VOOR DE KINDEREN
Gr
WETENSCHAPPELIJKE SNIPPEES.
De RTemmophoon ls voor een nieuw doel
aangewend door zeerobbenjagers In den
Grooten Ooeaan, Een instrument van groote
capaciteit wordt nabij de plaats waar de die
ren samenkomen, neergezet, en weldra trekt
de muilek hun aandacht en heffen zij de
koppen boven wat», Een jag» verklaart dat
hy to staat geweest is belangrijke hoeveel»
boden onder schot te krijgen, terwijl zij en»
der de bekoring waren van de voor hun
ooren zoo vreemde klanken.
Toen de latere koning Lodewijk I van
Beieren in 1781 te Straatsburg, waar zijn va
der Hertog Jozef von Zweibrückon, Fïanach
generaal was, geboren werd, dachten de oude
Ïeneraals van den hertog een zonderlinge
ulde uit ZIJ knipten namelijk allen hun
snorren af en lieten daarmee-een kussen vul
len, dat zij den pasgeborenen vereerden. Het
hoofd van den zuigeling werd daarop ook te
slapen gelegd, doch de geschiedenis ver
meldt niet of zijn eerste droomen dientenr
gevolge bijzonder krijgszuchtig waren.
Een juwelier zeide dezer dagen, dat men
geen opalen koopt voornamelijk vanwege
het bijgeloof, dat deze steenen ongeluk bren
gen aan den drager, uitgezonderd aan de
genen die in Ootober geboren zijn. Hij be
weerde dat hem verschillende gevallen be
kend waren, waarin engagementen waren
afgebroken na het dragen van een verlo
vingsring met opalen. Alle bijgeloof heeft
een basis van gezond verstand. Vermoede
lijk is het in dit geval gegrond op een eigen
schap van den opaal zelf. De steen krimpt nl
in wanneer hij warm wordt en valt dan uit
de zetting.
draagt, werkt de Hoilandsche vrouw er niet
toe mede het pittoreske aanzien van de straat
en van de huiskamer te helpen verhoogen.
Want trots de in de vrouwenkleeding be
staande verscheidenheid, ziet over het alge
meen de tegenwoordige vrouwenbevolking
«ruit als „één man". Het ls overal hetzelfde
karakter, overal dezelfde vorm, Zelfs onze
nationale vrouwen ven Friesland en prontn
gen en Zeeland en Brabant gaan «Ich scha
men voor hun Mieemsdhe kleeren en wr~"
alch langzamerhand aam een „Jurir
„mantelpakkie".
Wanneer het toch nog eens zoover kwam
om eens die Ik zou willen zeggen: vrije
modellen, dus niet op de Parijsohe plaat
geïnspireerde modellen, in te burgeren
Hoilandsche modellen op Hollandschen
grond!H
Wat zou er dan nog eens een verademing
komen in de keuze!
Dam zou er in ons land kunnen ontstaan de
„artistieke" japon, die een voorbeeld wonden
kon voorja voor zelfs Parijs!
Maar dan moet er nog heel wat veranderen.
Dan moet het niet blijven bij de schuchtere
poging van dien enkeling van heden. En dan
moet die enkeling ook niet zooals op het
oogenblik gebeurt wanneer ze eens iets
durft en zich van den massasmaak losgewor-
steld1 heeft, door de groote maatschappij wor
den uitgelachen en 'n „excentriek" genoemd!
Neen dan moet iedere vrouw, die mee wil
doen in de moderne maatschappij ook wer
kelljk meedoen!
En onder ons gezegd trots het vele
ontbrekende, waarvan ik hierboven een over
zicht gaf, wijzen verschillende symptomen
er hier en daar op, dat er ln de toekomst
toch' nog wel eens Iets van zou kunnen komen,
Als nu alle vrouwen, die in beginsel iets
maar mee gaan doennou dan weet ik
voor verbetering van hun kleeding voelen,
het nog niet!
In afwachting zal ik de volgende week eens
een paar modellen geven van werkelijk artis
tieke japonnen, die volstrekt niet m-odleus,
maar daarom ook volstrekt niet „excentriek"
zijn!
Maar die wat je noemt: mooi zijn!
BABBEL-UURTJE OVER MODE.
De „Artistieke" Japon.
HL
Hoe komt het zoo schreef ik de vorige
week dat de smaakvolle vrouw in Holland
tot dusver niet voldoende weet heeft gehad
van het verstaan van een 'echte Hoilandsche, welke de Duitsche dienstmeisjes hem heb-
mode- of liever KLeedtagkunst.ben gegeven. Aangezien hij blijkens re-
Bestaat er dan heeft natuurlijk die Intel- gel 6 ook schijnt te weten, hoe het ln
ligente lezeres op haar beurt gevraagd be-1 »H e 1 d e r gesteld is, geven we hier het
stfi&t er dan een Hoilandsche kleedingkunstheele liedje.
Zéker, die bestaat!
TIJDBEELDEN.
De Duitsche Invasie.
De levensliederaar Olinge Doorenbos geeft
in de „Telegraaf" zijn ervaringen weer,
Ook liler ln ons land zijr
fs b
h verschillende al-
ultengewone kleo-
kiszins bekwame en zélfs
iliiigontworpstwfl. Men vindt ze soms aan de
groote Modezaken waar ze zloh dan nood
gedwongen met een, plaats «Is eteherohef of
eerste coupeuse moeten tevreden stellen. Men
vindt zo aan eonlge van onze Hoilandsche
looneeilgnizelsdhnppon, waar ze dan In hoofdk
lank worden gebezigd om hot z.g. „Oostuum-
«I uk" - 4 w. z. het nlisturlscho tooi welspel
te helpen „flHtilkleedon".Men vindt zo als
Ierrnrossen op do verschillende industrie- of
kunstnijverheid»- of hoogero melsjrewdholen.
Men vindt ze ton «Hotte soms als bezitster van
oen eigen kleine modezaak, waarin ze tegelijk
da eigenares, coupeuse, ntel.orohef, manne
quin on verkoopster zijn eni waar ze voor hun
oHinitóle kledingstukken maken volgens....
de nieuwste Parijsohe plaat!
Dnt alles beslaat!
Rn het bestaat als oen zeer aparte kun°t
(innigepniNit en verrijkt imot de vrucht van mo
derne Hoilandsche schilder- en kunstriljver-
helds-orit,wikkeling. Ze Is voor allee sober,
maar rijk natuurlijk on artlstlekl
En sol) reef Jk verder ln het artikel vain
de vorige week boe komt het dat de Hol
te nid«rih® vrouw tot dusver iüervan voor zich
zelf niet voldoende heeft kunnen profl-
tewren
Dat komt, doordat de door de Hoilandsche
vakkundige ontworpen kleeding van. een zoo
eigenenrnfgen smaak en van een zoo grooten
enafhanlkeilljkheldszln getuigt, dat het voot
de Hoilandsche vrouw, die deze kleedling zou
wlllon dragon on lanoeeren, noodig wezen
Wiu een even groote mate van deze eigen
schappen to bezitten of.... aan te leeronl
Tbr daar Juist zit de eigenaardigheid en de
diepere oorzaak, waarom «enigszins uitmid
delpuntige 00Stum.es door onze vrouwen niet
worden gedragen en derhalve tenslotte ook
niet meer worden gewaardeerd!
fk goloof, dat er tenslotte heel veel vrou
wen zijn, die graag eens eon ander soort zou
den willen dragen, dan die welke gewoonlijk
en zonder ophouden in de gebruikelijke mode
platen worden gevonden. Een dergelijk stre
ven valt inderdaad op meer dan één plaats
waar te nemenDe een probeert het zus,
en de ander probeert het eens zéé
Maar. doordat deze amateur-ontwerpsters
natuurlijk ln geen enkel opzicht vakkundlgen
of konsters zijn, ls het geprojecteerde model
letje er ln den regel naast. En alleen het stre
ven en de zucht ernaar blijft.,
Waarom?.
Omdat de Hoilandsche vrouw is ze een
maal op dit punt aangeland niet het nood
zakelijke stapje verder durft gaan. Als haar
eigen ontwerp niet slaagt, durft ze in den
re"el haar verzet tegen het mode-costuum"
niet verder voort zetten en zich over te geven
aan een wel vakkundig eigen ontwerpster
Waarom?Uit vrees dat het dan.... te
gele worden zal!
De Hoilandsche vrouw wil alles. En ze wil
hij voorkeur bewonderd worden in haar
..kleed" maar ze wil voor geen geld „uit
den toon vallen"O NeeDat noemt
ke dan: „voor spot loopen" en dan voelt ze
zich niet meer op haar gemak, dan wordt ze
onhandig.
D'-s het gevolg is: Ze zou wei iets anders,
dan 'V epuwige mode willen, maar uit vrees
voor de conseoenties, durft .ze niet te ver te
naan enblijft ten slotte maar de onder
danige aan Koningin Mode!
En dit is erg te betreuren, want dit Ls een
van de oorzaken, waarom men nog altijd
meent, dat het allerbeste uit Parijs moeit ko
men en dat er in Holland wel iets na te ma
ten is uit de „plaat", maar niet iets te ont
werpen uit eigen fantasie
En door dit vreemd staan tegenover een
e"'en ontwerp en het dientengevolge kramp
achtig vasthouden aan wat „men" algemeen
Waar mijn blikken zloh ook wenden,
Waar mijn schrede zich ook richt,
Overal precies hetzelfde:
Overal oen Duitsoh gezicht.
In Maastricht en ln Den Helder,
Uilekoton, Ilpendam,
Overal Vcrtr eter Innen
Van den Dultsohon Dlonsbmeldstnm.
Mot legioenen Germaniaantjea
Blonde blauw-oog - Qrctohen-kopjes
Brengen knaskoppon op hol.
Holland heeft voor bultenlandera
Altijd een bijzonder zwak
En de nieuwste vrljorskwaal ls:
Zwaar nouut Germnnlnk.
't Is alsof ik onzo Mlna's
Wat afgunstig kijken zae
Naar de import-resultaten
Der Germaniamanie.
Maar de HolLandscho mevrouwen
Zijn er zéér moe in haar sas:
Kfttohons zijn oom goed, gowllllg,
Eon beschaafd, besohedden ras.
Eon ding is wol wat vervelend!
Als ze Hollaradsjs sjprekon gaan
En naar Sjovcningon willen
Met do Haagsohe Sferassenbahn.
Of als Gretohen roept: Ach Kötohen
Breng een tafeldoekel mee
En baal dan sjnol den pnplerkorb,
Sjtel hem neven den bufféé.
Olinge Doorenbos.
die neus en door het vermijden van heete
dranken. Verder kunnen we dan nog telkens
voor dat we uitgaan de neus inwrijven met
Hebben we een ruwe teint gekregen, laten
we dan voorzichtig zijn met het gebruik van
water voor het wassohen van het gezicht. W«
smeren dan 's avonds het gezioht met goede
oold-orenm, waarmee we het voorzicht!
weer afvegen met een propje wattenifflw?
gens bevochtigen we het gezicht even met
Voor den Winter.
Sommigen onzer lijden wel eens aan een
„ruwe huid" anderen aan gebarsten lippen"
of „wlnterbuilen", zoodra het gure weer zijn
intrede doet. Maar we behoeven ons heusch
niet zoo maar daar bij neer te leggen.
Vooreerst trachten we er ons zoo veel mo
gelijk tegen te wapenen, door ons regelmatig
te wasschen met warm water en zeep en
dan nimmer te vergeten ons gezicht of ons
lichaam met volstrekt koud water te was
sohen en het tenslotte stevig af to wrijven.
Hebben we op deze wijze met het komen
van den winter deze lastige hebbelijkheid
niet kunnen voorkomen dan bezitten we wij
ders nog ettelijke eenvoudige huismiddelen.
Gelijke doelen glycerine en gezuiverde
terpentijn gebruiken we voor onze handen
telkens na het wasschen. Wo wrijven er de
handen mee in vóór we ze afdrogen. Dit is
niet alleen goed tegen winterhanden, maar
ook tegen ruwe handen, evenals het wasschen
in aandappelwater. Verder kunnen wij de
handen eenige keeren per dag insmeren met
jodoformzalf.
Zijn de handen echter gebarsten dan sme
ren wij ze voorzichtig in met een mengsel
van één deel glycerine en twee doelen eau-
de Cologne of rozenwater. En telkens na het
wasschen worden ze vóór het afdrogen in
gesmeerd met een mengsel van gelijke dee-
len slaolie, azijn en gemethyliseerde spiri
tus.
Bezorgt de gure winter ons ontstoken
oogen, laten we ze dan een badje geven van
zout wUetr: 1 theelepel vol gewoon tafelzout
op 1/4 liter gekookt watter.
Gebarsten lippen is een ander euvel, dat
vaak de winter voor ons meebrengt. Willen
we zé" voorkomen dan mogen we ze nooit met
de tong bevochtigen. Zijn de barsten er ech
ter eenmaal dan moeten wij lippenzalf ge
bruiken.
Tegen een roode neus, ook al een' der on
aangename dingen van dien winter, wapenen
we ons door te waken tegen verstopping van
UIT DE WERELD VAN HET KLEINE.
Aan een Leidsch hoogleeraar komt de eer
toe aan de wetenschap een grooten dienst te
hebben bewezen door een uitvinding, die het
mogelijk maakt de uiterst dunne draden,
welke kunstmatig vervaardigd worden, zicht
baar te maken. Deze mededieeliing vereischt
wel eeniige nadere toelichting, omdat men
zich geen rekenschap kan geven van de fabel
achtige dunheid, waarvan 'Jhier sprake is.
Wat wij met het bloote oog niet meer kun
nen waarnemen, kan door de microscoop
nochtans zichtbaar worden gemaakt. Maar in
de wereld van het kleine zijn zelfs dingen,
die ook met het gewone microscoop niet kun
nen worden te voorschijn getooverd, en hier
voor gebruikt men den ultra-microscoop,
waarbij door een doelmatig aangebracht len
zenstelsel de stralen van een sterke, electri-
sche lichtbron op het voorwerp vereenigd
worden.
Men zal zeggen: waarvoor dienen derge
lijke, uiterst dunne draden? Prof. Einithoven,
de Leidsohe hoogleeraar, dien wij bedoelen,
geeft er antwoord op: zijn snaargalvanometer,
een voor de natuurwetenschap en de genees*
kunde belangrijk instrument, is op het ge
bruik van een microscopisch dunnen draad
aangewezen. Die heel dainme draden worden
bet bast gemaakt uit kwarts, een mineraal,
dat veel op glas gelijkt. Het kwarts wordt een
weinig verhit, en wordt dan taai. Dan beves
tigt men het aan een vast punt, en tevens aan
de punt van een pijl, die snel weggeschoten
wordt. Ook worden de kwartsdraden wel ge
blazen. De zeer dunne kwartsdraden, dié op
die manier verkregen worden, hebben een
dikte van een duizendsten millimeter. Men
tan ze met het bloote oog nog waarnemen,
hidlen men ze voor een donkeren achtergrond
spant en ze door een sterke gloeilamp met
reflectur belicht. Nog beter kan men een don-
ceren draad tegen eon helderen achtergrond
bekijken. Op deze laatste wijze konden waar
nemers op een afstand van 6 tot 10 meter nog
draden waarnemen, die eon dikte hadden van
eon tiondiulzondsten millimeter.
Zooals wl| ze]den, wowlon dergelijke fnbel-
nohllgo dunno dradon mot don uitrn-micros
coop waargenomen, gemeten on gefotogm-
"eerd. Prof. Rtnthoven Is er In geslaagd oen
iwtrtsdraad met een middellijn van 2 tien-
du Izondston van ooti millimeter fl) bij 1800-
rnnllgo vergrooting te fotogrnfeeron. Do foto
grafie toont duidelijk alle kleine oneffonhtw
"en non don rand van den draad.
Ja, zelfs kon prof. Elnthoven, zij het Iets
minder scherp, eon draad van 4 honderddui
zendsten van een millimeter, op de gevoelige
yiaat vastleggen. T)e gorlngste trilling gedu
rende de opineiming heeft natuurlijk invloed
en men kn.n veilig aannemen, dnt de middel
lijnen van. de aldus gefotografeerde draden
eerder kleiner zijn dan do opgegeven be
dragen.
De gevaren van het
korlbalspeL
Hilda was dol op korfbal, maar ze^1^d
wel een beetje moeite mee om het sptl go-
regeld te beoefenen, omdat telkens ^,z0 Vi
£l bleef, de onderwijzer een briefje aan
b OoSrWng bosloot io te trachten dat
to voorkomen, tof hulde do «ohpol op on h*M
Won,"
«preek
f
deze onverwachte vraag antwoordde
Hüda: „U spreekt met mijn moeder.
Dressuur.
Aninetje bad het circus bezocht, cox toen ze
on den terugweg naar huis ©enigszins stout
was dacht haar moedler wijs te doen baar een
vermaning in den zin van bet pasgenoteme
t0,fvindt je niet, Annetje, dat het schande
is, dat een klein meisje niet onmiddellijk
gehoorzaamt, terwijl honden, apen en poules,
die toch zoo veel minder weten, zoo goed
alle bevelen opvolgen?"
Annetje dacht een oogenblik na, en ant
woordde toen: „Ja, natuurlijk, als ze even
goed gedresseerd is."
RAADSELS.
Oplossingen der vorige raadsels.
Een schip op strand is een baken
kaars zeep
Verscher was niet mogelijk.
„Zijn deze eieren wel versch?"
„Zeker mevrouw. Ze zouden oerst morgen
gelegd zijn, als ik niet bij ongeluk een blaad
je te veel van de kalender gescheurd had."
Oud geworden.
Oudie dame, die een hooien tijd bozig ge-
woest is met hot uitzoeken van wat ze wilde
hebben: „Maar ik geloof tooh niet, dat het
kalfs-vleesch is, het lijkt meer op osse-
vleesch."
Verontwaardige slager: „Maar toen ik het
u het eerst liet zien, was het nog kalfs-
vleesch."
Zand en suiker.
Een oude heer, dl© een paar weken achter
een van denzelfden kruidenier zijn waren
betrokken had, betrapte hem op oen minder
fraaio handeling. Naar den winkel gaande
sprak hij er den kruidenier over aan en zei:
„Je bent een zwendelaar en ik zal me wel
wachten ooit weer j© drempel te overschrij
den."
Den volgenden dag echter kwam hij al
weer terug en kocht vijf pond suiker.
..Maar mijnheer", zeide de kruidenier
glimlachend, „ik dacht dat u nooit meer mijn
drempel zou overschrijden."
„Ja, dat was ook mijn bedoeling" zeide de
klant koeltjes, „maar er is geen andere win
kel in de stad, waar ik kan krijgen wat ik
noodig heb. Ziet u ik moet een paar plan
ten verpotten en nu heb ik wat zand noo
dig."
Nu weten wij het
Het volgend staaltje van boeren-filosophie
werd onlangs op een boerderij gehoord.
„Krelis, jongen," zei de boer, die bezig was
melk en water te vermengen, „zie je wat ik
doe?
«Ja, vader," antwoordde de jongen, „u doet
water in de melk."
„Noen, Krelis, dat doe ik niet. Ik doe melk
in het water. Als iemand je dus vraagt of ik
water im de melk doe, zeg dan neen. Spreek
altijd de waarheid, Krelis. Bedriegen is lee-
lyk, maar liegen is nog heel wat erger."
Een duur perronkaartje.
TeJ Kieiw (ha jde |>rijs voor een perron-
kaartje vastgesteld op 0.000.000 roebel.
I.
zee.
Hand in citroen
beest een spin.
II. Non, lepel, pap, negen, rotor,
Ada, adda, Nan, neen, pijp, kok, kook,
tot, dood, kaak, daad, remmer, redder, kik,
sijs, lol, raar, Otto, Reinier, ebbe, Ede, Epe,
Anna, soos, eniz., enz.
Goede oplossingen van helde raadsels ont
vangen van: i
N. de B.; F. en M. B.; G. v. d. B.; O. v. d.
B.; G. B.; J. B.; R. B.; G. C. v. D.; C. D.; S.
D.; M. D.; A. en P. D.; G. D.; A. F.; Th. F.;
F O. G.; N. v. d G.; P. J. G.; B. en T. G.;
W. G.; J. H.; M. H.; R. v. H.; W. J.; J. K.;
C., B. en H. K.; A. K.; C. K.; W. K.; W. en
L. K.; A. en W. K.; J. L.; D. M.; J. v. N.;
M. O.; H. on G. P.; J. v. d. P.; F. G. v. P.; J.
de R.; A. R.; O. R.; Oath. li.; G. R.; M. 8.;
M S.; J. G. S.j N. 3.; H. 8.; W. T.; N. A. 8.
T.; G. V.; Th. J. V.: M. V.; K. V.; E. W.;
8. W.; J. de W.; E. de Z.
Bij loting zijn de prijzen nnn de volgende
dceliieniemjstom) ten deel gevallen:
'"rans on Mlon Bauer, KmnuuRtiraat 18.
Hlentje Dekker, Vlamingstraat 11.
Nolly v. (1. Oeent, Mor. weg 120, N.-Helvoet.
Greoves, Bullatraat 80.
W. Groot, Wllheilmtnaatra&t ld.
W. Jel'Lema, Plot Hel natron 118.
VInr!o Ollvier, Govcrsstront 117.
M. Sdbendeltar, Peru Helweg 0.
V. A. 8. Timmer, De liuljlerstraat 00.
Maart Je Verl>ey, OoversHlrnat (10.
Nieuwe raadsels.
I.
XXXXXXXXVXXX
X
Op de Mannd© en
liggende kruisje,-
lijn komt vnn bo
ven niuir bonedon
en van links nunr
nechts de naam
van een vroeg
bloeiend' bloemp
je. Op de le
regel het gevraag
de woord; op de
2e regel d© naam,
van een inwoner
van ons land; op de 8e regel de naam van een
inwoner van Engeland; op de 4e regel een
stad in Noord-BrobRnt; op de Be regel een
ander woord voor .antwoord: vnn een som";
op de 6e regel kleine en groote gebouwen, die
toch niet alleen woonhulzon zijn; op de 7e
regdl wol of katoen, als men liet opgewonden
beeft; op de 8e regel een ander woord voor
te waai; op de 9e regel een Jongonsnanm; op
do 1.0e regel' iets, dat we dagelijks voor ons
haar gebruiken; op de He regel bet tegen
overgestelde van neen; op de 12e regél een
klinker.
I
II. Een magere, vroolijke jongen noemt
men wel eens:
Wat staat hier?
RUSKIE ONTMOET TIM.
VT.
Ruskie was uit Elfenland verbannen tot
j a e dudwi verricht zou hebben
zander te plagen. Eiken keer, dat hij wat
£e<^aa,n h^sft, laat bet kleine rosé
iMrje een rozeblaadje vallen voor Ruskie's
voeten.
Het was heerlijk, weer als een Elf wakker
te worden, zelfs al was het met een gebro
ken vleugeltje, na veertien dagen lang een
ezel geweest te zijn. Ruskie riep een bii aan
die langs vloog, en vroeg om wat honing en
wat dauw voor zijn ontbijt. Daarna bleef hij
nog wat heerlijk liggen luieren onder zün
rozenbted-dekentje. „Het i8 toch prettig een
Elf tb zijn", dacht bij. „Zelfs als je maa?
een tusschensoort bent. Ik krijg er meer dan
genoeg van, altijd goed te zjjn. H?t S zS
leuk een beetje ondeugend te zijn. Hó daar
gaat een jongen!" aaar
De jongen was nog maar klein. Hti had
blauwe oogen en blond haar en heette Tin
Een poos geleden, heb ik julli© wel lus S
nog we™ - hönd Top verteld- Weet je
in
man, die van den anderen bant kwam: „Heeft
U ook soms mijn bond gezien? Een grijs
met witte herdershond. Hij heet Top. Ik ben
hom kwijl"
De oude man schudde zijn hoofd': „Ik heb
een hond gezien. Maar wees niet zoo be
roofd, vent. Je hond zal vanzelf wel terug»
komen",
„Mttnr," huilde Tlrai „liy li don hooien
nacht weg geweest,"
Do man knlktei „Ja nok», vast oen on»
deugende «treek uitvoeren, Maar hi| komt
terug hoor." En langzaam strompelde 14)
door.
Maar Tim keek nog wat bedroefder en de
ondeugondo kleine Ruskie glcholdo zacht
jes onder zijn rozenblad: „Wot zou het leuk
zijn, nis lk net deocl, of ik do hond was. Dan
zal de jongen denken, dat hij zijn hond ge
vonden heeft, Em dan verander ik Ineens
weer in een Elf vanavond en vlieg weg. Ha,
hal" En de kleine plaaggeest verheugde
zich al op Tims verbaasde gezicht.
Het volgend oogenblik ging hot kreupel
hout uiteen en een herdershond, de spreken
de gelijkenis van Top drong er door. Hij
sprong op Tim af, zijn korte staart zwaaiend
en vroolijk opgewonden blaffen4 „O, Topl
Lieve, lieve Top!" riep Tim uit: „Ik dacht,
dat je weg was. Waar ben je geweest, schat?"
En Tim knielde en sloeg zijn armpjes om
Tops bals; eigenlijk natuurlijk om dien van
Ruskie, die net deed of hij Top was.
Top likte het kleine, heete gezichtje en
merkte, dat het heelemaal nat en rood was
van de tranen.
„Ik héb den heelen nacht om je gehuild,"
snikte Tim. „Ik dacht dat je dood was."
Nu begon Ruskie zich toch wat onprettig
en niet op zijn g©mak te gevoelen. Hij kwis
pelstaartte steeds harder en zei by zich zelf:
„Och zijn hond zal wel terecht komen. Na
tuurlijk komt hij terug!" Maar dan dacht hij
weer: „En als hij nu niet komt?"
'Tim ging op een mosbank zitten en de
hond legde zich naast hem neer. De vogels
zongen en een beekje kabbelde en plotseling
zakte Tims krullebol neer op de wollige
vacht van den hond en in een paar minuten
was de jongen vast in slaap.
„Lieve help", mompelde Ruskie. „Zoo had
ik het niet bedoeld Ik wist ook niet, dat hij
zooveel om dat dier gaf. Wat moet ik nu
doen?"
Ruskie dacht ernstig na. Toen school hij
voorzichtig, o zoo voorzichtig weg onder
Tims hoofd vandaan en holde, na nog een
blik op den slapenden jongen geworpen te
hebben, hetrbosch door. „Ik moet de echte
Top vinden," zei hij. „Of anders mijn leven
Lang een hond blijvenl"
Jullie weet wel, dat herdershonden heel
hard kunnen loopen, maar dan had je Ruskie
eens moet zien. Hij ging den landweg over
met een vaart als een trein, zijn tong uit den
bek en met korte stooten ademend
n.
Eindelijk bereikte hij een weide mot schu-
pen en ln do vorto hoorde hy een luid
„Woef, woef". „Dat ls Top^" dacht hy en
liy rende op hot geluid «f, dnt uit een hor-
(lorshut bleek to konion. Toon Ruskie de hut
b"reikte, bleek de deur gesloten, iiuinr op
7.yn nchterpooton vtnando kon hy door de
vierkante opening kykon, die diende voor
rnniti. En Jn hoor, daarbinnen was Top. „Hé,
vriend wat heb jy gedaan?" vroeg Ruskie
hom,
„O," blafte Top. „Gistoravond liep Ik toe-
vnlllg Inngs dozon weg on natuuriyk ging
lk oven kykon naar de schapen. Dat kun je
tooh niet andorB verwachton van%cen her
dershond. En oen schaapherder pakte me
beet en, stopte me ln deze vorschrikkeiyke
hut zonder naar roden to wlllon luisteren,
geloof me, Hij zegt, dat hy me dood zal schle-
ton, omdat ik HÉ
gen,"
achter zyn schapen wou ja-
voe-
hij fluisterde ra,ar „teete foX" W
„Zoo, zoo Topl" zei Ruskie bodenkoiyk.
„Dat ls niet zoo mooi. Kun je er niet uit
springen. Hot venster ls groot genoeg om er
door te springenI"
„Nee," gromde Top. „Tk heb al gespron
gen en gesprongen, maar lk kan het niet
Bereiken."
„Ik zou naar binnen kunnen springen,"
opperde Ruskie.
„Maar de grond ls binnen lager dan bul
ten. Als jo or oenmanl Jn bent, kan je er niet
meer uit," nntwoordde Top.
Ruskie znohtte.
„Ras op Top, lk spring naar binnen," zei
hy toen dapper. En vóórdat de verbaasde
Top het hem beletten kon, stond een hond
naast hem, dlo wol zijn twoeling broer had
kunnen zyn.
„Waarom ter wereld doe je dat nu?" vroeg
hy. „Nu worden we belden doodgeschoten."
„Wanneer zal hij terugkomen?" vroeg
Ruskie.
„Vanavond," antwoordde Top. „Hij balde
zyn vuist tegen me en zei: „Wacht maar, tot
ik vanavond met n4jn geweer terug kom, jy
schurk I"
„Denk je, dat het vóór zonsondergang zal
zyn?" vroeg Ruskie met een huivering. (Je
moet weten, dat Ruskie alleen nd zonsonder
gang weer in oen elf kan veranderen).
„Ik depk van wel," antwoordde Top. „Hoe
zoo?"
„Dat doet er niet toe." In elk geval moet
jy gaan. „Klim maar op myn rug, dan kun Je
er wel uit," zei Ruskie.
„Ik denk er niet over, myn vriend alleen
te laten," riep Top uit.
„Ja, daar is toch niets aan te doen", ant
woordde Ruskie weer, „Je moet o^f Tim pas
sen. Die ligt alleen in het bosch te slapen."
„Myn kleine baasje! Ja, dan moet ik wel
gaan. Ik dank je wel hoor!" En haastig klau
terde Top op Ruskie's rug. „Jongens gaan
vóór honden, is 't niet?" zei hy. „Als hem
nog i maar niets overkomen is daar zoo
alleen."
Een poosje daarna stond Top kwispel
staartend naast den rustig slapenden jongen
in het bosch, terwijl Ruskie zich voortdurend
afvroeg of de schaapherder vóór of né zons
ondergang terug zou komen. Den heelen
dag volgde hy den loop van de zon en ein
delijk zond ze nog maar net over de heu
vels heen eenige stralen in de richting van
de hut: ze was op het punt, pnder te gaan-
Op dat oogenblik klonken stappen buiten.
De schaapherder naderde. „Nou is het jouw
beurt schurk," bromde hy, toen hy den sleu
tel in het sleutelgat stak.
Maar in de hut was het ineens schemerig.
De zon was verdwenen achter de heuvels. En
de herder vond de hut leeg. Nee, toch niet
heelemaal leeg. Op dein grond lag een roze
blaadje. En natuuriyk zag de herder niet,
dat er een kleine, bruine elf door het venr
eter weg vloog.
Mme Corry
Zilt ons landtjo boordevol,
TTlfllilf,
„oud water on eer we uitgaan gobrulken wo
weer een weinig oold-cream. Mmo. U.
