VAN ZICHT EN DORSVLEGEL TOT
ZELFBINDER EN COMBINE
^<r J "/K
'Mïi&L
D
DE METHODEN VERANDEREN,
DE OOGST BLIJFT HETZELFDE
*:mhZï O
s jtFW*.'. r *-
F#- r""r" V •*- «c
cjrotiJA
Uitgave voor de Zaterdag en Zondag voor de Abonné's van de Noord-Hollandse Pers '45 Zaterdag 4 Sept. 1948
Elk jaar opnieuw beleven we de
jenoegens van de oogsttijd. Als we
n trein of bus, per auto of fiets het
and doorkruisen, als de Augustus
maand in het land komt, gaan onze
igen elk jaar weer te gast aan de
raanvelden, die meer en meer een
jouden gloed beginnen aan te nemen.
Vooral in de avond bieden ze een
iecrl\jke aanblik, als de laatste stra-
en van de ondergaande zon er over
jlijden en de eigenaar vergezeld van
ijn vrouw met rustige passen over
Ie velden gaat kijken hoe ver het met
iet graan staat.
Dat is dan een van de laatste avon-
len, dat ge kunt genieten van de on-
erepte schoonheid van de velden,
vaarop het gouden graan zachtjes
taat, te wiegen. De volgende dag is
etzelfde veld een slagveld geworden,
raar de arbeid slag levert. De oogst
iioet immers binnen. Wel wordt er
lewcerd, dat de mens niet alleen bij
irood zal leven, maar we kunnen cr
an toch maar bijzonder slecht bui tan.
I WIJ ZOUDEN EEN reportage voor
U maken van de oogst. De opdracht
w-as onvolledig en niet omlijnd. Wat
was het eigenlijk voor een snertop-
tlracht. Wordt er niet een half jaar
lang geoogst Beginnen we niet reeds
met de spinazie, om eerst te eindigen
met de laatste kool en de prei, als de
Winter reeds in het land is? Wat kan
pen opdracht om een verslag te ma
ften over de oogst, echter anders in
houden dan 'n verslag over de graan-
pogst, als die opdracht in Augustus
jvordt gegeven?
I Een ogenblik hebben we nog ge-
garzeld. We zouden het ook hebben
kuncn bestaan om een blik te wer
pen in een of andere boomgaard. Al
licht was men ook daar aan het oog
sten en men behoeft niet over veel
verstand te beschikken om als vast
staand aan te nemen, dat er in een
boomgaard voor een paar journalisten
meer van het blok valt, dan op de
akker. Hadden we echter onze op
dracht aldus uitgevoerd, zeker waren
er moeilijkheden ontstaan en zo be
gaven we ons voor dag en dauw op
de paden.
Natuurlijk beschikten we over een
modern vervoermiddel, want wie een
uitgebreide reportage wil maken over
de oogst eo al wat daar bij behoort,
moet bijna onze hele provincie door
kruisen.
DE NOORD IN, luidde de opdracht
die we aan de chauffeur verstrekten
en in snelle vaart verlieten we Scha-
gen, hamen Schagerbrug, raceten door
Oudesluis, waar we Daan Pool nog
in ochtendjapon voor de ramen van
zijn huis zagen patrouilleren. Geluk-r-
kig zag hij ons niet, anders vrezen
we, dat onze tocht een ontijdig einde
had genomen, daar we dan ongetwij
feld de kwaliteit van een kop elee-
trisch gemalen koffie hadden moeten
taxeren. Lang het mooie Oude Veer
ging het verder en toen zaten we er
plotseling midden in.
Ht bleek, dat we zelfs een beetje
te laat waren, want tal van velden
.varen reeds bewerkt. Het graan stond
aan hokken, terwijl andere percelen
nog slechts stroresten vertoonden.
Het duurde echter niet lang of we
ontdekten een akker, waar de werk
zaamheden in volle gang waren. Een
gedeelte stond overeind, bij een ander
deel waren enkele mannen met de
zicht bezig, terwijl iets verder op de
machine ratelde.
„Dat lijkt wel tarwe met een naald
er aan." aldus een van ons, we ver
klappen niet wie, toen we langs een
hok liepen, waar de gerst in schoven
samengeplakt was.
„Dit is Mansholt tarwe." grapte
de chauffeur. „Daar zijn ze bezig met
Juliana. Ik zelf hield me wijselyk stil.
- De mannen met de zicht hielden
een ogenblik op.
„Ja, hier kon de mesjien niet door.
Er had zeker een soortement - hoos
in gezeten. Daarom doen we het maar
met de hand. Ter zelfder tijd kwam
de zelfbinder aanratelen. Het was nog
niet zo'n heel moderne. Hier liepen
tenminste nog paarden voor. Welk
een verschil echter. Als een vorst
troonde de boer op zijn zetel. Het
mes sneed de aren af, ze vielen keu
rig op een plat en de machine deed
de rest. Netjes gebonden werden de
schoven achter het gevaarte neerge
legd; Er viel niets anders te doen
dan ze bijeen te zoeken en ze aan
hokken te zetten.
DE ROMANTIEK IS verdwenen,
zeiden we tegen een arbeider, die in
wirwar met de zicht bezig was. Hij
lachte grimmig.
„Probeer het maar een keer, dan
zul je wel merken hoe romantisch
het is, als je een hele dag in de gloei
ende zon moet staan. Dan zul je wel
anders praten. Nee man, ik zegen de
machines. Daar zit romantiek in. Dan
beheers je de aarde. We zijn er altijd
door beheerst geworden. Wij waren
slaven van de aarde."
We hadden inmiddels de zicht ter
hand genomen en beproefden onzo
krachten. We brachten het weinig
verder dan een niet bepaald onge
vaarlijke aanval op onze schoenen.
Misschien dat we het wel zouden le
ren als we er tijd genoeg aan be
steedden, maar we verbeeldden ons,
dat we er die dag de tijd niet voor
hadden. Dus keken we toe.
Het lijkt zo eenvoudig. Regelmatig
zwaaiden de armen de zichten, haal
den de stengels naar zich tóe,' rolden
het bos een paar keer om en het was
gereed om gebonden te. worden, waar
mee zich een struise jonge deern be
lastte'. Maar het was zwoegen. Het
zweet gutste de mannen .van1 het ge
laat. En daarnaast reed.de. nieuwere
tgd. Niet de allernieuwste: Neen, hij
was al weer op achter. „Zeker, dit
was een verbetering, maar als we
het nieuwste van het nieuwste wilden
INHOUD
De oogst komt binnen,
Uit het Rijk van Óodih Caïssa.
Voor de vrouw - onze puzzlc
Sportvaria van overal
Oom Hans houdt college
Niiuws uit de Skeerwinkel.
Tussen Wit en Zwart-
Een oud amateur vertelt.
Telegrammen van Mars.
Kin derkoerier.
Haantje-zwets
