De luchtaanval op Vaticaanstad.
9 November in
Nederland herdacht.
Duitschfands militaire en economische positie.
Aanzienlijke schade, o.a. in Sixiijnsche
kapel* en de musea.
Plechtige bijeenkomst
in Den Haag.
De Paus tijdens den aanval.
St. Pieter gesloten.
Vervolg van de Rede van
den Rijkscommissaris Seyss
p
Inquart.
Het Amerikanisme onder de loupe.
Ook in het Westen kunnen wij een
Si" verschijnsel waarnemen, dat wij juist
v> ais nionaal-Socialisten van den ver-
star. elijken kant moeten bekijken.
Hier is dat niet zoo eenvoudig, want
het Amerikanisme dat op ons aikomt,
wordt door on3 niet zoo zonder meer
onzo tegenstander geacht: 1. Wij mee-
nen namelijk, dat de menschen daar-
t ginds toch de nakomelingen van onze
f eigen voorvaderen zijn, die eens uit
Europa zijn geëmigreerd. Wij hebben
het gevoel, dat zij menschen zijn van
ons bloed. Maar de nakomelingen van
,-alle Europeesche volken daar ginds zijn
in een smeltkroes geworpen met ne-
grolden en joodsche bijvoegsels. Daar
ontwikkelt zich een geslacht, dat over
f eenige generaties ook door ons als niet
meer Europeesch zal wordea ^erkend.
Wanneer U thans tot een Amerikaan
uit de Ver. Staten zoudt zeggen, dat hij
toch eigenlijk een Europeaan is, dan
ben ik ervan overtuigd, dat hij deze
meening in zijn verwaandheid zou af
wijzen en handtastelijk zou worden
want in zich draagt hij reeds het ge'voel
geen Europeaan meer te zijn.
Ten tweede is de methode, de aard en
wijze waarop deze Amerikaansche geest
tot ons kemt, voor ons niet onaange
naam. Hij komt tot ons met die tech
nische vindingen, dié het leven aange
naam maken met zijn conserven asn
ijskastenbeschaving, die vele zorgen in
da huishouding verlichten, maakt hit
zkch bemind en aangenaam.
Schijnbaar is het nog de puriteinsche
geest, die daarginds heerscht. In wer
kelijkheid echter heeft de teugelloos
heid, die ook aan dit continent in zijn
onbegrensdheid eigen is, uit de leer van
de predestinatie van het puriteinisme
geleid tot een teugelloos vrijbuiterdam,
dat in het geheel slechts êén vrijheid
kent: de vrijheid van de meest meedoo-
genlooze uitbuiting van den even-
mensch. Voor ons persoonlijk komt er
nog iets bij, dat ons de leiders van de
ze menschen moeilijk verdraagbaar
maakt en dat wij aanvoelen als-naam-
looze huichelarij: degenen, die bepaald
het tegenvoorbeeld van de naastenlief
de geven, hebben voortdurend bijbel
spreuken in den m5nd. Dat doet or,s
t deze menschen zoo oneerlijk en onop-\
recht voorkomen en maakt ze voor ons
onsympathiek.
De categorische imperatief, waardoor
dit amerikanisme geleid wordt, is niet
de inschakeling van het individu in een
organische gemeenschap, maar is de
.techniek, haar prestaties en- vooral het
persoonlijke economische succes. Dat
alleen zijn de beweegredenen, waar
door de Amerikaansche menschen zich
laten leiden. Dat moet ons Europeanen
en ons Germanen in bijzondere mate
vreemd zijn, want wij bespeuren altijd
als den, categorlschen imperatief van
ons handelen het besef Iran het ge
meenschappelijke bloed, dat ons ln een
hoogere lotsgemeenschap verbindt. Het
resultaat van dit amerikanisme is het
tot een schabloon maken van alle be
schaving. Alles moet hetzeifde zijn en
er bestaat in Amerika niets gevaarlij-
kers dan wanneer iemand uit den toon
zou vallen. Gelijkheid is bij de vrijep
een recht, bij de onvrijen wordt de Za-
lijkheid tot een verdomden plicht. Dat
is thans in Amerika het geval. De men
schen moeten gelijk zijn, want wie
zich niet in de rij schikt, wordt uit-
gestooten en economisch vernietigd.
Arm, klein Engeland
Kameradenl Bij deze beschouwing
heb ik aan een machtsfactor nog in het
geheel niet gedacht, die tot voor kort
een zeer groote rol heeft gespeeld: het
Britsche wereldrijk Engeland. Dat was
niet opzettelijk. Dat is bepaald onbe
wust ontstaan, want wanneer wjj he
den ten dage de krachten "beschouwen
die vorm geven aan de wereld, dan is
voor ons oile'n Engeland sterk op den
achtergrond getreden.
De Engelschen hopen, dat zjj in
dit oonflict tusschen het bolsjewis
me en het amerikanisme zooiets als
scheidsrechter of als wijzer aan de
weegschaal zuilen zijn. Daarbij 'ver
geten zjj echter, dat de essentieele
voorwaarde voor een scheidsrech
ter het eigen gezag is, d.w.z. de
eigen kracht, die zij verloren heb
ben. Wie zon er bij de bolsjewisten
of b)| de Amerikanen nog op het
idee komen een Engelschman aan
te wijzen als bemiddelaar, een En
gelschman, die toch geen machts
middelen meer bezit, weermede hij
zijn wil zou kunnen doorzetten; im-|
mees, zijn dominions zijn min of
meer door de Amerikaansche we
reld opgeslokt, zijn buitenlandsche
saldi zijn opgeteerd, zijn groote
koopvaardijvloot verdwijnt in toe
nemende mate naar den bodem der
zee, terwijl de Amerikanen bin
koopvaardijvloot machtig uitbrei
den. Beiden, vooral de Amerikanen,
doch ook de bolsjewisten, zijn veel
te nuchtere zakenlieden om zoo te
zeggen iemand provisie te betalen
voor den bemiddeling, die zij niet
noodlg hebben en die zjj zich kun
nen besparen. Het ft reeds zoo, zoo-
ais onlangs een Engelseh weekblad
schreef: Arm, klein Engeland, je
zit voor de omheining en wacht....
Men verwijt ons soms, dat wij, na
tionaal socialisten, aanspraak maken op
wereldheerschappij.- De beide eenige
mogendheden' echter, die op dij oogen-
bllk aanspraak maken op wereldheer
schappij zijn de bolsjewisten en het
'grootkaplt Uisme van den heer Roose
velt. Die willen zonder met de naties
rekening te houden de heele wereld on
der hun heerschappij brengen.Wij niet!
Wij weten heel precies, dat de ordening,
die wij willen hebben, °P ons bloed ls
öpgebouwd en dat onze aanspraak op
ordening of onze wensch naar ordening
de gemeenschap van ons eigen bloed
niet te buiten kan gaan.
Wat is Europa?
Maar nu vraag ik mij af, wanneer wij
het bolsjewisme en het Amerikanisme
op hun gesrtelijken inhoud onderzocht
hebben: Wat zijn wij? Wat is Europa?
Ik geloof dat wij ons deze vraag zeer
zelden voorleggen, want wij Europea
nen hebben totdusverre in het geheel
niet de behoefte qns voor te stellen wat
Europa is. Het leek ons niet noodig.
Pas thans, nu wij de verschillen tus
schen het Oosten en het Westen bele
ven, moeten wij ons afvragen, wat wij
eigenlijk zijn.
Werpen wij eens een blik op de land
kaart. Dit Europa onderscheidt zich
van de groote samenhangende massa's
land als Amerika, Afrika of Azië in
kenmerkende mate door de omsctan-
digheid, dat het een-ongemeen rijk ge
vormde schepping is. Het bevat schier
eilanden, het bevat baaien, het bevat
hooggebergten, middelgebergten, het
bevat rivier- en dallandschappen. Dat
is allemaal veel rijker en gevarieerder
dan in eenig werelddeel en in dit door
de natuur ingedeelde gebied is het ari
sche ras en in het bijzonder het
noordsch gestemde ras ontstaan en
heeft hier zijn bakermat. Het ken
merk van Europa is de ongemeene
veelvuldigheid, de rijkdom aan bloe
sems van de culturen en volkspersoon-
lijkheden. die eigen zijn aan den aard
en door moed gebonden, die hier in de
afzonderlijke landen en gewesten als
in groote en fraaie door de natuur op-
gedischte schalen, hun volksaard .ont
wikkeld hebben. Wij zouden ophouden
Europeanen te zijn, wanneer wij er niet
meer onze roeping in zouden zien de
zen rijkdom aan bloesem van de aan
aard eigen en cloor bloed gebonden cul
tures der Europeesche volken te be
houden en te bevorderen. Wanneer wij
dit ons kenmerk duidelijk voor oogen
houden, dan zien wij Ijet vernietigende
in van den invloed uit het Oosten, die
onze rassen wil uitroeien, doch ook het
verderfelijke van den invloed uit het
Westen, die immers ook onze volksper
soonlijkheden wil nivelleeren, opdat de
menschen hier er allemaal uitzien zoo
als in Amerika, "alsof zij aan den loo
penden band bij mlllioenen tegelijk zijn
voortgebracht.
Penetraties uit het Westen.
Juist deze veelvuldigheid van onze
cultures biedt natuurlijk ook de moge
lijkheid van voortdurende penetraties
uit het Oosten en uit het Westen. De
westelijke geest dringt bij ons vooral
door ln de burgerlijke lagen en in de
kringen der intelligentie en wel des te
sterker naarmate wij meer de westkust
van Europa naderen.
Zeker, het is een aangename bescha
vingsvorm, die van ginds tot ons komt
en bij dezen beschavingsvorm ziet men
meestal over het hoofd, dat men daarbij
tot een schabloon gemaakt en genivel
leerd wordt. De gevolgen van dien
westelijken invloed dooden het begrip
van de laatste wortelen waaruit wij
zijn geboren en er ontstaat dientenge
volge nog slechts een streven naar de
internatlonalismen. Het internationalis
me alleen Is troef. Het volk en de ver-
In verscheidene steden van ons land
hebben Duitsche en Ivederlandsche na
tionaal-socialisten Zondag, met den
negenden November 1923 te München
als myipaal op den weg naar de her
rijzenis van Europa voor oogen, in
groote, samenkomsten de gemeenschap
pelijk 'gebrachte offers herdacht.
Namens de NSDAP en NSB hebben
ln deze volksvergaderingen sprekers
uit de voorste gelederen de gevoelens
vertolkt die allen ln Germaansche ver
bondenheid bezielen.
Te Gravenhage waren het de Plv
leider der NSB, de heer van Geelkerken,
en de Dlenstleiter der NSDAP hier te
lande, de heer Ritterbusch, die in de
stampvolle zaal van den Dierentuin deze
gevoelens tot uiting brachten.
De heer van Geelkerken schetste de
beteekenls van de November-herdenking.
Het was Adolf Hitler, die met dat ge
loof nieuwe bezieling gaf en die met een
nog slechts kleine schare aanhangers op
9 November 1923 te München den grond
slag voor het nieuwe nationaal-soeialisti-
sche Duitschland legde. Op dien dag heb
ben voor de Feldherrnhalle en op de
binnenplaats van het voormalige ministe
rie van oorlog te München zestien natio
naal socialisten in den strijd voor de we
dergeboorte van het Duitsche volk het
leven geofferd. De namen van deze eerste
slachtoffers zijn op een gedenkplaat te
München gegrift en te hunner nagedach
tenis is de jaarlijksche plechtigheid in
gesteld, waarvoor ook thans tallooze na
tionaal socialisten tezamen zijn gekomen.
De trouw aan onze beginselen, door die
mannen tot in den dood betoond, zij allen
ten voorbeeld gesteld.
Ook de Nederlandsche nationaal-socia-
listen hebben al strijdende hun weg moe
ten vinden en na de Mei-dagen van 1940
is tusschen NSDAP en NSB een band van
kameraadschap gesmeed, die nimmer
meer kan worden verbroken.
Gezamenlijk willen wij, aldus spreker,
een nieuwe toekomst voor het Duitsche
en het I^ederlandsche volk vestigen. Te
genslagen kunnen ons slecht6 harden in
dien strijd, omdat wij weten, dat wij het
recht en de waarheid aan onze zijde heb
ben. En tot den Führer, die gezegd heelt;
Als het gaat om het laatste, dan voer
ik zelf de bataljons aan", zeggen wij
eendrachtig: „Wij winnen of wij staan tot
den laatsten man in uw gelederen" (da
verend applaus).
Spreker eindigde zijn rede met de ver
zekering te geven, dat onder Musserts lei
ding alle natlonaal-soeialisten iri Neder
land eensgezind achter den Führer staan,
die niet alleen van het Duitsche volk,
doch van alle Germanen de ware leids
man is.. (Lulde toejuichingen).
Rede van Ritterbusch.
Ook Dlenstleiter Ritterbusch gewaagde-
met groote dankbaarheid van het pio
nierswerk in de na-oorlogsche jaren van
Adolf Hitler. Het Duitsche volk heeft zijn
onverbrekelijke eenheid aan Hitier te
danken, die nimmer den oorlog heeft ge
wild, doch die in z n voorbeeldig opbouw
werk door een hem van buiten opge
drongen nieuwen oorlog is gestoord. Het
is tragisch, dat hij en zijn volk in den
vredigen nationaal-socialistischen opbouw
tot dezen oorlog werden gedwongen, doch
het staat vast, dat de eenheid, waartoe
Hitier het Duitsche volk heeft gebracht,
door geen terbeur- frieer kan worden ge
broken.
De grootste last ten^^te van allen is op
de schouders van denx Führer gelegd, die
steeds de steun van allen is gebleven. De
nationaal-socialisten in Duitschland wor
den alleen door hun liefde voor Führer en
volk geïnspireerd en met de Nederland
sche nationaal-socialisten weten we on»
vereenigd in den strijd voor het nieuwe
Europa in vertrouwen op den Führer,
wiens woord „Du bist nichts, Dein Volk
1st alles" inag gelden als de grondslag
voor de levenshouding van allen, die tot
de Germaansche volksgemeenschap be-
hooren.
Met deze woorden eindigde Dlenstleiter
Ritterbusch zijn luid toegejuichte rede.
De samenkomst werd besloten met het
spelen van de Duitsche volksliederen en
van het Wilhelmus.
Bijeenkomst te Amsterdam.
In het. Concertgebouw te Amsterdam
werd een groote volksvergadering gehou
den, waar Reichsredner Schönenberg
namens de NSDAP en mr. M. M. Rost
van Tonningen namens de NSB het
woord hebben gevoerd.
Reichsredner Schönenberg gaf een over
zicht van den strijd in Duitschland, zoo
als die in 1918 1s gevoerd en die op het
oogenblik een hooggepunt heeft bereikt.
De Duitscher bezit een geloof, dat bergen
kan verzetten en dat zal ook nu^tot een
groote overwinning leiden.
Herdenking door den Landstorm.
In een kazerne in ons land heeft de
Landstorm Nederland op indrukwekkende
wijze de herdenking van den negenden
November 1923 gevierd. Daartoe waren op
het binnenplein van de kazerne de man
schappen aangetreden. De herdenking werd
bijgewoond door Oberststurmbannführer
Ax, als vertegenwoordiger yan Gruppen-
führer Demelhuber. den Befehlshaber van
de Waffen SS in Nederland.
Nadat eenige spreekkoren waren ultge-*
voerd en het Largo van HSndel ten ge-
hoore was gebracht, had de herdenking
van de dooden van den negenden Novem
ber 1923 en in het algemeen van alle -ge
vallenen in de jaren van strijd plaats.
Da zender van Rome heeft Zaterdag
morgen medegedeeld, dat Vaticaan
stad Vrijdagavond om 21 uur ge
bombardeerd is. Vier bommen zijn
neergekomen in de nabijheid van
de Pieterskerk.
Een 'bom heeft de ongeveer 100
nt van de St. Pieterskerk staande
beroemde mozaikfabrlek getroffen
en zwaar beschadigd. Een tweede
bom kwam neer dicht bjj het groote
paleis van den Vaticaanschen gou
verneur. Bijna alle vensterruiten
van het palels zQn vernield.
Ook do Vaticaansche waterleiding ia
zwaar beschadigd. Nog twee bommen
zijn neergekomen in de nabijheid van
de basiliek. Een hooggeplaatste geeste
lijke persoonlijkheid heeft uitdrukking
gegeven aan de diepe verontwaardiging
die de Vaticaansche autoriteiten over
dezen aanval vervult. Onder de bevo.-
king der stad Rome heerscht over de
zen aanval op het gebied der Vati
caansche stad groote veroutwaard'g'ng.
ROME, 6 Nov. (DNB). De „Osserva-
tora Romano" gaf Zaterdagavond op
welsprekende wijze uiting aan de ver
ontwaardiging van .de geheele be
schaafde wereld over den luchtaanval
op Vaticaanstad: De door de „Osserva-
tore Romano" gegeven bijzonderheden
laten geen twijfel bestaan of de bom
aanval ls een stelselmatig 'opgezette
aanval op den zetel van den Paus en
op de cultuurschatten van Vaticaan
stad. De bommen vielen, naar het blad
meldt, op een lijn, die van het oude
astronomische observatorium naar het
spoorwegstation loopt. Een voltreffer
heeft met ernstige gevolgen het mo
zaïek-laboratorium getroffen waarvan
het dak ondanks zijn dikte vArd door
boord. Door den buitengewoon sterken
luchtdruk ls ook groote schade aange
richt aan het gouvernementspaleis en
aan alle andere gebouwen die aan het
Santé Marthaplein staan. Naar het blad
verder meldt is geconstateerd, dat van
de Sint Pieter o.a. 'n raam van Bernini
vernield is. De toevallig half geopende
vensters van den koepel zijn heel geble
ven.
Er wordt nog gemeld, dat door den
luchtdruk der ontploffende bommen
aanzienlijke schade is véroorzaakt aan
de Sacristie van de Sixtijnsche kapel en
in de Musea. Het ls tot nu toe nog niet
mogelijk gebleken een volledig over
zicht te verkrijgen over de door de An-
glo-Amerikaansche bommen aan de
kunstwerken veroorzaakte schade. De
dichtstbijzijnde bom kwam op ongeveer
100 meter afstand van de muren der
basiliek neer.
Op het moment van den Anglo-Ame-
rikaanschen terreuraanval op Vaticaan
stad bevond de Paus zich, volgens een
bericht In dé „Osservatore Romano"
in zijn werkkamer, waar hij een be
spreking voerde met den plaatsvervah-
genden staatssecretaris mgrx Montinl
Toen met korte tusschenpoózen de
hevige ontploffingen der inslaande
bommen weerklonken, schrokken de
Paus en zijn bezoeker aanvankelijk
hevig. Zij beheerschten zich echter on
middellijk weder.
Zaterdagochtend stelde de Paus zich
in alle vroegte zelf op de hoogte van
den omvang van de ramp. Vervolgens
liet hij zich door kardinaal Canall alt
president van de besturende kardinaals
commissie, die sedert eenige jaren den
Paus in alle kwesties van het wereld
lijk bestuur van den Vaticaanschen
staat vertegenwoordigt, uitvoerig rap
port uitbrengen.
Zaterdhg begaf zich het geheele bij
den Heiligen Stoel geaccrediteerde
diplomatieke corps reeds vroeg naar
het Vaticaan om in het felicitatie-
reijister te teekenen. Freiherr von
WelszScker, de Duitsche ambassa
deur, was een der eersten, die tee
kenden. Ononderbroken stroomen uit
alle deelen van de wereld telegram
men binnen, waarin uitdrukking
bondenheid met het volk wordt be
schouwd als verouderd en telachejijk.
Een voljfsch, naar hun aard' eigen be
wustzijn hebbendeze lieden niet meer
en daarom zijn zij volkomen vreemd
aan het leven geworden. Zoo is het
laatste slot van alle wijsheid ln dit land
om de menschelijke betrekkingen te
ordenen volgeris de fair play. Alsof de
bolsjewisten de zeer hardhandige Ame
rikanen thans wel aan een fair play
zouden denken. Wanneer het om de
laatste dingen van een volk gaat, moet
men reeds het richtsnoer van het eigen
handelen uit een ander diepergaandè
zedelijkheid verkrijgen, uit de 'overtui
ging, dat men voor zijn volk tot het
tuiterste moet opkomen. Ook dan wan
neer de maatregelen, die men moet ne
men, en waarvoor men moet instaan,
vervloekt hard zijn. Men verdraagt ze,
omdat men op een hoogere verantwoor
delijkheid staat en gesteld is voor de
grootere taak, die het lot ons heeft toe
vertrouwd.
Het gevaar alt bet Oosten.
Nationaal socialisten, minstenB even
groot echter zijn de penetraties die uit
het Óósten komen, penetraties van hei
collectivisme in onze Europeesche
maatschappij, of dat nu marxisme of
bolsjewisme is, die zich Immers alleen
onderscheiden in de methode bij het
bereiken van hun doel en "niet princi
pieel verschillen.
Men móet ook in dit land de oogen
niet sluiten.
De meening der mijnwerkers
in Limburg.
Ilr herinner aan een gebeurtenis, die
vk kortgeleden meemaakte. Ik streef ti
naar zooveel mogelijk de provincies »e
bereizen en daar met onze kameraden
Nederlanders en Duitschers, te spre
ken, en ik ben dankbaar dat onze ka
meraden heel openlijk tot mij komeD
en mij zeggen, wat zij gezien hebben.
Zoo bevond ik mij onlangs in Lim
burg waar ik een gesprek aanknoopte
met een mijnwerker en hem vroeg:
„Nu, wat denken eigenlijk de mijnwer
kers in' het Limburgsche?" Mijn zegs
man zeide ons heel eerlijk: „Ik wil
heel openlijk met U praten. Er bestaat
een zeer groot aantal mijnwerkers, die
voor het Nationaal-Socialisme geen be
grip hebben. Zij willen niet, dat
Duitschland overwint, maar zij willen
ook niet dat de Engelschen en Ameri
kanen overwinnen". Toen heb ik ge
vraagd, wie er dan'de overhand moest
krijgen. Mijn zegsman antwoordde mij:
„Ja, wanneer men met deze menschen
ter plaatse spreekt, dus daar, waar zij
afgesloten van de rest van de wereld
niet lichtvaardig denken, krijgt men ten
antwoord: „De Russen". Dat ia opmer
kelijk. In Limburg heerscht onder een
niet gering deel van de mijnwerkers
de meening, dat de Russen moeten win
nen.
Waarschijnlijk hebben zij daarbij een
onduidelijke voorstelling wat dat eigen
lijk voor een winst en een overwinning
zou zijn. Maar deze meening is er en
zij is bijzonder opmerkelijk, omdat wij
toch heelemaal weten, dat in Limburg
de katholieke kerk een ongemeen
grooten Invloed op deze menschen uit
oefent, en stellig niet in de richting die
de bolsjewisten vertegenwoordigen.
Dat bewijst, echter aan den anderen
kant, dat de politieke vormingskracht
van de confessies, hoe sterk zij ook
eenmaal geweest la, thans verloren ls
gegaan. Met de confessies kan men de
menschen blijkbaar niet meer binnen
een bepaalden vorm van gemeenschap
houden. Hetzelfde ls aan den dag gere
den in Italië, toen Badogllo probeerde
het fascisme terzijde te dringen. Wat is
er toen gekomen? Een liberaal of de
mocratische impuls? De jongste demo
craat, die daar verschijnt is de oude
graaf Sforza. Ik geloof, dat hl) 72 Jaar
oud ls en dan ls er nog een ander bij,
die, naar lk hoorde, 77 jaar is. Dat ls
wat het liberalistische en democratische
burgerdom thans nog kan leveren.
Een katholiek communisme,
Daarvoor ls ln Zuld-Italië een
katholiek-communistische partijont
staan. De leider van den katholieke
actie in Italië heeft nu nadrukkelijk
verklaard, dat de katholieke actie
in Italië in het geheel niets met
deze katholiek-communistische partij te
maken heeft, maar achter de republi-
kelnsch-fasclstische partij staat. Die Is
namelijk niet ver van schot. Hij weet,
wat er uit dezen toestand kan ontstaan.
Op den Balkan is het precies zoo.
Daar hebben zich groepen van verzet
gevormd, die de bosschen zijn Ingetrok
ken en partisanen geworden zijn. Oor
spronkelijk waren het meerendeels mi
litairen, die waren nog nationalistisch.
Nu is dat ook anders gewordeij. Op den
wordt gegeven aan de ontsteltenis
over den aanslag op den Paus en het
Vaticaan en aan de vreugde over de
redding van den Paus,
De diplomatieke correspondent
van het DNB, dr. Siegfried Horn,
schrijft: Het reeds dikke boek van
EngelsehAmerikaansche oorlogs
misdaden ls met. een nieuw sensatio
neel hoofdstak verrijkt: het werpen
van bommen op Vaticaanstad. Hoe
wel nauwkeurige berichten nog
ontbreken, fan reeds thans niet al
leen de omvang van de schade, doch
ook het gevaar worden afgemeten,
waarin het hoofd van de katholieke
kerk persoonlijk verkeerd heeft,
o
Rome open stad.
Dit bombardement, dat allerwege de
grootste verontwaardiging zal verwek
ken, valt des te minder te verontschul
digen, daar militaire noodzakelijkheden
voor een eventueele actie tegen Rome
niet kunnen worden aangevoerd, aan
gezien ook de republikeinsch-fascisti-
sche rogeering, die bovendien haar
zetel uit de hoofdstad heeft 'erplaatst
heeft vastgehouden aan het karakter
van Rome als open stad. Van Duitsche
zijde is altijd het grootste belang ge
hecht aan de eerbiediging van de Pau
selijke souvereiniteit, hetgeen ook tot
uiting Is eekomen in verschillende offt-
cieele stukken van het Vaticaan. Maar
iuist deze objectieve beoordeeling van
den toestand alsook de onpartijdige
houding van den Paus tegenover het
wereldconflict en zijn verontwaardiging
over het Engelseh—Amerikaansche op-
tred -n tegen cultuurmonumenten
schijnt het misdadige feit te hebben op
gewekt, dat ln zekeren zin is voor
bereid door een opvallende belangstel
ling van de Engelseh—Amerikaansche
pers voor de houding van het Vaticaan
De verdachte haast, waarmede Len
den spoedig na het bekend worden van
den aanslag zijn -OnschuIB Het betuigen
en Duitschland waagde voor te stellen
als vermoedelDken aanstichter, her
Innert aan het bekende woord „houdt
den dief".
Naar de vertegenwoordiger van het
Rijk bij het Vaticaan ten aanzien /an
deze verdachtmaking heeft kunnen con-
stateeren, sluit een nauwgezet onder
zoek bij de bevoegde Duitsche militaire
'nstantles elke Duitsche verantwoorde
lijkheid aan den bomaanval op den
zetel van den Paus uit.
En gaat de bevrijding
den 10den niet In
Dan noem Ik mij nimmer
meer |ODEWIN
Balkan heeft nu de communist Tito de
leiding in handen, dien Stalin tot bols-
jewlstengeneraal benoemdè heeft en
Nieuw-Zeelandsche en Engelsche offi
cieren. die aan valschermen bij Griek-
sche partisanengroepen werden neerge
laten, werden .juist door die partisanen
doodgeschoten. Dat zijn geen toevallig
heden, dat zijn allemaal teekenen, die
1 erop duiden, in welke richting de ont
wikkeling kan gaan.
Houdt U een ding voor oogen, den
totalen «oorlog en zijn uit het steeds
toenemend gebrek aan goederen voort
spruitende gevolgen. Het ia thans reeds
zoo, althans de tijd is niet al te ver
meer, dat degene ln Duitschland, die
van vroeger, volkomen wettelijk en in
orde, nog een goedingerichte woning
heeft, dit bezit mettertijd zal aanvoelen
als een druk tegenover die volksgenoo-
ten. die inmiddels alles verloren heb
ben, en dezen van hun kant zouden
denzelfden toestand aMivoelen als een
onrecht. Wanneer de slachtoffers van
de bombardementen ln Duitschland
geen Nationaal-Socialisten zouden zijn,
zouden de terreurvliegers der Engel
schen en Amerikanen inmiddels het
bolsjewisme in Duitschland sterk heb
ben aangekweekt.
Ik heb juist gesproken met den
burgemeester van Bochum, een
zwaar geteisterde stad. Hij heeft mij
bevestigd, dat zijn lieden alles op
zich nemen, maar voor alles hun
geboorteland niet wilden verlaten.
Zij komen terug, bouwen zloh ver
blijfplaatsen in de bergen. Zij leven
ln de meest primitieve omstandighe
den. Versagen kennen deze men
schen niet. Alleen een vreeseliike
verbittering. Deze menschen willen
hnn lot verdragen en wanneer men
hun zegt, dat de oorlog nog jaren
kan dnren, dan antwoorden' zfl:
„Dat geeft ook niets, slechts Iets
willen wU, vergelding en wraak
moeten wU beleven".
Kameraden. De vergelding gaat ech
ter tegen Engeland en Amerika, tegen
het Westen. Ik wijs U op nog een ken
merk van deze geestelijke ontwikkeling
waarvoor wij staan. Het bolsjewisme
in het Oosten is dierlijk, wreed, maar
het ls een strijd tegen mannen. De En
gelschen en Amerikaansche vliegers
vermoorden vrouwen en kinderen. Dat
is het geboorteuur van een doodelijken,
niet meer te overbruggen haat in het
Duitsche volk.
Ziet U, lk zou graag willen, dat men
zich dat eens voor oogen houdt, ln de
kringen, die zoo heelemaal zijn inge
steld op een Engelsche—Amerikaansche
overwinning, opdat ook zij inzien dat
volkomen objectieve omstandigheden
bij ons ln Europa deze volkerenmassa's
s'. ïwen In het collectivisme. Want zoo
goede psychologen dienden toch ten
slotte die lieden hier te zijn, dat ook
zij weten, dat er onder het Duitsche
volk en ln heel Europa, en wel steeds
sterker naar mate men meer naar het
Oosten gaat, een vurig verlangen leeft
naar een socialisme. Wanneer dit ver
langen door het Nationaal-Socialisme
als volksch socialisme niet vervuld
wordt, doch deze menschen teleurge
steld worden, dan breekt deze teleur
stelling als verbittering uit ln het col
lectivisme. Wanneer wij ons in Midden-
Europa het Nationaal-Socialisme als
ordenende gemeenschapsvorm weg
denken, heeft alleen het bolsjewisme,
nooit het kapitalisme van het Westen,
kans op succes.
Kameraden! Een- vreeselijke storm
schokt ons thans tot in ons binnenste.
Als zeelieden zult U weten, dat een
schip dat ln een zwaren storm van het
anker wordt losgeslagen, niet opnieuw
aan het anker kan worden vastgelegd.
Dan drijft het zonder hoop op redding
rond waarheen de storm het voortjaagt.
Zoo ls het te begrijpen, toen de Führer
zeide, dat geen burgerlijke staat ln
Europa dezen oorlog zal overleven. Of
wel het volksche socialisme zal als
groote taak van onzen Führer in Europa
de volkeren eens tot een nieuwe en
betere ordening brengen, ofwel een teu
gelloos bolsjewisme breekt boven ons
los.
Het volksche socialisme.
Het volksche socialisme verschaft
ons een revolutionnair inzicht: volk is
wat het bloed heeft samengelascht, wat
het bloed als een hoogere door het lot
bepaalde eenheid heeft gevormd. Dat
wij allen tegenover dit. bloed verplicht
zijn en wij allen derhalve niets zijn
en ons volk alles is, dat ls de grond
slag, volgens welke wij in machts
politiek opzicht en volgens welken wij
in socialistisch opzicht onze gemeen
schap ordenen. Ik zeg revolutionnair.
In mijn oogen ia niet hij revolutionnair,
die ruiten ingooit, barricades bouwt en
menschen ophangt. Revolutionnair is
hij, die in zich den roep van den tijd
zoo sterk voelt, dat hij bereid" is alles
achter zich te laten, alles wat hem
dierbaar en aangenaam en nuttig was.
Hij laat het achter zich, wanneer hij
van een nieuwe ordening innerlijk zgjb
overtuigd ls, dat h^j volstrekt niet an
ders meer kan doen dan den nieuwen
weg naar een nieuwe toekomst in te-
slaan.
Kameraden, dit Inzicht van het volk
sche socialisme is het, dat ons de
maatschappelijke en economische pro
blemen en dé kwesties, die de ontwik
keling gebracht heeft, laat ovefwlnnen.
In die opvatting hebben wij den klas
senstrijd overwonnen. Want in die op
vatting die ons het volk als een orga
nische gemeenschap en eenheid Voor
stelt, bestaat er geen klasse, die tegen
een andere kan optreden, die egoïstisch
alles naar zich toetrekt en de andere
vernietigt. Neen,, het is ons volkomen
duidelijk, dat in onze sterk ontwik
kelde beschaafde werelc' niet ieder af
zonderlijk drager kan zijn van alle
functies eener volksgemeenschap. Maar
die menschen afzonderlijk zijn drageps
van heel bepaalde prestatie-modelij' -
heden binnen de volksgemeenschap. Zij
zijn echter geen voorvechters en ver
tegenwoordigers van zelfzuchtige,
egoïstische, alles vernietigende ele
menten en klassen. Wanneer dit ons
duidelijk is. vinden wij de oplossing
voor menige vraag, waarvoor wij ko
men te staan.
Vooral de jongeren onder ons zullen
zich de vraag stellen of het juist is,
dat er een bezit van recht en een bezit
van goederen bestaat, dat de een iets
heeft en dat de ander niets heeft. Wan
neer wij ons het volksche socialisme
als den organischen gemeenschapsvorm
van het volk voor oogen stellen, dan
kunnen wij een aanspraak op een
recht bevestigen. Maar aan elk recht
ls ook een plicht tegenover de alge
meenheid. verbonden. Zoo verbindt zich
voor ons het begrip van het recht te
vens met dat van den plicht en We
onderscheiden thans een hooger begrip,
dat va i de verantwoordelijkheid.
Kameraden, het gebouw, dat wij voor
de volksgemeenschap willen optrekken,
is niet gereed. Men heeft het ons niet
laten afbouwen. Integendeel, men heeft
dezen oorlog ontketend, opdat dit ge
bouw niet gebouwd zou worden, opdat
niet dit slechte vorbeeld, of liever ge
zegd, dit goede voorbeeld, voor de
slechte zeden der anderen gevaarlijk
zal worden.
Wij zijn het erover eens, dat er bij
ons nog groote resten van kapitalis
tisch denken aanwezig zijn. En wij heb
ben ook groote penetraties van collec-
tivistische methoden. Daartoe dwingt
ons de oorlog.
Maar wij zijn hard en fanatiek
besloten het Socialisme door te zer-
ten. Socialisten moeten wij zijn
(bijval), kameraden. Deze gewel
dige unieke inspanning In de we
reldgeschiedenis draagt de arbei
der, de boer, de soldaat. En .nn
zult u het begrijpen, wanneer de
Führer zegt: ik zal uit dezen oor
log nog slechts als fanatieker ns-
tlonaal-soclalist terugkeeren (bij
val).
Wij moeten dezen oorlog volhouden,
want wij scheppen daarmede onze
leefruimte.
Wanneer ik leefruimte zeg, denkt u
dan thans niet ln de eerste plaats aan
economische dingen. Dat is slechts de
grondslag van de leefruimte. Voor een
groot economisch gebied, dat de tech
niek tot stand brengt en voor de ver
volmaking van de verkeersmiddelen
vallen geen slachtoffers. Het ls Iets an
ders. Het is de roep van een tijd, die
zoo sterk is, die zoo rijk is aan groote
leefwaarden, en die het leven zoo waard
maakt om geleefd te worden, dat men
schen bereid zijn in de eerste plaats
door de sociale ordenl g, doordat wij
aan elk individu bewijzen, waarom het
leven voor hem waard is orti te leven
en schoon is.
In elk Germaansch volk leeft het ver
langen naar een zoodanige ordening,
waarin de Germaansche mensch de lei
ding heeft, doordat, hij zijn scheppende
krachten op het gebied van de cultuur
er, van de wetenschappen uit zijn Ger-
maanschen aard tot ontplooiing brengt
en die hij met de krijgsmansdeugden uit
zijn Germaansch hart kan verdedigen.
Daarom heeft ook elk Germaansch volk
eens'zijn rijk gehad; Oost-Gothen, West-
Gothen, Vandalen, Franken, zoo was ons
eerste Duitsche Rijk. Zoo hebben er rij
ken bestaan van de Scar.dlnaviërs. zoo
hebben de Nederlanders hun Neder-
Iandsch Rijk gebouwd. Maar de Rijken
zijn voor het grootste deel verdwenen.
Zij zijn vervallen. Zij beteekenden tege
lijk ook een verspilling van de kracht
van het ras, omdat het denkbeeld waar
om het ging vervalscht werd. het denk
beeld namelijk, dat het om niets anders
gaat dan om de Germaansche ordening
te stichten voor Germaansche men
schen, niet echter om het een of andere
universalistische bovennatuurlijke of
bet een of andere materieele, economi
sche denkbeeld te verwezenlijken. Van
dit gezichtspunt uit verstaan wij thans
de daad van Karei den Grooten, die de
Germaansche stammen in het midden
tezamen gedreven heeft in een Rijk en
daarmede den grondslag gelegd heeft
voor de wording van het Duitsche volk.
Deze daad ls het uitgangspunt, dat thans
tot een gebalde kracht van bijna 90 mil-
lioen is geconcentreerd en dat deze den
geweldigen beslissenden strijd kan voe
ren om de toekomstige geestelijke ont
wikkeling van dit werelddeel en ten
deele van de geheele wereld. Deze wor
ding van het Duitsche volk ls ook de
reddirig van ons allen, want wanneer wij
ons hier in het midden van Europa vijf,
zes of zeven kleine volksstaten zouden
moeten voorstellen, dan zou de ontwik
keling van het Oosten en Westen al lang
over ons zijn heengejaagd. Derhalve ook
de wensch vatv de anderen, Duitschland
weer te verpletteren en te verdeelen.
Revolutionnair en conservatief»
Ons denkbeeld is revolutionair,
maar het is ook conservatief. Want
alle geestelijke aanwinsten van
Europa, vooral van onze Noordsch
gerichte volkeren, brengen wij bij
een. De Grieksche oudheid, de ge-
loovige middeleeuwen, het levens
krachtige humanisme al deze groo
te daden vatten wij thans tezamen
in een culmineerend punt in het op
treden voor ons, Germmnschgi vól
ken. Volgens dezelfdl* beginselen
moeten wij Europa ordenen. Wellicht
bestaat Thans de wensch hierin reeds
een duidelijker inzicht te krijgen.
Maar men kan een zoodanige orde
ning niet aan de groene tafel maken.
Kameraden, die wordt gevormd
waar gestreden wordt en waar
slachtoffers vallen. Wanneer uw,
vrijwilligers, kameraden, aan het
Oostelijk front strijden en sneuvelen,
dan vórmen zij daar Europa en on-i
ze «toekomst (bijval).
Vrijheid voor elk volk,
Thans echter zien wij reeds duide
lijk de beginselen, volgens welke dit
nieuwe Europa en in dit Europa het
nieuwe Germaansche gemeenschaps-
gebied moet worden gevormd.
Het eerste beginsel is: voor elk
Europeesch volk de vrijheid om vol
gens den eigen aard te kunnen le
ven. En het tweede beginsel is de
verplichting tot het gemeenschappe
lijke optreden van alle krachten
voor de verdediging van het ge
meenschappelijke gebied (bijval). Het
eene ls ondergeschikt aan het an
dere. Deze wetten lijken wellicht
eenvoudig, maar alleen eenvoudige
wetten kunnen vorm geven. Vrijheid
om naar defi eigen aard te leven en
gemeenschappelijk optreden voor de
gemeenschappelijke leefruimte: dat
is het parool, waarnaar het lot van
Europa wordt bepaald en dat is het
parool, waarop wij de nauwere Ger
maansche lotsgemeenschap binnen
treden. Dat is de vrijheid om naar
den eigen aard, niet naar den
wensch van elk Individu te leven.
Want het laatste zou een individua
lisme zijn, dat het volk verdeelt. Het
bepalende is de aard, de door het
bloed gebonden aard. Deze moet da
vrijheid bepalen, waarnaar men
streeft.
Ik moet u iets heel openhartigs
zeggen. Wanneer wij, Duitschers, in
eenigerlei gebied hier, b.v. iri het
westen of in Scandinavië enz. het
gevoel zouden hebben, dat deze vol
keren daar besloten en in staat zou
den zijn de vrijheid van hun gebied
te bewaren, en te verhinderen, dat
invasies uit het westen succes -zou
den kunnen hebben, of dat de ter-
reurbommenwerpers van de Engel
schen en de Amerikanen zonder
krachtige afweer over hét land
vliegen, dan zouden wij gelukkig
zijn, want dan zouden wij het lot
van dit gebied rustig in handen van
die menschen geven en wij zouden
naar het Oosten trekken om het lot
daar voor ons en onze toekomst in
veiligheid te brengen.
U moet voor oogen houden: wij
koesteren in het geheel niet den
wensch om over een door Duitsch
land beheerscht Europa te heer-
schen. Wij koesteren slechts den
wensch, dat er werkelijk slechts een
Europeesch, een van zijn Europee
sche zending bewust Europa ont
staat en wel doordat wij onze groote
taak in het Oosten vervullen, door
dat wij dien stormloop altijd weer
met ons zwaard en onze borst terug
dringen. Daartoe zijn wij geroepen
en -hebben wij gekozen voor Europa
(bijval).
Waarom een bezet Nederland?
Kameraden, staat Si) toe nog een
heel concrete kwestie te bespreken,
die niet zoo eenvoulig te .bespreken
is. Soms wordt tot ons en soms ook
tot u de vraag gericht: waarom zijn
de Duitschers hier gekomen en heb
ben zij ons land bezet? De toestand
van heden geeft u het antwoord.
Stelt u zich eens den toestand van
heden voor, het oogenblik van den
beslissenden strijd, waarbij de En
gelschen en Amerikanen op een of
andere wijze moeten stormloopen,
daar de bolsjewisten anders aan den
anderen kant doodbloeden. Den ge-
ringsten tegenstand "den besten
Zie vervolg pagina 3.
