UIT DE WERKPLAATSEN DER WETENSCHAP.
Een bosch op den bodem der zee.
De wereldkaart verandert onophoudeHfk.
d b—oiu wannen ton val te
uie in haar hart niet liever
lust en vrede gehad zou hebben en de
Jiefde van den man, dien ook zij kon
liefhebben.
Mata Hari's leven was opzienbarend
en overal liet ze desillusie en verderf
achter. In alle mogelijke opzichten had
ze de wereld aan haar voeten. En toch
daagde tenslotte die grauwe morgen
waarop ze haar laatste gang moest
gaan naar een smadelijken dood, in het
besef dat ze haar leven bedorven had.
Op een der muren van haar cel in
de Saint-Lazare-gevangenis had ze den
naam van een man geschreven. Mis
schien had ze dien werkelijk liefgehad.
Was dat zoo, dan kan ik haar met mijn
heele hart beklagen, want dan was er,
naast al het valsche en verraderlijke in
haar, toch ook een groote tragedie in
dit leven!
De vrouw, die voelt, dat zij macht
kan hebben over mannen moet zeer
voorzichtig zijn in het gebruikmaken
van die macht en dat slechts doen voor
de allerbeste doeleinden. Doet ze dat
niet en denkt ze alleen aan haar eigen
plezier en haar eigen succes dan zal ze
op het eind ontdekken, dat diezelfde
macht op den duur haar ondergang
wordt. Men kan niet door het leven
gaan, steeds verderf en ongeluk om
zich heen verspreidende, zonder dat
men op het laatste den prijs voor dit
vreeselijke spel zou moeten betalen.
Daarom heb ik in zooveel opzichten
medelijden met de vampyr. Het ge
beurt immers al te dikwijls, dat haar
houding wordt bepaald door dwaze
vereering der mannen om haar heen.
Het zijn sterke beenen, die .deze weel
de kunnen verdragen; de bewondering
der omstanders stijgt haar bedwel
mend naar het hoofd. Iedere vrouw is
gevoelig voor vleierij en de knappe,
aantrekkelijke vrouw krijgt daarvan
meestal meer dan goed voor haar is.
Tenzij ze heel sterk is, zal ze hiervoor
bezwijken en zoo den voet zetten op
het gevaai-lijke pad dat leidt naar on
geluk en verderf.
Het is mijn ervaring, dat leven zon
der liefde ons slecht bekomt. De vrouw,
die haar schoonheid en persoonlijk
heid alleen gebruikt om mannen te fas-
cineeren, zal de ware liefde nooit
leeren kennen. Ze zal misschien te
eeniger tijd een man ontmoeten, dien
zij zou kunnen beminnen, maar hij zal
meestal te sterk zijn voor haar en
vooral verachting hebben voor haar
levensopvatting. De geschiedenis, die
toch de spiegel des levens is, toont dit
telkenmale met feiten aan. En de vrouw
is gedurende de eeuwen weinig of
niets veranderd, al hebben de uiter
lijke omstandigheden zich gewijzigd.
Huiselijk leven, liefde, die van twee
kanten komt, ziedaar de groote schat
ten des levens. Ze tellen oneindig veel
meer dan succes of bewondering. Laat
miss Vamp dien laatsten weg gaan, als
ze wil, maar benijd haar nooit. Be
schouw haar als het mooie vlindertje
dat om het licht dwarrelt. Misschien
bezit zij tijdelijke dingen, die de „ge
wone vrouw" zelden of nooit zal krij
gen, maar de grootste vreugden des
levens bezit ze niet.
Degenen, die mij gezien hebben in
mijn vampyrrollen zoo besluit
Mariene Dietrich zijn mogelijk van
oordeel dat deze me heel goed liggen
en dat ik, ook in het dagelijksche leven,
me aldus gedragen moet. Maarmetsis
minder waar. Ik ken de wereld goed
genoeg om te weten hoe en waar men
werkelijk „elnkkig kan zfln. MjnBe-
luk ligt in mijn gezin en in dezeiwe
eenvoudige vreugden, die speciaal ter
wereld weggelegd zijn voor menschen
die meenen iets van den zin des levens
te begrijpen.
(Nadruk verboden).
door
Dr. A. M. FREDERIKS.
Hoewel de aardkorst voor ons men
schen ongeveer het mees va
wat wij ons kunnen voorstellen, isi zy
.in werkelijkheid verre van onveran
derlijk. Dit komt, doordat er zich
het binnenste van onze aarde nog een
gloeiende massa bevmdt. waarin zich
reusachtige krachten ontwukkelden Te
genover die aardkern is de aardkorst
voor alles, wat erop leeft en 8roelt> als
een scheidend en beschuttend pantsei
doch niet altijd houdt dit pantser
stand, hoewel het ongeveer 1200 km
dik is. Vergeleken met de middellijn
der aarde van 12 km is dit zeer res
pectabel, doch de krachten, welke zich
in de aardkern ontwikkelen, zijn dan
ook ontzaglijk groot. Ze veroorzaken
aardbevingen, die bergen, gebergten,
landen en zelfs werelddeelen doen
scheuren, die stukken land van vele
vierkante mijlen met een dikwijls
beangstigende snelheid in de zee
uitdrijven. Geweldige erupties in
het binnenste der aarde kunnen in
enkele uren groote eilanden uit de
zee doen opduiken ofdaarin doen
verdwijnen.
Dravende vastelanden.
Er bestaat in de geologie een theo
rie, volgens welke de aardkorst voort
durend in beweging is en alles, wat
wij in tegenstelling met de zee als
land aanduiden, bij wijze van spreken
drijft. Profesor Wegener, die in het
poolgebied vermist geraakte en later
uitgehongerd en doodgevroren is
teruggevonden, was een ijverig voor
vechter van deze interessante theorie.
Hij was tot deze overtuiging gekomen,
omdat de Oostkust van Zuid-Amerika
en de Westkust van Afrika nauwkeu
rig in elkaar passen, terwijl nader
onderzoek van de grondsoorten en de
structuur van den bodem in de betrok
ken kuststrooken deze theorie nog aan
waarschijnlijkheid deed winnen.
Deze vastelanden moeten dus eenmaal
een aaneengesloten geheel hebben ge
vormd; een natuurramp van onge
kende afmetingen heeft ze van elkaar
gescheiden. Zooals elke theorie heeft
ook deze haar tegenstanders, doch het
wetenschappelijk onderzoek heeft den
laatsten tijd zooveel materiaal verza
meld, waardoor de juistheid ervan
wordt bevestigd, dat de twijfelaars
meer en meer worden overtuigd. Het
belangrijkste is wel de ontdekking,
dat de onderlinge afstand tusschen de
vastelanden nog steeds verandert. Zoo
wordt in zeven jaar tijd de afstand
tusschen Parijs en Washington 5l/2 m.
grooter, terwijl Groenland zich in den
zelfden tijd 36 m. verder van Europa
verwijdert. Veder dalen de kusten van
stamelde: „Mijn portefeuille... heb ik
die eigenlijk bij me gestoken?"
„Ik meen van wel", zei hij, niet al te
schor.
Ze opende haar taschje: geen porte
feuille. Ze haalde zenuwachtig alles
er weer uit, hoewel dat vrij nutteloos
wasniets. Met tranen in de oogen
staarde ze hem aan.
„O wat zal mama zeggenwe
we zullen dadelijk moeten vertrek
ken dat geld was voor ons hotel
en Haar lippen trilden.
Hij troostte: „We vinden het nog
wel... ik zal teruggaan en zoeken..."
Erg overtuigd was hij niet. Ze ging
dus alleen door naar het hotel en hij
zocht op en rondom den duintop §22
toen het halve strand af. Geen porte
feuille. Zoodra hij dien avond in de
eetzaal verscheen, trof hem haar ang-
stig-vragende blik. Arm lief meisje
het was wel ellendig... en als ze nu
opeens weg moest
Dien avond haalde hij haar over, de
twee duizend francs van hem te ac
cepteeren. Het was per slot van reke
ning zijn schuld geweest, nietwaar?
Toen Eve en haar moeder na een
verblijf van drie weken vertrokken,
liet zij eenige gebroken en brekende
harten achter en jaloersche mefcjes en
mama's. In den trein gaf Eva de kaar
tjes om ze te laten knippen en daarbij
viel haar kleine peau-de-suède porte
feuille op den grond.
„Hemel, daar had ik bijna al ons geld
verloren!" zei ze en lachte.
„A propos... hoeveel hebben we!"
informeerde mama. „O, een aardig
sommetje... Eve telde. „Twintigdui
zend francs, mama".
„Dat is goed gegaan, dimaal", vond
mama. „Ja, die rijke koffieplanter
heeft me een eind op streek gebracht"...
met hem had ik tienduizend francs
verloren".
Mama keek haar streng aan. „Eva,
je bent toch behoorlijk gebleven?"
„O, ja!" zei Eve, „U weet toch wel,
adt ik geen dingen doen zal, die niet
hooren?"
Mama zuchtte verlicht. Gelukkig dat
Eve niet zoo was als die vreeselijk
moderne meisjes, die zich maar aan den
hals van iederen man gooien, dien ze
aardig vinden Neen, haar Eve was
een degelijk, fatsoenlijk meisje. Ze zou
over een paar jaar, ook een gefortu
neerd meisje zijn en een goed huwelijk
doen.
Mama zuchtte voldaan. Dat was het
loon als je je dochters ouderwetsch en
degeHjk opvoedde!
Nadenk voefoodenfr.
de Noord- en Oostzee, terwijl die van
het Scandinavische schiereiland uit
zee oprijzen.
Verdwenen eilanden.
Voortdurend verandert het aange
zicht der aarde. Berglanden worden tot
laagvlakten, laagvlakten tot bergstre
ken. Eilanden ontstaan en verdwijnen.
Soms wordt dit slechts door een toe
val ontdekt. Zoo zocht dezer dagen een
Berlijnsch astronoom op een kaart van
de Stille Zuidzee naar een geschikt
eiland, om de in 1937 komenue zons
verduistering te kunnen waarnemen.
Hij koos het eiland Saharan uit. Bij
nadere informatie bleek dit eiland niet
meer te bestaan. Zonder dat iemand
het wist, is daar een flink eiland in de
diepte verdwenen.
Iets dergelijks is naar men vermoedt
ook gebeurd met het legendarische rijk
Atlantis. Daaraan zijn zooveel herin
neringen bewaard gebleven, dat het
redelijker is om aan te nemen dat het
wèl, dan dat het niet bestaan heeft.
Men heeft er intussehen nog geen ver
moeden van, in welk gedeelte van den
Atlantischen Oceaan ernaar gezocht
zou kunnen worden.
Beslist weet men daarentegen, dat
de oude Wendische stad Vineta een
dergelijk lot heeft ondergaan. Zij lag
op Wollin, een eiland in de Oostzee. En
dat er in het Oostzeegebied meer van
die verschijnselen hebben plaatsgevon
den, is onlangs nog weer op treffende
wijze aan het licht gekomen, doordat
visschers tusschen Rügen en Moen
een oerwoud op den bodem der zee
aantroffen. Het ligt slechts 35 m on
der den zeespiegel en strekt zich over
een oppervlakte van vele vierkante mij
len uit. Het bestaat uit volwassen hoo
rnen, meerendeels eiken en dennen,
die loodrecht op den bodem der zee
staan. Een aantal Duitsche geleerden
zal dit interessante onderzeesche bosch
nader gaan onderzoeken, waarbij onge
twijfeld belangrijke dingen aan het
licht zullen komen. De natuurramp,
waardoor het bosch tot onder den zee
spiegel daalde, moet wel zeer plotse-
ling hebben plaats gevonden en een
grooten omvang hebben gehad, anders
was het niet mogelijk, dat in een zoo
uitgestrekt bosch de boomen rechtop
bleven staan. Er zijn herhaaldelijk
bosschen op den bodem der zee gevon
den, doch nooit met loodrecht staande
boomen. De natuurkrachten moeten
snel, maar toch zeer gelijkmatig den
steunenden ondergrond hebben weg
getrokken, zoodat de bovenlaag met
het bosch als een lift naar beneden
ging. Wat zal deze getuige uit lang
vervlogen tijden ons te vertellen heb
ben?
(Nadruk verboden).
Hij: „Nou ik heb een vol uur op ie
gewacht!" J
Zij; „Maar lieve jongen, ik heb je
toch gezegd, dat ik misschien een mi
nuut of wat later zou komen!"
(„GoW-in").
ROEIT MET DE RIEMEN DIE
GE HEBT.
Iets wat de moeite waard is, wordt
nimmer bereikt zonder dat er moeilijk
heden aan verbonden zijn. Voor wie de
dingen in het juiste licht beziet, vormen
moeilijkheden een aanleiding tot ver
hoogde krachtsinspanning, inplaats van
tot klagen en moedeloosheid.
Er zijn tallooze vormen en soorten
van moeilijkheden. Zij kunnen bestaan
uit lichaamsgebreken, ziekte, leelijk-
heid, armoede, enz. Overal in de natuur
is echter de wet van compensatie of
vergoeding werkzaam; d. w. z. dat wat
men aan den eenen kant tekort komt,
aan den anderen kant wordt goed ge
maakt. Wanneer iemand b.v. blind
wordt, worden zijn gehoor en tastzin
veel fijner dan tevoren. Wanneer
iemand doof wordt, wordt zijn gezicht
beter. Wanneer een nier door ziekte
buiten werking wordt gesteld, verdub
belt de andere nier haar functies, enz.
Heel dikwijls brengen juist de moei
lijkheden van het leven een mensch tot
de krachtsinspanning zonder welke
geen succes mogelijk is. Een feit is b.v.
dat een grcot aantal van de succes-
hebbende Amerikaansche auteurs aan
tuberculose lijdt. Wij willen geenszins
beweren, dat kwalen en lijden onmis
baar zijn om beroemd te worden. Wij
willen slechts aantoonen, dat velen, die
meer tegenspoed te overwinnen hebben
gehad dan de gemiddelde mensch, des
ondanks prestaties hebben geleverd die
verre boven het middelmatige uitste
ken, zoodat men van hen kan zeggen,
dat ze hun tegenspoed voor hun bestwil
hebben aangewend. Het is een feit, dat
tegenspoed prikkelend werkt. Denkt u
maar eens in dat u b.v. half buiten uw
schuld tegenover iemand een dwaas fi
guur hebt geslagen. Wilt u dan niet
graag een gelegenheid zoeken om op
de(n) zelfde(n) persoon nu eens een bij
zonder goeden indruk te maken? Op
dezelfde wijze heeft iemand, die zich in
een opzicht gedwarsboomd ziet, een
veel krachtiger stroom van energie om
op het nastreven van een ander doel te
conoentreeren. Er zijn tal van voorbeel
den aan te halen, die bewezen, dat liet
hebben van een lichaamsgebrek iemand
nog niet behoeft te stempelen tot een
neerslachtigen cynicus.
Beethoven was zeer doof, en Baoh
was eerst bijna en later geheel blind.
Dit weet men meestal wel, maar veel
minder bekend is het dat Eugène
O'Neiü, een bekend Amerikaansch too-
neelschrijver, aan tuberculose lijdt. St.
John Ervine, de Engelsche schrijver,
heeft maar één been, evenals Laurence
Stallings, de schrijver van „What price
glory".
Stallings heeft nooit iets geschre
ven dat de moeite waard wras, voor hij
in den wereldoorlog een been verloor.
Kort na zijn terugkomst verschenen
van ziin hand: „De groote parade" en
't reeds genoemde „What price glory
De Engelsche dichter Orrick Jolms
heeft ook maar één been. Hij heeft zich
zelf echter zoolang geoefend, dat hij
zich bijna even gemakkelijk beweegt
als normale menschen met twee gezonde
beenen. Johns is een bekwaam hout
bewerker. Eenigen tijd terug maakte
hij voor Laurence Satllings een bijzon
der gemakkelijk te hanteeren mahonie
houten kruk.
Francis Coe was zwaargewicht boks
kampioen bij de marine. Hij bleef 10
jaar op zee, en werd op ziin 27e jaar
agent voor een handelaar in automo
bielen. Op een dag kreeg hü e^11 ^a1UT"
te. Toen hü bijkwam raadde de dokter
hem, ziin zaken te regelen. „Het SPU'
me", zeide hij, „maar het lijkt mij beter
ii de waarheid te zeggen. U heeft een
hartkwaal en kunt hoogstens nog een
maand leven. U moogt vlostrek t niet
bukken, een trap oploopen of u op
eenige andere wijze inspannen. De
minste schok moet vermeden worden.
Coe leerde typen als tijdverdrijf- Ken
maand leven. U moogt volstrekt nie
nu acht jaar geleden! Sindsdien heen
hii meerdere boeken geschreven, om
alle veel succes hadden en ook verfiurau
ziin.
Succes is als een fluïde. Er zijn
menschen, die weigeren zich doorV.®
omstandigheden te laten terneerdruk
kendie zich er altijd weer bovenuit
weten te werken. Succes schuilt in d
wil en de kracht om door te strijde
wanneer alles u hopeloos voorkom
Misschien zouden zii, die ondank»
groote moeilijkheden geslaagd zym
zonder deze hinderpalen lang niet d -
reikt hebben wat ze nu hebben bereik-
Ook moeilijkheden hebben difcW
een waardeerbaren kant!
Dr. JOG DB