aan
een gemiddeld klasiek (dus „zwaar"
programma in Nederland, ook al
moest vaak worden gespeeld op een
piano van een halve toon te laag en
ook al moest de heer Keessen bijna
voortdurend op een geleende viool
spelen, omdat de zijne het al gauw
begeven had.
Toen was het de beurt aan de dou
ane, die, nauwkeurig als douaniers
nu eenmaal zijn, dozen en koffers
open pakte en argwanend sarongs
en Zippers bekeek.
Daar komt de Fionttroep!
En daarnit kwamen „De Spelbrekers".
Een zg. fronttrocpje. Drie jonge men
sen, die met hun gitaar een half jaar
lang van post naar post waren getrok
ken. Waarom zij fronttroepheten?
Och, dat heeft niets met oorlogszucht
te maken. Maar na de beëindiging van
de politiële actie waren de troepen zo
danig verspreid, dat het niet wel doen
lijk bleek, om hen allemaal, althans
voor een groot deel, te doen bezoeken.
Tenzij door kleine, gemakkelijk ver
plaatsbare troepjes, die geen décors no
dig hadden en niet veel toneel. En om
dat zij zich zouden bewegen aan de
petipherie van het Nederlandse gebied,
ontsondal gauw de naam Fronttroepjes
En de Spelbrekersbehoorden tot' de
spccesvolsten!
Truusje Koopmans zong, dat het
een aard had, staande op jeeps en
tanks, en Huug Kok en Theo Rek
kers droegen met de guitaar, het
hunne bij tot het enthousiasme, dat
de militairen na ieder optreden weer
beving. Behalve hun radio-optreden
gaven zy niet minder dan 297 voor
stellingen op de buitenposten en dat
betekent een record. Soms waren
het er vijf per dag! Java, Madoera
en Bali waren het terrein van hun
zwerftochtenzwérf toch ten, want
ook moeilijke marsen van kilome
ters lang, wanneer zelfs de jeep het
had opgegeven, zyn hun niet be
spaard. Zij kwamen zo zelfs op pos
ten, die vanuit de lucht moesten
worden geravitailleerd, omdat er
voor vervoer langs de begane grond
geen mogelijkheid bestond.
„Is dat echt 1"
En dan vertelt Truus ineens, met
radde tong: „We kwamen op een
post, waar de bevolking nog nooit
een blanke vrouw had gezien, zelfs
niet vóór de oorlog! De kinderen
kwamen aan m'n benen voelen.- „Is
dat echt?" vroegen ze toen aan de
wedana, het dorpshoofd. Je maakte
soms de raarste dingen mee! De
jongens waren allemaal bijzonder at
tent voor me. Er werd soms een
aparte badkamer voor me gebouwd!"
Ook haar beide collega's vonden
nauwelijks woorden om hun enthou
siasme voldoende tot uiting te kun
nen brengen.
Maar wat hun verhalen ook wa
ren zU kwamen steeds weer uit
op dat ene, dat allerbelangrijkste
de dankbaarheid en de blijdschap
van de militairen, dat zy voor een
ogenblik uit de sleur van alledag wa
ren weggehaald met een vlotte ca
baretsvoorstelling, een uur goede mu
ziek of een boelend toneelstuk.
Want ook het vaderlandse toneel
zendt* zijn vertegenwoordigers naar
de tropen! Verschillende gezelschap
pen hebben al een tournée door het
Indische eilandenrijk achter de rug
en als een van de laatste vertrok
onlangs het Nederlands Volkstoneel
van Herman en Aaf Bouber. Geen
jonge mensen meer, deze beiden,
maar bezeten van een gloeiende lief
de voor het volkstoneel en vol geest
drift voor de taak, die hun in de ver
re tropen wacht: het spelen voor de
jongens, hün jongens. Met hen ma
ken de tournée mee: Ans Koppen,
Annie Langenaken, Diny de Neef,
Hans Tlemeijer, Wim Kouwenhoven
en Piet van der Meulen, en gezamen
lijk zullen zij tot ln het hart van de
rimboe goede toneelstukken gaan
brengen. En terwijl de fotograaf het
troepje op een rij voor de Constella-
tion opstelt om het onvermijdelijke
plaatje te maken, roepen de achter-
blijvenden van over het dek nog een
laatste vaarwel. Machtige motoren
trekken het toestel ln steeds snellere
vaart over het vlakke veldnog
evenen sierlijk als een wonder
lijke, grauwe vogel versmelt in de
verte het silhouet van de „Connie"
met het grijze wolkendeken, dat aan
de einder de Haarlemmermeer af
sluit. Een grote reis is begonnen
Hollandse artisten jagen hoog door
de lucht naar het warme land aan
de evenaar, waar Hollandse jongens
in spann'ng uitzien naar hun komst.
De fotograaf en de verslaggever ke
ren terug naar het roezemoezige res
taurant. waar monotoon de stem van
de omroepster weerklinkt „Passengers
r London New York Batavia
Over drie maanden, zes maanden
misschien, staan zij weer hieri in de
douaneloods vragen, schrijven
„Hoe was het? Succes!" En zij twijfe
len er niet aan, of het antwoord zal
zijn, zoals het steeds was „Het was
zó. meneer'. Je kreeg het bijna te kwaad,
als je zag. hoe de jongens zich hadden
uitgesloofd om een toneeltje te bouwen
om de piano op te kalefaterenr
om een vierdoek te vlechten van mat
ten en bamboeEn als u ons weer
nodig hebt. dan zegt u het maar! Bek
af z\jn we, allemaal, maar het werken
voor de jongens is een plezier. En
ze hebben het nodig! Ze moeten uit
de sleur. Ze moeten eens van harte kun
nen lachen. Of stil genietenEn men
sen zien uit Hollandwaar hun ge
dachten dag en nacht vertoeven
waar ze mee opstoan en naar bed gaan.
Omdat ze zo door en door Hóllands
zijn!"
Gevallen voor het vaderland
En dan ga je naar Den Haag. Met
de overtuiging, dat het góéd is: al
die moeite en al die zorg. En je
krijgt een diep respect voor 't door
zettingsvermogen van de Nederland
se kunstenaar. En met eerbied denk
je aan hen, die het hoogste gaven,
dat zij bezaten: hun leven. Gevallen
voor hun vaderland; omdat z0 niet
opzagen tegen de gevaren van de
reis. Hans Snel Elisabeth Evers
die anderennamen, die de
NI WIN niet vergeten zal. Omdat zij
zijn een symbool van het offer, dat
w0 allen moéten brengen, zolang er
nog één militair ls waar ook ter we
reld, die de zorg behoeft van het Ne
derlandse volkz y n volk
Hand over hand neemt de invloed,
die het esperanto op het onderwijs
uitoefent, toe. Steeds meer scholen
nemen de taal in haar onderwijs-pro-
gramma op. Zo heeft de minister van
onderwijs op IJsland verklaard, tot
invoering van Esperanto op de scho
len over te zullen gaan, mits ook
andere, omliggende landen dit zullen
doen. Aan twee Universiteiten te
Santiago (Chili) werd gedurende de
zomercursus het onderwijs ln Espe
ranto ingevoerd.
De Uruquese Federatie van Onder
wijzers nam in haar te Montevideo
gehouden congres met algemene stem
men een resolutie aan, waarin de
wens werd uitgedrukt, dat Esperanto
door de UNO en de UNESCO zal wor
den aangenomen als neutrale interna
tionale hulptaal, met het doel de
internationale verbindingen te ver
gemakkelijken en te verbeteren. De
resolutie zegt verder, dat, indien deze
wens niet kan worden verwezenlijkt,
de beide instituten de Spaanse taal,
die in 20 landen wordt gesproken, of
ficieel moeten invoeren. Ook in Japan
komt het Esperanto meer en meer in
gebruik. Op 20 scholen wordt mo
menteel het Esperanto onderwezen.
ESPERANTO-STRAATNAMEN.
Een ander feit, dat op de uitbrei
ding van de invloed van Esperanto
wijst, i3 het stijgende aantal straat
namen, dat aan het Esperanto ge
wijd is.
Zo heeft nu ook Rotterdam een
straatnaambord onthuld, gewijd aan
de schepper van het Esperanto. De
straat heet „Zamenhofstraat" met toe
voeging van de volgende verklaring:
„Naar de Poolse geneesheer Dr. L. L.
Zamenhof, 18591917, schepper van
de internationale hulptaal „Espe
ranto".
In Brazilië heeft men een der stra
ten van de hoofdstad St. Paulo de
naam „Straat Esperanto" gegeven. De
Braziliaanse stad Rio de Janeiro kreeg
een straat „Rua Couto Fernandes" als
blijk van verdienste voor wat de in
1946 overleden ingenieur A. Couto
Fernandes voor de Esperan'tobewe
ging in Brazilië heeft gedaan. In
München, Duitsland, werd een plein
omgedoopt in „Zamenhof Placo" en
voorts heben drie Hongaarse steden
een Esperantonaam aan een harer
straten gegeven.
VRIJDAG 2 JULI 1048
Hilversum I 301 m7.00 en 8.00
Nieuws; 7.30 en 8.15 Gram.muziek;
7.45 Morgengebed; 9.15 Voor de zie
ken; 9.30 Opgewekt programma;
10.30 Morgendienst; 11.20 Pianort-
cital; 12.05 Orkest Magyari Imre;
12.33 Metropole-orkest; 13.00 Nieuw*
13.15 Jan van Weelden, orgel; 14.20
Van oude en nieuwe schrijvers; 14.40
Vioolrecital; 15.10 Franse operamu
ziek; 16.00 Declamatie; 16.20 Kin
derkoor; 16.50 Ensemble Euphonia;
17.20 Omroeporkest; 18:00 Wimble-
don-reportage; 18.30 Ned. Strijdt-
krachten; 19.00 Nieuws; 19.3Q Ver
kiezingsrede Nat. Onafh. Groep;
20.00 Nieuws; 20.15 Koninklijke mi
litaire kapel; 21.00 Cellorecital; 21.39
Rede J. Schouten, voorz. A. R.-par
ty; 22:00 Vragen aan voorbijgangers;
22.45 Avondoverdenking; 23.00
Nieuws.
Hilversum 415 m. 7.00 en
8.00 Nieuws; 7.15 en 8.15 Gram.
muziek; 8.50 Voor de huisvrouw;
9.00 Lichte morgenklanken; 9.35
Kamermuziek; 10.00 Morgenwijding;
10.30 Het socialisme en de vrouw;
11.00 Zangrecital; 11:20 Voordracht;
11.35 Licht orkestconcert; 12.00
Zuid-Amerikaanse muziek; 12.38 Pi
ano-recital; 13.00 Nieuws; 13.15 Vau
deville-orkest; 14.00 Kookpraatje;
14.20 Kamerorkest; 15.00 Ons volk
in zyn dichters; 15.20 Vervolg ka
merorkest; 16.00 Johan Jong, or
gel; 16.30 Voor de jeugd; 17.00 Film
land; 17.20 Wij en de muziek; 18.00
Nieuws; 18:15 Orkest Jan Vogel; 18.4
Kwartet Jan Corduwener; 19.00
Denk om de bocht; 19.30 Cursus
„Vrijheid en Vroomheid"; 10.45 Ver
kiezingsrede Oude S.D.A.P.; 20.00
Reportage V.P.R.O.-landdag; 21.00
Men vraagt en wy draaien; 21,30
De Ducdalf; 22.00 Buitenlands week
overzicht; 22:15 Swing and Sweet;
22.45 Avondwijding.
ISoordscharivoude
TH. DUYVES t
Na een langdurig ziekbed is in de
ouderdom van 44 jaar overleden de
heer Th- Duyves, in leven kassier
van de Coöp. Boerenleenbank II Ie
Noord-Scharwoude en Directeur vaa
de distributiedienst kring Langedijk.
Nederlands succes op viéaminefront
THANS REEDS
GROTE PRODUCTIE
Opnieuw ls een uitvinding van in
ternationale betekenis van Neder
landse geleerden met succes be
kroond door het verlenen van oc
trooien In Nederland, verschillende
andere Europese landen en de U.S.A.
Het betreft hier de fabricage van
synthetische vitamine D3, door dr.
J. v. d. Vliet en dr. W. Stevem.
Deze uitvinding, die van groot be
lang is voor de voeding van mens en
dier, is Indirect voortgevloeid uit de
oorlogsomstandigheden. Immers, tot
circa 1942 werd vitamine D3 gefa
briceerd door middel van bestraling
van het zgn. provitamine, dat ge
wonnen werd uit Zeeuwse mosselen,
die tot die tijd ln overvloed ïn goed
koop voor de Industrie beschikbaar
waren. Toen het zich liet aanzien,
dat deze grondstoffenbron dreigde op
te drogen, hebben de wetenschappe
lijke medewerkers van de N.V. Phl-
lips-Van Houten zich met kracht ge
worpen op het probleem, om tot syn
thetische bereiding van het belang
rijke vitamine D3 te komen.
De grote betekenis van vitamine
D3 werden reeds jaren lang geïm
porteerd in de vorm van levertraan
ter voorkoming van Engelse ziekte
bij kinderen en de zo gevreesde been
zwakte by kuikens.
Het Is de grote verdienste van een
twee-tal jonge chemici, verbonden
aan het chemisch laboratorium van
Philips-Vaa Houten N.V., t.w. dr/
J. van der Vliet en dr. W. Stevens,
dat zjj op de gedachte kwamen een
bepaalde waterstof-atoom te vervan
gen door een broom-atoom ln een
vetachtige stof, cholesterol genaamd,
door broomwaterstof-splltslng weg te
bereiden, waarna door bestraling uit
deze grondstof het vitamine D3 te
voorschyn kwam.
Weliswaar is het cholesterol, waar
van men by deze synthese uitgaat,
een tameiyk kostbare stof, doch toen
het procédé eenmaal uitgewerkt was,
bleken de voordelen t.o.v. de vroe
gere zgn. mosselmethode, vooral op
het gebied van ruimte- en arbeiders
besparing, zo groot te zyn, dat de
prys van het eindproduct thans aan
zienlek lager ls dan de tegenwoor
dige prys van levertraan: Hierdoor
wordt het dus mogelijk een belang-
ryke deviezenbesparing te verkrygen,
aangezien de import van vitamine
D3 in welke vorm ook totaal over
bodig ls. Immers, de productie vaa
Philips-Van Houten n.v. is van dien
aard, dat niet alleen ln de Neder
landse behoefte ruimschoots wordt
voorzien, doch dat grote hoeveelh*
den vitamine D3 geëxporteerd kun
nen worden naar verschillende lan
den. hetgeen wederom een belang
rijke devléeenopbrengst oplevert.
Twee jonge Nederlandse chemici, dr. J. van der Vliet" Bit Weesp en dr. W.
Stevens uit Groningen, zijn er ln geslaagd op het laboratorium van dc
N.V. Philips van Houten te Weesp het provitamine van vitamine dl te be
reiden. Dr. W. Stevens (links) en Dr. J. van der Vliet in het laboratorium.
fEUILLETON
Spannend verhaal van
EDGAR WALLACE -
18)
„Het ontbreken van wasmerken bewijst, dat zij haar
tijden kledingstukken zelf t huis wast en waarschijnlijk
haar zakdoeken ook, wat haar rangschikt onder de
meisjes, die niet al te rijk gezegend zijn met aardse
goederen. Het feit, dat het zijde is en goede zijde ook
en dat de zakdoeken van goed linnen zijn, doet denken
aan een vrouw, die geen moeite ontziet, maar die men
toch niet mag verwachten al te rijk gekleed te zien.
Heb je nog meer gegevens?"
„Geen enkele," zei de Commissaris. „Wij hebben ont
dekt, dat Mr. Lyne een heftige twist heeft gehad met
•en van zijn bedienden, een juffrouw Odette Rider."
Tarling hijgde naar adem. Hij zei bij zich zelf. dat
het dwaasheid was. om zo levendig belang te stellen
in iemand, die hij niet langer dan tien minuten had
gezien en die een week geleden hem nog volslagen
Vreemd was geweest. Maar het meisje had meer indruk
Op hem gemaakt, dan hij dacht. Deze man, die zijn
gehele leven besteed had aan opsporen van misdaden
Cn het .bestuderen van misdadigers, had niet veel tijd
gehad om zich voor vrouwen te interesseren en Odette
Rider was een openbaring voor hem geweest.
„Toevallig weet ik, dat zij twist gehad hebben. Ik
weet ook de reden", zei hij en verhaalde in het kort de
omstandigheden waaronder hy Thornton Lyne had ont
moet. „Wat heb je tegen haar in te brengen," zei hij,
met een zorgeloosheid, die niet echt was.
„Niets bepaalds", zei de Commissaris. „Haar voor
naamste beschuldiger is die Stay. Hij beschuldigde haar
zelfs niet direct, maar hij doelde er op, dat zij, op welke
wijze verklaarde hij niet nader, aansprakelijk was voor
Thornton Lyne's dood. Ik vond het vreemd, dat hij
iets omtrent dit meisje zou weten, maar ik ben geneigd
te geloven, dat Thorthon Lyne deze man tot zijn ver
trouwde maakte."
„En hoe staat het met die man?" vroeg Tarling. „Kan
hij zeggen, waar hij gisteravond en deze morgen vroeg
is geweest?"
„Zijn getuigenis," antwoordde de Commissaris, luidt
dat hij om negen uur Mr. Lyne in zijn woning opzocht
en dat Mr. Lyne hem, in tegenwoordigheid van Lyne's
butler, vijf pond gaf. Hij zegt, dat hij de flatwoning
verliet en zich naar zijn kamer in Lambeth begaf, waar
- hij zeer vroeg naar bed ging. Al de bewijzen, die wij
konden verzamelen, bevestigen zijn verklaring. Wij heb
ben Lyne's butler ondervraagd en zijn verhaal klopt
met dat van Stay. Stay vertrok om vijf minuten over
negen en om vijf minuten over half tien precies een
half uur later verliet Lyne het huis, zelf zijn twee
persoons auto besturend. Hij was alleen en zei tegen
de butler, dat hij naar zijn club ging.
„Hoe was hij gekleed?" vroeg Tarling.
„Dat is van tamelijk veel belang," bevestigde de Com
missaris. „Want hij was tot negen uur in avondtoilet
dat is zeker, maar nadat Stay vertrokken was
kleedde hij zich in het pak, dat hij aan had toen men
hem vond."
Tarling trok zijn lippen samen.
„Het is toch niet aan te nemen, dat hy zijn avond
toilet verwisseld voor een daags pak om naar de club
te gaan," zei hy.
Enige tijd later verliét hij Scotland Yard, als een
man, die zich omringd ziet door raadselen. Zijn eerste
bezoek was aan de flatwoning in Edgware Road, waar
Odette Rider woonde. Zij was niet thuis en de portier
vertelde hem, dat zij al sedert gistermiddag weg was.
Haar brieven moesten opgezonden worden naar Hert
ford. Hij had het adres, omdat het zijn werk was om
de postbode op te wachten en de brieven door te
zenden.
„Hillington Grove, Hertford."
Tarling maakte zich ongerust. Er was in werkelijkheid
geen enkele reden, waarom hij dit doen zou, hield hij
zich voor, maar hij was werkelijk ongerust. En hij was
teleurgesteld ook. Hij had het gevoel dat, wanneer hij
het meisje gezien en haar slechts een paar minuten ge--
sproken had, hij haar geheel zou kunnen bevrijden van
elke verdenking, die op haar mocht vallen. In werke
lijkheid was, zoals hij wist, het feit, dat zij weg was,
dat zij uit haar woning „verdwenen" was in de voor
avond van de moord, voldoende om de officiële politie
beambten op haar spoor te zetten.
„Weet je ook, of Miss Rider vrienden heeft in Hert
ford?" vroeg hij aan de portier.
„O ja, mijnheer," zei dé man bevestigend. „Miss
Rider's moeder woont daar."
Tarling ging reeds weg, toen de man hem terughield
met een opmerking, die zijn gedachten wéér terug
voerden tot de moord en hem een ogenblik een gevoel
van hopeloze angst gaven.
„Ik ben werkelijk blij, dat Miss Rider gisteravond
niet thuis was, mijnheer," zei hij. „Enkele der boven
bewoners hebben geklaagd."
„Geklaagd, waarover?" vroeg Tarling en de mam
aarzelde.
„Ik veronderstel, dat u een vriend is van de jonge
dame, is het niet?" en Tarling knikte.
„Wel, u kunt er alleen aan zien," zei de portier ver
trouwelijk, „hde men dikwijls beschuldigd wordt van
iets, wat men niet gedaan heeft. De bewoner ran de
flat ernaast, is een beetje grillig; hij is musicus en
tameiyk doof. Wanneer hij niet doof was, zou hij ge
zegd hebben, dat Miss Rider hem wakker gemaakt had.
Ik denk, dat er buiten iets gebeurd Is."
„Wat hoorde hij dan?" vroeg Tarling snel en de
portier lachte.
„Wel, mijnheer, hij dacht dat hij een schot hoorde en
een gil, die van een vrouw leek te zijn. Dit maakt#
hem wakker. Ik zou gedacht hebben, dat hij gedroomd
had. maar een andere huurder, die ook in de beneden
verdieping woont, had hetzelfde gehoord en het eigen
aardige is, dat ze allebei dachten, dat het in Miss Ridert
woning was."
„Hoe laat gebeurde dit?"
.„Zij zeggen omstreeks middernacht, mijnheer," zei d«
portier, „maar natuurlijk kan het niet waar zijn. omdat
Miss Rider niet ttaUs »n
(Wordt vervolgd)*
