JIMMY BROWN ALS WIELRENNER
Aan het strand stil en verlaten..*.1
DE INDUSTRIE KAN NOG MEER
FRUIT OPNEMEN!
auto besturen
HET GEHEIM VAN DE
GELE NARCISSEN
VACANTIE ZOMER 1948
Een kaartjeleggen, midden op de dag,
snauwen op de kinderen
Onze werkzaamheden leidden ons
naar een der vacantieplaatsen in
Noord-Holland, die vorig jaar zulk
een geweldige aantrekkelijkheid
vormden. Toen overal en elke dag
duizenden mensen aan het strand
vertoefden en de straten van de bad
plaatsen een Kalverstraat in het
klein leken. Gebruinde mannen en
vrouwen in luchtige costumes, elke
dag genietend van de kostelijke zo
mer, 'lle niet moe scheen te worden.
We herinneren ons nog, dat er in
verschillende bladen artikelen ver
schenen, die er op wezen, dat we
in ons lage landje ook een vaste-
landsklimaat kregen, met warme
zomers en koude winters.
De koude winter is uitgebleven.
We hebben het met de tegenwoor
dige stand yan de brandstoffenvoor-
zlenlng niet betreurd. Dat de zomer
ons tot dusverre echter zo gruwelijk
In de steek heeft gelaten, is minder
mooi.
Toen we dan op de zesde Juli van
dit onhebbelijk jaar het bewuste dorp
binnenkwamen, we noemen de naam
niet (want het verschijnsel is niet
plaatselijk maar landelijk) was de
lucht weer grauw als gewoonlijk, de
Noordwestenwind huilde als een No
vemberstorm en een vieze motregen
maakte het verblgf buiten niet aan
genaam.
De kraag omnoog liepen we de
dorpsstraat door en hadden enkele
ogenblikken later de zee voor ons.
Baldadig en overmoedig zetten we
ons neer op het open terras van een
- hotel," dat op de zee uitkêek: Voor
de ramen verscheen het hoofd van
een uiteraard verwonderde ober. Aan
zijn gelaatsuitdrukking was te mer
ken, dat hij kennelijk aan onze geest
Vermogens twijfelde.
We kregen echter de koffie en
maakten een praatje. Slecht was het
voor de zakenmensen, die het van
de vacantie moesten hebben, bat-
slecht. Wel waren er veel mensen
In de pensions, maar wie had er nu
zin in een uitstapje? Je bleef liever
in de huiskamer met ao mogelijk een
electrisch kacheltje er bij. Er viel
zo niets te verdienen.
Haastig slobberden we de koffie
op. Het begon nog een weinig har
der te waaien en de witgekopte gol
ven zagen er barbaars uit. Er was
geen sterveling op het strand te be
kennen.
Een lege cassa
We naderden de plaats, waar an
ders duizenden zijn om zich voor het
bad te metamorfoseren. Het cassa-
hokje was leeg. De juffrouw had er
de brul aan gegeven. Twee mensen,
die voor de goede gang van zaken
moeten zorgen, kleumden bijeen in
een vertrekje en keken onthutst toen
we manmoedig binnenstapten.
We hebben ze direct gerustgesteld
en verklaard, dat we geen pcging
tot, zelfmoord in-de zin hadden en
ook geen longontsteking wilden op
lopen. We kwamen maar eens even
praten:
Och, wat viel er te praten! Niets
immers. Je kunt toch niet eeuwig
doorzagen over het slechte weer
Dus gingen we maar weer en lieten
de mannen in de eenzaamheid van
de zomerdag achter. We geloven
niet, dat er een vacantieganger is
geweest, die zich in het zilte nat
heeft gewaagd.
Toen hebben we het stuivende
strand verlaten. Want zó krachtig
was de wind, dat het zand, ondanks
de regen, nog stoof en hebben het
dorp opgezocht om ons daar op de
hoogte te stellen van de toestand.
Het was een droeve parade. Er
was maar weinig bloots te zien. Het
verzoek en het verbod om zich niet
in een al te luchtige kleding op
straat te wagen, ten einde aanstoot
te voorkomen, had ongeschreven
kunnen blijven. Wat we tegenkwa
men, waren dames", gekleed in dege
lijke lange pantalons, ween warme trui
aan, daarover een winterjas en als
opperkleed een plastic. PlastiC3 in de
meest bizarre kleuren. Wit, rood,
paars, geel, groen, oranje, lila, mauve
beige, kortom te veel om op te noe
men. Slechts een enkel bloot been» en
'n half ontblote arm, welke lichaams
delen rijkelijk waren voorzien van
kippevel. U weet wel, een zeer be
sliste aanduiding, dat de tempera
tuur onaangenaam is.
Zó liepen de vacantiegangers het
dorp op en fleer te drentelen, gin
gen hier een winkel binnen, stonden
even met elkaar te praten, betreur
den het dat ze het zo slecht trof
fen, want de vacantie is voor velen
niet zo erg lang.
Hollands binnenhuisje
Met een onbeschaamdheid, alleen
aan een bepaalde mensensöort eigen,
slenterden we tie dorpsestraat door,
die stiller werd naarmate de regen
nijdiger neerkletterde en keken de
huiskamers binnen. In tal van ka
mers zaten pensiongasten, dronken
mismoedig hun koffie, snauwden nij
dig op de kinderen (alsof die het
konden helpen), waren reeds om elf
uur in de morgen bezig elkaar het
leven te vergallen door een partijtje
bridge, waarbij vermeende fouten
vanwege het sjagrijnige weer op
sjagrijnige wijze werden uitgeplozen,
tot stichting van degenen, die de
blunders niet hadden gemaakt.
Degenen, die wat beter met aard
se goederen gezegend waren, veroor
loofden zich de weelde om een extra
gebakje te nemen, ook al ter ge
legenheid van de zomer, terwijl in
de hotels de gasten een wedstrgd
hielden met de kelners in het. ver
veeld kijken naar de tegen de ruiten
kletterende regen.1
Mensen op leeftijd stonden voor
raampjes van bovenkamertjes, waren
blijkbaar pas uit hun bed gekomen,
drukten hun néus tegen de ramen,
trokken de wenkbrouwen op, haal
den de hand door hun schamele haar
dos en werden onzichtbaar. Naar alle
waarschijnlijkheid werd een protest
motie ingediend en in afwachting
van de resultaten het bed weer op
gezocht.
Zomerdag 1948 in één der Holland
se badplaatsen.
Vastelandklim^at, stgging der ge
middelde temperatuur, 's avonds een
grocje om de opgedane kou te ver
drijven!
Het is om te huilen. Vooral voor
de mensen, die er een boterham aan
moeten verdiénen.
Toen we weer in de bus stapten,
die ons naar Alkmaar zou vervoe
ren hoorden we een ijl stemmetje "'n
lied aanheffen: „Aan het strand,
stil en verlaten"
Mogelijkheden voor de iruiiieelt
De belangstelling van ons publiek
voor het Nederlandse fruit, is in de
oorlogsjaren en daarna sterk toege
nomen. Sinaasappelen, bananen en
andere Zuidvruchten waren niet te
krijgen, de import van appelen uit
overzeese gebieden, met name Ame
rika en Zuid-Afrika, stond stil. Het
is dus geen wonder, dat een gou
den tijd aanbrak voor de fruittelers.
Voor een groot deel hebben de
kwekers hun taak verstaan. Ze heb
ben deze jaren benut om een inten
sieve propaganda vbor het Hollandse
fruit te maken, terwijl tevens het
besef onder hen levendig werd, dat
wilde men een behoorlijke positie be
houden op de binnenlandse markt,
men aan de kwaliteit van het fruit
en de verpakking er van de grootst
mogelijke aandacht moest -besteden.
Ons fruii is prima
Wij behoeven toch de concurrentie
van het buitenlandse fruit niet te
vrezen. Wij kunnen zelf een prima
product afleveren, maar dan moet
er veel zorg aan besteed worden. Er
moet veel gespoten worden, aan de
bemesting zal men de nodige aan
dacht moeten besteden, terwijl de
rassenkeuze een voorwerp van aan
houdende studie moet zijn.
In dit verband wijzen wij op het
prachtige werk, dat de Nederlandse
Pomologische vereniging heeft ge
daan. Ook* in ons gewest zijn tal van
afdelingen gesticht en het aantal
fruitkwekers neemt dan ook hand
over hand toe.
Juist dit toenemen van het aantal
fruitkwekers baart in de telerskrin
gen enige zorg, want' zolang er iri
het buitenland geen afzetgebied is
te vinden, zal het Hollandse fruit uit
sluitend in het binnenland moeten
worden geconsumeerd.
Volgens mededelingen, gedaan op
het Landhuishoudkundig congres te
Maastricht, is er in ons land 56.000
H:A. beplant met vruchtbomen. Het
merendeel daarvan bevindt zich in
de Betuwe en Limburg.
De oogst zal groter worde
Zelfs al zouden er in de naaste toe
komst geen jonge boomgaarden meer
worden aangeplant, dan nog zouden
de oogsten de 'eerste jaren groter
worden. Een belangrijk deel is im
mers nog jonge aanplant, die eerst
langzaam aan op volle productie
komt. Daar staat echter tegenover
dat het binnenlands gebruik in Ne
derland nog sterk kan worden opge
voerd. In verschillende landen wordt
per hoofd veel meer fruit gebruikt
dan in Nederland. De welstand van
ons volk houdt daar echter ten
nauwste verband mee. Daalt het le
venspeil, dan komt het gebruik van
fruit in de knel.
Geen wonder, dat de fruittelers dan
ook zoeken naar andere afzetmoge
lijkheden, waardoor ze niet zo vol
komen afhankelijk zijn.
Ze menen dit gevonden te hebben,
door meer hard fruit door de indus
trie te laten verwerken. Tot dusverre
hield de industrie zich in hoofdzaak
bezig met het verwerken van zacht
fruit, als bessen, aardbeien, fram
bozen enz.
De vruchtenverwerkende industrie
zal zich nu moeten richten op het
vervaardigen van alcoholvrije dran
ken, verkregen uit appels, appelwij
nen, waardoor import van druiven-
wjjn zou kunnen worden voorkomen.
Ook het drogen van verschillende
vruchten zal sterker dan tot dus
verre ter hand moeten worden ge
nomen. Voor de oorlog werden nul-
li oenen kilogrammen .ingevoerd: Al
leen reeds de vruchtenverwerkende
industrie zal door grotere intensive
ring vjjftig millioen kilogram fruit
uit de markt kunnen nemen, waar
door in het prijsverloop regelend zou
kunnen worden ingegrepen.
In streken, waar veel fruit wordt
gekweekt* zou men tot het stichten
van coöperatieve drogerijen kunnen
overgaan, in samenwerking met de
coöperatieve veilingen, waardoor de
coöperatie zou kunnen optreden als
koper op het moment, dat er een
teveèl is. Ook hier kan door orde
ning wel een en ander bereikt wor
den! i
De Italiaanse invaliden hebben
aan de regering een ultimatum gesteld
waarin zij een verhoging van de hun
toegekende steun eisen. Zo de rege
ring voor Maandag niet cp het ver
zoek zou ingaan, zouden zij „zich aan
de Italiaanse bevolking 'tonen zoals zij
zijn".
5. Maar hoe populair Jimmy bij de
voe'tbalmenigte mocht zijn, mevrouw
Trapman had een verschrikkelijke
hekel aan de aap. „Een brutale op
vreter is hij", zei ze „en hij mag erg
mooi voetballen, maar hij eet mij
arm". Nu was het waar, dat Jimmy
Brown waarlijk fameus kon eten.
Soep bijvoorbeeld at hij niet per bord,
maar per hele soepterrine. Ook de
inhoud van de aardappel- en groente»
schaal werkte hij in een minimum van
tijd naar binnen.
MOOGT GE EEN I
ii
In het eerst® geval, reed een za
kenman uit Cleveland, die reeds 20
jaar chauffeerde, in een stadsstraat
met 50 km. snelheid. Hij achtte dit
een veilige gang, hoewel het motre
gende, zodat hij het geoorloofd dacht,
met zijn inzittende te discussiëren.
Hij was omstreeks 50 voet van een
kruispunt verwijderd en het verkeers
licht stond op groen, toen een aan
het trottoir geparkeerd staande auto
plotseling voor hem begon te rijden.
Deze manoeuvre pas op het laatste
moment ontdekkende, week hg plot-*
seling naar links, de andere automo
bilist over zijn schouder heen ver
vloekende.
Een seconde later reed hij 2 voet
gangers aan, die van de linkerzijde
kwamen oversteken, doodde er één
van en verwondde de andere. In het
tweede geval bestuurde een aardige
jonge dame een zware roadster op de
linker rijbaan van een 4-banige-
hoofdweg, (2 op iedere weghelft), in
de nabijheid van Virginia Beach. Op
een kruispunt aangekomen herinner
de zij zich plotseling, dat zij hier
-wenste af te slaan. Op de claxon
drukkend met haar elleboog, fladder
de zij vaag met haar linkerhand en
op hetzelfde ogenblik draaide zij zelf
naar rechts. Een dienst-auto op de
rechtse rijbaan verbrijzelde haar
auto: Een onderdeel van een secon
de later ploegde een grote Sedan een
vore in de dienstauto. Binnen 2
seconden hadden 7 auto's'zich opeen
gehoopt. Gevolg: 2 doden en 6 ge-
jvonden.
- De Clevelandse zakenman maakte
minstens 8 vergissingen, en was ten
hoogste verbaasd en verontwaardigd,
toen hij gearresteerd was. „Sinds wan
neer is 50 km. per uur te snel?",
vroeg hg. Hg wist niet, dat het rij
den met te grote snelheid in verband
met de omstandigheden, een straf
baar feit is in de meeste plaatsen,
zelfs als er geen limiet is voorge
schreven en dat 50 km. op een natte
stadsstraat te snel is. Hg wist niet,
dat hg niet binnen 50 voet voor het
kruispunt had kunnen stoppen, zelfs
als hg het geprobeerd had. De Inge
nieur Donald Berry, verkeersinge-
nieur van de Nationale Safety Ber
ry, heeft bepaald, dat een gemiddel
de persoon van 40 jaar yA sec. nodig
heeft om bij het eerste begin van een
gevaar* te reageren en zijn voet
op de rempedaal te plaatsen. In die
tussentijd heeft de auto b$j die snel
heid 33 voet afgelegd, en daarbjj
komt nog 47 voet, zelfs met goede
remmen, om de wagen tot stilstaan
te krijgen.
Bij dragelijke remmen wordt 100
voet de remweg. Bg een snelheid van
50 mgl per uur is er 186243 voet
nodig om te stoppen. Hg sprong bij
na uit elkaar, toen men hem beschul
digde van roekeloos chaufferen:
„Maar deze lieden staken over tegen
de verkeerslichten in, en ik moest
uitwijken, om die andere auto niet
aan te rijden!"
v De andere automobilist had even
eens gearresteerd moeten worden,
omdat hij niet in zijn achteruitkijk
spiegel had gekeken om te zien of
er iets naderde, omdat hg geen sig
naal gaf en te snel van het trottoir
op de rijweg kwam. Maar de zaken
man zou de rook uit de uitlaatpgp
en het draaien der voorwielen der
geparkeerde auto hebben bespeurd,
indien hij niet zijn aandacht had la
ten afleiden door het gesprek met
zijn passagier.
Zoals een boswachter de tekenen
van een spoor weet te lezen, zo moet
een goed automobilist alles opmer
ken. Dit is noodzakelgk, om, zoals
dr. Walter A. Cutter op de N. Yorkse
Universiteit heeft verklaard: Je
moet er voor zorgen, om 5 auto's te
besturen als je achter het stuur van
één er van zit: je eigen auto, de auto
vóór je, de auto achter je, de tegen
ligger en de auto, die uit een zij
straat of uit de wegkant kan komen
schieten.
De zakenman was zo ontsteld, dat
hij te ver naar links uitweek. Wan
neer hij zijn hoofd niet had omge
draaid, om de andere automobilist
uit te vloeken, had hij de beide voet
gangers kunnen vermijden. Hij zou
hen hebben zien balanceren op de
trottoirkant en hun bedoelingen heb
ben gewantrouwd, zelfs al ware het
verkeerslicht voor hem en tegen hen.
De last valt op de autobestuurder, en
hij moet altijd denken, dat elke voet
ganger en alle andere auto's, als gek
ken zullen gaan handelen.
De jonge vrouw, die de opeenho
ping van 7 auto's veroorzaakte bij
Virginia Beach, was goed opgevoed,
speelde piano en had golf-, tennis-
en bridgeles gehad. Maar haar enige
onderwijs in chaufferen had bestaan
in een aantal stormachtige' lessen
van haar echtgenoot, die zelf
meerdere ongevallen had veroor
zaakt Zij keek waarschijnlijk nim
mer in haar achteruitkijkspiegel,
voordat zg haar manoeuvre maakte.
Haar armsignaal was duidelgk veel
te laat en het geven van een signaal
belachelijk: Zjj mocht natuurlijk nooit
naar rechts gaan, vanaf de linker
rijbaan onder die omstandigheden. Zij
had weer terug moeten gaan naar
de rechter rijbaan; experts verkla
ren, dat zulks reeds 1000 m. terug
had moeten geschieden. Zij noemen
dit soort van vooruit-denken in het
snelverkeer: positiebepaling, en als
een bestuurder nalaat dit te doen,
zeggen zjj, dat hij bedelt om een on
geval. De andere bestuurders in die
7-wagens-botslng waren ook in over
treding, omdat zij te snel reden bö
het naderen van een kruispunt. Zij
moeten verder te dicht op elkander
hebben gereden, en deden, wat dr.
Herbert J. Stack noemt een „bum-
perjachb". Een goede regel is om
tenminste een wagenlengte afstand
te bewaren voor elke 20 km. snel
heid. Als bij een vermoedelijke snel
heid van 80 km. zij ieder 4 a 5 wa
genlengtes tussenruimte hadden ge
houden, en wakker waren geweest,
zou de botsing beperkt zijn geble
ven tot de roadster en de dienstauto.
De ene grond-zonde, die allen ge
meen hebben, was een tekort aan
begrip en eerbied voor wat nodig is
om een auto veilig te besturen.
Chaufferen sluit in een bijna con
stante serie van snelle reacties op
plotseling oprijzende verkeerssitua
ties, en bg verschillende hiervan is
de straf voor een fout de dood.
Waar het nog gecompliceerd wordt
door wat voetgangers en andere
autobestuurders kunnen doen, ver
eist het meer begrip van de mense
lijke aard dan het besturen van een
vliegtuig of meer bekwaamheid dan
het laten lopen van 'n locomotief,
welke volop automatisch wordt ge
controleerd en tot de rails beperkt
is: Maar de meesten besturen een
auto even gedachtenloos en terloops
alsof het een stuk speelgoed is.
Deze houding is de grond-oorzaak,
dat auto's jaarlijks in Amerika bgna
35.0()0 mensen doden en meer dan
een millioen mensen verwondend
Generaal Sjow Sjing Hsiang, bevel
hebber van de 32ste divisie van de
Centrale Chinese Regering, is door de
militaire rechtbank van Nanking ter
dood veroordeeld en gefusilleerd „om
dat zijn operaties tegen de communis
ten aan het Sjantoengfront mislukt
zijn". Generaal Sjow Sjing Hsiang
was bekend wegens zijn verbeten weer
stand in Hoenan tijdens de Chinees-
Japanse oorlog.
WOENSDAG 14 JULI 1948
Hilversum 1, 301 m. 7.00 en 8.00
Nieuws; 7.30 en 8.15 Gram. muziek;
7.45 Een woord voor de dag; 9.00 Voor
onze jonge zieken; 9.30 Morgencon
cert; 10.30 Morgendienst; 11.00 Zang
recital; 11.30 The Masqueraders; 12.15
Metropole-orkest; 13.00 Nieuws; 13.15
Orgelconcert; 14.00 Werken van Leosj
Janacek; 14.30 PlantenpraaHje; 15.45
Goois kamermuziek-gezelschap; 16.15
Voor de jeugd; 17.35 Pianoduo De
RsafA-Schutte; 18.00 Dameskoor; 18.30
19.15 Nederlands kamerkoor; 19.30
Het actueel geluid; 20.00 Nieuws;
20.15 Residentie-orkest; 20.45 Gram-
muziek; 21.30 Dagslotbijeenkomst Bap
tistenconferentie; 22.45 Avondoverden
king; 23.00 Nieuws.
Hilversum II, 415 m. 7.00 en 8.00
Nieuws; 7.15 en 8.15 Gram. muziek;
.8.50 Voor de huisvrouw; 9.00 Werken
van Richard Strauss; 9.35 Koorzang;
10.00 Morgenwijding; 10.20 Kookpraat
je; 10.30 Voor de vrouw; 11.00 Popu
lair non-stop; 12.00 Ensemble Vincen-
tino; 12.33 Johan de Jong, orgel; 13.00
Nieuws; 13.20 Vindobona-schrammel'n;
14.00 Gesproken portretten; 14.15 Om-
roepkamerorkest; 15.00 „Jane Eyre",
hoorspel; 15.30 De Regenboog; '16.00
De Roodborstjes; 1615 Het stond in de
krant; 16.45 Vragen staat vrij; 17.15
The Ramblers; 18.00 Nieuws; 18.20
Leo Fuld zingt; 18.40 Gram. muziek;
19.30 Voor de jeugd; 19.45 Lezen in
de Bijbel; 20.00 Nieuws; 20.15 Staf-
muziek der Amsterdamse politie; 20.50
„Schoppenvrouw", hoorspel; 21.55 Ma-
lando speelt; 22.25 Vrouwenkoor; 22.45
Van boek tot boek; 23.00 Nieuws.
tEUILLETON
Spannend verhaat van
EDGAR WALLACH -
Hij wierp zich ongeduldig om op zijn legerstede en
stak zijn hand uit naar zijn kopje thee, toen er zacht
op de deur geklopt werd en Ling Chu de kamer binnen
gleed.
„De Vrolijke Man is er", zei hij en diende met deze
woorden Whiteside aan, die iets meebracht in de kamer
van zijn levendige, friss? persoonlijkheid, waaraan hij
de bijnaam te danken had, die Ling Chu hem gege
ven had.
„Wel., Mr. Tarling", zei de Inspecteur, een notitie
boekje te voorschijn halende „ik vrees, dat ik niet ve'el
verder gekomen ben met het nasporen van Miss Rider,
maar voor zover i kkan nagaan door navragingen op
het bureau Charling Cross, zijn de laatste paar da
gen verscheidene alleen reizende jongedames naar het
vasteland vertrokken".
„En je kunt niet een dezer indentificeren ®ls Miss Ri
der?" vroeg Tarling op teleurgestelde toon.
De detective schudde zijn hoofd. Ondanks zijn ogen
schijnlijk niët-slagen, had hij toch blijkbaar een ontdek
king gedaan, die hem plezier deed, want er was niets
spijtigs in deze bekentenis, dat hij gefaald had.
„Maar je hebt toch wat ontdekt?" opperde Tarling
snel en Whiteside knikte bevestigend.
,.Ja", zei hij, „door een gelukkig toeval, heb ik een
zeer wonderlijke geschiedenis gehoord. Ik maakte een
praatje met enige der controleurs en probeerde een
man te vinden, die het meisje gezien had ik heb een
portret van haar. genomen uit een groep winkelbedien
den en dit heb ik laten vergroten, wat zeer nuttig kan
zijn".
Tarling knikte
„Terwijl ik met de man aan de uitgang praatte",
vervolgde Whiteside, „kwam een trein-controleur er bij
en bracht'een buitengewoon verhaal mee van Ashford.
In de nacht van de moord gebeurde er iets met dé
Continental Express".
„Ik herinner mij, dat ik er iets overgelezen heb", zei
Tarling, „maar mijn hersenen werden in beslag geno
men door deze andere zaak. Wat "is er gebeurd?"
„Een handwagen voor bagage, die op het perron
stond, viel tussen twee rijtuigen, waardoor er een ont
spoorde", verklaarde Whiteside. „De enige passagier, die
gewond werd, was een zekere Miss Stevens.
Blijkbaar had ze een lichte hersenschudding en toen de
trein tot stilstand was gebracht, **Werd zij vervoerd naar
het Cotage Hospital, waar ze op het ogenblik nog is.
Toevallig is de dochter van deze treïn-conroleur ver
pleegster in dat ziekenhuis en zij vertelde haar vader,
dat deze Miss Stevens, vóór ze weer bij kennis kwam,
sprak over Mr. Lyne en een Mr.Milburgh!"
Tarling zat nu recht overeind en keek de ander mét
halfdichtgeknepen ogen aan.
„Ga voort", zei hij rustig.
„Ik kon weinig te weten komen van de trein-contro
leur, behalve dat zijn dochter de indruk gekregen had,
dat de dame een wrok koesterde tegen Mr. Lyne en dat
ze zelfs met nog groter minachtingsprak over Mr. Mil-
burgh".
Tarling was opgestaan en trok zijn zijden kamer
japon uit nog voor de ander zijn notitieboek kon weg
steken. eMt zijn knokkels sloeg hij op een gong en toen
Ling Chu binnenkwam, gaf hij hem in de Chinese taal
een bevel, dat Whiteside niet kon verstaan.
„Je gaat naar Ashford? Dat dacht ik wel", zei Whi
teside. „Wil je dat ik meega?"
„Dank je", zei de ander. „Ik ga alleen. Ik heb idee,
dat Miss Stevens de ontbrekende getuige in deze zaak
is en dat zij meer licht kan verschaffen omtrent de ge
beurtenissen van de voorlaatste nacht dan enig getuige,
die wij tot nog toe hebben gehoord".,
Hij merkte, dat hij een uur moestwarhten vóór er een
trein vertrok naar Ashford en hij bracht dit uur door
met ongeduldig het perron .op en neer te lopen. Hier
was een nieuwe complicatie in het geval. Wie was Miss
Stevens en waarom reisde zij naar Dover in de nacht
van de moord?
Hg kwam te Ashford en nam een rijtuig, om naar het
ziekenhuis te rijden.
De directrice van het Cottage Hospital stelde hem op
één punt gerust.
„O, zeker, Miss Stevens was nog in het ziekenhuis",
zei ze en een zucht can verlichting ontsnapte hem. Er
was altijd kans, dat zij reeds ontsnapt was en de mo
gelijkheid bestond, dat ze dan weer moeilijk op te spo
ren zou zijn.
De directrice ging hem voor door een lange gang, die
uitkwam in een grote ziekenzaal Vóór de deor van
deze zaal, was er aan de rechterzijde een kleinere deur,
„Wij hebben haar in deze aparte kamer gelegd, om
dat de mogelijkheid bestond, dat zij geopereerd moest
worden", zei de directrice en opende de eur.
Tarling trad binnen. Hij stond voor het voeteneinde
yan het bed en in dat bed lag eenmeisje, wier ogen de
zijne ontmoetten. Hij stond pal,alsof hij door een schot
was getroffen. Want „Miss Stevens" was Odette Rider..!
(Wordt vervolgd)
