VAN HUIS TOT HUIS
VERLAAGDE PRIJZEN
DERDE EN LAATSTE BLAD
S1ADSNIEUWS
VER. TOT BESTRIJDING DER
TUBERCULOSE,
In een advertentie, in dit nummer,
maakt het bestuur van bovengenoemde
vereeniging bekend, dat de huisbezoe -
ster van de vereeniging haar fun
heeft neergelegd en met ingang
Januari als huisbezoekster is opgetreden
mej. Th. J. Proost, Hoofdgracht 77.
OPBRENGST WELDADIGHEIDS
ZEGELS.
De opbrengst van de weldadigheids-
zetrels overtreft die van het vorige jaar en
bedraagt 1689.78. Het oomité brengt
dank aan allen die hieraan medegewerkt
hebben, het had eohter gehoopt op een
nog beter resultaat en bij een volgende
gelegenheid moet Den Helder dan ook
met een minimum opbrengst van 2000
voor den dag komen.
OPENBARE VERGADERING ALG.
COÖP. VERBRUIKS- EN
PRODUCTIE VEREENIGIN G
„HELDER".
Door het bestuur van bovengenoemde
vereeniging is op groote sohaal een cir
culaire verspreid aan leden en verbrui
kers, waarin wordt medegedeeld, dat aan
het einde van deze maand of het begin
der volgende een openbare vergadering
zal worden gehouden ter versterking der
coöperatieve gedachte. Plaats en datum
dezer vergadering zullen nader worden
bekend gemaakt.
ten om de sakeljue dy 't ornaris in üt-
fiering op Snjeon net bywenje kinne, ek
ris yn de gelegenheid to stellen op sa 'n
sellige Kritejoun to wêzen.
Om op 'e earste gearkomste yn No-
vimber **0 troch de- Skagers „Peaske
opfierd hat it bistjür miend nou ris
mei in oiyspil foar it foetljocht tcomme to
moatten.
Opfierd scil den wirde „Greult-Oro in
blvspil yn trye bidriuwen, der 't ris tige
om lake wirde kin, fral om de tipyske
ütdrukkings, dy 't de fortaelster fen it
stik sa masterlik wist oer to setten.
Det it bistjür fen „Gysbert Japicx" yn
de goede rjuchting wirkt der twivelje wy
net oan en wy ljeauwe den ek det dizze
joun for it Selskip wer in suksesjoun
wirde scil.
For de forkeap fen programma's ensf.
forwize wy nei de adfortinsje yn dizze
krante fen Snjeon 17 Jannewaris 1981.
POSTZEGELTENTOONSTELLING.
Op Zaterdag 17 Januari zal door de
Postzsgelvereeniging „Helder" in de
bovenzaal van het Militair Tehuis, Spoor
straat, des namiddags te drie uur, eene
postzegeltentoonstelling worden gehou
den.
Een aantal leden zal hier laten zien
wat postzegel vorzaimeiling wil zoggen,
dat het niet alleen het opplakken van
plaatjes is. maar dat deze tak van sport
wel degelijk eene groote wetenschuppe-
OPENBARE VERKOOPING.
Door notaris A. M. Engelmann, werd
gisterenavond ln „Musls Sacrum" publiek
verkocht de navolgende perceelen:
Heerenhuis met erf aan de Hoogstraat
no. 84 (nieuw), groot 1 are 50 centiaren.
Kooper de heer J. Geervliet te Den
Helder q.q. voor 4.002.
Huis en erf aan de Vijzelstraat, no. 84
,(nieuw) groot 45 centlaren.
Kooper de heer S. Ph. W. Crone te
D< - cider voor 110.
iiULZENDE TENTOONSTELLING.
In het eere-comlté voor de Reizende
Tentoonstelling van „Herwonnen Levens
kracht" hebben zitting genomen de vol
gende heeren: W. F. G. L. Driessen,
burgemeester, eere-voorzltter; pastoor
A. Koopmans van e parochie H.H. Petrus
en Paulus; pastoor K. van Veen van de
O.L.V.-parochie; vlootaalmoezenier H. J.
M. M. Alink; Oh. L. v. d. Bilt, lid van
de Tweede Kumer; L, Doormun, voor
zitter van katholiek Den Helder; Dr H.
Jongman», directeur consultatiebureau;
P. A. Smits, wethouder van Den Helder;
C. Pappelendam, voorzitter M. S. F. en
Dr. A. Thorbecke.
Het dagelijks bestuur is gevormd door
<ie heeren P. Th. Luijckx, voorzitter;
J. C. v. Amersfoort, penningmeester en
l>. J. Boon Jr., secretaris, Emmastraat 84.
CYSK SELSKIP „GYSBERT JAPICX"
Fen it Bistjür fen boppeneamd Selskip
iornamen wy det men fen doel wier om
op 'longersdel 22 Jannewaris '81 in ütfie-
ring to jean yn „Musls Sacrum". Fen de
filde gewoante om de ütfierlng op in
Snjeon to hélden, is dizze kear ris óf-
wykt.
It bistjür hat miend dit dwaen te moat-
door
A. C. VAN KAMPEN.
I.
Het was op' een Zaterdagmorgen, dat
we moesten beginnen met de dertigdui
zend en zooveel bewoners, bewoonsters,
zuigelingen en verdere aanverwante fami
lieleden van onze goede stad te „tellen".
We hadden het niet slechter kunnen tref
fen: de avond daarvoor had' het zwaar ge
sneeuwd, en 's nachts daarop allermisera-
belst gedooid; ziedaar wat ons te wachten
stond: een gure wind, koude voeten, natte
dito, een chronische verkoudheid, enz.
Maar met dat al heb ik toch maar mijn
tas; h met een 60-tal enveloppen gevuld;
reservemateriaal er bij gestopt, m'n pot
lood paraat in den linkerzak van m'n
overjas, en, na Fortuna om wat clementie,
gesmeekt te hebben, ben ik er op los
gegaan.
Ik zal om niemand hard te vallen, de
namen van personen, die ik af en toe
figuurlijk „in hun hemid" ga zetten, ver
anderen, en aldus behoeft niemand, wat
dit betreft, te vreezen; wel echter hoop lk,
dat zij, die de laars passen, deze ook zullen
aantrekken, en bij de twaalfde volkstelling,
in 1940, hun teller met wat meer hon
neurs behandelen* dan dat zij mij. deden.
Het was de dag na Kerstfeest, en ik
had reeds van verschillende kanten hoe
ren fluisteren, dat de menschen, en vooral
dat deel hetwelk wy 't „sehoome" noemen,
er na een feestdag „de pé" ln hebben,
lijke studio vereisoht. Voor de liefhebbers
van postzegels zal deze tentoonstelling
een waar genoegen zijn.
De opening zal geschieden door den
Edelaohtbaron heer burgemeester van
Den Helder, verder zdjn een aantal andere
heeren ultlglemoodlgd, w.o. de Vloe-Adml-
raal, om de opening .bij te wonen.
Het bestuur hoopt dat vele verzame
laars van de -gelegenheid gebruik zullen
maken de tentoonstelling te bezoeken.
Ook niet verzamelaars zijn natuurlijk wel
kom, hoe meer, hoe liever.
VISSCHERIJ.
De mist hield Dinsdag vele schuiten,
vooral de zeilers en de plaatselijk minder
bekende vreemde vlsschers, ln de haven,
zoodat de aanvoer van garnalen dien dag
belangrijk minder was aan den afslag.
De prijs was zeer standvastig en bewoog
zich ruim om de 80 cent per kilo.
Bot werd in belangrijke hoeveelheid
aangevoerd en de prijs bleef op peil, on
geveer 17 a 18 cent per pond.
Ook de vletvisschers hadden, door de
veranderde windrichting wat resultaat en
de soort bot was in het algemeen grooter
dan die op Texelstroom gevangen.
Woensdag, met het prachtig heldere
weer was de gebeele vloot uitgegaan en
ln hoofdzaak werd de visscherlj op Texel
stroom en in -het Marsdiep uitgeoefend,
terwijl de Zuldwal door de speciaal-bot-
visscliers niet ongemoeid werd gelaten.
Ook de vletvisschers zetten hun netjes
uit en hadden bevredigende vangsten.
De bot-aanvoer was Woensdag ruim en
de markt bleef prijshoudend en er werd
ongeveer dezelfde prijs besteed als den
vorlgen dag en soms zelfs iets hooger,
Alleen LEIDSCH fabrikaat
150 X 200 cm
160X210 cm
175X220 cm
190 X 240 cm
f 10.60
f 12.40
f 14 20
f 18.90
WESTSTRAAT
'n vertrouwd adres
Voor garnalen werd ook weer ruim 80
cent per kilo besteed. De aanvoer per
schuit was over het geheel gemiddeld iets
minder, maar doordien de geheele vloot
had gevlscht, was de totaal-aanvoer toch
nog belangrijk.
Dajos Bela-concert.
Een merkwaardige avond.
Eerlijk wil ik het bekennen: zoo'n avond
als die van Dinsdag heb ik, in mijn nu
welhaast twintigjarige loopbaan als ver
slaggever voor de Heldersche Courant
nog niet meegemaakt. Er zijn in den loop
der jaren rumoerige en wonderlijke bij
eenkomsten geweest. In de hoogconjunc
tuur van den politieken strijd, met name
in de periode vóór de invoering der Even
redige Vertegenwoordiging, zat er „mu
ziek" in de debatavonden van de candi-
daten* en ook op ander terrein heersohte
er leven en) belangstelling. Wij hebben het
bijgewoond, dat na een redevoering van
A. P. Staalman, waarin deze ouderge
woonte andersdenkenden op de bekende
manier geprikkeld en getreiterd had, een
paar aanwezigen in vollen ernst dezen
oud-afgevaardigde te lijf wilden. Met een
doodsbleek gezicht zat deze in zijn stoel
de dingen af te wachten, wel wetend, dat
anderen zouden beletten, dat de jonge en
vurllge man een daad zou doen, die hem
niet anders dan ellende kon berokkenen.
We hebben bilgewoond, dat ernstige en
waardige maninen zich in het p^ltieke
debat opwonden tot een soort van
hysterie.
Maar zooletB als Dinsdagavond hadden
we nog niet bijgewoond. Niet eenmaal,
maar dozijnen malen brak men, zooals de
term luidt, de zaal af. Daar was de Hilver-
sumsohe omroeper Guus Weltzel, dien
men allen kende uit de radio en dien men
thans voor het eerst van aangezicht tot
aangezicht kon aanschouwen. Het applaus
laaide op toen hit voor het voetlicht trad,
en dat applaus zwol aan toen hy zich op
de van hem bekende wijze aankondigde,
en daaraan toevoegde, dat hit er zich in
verheugde thans eens in Den Helder te
kunnen optreden, omdat Den Helderj de
geboorteplaats van' „ons aller vriend
Vügit" is. Toen barstte het enthousiasme
opnieuw los, het zocht zich een uitweg in
het woord en van uit de zaal werd geroe
pen): „leve G-uusl"
En daarmee was het concert aange
vangen.
Wit dienen evenwel) ook rekening te
houden met de niet ter zake ingewijden
onzer lezers en zullen dus 'bij het begin
beginnen en hun alles vertellen wat er te
zeggen is. En dat begin luidt aldus:
Door de A.VH.O. was aan de luister
vinken van Den Helder aangeboden een
ooncert, te geven1 door het orkest onder
leiding van Dajos Béla, dat op het oogen-
bllk een tournée in ons land maakt. Deze
concerten worden op verschillende plaat
sen ln ons land gegeven en gedeeltelijk
per radio uitgezonden. Daardoor konden
de Heldersche luistervinken er zeer goed
koop van profiteeren. De musici, ln totaal
een 15- 16-tal, reizen en slapen in een
grooten specialen auto, hetgeen het op
deze wijze mogelijk maakt, dat men1 den
eenen avond' (hier speelt, den volgenden
in het andere einde van het land.
Dat men in de gelegenheid was van
aangezicht tot aangezicht het orkest te
zien', dat men zooveel avonden in de radio
heeft gehoord, en dat men persoonlijk kon
kennismaken met den omroeper, die op
zoo aardige en suggestieve wijze de ver
schillende nummers aankondigt, verklaart
voor een deel de enorme geestdrift onder
de bezoekers. Er komen ook nog wel an
dere psychologische motleven bij -natuur
lijk, maar daar zullen wy niet over uit
wilden-
De muziek, welke de band van Dajos
Béla geeft, wijkt geheel af van de gewone
en men moet, wil men een juist en billijk
oordeel daarover vellen, zich dan ook op
een ander standpunt dan het gebruikelijke
Inzake 'harmonie en zoo meer, plaatsen. En
eeriyk gezegd, wy verklaren ons daartoe
incompetent. Deze muziek is niet melo
dieus in den gebruikelijken zin des
woords, Integendeel, er is een tekort aan
melodie, het is een vrijwel voortdurende
want, aldus de fluisterenden, dan is het
tractement weer byna op, en geven ze je
ternauwernood „asem". Maar ik zou de
heele tellery, zoo optimistisch mogeiyk be
kijken, en me idoor geen slecht gehumeur
de elementen van streek laten brengen.
Een echte volksbuurt was myn rayon;
u kent ze wel, huisjes zonder verdieping,
veel snoepwinkeltjes (maar dat was fijn,
want elke winkel betredende een extraatje
van 5 oent), veel losLoopende honden en
katten, een massa kleine kinderen (want
het was vacantie) voilé toutl
By *'t eerste „slachtoffer" gearriveerd
zette ik gewichtig m'n acte-tasch op den
grond (dat had ik van te voren afgeloerd
van den man, die bij ons thuis de meter
„op komt namen"), bevochtigde met even
veel air m'n potlood, en belde aan. Het
belletje zat zoo gammel in' het gaatje, dat
ik knop plus steel er minstens een deci
meter uitrukte, en 't voorwerp een alier-
afgrijseiykst tumult maakte. Een werk
man, die voorby kwam, bleef geïnteres
seerd staan, en, vroeg zoo sarcastisch mo
gelijk, waar of 't brand was! Ik negeerde
de kerel natuuriyk volkomen, by mezelf
de arme drommels beklagende, die ln de
schoone ochtenduren „het morrege" had
den. Na een halve minuut hoorde lk de
eerste teekenen van leven, en door de
brievenbus werd me boegesohreeu-wd: „wie
daar?" Nu weet ik niet of de uitdrukkin
gen „wie daar" en „werda" eerrige over
eenkomst hebben, maar 't was me zéér
onaangenaam om aldus toegeroepen te
worden* temeer, daar lk toch tijdelijk een
ambtenaar „in functie" was. Ik antwoord
de dan oo-k zoo koel mogelijk: „Zeg maar
aan je moe, ventje, dat de ndjnheer van
de volkstelling er is, en ik h««r persoon-
ïyk spreken moet". Het hoofd verdween
en ik hoorde zoonlief schreeuwen.
„Moedèèèèèèr, daar is de man van de
voorstelling". Nu vraag lk u-I Van
de voorstelling! Na vast wel drie minuten
gewacht te hebben, werd er met een sleu
tel in het gaatje gemorreld en ging de
deuT open. Op m'n lippen lag een gefor
ceerd „goede morgen, juffrouw", maar dit
Week absoluut overbodig te zijn-, aangezien
het mensch me er den tyd niet voor
gunde, en mij toesnauwde: „zèg, mot me
bel d'r soms uit? jy 'maakt 'm niet assie
stuk is". Ik stond perplex, maar ook daar
was niet veel tijd voor, wijl moeder de
vrouw direct informeerde voor welke voor
stelling ik kwam, „zeker voor 't Dorus
Rykers-fonds!" Ik bracht haar daarom
vlug aan het verstand, dat mijn komst in
verband stond met de volkstelling, de elfde
nog wel! Maar dat bleek Latyn voor haar
te wezen, want ze repliceerde heel kalm,
dat ze „van niks wist", en ook „van.' nik»
wou wetei"
Tenslotte heb ik tooh de overwinning
behaald, door haar voor te houden, dat
het van de 'Nederlandsche Staat uitging,
en dat haar vader en moeder óók tien
jaar geleden die kaarten hadden Ingevuld.
Of dit laatste een teedere snaar by haar
aanroerde, of dat 't gezanik haar begon te
vervelen, weet lk niet, wel echter, dat ze
me de kaarten uit m'n hand trok, en me
toebeet, dat ze ,,'t snapte", en dat ten derde
de deur buitengewoon snel in het slot viel.
Wat een begin! Nou, dat zag er fijn uit,
als ze allemaal zoo waren, betreurde ik het
oogenbllk, dat my ingegeven had „vólks-
teller te worden, en bezorgd mat ik den
dikken omvang van m'n tasch, die nog
materiaal bevatte voor minsten» tot 12 uur.
herhaling van een of ander tamehjk senti
menteel motiefje met variaties daarom
heen. Daarentegen is er een streven niaar
nieuwe associaties, nieuwe harmonieën;
reeds de samenstelling van het orkest
wijst er op, dat men heeft willen breken
met het oude beproefde recept. Zoo waren
.lier een tweetal trekharmonica's geïntro
duceerd, ook de xylophoon heeft een be-
langryk aandeel. Er waren voorts banjo's
en guitaars, enz. De contra-bassist be
speelde zyn instrument voortdurend
arpeggio, d. i. zonder strijkstok, bovendien
icdiende hy een omvangryk koper-instru
ment. De meesten der musici bedienden
meer dan één instrument, en daardoor kon
dit 'betrekkeïyk kleine orkest zoo enorm
veel geluid produceeren.
(Deze eigenaardige samenstelling van
het orkest was de oorzaak, dat ook een
zeer eigenaardige kleur bereikt werd. De
muziek was, we zelden het al, geheel af-
wykend van de gangbare, zy deed vreemd
aan* maar telkens en telkens weer trof u
een interessante nieuwe klankencombi
natie. Dikwyis ook was het karakter rom
melig en lawaaiig. Soms trad by een tango
een der medespelenden, naar voren
signor Moretti by voorbeeld en zong
zyn lied bij de imuziek. Maar toch waren
wij verrast plotseling, temidden van al dit
gtëxpcrimenteer de oude bekende „Doof-
pot"-wysjes terug te vinden. Da lezer moet
weten, dat de vader van de revue in ons
and eigenlijk was de verleden .jaar over
leden A. Reyding. Hij heeft, nu een veer
tigtal jeren geleden, hier te lande geweldige
successen behaald met zijn revues, waar
van „De Doofpot" een der bekendste was.
In tcgori stelling met He van thans nam
daarin de muziek de voornaamste plaats
in. Reyding haalde overal ziln wysjes van
daan en wist daarvoor geestige copletten
te schrijven, die toestanden van den dag
hekelden. En laat me nu signor Moretti
voor den dag komen met het „Diender,
diender, als ik 't jou gebied!" Waarop de
diender antwoordt: „Dan doen ik 't niet,
dan doen ik 't niet, dan doen ik 't lekker
nietl" Maar natuuriyk met den Italiaan
se!) en tekst.
Dan: de wals uit de muzikale illustratie
van de film „Sous les tojts de Paris". We
pikken er maar een nummer uit. Het or
kest zet ln met een geweldigen dissonant,
knetterende bekkenslagen volgen, terwyi
het koper zloh arrogant naar voren dringt.
Een soort scheepsroeper neemt nu het
commando over, en zet de melodie in van
de introductie, begeleid door de xylo
phoon. o Strauss, waar zyt ge? En het
publiek, bij alles wat geboden wordt, brult,
schreeuwt en juicht, in een soort extati
sche vervoering. Zou dit werkelijk de mu
ziek zyn der massa, de njassale toekomst
muziek?..
Dajos Béla zelf speelt zy® vioolsolo:
zyn gansche lichaam werkt mee, het
rhythme van de muziek wordt opgevoerd
tot een demonische snelheid, de solist, wil
hy het rhythme en de klankencacophonie
de baas blijven, moet meer doen dan, diri-
geeren alleen: hy moet meedoen met het
rhythme, met zün beenen tevens de maat
aangeven. Want dwars door den melodi-
schen gang der muziek voor zoover die
er ia komt plotseling een of ander
instrument heendaveren, soms de pianist
en welk een pianist was het! .soms de
xylophonist; ook wel het brutale koper of
hot schetterende hout. Dan lijkt het een
oogenblik of alles in de war loopt, naar
de rhythmlsohe beenen van Dajos Béla
brengen; tegeiyk met zijn armen en zyn
bovenlichaam, heel dat zaakje weer in orde.
De trombone geeft een solo; razend
wordt het rhythme, de solist staat zelf mee
te dansen; Moretti zingt „Mi ohiaxni,
amore" (je roept mjj* liefste), en de stem
ming bereikt het hoogtepunt als hem voor
zyn Doofpot-coupletten (voor 't gemak
noemen we ze nu maar zoo), keurig ver
pakt een.koolstronk wordt aangebo
den. De xylophoon volgt met een solo,
dan de harmonica-speler, en hij maakt er
grimassen byen tenslotte is daar het
razende, krankzinnige applaus, dat na al
dat onharmonische en atonale, waariyk
harmonisch aandoet.
Voor de tango „Wen® die Herzen gltl-
hen", die nu volgde, werd zoowaar door de
violen nog gestemd. Is dat nog noodig?
vroegen wy ons af. Prachtig en straf van
Vóór de pauze aanving, betrad de Direc
teur van 's Rijkswerf, ir. Bijl, het podium*
om namens het comité van ontvangst den
heer Béla met een toespraak ini het Duitsch
een krans aan te bieden* Wy willen u
hiermede eeren, aldus de heer Bijl, en
zeggen hoezeer wij uw kunst eeren en be
wonderen. En mevrouw Bottema sprak
den heer Weitzel toe en bood hem een
barometer aan in den vorm van een vlieg-
tuigschroef. Wy vinden het prettig u eens
van aangezicht tot aangezicht te hebben
mogen zien.
Daarna sprak de heer j'hr. Tindal een
kort woord tot de aanwezigen. Hij wees er
op, dat het zoo jammer was, dat velen
teruggestuurd moesten worden. Maar dat
was op iedere plaats het geval, want er
zyn in ons land geen zalen groot genoeg
om de belangstellende luistervinken te
bevatten op een avond als deze. Het is
jammer, maar zij zullen straks schadeloos
worden gesteld als de microphoon wordt
aangesloten en zij het tenminste in de
huiskamer kunnen volgen.
Spr. heeft een boodschap >over te brenr
gen van den heer Vogt (hoeral, gejuich,
gezwaai met vlaggetjes. Er waren er, die
een groote Avro-vlag meegebracht hadden
en daarmede zwaaiden). Hy kon niet per-
sooniyk hier aanwezig zyn, maar heeft de
boodschap meegegeven aan spr., dat 141
was en nog altijd bitfven zal een Jutter
(gejuioh, gebrul, demonstraties, enz.). De
zen avond van Dajos Béla, aldus spr.,
h.»bt gij aan uzelf te danken. Want toen
Vogt van den zomer die groote photo van
de betooging kreeg, heeft hy bij zichzelf
gezegd: er gebeure wat wil, maar Dajos
Béla komt ln Den Helder!
Wy danken u voor uw trouw, die hier
nog geenszins ls verflauwd. Met die
trouw achter ons, aldus de heer Tindal,
hopen wü de Avro nog grooter te maken.
Vooral in ceze dagen hebben wy trouw
noodig, nu er weder een aanslag op ons
gepleegd is Spr. zal hierop met verder
ingaan, daar hy er persoonlijk, by ls be
trokken. Door dr. De Visser is thans een
commissie *an onderzoek ingesteld, en
spreker wacht met volkomen gemoedsrust
den uitslag daarvan af. EenJ feit ls lntua-
schen, dat de Avro is uitgegroeid tot een
reusachtig Instituut. Vanavond ls het de
67e maal, dat spr. voor een dergelijke zaal
spreekt, en overal is de aanhang en het
enthousiasme hetzelfde. Dit is een verbin
dend teeken; wij spr. en zijn mede
oprichters hebben kunnen constatee-
ren, dat hetgeen wy voor eenige jaren ge
grondvest hebben, inderdaad is geworden
een nationaal instituut. Alle Nederlanders,
van welke richting ook, voelen zich ln de
Avro thuis, en spr. soopt, dat men het be
stuur zal willen bUjven steunen en het ook
in de toekomst niet zijn vertrouwen zal
ontzeggen. Wy van onzen kant weten, dat
achter ons een aantal van vele honderd
duizenden staat en wy hopen nog eens te
zullen komen1 tot een eigen zender....
Geroep uit de zaal: En een zendtyd van
een volle weekl (Applaus).
'Na de pauze werd, zooals wy zeiden, het
verdere programma draadloos uitgezon
den. Dat wil zeggen, de draadlooze uit
zending begon te 10.10, vooraf was nog
een tango-fantasie gegaan. Na de num
mers, die draadloos werden uitgezonden*
was het applaus zoo mogelijk nog gewel
diger, speciaal de omroeper kreeg een
minutenlange ovatie.
Uit de zaal wordt geroepen (zeker ln
de hoop, dat Hilversum het zal hooren):
„leve jutter Vogt!". Het is nu Dajos Béla,
die zelf een toespraakje houdt, eni die hier
met een vioolsolo komt Dit nummer
„Zigeunerweisen" was zier interessant, de
muziek fijn en fragiel. De Wals-potpourrl
betrof diverse bekende walsmelodieën, en
het was ongetwijfeld Interessant deze door
een dergelijke bezetting te hooren ver
tolken; omdat hier eigenaardige kleur
effecten werden bereikt. Vuur en gloed
en rhythme was er in deze walspotpourrL
Het slot was „Happy days", en daaraan
deden zoowat alle musici mee. De eene
wipte van zün zitplaats omhoog, de andere
maakte grimassen* de derde deed weer wat
anders, en de uitbundigheid steeg ten top.
Een toegift moest worden sregeven en
Zoo trok lk dus maar verder door het
burgerlijke straatje, waar gelukkig ook
nog toeschietelijker vrouwtjes bleken te
wonen, en 't mij meermalen overkwam, dat
een vriendeiyk moedertje my binnen riep,
met de uitinoodiging om een „bakkie
troost" te drinken, „want meheer zou
't wel koud hebbel"
Op m'n tournée 'kwam ik by een verve
loos, grauw huisje, waar ik één witte kaart
moest afgeven/; daar huisde dus „één per
soon van het vrouwelijk geslacht". Na
mijn hellen versoheen om de deur het
vriendeUjk glimlachend gezicht van een
oudje van plus minus 80 jaar, dat nieuws
gierig naar m'n tasch keek. Toen ik haar
vertelde, dat ze een kaart moest invullen,"
en dat ik deze persoonlijk over enkele da
gen zou komen terughalen, betrok haar
gerimpeld gezichtje eohter, en met haar
mond bijna aan m'n oor fluisterde ze me
toe, als was ze bang voor eventueel luiste
rende buren: „Ach meneer, wil u me niet
overslaan, assieblleft, ik kennie lese of
schryfei"
Nee„ dat ging niet, iedereen moest „op
de bon", en al speet 't me nog zoo voor
haar, vrijstelling kon ik 'haar niet ver-
leenen. Maar er was nog wel een middell
Ik zou de kaart invullen, en zy moest me
alles vertellen. Dankbaar glimlachte ze
weer, en me half meetrekkend dribbelde
ze naar binnen* waar ze gauw een makke
lijke stoel „voor meheer" uitzocht.
Aldus, heel autoritair gezeten, ik vóór,
't moedertje achter de tafel, 'begon ik m'n
vragen té stellen. Sommige brachten haar I
ln groote verlegenheid. Zoo bijv. „wanneer
bent u getrouwd?" Ja, wanneer! Zoo'n 50
jaar geleden, met Piet, haar manl Nee,
daar had ik niets aan. Precies moest ik
het weten. De juiste datum. Ja, ja, ze be
greep me, en zenuwachtig gehaast werd
't trouwboekje opgesnord. In een oude
chlffonière bleek 't te liggen, heelemaal
bovenin, by een stapel andere paperassen,
die ze met de grootst mogeiyke voorzich
tigheid behandelde.
„Ja, ziet u", zei ze trotsch, „dat sü®e me
acte's; van de belastinge, van me begra
fenisfonds, en van me man toen ie .in de
Oost was; ja meheer, elleike drie maande
stuurde ie me z'n heele gasie, wel 100
gulde, nou, dat was toen veul, daar kenne
me nou nie meer na kyke".
Een heele familieroman kreeg; ik te
hooren, alvorens het gewichtige boekje
my zfjn intieme geheimen openbaarde.
Toen bleek dat ze werkeiyk niet kon lezen,
dat sympathieke vrouwtje, en dat Jansle,
haar buurtje, haar altijd 'kwam „assdsteere"
als er mannen kwamen „van de schxy-
very". Grappig klonk 't toen ze beweerde
„geen naam te hebben". „Maar wat heeft
u dan?" vroeg ik hoogst verwonderd. „Nou
meneer, een kruisie!" Hierna werd ze zoo
spraakzaam, dat lk met zacht geweld tot
vertrekken moest besluiten, wilde lk niet
een heel relaas aanhooren van oen zoon
van haar, die 't zoo goed getroffen had
met z n vrouw, en dat 't zoo jammer was
dat 't kleintje kromme beenen had. „Nou
meheer, nog wel bedank hoor", riep ze me
met haar schorre stemmetje achterna, toen
ik nl weer op straat stond, en nog steeds
vrlendeiyk knikkend sloot ze de deur.
(JWöïtif vftEgntgay
WOLLEN DEKENS
VAN WILLIGEN
rhvthme was de Grenadiersmarsch, die
thans volgde. Waariyk, dat was sugges
tief, en wij begrypen, dat men hiervan
onder de bekoring komt.
