ine Miirner
Van een Amerikaanse correspondent
KORTE NIEUWTJES
Verwaarloost Uw ogen niet
Oostenrijk teert op de
de staatskas
Moderne regenmakers zullen trachten
Mew York van water te voorzien
Het noodlot van
ipOE LANGER hoe meer Amerikaan-
vrouwen leren vliegtuigen bestu
ren. De laatste tcLIing in Februari '50
CcLoor het burgerlijk vliegwezen geeft
een totaal van 9678 vrouwen, die be
voegd zijn vliegtuigen te besturen te
gen 5122 in Juli 1945.
Op de laatste lijst hebben 8115 vrou
■wen een certificaat als sportvliegster,
1561 een brevet voor de burgerlucht
vaart en twee voor het besturen van
transportvliegtuigen.
IN EEN radioprogramma van de UNO
■waarin Igor I. Sikorsky de pionier
van de helicoptermachine en directeur
van de Sikorsky luchtvaartmaatschap
fiij van de Verenigde Luchtvaartmaat
schappijen een blik sloeg in de toe
komst van de luchtvaart, zei hij deze
week:
Hel ziet er naar uit, dat het binnen
een jaar of twintig mogelijk zal zijn
een vliegtuig te maken, dat een mens
met zijn insrumenten naar de uiterste
grens van de aardatmosfeer of mis
schien zelfs er voorbij zal brengen in
de raadselachtige diepte van de in-
terplanetaire ruimte.
{IN DEZELFDE radiouitzending zwaai
den leidende personen uit luchtvaart
kringen de Internationale Burgerlucht
vaart Organisatie van de UNO lof toe
voor haar bijdrage tot de veiligheid
in de lucht en voor *t neerhalen der
slagbomen voor het internationale
luchlvaartverkeer. Dr. Edward War
ner. president van de ICA Oganisatie,
zei, dat 't op de duur zeker mogelijk
zal blijken van atoomkracht gebruik
te maken bij het luchtverkeer. Hij
zei. dat hierdoor de huidige commer
ciële actie-radius van 3000 tot 50.000
mijl vergroot zou worden. Hij voor
spelde. dat men tegen 1960 binnen
zes uur over de Atlantische Oceaan
zou vliegen.
IN DE KUNSTRUBRIEK trad een
oude meester voor het voetlicht. In
Boston ontdekte de directie van het
Museum voor Schone Kunsten, na 18
maanden aan het schoonmaken van 'n
met roet bedekt, niet geïdentificeerd
schilderij te hebben gewerkt, een bui
tengewone schat. Onder een aantal
dikke lagen vernis, die er in de loop
der tijd op aangebracht waren, vond
men een origineel schilderstuk van
Tintoretto De geboorte van Chris
tus geschilderd omstreeks 1574.
IN WASHINGTON trekt de première
van een bijzondere film veel publiek.
De film draagt tot titel De Titaan en
zij beeldt het leven uit van Michel
Angelo. waarvan zijn kunstwerken,
400 jaar geleden door hem nagelaten
nog getuigen. Er treden geen spelers
of figuranten in deze film op men
hoort slechts de stem van de vertel
ler, Frederick March en aanschouwt
de werken van de schilderbeeldhou
wer.
De film werd 12 jaar geleden ge
maakt door een Zwitserse regisseur,
Curt Oertel. Robert Flaherty, die
Nanook en Louisiana Story regisseer
de, zag hem het eerst, toen het Ame
rikaanse leger een copie uit Frank
rijk meebracht, waar de Nazi's haar
vertoond hadden om hun zogenaamde
belangstelling in culturele zaken te
demonstreren. Flaherty gaf de film
Uit voor verspreiding over de gehele
wereld, terwijl hij er de tekst, gespro
ken door March. aan toevoegde. Een
bélangwekende nevenverschijnsel is
de enthousiaste belangstelling van de
schooljeugd, die in groepsverband de
film gaat zien.
IN 1946 ONTDEKTE een Amerikaans
geleerde, die het oerwoud van Zuid
Mexico onderzocht, een geweldig in
steen gehouwen hoofd, dat ongeveer
2000 jaar oud moet zijn. Het Ameri
kaans Museum voor Natuurlijke Hi
storie in New York nam maatregelen
om het daarheen te laten vervoeren
teneinde het ten toon te stellen. Toen
aan de directie werd meegedeeld, dat
het door de vloer van het museum
zou zakken kwam deze op zijn beslis
sing terug.
Het hoofd weegt 30 ton, is 9 voet
hoog, 6 voet breed en 20 voet in om
trek. Het vertoont gelijkenis met het
hoofd van een man. Hoe de steen uit
een stuk naar zijn huidige plaats in
het oerwoud vervoerd werd is een
raadsel. De dichtstbijzijnde plaats
waar men deze soort steen aantreft
bevindt zich 60 mijl er vandaan.
Om de vondst tentoon te stellen liet
het Museum in gips een getrouwe co
pie van het stenen hoofd vervaardigen
De copie, welke bestaat uit 20 delen,
wordt thans in New York tentoon
gesteld.
DE AMERIKANEN besteedden deze
week enige aandacht aan twee ver
jaardagen. Vijf jaar geleden, op 25
April 1945, werden in San Franciscc
de besprekingen ingeleid over he'
Handvest der Verenigde Naties. Op
dezelfde dag had de eerste verenigin'
van Amerikaanse en Russische troepe-
plaats aan de Elbe, bij Torgau i
Duitsland. De capitulatie van Duitse
strijdkrachten volgde spoedig daarna
op 6 Mei 1945. Deze week bracht de
Washington Post dit feit in herinne
ring met de woorden:
President Truman begroette de sa
menkomst der treepen bij Torgau als
een aanwijzing, dat de samenwerking
van onze landen voor vrede en vrij
heid een doeltreffende samenwerking
is. Thans, vijf jaar Tater, trekken d
Amerikanen een vergelijking tuss-:
de schitterende Vooruitzichten va
toen en de spanningen, welke ziel
thans in de wereld voordoen.
Advies van een deskundige:
In mijn buurt woont een flinke
knaap, zo van een jaar of achttien,
die door zijn ouders op de handen
wordt gedragen: hij heeft prachtige
cijfers op zijn rapport van de vijfde
klas HBS, is altijd het middelpunt
van zijn vrienden en is tevens num
mer één op het sportveld. Een tijdje
geleden kwam hij eens op mijn spreek
uur. want hij had wat last van zijn
bovenooglid, wa\ pijnlijk was. vooral
wanneer hij met het oog knipperde
Nu behoefde ik geen dokter te zijn
om meteen een diagnose te kunnen
stellen: het was een klein zweertje
(„strontje", is eigenlijk de echte Hol
landse naam) wat de rand van dit
ooglid sierde. Ik gaf hem een zalfje
mee en adviseerde hem voorzichtig
met het oog te zijn. vooral niet in
het oog te wrijven of er op te druk
ken.
Vijf dagen later zag ik hem terug,
bijna onherkenbaar. Wat eens een nor
maal oog was, zag er nu als een rode
gezwollen massa uit; hij kon de oog
leden niet meer van elkaar krijgen.
De etter stroomde uit de oogspleet.
Maar wat erger was: hij had hevige
pijn in het oog; hij zag er erg slecht
mee. als hij met veel moeite de oog
leden van elkaar haalde en kon geen
licht in het oog velen. Wat was er
gebeurd?
Drie dagen na het bezoek aan mijn
spreekuur was hij met enkele vrien
den naar het voetbalveld gegaan en
ze hadden met elkaar een balletje ge
trapt. En mijn patiënt, die met zijn
wat pijnlijke oog slecht zag. had
moeite de bal goed op te vangen. In
volle vaart sloeg de bal tegen zijn
ontstoken ooglid. Het zweertje brak
onmiddellijk open, terwijl de balveter
een kras op het hoornvlies van het
oog maakte. Door ijverig werken van
een oogarts, met behulp van penicilli
Be en andere moderne geneesmiddelen
is het na vele weken toch nog ge
lukt onze jonge vriend zijn oog te
laten behouden.
Waarom ik u deze geschiedenis ver
tel. Het is mijn ervaring, dat er in
het algemeen erg weinig aandacht
aan de gezondheid van het oog wordt
gewijd. Het oog is een zeer kunstig
opgebodwd orgaan, een systeem van
lezen, diaphragma's en electrische
waarnemingsapparaten. De natuur is
met het oog erg voorzichtig: ter be
schutting hebben we oogleden, terwijl
de voorzijde van het oog voortdurend
vochtig wordt gehouden door een ir
rigatiesysteem, de traanzak. U be
grijpt wel, dat iedere ziekte van of in
de buurt van het oog ernstige be
schadigingen van dit ingewikkelde or
gaan tengevolge kan hebben.
Het gebeurt dikwijls, dal we een
vuiltje of stofje in ons oog krijgen.
Meestal waait er op straat zo iets in.
Het komt op het oog terech. Als reac
tie zendt de traanzak onmiddellijk 'n
hele stroom van extra traanvocht
naar buiten om het ingewaaide stofje
weg te spoelen. Wrijf dus, wanneer u
iets in het oog hebt. nooit, maar knip
per enkele malen, net zo lang tot het
vuiltje weggespoeld is.
Komt het stofje of stukje metaal
met grote snelheid aan. dan boort
het zich vast in de buitenste wand
van het oog. het hoornvlies. Dit is
gevaarlijker: het kan door het traan
vocht niet worden weggespoeld. We
krijgen een stekend pijnlijk gevoel
in het oog. Nooit wrijven; u zou de
verwonding van het hoornvlies groter
kunnen maken! Laat iemand kijken.!
ziet hij het vuiltje, dan mag hij hef
voorzichtig met de tip van 'n schone
doek proberen te verwijderen. Nooit
vaste voorwerpen of puntige instru
mentjes hiervoor gebruiken; ik heb
hierdoor soms de akeligste complica
ties zien ontstaan.
Iemand, die een vuiltje in een oog
heeft, dat hij zelf niet kan verwijde
ren, behoort bij de dokter thuis. Hij
kan op de eerste plaats de pijn ver
doven en beschikt op de 2de plaats
over bijzondere instrumentjes tot ver
wijdering van ingewaaide voorwer
pen.
Mijn patiënt, waarover ik schreef,
had door de scherpe voetbalveter
eveneens een krasje in het oog ge
kregen, waarin direct de vieze etter
uit het „strontje" kwam. Het gevolg
was een zeer gevaarlijke infectie, die
juist op het laatste ogenblik nog kon
worden tegengehouden. Weest dus al
tijd voorzichtig met een oog dat pijn
lijk of ontstoken is.
De stad Wenen lijdt op dit ogen
blik onder een staking, die voor de
bevolking wel heel onaangenaam is.
Sinds weken weigeren nl de leden
van het technisch personeel van de
staatstheaters te werken, daar de mi
nister van financiën niet wil capitu
leren voor kleine looneisen van het
personeel.
De inwoners van Wenen gaan ten
minste eens per maand naar hun thea
ter, ook zij, die voor dit genot zorg
vuldig de centen terzijde moeten leg
gen. Zelfs in de woelige dagen van de
bevrijding hebben zij het theater niet
vergeten. Men kan dus begrijpen, dat
een staking van een zo kleine groep
op grond van eisen, die voor het
staatsbudget nu niet zo heel veel te
betekenen hebben, het gesprek van
de dag is.
De regering kan echter moeilijk aan
de gestelde eisen toegeven, omdat dat
zoveel gevolgen zou hebben. Het is
nu eenmaal zo, dat ambtenaren in
Oostenrijk aanzienlijk slechter wor
den betaald dan de mensen in het
vrije bedrijf. En er zijn verschrikke
lijk veel ambtenaren in Oostenrijk. De
helft der staatsuitgaven moet worden
aoruikt voor de betaling van amb
tenaren en gepensionneerden.
Om wat cijfers te noemen: er zijn
op het ogenblik 260.000 ambtenaren
in Oostenrijk, dat is 90.000 meer dan
in 1938 en driemaal meer dan in
1918, toen het ambtenarendom al als
een ondraaglijke last werd beschouwd
Met de gepensionneerden is het
nog erger. Jaarlijks groeit het leger
gepensionneerden. dat ontstaan is
door de drie grondige zuiveringen
van het ambtenarencorps, die in 1934
in 1933 en in 1945 werden uitgevoerd,
met enige duizenden aan.
In totaal eet er een millioen Oos
tenrijkers (als men de gezinsleden er
bij telt een kwart van de bevolking)
op het ogenblik uit de staatsruif.
Voor het personeel van de staats
theaters beteken al deze ambtenaren-
narigheid in elk geval, dat zij nog
wat langer zullen moeten doen met
hun tegenwoordige lonen. Want niet
waar, als er één schaap over de dam
isEn voor dat volgen is de minis
ter nu juist zo bang.
Blaffende hond liet
vrouw flauw vallen
Lach gerust als u zin hebt.'de be
woners van Ceres in Schotland zullen
er niet minder stellig door overtuigd
zijn, dat er een sprekende hond in
hun dorp rondloopt. Blackie heet het
beest. Hel is een pekinees van vier
en een half jaar oud. die volgens het
zeggen van zijn baas al drie jaar lang
praat.
Goed, zijn vocabularium is beperkt
maar dat neemt niet weg, dat vee
artsen van verbazing hun handen in-
een hebben geslagen, dat twee vrou
wen flauw zijn gevallen toen Blackie
tegen haar sprak en dat mannen, die
in het huis aan het werk waren haas
tig in hun thermosflessen keken of ze
wel heus thee hadden gedronken.
Hallo, zei Blackie laatst tegen
mij. Het woord werd duidelijk uit
gesproken en de stem was die van
een hese papagaai. Mevrouw Beat-
tie zei: Toe. zeg het nog ectA maar
Blackie draaide vervelend zijn kop
om en het geluid dat uit zijn bek
kwam klonk als: „Nee, nu niet."
Veearts Rice vertelde: „Er is geen
twijfel aan. dat die hond geluiden
kan voortbrengen, die op de mense
lijke stem gelijken. Zijn uitspraak is
niet perfect, maar men kan heel dui
delijk begrijpen wat hij wil zeggen.
In de Verenigde Staten worden door
regenmakers pogingen aangewend om
een eind te maken aan het ernstige
gebrek aan water van een der groot
ste steden van de gehele wereli
New York. Zij passen de door de be
kende met de Nobelprijs onderschei
den chemicus dr. Irving Langmuir
uitgevonden methode toe bij hun po
gingen meer regen te laten vallen in
het gebied waaruit deze stad zijn
drinkwater betrekt.
Na afloop der besprekingen met dr
Langmuir hebben de stedelijke auto
riteiten besloten tot een campagne,
die zes maanden zal duren. De Ame
rikaanse meteorologische dienst heeft
beloofd hierbij zijn medewerking te
zullen verlon«*Ti.
De pogingen worden ondernomen
in het gebied van het Catskill geberg
te ten noordwesten van New York.
Hierbij zullen vliegtuigen en op
vrachtauto's gemonteerde speciale in
stallaties. die grote hoeveelheden
rook uitbraken gebruikt worden. De
bevelen worden vanuit een enkele
post per radio doorgegeven en hier
worden ook inlichtingen verzameld
inzake het optreden van gunstige
weersomstandigheden in het betrok
ken gebied, waarbij een groot aan
tal deskundigen en vrijwilligers hun
medewerking verlenen. Voor regen-
maken is nl een speciale bewolking
nodig: ondergekoelde cumuluswolken.
De vliegtuigen strooien kristalletjes
koolzuursneeuw (droog ijs) in nauw
keurig berekende hoeveelheden en op
een zorgvuldig uitgekozen tijdstip in
de ondergekoelde wolken uit. Dr.
Langmuir wijst er op, dat het uit
strooien van koolzuursneeuw slechts
dan succes heeft als de sneeuw pre
cies op dat ogenblik uitgestrooid
wordt, dat een kettingreactie van
kristaïlisatieprocessen ontstaat, waar
door de regen begint te vallen en
blijft vallen. Als hulpmiddel bij deze
berekeningen worden verplaatsbare
radarinstallaties gebruikt, die ook ge
bruikt worden om na te gaan of en
in hoeverre de pogingen met succes
bekroond werden.
De toestellen om rook in de luclr
te brengen worden voornamelijk ge
bruikt als de weersomstandigheden
ongunstig voor het gebruik van vlieg
tuigen zijn en met deze toestel!--
worden milliarden deeltjes zilverjodi
de in de Lucht gebracht met de be
doeling, dat deze in ondergekoelde
wolken aanleiding tot regenvorming
zullen geven.
Zowel de deeltjes koolzuursneeuw
als de deeltjes zilverjodide het ge
bruik van deze stoffen kost weinig
Ik kan er geen verklaring voor ge
ven.
Mevrouw Beatie zei: „Onlangs
kwam er een buurvrouw op bezoek
en Blaqjcie. die op haar schoot sprong,
zei vriendelijk: „Hallo!" Ze viel flauw
Het was verschrikkelijk. Maar de
postbode, de boodschappenjongens en
de dorpskinderen vinden het al heel
gewoon om Blackie te horen praten.
Op een goede dag belde ik rv:
man op. Hij hield de hoorn voor
Blackie's -bek en toen hij mijn stem
hoorde, zei hij zijn gebruikelijke
Hallo. Maar tegen vriendinnen van
mij wilde hij geen woord zeggen.
Als hij een suikerklontje wil hebben
zegt hij: Suisuien als hij
het op heeft: Mmm, mmm.! Af en toe
als het regent vragen wij aan hem of
hij een wandelingetje wil maken. Hij
kijkt dan eens naar buiten en zegt
dan: Nee. nee. Dat zegt hij altijd,
wanneer we hem iets willen laten
doen. waar hij geen zin in heeft.
vervangen volgens dr. Langmuir
de stofdeeltjes die bijna altijd in gro
te getale in de lucht zweven en zij
vormen kernen, waaromheen zich
kleine ijskristallen vormen. Gewoon
lijk vormen deze ijskristallen zich
reeds ais in de ondergekoelde wolken
vocht op de stofdeeltjes condenseert.
Bij dit condensatieproces komt warm
te vrij en door deze warmte stijgt de
wolk in de koudere omringende lucht
omhoog. Door het contact met deze
koelere lucht worden de ijskristalle-
tjes groter en nemen in aantal toe tot
een punt bereikt wordt, dat het uit
de wolk begint te regenen.
Verwacht wordt, dat de pogingen
om de halflege reservoirs van New
York te vullen de kennis op dit ge
bied zullen vergroten en er toe zullen
bijdragen een eind te maken aan het
verschil van mening over de doeltref
fendheid van de verschillende metho
den. die hierbij toegepast worden. Als
eerste adviseur bij de uitvoering van
het project „Cirrus 2", een weten
schappelijk onderzoek, dat door de
General Electric Company en Ameri
kaanse regeringsdiensten gezamenlijk
wordt ingesteld, heeft dr. Langmuir
veel tijd besteed aan het perfectionna
ren van deze methoden, daar de resul
laten tot nu toe nog zeer wisselvallig
zijn. In enkele gevallen worden vol
ledige successen gemeld, in andere
volkomen mislukkingen.
De gegevens, die bij deze campagne
verzameld zullen worden, zullen door
commissies van deskundigen nauw
keurig besudeerd worden, o.a. door 'n
commissie, waarin- zes wetenschappe
lijke onderzoekers van universiteiten
en hogescholen in New York zitting
hebben. Dr. Victor K. La Mer van de
Universiteite van Columbia, de voor
zitter van deze commissie, wijst er
op dat de resultaten v. deze campag
ne in het binnen- en buitenland met
spanning worden tegemoetgezien.
daar regenmaken /van groot belang
kan zijn voor droge streken in de ge
hele wereld.
WOENSDAG 16 MEI 1950
Hilversum I NCRV 7.00 en 8 00
Nws en gr.. 9.00 Voor de zieken, 9.35
Symphonisch concert. 10.30 Morgen
dienst. 11.00 Gram. 11.10 Hoorspel,
12.05 Glanspunten uit de steravond,
12.33 Ensemble Lachmann, 13.00 Nws,
13.25 Ein Deutsches Requiem van
Brahms. 14.40 Zigeunermuziek, 15.00
Mannenkoor, 15.30 Populair orgelspel
16.00 Jeugduitzending. 17.30 De Zaka-
para's. 18.00 Dameskoor. RVU: 18.30
Causerie over sterrekunde. NCRV:
19.00 er» 20.00 Nws. 19.15 Boekbespre
king. 20.15 Koninklijke militaireka
pel, 20.55 Herdenking Mei. 1940. 21.15
Kamerorkest, 22.00 Tien jaren, klank
beeld. 22.15 Busch-strijkorkest. 23.00
Nws. 23.15 Avondmelodie (gr.).
Hilversum II VARA 7 00 en 8.00
Nws. 8.15 Orgelspel. 8.50 Voor de
huisvrouw. 9-00 Schubert-programma.
VPRO: 10.00 Toespraak en Morgenwij
ding. VARA: 10.20 de vrouw. 11.00
Pooulair non-stop. 12.00 The Ramblers
12.38 Gram.. 13.00 Nws. 13.15 Metro-
pole-orkest. 14.00 Gesproken portret,
14.15 Jeugdconcert, 15.00 Jeugduitzcn
ding. 16.30 Voor de zieken, 17.00 Jeugd
uitzending, 17.30 Pianoduo, 18.00 Nws
18.30 Strijdkrachten, 1900 Causerie.
VPRO: 19.30 Voor de jeugd. VARA:
20 00 Nws. 20.10 Russisch concert,
21.15 Fatale rekening, hoorspel, 22.25
Kwartet Jan Corduwener. 22.45 Sport
reportage. 23.00 Nws. 23.15 Dansmuz.
Eerst na een paar ogenblikkeu had
hij zijn zelfbeheersing terug.
Toen pakte hij Sabine bij de hand
en zei vaderlijk: „Enwilt u
nu nog zo graag met deze- man mee?
Is dit optreden niet tekenend?"
Zacht trok zij haar hand terug.
Koppig zei ze: „En toch ga ik met
hem mee!"
Opeens sloeg zij beide handen voor
haar ogen. „O, ik heb Bianchi verge
ten" mompelde zij toen, „helemaal
vergeten. Hoe kon ik dat doen?"
„Vergeten? Wie is vergeten?"
„Bianchi!Autonio Bianchi.
Hebt u- niets over hem gehoord?"
„Neen" antwoordde Collin, ..(lie
naam hoor ik nu voor het eerst."
„Laten we dan even naar Pepperlll
gaan" riep Sabine, die wedt het
misschien nog."
Met een paar woorden legde zij uit.
dat Biauchi de acteur was geweest
en voor haar vader en haar geduren
de de overtocht een grote steun was
„Ik moet weten waarheen hij gegaan
is" zei het meisje beslist.
„Overigens heb ik ook nog wat ver
geten" zei Collin. „U wilt met Egil-
8oii mee naar Pennsylvania. Een
groot land, maar misschien ontmoet
u daar overste Bouquet. Hij is een
Zwitser, komt uit Geneve en is com
mandaat van het regiment Royal A-
inericans. Een moedige kerel en een
uiterst fatsoenlijk mens. Meer weet
ik ook niet over hem. Maar als u
lu de gelegenheid komt, informeert
u dan hier en daar eens naar zijn
troepen. Ze zijn ergens in fort Pitt
gelegerd."
Sabine scheen over iets na te
denken. „Wanneer die bank de 169
poiul sterling uitbetaalt, is dat dan
voldoende om de schuld aan de rede
rij in te lossen van mijn vrienden?"
„Neen, dat is het zeker niet" luid
de bet antwoord. „Het gaat om zes
volwassenen en vier kinderen. U zoo
vermoedelijk net de schuld van de
helft kunnen betalen
De heer Pepperil de enige deelge
noot van de firma gebroeders Peppe
ril, ontving Sabine en Collin hartelij
ker dan zij wellicht gedacht hadden.
Hij toonde duidelijk zijn verbazing
toen hij hoorde dat het meisje van
plan was mee te reizen naar Penn
sylvania. ..We hadden hier in Bos
ton ook het. nodige kunqpn doeu" al
dus merkte hij op.
„Dat kan altijd nog" antwoordde
Sabine, „kunt u mijn vrienden vrij
laten?"
„Neen, dat is onmogelijk" zei Pep
peril. en er klonk spijt in zijn stem
„wij moeten met de rederij afreke
nen. Als ik het voor het zeggen had
Maar dat i met Egilson mee
wilt gaanDaarmee bereikt u
niets."
Collin informeerde nu naar Bian
chi en Pepperil. sloeg de handen in
een alsof hij ten diepste geschokt
was.
„Ik begrijp niet dat u juist naar
hem informeert, want juist hij is een
der weinigen die op geeu enkele wij
ze zijn overtocht niet werken kan
verdienen een acteurzelfs een
kind zou meer kans maken op een
betrekking."
„Maar is hij dan geen schoenma
ker" informeerde Sabine.
„Schoenmaker?" vroeg Pepperil
vol verbazing. Doch Sabine liad haar
volgende vraag al gereed. „Waar is
Wj op dit ogenblik?"
Pepperil blikte verlegen naar de
grond. „Hij is opgesloten in de ge
vangenis" antwoordde hij toen.
„Wat?" bracht Sabine verschrikt
uit.
„Tja. hij staat bij ons in de schuld
en we zagea geen andere oplossiug"
verontschuldigde Pepperil zich.
..Ili ga hem opzoeken."- zei Sabine
..dat is toch wel goed?"
Pepperil maakte geen bezwaar en
wees hun de weg naar een somber
gebouw. Een cipier giug hun voor
door een donkere gang. waar het
muf rook. Hij opende eindelijk een
der deuren. Sabine en Collin zagen
een kale vierkante ruimte, waarin
mannen, vrouwen en kinderen zich
ophielden. De meesten lagen op vuile
bossen stro. vier mannen waren in
een hoek aan het kaarten. Hier be
vond Bianchi zich dus.
Toen na een half uur de gevangenis
poort achter Sabine en Collin dicht
viel vergezelde Bianchi hen niet.
Evenmin wist hij of'hij weer in vrij
heid gesteld zou worden. Hij had al
leen hoop dat dit ln de loop van de
dag zou gebeureu ook al zou het nog
jaren duren voor hij zich weer een
vrij mens zou kunnen voelen.
Collin outtrok zware rookwolken
aan zijn pijp toen hij weer m?t Sa
bine ot» straat stond.
„U zult wel eeret naar de „Ge
kruiste Sleutels" willen" zei hij.
Ik zal u daarheen brengen en ga dan
nog even met Egilson en Pepperil
over uw beschermeling praten. Het
zal niet meevallen om de farmer
ervan te overtuigen dat Bianchi ook
mee moet."
„Ik kan hem hier toch niet aan
ziju lot overlaten?" riep Sabiue uit.
„Opgesloten om niets, alleen omdat
andere mensen door hem geld willen
verdienen. Het is verschrikkelijk."
Dat was dus Bedfort
Het raampje waardoor Sabine naar
buiten tuurde, was misschien s'ijf
handpalmen breed. Bovendien was 't
zodanig aangebracht in de schuine
wand van de enige kleine kamer on
der hei dak van hei blokhuis, dat ie
mand die iets wilde zien hoofd en
schouders naar buiten moest wurmen
Groen waren de maïsvelden die
zich zover het oog reikte in de stra
len van de opkomende zou koesterden
Heel in de verte vormde een donker
blauwe streep de grens. Daarachter
scheeu zich opnieuw een eindeloze
ruimte uit te- strekken.
Sabine keek naar de heuvels, c-
veneens met mais- en korenvelden be
groeid. Waar het bos begon ont
dekte zij een stuk of zes lange blok
hutten. Meer was er niet te zien.
Dus dit was Bedforteen hand
rol gebouwtjes, waarvan het groot
ste, waarin zij zich bevond, aan Egil
sou behoorde.
Veertien dagen waren zij onderweg
geweest, tot zij de avond te voreu. iu
het donker, aangekomen waren Het
eeuwigdurend gepiep van de asseu
en het onophoudelijk schokken en sto
ten van de wagen zonder veren, wa
ren gedurende de reis een kwelling
geweest. De reizigers waren blij dat
het einde der reis gekomen was. al
voelden zij zich nog steeds niet ge
rust. Wat zou er uu gebeuren? Bo
vendien hadden enkele lantaarns een
schamel licht verspreid, zodat men
zich haast op de tast moest bewegen.
Juist toen Sabine zich van haar
uitkijkpost wilde terugtrekken hoor
de zij kinderstemmen. Uit een der
blokhutten kwamen de vier kinderen
van het echtpaar, dat Egilson in
dienst had genomen, naar buiten, la
chend en joelend. Meteen ook hoorde
Sabiue vlak bij huis hoefgetrappel
en zag zij Egilson. blootshoofd op 'n
zwart paard wegrijden: zijn lang geel
haar wapperde in de wind. Dan voel
de zij dat er iemand aan haar japoa
trok. Het was het halfbloed-meisje
Nancy, met wie zij de kamer deelde.
Nancy was 18 jaar oud eu men zag
haar goed aan dat zij een Indiaanse
moeder had gehad: glad. zwart haar,
en eeu bronskleurige huid. zwarte ei
gen. die geen moment in rust waveu.
stonden in eeu regelmatig knap ge
zicht.
„Het is tijd om naar beneden te gaan
Missy". zei Nancy, de aanspreektitel
gebruikend van de negerslaven voor
de blanke vrouwen. Het vertrek dat
de beide meisjes moesten delen was
zo klein, dat zij zich achter elkaar
langs het bed moesten wringen. En
de trap naar beneden leek meer op
een ladder.
Beneden wachtte reeds de vrouw
van Weber. de moeder van de vier
kinderen. Angstig vroeg zij Sabine:
„Wat gebeurt er nu met ons? Nie
mand schijnt het te weten. Als ont
bijt kregen we brood en melk, maar
waar slapen we voortaan? Waar is
ons onderdak? En hoe moet het met
de kinderen? Met dit negerinnetje
hier kan ik niet eens spreken. Die
verstaat mij net zo min als ik haar!"
„Nancy is geen negerin". ant
woordde Sabine, zij is een halfbloed.
Zij heeft een Indiaanse moeder."
Nancy stond er bij en liet haar wit
te tanden zien. vriendelijk lachend.
Maar of zij werkelijk lachte of uit
drukking gaf aan haar verachting,
konden de blanke vrouwen niet uit
maken.
„Waar is m'neer Egilson naar toe?
informeerde Sabine.
„Weet ik niet", zei Nancy. „hij
zegt nooit waarheen hij gaat".
Sabine vroeg niet verder maar zij
ging naar bniten.
De gehele morgen wist niemand
van de emigranten eigenlijk wat or
van hen verwacht werd. Sabine zorg
de dat haar landslieden tenminste 'n
kop thee kregen, alsmede een bord
soep. Als ze Nancy iets vroeg kreeg
zij of geen antwoord of de Inlich
tingen waren verkeerd. Toen ze om
thee vroeg wees Nancy een zak meel
aan. Hom om een vuur te maken
was er niet. Maar Sabine ontdekte
bij de stal een hoge stapel houtblok
ken.
Na het eten ging Sabine op verken
ning uit. De koeienstal was leeg.
Klaarblijkelijk waren de beesten
in de wei. Zo was het bij haar thuis
ook geweest. ThuisSabine daclit
er met weemoed aan. nu zij zelf geen
eigen huis meer kende.
In het varkenshok ontdekte zij 3
zeugen en een groot aantal biggen.
Daarnaast lag de kippenren. Daar
achter bevond zich een vrij hoge heg
met enkele toegangen. Een der drie
negerslaven trad haar echter iu de
weg. toen Sabine door een der hek
ken naar buiten wilde gaan ..Missy
mag hier niet door", zei hij iu ant
woord op haar vragende blik. ,.'!e
meester heeft het gezegd!" Het levk
een ogenblik of Sabine er niet aan
dacht te gehoorzamen.
Even keek zij de slecht geklede
neger, een oud man. strak aan. toen
draaide zij zich. zonder een woord
te spreken om en ging terug naar
huis. Zij beet zich op de lippen: zo
dat was verboden. Ze werd dus als
een gevangene behandeld
Nancy was niet boven op de slaap
kamer. Sabine constateerde het niet
zonder opluchting. Het was een rom
melig vertrek. Stellig was de be
woonster te lui geweest om orde iu
de chaos te scheppen. Sabine begon
zuchtend de rommel op te ruim ju.
Daarna giiig zij op het bed zitten en
haalde een boekje uit haar koffer.
Het was een zakagenda, die zij op
sloeg bij de datum 11 Juni. Reeds
twee maanden waren verstreken
sinds haar vertrek uit Amsterdam.
Wanneer kon zij er oprekenen e^a
brief van Gerard te krijgen? Elke
dag kon cr een in Boston arriveren.
Gerard had haar heslist direct na
het overhaast vertrek van do Meer
min geschreven. Wel had Collin be
loofd haar een brief uit Amsterdam
oumiddellijk te zullen nazenden, maar
verder dan Fort Pitt werd die ni*t
gebracht. En dat lag nog een dagre's
van Bedfort af. Op de reis naar Bed
fort had men het fort niet bezocht,
anders had Sabine stellig gevraagd
of m«iu een brief voor haar door zou
zenden.
