öouRArïï
Normalisatie van menschen.
VAN ZATERDAG 1 APRIL 1933.
(AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
Een interessante proef.
De Termieten van
Amoer-Darja
Een oplichterstruc.
door
PROF. DR. A. HAAS.
Het streven der menschen, om alle
voorwerpen van dagelijksch gebruik te
normaliseeren, d.w.z. een beperkt aan
tal standaardvormen en -afmetingen er
vo0r vast te stellen, bestaat nog niet
200 lang. Wij hebben betrekkelijk laat
opgemerkt, dat het dagelijksch leven
ooodeloos ingewikkeld wordt gemaakt
door het feit, dat er wel duizend ver
schillende modellen bestaan voor pot-
looden, enveloppen, inktpotten, kran
ten, portefeuilles, enz. Ook de fabrica
tie dezer voorwerpen wordt door deze
verscheidenheid meer ingewikkeld
seerde huizen beginnen er reeds te
komen, evenals genormaliseerde spoor
wegen; er worden onderhandelingen
gevoerd om ook de auto's te normali
seeren en in drie afmetingen te pro-
duceeren. Tenslotte zullen zelfs klee-
ren en hoeden worden genormaliseerd.
Eenvoudig en practisch; al is het voor
onze begrippen wat eentonig. Maar
hoe eentonig zouden onze voorouders
van enkele eeuwen geleden met hun
zijden en fluweelen pakken in de meest
opvallende kleuren, met hun kanten
mouwen en jabots onze kleeding heb
ben gevonden?
Van den mensch, om de uiterlijkhe
den van het leven de normaliseeren en
daardoor moeilijkheden uit den weg te
De vier genormaliseerde proefpersonen van Prof. Zinnig.
en.... duurder, doordat serieproduc
tie niet mogelijk is. Ook in Nederland
heeft men dit ingezien en men is be
gonnen met het vaststellen van een
„N. I. N. (Nederlandsche Industrie
Norm), het eerst voor kiene voorwer
pen van dagelijksch gebruik. Deze wor
den dus gefabriceerd in enkele model
len, terwijl alle voorwerpen van het
zelfde model, waar men ze ook koopt,
hetzelfde uiterlijk, dezelfde grootte en
kwaliteit bezitten.
Dat is echter een begin. Genormali
ruimen, tot aan den wensch om op
grond van soortgelijke overwegingen
de menschen zelf te normaliseeren is
het slechts een kleine stap. Waarom
moeten er duizend verschillende men-
schentypen rondloopen, die men slechts
met de grootste moeite en nog nig.t
eens volkomen kan leeren doorgron
den? Aan een paar genormaliseerde
typen zou de wereld genoeg hebben.
Bijv, één meer bijzondere lichaams
kracht, één met groote veranderlijke
vermogens, één volkomen normaal,
„gemiddeld" type en misschien nog een
artistiek type. Het gemakkelijkst is
natuurlijk het gemiddelde type te ver
krijgen en hoe fantastisch dit ook
moge schijnen, de eerste stappen in die
richting zijn reeds gedaan en met suc
ces. Mijn vriend en vroegere mede
student, Prof. O. Zinnig te Berlijn,
heeft jarenlang in zijn laboratoria proe
ven genomen met vier mannen, die
thans allen 32 jaar oud zijn. Oorspron
kelijk waren zij niet alleen geheel ver
schillend van uiterlijk en karakter,
maar zelfs van ras: het waren een En-
gelschman, een Duitscher, een Italiaan
en een Chinees. Maar nu ze bijna vier
jaar in Zinnig's woning te Berlijn heb
ben gewoond en in zijn laboratorium
zijn behandeld, o.a. door toediening van
verschillende injecties, komen ze niet
alleen in houding, lichaamsbouw en
gelaatstrekken, maar ook in karakter
en neigingen met elkaar overeen. Nu
is het waar, dat he^ hier bijzondere ge
vallen betreft van menschen, die alle
banden met hun vroegere leven reeds
uit hun eigen beweging hadden losge
maakt en die ook niet door werken in
hun onderhoud moesten voorzien of
zich zorgen voor de toekomst behoef
den te maken, omdat hiervoor is ge
zorgd door den millionair, die Zinnig's
proeven financiert. Met menschen, die
in hun land, hun gezin en hun werk
kring blijven, zou het normaliseeren
niet zoo spoedig gelukken.
De behandeling heeft op de vier
personen geen nadeelige gevolgen uit
geoefend. Na sommige injecties volg
de een ongesteldheid van enkele dagen.
Thans kan hun gezondheidstoestand
niet anders dan uitstekend worden ge
noemd. Op onze foto kan men zien, hoe
sterk zij reeds op elkaar zijn gaan lij
ken. Zij komen er steeds meer toe
dezelfde kleeding te kiezen; zij rooken
dezelfde sigaretten en lezen dezelfde
kranten. Hun handschriften beginnen
reeds groote overeenkomsten te ver-
toonen. Zij interesseeren zich voor
dezelfde onderwerpen, hebben dezelfde
smaak, wat betreft verschillende spij
zen en zijn ookverliefd op dezelfde
vrouwen! Men ziet dat zij ook inner
lijk op elkaar gaan zijn gelijken.
Prof. Zinnig heeft zich nu een moei
lijker taak gesteld. Vier vrouwelijke
proefpersonen, die hij reeds bijeen
heeft gezocht, zullen eveneens genor
maliseerd worden, maar de standaard
is niet het gemiddelde van wat die vier
vrouwen zelf zijn, doch een vijfde
vrouw, n.1. de vrouw, waar de vier man
nen verliefd op zijn en die van geen
der vier iets wil weten. Zoo hoopt Zin
nig al zijn proefpersonen gelukkig te
maken en tevens in hun-kinderen
waardevol studiemateriaal te verkrij
gen. Zouden die kinderen ook genor
maliseerd op de wereld komen? Daar
over wil mijn vriend zelfs geen ver
moeden uitspreken. Hij denkt voorloo-
pig alleen aan het normaliseeren der
vier vróuwen, wat hem, gezien zijn eer
ste succes, ongetwijfeld zal gelukkenl
(Nadruk verboden).
Uit de aanteekeningen
van wijlen
PROF. W. THOMAS,
zoöloog.
Naverteld door J. Hansen.
De Amoer-Darja is die geheimzin
nige rivier, die steeds haar loop veran
dert en voor het eerst door Sven Hedin
bevaren en in kaart gebracht is. Zoo
als men zich uit de reisverhalen van
dezen beroemden ontdekkingsreiziger
wellicht herinnert, verloopt deze rivier
in het woestijnzand van Tibet, zonder
dat het bekend is, wat er verder van
haar watermassa's wordt. Om nadere
gegevens te verzamelen op dit duistere
punt en tevens bepaalde diersoorten te
bestudeeren, welke alleen in dit gebied
voorkomen, heeft wijlen Prof. W. Tho
mas zich eenige jaren geleden naar
Tibet begeven. Hij is niet terugge
keerd, doch zijn lotgevallen zijn ons be
kend uit zijn aanteekeningen!
Een spokenverhaal.
Thomas reisde met zijn inlandsche
dragers stroomafwaarts langs de
Amoer-Darja, observeerend, jagend en
prepareerend. Hij merkte de toenemen
de onrust onder zijn dragers niet eens
op, totdat zij op zekeren dag openlijk
weigerden te gehoorzamen en eenvou
dig niet verder trokken. Ze wisten zelf
niet wat er aan de hand was, maar er
waren zekere booze geesten die reeds
vele menschen en zelfs heele karava
nen hadden gedood.
Als geleerde en nuchter mensch werd
Thomas natuurlijk woedend over dit
verhaal. Hij gaf zijn reis niet op, gin
gen zijn dragers niet verder, dan moes
ten zij maar in het laatse kamp op hem
blijven wachten en dan zou hij alleen
voortgaan. Nu kan men zich als buiten
lander haast niet voorstellen wat dat
beteekent: alleen in de Gobi-woestijn.
Zelfs de staalharde ontdekkingsreizi
ger: die Thomas was, stond meermalen
op het punt om terug te keeren. Hij
zag geen levend wezen, slechts skelet
ten van kameelen en soms van ment'
schen.
door
A. KONIJNENBURG-
I Het gebeurde in Sofia, de hoofdstad
I den Balkanstaat Bulgarije-
l ih den winkel van de eerste juwe-
'lerjs-firma in de hoofdstraat der stad,
een keurig gekleed heer bin-
f ^etn. Een nog jonge slanke man, met
I «^verzorgde blonde snor, wier punten
»£ieri£ omhoog gestreken waren. Hij
uit een fonkelnieuwen auto, die
or de deur van den winkel was blij-
2 n staan, gestapt, de chauffeur had
n krant uit zijn binnenzak genomen,
vast teeken, dat hii dacht wel een
oogenblikje op zijn heer te moeten
wachten.
Met een onderdanige buiging van
den juwelier in hoogst eigen persoon,
werd de deftige cliënt ontvangen. Mijn
heer wenscht een paar colliers, te zien.
Niet al te duur, hoogstens een mid-
delmatigen prijs. De eerste colliers,
d.ie hem getoond werden, vielen niet
zoozeer in den smaak en een aantal
andere, van verschillende prijzen wer
den hem voorgelegd. De duurste liet
hij echter spoedig weer opbergen.
Een al te groote uitgave kon hij zich
op het moment niet veroorloven. Maar
al te goedkoop ging ook niet, want de
dame waarvoor het cadeau bestemd
was, juffrouw X, de dochter van den
eersten industrieel in de hoofdstad,
was niet gewend om juweelen van min
dere kwaliteit te dragen. Zijn verloof
de, toevallig liet hij het woord ont
vallen, had een voorliefde voor een
bepaald soort parels, die hij tot zijn
spijt niet bij de hem getoonde collec
tie had gezien. Hij duidde verder aan,
welke parels hij bedoelde en een oogen-
blik later toonde de winkelier hem nu
trots het gevraagde.
Op dat oogenblik ging de winkedelir
open en stapte een oude heer, in gene-
raals-costuum binnen-
Hallo baron, dat is ook een tref, ik
wist niet dat u in de stad was, zei de
oude heer, op den jongeman toetre
dend en hem de hand toestekend.
Het is ook heel toevallig, generaal,
luidde het antwoord, ik ben op dbor-
reis naar Parijs en nu neem ik de ge
legenheid te baat om even een cadeau
voor Allee te koopen. Kijk, deze parels
vallen zeker in haar smaak, maar ze
lijken me een beetje te hoog in prijs.
Een levendige discussie tusschen de
drie heeren was het gevolg van deze
opmerking. De generaal schaarde zich
aan de zijde van den juwelier, die zijn
best deed, den jongeman te overtuigen,
dat het collier bepaald goedkoop ge
prijsd was.
Een tweede collier, iets kleiner dan
het eerste, dat hij den cliënt in den loop
van het gesprek eveneens liet zien, was
zeker niet te duur voor de kwaliteit.
Het is toch wel meer, dan waarop
ik eigenlijk gerekend had, zei de baron
tenslotte. Maar het zijn nu eenmaal de
parels, die ik hebben moet.
Weet u wat. Het is verbazend laat
geworden. Over een goed uur gaat de
trein. Ik zal mijn verloofde zelf lateii
kiezen. Geeft u me die twee colliers
mee. Ik ben in een wip terug.
Ja, maar.... begon de juwelier. De
generaal viel hem in de rede. Hij had
gelijk, dat hij bezwaren maakte om een
dergelijke waarde mede te geven aan
een heer, dien hij nauwelijks kende.
Maar er was weinig tijd te verliezen-:
Een pracht-idee! Hij, de generaal, wil*
de persoonlijk borg blijven voor den
baron. Persoonlijk in den letterlijken
zin van het woord .Terwijl de baron
even met de colliers naar zijn verloof
de ging, zou de generaal in den winkel
blijven. Als borg of als men het liever
zoo noemde als gijzelaar! Stel je
eens voor, dat de baron eens niet terug
kwam, dan zou hij, de generaal, aan de
politie worden overgeleverd!
De drie heeren hadden evenwel ieder,
schik in de origineele vondst. De win-
keiier had, onder de bedrijven door,
het pakje klaargemaakt en gaf het aan
den heer zonder eenig wantrouwen.
Ik ben zoo terug! U kunt op me reke
nen, dat ik u zoo gauw mogelijk uit de
gijzeling kom halen, zei hij lachend,
terwijl hij uit den winkel ging.
Maar de oude heer had het zich al i
