i Populair Bijvoegsel van de HELDERSCHE COURANT, POPUE RUBRIEK iTJol v" ww van ZATERDAG 29 JAN. 1927.' NO. 262 (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN) Enfin, nu U gezegd hebt, wat U op het hart had, zou ik zeggen, dat ona onderhoud ia afgeloopen, niet? Nee. Kijk es hier, Kitty, hethet spijt me, dat ikgisteren 'n beetje driftig werd en.... eh.... Is U nog niet klaar, meneer Bergsma? viel zij hem op onbeschrijflijk kouden toon in oe rede. ZJj drukte'krachtig op de bel. Het meisje zal U wel u Maten. Maareh Ik geloof, dat het meisje er al aan komt! Luister 1 ar me, Kitty I NA DEN MIST. Grauw en somber hing de dikke mist, die alles klam en kledderig maakte en zelfs van grooten invloed was op Je gemoedsgesteld heid. De menschen wierpen het elkander toe, dat het nu toch wel bij uitstek ongezond was. Allemaal uiting van het zich onbeha- ge.ijk gevoelen Of dat onbehagelijke nu in derdaad voortvloeit uit het klamme en kled derige dan dat het aanvoelen voor een groot deel moet worden toegeschreven aan het be perkte uitlicht.,., wellicht werken belde factoren mede tot het verwekken van een gedrukte a'.emming. En ln den grleptijd moet zoo'n sombere, mleaerige dag dan ook wel van Invloed zijn op menschen, die zioh wat onlekker gevoe len, zoodat te allicht tot werkelijk patiënt worden gemaakt Het la of .alles op soo'n klimmen mlatdag wordt lam geslagen. Verheugend la het daarom ala de mist bank weer wegtrekt en er een tonnetje, tij het dan wat flauwtjes, doorbreekt. Er moge dan wat rumoer ln de lucht rijt:; je tiet tenm.mte wat en er la wat muziek In de natuur. Allicht wordt het oog door het een of ander geboeid. Al ia het nog niet de vroo.ijke aanblik van het ontiu.kende voorjaar en ai bijjft de dem r.eerence kleur grauw en Jr.mmlg, toch la er afleiding voor het oog, ie maakt dat het hart niet versombert en dat onze gedachten niet blijven ataan bij ona miaachlen niet lekker gevoelen, doch daar van worden weggetrokken door hetgeen er in de ruimte valt waar te nemen. Inderdaad was het een verheuging, dat ik weer de wolkcompiexen kon waarnemen, die ln hun verschillende greepeeringen zoo'n prachtig object voor het waarnemen zijn. In vederachtige bosjea stonden sommige groepwoiken strak en stijf aan het firma ment en het schenen wel streng gesty.eerde gewrochten van een fijnzinnig teekenaar. Verder aan de lucht groente een gewel dige boa kleine grauwe wolkjes samen tot een formidabel dreigende wolk en voerde, op de stuwkracht der winden ln de hoogere regionen, met vaart langs het firmament. Dat dreigende in de hicht openbaarde zlcb later op den dag toen de wind al meer ln kracht toenam. Er zat ook iets van die dreiging reeds ln de zee, want de motorbotters, die ter gar- naienviaacherij even den neus buiten den drempel van het zeegat steken, hobbelden en stampten over de hooge delninggohen. dis zonder krulling toch diep de zee be roerden Bö Óen wiDtJwtJser kon Je nog het Texel- sche schuitje zien zitten, terwijl de brand.ng daar rondom haar feestdansen hield, zoos s de kannibalen dansen om hun prooi vóór ze dis in gebraden toestand naar binnen werken. Het doet zielig aan dat zoo'n schuitje daar hulpeloos moet blijven, wachtend tot óf de branding het ln stukken slaat, öf een stormtij het over de banken naar dieper water voert. Vooral voor den eigenaar, die bet scheepje vermoedelijk wel niet zal heb ben verzekerd, moet dat een ellendige aan blik zijn. '^r bet schuilhokje, dat na den storm van Oetober hooger geplaatst is, ln de hoop, nat het daar een veiliger home zal bieden aan de turende visscherlui, stonden de mannen hun morgenuren ln zwijgende be rusting te slijten. Een vlet met één man op de riemen, twee man bezig met de gulbeug en als onafschei delijke kameraad, den hond op de doft, maakte rare sprongen op t deinende water. Nu en dan kwam een blinkend vischje aan den hoek uit de diepte te voorschijn en zooals het gewoonte is, hadden ze groote belangstelling van een troep meeuwen, die nu en dan te keer gingen alsof er een raadszitting plaats had, waarin alge- meene beschouwingen werden gehouden. Ge ziet, er was nog wel wat waar te ne men ai dreigde het somber in de lucht. De klamme mist was verdwenen en dat 'a al veel waard, want voor een beetje wlnc zijn we hier niet zoo erg benauwd. HET AFSCHEID. Tot een van de moeilijkste en pijnlijkste dingen lp dit leven behoort het afleggen var. een bezoek aan een meisje, met wie je ver loofd bent geweest en die je een dag tevoren met eenige duidelijke woorden te verstaan heeft gegeven, dat ze je nooit meer wenscht te zien en dat ze het uur betreurt, dat je in haar leven kwam. Eduard was dan ook zeer nerveua, toen hij de kamer binnentrad en plaats nam op hel uiterste randje van een stoel. Kitty heette de betrokken achoone en ze verstond evenals zoovele van haar eeksege- nooten uitnemend de kunat een inan zich te doen gevoelen alaof hf) lucht was. Kitty was van deze soort, doch Eduard was een moedige knaap, gezien het feit, dat h]j teruggekomen was, om hoogstwaarscr.ijn.iji een nieuwe onweersbui over z]jn hoofd te zien losbreken. Toen Kitty het vertrek binnenkwam, sta tig en plechtig als een koningin, voelde h]j even neiging onder den divan te kruipen. Hl) slikte echter een benauwenis ln zijn ke weg en bleef dapper zitten. Kitty keek hem oneindig uit de hoogte aan en zei: „Wel, Meneer Bergsma?" Ik.Ikkom m'n excuses aanbie den, stamelde Eduard. Heuach? vroeg Kitty op koelen toon. He heb me gisteren als een idioot aan gesteld. U begint zelfkennla te krijgen, meneer. Eh.wat bedoel je daarmee? Was ik. niet duidelijk genoeg, meneer Bergsma? Hm! eel iZty scheen hein geheel vergeten te zijn, nam een boek en ging voot het raam zitten, Eduard moest zich beheerschen om niet op nieuw wild te worden» Dapper ging hij tegenover haar zitten. Ik ben niet van plan heen te gaan vóór ik je precies gezegd heb, hoe ik over je denk. Aan wat gisteren gebeurd ls kon ik werkelijk niets doen. Ik had het den geheelen dag ver schrikkelijk druk gehad op mjjn kantoor en letterlijk alles liep me tegen en1 toen Je me zei, dat ilf met opzet laat was gekomen.... enfin, je begrijpt, dat ik toen dol werd. Maar het spijt me. Zeg, Kitty, het is toch te dol, dat om zoo"» dwaze reden onze verloving zou uitraken! Kom, laten we het nog eens pro- beeren. Je weet', dat Ik alles voor je over heb, Kitty! Kitty zweeg in alle talen der wereld. Hij voedde, dat hij nu werkelijk lucht voor haar was. Toen verloor hij zijn geduld. Zoo, heb je niets hierop te zeggen? Goed dan» Ik heb je nu allee gezegd, wat ik te zeggen bad. Bel nu de dienstbode maar. Kitty drukte verwoed op de bel en zette rustig haar lectuur voort. Zij had helt welis waar ondersteboven in haar hend, maar dat kon hij niet zien. Eduard zat als een mar- .neren beeld te wachten. Eenige minuten gingen voorbij ln een hoorbare stilte. Zou je niet nog een» maar bellen? Opnieuw ontving de bel een verwoede rammeling. Weer gingen eenige minuten voorbij, die :em even zoovele eeuwen geleken. Hij voei- dat er iets gebeuren moest. Hij stond op an nam zijn hoed. Enfin, het is toch nutteloos.,., be- jon hü. O, ben je nog steeds hier? vroeg Kitty grenzeloos verbaasd van haar boek opkfj kend met een afwezigen Wik, Dat weet je drommels goed! riep Eduard in hooge mate vertoornd. Ik heb zoo'n idee ervan, dat je me met opzet zit te «arren» Alleen wil ik Je wel zeg gen, dat ik er achoon genoeg van krijg. Maar zie, dat ie jouw schuld, daar heb je die drift van mij al weer. Ik geloot dat het maar beter la, als lk direct ophoepeL Ik zal maar niet wachten op dat dienstmeisje, want het komt me heusch tot hier. Hij wachtte op eenig teelten van terug krabbelen van de zijde van Kitty, BonjourI zei hij. Zeg El rel Kitty - nu Je toch hiér bent, kun Je meteen wel dien brief meene men, die ik Julet aan Je geschreven heb. Ik heb je daarin geschreven, dst. Hij zag echter iets ln haar oogen, dat het onnoodlg maakte, dat zij den zin voltooide. Hy Ijlde op haar toe: Je bedoek toch niet, dat het alleen maar een plagerij 1* geweest van je? Ja, dat bedoel ik wel, antwoordde Kitty Ik dacht zoo, dat een les Je geen kwaad zou doen. Maar je hebt toch zeker geen mo ment gedacht, dat lk je werkelijk zou laten gaan? Natuurlijk wel! Waarom belde je dan anders zoo dikwijls? Och, dwaze jongen, verklaarde Kitty lachend, die bel is al sinds menschenheu ge nis onbruikbaar. Naar Aanleiding van „De Levende Medusa". door CAREL J. BRENSA. De uitvinder van de .Levende krant". De geniale uitvinder van .De Levende Medusa", of: de Krant, die men slat, of: De Beweegbare Nieuwsberichten, zoo men wil - dat 1e Mullens - B. A. Mullens, directeur van het Grand Theatre te Am sterdam. Zoo wil het algemeen gerucht. Ik zal u over dezen heer niet verder uit weiden» Eerstens heb lk dat bij vroegere gelegenheid al eens gedaan en twee-ens Heeft het niet den minsten zin. Want niet waar: Hij leest de „Heldersche Courant' naar alle waarschijnlijkheid toch niet en het zou me dus niet eens 'n vrtfkaartje opie- teren als lk hem eens hevig ln de hoogte •tak! Waarom zal lk het dan doen? Waarom too goed a s de „Kunalt om de Kunat Mnr een merkwaardige kerei is het toch. die Mullens, zoo ln alle eenvoud. In de allereerste plaats is hst om maar ••ns !«ts te noemen de absoluut eenige •terkelyke, glas-zu vere 100 -theater-: '•Meur, die !k ken in Hollind. En vermoe- {•&k ook de eenige - wrat Je noemt wer •••Öke Schouwburgdirecteur, die er ven -8 **liber ln ona land bestut» ®aar moet u niet achteloos overheen '•ten. Mullens is een unicum, 'n zeldzaam; Jff. 'n curiositeit, 'n „Rara Avis" onder a tegenwoordig tooneel-dlrecteur heet er v^n er wat 4t, ï^a, die directeur. Bij tem vergleken 15. °s raat JErsatz". vlakweg, °Iet.etten ***nd» dan vaak schijn- -Bi) de huidige gewoonte om maar alles en nog wat „directeur" te noemen en daarmede de stand en het ras en het prestige van deze mannen- soort als het ware tot in den grond te ont aarden, daar staat h]j als de allerlaatste dar Mohikanen. Hij is ba ba ln zijn huis en zijn huls. dst is zijn huis ookl HU is b.v. geen theater-directeur, zooals Eduard Verkade is: Huurder van den groo ten schouwburg met veel omhaal en veel geid, met een „Cahier des Charges", d.w.z. met 'n boekje met regels van dat mag je en dat mag je niet, en daarenboven met nog •n „directeur-tegenstander" in den vorm van een gevolmachtigde van de eigenlijke eigenares van het Pretentieuze gebouw uii ja ook geen directeur als b.v. W.Jem Rovaards (lk bepaal me bij Amsterdam), die •hef ia van een denkbee.d.ge ereenglng en een niet bestaand gezelschap. En die al. te eenlger tijd de Soyaards-schouwburg bitnat toch niet anders zal wezen dan de ÏSÏÏsnwoXer der eigenlijke bezitters. Neen - Mullens ls anders. HIJ la geen linSur van een wagonlading aandeelen, 2,Tv.Mn*y - °f *e°n dlrec,teur dei voim var. een bedrijfBle.der zooab. er verschillende zijn - of -sim terwlli de eerste kom.ek de lakens u Xt of geen finantleeie kroml gger voor pocter of kleiner groep collegia, dat 'an Gezelschap heet» Mu ëns ia Directeur-pur sang. HjJ kan EEN PRAATJE OVER HAAR, Haar en haartooi. Te allen tijde en Ibfl de meeste -volken ls ln bet algemeen het blond» haar hooger geschat dan het donkere, al was het slechts wijl men geloofde, dat bet langer aan den ouderdom weerstand kon bieden. Welk een zorg werd door de Germanen niet aan het beroemde blonde haar be steed, zoowel door de mannen als de vrou wen. Om de vereisohte kleur te verkrij gen, maakte men1 gébruik van pommade van geitenvet en beukenasoh; ook kalk en gestremde melk werden als kleurmld- del aangewend. Deze middelen mogen de gewenséhte uitwerking hebben gehad bij blonde men- sohen, de donker-gekleurde Romeinen bereikten daarmede haar doel niet. ZU gebruikten prulken van blond haar aan die Germaansche hoofden ontnomen. LIEDJE VAN DE WEEK. NIET VERLOREN. „O, geloof me, onze Greta Is een knop, die veel belooft; Wat een kennis, wat een wijsheid, Bergt zij ln haar jeugdig hoofd! Sdhopenhauer, en natuurlijk Nietzscihe, kent rij door en door; Uit de boeken dier boeddhisten Leest zij mij al dikwijls voorP. En vol trots voert Greta's moeder Mij dan 's meisjes kaoner ln. Maar.„wat is dat? Greta, Greta! Kind, wat heb je ln den zin!" Ooh, ln plaats dat hare moeder pl Haar ln hooge studie vindt, Speelt de jonge blonde Greta Met eenybal, gelijk.een kind! „Wel mevrouwtje," zei lk laohend, „Dat u dit toch niet verdriet*. Uwe lieve, beste Greta, Neen, verloren la zij niet!" C. J. Al hébben bruin en zwart haar somtijd» evenveel en meer bewonderaar» gevon den dan blond, het allerhoogste stond een halve eeuw geleden te Parijs het roode haar aangeschreven» Roodharige kapje» >f pruiken, die kant <'n klaar, els muts kondén worden op en afgezet, be taalde men roet duizenden franc», en buf fetjuffrouwen konden het dubbele van haar gewone salaris eisohen, wanneer de natuur haar rosachtig gesohapen had. ukkig met bruin of oogst af. Nadat dé eigenares met een paar ka toenen zakdoeken betaald ls, wordt de rijke tooi, waarmede de natuur de arme vrouw begiftigd had, begraven ln een r> vullen zak. Is de zak vol, dan wordt hij e^en aan de handelaars afgegeven. Het oentrum van deze Industrie ls nog altijd Parijs, waar een zestigtal opkoopers honderden tonnen van soms zeer kost baar haar verwerken, dat na chemisch gereinigd te zijn, voor hooge prijzen weer verkocht wordt aan hooge haarkunste- Parijs er meer dan dul- Wie echter ongelukkig met zwart haar geboren was, bewerkte het naars, waarvan somtijds zoo lang met een bijtend vocht, *®nd telt tot de geheele huid ln een pijnlijke ont- Da* de zuivering van de ohdgnons, tours steking overging. €n vlechten en -krullen vroeger alles te De tM'sheeren deden al het moge- wensohen overliet, kan men zich voor lijke om de dames te bewijzen, hoe scha- stellen. Wanneer de dames wisten, zoo del ijk het verven van het haar op de ge- waarschuwde men nog in 1887, van welke zondheid van het gansche lichaam werkte: ellendige vrouwen uit gevangenissen, dit maakte geen indruk op de lichtzinnige ziekenhui ufit 1* ulzen enz. het tooisel afkomstig Fransohen én bet verderfelijke gebruik *A wanneer zij wisten welke vreeselijke werd dagelijks algemeener. ziekten menige dame zich door haar Wie echter het haar niet verven wilde, chignom op den hals heeft gehaald, dan wist zioh te behelpen met goudgeel, rood- «mden zij die voorwerpen met geen tang goud of roodbruin poeder, al naar gelang willen aanraken, zy aan d«*ze of aan gene sahakeerlng de En inderdaad, de mode heeft wel groote voorkeur gaf. Deze laatste manier had macht, daar zij bij de aohoone sexe zelfs dit voor, dat men het haar naar het tollet d<' vree» voor leelijke woekerdieren (gre- kan veranderen, en b.v. 's morgens op de garlnen), die op zulke haarbu netels leven, wandeling bij een grijze Japon een an overwinnen kon. A. T>fln nrvcr Hpyat dere tint kon hébben dan een rood of blauw. 's avonds bij Patroon: Hoer eens, er zijn vijf gulden te weinig in l Behalve wij belden is er niemand achter de toonbank geweeet van daag. Wat héb je daarop te zeggen? Bediende: Nou laten we ieder *n riks geven en er niet meer over praten. De handél in roenschenhaar ls even uit gebreid en bekend als die ln Indigo of koffie. Sedert de ohignons in de mode kwamen, steeg de prijs van een pond haar met honderd procent. Ongeveer vijf tig jaar geleden werden ln Frankrijk jaar lijks gemiddeld 186.000 pond verwerkt, en voor het zuiveren, verven en opmaken daarvan werd meer dan zeventig inillioen francs betaald. Er lagen vlechten ln de winkelkasten, die een meter lang waren en niet minder dan 500 francs kosten. De voorraadschu ren voor rood en blond haar zijn Dene raarken, Zweden en Noorwegen, Enge land, Nederland en Noord-Duitsohland. In Denemarken en nog meer ln Zweden, waar het landvolk meestal zeer behoeftig is begon de handel omstreeks zestig jaar geleden. Daar zag men dikwijls geheim zinnige agenten rondwaren, die roet een pak onder den arm de hutten der dorpe lingen binnenslopen, wanneer de mannen waren uitgegaan. Dan onderhandelden zij met de arme boerinen, en het gevolg was meestal dat dezen heur haar los maakten en ln rijke golven op de schouders lieten vallen. Bij dezen aanblik grijst de agent met een duivelsoh genoegen, zwaait met ongeduldige vingers een groot» scherpe schaar en maait onmeedoogend zijn Dan nog liever Bdbbedl kunnen maken, of het hoofdkwartier van het Communisme, of een overdekt zwem bassin, of een auto-garage. NTmporte Dat komt omdat de heer Mullens zoo ais ik al zei: vermoedelijk de allereenige man ln ons vaderland is, die kan zeggen: „Die schouwburg is van mijl".»»- Dat zegt wat in onze dagen. Als je tegenwoordig meent, dat je walt hebt, ls het nog van 'n ander 1 Uit hoofde van de boven geschetste, haast dood-eenvoudlge omstandigheid, dat de heer Mullens de laatst overgebleven theater directeur is ln den werkelljken zin van het woord die met zijn onaantastbaar bezit kan doen wat hij wil en het kan beschouwen als 'n tijdverdrijf, of 'n liefhebberij, of een eerzuchtje of zoo.... Daarom gaat het ook in het „Grand Theatre" bar ouderwetsch, d. w. z. bar gezellig en heel dood-ge woon toe. Ik mag er dolgraag wezen. Niets geen rompslomp, autocratie of paperasserie. Je bent er altijd als een kind ln huls en Mul lens is de Maitre d'Hótel. Ach, wat moeten die vroegere tijden eigenlijk gelukkig geweest zijn. iZooieta van 'n directeurs-kantoor b.v. vindt je ln dat theater niet. Er wordt ln de „Levende Medusa wel 'n bakbeest van een brandkast vertoond, maar geloof me: Ik ken het heele geval. De brandkast van hét Grand Theater, dat is Mullens z'n broekzak en lk verzeker u: 't Is ln orde. Nee het kantoor: dat 1» de hall van het gebouw, of de vestiaire of 'n leege loge, als naar het toeval wil. Of andere: Achter"! „Achter" dat le Achterl Dat ls het heiligdom, waar nooit publiek komt.. De heksenketel van een theater. Daar vindt je Mullens de directeur. En terwijl je een streng zakelijk onderhoud met hem hebt, staat hy ln den regel een van de duizend Hchiüeldlngen te repareeren, of een nieuwe herz te probeeren of mee te hljschen aan een achterdoek. Zoo ie Mullens de directeur. Kantoor? Met breed bureau en 'n brandkast? Mollig- WETENSWAARDIGHEDEN De Eskimo's geven hun hulsarts het ho norarium, dlreót als hy arriveert Geneest de patiënt, dan behoudt de dokter dat en ln het andere geval geeft hy het terug. Sommige vlinders hebben ln het geheel geen mond en gebruiken dan ook niet het minste voedsel gedurende haar korte leven. Een kantoorbediende in Weenen is een echtscheidingsproces begonnen, omdat hy na zyn huwelijk ontdekte, dat zyn vrouw oogenschijnlijk een charmante blondine even glad was als een blljardbal. De jongste duikster der wereld ls de 17-jarige Amerikaansche Miss Meitzner uit New Jersey, dl» alreeds officieel „duikwerk" verricht heeft in de Delaware rivier. Er zyn meer dan 2.000.000 blinde men schen in de wereld. Byna de geheele wereldvoorzlening van diamanten is afkomstig uit de Zuid-Afrl- kaansohe diamantmijnen. heiidl Er is wel zoo'n soort kamertje als je goed zoekt, maar dat is meer requisieten- kamer dan kantoor. Mullens houdt geen kantoor. Mullens staat een automobiellamp te lakken in de leege vestiaire of een pijp te stoppen ln de hall en en passant condi tioneert hy met een gezelschapsleider voor dertig voorstellingen. En hy wordt er rijk bijl Ik vertel u dit alles zoo babbelenderwijze om op de „Levende Medusa" terug te ko men. Want nergens anders ook dan ln het Grand Theater zul je zooiets kunnen mee maken. Royaards wordt gekenschetst als tooneel- harvormer. Verkade ook. Maar lk zeg u: Onze meest hervormende theaterdirecteur is Mullens. Hy mocht wel wat meer geëerd zijn om deze reden- Mullens zoekt altijd. En hy vindit vaak. Hy vindt iets levends. Ik zal u niet bezig houden met de reeks van interessante vond sten, die hy reeds in beelden omzette. Er zijn er te veel. Ik zal me by de laatste be palen. En er byvoegen, dat het me niets verwonderd heeft, dat juist Mullens weer degene waB, die op de gedachte kwam van j)e Levende Medusa". Wat ls dan eigenlijk die Levende „Me dusa"? 01 niets bijzonders, 't Is maar een vondst net als 't el van Oolumbus. Stel u eens voor, lezer, dat ge op een avond in de „Heldersche Courant" leest: Men bericht ons, dat gisteravond ln de harlngpakkerssteeg het iyk gevonden ls van J. W. Jolleman ln de vlsschershaven en 76 jaar oud. By nader onderzoek bleek, dat de oude man ln behoeftige omstandig heden verkeerde. Er werd niets van be lang gevonden» Ieder, die dit leest, zal by zichzelf zi Jonge, daar zit weer 't een of ander achter Stel, dat u in de Heldersche leest: 'W. rama Naar wy vernemen was de heer Van der Horst, directeur van de havenwerken, gisterenavond plotseling door omstandig heden verhinderd zyn voorgenomen le zing te houden over „Het Zeewater". Wat denkt u dan in stilte?...„Ik zou die plotselinge omstandigheden wel eens willen weten Dat ls het principe van „De Levende Me dusa". Mullens is uitgegaan van de gedachte, dat een berichtje in de krant nooit heit naadje uit de kous vertelt. Dat er altijd wat achter zit, of dat het heel anders ls, dan je zoo maar eventjes leest. Hy heeft hét ont brekende naadje er by gebreid), en.... klaar was Kees. Dit principe werd overgebracht op het tooneel en de „Levende Medusa" was ge boren. De rest begrijpt u nu wel. ,)De Levende Meduaa", dat is een tooneel- voorstelling, die geen tooneelvoorsteliing is, maar het voorstellen van een reeks dagblad- berichten, niet zooals je ze verdraaid of on volledig ln de krant leest, pxaar zooals ze werkeiyk zljol En ddt dan met behulp van het tooneel van het Grand Theater en van de leden van het Gezelschap „De Speeldoos" en weergegeven op een zoo smakelijke, sap pige, vlotte en rake manier en in een zoo juiste, sobere, onsentimenteele saus opge diend, dat het meer dan vermakelijk en soms ook meer dan dramatisch-ontroe- rend is. v Volgende week vertel lk u hoe het pre cies in elkaar zit en wat er te zien ls. Voor het oogenbllk alleen: Hulde aan Mullens, die het vond en dat hy doorga met zoekenl (Wordt voortgezet). 't Jutte rt je Zoodra de buit ln het keelgat van de meest gulzige was verdwenen, herstelde de vrede en ze deden net als goede vrienden, die flkaar vertrouwen zoolang ze elkaar zien. doch overigens eikaars gestes goed ln het vleier houden. Robtnaon. v*[e«n, hw j, geen Mmsrt, maar aebttfen- B.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1927 | | pagina 7