NIEUWSBLAD VOOR
HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
Eerste Blad.
Jb. HARJER en Zn
VERHUIZINGEN.
No. 5209
ZATERDAG 21 FEBRUARI 1920
48e JAARGANG
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
REDACTEUR-UITGEVER: C. DE BOER Jr., HELDER
Bureau: Koningstraat 29 - Interc. Telefoon 50
Maan Zon Hoogwater
opond.: opond.: v.m.: n.m.:
7.36 a. 8.57 7.3 5.25 9.50 9.55
8.1 10.13 7.2 5.27 10.2510.30
8.28 11.307.—5.28 11.5 11.10
9.1 -.— 6.56 5.3011.4011.50
9.42 m. 0.35 6.54 5.32 0.20
Febr.
Zondag 22m
Maand. 23
Dinsdag 24
Woen8d.25
Dond.d. 26 B
Vrijdag 27
Zaterd. 28
10.30
11.29
1.54 6.52 5.34
2.54 6.50 5.36
0.40
1.35
1.5
2.15
BUITENLAND.
Het Adriatlsche vraagstuk.
Volgens een bericht uit Rome wijden de
bladen beschouwingen aan de mogelijkheid
van een ingrijpende verandering in het ver
gelijk nopens het Adriatische vraagstuk. Zij
merken op, dat een volkomen neutraliseering
van de Adriatische Zee de toepassing van het
verdrag van Londen overbodig zou maken en
wel vereenigbaar zou zijn met de aspiraties
van alle volken, die aan de Adriatische Zee
wonen.
De Turksche quaestle,
Eenige dagen geleden, bij de terugkomst
van Millerand uit Londen, hadden de Fran-
sche bladen met vreugde doen uitkomen, dat,
hoewel de beslissingen der Londensche con
ferentie op vele punten niet overeenkomstig
de Fransche wenschen waren, doch ten aan
zien van Turkjje de Fransche voorstellen aan
genomen waren en besloten was de Turken
in Europa te handhaven. Thans schijnt ook
dit niet zeker meer. De berichten van nieuwe
Armenische moorden schijnen opnieuw bij de
Engelsche regeering het denkbeeld te heb
ben doen ontstaan, dat de Turken niet te
Konstantinopel zijn te handhaven. Echter zal
geen beslissing genomen worden vóór Mille
rand weer te Londen is.'
De quaestie-Smyrna blijft ook lastig; het
tractaat van April 1917 beloofde Smyrna aan
Italië, maar Engeland stelde deze toewijzing
afhankelijk van de goedkeuring van Rusland,
wat volgens de „Matin" Frankrijk niet zou
hebben gedaan. Daarom is Frankrjjks positie
thans delicaat tegenover Italië, daar men al
gemeen oordeelt, dat Smyrna beter aan Grie
kenland kan komen. Echter overleggen thans
Venizelos en Nitti te Londen en men mag
hopen, dat de handige Cretenzer er in slagen
zal ook zijn Italiaanschen mededinger van het
goed recht der Grieken te overtuigen.
Intusschen waarschuwen sommigen de
Fransche regeering, dat zij haar rechten in
Syrië dient te handhaven. Zoo herinnert de
„Petit Parisien" eraan, dat Frankrijk het
recht heeft Diarhekir en Mossoul te bezetten,
maar het blad vraagt zich af of het niet wen-
Bchelijk is deze verre posities te ruilen tegen
belangrijker rechten op zuiver Syrische ste
den als Damaskus en Aleppo.
Moorden ln Armenië.
Uit Smyrna werd den 13en Februari aan
het „Journal des Débats" geseind, dat de Ar-
meensche bevolking voor een verschrikkelij
ke crisis staat Vijftig duizend Turken en
Koerden onder Moestafa Kemal hebben mis
bruik gemaakt van het feit, dat de Armeniërs
in Zeitoen, Fornouze en andere plaatsen in
het gebergte onverdedigd waren en hebben
daarna ontzettende misdaden gepleegd.
Het aantal moorden bedraagt meer dan
zevenduizend. De Turken terroriseeren Ma
rach, waar nog gevochten wordt
Den Armeniërs ontbreekt het aan middelen
om zich te verdedigen. „Slechts onmiddellijke
hulp kan een bevolking van 150.000 zielen
van den volkomen ondergang redden," aldus
de Armenische' aartsbisschop van Smyrna
Hovnan Vartabed Garabedian.
Nadere berichten uit Cilicië te Athene ont
vangen melden, dat de bevolking aan gene
raal Gouraud heeft verzocht een Armenische
strijdmacht te vormen, ten einde aan de Turk
sche aanvallen weerstand te kunnen bieden,
ENGELAND.
Ruim zeven maanden geleden kocht een
Engelsche firma 43 millioen yards linnen van
het ministerie van munitie, dat de regeering
in den oorlog in handen gehad had voor het
maken van vliegtuigen. De prijs, die er voor
betaald werd, bedroeg 4 millioen en de
firma verbond zich om het met een matige
winst onder de menschen te brengen. Nu is
de laatste yard van dat linnea al verkocht,
niettegenstaande deskundigen hadden voor
speld, dat het nog in geen jaren opgeruinjd
zou zijn.
frankrijk.
T
Het proces-Caillaux.
Parijs, 18 Febr. Het proces-Caillaux is
Dinsdag begonnen. De zitting begon met een
korte ondervraging en de voorlezing van de
acte van beschuldiging.
Er zijn 51 getuigen k charge, 63 k décharge
niet zoo bijzonder veel, wanneer men zich
herinnert, dat senator Charles Humber
„dikke" Charles, er 115 had gedagvaard, van
wie alleen ruim 50 generaals.
Mauritius aan Frankrijk?
Het bestuur van de Société des études oolo-
niales et maritimes, onder voorzitterschap
van den vice-admiraal Besson, he»Tt den
w*i8ch uitgesproken, dat Mauritius, n.
?®natemming met het verlangen der
door Engeland aan Frankrijk zal
den afgestaan, evenals Rodrigues en de Sey
chellen. Daarbij wordt er nog op gewezen, dat
de waarde van Mauritius voor Engeland be
langrijk is verminderd, sedert de route naar
Indië niet meer over de Kaap moest worden
genomen. Voor Frankrijk zou het bezit dier
eilanden, die met Reunion en Madagaskar
een organisch geheel vormen, toch nog
slechts een kleine aanwinst zijn, vergeleken
bij de belangrijke uitbreiding van het Brit
sdie rijk in den Indischen Oceaan.
DUITSCHLAND.
Diefstallen bij de spoorwegen.
De spoorwegdirectieEssen maakt door
middel van aanplakbiljetten en advertenties
in de bladen bekend, dat voortdurend meer
schroeven en laschplaten van de rails losge
schroefd en leidingsdraden van de telegraaf
verwijderd en gestolen worden. Zij wijst op
de vreeselijke gevaren die daardoor ontstaan,
waarschuwt de oudroest-hand elaren die voor
werpen niet op te koopen en looft voor het
opsporen van daders belooningen uit tot ten
hoogste 200 mark per geval.
Cocalnlsten.
In de „Deutschen Medizinischer Wochen-
schrift" wijst een medicus, in Berlijn geves
tigd, op het schrikbarende toenemen van het
oocainisiüe in de hoofdstad.
Het is nu veel gemakkelijker cocaïne te
krijgen dan vóór den oorlog. De drogisten
leveren dit vergif in hoeveelheden van één
kilo zelfs. Het gram kost thans 7 8 mark,
tegen één mark vóór den oorlog. De drogisten
mengen, om nog meer te verdienen, de oocai-
ne met boorzuur of novocaine.
Zelfs wordt 's nachts op straat cocaine te
koop aangeboden in pakjes van 1, 2, 3 en 6
gram. Ook de hotelportiers, kellneriimen en
kellners hebben voorraden. Zij bieden dan
geen cocaine aan, maar „gramofoonplaten"
of „cokes".
Helaas zijn aan cocaine niet alleen ver
slaafd prostituées, maar ook jonge lieden van
20 tot 27 jaar uit gegoede families. De cocaine
wordt gebruikt als snuiftabak.
Schoeisel in Dultschland.
De schoenmakersvereeniging te Keulen
heeft de prijs voor een paar heeren zolen en
hakken vastgesteld op 57 tot 65 mark, voor
dames zolen en hakken op 45 tot 52 mark.
Een paar heerenschoenen kosten 400 500
mark.
OOSTENRIJK.
Te Weenen.
De Berlijiisdh© correspondent van de „N.
Rott. Crt." meldt aan zijn hlad:
De kern van allen nood in Oostenrijk is
het gebrek aan steenkool. Daardoor ligt het
verkeer stil, daardoor lanterfanten tiendui
zenden, die naar werk snakken, levend van
de ondersteuning voor werkloozen, door de
straten. De bosschen van het land zouden
rijkdom aan hout kunnen leveren voor de
papierindustrie en voor de vermaarde Ween-
sche meubelfabricage, maar er is geen mo
gelijkheid van vervoer. Op de oeoonomisohe
gevolgen van den kolenmood hoop ik later
nog terug te komen. Nu wil ik iets vertellen
van haar zichtbare gevolgen :te Weenen.
De bevolking lijdt hevig onder de koude.
In de rijkste huizen is gewoonlijk maar één
kachel of haard die een zeer gedempte warm
te uitstraalt. Maar deze weelde kost 'al gauw
50 kronen per dag, en slechts een zeer klein
gedeelte van de bevolking kan zich die ver
oorloven.
Erger nog is, dat de brandstof om te ko
ken ontbreekt. Bij bet kleine broodrantsoen
zou de bevolking het geen week uithouden
zonder op het vuur bereid voedseL De strijd
voor brandstof is dus een strijd voor het
veege lijf. Hoe die strijd wordt gestreden is
een van de bitterste dingen, die ik van oor
logsellende heb gezien.
De bevolking is begonnen de heerlijke
bosschen, die Weenen omringen, om te hak
ken. In hun wanhoop hebben de arme lie
den zioh op den „Wiener Wald" geworpen
en geen boom in den naasten omtrek der
stad laten staan. Wat vroeger de trots van
Weenen was, een schat voor het oog en
voor de volksgezondheid, is nu een trooste-
looze, onoogelijke woestenij van boomstron
ken. Eerst heeft de overheid lijdelijk toege
zien. Zij waagde het niet, op te treden tegen
dit wandalenwerk, uit vrees voor de elemen
taire woede der tot wanhoop gebrachte me
nigte. Zij had echter de zachtmoedigheid van
haar Weeners onderschat. Toen het gemeen
tebestuur eindelijk ingreep, ging alles heel
gemakkelijk. Het resultaat was eigenlijk
©enigszins verbluffend. De houthakkers wa
ren totnogtoe stroopers geweest, brutale roo-
vers en plunderaars van een ander mans
goed. Een verordening maakte hen plotse'
ling tot verdienstelijke zonen van den staat
Want de magistraat verklaarde met veel
beleid: Er moest brandstof worden verschaft
om het leven der bevolking te redden. De
bosschen rondom de stad werden daarvoor
beschikbaar gesteld. De magistraat bezit
echter niet de middelen, om het hout te. hak
ken en naar de stad te brengen. Zij verzoekt
daarom den burgers, zelf daarvoor te zor
gen. Er moet natuurlijk regel en toezicht
zijn, opdat niet, zooals totnogtoe is geschied,
sluikhandelaars zich met het hout der ge
meenschap verrijken. In de eerste plaats
echter moet ook worden verhinderd, dat
Weenen geheel van zijn voor het volk en de
volksgezondheid zoo onmisbare bosschen
wordt beroofd. ;,Het nageslaoht", zoo betoog
de de overhead, „zou ons anders ten eeuwi
gen dage vervloeken, om hetgeen wij in één
winter hadden vernield."
De volgende regeling werd dus ingevoerd
familie krijgt een kaart, die recht
geeft op twee maal 30 K.G. hout in de week.
Men mag daarmee in het hosch gaan tus-
schen 7 uur 's morgens en 3 uur 's middags,
om dit hout te hakken of te zagen. Er is
echter streng toezicht, dat geen andere hoo
rnen worden geveld, dan die 'door de hout
vesterij daarvoor aangewezen zijn. De trams
hebben speciale wagens, die de houtdragers
van het eindstation afhalen. Op de toegangs
wegen naar de stad is een cordon van poli
tie en soldaten, die de kaarten oontroleeren
en de coupons afscheuren. Eerst kwam het
voor, dat sluikhandelaars de kaarten op
kochten, en een winstgevenden handel be
gonnen met het hout. Nu echter staan de
kaarten- niet alleen op naam, maar heeft
men zelfs de bepaling ingevoerd, dat zij
alleen geldig zijn, als een legitimatiepapier,
de kolentoaart der familie, tegelijk kan wor
den vertoond.
Gewillig schikken de Weeners zioh in de
hinderlijke voorschriften. Hoe hinderlijk
deze zijn, zal uit het volgende blijken. Maar
daardoor zijn zij, zooals gezegd, nu ook geen
houtdieven meer, maar goede burgers, die
eerlijk zwoegen voor de hunnen. De bos
schen van Weenen verdwijnen ook niet
meer, maar worden.tot 40 percent gedund.
Dat heeft de magistraat bereikt met ©en
regeling, die zij eerst niet heeft aange
durfd.
En toch is dit alles een snerpende trage
die. Wie het houthalen heeft aangezien, zal
het altijd een pijnigende herinnering blijven.
Langs de slingereinde 'hoofdwegen naar de
stad stroomt eindeloos de zeulende menigte.
Ieder draagt zooveel als hij heeft kunnen
torsen; krachtige mannen gaan wankelend
onder zware stukken boomstam, oude besjes,
jonge kinderen diep gebogen en uitgeput
onder lichter last. Waar de vader werk
heeft, gaan vrouw of kinderen in het bosch.
Ik zie van alles, rachitische kleuters, zwan
gere vrouwen, en ontsteEend veel ouder
dom. Deze memsohen zwoegen al uren 'lang
onder den last, want de hoornen in "de buurt
zijn aEen omgehakt, en het bosch is op groo-
ten afstand reeds gedund. Velen komen al
10 kilometer ver gestrompeld, uit de be
sneeuwde bergen.
Toen ik voor het eerst dit tafereel hij-
woonde, was het vier uur 's middags. Het
was 'hartverscheurend om te zien, die blee-
ke gezichten, die uitgedorde lichamen onder
een buitensporigen last. Velen sprak ik aan,
ofschoon het mij pijn deed: Hoe oud ben je?
Ik kreeg allerlei antwoorden: drie-en-zeven
tig jaar, twaalf jaar, tien jaar, acht jaar. Af-
grijzelijk was het; maar aan de 60 pond op
den gekromden rug ontbrak zelden iets; het
gaat immers om het leven 1
Ik vroeg verder: „Hoe laat ben je van
morgen weggegaan," en kreeg ten ant
woord: acht uur, negen uur, elf uur. Hoe
zwakker en hulpeloozer, des te langer de
tijd. Want men bedenke: met het halen al
leen is het niet te doen. Uren lang heeft zoo
een dreumes, of het oude, uitgemergelde
besje moeten bakken en zagen met het ge
brekkig werktuig en de zwakke krachten,
aan het stugge beukenhout of aan den har
den eiken stam, voor een vrachtje bijéén was.
Het was een optocht der ellende. De weg,
die zich slingerde door het besneeuwde land-
sohap, zag zwart van zwoegende, wankelen
de menschen. Duizenden in het uur passeer
den de controle. Het bosch verhuisd© naar
de stad op gebogen mensohenruggen.
Ik deed nog een andere .vraag, aan de
oudjes en aan de kinderen, die den heelen
dag hadden noodig gehad om het zoo duur
gekochte hout naar de tram te sleepen: Wat
heb je vandaag al te ©ten gehad? En bijna
steeds was het antwoord: brood en koffie
vanmorgen vroeg. Soms was het ook: „alleen
koffie". „En waarom geen, brood?"
Dat kwam dan uit den zaïc te voorschijn.
Het kleine rantsoen was gespaard, voor het
geval men het te kwaad kreeg onderweg,
Zoo een stuk brood zet immers kracht bij.
Zoo was het: jongens van 10 jaar, akeÊg
klein en gedrongen, heb ik gesproken, die
met ten minste 50 pond hout op den rug
uren en uren lang kwamen aangesleept, die
van negen uur 's morgens tot vier uur 's mid
dags onderweg waren, en die nog niets had'
den gekregen dien dag als 'een kop koffie,
die geen koffie was, zonder eenige'toevoe
ging, en 150 gram droog, grof brood, die zij
als reserve nog in den zak hadden.
Ik was daar met den ouden burgemeester
van Weenen, Max Winter, 'een goed© week
hartige man. Zijn oogen liepen over bij dit
voor hem toch gewone schouwspel. Waar
hij verscheen onder de menigte ontstond een
gemurmel van geklaag. Oude vrouwen
maakten zich driftig over hun ellende, moe
ders deden hartstochtelijk verwijten. Nu was
de oorlog toch voorbij, waarom nog dit aUes?
In Weensch dialect en met Weensche week'
heid sprak Winter met allen een troostend
maar fatalistisch woord. Moeders kwamen
naar hem toe, grepen zijn handen, vroegen
hem schreiend: „Stuur toch ook onze kinde
ren naar het buitenland." Het was of de rgan
onder hen verschenen was, die als een St.
Nioolaas alleen kon helpen. Winter gaf ieder
een bemoedigend woord. Hij ging naar de
houtdragende kinderen, die hem vanuit hun
te groote gezichten meestal wezenloos van
vermoeidheid aankeken, als hij hen meewarig
de hand op het hoofd legde. Enkelen slechts
waren nog niet goed bij de pinken.
„Dat is ons Weenen geworden," zei Winter.
En dan: „dit is misschien het grootste on e-
luk"; dat waren jongens in den halfwassen
leeftijd, die men de ontmergeling van het ge
zicht, en uit het veel te kleine of staakachtig
doorgeschoten lichaam las. Deze jongens gaan
zoo, bijna zonder hulp, het verder leven te
gemoet.
Misschien was het nog niet eens het ergste,
wat wij hadden gezien. Want wij volgden den
lijdensweg van het rampzaUge Weenen, waar
duizenden ongelukkigen onder hun last voort
strompelden. Het was smartelijk, in automo-
aiel gemakkelijk tusschen deze menschen
door te glijden, hen vaak tot snel uitwijken
te dwingen. Toen wij uitstapten en de bergen
ingingen, waar het hout werd gehakt, kwam
de poütie en gendarmerie ons reeds met
klachten tegemoet. Nu waren de geteekende
boomen hier weer op, morgen zouden de
menschen nog weer verder moeten worden
gezonden. Het geduld was echter eindeloos,
zoo getuigden de mannen van de wet; zij ge
hoorzaamden lijdzaam, als men hun maar boo
men kon aanwijzen, die zij mochten veUen.
Die dag, zoo vertelden zij verder, was heel
onfortuinig geweest: vier ernstige ongeluk
ken daar in de huurt.
Wij gingen verder te voet. Wij zagen dit
alles nu nog een weinig'naakter. Wij hielpen
een man op de been, die met zijn last gevallen
was en hulpeloos als een schildpad op zijn
rug lag. Hij kon zich niet bevrijden van zijn
zwaren last, en evenmin er mee opstaan. Dat
kwam telkens voor.
In het bosch zagen wij, hoe nog oude
vrouwtjes met krachtelooze bijlslagen op het
onwillige hout stonden te hakken. Vele ouden
van dagen, uit allerlei stand, zaten langs den
weg. Hier en daar gaven de poütiemannen
een vriendelijken raad. Want heel bitter is
dit: Die oudjes nemen te veel mee, meer dan
zij kunnen dragen. Na eenige kilometers gaat
het niet meer, en zijn zij gedwongen eenige
stukken achter te laten. Zij hebben zich dan
echter reeds te veel vermoeid; steeds meer
moeten zij opgeven van hun last, tot zij ein
delijk, na een vrijwel nutteloos doorzwoegden
dag, met een weinig brandstof naar huis ko
men. Overal langs den weg ziet men de spo
ren van dergelijke stiUe tragediën;
Zoo is het houtdragen der Weensche be
volking. Met de week wordt de weg langer,
omdat het bosch steeds verder van de stad
wordt gedund. De dooi komt, de wegen wor
den drassiger en moeilijker begaanbaar. En
de behoefte heeft geen einde.
Ook in den vroegen middag heb ik de hak-
plaatsen bezocht. Dan zijn het meest de
krachtige mannen, werkloozen of ambtenaren
met een vrijen dag, die reeds op den terug
weg zijn. De drom van menschen was zoo
groot, dat hij zich opstuwde, en men in de rij
te wachten stond voor een bruggetje over een
beek op den weg. Menschen uit allerlei klas
sen ontmoet men daar. Wij raakten in ge
sprek met een doctor juris, met een man, die
een groote slagerij bezeten bad, met een aris
tocratisch uitziend, welgekleed jongetje, dat
zijn naam weigerde te zeggen, enz.
De volwassen mannen kwamen met onwaar
schijnlijke vrachten aangesleept uit de ber
gen. Hoe meer men op eens meebrengt, des
te beter voor de familie. Meer dan twee cou
pons voor 80 K.G. hoeft men toch meestal
niet af te geven. Maar bij proefwegingen
blijkt telkens weer, dat Ueden met meer dan
100 K.G. den langen weg komen aange
zwoegd.
Men ziet, de Weensche bevolking kan niet
stil zitten op haar ellende. Zij zwoegt geduldig
met zwakke krachten en leege maag. Er zijn
echter ook nog andere vormen van houtdra-
gerij: In den nacht trekken sluikhandelaars
of particuliere houtroovers in de bosschen
vlak'aan den rand van de stad om te stroopen
onder het hout, dat niet meer mag worden
gehakt. Dat Is geriefelijker dan de tocht in
de bergen en winstgevender tegelijk.
Patrouilles doorkruisen iederen nacht par
ken en bosschen, om dezen roof te verhinde
ren. Maar ook de stroopers zijn gewapend en
vaak knetteren schoten in den nacht.
Zoo eischt de kolennood offers van allerlei
aard. Maar het talrijkst zijn de ongelukkigen,
die den dood hebben gevonden onder de om
vallende boomen, bij het dagelij ksche vellen
door een haastige en ondeskundige menigte.
KORTE BERICHTEN.
Kinderen uit Centraal-Europa zullen voor
herstel naar Engeland worden overgebracht.
Deschanel is Donderdag op het Elisée met
alle plechtigheid als president van Frankrijk
geïnstalleerd.
De geaUieerden verlengen den termijn,
waarop de sterkte van het Duitsche leger op
100.000 man moet worden teruggebracht. Dit
moet thans op 10 Juli zijn geschied.
In Zweden dreigt een Kabinetscrisis.
Rijkskanselier Bauer deelt in eane Kabi
netszitting mee, dat gepoogd zal worden om
in het Ruhrkolendistrict den werkdag van 7
uur op 87» uur te brengen. w
De spoorwegstaking in de Vereenigde Sta
ten is afgewend.
Te Ënghien is een munitie-depot in de
lucht gevlogen; er zijn een twintigtal vri;
ernstig gekwetsten.
„In het deel dier Oekraïne dat door de
Bolsjewisten is bezet, is een zelfstandige
Bolsjewistische repubüek opgericht. Presi
dent is de kommunist Petrowski."
Heldersche Meubeltransportonderneming
BINNENLAND.
De uitlevering van den ex-Keizer.
De „Times" spreekt in een hoofdartikel
over de werkzaamheden van den Oppersten
Raad ook terloops over de nota aan Neder
land, door de „Times" ironisch „een hoogst
stichtelijke en welsprekende aanmaning" ge
noemd. Vermelding verdient uit dat artikel
de opmerking van het City-blad, dat terwijl
des Vrijdags de gealheerden in de nota aan
Duitschland de aanwezigheid in Duitschland
van de reactionairen en oorlogsschuldigen
volstrekt niet in strijd achten met hun veilig
heid, ze den volgenden dag in de nota aan
Nederland, de aanwezigheid van den keizer
in Nederland een gevaar achten voor den
vrede. En de „Times" spreekt in dit verband
van een betreurenswaardig gemis aan con
sequentie tusschen de verschillende beslui
ten van den Oppersten Raad, een zoo betreu
renswaardig voorbeeld hiervan als in dit ge
val herinnert het blad zich niet.
Wetsontwerp tot aansluiting bij den
Volkenbond.
De Tweede Kamer heeft met 59 tegen 5
stemmen (die van de heeren Kolthek, Wijn
koop, Stulemeyer, Kruyt en van Ravesteyn)
het wetsontwerp tot aansluiting bij den Vol
kenbond aangenomen.
De motie-Dresselhuijs, aangevuld met een
uitdrukkelijk opeischen van onze medezeg
gingschap in een geval van doortocht over
ons gebied, werd aangenomen met 58 stem
men tegen
Het verblijf van marine-personeel In
overzeesche gewesten.
De voor de marine-officieren geopende ge
legenheid, onder zekere voorwaarde het ge
zin op 's Rijks kosten mede te nemen of te
laten volgen, wanneer zij naar Indië worden
gedetacheerd, heeft de zeelieden van lageren
rang geinspireerd, te trachten hetzelfde
voorrecht machtig te worden.
„Het Midden", orgaan van den marine-
ond.-off.-bond, maakte melding van een door
het Salariscomité in samenwerking met den
bond van minder marinepersoneel aan den
betrokken minister gericht verzoek, een der
gelijke bepaling eveneens in het leven te
roepen voor het lager personeel.
Voor de onderofficieren scheen de minister
den maatregel reeds in overweging te hebben
genomen, werd enkel gewacht op advies uit
Indië.
Het request zoowel als de memorie van toe
lichting vormen één pleidooi voor de invoe
ring van het stelsel en worden niet alleen ge
steund door een beroep op het zooveel moge
lijk in-stand-houden van het gezinsleven,
dooh ook met verwijzing naar bestaande faci
liteiten bij de landmacht, welke gehuwden
vergunnen zelfs bij een detacheering naar
Indië zich door het gezin te laten vergezellen.
Bij voorbaat wordt gevraagd getrouwden
alvast te veroorloven op eigen risico, doch
voor 's lands rekening vrouw en kinderen te
laten deelen in de plaatsing in de koloniën.
De aangevoerde zedelijkheidsgronden en
het beroep op de bescherming van het gezins
leven, kunnen een rechtsch ministerie kwa
lijk weerhouden het zoo vurig verlangde in te
willigen. (TeL)
Vragen van Kamerleden.
Door den heer A. P. Staalman zijn de vol
gende vragen ingediend:
L aan den minister van Marine:
Is het den minister bekend dat tal van oud
onderofficieren der marine, flie tijdens de
mobilisatie verplicht werden te blijven die
nen boven den pensioengerechtigden leeftijd,
daardoor thans zijn gekomen in benarde om
standigheden, nu immers de kans tot het
verkrijgen van eenige betrekking, die zij ter
aanvulling van hun te gering pensioen wel
moeten aanvaarden, door hun verhoogden
leeftijd, hun óf geheel óf gedeeltelijk is be
nomen?
Is de minister bereid te bevorderen, mede
op grond van vroeger geopende vooruitzich
ten, voor deze oud-onderofficieren, waaron
der tal van verdienstelijke mannen, te doen
gelden de bepalingen van de eerstdaags in te
dienen nieuwe Pensioenwet?
II. aan den minister van Landbouw, Nij
verheid en Handel:
Heeft het de aandacht van den minister,
dat de visscherjj op de zoogenaamde versche
haring, die in het voorjaar aanvangt, ernstig
wordt bedreigd, door de onmogelijkheid van
export in dezen tjjd?
Is de minister niet bereid te bevorderen
voor zoover de vangst niet tot voor het be
drijf loonenden prijs in het binnenland zal
kunnen worden geplaatst, deze haring als
ruil-object op te nemen tot matigen prijs
in het met Duitschland te sluiten contract?
Van Houten's fabrieken stopgezet.
Het personeel van de Cacaofabriek Van
Houten en Zn. te Weesp is tegen Zaterdag
28 dezer ontslag aangezegd. Voorloopig
COURANT
ABONNEMENTEN BI} VOORUITBETALING!
Heldersche Ct. per 3 mnd. f 1.40, franco per post f 1.60. Buitenland f 2.40
kaZ'W8 0.65. 1.05
Modeblad „o.95i.05. „1.30
Losse nummers der Courant 4 ct.
ADVERTENTIËN.
20 ct. p. regel. Ingez. mededeelingen (kolombr. als redactioneele tekst) 60 ct.
Kleine advert. (gevr., te koop, te huur) v. 1 tot 4 regels 50 ct., elke regel meer 10
ct. bi) vooruitb. (adresBur. v. d. bl. en met br. onder nr. 10 ct. p. advert. extra).
Bew.-exempl. 31/, ct. Adv. op bep. aangew. pl. worden 25 hooger berekend.
Op- en ondergang van Zon en Maan
en tijd van hoogwater (Texel).
(Wintertijd.)
Ingezonden mededeeling.
wordt door 21000 artten erkend
«lt r-*#te v®r»terklng«mlddel
voor Zenuwen en Lichaam
Ingezonden mededeeling.
BehangerljSpoorstraat 49. SleeperljSpuistraat 20.
Door het gebruik van groote wagens en vakkundig
personeelhet meest aangewezen en tevens
het goedkoopste adres ter plaatse.
Eischt vlugge en nette bediening.
