UIT DE WERKPLAATSEN DER WETENSCHAP. Een bosch op den bodem der zee. De wereldkaart verandert onophoudeHfk. d b—oiu wannen ton val te uie in haar hart niet liever lust en vrede gehad zou hebben en de Jiefde van den man, dien ook zij kon liefhebben. Mata Hari's leven was opzienbarend en overal liet ze desillusie en verderf achter. In alle mogelijke opzichten had ze de wereld aan haar voeten. En toch daagde tenslotte die grauwe morgen waarop ze haar laatste gang moest gaan naar een smadelijken dood, in het besef dat ze haar leven bedorven had. Op een der muren van haar cel in de Saint-Lazare-gevangenis had ze den naam van een man geschreven. Mis schien had ze dien werkelijk liefgehad. Was dat zoo, dan kan ik haar met mijn heele hart beklagen, want dan was er, naast al het valsche en verraderlijke in haar, toch ook een groote tragedie in dit leven! De vrouw, die voelt, dat zij macht kan hebben over mannen moet zeer voorzichtig zijn in het gebruikmaken van die macht en dat slechts doen voor de allerbeste doeleinden. Doet ze dat niet en denkt ze alleen aan haar eigen plezier en haar eigen succes dan zal ze op het eind ontdekken, dat diezelfde macht op den duur haar ondergang wordt. Men kan niet door het leven gaan, steeds verderf en ongeluk om zich heen verspreidende, zonder dat men op het laatste den prijs voor dit vreeselijke spel zou moeten betalen. Daarom heb ik in zooveel opzichten medelijden met de vampyr. Het ge beurt immers al te dikwijls, dat haar houding wordt bepaald door dwaze vereering der mannen om haar heen. Het zijn sterke beenen, die .deze weel de kunnen verdragen; de bewondering der omstanders stijgt haar bedwel mend naar het hoofd. Iedere vrouw is gevoelig voor vleierij en de knappe, aantrekkelijke vrouw krijgt daarvan meestal meer dan goed voor haar is. Tenzij ze heel sterk is, zal ze hiervoor bezwijken en zoo den voet zetten op het gevaai-lijke pad dat leidt naar on geluk en verderf. Het is mijn ervaring, dat leven zon der liefde ons slecht bekomt. De vrouw, die haar schoonheid en persoonlijk heid alleen gebruikt om mannen te fas- cineeren, zal de ware liefde nooit leeren kennen. Ze zal misschien te eeniger tijd een man ontmoeten, dien zij zou kunnen beminnen, maar hij zal meestal te sterk zijn voor haar en vooral verachting hebben voor haar levensopvatting. De geschiedenis, die toch de spiegel des levens is, toont dit telkenmale met feiten aan. En de vrouw is gedurende de eeuwen weinig of niets veranderd, al hebben de uiter lijke omstandigheden zich gewijzigd. Huiselijk leven, liefde, die van twee kanten komt, ziedaar de groote schat ten des levens. Ze tellen oneindig veel meer dan succes of bewondering. Laat miss Vamp dien laatsten weg gaan, als ze wil, maar benijd haar nooit. Be schouw haar als het mooie vlindertje dat om het licht dwarrelt. Misschien bezit zij tijdelijke dingen, die de „ge wone vrouw" zelden of nooit zal krij gen, maar de grootste vreugden des levens bezit ze niet. Degenen, die mij gezien hebben in mijn vampyrrollen zoo besluit Mariene Dietrich zijn mogelijk van oordeel dat deze me heel goed liggen en dat ik, ook in het dagelijksche leven, me aldus gedragen moet. Maarmetsis minder waar. Ik ken de wereld goed genoeg om te weten hoe en waar men werkelijk „elnkkig kan zfln. MjnBe- luk ligt in mijn gezin en in dezeiwe eenvoudige vreugden, die speciaal ter wereld weggelegd zijn voor menschen die meenen iets van den zin des levens te begrijpen. (Nadruk verboden). door Dr. A. M. FREDERIKS. Hoewel de aardkorst voor ons men schen ongeveer het mees va wat wij ons kunnen voorstellen, isi zy .in werkelijkheid verre van onveran derlijk. Dit komt, doordat er zich het binnenste van onze aarde nog een gloeiende massa bevmdt. waarin zich reusachtige krachten ontwukkelden Te genover die aardkern is de aardkorst voor alles, wat erop leeft en 8roelt> als een scheidend en beschuttend pantsei doch niet altijd houdt dit pantser stand, hoewel het ongeveer 1200 km dik is. Vergeleken met de middellijn der aarde van 12 km is dit zeer res pectabel, doch de krachten, welke zich in de aardkern ontwikkelen, zijn dan ook ontzaglijk groot. Ze veroorzaken aardbevingen, die bergen, gebergten, landen en zelfs werelddeelen doen scheuren, die stukken land van vele vierkante mijlen met een dikwijls beangstigende snelheid in de zee uitdrijven. Geweldige erupties in het binnenste der aarde kunnen in enkele uren groote eilanden uit de zee doen opduiken ofdaarin doen verdwijnen. Dravende vastelanden. Er bestaat in de geologie een theo rie, volgens welke de aardkorst voort durend in beweging is en alles, wat wij in tegenstelling met de zee als land aanduiden, bij wijze van spreken drijft. Profesor Wegener, die in het poolgebied vermist geraakte en later uitgehongerd en doodgevroren is teruggevonden, was een ijverig voor vechter van deze interessante theorie. Hij was tot deze overtuiging gekomen, omdat de Oostkust van Zuid-Amerika en de Westkust van Afrika nauwkeu rig in elkaar passen, terwijl nader onderzoek van de grondsoorten en de structuur van den bodem in de betrok ken kuststrooken deze theorie nog aan waarschijnlijkheid deed winnen. Deze vastelanden moeten dus eenmaal een aaneengesloten geheel hebben ge vormd; een natuurramp van onge kende afmetingen heeft ze van elkaar gescheiden. Zooals elke theorie heeft ook deze haar tegenstanders, doch het wetenschappelijk onderzoek heeft den laatsten tijd zooveel materiaal verza meld, waardoor de juistheid ervan wordt bevestigd, dat de twijfelaars meer en meer worden overtuigd. Het belangrijkste is wel de ontdekking, dat de onderlinge afstand tusschen de vastelanden nog steeds verandert. Zoo wordt in zeven jaar tijd de afstand tusschen Parijs en Washington 5l/2 m. grooter, terwijl Groenland zich in den zelfden tijd 36 m. verder van Europa verwijdert. Veder dalen de kusten van stamelde: „Mijn portefeuille... heb ik die eigenlijk bij me gestoken?" „Ik meen van wel", zei hij, niet al te schor. Ze opende haar taschje: geen porte feuille. Ze haalde zenuwachtig alles er weer uit, hoewel dat vrij nutteloos wasniets. Met tranen in de oogen staarde ze hem aan. „O wat zal mama zeggenwe we zullen dadelijk moeten vertrek ken dat geld was voor ons hotel en Haar lippen trilden. Hij troostte: „We vinden het nog wel... ik zal teruggaan en zoeken..." Erg overtuigd was hij niet. Ze ging dus alleen door naar het hotel en hij zocht op en rondom den duintop §22 toen het halve strand af. Geen porte feuille. Zoodra hij dien avond in de eetzaal verscheen, trof hem haar ang- stig-vragende blik. Arm lief meisje het was wel ellendig... en als ze nu opeens weg moest Dien avond haalde hij haar over, de twee duizend francs van hem te ac cepteeren. Het was per slot van reke ning zijn schuld geweest, nietwaar? Toen Eve en haar moeder na een verblijf van drie weken vertrokken, liet zij eenige gebroken en brekende harten achter en jaloersche mefcjes en mama's. In den trein gaf Eva de kaar tjes om ze te laten knippen en daarbij viel haar kleine peau-de-suède porte feuille op den grond. „Hemel, daar had ik bijna al ons geld verloren!" zei ze en lachte. „A propos... hoeveel hebben we!" informeerde mama. „O, een aardig sommetje... Eve telde. „Twintigdui zend francs, mama". „Dat is goed gegaan, dimaal", vond mama. „Ja, die rijke koffieplanter heeft me een eind op streek gebracht"... met hem had ik tienduizend francs verloren". Mama keek haar streng aan. „Eva, je bent toch behoorlijk gebleven?" „O, ja!" zei Eve, „U weet toch wel, adt ik geen dingen doen zal, die niet hooren?" Mama zuchtte verlicht. Gelukkig dat Eve niet zoo was als die vreeselijk moderne meisjes, die zich maar aan den hals van iederen man gooien, dien ze aardig vinden Neen, haar Eve was een degelijk, fatsoenlijk meisje. Ze zou over een paar jaar, ook een gefortu neerd meisje zijn en een goed huwelijk doen. Mama zuchtte voldaan. Dat was het loon als je je dochters ouderwetsch en degeHjk opvoedde! Nadenk voefoodenfr. de Noord- en Oostzee, terwijl die van het Scandinavische schiereiland uit zee oprijzen. Verdwenen eilanden. Voortdurend verandert het aange zicht der aarde. Berglanden worden tot laagvlakten, laagvlakten tot bergstre ken. Eilanden ontstaan en verdwijnen. Soms wordt dit slechts door een toe val ontdekt. Zoo zocht dezer dagen een Berlijnsch astronoom op een kaart van de Stille Zuidzee naar een geschikt eiland, om de in 1937 komenue zons verduistering te kunnen waarnemen. Hij koos het eiland Saharan uit. Bij nadere informatie bleek dit eiland niet meer te bestaan. Zonder dat iemand het wist, is daar een flink eiland in de diepte verdwenen. Iets dergelijks is naar men vermoedt ook gebeurd met het legendarische rijk Atlantis. Daaraan zijn zooveel herin neringen bewaard gebleven, dat het redelijker is om aan te nemen dat het wèl, dan dat het niet bestaan heeft. Men heeft er intussehen nog geen ver moeden van, in welk gedeelte van den Atlantischen Oceaan ernaar gezocht zou kunnen worden. Beslist weet men daarentegen, dat de oude Wendische stad Vineta een dergelijk lot heeft ondergaan. Zij lag op Wollin, een eiland in de Oostzee. En dat er in het Oostzeegebied meer van die verschijnselen hebben plaatsgevon den, is onlangs nog weer op treffende wijze aan het licht gekomen, doordat visschers tusschen Rügen en Moen een oerwoud op den bodem der zee aantroffen. Het ligt slechts 35 m on der den zeespiegel en strekt zich over een oppervlakte van vele vierkante mij len uit. Het bestaat uit volwassen hoo rnen, meerendeels eiken en dennen, die loodrecht op den bodem der zee staan. Een aantal Duitsche geleerden zal dit interessante onderzeesche bosch nader gaan onderzoeken, waarbij onge twijfeld belangrijke dingen aan het licht zullen komen. De natuurramp, waardoor het bosch tot onder den zee spiegel daalde, moet wel zeer plotse- ling hebben plaats gevonden en een grooten omvang hebben gehad, anders was het niet mogelijk, dat in een zoo uitgestrekt bosch de boomen rechtop bleven staan. Er zijn herhaaldelijk bosschen op den bodem der zee gevon den, doch nooit met loodrecht staande boomen. De natuurkrachten moeten snel, maar toch zeer gelijkmatig den steunenden ondergrond hebben weg getrokken, zoodat de bovenlaag met het bosch als een lift naar beneden ging. Wat zal deze getuige uit lang vervlogen tijden ons te vertellen heb ben? (Nadruk verboden). Hij: „Nou ik heb een vol uur op ie gewacht!" J Zij; „Maar lieve jongen, ik heb je toch gezegd, dat ik misschien een mi nuut of wat later zou komen!" („GoW-in"). ROEIT MET DE RIEMEN DIE GE HEBT. Iets wat de moeite waard is, wordt nimmer bereikt zonder dat er moeilijk heden aan verbonden zijn. Voor wie de dingen in het juiste licht beziet, vormen moeilijkheden een aanleiding tot ver hoogde krachtsinspanning, inplaats van tot klagen en moedeloosheid. Er zijn tallooze vormen en soorten van moeilijkheden. Zij kunnen bestaan uit lichaamsgebreken, ziekte, leelijk- heid, armoede, enz. Overal in de natuur is echter de wet van compensatie of vergoeding werkzaam; d. w. z. dat wat men aan den eenen kant tekort komt, aan den anderen kant wordt goed ge maakt. Wanneer iemand b.v. blind wordt, worden zijn gehoor en tastzin veel fijner dan tevoren. Wanneer iemand doof wordt, wordt zijn gezicht beter. Wanneer een nier door ziekte buiten werking wordt gesteld, verdub belt de andere nier haar functies, enz. Heel dikwijls brengen juist de moei lijkheden van het leven een mensch tot de krachtsinspanning zonder welke geen succes mogelijk is. Een feit is b.v. dat een grcot aantal van de succes- hebbende Amerikaansche auteurs aan tuberculose lijdt. Wij willen geenszins beweren, dat kwalen en lijden onmis baar zijn om beroemd te worden. Wij willen slechts aantoonen, dat velen, die meer tegenspoed te overwinnen hebben gehad dan de gemiddelde mensch, des ondanks prestaties hebben geleverd die verre boven het middelmatige uitste ken, zoodat men van hen kan zeggen, dat ze hun tegenspoed voor hun bestwil hebben aangewend. Het is een feit, dat tegenspoed prikkelend werkt. Denkt u maar eens in dat u b.v. half buiten uw schuld tegenover iemand een dwaas fi guur hebt geslagen. Wilt u dan niet graag een gelegenheid zoeken om op de(n) zelfde(n) persoon nu eens een bij zonder goeden indruk te maken? Op dezelfde wijze heeft iemand, die zich in een opzicht gedwarsboomd ziet, een veel krachtiger stroom van energie om op het nastreven van een ander doel te conoentreeren. Er zijn tal van voorbeel den aan te halen, die bewezen, dat liet hebben van een lichaamsgebrek iemand nog niet behoeft te stempelen tot een neerslachtigen cynicus. Beethoven was zeer doof, en Baoh was eerst bijna en later geheel blind. Dit weet men meestal wel, maar veel minder bekend is het dat Eugène O'Neiü, een bekend Amerikaansch too- neelschrijver, aan tuberculose lijdt. St. John Ervine, de Engelsche schrijver, heeft maar één been, evenals Laurence Stallings, de schrijver van „What price glory". Stallings heeft nooit iets geschre ven dat de moeite waard wras, voor hij in den wereldoorlog een been verloor. Kort na zijn terugkomst verschenen van ziin hand: „De groote parade" en 't reeds genoemde „What price glory De Engelsche dichter Orrick Jolms heeft ook maar één been. Hij heeft zich zelf echter zoolang geoefend, dat hij zich bijna even gemakkelijk beweegt als normale menschen met twee gezonde beenen. Johns is een bekwaam hout bewerker. Eenigen tijd terug maakte hij voor Laurence Satllings een bijzon der gemakkelijk te hanteeren mahonie houten kruk. Francis Coe was zwaargewicht boks kampioen bij de marine. Hij bleef 10 jaar op zee, en werd op ziin 27e jaar agent voor een handelaar in automo bielen. Op een dag kreeg hü e^11 ^a1UT" te. Toen hü bijkwam raadde de dokter hem, ziin zaken te regelen. „Het SPU' me", zeide hij, „maar het lijkt mij beter ii de waarheid te zeggen. U heeft een hartkwaal en kunt hoogstens nog een maand leven. U moogt vlostrek t niet bukken, een trap oploopen of u op eenige andere wijze inspannen. De minste schok moet vermeden worden. Coe leerde typen als tijdverdrijf- Ken maand leven. U moogt volstrekt nie nu acht jaar geleden! Sindsdien heen hii meerdere boeken geschreven, om alle veel succes hadden en ook verfiurau ziin. Succes is als een fluïde. Er zijn menschen, die weigeren zich doorV.® omstandigheden te laten terneerdruk kendie zich er altijd weer bovenuit weten te werken. Succes schuilt in d wil en de kracht om door te strijde wanneer alles u hopeloos voorkom Misschien zouden zii, die ondank» groote moeilijkheden geslaagd zym zonder deze hinderpalen lang niet d - reikt hebben wat ze nu hebben bereik- Ook moeilijkheden hebben difcW een waardeerbaren kant! Dr. JOG DB

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1933 | | pagina 18