3
Van een „dikke daghuur",
die bar tegenviel
Nederland krijgt 90 millioen aan
goud terug
r§
I
Hoe komen de piepers uit de grond?
Kruipen is een zeer
onaangename bezigheid...
Kruipen is de meest onaangena
me bezigheid die er bestaat:
WE WETEN NIET, welke boze
geest het bestaan heeft, om de re
dactie in te fluisteren, dat de lezers
van de krant het wel eens aardig
zouden vinden om* in een reportage
te lezen, hoe het er by de verschil
lende beroepen toeging en hoe de
verschillende werkzaamheden op het
land wel werden verricht. Vorige
week zfln we daar reeds het slacht
offer van geworden tijdens het bin
nenhalen van het hooi, deze keer
kregen we de vererende opdracht een
reportage te maken over het rooien
van aardappelen, met de bepaling er
b<j. dat het slechts goed kon worden,
als we zelf een dag aan die fraaie
•port meededen.
En, zo werd ons er hg verteld, er
zou nog een dikke daghuur mee te
verdienen zgnVol moed begon
nen we aan onze opdracht. Reeds
enkele dagen van te voren hadden
we ons met een bouwer in verbin
ding gesteld, hadd^p een afspraak
gemaakt over de prijs die elk ge
rooid kistje zou opbrengen, alsmede
over de dag, welke onze afschuwe
lijke ontgoocheling zou aanschou
wen. (Van die ontgoocheling hadden
we toen nog geen flauw iede en we
leefden in de stille hoop, dat we zo
•pelenderwijs een gulden of vijftien
op een dag zouden verdienen)
GELIJK met een viertal andere
arbeiders stonden we om half zes
in de morgen op het land. Een grau
we wolkenlucht en een straffe Noor
denwind maakten het verblijf op de
akker nu juist niet tot een genot.
Vooral niet, omdat we het colbert-
costuum hadden verwisseld voor de
blauwe overall en er geen ander cos-
tuum onder hadden aangetrokken.
Onze medearbeiders bekeken ons met
min of meer spottende blikken. Het
werd er niet beter op, toen ze za
gen. hoe we de graaf in de handen
hielden.
Toch waren ze ons niet ongenegen
en wé kregen enkele minuten theorie.
Ge denkt natuurlijk, dat het een ho
peloze vertoning werd, maar daar
moeten we u in teleur stellen. We
hadden er tamelijk vlug de slag van
te pakken.
Verheven stemming
Zo begon de dag. Met vreugde
staken we de graaf in de grond,
maakten een paar maal een wrik
kende beweging, gaven een ruk aan
het lof en de goudgele piepers la
gen maar voor het oprapen: Laten
we u verklappen, dat we het eerste
uur bij elke stoel, die we zo aan de
schoot der aarde ontrukten, genoten
van dit schouwspel. We kwamen
zelfs een ogenblik in een dichterlijke
stemming en prezen de mildheid der
aarde, die zo rijke vruchten voort
bracht.
Langzamerhand aan vulde zich
het kistje, dat we achter ons aan
sleepten en dat we als het vol was,
een eind weg moesten sjouwen, waar
we het op een stapel zetten. Speciaal
onze stapel. Immers naar gelang van
het aantal kistjes zouden we uitbe
taald krijgen.
Gematigder optimisme
Langzamerhand maakte de verhe
ven stemming, die eerst over ons.
was geweest, plaats voor een iets
gematigder optimisme. Met jalouzie
keken we naar onze collega's, die
ons een stuk voor warenen wier
stapel kistjes aanzienlijk groter was
dan de onze. We klemden de tanden
op elkaar en zetten hoger tempo in.
Het resultaat was verbluffend. In-
plaats dat ons kistje, welks aanwe
zigheid we steeds meer als éen last
gingen beschouwen, zich sneller vul
de, begonnen we pijn te krijgen. Pijn
in de rug, die deze ongewone bezig
heid niet gewend was. Pijn in de ar
men, pijn in de voeten, die ter ere
van deze feestelijke gebeurtenis in
klompen waren gestoken, die ons ma
teloos kwelden.
Derde versnelling
Na dus een kwartier in een voor
ons veel te hoog tempo te hebben
gerooid, zetten we ons zelf op de
derde versnelling, nog steeds hopen
de, dat het na verloop van een paar
uur wel beter zou gaan.
Deze vermoedens zijn niet bewaar-
«eid geworden. Integendeel: Maar la
ten we niet op ons échec vooruit lo
pen. Het zou de spanning aan ons
verhaal ontnemen.
We worstelden ons dus door de
stroken aardappelen, kregen herrie
met het lange loof en griezelden, als
we bij het oprapen in een verrotte
oude pieper grepen.
Ons werd aan het verstand ge
bracht, dat dit de moer was. De
aardappel die in het voorjaar uitge-
poot was. En de arbeiders vertelden
ons er bij, dat die niet in het kistje
hoorde, dus dat het volkomen over
bodig was om ze op te rapen. We
waardeerden deze raadgeving ten
zeerste, maar sloegen ze helaas tel
kens in de wind.
Een blik op otis polshorloge, her
innering aan een tijdelijk afgelegde
beschaving, deed ons schrikken.
Haastig brachten we het aan het oor.
We moesten vaststellen, dat het ding
geen dienst weigerde, maar integen
deel even snel als voorheen de se
conden wegtikte. Voor ons gevoel
waren we al minstens ettelijke uren
bezig geweest. Het horloge wees
echter nog geen acht
Stram en stijf hesen we onszelve
overeind, tilden moeizaam het kistje
op, dat weer vol was en brachten
het naar de plaats, waar er reeds
twee stonden. We struikelden over
het loof, mopperden, bezondigden ons
zelf aan krachttermen, wat anders
niet onze gewoonte is en lieten ons
weer moeizaam op onze knieën neer.
Belangstelling zoek
De overvloedige oogst, die ons
eerst zo prachtig toescheen, boezem
de ons .geen belangstelling meer in:
Mechanisch ging de graaf de grond
in en steeds meer aarzelend groeven
onze handen in de droge aarde, ten
einde de knollen te verzamelen.
Aarzelend, want de grond maakte
onze vingers gevoelig, bezorgde ons
„stroopnagcls" en toen we het on
geluk hadden een stukje aardappel
onder een nagel te krijgen, begonnen
we ze zelfs min of meer wantrou
wend op te rapen.
Wat overigens aan het tempo niet
ten goede kwam.
Na nog een uur was het eindelijk
schafttijd. Huiverend zochten we een
beetje luwte op achter de kistjes,
lieten de raadgevingen en schimp
scheuten van de andere arbeiders
over ons gaan en zagen tegen het
ogenblik waarop we moesten begin
nen, op als tegen een berg.
Rulgrondje oef!
Toen moest het ergste nog komen.
Het kwam echter opzetten als een
onweersbui. Met dien verstande, dat
het niet overging, maar steeds in
hevigheid toenam. Dat waren onze
knieën. We hebben u hierboven al
reeds vermeld, dat de aarde droog
en hard was, alsof het in geen maan
den geregend had. Het zal natuur
lijk wel aan ons gelegen hebben. De
anderen spraken tenminste over een
„rul" grondje.
Wij hadden zplfs niet meer de
kracht om het tegen te spreken.
We hadden echter het gevoel, of
we over een rasp kropen, die het vel
van de knieën schuurde.
We probeerden iets meer voor
over, iets meer achterover, maar de
kwelling bleef eD nam in hevigheid
toe; De overal was te dun geweest.
We hadden er minstens een kruip-
broek over moeten hebben.
Op het laatst waren we staande
bezig aardappelen te rooipn, tot uit
bundige vreugde van de anderen.
Gezond verstand overwon
Om twaalf uur hebben we er de
brui aangegeven. Als een oude man
zijn we het land afgestrompeld. Bij
een armzalig stapeltje kistjes ont
moetten we de boer, die eens kwam
kijken, hoeveel er de volgende dag
naar de veiling kon.
Hij keek ons meewarig aan, mon
terde de hoeveelheid kistjes en haalde
toen twee guldens voor de dag. Er
blonk haat in onze ogen toen we ze
aannamen. Een redeloze haat. Want
niet de boer was de schuldige.
Moeizaam zijn we op onze fiets
geklommen en hebben de rest van
de dag doorgebracht met ons zelf te
beklagen. Op de akkers waren de ar
beiders tot laat in de avond bezig,
rooiden de stoelen op, grepen de
goudgele piepers, sjouwden de kis
ten en keerden fluitend terug.
Als we in de eerstkomende weken
aardappelen eten, zullen we nog me
nigmaal aan deze martelgang terug
ken.
De Poolse schilder pror. Christo S<efanoff, die ais verzetsstrijder in nuiise
handen raakte, exposeert de volgende week in Valkenburg (L.) zijn laatste
werk, dat onder de titel „Wapenbroeders" een Pools soldaat van de 1ste
pantserdivisie met een lid van de Nederlandse B.S. voorstelt in de strijd
om de vrijheid van Nederland in de Octoberdagen van 1944, zal aan H.M.
dc Koningin worden aangeboden ter gelegenheid van Haar 50-jarig re
geringsjubileum. De schilder legt de laatste hand aan het schilderij.
KORT VERHAAL
Circusliefde...
HET FANFARECORPS zette luid
schallend en trompettend de eerste
tonen van het circuslied in. Robert
Dal luisterde er terloops naar. Ja
overpeinsde hij, precies een jaar ge
leden trad hij voor het eerst met
Lorette Demel op. Samen hadden ze
halsbrekende toeren in het lucht
ruim gemaakt; Het op sensatie be
luste circuspubliek had gejuicht, ge
joeld. Al gauw was het tot een ver
loving gekomen. Samen hadden ze
hard gewerkt om aan de toekomst
te bouwen. Hij voelde zijn hart tril
len als hij nog aan haar dacht. Zijn
fiere, mooie Lorette!
„Zeg Robert, zit niet te suffen
knaap, Over een kwartier moet je
opkomen. Lorette is zo juist gearri
veerd". Ja, Lorette was er weer. Een
half jaar geleden was ze van hem
weggegaan. In Amerika had ze een
engagement kunnen krijgen, en ze
had hem ervoor in de steek gelaten.
Toen haar tijd daarginds voorbij was,
had zijn circusdirecteur haar aan-
bod^»\veer bij zijn gezelschap terilg
te komen. Gretig aanvaard. Alles
was natuurlijk vreemd verlopen. De
boot van Lorette was drie dagen te
laat. Van repeteren was geen sprake,
geweest. Dat hinderde eigenlijk opk
niet, want ze waren zo volkomen
aan elkaar gewend: Maar toch, .het
schokte hem te weten, dat ze
hier zou zijn. Lorette, die voor haat;
carrière hern had opgegeven. Van
trouwen wilde ze niets weten; liet'
circus ging immers boven alles?
„Dag Robert", lachte plotseling'
De Zwitserse uurwerkttwenaars zijn
weer met een nieuwe uitvinding op de
markt gekomen: het prccisie-wekkcr-
armbandhorloge. Ne meer dan een
halve eeuw experimenteren is een
nurwerkfabriek in La Chaux de Fonds
er in geslaagd een armbandhorloge te
construeren, dat beantwoord aan alle
eisen, die zowel aan een horloge als
aan een wekker gesteld kunnen wor
den. De alarminstallatie brengt een
zoemtoon voort, die 25 seconden aan
houdt en in staat is meer dan één
slaper uit hun zoete dromen te wek
ken. De toonhoogte van de zoemtoon
Is b(j alle horloges verschillend. Nu
nog een bon om deze heerlijkheid
aan te schaffen
haar stem door de kleedkamer. „Zo,
we beginnen vandaag weer, weet je
het programma nog precies? We
hoeven zeker niet met de netten te
werken?"
Robert begroette haar, maar voel
de zich vreemd. Daar was ze nu, de
vrouw waar hij dag en nacht naar
verlangd had. Zijn handen beefden.
Een angst, feller dan lüj ooit gekend
had, beving hem en deed z'n hart
wild kloppen. Hoe moest dat gaan?
Zo kon hij toch niet werken? Hij
moest het publiek in verrukking
brengen, terwijl hy één bonk zenu
wen was. Maar het was noodzaak.
Hrj mocht niet nerveus zijn, niet aar
zelen.
Hij gaf een order: „Jaap, span
even de netten, dat lgkt me beter.
Je kunt nooit weten, het is zo lang
geleden dat we samenwerkten
Vrolijk dartelde Lorette binnen.
„We moetëh beginnen, Robert, de
muziek zet al in". Hij voelde zich
weer sterk. Was het eigenlijk niet
heerlijk samen te werken met zo'n
onverschrokken vrouw? Eerst werd
Lorette naar boven gehesen: Onmid
dellijk begon ze te zwaaien en met
onfeilbare zekerheid verrichtte ze
haar halsbrekende toeren. Nu was
het zijn beurt. Ja, Goddank, alles
ging goed. Ze moest springen, aan
haar voeten zou hg haar opvangen...
Een harde gil, en Lorette veerde
neer in het net. Hij had haar voeten
aangeraakt. Hij had haar gemakke
lijk kunnen gry'pen, maar toen hg
haar tenen voelde, was hij duizelig
geworden en was uit zijn onvaste
greep geglipt. Het publiek schreeuw
de en gilde. Nog hoorde Robert het,
toen lig naast haar in de ziekenauto
wegreed.
Alles viel gelukkig nog mee. Ze
had beide benen gebroken, maar die
konden toch weer helemaal genezen.
De kans echter, dat ze ooit nog in
een circus op zou kunnen treden,
was finaal uitgesloten.
„Weet je", zei Lorette op een
avond tegen Robert, „ook al was ik
niet gevallen, dan zou ik toch na dit
seizoen m'n werk eraan hebben ge
geven om met jou te trouwen. Je
had toch moeten begrijpen, dat ik
gemakkelijk in Amerika had kunnen
blijven, als ik dat gewild had, en na
een half jaar niet zo maar terug
kwam?" T.
Britse detectives hebben techni
sche hulp verleend bij het onderzoek
na de moor dop de leider van de
Columbiaanse liberalen, dr. Gaitan.
In verband met de verkiezingen
zijn'" weekkaarten van de N.S. op 7
Juli voor de terugreis geldig als op
Zaterdag.
Functionarissen van het Duitse ex-
ministerie van Buitenlandse Zaken
hebben verklaard, dat verschillende
Arabische leiders grote sommen gelds
ontvingen van de NSDAP.
Koopvaardij-vloot aan 't eind van '48 weer
op voor-oorlogse sterkte
De minister van Financiën heeft in
de Tweede Kamer medegedeeld dat
h(j bericht ontvangen had van de
„Commissie voor de teruggave van het
monetaire goud" dat Nederland kan
rekenen op een nieuwe teruggave van
90 millioen na de 300 millioen van
verleden jaar.
Te Brussel werd bekend gemaakt,
dat zojuist een hoeveelheid van 30.646
kg. goud aan Nederland werd toege
wezen.
In de laatste vergadering van de
Tweede Kamer, waarin de voorzit
ter mr. J. H. R. van Schaik een
afscheidswoord sprak, werd nog een
belangrijke mededeling gedaan, n.1.
dat door aankoop van schepen („ba-
by-flattops", geen Liberty-schepen)
in Amerika de koopvaardijvloot aan
het einde van dit jaar het vooroor
logse peil weer za] hebben bereikt.
TUSSEN
EN ZWART
Damrubriek o. I. v. P. Beers,
Noord-Scharwoude, A 100
Het was in de wedstrijd om het
kampioenschap van Nederland 1948:
letterlgk alles Roozenburg wat de
klok sloeg! Van het begin tot het
einde onbedreigd aan de kop, zonder
ook maar één party te verliezen, ja
zelfs zonder ook maar één maal ern
stig in moeilijkheden te zijn geweest.
In alle partijen had hg voordeel en
het is dan ook zonder enige twyfel,
dat onze kampioen 1048 de absoluut
sterkste speler van het ogenblik in
ons land is. Drie punten voorsprong
op nummer twee is wel zeer overtui
gend, maar als wij daarbg nog be
denken; dat Roozenburg in de tweede
helft van het tournooi partijen heeft
gespeeld buiten het genre waarin hij
boven alles uitblinkt (Roozenburg-
opstelling) zich in klassieke stellin
gen begaf (waarin Gesthem zo uit
blinkt) en hij dus in zekere zin ge-
experimenteerd heeft, dan wordt het
duidelijk, dat deze jonge dammer met
hoofd en schouders boven alle ande
ren uitsteekt.
Stond het van te voren voor ieder
vast, dat Keiler zijn ernstigste con
current zou zgn, de heer Laros uit
Beverwgk zorgde voor de grote ver
rassing door Keiler nog voorbg te
streven en als nummer twee met 17
punten te eindigen. Laros is een zeer
sterk speler, die zich in alle genres
thuisvoelt en onder alle omstandig
heden het hoofd koel houdt. Zeker is
hg minder sterk dan Roozenburg,
maar hy is in elk tournooi een pre
tendent voor één der hoogste plaat
sen. Als straks de wedstrijd om de
wereldtitel daar is, dan zal Nedenand
in hem een vertegenwoordiger hebben
waarop wg gerust kunnen zgn.
No. 3 en 4 waren Keiler en van der
Staay, waarvan Keiler het presteerde
om ook ongeslagen te blgven en v. d.
Staay een zeer goede wedstrgd speel
de. Huisman en van Dgk eindigden
met 15 punten op de 5e en 6e plaats
en daarmede is dus het zestal weer
genoemd, dat voor het volgend jaar
zich direct plaatst.
De anderen moeten nu weer eerst
voorwedstrgden spelen, waarbg, vol
gens besluit van de algemene verga
dering der N.D.B., een minder sterke
degradatie plaats vindt, dan tot nu
toe het geval was.
Van de acht laatsten heeft onder
getekende wel het minst aan de ver
wachtingen Voldaan. Ik wil hierover
geen enkele verontschuldiging aan
voeren of het moest zgn, dat mgn te
genstanders me de baas waren. Wel
heb ik in twee partyen erg geblun
derd, doch hierbij moet direct gezegd
Wat vrouwen en vissen met elkan
der te maken hebben Laat ik U dan
vertellen, dat 't al begon met het zoe
ken van wormen op de enige middag,
dat ik vrg heb. Eigenlgk begon het
nog eerder: na inleidende schermut
selingen tgdens de macaroni-met-ge-
bakken-eieren-en-uien-eterg, m'n lie
velingskostje, waaruit ik distilleerde,
dat m'n vrouw in een dragelgke stem
ming was om te vernemen, dat ik met
visplannen rondliep, 't Bleef bg een
min of meer gevaar aanduidende op
merking: „Als jij 's morgens niet eens
om zes uur je bed uit kunt komen,
hoe Wil je dan morgenochtend om 4
uur de wekker horen?"
In zó'n geval past zwggen, door
gaan met ademhalen en poeslief voor
je vertrek met schop en wormen buis
te zeggen: „Met een uurtje ben ik
weer thuis, kindje. Dan gaan we
straks een poosje wandelen:"
Had ik zelfs dat maar niet gezegd...
Want de wormen zaten diep en 't
duurde alleen al een uur, voor ik 't
goede plekje had gevonden. Met een
verhit hoofd, een paar blaren rgker
en pgn in m'n hele rug maakte m'n
terugkeer na bgna drie uur niet be
paald een imponerende indruk. En bo-
vendien kwamen er juist weer in
drukwekkende wolken de zon verduis
teren, zodat er van de wandeling niets
terecht kwam.
Tot we 's avonds in slaap sukkel
den ben ik diplomaat geweest: zonder
tegenspartelen de melk uit de koker
gehaald, afgewassen, pap gekookt
voor onze dochter en 't kind in bed
gelegd. Zonder opzien te verwekken
heb ik in een onbewaakt ogenblik
alle spullen bijeen gezocht en ik 'ge
loof werkelgk, dat m'n vrouw nog al-
tgd 't idee heeft gehad, dat ze me
(als elke Zondag) wel om zeven uur
zou moeten wakker maken
Ik hóórde de wekker van 4 uur.
Half uur angstige spanning: brood
snijden, fiets geruisloos uit de schuur
Buiten durfde ik een sigaret aan te
steken. „Goeie genade!" Lucifers in
m'n andere pak laten zitten!" Op
sokken sloop ik weer naar binnen en
redde ook deze penibele situatie. Toen
startte ik, fluitend door de uitgestor
ven straten. Vreemd stil is 't dan.
Kwart voor vyf op de kerktoren: over
een kwartier eindelgk het visseizoen,
mgn visseizoen, geopend!
Om half zes had ik een paling, een
flinke. Met de hand op m'n hart en
riet en water als getuigen hels ik het
dier aan m'n vrouw beloofd. Zelfs al
had ik er nog tien van die glibberige
slangen bg gevangen, had ik nog ge
weten welke die eerste was. Tien
kwamen er niet. 't Was bepaald een
sofdag. De baars liet zich niet zien
en wanneer ik om half tien in plaats
van half vgf van huis was gegaan
had ik maar één paling minder ge
had dan nu. Dat is een hateiyk idee,
vooral Zondagsmiddags na warm
eten......
Om tien uur ving ik de tweede én
om kwart voor elf had ik er vier.
Toen gebeurde er nog een wonder
ook: 't was tg'd, hoog tijd om naar
huis te verdwgnen in verband met de
politiek. Als rechtgeaarde visserman
probeer je het dan nog éven, 't Zon
netje kwam achter een dikke wolk
vandaan kgken en ik vleide me be
haaglijk voor die laatste minuten te
gen het dgkje. Dertig tellen mis
schien: toen zag ik m'n kleine dob
bertje weglopen, tegen de golfjes in..
Gezichtsbedrog? Kgken en doen is in
zo'n geval één. Hij liep, tukkerde
licht en liep weer, gemeen langzaam.
In de veronderstelling, dat er een
voorntje aan het werk was zwiepte
ik wilder dan normaal. Dat zwiepen
duurde maar even: m'n lichte topeind
werd een hoepeltje en ik kón niét an
ders doen dan doortillen. Veel spats
maakte de nog onbekende waterbe
woner daar onder aan 't dunne silk-
hjntje en pieterpeuterige haakje niet:
dat was het behoud. Hij liet zich til
len, dwars door 't riet, akelig dicht
nog bg de waterkant. Snoekbaars, ze
ker anderhalf pond.
Om elf uur kon ik weer op de klok
kijken, stilletjes repeterend wat ik
H.M. moest vertellen om haar zover
te krijgen, dat er 's avonds gebakken
werd. Die paling gaf de doorslag, al
les viel nogal mee, behalve dan het
schoonmaken
We hebben ze heerlgk opgegeten.
Alleen waren ze wat hard gebakken
en nogal wat hartig. Die eerste paling
is verbrand.
EX-FASCIST DIENT AANKLACHT
IN TEGEN F.v.d.A.-BLADEN
De ex-fascist Jan Baars te Blaricum
heeft een aanklacht ingediend wegens
smaadschrift tegen de redacties van
het Vrije Volk. Het ?arool en het
weekblad .De Vlam". Het betreft hier
artikelen, die op en na 18 Juni j.1. in
deze bladen zijn verschenen.
worden dat mgn stelling toen al dé
mindere was.
De overige spelers, tw. Dukcl, Suick,
Leytc, Lichthart, Gebr. Jurg en
Doornbos, voldeden min of meer aan
de verwachtingen, waarby het resul
taat van Doornbos die slechts één
punt behaalde, wellicht wat al le ge
flatteerd is.
De wedstryd heeft vele fraaie par
ty en opgeleverd. Er werd veel geris
keerd en dat leverde soms vuurwerk,
wat de toeschouwers deed- gen'eien.
In andere partgen werd onnodig «reel
afgeruild, wat zy'n oorsprong vond in
het feit, dat de betrokken speler zich
de mindere achtte. Ook werd zwaar
geblunderd. Zo b.v. in de partij d.
Staay (wit) en Leyte. In de ste.Jing
Zw. 15. 25. en dam op 44. Wit J 'i 18.
26.29.34 meende zwart remise te for
ceren door 44-35, w. 13-9; zw. 35-13?
'waarop v. d. Staay de winst door 34-
30 overzag. Tegen Jurg liet Keiler de
winst ontsnappen: in de stelling zw.
9.21.23.25.27.35. Wit 32.33.34.38.42
speelde Jurg met wit: 33—28 zwart
23—29; wit 34—23 en zwart 35—40.
Hier had 9-13 de winst gebracht. Nu
werd het na een lang eindspel nog
remise.
Wg besluiten met een tweetal slag-
zetten uit deze wedstrgd.
ZWART: VAN DIJK.
WIT: BEERS.
Hier meende wit zgn temponadeel
op te kunnen heffen door 2721 te
spelen. Er volgde evenwel: 2721,
(16.27), 32:21 (23:32), 38.27, waarop
zwart liet"volgen1822, w. 27:7, x.
914, w. 21:12, z. 1318 en wit raak
te alles kwijt.
ZWART: SUICK
fg
m
'?S,
PI
ww
1
3
n
H
WW
9
i
m
JJ
1
m
li
m
H
I
m
n
n
m
ik
WIT: VAN DIJK
In deze stelling speelde van Dyk
2822 en 33:22, waarop Suick de
partij won door: 2328 (32:14) 13-18
(22:13), 3—8 (13:2), 11—17 (2:30,
25:41 en won na nog enkele zetten.
Een typisch Zaans bruggetje met door
kijk in een even karakteristiek straatje
zoals men in de Zaanstreek nog slechts
hier en daar aantreft. Het Openlucht»
museum te Arnhem, dat op 10 Juli &A
zUn 30-jarig bestaan viert, heeft vel®
typisch Nederlandse historische wo«
ningen, boerderijen, bruggen, en folie»
loristische herinneringen voor het IUU
geslacht bewaard» s-nK
