VAN VRIJEN EN TROUWEN.
DE TROMMELSLAGER.
Populair Bijvoegsel van de
HELDERSCHE COURANT,
van ZATERDAG 21 FEBRUAR11925
Nr. 163 (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
UIT DE OUDE POOS.
Antieke Zeden en Gewoonteir uit onze elf Provinciën.
Gebruiken van den trouwdag,
.We zullen liever niet al te lang ver
wijlen met het opsommen van de verschil
lende en vaak zeer uiteenloopende ge
bruiken in de verder afgelegen deelen
van ons land ter gelegenheid van het
trouwen.
Maar liever wat diohter.'bij huis blijven.
1 Mogelijk berinneren ouden van dagen in
Helder en omstreken zich nog uit eigen
ervrfring of uit de vertelsels van ouders of
grootouders ©enige van de hier genoemde
gebruiken.
Zooals we ons herinneren, was b.v. op
het eiland Texel nogal een vreemde ge
woonte Ingeslopen in den vrijtijd. Voor
den trouwdag waren deze minder in het
oog loopend. Mocht de. vrijer zich al erg
vrijpostig hebben- gedragen zoodra de
vrijer een bruidegom geworden was, keer
de bet blaadje om.
Het was om te beginnen gebruikelijk op
Texel, dat op den dag van trouwen het
Jonge paar.in het diepste zwart ge
kleed naar de kerk ging. Voor de bruids
kleding in het bijzonder werd veel geld
Tsesteed. Zoo b.v. voor de hoepelrokken,
de stijve keurslijven en de fluweelen
kapers.
Bruid en bruigom werden door de ver
wanten naar de kerk gebracht. Uit de kerk
komende werd het paar door vrienden
opgewacht en nu had de pret plaats, dat
de kleeren van de bruid ln alle deelen
nauwkeurig werden nagezien. Het doel
meldt historie niet.
Deze kleeren intusschen werden zeer
zorgvuldig bewaard. Niet zelden beston
den ze nog in het derde geslacht. Vooral
werd er zorg gedragen voor de schoenen
en muilen, die op den trouwdag gedragen
waren. Ze stonden soms jaren lang op de
.kast te pronk, zooals bij ons vazen.
Maar was de bruigom van een ander dorp
op het eiland of van Helder of daarom
trent, dan werd deze bruigom door vrien
delijke Jongelui „gekeerd zooals Jonge
soldaten wel eens op hun stroozak worden
gekeerd.
Het kostte natuurlijk *n vaatje! Anders
werd de bruid ontvoerd!
Natuurlijk kwam het vaatje.... Er
werd een herberg aangewezen en alle
jongens met hun meisje gingen daar op
de gezondheid drinken.
Bij rijke families was het bovendien ge
woonte om voor het jonge paar uit te
strooien met palm en loovertjes of met
klein zilvergeld. Algemeen was dan de
deelneming van de dorpsgenooten.
Voor Helder en voor Wieringen golden
meestal dezelfde costuums.
Bij het van de kerk komen in deze
plaatsen stonden de ouders en de vrien
den voor de deur van de woning. De speel-
genooten boden aan het bruidspaar een
dronk wijij in versierde kelken en na het
ledigen van deze glazen werden ze ten
blijk van vreugde en als een teeken van
toekomstig geluk over het hoofd heen
onder de rondstaande menigte gegooid.
En hij die een van deze glazen of een
groot stuk ervan terug bracht mocht mee
ter bruiloft blijven.
Een bijzondere zorg werd er hier be
steed aan den kaper en aan de z.g. wacht
of de rok, die in menigvuldige dichte
plooien afhing.
Op verschillende plaatsen in deze om
geving heeft lang de gewoonte bestaan
om in den voorgevel van het huis (op
't z.g. beste end) een deur te maken,
waarvan de drempel vrij hoog boven den
grond was. Deze deur werd alleen gebruikt
bij een begrafenis en.bij trouwen. Dit
in de meeste gevallen. Op den dag van
trouwen kwamen dan de bruid en brui
gom met bloemen bestrooid! door deze deur
naar 'buiten. Er was dan vroeg in den
morgen een trapje voorgezet
In de plaatsen rondom Alkmaar maakte
men vroeger veel werk van den optocht
zoo vooral na het trouwen'. Die in den
namiddag noemde men „De kuiering door
't dorp". De knechties met lange niipen
Aan vreugde en vroolijkheld was geen
gebrek.
Veel vroeger was het daarbij nog ge
woonte, dat aan 'het hoofd van-dezen op
tocht schotels met eten en vaatjes met
drinken gedragen werden. Soms was er
zang en spel onderweg. Soms ook het dra
gen van vlaggen en vaandels!
Juffrouw (tot een Jongetje, dat vreese-
Hjk zit te snuiven): Zeg, kereltje, heb je
niet een zakdoek bij je?
Jongen: Jawel, juffrouw maar die
mag ik toch niet aan 'n ander uitleen en
van m'n moeder.
In den nieuwen staat
uw papieren zijn niet in oi€e. U mag
niet langer in het land blijven.
Goed, dan zal ik afreizen.
Hebt u daar vergunning voor? Nee?
Dan geef ik u twee dagen bedenktijd
om te overwegen wat u te doen staat.
Een Engelsche Legende
door
Er hield een moderpe, groote auto stil
voor het muurtje van een mét diohte hoo
rnen beplant kerkhof. Een jong schoon
meisje, opvallend in het zwart gekleed,
steeg uit Een jonge man volgde haar.
Waarom heb Je me bier gebracht
Harry? vroeg de jonge vrouw op kal-
men, maar koelen toon. Is het omdat Je
denkt dat verandering van deoor ook ver
andering in mijn gevoelens zou kunnen
teweeg brengen?
Als dat zoo was antwoordde de
jonge man, terwijl zijn knap gezicht on
willekeurig begon te blozen. Zou dat
dan niet geoorloofd zijn?
Hij sprak met een zeker zelfbewustzijn
in zijn stem, maar niettemin was het dui
delijk, dat hij zich ln tegenwoordigheid
van 'het schoone meisje verlegen voelde.
Het meisje deed het hek open. O.' Het
is niets, zei zij. Mijn familie ligt op
dit oude kerkhof begraven, maar ik heb
zo nimmer bezocht. Q-raven interesse eren
mij niet
Waarom niet, Marianne? vroeg de
Jonge man.
Ik weet t niet Zij zijn zoo luguber,
meestal. Zij herinneren aan den dood
In ik wil uitsluitend aan het leven herin
nerd worden. Aan het stralende leven.
Toch moet je dit eene graf eens zien.
Er is een geschiedenis aan verbonden en
ik heb het je vroeger al beloofd. Jij be
loofde mee te gaan.
Dat weet lk zei Marianne wreve
lig. En Je ziet dat ik mijn belofte houd.
Laten we er heen gaan. Je hoeft niet zoo
sentimenteel te kijken, want ik zal moei
lijk onder den indruk komen. Ik deed het
alleen omdat ik niets beters te doen heb.
Ze liepen langs de kale boomstammen
het rood steenen pad op. De jonge man
sprak niet Eindelijk viel hij uit:
Dus daar ben ik alleen maar goed
■voor? Om Je den tijd te helpen verdrij
ven'. Hij keek bedroefd.
O, neen haastte Mariane. Ik
je heussh graag, Harry. Bn bet spijt
me dat ik over veertien dagen weg zal moe
ten. Maar Je weet wat de beroemde Tho-
reau zeide over de Trommelslagers:....
Die van jou en die van mij slaan een heei
verschillende maat
In werkelijkheid niet weerstreefde
Harry op een toon, die geen twijfel over
liet aan zijn hartstochtelijke liefde voor
het meisje, dat naast hem liep. Ik zou je
gelukkig kunnen maken.
O, ja plaagde zij als ik maar
beliefde op „jouw" maat te loopenl
In weerwil van zichzelf was ze geroerd.
Ze hield van den jongen man, mi eer dan
van iemand andera En hij bood haar zoo
veel. Maar 'het leek haar niet genoeg voor
een jonge vrouw als zij: Jong, mooi, rijk,
gevierd nu al en hyper modern.Daar
bij een door de*wereld erkend toekomstig
groot zangeres. Het'vorig seizoen had ze
haar debuut gehouden en zich haast on
middellijk Wj de onsterveljjke groep van
prima donna's gevoegd. Niemand had ge
twijfeld. Ze was een heerlijke lyrische
sopraan, een tweede Giulia Crisi, die de
wereld binnen korten tijd aan haar voeten
zou hebben.
Kon zij er dan over denken dit alles op
te geven door de vrouw te worden zefs
van zulk een knappen en rijken vriend als
Harry Dobree?
Als ze met hem trouwde zou ze niet
meer in- het publiek mogen optreden en
wat al niet meerZe zou huisvrouw
moeten zijn.Ach, de mannen waren
zoo hopeloos ouderwetsoh ais ze verliefd
waren.Ze zou er haar geheelen toe
komst vol schitter meer vergooien.
Toch speet het haar inwendig, dat ze
al over twee weken naar Amerika zou ver
trekken. Daarom had ze erin toegestemd
om dezen middag geheel aan Harry te
wijden. En nu had hij dit buitenkansje
benut om met haar naar.een kerkhof
te gaan. Enfin: Hij had de leiding dezen
middag. Ze zou aoo lief mogelijk tegen
ham zijn.
VAN DE GROOTEN
DER AARDE.
SUGGESTIE VAN HET TOONEEL-
8PEL.
Louis Bouwmeester'! epeeBtnwht
Voor ©enige jar*n geleden maakte
Louis Bouwmeester tien tournee door het
voormalige Oostenrijk en bezocht daarbij
Weenwn.
Op een dag z»t hU met eenige van rijn
getrouwen in een restauratie in deze stad.
Nu is het de gewoonte van Louis om on
der alle omstandigheden en weersgesteld
heden het bekende „Yoghurt" te gebrui
ken. Ook hier wilde hjj het hebben. Heit
werd besteld!, en de kellner, die natuurlijk
al den grooten man kende, beloofde dat
het spoedig komen zou.
Het duurde evenwel vrij lang en Bouw
meester werd ongedhldSg.
Plotseling viel hem iets in. Hij begon te
lachen en gaf de mede-aanzittenden een
stille weijjr. Toen scheen hij opeens te wor
den bevangen door een geweldigen drift..
Zijn oogen schoten riammen en rijn
lichaam rekte zich. Hij greep schijn
baar ongemerkt, maar de kenners hadden
het niettemin gezien een mes van de
tafel en omklemde dit als klaar om toe te
steken. Meteen zochten zijn oogen in 'n
soort ontembare haat door de zaal.
Nauwelijks had de tooneelspeler eenige
mimes gemaakt, die al weinig goeds voor
spelden of uit het andere einde van de zaal
kwam met een doodsbleek gezicht en met
knikkende knieën de zaalchef aangehold,
en stamelend verzocht deze den grooten
acteur om toch in 's hemelsnaam nog één
oogenbllk geduld te hebben.De yoghurt
was, stellig onderweg.Men vroeg dui
zend verontschuldigingen.
Toen gooide Bouwmeester lachend het
mes op tafel. De vrienden gierden van de
pret. En de zaalchef lachte bleekjes mee.
Het gebeurde eens ln den schouwburg
van een voorname stad in het noorden van
ons land, dat Bouwmeester „De Greep",
het bekende aangrijpende mimische spel,
speelde. Bouwmeester, die zooals men
weet, in deze rol als een verlamden oude
man in een stoel zit en sleohts een stom
me, maar hevig mimische rol te spelen
hoeft, zag een dame. die sterk onder den
indruk van het spel was, kort voor het
einde de zaal uitloopen. Zij begaf zioh
zoo bleek later regelrecht naar het kan
toor van den bureaulist en vroeg dezen
op zeer verontwaardigden toon of er niet
een politieagent in de buurt te vinden
was.
Waarom mevrouw? vroeg de be
ambte.
Wel, omdat ik het een schande vind
en dat ik graag zou willen zien belet,
dat die oude man op het tooneel nog lan-
II
speelde Bouwmeester in „De Kroeg", het
bekende drama van Zola. Bij deze voor
stellingen was het schering en inslag, dat
er tijden» het laatste bedrijf een of meer
vrouwen flauw vielen.
Maar zoo vertelde Birawmeester
toen lk eens na de voorstelling mij had
verkleed, ging lk naar de koffiekamer en
besteld» daar een consumptie.
Een van de laatste bezoekers, ln gezel
schap van een bleek uitziende dame, pas
seerde de zaal waar Ik zat. Nauwelijks had
de dame mij gezien of ze stoof op me ai,
zoo kwaad als haar mogelijk was. En uit
dagend zei ze:
.Meneer Bouwmeester, na wat er
daarstraks gebeurd is, moest u zich scha
En vriendelijk lachend nu vroeg ze hem
om haar nu die veelbesproken graftombe
van haar voorouders te wijzen.
Een roodborstje huppelde voor hen uit,
alssf het hen den weg wilde wijzen. Ze
bleeef staan voor een groote hulst vol
roode bessen, naast oen eenvoudigen
steen, waarop sleohts één woord en slechts
één jaartal gebeiteld stond:
„Gratia".
1807.
Is dat een naaan? vroeg Marianne,
O, kijk eens naar dat roodborstje en naar
dien mooien hulst Het is werkelijk schil
derachtig.
Ze gingen door de lage deur ln de don
kere kapel met de'iware pilaren en ge
welfde gangen. Op schier eiken steen
stonden de namen en data van een der
leden van het geslacht de Couohy*s, waar
van Marianna's moeder de laatste afstam
melinge geweest was. Ze bekeken ze een
voor een, maar de meeste indruk maakte
de eenvoudige steen van Gratia. Lang
keek de jonge vrouw ernaar. Tot ze zich
zelf uit haar mijmering wakker maakte.
Laat ons gaan zeide zij.
Toen ze zioh weer onder den grauwen
hemel bevonden, bekende Harry, dat hij
de auto rtaar huis gestuurd had en dat ze
hier nu aleen waren,
Marianne zag hem verwonderd aan.
Wat ben Je dan van plan te doen, vroeg
ze.Wou je hier in je verdriet op een
van de grafsteenen gaan zitten. Ga je
gang. Als ik maar niet hoef te blijven.
O, neen, zei Harry we zullen er
gens gaan thee drinken. Zijn stem klonk
vreeand. Ben oogenbllk stonden ze recht
en slank tegenover elkaar zij denkend
aan de wereld der toekomst, maar waar
van zijn droomrijke gouden voorstellingen
had. Hij denkend slechts aan haar en
aan dat wat hij haar jongemedsjesdwaas-
heid genoemd had. Zij liet haér, blik lang
zaam over het verlaten kerkhof gaan. Het
was om te beven. De dood grijnsde van
alle zijden. Alleen in de verte, juist tus-
sohen een paar kale boomen door, zag ze
opeens een klein houten huidje anet een
oud steenen muurtje en een ouderwetsch
geveltje. Er was geen spoor van laven,
behalve dat er een hond scheen te blaffen.
men om nu nog meer oognec te drinken 1
Om "haar gerust te stellen merkte Bouw
meester heel kalm op, dat die elf glazen
sterken drank op het tooneel niet anders
dan.kouwe thee was geweest.
Toer stond de dame een oogenbllk per
plex, fronste de wenkbrauwen en stootte
de woorden uit:
Was dat dan allemaal maar schijn?.
Hoe is 1 mogelijk..1
En ze verwijderde rich hoofdschuddend.
Hij: Lieveling.Ik kan in je oogen
lezen hoe je ener me denkt.
Zij: Werkelijk?.l)an zal ik ze maar
gauw dichtdoen.
Later
Vader: Jonge® Je schrijft voor Jouw
leeftijd' afschuwelijk slecht. Wat zuï je la
ter moeten beginnen als je groot bent?
Zoon: O, dan neem ik 'n schrijfmachine,
vader.
EEN PRETTIGE GOOCHELTOER.
Het glas onderste boven.
Wij houden ln strikten zin allen van
goochelen. Ja laten we het liever niet
ontkennen, we rijn er gek op ook al
zeggen we als groote, wijze menschen, die
zich tegenover de rest een houding moe
ten geven: Och, kom.... toch allemaal
trucjes.... Vertel mij nu wat!....
En ik schaam me niet u te vertellen, dat
ik zelf voor nog geen veertien dagen ge
leden met zooveel strakke aandacht heb
zitten kijken naar de wonderen van een
modern goochelaar, dat mijn mond er van
pure verbazing half bij open stond.
Omdat het zoo aardig is, zal ik u bij tijd
en wijle eens 'n paar goocheltoertjes over
vertellen.
Ik begin met: Het glas onderate boven.
Toen ik een Jongen was, zei mijn va
der, op 'n Zondag, terwijl er visite was
en er du» glaasjes op de tafel stonden:
Jongen, kèn jij goochelen?
Nee vader.zei lk.
Dan zal ik 'het je leeren, zei m'n
vader en'hij nam een vol glaasje met boe
renjongens. Kijk 's, zie. je dit glas?
Ja, zei ik.Nou, kun jij dit glas 't on
derste boven op tafel zetten, zonder dat
er 'n druppel uitvalt?
Ik probeerde het heel voorzichtig, maar
halverwege gekeerd liep de kostelijke
brandewijn al met 'n stroop je over den
rand. Ik gaf 't op.
luistert niet goed'.En hij zette werke-
kelijk „'t onderste", d.w.z. *t voetje, boven
op tafel Hij zette t dus gewoon neer en
er morste geen druppel.
Dat was de truc. Hij had gelijk en ik
had verkeerd geduisterd.
Maar heel wat anders is nu: Het glas
omgekeerd op tafeL Toch kan dat
ook. Ik zal u zeggen hoe.
Iemand die zich wil oefenen ln deze
toer,* heeft noodig een vooraf, uitgekozen
glas. De rand van dit glas moet hij bij
een gltsbewerker laten afslijpen. Dit voor
al niet vergeten, ander mislukt de proefne
ming.
Daarnaast is noodig een schijfje cellu-
Daar gaan we thee drinken zei
Harry opnieuw.
Een oudle huisbewaarder deed hen open
en ging hen voor naar de groote kamer
met donkere paneelen en het uitzicht op
de breede trap met de leuningen vol de
viezen.
Er brandde een helder vuur in den open
héard. Marianne ging er dicht bij zitten,
deed haar bont af en trok haar zachte, lan
ge handschoenen uit. Spoedig dronk ze
smakelijk van de thee en at van de ge
bakjes, die de vrouw van den huisbewaar
der voor hen gebracht had.
De oude man, wiens huid door duizend
rimpeltjes doorsneden was, keek Marianne
aan met zachte blauwe oogen, waarin veel
levenswijsheid lag. Zijn wezen scheen al
lerlei oude en zonderlinge geschiedenis
sen te vertellen. Het bracht Marianne op
een gedachte.
Er is hier een vreemde grafsteen op
het kerkhof zeide zij er is maar een
enkele naam en een jaartal op. Weet u
daar iets van af?
O, jawel sprak de oude huisbe
waarder langzaam. Daar weet ik wel van
af. Die vrouw woonde in ditzelfde huis,
toen mijn vader nog een kind was. Het is
heel wat jaren geleden.
Gratia was dus een vrouw vroeg
Marianne.
Zij was een vrouw antwoordde de
oude man en een mooi vrouw. Ze was
het nichtje van den ouden graaf aan wien
dit landgoed en deze omgeving behoorde.
Ze werd met zijn zoon en erfgenaam groot
gebracht. Later zou ze met den jongen
graaf gaan trouwen, dat stond al vast
Maar haar hoofd was vol ijdelheid.
IJdelheid? herhaalde Marianne.
Juist.Ze wilde met alle geweld
aan het hof en in de groote wereld. Ze
kreeeg haar zin. Ze werd hofdame en
kreeg alle hofjonkers achter zich aan.
En.ze werd diep ongelukkig. De gou
den schijn had haar bedrogen.
Hoe kwam dat vroeg de jonge
vrouw met benepen stem, terwijl ze hui
verde.
Ik weet niet precies wat er gebeur
de, ging de Jonge huisbewaarder voort
Maar ik weet nog heel goed, dat ze hier
ln hak dorp terug kwam als «en gebroken
ii i i
loid, helder doorschijnend gelijk aan glas
en precies op de maat van het glas. De
rand moet worden ingeslepen, zooela de
teekening hieronder aangeeft
Glas en plaatje worden altijd voor het
experiment gebruikt
Hftf
yortot IJ.
Zijn nu de preparatieven .gemaakt dan
is het verdere verloop aldus:
Op een presenteerblad plaatst ge twee
gelijke glazen. Het afgeslepen©, en een
een ander. Het eerste staat aan uw kant
Er tusschen in staat een karaf met wa
ter of gekleurde vloeistof. Naast elk glas
ligt een vierkant stukje papier, iets groo-
ter dan de opening der glazen. De cellu*
loldschijf hebt ge vooraf aan de boven
zijde wat vochtig gemaakt en daarop uw
stukje papier gelegd. Zoodat een en an
dier aan elkaar blijft kleven.
Nu roept ge iemand van de toeschou
wers bij u en verzoekt hem precies dat
gene te doen wat ge hem zult voordoen.
Daarin zal hij giev/illig toestemmen.
Ge gaat nu staan aan den kant waar het
geprepareerde glas staat en giet dit ge
heel vol met de vloeistof. De ander moet
hetzelfde doen. Met het andere glaa
Vervolgens legt ge met eenige poerpar-
lers en overtollige bewegingen het stukje
papier op het glas en draagt er stilletjes
goed zorg voor, dat het schijfje celluloid
goed op de opening komt te liggen. Zon
der dat iemand iets bijzonders ziet
De tegenstander moet hetzelfde doen.
En doet dat ook.
Nu is het een bekend verschijnsel, dat
wanneer men in dezen toestand: het glas
zeer snel weet om te keeren, het papier
zioh tegen het vocht zal aanzuigen en dus
het water erin zal blijven.
Het lukt en uw partner doet het u zege
vierend na.
Maar nu komt de geheimzinnige truc!
En als een ondoorgrondelijk toovenaar,
trekt ge voorzichtig aan een punt het
stukje papier weg.En de toeschouwers
zullen tot de ontdekking komen dat het
water zich niettemin in het glas blijft
handhaven, ofschoon het voile glaa nu om
gekeerd in uw hand hangt.
Dit komt natuurlijk doordat het schijfje
celluloid is blijven zitten.
Maar nu zal uw tegenstander noodge
dwongen hetzelfde moeten probeeren.
En niemand zal kunnen begrijpen waar
om hij voor de rest van den avond met
een nat vest zal moeten ritten
En misschien nog zal worden uitge
lachen op den koop toe!
Piot Ali Baba.
vrouw. Ze ging in dit kleine huifje wonen
alleen om den jongen gsraaf, die sedert
met een eenvoudig meisje getrouwd was,
alleen ra aar dagelijks te kunnen zien.
Wist hij dat zij daar was? Marianne
fluisterde, terwijl Harry afgewend in het
vuur zat te staren.
Niemand wist het, 'behalve mijn
grootouders, waarbij ze inwoonde. Ze
leefde jaren lang alleen met haar verdriet.
En toen ze eindelijk gestorven was, be
groeven ze haar op haar verzoek, met
niets dan één woord op haar grafsteen:
„G r a t i a". Dat kan alles beteekenen!
Ofschoon het haar naam was.
Harry verbrak het eerst de stilte. Ze
moet hem wel zeer liefgehad hebben
merkte hij bedaard op.
Ja, dat 'geloof ik zei de oude man.
Overigens de oude geschiedenis
vervolgde Harry die zich altijd weer
herhaalt, juist als de sneeuw buiten. Kijk!
Hij wees naar buiten, waar sneeuwvlok
ken dwarrelend tegen de ruiten stoeiden.
Marianna stond op. Ze 'huiverde.
Laat ons heengaan zei ze met zacht
geluid. Ze bedankte den ouden man en
zijn vrouw vriendelijk. Wat deed Gratia
hier? vroeg ze nog.
Niets zei de oude boven vanuit
haar kamer kon ze juist op den weg zien
en haar geheele levensdoel was om dage
lijks den graaf te zien passeeren.Zij.
Marianna luisterde niet meer. Ze nam
den arm van Harry en dreef hom naar
buiten. Het is bier zoo triest, Harry laat
ons weggaan.
Uit het gezicht van het huisje gekomen
stond de jonge vrouw stil. Haar lichaam
schokte. De begeleider moest haar steu
nen. Hij zag tranendroppels n haar bont
vallen.
Harry.... hoorde hij zeggen. Zijn
arm ging om haar heen in bescherming.
'Hoe is het, Marianne, klonk zijn stem
onvast.Is de trommelslager van maat
veranderd?
Ja fluisterde een vrouwenstem aan
zijn borst. 01 Harry, laat me nooit meer
van je weggaan.
Toen drukte hij een eerbiedige kus op
haar voorhoofd.
t Juttertje
Door COREL BRENSA.
UVA UOii A n VA 5WU pugvi VAIS*.
ui uvmoiiu.
MARJORIE BOWEN.
Brenaa.
VIIUCAOW '/v 1 Vli. vjr •*•-«» -
t
Poonj/tcof
r
