Buitenlandsch Overzicht. i Sally's avontuur, v De Keizerin van de Galapagos-Eilanden. LISTER1NE TANDPASTA WSBLAD VOOR OEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WiERINGEN EN ANNA PAULOWNA IM&®* U koopt tandpasta - Waarom dan niet de Beste No. 7528 eerste BLAD DINSDAG 18 DECEMBER 1934 62ste JAARGANG 1 Abessinië wendt zich tot den Volkenbond. Een herstelprogramma van Lloyd George. Groote Tube slechts 60 cent i COURANT Anna Paulo^na, Breeztnd V°°rUltbet': Heldersche Courant f 1.50; Koegras, Nederl. Oost- en West-Indië lennSen en Texel f 1.65; binnenland f 2. landen f 3.20. Losse nos 4 'T- Z"epost f 210' idem per mail en overige Zondagsblad resp. f 0.50 f o 7n 't n -o P' 6 Ct' Weekabonnementen 12 ct. f 1.70. Modeblad resp. f 1.20, f 1.50, f 1.50, be°ziek,elt BodHden S,Hid ai" te8en de °°rlo8sw'nst* - Schuschnigg op^gen daPK': - weder2ljdsche Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag Redacteur: P. C. DE BOER Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412 Post-Girorekening No. 16066. ADVERTENTIE N: 20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling 10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct. per regel, minimum 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en met brieven onder nummer: 10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct Roosevelt heeft een sympathieken strijd aan gebonden en wel, tegen de O.W. Nooit hebben hebben O.W.-ers de sym pathie van de menschheid gehad. Het mis bruik van de omstandigheden, dat zij maak ten, om hun zakken te spekken, ten koste van de ellende van hun medemenschen, heeft ze vaak aan de verachting van het publiek .1 KOOSEVELi Prg~ en nog maar sinds kort zijn de spotternijen op de parvenu-achtige O.W.- ers van de baan, jaren lang hebben ze op geld gedaan. Schandelijke dingen zijn de laatste maanden tot openbaarheid gekomen, door het onderzoek in de Ver. Staten naar de misdaden van den particulieren wapen handel. We hebben er hier eenige malen over geschreven en gewezen op het bloed geld van de particuliere wapenfabrikan ten, die niets ontzagen om hun luguber bedrijf winstgevend te doen zijn. Dat Roosevelt nu ook daar den strijd tegen aan gaat binden kan niet anders dan verheugend zijn en de sympathie hebben der geheele beschaafde wereld. De N. R. Crt. schreef er Zaterdagavond o.m. over: Roosevelt durft de dingen aan. Telkens neemt hg meer hooi op zijn vork. Hij heeft dit nu reeds bgna twee jaar gedaan, op me nig gebied met twijfelachtig resultaat, maar zonder het vertrouwen van het Amerikaan- sche volk te verliezen. Na de laatste verkie zingen voor het Congres is zijn invloed zelfs grooter dan ooit te voren. Geen teleurstel ling heeft het geloof der zijnen kunnen schok ken. Zij zijn overtuigd, dat hij hen uit veel grootere gevaren nog heeft gered. Want zijn merkwaardig gezag in een tijd, die tot onte vredenheid ook in Amerika zooveel nei ging en reden geeft, kan niet geheel op de positieve resultaten van zijn werk berusten. Die zijn immers in ieder geval niet geëvenre- digd aan den ondernemingsgeest en inspan ning, welke er aan zijn besteed. De Vereenig- de Staten lijken ons op het oogenblik het eenige land ter wereld, waar een volk, dat vrij zijn meening kan te kennen geven, met ongekende eenstemmigheid achter zijn regee ring staat. Hg is nu een strijd tegen de O.W. begon nen. Hg heeft beseft, dat het oogenblik daar voor gunstig is. Er heerscht vrede, maar te gelijk een levendig besef van dreigende geva ren. De enquête, onlangs ingesteld naar de misbruiken der wapenindustrie, hebben de openbare meening, vooral in Amerika, een grooten schok gegeven. De gelegenheid is dus gunstig. En daden zijn ook werkelijk nood zakelijk. Roosevelt heeft nu een commissie be noemd, tot voorbereiding van een wet te gen het maken van groote winsten uit den nood der menschheid, ja, van eigen land. Voorzitter is Bernard Baruch, de bekende financier, die daar sedert den oorlog voor heeft geijverd. Leden zijn o.a. de secretaris van staat, allerlei andere ministers, en ook generaal Johnson, wiens groote, maar nu buiten functie gestelde voortvarendheid hier weer een terrein kan vinden. Intusschen zet de commissie uit den Senaat haar reeds zoo sensationeel gebleken onderzoek voort. In haar vergaderingen is juist in deze dagen materiaal behandeld, dat de populariteit van het werk der groote commissie zeer ten goede kan komen. Het moet indruk maken op het publiek te vernemen, dat de Bethlehem Loa- ding Company, bezitster van scheepswerven, in 1918 362 pet. winst maakte op haar kapi taal, dat in de, voor den oorlog werkende fa brieken belegd kapitaal in de oorlogsjaren winsten maakten van 40 tot 80 pet., en de U. S. Steel Company, die in 1914 3 pet. uit keerde, 10 pet. betaalde in 1915, 23 pet. in 1916, 35 in 1917, 29 in 1918, enz. Dergelijke cijfers maken te meer indruk, omdat het Amerikaansche volk achteraf zoo heel weinig tevreden is. Wij wachten dit resultaat met te meer spanning af zoo zegt het blad aan het eind van zijn artikel omdat deze kwestie niet tot Amerika beperkt zal blijven. Roosevelt is reeds van plan, den Volken bond bij dit werk te betrekken. In ieder ge- v^l kan, de ontwapeningsconferentie, als zij tot nieuw leven ontwaakt, op een Ameri- kaansch initiatief op dit gebied rekenen. Het is ook goed, dat deze dingen internationaal ter sprake komen! Schuschnigg bezoekt Boedapest Schuschnigg, de Oos- tenrijksche bondskanse lier, heeft een bezoek gebracht aan de Hon- gaarsche minister-presi dent, Gömbös, voor de versteviging van de Oostenrijksch-Hongaar- sche betrekkingen. Twee dagen hebben de heeren met elkaar geconfereerd en er schijnt een wonderbare overeenstemming tusschen beiden te hebben bestaan, althans, volgens officieele verklaring, waarin gezegd werd, dat de besprekingen op de vriendschappelijkste wijze zijn gevoerd en niet alleen oeconomische vraagstukken diepgaand hebben behandeld, maar ook alle politieke problemen, waarbij beide staten betrokken zijn. De gedachtenwisseling is gevoerd in den geest van het protocol van Rome en heeft tot volle overeenstemming van de wederzij dsche opvattingen geleid. In wehngelichte politieke kringen wordt ge zegd, dat er geen nieuwe besluiten en over eenkomsten tot stand gekomen zijn. Bij de vertrouwelijke onderhandelingen is de huidige internationale situatie in het bijzonder in ver band met Oostenrijk en Hongarije grondig be schouwd. Daarbij zou ook een nauwere sa menwerking tusschen Oostenrijk en Honga rije voor het geval van toekomstige onder handelingen met de Kleine Entente ter sprake gekomen zijn. Voor vertegenwoordigers van de Hongaar- sche en Oostenrijksche bladen heeft Schusch nigg verklaard, dat men thans volkomen kon vaststellen, dat het Hongaarsche pact niet ai- leen Oostenrijk en Hongarije veel heeft ge bracht, maar ook een nieuwen weg heeft ge opend tot het behoud van den vrede. Spr. leg de in zijn verdere verklaringen den nadruk op Innige vriendschap tusschen landen niet al leen op oeconomisch gebied, maar ook in cul tureel opzichi. KIJKT VON SCHUSCHNIGG, de Oostenrijksche bondskanselier. Als een bewijs van dankbaarheid voor wat Mussolini, voor de betrekkingen tusschen beide landen gedaan heeft, hebben de heeren hem het volgende telegram gestuurd: De Oostenrijksche bondskanselier en de Hongaarsche minister-president maken met vreugde van de gelegenheid hunner bijeen komst te Boedapest gebruik om van hieruit Uwe Excellentie als initiatiefnemer van de Roemeensche protocollen de betuigingen van hun oprechte en welgemeende vriendschap te doen toekomen. j .»tuw6 president van Zwitserland, RUDOLF MINGER, voor het jaar 1935. llltll> JQSE TEJADA SORZANO, di* nieuwe president van Bolivië, heeft het voorstel aangenomen van den Volken bond om beëindiging van den oorlog tus schen Bolivië en Paraguay wegens het gebied van den Chaco. Deze oorlog heeft thans anderhalf jaar geduurd. Reuter verneemt uit Genève, dat de regee ring van Abessinië de aandacht van den Vol kenbond heeft gevestigd op den ernstigen toe stand, welke op het oogenblik bestaat tus schen Italiaansch Somaliland en Abessinië. In het desbetreffende telegram van den Abessinischen minister van buitenlandsche zaken wordt gesproken over een „ïtaliaan- sche agressie", welke dezen stap van Abes sinië noodzakelijk maakt. Het telegram geeft voorts de Abessinische lezing der jongste ge beurtenissen aan de grens, alsmede een op somming der gewisselde diplomatieke docu menten. Over het geheele gebied van het bedrijfsleven. Lloyd George, die Donderdag de regeenngs- opvatting over hulp aan de noodlijdende dis tricten zeer scherp bestreed, vertelde Vrijdag aan een vertegenwoordiger van de News Chronicle in. een vraaggesprek, dat vroeg in het nieuwe jaar een veel omvattend en gede tailleerd plan gepubliceerd zal worden voor de reconstructie van de versleten Britsche ma chine voor productie en distributie. Dit plan is het resultaat van langdurige besprekingen van Lloyd George met allerlei vooraanstaande oeconomen, bankiers en industrieelen. Finan ciën, nijverheid, landbouw, scheepvaart, wo ningbouw in de stad en op het land, vervoer, verkeersmiddelen, electrieiteit en alle open bare diensten zullen daarin uitvoerig worden behandeld. Lloyd George heeft er vijf maan den aan gewerkt in samenwerking met de ge noemde mannen en vooruitstrevenden, die zijn ernstige zorg voor de toekomst van Groot Brittanië deelen. Voorbereidingen wor den volgens den vertegenwoordiger van de News Chronicle getroffen om het plan over het heele land heen te propageeren. Het zal geen partijprogramma zijn. Dr. Ritter, de Duitsche Robinson, is dood; dit was het laatste bericht, dat van de plotseling mysterieus geworden Gala- pagos-eilanden naar de beschaafde wereld overwaaide. 140 jaar wilde dr. Ritter worden. Op zijn 51ste jaar is hg aan een hartverlamming anderen beweren aan vleeschvergiftiging overleden. Berichten, door den bekenden millionnair Hancock verspreid, vertelden dat in de laatste maanden dr. Ritter zeer terneer geslagen was. Welke dingen konden daar de oorzaak van zijn? In de laatste weken overstelpten ons geheimzinnige berichten van de Galapagos-eilanden: onbekende dooden aan het strand een vernielde met bloed bespatte hut plotseling ver dwenen menschen en onbekende na men: Lorenz, Philippson, Nuggerud en de keizerin van de Galapagos-eilanden, die mischien beter bekend is als barones Wagner-Bousquet. Langzamerhand komt er meer licht in deze zaak en blijkt het, dat juist deze vrouw de oorzaak geweest is van vele tra gedies, die zich op de eilanden hebben afgespeeld. In ons verslag hebben wij getracht de geheimzinnige persoonlijkheid van de „Keizerin van de Galapagos-eilanden" te ontleden. De feiten, die wij daarbij ont dekt hebben, zijn zoo fantasisch, dat het geheele verhaal met de spanndenste avonturenroman kan wedijveren. „De duivel nale deze wereld, ik walg er vanHarde slagen met de rijzweep ac- compagneeren dezen wilden uitroep. Het ge heele „Café de la Paix" te Parijs luistert, en staart naar de slanke, schreeuwende amazone, die een monocle in het oog geklemd heert en die, gekleed in een egelant rijcostuum, tus schen de tafels door rent en met de rijzweep slaat, waar zij maai raken kan. „Stel je niet zoo aan," roept een jong- mensch, dat achter haar loopt en klaarblijke lijk een Duitscher is. De woedende dame schijnt daardoor nog erger geprikkeld te wor- len: als de bliksem draait zij zich om, rent op den jongeman af en heft reeds de zweep op. „Beheersch je, asjeblieft," verzoekt de aange vallene rustig, zonder dat hij ook maar tracht zich te verdedigen. De slag zou ongetwijfeld zijn gezicht gestriemd hebben, wanneer niet een der kellners van het beroemde Parijsche boulevardcafé er vast beraden tusschen geko men was en den slag met zijn schouder had opgevangen. „Veroorloof mij, mevrouw, u er beleefd op attent te maken, dat u op het oogen blik bezig bent uzelf in moeilijkheden te oren- gen„Schurk". Dit woord klinkt luid door het lokaal. „Wat verbeeldt u zich wel u met mijn zaken te bemoeien. Ik zal u en dezen heelen rommel wel eens mores leeren. Ik zal nooit meer een voet in deze kroeg zetten. Alfred, Hansjörg, vooruit." Op dit bevel verheffen zich de jongeman, die zoo juist de woede van de dame heeft opgewekt, en zijn kameraad, die zwggend naast hem heeft gezeten en deze vreeselijke scène zonder commentaar heeft bijgewoond. Rustig loopen zij achter de majestueuze ama zone aan. Een ironsch applaus beloont deze gedweeheid. Weer wendt de toornige vrouw zich om en kijkt met wilde, vurige oogen naar de menschen. Een enkel woord sist zij nog: „TijdgenootenMaar deze vier letter grepen komen er zoo uit, dat zij absoluut be- leedigd Zijn. „Wel nog aan toe, wie was dat?" vraagt een onnoozel bezoeker, die zich spoedig schaamt deze vraag gesteld te hebben, want de wijze waarop men hem thans aankijkt, doet hem gevoelen, dat men denkt: „Aha, een provin ciaal." Maar men geeft hem toch antwoord: „Nog al eenvoudig, het was barones Wagner- Bousquet." „En?" „En, nog wel aan toe, dat weet toch ieder kind. De grootste gekkin van Parijs. Zij is uit Weenen afkomstig, maar woont hier al sedert jaren. Het is slecht ker sen met haar eten. Meestal heeft ze niet alleen haar rijzweep bij zich, maar ook nog twee groote Deensche doggen en d n die twee jonge kerels, Duitschers, die zooeven met haar er van door gegaan zijn. Wat u nu gezien heeft, was niets buitengewoons. Maar u zult haar nog wel eens meer zien." Maar de profeet uit het „Café de la Paix" krijgt ongelijk: Barones WagnerBousquet komt niet meer terug. Nooit meer. Allereerst wandelen de drie ïaar het huis van de amazone in de Rue 1'Echiquier. Nau welijks komt nen de flatwoning binnen of luidruchtig begroeten de twee Deensche dog gen het drietal. Het lijkt erg gevaarlijk die reusachtige dieren tegen hun meesteres te zien opspringen. De amazone schijnt echter op het oogenblik voor dergelijke liefdesbetuigingen ongevoelig te zijn. Zij grijpt de dieren bij de halsbanden en smijt ze tegen de wanden, zoo dat zij huilend wegkruipen. Dit is zoo iets vreemds, dat haar metgezellen haar schuw aankijken en angstig de schouders ophalen. Met haar voet trapt ze de deur van haar bou doir open, dat exotisch gemeubileerd is. Panter-, tijger- en luipaardvellen versieren het vertrek, waar bovendien nog Afrikaansche speren, knotsen en oude Indianen-tooi, kris sen, dolkmessen de wanden decoreeren. Men waant zich in een Indianentent, Ongeduldig werpt zich de kwade amazone op een der rustbanken. Een paar bevelende gebaren en de jongemannen stuiven uit el- O 10.000.000 afnemers over de geheele wereld H. 34-12 Feuilleton. Uit het Amerikaansch. 64) hoofdstuk xvn. Démasqué. Ongeveer een kwartier later kwamen er acht menschen die om 't verschil in hun type en hun gezichtsuitdrukking wel de moeite van het bekijken waard waren op een rijtje, achter elkaar, het bouddoir van de meesteres van Goswold House binnen. Voorop liep Mrs. Goswold zelf met een vastbesloten trek op haar gezicht, die uitste kend bg haar kaarsrechte houding en ener gieke wgze van loopen paste, maar die bij 't karakter van haar Kwaker-costuum, waar van louter jedeesdheid en zedigheid uitging wel wat eigenaardig aandeed. Vlak achter haar liep Sally met een ge zicht, dat het beste bij een onweerswolk ver geleken kon worden. Alleeen als ze Mrs. Gos wold aankeek w rd er iets van een zilveren rand en een bes' heiden stukje blauw zie 1 baar. Op een behoorlijken afstand achter haar aan kwam Ms. Walter Arden Savage, dooi zijn kleeding nog steeds Harlequin, maar door zijn houding en gezicht het tegenoverges e e van dit frissche personage. Bij de deur bleef hij staan, om zijn zuster, die vlak achter hem aan kwam, te laten ooi gaan. Mrs. Shandish had de rol van coquette Colombine verwisseld met die van boetvaar dige zondares in een extra modieuse en flat- teerende négligée. Miss Pride t.eed alsof er niets aan de hand was. Met haar gewone air: „Ik weet, dat ik een oude vrijster ben, maar daarom niet ge- teurd", stapte ze achter Mrs. Shandish aan. Mr. Lyttleton overdreef z'n pose van man van de wereld „die volkomen op zijn gemak was". Mr. Mason keek niet bepaald in zijn schik en Mr. Fr ego, voor zijn doen, abnormaal ernstig. oeze laatste sloot den stoet en, op een tee- ken van Mrs. Goswold, de deur. Het gezel schap ging zwijgend zitten, opvallend ver van elkaar, met uitzondering van Savage en Mrs. Shandish die heul en troost bij elkaar zochten en Miss Pride, die zich, zooals gewoonlijk, als een kleefpleister aan haar dierbare Abli- gail vastgehecht had. Sally zocht een plaatsje waar ze goed zou kunnen zien, zonder zelf ge zien te worden; na even aarzelen koos ze de breede vensterbank, welke aan haar eischen voldeed. „Ziezoo," begon Mrs. Goswold, terwijl ze op den stoel voor haar bureau ging zitten en 't gezelschap voor haar met haar intelligente oogen scherp opnam, „nu kunnen we open kaart spelen. Ik heb u allen wat te vertellen; ik ben sommigen van u uitleg verschuldigd en waarschijnlijk heb ik zelf aan t slot nog 't een en ander te vragen. Als u nu maar zoo goed wilt zijn, om me aan te hooren, zonder me in de rede te vallen, 't Is al laat en ik ben moe en uit m'n humeur bang, dat ik t niet zoo kort mogelijk maken zal, behoeft u dus niet te zijn Maar er zijn een paar quaesties, die besproken nenen te worden, voordat we naar bed gaan morgen moeten we met een schoone lei kunnen beginnen." Even zweeg ze een echt dramatische pauze 't moment vol spanning voordat de bom barst toen kondigde ze kalm aan: „Ik heb vanavond 't genoegen gehad, de heldin van een ontvoering te zijn." 'n Gemompel van verbazing was haar ap plaus; even glimlachte ze stroef. „Ja, de heldin van een ontvoering," herhaal de ze met een klank in haar stem, alsof ze met moeite haar lachlust bedwong. „En dat op mijn leeftijd. Geen wonder, dat jullie ver baasd kijken. Op 't oogenblik, dat 't tot me doordrong keek ik net zoo. En toen de men schen, die de ontvoering geënsceneerd hebben, merkten wie ze „beet" hadden, zullen ze ook wel net zoo gekeken hebben. Want natuurlijk was 't een vergissing; dé „ontvoerders", dood gewone, laag-bij-de-grondsche menschen, zon der een grein verbeeldingskracht, waren van plan er met een knap jong meisje van door te gaan met Miss Manwarrïng, dat was de be doeling geweest." Een paar oogenblikken lang genoot ze van 't verschil in uitdrukking op de gezichten voor haar; toen ging ze kalm voort: „Dat is me tenminste verteld om te beginnen door Wal ter en hij kan 't weten, want volgens zijn zeggen, heeft hij 't plan op touw gezet En toen hij merkte, dat ze bij ongeluk de ver keerde te pakken gekregen hadden, is hij me hals over kop achterna gekomen, om nog te redden, wat er te redden was. En natuurlijk heeft hij toen een volledige bekentenis moe ten afleggen... „De manier waarop ze de heele zaak in elkaar gezet hadden," ging ze na een paar oogenblikken voort, „was primitief, uiterst primitief. En behalve dat, was de zaak op zichzelf oneerlijk, menschen met eergevoel on waardig... Je bent toch niet van plan weg te gaan, Adèle?" viel ze zichzelf in de rede, toen Mrs. Shandish bg haar laatste woorden opstond- Zonder antwoord te geven, ging haar nichtje naar de deur. Mrs. Goswold knikte Frego, die half uit zijn stoel bij de deur opgestaan was, even toe. „Laat haar maar door; we hebben elkaar toch niets meer te zeggen. O, ja, nog één ding, Adèle; morgenochtend om negen uur komt de auto voor, om jou en Walter naar de boot te brengen." Zooals te begrijpen was, kwam er op die aankondiging geen antwoord. Mrs. Goswold wachtte, tot de deur zich achter Mrs. Shan dish gesloten had, toen ging ze kalm voort: ,,'t Schijnt, dat Adèle door haar bekende extra-vagance al dadelijk na de scheiding van Shandish, in geldelijke moeilijkheden gekomen is; haar eigen inkomen was natuurlijk niet voldoende voor iemand zooals zjj, met een ab normale passie voor mooie kleeren trouwens voor luxe in 't algemeen. Toen heeft ze hulp bg geldschieters gezocht, een domheid, waar door de toestand nog veel erger werd. 't Ge volg was, dat ze eindelijk, toen ze geen raad meer wist, naar Walter geluisterd heeft, die nooit bepaald veel last van scrupules gehad heeft en op zijn plan, om de verzekerings- maatschappg op te lichten, is ingegaan. Adèle had haar juweelen heel hoog verzekerd een van de weinige verstandige dingen, die ze in haar leven gedaan heeft. Als 't lukte, zou 't dus een flink bedrag binnenbrengen. Dat was 't eenige, wat ze zagen aan mogelijke gevolgen dachten ze niet... „Den dag, waarop ze hier zouden komen, hadden ze voor hun operatie uitgekozen. Ze begonnen met alle dienstboden een vrijen mid dag en avond te geven iets heel gewoons ze zouden zelf 's middags immers weggaan en daarna zorgden ze ervoor dat ze de verbin ding met de boot misten. „Toen moeste ze wel in de stad blgven eten dat was 't excuus voor een eventueele ont moeting met kennissen en meteen wat 't een goede gelegenheid voor Walter om zijn plan, als pseudo-inbreker de safe forceeren en de juweelen meenemen, ten 'uitvoer te brengen. Zooals ik van een anderen kant gehoord heb, was hij in zijn nieuwe rol niet bepaald een succes en daarbij wilde 't ongeluk, dat hij, zonder het te weten, een of liever twee toe schouwers had. Numero een was Miss Man waring, die op 't dak door een onweersbui overvallen was en die door 't dakraam blijkbaar hadden de dienstboden, omdat 't zulk mooi weer was, het dakraam open laten staan naar binnen was gekomen om te schuilen, tot de bui overgedreven was, en numero twee een echte inbreker, die het dakraam, dat dichtgevallen was, met een breekijzer weer opengebroken had, die Walter betrapte bij 't forceeren van zjjn eigen safe en die dat blijkbaar een goede gelegenheid vond, om zelf een goede vangst te doen. Hij viel Walter aan en was Miss Manwaring er niet geweest, dan zou er waarschijnlijk van Walter èn van de juweelen niet veel overgebleven zijn. Door met een revolver te dreigen dwong ze den echten inbreker tot capituleeren; toen dat gebeurd was en Walter genoeg van den schrik was be komen, om 't regelen van de situatie op zich te nemen, werd ze bang en liep ze weg. Tot zoover ging alles nog naar wensch de in breker werd langs denzelfden weg, waarlangs hij 't huis binnengekomen was, weer eruit ge jaagd, Walter pakte de juweelen in en ging zoo vlug mogelijk weg om den trein naar Boston waar Adèle op hem zou wachten te halen. Van dat oogenblik af kwamen er al lerlei complicaties. De eerste wa3, dat hij in het Grand Central Station tegen Miss Man- waring opliep." Mrs. Goswold zweeg een paar oogenblikken, toen ging ze, een tikje spottend, voort: „Ik geloof gerust te mogen zeggen, dat Walter 't niet bepaald een aangename ontmoeting vond; een opengebroken bureau en een leeg gestolen safe zijn niet zoo gemakkelijk ta verklaren en daarbij kon Miss Manwaring heel gevaarlijk worden, als ze de aanleiding tot den diefstal, hun plan, om de verzeke ringsmaatschappij op te lichten, ten uitvoer gingen brengen. Als Miss Manwaring op 't idee kwam, om zich in verbinding met da verzekeringsmenschen te stellen, dan zou niet alleen hun plan mislukken, maar ze liepen groote kans om wegens poging tot oplichting gevangen genomen te worden. Daarom moest Miss Manwaring de mond gesnoerd worden, 't Beste leek hun om haar hiernaartoe mee te nemen ik had een nieuwe secreta resse noodig en voor Adèle was 't een kleinig-i Jieid, om de zonderlinge historie van hun ken nismaking met haar tot een heel gewoon, ge loofwaardig verhaal om te werken, 't Plan gelukte boven verwachting, maar van dat oogenblik af begon hun alles tegen te loopen. „Ten eerste waren de verzekeringsmen schen dank zij Walters onhandigheid, niet zoo lichtgeloovig, als de beide onnoozele samen zweerders wel gedacht hadden. Er waren na melijk een paar dingen in huis achtergeble ven, die op de aanwezigheid van een vreemd iemand, laten we zeggen, op den bewusten avond, wezen. En toen de dienstboden den volgenden morgen merkten dat er gestolen was, doorzochten ze natuurlijk het huis én vonden die bewijzen in hun telegram maakten ze er melding van. Het gevolg was, dat Walter hals over kop naar New York terugging, om te probeeren den bedienden den mond te snoeren. Dat is hem natuurlijk niet gelukt; het bedienend personeel laat zich den mond niet snoeren, zoodat de politie, en door de politie, de verzekeringsmaatschappij ter oore kwam, dat hij moeite gedaan had, om iets geheim te houden. (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1934 | | pagina 1