Maring'brieven uit Indiê T JUTTERTJE ZATERDAG 10 MAART 1934 PAG. 5 TOB NOOIT HOEKJE zelf, die „een en al ontroering, moeilijk woorden kon vinden voor de gevoelens die haar bestormden", niet duidelijk, wel wat overduidelijk den souffleur....? Dit laatste neemt niet weg dat hier een verdiende hulde gebracht w:erd en dat, zooals het in een felicitatie-telegram van Eduard Ver kade heette, inderdaad het Neder- landsch tooneel in wezen nooit met Mann en Muis (Mauhs) vergaan kan"! Het A'damsche borstje. Er vergaat overigens in dezen snel- stroomenden tijd veel! En het lukt lang niet altijd iets nieuws te schep pen, dat het oude met eenig succös vervangen kan, al ontbreekt het dan ook geen enkel gebied van diverse kreten aanheffende nieuwlichters. Ook onze Amsterdamsche koekebakkers. om dit keer dan maar met dit gezapig snoep-onderwerpje te besluiten, hebben met dit probleem te kampen. Hun oude „Amsterdamsche korstje" is nu wel geheel en al „vergaan" en het „trekt" niet meer; noch de naam, noch het artikel zelf...Door middel van een prijsvraag hebben zij nu gepoogd een nieuw, specifiek Amsterdamsch koekje in de wereld te brengen onder een specifiek Amsterdamschen naam, dat met succes het.oude succes van het Amsterdamsche korstje zal kun nen evenaren. De inzendingen op deze prijsvraag, een honderdtal, kon men dezer dagen op een tentoonstel ling in Kras bewonderen. En men kon er gaan wedden welke van deze koek jes-scheppingen waardig zou bevon den een oude traditie te doen herleven onder een anderen naam. Welk gebak en welke naam zou het wónnen...De Amsterdamsche weesmeisjes, de Am sterdamsche wapentjes, de Amster- aamsche Kogjes, de dito Brugge tjes, de Dammetjes, de Keizerskroon- tjes, de Mokummers, de Berlagetjes, de Thorbeckjes of..de Toffe Jongens?... OORSPRONKELIJKHEID. zal verloven, eigenlijk alleen omdat Jan's moeder Marietje zoo graag mag lijden en haar een ideale schoondoch ter vindt. Jan zelf vindt Marietje heel aardig, maar hij zou haar niet tot zijn vrouw wenschen. Maar aangezien er momenteel ook geen ander meisje is, dat hij zich tot vrouw wenscht, en moeder deze verloving zoo graag zou zien, nu vooruit dan maar! Een on zinnige en bijna iramoreele situatie. Want het is een onrechtvaardigheid vaii Jan, om met Marietje te trouwen, wanneer hij dit niet van ganscher harte doet. Zeer zeker worden zoowel Jan als Marietje ongelukkig, en Jan's tyrannieke moeder zal van dit huwelijk ook niet zooveel genoegen hebben als ze zich voorsten. Maar dat lijkt ons nog het minst belangrijke gevolg van een en ander. En derge lijke onzinnige situaties zijn er bij tientallen jonge menschen, die uit gebrek aan originaliteit en levensdurf, tegen beter weten in laten drijven naar een beroep, waarvoor ze ongeschikt zijn, in een geestelijke richting die hen niets zegt. Ze durven niet tegen „men" in, en doen daarom mee aan het veroordeelen van dingen, die hun eigenlijke hart geheel kan begrijpen en verontschuldigen. Het leven is te ernstig, om ons de belangrijkste levensfactoren te laten opdringen. Er is groote behoefte aan origineele men schen, d.w.z. aan menschen, die het aandurven om volgens hun eigen ge weten te leven, om hun eigen be roep en hun eigen levenskameraad te kiezen, inplaats van zich maar wat te laten aanpraten. Origineele menschen gaan met hun eigen innerlijk te rade wanneer er een karakter, een daad of een levens mogelijkheid beoordeeld moet worden, en zij hebben den moed voor hun over tuiging uit te komen, wanneer zulke onderwerpen ter sprake komen in ge selschap van menschen, die er heel anders over denken. nen daarmede wel verstandig hande len. De door een en ander lichtelijk, zoo niet zwaar geïrriteerde publieke opinie er mede kalmeeren doet men in alle geval niet!. Goeden, die met kwaden lijden! Een van de meest te betreuren ge volgen van de affaire Abrahams en haar aankleve is zeker wel, dat in de zen de goeden wel zwaar met de slech ten komen te lijden! Wie thans in onze straten met het collectantenbusje rondgaat weet er van mee te spreken! Dergelijke busjes werken in deze da gen op tallooze burgers als een roode coek en de collectanten, ook al heb ben zij hunsexe en hun jeugd en hun uiterlijk nog zoo mee, worden in negen van de tien gevallen met een geërgerd gebaar afgewezen.... Reeds tijdens de straatcollecte die men, en kele dagen na het bekend worden van de trein 8.28 kwestie ten bate van de Duitsche vluchtelingen hield, leverde aanzienlijk minder op dan men bij nog zoo pessimistische schatting verwacht mocht hebben! Zoo zal het, naar te vreezen valt, ook meer andere collec tanten voor nog zulke goede doelen en voor nog zulke volkomen.... gratis geleide liefdadigheidsvereenigingen ook gaan. Zij, die van dergelijke ver- eenigingen tot nog toe hulp en steun ontvingen, zullen er het slachtoffer van worden. Voor de grootere vereenigingen, waarvan de administratie een volle dagtaak beteekent en den geheelen persoon van minstens één volwaardige werkkracht eischt, kan wat thans ge schied is een goede les zijn om nooit meer de functie van gesalarieerd ad ministrateur of directeur te verdoeze len door deze te laten samenvallen met die van in zekeren zin „honorair" be stuurslid. Er zijn gelukkig ook nu al van die grootere philantropische ver- vereenigingen, die deze les niet meer behoeven te leeren, Tot hen behoort b.v. de Joodsche Invalide, waarvan een ieder weet, dat de heer L Gans gesa larieerd directeur, de eerste ambte naar, is. Men zou kunnen zeggen, dat het bij dezen directeur, dien men juist deze week wegens zijn tienjarige werkzaamheid als zoodanig gehuldigd heeft, juist andersom is als bij een aantal, in de oogen van het publiek uitsluitend honoraire bestuurderen van sommige andere liefdadigheidsinstel lingen. Zijv die laatsten, „doen" offi cieel aan liefdadigheid en hebben, officieus, een „baantje"; directeur Gans heeft officieel een „baantje" en ....deed ondertusschen officieus en met hart en ziel aan liefdadigheid! Naar welke zijde onze sympathie in dezen uitgaat, behoeft niet twijfelach tig te zijn en men kan zich dan ook van harte verheugen in de hulde, die velen zoo juist dezen directeur gebracht hebben... Met „Man en Muis". Ook velen, het „huis" op het Leidsche plein was uitverkocht!, hebben zich dezen Woensdagavond verheugd in de hulde die aan Else Mauhs gebracht werd door middel van het aan haar doorgeven van den ring, die destijds Mevrouw MannBouw meester ontving als symbool voor het het feit, die de groote meerderheid der tooneelliefhebbers haar als de „eerste actrice" des lands beschouwde. Aan het schenken van dien ring werd de voorwaarde verbonden, dat Mevr. Mann hem voor haar verscheiden moest overdragen aan die tooneel- speelster onder de jongere generatie, die zij waardig keurde als haar „op volgster" bekend te staan. Else Mauhs werd nu tenslotte door Mevr. Mann uitverkoren en zij heeft, na afloop van de voorsteling van „Vorstelijke Emi granten" het symbolisch kleinood eigenhandig aan den vinger der uitver korene gestoken. Zij, Mevr. Mann, hoopte, naar zij zeide, dat dit gebeu ren ook weer wat zou helpen de pu blieke belangstelling in de vaderland- sche tooneelspeelkunst, een belang stelling die inderdaad vrij ver beneden het... oude Amsterdamsche peil ge zakt is, te doen herleven. Nu was het een feit, dat op dezen avond althans «e belangstelling overgroot was en het publiek in de zaal met een en ander „dik" heeft meegeleefd. Maar dat zegt natuurlijk nog niet veel. Dergelijke extra sensaties op het tooneel, bui ten het eigenlijke tooneelspelen om, „doen" het nu eenmaal altijd wel.... „Buiten het eigenlijke tooneelspelen om" is, dit zeggen wij er terzijde nog even bij, misschien een wat al te idea- hstische kenschetsing van de persoon lijke woorden, die bij dergelijke huldi gingen door de huldigers en gehuldig- den gesproken plegen te worden... Hoorde men bij deze gelegenheid, tij dens het dankwoord van Else Mauhs Wat is een origineel mensch? Er zijn weinig waarlijk origineele menschen; maar daar staat tegenover dat in de meesten onzer heel wat meer origmanten schuilt, dan in het dage- l'.jksch leven gewoonlijk ana den üag komt. En dit gebrek aan het blijken van originaliteit komt voort uit een zekere geestelijke luiheid. De men schen om ons heen verkondigen dage- lijk hun inzichten omtrent de belang rijke vragen van den dag, tallooze advertenties, brochures en geïllustreer de bladen brengen geregeld onder onze aandacht wat „men" momenteel bewondert op het gebied van woning inrichting, de mode geeft het model en de gewilde kleuren voor onze klee ding aan. Inderdaad, het geheele leven moedigt ons allerminst aan, om nu eens geheel zelfstandig uit te denken, wat wij mooi, goed of verkieselijk vin den. Alles drijft ons ertoe, om van de opvattingen en smaken, die men rond om ons prijst en aanhangt, er maar een paar tot ons eigendom te maken. Is het nog noodig, te zeggen, dat er in op die wijze verkregen smaken en op vattingen geen kracht en geen kern zit? Deze zitten a.h.w. los op ons geplakt, zooals het etiket op een flesch. Ze zijn net zoo lang houdbaar tot we een mensch ontmoeten die ons bijzonder sympathiek is, en die een aanhanger is van precies het tegendeel van de theorieën, die wij ons als een geestelijk confectiepaktje hebben aangeschaft. Dan zullen wij ontdekken, dat wij van hetgeen wij in navolging van de ons omringende meerderheid, eiken dag stipt verkondigen, eigenlijk bitter wei nig weten. Wanneer ieder mensch de durf en de energie had tot innerlijke, geestelijke vrijheid, tot het zelf be palen van wat, volgens zijn diepste voelen goed, juist en noodig is, dan zou men eens zien wat een schat van origineele ideeën en zienswijzen er voor den dag zou komen. Menigeen verschuilt zich achter een groot aantal menschen zich, inzake piëteit of een ander mooi motief, wan neer hij ervan afziet om zich een eigen weg door het leven te banen, maar meestal verbergt dat motief slechts ge brek aan durf en zelfstandigheid. Het is méér dan onverantwoordelijk, zooals een groot anatal menschen zich, inzake beslissende stappen in het leven, een voudig een weg laat opdrijven, die ze uit eigen beweging nimmer gekozen zouden hebben, en die dus heelemaal hun weg niet is. Daar is b.v. onze jonge vriend Jan, die zich dezer dagen wel met Marietje Beste „Lange" Hr. Ms. „Banckert" en „Van Nes" zijn als groep 1 torpedobootjagers het marine basin binnengestoomd met zich brengende vele prettige herinnerin gen uit het moederland, maar ook uit het land van Curagao en Suriname, Trinidad en de Azoren, kortom een ieder die op een van die schepen ge diend had, vond het prettig, deze laat ste twee en tevens nieuwste twee ja gers terug te zien. Het was vol op Modderlust en den Westkant van de havenhoofden en ook aan den Oostkant bij de Conservatie wemelde het van menschen, om de schepen welkom te heeten. De jagersteigers liggen nu vol. 4 jagers naast elkaar. De „Witte de With" en „Van Galen" aan het klaar maken voor een reis rond Su- matra met het eskader, de. „BK," en „VN." aan het uitpakken om de vol gende week in conservatie te gaan. Ondanks de zware west-moeson lie ten de Dorniers zich niet tegenhouden en gingen weer hun verre tochten be ginnen. Een echter van de 3 op weg naar Priok heeft een landing moeten maken en werd bij het wederom op stijgen beschadigd, zoodat hij de reis niet verder voort kon zetten. Het is dan ook geweldig zoo onstuimig als het op het oogenblik buiten is. Ik heb het nog nooit zoo meegemaakt hier in Indië, ook van de K.P.M. schepen komen er telaat of met averij binnen, slokkans in de stad krijgen bergen wa ter te verwerken en in dat weer, je be grijpt het, is het hier 's avonds erg moeilijk om een taxi naar boven te krijgen en zijn we weer aangewezen op Demmo's en sado's waarin het van wege de gladheid van den weg lang niet prettig is om in te zitten. Het is jammer, want in dezen tijd is het weer volop feest in de stad. Bij Tutti frutti was een carnaval feest en in de Chan- teclair club een Pyjama bal. Vooral dit laatste is wel vermeldenswaard, want zes jaar geleden dacht men daar in de Cercle artistique toch nog niet over. Voor de ontvangst van de menschen van de Suffolk wordt weer luisterlijk gezorgd. Er is een receptie bij de En- gelsche consul, en een gala-avond in de Simpangclub waar ook alle Marine officieren, lid of geen lid, uitgenoo- digd zijn, hetgeen een zeer geappre cieerde geste. De voetbalvereeniging van Zeemacht zal een wedstrijd spelen tegen de Engelschen, hopelijk bren gen zij het er even mooi af als des tijds tegen de luidjes van de „Karls- ruh". Dat is de ware originaliteit, en niet om over straat te loopen, gedra peerd in een zwarte lap, met een roode* hoed versierd met een groene veer op één oor! Dit laatste is slechts een' eigenschap, een would-be originaliteit die er opuit is, opzien te verwekken. Ware eigenschapen zijn steeds eigen schappen van den geest! DR. JOS DE COCK. Jeutfi, U hebt me gezegd, uitstekend met Engelschen te kunnen spreken en u bent niet eens in staat dezen brief voor mij te vertalen. O, maar de Engelschen, die ik ken, spreken vloeiend Nederlandsch. Een heer trad den winkel binnen en zei: Toen ik drie weken geleden hier dien nieuwen wagen bij u kocht, deel de u mij mede, dat u graag ieder ge broken deel zoudt vervangen door een nieuw. Zeker, zeker meneer! zei de verkoo- per beleefd, wat mag ik u leveren? U hebt het maar te zeggen Ik wensch, sprak de klant, een paar nieuwe scheenbeeneu, een paar ribben, een linkeroog, drie meter huid, een bakje gesorteerde nagels, vier hoek tanden, twee schouderbladen, drie sleu telbeenderen, en een oorlelletje! Deze week kwamen de eerste be richten binnen op welke bujtëhge- woon aardige wijze onze mail per „Pelikaan" door de Marine- en de postautoriteiten verzorgd is geworden in ons goede Den Helder. Als je ge zien en gehoord had op welke wijze weze geste ook door ons hier geap precieerd zijn geworden, dan had men er daar in het hooge Noorden mis schien nog meer voldoening van ge had als thans reeds. Wellicht is ook dit één van de plaatsjes waar we on zen dank en appreciatie daarover uit mogen spreken. Wat aardig dat het vertrek van de onderzeeërs naar Indië ook voor ons hier uitgezonden zal worden door de phoni. Ik verzeker je dat menig marineman er hier naar zal zitten luis teren. Mogelijk hooren we de Helder- sche wind nog om de microfoon huilen en zal ons dit nog een beetje meer heimwee bezorgen. Het moederschip van de „slibvloot" aan den ingang van het Westgat, de „Soembawa", een oud marine schip is ook al gevallen als slachtoffer van de bezuiniging. Een van de krabbers zelf, zal daar nu voor ingericht worden en zullen we de „Soembawa" aan den in gang van het Westervaarwater verder moeten missen. Een van de groote steenen des aan stoots hier in Soerabaia is momenteel de „Hondenkar". Je weet nog wel uit je vorige term, hoe vooral op Darmo die rondzwervende honden het de menschen 's nachts de nachtrust on mogelijk konden maken. Destijds werd er op geschoten. Thans trekken er da gelijks hondenkarren op uit die alle losloopende honden zonder penning, strikken, opbrengen en na twee dagen, zoo niet a raison van penningkosten, tien gulden en logies met ontbijt weg gehaald, om zeep brengen. De paai van dit bedrijf een gewone koelie man doer, heeft echter voortdurend te kam pen met menschen die hun geliefd schoot- of huisdier willen ontzetten uit den greep van dezen inlander. Ja de goeie man loopt er zelfs klappen voor op en moet voor zijn behaalde buit vechten. Nu je begrijpt het regent processen-verbaal tegen deze lieden als zijnde deze hondenvanger een „ambtenaar in functie", en menigeen heeft al een flinke boete opgeloopen. Tot zoover deze week, een 5 HENK.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1934 | | pagina 17