i
Populair Bijvoegsel van de
HELDERSCHE COURANT,
POPUE RUBRIEK
iTJol v" ww
van ZATERDAG 29 JAN. 1927.'
NO. 262 (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
Enfin, nu U gezegd hebt, wat U op het
hart had, zou ik zeggen, dat ona onderhoud
ia afgeloopen, niet?
Nee. Kijk es hier, Kitty, hethet
spijt me, dat ikgisteren 'n beetje driftig
werd en.... eh....
Is U nog niet klaar, meneer Bergsma?
viel zij hem op onbeschrijflijk kouden toon
in oe rede.
ZJj drukte'krachtig op de bel. Het
meisje zal U wel u Maten.
Maareh
Ik geloof, dat het meisje er al aan komt!
Luister 1 ar me, Kitty I
NA DEN MIST.
Grauw en somber hing de dikke mist, die
alles klam en kledderig maakte en zelfs van
grooten invloed was op Je gemoedsgesteld
heid.
De menschen wierpen het elkander toe,
dat het nu toch wel bij uitstek ongezond
was. Allemaal uiting van het zich onbeha-
ge.ijk gevoelen Of dat onbehagelijke nu in
derdaad voortvloeit uit het klamme en kled
derige dan dat het aanvoelen voor een groot
deel moet worden toegeschreven aan het be
perkte uitlicht.,., wellicht werken belde
factoren mede tot het verwekken van een
gedrukte a'.emming.
En ln den grleptijd moet zoo'n sombere,
mleaerige dag dan ook wel van Invloed zijn
op menschen, die zioh wat onlekker gevoe
len, zoodat te allicht tot werkelijk patiënt
worden gemaakt
Het la of .alles op soo'n klimmen mlatdag
wordt lam geslagen.
Verheugend la het daarom ala de mist
bank weer wegtrekt en er een tonnetje,
tij het dan wat flauwtjes, doorbreekt.
Er moge dan wat rumoer ln de lucht rijt:;
je tiet tenm.mte wat en er la wat muziek
In de natuur.
Allicht wordt het oog door het een of
ander geboeid. Al ia het nog niet de vroo.ijke
aanblik van het ontiu.kende voorjaar en ai
bijjft de dem r.eerence kleur grauw en
Jr.mmlg, toch la er afleiding voor het oog,
ie maakt dat het hart niet versombert en
dat onze gedachten niet blijven ataan bij ona
miaachlen niet lekker gevoelen, doch daar
van worden weggetrokken door hetgeen er
in de ruimte valt waar te nemen.
Inderdaad was het een verheuging, dat ik
weer de wolkcompiexen kon waarnemen,
die ln hun verschillende greepeeringen zoo'n
prachtig object voor het waarnemen zijn.
In vederachtige bosjea stonden sommige
groepwoiken strak en stijf aan het firma
ment en het schenen wel streng gesty.eerde
gewrochten van een fijnzinnig teekenaar.
Verder aan de lucht groente een gewel
dige boa kleine grauwe wolkjes samen tot
een formidabel dreigende wolk en voerde,
op de stuwkracht der winden ln de hoogere
regionen, met vaart langs het firmament.
Dat dreigende in de hicht openbaarde zlcb
later op den dag toen de wind al meer ln
kracht toenam.
Er zat ook iets van die dreiging reeds ln
de zee, want de motorbotters, die ter gar-
naienviaacherij even den neus buiten den
drempel van het zeegat steken, hobbelden
en stampten over de hooge delninggohen.
dis zonder krulling toch diep de zee be
roerden
Bö Óen wiDtJwtJser kon Je nog het Texel-
sche schuitje zien zitten, terwijl de brand.ng
daar rondom haar feestdansen hield, zoos s
de kannibalen dansen om hun prooi vóór
ze dis in gebraden toestand naar binnen
werken.
Het doet zielig aan dat zoo'n schuitje
daar hulpeloos moet blijven, wachtend tot
óf de branding het ln stukken slaat, öf een
stormtij het over de banken naar dieper
water voert. Vooral voor den eigenaar, die
bet scheepje vermoedelijk wel niet zal heb
ben verzekerd, moet dat een ellendige aan
blik zijn.
'^r bet schuilhokje, dat na den storm
van Oetober hooger geplaatst is, ln de hoop,
nat het daar een veiliger home zal bieden
aan de turende visscherlui, stonden de
mannen hun morgenuren ln zwijgende be
rusting te slijten.
Een vlet met één man op de riemen, twee
man bezig met de gulbeug en als onafschei
delijke kameraad, den hond op de doft,
maakte rare sprongen op t deinende water.
Nu en dan kwam een blinkend vischje aan
den hoek uit de diepte te voorschijn en
zooals het gewoonte is, hadden ze groote
belangstelling van een troep meeuwen,
die nu en dan te keer gingen alsof er
een raadszitting plaats had, waarin alge-
meene beschouwingen werden gehouden.
Ge ziet, er was nog wel wat waar te ne
men ai dreigde het somber in de lucht.
De klamme mist was verdwenen en dat
'a al veel waard, want voor een beetje wlnc
zijn we hier niet zoo erg benauwd.
HET AFSCHEID.
Tot een van de moeilijkste en pijnlijkste
dingen lp dit leven behoort het afleggen var.
een bezoek aan een meisje, met wie je ver
loofd bent geweest en die je een dag tevoren
met eenige duidelijke woorden te verstaan
heeft gegeven, dat ze je nooit meer wenscht
te zien en dat ze het uur betreurt, dat je in
haar leven kwam.
Eduard was dan ook zeer nerveua, toen hij
de kamer binnentrad en plaats nam op hel
uiterste randje van een stoel.
Kitty heette de betrokken achoone en ze
verstond evenals zoovele van haar eeksege-
nooten uitnemend de kunat een inan zich te
doen gevoelen alaof hf) lucht was.
Kitty was van deze soort, doch Eduard was
een moedige knaap, gezien het feit, dat h]j
teruggekomen was, om hoogstwaarscr.ijn.iji
een nieuwe onweersbui over z]jn hoofd te
zien losbreken.
Toen Kitty het vertrek binnenkwam, sta
tig en plechtig als een koningin, voelde h]j
even neiging onder den divan te kruipen.
Hl) slikte echter een benauwenis ln zijn ke
weg en bleef dapper zitten.
Kitty keek hem oneindig uit de hoogte aan
en zei:
„Wel, Meneer Bergsma?"
Ik.Ikkom m'n excuses aanbie
den, stamelde Eduard.
Heuach? vroeg Kitty op koelen toon.
He heb me gisteren als een idioot aan
gesteld.
U begint zelfkennla te krijgen, meneer.
Eh.wat bedoel je daarmee?
Was ik. niet duidelijk genoeg, meneer
Bergsma?
Hm!
eel
iZty scheen hein geheel vergeten te zijn,
nam een boek en ging voot het raam zitten,
Eduard moest zich beheerschen om niet op
nieuw wild te worden»
Dapper ging hij tegenover haar zitten.
Ik ben niet van plan heen te gaan vóór
ik je precies gezegd heb, hoe ik over je denk.
Aan wat gisteren gebeurd ls kon ik werkelijk
niets doen. Ik had het den geheelen dag ver
schrikkelijk druk gehad op mjjn kantoor en
letterlijk alles liep me tegen en1 toen Je me
zei, dat ilf met opzet laat was gekomen....
enfin, je begrijpt, dat ik toen dol werd. Maar
het spijt me. Zeg, Kitty, het is toch te dol,
dat om zoo"» dwaze reden onze verloving zou
uitraken! Kom, laten we het nog eens pro-
beeren. Je weet', dat Ik alles voor je over
heb, Kitty!
Kitty zweeg in alle talen der wereld. Hij
voedde, dat hij nu werkelijk lucht voor haar
was. Toen verloor hij zijn geduld.
Zoo, heb je niets hierop te zeggen?
Goed dan» Ik heb je nu allee gezegd, wat ik
te zeggen bad. Bel nu de dienstbode maar.
Kitty drukte verwoed op de bel en zette
rustig haar lectuur voort. Zij had helt welis
waar ondersteboven in haar hend, maar dat
kon hij niet zien. Eduard zat als een mar-
.neren beeld te wachten.
Eenige minuten gingen voorbij ln een
hoorbare stilte.
Zou je niet nog een» maar bellen?
Opnieuw ontving de bel een verwoede
rammeling.
Weer gingen eenige minuten voorbij, die
:em even zoovele eeuwen geleken. Hij voei-
dat er iets gebeuren moest. Hij stond op
an nam zijn hoed.
Enfin, het is toch nutteloos.,., be-
jon hü.
O, ben je nog steeds hier? vroeg Kitty
grenzeloos verbaasd van haar boek opkfj
kend met een afwezigen Wik,
Dat weet je drommels goed! riep
Eduard in hooge mate vertoornd.
Ik heb zoo'n idee ervan, dat je me met
opzet zit te «arren» Alleen wil ik Je wel zeg
gen, dat ik er achoon genoeg van krijg. Maar
zie, dat ie jouw schuld, daar heb je die drift
van mij al weer. Ik geloot dat het maar
beter la, als lk direct ophoepeL Ik zal maar
niet wachten op dat dienstmeisje, want het
komt me heusch tot hier.
Hij wachtte op eenig teelten van terug
krabbelen van de zijde van Kitty,
BonjourI zei hij.
Zeg El rel Kitty - nu Je toch hiér
bent, kun Je meteen wel dien brief meene
men, die ik Julet aan Je geschreven heb. Ik
heb je daarin geschreven, dst.
Hij zag echter iets ln haar oogen, dat het
onnoodlg maakte, dat zij den zin voltooide.
Hy Ijlde op haar toe:
Je bedoek toch niet, dat het alleen maar
een plagerij 1* geweest van je?
Ja, dat bedoel ik wel, antwoordde Kitty
Ik dacht zoo, dat een les Je geen kwaad
zou doen. Maar je hebt toch zeker geen mo
ment gedacht, dat lk je werkelijk zou laten
gaan?
Natuurlijk wel! Waarom belde je dan
anders zoo dikwijls?
Och, dwaze jongen, verklaarde Kitty
lachend, die bel is al sinds menschenheu
ge nis onbruikbaar.
Naar Aanleiding van „De Levende Medusa".
door
CAREL J. BRENSA.
De uitvinder van de .Levende
krant".
De geniale uitvinder van .De Levende
Medusa", of: de Krant, die men slat, of:
De Beweegbare Nieuwsberichten, zoo men
wil - dat 1e Mullens - B. A. Mullens,
directeur van het Grand Theatre te Am
sterdam.
Zoo wil het algemeen gerucht.
Ik zal u over dezen heer niet verder uit
weiden» Eerstens heb lk dat bij vroegere
gelegenheid al eens gedaan en twee-ens
Heeft het niet den minsten zin. Want niet
waar: Hij leest de „Heldersche Courant'
naar alle waarschijnlijkheid toch niet en het
zou me dus niet eens 'n vrtfkaartje opie-
teren als lk hem eens hevig ln de hoogte
•tak! Waarom zal lk het dan doen? Waarom
too goed a s de „Kunalt om de Kunat
Mnr een merkwaardige kerei is het toch.
die Mullens, zoo ln alle eenvoud.
In de allereerste plaats is hst om maar
••ns !«ts te noemen de absoluut eenige
•terkelyke, glas-zu vere 100 -theater-:
'•Meur, die !k ken in Hollind. En vermoe-
{•&k ook de eenige - wrat Je noemt wer
•••Öke Schouwburgdirecteur, die er ven -8
**liber ln ona land bestut»
®aar moet u niet achteloos overheen
'•ten. Mullens is een unicum, 'n zeldzaam;
Jff. 'n curiositeit, 'n „Rara Avis" onder a
tegenwoordig tooneel-dlrecteur heet er
v^n er wat 4t,
ï^a, die directeur. Bij tem vergleken
15. °s raat JErsatz". vlakweg, °Iet.etten
***nd» dan vaak schijn- -Bi) de
huidige gewoonte om maar alles en nog wat
„directeur" te noemen en daarmede de stand
en het ras en het prestige van deze mannen-
soort als het ware tot in den grond te ont
aarden, daar staat h]j als de allerlaatste
dar Mohikanen.
Hij is ba ba ln zijn huis en zijn huls.
dst is zijn huis ookl
HU is b.v. geen theater-directeur, zooals
Eduard Verkade is: Huurder van den groo
ten schouwburg met veel omhaal en veel
geid, met een „Cahier des Charges", d.w.z.
met 'n boekje met regels van dat mag je en
dat mag je niet, en daarenboven met nog
•n „directeur-tegenstander" in den vorm
van een gevolmachtigde van de eigenlijke
eigenares van het Pretentieuze gebouw
uii ja ook geen directeur als b.v. W.Jem
Rovaards (lk bepaal me bij Amsterdam), die
•hef ia van een denkbee.d.ge ereenglng
en een niet bestaand gezelschap. En die
al. te eenlger tijd de Soyaards-schouwburg
bitnat toch niet anders zal wezen dan de
ÏSÏÏsnwoXer der eigenlijke bezitters.
Neen - Mullens ls anders. HIJ la geen
linSur van een wagonlading aandeelen,
2,Tv.Mn*y - °f *e°n dlrec,teur
dei voim var. een bedrijfBle.der zooab. er
verschillende zijn - of
-sim terwlli de eerste kom.ek de lakens
u Xt of geen finantleeie kroml gger voor
pocter of kleiner groep collegia, dat
'an Gezelschap heet»
Mu ëns ia Directeur-pur sang. HjJ kan
EEN PRAATJE OVER HAAR,
Haar en haartooi.
Te allen tijde en Ibfl de meeste -volken
ls ln bet algemeen het blond» haar hooger
geschat dan het donkere, al was het
slechts wijl men geloofde, dat bet langer
aan den ouderdom weerstand kon bieden.
Welk een zorg werd door de Germanen
niet aan het beroemde blonde haar be
steed, zoowel door de mannen als de vrou
wen. Om de vereisohte kleur te verkrij
gen, maakte men1 gébruik van pommade
van geitenvet en beukenasoh; ook kalk
en gestremde melk werden als kleurmld-
del aangewend.
Deze middelen mogen de gewenséhte
uitwerking hebben gehad bij blonde men-
sohen, de donker-gekleurde Romeinen
bereikten daarmede haar doel niet.
ZU gebruikten prulken van blond haar
aan die Germaansche hoofden ontnomen.
LIEDJE VAN DE WEEK.
NIET VERLOREN.
„O, geloof me, onze Greta
Is een knop, die veel belooft;
Wat een kennis, wat een wijsheid,
Bergt zij ln haar jeugdig hoofd!
Sdhopenhauer, en natuurlijk
Nietzscihe, kent rij door en door;
Uit de boeken dier boeddhisten
Leest zij mij al dikwijls voorP.
En vol trots voert Greta's moeder
Mij dan 's meisjes kaoner ln.
Maar.„wat is dat? Greta, Greta!
Kind, wat heb je ln den zin!"
Ooh, ln plaats dat hare moeder
pl
Haar ln hooge studie vindt,
Speelt de jonge blonde Greta
Met eenybal, gelijk.een kind!
„Wel mevrouwtje," zei lk laohend,
„Dat u dit toch niet verdriet*.
Uwe lieve, beste Greta,
Neen, verloren la zij niet!"
C. J.
Al hébben bruin en zwart haar somtijd»
evenveel en meer bewonderaar» gevon
den dan blond, het allerhoogste stond een
halve eeuw geleden te Parijs het roode
haar aangeschreven» Roodharige kapje»
>f pruiken, die kant <'n klaar, els
muts kondén worden op en afgezet, be
taalde men roet duizenden franc», en buf
fetjuffrouwen konden het dubbele van
haar gewone salaris eisohen, wanneer de
natuur haar rosachtig gesohapen had.
ukkig met bruin of
oogst af.
Nadat dé eigenares met een paar ka
toenen zakdoeken betaald ls, wordt de
rijke tooi, waarmede de natuur de arme
vrouw begiftigd had, begraven ln een
r> vullen zak. Is de zak vol, dan wordt hij
e^en aan de handelaars afgegeven.
Het oentrum van deze Industrie ls nog
altijd Parijs, waar een zestigtal opkoopers
honderden tonnen van soms zeer kost
baar haar verwerken, dat na chemisch
gereinigd te zijn, voor hooge prijzen weer
verkocht wordt aan hooge haarkunste-
Parijs er meer dan dul-
Wie echter ongelukkig met
zwart haar geboren was, bewerkte het naars, waarvan
somtijds zoo lang met een bijtend vocht, *®nd telt
tot de geheele huid ln een pijnlijke ont- Da* de zuivering van de ohdgnons, tours
steking overging. €n vlechten en -krullen vroeger alles te
De tM'sheeren deden al het moge- wensohen overliet, kan men zich voor
lijke om de dames te bewijzen, hoe scha- stellen. Wanneer de dames wisten, zoo
del ijk het verven van het haar op de ge- waarschuwde men nog in 1887, van welke
zondheid van het gansche lichaam werkte: ellendige vrouwen uit gevangenissen,
dit maakte geen indruk op de lichtzinnige ziekenhui
ufit 1*
ulzen enz. het tooisel afkomstig
Fransohen én bet verderfelijke gebruik *A wanneer zij wisten welke vreeselijke
werd dagelijks algemeener. ziekten menige dame zich door haar
Wie echter het haar niet verven wilde, chignom op den hals heeft gehaald, dan
wist zioh te behelpen met goudgeel, rood- «mden zij die voorwerpen met geen tang
goud of roodbruin poeder, al naar gelang willen aanraken,
zy aan d«*ze of aan gene sahakeerlng de En inderdaad, de mode heeft wel groote
voorkeur gaf. Deze laatste manier had macht, daar zij bij de aohoone sexe zelfs
dit voor, dat men het haar naar het tollet d<' vree» voor leelijke woekerdieren (gre-
kan veranderen, en b.v. 's morgens op de garlnen), die op zulke haarbu netels leven,
wandeling bij een grijze Japon een an overwinnen kon.
A. T>fln nrvcr Hpyat
dere tint kon hébben dan
een rood of blauw.
's avonds bij
Patroon: Hoer eens, er zijn vijf gulden
te weinig in l Behalve wij belden is er
niemand achter de toonbank geweeet van
daag. Wat héb je daarop te zeggen?
Bediende: Nou laten we ieder *n riks
geven en er niet meer over praten.
De handél in roenschenhaar ls even uit
gebreid en bekend als die ln Indigo of
koffie. Sedert de ohignons in de mode
kwamen, steeg de prijs van een pond
haar met honderd procent. Ongeveer vijf
tig jaar geleden werden ln Frankrijk jaar
lijks gemiddeld 186.000 pond verwerkt, en
voor het zuiveren, verven en opmaken
daarvan werd meer dan zeventig inillioen
francs betaald.
Er lagen vlechten ln de winkelkasten,
die een meter lang waren en niet minder
dan 500 francs kosten. De voorraadschu
ren voor rood en blond haar zijn Dene
raarken, Zweden en Noorwegen, Enge
land, Nederland en Noord-Duitsohland.
In Denemarken en nog meer ln Zweden,
waar het landvolk meestal zeer behoeftig
is begon de handel omstreeks zestig jaar
geleden. Daar zag men dikwijls geheim
zinnige agenten rondwaren, die roet een
pak onder den arm de hutten der dorpe
lingen binnenslopen, wanneer de mannen
waren uitgegaan. Dan onderhandelden zij
met de arme boerinen, en het gevolg was
meestal dat dezen heur haar los maakten
en ln rijke golven op de schouders lieten
vallen. Bij dezen aanblik grijst de agent
met een duivelsoh genoegen, zwaait met
ongeduldige vingers een groot» scherpe
schaar en maait onmeedoogend zijn
Dan nog liever Bdbbedl
kunnen maken, of het hoofdkwartier van
het Communisme, of een overdekt zwem
bassin, of een auto-garage. NTmporte
Dat komt omdat de heer Mullens zoo
ais ik al zei: vermoedelijk de allereenige man
ln ons vaderland is, die kan zeggen: „Die
schouwburg is van mijl".»»- Dat zegt wat
in onze dagen. Als je tegenwoordig meent,
dat je walt hebt, ls het nog van 'n ander 1
Uit hoofde van de boven geschetste, haast
dood-eenvoudlge omstandigheid, dat de heer
Mullens de laatst overgebleven theater
directeur is ln den werkelljken zin van het
woord die met zijn onaantastbaar bezit
kan doen wat hij wil en het kan beschouwen
als 'n tijdverdrijf, of 'n liefhebberij, of een
eerzuchtje of zoo.... Daarom gaat het ook
in het „Grand Theatre" bar ouderwetsch,
d. w. z. bar gezellig en heel dood-ge woon toe.
Ik mag er dolgraag wezen. Niets geen
rompslomp, autocratie of paperasserie. Je
bent er altijd als een kind ln huls en Mul
lens is de Maitre d'Hótel.
Ach, wat moeten die vroegere tijden
eigenlijk gelukkig geweest zijn.
iZooieta van 'n directeurs-kantoor b.v.
vindt je ln dat theater niet. Er wordt ln de
„Levende Medusa wel 'n bakbeest van een
brandkast vertoond, maar geloof me: Ik
ken het heele geval. De brandkast van hét
Grand Theater, dat is Mullens z'n broekzak
en lk verzeker u: 't Is ln orde.
Nee het kantoor: dat 1» de hall van het
gebouw, of de vestiaire of 'n leege loge, als
naar het toeval wil. Of andere: Achter"!
„Achter" dat le Achterl Dat ls het
heiligdom, waar nooit publiek komt.. De
heksenketel van een theater. Daar vindt je
Mullens de directeur. En terwijl je een
streng zakelijk onderhoud met hem hebt,
staat hy ln den regel een van de duizend
Hchiüeldlngen te repareeren, of een nieuwe
herz te probeeren of mee te hljschen aan
een achterdoek.
Zoo ie Mullens de directeur. Kantoor?
Met breed bureau en 'n brandkast? Mollig-
WETENSWAARDIGHEDEN
De Eskimo's geven hun hulsarts het ho
norarium, dlreót als hy arriveert Geneest
de patiënt, dan behoudt de dokter dat en
ln het andere geval geeft hy het terug.
Sommige vlinders hebben ln het geheel
geen mond en gebruiken dan ook niet het
minste voedsel gedurende haar korte
leven.
Een kantoorbediende in Weenen is een
echtscheidingsproces begonnen, omdat hy
na zyn huwelijk ontdekte, dat zyn vrouw
oogenschijnlijk een charmante blondine
even glad was als een blljardbal.
De jongste duikster der wereld ls de
17-jarige Amerikaansche Miss Meitzner
uit New Jersey, dl» alreeds officieel
„duikwerk" verricht heeft in de Delaware
rivier.
Er zyn meer dan 2.000.000 blinde men
schen in de wereld.
Byna de geheele wereldvoorzlening van
diamanten is afkomstig uit de Zuid-Afrl-
kaansohe diamantmijnen.
heiidl Er is wel zoo'n soort kamertje als je
goed zoekt, maar dat is meer requisieten-
kamer dan kantoor. Mullens houdt geen
kantoor. Mullens staat een automobiellamp
te lakken in de leege vestiaire of een pijp
te stoppen ln de hall en en passant condi
tioneert hy met een gezelschapsleider voor
dertig voorstellingen.
En hy wordt er rijk bijl
Ik vertel u dit alles zoo babbelenderwijze
om op de „Levende Medusa" terug te ko
men. Want nergens anders ook dan ln het
Grand Theater zul je zooiets kunnen mee
maken.
Royaards wordt gekenschetst als tooneel-
harvormer. Verkade ook. Maar lk zeg u:
Onze meest hervormende theaterdirecteur
is Mullens. Hy mocht wel wat meer geëerd
zijn om deze reden-
Mullens zoekt altijd. En hy vindit vaak.
Hy vindt iets levends. Ik zal u niet bezig
houden met de reeks van interessante vond
sten, die hy reeds in beelden omzette. Er
zijn er te veel. Ik zal me by de laatste be
palen. En er byvoegen, dat het me niets
verwonderd heeft, dat juist Mullens weer
degene waB, die op de gedachte kwam van
j)e Levende Medusa".
Wat ls dan eigenlijk die Levende „Me
dusa"? 01 niets bijzonders, 't Is maar een
vondst net als 't el van Oolumbus.
Stel u eens voor, lezer, dat ge op een
avond in de „Heldersche Courant" leest:
Men bericht ons, dat gisteravond ln de
harlngpakkerssteeg het iyk gevonden ls
van J. W. Jolleman ln de vlsschershaven
en 76 jaar oud. By nader onderzoek bleek,
dat de oude man ln behoeftige omstandig
heden verkeerde. Er werd niets van be
lang gevonden»
Ieder, die dit leest, zal by zichzelf zi
Jonge, daar zit weer 't een of ander
achter
Stel, dat u in de Heldersche leest:
'W.
rama
Naar wy vernemen was de heer Van
der Horst, directeur van de havenwerken,
gisterenavond plotseling door omstandig
heden verhinderd zyn voorgenomen le
zing te houden over „Het Zeewater".
Wat denkt u dan in stilte?...„Ik zou
die plotselinge omstandigheden wel eens
willen weten
Dat ls het principe van „De Levende Me
dusa". Mullens is uitgegaan van de gedachte,
dat een berichtje in de krant nooit heit
naadje uit de kous vertelt. Dat er altijd wat
achter zit, of dat het heel anders ls, dan je
zoo maar eventjes leest. Hy heeft hét ont
brekende naadje er by gebreid), en....
klaar was Kees.
Dit principe werd overgebracht op het
tooneel en de „Levende Medusa" was ge
boren.
De rest begrijpt u nu wel.
,)De Levende Meduaa", dat is een tooneel-
voorstelling, die geen tooneelvoorsteliing is,
maar het voorstellen van een reeks dagblad-
berichten, niet zooals je ze verdraaid of on
volledig ln de krant leest, pxaar zooals ze
werkeiyk zljol En ddt dan met behulp van
het tooneel van het Grand Theater en van
de leden van het Gezelschap „De Speeldoos"
en weergegeven op een zoo smakelijke, sap
pige, vlotte en rake manier en in een zoo
juiste, sobere, onsentimenteele saus opge
diend, dat het meer dan vermakelijk en
soms ook meer dan dramatisch-ontroe-
rend is. v
Volgende week vertel lk u hoe het pre
cies in elkaar zit en wat er te zien ls.
Voor het oogenbllk alleen: Hulde aan
Mullens, die het vond en dat hy doorga
met zoekenl
(Wordt voortgezet).
't Jutte rt je
Zoodra de buit ln het keelgat van de meest
gulzige was verdwenen, herstelde de vrede
en ze deden net als goede vrienden, die
flkaar vertrouwen zoolang ze elkaar zien.
doch overigens eikaars gestes goed ln het
vleier houden.
Robtnaon.
v*[e«n, hw j, geen Mmsrt, maar aebttfen-
B.