HELDEN DER WETENSCHAP.
pOPUL^JR. GQURAHT
585 VAN ZATERDAG 25 MAART 1933. (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
Proeven op het éigen lichaam genomen...
tot mysterie van een nacht.
SftT ÏUTTERflË]
Grootsche daden voor het welzijn van het Algemeen.
door
PROF. DR. R. GEOFFREY
te Oxford.
Gestorven voor de menschheid!
In de laatste jaren en maanden zijn
er weer tal van gevallen geweest,
waarbij bekende geleerden het slacht
offer werden van hun eigen onder
zoekingen. Hun moed, het eigen leven
voor het welzijn der algemeenheid
veil te hebben, geeft hun recht op de
bewonderende en dankbare herinne
ringen van de geheele wereld!
Begin Juli '32 werd de Londensche
chemicus William Waring in zijn la
boratorium bewusteloos aangetroffen
en ondanks alle pogingen om hem
weer er boven op te brengen, stierf
hij enkele uren later. De onderzoekin
gen brachten aan het licht, dat de ge
leerde, die zich vroeger jarenlang in
Indië had opgehouden, allerlei proe
lven had genomen met een tegengif
itegen slangenbeten. Eenigen tijd ge
ileden deelde hij zijn vrienden mede,
dat hij er inderdaad in was geslaagd
|een onfeilbare Antitoxine samen te
stellen en dat hij het resultaat van
Izijn onderzoekingen binnenkort zou
openbaar maken. Blijkbaar was hij
van de juiste werking van het tegengif
zoo overtuigd, dat hij tenslotte een
Iproef op zijn eigen .ichaam nam en
zich gif en tegengif tegelijkertijd in
spoot. Inderdaad vond men na zijn
dood op zjjn schrijftafel een briefje
met de mededeeling: „Ik heb thans be
sloten, de werking van het destillaat
op mijzelf te beproeven, voordat ik het
in handen van mijn collega's stel".
Helaas echter trad het Antitoxine te
laat of in het geheel niet in werking,
zoodat de geleerde zijn waaghalzige
proef met zijn leven betaalde.
De tragische dood van den directeur
van het Parijsche Pasteur-Instituut,
Dr. Marie, ligt nog versch in ieder's
herinnering. Hij vergiftigde zich in
den loop van zijn onvermoeide proef
nemingen met het zoeken naar een
bruikbaar afweermiddel tegen den
hotulismus-bacil, die zich in bedorven
levensmiddelen bevindt en stirf ten
slotte onder afschuwelijke pijnen! Bijna
ter zelfder tijd met hem moesten ook
door
ARM AND DE GABONNEL
I si^e ,oude mevrouw Laronne was
I ,s Jaren ziekelijk geweest, haar
hehh Z°U ^een verwondering gebaard
'Waq a^s niet zoo onverwacht
toen uekomen> juist in een tijdperk,
[iker fi aar ^Mer giug en zij energie-
I tviJ, °oit 'laar familie en omgeving
I 'blepw tcle- En die verwondering
I de f]nwVel(lra bewaarheid te worden:
zift;,,' c°nstateerde dood door ver-
p®lng met strychnine.
hoewp}'mee begon het mysterie. Want
Vooi.il ,er, veel personen waren, die
of (j; f k°uden hebben bij haar dood,
het wfaai' een slecht hart toedroegen,
soner, 5 onmogelijk, dat één dier per-
1 W venJdotid der lastige, heftige
I ito in'u ver°orzaakt. Want er wa-
I%da U v°01' vensters, die met
gen van binnen dichtgingen en
drie andere prominente bacteriologen
met hun leven boeten voor hun strijd
om het welzijn der menschheid. Zij
hadden, ieder op zichzelf, een onder-
derzoek ingesteld over de oorzaak,
den verwekker van de gele koorts: het
waren de Amerikaansche professor
Stokes, die in opdracht van de Rocke-
feller-stichting werkte, de Japansche
geleerde Noguchi, die in West-Afrika
werkte en Dr. James Young, de Brit-
sche leider van de Kliniek voor Tropi
sche Ziekten gelegen aan de Goudkust.
Volgens zijn laatste bericht was, vooral
professor Stokes met zijn onderzoekin
gen reeds dicht bij het gezochte doel
gekomen, toen de ziekte, naar wier
oorzaak hij zocht, hem als slachtoffer
opeischte en binnen enkele dagen
neervelde.
De daad van Dr. Horak.
Op dezelfde wijze als de chemicus
Waring ging ook de Praagsche docent
Dr. Horak enkele maanden geleden
door een proef op zijn eigen lichaam
ten gronde. Deze moedige geleerde
had zich als levensdoel gesteld: de be
strijding van de vreeselijkste geesel
der menschheid: de tuberculose!
Toen hij meende, voor zekere reacties
een cultuur van tubercelbaciilen noo-
dig te hebben, die onder voortdurende
controle stonden, spoot hij zich zelf
een filtraat van deze gevaarlijke ba
cillen onder de huid en sneed later
een stuk daarvan uit. Intusschen had
den de bacillen reeds andere deelen
van zijn lichaam geïnfecteerd en Ho
rak stierf korten tijd later, na juist
nog gelegenheid te hebben gehad zijn
bevindingen te boek te stellen.
In dit hoofdstuk hoort een groot
aantal andere gevallen, waarin onder
zoekers gevaarlijke proeven op hun
eigen lichaam met hun leven betaal
den. Gelukkig slagen er ook een groot
aantal van deze onderzoekingen, zon
der dat de moedige proefnemer er aan
ten gronde gaat! Enkele maanden ge
leden hield professor Walter Hall in
de Londensche artsenclub een voor
dracht, waarbij hij kon bogen op er-
't morgens vergeefs klopte, de deur
openbreken, om bij de doode te komen,
openbreken, om bij de doode ta komen.
Het politieonderzoek bracht dan ook
niets aan het licht en men bleef in
twijfel, of er sprake was van een
misdaad, dan wel van zelfmoord. Het
laatste bleek psychologisch onaanne
melijk. Mevr. Laronne was, in weerwil
van haar ziekelijkheid, een bijzonder
levenslustige vrouw geweest, ijdel,
graag jonger lijkend dan ze was,
vervuld met pretjes en nonsensdingen.
Haar grillen waren een voortdurende
last voor iedereen in haar omgeving
en dat zij nog familie en vrienden be
zat, die met haar wilden leven, kwam
uitsluitend door haar reusachtig ver
mogen. Er woonden in haar huis be
halve ettelijke bedienden, een huis
houdster van middelbaren leeftijd,
juffr. Ousic, een achterneef, Jehan ge
naamd, een jong meisje, dat zoo'n
beetje als pleegdochter door de oude
dame was aangenomen. Arlette ge-
heeten en de verpleegster, die sinds
een tijdje was aangenomen.
Zooals gezegd, had de oude dame
zich siuds eenigen tijd veel beter ge
voeld. Ze kreeg een medicijn voor
haar hart en soms poeders-bromide
voor slapeloosheid. Van beide dingen
scheen zij echter weinig last meer te
hebben.
De verpleegster sliep in een kamer
naast de hare". Er was geen verbin-
varingen, opgedaan bij een experi
ment, dat hij bij zichzelf had toegepast.
Hij had zich de huid der handen en
armen met een groote dosis arsenicum
ingewreven en liet dit gevaarlijke gift
daar urenlang op zitten, alvorens het
af te wasschen. Daar deze proef niet
de minste slechte gevolgen voor den
moedigen geleerde had, was daarmede
een doorslaand bewijs geleverd, dat de
theorie van de oude artsenschool, dat
een arsenicumvergiftiging ook uit
wendig, door aanraking met de huid,
veroorzaakt kan worden, op een ver
gissing berustte. Een vergissing van
professor Hall zou hem het leven ge
kost hebben!
Slachtoffers der X- en
Radiumstralen.
Overal is het experiment van pro
fessor Pettenkofer bekend geworden,
die teneinde de waarheid van zijn
theorie onomstootelijk te bewijzen
een geheele cultuur cholerabacillen in
slikte. Een even gevaarlijke proef op
eigen lichaam nam de Duitsche arts
Kurtzahn, die een kankergezwel ope
ratief bij zich liet plaatsen, om de
mogelijkheid tot overplanting van
deze ziekte te kunnen waarnemen.
Ook de proeven van den Russi-
schen professor Metschnikow, die zich
met Lupes infecteerde, om de preven
tieve kracht van een door hem uitge
vonden kwikzilverpreparaat te demon-
streeren, baarden veel opzien. Verder
is het den Amerikaanschen professor
Ralph Gillette gelukt de inwerking
van hitte o het menschelijk organis
me door middel van uiterst gevaarlijke
experimenten op zichzelf te bewijzen.
Hij wist aan te toonen, dat het men
schelijk organisme, of liever de consti
tutie van een normaal mensch, schier
ongelooflijke hittegraden verdragen
kan, hittegraden, die ver boven het
kookpunt van het water liggen! Al
deze proeven bleken practische beves
tigingen te zijn van voorafgaande theo
retische onderzoekingen en hoewel
vele voor de betreffende geleerden
zonder kwade gevolgen bleven, is de
moed van deze mannen, om de weten
schap met hun eigen lichaam als inzet,
te dienen daarom niet minder be
wonderenswaardig en grootsch!
De talrijke sterfgevallen tengevolge
van onderzoekingen met X-stralen en
Radiumstralen liggen op ditzelfde ge
bied! de Fransche geleerde dr. Menard,
de Duitsche Röntgenologen Dr. Schön-
berg en Dr. Doorn, de Amerikaansche
Professor James Filens: dat zijn
dingsdeur wel een bel, die ging, als de
oude vrouw haar noodig had. De bel
was dien nacht niet gegaan. Hoe me-
voruw Laronne de strychnine bin
nenkreeg was een raadsel. Er stond
weliswaar een halfvol glas waW- nif
het bed, doch bij chemisch oi rzoek
vond men geen spoor van strychnine.
Voor het slapen gaan had zij ook een
kop thee gedronken, dat haar door Ar
lette was gebracht op haar kamer. Ze
scheen echter het kopje te hebben la
ten vallen, het lag in scherven op don
grond en bij de ontdekking van haar
dood had iemand er onachtzaam op
getrapt.
Het testament werd geopend en het
groote vermogen bleek gedeeltelijk te
komen aan Jehan, die altijd de lieve
ling van de oude vrouw was geweest,
gedeeltelijk aan Arlette. Verder waren
er vele legaten voor familieleden en
bedienden. Ook een legaat voor de
verpleegster, doch van niet veel be-
teekenis. Zij was dan ook nog niet lang
in dienst geweest.
Ze heette Jeanne Marton en was een
stil, donker, knap meisje, dat zwijgend
haar plicht deed en het lastig humeur
der patiënte gelaten verdroeg.
Ze verdween kort na het mysterie,
dat onopgelost scheen te zullen blijven.
Er waren mensehen, die fluisterden,
dat Jehan op één of andere wij^e zijn
tante vergiftigd had. Anderen be
schuldigden Arlette, die het moeilijk
eenige van de bekendste professoren
en onderzoekers, die in den loop dei-
jaren aan de X-stralen ten offer geval
len zijn! Men heeft een lijst van in
totaal 49 geleerden opgesteld, die hun
leven verbeurden met de studie van
deze stralen. Thans leeft er nog een
aantal doktoren, dat een zekere, zij het
ook langzamen dood tegemoet gaat,
daar zij door de inwerking der Rönt
genstralen lichamelijk zwaar bena
deeld worden! Met het radium echter
blijft in allereerste instantie door alle
tijden heen de^i naam van den genia-
len Franschman Curie verbonden, die
zijn leven verloor bij het onderzoek
van dit nog steeds zoo geheimzinnige
materiaal. Groot is ook hier het aantal
geleerden, dat den dood vond, tenge
volge van het feit, dat men nog niei
op de hoogte ervan was, welke mid
delen men moest aanwenden om zich
met succes tegen de werking van de
stralen te beschermen en deze on
schadelijk te maken.
Voorvechters der cultuur....
Martelaars van hun onderzoekers-
werk werden ook, hoewel op heel an
der gebied, de talrijke geleerden, die
ons een blik verschaften op de onbe
kende gebieden van Afrika, de bin
nenlanden van Azië, Brazilië en de
poolstreken, geleerden die niet meer
terugkeerden van hun tochten
Uit den laatsten tijd vooral kunnen
we ons nog goed herinneren het geval
van den Fransclien landmeter Buehon,
die in het stroomgebied van de Ama
zone om het leveh kwam, van den En-
„Ziet je vrouw er nog even goed uit
als tien jaar geleden?"
„Ja, ja, zeker, maar het kost haar
wat meer tijd!"
(„Vart Hem").
—j
had gehad bij haar pleegmoeder en nu
door haar dood een rijke erfgename
was geworden. Ze deed dan ook wel
dra een uitstekend huwelijk en ook
Jehan trouwde, een opvallend mooie
actrice, waar hij plotseling hevig ver
liefd op werd.
Drie maanden later belde de hoofd
verpleegster van een ziekenhuis te po
litie op. Er was een stervende, die iets
wenschte mede te deelen.
De stervende was Jeanne Marton
Ze had vergif in genomen en was nau
welijks meer bij machte iets te zeggen.
Men verstond slechts, dat zij zichzelf
ervan beschuldigde, mevrouw Laronne
te hebben vermoord. Zij had blijkbaar
in relatie gestaan met Jehan, op wien
zij zeer verliefd was. Om hun huwe
lijk mogelijk te maken, besloot zij de
oude vrouw, die nooit haar toestem
ming zou willen geven, uit den weg te
ruimen, doch toen zij dood was, was
Jehan een rijk man en dat veranderde
veel. Hij kon nu kiezen uit de mooiste
meisjes, hij kon genieten van zijn
rijkdom en had genoeg van de eenvou
dige, kleine verpleegster. Dat bracht
haar tot vertwijfeling en zijn huwelijk
deed haar geheel en al het verstand
verliezen.
Men vroeg haar, hoe zij de oude
vrouw vergiftigd had. Bezat zij een
sleutel van de kamer der oude dame?
Was zij heimelijk binnengekomen? Ze
schudde op alles ontkennend en fliris-
