"S
jlMMY BROWN ALS WIELRENNER
HET GEHEIM VAN PE
GEEE NARCISSEN
Een kellner vertelt van zijn
ervaringen
Tyl Uilenspiegel herleeft
in een deftig hotel
We smaakten een dezer dagen het
genoegen een kellner te spreken. Niet
zo maar een gewone kellner uit een
eetgelegenheid, waar de normale
mensen, zoals U en wij komen, maar
een kellner, die van zijn beroep een
wetenschap maakt en het verder
heeft gebracht dan zgn doorsnee
collega's.
Een kellner, die een rol van beteke
nis speelt in een van de deftigste ge
legenheden van de residentie. Een
man van betekenis dus, die het mon
daine leven van nabij meemaakt. Een
man van standing tevens, die we met
het juiste inzicht moesten intervie
wen, want al3 hij gemerkt had, dat
we van de pers waren, hadden we
ongetwijfeld niets van hem los ge
kregen.
Het begon met sigaretten.
Zo is het begin in de regel. Als je
iemands tong los wil maken, begin
je met hem een sigaret aan te bie
den. Dat weet U ten minste alweer.
Als iemand U in het vervolg een si
garet aanbiedt, weest dan op Uw hoe
de, want het is er om begonnen!
Deze kellner echter was taai in de
kook. Dat wil zeggen, hij nam de si
garet welwillend aan en blies grote
rookwolken uit, die hg eerst diep ge
ïnhaleerd had. Spreken deed hij niet.
Pas bg de derde sigaret ontsnapte
een opmerking aan zijn lippen: „U
schijnt goed in uw rokerg te zitten".
We knikten geestdriftig, hoewel on
ze voorraad in werkelijkheid uiterst
gering was.
„U koopt zeker ook nog al eens
een doosje zwart?" informeerde hij
belangstellend.
Reeds vreesden we, dat we de teu
gels uit handen zouden moeten geven
en dat hij ons zou uithoren inplaats
van wij hem. Op onze haastige ont
kenning begon hij echter te ontdooien.
Zelfs een Minister doet het.
„Het zou anders niet zo erg zijn
mijnheer. Ik kan me dat voorstellen.
Als een mens het druk heeft, wil hij
wel eens een sigaretje hebben. Het
mag wel niet, maar och ja, er zijn
er zo veel die het doen...
Hier keek hij even behoedzaam om
zich heen of er niemand was, die
het kon horen en toen vervolgde hg:
„Er was laatst in het hotel waarin
ik werk een conferentie. Verschillen
de Ministers namen er aan deel. Ik
noem u de naam van het hotel niet
en ik noem u de naam van de Mi
nister niet. Want ik wil niemand in
opspraak brengen. De conferentie was
gewichtig en duurde lang. Plotseling
zag ik een Minister uit de kamer ko
men. Met afgemeten passen begat hij
zich naar de auto, waarin de chauf
feur zat te wachten. Hij zei iets te
gen hem en verdween weer om zich
by het overige gezelschap te voegen.
Enkele ogenblikken later kwam de
Chauffeur op me af en vroeg of ik
soms raad wist voor een pakje siga
retten. Gch waar weet een kellner
nu geen raad op. Ik verschafte nem
dus het pakje en vroog tegelijkertijd
Of hij één goede fooi van de baas ge
kregen had.
Hij begon onbehoorlijk te lachen
Eerst zachtjes, toen luider, tot hij
eindelijk schaterde. Met moeite bracht
hg er uit: „Nee baas, het is voor de
Minister zelf." Inderdaad liep hij op
de kamer toe, klopte op de deur en
overhandigde het pakje, dat door een
Stralende Minister in ontvangst ge
nomen werd."
Uilenspiegel is er niets by.
Onze vriend, aangemoedigd door
het succes wie heeft immers niet
graag, dat een ander eens hartelijk
om een vertelsel lacht, putte verder
Uit zgn herinneringen.
„Er is laatst een bijeenkomst ge
weest in Den Haag. Tal van verte
genwoordigers uit verschillende lan_
den namen er aan deel. De bespre-
gen verliepen niet vlot en toen de
heren eindelijk moe en met verhitte
hoofden in ons hotel aankwamen, ten
einde van een welverdiende nacht
rust te genieten, dronken ze eerst
nog een stevige borrel. Precies als
bg soldaten onder dienst, was er ook
bij dit gezelschap een heer van Bel
gisch origine, die het mikpunt was
van verschillende hatelgke opmerkin
gen. Hg wond zich zichtbaar op en
een ogenblik vreesden we, dat het
lelijk zou worden. Voordién werd ech
ter de vrede getekend en ze scheid
den als de beste vrienden. Een uur
later was het hele hotel in diepe rust.
Wat nu volgde heeft natuurlijk
niemand gezien. Maar gezamen-
lglv hebben we de volgende dag
het geval zo gereconstrueerd: In
de rustige sfeer van zijn slaap
kamer heeft de bedoelde heer een
plan gesmeed. Een Dlan, dat hij
in alle stilte ten uitvoer heeft ge
bracht. U weet wel, dat het de
gewoonte is, om de schoenen voor
de kamerdeur te zetten. Welnu,
in die bewuste nacht heeft die
heer al die schoenen verzameld
en ze door een raam op de bin
nenplaats geworpen.
De volgende morgen liep de boy
te mopperen, dat.er geen enkele
schoen buiten de deur stond. Niet zo
zeer wegens het gemis aan arbeid,
dan wel in het vooruitzicht weinig
fooien te zullen ontvangen. In de
drukte van onze bezigheden schon
ken we er geen aandacht aan.
Dat werd echter anders, toen er
een drie kwartier later gebeld v^erd
en een heer op driftige toon infor
meerde waar zijn schoenen toch wel
bleven.
Een paar minuten later volgde een
ander en na verloop van een half uur
stond het hele hotel op stelten. Want
de schoenen waren weg en bleven
weg.
Om U de waarheid te zeggen was
het een uitermate grappig gezicht,
al die hoogwaardigheidsbekleders op
sokken te zien rondscharrelen.
Er waren er zelfs een paar tussen,
die krampachtige pogingen deden om
een gat in een sok te verbergen. Als
laatste man kwam de vermoedelijke
boosdoenerte voorschijn en o wonder,
hij had schoenen aan. Met een nuch
ter gezicht verklaarde hij, dat hg zgn
schoenen niet buiten de deur had ge
zet. „Dat was hem te onsecuur, zulle!"
Inmiddels naderde het uur, waar
op de besprekingen zouden beginnen
en daarvoor zouden ze toch nog graag
een hapje eten. Op sokken begaf het
gezelschap zich naar de voor hen ge
reserveerde eetzaal, waar al spoedig
druk beraadslaagd werd, br>e 'it pro-
Sprintjes
bleem op te lossen. De directeur kwam
er zelfs aan te pas en besloten werd
een schoenenmagazgn op te bellen.
Juist op dat moment kwam de tuin
man aanrennen met het schokkende
bericht, dat kwaadwilligen die nacht
een perk begonia's met schoenen had
den gebombarderd.
Toen was het raadsel spoedig op
gelost. Helaas had het die nacht nog
geregend ook, zodat de boy een zwaar
karwij had om de schoenen wéér
glanzend te krijgen.
Sportief zgn ze evenwel! Want het
hele gezelschap vertrok tegen tienen,
met de Belg in hun midden, die van
vreugde straalde, ten einde zich aan
hun arbeid te kunnen weiden."
Welwillend glimlachend stak de
kellner de vierde sigaret op.
Er was Zondagavond ruzie bij de
Italianen Wij kunnen daarvan mee
spreken want we vertoeven in hetzelf
de hotel. Bartali sloeg met zijn vuist
op tafel en brulde: „Had mij dan thuis
gelaten, jullie wisten het toch". Naar
het fluitconcert op de Cauberg te oor_
delen hoeven de twee Italianen er niet
terug te komen.
X
Negen renners zijn er, die behalve
Zaterdag of Zondag, ook reeds in 1938
van de partij waren in het land van
bronsgroen eikenhout. Het zijn de
profs Gerrit Schulte, Theo Middel
kamp en Gino Gartali en de
amateurs Sven Johansson (Zweden),
Rudolf Rasmussen (Denemarken), Au
gust Prosinik (Joego_Slavië), Béla
Madl (Hongarije) en Jozef Kapiak en
Bolesnaw Napierala (Polen).
X
„Hé, Arie Vooren is er ook", riepen
verscheidene toeschouwers. Maar de
Beverwijker was er niet. Het was de
Zwitser Ferdi Kübler, winnaar van de
Ronde van zijn land, die qua profil
en uiterlijk volkomen op Vooren lijkt.
X
De organisatie was Zaterdag niet al
te best. De politie kón het onmogelijk
aan, maar had Zondag gelukkig hulp
troepen laten aanrukken. Ook- werd
de uitslag der amateurs alleen in het
Frans omgeroepen. Na een kwartier
volgde het Nederlands eerst. Ook
werd niet het Zweedse volkslied voor
Snell gespeeld.
X
Aan Wim van Est was door de sup
portersvereniging uit St. Willibrord
beloofd dat men een huis voor hem
zou bouwen als hij bij de eerste zes
eindigde. De jonge amateur woont
thans in een onbewoonbaar verklaard
krot en kan dit onderdak best gebrui
ken.
40. „Wat een kuiten!", riep hij uit
„Kijk toch eens, die edele vormen.
Dit zijn geen kuiten meer, dit zijn
monumenten. Met deze kuiten, mijn
jongen, kan jij een groot kampioen
worden. D'r steekt een klasseman
netje in jou, weet je dat wel?" Jim
my keek de heer Joppe vrij schaap
achtig aan. Op zijn beurt keek hij
eens naar zijn kuiten en hij moest
bekennen, datie d'r niet veel bij
zonders aan zag. „Met deze kuiten",
ging de heer Janus Joppe onver
stoorbaar verder, „maak ik van jou
een wereldberoemd coureur!"
Drie Hollandse zwervers spelen
voor Europa's élite
Franse graaf, Engelse zeepkoning,
twee Hollywood-sterren en een
Indische prinses luisterden naar
Alkmaarse „Volendammers"
Schiphol heeft Zaterdagmiddag gastvrijheid verleend aan de Alkmaarse
kaasdrageis. Wij zien hen hier mcr hun gilde—hoeden en lang" Goudse
pijpen uit de „oude tijd", wel sche.p afstekend tegen het hypermoderne
vliegwezen op Amsterdazn's vliegveld.
Cannes, 19 Aug.
Wy. „Volendammers", rzijn in de
Rivièra. De Eivièra, het Europece
vermaakscentrum met zgn palmen,
zg'n rotskust en de diepblauwe Mid
dellandse Zee, die tesamen met de
fantastische suikerwerkhotels het
aspect geeft van een gekleurde an
sichfkaart. Wij, „Volendammers",
spelen liedjes op de terrassen van die
hotels en we vertellen rustig dat we
HolIanders zgn, als men ons uitmaakt
voor Russen, Hongaren, Tsjechen,
Zwitsers, existentialisten. Heilsolda
ten en wat ai niet.
Alleen, onze landgenoten in de
vreemde herkennen ons costuum di
reet. Dan wordt er kennis gemaakt,
goede raad gegeven en gepraat over
het verre vaderland. Maar overigens
worden we nagestaard door de chic
van Europa, die, gebruind door de
Rivièra—zon, langs de boulevards
flaieert.
Ze gooien met geld, die rijke va—
caiftiegangers, en wij zorgen er wel
vjpdr* dat er ook een gedeelte in ons
Hollands klompje terecht komt.
Een partij in de bergen
Iémand bracht ons in de gelegen—
hei£ in deze kringen der allerrijksten
doqr te dringen. Een Franse graaf
hoorde ons spelen op een terras in
Cannes en engageerde ons na enig
praten voor een "partij oP zijn land
goed. dat mige k.m. verder in de
bergen lag. Een Buick bracht ons
er fieen en al voordat we het land
goed zagen, begrepen we, voor welke
lieden wij die avond zouden moeten
spelen. Daar waren een Engelse zeep
koning, twoe Hollywoods.erren. een
Inc'tsche rrinses, enkele Franse ge
neraals, kortom het gaf een ietwat
beklemmend gevoel zich daar in een
tengevolge van drie weken liften
niet bepaald smetteloos Vclendammer
pakje tussen die dure newlooks en
onberispelijke herencos'tuums te be
wegen. Maav het bleek, dat men onze
muiiek zeer op prijs stelden en een
paa'r stevige cocktails deden alle
schroom vergeten. We speelden lustig
„Ouwe Taaie'" en Van je hela hola.
wat bij de gas'ten reusachtig insloeg.
Het omvangrijke diner, waarvan wij
mee mochter smullen, bewees, dat
men in Frankrijk blïjkbaar nog wel
wat anders lust dan de gebruikelijke
liflaifjes, waarvan je honger wei ev;n
gestild wordt, maar geen voldoende
voeding biedt voor Hollandse magen.
Dit diner vergoedde veel van wat
we op onze reis gemist hadden en
we hernieuwden op or oteïge wijze
onze kennismaking met rijst met kip,
perziken en bananen. Er heerste eer.
filmachtige sfeer, met die schitte
rende kledij, de prachtige tuin en de
heldere maan tussen de rivièraher
gen op de achtergrond. Het was iets
om nooit te vergeten. En de terug
reis naar Cannes maakte het filmisch
karakter volkomen. De dronken Fran
se graaf wilde zelf chaufferen en
laat ik U verzekeren, dat die dodenrit
langs de smalle sepentinewegen ons
menige druppel angstzweet heeft be
zorgd.
Huiswaarts
Het was een waardig afscheid van
de Cöte d' Azur, want morgen moeten
we snel -de terugtocht aanvaarden
De tijd is om, de plicht in Holland
roept ons weer. De zwervers gaan
als nette burgers per trein naar huis
terug. We hebben voldoende verdiend
voor ons 'treinkaartje, terwijl er dan
nog een suovenir uit Parijs en cho
colade uit België over zal schieten.
Dit wordt dan het einde van een
buitenlandse vacancietrip. En alle
Hollanders die een buitenlandse va
cantietrip maken, nemen deze les mee
naar huis: we zulle-» niet meer zo
vlug kankeren op Holland. Er mogeu
misschien misstanden zijn en tekort
komingen. op economisch en sociaal
terrein staat Holland, in vergelij
king met België en Frankrijk althans,
ver vooraan. België en F: mkrijk zijn
du ui'. De arbeider, die hier in Hol
land een loon van f 40.verdient,
stait daarmee op 'n levensstandaard,
die daar eveneens in een normaal
arbeidersgezin alleen door hard
werken van man èn vrouw kan woi
der bereikt. Als de Belgische me
taalbewerker frs. 4000.per maand
verdient, kan zijn gezin daarvan niet
rondkomen. De vrouw moét er in de
textielindustrie frs. 2000.bijver
dienen, wil men zich in leven hou
den.
In Frankrijk is de toestand nog
erger. De Fransen kijker ook som
ber. Zeker, als men in Parijs wan
delt krijgt men over hét algemeen
geen indruk van armoede: er eijn
do rijken, die uitmuntend gekleed
gatn en die kunnen kopen wat er in
de mooie étalages ligt uitgestald. Maar
omelbaar zijn degenen, bij wie de
„struggle for life" op het gezicht valt
'te lezen en daarbij de steun van ste
vige sociale voorzieningen missen.
Nee, laten we tevreden zijn op ons
'Toïlandse goedkoopste—eiland. Laten
we verbeteren, waar we kunnen, maar
niet mopperen. Een vergelijking met
het buitenland is af en toe wel eens
ncdig omdat goed te bgseffen.
A. J. DAM
Een Belg en een
Zweed
DKIEK SCHOXTE heeft Beien!
sinds jaar en dag de bijnaam:
„Boer van Wareghem". Dit is echter
eerder een erenaam dan een minach
tende betiteling. In het werk van de
nieuwe wereldkampioen ligt het ener
gieke, doortastende werk van de on
vermoeibare boer, die vooqploegt in
weer en wind. Hoe harder het regent,
hoe slechter de wegen zijn, hoe moei
lijker het parcours is, des te meer is
de thans dertigjarige Schotte in zijn
element. Zijn populariteit in het
Vlaamse land zal thans een ongekende
hoogte bereiken.
Harry Snell is anders. Hg is een
echte amateur, die reeds vele jaren
in de Skandinavische landen de toon
aangeeft en talrijke malen landskam
pioen was. De 32_jarige kampioen is
van zgn beroep sanitairarbeider en hij
vertelde ons de beste wasbakken van
heel Zweden fe lederen. Een zaken
man dus. Dat was ook waar te nemen
in de strijd om het wereldkampioen-
Schap. Na Gunnar Slcjöld die in 1921
de titel veroverde is deze kleine, 65
kg. wegende wegkampioen de eerste
die zijn land op de erelijst heeft ge-
schreven. En met ere!
WOENSDAG 24 AUGUSTUS 1948
Hilversum I 301 m. 7.00 en 8.00
Nieuws: 7.30 en 8.15 Grarmplaten;
7.45 Een woord voor de dag: 9.00
Voor de zieken; 9.30 Werken van
Walton; 10.00 Congres van Enkra-
teia (Geh. Onth.); 11.00 Potpourri's;
11.40 Pianoduo; 12.00 Gram.muziek;
12.33 Ancora-trio 13.00 Nieuws; 13.15
Orgelconcert; 14.00 Ensemble Baga
telle; 14.30 Plantenpraatje; 15.00
Zangrecital; 15.30 Kamerorkest; 16.
15 Voor de-jeugd; 17.30 Busch-Strrjlc-
orkest; 18.00 Chr. Mannenkoor; 18.30
Ned. Strijdkrachten; 19.00 Nieuws;
19.30 Reportages; 20.00 Nieuws; 20.15
Wijdingsure; 21.30 Koninklijke Kapel.
22.15 Sweèlinck-kwartet22.45 A-
vondqv^r,'»-1-:Nieuws.
Uilv.ó.i.:: ï.UÜ en 8.00
Nieuws; 7.15 e:i S.15 Gram.muziek;
8.50 Voor de huisvrouw; 9.00 Klas
sieke Gram.muziek; 10.00 Morgenwij
ding; 10.20 Voor de vrouw; 11.00 Po
pulair nc-n-sto; 12.00 Orkest Malan-
do: 12.38 Johan Jong, orgel; 13.00
Nieuws; 13.20 Orkest Frans Wouters.
14.00 Gesproken portretten; 14.15
Kamermuziek; 15.00 „Jane Eyre",
hoorspel; 15.30 Voor de zieken; 15.45
De Regenboog; 16.15 Het stond in de
krant; 16.45 Vragen staat vrij; 17.15
Gram.muziek; 18.00 Nieuws: 20.20
Öperetteconcert; 18.45 Reportage we
reldkampioenschappen wielrennen:
19.30 Voor de jeugd; 19.45 Lezen in
de bijbel; 20.00 Nieuws; 20.15 Con
cert uit Luzem; 21.35 „Kruisverhoor"
hoorspel; 22.40 Kwartet Jan Cordu
wener; 23.00 Nieuws.
FEUILLETON
Spannend *erhaal /an
EDGAR WALLACE -
w
HOOFDSTUK XXVI.
In Mrs. Riders kamer
Er heerste diepe stilte. Tarling voelde zijn hari I i./.c'i.
„Nadat ik Lynes Magazijn had verlaten", zei ze, „be_
Bloot ik om twee of drie dagen bij mijn moeder te gaan
doorbrengen, vöör ik uitkeek naar ander werk. Mr. Mil-
burgh ging alleen voor de week-ends naar Hertford en
ik kon niet met hem onder hetzelfde dak vertoeven, alles
wetende, wat ik wist.
Ik verliet mijn flatwoning die avond ongeveer om
half zeven, doch ik weet niet precies de juiste tijd.
Maar het moet ongeveer zo laat geweest zijn, omdat ik
de trein van zeven uur naar Hertford wilde hemen.
Ik kwam aan het slation en had een kaartje genomen,
en bukte om mijn tas op te nemen, toen ik een hand
op mijn arm voelde en, mij omkerende, zag ik Mr. Mil_
burgh staan. Hij was zeer opgewonden en ongerust en
vroeg mij, om een latere trein te nemen en met hem
naar het Florcntine Restaurant te gaan, waar hij een
kamer had genomen. Hij zei mij, dat hij zeer slecht
nieuws had en dat ik dit moest weten.
Ik gaf mijn tas in bewaring in de vestiaire, en ging
met hem mee en onder het diner om juist te zijn,
gebruikte ik slechts een kopje thee vertelde hij, dat
hij op het punt stond geruineerd te worden Hij zei, dat
Mr. Lyne een detective had ontboden (dat was u> en
van plan was, om hem aan de kaak te stellen, alleen
was Mr. Lynes woede op mij zo groot, dat hij voor het
ogenblik van zijn plan afgeleid was.
„Jij alleen kunt mij redden", zei Milburgh.
„Ik?" zei ik verwonderd, „hoe zou ik u kunnen red
den?"
„Door de schuld van de diefstal op je te nemen", zei
hij. „Je moeder trekt zich deze zaak erg aan".
„Weet zij het?"
Hij knikte. Later ontdekte ik, dat. hij loog en specu
leerde op mgn liefde voor mijn moeder.
„Ik was versuft en verschrikt", zei het meisje, „door
de gedachte, dat mijn arme, lieve moeder betrokken
zou worden in dit vreselijke schandaal en toen hij hij
voorstelde, dat ik een bekentenis zou schrijven, die hij
mij dicteerde, en met de eerste trein naar het vasteland
gaan tot de zaak doodgebloed was, stemde ik zonder
proest toe in zijn plan en dat is al".
„Waarom kwam je vanavond naar Hertford?"
Weer glimlachte zij.
„Om de bekentenis te halen", zei ze eenvoudig. „Ik
wisf, dat Milburgh die in de brandkast zou bewaren. Ik
zag hem, toen ik het hotel verliet hij had mii getele
foneerd en afgesproken om mij in de winkel, waar ik
aan de detectives ontsnapte te ontmoeten en daar ver.
telde hij mij Zij hielp plotseling op en bloosde.
„Hij vertelde je, dat ik verliefd op je was", zei Tar
ling kalm en zij knikte.
Hij dreigde, dat hij zich dit feit ten nutte zou maken
door u de bekentenis te laten zien.
„Ik begrijp het", zei Tarling en slaakte een diepe
zucht van verlichting. „Goddank!" zei hij uit de grond
van zijn hart.
„Waarvoor!" zroeg zij en keek hem verwonderd aan.
„Dat alles nu opgehelderd is. Morgen zal ik de moor
denaar van Thornton Lyne arresteren!"
„Nee, nee, dat niet", zei ze en legde haar hand op
zijn schouder terwijl hoor droevig gelaat naar het zijne
was gekeerd, „dat beslist niet. Dat kan Mr. Milburgh
niet gedaan hebben, het is onmogelijk, dat hij zo'n gro
te schurk is".
„Wie zond het telegram aan je moeder om te zeggen,
dat je niet kwam?"
„Milburgh", antwoordde het meisje
„Herinner je je ook, of hij twee telegrammen ver
zond?" zei Tarling.
Zij aarzelde.
„Ja, dat deed hij", zei ze, „Ik weet niet, voor wie het
andere bestemd was".
„Het was tenminste hetzelfde schrift", zei hij
„Maar
„Lieveling", zei hij, „je moet je er verder niet druk
over maken. Er staat je een moeilijke tijd te wachen,
maar je moet dapper zijn. Zowel terwille van jezelf en
van je moeder als van mij", voegde hij er aan toe.
Ondanks haar ellende glimlachte zij flauwtjes.
„U neemt iets als zekerheid aan, is het niet?" vroeg
zij.
„Doe ik dat?" vroeg hij verwonderd
„U denkt zg bloosde meer dan ooit „dat ik ge
noeg van u houdt dat ik terwille van u iets doen zal".
„Ik geloof, dat dit het geval is", zei Tarling langzaam
„maar ik vermoed, dat het slechts een begoocheling is?'
„Misschien is het instinct", zei ze en drukte zijn arm.
„Ik moet je terugbrengen naar je moeder", zei hij
De wandeling van het huis naar het station was lang
durig en vervelend geweest. De terugtocht was verba
zing wekkend kort, hoewel ze toch heel langzaam wan
delden. Nooit maakte iemand het hof zoals Tarling deed
en het leek alles onwerkelijk als een droom. Het meisje
had een sleutel van het buitenste hek en samen gingen ze
er door.
„Weet je moeder, dat je in Hertford bent?" vroeg Tar
ling plotseling.
..Ja", antwoordde het meisje. „Ik zag haar voor Ik
naging".
„Weet zij
Hij durfde de zin niet voltooien.
(Wordt vervolgd).