Sabine Hiirner
K AP P I E
De weg over de wolken werd ieder
jaar beter geplaveid
DE
Esperanto is heel eenvoudig
Speelbanken over de grens
Versailles
in oude luister
I»
30 jaar tijds maakte de lucht
vaart een revolutie mee
„MOEDIGEN", zoals men de luchtreizigers in de jaren
19201921 noemde, die in deze periode met een K.L.M.-
Vliegtuig de Noordzee overstaken, kregen bij het autoritje van Amsterdam
naar de luchthaven Schiphol alvast een voorproefje van wat hen in de
lucht te wachten stond. Het was een open weg en daarom verstrekte de
K.L.M. aan de reizigers al direct bij het instappen in A'dam solide leren
jassen. De vliegkapjes gingen dan in één moeite door en werden tegelijk
Aangetrokken. De KLM ging nl van het standpunt uit, dat een auto met
dergelijk uitgedoste luchtreizigers een wel zeer spectulaire reclame moest
sijn. Daar kwam bij, dat de chauffeur de knalpot van de wagen met een
tweeledig doel afgenomen had en wel in de eerste plaats om de opmerk
zaamheid van de voorbijgangers te trekken en ten tweede om de reizigers
alvast te wennen aan het lawaai, dat zij straks in het vliegtuig te verwer
ken zouden krijgen. Eenmaal op Schiphol aangekomen, moesten een paar
stevige jongens de luchtreizigers vaak naar het vliegtuig dragen, want
vooral bij slecht weer stond het veld vol plassen en het zou zeker geen
goede service geweest zijn, als de KLM zün klanten daar doorheen zou
hebben laten waden.
Vlak voor het instappen via een
keukentrapje in" het open zeildoeken
Vlieguigje moest eerst de vlieguitrus
ting van de passagier voltooid wor
den Behalve de genoemde leren jas
en vliegkap,, kreeg hij nog een wind
bril mee, zomede een valscherm en
•en zwemvest. En als het 's winters
erg koud was, dan bracht men bij de
•taionsdienst een flinke ketel water
•an de kook en vulde daarmee de
Warmwaterstoofjes, die de voeten van
de luchtreizigers tegen al te grote
koude moesten behoeden. En dan kon
de vlucht beginnen, waarbij het aan
één ding allerminst ontbroken heeft,
nl aan een uitstekende airconditioning
Nauwelijks een jaar later was men
ai een flinke stap verder. De kajuit
jes waren toen gesloten en dat hele
gedoe met dikke leren jassen en
Vliegbrillen kon verder achterwege
blijven. Hoewel het toch altijd ge-
Wenst bleef zich voor de reis lekker
in te pakken, want het kon nog ge
meen koud zijn. En in 1925 was er al
Verwarming in de kajuit en als dat
Apparaat al te goed werkte en het
fce warm werd in het vliegtuig, dan
konden de passagiers rustig de
raampjes open schuiven. In die ka
juitjes had men op een goede dag
tets aangebracht, wat al een bijzon
dere vorm van service betekende. Aan
een van de wanden bevestigde men
keurig gebeitste kastjes en daarin von
den een fles drinkwater, een paar
glaasjes en de pannetjes voor lucht-
ziekte een plaats. Helaas heeft het
eerste kastje, dat per vliegtuig de
lucht inging, slechts een kwartier ge
leefd. Door het gedreun van de motor
trilde het los en vielen fles, glaasjes
en pannetjes kletterend op de vloer.
Het culinaire gedeelte van de ser
vice aan boord begon voor de KLM
op de AmsterdamDjakarta route.
De boordwerktuigkundige had deze
taak op zich genomen en zo af en
toe moest hij zijn metertjes en aan
wijzen jes in de steek laten om een
appeltje of een kopje koffie aan te
bieden. De grote maaltijden werden
in die dagen op de grond genuttigd.
Tenslotte werd dit te druk voor de
boordwerktuigkundige en trad de eer
•te steward in dienst. Dat was in het
jaar 1932. De eerste werkelijke ste
ward was echter ook een b.wJk., die
zich volledig aan het gastheerschap
in de lucht ging wijden. Men prefe
reerde een b.w.k., omdat deze, zoals
tnen dat noemde, luchtvast was. La
ter is hij toch weer naar zijn instru
mentenbord verhuisd en thans is deze
eerste steward v. d. KLM hoofdboord
werktuigkundige.
Weer enkele jaren later .om precies
te zijn in 1935, zag men de stewardes
sen in de KLM vliegtuigen verschij
nen. Allengs bouwde men kleine keu
kentjes in de toestellen, die plaats
boden aan eetgerei, meegenomen voe
dingsmiddelen, thee en koffie, warm-
gehouden in thermosflessen. Met die
dranken in thermosflessen heeft men
aanvankelijk ook nog vreemde din
gen beleefd. In de vliegtuigen, die op
het Alpentraject vlogen, klom men
tot aanzienlijke hoogte, waar de lucht
zeer ijl is. De passagiers werden te
gen de ongemakken hiervan be
schermd door zuurstofflessen, maar
de koffie en thee ging door de gerin
gee druk plotseling weer in de ther
mosflessen koken, tot grote verbazing
van de stewardess.
De oorlogsperiode heeft voor de
burgerluchtvaart een soort vacum be
tekend. En de tijd na de oolog heeft
zich gekenmerkt door een geweldige
groei van het burgerluchtvaartbedrijf
in al zijn geledingen. Een van de pun
ten. waaraan men een bijzondere aan
dacht is gaan besteden, is de service
voor de luchtreizigers. Immers, iedere
luchtvaartmaatchappij pobeert het zijn
passagies zo goed mogelijk naar de
zin te maken. De KLM stichtte daar
voor een zgn Civiele Dienst op Schip
hol, waarvan de onderdelen stuk
voor stuk belast zijn met het ver
zorgen van verschillende soorten ser
vice aan luchtpassagiers. Een van
deze belangrijkste onderdelen is de
geweldige keuken op Schiphol, waar
in dagelijks grote hoeveelheden maal
tijden bereid worden om daarna in
bevroren toestand meegegeven te wor
den aan boord van de vliegtuigen. Tij
dens de vlucht kan de steward, boord
kok of stewardess deze maaltijden
met behulp van de oventjes, die dfc
verschillende vliegtuigtypen in hun
kombuis bezitten, warm opdienen. Een
speciale dienst stewards en stewardes
sen is in veel grotere omvang dan
voor de oorlog in het leven geroepen
en ook de taak van deze mensen is
veel omvattender geworden dan in
de vooroorlogse jaren. Alleen het feit
al, dat aan boord volledige lunches
of diners aan 50-60 personen tijdens
de vlucht geserveerd worden, moet
dit duidelijk maken.
Bovendien legt de KLM zich toe op
het serveren van speciale maaltijden
voor bepaalde bevolkingsgroepen. Zo
kunnen bv Israëlieten Kosher voedsel
krijgen en op de lijn naar Lydda
wordt dit zelfs door een Joodse ste
ward geserveerd. Ook voor Moham
medanen bestaan desgewenst speciale
maaltijden. Alle soorten dieetvoedsel,
zomede voe del voor vegetariërs en
babies behoren eveneens tot de moge
lijkheden.
Voor de kinderen zijn speelgoed en
spelletjes aan boord om de tijd te
verdrijven. Een speciale regeling is
getroffen voor reizende priesters. Op
hun verzoek stelt de KLM een zgn
miskoffer, een verplaatsbaar altaar,
ter beschikking, waarmede de geeste
lijken op de luchthavens de mis kun
nen opdragen.
Het spreekt wel haast vanzelf, dat
de bovenomschreven opsomming
slechts een zeer globaal beeld kan ge
ven van hetgeen wordt gedaan om
de luchtreizigers van dienst te zijn.
Daar zijn, om nog eens enkele andere
voorbeelden te noemen, het korps z.g.
grondstewardessen, de speciale voor
zieningen voor ziekenvervoer, de auto
busverbindingen in binnen- en bui
tenland van de luchthaven naar de
nabijgelegen steden, de slaapaccomo-
datie aan boord van de machines en
bovendien wordt door de Medische
Dienst van de KLM regelmatig con
trole uitgeoefend op hygiëne in hotels
en restaurants langs de verschillende
routes.
Dertig jaar geleden hielp een KLM
employé de passagiers in zijn zware
leren jas, thans is een charmante ste
wardess de passagier behulpzaam bij
het ontdoen van mantel of jas; er is
wel het een en ander veranderd in de
burgerluchtvaart
Als er een nieuw artikel op de
markt wordt gebracht, moet dit, wil
het succes hebben, alle eigenschappen
van een gelijksoortig artikel in die
branche in hoge mate bezitten. Bij
voorkeur moet het nieuwe product
niet alleen beter, mooier en duurza
mer zijn, maar het moet ook gemak
kelijker verkregen kunnen worden.
Het is daarom niet te verwonderen,
dat de Esperantisten bij het propa
geren van hun wereldhulptaal voor
al de nadruk leggen op het feit, dat
het Esperanto eenvoudiger en gemak
kelijker is dan een nationale taal. Een
al te ijverige propagandist gaat dan
wel eens wat te ver en beweert, dat
men de taal in enkele weken kan le
ren, bovendien nog zonder huis
werk. Wij willen hier echter geen pro-
pagandarede houden over het nut en
de wenselijkheid van een internatio
nale taal naast de nationale taal of
over waarheidsliefde in reclame en
propaganda. Het Esperanto bestaat en
functionneert, dus rest ons slechts te
onderzoeken, waarin die betrekkelij
ke eenvoud bestaat en hoe die be
reikt is. Iedereen, die zich serieus
met een 'caalstudie beziggehouden
heeft, weet, dat het meest tijdroven
de gedeelte van de studie bestaat uit
het aanleren van onregelmatigheden
in verbuigingen en vervoegingen. Hij
za lbegrijpen, dat als deze uitzonderin
gen konden vervallen, de taalstudie
veel minder tijd in beslag zou nemen.
Tevens zal hij echter begrijpen, dat
ook het overblijvende deel, hoe klein
en regelmatig dit ook is, geleerd moet
worden, hetgeen enige tijd vordert.
Men neme dan ook de verhalen, als
zou Tolstoi het Esperanto in vier
uren geleerd hebben, niet au serieux.
'iedere Esperanto-leraar kan u vertel
len, dat voor de gemiddelde leerling
tenminste een jaar nodig is om hem
tot een vlot sprekende en zonder fou
ten schrijvende Esperantist te maken,
terwijl zij, die slechts lager onderwijs
in hun jeugd hebben genoten, als vol
wassene op een langere studietijd moe'
ten rekenen. Dit is echter nog een
voldoend overtuigend bewijs voor de
stelling, dat het Esperanto eenvoudi
ger is dan een nationale taal.
Hoe die eenvoud verkregen?
Op twee manieren; ten eerste door
te „bezuinigen" op de taalregels en
ten tweede door het zo klein mogelijk
houden van de woordenschat. Door
een ver doorgevoerd stelsel van voor
eu achtervoegsels kan toch ieder
woord uit de rijkste nationale taal
werden vertaald. Wij willen nu uiteen
zetten, hoe d:e eenvoud der gramma
tica is verkregen. Wij aullen ons
daartoe beperkten tot een vergelijking
van het werkwoord in het Esperanio
en in de natuurlijke talen. De voor
naamste regel luidt: „Iedere regel is
absoluut zonder uitzonderingen"
Heeft men dus van éér. werkwoord
de vervoeg.ng geleerd, dan kent men
die vo"r aiie. Daai er bovendien geen
's.erke werkwoorden bestaan zo ka
rakteristiek voor de Germaanse taal
groep -- l grijpt men gemakkelijk,
dat het leren van de werkwoordsver
voeging weinig tijd in beslag neemt.
Voor iedere tijd is er één uitgang, die
bovendien voor alle personen gelijk
AVRRBKVING IN 7WIT8FRI.AND.
De Zwitserse radio meldt, dat Zon
dag in het gebied van Wimmis (Ber-
ner Oberland) een aardbeving Is
waargenomen. De bevolking vluchtte
uit de huizen.'
Ongelukken werden niet gemeld.
WOENSDAG 51 MEI 1950.
Hilversum I NCRV 7.00 en 8.00
Nieuws; 9.00 Voor de zieken: 9 35 Fa
miliecompetitie; 10.10 Balletmuziek; 10
uur 30 morgendienst; 11.00 Bondsdag
Gerei. Mannenvereniging. 12.00 Glans
punten uit de steravond; 12.33 Mari
nierskapel; 13.03 Nieuws; 13.15 Mando
linata; 14-00 Bondsdag vrijgem; Ger.
Meisjesver. 15.00 Kamerorkest; 15.45
Trio Hesmerg; 16.15 Jeugduitzending:
17.30 Noorse dansen; 18.03 Harmonie
muziek; 1830 Alg. Verg Chr Onderwij
zersver; 19.00 Nws; 19.15 Boekbespre
king; 19.30 Sport; 20.00 Nieuws; 20.05
Bach canta'.e; 21100 Causerie; 21.20 Se
iecta, 21.45 Radio Philharmonisch ork.
23.0o Nieuws: 23.15 Operettemuziek
Hilversum II VARA 7.00 en 8.00
8.18 Orgelspel; 8.50 Voor de huisvrouw
9.00 Symphonisch concert: VPRO; 10
uur Morgenwijding. VARA; 10.20 Voor
de vrouw; 11.00 Populair non tf.op; 12
uur The Ramblers; 12.38 Pianoduo: 13
uur Nws: 13.15 Promenade orkest; 14
uur Gesproken portret; 14.15 Jeugdcon
eert; 15.00 Jeugduitzending; 16.30 Voor
de zieken; 17.00 Voor de jeugd: 17.30
De Jonge Flierefluiters; 18.00 Nieuws:
18.30 Strijdkrachten: 19.00 Parlementair
overzicht, VPRO; 19.30 Voor de jeugd
/ARA: 20.00 Nieuws; 20.15 Gershw'r
suite; 20.30 „Sieunpilaren der Maatsch.
hoorspel naar Hendrik Ibsen; 2230 Jan
Corduwener; 23.00 Nieuws; 23.15 Dans
muziek.
EGYPTISCH STCDENT SCHIET OP
TWEE ENGELSE PROFESSOREN
Tijdens mondeling examen.
Kamel Nafarawi, medisch student
aan de Foead-al-Awal Universiteit
te Cairo, heeft tij dens zijn mondeling
examen schoten gelost op de twee
Engelse professoren Richard Hainea
en Douglas Derry. Beide professoren
werden zwaar gewond naar het zie
kenhuis overgebracht.
De Egyptische professor Batrawi
werd eveneens gewond. Professor
Derry woonde al ruim 40 jaar in Egyp
te. De student i3 gearresteerd. Het
motief van zijn daad is nog niet be
kend. 0
De studeut schoot professor IIainc6
iu de arm. Professor Derry sloeg
hij met het uiteinde van de revolver
op het voorhoofd, toen een tweede
schot niet afging. Nader wordt gï-
raeld. dat de verwonding van profes
sor Derry niet ernstig is. Nadat de
"woud genaaid was. kou hij zich naar
liuis begeven. Professor Btrawi liep
lichte verwondingen op toen hij de
aanval op zijn collega's wilde voor
tkomen.
Tenslotte is bank de winnaar
i>AU BOLT DU JEU DANSE QUI GAGNE", staat er ergens in een aardig
café in Verviers, waar u een café-filtre krijgt, waarin uw suikerlepeltje
rechtop blijft staan en waar een kwieke kleine kellner u wegwijs maakt ia
de overigens vrij eenvoudige kwestie, hoe men de Nederlandse deviezea-
bepalingen met voeten kan treden. In de luxueuse casino's van Spa, Chaude
Tontaine, Namen en Oostende of waar in België de roulette ook draait, s«U
u deze eenvoudige maar o, zo wijze spreuk niet aan de wand vinden.
Want overal waar
een eigenwijze
menigte in hoorbare spanning het
grillige ivoren balletje in zijn waan
zinnige ren over 36 cijfertjes volgt,
lacht en danst de bank nu al jaren
lang en strijkt ejk jaar tientallen
millioenen op.
Kleine win9t zegt niets.
Dat een Maastrichtse taxichauffeur
die op een avond een journalist langs
de speelholen reed, 7000 francs won.
zegt niets. En dat de kleine kantoor
bediende met een inzet van 100 fr.
sprakeloos van geluk met 900 francs
winst naar buiten holde, nog minder.
Uiteindelijk verdient de bank en
zij verdient millioenen. Zij weet da*
evengoed als de staat, die hoge be
lasting; n heft Maar iedereen meent,
dat hij de uitzondering zijn zal. Per
uur en per tafel betalen de banken
600 francs huur aan de Belgische
staat, 's Zaterdags en 's Zondags be
draagt dit 900 francs. In Spa draaien
onafgebroken vier tafels, in Chaude
Fontaine doet men het iets groter en
iets sj'eker.
Bibliotheken zijn volgeschreven
over sneclbanken, maar het is geen
opwekkende lectuur. De student komi
er en waagt wekelijks zijn honderd
francs en verliest ze in tergende re
gelmaat Eenmaal wint hij en in een
nacht van wilde vreugde verbrast hij
ze weer. Alles rondom de speeltafel
is van een lichte tragiek. Zelfs de
winnaar verlaat de speelzaal met wee
moed, in het zeker weten, dat hij
terug zal komen om zijn winst dub
bel en dik in te leveren. Er zijn geen
sterke verhalen te vinden rondom de
dwaze mallemolen, alleen droeve ver
halen.
De Belgische casino's moeten hun
vette klanten, de Nederlanders, mis
sen in deze tijd van deviezenbeper-
kingen. Alleen de ingewijde, de man,
die de weg weet, kan over een on
beperkt bedrag aan francs beschikken
Het is een kwestie van simpel ruilen.
Nederlandse gulaer.s in Maastricht
of Heerlen ten gerieve van de Belgi
sche gast, tegen Belgische francs in
Luik, Verviers of Spa voor de Neder
landse man. En dan de smokkelaars,
die in haastige drift, zeer grote be
dragen op de bank werpen in een
avontuurlijke poging om snel rijk te
worden.
In België springt geen bank. In
Monte Carlo gebeurt dit eens in de
zoveel jaren en dan is het nieuws
voor de voorpagina. In België springt
geen bank om de doodeenvoudige re
den, dat de bank geen vast bedrag
deponeert, maar geld en fiches aan
voert, zolang zij aan de verliezende
hand is. Éénmaal keert de kans en
komt het geld weer terug, dit leert
de ervaring van jarenlange speel
bankexploitatie.
Attractie....? Zeker, voor de man,
die met veel geld zijn vacantie komt
vieren en een klein deel wil verlie
zen om de twijfelachtige sensatie vai*
het spelen te ondergaan, en morgen
weer vertrekt.
Maar de vaste klanten, de habitué's,
zij vormen de stille aanklacht tegen
elke roulette.
Eea van de mooiste manifestaties
van het seizoen zal zeker bec „Festival
du Chat eau de Versaibes" onder de
hoge bescherming van de President
van de Franse Republiek zijn, dat ia
het paleis en de mi nen van de zonne
koning van 24 Juni tot 2 Juli gehouden
zal worden.
Versailles moet dringend grondig ge
restaureerd worden, waarvoor natuur
lijk fabelachtige sommen nodig zijn. Om
nu dit juweel van Franse bouwkunst
te behouden, hee\- een comité besloten
om hier een week lang met medewer
king zal verlenen, een concer; van ge
tre National de 1'Opéra, alle vroegere
luister te laten herleven.
Het programma van dit festival be
vat o.a. concerten bij fakkellicht waar
de „Alceste" van Lulli en „Hippolyte en
Aririe" vaa Ranieau zullen worden uit
gevoerd, 2 opera's in eerste opvoering'
sindsde Revolutie, balletten, een
..hommage aan Lt Notre". de ontwer
per van de beroemde tuinen tijdens
een garden-party, waaraan de Garde
Républicaine zijn muzikale medewer
king zal verlenen, een ocncert van ge
wijde muziek in de kapel van he':
Kasteel. Tot slot wordt op 2 Juli nog
een groot popu'air nachtfeest met vuur
werk georganiseerd bij het „Bassin de
Neptune"
EN DE STAD VAN IVOOR
4 De maat liep met zijn koffer,
waar de kleren nog uifpui!den, naar he.
zeemans-volkslogement „Het Vergulde
Anker" toe. Hij was helemaal vervuld
van ellende, vooral nadat Kappie zo boos
op hem was geweest. „Niemand be
grijpt me!" docht hij wanhopig. ..Nie
mand begrijpt ,dac ik rust wil hebben,
rust..."
Kappie liep blazend van woede naar
de „Kraak" toe. „Die klont. die aar
dappel!" mompelde hij. ,,Lk wil hem
nooi; weer zien! Sluipt als een dief van
boerd, en neemt zijn ontslag... wi!
boer worden...'
..Kalm, kalm maar!'' zei Baron Brac
sandt sussend. „We hebben hem itn
merj niet nodig. We moeten stoere zee
robben hebben op zo'n reis. niet van
die kinderachtige kerels, die weglopen
en een deuntje huilen! Ik weet al iets!
Mij bediende Josefus! Hij zal stuurman
zijn. Het is de handigste man. die er
op de wereld bestaat! Ik ga hem direct
halen!"
Toen de maat het logement binnen
stapte, keek de waard hem vanachter
de toonbank, verbaasd aan.. '„Kan ik
hier een kamer krijgen?" vroeg de
□iaat.
„Dat zou kunne»*" 2ei de waard.
„Maar eersv het geld! Zonder geld geen
kamer, zeg ik altijd!"
Ik heb wel geld!" zei de maat. en
hij baalde zijn beurs uit zijn zak en
liet een paar bankbiljetten zien.
„Zeker je baan kwijt!" zei een der
zeelieden, die nieuwsgierig stond toe 'te
kijken.
„Nee!", zei de maat met een hoog
hartig gezich,. „Ik heb m'n ontslag ge
nomen. Het beviel me niet langer!"
Het noodlot van
„Doen j'ullie maar wat je zelf wilt"
antwoordde Egilson kort en hij giug
weer verder met het uitboren van de
schietgaten, hetgeen Weber lang niet
nauwkeurig genoeg gedaan had naar
zijn zin.
Besluiteloos keken Bradley en Flag
Ier elkaar aan. Toen wendde de laat
ste zich tot Sabine;
„Het is naar ouze mening onver
antwoordelijk waaneer Egilson u en
zijn mensen hier laat blijven. Wij in
Bedfort staan op het punt op te bre
ken. Wie hier blijft tekent zijn eigeu
doodvonnis."
„Maar wat moet ik dan doen,?"
riep Sabine radeloos uit.
„Pak datgene van de dingen, d;e
n beslist nodig hebt. in en kom met
ous mee, evenals de anderen," was
het korte bescheid. Meer zei Flagier
niet, want hij zag dat Egilson zij"
geweer had gepakt en de loop drei
gend op hem richtte. „Ben je gek
geworden?" riep de sheriff de far
mer toe.
„Als je nog een woord durft zeggen,
Flagier, schiet ik je als een hnod
neer. In dit huis is er maar één die
wat te bevelen lieeft. En dat ben ik."
De vier mensen, bijeen in het ver
trek, zwegen. Cabine's blikken vlogen
van de een naar de andere. Zij zag
de dikke zweetdroppels op het voor
hoofd van Egilson parelen.
Langzaam liet hij het geweer zak
ken. Nog werd de ijzige stilte niet
verbroken. Tenslotte sprak Flaglor
weer.
„Heb je werkelijk je verstand verlo
ren, Egilson? Ik ben nog altijd de
sheriff."
Op dat ogenblik klonken er snelle
schreden buiten. Even later werd de
deur geopend en suelde Nancy adem
loos naar binnen. „Ze komen, ze ko
men" riep ze.
Egilsou nam zijn geweer vaster
sprongen naarde deur. Maar toen riep
Nancy: „Neen. neen. legt u dat ge
weer weg. de solda'ea komen." En
meteen hoorden Sabine en de drie
mannen het hoefgekletter van vele
paarden. Zonder dat het bevel van
Egilsou werd afgewacht, ruimden
Weber en Hilthy de balkenversper-
ring voor de hoofdpoort op en open
den deze. Een klein detachement ca
vallerie reed naar binnen. De solda
ten hadden als duivels gereden, want
de paarden waren nat van het zweet.
A'lokken schuim vlogen in het rond.
De officier die de troep leidde, reed
wat verder naar voren en riep om
de eigenaar van de farm. „Hier ben
ik" antwoordde Egilson en trad op
de officier toe.
„Bent u Egilson?" vroeg de luite
nant. zonder acht te slaan op het ge
weer datde farmer nog altijd in zijn
handen hield. Toen Egilson knikte
ging hij haastig verder: „Luistert u
goed. Ik beu hierheen gestuur met
mijn soldaten om de inwoners van
Bedfort naar Fort Pitt over te bren
gen. Het is de laatste gelegenheid om
op enigszins veilige manier de tociit
te niaken. Over een half uur vertrek
ken we weer. Iedereen moet in üie
tijd alles opladen, wat hij mee wil ue
men, maar hoe minder, hoe beter."
Egilson antwoordde niet direct en
Sabine, die mee naar buiten was ge
gaan herkende de officier Ja het was
dezelfde luitenant Keats met wie zij
in Boston reeds op minder prettige
wijze had kennis, gemaakt.
Hij was in geen enkel opzicht veran
derd, trok nog hetzelfde enigszins
laatdunkende gezicht.
Sabine werd echter geen tijd gela
ten om lang over de ontmoeting in
Boston na te denken, want Egilson
antwoordde: „ik ben niet van plan
naar Fort Pitt te vluchten. En wil
len de anderen dat wel. dan gaat mij
dat niets aan. Ik blijf."
„Ik ben hier niet naar toe gestuurd
om over iets dergelijke te discussie
ren. Mijn opdracht is alle bewoners
van Bedfort te begeleiden. Wat u wel
of niet wilt, speelt hierbij geen rol."
Egilson trad nog enkele passen na
der. ,.ïk sta hier op de grond die
mij toebehoort. Ik heb hem gepaent
en de pacht is betaald Niemand heeft
mij geholpen bij het vruchtbaar ma
ken. Mensen die ik later in dienst nam
zijn betaald. Ik accepteer daarom van
niemand een bevel om te vertrek
ken."
..Man gebruik toch je verstand" riep
luitenant Keats. „Mijn opdracht luidt
niemand in Bedfort achter te laten
Ik kan zelfs geweld gebruiken als
je van plan bent niet te gehoorza
men. En hoe stel je je voor deze farm
in de greep. Flagier en Bradley
te verdedigen. Het gaat niet om een
paar Indianen die een strooptocht on
dernemen, maar alle Indianen-stam
men zijn in opstand gekomen."
„Des te minder reden voor mij om
te vluchten" antwoordde Egilson rus
tig. Hij keek om zich heen en ontdek
te Weber en Hilthy en voegde er aan
tue: „Jullie kunnen met de soldaten
mee gaan. evenals de slaven en de
vrouwen. Neem zoveel mogelijk vee
me? en pak van je persoonlijk bezit
i wat je beslist niet wilt achter
laten."
Zonder op antwoord te wachten liep
hij naar de deur van zijn huis. Dal
draaide hij zich om kennelijk van
plan om iets te zeggen. Maar juist
op dit ogenblik herkende luitenant
Keats Sabine.
„Wat, u hier?" riep hij verbaasd
meteen van zijn paard afspringend,
„hoe komt u hier in deze uithoek.?"
Met die woorden liep hij, tot veler
verbazing, regelrecht op Sabine toe.
„Het noodlot schijnt me genadig te
zijn" ging Keats voort. „Welk een
aangename verrassing. Kan ik iets
voor u doen? Ik ben ^«rergelukkig als
ik u kan helpen." Met die woorden
strekte hij de rechterhand uit.
Maar Sabine deed net of zij de
liand van luitenant Keats niet zag e»
antwoordde koeltjes: ..ik heb uw hulp
niet nodig."
Keats lachte, terwijl hij vlak voor
hec meisje ging staan. „Weet u. am;
wie Ik het te danken heb. dat ik me
hier bevindt? Aan u. Ik heb uw naam
nimmer vergeten, juffrouw Murner
en u bent nog knapper geworden."
„Ik geloof dat u er beter aan doet,
uw opdracht uit te voeren, luienaiü.
en u niet om mij te bekommeren
antwoordde Sabine snijdend. „Houd*'
u er rekeniug mee dat ik hier niet a'
leen ben."
Keats bond in. Hij stamelde nog
enige woorden, verschrikt het hoofd
omwendend toen Egilsou de deur van
het huis dreunend achter zich dicht
sloeg. Meteen trad Flagier, die evou-
als de anderen de ontmoeting tus
sen Keats eu Sabine had gehoord zon
der er echter iets van ie begrijoen,
omdat zij tamelijk zacht hadden ge
sproken op luitenant Keats toe. „Ik
ben de sheriff hier. luitenant, en ik
zal het vertrek van alle bewoners
direct regelen." Keats voelde zich
kennelijk opgelucht over deze woor
den. Hij trok de sheriff ter zijde ota
met hem de maatregelen te bespre
ken. Maar Weber en Hilthy wachtten
al niet meer op bevelen. Zij haastte»
zich naar de stal, spanden de paar
den voor de wagens en begonnen on-t
middellijk met het opladen.
