Wordt Europa ver-Amerkaanscht. Anecdote. zelfvertrouwen 7l> bewustzijn. lj dende familieleden of onbekenden hein hebben toegestuurd De legionair in 't clubgebouw zwijgt. Zonder één woord staan de lieden op en verlaten het gebouwtje. Misschien is onder hen nog wel een. die op het laatste oogenblik is teruggehouden van een daad, die zijn noodlot zou zijn, een noodlot, dat vreeselijker is, dan de hel, welke Dante in zijn onsterfelilk boek beschreef. In den tijd, dat Dante zijn werken schreef, was de wereld nog minder ruw, kende men nog meer me delijden, dan de superieuren van de legionnairs van thans, die voor de eer van Frankrijk „mareheenen en cre- peeren"! Wat een Russisch Groothertog er van denkt „Europa, de 49ste Staat van de Unie", zegt Groothertog ALEXANDER VAN RUSLAND. Onderstaand fjeven wij de denkbeelden weer, die de te Parijs vertoevende gewezen Groothertog van Rusland, Alexander, zoo juist in een artikel over de „verwording van Europa" heeft gegeven. Dezen zomer hebben wij weer eens in het bijzonder kunnen opmerken, hoezeer Europa reeds ver-Ameri- kaanscht is, want nu zijn er zóó weinig Amerikaansche touri3ten den Oceaan overgestoken, nu hebben wij zoo weinig kastkoffers, hoornen brillen en plus fours gezien, dat niemand nog kan be weren, dat Europa alleen maar Ameri- kaansch deed, om bij de Amerikaansche touristen in het geviel te komen. Of men nu wandelt „Unter den Linden", of dat men op het trottoir zit voor een café aan de C'hamps Elysées, of dat men doezelt in een leeren stoel in de hal van het Savoy Hotel, overal ziet men de verandering! De vroeger zoo forsche Duitsche meisjes, het type van de oer-Gemaansche vrouw, zijn thans slank geworden, „Manhattan" en „Bronx" zijn cocktails, die u op de Ber- liinsche wijnkaart worden aangeboden en de zuivere Engelsche taal wordt doorspekt met Amerikaansehp „slang"- uitdrukkingen, zoogenaamde .Ameri kanismen"! „Moderne Amerikaansche badkamers" zün een aanbeveling voor èlk Europeeseh hotel! Als ik nu door Europa reis en men- schen bezoek, die ik jaren lang gekend heb als ik luister naar brokstukken van gesprekken in treinen, in particu liere woningen of in restaurants.. ik kan niet ontkomen aan den indruk, dat, terwijl de Amerikanen steeds min der populair worden, Europa meer en meer bezig is om zooiets als een 49ste staat van de Unie te worden. En ik ga zelfs vérder! Alles de schuld van Amerika!... Als Europa niet in toenemende mate ver-Amerikaanscht was, zouden de Amerikanen misschien nog dezelfde eereplaats in de publieke opinie inne men als slechts enkele jaren geleden. Met gespannen aandacht tuurde Grace in de verte. Wat moet een auto langs dezen weg doen? bepeinsde zij. Bij avond werd deze weg nooit bereden om het groote gevaar, dat de scherpe bocht bij het raviln vormde. De auto naderde met duizelingwekkende snelheid. Grace's adem stokte. Wat kon ze doen om hem tegen te houden! Het was mis schien een vreemdeling, die den weg niet kende! Ze trachtte het hek te ope nen en den weg te bereiken, maar de schelle lichten naderden en opeens zag zij, dat het de roode auto van Robert was, die voorbij raasde. Half bezwijmd van schrik viel ze tegen het hek en elke zenuw gespan nen, klemde zij zich er aan vast. Nog hoorde zij den motor razen, dan een knalen daarna niets meer dan het eeuwige ruischen van den alles ver slindenden waterval. „Robert!te laat. Nu is het te laat", kreunde ze. Haar lippen waren droog, ze trachtte een paar passen te loopen in de richting van het huis, viel toen neer in een alles omvattend duts ter» Nó worden zij verantwoordelijk gesteld voor alles, wat er in Europa niet is, zooals het wezen moest. Een van mijn Fransche vrienden, een rijk en aanzienlijk man, klaagde bij mij zijn nood over zijn zeventienjarige dc hter. „Zij weigert pertinent om ge chaperonneerd te worden, als zij naar een souper of een oocktailfuifje gaat". Ik zuchtte, maar zweeg. Ik wist, wat er on zou volgen en dat kwam dan ook: „Het komt allemaal van de Amerikaan sche films!" riep mijn vriend in wan hoop uit. „D i e en niets anders hebben de harmonie van het gezinsleven ver woest. Zii hebben onze zoons geleerd hun vader ongehoorzaam te zijn, zij leeren onze dochters te drinken en te rooken! Ik wenschte wel, dat de Atlan tische Oceaan driemaal zoo breed was; dan konden wij ons beter te weer stel len tegen het binnenstroomen van Amerikaansche ideeën!" En deze man staat in ziln opvattin gen niet alleen. Als hij zijn geestver wanten in een „Euopeesohe Ouderver- eeniging" organiseerde, zou hij in elk land van het Oude Werelddeel geest driftige aanhangers bii de vleet vinden! Millionairs en bedelaars, baronnen en kruideniers, conservatieven en bolsje wieken.... zij zouden allen zijn wan trouwen tegen Amerika deelen! De bolsjewieken niet? Dat denkt u maar! In een Communistisch Wad, dat te Moskou verschijnt, las ik dezer da gen: „Wij zouden onze kameraden aan raden, om minder tijd zoek te brengen met het afdraaien van Amerikaansche grammofoonplaten!" En vrijwel tegelij kertijd stond in een ultra-reactionair Parijsch tijdschrift: „Frankrijk zou er veel beter aan toe ziln, wanneer onze jeugd de verderfelilke Amerikaansche gewoonte van cocktails-drinken ach terwege liet". Wat niet wegneemt, dat de roode kameraden natuurlijk blijven dansen op jazz-muziek, terwijl de Fran sche jongelui hun schouders ophalen en nog een een rondje Martini's be stellen Ver-Amerlknanschlivg in menig opzicht een verbetering!-.. En.... over het algemeen moeten wij dit toejuichen. Want de Amerikani- satie van Europa kan ik, als niet-be- langhebbend toeschouwer in menig opzicht slechts een verbetering noe men. Aan tafel wordt minder gulzig gegeten, de jongelui vertellen minder leugens: zelfs in afgelegen landen als Roemenië en Joego-Slavië zijn de hy giënische toestanden verbeterd; ook eenvoudige menschen beginnen er prijs op te stellen, een schoon boord te dragen en in alle standen is het een eisch geworden zich dagelijks te sche ren. De goedkoope, Amerikaansche automobielen, die op afbetaling worden verkocht, hebben er veel toe bijgedra gen om een einde te maken aan de ont stellende onkunde betreffende het bui tenland (aangrenzende landen niet uit gezonderd), welke zelfs bij het uitbre ken van den wereldoorlog nog typee rend was voor Europa. En de Ameri kaansche films, die zelfs in de meest primitieve bioscopen der Fransche, Italiaansche en Duitsche dorpen wor den vertoond, hebben in menig op zicht opvoedend gewerkt, ook al was de inhoud nietszeggend en het artis tieke peil laag. Zii openen soms een andere weeld voor het publiek, wat blijkt uit de opmerkingen, die er ge maakt worden. B.v.: „Kijk eens naar die gaskachel, die gaat vanzelf aan!" „Eten ze daar 's morgens vroeg al sinaasappelen?" „Wat was dat voor een zeJfstarter?" „Kijk eens...., daar wan delen kleine kinderen alleen door Clu- cago!" Diezelfde menschen geloofden vóór den oorlog, dat men goud kon vinden in de straten van San Fran- cisco en dat er nog steeds wilde india- nenstemmen rondzwierven in de vlak ten van Illinois. Zii ontdekten, daar de film niet alleen, dat er gaskachels be staan, die aangaan zonder luoifers, maar ook dat een meisje zonder chape ronne kan uitgaan, zonder dat ze er slechter van wordt...." Noot van de redactie: Tot zoovpr het oordeel van den Rus- sischen Groothertog.... Of wü het heelemaal met hem eens kunnen z"'n, is een andere kwestie. Wij willen ons er van onthouden hier stelling te nemen, doch wij willen hier toch even aanstip pen, dat de leuze „Europa, de 49ste staat van de Unie" ons toch wel wat te overdreven voorkomt. Men kan cultuur en gewoonten van een volk bestudeeren en overnemen, maar de traditie van het Oude Europa zal zich toch steeds blij ven verzetten tegen een volkomen Amerikanisatie. En wat de vrijheid der jeugd betreft.... die was er óók ge komen zónder Amerika die is uit den Tijd geboren en niet uit een Land! Hoe kleine Max zich een dubbele- ix-ekhouder voorstelt. WONDERLIJKE GENEZINGEN. Bij gelegenheid van de jongste re volutie in Brazilië kreeg een politie agent een kogel in het hoofd. Hij leeft nog en kon elfs in functie blijven. De doktoren hebben geconstateerd, dat de kogel in het achterhoofd zit. De man had hieraan moeten sterven, maar, zooais gezegd: de resultaten waren anders dan de wetenschap verwachtte. Gewoonlijk beteekend een gebroken nek onverbiddelijk den dood. Toch be staan er menschen met een gebroken nek, die de wetenschap tarten. Eenige jaren geleden viel een jockey van z0n paard en kwam op zijn hoofd terecht. Hij werd bewusteloos weggedragen en een dokter constateerde, dat de onge lukkige den nek had gebroken en nog slechts enkele minuten te leven had. Maar...de jockey kwam weer tot be wustzijn en nadat hij een week rust genomen had, kon hij weer rijden, alsof er niets gebeurd was! En nu heeft onlangs een Engelsch professor medegedeeld, dat het eer lang mogelijk zal zijn, menschen, dis aan een hartziekte lijden, van den dood te redden. Hij is de meening toege daan, dat mogelijk op den duur een ziek hart door een „kunsthart" zal kunnen worden vervangen. Een dok ter moet er al in geslaagd zijn een kat. die aan een hartziekte leed, van een rubber hart te voorzien. iemand ïJSjen61SJJ* j helpen!6 l00™ Sfc: RalPh Ja, dat is wel een waar wnrJ^ uitspraak van Trino, die wii' k tot uitgangspunt kozen voor overdenkingen, waaraan dit a 'h gewijd. Ieder mensch verkeert^ leven in omstandigheden, dath'H hulp van anderen is aangewezt^ zijn deze verhoudingen van zd aard, dat alleen anderen kuZ^ pen en dat men zichzelf niet moeilijkheden kan brengen, zJi" voorbeeld, bij ziekte of bij u lichamelijke gebreken. Maar 25* toch betrekkelijk uitzondering^ len. Doorgaans is hulp mogelii! 5 bij wel de steun en de sympathil8? bevrijdende werk zélf doen. En da ook de schoonste overwinningen levens. Want eenerzijds heeft mei' verblijdende gevoel in den nood a den gehad te hebber, op wier werking men kon rekenen en ant- zijds voelt men zich van nieuwe,,! gie doortrilt bij de gedachte, dat 1 de strubbelingen, mede door b,,.' ning van eigen krachten, te boven f gekomen. Dat geeft moed tot nieuwe» strijd en verhoogt het zelfvertrouw en het zelfbewustzijn, gepaard m m diepe erkenning, dat de menschep kaar, leder op zijn beurt, allemaal m* dig hebben. Hulp daarentegen, bij wij geheel gesteund hebben welwillendheid van anderen en® onze eigen daadkracht onbetoM bleef, werkt in-fnuiker.d op ons zeil. vertrouwen, geeft ons een gevoel vat afhankelijkheid en heeft op den fat een zedelijke verslapping, een luihetó tengevolge. Fen uitgestrekte hand en een stevig ruggesteuntje, moreel of materieel, kat op zijn tijd natuurlijk niemand ont beren. Maar tegelijk moet dengene, die dezen steun geniet, tot nietn initiatief worden opgewekt. En wijzelf wanneer wij In omstandigheden ver- keeren, waarin wty.hulp van noodt hebben, dienen dit ook in te zien daarvan blijk te geven. Onze helpen zullen dit waardeeren en hun synp- thie zal er des te grooter om worden, En wat onze eigen persoonlijkheid te- treft, zii zal er eveneens bii winnen. Dr. JOS DE COÜ vertrouwen ze heeft geld_ uit mijn sprak mijnheer geheimzinnig tegen zijn vrouw. De dienstbode is niet te vrtrouwen ze heetf geld uit mijt broekzak weggenomen. Kom, zei mevrouw, dat geloof it niet, je zou even goed kunnen zeggen dat ik het er uit had genomen. O, neen, antwoordde nuinhw daar ben ik zeker van, dat jij het m hebt gedaan; er was nog een kwartje blijven zitten. Aderlaten? sprak de dc* Neen, dat doen we in den tegenw digen tijd niet meer. Dat zou ik anders aan uw r. ningen niet zeggen, antwoordde patiënt. Op het verlichte terras waar druk ge danst werd en de band onvermoeid doorging, klonk opeens de stem van den butler, die den gastheer verzocht aan de telefoon te willen komen. De gasten, gewend aan een derge lijk gebeuren, lachten en schertsten verder, tot de gastheer terugkwam, zijn gelaat strak en ernstig. Toen verspreidde zich het ontstel lende bericht. Een krankzinnige ont snapt uit het gesticht in den auto van dokter West, welke buiten voor de deur stond. Zoover bekend, had de man den weg langs het ravijn genomen. De dames huiverden, voelden de feeststemming gebroken, gaven het sein om naar huis te gaan. De gastheer met enkele heeren en den butler ging met lantaarns door den tuin den weg op naar het ravijn. Bij het hek vonden zij Grace bewus teloos en zij werd opgenomen en naar huis gedragen. Een andere auto naderde langs den grooten weg. Het was dokter West met twee verplegers. In èen oogwenk had hij de leiding in handen, wilde óók hij den weg naar het ravijn inslaan toen een dienstbode hem bij den arm greep. „Juffrouw Grace, toe kijkt u eerst naar haar". „Grace?Wat is er met haar? Ver schrikt keek hij het meisje aan en vloog toen de trap op naar boven. Terwijl hij nog bezig was haar bij te brengen, klopte de butler zachtjes aan de deur. „De arme drommel is dood, dokter. Uit den auto geslingerd op de rots. Van den auto ls geen spoor mee te vinden". „Het is goed, John", zei dokter West, zijn aandacht weer op Grace vestigend, die langzaam tot bewustzijn terugkeer de. Of ze uit een diepen put gehaald werd, zoo voelde zij zien, moe' en vreemd. In de schemer-donkere kamer zag zij iemand over haar heen gebukt staan, maar ze wist niet wie en het kon haar niet schelen ook. „Te laat", mompelde zij voor zich uit. „O, Robert, en nu heb je niet geweten, dat ik je toch lief had". „Grace", sprak de dokter zacht, want hij had veel begrepen. „Grace ik ben hetik ben bij je. Ik was het niet, die den auto bestuurde". Langzaam probeerde Grace ove te komen, streek met haar hanfl haar voorhoofd. jlt „Droom ik, Robert, of is 1 dood? Hoe kom jijen, o... 0 en de watervall Snikkend viel zij terug m '\al- sen en Robert sloeg zijn arrnen heen, liet haar stil uithuilen DU Jj „Hou je van mij, meisje? «°w zacht. 0 „Zelfs al ben lk héél gewoon*? daagsch en al heb ik niet den gemaakt, die mij in jouw >g f schien „interessant" zou heDoe maakt?" woui"' Grace keek hem aan, z( 10 j en schuldbewust, dat hij 8e - hoofd tusschen zijn han~; haar gezichtje vol liefde k

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1932 | | pagina 22