Populair Bijvoegsel van de
HELDERSCHE COURANT,
van Zaterdag 9 Sept. 1922.
No. 37. (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
SCHETSEN VAN HET LAND
MARINE-HERINNERING.
Als ik me zoo in m'n herinneringen 'zit te
verdiepen dan komen meestal de aangename
en grappige gebeurtenissen naar boven, en
dat is maar goed óók, want wat zou een
mensch op z'n ouden dag zuur worden, als
hij alléén of hoofdzakelijk de narigheid ont
hield 1 Maar natuurlijk heb ik in m'u oarrière
ook wel tens uroevlge dingen meegemaakt.
en van *«.n vt-uwan wil ik nu verhalen
Bet RtUvU-u» in September of October 1887
op de „AUu.a.r' op de Noordzee. Wy voe
ren met v«. fcwülp „ter bescherming van de
vischerys.«/aü dat al jaren lang geschied
de an nog jaren lang geschieden zal, en dat
is, als hst wat later in het jaar en koud be
gint te worden, lang geen pretje! In den zo
mer kon hst wel eenB aardig zijn wanneer Je
tusschen de haringvlsschers kwam en e
overal de Hollandsche vlag zagi dan liep je
dicht langa zoo'n logger of bom, praalde den
schipper, vroeg hoe het met de vangst ging
en soms kregen wy een „aoodje" oadeau.
dat altyd een aangename afwisseling by het
eten gafl Maar over het algemeen was het
een eenvoudig bestaan, met nog al wat
misère, hetgeen echter ook al weer vergeten
werd wanneer wy de een of andere Engel-
sahe haven binnenliepen; daar was altijd wel
wat te vinden, waardoor net ondervonden on
gemak spoedig werd vergetenl
Zoo waren wy, na •een dag of veertien
kruisen, In North Shidds binnengevallen,
hadden dit plaatsje en het naburige groote,
maar vuile, New Castle van alle kanten be
kaken en gingen daarna weer vol goeden
moed naar zee om nog een zelfde tijdperk
uit te biy ven vóór wy naar Nleuwedlep zou
den terugkeeran. Maar nauweüljka waren wy
een dag bulten of de barometer begon te
dalen, blééf dalen, het begon hard te waaien,
de see werd ontstulmlg en niet lang duurde
het of wij «hadden volop stormweer, wit dat
beteekent. .jstormwser op de Noordzee", we
ten we ln Nleuwedlep allemaal, maar de „Alk
maar" waa een tameiyk groote, en eterke
schuit, wij hadden de ruim,*, diue laat maar
waaien! Tvenwel, haait hadden wy niet, dua
gingen wy byiecren, onder klein zeil on dan
maar efwrhten tot er verandering kwam.
En derr 'n me die sohult te hokken ln de
aanschietende zeeèn.mooi, maar niet
prettig! t
De w!nl nam lntuesohen hond over hand
toe, de zee werd wild en de goed» „Alkmaar"
•topte zoo nu en dan zyn neuz er onder dat
het een luat wa», maar wy kregen daardoor
te veel water over. waarom do Jager en dc
kluizen, die nog bijstonden, werden geZtre-
ken, om daardoor het stompen wut te ver
mindoren, Dit geschiedde zooals het moest,
on toen die zeilen gestreken waron, moesten
worden vastgemaakt, „beslagen", omdat
anders soudon stuk slaan. Dit nu Is geen
lo lig werkje, om uit te le<*»en op de boeg
spriet van een aohlp, dat aanhoudend zijn
netm onder water steektl maar ds Holland
sche Jan, met al zyn gebreken, ls een flink
zeeman, die tegen een stootje en een nat pak
kan, en dua vooruit, daar enterden een man
of vier uit, om dat werk te doen. En toen zij
daarmee even bezig waren, en de sohult weer
i-ons dook, toen hoorde men plotseling een
hevip gekraak, het Jaa"hout verdween, d.»
voorhramateng brak en kwam naar beneden,
de voortiramra volgde, maar bleef ln het
want hangen, het waa oen rarage van belang
enjnan overboord" werd er
het kluifhout waa doorgebroken als een riet!
Ala het weerlicht vlogen een paar man naar
de campagne..,, en ja, daar zwom er een.
worstelende met de golvenl ln een ommezien
werd hem een boel toegegooid, maar die
kreeg hll niet te pakken, hl] was al te ver
weg achter het schip, In minder dan geen
H|.l waa er een zwaar stuk hout genomen,
waarop een loodUJn werd gestoken, en dat
ging buiten boord om een sloep te strij
ken waa geen denken aan op die loodlijn
ging een ander, toen nog een eind touw en
dat hout dreef gelukkig naar den drenkeling
Zou hy hem krijgen?.ja.nee.ja....
zie hem eens zwemmen.naar.ja
zoo ging het maar door! onze harten bons
den, wjj waren een en al spanning.... en
toen gebeurde het! Toen wy dachten dat hy
het hout byna had, toen kwam er een groote
golf, spatte by den mam uiteen.en weg
was de ongelukkige! nooit zouden wy hem
temgzlen!
Ondertusschen waren ze vooruit bezig om
oen boel te klaren! het vinkennet, de spaan-
sohe ruiter, het gebroken houtwerk, de sta
gen en wat niet al meer was één verwarde
massa en zwabberde daar vóór de boeg heen
en weer.en toen bleek het, dat tusschen
die vleet een man bekneld zat. Maar ledereen
die kon sprong by op zoo'n moment zijn
onze Jantjes op z'n best! zij enterden bul
ten boord met ïyfseizlngs om het lichaam, zij
werkten en zwoegden en hoewel „de Alk
maar" ondertusschen aanhoudend „zijn neus
er onder stak," gelukt® het den man binnen
boord te krijgen! Wel ongeveer naakt, want
men had hem er tusschen uit moeten snilden,
gewond en bewusteloos, maar levend! De
man werd naar de ziekenboeg gebracht en
daar gelukte het den dokter hem spoedig bij
te brengen: de kwetsuren waren niet ernstig
en een paar dagen later kon hy weer dienst
doen. Maar toen, nadat de vleet geklaard was,
«n appel werd gehouden, toen bleek het dat
er twee man mankeerden, die tweede zal wel
dadeiyk onder het schip gekomen zijn, ten-
mlnato niemand heeft ooit letz van disn ar
men kerel gezienI
Hoe de stemming aan boord waa, behoef lk
niet te zeggen! De oommandant besloot zoo
spoedig mogeiyk naar Nleuwedlep terug te
keeren en toen wy daar eenlge dagen later
aankwamen waa dat lang geen prettige thuis-
komst!
En nu de namen ruit gy vragen? Wel, na
"men noemen doe lk gewoonlijk niet, maar ln
dit geval maak lk een uitzondering, waar het
em paar prave kerela betreft, die hun leven
lieten by die vervulling van hun pllohtl Het
waren de matroos le kl. Koeman en matroos
8e kL van Woerden die wy verloren, terwijl
de matroos 2e kl. Heuperman degeen was die
levend binnenboord werd gebracht.
Ik zal die namen niet lloht vergetenl
THIJ8.
HOE ZIET DE WERELD ER TEGEN-
WOORDIG UIT???
Opkoopon van le kwaliteit heraens!
De Engelsohe industrie heeft een uitste
kend Idee gehad voor de tegenwoordige pe
riode van malaise. De wereld ls overdreven
onderdanig geweest van handenarbeid, maar
we zyn er niet ver mee gekomen. Niet enkel
handen maar daarbij moeten hersene mede
werken aan den opbouw. Daarom ls de En
gelsohe industrie bezig sitooeiMleveiyk de
beate hersens van do wereld op te koopen.
(Engelaoh persbericht.)
Het eeuwige vraagstuk.
Wordt het mensohoiyk goluk nu werkeiyk
bevorderd door wat wy zoo by wyze van
spruken vooruitgang noemen?.... Deze
vraag wacht nog altijd op een antwoord.
(Drltsh Wookly.)
Het groote gevaar.
Het begrip „Vrede" zal voorgoed zyn be-
teekenla en waarde verliezen en de weder
opbouw zal voorgoed onmogeiyk gemaakt
worden, waaneer wordt tosgelaten, dat uit
gestrekte stukken van Europa telkens op-
FEUILLETON.
door Dr. CAREL J. BRENSA.
DE LEEGE MOUW.
IV.
Op de oude bank voor het groene huisje,
waar ze nu weer ln itnlldagruit te dommelen
zat, schrok vrouiw -Brinkman op een oogeu-
blik wakker, omdat er een hondenkar over
den weg aauboUerde. Het was de hondenkar
van den weitebakker,
De man op het karretje Itohtte z'n zweepje
ten toeken van groet en de vrouiw op de bank
hief de hand halverwege omhoog, schoon ze,
linlf slaperig en nog knippend anet de oog
leden tegen 't zonlicht, elgeniyk maar ten
naaste bij begreep wie t waa.
Ze kwanu overeind uit den lngezakten zit
en rangeohlkte de pennen ln het borstrok-
werk miet langzame gewoontegreepje*, ter
wijl se nog saalLg by pooien nageeuwde.
•Ze had gedroomd van GenardI.... Zoo
waar!. Ze had weer eena gedroomd van
dat rare land, waarheen Genard lunim«r ging
en waarvan hij zooveel altyd verteld had.
Ze wist er nou al zoo lunguimierhand bijster
veel van van dat land. Het waa er «en
van wonderiyk leven en van niet niet te be
grijpen prachtigheid.Zulke dingen had
hier nooit van Je leven gezien, nel Gerard.
En het was niet om na te vertellen «oo ver!
Dagen en naohtan ver on imateloos heet van
<le gloeiende sonnen. Ja, se kon ar al beat
van droomtcn., want ze begon het zoo op een
Pr k ti Wfton, dat ze er zelf w«J over kon
pritan tiet de buurvrouwen van 't Langen
Weer. 3m* deed ze dat ook wel, als de soon
weer vertokken was en de buurvrouwen zoo
terloojz 't eone over ham «n izjjn reizen had
den.... Dm vertelde vrouw Brinkman zelf,
of ze er Jtrsn geweest was, van de heete
dagen en de koele, vreemide nachten. Dan
schilderde ae tezamen wiet haar oude stem
en haar knokelriimipel-handen een atmosfeer
v«n paradysvogels en papagaaien zoo imaar
t wild ln de hooge boamen, dat eohte pal
men waren.,.. En van al die andere gekke
beesten met die gevaarlijke namen, waar Je
Iedere minuut van den aag voorzichtig mee
moest wezenI En ze vertelde. Lachend, van
de Immense mooile vrouwtjes, de bruine
vrouwtjes, de bruine vrouwtjes, die ja,
't wus wezenlijk waar! die zoo goed «la
bloot lletpsn uit gewoonte. Met niks anders
.mi, dan 'li mooie doek, één doek, half om
rt 1Uf en de rest gewoon bloot!.... Meer als
eens had ze ze bij Gemrd op 'n portret ge-
zien....
En de grap waa nog lang niet uit met al
dl* vreaiiïiLLghsden 1 Br wtia nog heel wat
meer...De koffleboouen en de theebladen
groeiden daar zooala hier de groene heef
tere, BIJ boasobeml En het waa het lund van
de ry«t. De rijst kiwaim er vandaan. Daar
werd er ln de rijst geboerd, zooals hier ln
de klaver en de boekwytl Heele kampen en
morgens vol. En kokernoten van hengelstok
kon 't Kwam daar allemaal vandaan uit
dat land waar Gerand heenvoer!
En toch waf 't er bij lange geen luilekker
land. Paa ou I Je kon er niet zoo maar onder
de hooi kap of ln den benm van den weg gaan
■lapen, zoo als hier.... Geen kwestie vanl
Want slangen en tygens en al dat wilde
gedoe wa* er by mudden! BilJ mudden!.
En op deze wyze kon «la ze imet een van
dc buurvrouwen te (preteni kwam -— vrouw
Brlnkliian vertellen over het vreemde, ver
verwijderd Land! Van de bergen dagen
groot en van de armoe en yan de rijkheid
en vooral van alle vreemdheid, die bijkans
niet te begryipen was, praatte ze dan. J'ulet
ziooall* Ge ra n F lil z'» goedmoedig fantflstl-
soben en tegeiyk verkneukelend pleklerlgen
praat altyd gepraat had!....
Zoo was het geheel niet moeilijk om van
dat land te droemen en dat deed ze dan ook
soms. Vaak zelfs zag ze Gerard ln dat vreem
de land, In de witte pakkan, die ze ln zyn
koffer gepakt had en waarmee ae hem ook
op t portret had gezien.
nieuwe ln Barbarisme verzinken.Dat is
het groote gevaar.
(W eatminstor Gazette.)
Onze moderne kinderen.
Op de school spreekt een pienter jongetje
de veronderstelling uit, dat wijlen Noach
zich eigenlijk gruwelijk moet hebben ver
veeld tijdens de reis van de beroemde ark.
De onderwijzeres, met een gebaar van „Je
vergist je", zegt dat het wel niet zoo zal zijn
geweest. Er was genoeg bezigheid.B.v.
Overal rondom was water, dus Noach kon
zoo lang en zooveel vissohen als hy wilde.
Nou zegt het jongetje dat zal zoo erg
niet wezen want hy had maar twee wor
men.
Het wijnjaar
De eindstatistieken van het vorig jaar
toonen aan, dat de totale opbrengst van de
vier voornaamste Bordeaux-districten 22.6
mlllioen hectoliter bedraagt tegen 19 imlllloen
hectoliter in het voorafgaande jaar.
(Fransche pers.)
EEN TIJDBEELD l
Overdrijving in de Reclame!
In onize moderne maatsohappy bestaan
vemchillenide eigenaardige gewoonten. En
niet al deze gewoonten zyn zonder meer ge
zond te noemen. Integendeel. Er zijn ver-
sohll Lende van deze gebruiken,, die llohteiyk
nelgen naar het zieke lijkte
want nietwaar, overdrijving.,., opzette-
ïyke overdryvlng la toah niet gezond, maar
veeleer ziekeHjk te heeten.
En de overdryvlng ln versohlllend opzicht
is een van de waar te nemen kenmerken van
oozen tijd.
Ik wil ter lllustreerlng van deze meenlng
■«en enkel terrein noemen waarop deze ziekte
jedydt. Dat ls bet terrein van ae reolame.
In vroeger tijden kende men zoo niet de
gewoonts, laat ataan de noodxakeiykheld van
reclame. Men prijsde zyn waren aan met
woorden, enkel woorden en men verhief een
zaak of een geval tot een bepaalde hoogte
door middel van bewonderende woorden.
Een vroegere zsak laat ons zeggen een
winkel was.een goed geordend imogazyn,
een berg- en verkoopplaats van de onder
havige artikelen.
Een tegenwoordige zaak ln den vorm van
een winkel la voor allee een goed. geordende
Etalagekast!...
Voor allee geldt tegenwoordig jiet étalee-
ren, hst zoo gunstig mogeiyk „uitstallen"
van de aanwezige waren. Maar dlnt (uitstallen
le ook el lang niet meer. wat het werkeiyk
bedoelde te zijn: eenvoudig te laten zien wat
men te koop had. Het le niu ln hoofdzaak,
wet bet spek Is ln de mutaenval: lokmiddel,
poging tot aanmoediging om te koopen
naast sou Ik zeggen: om toe te happenI
En hier begint de overdryvlng, die zoo ln
geworteld Is, dat we haar ternauwernood
meer opmerken.
Want een moderne winkel la niet meer een
verkoopruimte, maar ln de eerate plaats een
aanlokkeiyk, zelfs vaak bedwelmend Inte
rieur, waar men aoma de waren ternauwer
nood ziet....
Dat heeft tengevolge, dat men voor het
opaleren van de waren en het Interieur hulp
middelen gebruikt....
Een van die hulpmiddelen ls het zoo voor
deel lg mogeiyk voorstellen van de waren.
Een tlweede middel lsde allermooiste
waren gebruiken om te laten zien ze „op
te maken" «e zoo voor te stellen, dat ze
elgoniyk aan de praktijk onttrokken *ynl
Ik bedoel hiermee b.v. dit: Wanneer lk
paar de stad ga om te koopen .Hloemien",
dan vind lk ln den winkel de bloemen opzet
telijk met ijzerdraadjes opgehouden. Dat Is
•en affectmiddel 1 Wanneer lk ga koopen
•en «elfbinder, dan vind lk die op de aaralge
vingers van de verkoopsters ln een geroutl
neerden alag zóó mooi gestrikt, dat ik graag
wordt om, die das te koopen.... Om dan
thuis te «maren, dat ik de das nooit zoo dra
gen zal, als de juffrouw me heeft voorge
steld!
Zoo zijn er honderd duizend voorbeelden!
(Ieder kent zei
Daar kotot hij, dat de moderne verifloopers
zitten als spinnen in bun web. Wanneer je
eenmaal in den winkel bent, kom je er
dank zy de ophemelende woorden voor het
artikel bijna niet oneer uit! Allee 1b van
het beste, van het duurzaamste, van het
klenrrhoudendste, van het onverslljtbaarste....
Terwijl ieder nuchter mensch kan weten,
dlat er hoogstens 20 goede tegen 80
slechte waren zyn.
Zoo gaat het verdeT met de opschriften
voor de artikelen. Zoo gaat bet met de ad
vertenties voor de artikelen. Er is in ons
goede vaderland niet één chocoladefabriek,
die niet de allerbeste neepen fabriceert...
Ra-ra.wat is dat?
Zoo gaat het vender, al verder! Het ls zoo'n
gewoonte geworden, dat het is tot onze twee
de natuur®..
En ook waar de artikelen geen bepaalde
voorwenpen zijn, imaar b/v. abstracties, mee
ningen, politieke of andere stroomingen
Daar ook is geboren uit het wezen, van de
reclamo een vaak belachelijke soort overdrij
ving, die niet strafbaar ls en waarvan toch
leder weet, dlat het voor 't minst ls 'n opzet
telijke en overdreven gewoonte-leugen.
Laten we maar eens denken aan de gebrui
kelijke verklezlngslofultlngenl Och, wanneer
al die leidende groepen toch eens waarheid
gesproken hadden! Welke serie schitterende
mannen moest tooh ln het Parlement samen
ït)n.
Van de woorden gaat het gemakkelijk
naar de „voorstellingen".
Ook daaraan ls onze tijd rijk. Er wordt
zeer veel uit reclame-oogpunt gewerkt met
het affiche. En een van de allereerst» ver
plachten zijn daarby: de kunst van de „over
drijving". Stel u voor een teekenaar, die op
dracht krygt van een firma of van een ver-
aeniglng of van een of andere mensohen-
groep om hun bedoelingen uit te beelden,
en die niet zou verstaan de kunat van over
drijven? Hy «ou waardeloos «yn en niet voor
de tweede maal ln aanmerking komen I
Daarom leert de praktyk, dat deze teeke
naar de grootste k u n t e n a a r Is, die voor
het hier bedoelde werk tot de grootst» over
drijving ln staat is I
Daarom teekende wyien Albert Hahn
altijd een „Kapitalist" als een wanstaltig
monster van zelfgenoegzaamheid en prot-
«igheld. Dik, overalk en afsohwiweiyk ryk
In de kileeren met altyd 'n vervaariyke bulk,
nnmensoheiyke blikken, 'n zware gouden
ketting en 'n hoogen hoed.
En ae arme „proletariër" daarentegen was
'mmer de uitgemergelde lijder, hongerend
en getrapt, gedwee en ziekelijk en machte
loos zich met zyn ingevallen oonpu* te ver
weren....
Behalve.
Behalve, wanneer diezelfde proletariër het
aymbool van den hoog vereerden „Arbeid"
moest voorstellen. Dan was hij een reuze-
karei, forsch gespierd en moedig, met fran-
j ken open borat uit z'n nu niet gerafelde
h«md, met bloeps om van om te rollen en een
onuitgesproken kraoht.
Het la maar een voorlbeefld udt velen en
volstrekt niet opzetteiyk bedoeld als «en
pisktfjto van de sociaal-democratie....
Een gewone Winkelier doet precies het-
ze'fde. Ik herinner me nog levendig een
Slakkaat van een kleenmakery, die aloh ln
o oorlogsjaren beslg hield met het keeren
en opperaen van heerenkleedlng. Op de eene
helft van het plakkaat aag men een man,
wlena plunje werkelijk om van te hullen wa*.
Hy huilde ook..,. Maar op hot ander ge
deelte wreef hy zich de banden van genoe
gen. De zon was in zyn leven gekomen: Hy
had zyn oude pak laten keeren en persen
by....
Je herkende het niet, «oo schitterend
Nu ik heb ook daar mijn ooaüuum laten
keeren en nersen.
Maar Lk huilde, toen het terug wa$I.
Een andere man zag ik op een biljet, die
maar gromde en uit z'n humeur was, tenge
volge van het feit, dat hy nergens een goed
paar....bretels kon koopea Tn broek (met
uw verlof) leek wel een draperie! Totdat hy
den man ontmoette (op een plaatje wel te
En nu vanmiddag was het weer zoo ge
gaan. Voos ze lndruilde, had ze aan den jon
gen zitten denken, «oo heerlijk zoetauiffend
la d'r eentje.Ze had geteld en gecyierd
ln ralachten hoeveel dagen nog soowat....
Zou niet veel meer rijnl Dan kwaiiu er
wser 'n rijtje van dagen imet Gerard ln huls,
buitengewone dagen, die feesten geiyk zou
den wezen. Want Gerard met z'n los rollend
gebabbel sou de ruimte van 't kleine hutsJe
weer vol golven, vreemd vol, aooals ze op de
gewone dagen leeg, door den luttel en dag
praat ulat-eiffen leeg waren. En het rijtje zou
meer dan lang wezen, had ze bedacht, omdat
hst schlu na deze reis ou de iy*t voor 't dok
stondl Ën als 1 spel wilde, sou Moeke Juist
]«rlg wezen in deze dagen.... Dus 't kon
ri rijtje worden feeeteiyker dan feeste
lijk..., 'n kegelkoningin de rij....
En nog zoef-weel had ze ln zichzelf gemop
perd en gedacht tot ze «ls gewoon - op
ae bank om den hoek was gegaan en de hon
denkar van den weiltebukker haar- wakker
gerammeld hadl
Nu waa het hazeslaapje voorby en de hon
denkar al weer uit 't gezicht. De zon stond
hog recht voor het hul* en het hekje en
üohtte heldere ruiten op den weg tusschen
de elzenboomen. Vrouw Brinkman luisterde
zonder te luisteren naar het kort, spelend
geloei van de tuchtlge koelen, die aan de
overzy van den dijk ln 't welland renden.
Af en toe keek ze er naar door de boomstam
men heen of groette eenvoudig de melkers,
die ln zeulenden klampenetaip over den dam
glngsn. In stille rust verleefde het zitten op
de oude groene.
Toen plotseling en op een oogenbllk als
bij Intuïtie -zoo seker keek vrouw Brink
man op en tuurde den weg af. t Leek of «e
voelde dlat er Iets waa. Ze keek op en er
kwam ee» man aan, heel vér nog diep ln
de kromming. Hy liep op den zonnlgen weg
alleen en stapte op 't midden, een vreemden
»tap. Hy leek geen boer. Z'n Loop wa* van
'n onbekende en z'n hoofd stak ver vooruit
of hy oud was en een gebogen rug had. Zoo
kwam hy voort, den kant uit naar 't Langen
Weer. Vrouw Brinkman zag helm komen.
Nog breide ze luttele minuten en keek
weer op; nu was de vreemde nader gekomen
es kon e» meer van hem men. Een grijze,
lange snor droeg hy en een groote hoed half-
soheef op z'n hoofd. Vanonder den rand kwa
men grijze vlokken. Hy kwaim dichter en
dichter. Z'n stap was vast, van een fleve
vent.Op en neer ln een deining ging zijn
figuur; regelmatig by 't Loopen maakte by
eoherp-vaste zwaaien aaet één anrn en.
In een vreemden, willekeurlgen stuit hield
vrouw Brinkman op naar den man te zien.
Het breiwerk zakte In loome handen op den
schoot en zeulde op den grond naast de bank
meteen, tenwyi de oude vrouiw oprees als ln
'een schrik rechtopl
Zich. beurend deed ze een stap vooruit en
terug, ging zakkend zitten, stond weer op
- kykenü In de richting van den man, zon
der hem eigeniyk te zienZe sidderde
Een diepe, grysHvale bleekheid kwam over
haar oud gezicht, onderwijl «e heur oogen
bracht ln de richting van de klinkdeur, als
hoopte ze Iemand daaruit te zien komen.
Toen stapte ze, vast loopend, totaan het rool-
•hekje en hing er half over om> pardoes te
kyken tot waar de vreemde al nader bij het
eerste huizenblok kwam..,
En nu zag ze goed! Nu zag ze alles.Nu
zag «e dtulosHJki en zeker, wat ze meende te
zien ln den gllmip van verre.... Nu zag ze
wat ze eerst voelde vol-scherp als een ,pyn-
schioht.
Ze zag iets.i e ts I.één ding, maar
vreesclljk, wonderbaar, schietend door haar
gedachten als een flits, viytneohenp.Ze
zag 'n vreemd ding ze zag door dat ding
heen 'n wondere wereld., één groote, 'n over
rompelende, 'n verschrikkelijke wereld ln
verbeelding. En het wbb als 'n wereLd vol
frrlmjmlge figuren en met 'n verleden van
aren met allerlei tot leven geworden gedach
ten, erger dan de dood!Ze zag Iets, dat
.ze al jaren kende en nog nooit had gezien
r- Iets dat haar dreigde, beangstite, hamerde
al*als met mokerslagen in heur hoofd! Ze
zag Iets, wat haar alleen trof en wat haar
duizelend trof, wat tot haar alleen sprak en
wat verlammend, vernietigend, doodend tot
haar sprak.En heur oogen zagen er star
naar, star in verwilderden kyk....
De man op den weg, imet den stevigen stap
en de wit-grijze lokken, droeg één mouw
van zyn jasje plat in de zijzak gestapt!
De man had 'n leegen mouw!.
verstaan), die by de finma So and 80 bretels
had gekocht, merk „JunggesellentroBt"
'n Gelukzaligheid, gewoon!
Nu ik héb ook by dc firma So and So
bretels merk „Jumgigeoellentrost" gekocht
Na 'n week waren de hangers doorgesle
ten 1.
Zooals gezegd: het zou ntet moeilijk zijn
deee voorbeelden met dufeend anderen te
staven. De tegenwoordig „beroemde" teeke
naar Louis Rayxnakers ontleent zyn uiteriyke
roem naar mijn meening enkel lan het feit,
dat hij de laaatste jaren sonde: onderscheid
'n Franschman en 'n Engelachtnu .a teekende
als eerlijke, kameraadschappelijke, heldhaf
tige kerels en 'n Diuiifcscher als 'n geniepig,
uitgehongerd, verraderlijk, moordzuchtig
individu I
Tengevolge hiervan ls hij nu Doctor To-
noris Causa en beroemd en bewierookt aaD
den geallieerden kant en gehaat en verwor
pen aan den Centralen kant.
En als laaitete staaltje van de gebruikelijke
overdrijving releveer ik Mer, dlat voor eenl-
gen tyd de stad Den Haag gcéfierd te geweest
met aan den muur geplakte affiche», die uit
twee helften bestonden, juist zooals de pla
ten van de kleermakerij.
De eene helft nu Het enkele heeren zien*
die tip-top gekleed izyn en door het lachende
leven flaneeren als dandy's.... De andere
helft toonde 'n andere hie.nee: man
sjofel gekleed type, die zfich ln arrenmoede
loopt te beklagen vanwege zyn voortdurende
werkloosheid en zegt: „Had ik dat nou ook
maar gedaan!.
En wat meent hy?.
Een ourstus volgen ln stenografie en han
delstekenen! Want het was eeni biljet van
een instituut tot opleiding voor.... kantoor
bediende! En met de diploma's van dit In
stituut had men geen last zelfs geen weet
meer van de sleolite tijden!
Och! lieve lezer.... Als ik toch het adree
van dit Instituut maar eerder geweten bad..„
Ik verzeker u onomwonden: Het Juffertje
zou my verder yskoud laten!.
Dame: (ln een winkel). Wat koaten deze
handschoenen?
Bediende: Vyf gulden vyf en twintig, me
vrouw.
Dame: 01 lee.Ik heb maar vyf gulden
bü me. Kan t niet 'n kwartje goedkooper.
Bediende: Dat kan niet, dame maar u
kunt die vyf en twintig cent wel betalen ala
u weer een* voorbij komt.
Dame: (lachend) En ala lk dan dood ga?.
Bediende: 01 mevrouw, dat ls niet zoo
erg.
Hoogleeraar: De ontwikkeling van het
achterhoofd van de*en knaap, mijne heeren
getuigt van een harteiyke genegenheid
van het individu voor zijn naaste omgeving.
Gy ziet hier b.v. deze merkwaardige verhe
venheid juist op het achterhoofd onder
het krulnbaar dat 1* een onfeilbaar tee-
ken. dat de knaap tyn ouders harteiyk lief
heeft.
Do knaap: Aul meneer.
Hoogleeraar: Wat scheelt eraan, m'n jon
gen?.
De knaap: U doet me «eer.Die knob
bel op myn hoofd heeft vader me vanmorgen
met de pook geslagen.
De zede van tahak-rooken 1a afkomstig
van de Indianen ln Noord-Amerlka, word
omstreeks 1660 door zeel leden ln Spanje, ln
1686 door kolonisten ln Engeland Ingevoerd,
vanwaar zy zloh over on* land en Duitaeh-
land verbreidde, tot zy ten «lotte, ln weerwil
van den tegenstand van staat en kerk, heel
Europa veroverde. Per hoofd der bevolking
wordt Jaariyke verbruikt: in de Ver. Staten
8,1, ln Nederland 2,6, ln Dultsohland 1,6, ln
Rusland 0,9, ln Frankrijk 0,8, ln Italië en
ln Engeland 0,7 K.G.
De eerste tabak werd ln Europa verbouwd
ln on* land ln 1620.
Vrouiw Brinkman hygde ln wilden drift
In haar borat voelde ze pyn en beur haud
zocht de latten van 't hekje waarover ze
stond. Er iwa» haar let* vreemd* ln de keel,
dat ze zocht los te maken ln grepen van
kramip naar de borst. Ze slikte en hygde en
bleef kyken 'n oogwenk ln onmacht wil
loos gebonden aan het gevaar, dat daar be
lichaamd, met flkaohe passen nader kwam
Daar was het wat «e wlatl Daar waa het
wat ze kende, wat «e gehoord had en ala het
ware gezien en geweten ln gedachten uit de,
altyd weerkeerende praat van anogeiykheld.
Daar izag «e het nu in iwerlwiykiield ln
vorm, geheel, waarachtig!.... 01 boos
noodlot:
Dat wat ze daar nu zag was ala een uit het
niet opgeworpen scheiding tusschen een
hellen, lichtvollen, gknzenden dag van hoop
en de drukkende, zwart al* de nachtkleur
van een onweer aandrijvende donkerte van
de werkeiykheld.Het was al* 'n berg
hoog van onveranderlijkheid en breed van
verschrikking gesteld tusischen den mooi-
gouden schijn van herinnering en toekomst
en het doffe masker van werkeiyk wegen.
als een bewijs, een levend, ziend, tastbaar
bewy* een bezegeling een antwoord
voor wat er moest gebeurd zyn «onder dat
zy het wist, ver.héél verl
Daar was het vreeséiyke waarvoor zoo
vaak door Gerard gewaarschuwd waa. En
zoo geheel anders was het nu «oo dlchtby
«oo noodlottig zoo aanwijzend z'n prooi
zoo alle speling van hoop vernietigend
door z'n tegenwoordigheid I Daar waa ln
ernst het een maal komende! Daar was het
op z'n tijd geiyk de doodl
Daarwè» de doodl....
Want dat was de man met de leeg* mouw,
.de leegt mouiw! Het was de boodschap
per van de eeuwigheid hl»r op den weg
naar het buisje, waar één zeeman maar
woonde....
En «y die t zag zooals het moest worden
gezien ze venmande zloh en gaf een
schreeuw! Een paar stappen keerde ze te
rug, keek naar de klinkdeur en schreeuwde
een vlijmende, fel-vreemde schreeuw tot het
huisje:
- „Maryg!"....
Toen viel ze lang» de bank (voorover op het
gras van het voortuintje.
't Jutte rt je
ee ee ee
se ee ee ee *e