Buitenlandsch Overzicht.
i
Sally's avontuur,
v
De Keizerin van de Galapagos-Eilanden.
LISTER1NE
TANDPASTA
WSBLAD VOOR OEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WiERINGEN EN ANNA PAULOWNA IM&®*
U koopt
tandpasta -
Waarom
dan niet de
Beste
No. 7528
eerste BLAD
DINSDAG 18 DECEMBER 1934
62ste JAARGANG
1
Abessinië wendt zich tot
den Volkenbond.
Een herstelprogramma
van Lloyd George.
Groote Tube
slechts 60 cent
i
COURANT
Anna Paulo^na, Breeztnd V°°rUltbet': Heldersche Courant f 1.50; Koegras,
Nederl. Oost- en West-Indië lennSen en Texel f 1.65; binnenland f 2.
landen f 3.20. Losse nos 4 'T- Z"epost f 210' idem per mail en overige
Zondagsblad resp. f 0.50 f o 7n 't n -o P' 6 Ct' Weekabonnementen 12 ct.
f 1.70. Modeblad resp. f 1.20, f 1.50, f 1.50,
be°ziek,elt BodHden S,Hid ai" te8en de °°rlo8sw'nst* - Schuschnigg
op^gen daPK': - weder2ljdsche
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16066.
ADVERTENTIE N:
20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct. per regel,
minimum 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en met brieven onder nummer:
10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
Roosevelt heeft een
sympathieken strijd aan
gebonden en wel, tegen
de O.W. Nooit hebben
hebben O.W.-ers de sym
pathie van de menschheid gehad. Het mis
bruik van de omstandigheden, dat zij maak
ten, om hun zakken te spekken, ten koste
van de ellende van hun medemenschen, heeft
ze vaak aan de verachting van het publiek
.1 KOOSEVELi
Prg~ en nog maar sinds kort zijn
de spotternijen op de parvenu-achtige O.W.-
ers van de baan, jaren lang hebben ze op
geld gedaan.
Schandelijke dingen zijn de laatste
maanden tot openbaarheid gekomen, door
het onderzoek in de Ver. Staten naar de
misdaden van den particulieren wapen
handel. We hebben er hier eenige malen
over geschreven en gewezen op het bloed
geld van de particuliere wapenfabrikan
ten, die niets ontzagen om hun luguber
bedrijf winstgevend te doen zijn. Dat
Roosevelt nu ook daar den strijd tegen
aan gaat binden kan niet anders dan
verheugend zijn en de sympathie hebben
der geheele beschaafde wereld.
De N. R. Crt. schreef er Zaterdagavond
o.m. over:
Roosevelt durft de dingen aan. Telkens
neemt hg meer hooi op zijn vork. Hij heeft
dit nu reeds bgna twee jaar gedaan, op me
nig gebied met twijfelachtig resultaat, maar
zonder het vertrouwen van het Amerikaan-
sche volk te verliezen. Na de laatste verkie
zingen voor het Congres is zijn invloed zelfs
grooter dan ooit te voren. Geen teleurstel
ling heeft het geloof der zijnen kunnen schok
ken. Zij zijn overtuigd, dat hij hen uit veel
grootere gevaren nog heeft gered. Want zijn
merkwaardig gezag in een tijd, die tot onte
vredenheid ook in Amerika zooveel nei
ging en reden geeft, kan niet geheel op de
positieve resultaten van zijn werk berusten.
Die zijn immers in ieder geval niet geëvenre-
digd aan den ondernemingsgeest en inspan
ning, welke er aan zijn besteed. De Vereenig-
de Staten lijken ons op het oogenblik het
eenige land ter wereld, waar een volk, dat
vrij zijn meening kan te kennen geven, met
ongekende eenstemmigheid achter zijn regee
ring staat.
Hg is nu een strijd tegen de O.W. begon
nen. Hg heeft beseft, dat het oogenblik daar
voor gunstig is. Er heerscht vrede, maar te
gelijk een levendig besef van dreigende geva
ren. De enquête, onlangs ingesteld naar de
misbruiken der wapenindustrie, hebben de
openbare meening, vooral in Amerika, een
grooten schok gegeven. De gelegenheid is dus
gunstig. En daden zijn ook werkelijk nood
zakelijk.
Roosevelt heeft nu een commissie be
noemd, tot voorbereiding van een wet te
gen het maken van groote winsten uit
den nood der menschheid, ja, van eigen
land.
Voorzitter is Bernard Baruch, de bekende
financier, die daar sedert den oorlog voor
heeft geijverd. Leden zijn o.a. de secretaris
van staat, allerlei andere ministers, en ook
generaal Johnson, wiens groote, maar nu
buiten functie gestelde voortvarendheid hier
weer een terrein kan vinden. Intusschen zet
de commissie uit den Senaat haar reeds zoo
sensationeel gebleken onderzoek voort. In
haar vergaderingen is juist in deze dagen
materiaal behandeld, dat de populariteit van
het werk der groote commissie zeer ten goede
kan komen. Het moet indruk maken op het
publiek te vernemen, dat de Bethlehem Loa-
ding Company, bezitster van scheepswerven,
in 1918 362 pet. winst maakte op haar kapi
taal, dat in de, voor den oorlog werkende fa
brieken belegd kapitaal in de oorlogsjaren
winsten maakten van 40 tot 80 pet., en de
U. S. Steel Company, die in 1914 3 pet. uit
keerde, 10 pet. betaalde in 1915, 23 pet. in
1916, 35 in 1917, 29 in 1918, enz. Dergelijke
cijfers maken te meer indruk, omdat het
Amerikaansche volk achteraf zoo heel weinig
tevreden is.
Wij wachten dit resultaat met te meer
spanning af zoo zegt het blad aan het eind
van zijn artikel omdat deze kwestie niet
tot Amerika beperkt zal blijven.
Roosevelt is reeds van plan, den Volken
bond bij dit werk te betrekken. In ieder ge-
v^l kan, de ontwapeningsconferentie, als zij
tot nieuw leven ontwaakt, op een Ameri-
kaansch initiatief op dit gebied rekenen. Het
is ook goed, dat deze dingen internationaal
ter sprake komen!
Schuschnigg
bezoekt
Boedapest
Schuschnigg, de Oos-
tenrijksche bondskanse
lier, heeft een bezoek
gebracht aan de Hon-
gaarsche minister-presi
dent, Gömbös, voor de
versteviging van de Oostenrijksch-Hongaar-
sche betrekkingen. Twee dagen hebben de
heeren met elkaar geconfereerd en er schijnt
een wonderbare overeenstemming tusschen
beiden te hebben bestaan, althans, volgens
officieele verklaring, waarin gezegd werd, dat
de besprekingen op de vriendschappelijkste
wijze zijn gevoerd en niet alleen oeconomische
vraagstukken diepgaand hebben behandeld,
maar ook alle politieke problemen, waarbij
beide staten betrokken zijn.
De gedachtenwisseling is gevoerd in
den geest van het protocol van Rome en
heeft tot volle overeenstemming van de
wederzij dsche opvattingen geleid.
In wehngelichte politieke kringen wordt ge
zegd, dat er geen nieuwe besluiten en over
eenkomsten tot stand gekomen zijn. Bij de
vertrouwelijke onderhandelingen is de huidige
internationale situatie in het bijzonder in ver
band met Oostenrijk en Hongarije grondig be
schouwd. Daarbij zou ook een nauwere sa
menwerking tusschen Oostenrijk en Honga
rije voor het geval van toekomstige onder
handelingen met de Kleine Entente ter
sprake gekomen zijn.
Voor vertegenwoordigers van de Hongaar-
sche en Oostenrijksche bladen heeft Schusch
nigg verklaard, dat men thans volkomen kon
vaststellen, dat het Hongaarsche pact niet ai-
leen Oostenrijk en Hongarije veel heeft ge
bracht, maar ook een nieuwen weg heeft ge
opend tot het behoud van den vrede. Spr. leg
de in zijn verdere verklaringen den nadruk
op Innige vriendschap tusschen landen niet al
leen op oeconomisch gebied, maar ook in cul
tureel opzichi.
KIJKT VON SCHUSCHNIGG,
de Oostenrijksche bondskanselier.
Als een bewijs van dankbaarheid voor wat
Mussolini, voor de betrekkingen tusschen
beide landen gedaan heeft, hebben de heeren
hem het volgende telegram gestuurd:
De Oostenrijksche bondskanselier en de
Hongaarsche minister-president maken met
vreugde van de gelegenheid hunner bijeen
komst te Boedapest gebruik om van hieruit
Uwe Excellentie als initiatiefnemer van de
Roemeensche protocollen de betuigingen van
hun oprechte en welgemeende vriendschap te
doen toekomen. j
.»tuw6 president van Zwitserland,
RUDOLF MINGER,
voor het jaar 1935.
llltll>
JQSE TEJADA SORZANO,
di* nieuwe president van Bolivië, heeft het
voorstel aangenomen van den Volken
bond om beëindiging van den oorlog tus
schen Bolivië en Paraguay wegens het
gebied van den Chaco. Deze oorlog
heeft thans anderhalf jaar geduurd.
Reuter verneemt uit Genève, dat de regee
ring van Abessinië de aandacht van den Vol
kenbond heeft gevestigd op den ernstigen toe
stand, welke op het oogenblik bestaat tus
schen Italiaansch Somaliland en Abessinië.
In het desbetreffende telegram van den
Abessinischen minister van buitenlandsche
zaken wordt gesproken over een „ïtaliaan-
sche agressie", welke dezen stap van Abes
sinië noodzakelijk maakt. Het telegram geeft
voorts de Abessinische lezing der jongste ge
beurtenissen aan de grens, alsmede een op
somming der gewisselde diplomatieke docu
menten.
Over het geheele gebied van
het bedrijfsleven.
Lloyd George, die Donderdag de regeenngs-
opvatting over hulp aan de noodlijdende dis
tricten zeer scherp bestreed, vertelde Vrijdag
aan een vertegenwoordiger van de News
Chronicle in. een vraaggesprek, dat vroeg in
het nieuwe jaar een veel omvattend en gede
tailleerd plan gepubliceerd zal worden voor de
reconstructie van de versleten Britsche ma
chine voor productie en distributie. Dit plan
is het resultaat van langdurige besprekingen
van Lloyd George met allerlei vooraanstaande
oeconomen, bankiers en industrieelen. Finan
ciën, nijverheid, landbouw, scheepvaart, wo
ningbouw in de stad en op het land, vervoer,
verkeersmiddelen, electrieiteit en alle open
bare diensten zullen daarin uitvoerig worden
behandeld. Lloyd George heeft er vijf maan
den aan gewerkt in samenwerking met de ge
noemde mannen en vooruitstrevenden, die
zijn ernstige zorg voor de toekomst van
Groot Brittanië deelen. Voorbereidingen wor
den volgens den vertegenwoordiger van de
News Chronicle getroffen om het plan over
het heele land heen te propageeren. Het zal
geen partijprogramma zijn.
Dr. Ritter, de Duitsche Robinson, is
dood; dit was het laatste bericht, dat van
de plotseling mysterieus geworden Gala-
pagos-eilanden naar de beschaafde wereld
overwaaide. 140 jaar wilde dr. Ritter
worden. Op zijn 51ste jaar is hg aan een
hartverlamming anderen beweren aan
vleeschvergiftiging overleden.
Berichten, door den bekenden millionnair
Hancock verspreid, vertelden dat in de
laatste maanden dr. Ritter zeer terneer
geslagen was. Welke dingen konden daar
de oorzaak van zijn? In de laatste weken
overstelpten ons geheimzinnige berichten
van de Galapagos-eilanden: onbekende
dooden aan het strand een vernielde
met bloed bespatte hut plotseling ver
dwenen menschen en onbekende na
men: Lorenz, Philippson, Nuggerud en de
keizerin van de Galapagos-eilanden, die
mischien beter bekend is als barones
Wagner-Bousquet.
Langzamerhand komt er meer licht in
deze zaak en blijkt het, dat juist deze
vrouw de oorzaak geweest is van vele tra
gedies, die zich op de eilanden hebben
afgespeeld.
In ons verslag hebben wij getracht de
geheimzinnige persoonlijkheid van de
„Keizerin van de Galapagos-eilanden" te
ontleden. De feiten, die wij daarbij ont
dekt hebben, zijn zoo fantasisch, dat het
geheele verhaal met de spanndenste
avonturenroman kan wedijveren.
„De duivel nale deze wereld, ik walg er
vanHarde slagen met de rijzweep ac-
compagneeren dezen wilden uitroep. Het ge
heele „Café de la Paix" te Parijs luistert, en
staart naar de slanke, schreeuwende amazone,
die een monocle in het oog geklemd heert en
die, gekleed in een egelant rijcostuum, tus
schen de tafels door rent en met de rijzweep
slaat, waar zij maai raken kan.
„Stel je niet zoo aan," roept een jong-
mensch, dat achter haar loopt en klaarblijke
lijk een Duitscher is. De woedende dame
schijnt daardoor nog erger geprikkeld te wor-
len: als de bliksem draait zij zich om, rent op
den jongeman af en heft reeds de zweep op.
„Beheersch je, asjeblieft," verzoekt de aange
vallene rustig, zonder dat hij ook maar tracht
zich te verdedigen. De slag zou ongetwijfeld
zijn gezicht gestriemd hebben, wanneer niet
een der kellners van het beroemde Parijsche
boulevardcafé er vast beraden tusschen geko
men was en den slag met zijn schouder had
opgevangen. „Veroorloof mij, mevrouw, u er
beleefd op attent te maken, dat u op het oogen
blik bezig bent uzelf in moeilijkheden te oren-
gen„Schurk". Dit woord klinkt luid
door het lokaal. „Wat verbeeldt u zich wel u
met mijn zaken te bemoeien. Ik zal u en dezen
heelen rommel wel eens mores leeren. Ik zal
nooit meer een voet in deze kroeg zetten.
Alfred, Hansjörg, vooruit."
Op dit bevel verheffen zich de jongeman,
die zoo juist de woede van de dame heeft
opgewekt, en zijn kameraad, die zwggend
naast hem heeft gezeten en deze vreeselijke
scène zonder commentaar heeft bijgewoond.
Rustig loopen zij achter de majestueuze ama
zone aan. Een ironsch applaus beloont deze
gedweeheid. Weer wendt de toornige vrouw
zich om en kijkt met wilde, vurige oogen naar
de menschen. Een enkel woord sist zij nog:
„TijdgenootenMaar deze vier letter
grepen komen er zoo uit, dat zij absoluut be-
leedigd Zijn.
„Wel nog aan toe, wie was dat?" vraagt een
onnoozel bezoeker, die zich spoedig schaamt
deze vraag gesteld te hebben, want de wijze
waarop men hem thans aankijkt, doet hem
gevoelen, dat men denkt: „Aha, een provin
ciaal." Maar men geeft hem toch antwoord:
„Nog al eenvoudig, het was barones Wagner-
Bousquet." „En?" „En, nog wel aan toe,
dat weet toch ieder kind. De grootste gekkin
van Parijs. Zij is uit Weenen afkomstig, maar
woont hier al sedert jaren. Het is slecht ker
sen met haar eten. Meestal heeft ze niet alleen
haar rijzweep bij zich, maar ook nog twee
groote Deensche doggen en d n die twee jonge
kerels, Duitschers, die zooeven met haar er
van door gegaan zijn. Wat u nu gezien heeft,
was niets buitengewoons. Maar u zult haar
nog wel eens meer zien."
Maar de profeet uit het „Café de la Paix"
krijgt ongelijk: Barones WagnerBousquet
komt niet meer terug. Nooit meer.
Allereerst wandelen de drie ïaar het huis
van de amazone in de Rue 1'Echiquier. Nau
welijks komt nen de flatwoning binnen of
luidruchtig begroeten de twee Deensche dog
gen het drietal. Het lijkt erg gevaarlijk die
reusachtige dieren tegen hun meesteres te zien
opspringen. De amazone schijnt echter op het
oogenblik voor dergelijke liefdesbetuigingen
ongevoelig te zijn. Zij grijpt de dieren bij de
halsbanden en smijt ze tegen de wanden, zoo
dat zij huilend wegkruipen. Dit is zoo iets
vreemds, dat haar metgezellen haar schuw
aankijken en angstig de schouders ophalen.
Met haar voet trapt ze de deur van haar bou
doir open, dat exotisch gemeubileerd is.
Panter-, tijger- en luipaardvellen versieren het
vertrek, waar bovendien nog Afrikaansche
speren, knotsen en oude Indianen-tooi, kris
sen, dolkmessen de wanden decoreeren. Men
waant zich in een Indianentent,
Ongeduldig werpt zich de kwade amazone
op een der rustbanken. Een paar bevelende
gebaren en de jongemannen stuiven uit el-
O
10.000.000 afnemers over de
geheele wereld
H. 34-12
Feuilleton.
Uit het Amerikaansch.
64)
hoofdstuk xvn.
Démasqué.
Ongeveer een kwartier later kwamen er
acht menschen die om 't verschil in hun
type en hun gezichtsuitdrukking wel de
moeite van het bekijken waard waren op
een rijtje, achter elkaar, het bouddoir van de
meesteres van Goswold House binnen.
Voorop liep Mrs. Goswold zelf met een
vastbesloten trek op haar gezicht, die uitste
kend bg haar kaarsrechte houding en ener
gieke wgze van loopen paste, maar die bij
't karakter van haar Kwaker-costuum, waar
van louter jedeesdheid en zedigheid uitging
wel wat eigenaardig aandeed.
Vlak achter haar liep Sally met een ge
zicht, dat het beste bij een onweerswolk ver
geleken kon worden. Alleeen als ze Mrs. Gos
wold aankeek w rd er iets van een zilveren
rand en een bes' heiden stukje blauw zie 1
baar.
Op een behoorlijken afstand achter haar
aan kwam Ms. Walter Arden Savage, dooi
zijn kleeding nog steeds Harlequin, maar door
zijn houding en gezicht het tegenoverges e e
van dit frissche personage.
Bij de deur bleef hij staan, om zijn zuster,
die vlak achter hem aan kwam, te laten ooi
gaan. Mrs. Shandish had de rol van coquette
Colombine verwisseld met die van boetvaar
dige zondares in een extra modieuse en flat-
teerende négligée.
Miss Pride t.eed alsof er niets aan de hand
was. Met haar gewone air: „Ik weet, dat ik
een oude vrijster ben, maar daarom niet ge-
teurd", stapte ze achter Mrs. Shandish aan.
Mr. Lyttleton overdreef z'n pose van man
van de wereld „die volkomen op zijn gemak
was". Mr. Mason keek niet bepaald in zijn
schik en Mr. Fr ego, voor zijn doen, abnormaal
ernstig.
oeze laatste sloot den stoet en, op een tee-
ken van Mrs. Goswold, de deur. Het gezel
schap ging zwijgend zitten, opvallend ver van
elkaar, met uitzondering van Savage en Mrs.
Shandish die heul en troost bij elkaar zochten
en Miss Pride, die zich, zooals gewoonlijk,
als een kleefpleister aan haar dierbare Abli-
gail vastgehecht had. Sally zocht een plaatsje
waar ze goed zou kunnen zien, zonder zelf ge
zien te worden; na even aarzelen koos ze de
breede vensterbank, welke aan haar eischen
voldeed.
„Ziezoo," begon Mrs. Goswold, terwijl ze op
den stoel voor haar bureau ging zitten en 't
gezelschap voor haar met haar intelligente
oogen scherp opnam, „nu kunnen we open
kaart spelen. Ik heb u allen wat te vertellen;
ik ben sommigen van u uitleg verschuldigd
en waarschijnlijk heb ik zelf aan t slot nog
't een en ander te vragen. Als u nu maar zoo
goed wilt zijn, om me aan te hooren, zonder
me in de rede te vallen, 't Is al laat en ik ben
moe en uit m'n humeur bang, dat ik t niet
zoo kort mogelijk maken zal, behoeft u dus
niet te zijn Maar er zijn een paar quaesties,
die besproken nenen te worden, voordat we
naar bed gaan morgen moeten we met een
schoone lei kunnen beginnen."
Even zweeg ze een echt dramatische
pauze 't moment vol spanning voordat de
bom barst toen kondigde ze kalm aan: „Ik
heb vanavond 't genoegen gehad, de heldin
van een ontvoering te zijn."
'n Gemompel van verbazing was haar ap
plaus; even glimlachte ze stroef.
„Ja, de heldin van een ontvoering," herhaal
de ze met een klank in haar stem, alsof ze
met moeite haar lachlust bedwong. „En dat
op mijn leeftijd. Geen wonder, dat jullie ver
baasd kijken. Op 't oogenblik, dat 't tot me
doordrong keek ik net zoo. En toen de men
schen, die de ontvoering geënsceneerd hebben,
merkten wie ze „beet" hadden, zullen ze ook
wel net zoo gekeken hebben. Want natuurlijk
was 't een vergissing; dé „ontvoerders", dood
gewone, laag-bij-de-grondsche menschen, zon
der een grein verbeeldingskracht, waren van
plan er met een knap jong meisje van door te
gaan met Miss Manwarrïng, dat was de be
doeling geweest."
Een paar oogenblikken lang genoot ze van
't verschil in uitdrukking op de gezichten voor
haar; toen ging ze kalm voort: „Dat is me
tenminste verteld om te beginnen door Wal
ter en hij kan 't weten, want volgens zijn
zeggen, heeft hij 't plan op touw gezet En
toen hij merkte, dat ze bij ongeluk de ver
keerde te pakken gekregen hadden, is hij me
hals over kop achterna gekomen, om nog te
redden, wat er te redden was. En natuurlijk
heeft hij toen een volledige bekentenis moe
ten afleggen...
„De manier waarop ze de heele zaak in
elkaar gezet hadden," ging ze na een paar
oogenblikken voort, „was primitief, uiterst
primitief. En behalve dat, was de zaak op
zichzelf oneerlijk, menschen met eergevoel on
waardig... Je bent toch niet van plan weg te
gaan, Adèle?" viel ze zichzelf in de rede,
toen Mrs. Shandish bg haar laatste woorden
opstond-
Zonder antwoord te geven, ging haar nichtje
naar de deur.
Mrs. Goswold knikte Frego, die half uit zijn
stoel bij de deur opgestaan was, even toe.
„Laat haar maar door; we hebben elkaar
toch niets meer te zeggen. O, ja, nog één ding,
Adèle; morgenochtend om negen uur komt de
auto voor, om jou en Walter naar de boot te
brengen."
Zooals te begrijpen was, kwam er op die
aankondiging geen antwoord. Mrs. Goswold
wachtte, tot de deur zich achter Mrs. Shan
dish gesloten had, toen ging ze kalm voort:
,,'t Schijnt, dat Adèle door haar bekende
extra-vagance al dadelijk na de scheiding van
Shandish, in geldelijke moeilijkheden gekomen
is; haar eigen inkomen was natuurlijk niet
voldoende voor iemand zooals zjj, met een ab
normale passie voor mooie kleeren trouwens
voor luxe in 't algemeen. Toen heeft ze hulp
bg geldschieters gezocht, een domheid, waar
door de toestand nog veel erger werd. 't Ge
volg was, dat ze eindelijk, toen ze geen raad
meer wist, naar Walter geluisterd heeft, die
nooit bepaald veel last van scrupules gehad
heeft en op zijn plan, om de verzekerings-
maatschappg op te lichten, is ingegaan. Adèle
had haar juweelen heel hoog verzekerd een
van de weinige verstandige dingen, die ze in
haar leven gedaan heeft. Als 't lukte, zou
't dus een flink bedrag binnenbrengen. Dat
was 't eenige, wat ze zagen aan mogelijke
gevolgen dachten ze niet...
„Den dag, waarop ze hier zouden komen,
hadden ze voor hun operatie uitgekozen. Ze
begonnen met alle dienstboden een vrijen mid
dag en avond te geven iets heel gewoons
ze zouden zelf 's middags immers weggaan en
daarna zorgden ze ervoor dat ze de verbin
ding met de boot misten.
„Toen moeste ze wel in de stad blgven eten
dat was 't excuus voor een eventueele ont
moeting met kennissen en meteen wat 't een
goede gelegenheid voor Walter om zijn plan,
als pseudo-inbreker de safe forceeren en de
juweelen meenemen, ten 'uitvoer te brengen.
Zooals ik van een anderen kant gehoord heb,
was hij in zijn nieuwe rol niet bepaald een
succes en daarbij wilde 't ongeluk, dat hij,
zonder het te weten, een of liever twee toe
schouwers had. Numero een was Miss Man
waring, die op 't dak door een onweersbui
overvallen was en die door 't dakraam
blijkbaar hadden de dienstboden, omdat 't zulk
mooi weer was, het dakraam open laten staan
naar binnen was gekomen om te schuilen,
tot de bui overgedreven was, en numero twee
een echte inbreker, die het dakraam, dat
dichtgevallen was, met een breekijzer weer
opengebroken had, die Walter betrapte bij
't forceeren van zjjn eigen safe en die dat
blijkbaar een goede gelegenheid vond, om zelf
een goede vangst te doen. Hij viel Walter aan
en was Miss Manwaring er niet geweest, dan
zou er waarschijnlijk van Walter èn van de
juweelen niet veel overgebleven zijn. Door met
een revolver te dreigen dwong ze den echten
inbreker tot capituleeren; toen dat gebeurd
was en Walter genoeg van den schrik was be
komen, om 't regelen van de situatie op zich
te nemen, werd ze bang en liep ze weg. Tot
zoover ging alles nog naar wensch de in
breker werd langs denzelfden weg, waarlangs
hij 't huis binnengekomen was, weer eruit ge
jaagd, Walter pakte de juweelen in en ging
zoo vlug mogelijk weg om den trein naar
Boston waar Adèle op hem zou wachten
te halen. Van dat oogenblik af kwamen er al
lerlei complicaties. De eerste wa3, dat hij in
het Grand Central Station tegen Miss Man-
waring opliep."
Mrs. Goswold zweeg een paar oogenblikken,
toen ging ze, een tikje spottend, voort: „Ik
geloof gerust te mogen zeggen, dat Walter
't niet bepaald een aangename ontmoeting
vond; een opengebroken bureau en een leeg
gestolen safe zijn niet zoo gemakkelijk ta
verklaren en daarbij kon Miss Manwaring
heel gevaarlijk worden, als ze de aanleiding
tot den diefstal, hun plan, om de verzeke
ringsmaatschappij op te lichten, ten uitvoer
gingen brengen. Als Miss Manwaring op
't idee kwam, om zich in verbinding met da
verzekeringsmenschen te stellen, dan zou niet
alleen hun plan mislukken, maar ze liepen
groote kans om wegens poging tot oplichting
gevangen genomen te worden. Daarom
moest Miss Manwaring de mond gesnoerd
worden, 't Beste leek hun om haar hiernaartoe
mee te nemen ik had een nieuwe secreta
resse noodig en voor Adèle was 't een kleinig-i
Jieid, om de zonderlinge historie van hun ken
nismaking met haar tot een heel gewoon, ge
loofwaardig verhaal om te werken, 't Plan
gelukte boven verwachting, maar van dat
oogenblik af begon hun alles tegen te loopen.
„Ten eerste waren de verzekeringsmen
schen dank zij Walters onhandigheid, niet zoo
lichtgeloovig, als de beide onnoozele samen
zweerders wel gedacht hadden. Er waren na
melijk een paar dingen in huis achtergeble
ven, die op de aanwezigheid van een vreemd
iemand, laten we zeggen, op den bewusten
avond, wezen. En toen de dienstboden den
volgenden morgen merkten dat er gestolen
was, doorzochten ze natuurlijk het huis én
vonden die bewijzen in hun telegram
maakten ze er melding van. Het gevolg was,
dat Walter hals over kop naar New York
terugging, om te probeeren den bedienden
den mond te snoeren. Dat is hem natuurlijk
niet gelukt; het bedienend personeel laat zich
den mond niet snoeren, zoodat de politie, en
door de politie, de verzekeringsmaatschappij
ter oore kwam, dat hij moeite gedaan had,
om iets geheim te houden. (Wordt vervolgd)