wege de vacantdedrukte.'t Staat wel
netjes, maar.
't ls toch eigenlijk niet naar de hoogste
eiscihen van uw smaak en het is zelfs niet
evenredig aan al de overige jurkjes en
boezelaartjes.... Maar „enfin"!
Dat is een van. die genoegelijke slaap
middelen in onze samenleving.... Maar
enfin!
Maar enfin is heelemaal niet noodig!
Want als dat gekochte schortje niet
,/lat" is, volgens uw eischen van smaak
en gewoonte.Welnu: dan maakt u het
„dat" e"r doodeenvoudig zelf aanl
U koopt nu een stukje geel linnen en
neemt daar een stukje af voor biesjes.
Met welke biesjes u dan allereerst de hals,
armsgaatje en onderkant boort. Daarna
neemt u 'n half maantje voor het mandje
en feston eert dit er met donkerbruine
steekjes op.
Hierna festoneert u op dezelfde wijze
'n paar vruchten van geel en van lila lin
nen daarop, borduurt er smaakvol en na
tuurgetrouw een paar bruine blaadjes
bÜ -
En ziedaar! Het eenvoudige winkel-
schortje heeft een gunstige verandering
ondergaan, zooals u wellicht in uw
schoonste droomen niet zult hebben kun
nen fantaseeren.
Op gelijke wijze kunt u natuurlijk doen
met een. soortgelijk eenvoudig jurkje. Ook
daarvan ls met een paar gezellige kleur
tjes iets doddigs te maken.
Ziet u b.v. eens het linker modelletje.
Oorspronkelijk was dit een vrij onaan
zienlijk hemd-modelletje.
Stel u het uzelf nu voor als een linnen
blauw jurkje. Dan is het ontegenzegge
lijk 'n beetje saai, nietwaar?
Maar nauwelijks hebt u in Russischen
vorm een schel rood en een geel biesje
aangebracht of er is al direct een ander
effect ontstaan.
En zet u er dan nog eens bovendien
die groote cirkel-plek op in een grove
steel-steek en in de zelfde kleuren rood en
geeL En hang er dan van soortgelijke
draden een groote kwast aan....
Wel u zult er een weddenschap met
uw buurdame of uw zuster of de groot
moeder van de kleinen om kunnen aan
gaan, dat zij het vroegere jurkje volstrekt
niet meer herkennen en u vragen zullen
of u 'n nieuw jurkje voor Miea^f Catotje
hebt gekocht!
Allerliefst zijn voor dit doel ook de ge-
geborduurde Japansche parasolletjes. Bij
voorbeeld met zwarte steelsteekjes op rosé
jurkjes.
Voor den bovenkant van het parasolle
tje legt u eerst een cirkelvormig Japansch
blauw lapje op, waarna u daaroverheen
gaat borduren.
Of misschien weet u 'n kleine meid, die
al op school gaat en al van dieren geleerd
heeft en er dus in deze periode nog dol
van houdt?
Wel waarom zoudt u haar dan nlel
eens verrassen met geborduurde dieren
op haar eigen jurk? Zou ze het niet aller-
aardiest vinden om 'n heel stel slakken
met de huisjetf en al op haar eigen
jurk mee te dragen?
Wanneer u de slakken met hun huisjes
bruin borduurt en voor de blaadjes weer,
groene lapjes oplegt en daarna vast fes
toneert mij dunkt: het succes zal meer
dan groot zijn bij de kleine dieren-vrien-
din.
'n hartig woordje vallen en zelfs als
er genoeg bier ls 'n vroolijk deuntje
klinken.Rouw zal er gedragen wor
den zonder uitzondering!
't Zou 'n schande wezen als 't niet zoo
was! i
En onderwijl de buurvrouwen dus bezig
zijn met alles te beredderen, met raad te
geven en aanwijzingen te doen altijd
met 'n takje „Selve" (salie) of Aolikruut
(kruizemunt) in den imond voor de even
tueel© .besmetting terwijl det kleed
sters" er dus voor zorgen, dat er 'bij op
komend onweer 'n stukske Ijzer op de
kist komt voor 't leelljk worden en dat
er 'n stukje van 't „lailaken" wordt afge
knipt, omdat zoo goed ls voor allerhande
kwalen.onderwijl gaan de manlui den
boer op en zoeken de familieleden in hun
woningen op.
Om te „boojen"!
Als hij voor 'n woning gekomen lsH zal
zoo'n buur wel oppassen om naar binnen
te stappen. Dat doet hij niet! Hij heeft
'n dikke stok bij zich en slaat daarmee
'n 'bombardement op de deur. Want hij la
'n 'bode des doods en hij zou ramp en
rouw brengen als hij zoo maar binnentrad!
HU timmert dus de bewoners naar bul
ten en doet daar zijn boodschap.
Dan eerst heeft hij zijn last volbracht
en mag hij binnenkomen om wat te eten
en te drinken en wat te bekomen van de
vermoeienis
Voorbehoedmiddel tegen typhua
Men weet, dat personen, die gevaar
loopen met typhusbaclllen besmet te wor
den, wel doen zich te laten inenten met
gedoode typhnsbacillen. In den grooten
oorlog is deze methode zeer algemeen toe
gepast en naar 't schijnt met goed resul
taat. Ze wordt eveneens aangeraden aan
alLen, die zuidelijke landen gaan bereizen,
waar veel typhua voorkomt, o.a. aan alle
Oost-Indië-gangers. Maar aan de methode
kleven enkele bezwaren: alleen medicus
kan ze behoorlijk uitvoeren;» sommige
menschen voelen zich "wat ongesteld na de
inenting.
De Fransche onderzoeker Besredka
heeft nu voor eenige jaren aanbevolen,
om dfe inenting niet onder de huid te doen
geschieden, maar de gedoode bacillen
eenvoudig In te nemen, samen met een
weinig ossegal. Hoewel de methode uit
sluitend werd aanbevolen op theoretische
grondslagen en naar aanleiding van dier
proeven, had ze tevens het voordeel, dat
de 'bovengenoemde bezwaren niet meer
voorkwamen; pillen innemen kan ieder
zelf en-ziek zijn na het Innemen kwam
niet meer voor. Eer men echter overtuigd
is, dat het innemen der typhusplllen even
goed of beter werkt dan de inspuitingen
onder de huid mag men zijn methode niet
aanraden. Zij is in Frankrijk verscheidene
malen bij epidemieën beproefd en, naar
wel leek met goed gevolg; echter is het
.beoordeelen van de resultaten een moei
lijke zaak en tot voor kort was men In
Frankrijk nog niet overtuigd, dat de me
thode van Besredka de oude methode kan
vervangen. Een Fransch medicus, dr.
Gauthier, heeft nu proefnemingen' in
Griekenland gedaan, en zijn proeven wer
den met volkomen succes 'bekroond. In
Athene en Saloniki werden Mei en De
cember 1923 1210 personen 'behandeld en
niemand van de 'behandelden kreeg ty
phua. Bovendien werd in drie Grleksche
dorpen, een in Attika en twee in Euboea,
de geheele 'bevolking volgens de methode
van 'toediening der bacillen in den mond
behandeld. In alle drie plaatsjes heerschte
een ernstige typhusepidemie, die als met
een tooverslag ophield na de behandeling.
In het Attische dorpje kwamen geen ge-
valen meer voor, in de twee Euiboeïsche
nog vier gevallen, die alle binnen een
week na de 'behandeling uitbraken; toen
was het ook daar met de epidemie gedaan.
Deze proefnemingen zijn hoopvol voor
de toekomst; ook nu ls het nog te vroeg
om de onderhuldscbe inspuitingen geheel
af te schaffen; in dezelfde verhandelingen
waaruit het bovengenoemde geval ls ge
put, wordt een geval meegedeeld van een
verpleegster die de pillen innam en1 later
toch typhua kreeg, imaar een enkel slecht
resultaat zal wel altijd blijven bestaam en
na deze berichten mag men wel aanne
men. dat binnenkort de methode van on
derhuldscbe inspuiting vervangen1' zal
worden door het innemen der bacillen.
(„The Lancet.*)
En de bewoners van het huls, dat Zoo
even de doodstijding ontvingen, weten
wat hun plicht ls. De man of een van de
zonen gaat onmiddellijk naar 'buiten en
haakt een van de twee luiken voor het
raam los. En hij laat dit luik dan los
bengelen totdat de begrafenis goed en
wel achter den rug is!
De tweede dag na den dood is nog
drukker.
De vrouwen van de buren komen terug
en gaan aan het meel ziften en brood
bakken van het meel, dat al in de vroegte
door de mannen van den molen gehaald
is. Met dat al ontstaat er een drukte, die
va#k overweldigend ls. want naast de
mannen en vrouwen die er iets te doen
hebben, komen de verdere buren en
plaatsgenooten van hun belangstelling
blijk geven. Ze komen oondoleerenl
En die komt oondoleeren, die wordt
meteen voor de begrafenis zelf uitge-
noodigd.
Dat is soms niet zoo'n klein beetje,
want de plattelanders hebben de gewoon
ten' om een doode niet onopgemerkt te
laten voorbijgaan. En het blijk van deel
neming wordt gewaardeerd op zoodanige
wijze, dat meestentijds meer dan honderd
huisgezinnen zich met zulk een geVal be
zighouden en de entourage gaan vormen
voor de aanstaande teraardebestelling.
Gm u dadelijk een denkbeeld te geven
van den omvang van zulk een rouwfeest,
De telefoon ln Thibet
Lhassa, de hoofdstad van Tibet, de re
sidentie van den Dalai Lama is tot in
de laatste jaren een mysterieus© stad ge
bleven, waar de Europeanen geen toe
gang konden krijgen. Thans heeft deze
stad echter haar poorten opengesteld
voor de Westersche beschaving. Ver
scheidene ontdekkingsreizigers hebben
haar reeds kunnen bezoeken en zij zijn er
met de meest denkbare hoffelijkheid ont
vangen. De eerste van hen is de Engel-
ache generaal Pereira geweest, de groote
ontdekkingsreiziger van Tibet. En vol
gens de jongste berichten is de heiligie
stad beroemd wegens haar oude Lama
kloosters en groot centrum van de Boed
dhistische pelgrimstochten, Zelfs toege
rust met een inrie.ht.inig voor telegrafie en
telefonie!
King, een ingenieur van den telegraaf
dienst in Brijsch-Indië, vertelt thans in
het Geografioal Journal hoe een der lan
den, die het meest gehecht waren aan de
oudste beschavingsvormen en het krach
tigst er naar streefden om absoluut ge
ïsoleerd te blijven, er toe is gekomen zich
zoodanig aan te passen aan het moderne
leven. De 'ilbetaansche regeering zelf
heeft het initatief genomen om Lhassa
door middel van een telegraafkabel van
230 K.M. lengte te verbinden met
Engelsch-Indië. Deze kabel eindigt te
Gyantse.
Het materiaal noodig voor deze tele
grafische verbinding is geleverd door den
telegraafdienst in Britsch-Indië. De hou
ten palen, waarlangs de draden zijn ge
spannen zijn echter door de Tibetanen
zelf geleverd. Onder leiding van twee
Engelsche ingenieurs en vier monteurs
hebben inboorlingen het werk uitgevoerd.
De telefoon heeft eveneens haar intrede
te Lhassa gedaan. De groote stempels en
het paleis van den Dalai Lama heeft men
het eerst van telefoontoestellen voorzien
en het duurde niet lang of dit instrument,
waarmede men met personen over groote
afstanden kan spreken was populair ge
worden in heel Tibet. De telegraaf wordt
voornamelijk gebruikt door de kooplieden
uit Nepal en de Mahomedanen. De Tibe
tanen zijn gewoonweg verzot op telefoon
gesprekken en zij voeren dan ook buiten
gewoon lange gesprekken met elkander
langs den draad. Zoo lang praten ze zelfs
doorgaans met elkander, dat het heel
moeilijk is aansluitingen te krijgen, daar
alle lijnen bezet zijn en als ze eenmaal
aan het praten zijn de Tibetanen van geen
uitscheiden weten. Het nieuwtje zal er in
den loop der jaren wel afgaan en dan zal
men in Tibet waarschijnlHk ook wel de
drie-iminuten-gesprekken kunnen voeren,
zooels bij ons in West-Europa.
DueDeerende dames.
In het dorpje Itri bij Napels heeft men
dezer dagen het ongewone schouwspel
kunnen zien van een duel tusschen twee
dames. De dames waren verliefd op den
zelfden Don Juan en jaloerschheid dreef
haar tot een dueL De dames vochten als
leeuwinnen en een harer kwam als over
winnaar uit het strijdperk. Zij werd echter
gearresteerd, omdat zij haar tegenstanster
zoodanig had toegetakeld, dat zij naar een
hospitaal moest worden vervoerd.
Alleen het noodlge.
Een moeder had haar waschschuw
zoontje eens goed onderhanden genomen
en in het vertrouwen dat haar woorden
doel hadden getroffen, inspecteerde zij
hem vóór de muzieikonderwijzeres kwam
voor de lea
„Heb je nu Je handen goed gewas-
schen?" f
,La» moeder."
„En je gezicht toch ook?"
„Ja, moeder."
„En heb je er ook aan gedacht achter je
ooren te wasschen?"
„Aan haar kant, ja, moederl"
Zy kende de toestanden.
Rechter: Hoe ls uw verhouding tot de
zen getuige?
■Vrouw: Hy ls mijn man; maar we rijn
altijd goede vrienden geweest.
som ik hieronder de hoeveelheden op, die
noodig waren by de begrafenis van een
eeniigszins welgestelden boer. De boer had
nog maar 'n kleine hoeve, mapr er werd
toch vier mud rogge verbakken, waaruit
75 brooden kwamen. Ieder brood was
voldoende voor minstens vier man, zoodat
imen dus op ongeveer driehonderd eters
gerekend had.
Om de 'boterhammen te meubileeren
was er 'Ingeslagen een volle Leidsche kaas
en een half-volle, te samen wegende 88
oude ponden. Er waren twaalf oude pon
den koffie en 61/» pond witte klontjes.
Voorts was voor de mannen bij den brou
wer een ton bier besteld, 'maar men re
kende dat men hiermee niet zou kunnen
volstaan!
En voordat ik u nu ga vertellen hoe de
begrafenis zelve verloopt, besluit ik voor
ditmaal met een korten Inhoud van een
berijmd verhaal uit den Geldersohen
Volksalmanak van het jaar 1846.
Dit berijmd verhaal geeft de geschiede
nis van een sterfgeval en boerefeegrafe-
nis. Hieronder vertel Ik het ln proza
terug:
Een boer kreeg op een dag harde
koorts. Zijn vrouw keek hem aan en zei,
dat hij de „Roos" had. En aan de buren
verteld^ ze, dat heur man zeker ziekelijk
most wezen, want hij had dien imorgen
maar vier snee-en roggemik gegeten en
als hij gezond was, kon ihy er met gemak
Onverwacht antwoord.
„Ik ben nnar den dokter geweest, dien
je me aanriedl"
„En heb je verteld, dat ik hem aanbe
val?"
„Ja."
,',En wat zei hy?"
„Hij vroeg me vooruit te betalen."
zyn bevinding.
„Vind je xüet, dat een baby lloht brengt
ln je huis?"
„En óf, de lampen branden nu het
grootste deel van den nacht."
Politiek.
Een dame vroeg een jongeman haar
leeftijd te raden.
„Je moet er toch wel eenig Idee van
hebben," zei ze.
„Ik heb verschillende ideëen, zei oe
wijze jongeman glimlaohend, „maar ik
aarzel of ik tien jaar jonger zal zeggen
in verband met uw uiterlijk, of wel tien
jaar ouder ln verband met uw verstand.
Niet geheel onkundig.
„Spreekt u Fransch?" vroeg de direc
teur aan de sollicitante.
Ze scheen een oogenblik oonfuus, maar
toen klaarde baar. gezichtje op:
„Neen, dat niet direct",' verklaarde zij.
„maar ik ben verloofd met een jongen,
die bediende is in een Parijache wafelen
bakkerij."
De chef van het kleine stationnetje, die
geen Uniform droeg, stond op het perron
om de kaartjes van de passagiers in ont
vangst te nemen. Een schat van een jon
gedame kwam naar hem toe en toen hy
de hand uitstak om haar kaartje ln ont
vangst te nemen, greep ze die stevig beet
en gaf hem daarna een harteUjken zoen.
De chef was verbluft, maar slaagde er
in te zeggen:
„Dat is erg lief van u juffrouw, maar
ik wilde uw kaartje wel hebben!"
„Oh," riep het meisje blozend, „bent u
oom Karei dan niet?"
Een professor ln Amerika moest op ze
keren dag te paard naar een afgelegen
dorp rijden. Hy ging naar den stal, en
nadat hy een heden tijd bezig was ge
weest, ontdekte hy, dat hy het zadel op
zijn eigen rug had gelegd en dat hy ver
geefs bezig was te trachten daarop te
klimmen!
De geschiedenis herhaalt zich.
Mies: En wat zei papa, toen Je hem ver
telde, dat je niet zonder nrij leven kon?
Kees: Hy zei, dat hy dezelfde nonsens
indertijd aan rijn schoonvader verteld
had.
zyn zienswijze.
Jan: „Ik denk er maar zoo over, meis
jes zijn als tramwagens."
Piet: „Tramwagens? Hoezoo?"
Jan: „Nou, ze rijn niet de moeite waard
er achter aan te loopen.
Er komt na een paar minuten wel weer
een ander voorby."
Goed bedoelde maar niet
verwachte antwoorden.
Bezoeker: Is mynheer te spreken?
Dienstbode: Nou, 't gaat nogal vandaag.
Bezoeker: Ik bedoel of hij bij de hand ia.
Dienstbode: O, hy is vreeaelijk by de
hand.
Bezoeker: Och, ik bedoel, of ik hem
even kan zien.
Dienstbode: Hy ls ontoonbaar op het
oogenblik.
Bezoeker: Je bent een uilskuiken. Ver
tel me dan eens, hoe mynheer 't maakt.
Dienstbode: Ik weet niet, wat u bedoelt.
Mijnheer maakt het heeleimaal niet
Mijnheer hoofdschuddend af.
Jansen, dik van nature altijd een beetje
heftig geweest is, was zwaar riek en dic
teerde een notaris zyn laatsten wil. De
notaris maakte verschillende aanmerkin-
van juridischen aard.
Tenslotte verloor Jansen z'n geduld en
riep den notaris toe: „Zeg eens, wie ligt
hier op sterven, u of lik."
Onder het hoofd nieuwe chlmpansés ln
Artis wordt gemeld:
De levende have van Artis is, dank
zij drie bestuursleden van het genoot
schap, weer met een mooie aanwinst ver
rijkt
VOOR DE KINDEREN.
EPAMINONDA8 MOET EEN BOOD
SCHAP DOEN.
(En maakt natuurlijk weer een grap
pige vergissing).
Op zekeren dag wyuden IvpammondaS'
vriendjes 's middags by hem komen spe-
len en Moeder zei, dat zo lekkere koek
jes en jam-gebakjes zou bakken. „Je wilt
zeker ook wel graag wat vruchten hebben
hè schat!" vroeg moeder.
„Wat lust je graag?" „Sinaasappelen
Moeder," antwoordde Epamlnondas." „We
lusten allemaal graag sinaasappels!"
„Sinaasappels!" vroeg moeder. „Ik wou,
dat je appels gezegd had. Sinaasappels
kosten geld en dat hebben we niet veel.
En appels kunnen we zooveel krijgen als
we willen voor niets. De boomen hangen
vol*
„We kunnen zeker geen sinaasappöls
voor niets krijgen, hè moeder?" vroeg
Epamlnondas nadenkend.
„Nee zeker niet, nUjn jongen," ant-
woordde Moeder lachend; „maar ik zal
eens kyken, of Ik nog een paar dubbel
tjes over heb om sinaasappels voor te
koopen!"
„Je moet zelf maar naar den winkel
gaan, om ze te bestellen, een voor ieder,
begrip 3e Epamlnondas?"
„Ja Moeder, Ik begrijp het," antwoord
de Epaminondas.
„Als we sinaalappelboomen ln den tuin
hadden, kon jullie wel ieder een dozyn
sinaasappels krijgen, maar nu kosten ze
geld en jullie bent al met zyn twaalven
vanmiddag!."
„Ja moeder," antwoordde Epamlnon
das. Hy zette zyn hoed op en holde naar
den fruitwinkel om de sinaasappels te
gaan bestellen.
„Goeden morgen, mijn jongen," zei de
meneer in den wlnkeL „Wat moet je heb
ben?"
„Sinaasappels alstublieft," antwoordde
Epaminondas beleefd. „Hoeveel kosten ze
vandaag, meneer?"
„Een gtuiver per stuk, of tien stuivers
het dozijn," antwoordde de man.
„Tien stuivers het dozyn?" herhaalde
Epaminondas verbaasd.
„Ja, dat beteekent, dat je er twee voor
niets krijgt," legde de man uit.
„Twee voor niets," zei Epaminondas
by zichzelf, „Dan moet ik er twaalf dozijn
hebben."
„Dat is best," zei de man. „Ik zal. ze
dadelijk laten brengen."
„Ja, alstublieft mijnheer," antwoordde
Epaminondas. En hy liep naar de deur.
Toen dacht hy: „Dat ls vier en twintig
sinaasappels voor niets. En we zyn met
zijn twaalven. Dus twee sinaasappels voor
elk. En Moeder zed dat we er elk wel een
dozyn mochten hebben als we ze voor
niets konden krijgen."
Hy liep naar de toonbank en zei:
„Ik wil vier en twintig dozijn sinaas
appels hebben, meneer." En de winke
lier beloofde dat hy ze gauw zou laten
brengen.
Eoaminondas liep heel verheugd naar
huls.
„Heb je,de sinaasappels besteld, Epa
minondas?" vroeg Moeder.
„Ja, Moeder," antwoordde Epaminon
das." „En we krijgen er acht en veertig
voor nleta"
„Acht en veertig voor niets!" riep Moe
der uit Lieve help. jongen! Wat vertel
je me nu voor malligheid?"
„Ja, ze kosten een stuiver per stuk
Moeder," legde Epamlndas uit „Maar een
dozijn krijg je voor tien stuivers. Dat is
twee voor nieta Daarom heb lk vier en
twintig dozijn besteld, moederl"
„Maar domme jongen, hoe kom je er
bij?" zei Moeder. „Je krijgt wel acht en
veertig sinaasappelen voor niets, maar
lk moet vier en twintig maal tien stui
vers betalen."
„O, Moeder!" riep Epamlnondas ver
schrikt uit. „Dat had ik ik niet begrepen."
En Epaminondas was zóó teleurgesteld,
dat de tranen ln *yn oogjes kwamen.
Maar Moeder zei: ,,'t Is niets myn schat
Ik ga dadelijk even naar den fruitwinkel
toe, om te zeggen, dat het een vergissing
is.
Moeder was juist terug, toen er op de
deur geklopt werd en daar kwamen Epa
mlnondas vriendjes. En gelukkig wist er
niet een van de grappige vergissing van
Epaminondas. En niet een merkte, dat
Epamlnondas bloosde, toen Moeder si
naasappels deelde.
'n stuk of zeven op.
Nog gezwegen van drie kop paarde-
boonen-bry, die hij erby at als hy heele
maal in z'n humeur was.
Dus de boer moest bepaald niet lekker
wezen I
TDe koorts wordt nog erger en eindeUjk
kan de boer niet meer bUjven staan en
gaat te bed'. Niemand kijkt naar hem om,
want np hy te 'bed ligt, nu ligt hy goed,
vindt de vrouw. Meer kan er al niet aan
hem gedaan worden. Bovendien: men
heeft buiten en op stal z'n handen vol.
De koeien, paarden, varkens en kippen
moeten allemaal verzorgd wordenals
ze zich nou nog met zieke menschen ook
moet bezig houden, dan komt ze heele
maal niet klaar!
Maar de boer wordt schijnbaar nog er
ger, want hy begint alle malle dingen
door mekaar te zeggen.De boerin
haalt ten einde raad den dominee. Die
heeft oneer verstand van zulk spul.
De dominee komt, doet 'n gebed en
deelt troost uit. Maar hy raadt om liever
de geneesmeester te halen.
Dat -gaat zoo vlug niet, want de genees
meester en de artsenij kosten al maar geld.
i 'wordt echter al slimmer en ten
slotte komt de boerin dan ook over den
geldzak en laat den kwakzalver komen
Het ls' helaas al te laat! De boer sterft.
glazen jenever voor de zenuwen. t)an
gaan ze 't lijk uitkleeden, wasschen, ver-
kleeden en op stroo leggen. Daarna wordt
de kist bij den doodgraver ln de buurt
besteld.
Als het avond geworden ls, komen de
buren'en de vrienden in het sterfhuis
samen om te overleggen by wien men
de noodlge krentenweggen en witte bol
len zal^ bestellen en waar men 't bier zal
halen, 's Morgens vroeg zeggen de buren
de maagschap aan om te komen tot de
begrafenis en het lijk te volgen of te hel
pen dragen.
Er komen ongeveer zestig huisgezinnen
In het sterfhuis samen. De vrouwen bren
gen de kinderen mee, omdat het zoó In
teressant is! De vrouwen gaan de voor
deur in de mannen de achterdeur.
Op den dag van de begrafenis wordt de
kist uitgedragen en op een handwagen
gezet. De klokken lulden. Vier vrouwen
gaan ieder op 'n hoek v^n de kist zitten
en rijden gratig mee.Zoo gaat de
stoet naar het kerkhof.
Na de begrafenis loopt dan het sterf
huis vol volk. De naaste buur wijst Ieder
zyn plaats en dan doet men de doode de
vl?,r aan- JMen 661 I,ch dik aan
groevebollen en drinkt zich zat aan El-
burgsch bier
*25 den Volksalmanak
9
Mme Corry.
XT
Nu worden gauw twee buren geroepen
en deze drinken by hun komst 'n paar
