Populair Bijvoegsel van de HELDERSCHE COURANT, van Zaterdag 9 Sept. 1922. No. 37. (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN) SCHETSEN VAN HET LAND MARINE-HERINNERING. Als ik me zoo in m'n herinneringen 'zit te verdiepen dan komen meestal de aangename en grappige gebeurtenissen naar boven, en dat is maar goed óók, want wat zou een mensch op z'n ouden dag zuur worden, als hij alléén of hoofdzakelijk de narigheid ont hield 1 Maar natuurlijk heb ik in m'u oarrière ook wel tens uroevlge dingen meegemaakt. en van *«.n vt-uwan wil ik nu verhalen Bet RtUvU-u» in September of October 1887 op de „AUu.a.r' op de Noordzee. Wy voe ren met v«. fcwülp „ter bescherming van de vischerys.«/aü dat al jaren lang geschied de an nog jaren lang geschieden zal, en dat is, als hst wat later in het jaar en koud be gint te worden, lang geen pretje! In den zo mer kon hst wel eenB aardig zijn wanneer Je tusschen de haringvlsschers kwam en e overal de Hollandsche vlag zagi dan liep je dicht langa zoo'n logger of bom, praalde den schipper, vroeg hoe het met de vangst ging en soms kregen wy een „aoodje" oadeau. dat altyd een aangename afwisseling by het eten gafl Maar over het algemeen was het een eenvoudig bestaan, met nog al wat misère, hetgeen echter ook al weer vergeten werd wanneer wy de een of andere Engel- sahe haven binnenliepen; daar was altijd wel wat te vinden, waardoor net ondervonden on gemak spoedig werd vergetenl Zoo waren wy, na •een dag of veertien kruisen, In North Shidds binnengevallen, hadden dit plaatsje en het naburige groote, maar vuile, New Castle van alle kanten be kaken en gingen daarna weer vol goeden moed naar zee om nog een zelfde tijdperk uit te biy ven vóór wy naar Nleuwedlep zou den terugkeeran. Maar nauweüljka waren wy een dag bulten of de barometer begon te dalen, blééf dalen, het begon hard te waaien, de see werd ontstulmlg en niet lang duurde het of wij «hadden volop stormweer, wit dat beteekent. .jstormwser op de Noordzee", we ten we ln Nleuwedlep allemaal, maar de „Alk maar" waa een tameiyk groote, en eterke schuit, wij hadden de ruim,*, diue laat maar waaien! Tvenwel, haait hadden wy niet, dua gingen wy byiecren, onder klein zeil on dan maar efwrhten tot er verandering kwam. En derr 'n me die sohult te hokken ln de aanschietende zeeèn.mooi, maar niet prettig! t De w!nl nam lntuesohen hond over hand toe, de zee werd wild en de goed» „Alkmaar" •topte zoo nu en dan zyn neuz er onder dat het een luat wa», maar wy kregen daardoor te veel water over. waarom do Jager en dc kluizen, die nog bijstonden, werden geZtre- ken, om daardoor het stompen wut te ver mindoren, Dit geschiedde zooals het moest, on toen die zeilen gestreken waron, moesten worden vastgemaakt, „beslagen", omdat anders soudon stuk slaan. Dit nu Is geen lo lig werkje, om uit te le<*»en op de boeg spriet van een aohlp, dat aanhoudend zijn netm onder water steektl maar ds Holland sche Jan, met al zyn gebreken, ls een flink zeeman, die tegen een stootje en een nat pak kan, en dua vooruit, daar enterden een man of vier uit, om dat werk te doen. En toen zij daarmee even bezig waren, en de sohult weer i-ons dook, toen hoorde men plotseling een hevip gekraak, het Jaa"hout verdween, d.» voorhramateng brak en kwam naar beneden, de voortiramra volgde, maar bleef ln het want hangen, het waa oen rarage van belang enjnan overboord" werd er het kluifhout waa doorgebroken als een riet! Ala het weerlicht vlogen een paar man naar de campagne..,, en ja, daar zwom er een. worstelende met de golvenl ln een ommezien werd hem een boel toegegooid, maar die kreeg hll niet te pakken, hl] was al te ver weg achter het schip, In minder dan geen H|.l waa er een zwaar stuk hout genomen, waarop een loodUJn werd gestoken, en dat ging buiten boord om een sloep te strij ken waa geen denken aan op die loodlijn ging een ander, toen nog een eind touw en dat hout dreef gelukkig naar den drenkeling Zou hy hem krijgen?.ja.nee.ja.... zie hem eens zwemmen.naar.ja zoo ging het maar door! onze harten bons den, wjj waren een en al spanning.... en toen gebeurde het! Toen wy dachten dat hy het hout byna had, toen kwam er een groote golf, spatte by den mam uiteen.en weg was de ongelukkige! nooit zouden wy hem temgzlen! Ondertusschen waren ze vooruit bezig om oen boel te klaren! het vinkennet, de spaan- sohe ruiter, het gebroken houtwerk, de sta gen en wat niet al meer was één verwarde massa en zwabberde daar vóór de boeg heen en weer.en toen bleek het, dat tusschen die vleet een man bekneld zat. Maar ledereen die kon sprong by op zoo'n moment zijn onze Jantjes op z'n best! zij enterden bul ten boord met ïyfseizlngs om het lichaam, zij werkten en zwoegden en hoewel „de Alk maar" ondertusschen aanhoudend „zijn neus er onder stak," gelukt® het den man binnen boord te krijgen! Wel ongeveer naakt, want men had hem er tusschen uit moeten snilden, gewond en bewusteloos, maar levend! De man werd naar de ziekenboeg gebracht en daar gelukte het den dokter hem spoedig bij te brengen: de kwetsuren waren niet ernstig en een paar dagen later kon hy weer dienst doen. Maar toen, nadat de vleet geklaard was, «n appel werd gehouden, toen bleek het dat er twee man mankeerden, die tweede zal wel dadeiyk onder het schip gekomen zijn, ten- mlnato niemand heeft ooit letz van disn ar men kerel gezienI Hoe de stemming aan boord waa, behoef lk niet te zeggen! De oommandant besloot zoo spoedig mogeiyk naar Nleuwedlep terug te keeren en toen wy daar eenlge dagen later aankwamen waa dat lang geen prettige thuis- komst! En nu de namen ruit gy vragen? Wel, na "men noemen doe lk gewoonlijk niet, maar ln dit geval maak lk een uitzondering, waar het em paar prave kerela betreft, die hun leven lieten by die vervulling van hun pllohtl Het waren de matroos le kl. Koeman en matroos 8e kL van Woerden die wy verloren, terwijl de matroos 2e kl. Heuperman degeen was die levend binnenboord werd gebracht. Ik zal die namen niet lloht vergetenl THIJ8. HOE ZIET DE WERELD ER TEGEN- WOORDIG UIT??? Opkoopon van le kwaliteit heraens! De Engelsohe industrie heeft een uitste kend Idee gehad voor de tegenwoordige pe riode van malaise. De wereld ls overdreven onderdanig geweest van handenarbeid, maar we zyn er niet ver mee gekomen. Niet enkel handen maar daarbij moeten hersene mede werken aan den opbouw. Daarom ls de En gelsohe industrie bezig sitooeiMleveiyk de beate hersens van do wereld op te koopen. (Engelaoh persbericht.) Het eeuwige vraagstuk. Wordt het mensohoiyk goluk nu werkeiyk bevorderd door wat wy zoo by wyze van spruken vooruitgang noemen?.... Deze vraag wacht nog altijd op een antwoord. (Drltsh Wookly.) Het groote gevaar. Het begrip „Vrede" zal voorgoed zyn be- teekenla en waarde verliezen en de weder opbouw zal voorgoed onmogeiyk gemaakt worden, waaneer wordt tosgelaten, dat uit gestrekte stukken van Europa telkens op- FEUILLETON. door Dr. CAREL J. BRENSA. DE LEEGE MOUW. IV. Op de oude bank voor het groene huisje, waar ze nu weer ln itnlldagruit te dommelen zat, schrok vrouiw -Brinkman op een oogeu- blik wakker, omdat er een hondenkar over den weg aauboUerde. Het was de hondenkar van den weitebakker, De man op het karretje Itohtte z'n zweepje ten toeken van groet en de vrouiw op de bank hief de hand halverwege omhoog, schoon ze, linlf slaperig en nog knippend anet de oog leden tegen 't zonlicht, elgeniyk maar ten naaste bij begreep wie t waa. Ze kwanu overeind uit den lngezakten zit en rangeohlkte de pennen ln het borstrok- werk miet langzame gewoontegreepje*, ter wijl se nog saalLg by pooien nageeuwde. •Ze had gedroomd van GenardI.... Zoo waar!. Ze had weer eena gedroomd van dat rare land, waarheen Genard lunim«r ging en waarvan hij zooveel altyd verteld had. Ze wist er nou al zoo lunguimierhand bijster veel van van dat land. Het waa er «en van wonderiyk leven en van niet niet te be grijpen prachtigheid.Zulke dingen had hier nooit van Je leven gezien, nel Gerard. En het was niet om na te vertellen «oo ver! Dagen en naohtan ver on imateloos heet van <le gloeiende sonnen. Ja, se kon ar al beat van droomtcn., want ze begon het zoo op een Pr k ti Wfton, dat ze er zelf w«J over kon pritan tiet de buurvrouwen van 't Langen Weer. 3m* deed ze dat ook wel, als de soon weer vertokken was en de buurvrouwen zoo terloojz 't eone over ham «n izjjn reizen had den.... Dm vertelde vrouw Brinkman zelf, of ze er Jtrsn geweest was, van de heete dagen en de koele, vreemide nachten. Dan schilderde ae tezamen wiet haar oude stem en haar knokelriimipel-handen een atmosfeer v«n paradysvogels en papagaaien zoo imaar t wild ln de hooge boamen, dat eohte pal men waren.,.. En van al die andere gekke beesten met die gevaarlijke namen, waar Je Iedere minuut van den aag voorzichtig mee moest wezenI En ze vertelde. Lachend, van de Immense mooile vrouwtjes, de bruine vrouwtjes, de bruine vrouwtjes, die ja, 't wus wezenlijk waar! die zoo goed «la bloot lletpsn uit gewoonte. Met niks anders .mi, dan 'li mooie doek, één doek, half om rt 1Uf en de rest gewoon bloot!.... Meer als eens had ze ze bij Gemrd op 'n portret ge- zien.... En de grap waa nog lang niet uit met al dl* vreaiiïiLLghsden 1 Br wtia nog heel wat meer...De koffleboouen en de theebladen groeiden daar zooala hier de groene heef tere, BIJ boasobeml En het waa het lund van de ry«t. De rijst kiwaim er vandaan. Daar werd er ln de rijst geboerd, zooals hier ln de klaver en de boekwytl Heele kampen en morgens vol. En kokernoten van hengelstok kon 't Kwam daar allemaal vandaan uit dat land waar Gerand heenvoer! En toch waf 't er bij lange geen luilekker land. Paa ou I Je kon er niet zoo maar onder de hooi kap of ln den benm van den weg gaan ■lapen, zoo als hier.... Geen kwestie vanl Want slangen en tygens en al dat wilde gedoe wa* er by mudden! BilJ mudden!. En op deze wyze kon «la ze imet een van dc buurvrouwen te (preteni kwam -— vrouw Brlnkliian vertellen over het vreemde, ver verwijderd Land! Van de bergen dagen groot en van de armoe en yan de rijkheid en vooral van alle vreemdheid, die bijkans niet te begryipen was, praatte ze dan. J'ulet ziooall* Ge ra n F lil z'» goedmoedig fantflstl- soben en tegeiyk verkneukelend pleklerlgen praat altyd gepraat had!.... Zoo was het geheel niet moeilijk om van dat land te droemen en dat deed ze dan ook soms. Vaak zelfs zag ze Gerard ln dat vreem de land, In de witte pakkan, die ze ln zyn koffer gepakt had en waarmee ae hem ook op t portret had gezien. nieuwe ln Barbarisme verzinken.Dat is het groote gevaar. (W eatminstor Gazette.) Onze moderne kinderen. Op de school spreekt een pienter jongetje de veronderstelling uit, dat wijlen Noach zich eigenlijk gruwelijk moet hebben ver veeld tijdens de reis van de beroemde ark. De onderwijzeres, met een gebaar van „Je vergist je", zegt dat het wel niet zoo zal zijn geweest. Er was genoeg bezigheid.B.v. Overal rondom was water, dus Noach kon zoo lang en zooveel vissohen als hy wilde. Nou zegt het jongetje dat zal zoo erg niet wezen want hy had maar twee wor men. Het wijnjaar De eindstatistieken van het vorig jaar toonen aan, dat de totale opbrengst van de vier voornaamste Bordeaux-districten 22.6 mlllioen hectoliter bedraagt tegen 19 imlllloen hectoliter in het voorafgaande jaar. (Fransche pers.) EEN TIJDBEELD l Overdrijving in de Reclame! In onize moderne maatsohappy bestaan vemchillenide eigenaardige gewoonten. En niet al deze gewoonten zyn zonder meer ge zond te noemen. Integendeel. Er zijn ver- sohll Lende van deze gebruiken,, die llohteiyk nelgen naar het zieke lijkte want nietwaar, overdrijving.,., opzette- ïyke overdryvlng la toah niet gezond, maar veeleer ziekeHjk te heeten. En de overdryvlng ln versohlllend opzicht is een van de waar te nemen kenmerken van oozen tijd. Ik wil ter lllustreerlng van deze meenlng ■«en enkel terrein noemen waarop deze ziekte jedydt. Dat ls bet terrein van ae reolame. In vroeger tijden kende men zoo niet de gewoonts, laat ataan de noodxakeiykheld van reclame. Men prijsde zyn waren aan met woorden, enkel woorden en men verhief een zaak of een geval tot een bepaalde hoogte door middel van bewonderende woorden. Een vroegere zsak laat ons zeggen een winkel was.een goed geordend imogazyn, een berg- en verkoopplaats van de onder havige artikelen. Een tegenwoordige zaak ln den vorm van een winkel la voor allee een goed. geordende Etalagekast!... Voor allee geldt tegenwoordig jiet étalee- ren, hst zoo gunstig mogeiyk „uitstallen" van de aanwezige waren. Maar dlnt (uitstallen le ook el lang niet meer. wat het werkeiyk bedoelde te zijn: eenvoudig te laten zien wat men te koop had. Het le niu ln hoofdzaak, wet bet spek Is ln de mutaenval: lokmiddel, poging tot aanmoediging om te koopen naast sou Ik zeggen: om toe te happenI En hier begint de overdryvlng, die zoo ln geworteld Is, dat we haar ternauwernood meer opmerken. Want een moderne winkel la niet meer een verkoopruimte, maar ln de eerate plaats een aanlokkeiyk, zelfs vaak bedwelmend Inte rieur, waar men aoma de waren ternauwer nood ziet.... Dat heeft tengevolge, dat men voor het opaleren van de waren en het Interieur hulp middelen gebruikt.... Een van die hulpmiddelen ls het zoo voor deel lg mogeiyk voorstellen van de waren. Een tlweede middel lsde allermooiste waren gebruiken om te laten zien ze „op te maken" «e zoo voor te stellen, dat ze elgoniyk aan de praktijk onttrokken *ynl Ik bedoel hiermee b.v. dit: Wanneer lk paar de stad ga om te koopen .Hloemien", dan vind lk ln den winkel de bloemen opzet telijk met ijzerdraadjes opgehouden. Dat Is •en affectmiddel 1 Wanneer lk ga koopen •en «elfbinder, dan vind lk die op de aaralge vingers van de verkoopsters ln een geroutl neerden alag zóó mooi gestrikt, dat ik graag wordt om, die das te koopen.... Om dan thuis te «maren, dat ik de das nooit zoo dra gen zal, als de juffrouw me heeft voorge steld! Zoo zijn er honderd duizend voorbeelden! (Ieder kent zei Daar kotot hij, dat de moderne verifloopers zitten als spinnen in bun web. Wanneer je eenmaal in den winkel bent, kom je er dank zy de ophemelende woorden voor het artikel bijna niet oneer uit! Allee 1b van het beste, van het duurzaamste, van het klenrrhoudendste, van het onverslljtbaarste.... Terwijl ieder nuchter mensch kan weten, dlat er hoogstens 20 goede tegen 80 slechte waren zyn. Zoo gaat het verdeT met de opschriften voor de artikelen. Zoo gaat bet met de ad vertenties voor de artikelen. Er is in ons goede vaderland niet één chocoladefabriek, die niet de allerbeste neepen fabriceert... Ra-ra.wat is dat? Zoo gaat het vender, al verder! Het ls zoo'n gewoonte geworden, dat het is tot onze twee de natuur®.. En ook waar de artikelen geen bepaalde voorwenpen zijn, imaar b/v. abstracties, mee ningen, politieke of andere stroomingen Daar ook is geboren uit het wezen, van de reclamo een vaak belachelijke soort overdrij ving, die niet strafbaar ls en waarvan toch leder weet, dlat het voor 't minst ls 'n opzet telijke en overdreven gewoonte-leugen. Laten we maar eens denken aan de gebrui kelijke verklezlngslofultlngenl Och, wanneer al die leidende groepen toch eens waarheid gesproken hadden! Welke serie schitterende mannen moest tooh ln het Parlement samen ït)n. Van de woorden gaat het gemakkelijk naar de „voorstellingen". Ook daaraan ls onze tijd rijk. Er wordt zeer veel uit reclame-oogpunt gewerkt met het affiche. En een van de allereerst» ver plachten zijn daarby: de kunst van de „over drijving". Stel u voor een teekenaar, die op dracht krygt van een firma of van een ver- aeniglng of van een of andere mensohen- groep om hun bedoelingen uit te beelden, en die niet zou verstaan de kunat van over drijven? Hy «ou waardeloos «yn en niet voor de tweede maal ln aanmerking komen I Daarom leert de praktyk, dat deze teeke naar de grootste k u n t e n a a r Is, die voor het hier bedoelde werk tot de grootst» over drijving ln staat is I Daarom teekende wyien Albert Hahn altijd een „Kapitalist" als een wanstaltig monster van zelfgenoegzaamheid en prot- «igheld. Dik, overalk en afsohwiweiyk ryk In de kileeren met altyd 'n vervaariyke bulk, nnmensoheiyke blikken, 'n zware gouden ketting en 'n hoogen hoed. En ae arme „proletariër" daarentegen was 'mmer de uitgemergelde lijder, hongerend en getrapt, gedwee en ziekelijk en machte loos zich met zyn ingevallen oonpu* te ver weren.... Behalve. Behalve, wanneer diezelfde proletariër het aymbool van den hoog vereerden „Arbeid" moest voorstellen. Dan was hij een reuze- karei, forsch gespierd en moedig, met fran- j ken open borat uit z'n nu niet gerafelde h«md, met bloeps om van om te rollen en een onuitgesproken kraoht. Het la maar een voorlbeefld udt velen en volstrekt niet opzetteiyk bedoeld als «en pisktfjto van de sociaal-democratie.... Een gewone Winkelier doet precies het- ze'fde. Ik herinner me nog levendig een Slakkaat van een kleenmakery, die aloh ln o oorlogsjaren beslg hield met het keeren en opperaen van heerenkleedlng. Op de eene helft van het plakkaat aag men een man, wlena plunje werkelijk om van te hullen wa*. Hy huilde ook..,. Maar op hot ander ge deelte wreef hy zich de banden van genoe gen. De zon was in zyn leven gekomen: Hy had zyn oude pak laten keeren en persen by.... Je herkende het niet, «oo schitterend Nu ik heb ook daar mijn ooaüuum laten keeren en nersen. Maar Lk huilde, toen het terug wa$I. Een andere man zag ik op een biljet, die maar gromde en uit z'n humeur was, tenge volge van het feit, dat hy nergens een goed paar....bretels kon koopea Tn broek (met uw verlof) leek wel een draperie! Totdat hy den man ontmoette (op een plaatje wel te En nu vanmiddag was het weer zoo ge gaan. Voos ze lndruilde, had ze aan den jon gen zitten denken, «oo heerlijk zoetauiffend la d'r eentje.Ze had geteld en gecyierd ln ralachten hoeveel dagen nog soowat.... Zou niet veel meer rijnl Dan kwaiiu er wser 'n rijtje van dagen imet Gerard ln huls, buitengewone dagen, die feesten geiyk zou den wezen. Want Gerard met z'n los rollend gebabbel sou de ruimte van 't kleine hutsJe weer vol golven, vreemd vol, aooals ze op de gewone dagen leeg, door den luttel en dag praat ulat-eiffen leeg waren. En het rijtje zou meer dan lang wezen, had ze bedacht, omdat hst schlu na deze reis ou de iy*t voor 't dok stondl Ën als 1 spel wilde, sou Moeke Juist ]«rlg wezen in deze dagen.... Dus 't kon ri rijtje worden feeeteiyker dan feeste lijk..., 'n kegelkoningin de rij.... En nog zoef-weel had ze ln zichzelf gemop perd en gedacht tot ze «ls gewoon - op ae bank om den hoek was gegaan en de hon denkar van den weiltebukker haar- wakker gerammeld hadl Nu waa het hazeslaapje voorby en de hon denkar al weer uit 't gezicht. De zon stond hog recht voor het hul* en het hekje en üohtte heldere ruiten op den weg tusschen de elzenboomen. Vrouw Brinkman luisterde zonder te luisteren naar het kort, spelend geloei van de tuchtlge koelen, die aan de overzy van den dijk ln 't welland renden. Af en toe keek ze er naar door de boomstam men heen of groette eenvoudig de melkers, die ln zeulenden klampenetaip over den dam glngsn. In stille rust verleefde het zitten op de oude groene. Toen plotseling en op een oogenbllk als bij Intuïtie -zoo seker keek vrouw Brink man op en tuurde den weg af. t Leek of «e voelde dlat er Iets waa. Ze keek op en er kwam ee» man aan, heel vér nog diep ln de kromming. Hy liep op den zonnlgen weg alleen en stapte op 't midden, een vreemden »tap. Hy leek geen boer. Z'n Loop wa* van 'n onbekende en z'n hoofd stak ver vooruit of hy oud was en een gebogen rug had. Zoo kwam hy voort, den kant uit naar 't Langen Weer. Vrouw Brinkman zag helm komen. Nog breide ze luttele minuten en keek weer op; nu was de vreemde nader gekomen es kon e» meer van hem men. Een grijze, lange snor droeg hy en een groote hoed half- soheef op z'n hoofd. Vanonder den rand kwa men grijze vlokken. Hy kwaim dichter en dichter. Z'n stap was vast, van een fleve vent.Op en neer ln een deining ging zijn figuur; regelmatig by 't Loopen maakte by eoherp-vaste zwaaien aaet één anrn en. In een vreemden, willekeurlgen stuit hield vrouw Brinkman op naar den man te zien. Het breiwerk zakte In loome handen op den schoot en zeulde op den grond naast de bank meteen, tenwyi de oude vrouiw oprees als ln 'een schrik rechtopl Zich. beurend deed ze een stap vooruit en terug, ging zakkend zitten, stond weer op - kykenü In de richting van den man, zon der hem eigeniyk te zienZe sidderde Een diepe, grysHvale bleekheid kwam over haar oud gezicht, onderwijl «e heur oogen bracht ln de richting van de klinkdeur, als hoopte ze Iemand daaruit te zien komen. Toen stapte ze, vast loopend, totaan het rool- •hekje en hing er half over om> pardoes te kyken tot waar de vreemde al nader bij het eerste huizenblok kwam.., En nu zag ze goed! Nu zag ze alles.Nu zag «e dtulosHJki en zeker, wat ze meende te zien ln den gllmip van verre.... Nu zag ze wat ze eerst voelde vol-scherp als een ,pyn- schioht. Ze zag iets.i e ts I.één ding, maar vreesclljk, wonderbaar, schietend door haar gedachten als een flits, viytneohenp.Ze zag 'n vreemd ding ze zag door dat ding heen 'n wondere wereld., één groote, 'n over rompelende, 'n verschrikkelijke wereld ln verbeelding. En het wbb als 'n wereLd vol frrlmjmlge figuren en met 'n verleden van aren met allerlei tot leven geworden gedach ten, erger dan de dood!Ze zag Iets, dat .ze al jaren kende en nog nooit had gezien r- Iets dat haar dreigde, beangstite, hamerde al*als met mokerslagen in heur hoofd! Ze zag Iets, wat haar alleen trof en wat haar duizelend trof, wat tot haar alleen sprak en wat verlammend, vernietigend, doodend tot haar sprak.En heur oogen zagen er star naar, star in verwilderden kyk.... De man op den weg, imet den stevigen stap en de wit-grijze lokken, droeg één mouw van zyn jasje plat in de zijzak gestapt! De man had 'n leegen mouw!. verstaan), die by de finma So and 80 bretels had gekocht, merk „JunggesellentroBt" 'n Gelukzaligheid, gewoon! Nu ik héb ook by dc firma So and So bretels merk „Jumgigeoellentrost" gekocht Na 'n week waren de hangers doorgesle ten 1. Zooals gezegd: het zou ntet moeilijk zijn deee voorbeelden met dufeend anderen te staven. De tegenwoordig „beroemde" teeke naar Louis Rayxnakers ontleent zyn uiteriyke roem naar mijn meening enkel lan het feit, dat hij de laaatste jaren sonde: onderscheid 'n Franschman en 'n Engelachtnu .a teekende als eerlijke, kameraadschappelijke, heldhaf tige kerels en 'n Diuiifcscher als 'n geniepig, uitgehongerd, verraderlijk, moordzuchtig individu I Tengevolge hiervan ls hij nu Doctor To- noris Causa en beroemd en bewierookt aaD den geallieerden kant en gehaat en verwor pen aan den Centralen kant. En als laaitete staaltje van de gebruikelijke overdrijving releveer ik Mer, dlat voor eenl- gen tyd de stad Den Haag gcéfierd te geweest met aan den muur geplakte affiche», die uit twee helften bestonden, juist zooals de pla ten van de kleermakerij. De eene helft nu Het enkele heeren zien* die tip-top gekleed izyn en door het lachende leven flaneeren als dandy's.... De andere helft toonde 'n andere hie.nee: man sjofel gekleed type, die zfich ln arrenmoede loopt te beklagen vanwege zyn voortdurende werkloosheid en zegt: „Had ik dat nou ook maar gedaan!. En wat meent hy?. Een ourstus volgen ln stenografie en han delstekenen! Want het was eeni biljet van een instituut tot opleiding voor.... kantoor bediende! En met de diploma's van dit In stituut had men geen last zelfs geen weet meer van de sleolite tijden! Och! lieve lezer.... Als ik toch het adree van dit Instituut maar eerder geweten bad..„ Ik verzeker u onomwonden: Het Juffertje zou my verder yskoud laten!. Dame: (ln een winkel). Wat koaten deze handschoenen? Bediende: Vyf gulden vyf en twintig, me vrouw. Dame: 01 lee.Ik heb maar vyf gulden bü me. Kan t niet 'n kwartje goedkooper. Bediende: Dat kan niet, dame maar u kunt die vyf en twintig cent wel betalen ala u weer een* voorbij komt. Dame: (lachend) En ala lk dan dood ga?. Bediende: 01 mevrouw, dat ls niet zoo erg. Hoogleeraar: De ontwikkeling van het achterhoofd van de*en knaap, mijne heeren getuigt van een harteiyke genegenheid van het individu voor zijn naaste omgeving. Gy ziet hier b.v. deze merkwaardige verhe venheid juist op het achterhoofd onder het krulnbaar dat 1* een onfeilbaar tee- ken. dat de knaap tyn ouders harteiyk lief heeft. Do knaap: Aul meneer. Hoogleeraar: Wat scheelt eraan, m'n jon gen?. De knaap: U doet me «eer.Die knob bel op myn hoofd heeft vader me vanmorgen met de pook geslagen. De zede van tahak-rooken 1a afkomstig van de Indianen ln Noord-Amerlka, word omstreeks 1660 door zeel leden ln Spanje, ln 1686 door kolonisten ln Engeland Ingevoerd, vanwaar zy zloh over on* land en Duitaeh- land verbreidde, tot zy ten «lotte, ln weerwil van den tegenstand van staat en kerk, heel Europa veroverde. Per hoofd der bevolking wordt Jaariyke verbruikt: in de Ver. Staten 8,1, ln Nederland 2,6, ln Dultsohland 1,6, ln Rusland 0,9, ln Frankrijk 0,8, ln Italië en ln Engeland 0,7 K.G. De eerste tabak werd ln Europa verbouwd ln on* land ln 1620. Vrouiw Brinkman hygde ln wilden drift In haar borat voelde ze pyn en beur haud zocht de latten van 't hekje waarover ze stond. Er iwa» haar let* vreemd* ln de keel, dat ze zocht los te maken ln grepen van kramip naar de borst. Ze slikte en hygde en bleef kyken 'n oogwenk ln onmacht wil loos gebonden aan het gevaar, dat daar be lichaamd, met flkaohe passen nader kwam Daar was het wat «e wlatl Daar waa het wat ze kende, wat «e gehoord had en ala het ware gezien en geweten ln gedachten uit de, altyd weerkeerende praat van anogeiykheld. Daar izag «e het nu in iwerlwiykiield ln vorm, geheel, waarachtig!.... 01 boos noodlot: Dat wat ze daar nu zag was ala een uit het niet opgeworpen scheiding tusschen een hellen, lichtvollen, gknzenden dag van hoop en de drukkende, zwart al* de nachtkleur van een onweer aandrijvende donkerte van de werkeiykheld.Het was al* 'n berg hoog van onveranderlijkheid en breed van verschrikking gesteld tusischen den mooi- gouden schijn van herinnering en toekomst en het doffe masker van werkeiyk wegen. als een bewijs, een levend, ziend, tastbaar bewy* een bezegeling een antwoord voor wat er moest gebeurd zyn «onder dat zy het wist, ver.héél verl Daar was het vreeséiyke waarvoor zoo vaak door Gerard gewaarschuwd waa. En zoo geheel anders was het nu «oo dlchtby «oo noodlottig zoo aanwijzend z'n prooi zoo alle speling van hoop vernietigend door z'n tegenwoordigheid I Daar waa ln ernst het een maal komende! Daar was het op z'n tijd geiyk de doodl Daarwè» de doodl.... Want dat was de man met de leeg* mouw, .de leegt mouiw! Het was de boodschap per van de eeuwigheid hl»r op den weg naar het buisje, waar één zeeman maar woonde.... En «y die t zag zooals het moest worden gezien ze venmande zloh en gaf een schreeuw! Een paar stappen keerde ze te rug, keek naar de klinkdeur en schreeuwde een vlijmende, fel-vreemde schreeuw tot het huisje: - „Maryg!".... Toen viel ze lang» de bank (voorover op het gras van het voortuintje. 't Jutte rt je ee ee ee se ee ee ee *e

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1922 | | pagina 9