Populair Bijvoegsel van de
HELDERSCHE COURANT,
van ZATERDAG 10 SEPT. 1927.
P-9A (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN).
Vriendendienst.
Tob Nooit Hoekje.
B.
't Jutte rtje
NAAR HET STRAND.
„Genavend samen", kwam lemeslesten
Sljmenbuur bij ons. „Ook genavend".
„Nou zullen jullie nooit raden, wat main
booskip is". Nee, van zelf dat konden we
niet
„Nou dan, vanochtend zei main waif
zoo, toen we an 't koppies doen waren,
Sijm, zai ze, weet jai, waar ik nou zoo'n
verlegen zin in heb? „Nou, dat zal wat
wezen, als 't voor de heeren komt. „Nou",
zei ze, „om een Zundag of zóó met Gert
van oom Jaap en Griet naar Helder te
gaan of liever naar Huisduinen. Van
Wullem van Bert, je weet wel, die leit er
as soldaat in dienst, heb ik hoord, dat je
waarachtig niet meer naar Scheveningen
of Zandvoort hoeft te gaan, want dat ze
dat Huisduinen nou toch zoo verlegen op
werken. Nou en weerom zei je 't veer
zoeken, als 't dichtbij te redden is".
„Nou, waif, main goed". En nou kom ik
juilui vragen of je Zundag mee gaat".
„Nou ons best, dat spreekt van zelf.
Mijn wjjf wou ook wel een uitje. Ze had
het verdiend, dat moet ik zeggen. De hee-
le booitaid heb ze poot-fln speult. Altaid
op de berg, hooivurken dat ze er eelt van
in d'r handen had".
Nou den, den volgenden Zundag gin
gen we met spoortje van tienen naar Nu-
wedlep. Van tienen, je begrijpt wel, van
ouwe tijd. Wij, boeren bemoeien ons niet
met die malle fratsen van zeumertaid.
Net, of je de zeumer dwingen ken, nou
dat zien we, regen en nog ereis regen.
De staslui moeten de zon zien op kom
men. Laten ze maar naar de maon kij
ken, deer is meer an te zien.
Nou den, Bet most achteruit rijden, zei
ze, „aars wor ik zoo misselijk als een
kat. Nou goed, dat mocht van zelf, en de
reis liep zonder akkevietjes af en we
stapten in Nuwediep of den Helder, zoo
as 't op z'n deftigs hiet, uit.
„Bananen, mooie bananen, zoo groot
als komkommers". „Och mensch, kaik die
stumper deer staan. Kom Geert, laten we
een paar van die dingen koopen. Die lust
ik net zoo verlegen graag en m'n man
kwat er ook niet op". Elk met een hand
vol bananen gingen we veerder.
„Hoe nou? Main docht, maar loopen
naar Huisduinen. Dan kunnen we op ons
gemak alles bekalken. Ook al goed".
Nou, vertier genog. Geert gilde, as een
auto te dicht langs er kwam en riep maar
geregeld: „Er gebeuren nog ongelukken,
wat ik je zeg". „Rechts houwen, boeren
kaffers", hoorden we ineens.
„Was dat teugen ons", zal SJjmen.
Nou zeker weL Ja, deer wisten we bai
ons op 't durp niet van. Nou, we kwamen
er heelhuids, dat trof nog aL Nou, naar
*t strand.
Mensch, mensch, Geert en Griet sloe
gen de handen in mekaar. Wat een ten
ten, wat 9en menschen. t Leek er wel
kermis. „Heb ik 't niet zeit", zei Geert
„Ga zitten, mensoh, wat weerhoudt je?"
„Och, kaik deer", riep Grietbuur in
lens, „ze hebben de wasch te drogen".
„Och mensch, morgen geen taid en nou
hebben ze t vandaag maar gedaan Wel
ja, hoor, overal hingen waarempel hem-
pies en broekies te waaien an een lijntje.
Griet schudde er eerzame hoofd over zoo
veel ondegeljjkheid.
„Hoe zou je 't vinden, as we nou ers
een stukkie liepen langs het strand. Er
is zooveel te kijk". „Good".
,Kijk, ze binnen an 't baden", zei m'n
vrouw. Ja, waarachtig kerels en waiven,
alles maar deur elkaar. „Hé, hé, niks voor
ons, hé buur?" „Nou, man, zeg, dat wel",
zei buur met een knipoogie. „Doorloo-
pen", zei een vent. „Weerom?" „Je mag
hier niet blijven staan. Er is verder op
nog enoeg te zien". „O, zool"
Nou de vent loog niets. Mannen en
vrouwen, jonges en maiden liepen in de
zee te plonsteren. Kaik deer. Nou was 't
toch al te erg. Spiernaakt, alleen met een
zwempakkie liep alles deur elkaar.
..Jaap", zei Geert, „jai kaikt alleen naar
mijn, hoor. Je hebt met dat rare vrouw
volk niks te maken". Griet was kwaad,
dat zag ik wel en Geertbuur was er ook
niet vrij van. Maar weer verder. Een juf
fie liep in 'r rokkie rond. Verder op lag 't
boeltje, wat ze te veul had. „Kaik", zei 't
waif en ze stootte buurvrouw an, zie jij1
dat, ze heb een zwart hemd an. Mot je
nog veul, er komt een stukkie uit op er
schouwer. Ik heb wel hoord, dat wit uit
de mode is. De groote lui dragen ros en
paars, maar zwart?.... Hé?.... hé?...."
De oogen van Griet en Geert werden zoo
groot as oliebollen, want, één, twee, drie
werd 't rokkie uitgetrokken en stond het
dametje in 'r zwarte badpakkie. De buur
tjes kregen er nota bene een kleur van.
„Jaap, je weet, wat ik je zeit heb. Je kijkt
allien naar mijn, hoor".
Maar ja een mensch is een mensoh en
geen aardappel, dat merkte Griet ook wel
en eensklaps riep ze: „zeg, Geert, ik wil
ook baden". „Maid, je hebt niet iens een
zwempakkie". „Ken me niks schelen.
Dan maar pootje baden". En voordat we
het verhinderen konden, hadden de
vrouwtjes de pas angebreide sajetten
kousen uit en waadde, ze door de zee
rond. De hoedjes achterover in de hals,
de rokjes angstvallig bij elkaar. „Kom er
odk in", riepen ze ons toe. „Wel Ja waar
om niet". En met 'n vieren plasten we in
't water rond, dat de kikkers in de Stoe-
termeersche plassen er jaloersch op zou-
»n worden. Erg lang hielden we het toch
niet voL We waren het niet wend, hé. De
kousen «werden met veul moeite maar
veer an getrokken. „Kaik deer, dat mag
k zien", zal Griet, „deer zit en juffie te
jralen, och, die heb vast boerenbloed in
i'r laif'. „Mooi weertje vandaag", begon
Geert een praatje met 't breiende vrouw-
Je, maar de lust van praten verging
Geertbuur, toen ze der minachtenden blik
van breiend juffie opving. „Te groos", zei
Geert, „om tegen een boerin te praten.
Nou, ook goed hoor!"
„Dierenbeul", hoorde ik opeens m'n
vrouw schreeuwen. „Ken je wel, om zoo'n
stomme dier zoo af te beulen". Griet liet
r medelijdend hart spreken en raasde
tegen een jongen, die z'n hondje tot drie,
vier keer toe het water in joeg, waar 't
oeesie hijgende en blazende uit terug
icwam. „Ken je wel, dpt beest is veul te
goed voor jou. Ik wou, dat er hier een pe-
liessie was, dat zou je zien, wat ik je dee".
Met een zacht gebrom, z'n witte, scherpe
tandjes aan Griet zien latende, werd de
goedheid beloond en Griet werd gewaar,
dat het bij honden ls, zooals bij men
schen, ondank is 's werelds loon. „Moet
je wat," zei 't. waif. „Kom, ik heb dorst"
zei Jaap. Naar 't badhuis, dat is daar
ginds". Non, dat trof. t Wns er bal, zoo
maar op klaarliohte dag. Bai ons, is 't al
taid 's evends, as 't donker is, maar nou,
ja, hier is 't altaid wat nare, maar zelden
wat goeds. „Wat ls dat voor een dans'',
zei Sijmen teugen een dametje, dat bQ
hem aan 't zelfde tafeltje zak „Wat een
geschud en gehobbel". „De charleston,
mijnheer". „Hé, de serieten. Nou geef
main dan maar een bierton", grapte Jaap,
„deer heb je meer an, wat Jou buur".
Maar efkes later, kreeg Siem toch het
wild in de bienen. „Kom Griet, ook met
de bienen van de vloer". „Vent je ken er
niks van, 't is geen polka of schots".
Och, wat en jawel, voordat we het goed
en wel wisten stonden we te „Trijnschud-
degatten", dat het en lieve lust was. Ten
minste, het hiele badhuis lachte, dat het
daverde en dat zegt wat.
We mosten zien, dat we naar de stad
terug kwamen, want mijn maag begint te
vragen. „Een ijsie", riepen de vrouwtjes.
Ja wel hoor, deer liepen ze elk aan zoo'n
ding te zuigen. „Ook een likkie. Nou kaik
maar niet zoo vies, 't is lekker", smakte
ze.
Ziezoo, daar staat de autobus. Wat is
dat? 't Lijkt waarachtig wel distributie.
Kom jonges, maak dat je er bai komt. De
pelisie is er ook al en Geert en Griet
dringen door alles heen en vatten post in
't voorste gelid. „Ho, ho, wat, moeder",
riepen de mannen der wet. „Naar achte
ren, als 't je blieft". Nou, dat gaf even ge
sputter van de kant van de wijfjes. Maar
er was niks an te doen. We kwamen
raiende in Helder, en dat was 't voor
naamste.
't Was een lollige dag, dat moet zeld
worden. Maar Griet en Geert raakten er
niet over uitpraat en vonden het bai ons
op 't durp toch heel wat zedelijker dan
deer op 't strand. „'9 Lands wais, 's lands
eer, mensch", zei Sijmen, „dat moet je
maar denken".
H. N. T.-B.
DE EEREPRUS.
Brits Versant keek met een licht gevoel
van verwondering naar zijn makker.
Toen hij het bleeke lijdende gezicht zag
met de diepgezonken donkere oogen, de
hooge schouders en de smalle borst,
kreeg hij innig medelijden. Wat 'n han
den! En die wilden een kunstwerk schep
pen 1 In dat afgeleefde karkas en dat moe
de hoofd zouden nog de energie en de be
zieling huizen voor het leveren van 'n
goed stuk werk, 'n doek waar leven in
zat? Erbarmelijk!
„Waarom wou je met alle geweld iets
■turen naar de tentoouateling?" vroeg hij
met lichten wrevel.
Jaap Vermeer antwoordde niet dade
lijk. Dieprood kleurde z'n gezicht, ver
legen wendde hij z'n oogen af. Toen hief
hij niet 'n resolute beweging 't hoofd op.
„'k Wou zien," zei hij bitter, „of ik in
•l niljn ellende nog 'n prijsje halen kon..."
Hij keek strak voor zich met 'n harden
wek diep gegroefd om zijn mond.
„t Duurt misschien niet lang meer met
me," voegde hij er ais verontschuldiging
■an toe.
Brits begreep hem plotseling.
„Tobberd," dacht hij, „arme doodgoeie
tobberd! Wou je het graf ingaan mot
tenminste een blijk van erkenning voor
Je wroetend werk?" 't Leven -tfas toch
£uur! Daat zat nou zoo'n stakkerd met
den dood op het gezicht en wou z'n moeie
dchaam nog 'ns aftobben om 'n prijsje!
Hij teekende goed, werkelijk excellent
goed! Maar zijn kleuren! Daar had hot
altijd aan gehaperd bij hem! 't Ergste
*as, dat hij dat zelf maar niet wilde in
zien, koppig volhield, dat z'n „zien" zui
ver overeentrof met z'n uitvoering! Jam
mer! Doodjammer! Want zoo werd z'n
werk met den goeden kern steeds voorbij
gezien als hoogst onnatuurlijk.
„Denk je dat het me lukken zal?" Jaap
probeerde het onverschillig te vragen,
als ging het hem persoonlijk volstrekt
niet aan, maar Brits ontging de verbor
gen smeeking niet, die er lag in den toon.
Hij vond den moed niet voor 'n ronduit
antwoord!
„Lukken," aarzelde hij, .Jukken zal het
je weL We weten, wat je kunt, als je
met hart en ziel werkt, maar.zou het
niet te veel van Je krachten eischen?".
Jaap schokschouderde.
„'n Dag eerder of later, dat maakt zoo
veel niet uit," zei hij droevig en toen
enthousiast:
„Kerel, ik moest het toch 'ns klaar
spelen. Kijk dan zou ik vrede nemen met
mijn vroegen dood en denken dat mijn
leven toch niet heeleinaal nutteloos is
geweest. Zou je denken.
Frits knikte verstrooid, in groot mede
lijden.
„Weet je wat," zei ie, „spreek er eens
met den meester over. Die kan er in elk
geval beter over oordeelen dan ik. Doe
dan wat hj aanraadt"
Maar voor Jaap Vermeer bij den mees
ter aanklopte, was deze door Frits vol
ledig ingelicht
,,'t Is zoo'n stakkerd," pleitte Frits met
warmte, „kijk je schaamt je zelf haast in
je eigen sterke body, ais je hem ziet. U
moet hem aanmoedigen. Hij beleeft mis
schien de opening niet meer en zou dit,
wonder boven wonder tóch het geval zijn,
nou, dan zullen we er met z'n allen wel
wat op vinden."
De meester, grijs al, met langen witten
baard, had altijd bizondere sympathie ge
voeld voor Jaap Vermeer. Gul viel hij
dan ook Frits* voorstel bij. „Hij zal het
er wel goed afbrengen," voorspelde hij.
„Als Jaap ernstig wil levert hij goed
werk! En ik zal wel zorgen dat hij 'n on
derwerp kiest, dat niet zoo heel moeilijk
is, wat de kleurencombinatie aangaat.
Soms geeft hij verrassend' zuiver weer."
t
Zoo kwam het, dat Jaap dien eigen
middag er nog op uitging naar 'n stukje
natuur of mensohenieven het schilde-
VRIJHEID EN
ONAFHANKELIJKHEID.
Vrijheid (los van handen) Is
geen bandeloosheid.
Vrijheid! het woord heeft een toover-
klank. Harten doet ze ontgloeien, onge
kende krachten ontwaken; goed en bloed
worden aan haar ten offer gebracht
Toch hebben zij, die voor haar strijden,
haar nooit in het volle gelaat geschouwd,
evenmin als ze dit ooit met de zgn ver
mochten te doen. Absolute vrijheid is
voor ons niet weggelegd. Wel kunnen we
van haar een of meer stralen opvangen
en ons daaraan verwarmen en verkwik
ken.
In waarheid echter beteekent die zoo
vurig verlangde vrijheid meestal niet
meer dan de bevrijding van één enkelen
knellenden band. De kettinghond doet
luchtsprong op luchtsprong en geeft
blijk van ontembare vreugde, wanneer
men hem zijn keten afneemt; de school
jeugd stort zich jubelend en joelend bul
ten het schoolgebouw, dat haar eenige
uren omsloten hield; de jonge man ver
laat het ouderlijk huis, waar hij zich naar
gewoonte en regel te schikken had, en
meent een wereld zonder grenzen voor
zich te zien; het volk, dat zich ontworstelt
aan vreemde dwingelandij, gevoelt zioh
ais herboren en aan zijn Jubel komt geen
einde.
Maar in elk dezer gevallen ls er slechts
sprake van het afschudden van een of
altans enkele der ontelbare banden,
waardoor wij zijn gebonden. Straks zul
len we ons wederom van een anderen be
wust worden en misschien ook trachten
ons daarvan te ontdoen; maar wee ons,
indien we er in zouden slagen ons los te
maken van allen en alles, dat ons bindtl
Het bereikte vrijheidsideaal zou plaats
maken voor een besef van diepe ram
zalige verlatenheid. Want de mensch
niet geschapen om zonder banden te
leven; wij hebben elkander noodig.
Wij koesteren ons in elkanders warm
te en vormen de aanvulling van elkan
ders bestaan. De omgang met elkander
levert voor een groot gedeelte de ele
menten van onzen levensstrijd: zorgen
die we met elkander deelen, opofferingen,
waartoe we voor elkander in staat zijn,
voorbeelden, die ons aanmoedigen of af
schrikken; we kunnen ons zonder dat al
les het leven niet denken.
Mogen we dan werkelijk de volkomen
vrijheid niet als toekomstbeeld zien? Ik
meen van ja; maar we moeten ons een
andere vrijheid denken, dan die we hier
tot nog toe bespraken. We moeten ons
haar niet denken als iets, dat onbeweeg
lijk vast staat boven ons, maar als iets,
dat groeit naarmate onze aspiraties hoo-
ger worden en ons willen en denken
zich zuiveren.
In den beginne ls het vrijheidsbegrip
in primitieven vorm aanwezig; wij halen
het omlaag om het aan te passen aan ons
kinderlijk bevattingsvermogen. Het kind
wil in de eerste plaats vHjheld om aan
zijn begeerten en lusten te kunnen vol
doen; en nog langen, langen tijd blijft
onze vrijheidsdrang dat zelfzuchtig ka
rakter dragen. Bij lage naturen komt het
dat karakter mischien nimmer te boven.
Maar, als het goed ls, moet er een tijd
komen dat we in de beperking van onze
vrijheid tevens de beperking van onze
persoonlijke ontwikkeling gaan zien.
Dan begint het verlangen zioh als een
elsch te doen gelden; want dan is het een
bewijs dat we beginnen te worden „ons
zelf', dat er oorspronkelijke krachten en
vermogens in ons ontwaken. Van dat
oogenblik af aan dient de drang naar
vrijheid te worden geëerbiedigd en ia het
een fout als hij, zooals maar al te dikwijls
geschiedt te veel aan banden wordt ge
legd.
Zeker kunnen ons met vrucht nog ge
durende langen tijd leiders en raadslie
den ter zijde staan, maar als opvoeders
staan ze des te booger naarmate ze zich
zeiven op den achtergrond weten te hou
den en het rechtmatig verlangen zioh in
ons laten ontwikkelen. Dat verlangen
moet van lieverlede leiden, niet tot de
vervulling van begeerten en wenschen al
leen, maar tot het naar ons beste inzicht
volbrengen van onze levenstaak.
Het moet een eind maken aan onze af
hankelijkheid; het moet ons maken onaf
hankelijk van vooroordeelen en voorop
gezette meeningen, voor zoover het ons
zeiven betreft; en van lieverlede ook on
afhankelijk van het oordeel der wereld.
Zelfs te midden van uiterlijke banden
kan en moet die inwendige onafhanke
lijkheid voortgaan zioh te ontwikkelen.
Zij is het, die ons in staat stelt eenmaal
het hoogste vrijheidsideaal te verwezen
lijken, waarbij het onze vreugd zal zijn
ons uit vrijen wil gebonden te weten
maar slechts aan het hoogste gebod.
B.
renen.... den eereprijs waard. Iets
vroolijks moest het zijn, vol zon en leven.
Z'n afscheid aan de wereld zou 'a vreug-
degroet zijn!
Toen hjj het boschpad uitboog, Weef
hij verrast staan. Vóór hem koesterde 'n
eenvoudige boerenwoning in zonnewarm
te, 't kleine erf vol blanke bloesemweelde
van den wijdspreidenden kerseboom. On
der dien bloesemrijkdom hurkte 'n aller
liefst kabouterke in strak gespannen
broekje en strooide onhandig broodkrui
meltjes voor het gevangen muschje.
't Huisje met de hagelwitte gordijntjes,
de lichtgroene blinden en het helroode
dak dien bloesemboon vol blanke
sneeuwbloempjes, dat aardig kleuterke
't lag er alles zoo vol leven, zóó vol kleu
renrijkdom en aantrekkelijkheid, dat zijn
kunstenaarsziel er onmiddellijk door
werd aangegrepen. Die woning met het
erf zou hij schilderen en als dat liefelijk
tafreeltje geen eereprijs waard was, dan
heette hjj geen Jaap Vermeer meer.
Den volgenden dag, ook vol lentegeur
en zonneweelde, ging hij op stap. De jon
gen van zijn kostjuffrouw droeg den
veldstoel en den schildersezel. Jaap zou
vragen of hij het bij de boerenmenschen
neer mocht zetten, ergens waar het veilig
stond en wèl bewaard, want dat eind van
de stad tot hier er mee sjouwen dat
kon hij niet meer. Aan het eind van het
boschpad, op dezelfde plek waar hem het
tafreeltje zoo getroffen had, vouwde hij
den veldstoel uit en plaatste den ezel.
Heel den middag werkte hij, werkte hij
met jaohtenden ijver. Z'n wangen gloei
den, de sterretjes in z'n oogen schitterden
nog meer dan anders, zwoegend ging de
ingevallen borst op en neer. Maar hij
voelde geen vernjpeienis, knikte nu en
dan het peuterke, dat gehoorzaam weer
bij de vogelkooi kruimelde vriendelijk
toé.
Dien nacht kwam de reactie op zijn
zrwoegen. Wreede hoestbuien verscheur
den z'n zwakke borst en als hij het bedde-
laken stijf tegen den mond drukte, kleur
de het bloedrood.
Den volgenden morgen was hij on
machtig om op te staan.Toen hjj
merkte, hoe de zon weer stoofde en lente
geur bin-g in de luoht, krampte hij in ver
terenden onrust de handen.
,,'n Prachtige dag voor mijn werk ver
loren," steunde hij. „ais ik nog maar
klaar kom."
De meester bezocht hem en schudde af
keurend het hoofd.
„Kalm aan, Jaap, kalm! Zóó kom je er
niet Je weet dat je voorzichtig moet
zjjnl Nou dan! 't Is immers nog tijd, nog
volle drie maanden." Met sussende woor
den kalmeerde hjj den ongelukkigen
zieke, zoodat deze absolute rust nam. Na
'n dag kwam hij weer op en na nog 'n dag
toog hij er weer voi moed op uit en
werkte.werkte.
Z'n afgetobde lichaam kon de onge
wone inspanning niet meer verdragen.
Telkens, na zoo'n dag vol werk lag hij
de volgende dagen hoestend en kreunend
op z'n rustbed.
Z'n hospita schudde het hoofd.
„Vandaag moet u weer er inbüjvenl
't Gaat niet! Waarom tobt u je ook zoo af
met die kladderij. U hebt het immers niet
noodig."
Dan glimlachte hij, maar antwoordde
niets. Wat wist dat goede mensch ook af
van eergierigheid en kunstenaararoem?
Telkens als hij daar hulpeloos neerlag,
holde de kleine jongen tot z'n pension
naar den meester:
„Mijnheer, Jaap moet wee® thuisblij
ven, vandaag," zegt moeder.
De meester knikte en loonde den bood
schapper met 'n dubbeltje.
Onmiddellijk trok de grijsaard er dan
op tot en schilderde met nauwgezetten
ijver daar waar andera Jaap werkte. De
menschen tot het boerderijtje zwegen.
Daarvoor had de meester gezorgd.
Drie weken voor de opening der ten
toonstelling, kwam Jaap klaar met z'n
werk.
Opgetogen ging hij den meester halen.
„Komt u nu kjjken.t is af. 'k Ge
loof 't ls mijn beste werk.
De meester ging mee, deelde in Jaap's
enthousiasme. Keurend stond hij voor
het doek.
„Mooi," red hij eindelijk, „heel mooi!
Kerel wat jjj kunt.
EIGENZINNIGHEID.
Eigenzinnigheid! Eigenschap van het
enle en eigenschap van het dwnashoofd,
anneer wij met oudere en opvoeders
Sraten, dan kunnen wij dikwijls hooren,
at zi) met hun kinderen of met hun
leerlingen geen raad weten, omdat ze zoo
eigenzinnig zijn en niets willen aan
nemen van hen. Die eigenzinnigheid nu
ls een karaktertrek van het genie of van
het dwaashoofd.
Oudere en opvoeders zijn dikwijls zoo
dom, om kinderen te veel toe te geven.
Het kind vraagt, het kind krijgt; het
kind vraagt weer en krijgt ook weer.
Waarom niet eens een keertje, zonder
reden desnoods, geweigerd, waarom het
kind niet eens laten voelen, dat niet alles,
wat het vraagt terstond wordt ingewil
ligd. En dan verwonderen ouders er zich
over, dat het kind, hetgeen eerst verzoek
was, spoedig in bevel omzet? Niets is na
tuurlijker; het kind, dat altijd in alles
zijn zin krijgt, meent er een eigen-zin op
na te mogen houden: wordt eigenzinnig.
Het genie, dat reeds in het kind zich
openbaart, al heeft het een langzame ont
wikkeling, is ook eigen-zinnig, maar
geeft de menschheid door zijn eigen den
ken nieuwe dingen of legt zijn eigen zin
in oude dingen en toovert die om tot
nieuwe scheppingen.
Nog grooter stijfhoofden dan de gi
nieën zijn de dwaashoofden. Want
hebben oogen en zien niet, zij hebben
ooren en hooren niet. Uit onvermogen om
te denken, blijven zij bij de ideeën, die
eenmaal wortel hebben geschoten in hun
hereenen. Zij teren op die oude ideeën,
verateenen, vermummiën in hun gedach
ten en elke poging, die gij denkt aan te
wenden om hun tot andere denkbeelden
te brengen, mislukt jammerlijk, stuit af
op hun eigenzinnigheid. Wanneer deze
verdwaasden nu maar wilden inzien, dat
het leven van hen eischt, dat zij zich
plooien en buigen naar de omstandig
heden, dat zij zich elastischer moeten ma
ken, dan zouden zij gelukkiger zijn en
zich toet te pletter loopen op hun eigen
harde hersenen.
Dr. Jos. de Oook.
Voor de lezers van ons blad geeft onze
psychologische medewerker Dr. Jos. de
Cock, van Merlenstraat 120, 's-Graven-
hage, gratis zielkundige adviezen o.m.
over de wijze, waarop zij hun geest kun
nen verfrlsschen en hun wilskracht- en
energie kunnen versterken.
De vragen zullen ln dit blad geregeld
worden behandeld. Mochten de beant
woordingen te uitvoerig worden dan di
rect schriftelijk aan de aanvragers.
Zakenman te H.
Wij raden U sterlt aan spoedig Ingrij
pende veranderingen ln Uw zaak te
doen. Een verouderde methode heeft
nimmer auooes. Gij beweert wel, dat gij
met den nieuwen tijd niet mee kunt,
maar heusch, dat zal wel schikken, zoo
dra gij U er maar met ernst voorspant.
Toen gij voor jaren Uw zaak opzette,
waren er immers evengoed moeilijkhe
den, die gij moest overwinnen. Daarbij
zult gij bemerken, dat Juist door te strij
den tegen de moeilijkheden, Uw eigen
kracht toeneemt en niet zooals U denkt,
verzwakt. Het is gebleken dat gij genoeg
energie bezit, en deze energie zal U ook
nu helpen, om Uw zaak te vernieuwen
en tot te breiden.
Aan onderstaande personen is persoon
lijk antwoord gezonden, aangezien de be
antwoording te uitvoerig was voor plaat
sing in dit blad.
Mevr. Q. te H.; J. S. te H.; Lezer te H.;
Onderzoeker te H.; Zeeman te H.; Win-
kolior ti© N»
X. te N.: Met een dergelijk onderwerp
kunnen wij ons toet inlaten.
Jaap stond er gelukkig.
„Morgen gaat het naar de tentoonstel
ling," dichte hij, „morgen...."
'n Bulderende hoestbui sneed z'n woor
den af.
„Sast," maande de meester, „kalm blij
ven jongen. Sterk blijven voor je gloriel1'
(En weer aarzelend en overredend:
„Zal ik voor de inzending zorgen,
Jaap? Kom laat mij dat nou maar 'ns
doen, dan straalt een klein deeltje van je
roem nog op je ouden meester terug*',
schertste hij„en.... en.... doe het
zonder naaml „Lenteweelde", door een
onbekend inzender.... dat klinkt meer
romantisch. Hangt daar je doek dan een
maal met den krans, dan komen wij met
het klinkende Jaap Vermeer. Jongen dat
zal indruk maken 1 Goed?"
Jaap knikte, moe, afgetobd moe, tevre
den toch omdat hij z'n werk volbracht
had.
En 's avonds stuurde de meester zijn
Lenteweelde op naar de jury, die het den
Eereprijs toekende.
De kranten waren er vol van! En met
al die roemvolle berichten stapte de grijs
aard naar het ziekbed van zijn leerling,
blij, ris nooit, dat zijn list volkomen ge
lukt was.
Jongen, Jaap, ik moet voor je ln de
schaduw," feliciteerde hij met tranen in
de oogen, heerlijk hè?'1
Jaap, uitgeteerde jongeman, lachte
maar, oveiv, overgelukkig.
„Heerlijk ja!" zuchtte hij, „mijn leven
is niet geheel nutteloos."
De vrienden stonden verwonderd, maar
zonden joviaal-haitelijk, hun gelukwen-
Bchen.
„De arme tabberd verdient het", zeiden
ze en meenden het. De list werd niet
ontdekt
Want Jaap Vermeer zag persoonlijk
„Lenteweelde" niet meer, nog voor de
sluiting der tentoonstelling, sloot hij voor
goed de oogen. De eerste achter de lijk
baar was de meester, nog gelukkig, dat
hij den laatsten wensoh van dit leven ver
vuld had.
