me immer
Het noodlot van
Esperanlo als wereldhulptaal
Lichtende stralen in donkere nacht
RIESBRIEF UIT BIRMA
Robijnen, rood als bloed, hebben
veelal tragische geschiedenis
Op mijn wonderlijke, vluchtige reis
door het eeuwenoude juwelenrijk heb
ik zoveel gezien en gehoord, dat ik
niet kan ophouden u daarvan te ver
tellen. de haat horen schateren, de
list horen konkelen. Ik heb ongeluk-
kigen een vreselijke dood zien ster-;
ven. in ongenade gevallen om een-,
schoon juweel; vrouwen hun kussen
zien verkopen om hetzelfde kleinood;
koninkrijken zich zien verheffen op
de schatten van een rijk® bodem en.
zien vergaan in de vlucht van hun
volkeren, in de plunderingen van hun'
schatten, voor altijd de glans van hun
macht zien verbleken door de jaloezie
en hebzucht van naburige staten.
Blik ik terug in de duisternis van
lang vervlogen eeuwen, dan zie ik
een rood schijnsel opflakkeren. Het
wordt feller en feller, het begint te
stralen en als ik gewend ben aan de
schittering, dan zie ik, dat het diep
rode licht afkomstig is van een edel
steen, zo schoon als was een bloed-
droppel aangeraakt door een heilige
vinger en gevormd tot een juweel.
Hindoekinderen kunnen het mij wel
anders vertellen:
Het is een. diamant, gekleurd
door het bloed van een maharani, ge
dood in woede, teleurstelling of ja
loezie. En dat is hun omschrijving
van een robijn.
Dichters, sprookjes- en legendenver-
tellers, allen spreken zij van het licht,
dat de robijn verspreidt, een licht zo
sterk, dat kamers, paleizen en pago
den er door werden verlicht. Hun fan
tasie slaat vooral als zij het hebben
over deze steen op hol met zulk een
vaart, dat als men hen zou volgen
men werkelijk niet zou weten waar
men terecht zou komen. Zij kunnen
ons echter niet de ellende doen ver
geten, die Birma heeft gefcden om
het bezit van deze stenen, die als
het symbool van leven en liefde gol
den.
In de vijftiende eeuw was Birma
verdeeld in twee elkaar vijandige
koninkrijken, dat van Ava in het
binnenland en dat van Pegoe aan de
zee. Tot in de zestiende eeuw mocht
het laatste rijk zich verheugen in
rgrote rijkdom en in een bloeiende
handel in robijnen. Tegen het einde
van de eeuw was zijn glorie verdwe
nen en de stad Pegoe verwoest en
beroofd door de strooptochten van
machtiger nabuurvolken.
Toen in de zeventiende eeuw de'
koning van Ava in het bezit kwam
van een rijk robijnendistrict in Boven
Birma was het met het geluk van de
bewoners der wilde valleien daar ge
daan. Alle kostbare stenen, die wer
den gevonden, behoorden aan de ko
ning, geen enkele beloning werd er
voor aan de ongelukkige vinder ge
geven. Zij die in het bezit van zulk
een steen werden gevonden, moesten
verschrikkelijke straffen ondergaan.
Alleen vrouwen waren van deze straf
maatregelen vrijgesteld. Slechts ste
nen beneden het gewicht van tien ka
raat mochten de arbeiders in de rab"
nenmijnen zelf behouden.
Niets moet schoner zijn geweest
dan het hof van deze gevreesde ko
ning. De gewoonste meubelen waren
versierd met honderden juwelen. Zij
hadden de Oosterse vorm, dus een
rondgeslepen oppervlak zonder facet
ten. De negentiende eeuwse koning
Thibau besteedde uren aan het bekij
ken van zijn juwelen om het wisselen
van de lichtreflexen op de verschil
lende tijden van de dag te kunnen
bewonderen.
Tot in de negentiende eeuw slaag
den Europese landen er niet in vaste
voet te krijgen in het rijk van Ava.
dat het mysterieuze robijnenland
angstvallig bewaakte en handelaren
slechts toeliet onder escorte van ge
wapende bewakers, die de juwelen-
transacties nauwlettend bespiedden.
SPORTIEF GEKLEED.
Een feit is het, dat vooral de jeugd
graag sportief gekleed gaat. En dat is
begrijpelijk, want in een sportief
toiletje voelen we ons veel prettiger
en daardoor jeugdiger dan in een „stijf
deftig" ensemble. Er zijn natuurlijk
gelegenheden, waarbij we beslist „ge
kleed" moeten zijn. en vanzelfspre
kend zullen we er voor zorgen, een
toiletje te hebben, dat we op zö'n dag
kunnen aantrekken. Op de andere da
gen dragen we echter graag een blouse
en rok met een bijpassend kort jasje,
vooral op wat frissere dagen van het
voorjaar. Ook is deze dracht ideaal
voor op reis.
Vooral in de Engelse voorjaarscollec
ties was een groot aantal korte jasjes
en blouses te bewonderen. De afge
beelde toiletjes zijn Engelse model
letjes.
K 384777. Een manteltje met een recht
r schouderstukje kan vlot zijn voor
3fS]e geen kraag. Benodigd voor 96 cm. boven
late c.a. 3 m. stof van 140 cm. breedte.
3M*/7 Een jeugdige en sportieve bleuse, die zowel deor de bakv's
lU door de werkende en studerende vrouw kar. worden gedragen Er is
Jjimte in het model aangebracht onder de gladde lijn van het schouder-
qaqe. Benodigd voor «2 em. bovenwijdte ongeveer 1.75 m. stof van
J cm. breedte.
(kronen van deze modellen zijn a 0.95 bij „Bella", Patronen Service
Kromme Nieuwe Gracht 66, Utrecht, te bestellen.
|^3847/7 is verkrijgbaar voor 90. 96 en 102 cm. bovenwijdte K 3848/7
~pr 86, 92 en 100 cm. bovenwijdte.
modeUen zijn overgenomen uit ..Bella". Het Nieuwe Modeblad
«rob U zich kunt abonneren bij de Administratie van deze krant
„Dank u mijnheer Collin," zei Sa-
bine met een door tranen verstikte
stem. ..Neen, familie heb ik niet
meer. Slechts een ls er, die me wel
licht kan helpen."
„Een man?"
Zij knikte.
„Waarom gaat u niet naar hem toe?
Waar woont hij dan?"
„Iu Amsterdam.... Maar juist
naar hem kan ik onmogelijk gaau
Ik hoop alleen dat hij naar Boston
komt, of liever, dat weet ik zeker.
Hij is de neef van de reder, die ons
deze prijs voor onze passage wil la
ten betalen. Alleen weet hij niets
af van deze barbaarse methode.'
Collin keek haar verbaasd aan.
„Meent u werkelijk dat hij er niet
van op de hoogte is? Dat weet toch
een kind. Is hij ook koopman?"
„Neen, hij studeert wijsbegeerte."
„Dan weet hij er stellig niets van
antwoordde Collin en Sabine hoorde
niet hoe ironisch zijn stem klonk.
„En u ziet toch wel in dat ik mijn
landgenoten niet aan hun lot kan o-
revlaten?"
„Ja, maar u wilt toch zelf ook niet
als 'werkkracht dienst nemen? Hoe
kunt u bij uw landslieden blijven?
Wie weet naar hoeveel plaatsen zij
vertrokken zijn! Neen, blijft u voor
lopig maar hier in Boston. Misschien
krijg ik van de bank gedaan dat zij
tt een voorschot geven op de crdiet-
brief van uw vader. Eu daarnaast
eal ik een beetje voor u zorgen Voor
mij behoeft u niet hang te zijn. Ik
ben niet ajs luitenant Iveats."
Maar Sabine protesteerde: „Neen,
flat kan ik heus niet aannemen. Ik
tou me diep schamen."
Collin keek haar enige ogenblikken
zwijgend aan: „Maar ik wil u wev-
kelijk graag helpen. Het enige wat
wij kunnen doen tenminste wau-
neer u persé in Boston wilt blijven
is na te gaan waar uw landgenoten
terecht gekomen zijn."
„Maar dat wil ik vanavond nog
doen" riep Sabine en opnieuw mank
te zij aanstalten om te vertrekken.
„Neen. dat doet u nu juist niet" ant
vvoordde Collin. „U moet nu naar uw
kamer en naar bed. Intussen zal ik
■nasporingen doen en morgenochtend
vroeg breng ik verslag uit. Wilt u
doe wat ik zeg? Ja of neen? zo be
sloot hij energiek.
Eu Sabine, die voelde hoe moe zij
was, van de emoties welke zij sinds
de aankomst van de „Meermin" had
doorgemaakt, had niet de moed om
„neen" te zeggen.
Reeds vroeg zat Sabine de volgen
de morgen aan hét ontbijt iu „De
gekruiste Sleutels". Wonderlijk ge
noeg had zij goed geslapen. Zodra
haar bagage gearriveerd was had zij
zich op bed. geworpen. Eu nu ston
den de koffers nog precies zo als /ij
aangekomen waren. Zij had geen plan
om lang iu het logement te blijven.
Ze at en dronk gejaagd wat de
waard haar voorzette. Haar gedach
ten waren bij haar landgenoten en
voortdurend overdacht zij wat er ge
da.au kou worden om hen te helpen.
Diverse mogelijkheden had zij- reeds
bedacht en verworpen toen er c-p
haar kamerdeur geklopt werd. Col
lin. de rechtsgeleerde trad binnen.
„Goed geslapen mejuffrouw?" in
formeerde hij, het meisje met welge
vallen bl ikke II bekijkend. „De rust
heeft u goed gedaan! Ja, ik begrijp
•dat u brandt van verlangen oni ie
Hetgeen de smokkelhandel toch niét
tegenhield!
In 1378 verklaarden de Engelsen
de oorlog aan Thibau. Toen de Britse
legers opi'ukten, vluchtte de laatste
robijnenkoning in paniek. Zijn robij
nen vergat hij echter niet. Niemand
weet echter waar ze gebleven zijn.
Men vermoedt dat ze zich bevinden
in de schatkamers van andere Ooster
se potentaten.
Wat is een robijn?
Verwar hem niet met een karbon
kel, een granaat of ander rode steen,
zoals in vroeger tijden .nogal eens
placht voor te komen. Evenals dat
met de diamanten het geval was, heb
ben de bewonei-s van juwelenland
lang gegist naar het ontstaan van de
ze edelsteen. Men vermoedde, dat h(ij
de dieprode vrucht was van een fon
kelende juwelenboom, die edele
vruchten droeg welker kleuren v4-
en rood, al naar gelang de rijpheid.
We weten nu beter. De stenen woe
den dikwijls gevonden in gezelschap
van andere stenen en van de botten
van mastodonten.
De volken van het Oosten warein
van mening, dat ze onsterfelijkheid
en geluk aan de drager brachten. Dat
ook dit een schoon sprookje was heb
ben zij aan den lijve moeten onder
vinden.
Wij Nederlanders houden niet van
deze gloeiend-rode stenen. De Neder
landse vrouw is deze steen te warm
bloedig, te hartstochtelijk van gloed.
Als zij al geen diamanten de voorkeur,
geeft, zal haar liefde uitgaan naar de
diepe straling van de groene smaragd
of naar het fluweelblauw van de saf
fier. Gaat men verder naar het Zui
den, dan zal men ervaren dat de ro
bijn steeds meer in trek komt, ter
wijl hij in het Oosten de uitverko
rene van alle is. Een robijn van zeld
zame schoonheid is meestal veel kost
baarder dan de mooiste diamant.
Simmige robijnen en ook saffieren
beide zijn corundumstenen ver
tonen bij bol of cabochonslijpsel een
lichtende zespuntige ster. Ze zijn na
melijk van een hexagonale structuur.
Microscopische insluitsels of holten
reflecteren bij invallende lichtstralen
die elkaar met een hoek van zestig
graden kruisen. Nederland geeft niets
om sterrobijnen of stersaffieren. Ame
rika daarentegen is er verzot op.
De dieprode duivenbloed-robijn, de
mooiste, komt nog steeds uit Birma,
de bruinrode uit Siam, terwijl-het ju-
weleneiland Ceylon een lichtrode
steen levert. Er zijn nog oranje en
violette corundumstenen de oranje
heet padparadshah maar als u de
ze in Europa tegenkomt is het altijd
een synthetische. De echte zijn zo
zeldzaam, dat ze in de handel nim
mer voorkomen.
Er zijn weinig onderwerpen, waar
over zoveel onjuiste opvattingen be
staan als over de wereldtaalbeweging
in het algemeen en Esperanto in het
bijzonder. Het recht zetten van een
aantal verkeerde meningen zij daar
om ons eerste doei.
Als er gewoonlijk kortweg over
„wereldtaal" wordt gesproken, bedoe
len wij daar eigenlijk wereldhulptaal
mede. Want wat is het geval? In te
genstelling tot de -meest verspreide
mening, als zou het de bedoeling van
de aanhangers van een wereldtaal
zijn, alle bestaande nationale talen
te doen uitsterven en hiervoor één
kunstmatige wereldtaal in de plaats
te stellen, dient opgemerkt te worden
dat de propaganda er uitsluitend op
gericht is, een wereldhulptaal in te
voeren naast de nationale talen. Der
halve dient zij alleen gebruikt te
worden in het Internationale verkeer,
dus daar, waar vertegenwoordigera;
van verscheidene naties bijeenkomen.
Hierbij mag ik even iets langer stil
staan. Het zijn nl niet in de eerste,
plaats de tegenstanders van de hulp
taaiidee geweest, die bovengenoemde
onjuiste mening hebben verbreipr
Neen, vooral de aanhangers van het
Esperanto, de kunstmatige taal, diti
ik hoofdzakelijk in deze artikelen zal'
bespreken, hebben zich in de laatste
zestig jaren vaak schuldig gemaal?t'
aan een verkeerde wijze van pro pa1-'"
ganda maken.
Dus: het doel van de Esperantisten'
is slechts het invoeren van deze huïp-n
taal in het internationale verkeer zon
der verdringing van de nalionale ta
len in het dagelijks leven van de
volkeren.
Dit is zeer begrijpelijk. Waarom
zouden bijv. wij. Nederlanders, die
elkaar zeer goed verstaan en die o.a.
de Vlamingen zeer goed verstaan, op
zekere dag plotseling die Nederland
se taal afzweren en overgaan op het
-gebruik van Esperanto? Ditzelfde
geldt voor de Fransen, Engelsen en
welk ander volk met één nationale
taal ook. Maar nu het internationale
verkeer, in het bijzonder de interna-
tonale congressen en conferenties.
Hier worden gewoonlijk drie of y:er
officiële talen toegelaten in de rede
voeringen en debatten, terwijl daarna
soms gelijktijdig door tolken de
vertalingen worden voorgelezen.
Rechtstreeks contact tussen alle aan
wezigen is daar nimmer mogelijk. ,.Ja
Maar het Engels is toch de wereld
taal", hoor ik in gedachten al oppone
ren, Zeker, 't Engels wordt vaak de
„wereldtaal" genoemd en vooral zee
lieden helpen graag mede aan de ver
breiding van deze fictie. Het is ech
ter slechts een fictie, want iedereen,
die internationale congressen heeft
bijgewoond, weet, dat personen, die
elk in hun vak soms grote beroemd
heden zijn en groot aanzien genieten,
op het internationale congres tussen
vakbroeders uit andere landen vaak
slechts stuntelige redenaars bleken te
zijn, die in het gebruik van de voor
hen vreemde nationale taal verstrikt
raakten en tenslotte -transpirerend
van verder debat afzagen.
Lange Jaap heefi nieuwe lenzen
Deze WINTER is de eersle nieuwe vuurtoren sedert de oorlog *n
ons land gereed gekomen. Het is het 55 meter hoge licht van Huisduinen,
waarvan gelukkig niet de toren, maar helaas wel de optiek door de Duitsers
werd vernield. De technici van het Proefstation Kustverlichting te Scheve-
ningen hebben van het herstel geprofiteerd, door de Huisduinense vuurtoren
een veel grotere capaciteit te geven, dan hij voorheen* bezat. Twee maanden
lang hebben de monteurs werk gehad aan de installatie van de nieuwe op
tiek. Deze bestaat uit een z.g. draaitafel, waarop het lenzen-stelsel is ge
construeerd, dat aan de 4300 Watt Phiiips-lamp een buiengewone verster
king geeft.
In het Aprilnummer van De Speel
wagen vertelt K. Norel een "Westfries
verhaal en M. Zwaagdijk 't een en
ander over Paasgebruiken in de vo
rige eeuw. Waaruit al weer valt te
leren, dat de romantiek verdwijnt. Zo
is het ook met onze Hollandse mo
lens, waaraan een tweetal artikelen
zijn gewijd, o.a. voor die in de eWr
terveerpolder, welke gelukkig behou
den blijft.
Mr. Belogne schreef een gedegen
studie over de bakens aan onze kust.
terwijl enkele kleinere bijdragen het
geheel van deze Speelwagen comple
teren. Fraaie foto's verluchtigen de
tekst: het was ook deze keer weel
een genoegen te bladeren en te lezen!
KINDJE VERDRONKEN
Gistermorgen, omstreeks 12 uur is
een 11-jarig jongetje, dat langs de
wallekant van de Keizersgracht te
Amsterdam speelde, te water ge
raakt. Hij kwam met zijn hoofd i'i
de modder en is verdronkeu.
Op de lens gemeten heeft de licht
bron een sterkte van elf millioen
kaars gekregen, waarvan evenwel
weer een groot deel verloren gaat.
De lichtstraal moet door de ruiten
van de koepel heen, die ter bescher
ming van het mechanisme dient, het
geen een verlies aan lichtkracht op
levert, tezamen met het door de
draaiing veroorzaakte verlies, van
meer dan de helft.
Er blijft echter nog altijd 5.2 mil
lioen kaars over. Tot dusverre bezat
in ons land alleen de vuurtoren van
Goeree een dergelijke lichtsterkte.
Deze is evenwel tijdens do bezetting
vernield, zodat Huisduinen nu de eer
ste toren is, die met een dergelijke
hoge lichtsterkte is toegerust.
ANDER KARAKTEF
Een tweede verbetering in het „be
drijf" van deze vuurtoren, was de ver'
andering van het karakter van het
licht. Met karakter duidt men het
aantal lichtschitteringen aan, dat een
toren uizendt. Huisduinen liet voor
heen elke toen seconden twee schitte
ringen zien. in het volgende tempo:
schittering 0.1 sec. duisternis 1.9
sec. schittering 0.1 sec. duister
nis 7.9 sec. Dit alles speelde zich af
tijdens één omwenteling van de op
tiek.
Thans worden er vier schitteringen
vertoond in 20 seconden, eveneens tij
dens één omwenteing. Men heeft dus
de optiek tweemaal zo groot gemaakt.
Maar dit bracht tevens mee, dat er
vier lenzen naast elkaar in het me
chanisme ingebouwd moesten worden,
die een brandpuntsafstand van 92 cm
hadden.
De middellijn van de optiek be
draagt dus bijna twee meter en daar
mee is het grootste lenzenstelsel ver
vaardigd, dat ooit in Europa is toe
gepast. Mede door de ingewikkelde
constructie van deze optiek, van
duurde het geruime tijd voor deze
geleverd kon worden. Door het uit
vallen van de Duitse optische indu
strie kunnen vuurtorenlenzen alleen
nog worden geleverd door de fabriek
van Barbier-Benard, te Parijs. En
aangezien Franrijk zo mogelijk nog
meer schade aan zijn vuurtorens had
opgelopen, dan wij hier. zorgde men
n Parijs eerst voor de eigen behor
Thans beginnen er gelukkig meer
bestellingen binnen te komen voor de
Nederlandse vuurtorenrij. Als eerste
patiënt wacht thans de vuurtoren op
Eierland het herstel. Daar is de hele
top van de toren afgeschoten. De
koepel kan eerst worden afgebouwd,
nadat de optiek is gemonteerd. Ver
volgens moeten de torens van Wes-
tensch'ouwen en Goeree (inmiddels
weer herbouwd) van lichten worden
voorzien.
Tijdelijk doet op Westenschouwen
een noodlicht van de voormalige
luchtbebakenings-route dienst, maar
deze lichten bezitten slechts een
sterkte van 400.000 kaars. Voor Goe
ree heeft men voorlopig het oude
„vuurschip" gestationneerd, maar ook
dit is slechts een halve maatregel.
Beide torens krijgen ook de moderne
lichtsterkte.
Maar en dit was goed nieuws
voor de Zeeuwen waarschijnlijk
zal eerst de befaamde Westkappelse
vuurtoren hersteld worden. Ook daar
doet men het met een noodlicht, rrear
de toeneming van de scheepvaart in
het Engelse kanaal eist dringend 'n
nieuw groot licht te West-Kapelle.
Het is namelijk dit licht, dat voor de
oorlog met zijn twee millioen kaars
zichtbaar was tot in het Kanaal. Bij
verhoogde sterkte is het nog veel
verder te zien en dit is een der rede
nen, dat het wel voorrang zal krijgen
iets waar men zich op Walcheren
al op spitst.
MAN GEVALLEN
Zaterdagavond is in een cafe op
de hoek van de Westermarkt en de
Prinsengracht te Amsterdam een be
zoeker van een trapje met zeven tre
d engevallen. Hij kwam daarbij zo
ongelukkig terecht, dat hij tijdens
het vervoer door de GG en GD naar
het Wilhelbminagastthuis aan zijn
verwondingen is overleden.
DINSDAG
HILVERSUM I 462 m. KRO 7.00
en 8 00 Nieuws; 8.15 Pluk de dag: 9.00
Voor de vrouw; 9.35 Lichtbaken; 10.00
Voor de kleuters: 10.15 Haydn con
cert: 10.40 Schoolradio: 11.00 Voor de
vrouw;; 11-30 Vioolspel; 12.00 Spaanse
klanken; 12.33 Lunchconcert; 13.00
Nieuws; 13.20 Amsterdamse polïneka
pel: 14.00 Jonge Weense solisten; 14.30
Filmmuziek: 15.00 Schoolradio; 15.30
Orkest zonder naam; 16.00 Voor de zie
ken; 16.30 Ziekenlof; 17.00 Jeugduitsen
ding;' 17-45 Orgelspel; 18.00 Amuse
mentsorkest 19.00 Nieuws; 19.25; Dit
is leven; 19.45 Voor de jongeren: 20.00
Nieuws; 20.05 Feestconcert t-g.v. de
Anro Santo viering; 23.00 Nieuws;
23.15 Bachconcert.
HILVERSUM I 298 m. AVRO 7-00
en 8.00 Nieuws en gram.; 9.00 Hérsen
gymnastiek; 9.30 Aubade; 10-00 Mor
genwijding; 10 15 Arbeidsvitaminen;
10.50 Voor de kleuters; 11.00 Piano
spel; 11.30 Voor de zieken; 12 00 Frans
programma: 12.40 Cowboy liedjes; 13.00
Nieuws; 13.25 Metropole orkest; 14.00
Wijdingswoord, 14-30 Weens Philharmo
nisch orkest; 16.30 Jeugduitzending:
17.30 Hawaiianklanken: 18.00 Nieuws:
IS.30 Strijdkrachten: 19-05 Fanfare or
kesc; 19.30 Toneelbeschouwing; 20.00
Nieuws; 20.15 Bonte Dinsdagavondtrein
met o-a. Jor.glisto; 21.30 Tivoli orkest;
2? 00 Pierre Palla; 22.30 Zangrecital:
23.CO Nieuws; 23.15 Bruno Walt»r dïrï
geer;.
horen wat. ik bereikt heb. Twee van
uw langeuoteu.even kijken hier
heb ik de namen. Ja de Latours zijn
klaarblijkelijk te oud bevonden. Nie
mand wilde beu in dienst nemen. Dut
is, in dit land, een ernstig geval.; -
Meestal draait het er op uit, dat tle
genen die een dergelijk transport op
touw zetten, dergelijke emigranten
samen met negerslaven verkopen,
hoewel iets derg lijks streng verbo-
deu is. Maar ja, de ondernemers ne
men het iu zoJn geval niet zo nauw
met de wet
Nerveus verkruimelde Sabine ebu
stukje brood. Collin zag het en ging
snel door: „Maakt u zich over hen
maar niet. ongerust. Ik hoorde dit
toen ik gisteravond aan het kaarten
was. En daar een goede vriend van
mij, een gepensionneerd officier in
Charlestown, juist een echtpaar zoekt,
om zijn huishouding te bestïerén,
heb ik hem in ue armen -genomen
De -gedachte om het echtpaar in
dienst te nemen, lachte Dicey, zo
heet mijn vriend toe. Gisteravond nog
heeft hij de beide Latours gesproken.
En zij zijn spoedig tot een overeen
stemming gekomen. Neen over hen
behoeft u zich geen zongen te maken.
De Diceys zijn uitstekend voor hun
personeel".
„En wat weet u van de anderen?"
informeerde Sabine.
..Ook over uw andere landslieden
behoeft u zich voorlopig geen zor
gen te maken. De familie Weber mot
vier kinderen, alsmede een zekere Hil
thv".
„Wat is hun lot?", Sabine kon de
vraag niet voor zich houden.
.Zij zijn in dienst genomen door
een zekere Egilsou, een farmer die
in het westen woont en wiens farm
in het stroomgebied van de Ohio ge
legen is. Vermoedelijk zullen zij daar
over verschillende farms verdeeld
worden. De plaats waarheen zij gdan
heet Bedfort, tien a vijftien dagreizen
vau hier, aan de .-and van het gebied
waar alleen pelsjagers en zo komen.
Zij zullen het stellig moeilijk hebben.
En het is niet te zeggen of zij tegen
■de zwaie arbeid, die ongetwijfeld
van hen gevergd zal worden, opge
wassen zijn. In het gebied waar Bed
fort ligt wonen ook nog Indianen, die
momenteel - enkele stammen ten
minste - de krijgtbijl hebben opge
graven.
Neen Egilson zelf heb ik niet ge
sproken, maar een der gebroeders
Pepperill beschreef hem als een nog
al ruw en onbehouwen vent.
Sabine had aandachtig geluisterd
Toen Collin zweeg, hoog zij het hoofd
Even dacht zij na, dan stond zij vast
beraden op en greep haar mantel.
„Waar wilt u heen?" vroeg Collin
verbaasd.
„Naar Egilson....!" klonk het vast
beraden.
„Maar dat haalt niets uit!" riep de
rechtsgeleerde. ,,U denkt toch niet
da. hij, terwille van U. Uw landsge
noten in Boston achter laat?"
„Neeu, daarop reken ik allerminst'
antwoordde Sabine. „maar zij gaan
li ie., zonder mij",
,.U bent een eigenzinnig koppig
meisje", zei Collin, „hij zal beslist
weigeren om u ook mee te nemen. U
kuift het net zo goed niet vragen!"
„Wilt u mij aslublieft naar hem
toebrengen?" was het enige ant
woord dat hij van Sabine kreeg. Zij
t0r. ..wees nipt boos op
mij" pleitte zij toen.
„O, ik beu helemaal niet kwaad",
haastte Collin zich haar gerust te
i.-":ea en bereidwillig ging hij haar
voor naar de deur. Dé reclusgelêer-
-••■ii velomen dat
Egilson in het logement „De vliegen
de Adelaar", vlalc bij de douanloods
aan de haven een kamer had geno
men.
Voor de deur van het logement zag
Sabine uit de verte Hilty reeds staan
naast een farmer in een leren hemd,
die haar landgenoot blijkbaar iets op
droeg. Sabine en Collin kwamen snel
nader en toen Hilty hen zag, bloosde
hij verlegen. Sabine reikte hem de
hand :.Hoe gaat het met je, Geo;-
ge??" vroeg zij. Hij sloeg de ogen
neer en gaf geen antwoord. Daarna
maakte hij een buiging en verdween
snel door de deur van het logement.
„Bent u mijnheer Egilson", vroeg
Collin aan de man in het leren hemd
„Geradeu! Waarmee kan ik u van
dienst zijn?" luidde het antwoord.
„Mij met niets. Maar deze jonge
dame wellicht wel!"
Eerst nu monsterde de farmer Sa
bine met een onverschillige blik.
„Wat wenst u?" informeerde hij
toen kort-af.
„Kan ik u enkele ogenblikken on
der vier ogen spreken?"
„Ik heb erg weinig tijd, juffreuw
antwoordde Egilson. „morgenochtend
vroeg breek ik op en er zijft nog hon-
derd-en-een-dingen te doen!"
.Dan zullen we de zaak hier bespre
ken", antwoordde Sabine op besliste
toon. „Mijuheer Egilson, ik zou erg
graag met u mee reizen. Kunt u mij
niet op uw farm gebruiken?"
Egilson keek haar even ongelovig
aan. „Wilt u mee, juffrouw?"
„Ik heet Sabine Murner".
„O, uw naam interesseert mij niei.
juffrouw Murner, ik "kan u niet ge
bruiken. En niemand in het westen
zal dat"!
„Ik wil echter helemaal geen loon
hebben", zei. Sabine haastig. Maar
haar stem klonk al veel minder be
slist.
„Het gaat niet om het loon, juffrouw
Murner, maar u is totaal ongeschikt
voor 'n farm. U zou na twee dagen
al totaal gebroken zijn. Enhoogst
waarschijnlijk is het u helemaal niet
om werk te doen".
„Mijnheer Egilson", zei Sabine.
„luister een halve minuut naar mij
Bent u al eens verkocht als lijfei-
ne?"
„Natuurlijk niet", bromde Egilson
„ik zou ook niet weten waarom!"
„Zijn vrienden van u den wel eens
als lijfeigene verkocht?"
Egilsou keek haar opnieuw ver
baasd aau „Neen" zei hij toen be
dachtzaam „en dat zou alleen kuuuen
gebeuren wanneer men mij eerst al
le beenderen in mijn lichaam gebro
ken zou hebben".
„Precies wat ik denk!" zei Sabine
Hoofdschuddend nam Egilson liet
meisje opnieuw van hoofd tot de voe
ten op.
„Waar komt u vandaan? U en Uw
landgenoten? Duitsland?" informeer
de hij toen.
„Wij komen uit het Noorden van
Frankrijk".
Egilson gaf geen antwoord. In de
plaats daarvan hoorde zij de farmer
een verwensing slaken toen achter
zijn rug twee Indianen de deur van
het logement wilden openen. Zij wa
len gehuld in vuile, gescheurde lom
pen. hun haar hing in dunne vlech
ten tot op de .schouders Veren in de
haren droegen zij niet, evenmin als
wapenen. In de plaats daarvan had
ieder van hen een grote haan onder
de arm.
„Tok, tok. tok", riep een der In
dianen en hij krauwde het beest dat
hij droeg op de kop.
Egilson greep de beide Indianen bij
de schouders eu sloeg ze toen mot
de hoofden tegen elkaar, dat Sabine
die een kreet van schrik gaf, meende
de beenderen te horen kraken. Toen
duwde de farmer de twee Indianen
met zijn geweldige handen zo hard
in de rug, dat een hunner lauguit ;u
de modder viel. De andere bleef op
de been en verdween vliegensvlug om
de hoek. Zijn makker stond, 'duize
lig van piju. langzaam op en volgde
toen zonder om te kijken, zijn col
lega.
„Tuig", riep Egilson hen na „pas
op, dat ik jullie hier niet nog eens
zie!
Hij draaide zich om en liep naar
het logement. Vlak bij de deur draai
de hij zijn hoofd in Sabine's richting
en zei; „Voor mij part kunt u mee-
reizeu!
Collia was de stomme'getuige van
eeu en auder geweest. „Ba. wat een
wereld" riep hij uit toen Egilson var
dwenen was.
