Een man achter Maskers.
I Comité van actie van veree-
7 'f kunstenaars", dat op 25 en 26
/„ica* hier ter stede een congres
Jtfyaart *:*rs in de crisis" organiseert,
..Kun9,e'' rsppiiiende sprekers, verte-
„aareP ,.„ers van verschillende takken
een referaat zullen houden,
van ^un':-' de nooden der gioep voor
n-aari".treCien, zullen behandelen,
nie SLjté voornoemd heeft vooraf
„,t beginselverklaring verspreid,
een 1 ni gezegd wordt, dat het tifd
*aan\ia't de gemeenschap aan de kun-
datgene verstrekt, waarop zij
?têuaf0iiminste recht hebbenarbeid en
toch te__ pjet j,s ai;es heel goed bedoeld
b- het algemeen en theoretisch ge
en in 1 maR de gestelde eisch mis-
•sp,r0 Afik wel gerechtvaardigd heeten.
sch,eP wje heeft, practisch en in
AlI?Sróndêr gesproken, het recht zich
a rdaad „kunstenaar" te noemen?.,
t men het toekennen van een der-
rl- recht- aan de kunstenaars zelf
dan valt met groote vreeze te
dat er..
niets van terecht
vreep He'tis bij hen immers niet zoo
k,0nin anclere vakken, waar b.v. een tim-
min nf metselaar zijn collega ook
imetselaar en timmerman zal willen
n al zal Mi dan niet altijd van
eoe&en timmerman of een goeden
ltselaar gewagen.. Vele, kunstenaars
j ntpzen, het is nu eenmaal de
van het beestje!, weigeren ten
Enenmale vele van hun collega's een
echt kunstenaar" te noemenHoe
„wet de „gemeenschap" dit dan even
tueel uitzoeken
Onze parken.
We ziin met het bovenstaande,
waarin dan ook het Park-Hotel ter spra-
kwanlt toch in de buurt gekomen
van het Vondelpark en zullen daarom
maar even, bijwijze van intermezzo, bij
onw parken blijven toeven, zooals
overigens in de stralende eerste lente
dagen die we pas achter den rug heb
ben zoowelen, voor het eerst in dit iaar,
gedaan hebben. Die parken worden bin
nenkort weer voor tallooze Amsterdam
mers welkome oorden,, waar men wat
zuivere lucht kan inademen; waar Am
sterdam in haam onmiddellijke omgeving
vrijwel geen bosc-h en lommerrijke dre
ven rijk is, daar hebben wij, nog meer
dan de meeste andere stadsbewoners,
behoefte aan parken, aan stads-lon-
gen. We ziin ten deze niet zóó schaars
voorzien als men gewoonlijk meent.
Zelfs de Amsterdammer zelf is meestal
niet eens op de hoogte van het feit,
dat we tenslotte toch nog 8. zegge acht,
van dergelijke „officieele" longen de
onze mogen noemen. Dat vindt dan
ten deele ziin oorzaak hierin dat de
Centrum-, West-, Zuid- en Oost-bewo
ner over het algemeen niets van Noord,
dat is van de stad aan den overkant
van het IJ, afweet en hier juist, om
te beginnen, reeds drie van onze par
ken gelegen ziin. Het IJbosch, het
Volewijkspark en het Florapark ziin
„longen" die men aan „dezen" kant van
liet IJ zelden al was het maar bii name
kent, laat staan dat men van hen
gebruik zou makenDan groeit er,
en ook dat is velen verborgen!
nabij de Zuiderzee eii de Indische
buurt een nieuw park, in den volks
mond van de betrokken buurtbewoners
„Nieuwediep- of Zuiderzeepark" ge-
heeten. De overblijvende, meer alge
meen bekende parken zijn dan het
Ooster- en Westerpark, het Sarphati-
Park en het Vondelpark. Dat we aan
par^en.dan tenslotte toch niet zoo mis
deeld' zijn als men, ook in de stad
zelf, -- nogaj eeng gei00f^ blijkt ook
el uit de oppervlakten van deze stuk
jes stads-natuur. Het Zuiderzee-park,
«J. als het geheel gereed is, een opper
ste hebben van 22 H.A.,; het
9s n* 'iee^ eei> uitgestrektheid van
botm liet Votewiikspark van 12HA;
nQy.. raPark van 15 H.A.; het Ooster-
K'/ H.A.; het Westerpark van
II'i 'let Sarphatipark van 4A
Wat sen Vondelpark van 46 H.A.
uan m totaal niet minder dan 150
is -L Park-oppervlakte geeft. Het
.^an no'g wel even aan dit
sta ingegeven door de eer-
reer'- ?-vangen dezer lente die ook
tie« an i<r ,en ^aar wederom de tafel-
1;ajoelen op de caféterrassen naar
buito 7 CU "P Qe cateterrassen naar
telt va TYerde- met de populari-
liik vJh P31"^311 soms even wonder-
w g steld als met de populariteit van
waarva ^oputatr zijn juist soms dn
VcrwpAwi111611 ^ab ™e,t allereerst zou
tiet Voie11'' n bvPeeren(t voorbeeld is
irs out
bosrh0.1) .^'..^''ootcre en rojjalei:
toch vc
Ö0«ph V 1 V* *«-vwiWC Oli
*el terwiuei (',17!oi'a,iaik
LrMU aan den naam
dun
IJ-
D.p-T0'e^rti^spark dat bij de ever
ft tr Lliet,n<j'ig .meer populair ;s
veel, groote re en i
En dat nog
sterdak"w aan ^en uaam voor do Am-
name 'me.rs toch allerminst aange-
Stond .ei'lnnermgen verbonden zijn.
de y n vroeger, vele jarenlang, in
Volewijkslanden de galg en het
hlken van de misdadigers of
onschuldigen, die in de stad waren
terechtgesteld, werden hier opgeknoopt
aan palen en de geradbraakten werden
o\ ei een karrerad. dat op een paal ge
prikt werd, geworpen. Duizenden gene
raties terug van de vogels die hier nu
in het lage hout van dit lieflijke park
Kwetteren en tjilpen, voedden zich met
de stoffelijke overblijfselen van de
terechtjgestelden, zóó dat slechts de
skeletten overbleven die 's avonds en
s nachts geheimzinnig en griezelig
rammeldenNu is er een vijvertje,
zijn er eendjes, moeders met kinderwa
gens, pa's met sportkarren, „losse"
kinderen met autopeds en is er een
limonade-tentje.Het kan verkee-
ren..
Nieuwe taxi strijd.
Dat kan men ook zeggen ten aanzien
van onze taxi-situatie. Een jaar gele
den gingen van allerlei zijden stem
men op om, teneinde een einde te
maken aan de chaotische toestanden op
taxi-gebied en tevens om te komen tot
verlaging der tarieven, het aantal
stationeerende taxi's, de z.g. blok-
banders, uit te breiden evenals het aan
tal vaste standplaatsen.. Nu, nadat
die uitbreiding inderdaad heeft plaats
gehad, gaan ook weer van allerlei,
en daaronder van enkele van dezelf
de zijden als toen, stemmen op het wa
genpark weer met minstens 25 pot
te.... verminderen! Er is nu weer
teveel van het goede, zegt men dan.
Eén ding moet worden toegegeven:
toen in 1932, op sterken aandrang van
het gemeentebestuur, tot een invoering
van een sterk verlaagd tarief bii de
blok-banders besloten werd, gaf dat ge
meentebestuur vrij positief tevens de
verzekering, dat men er voor zou zor
gen, dat de snorders, de vrijbuitende
witte en gele bandera, binnen korten
tijd van de straat zouden verdwijnen.
Daarvan is echter niet veel gekomen!
Wèl is de politie zoo nu en dan druk
aan het bekeuren getogen en werden
er b.v. in het vorige jaar meer clan 3300
bekeuringen tegen de snorders door
den kantonrechter berecht, maar ten
eerste zijn er kantonrechters, die in dé
zen geen of een minimale straf of boete
opleggen en ten tweede vertoont de po
litie zoo nu en dan ook wel weer nei
ging de zaak maar een beetje op zijn
beloop te laten.... Bovendien zijn de
verwachtingen,, dat het publiek de snor
ders links zou laten liggen, nu het
ook goedkoop in de officieele taxi's kan
rijden, slechts voor een gering deel
verwezenlijkt. In alle geval, hoe het
ook zii, welke andere factoren bij
deze nog altijd gecompliceerde taxi
zaken mede een rol spelen,, Zaterdag
avond jj. is het weer eens, voor de-zoo-
veels te maal, tol een openbare demon
stratie gekomen. Een goede honderd
blok-banders verzamelden zich tegen
een uur of elf in de buurt van 't R.A.I.-
gebouw, waar het publiek, dat de daar
gehouden Dameskroniekheurs, met zijn
lilliputter-troep en andtere attractief-,
bezocht had, begon uit te stroomen,
plaatsten hun wagens kris-kras over
den weg engingen vervolgens een
eindje wandelenGroote opstopping
en consternatie natuurlijk! Na een, half
uur fandelen, en na het geheele
tram- en andere verkeer in de war ge
stuurd te hebben, keerden de protes-
teerende chauffeurs terug en hieven
deze taxi-blokkade op, niet echter dan
nadat zij allen door de politie „op de
bon waren geslingerd" terzake van het
„opzettelijk veroorzaken van een vev-
keersbelemmering en het in gevaar
brengen van de vrijheid en de veilig
heid' van het verkeer"Wie tenslotte
deze protestactie „organiseerde", staat
nog niet vast: zijn het die chauffeurs
zelf, ziin het hun organisaties of zit
ten er misschien ook organisaties van
werkgevers achter?.Volgens de po
litie is dit laatste ook geenszins uitge
sloten. In alle geval zal het muisje nog
wel een staartje hebben en onidertus-
schen is een van onze vele chronische
problemen het taxi-probleem,
weer eens in een accuut stadium ge
komen
„Zeg, ik wou 100 sigaren aan je
vader sturen voor zijn verjaardag. Of
weet je iets, dat hem meer zou ver
heugen?"
„Ja, tweehonderd!"
Reiziger op het station tof den por
tier: „Neemt u mij niet kwalijk, maar
zijn de vertrektijden veranderd? De
trein is al weg!"
Portier: „Ja nu gaat liii vroeger,
vroeger ging hij later, maar later gaat
hij weer vroeger!"
Boer Hannes is in de stad, wordt
overreden door een auto en bewuste
loos naar het ziekenhuis gebracht-
Een heele week blijft hij buiten ken
nis, tot hij eindelijk bij komt.
„Ja, Hannes," zegt de zuster, „wij
hebben veel moeite met je gehad en je
alleen met champagne en cognac in het
leven, gehouden!"
„Wat een pech," mompelt Hannes,
„dat ik juitet bewusteloos was!"
Chef: „Voor mijn informatiekantoor
heb ik iemand noodig, die alle vragen,
ook de gekste, da-Iel ijk kan beantw >or
den, zonder zich te laten overbluffen."
Sollicitant: „Dan ben ik de rechte
man op de rechte plaats. Ik ben vader
van acht kinderen!"
..Zoo'n heele na'clit aan de boemel is
toch ook niets gedaan. Den volgenden
dag voelt men zich als het ware gesla
gen. Vergaat het u ook zoo?"
„Nee, gelukkig niet: ik ben vrijge
zel!"
Jochems gaat naar het gemaskerd
bal, verkleed als Napoleon. Heel den
avond loopt hij evenals de beroemde
keizer en legeraanvoerder met de rech
terhand onder zijn jas. Dan ontmoet
hem zijn vriend Vliegen.
„Waarom heb jij nou juist dat Na-
poleon-costuum gekozen?" vraagt Vlie
gen.
„Snap je dat niet? Nou kan ik, zon
der dat het in de gaten loopt, heel den
avond mijn hand onder mijn jas hou
den om te voelen of mijn portefeuille
er nog zit!"
Gabriele d'Annunzio, de eeuwige
avonturier.
By zijn 'Oen verjaardag op
12 Maart 1933.
door
Dr. H. WESTERMAN.
Journalist, nationaal dichter, mana
ger van de beroemde tooneelspeelster
Eleonore Duse, oorlogsvlieger, rebel-,
lenleider en tenslotte een halve klui
zenaar, dat alles is de groote Italiaan
Gabriele d'Annunzio in zijn thans
zeventig jaren tellend leven geweest-
Een halve eeuw lang heeft Italië zich
met hem beziggehouden. Vele rollen
heeft hij gespeeld en onwillekeurig
vraagt men zich af, welke rol nu wel
het meest met zijn waren aard over
een is gekomen. In elk van zijn rollen
moet echter iets hebben gelegen, dat
verwant was aan zijn wezen.
Aan tegenstrijdigheid is bij d'An
nunzio geen gebrek. Hij was een van
de eersten en van de weinigen, die de
gedachtenwereld van Nietzsche begre
pen en met gretigheid aannamen. Hij
was uitermate conservatief en vereer
de de middeleeuwen. Hij was een
vurig propagandist voor de auto, toen
dit vervoermiddel nog iets geheel
nieuws was. Hij was een van de eerste,
enthousiaste coureurs. Hoe is dat met
elkaar te rijmen! Maar d'Annunzio's
geest is daarvoor veelzijdig genoeg.
De filosofie van den „Uebermensch",
die verheven is boven het verschil tus-
schen goed en kwaad, heeft hij vol
komen op zichzelf toegepast; van Eleo
nore Duse's groote liefde voor haar
manager en tooneelschrijver heeft hij
ten volle geprofiteerd. Steeds dreef hij
haar tot nieuwe tournée's aan, want
hij had honderdduizenden noodig om
zijn wereldsch leven van verkwisting
te kunnen voortzetten. Men nam lTet
hem niet kwalijk. Was het omdat zijn
krachtige, eigenaardige persoonlijk
heid zoo geheel en al verschilde van
alle normen? Was het omdat men aan
voelde, dat hij het tenslotte was, die
de groote actrice op het toppunt van
haar kunst bracht, zij het ook door
haar herhaaldelijk te bedriegen en on
gelukkig te maken? Hij schiep voor
haar een drama en een figuur als de
„Giooonda" en- opende daardoor de
mogelijkheid op een zeldzaam kunst
genot; vergaf het publiek hem daarom
dat hij de groote tragédienne tenslotte
geheel in den steek liet!
Meer dan tien jaar heeft d'Annun
zio min of meer vrijwillig in het bui
tenland doorgebracht, in de Fransche
stad Arcachon. Men had genoeg van
zijn persoon en zijn politiek, al werden
zijn nationale hymnen en zijn groot-
sche oden op de Adriatische Zee nog
even mooi gevonden. Maar er waren
schuldeischers en menschen met
strenge opvattingen over moraal, kor
tom, het was beter om w eg te gaan
Toen kwam de oorlog en d'Annunzio
kwam weer in actie. In de laatste maan
den, voordat Italië tot de oorlogsver
klaring kwam, schreef hij vele ge
dichten om den oorlog te verheerlij
ken, en dit moet hij ook wel hebben
gemeend, want onverschillig voor alle
gevaar nam hij aan den oorlog deel.
Hij was o.a. een van de Italiaansche
vliegers, die de gewaagde vlucht on
dernamen van Isonzo naar Weenen,
om daar strooibiljetten uit te werpen
en weer terug. Het was een bravour
stukje met den dood als vermoedelijk
resultaat, doch het liep d'Annunzio
hierin mee. De oorlog heeft hem ech
ter een oog gekost, terwijl het gezichts
vermogen van het andere belarvrijk
is achteruitgegaan.
Toch heeft na den oorlog Gabrielle
d'Annunzio nog zijn grootsten rol ge
speeld in de Italiaansche politiek. Een
rol gespeeldhoe volkomen is die
uitdrukking hier van toepassing! Wij
denken hierbij aan iets onechts, ge
huichelds, doch voor den Italiaan is het
slechts de uiting van overtollige vita
liteit, van opgewekte, speelsche activi
teit. En hoe heeft hij die rol gespeeld!
Het leven van Garibaldi wordt kleur
loos, de carrière van Mussolini een
tonig vergeleken bij de aaneenschake
ling van avonturen, die tot voor enkele
jaren het leven van d'Annunzio uit
maakte.
Het hoogtepunt van zijn leven be
reikte hij, toen hij aan het hoofd van
zijn „Arditi", een nationaal vrijwilli
gerscorps, de half-Kroatische, half-
Italiaansche havenstad Fiume innam.
In November 1919 dreigde de moge
lijkheid, dat zij aan Joega-Slavië zou
worden toegewezen en nu stelde d'An
nunzio de mogendheden eenvoudig
voor een feit accompli. Hij hield Fiume
bezet en stichtte daar zijn eigen
staatje. Maandenlang wist men niet of
men hem wel au sérieux moest nemen,
maandenlang dreigde een oorlog tus-
schen Italië en Joego-Slavië, maar
d'Annunzio bekommerde zich niet om
mogelijke gevolgen. Hij stelde zijn
eigen wetten, ceremoniën, patriottische
spreekkoren en beurtzangen op, en
deze merkwaardige dichtersstaat zal
als zoodanig nog lang in de wereldge
schiedenis blijven voortleven. Langer
dan een jaar kon d'Annunzio Fiume
bezet houden; hij gaf het eerst op toen
de Regeering te Rome generaal Giar-
dino naar hem toezond met de bedrei
ging van niets ontziend geweld. Met
dat al heeft d'Annunzio toch Italië het
bezit van Fiume verzekerd.
Als dank daarvoor werd hij gehul
digd als „Vorst van Monte Nevoso".
Hij is ook een der steunpilaren van het
fascistisch bewind, maar dan toch een,
waarvan men alleen gebruik maakt
met de noodige voorzichtigheid, met
een zeker vertrouwen zelfs. Het is een
publiek geheim, dat zijn verhouding
tot Mussolini niet bepaald een weder-
zijdsche oprechte vriendschap kan wor
den genoemd. Men herinnert zich in
regeeringsverklaringen nog te goed,
hoe op zekere kritieke momenten in de
jaren 1920—1922 een nationaal dichter
zoo ver boven alle partijen verheven
stond, dat hij zich zoowel door de
rechts- als door de links-radicalen liet
huldigen. Bovendien is d'Annunzio
nooit ook niet na de marsch op Rome
in de Italiaansche politiek een fac
tor geweest, waarvan men de groote
nauwkeurigheid kon bepalen.
Eindelijk is hij nu oud geworden.
Eindelijk woont hij wat uit de huurt op
zijn vorstelijk landgoed La Vittoriale
te Gardone aan het Garda Meer. Wel
iswaar moest het landgoed eerst ont
eigend worden en daarbij is het ook
niet zoo bewonderenswaardig toege
gaan, maar men was het nu eenmaal
gewend, dat d'Annunzio's wenschen
boven de gewone wetten en moraal uit
gingen. D'Annunzio Is zelf een halve
kluizenaar geworden. In het kleed van
een religieuse orde wandelt do bijna
blinde grijsaard door zijn park, vaart
op het meer, of schrijft een middel-
eeuwsche heiligenroman. Een masker
te meer? Toch kan men zich niet los
maken van het gevoel dat alle pose, al
het theatrale van dit menschenleven
echt is en voortvloeit uit de bronnen
van de merkwaardige menschelijke ra-
tuur.
(Nadruk verboden).