Wordt Europa
ver-Amerkaanscht.
Anecdote.
zelfvertrouwen 7l>
bewustzijn. lj
dende familieleden of onbekenden hein
hebben toegestuurd
De legionair in 't clubgebouw zwijgt.
Zonder één woord staan de lieden op
en verlaten het gebouwtje. Misschien
is onder hen nog wel een. die op het
laatste oogenblik is teruggehouden van
een daad, die zijn noodlot zou zijn, een
noodlot, dat vreeselijker is, dan de hel,
welke Dante in zijn onsterfelilk boek
beschreef. In den tijd, dat Dante zijn
werken schreef, was de wereld nog
minder ruw, kende men nog meer me
delijden, dan de superieuren van de
legionnairs van thans, die voor de eer
van Frankrijk „mareheenen en cre-
peeren"!
Wat een Russisch Groothertog er
van denkt
„Europa, de 49ste Staat van de Unie",
zegt
Groothertog
ALEXANDER VAN RUSLAND.
Onderstaand fjeven wij de
denkbeelden weer, die de te
Parijs vertoevende gewezen
Groothertog van Rusland,
Alexander, zoo juist in een
artikel over de „verwording
van Europa" heeft gegeven.
Dezen zomer hebben wij weer eens
in het bijzonder kunnen opmerken,
hoezeer Europa reeds ver-Ameri-
kaanscht is, want nu zijn er zóó weinig
Amerikaansche touri3ten den Oceaan
overgestoken, nu hebben wij zoo weinig
kastkoffers, hoornen brillen en plus
fours gezien, dat niemand nog kan be
weren, dat Europa alleen maar Ameri-
kaansch deed, om bij de Amerikaansche
touristen in het geviel te komen. Of
men nu wandelt „Unter den Linden",
of dat men op het trottoir zit voor een
café aan de C'hamps Elysées, of dat
men doezelt in een leeren stoel in de
hal van het Savoy Hotel, overal ziet
men de verandering! De vroeger zoo
forsche Duitsche meisjes, het type van
de oer-Gemaansche vrouw, zijn thans
slank geworden, „Manhattan" en
„Bronx" zijn cocktails, die u op de Ber-
liinsche wijnkaart worden aangeboden
en de zuivere Engelsche taal wordt
doorspekt met Amerikaansehp „slang"-
uitdrukkingen, zoogenaamde .Ameri
kanismen"! „Moderne Amerikaansche
badkamers" zün een aanbeveling voor
èlk Europeeseh hotel!
Als ik nu door Europa reis en men-
schen bezoek, die ik jaren lang gekend
heb als ik luister naar brokstukken
van gesprekken in treinen, in particu
liere woningen of in restaurants..
ik kan niet ontkomen aan den indruk,
dat, terwijl de Amerikanen steeds min
der populair worden, Europa meer en
meer bezig is om zooiets als een 49ste
staat van de Unie te worden. En ik ga
zelfs vérder!
Alles de schuld van Amerika!...
Als Europa niet in toenemende mate
ver-Amerikaanscht was, zouden de
Amerikanen misschien nog dezelfde
eereplaats in de publieke opinie inne
men als slechts enkele jaren geleden.
Met gespannen aandacht tuurde
Grace in de verte.
Wat moet een auto langs dezen weg
doen? bepeinsde zij. Bij avond werd
deze weg nooit bereden om het groote
gevaar, dat de scherpe bocht bij het
raviln vormde. De auto naderde met
duizelingwekkende snelheid.
Grace's adem stokte. Wat kon ze doen
om hem tegen te houden! Het was mis
schien een vreemdeling, die den weg
niet kende! Ze trachtte het hek te ope
nen en den weg te bereiken, maar de
schelle lichten naderden en opeens zag
zij, dat het de roode auto van Robert
was, die voorbij raasde.
Half bezwijmd van schrik viel ze
tegen het hek en elke zenuw gespan
nen, klemde zij zich er aan vast.
Nog hoorde zij den motor razen, dan
een knalen daarna niets meer dan
het eeuwige ruischen van den alles ver
slindenden waterval.
„Robert!te laat. Nu is het te
laat", kreunde ze. Haar lippen waren
droog, ze trachtte een paar passen te
loopen in de richting van het huis, viel
toen neer in een alles omvattend duts
ter»
Nó worden zij verantwoordelijk gesteld
voor alles, wat er in Europa niet is,
zooals het wezen moest.
Een van mijn Fransche vrienden,
een rijk en aanzienlijk man, klaagde bij
mij zijn nood over zijn zeventienjarige
dc hter. „Zij weigert pertinent om ge
chaperonneerd te worden, als zij naar
een souper of een oocktailfuifje gaat".
Ik zuchtte, maar zweeg. Ik wist, wat er
on zou volgen en dat kwam dan ook:
„Het komt allemaal van de Amerikaan
sche films!" riep mijn vriend in wan
hoop uit. „D i e en niets anders hebben
de harmonie van het gezinsleven ver
woest. Zii hebben onze zoons geleerd
hun vader ongehoorzaam te zijn, zij
leeren onze dochters te drinken en te
rooken! Ik wenschte wel, dat de Atlan
tische Oceaan driemaal zoo breed was;
dan konden wij ons beter te weer stel
len tegen het binnenstroomen van
Amerikaansche ideeën!"
En deze man staat in ziln opvattin
gen niet alleen. Als hij zijn geestver
wanten in een „Euopeesohe Ouderver-
eeniging" organiseerde, zou hij in elk
land van het Oude Werelddeel geest
driftige aanhangers bii de vleet vinden!
Millionairs en bedelaars, baronnen en
kruideniers, conservatieven en bolsje
wieken.... zij zouden allen zijn wan
trouwen tegen Amerika deelen! De
bolsjewieken niet? Dat denkt u
maar! In een Communistisch Wad, dat
te Moskou verschijnt, las ik dezer da
gen: „Wij zouden onze kameraden aan
raden, om minder tijd zoek te brengen
met het afdraaien van Amerikaansche
grammofoonplaten!" En vrijwel tegelij
kertijd stond in een ultra-reactionair
Parijsch tijdschrift: „Frankrijk zou er
veel beter aan toe ziln, wanneer onze
jeugd de verderfelilke Amerikaansche
gewoonte van cocktails-drinken ach
terwege liet". Wat niet wegneemt, dat
de roode kameraden natuurlijk blijven
dansen op jazz-muziek, terwijl de Fran
sche jongelui hun schouders ophalen
en nog een een rondje Martini's be
stellen
Ver-Amerlknanschlivg in menig
opzicht een verbetering!-..
En.... over het algemeen moeten
wij dit toejuichen. Want de Amerikani-
satie van Europa kan ik, als niet-be-
langhebbend toeschouwer in menig
opzicht slechts een verbetering noe
men. Aan tafel wordt minder gulzig
gegeten, de jongelui vertellen minder
leugens: zelfs in afgelegen landen als
Roemenië en Joego-Slavië zijn de hy
giënische toestanden verbeterd; ook
eenvoudige menschen beginnen er
prijs op te stellen, een schoon boord te
dragen en in alle standen is het een
eisch geworden zich dagelijks te sche
ren. De goedkoope, Amerikaansche
automobielen, die op afbetaling worden
verkocht, hebben er veel toe bijgedra
gen om een einde te maken aan de ont
stellende onkunde betreffende het bui
tenland (aangrenzende landen niet uit
gezonderd), welke zelfs bij het uitbre
ken van den wereldoorlog nog typee
rend was voor Europa. En de Ameri
kaansche films, die zelfs in de meest
primitieve bioscopen der Fransche,
Italiaansche en Duitsche dorpen wor
den vertoond, hebben in menig op
zicht opvoedend gewerkt, ook al was
de inhoud nietszeggend en het artis
tieke peil laag. Zii openen soms een
andere weeld voor het publiek, wat
blijkt uit de opmerkingen, die er ge
maakt worden. B.v.: „Kijk eens naar
die gaskachel, die gaat vanzelf aan!"
„Eten ze daar 's morgens vroeg al
sinaasappelen?" „Wat was dat voor een
zeJfstarter?" „Kijk eens...., daar wan
delen kleine kinderen alleen door Clu-
cago!" Diezelfde menschen geloofden
vóór den oorlog, dat men goud kon
vinden in de straten van San Fran-
cisco en dat er nog steeds wilde india-
nenstemmen rondzwierven in de vlak
ten van Illinois. Zii ontdekten, daar de
film niet alleen, dat er gaskachels be
staan, die aangaan zonder luoifers,
maar ook dat een meisje zonder chape
ronne kan uitgaan, zonder dat ze er
slechter van wordt...."
Noot van de redactie:
Tot zoovpr het oordeel van den Rus-
sischen Groothertog.... Of wü het
heelemaal met hem eens kunnen z"'n,
is een andere kwestie. Wij willen ons er
van onthouden hier stelling te nemen,
doch wij willen hier toch even aanstip
pen, dat de leuze „Europa, de 49ste
staat van de Unie" ons toch wel wat te
overdreven voorkomt. Men kan cultuur
en gewoonten van een volk bestudeeren
en overnemen, maar de traditie van het
Oude Europa zal zich toch steeds blij
ven verzetten tegen een volkomen
Amerikanisatie. En wat de vrijheid der
jeugd betreft.... die was er óók ge
komen zónder Amerika die is uit
den Tijd geboren en niet uit een Land!
Hoe kleine Max zich een dubbele-
ix-ekhouder voorstelt.
WONDERLIJKE GENEZINGEN.
Bij gelegenheid van de jongste re
volutie in Brazilië kreeg een politie
agent een kogel in het hoofd. Hij leeft
nog en kon elfs in functie blijven. De
doktoren hebben geconstateerd, dat de
kogel in het achterhoofd zit. De man
had hieraan moeten sterven, maar,
zooais gezegd: de resultaten waren
anders dan de wetenschap verwachtte.
Gewoonlijk beteekend een gebroken
nek onverbiddelijk den dood. Toch be
staan er menschen met een gebroken
nek, die de wetenschap tarten. Eenige
jaren geleden viel een jockey van z0n
paard en kwam op zijn hoofd terecht.
Hij werd bewusteloos weggedragen en
een dokter constateerde, dat de onge
lukkige den nek had gebroken en nog
slechts enkele minuten te leven had.
Maar...de jockey kwam weer tot be
wustzijn en nadat hij een week rust
genomen had, kon hij weer rijden,
alsof er niets gebeurd was!
En nu heeft onlangs een Engelsch
professor medegedeeld, dat het eer
lang mogelijk zal zijn, menschen, dis
aan een hartziekte lijden, van den dood
te redden. Hij is de meening toege
daan, dat mogelijk op den duur een
ziek hart door een „kunsthart" zal
kunnen worden vervangen. Een dok
ter moet er al in geslaagd zijn een
kat. die aan een hartziekte leed, van
een rubber hart te voorzien.
iemand ïJSjen61SJJ* j
helpen!6 l00™ Sfc:
RalPh
Ja, dat is wel een waar wnrJ^
uitspraak van Trino, die wii' k
tot uitgangspunt kozen voor
overdenkingen, waaraan dit a 'h
gewijd. Ieder mensch verkeert^
leven in omstandigheden, dath'H
hulp van anderen is aangewezt^
zijn deze verhoudingen van zd
aard, dat alleen anderen kuZ^
pen en dat men zichzelf niet
moeilijkheden kan brengen, zJi"
voorbeeld, bij ziekte of bij u
lichamelijke gebreken. Maar 25*
toch betrekkelijk uitzondering^
len. Doorgaans is hulp mogelii! 5
bij wel de steun en de sympathil8?
bevrijdende werk zélf doen. En da
ook de schoonste overwinningen
levens. Want eenerzijds heeft mei'
verblijdende gevoel in den nood a
den gehad te hebber, op wier
werking men kon rekenen en ant-
zijds voelt men zich van nieuwe,,!
gie doortrilt bij de gedachte, dat 1
de strubbelingen, mede door b,,.'
ning van eigen krachten, te boven f
gekomen. Dat geeft moed tot nieuwe»
strijd en verhoogt het zelfvertrouw
en het zelfbewustzijn, gepaard m m
diepe erkenning, dat de menschep
kaar, leder op zijn beurt, allemaal m*
dig hebben. Hulp daarentegen,
bij wij geheel gesteund hebben
welwillendheid van anderen en®
onze eigen daadkracht onbetoM
bleef, werkt in-fnuiker.d op ons zeil.
vertrouwen, geeft ons een gevoel vat
afhankelijkheid en heeft op den fat
een zedelijke verslapping, een luihetó
tengevolge.
Fen uitgestrekte hand en een stevig
ruggesteuntje, moreel of materieel, kat
op zijn tijd natuurlijk niemand ont
beren. Maar tegelijk moet dengene,
die dezen steun geniet, tot nietn
initiatief worden opgewekt. En wijzelf
wanneer wij In omstandigheden ver-
keeren, waarin wty.hulp van noodt
hebben, dienen dit ook in te zien
daarvan blijk te geven. Onze helpen
zullen dit waardeeren en hun synp-
thie zal er des te grooter om worden,
En wat onze eigen persoonlijkheid te-
treft, zii zal er eveneens bii winnen.
Dr. JOS DE COÜ
vertrouwen ze heeft geld_ uit mijn
sprak mijnheer geheimzinnig tegen
zijn vrouw. De dienstbode is niet te
vrtrouwen ze heetf geld uit mijt
broekzak weggenomen.
Kom, zei mevrouw, dat geloof it
niet, je zou even goed kunnen zeggen
dat ik het er uit had genomen.
O, neen, antwoordde nuinhw
daar ben ik zeker van, dat jij het m
hebt gedaan; er was nog een kwartje
blijven zitten.
Aderlaten? sprak de dc*
Neen, dat doen we in den tegenw
digen tijd niet meer.
Dat zou ik anders aan uw r.
ningen niet zeggen, antwoordde
patiënt.
Op het verlichte terras waar druk ge
danst werd en de band onvermoeid
doorging, klonk opeens de stem van
den butler, die den gastheer verzocht
aan de telefoon te willen komen.
De gasten, gewend aan een derge
lijk gebeuren, lachten en schertsten
verder, tot de gastheer terugkwam,
zijn gelaat strak en ernstig.
Toen verspreidde zich het ontstel
lende bericht. Een krankzinnige ont
snapt uit het gesticht in den auto van
dokter West, welke buiten voor de deur
stond. Zoover bekend, had de man den
weg langs het ravijn genomen.
De dames huiverden, voelden de
feeststemming gebroken, gaven het
sein om naar huis te gaan.
De gastheer met enkele heeren en
den butler ging met lantaarns door den
tuin den weg op naar het ravijn.
Bij het hek vonden zij Grace bewus
teloos en zij werd opgenomen en naar
huis gedragen.
Een andere auto naderde langs den
grooten weg. Het was dokter West met
twee verplegers. In èen oogwenk had
hij de leiding in handen, wilde óók hij
den weg naar het ravijn inslaan toen
een dienstbode hem bij den arm greep.
„Juffrouw Grace, toe kijkt u eerst
naar haar".
„Grace?Wat is er met haar? Ver
schrikt keek hij het meisje aan en vloog
toen de trap op naar boven.
Terwijl hij nog bezig was haar bij te
brengen, klopte de butler zachtjes aan
de deur.
„De arme drommel is dood, dokter.
Uit den auto geslingerd op de rots. Van
den auto ls geen spoor mee te vinden".
„Het is goed, John", zei dokter West,
zijn aandacht weer op Grace vestigend,
die langzaam tot bewustzijn terugkeer
de. Of ze uit een diepen put gehaald
werd, zoo voelde zij zien, moe' en
vreemd.
In de schemer-donkere kamer zag zij
iemand over haar heen gebukt staan,
maar ze wist niet wie en het kon haar
niet schelen ook.
„Te laat", mompelde zij voor zich uit.
„O, Robert, en nu heb je niet geweten,
dat ik je toch lief had".
„Grace", sprak de dokter zacht, want
hij had veel begrepen. „Grace ik ben
hetik ben bij je. Ik was het niet,
die den auto bestuurde".
Langzaam probeerde Grace ove
te komen, streek met haar hanfl
haar voorhoofd. jlt
„Droom ik, Robert, of is 1
dood? Hoe kom jijen, o... 0
en de watervall
Snikkend viel zij terug m '\al-
sen en Robert sloeg zijn arrnen
heen, liet haar stil uithuilen DU Jj
„Hou je van mij, meisje? «°w
zacht. 0
„Zelfs al ben lk héél gewoon*?
daagsch en al heb ik niet den
gemaakt, die mij in jouw >g f
schien „interessant" zou heDoe
maakt?" woui"'
Grace keek hem aan, z( 10 j
en schuldbewust, dat hij 8e -
hoofd tusschen zijn han~;
haar gezichtje vol liefde k